да (сврз.) - умира (гл.)

Двапата да умираш еден таст човек, — тоа поќе не може да се прости.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Друг пат е следен, против себе да одиш, Ти нечесник, да умираш во богатство секој ден, бедно како скот.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Знае дека никој толку гревови не може да направи за повеќе од еднаш да умира.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Семето добро знае: ако тргне кон своите - своите веќе одживеале, ги нема, за да тргне кон себеси - и самото треба да исчезне...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
О, Господи, кој направи толку гревови во животот за да заслужи секоја вечер да умира? * * *
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Нивната самоувереност ги чува, ги смирува, тие се дебелеат додека би можеле да се распаѓаат и да умираат.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Оставени сами на себе, тие ќе продолжат од генерација во генерација и од столетие во столетие да работат, да се раѓаат и да умираат, не само без секаков нагон да се бунтуваат, туку и неспособни да сфатат дека светот би можел да биде поинаков од она што е.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не си ли ти истиот оној кој се заколна, а ги заколна и другите, да умираат еден за друг додека не изгрее сонцето на слободата над оваа ропска земја?!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Врз зеленчукот и врз дрвјата падна проклетство да умираат од потајна чума.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неприлично е, велам, едни да умираат, а други да јадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас сум, вели, умрен и не може повторно да умирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- А тетка Анѓа да умира од глад ... Добро ли е тоа?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не растевте од нејзиното срце во очите од мермер не ја вселивте залудноста на своето пролетно ‘ртење Бевте немоќни. Оставивте сама да умира.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)