да (сврз.) - спие (гл.)

Но, ноќе, најпосле, најде објект за цицање крв.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа беше мошне дебела, лакома жена од некои четириесет години, која сакаше да спие на воздух, во градината, под мирисниот клен.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Останаа уште лист-два. Легнав да спијам, но полната месечина и модрата светлина ме вознемируваа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги гледа прибрани, исчешлани и облечени за постудено време, како облечени и да спиеле.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се погледнува на огледалото од порт-мантото: оттаму го гледа едно туѓо лице, згаснати очи, длабоки подочници, побелена и разбушавена коса.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се шепотеше дека ќе ги носат во посебни собирни центри за нивни сонародници, кајшто ќе останат сѐ до крајот на војната, но и тоа дека ќе ги однесат на пат без враќање.  Откако фатија да се шират тие гласини, Рашела одново почна да спие дома, кај нејзините.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Светијован и светијованка, според него, можат да спијат како брат и сестра во една постела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ноќ е - се брани од црните мисли. - Треба да спијам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога половина час по „разговорот“ со дедо Иван, Бојан излезе од колибата за да ја нахрани Стрела, која, откако ја пронајде пушката, ја оставаше да спие под стреата, Бојан забележа црвена трага во небото над Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Една вечер, дури луѓето од тајфата си легнуваа да спијат, Веле потајно се искраде од колибите и отиде, сам во ноќта, на градилиштето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не се дотеруваше како другите негови домски другари - да спие со врзана коса, да црта ќумурни мустаќи, да пушта долги нокти на малиот прст - зашто однапред знаеше дека со ништо нема да го подобри својот физички изглед, за евентуално да го сврти вниманието на некоја од оние девојки што живееја како нив во државната установа на милосрдието и дарежливоста, само преку ѕид.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Племињата Arapaho и Kiowa: убав и мрзелив младич не сака да се буди рано наутро; да може да спие колку сака тој треба да убие неколку канибали со лисеста (црвена) боја на косата; на сцена повторно стапуваат магичните помошници со чија помош младичот ги убива канибалите и сега е слободен да спие до доцна.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Знаеш, вели, може ќе те послушам, може ќе дојдам да спијам со овците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со џандари, со `ртки, со загари и со некои нашинци, лижнигазовци, оттаму, од Прилеп и од Битола, ќе клапнеа уште одвечер во населбата и ќе им заповедаа на редовниците да им приготват убави вечери - питулици, мазници, зелници, печени кокошки, пресни погачи, чомлеци и јании; откако ќе се накркаат, ќе се налокаат вино и ќе се акнеа да спијат во гостинските одаи, за таа цел, за нивното доаѓање, предвреме напрашени за од страна на болви, вошки и други инсекти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Не би можела таму мирно да спијам“, ми се жалеше кога ми покажа каде сака да биде погребана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разделив од нив чувствувајќи се како виновник затоа што имав каде да спијам и што да вечерам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Со мангариве, ќе купам куќа и ќе ве пуштам да спиете сите во неа, дуваше Пенчо во стаклото.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Никој не го спомнуваше „Чуварот на сонот“, зашто не знаеја за чудниот продавач на петли, од пазарот за пердувеста живина. Продолжувам да спијам, но не сонувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И да спијам како што во детството слатко спиев…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежеше мирно, како да спие. Телото ѝ беше сѐ уште топло.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав во неа, мислев на сестра ми Роза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не вознемирувајќи и невознемируван кај што лежев… Тревата долу – горе засводеното небо.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој беше сигурно таков и кога легнуваше да спие, и додека сонуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Доста, - повтори, - страшно сум изморен и ќе ве молам оставете ме малку да спијам.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Една непозната недоверба во убоитоста на својата пушка, во вредноста на своите раце, против која не помагаше дури ни тоа, што сега беше изморен и сакаше да спие, решен уште утре да изнајде сѐ загубено од себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Требаше да се завртиме од другата страна и да спиеме, ич да не ги заушуваме оние, што виеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во дворецот сите оро вијат Ноќта падна, не можат да спијат Радосни и среќни песни пеат Насекаде играат, весело се смеат.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Слатката детска насмевка, ги потиснува сите темни дамки, сите мигови што носат чувство на немир, во крошната ја оставам нејзината прегратка, за мирно да спие, со слатки сништа, чедо мое...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Капнати од умор, раскинати, закрвавени луѓето се натркалаа да спијат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон само промрморе нешто, вели Мисајле, се подзаврте, се позавитка во снегот и пак си ја потпре главата да спие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само еден брат имав, а него можеш и надвор да го истераш, може и в плевна да спие, машко е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ги наредев потилје, само на една страна свртени да спијат, ќе ги изброев и ќе си легнев.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Блазе си ти оти имаш жарче до срцето, велам, ај, и ние да спиеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после да се преслечам и Велика да ми ги суши алиштата, а јас да спијам покрај огнот. Така ми иде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се стемнува. Кој може да спие - спие, кој не може - офка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неговото шмркање било густо, се мешало со чкртањето на сувите тркала; таквите луѓе му се одмаздуваат на оној што ќе ги навреди кога тој ќе заспие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак стрелал со своите четири пушки стискајќи секакви крпи врз раната и со матно сеќавање на мајчините прикаски за араратски осаменик што со своја крв поел некаква земја што можела да се протега и во Библијата и во Коранот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видливо поистоштените останале да спијат по слабата вечера кој каде, во своите двоколки или во некоја плевна, или пред штала во која добичињата си ги плеткале роговите над грст сено, половината отишле со Онисифоровците да ја пребаруваат шумата над селото, за стражари биле определени Лазар Аргиров, Јован-Стојче Столетников, Никола Влашки и Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Господи, ги извртувал очите. - Никој мене не ќе ми донесе крст од бел камен. Никогаш, знам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Изгорената смола на мустаќите им ги покриваше усните. Говореа за себе или за некој друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад ја извлекол пушката од сламата и ја подал кон сенката над него. - Земи. И остави ме. Сакам да спијам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стрелците и измеќарите се повлекле со утрената светлост, да спијат или да пијат и да го исчекуваат умирањето на побунетиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас само можев да ги слушам, да јадам или да спијам и да не прашувам ништо - прашав, ми кажуваат а ме заборавиле: сите се мачевме исто, секој се грчеше од своја болка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немојте овде да спиете, вели, има диви ѕверови. Повелете во мојата колиба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лето е, баба Анча може и овде под црницава да спие.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тоа беше чудо: првпат во нејзиниот живот ја разбираше маж, кој ја слуша со сета своја душа и не очекува во замена да спие со неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од вратата ѝ даде бискупски благослов и замина засекогаш. - „Верувај ми“ - беше последното што ѝ го кажа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зошто ми се, најмил? Зар со нив да спијам сега јас.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не можам мирно да спијам. Ме тормози некој или нешто.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Не можам ни да спијам“, помислив заинтересирано.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се оддалечував и овие зборови со мисла му ги упатив на заспаниот човек. Тој продолжи да спие.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
НИ НА НЕБО НИ НА ЗЕМЈА
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ѕвонарот тој ден конечно сосема полуде. Неизлечиво. Со денови не можеше ниту да јаде, ниту да спие.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ја заборавија ретката гостинка со нацртани веѓи и многу остри ковчиња под тврдата облека, ја заборавија и својата бедна машкост и се обидоа да се извинат, набожнички, вернички, лакејски. „Оче Симеоне...“ Им одговори на непоставеното прашање, отсутно, не дигајќи ја главата потпрена на колениците: „Еднаш еден ваш коњ пуштив да спие кај мене.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ноќта не можеше да спие мирно.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Секоја вечер, небаре во постојан ритуал, сите национални медиуми, телевизијата посебно, ја емитуваа веста дека врховниот водач Бургиба успешно ја извршил утринската прошетка, односно нацијата може да спие мирно.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нацијата уште една ноќ можеше да спие спокојно!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Алек не мора да спиеш по панталони,конкретно јас немам намера тоа да го правам во фустан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Бојана станувај! - Алек, бе дај што ти е...? Остави ме да спијам, уште не е салам разденето...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Бојана го прибра во нејзиниот кревет (- гревче едно, зарем мислеше дека со цел памет ќе те оставам да спиеш на подот?), што малку го подсмири, дури и сонот неколку пати сакаше да го прими во неговото царство... ако Бојана за беља не почна да грчи.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа беше законот според кој секој капиталист имал право да спие со секоја жена што работела во некоја од неговите фабрики.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на еден намуртен бербер кој доаѓаше да му ја изгребе брадата од образите и да му ја потсече косата, и на деловните нечувствителни луѓе во бели мантили кои му го опипуваа пулсот, му ги испробуваа рефлексите, му ги превртуваа очните капаци, го пребаруваа со груби прсти по целото тело барајќи скршени коски и му забиваа игли во раката за да спие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеше за неа да се каже баш она што бев го прочитал некаде во некоја книга дека сѐ што е благородно, самото по себе е од тивка природа и како да спие, сѐ додека не го разбуди некоја противречност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Затоа, кога ќе легне Богуле да спие, таа крај креветот му става корито со вода, и кога ќе стане, цапнува Богуле во него и се буди сиот исплашен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Легна да спие, но веќе не му се спиеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му вели да стане да се напие вода и да се врати назад во креветот продолжувајќи да спие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој им препорачуваше да палат по малку сулфур за да можат да спијат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се будеше среде ноќ. Се стресуваше во сонот. Лоши соништа не ја оставаа да спие...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Доста си го надои девојчето, си го кладе да спие и се зафати и таа со нејзините манџи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Влајко Лазев, Мало, Чолакот и Сребрин им советуваа на веачите да не брзаат, да остане мерењето за утре, за да можат ноќеска да спијат по некое и друго кило, ама Сулиман ага, и тој чивчија по занает со чифликот во Лагот, многу убаво ги знаеше сите марифети оти тој самиот им ги правеше на спаиите, па им даде зорт: довечера да биде мерено житото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој служи за подниците, а каде што семејството е многубројно и не ги збира сите да спијат по катиштата, им фрлаат по некое рогузинче на децата навечер за спиење, додека блиското семејство, мажот со жената, и по некое дете, спијат пак на рогузина и козинаво покровче, по катиштата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За да не ја гледа Анѓа, тој слабо идеше дома, испраќајќи го момокот Кулета, а самиот остануваше да спие со аргатите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По една две години Стале соѕида и конак. He само свети Илија да има меќан над глава, ами и тој, како негов застапник на земјата, не сакаше да спие во колипката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледај какво време затековме, да не останиме тука под отворено да спиеме!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А и кога легнаа полковниците да спијат, тие сѐ уште чекаа во дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И кога ќе легнеше да спие, и ноќницата што ја носеше под расото, ѝ беше исто така долга за да не ѝ се види белата кожа на телото, која веќе ѝ стана одбивна и ја гледаше со преѕир.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Понекогаш и во сонот му се причинуваше дека куќата гори, стануваше, излегуваше на чардакот, гледаше во дворот, шмркаше со носот и му се чинеше дека му иде миризба на чад, стрчнуваше по скалите во кералот кај добитокот, проверуваше, гледаше дека нема ништо, и пак се враќаше да спие, но не можеше да спие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога се смирија и кога легнаа да спијат, отец Иларион му рече на игуменот: - Можеби од сугестија... Чумата ги исплаши...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тогаш се сетив. Чекај, мислев. Нема да спијам. ќе истражувам и ќе најдам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Истргаа еден сноп `рженица, го преврзаа на две за перница и се кутнаа да спијат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се поколебаа малку, но во темницата во којашто се најдоа не можеа да смислат ништо друго освен да си легнат да спијат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Откако уште еднаш ја прегледаа скривницата и се уверија дека не се познава, Танејца посла да спијат, но не можеа никако да заспијат.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Потоа ја послаа постелата и мајка му рече: - Сега можеме слатко да спиеме...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ни рекоа: само да се смири малку, да ги отфрлат владините војски некаде таму, кон Олимп, да ин ги уништат аеродромите и авионите, та потоа ќе се вратиме дома, ќе учиме нема да се криеме по шумите, да спиеме под голо небо или во пештери.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Секавици заради жештинава“, рече тој и замина да спие.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дачо нерасположен и скиселен продолжуваше да спие со Ранч, а и Ранч продолжуваше со своите зајадливи боцкања: штом ќе дојдеше време да се јаде, Ранч ќе влезеше во стројот крај Дачо и зајадливо ќе му дофрлаше в уше: - Ако не дадевме ние пари за тебе, ти немаше да дојдеш ваму.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Само што не сум доволно познат. DD ЕВ: Би можел да спиеш со издавачот. DD ПТ: Кога би почнувале сега, дали би правеле нешто друго? DD ЕВ: Не знам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Освен тоа, мајката Перса пред некој ден донесе единичен железен кревет со миндерче само за Пела, рече Не е ред оваа голема мома која ќе заоди на училиште да спие со мајка си! и беше заклучено со денот на заодувањето на училиште таа да спие во своето креветче од месингани цевчиња што светеа како злато.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Потсетувањето на настанот ја наполни со болка и набрзина ја забриша Пела и ја стави да спие, а таа се врати во бањата и долго стоеше под тушот полевајќи се само со студена вода!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Посатката е празна и Перса сега му посакува убаво да спие во својата куќичка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И за сосема да ја изгони сликата на Пела уште неколку пати се бореше со вителот под врбата и на крајот сосема исцрпен одеше да спие под некоја сенка со полн стомак од праски набрани од самото дрво под кое легнуваше.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- „Се прашувам како и сите други во кои останала малку човечност, добрина моралност, должност, како светот може мирно да спие по сето ова што му се случува?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не, сега мислам глупости и затоа морам да спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Баба ми чека да се јавам по пет минути, исто така.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не може да се рече дека совеста воопшто не го гризеше, но откако сфати дека наутро може мирно да спие, да јаде каде сака, што сака, врз каков сака чаршаф и да носи каква било кошула, тежината во градите му исчезна и престана да слуша Бетовен кога одеше на работа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не ме слуша како ѝ кажувам дека е шмизла и легнувам да спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан ми кажува дека носот му бил најубавото нешто на неговото лице.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некој се качува по скалите. Одмина и нема да спијам. Ајде, можам да спијам. 95“
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нема што да памтам цел живот, ќе заборавам уште утре. 90" Морам да си легнам да спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Денес не знаеш што останало и на нас наше, вели и му ја трга од уста дојката на детето, го легнува да спие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мораш со отворени очи да спиеш: и сонот и јавето да си ги гледаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си легна да спие, велат, ја посетува во сонот...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мора да е Горачинов, си велам, му ја познавам и свирката и песната: ,Добра ноќ, јас веќе те оставам да спиеш".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Потихонка, ќе срипа полицаецот и повторно ќе ја обеси главата да спие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај можеш да спиеш со измешани нозе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојди кај мене да спиеш, вели, јас имам поширок кревет.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да видам колку можам долго да спијам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Легнувам и јас да спијам, се преправам дека спијам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Свириме, пееме, тропаме за кралот Вок мирно и слатко да спие.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
За да се одмориш, не мораш да спиеш со затворени очи.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И онака на подводниот Вок му треба свадба помирно да спие.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Пред да се раздени, со месечарски испружени раце се враќаше дома и легнуваше да спие.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дедо, удирајќи го чибукот од керамитката што секогаш ја држеше до огништето за да си ги топли со неа студените нозе, и велеше на снаата: - Ај, невесто, клај ги дечките да спијат... Дома...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А зошто? Нема ли каде да спиеш?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тој е јунак, а ти најлошата тетка на светот, - гневно си мислев, посакувајќи да го имаме вистинскиот спреј од Љубета и да ја прснам за да заспие, па да спие сѐ додека се вратат моите од Кан.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Борците се побунија дека не е праведно да се борат со Шиптарите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И покрај тоа ја следевме наредбата и патем во едно село останавме да спиеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Никого таа не послушува, неа ни казни не ја вразумуваат, сè си тера по свое, тивко, мирно, ама пак по свое.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не е можно, се противев јас, ти ништо не знаеш, лекарите не знаат, јас знам, таа ми е другарка, ја познавам јас нејзе, нема да ѝ се допаѓа долго да спие, ќе ѝ се смачи, ќе видиш, ќе се побуни и ќе стане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Легнав вечерта да спијам, се превртував и бев толку вознемирена што никако не можев да заспијам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)