Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Гледа низ прозорецот во снежната белина која како да го закрепнува, како да му дава сила.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но место предавање Петко му запна еден куршум и коњот падна под агата, а тој старски побегна назад за Маково, оставајќи го Бахтијара сам да се расправа со бунтовниците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Секој ден и јас трчам зад камионите, ги прашувам ранетите деца и чупи да не слушнаа за Ристо мој... чекам книга од него, ама нема...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Мече веднаш тргна по него, надевајќи се дека сега ќе може да му каже за своето решение да се врати назад.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Жената се обиде да му ги прегрне колениците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И по расплаканото лице на денот дозволено е да шетаат смешни луѓе, реков и ги затворив очите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Европејците се потресоа и се ужасија од тие известија и зафатија да им го укажуваат нужното влијание на своите влади за да се пресече колењето на мирното население и да му се помогне на несреќното македонско жителство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

што пијат, едниот слатко кафе, другиот горко, а третиот чај и не јадат сите иста сарма со месо во сооднос 700 грама јунешко, 300 свинско, бидејќи таква му е верата на едниот од нив, па треба да му се испржат јајца и тоа во тенџере, зашто до тавчињата не може да се дојде од многу нафрлани работи,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Буш му одговорил дека треба да ја остави судбината на Арафат во рацете на Бога.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зад сека грмушка се крие идеалот за збогатување набрзина, зад сека грмушка на оние кои се стискаат да не се измочат в гаќи силници им ги превртуваат џеповите и кога нема да најдат ни петпаре од бес ги плескаат по газовите, ги влечат за уши, им бркаат во очите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

XVIII Судбината сакаше во мојата сложена дипломатска мисија да се најдам во Картагина во времето кога владетелската арена принудно ја напушташе стариот Хабиб Бургиба, верувајќи до последниот ден оти е непобедливиот Југурта, а овде го продолжуваше своето владеење со својата далечна Палестина - Јасер Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Па после ќе го натерал да му свири со гајдата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И на тебе да му се види убавината.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ај, пак кога ќе спечали нека каже една невеста да му бараме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

– Како бре, – велам – гризнато, по ѓаволите! Тоа се вашите смешни фантазии.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нему, како дотогаш неосудувано лице и фамилијарен човек, му беше одредена алтернативна мерка условна осуда од шест месеци казна затвор, со напомена дека оваа затворска санкција нема да се изврши доколку осудениот, во рок од наредни две години, не стори ново 201 кривично дело.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако не го најдеме ноќеска, ќе смрзне, сѐ може да му се случи.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Питропот Андреа вадеше од огништето запалени гламни, излегуваше на чардакот од куќата и ги фрлаше во водата за да запре дождот; цврчеше жарта, пиштеше пареа; го превртуваше ничкум секој сад што го имаше во куќата за да не зјапи по вода; ја земаше иконата на Св.Илија и ја вадеше на чардакот молејќи го светецот да му нареди на дождот да запре.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му го следев сега одлучно погледот што почна да му паѓа пред него или да врти настрана од моите очи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кога престана да му плеска на она првомајско привидение Пепрутката, веројатно понесена од некое посебно чувство, ми го постави најчудното и најнејасното прашање: дали сум посакувал да учествуваме во некоја заедничка игра, игра во која ќе имало малку свеченост но многу возбуда?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И некоја влажна кошулка почна да му се слекува преку белките.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само да му помине срамот, велеа, и ќе се врати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одново на птиците, помислувам, на полското трнарче, помислувам, на тоа одлучно и полетно пиленце на македонските полиња кое не знае за кафезот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сигурно и дедо Иван го следел волчешкото завивање, сигурно стрепи за осаменото момче во Гогов Валог, па немајќи можност на друг начин да му помогне, се огласува и ги застрашува волците со пукање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Наеднаш ќе открие дека, според Иван Степанович, човекот е предодреден да страда; дека безброј непредвидливи нешта му се испречуваат на патот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Додека минуваше покрај телекранот, на О'Брајан како да му падна нешто на ум.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Иако е крајно огорчен од целокупната ситуација во државава, но и во светски рамки воопшто – Љ.Н. е одлучен во тоа дека, во иднина, повторно би тужел доколку му биде повредено некое работничко право. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

21. МОРЕТО ГО ПРЕПЛИВА, НО ТОНЕ ВО БАРА - тоа непливачот за пливач го вели зашто по рацете вакцини му се жарат со болест да му ги лечат болните цели...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

А зошто сакаа да му ја рушат?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Чорбаџи Карче... - од време почнаа вака да го викаат и да му се поклонуваат и оџата и попот во градот...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од тоа што ќе му го приложат, човекот го избира она што е по негов вкус и веднаш потоа, а многупати можеби и пред тоа, она што евентуално би можело да му послужи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Бесен и среќен!!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Секоја година по едно скалило качувај се нагоре, ми вели, мрдни го газето, ми вели, и ме држи со испуканите дланки што навечер ги мачкаше со сало и со коломас за да му смекнат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сигурно таму си го виде ангелот што дојде да му ги одврти рацете, нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Загледана во некоја замислена точка на бесконечноста се обидувам да му напакостам на сопственото тело, зошто душата и така ми е одамна затруена од отровот во белите цветови што растеа во недостижноста на тоа веќе загубено време.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Поради тебе се тепав! Љупчо те навреди: - Татко ти не може да купи авто! - рече пред сите другари.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Вака, тој те тепа, а тебе ти е жал да му вратиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- И ти ли сакаш да му бидам заменик на челников?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сликарот се лутеше што татко му нема разбирање за тоа, но Столпника го засака толку што постојано идеше или го викаше дома да му помогне, да го упати во сликањето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Јас су овде и владика и патрика, — му нареди Толе и му се опули на Брниклијата, кој веднаш рипна и го грабна попот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се обиде да му помогне: - Детето е родено во Германија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таква заповед од него има, шо ќе видиме во неговиот реон да му чиниме абер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакав да викам од прозорецот, но ми текна што ќе речат: какви се овие партизанките.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Си ги претури во торбата што ја понесе да ја наполни сливи за да ги залаже децата и сакаше да си киниса, да ги суредува парите дома, но се сети дека може да предизвика сомнение што се враќа рано и празен, та дури можеше некој и да му буричне во торбата и да ја открие работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никогаш не сакаше ловот да му биде таков, каков што можат да го сторат најсреќните околности, бидејќи многу ретко се случуваше тој да наиде токму онака, како што се сонува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дедо Геро си знаел оти тој ќе му се врати да му се одмазди и така се одметнал.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И за зарек ѝ кажав да тури војца во пајнца и во пајнцата уште три лајчиња и три жарчиња и да измие три прага од куќата со таа вода и со таа вода да му ги измие градињата на детето, и да му тури малку во устето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

При сѐ што цело време зборуваше, Живко брзаше да го домака червишот од ширденот пред да му се залои, потиснувајќи ги недоџваканите залаци со долги голтки од виното што режеше како расолница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ако е така, тогаш не ни останува ништо друго, освен да му се помолиме на Господа да ги умножи македонските друштва, слични на Петроградското – „Св.Климент” насекаде каде што живеат Македонци. *Прочитано на II седница на петроградского Македонско научно-литературно другарство „Св.Климент” на 28 септ. 1903 г.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеше во тие мигови да му ја довери нацијата на својот духовен брат Месади. Не можеше да замисли друг!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Подоцна другите слушнале како пцуе, всушност без збор ја товарел двоколката и бил намуртен колку што бил и Онисифор Мечкојад пред да се изгуби од пред нивните очи и од синот со иста обетка на увото каква што била и неговата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се потурчила и си рекла: - Згрешив ама, господи, змија му родила да му родам!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но животот, што почнал така, зел да одминува, се затркалале една по друга годините, а далчниот свет како да ги цедеше преку триста сита добрините, што можеше да му ги искамчи за себе со своите ноктиња еден таков ситен, загубен човек од планините, останат калџија во мајсторските тајфи до својата четириесетта, по скелињата, со рамото, што му паѓало сѐ пониско од тешката копанка, што ја искачувал нагоре по тие дрвени конструкции, од под кои, како пилето од под лушпата, еден ден се излупувало и почнало да живее едно ново здание, секогаш наново, во бескрај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

По стеблото симни се и жилав заврзи корен да му бидеш Врв да ти биде Не чекај!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Така почнало и продолжило кога Онисифор со обетката сакал сосила да му ја одвлече од олтар невестата на имењакот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога дојдоа Србите, извади едно пусулче превиткано како аптекарско ќесуле за прашок против болка и стуткано во чкрипливото стапало на дрвената нога, според кое произлегуваше дека односниот се борел во редовите на српската војска, дека бил ранет и дека се инвалидизирал, па се молат српските власти да му излезат пресрет, покрај тоа што ќе му доделат инвалиднина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како да му беше непријатно што си дојде дома.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

— Та, — свика Стојо, бог да му поможе! — Елате, бре пци, да се обидеме ако ви држи!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури не најде за потребно и да му одговори.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со голи раце сум го распретувала за да му ја откопам трагата кај што згазил.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа е исто така присутна во идеалот на универзалистичката идеологија која ја исклучува идејата на некаква епистемолошка поткласа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој ѝ раскажа за необичната блискост што постоеше, или изгледаше дека постои, меѓу него и О'Брајан и за поривот што му се јавуваше понекогаш едноставно да му пријде на О'Брајан, да му соопшти дека тој е непријател на Партијата и да побара помош од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Толе пак, да се оправда и пред Трајка, и пред власта, се фати свети Јован со убавичката му женичка Митра, која исто насила му беше дадена на Трајка од нејзините роднини, бидејќи беше останата сирачиште уште од трите години, та уште на седумнаесетте му ја дадоа на стариот ерген Брлета за пет лири пари и десет овци да му ја отворат куќичката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како померена, подизлезена од умот. ,А бре, Македонче, каде се спремаш", јас не знам што било што сум велела, ,нека разберат клетите фашисти", сум се мачела да пеам и само да му се истргувам на Алекса, само да го удирам по глава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ненадујана гајда е скината торба, крпа, вели, и оди кон сретсело и сретселото да чуе. Жалта да му ја чуе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Без око да му трепне (ни на клепките нема трепки) Митра е дома кај да биде на друго место!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Змејко го знаеше тоа за сето време, застанат крај чамот, што беше доста дебел, а постојано со едно проклето чувство како некој да го имаше исфлено на една ѓаволска сува долина, на некоја гола ведрина, и сѐ, што можеше да стори, беше да испука уште три истрела, нишанејќи право во челото на она заскокано ѕверче што стануваше со секој миг сѐ поголемо и сѐ понасочено кон него, право на него, како некој истрел, единствен и неизбежен, а за сето време додека пукаше, остануваше свесен дека со тоа нема да може да стори ништо, бидејќи знаеше многу добро дека сите делови од телото на тој затрчан самјак беа заштитени во дебела кожа и со непробојна коска, така што на тоа негово место не би можела да му помогне ни кртешница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И решија секогаш во новогодишната ноќ да му даваат на штурчо храна и стан, а тој да им свири!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Исто така, тој е должен, во рок од три дена, да му ги врати и сите документи што му ги доставил кандидатот, како доказ за исполнувањето на бараните услови за вршење на работата (чл. 27, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

ДИМО: И ти треба да си легнеш, синко. Нема сега зошто да му мислиш…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Јон мој го довел Јошета Свирачот само за да му ја фрли гајдата, да му ја изгази.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но зборовите на мајка ѝ како ќе биде утре само таа в село писмена; како ќе може да чита „големи книги"; да пее в црква та дури и писарка на спаијата може да му стане и да вади добри пари, — сето тоа ѝ даваше кураж да издржи и редовно да ја посетува школата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Онисифор Проказник од своето засолниште веќе можел да им ги види лицата: најстариот, мажиште со виснати жолти мустаќи и со тешки веѓи на арамиски или кираџиски чауш можел да му биде татко на најмладиот сѐ уште не во годините на Перуника, на другите, испиени и брадосани од планински живот, тешко можело да им се определат годините.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зошто мора змијата да му е милениче?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Немаше смелост да му излезе пред очи на мајсторот а камоли да се врати во домот.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Казна или благослов, Божја волја била, живот да му подари, сите поклон да му чинат, со светот да господари.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Не знаев што да му одговорам. Молчев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така ќе му носите здраво живо на мудурот, јузбашијата и вашиот мифетиш! — им рече, испраќајќи ги преку Сатока.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Ајде, скокање, миење и на татка да му помогнеме со јајцето вапсано и светена водица да ја поминеме домата и имотот - со здравје и радост родна да ни е годината! - небаре песна пее си ја разбудила челатта.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Си остана така кученцето, а лисицата се врати да му го дојаде неговото убаво јадење.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но, тој добро знае - сето тоа не може да му ја поправи положбата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Браво, браво! Да му е алал! - дополни втор.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Потоа следуваат и „вообичаените“ реперкусии за тужителот кој, нели „се дрзнал“ своите 148 законски права да ги бара преку суд: тој е викан на разговор „во четири очи“ од страна на своите претпоставени, со цел да му се изврши притисок да ја повлече тужбата; потоа, откако овие заплашувања на надредените не вродија со плод, тој е шиканиран како „нелојален предавник на фирмата“ и повеќе не му се давани никакви дополнителни ангажмани, коишто претходно вообичаено ги извршуваше и сл.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Затоа и не се стеснував да му речам на момчето: „Ти, Иване, сета куќа имај ја за своја, а не само собата во која си сместен“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога стигнува Гуши од Прилеп, јас сум способен да му приготвам ручек: ситно издробени пиперки, потпржени, два домата во нив и на крајот две јајца во смесата што врие. Како додаток: лубеница.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога стана разговорот за женење, Толета го пријаде јасникот и почна да ги реди во умот сите девојчиња од селото и да нагаѓа која ли сака да му ја наметне бегот за да може после, како своја робинка, да ја прибере на кулата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сепак, чувствувајќи му се должен, како токму да му текна го потпраша: - Да немаш телефон? - Имам. како немам!

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Знаеш, пречесен, на меропсите им остана во закон, освен што го даваат царскиот перпер, неделно уште по два дена да му работат на пронијарот, еден ден да му косат, друг да копаат во лозјето, да му вршат или збираат жито, а само она што ќе им остане да им биде нивно.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Престани да ми проповедаш!“ викна оној другиот, повторно со полн глас, и тргајќи ги дланките од лицето, удри со тупаница по подот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Веќе три дни не ми доаѓа ништо од далечината.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зашто Сламеното Мече може да си го земе в постела, може да му зборува, може да му нацрта вештачки солзи и мустаќи, може и да го натепа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Шифрантот Иваз, нестрпливо очекуваше да му ја вратам фасциклата со телеграмите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Крсте беше млад и јак, но со Трајка не можеше да се мери, та за час се најде под него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ама кој е тој будала, пак, што ќе си го закопа на животи чедото: да му гладува: И така, стариот Ѓуро гледаше да ги истурка прво тие „чумите“, женските, па за Јошета — ако се најде арно, ако не, — нека му е жива бабичката; ќе го приперува на две три недели еднаш, и ќе им завалкува по некој короман кога ќе донесе по некој тагар брашно.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Сиромав, окапан, немаше пари да му плати на попот кога ве крштаваше, најпосле и него го закопаа на вересија.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Малку по малку, должностите почна да ги извршува нередовно; а посебно кога во разговор со управникот или со главната сестра требаше да каже нешто за каков било предмет, кога ќе осетеше дека на дотичниот предмет и самиот треба да му подари некаква изјава, буквално ќе се скршеше.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Имаше во тој нејзин гест, во таа забрана да читам љубовни песни, нејзе посветени (а сепак анонимни, оти во ниедна песна што ѝ ја испратив јас не ѝ го споменував името, и таа добро го знаеше тоа), имаше велам, нешто нечовечко, нешто политичко, оти не можеш никому, со никакви, освен со средства на моќ да му забраниш да ти дава!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како да му кажам дека никој не прашува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред самиот мрак, над илјада души четници и востаници ги исполнија ливадите и направија тркало околу самата чешма.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пенчо сакаше да му се истргне од раце но тој го држеше октоподски и среќно се клештеше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Неколку мига порано врескаше и беснееше но сега беше слаб, премален од сето ова, и мајка му стануваше неколкупати за да му го грее челото со топли облоги.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој не ора, не копа, не жние, не врши. Него бегот не може да го псуе на вера и закон, не може да го продаде како другите чифчии, но сепак може да му удри некој и друг дипшик, да го измаскари и да го напади предвреме без да му ја исплати заслужената руга.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас сирота, ми ископни, ми се истопи детето! Ни јаде, ни спие.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Луција стоеше во стројот и чекаше да ѝ дојде редот; јас со поглед го барав Земанек, го молев, го проколнував да му се случи нешто, да го удри инфаркт, да падне, гром да му отепа мува на челото, што и да му се случи, во краен случај да му се оди по надвор, само да замине и да ме постави мене на неговото место, како заменик, оти стројот брзо се движеше и Луција сѐ поблиску доаѓаше до него, до Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не сакам ваквата негова предност да му ја одземам но јас навистина не би можел да го следам во неговите чувствени акробации. Затоа и сакам да го приземјам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ги грабна кофите и одвај успеа да му дофрли на својот другар: - Манукот, манукот е долу!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Па да, Први мај, - му светнува, но за кратко, брзо згаснува искрата, од слама е, освен тие два збора, со клешти не можете да му извадите други, како магарче се заинаетило.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ама кој да му верува тогаш? Кој да го разбере?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А пак трчаме да му го земеме на другиот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оваа запрашаност ќе го следи поетот, венценосецот Махмуд Дарвиш на заедничката поетска молитва во заедничкото присуство (Рене Шар) на сите обединети гласови на човештвото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Не можев, вели не можев за тепањето да му се жалам на оној што ме натепа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не паметеше тоа да му се случило порано.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Од пукотите, од детонацијата, почнаа да му се јавуваат пукнатини на куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Вели: „Најнапред му поливав под оревот да си ги измие рацете, потоа почнав да му поливам да си го измие и вратот, и најсетне, кога генералот се свлече до половина, пустата јас, и не ми требаше многу а да не забележам дека тој и не бил само генерал туку и мажиште“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

По овие наводи на пиротехничарот, првостепениот суд на повторното судење, реши Танаил да му плати на Китан 25% од вкупната штета на куќата - колку што експлозиите влијаеле на оштетувањето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тие добро го познаваа балканскиот менталитет во кој беше всаден синдромот на самоуништувањето, на проклетството, кога му е арно на човекот и на народот со козите, да му умре козата на соседот без длабоки, суштински причини.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Н.С. седеше до лозата и чекаше некого. Или го очекуваше токму него за да му се јави.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Џедадаја Прентис... Џедадаја Прентис... Потоа, тивко чекаше ветерот да му го врати името.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сега бараме иљач: бараме печен праз, бараме тегавец за да му го скине.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може да кашла и да му тече носот, слушам, може да плаче од подноктица".

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Брчките од долгнавестиот лик му бегаа кон ушите, кон тие сплескани полжавчиња од 'рскавица и кожа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ДЕПА: (упаѓа). Куршум ги дупнал, та ако нема заби од нив да не бара тие да му жвакаат!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Фати пладнина време. „Кој ќе издржи до мрак?'се прашаше секој четник во себе, а бимбашијата се плашеше да не се замрачи, та и оттука да му се извлечкаат комитите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толку недели и месеци морал да носи токму такви тежини на десното рамо! (Добро, тој никогаш го нема спомнато тоа, но мајка ми ми има раскажувано за неговиот пријател Словенец и за цевката од минофрлачот што Даскалов честопати ја земал на своето рамо за да му помогне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И ќе биде три саат! Добога! И после четири! И после триесет и шест! Да му ебам матер!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Си а гледа човекот женичката како говедарот стелната крава: да му се отели за да срка кутмач".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Иако некому може да му попречи дословноста на постапките на театарската дружина на Атхеѕ (нема никакво фингирање, дури и клистирањето или употребата на вибратор со две глави се изведуваат автентично), не треба да се заборават поттиците и причините што Атхеѕ го наведуваат да создава таков вид уметност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

7. НЕ СЕКОЈ ПРЕД ИКОНА САКА ДА СЕ КРСТИ - за на светецот да почне и да му се моли, некој така ќе ги стокми трите свои прсти за со туѓа ситна памет себеси да се соли...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Дури сега мршарот се одзва со она свое тивко, цвичливо скимтење, беспомошно и исто онака, божем сакаше да му рече дека тој не е во состојба да му донесе ниеден од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И, за да му покаже дека заборавил да му купи подарок, Зоки рече: - Види, стрико, тетка ми го испрати овој жолт балон дури преку пошта!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И поп Петко затоа излезе: да го дочека Ѓура како шура, да му се извини нешчо ако згрешил што им зел на децата и жената некоја пара повеќе, за некое и друго кило жито а повеќе да го пречека и да си го прибере Крчето, да му благодари на Ѓура што го доведе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но овој пат мајка ми беше дојдена да му каже за новата рожба што ја носеше во намачената утроба.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Еднаш тоа можеше да му биде од голема помош.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не можеше да поверува како можело да му се случи досега воопшто да не се сети да го отвори локалниот телефонски именик и да види дали не ќе најде и уште некој Едо Бранов. Овде, во сопствената земја.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но, не беше потребно да му каже зошто морала да го завитка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ти имал кожа од јагне штотуку заклано, па решил да му ја пришие на јарето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Бојана сечеше дрва до три наутро, а кога конечно престана со грчењето, низ главата на Александар почна да му се врти сеќавањето на посетата на Дарко во НОВ ЧОВЕК.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

„А ти да му речеше. Не е другарски зад грб да озборуваш!“ ме пресече Влатко. „Другари сме, не чини така!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Трчни кон ваму, трчни кон онаму, ама ништо. Никому не можам да му помогнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кај нас, во 2008-та, по речиси едногодишно протестирање на дел од овие луѓе кои беа вистински „жртви на транзицијата“, беше донесен Законот за материјално обезбедување на невработените лица поради приватизацијата на претпријатијата со доминантна сопственост на државата во периодот од 2000 до 2004 година, а популарно наречен „Закон за стечајците“ (Сл. весник на РМ, 87/08).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Му реков дека немам мобилен, но ако сака можам да му дадам фиксен број.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Ете, - рече дедо геро, - да не беа децата, тешко да му го најдеме крајот на Лумана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Сега е нашето, а за свадбата зетот да му мисли... - благо и радосно ги одбиваше татко ѝ на Викторија роднините, кои по секоја порачка викаа „доста е“, „многу е...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Па и како е можно да се биде со некој што се дуе, што сака сите да му се поклонуваат.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Скришум, кога го полнеше чанчето со вода, за да му го подаде на првиот бригадирец под насипот, Мече налеа вода и во својата направа.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

15. КАКО ТИ Е ПОСЛАНО, ТАКА СИ И ЛЕГНИ - а утредента ако видиш поинаку си станал ти ноќните соништа за виновни ги стегни, а не само на леглото да му најдеш мана...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Тој ја запази и со неа војводува до пред три години, та дури еден од условите за предавање што му ги постави на окружниот началник во Битола беше тој: да му ја остави манлихерата како спомен и да се служи со неа во шумарската служба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За да се искупиме од борчот, за да му помогне свети Наум да оздрави, ви го подарувам јунецов...“ го бацува во челото како синот да си го бацува и му го подава на калуѓерот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Истата вечер, Марија беше запишана во регистарот на пациентите со посебен сериски број и со површен коментар за нејзиното мистериозно доаѓање и за двоумењата околу нејзиниот идентитет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се прпелкаше, се мачеше борејќи се за воздух, а другите во паника што ќе останат без лидерот, ниту знаеа, ниту можеа да му помогнат.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Веруваше дека библиотеката на Климент Камилски ќе можеше да му помогне, сепак, да го доврши својот проект.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Плимата доаѓа и си заминува секој ден - света обврска и е да му ги подзамива и разладува стопалата на Сан Педро Клавер, апостолот на Црнците, робот на робовите, кој сека недела ги дарува минувачите со бели каранфили и им намигнува на мајките доилки со разголени цицки.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

И да сакаше не ќе можеше да го протурка низ стегнатото грло ни да му даде поконкретна смисла од големата збрка во нејзината глава.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Орвел гомна да јаде, осумдесчетврта вода да му носи.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Прати еден од овчарите, Палилулевци, до Проќа, и нарача да му соопштат на Риза, неговиот другар во бараката, да се стави со него: има да му каже нешто. Не заборави да му нагласи на овчарот, дека тој е оној мариовец што го отепа гавазот Аќифа пред десетина и повеќе години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јужниот сосед го каниме на гости да му кажеме што значење има зборот МИР...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Кога си одеа дома боси и голи, тие се заветуваа дека нема да го заборават доброто што ги излекувал свети Димитрија и секоја година идеа на денот да му благодарат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако не престојува во студентски дом, патот од Куманово до Скопје треба да му го плаќаме речиси секој ден.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа на некој начин требаше да му дава тежина на сфаќањето дека Стојан владее во полза на најширокиот интерес на народот. – Ќе ја ставите и сега за јубилејот?

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ја понесе од тоа само леснината на трезноста, од која чекорот му стануваше поцврст, а задоволството со себе заминат и од целата таа утрина сега можеше да му узрее во радосна насмевка, што ја сети во своите очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како сега на детето твое да му носиш секој ден „Милка“ чоколада, ама од 300 гр., и тоа со лешници! Ова колку за споредба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Најмногу, се разбира, беа за тоа на Лумана да му се дојде до глава, ама тој ретко доаѓаше в село и кога ќе дојдеше, никој не знаеше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Попот, бидејќи секој ден имаше работа со господ и знаеше колку е голем овој, се најде поласкан од Јована што го спореди со него и реши да му помогне на својот стар пријател, Иако за овие три години се „посрби“, за која постапка и го намрази.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некои од тие што остануваат да му слугуваат на манастирот, радосни се што ја гледаат оваа убавина надополнета со луѓето, со панаѓурот, а некои се стискаат за своите родители, не се делат од нив, плачат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ревносниот, дискретен и конспиративен Петар Иваз, никогаш не го кажуваше по телефон изворот на испратената телеграма.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

По извесно колебање, гемиџиите решиле од своите драгоцени резерви да му ги испратат бараните пари.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И сега Бајракот напред, по него Јован, a по Јована Петко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Рада не ни помислуваше да му ги даде тие одговори.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

АРСО: (Полн е со животна радост и ведрина, кои тешко можат да му ги поматат и најтешки грижи и незгоди.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Треба измет да му правам, а јас не можам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ни окото да му трепне.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

3. Парадокс Ако „Бог ја знае мерата“ на бесмртноста и на злото кое „расте и зрее“19 тогаш нека гугне зошто бројките се зголемуваат а бесконечното се наближува кога – о, парадокси! – „секој ден сме сѐ повеќе во загуба“20 нека објасни -богат со средства и начини- кој ги благослови човекомрсците та в оган фрлаат сѐ живо и диво да му се сотре семето на семејниот Матери?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Да му го закачам на ваков живот, вели едно журчанче, преврзано преку очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во состојба меѓу јаве и сон, борејќи се за секоја молекула воздух, Томо цврсто ја стегаше раката на Рада, како и самиот да чувствуваше дека мора да ја добие трката со времето, а тоа како да сакаше да му избега оддалечувајќи се молскавично.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Судот наложи Марковски да се врати не на истото работно место на кое се наоѓаше пред неоснованиот отказ, туку „на работно место соодветно за неговата стручна подготовка“ – ССП, како и да му ги обезбеди другите права од работен однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Зошто уметникот се согласил на овој сојуз, кој ги изненадил дури и неговите најблиски пријатели, кога неговиот презир кон бракот бил добро познат?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На Зоки му е радост кога некој се смее, но тој нејќе нему да му се смеат.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

За жал, овој закон не се однесува на работодавачите кај кои повеќе од 51% од средствата се во приватна сопственост. 38 беше избришана експлицитната одредба која нормираше дека платата мора да му биде на располагање на работникот на определениот ден за исплаќање, освен ако страните поинаку не се договориле (чл. 5 од ЗИДЗРО/јан.12); ● беше продолжено времетраењето за кое работодавачот исплаќа надоместок на платата на работникот за работа поради негова болест или повреди од 21 на 30 дена.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Да ја напишев првата телеграма во која јунакот ќе беше анти-херојот, картагинскиот градинар Раиз, ревносниот шифрант Петар Иваз, сигурно ќе ја испратеше шифрирана до Централата, колку и да му се видеше невозможна, невообичена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа беше соседот на кој Мајка никогаш не забораваше да му скрши парче погача од трпезата на нашата сиромаштија, за неговите деца.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зборуваше со тон што не се запаметува но видливо побрзо одошто усните можат да му изговарат па изгледаше како малку да пелтечи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Мораше да му верува на Танаско за тежината, само не кажа во врска со што ѝ го споменал името и не препраша оти пак не сакаше да ја растура тежината што останала во Танаско.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

При таквите географски услови јасно е оти Македонците не можеа да се ослободат од Византија и готови беа да му бидат сојузници на секој непријател што ќе војува против Византија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога Алекса влезе во бакалницата од Алекса Бабовчето виде полно селани — Мариовци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А јас знам ова: човек на човека може да му стори лошотија за ништо, ама за добрина, треба да има некој есап.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Како направил и што направил не знам, ама сега веќе мојот народ ни верува ни ја применува поговорката: Да му цркне козата на комшијата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа речиси бесконечно „играње“ на состојбите на зборот фатени во лет одразува една од можните коинциденции што во поезијата на Ренџов се повторува од неодреченото, неодстореното, неодотвореното суштинско прашање за тоа: кои се конечните можности на „зборот“ како енигма во обликување на мислата кое и самото треба да му го овозможи величењето на зборот како суштина на мислата.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

За неколку секунди детево е убедено дека Тито го гледа него, ебате, ко да му е ангел чувар.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Токму тоа е што и тој го чувствува, а не може да му го најде вистинското име - воздух.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Козата остана на страната на сиромасите, зависните, запоставените, спротивставените... – Така значи дошло на Балканот до изреката „Да му цркне козата на комшијата!” – извика задоволно Чанга. – Но, имало и полошо! – рече татко.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Германија замина со директорот на пат дури кон средината на идната недела без да му се јави.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мимоза Рубен, нашата наставничка по француски, имаше обичај да му каже на сред час: „Виктор, ти како да имаш две усти, едната за Хорацио до тебе, една Милица пред тебе. Quel bavarde!“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Пожртвуваноста на Ана... - Нејзината привлечност е во она што ти во неа го негираш, она силното во неа ти го презираш, зашто можеби, од некоја тврдоглавост, сакаш да му се спротивставиш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Што мисли. Никако не можам да му го погодам молчењето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако некој сака да дознае како живеевме тоа лето 1966 во Њујорк, сѐ што можам да му кажам е да го погледне Девојките од челзи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но најтешко е кога сѐ истекло од него, кога е празен, кога душата разумна му ја нема и треба да му ја вратам.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Успева, поминувајќи покрај Луков да му ги стави в рака.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сфати дека на човека со сила можеш да му земеш но не и да му дадеш.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Сите се трудеа да му помогнат, сите избираа најнежни и најтопли зборови за да му ја олеснат болката, сите сакаа да го пренесат дома му.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тешкиот и спор ритам на водењето љубов што му го наметна таа како сосема да му го затвори грлото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Нешто подоцна тој ја замоли Петра да му донесе уште една мастика со „некоја маслинка“ за мезе и им се радуваше на неколкуте чаши вино што ќе ги испие со реш печена кременадла каква што ќе ја порача.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Веднаш уште истата ноќ почна нешто да му тропа на десниот ѕид.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го гледам ме вика со прстот. Потрчувам и, трчајќи ми иди да му бацам рака, да го бацам в чело, на полите од шинелата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Втора слика: Изземена и сама со ишмукан страв се одлучувам без предрасуди да му се обратам нему цел живот што го имам одозгора тоа сум јас, му велам мојот прв израз му давам интимен знак со порозни простори во говорот небото ми одговара и ги пушта на повидок своите начичкани светлости, своите рани зашто, обата без сон полноќе најдобро си ја поимаме судбината да не се допираме.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Наеднаш знаеш дека не смееш да му се потчинуваш на злото, дека треба да се однесуваш умно и да го избегнуваш.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Така ќе ја залажев болеста, вели, ќе ѝ ги затворев очите да не може никого да види, никому да му се доближи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ти тоа го знаеш?“ „... се борел во четите на књазот Карпош, потоа сам.“ „Добро“, се согласи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакам да му речам на Борко дека животот не е сосема некоректен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Едно дете има попот и тоа си го нападил да се главуа по туѓите луѓе! — плачеше Бисера и не можеше да му помогне на постраданото братче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не смеам мајка да му се кажам, што се вели, а морам нешто и некако да му зборувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако може да му закуша на месечина, под воденичен цивун, на вренгија. Кај што се дели водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам и не можам да му се изнагледам, не можам да му се изнарадувам на убоста, на красотата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И, додека подготвуваше слатко за послужување, зашто овој беше многу „градски“ и на него мораше посебно да се внимава, му даваше последни инструкции на мажот ѝ како да го омекне и како да му даде благослов.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Очите треба да му бидат сиви, способни во зависност од околностите да искажуваат и суровост и милосрдност. Носот, како што треба.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како гледате на случајот, што ги наполни медиите, на уличарката од Њујорк, Џојс Браун, која беше приведена во душевна болница поради кинење на пари и скаредно однесување?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Туку може да му излезе кисело... уф, неговиот измеќар! Ништо, лесно со него.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Немаше ништо, што би можел да му спротивстави на тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На умрениот му требало шамиче за да му се избрише крвцата од устите, другарката Оливера Срезоска со солзи го подава своето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како на човека да му ја намирисува мислата во однос на животното.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Му останала некоја експлозија во главата, што се вели, и само да му трешти: вау, вау, бау, бау, да му прави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа главата, аре, како однатре да му пукна, како некоја бомба и тој мозокот со крвови му се распрсна, му ги покри на Томета не само градите по кошулата и по бечвите, туку и лицето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кон ужина пристигна и засилувањето на Бахтијара и со него Велиага од Маково со своите катили, кој од „Бучкур" почна да му вика на Толевиот четник и другар Петка Кормакот од Маково: — Предај се Петко, брееееееј!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во градите го притискаше маѓепсната замолченост на сета вештичка шума, а колку се искачуваше погоре, празнината во стомакот почна да му се извива во една тапа болка, која одвреме навреме знаеше да му го згрчи и целото негово тело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Треба да му се однесе ламба во собата, и тоа онаа убавата, порцеланската со насликан афион и со топка од матирано стакло, намерно тргната настрана за него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нивните написи, по период од една и пол година, за првпат биле проткаени со оптимизмот дека воениот удар од 27 март 1941 година во Кралството Југославија ќе претставува пресвртница во војната, потенцирајќи дека југословенската војска, по формирањето на новата југословенска влада на генералот Душан Симовиќ, ќе може да му се спротивстави на можниот германски напад.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Трчаа Илко и Богуле по коритото надолу да му помогнат; истрчаа и други луѓе кога го чуја викањето и му фрлаа сè што ќе дофатеа: кошови, сандаци, дрвја, каци за да се фати Методија, да излезе.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

— Кој е тој непознат човек шо сака да ми помогне? — праша Најдо и се протегна да ги размрда мускулите, да му се раздвижи крвта, бидејќи ете, неколку дена како лежи во темната јама без воздух, без светлина, бетер од оние во прилепскиот затвор и во Катилане во Битола.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никој не сака да му кива во вратот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нова е и одредбата којашто предвидува ограничување на можноста за отказ на приправникот од страна на работодавачот, бидејќи за времетраење на приправничкиот стаж работодавачот не смее на приправникот да му го откаже договорот за вработување, освен во случај на спроведување постапка за престанување на работодавачот – како, на пример, при стечај, ликвидација и сл. (чл. 59, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Спијат и ‘рчат таму доле...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ми е страв да допојдам, да му се доближам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

IV. Нему не му одговори, иако се обиде дури и да си ја подигне раката и да му намавне на тоа старче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Одбива да се разбуди. Но секако, ние ќе продолжиме да му ги следиме соништата и ќе ги засилиме мерките.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Човекот е должен да создава и тогаш кога ќе поверува дека ја запознал грдата навика на времето да му се приклонува на уривањето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не можам место да му пронајдам. Во долапот ќе го сокријам.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Од келнерот бара да му се донесе пепелник.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Може да кашла и да му тече носот, може да плаче од подноктица?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега ни Чичолина не би можела да му помогне.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тие почувствуваа дури дека брадјосаниот човек ги лаже нешто исто како кога лисицата му се преправала на петлето за да му го скине вратот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сета драма во владеењето со судбината на палестинскиот народ, да му даде своја држава, во идните години ќе растргнува токму во опцијата да се создаде мултиетничка и мултиконфесионална и демократска Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ослободен од секакви старателства, човекот отсега имаше да му полага сметка само на својот разум.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И сѐ така, стручни шоферски прашања, а јас, натпреварувајќи се со самата себе, се обидував со одговорите да му објаснам за разработениот систем, кој пред фискализацијата навистина така и функционираше, дека сѐ е сиво и како станува бело, небаре утре ќе отвора бутик, па, ете, јас ќе му помогнам околу фактурите, декларациите, увозот, шпедицијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И почна низ плач да му зборува: Пишман се сторив стопати зашто кренав рака на неа за ништо.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тоа можеше многу добро да му го каже она густо врнење на острите ситни снежинки, што паѓаа право, воопшто без поигрување, што се сипеа прегусто и преситно во посивената белина на тој ден надвор, кој со нив изгледаше како целиот да е една голема грутка настрхната голомразница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бино се одушеви кога виде оти го наведе Дима на лизгавица и почна да му диктира: — Е, ајде да ми напишеш со грчки букви воа: „Блаже купи од Трпка скапо шес овчки кожи".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа и само по себе го инхибираше, уште повеќе што знаев и така, над рамото, да му речам: „Да ти кажам право, ова некако не оди!“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Игор Лозински сакаше да ја заврши својата голема исповед, пред своите балкански пријатели, да ги каже своите големи тајни за егзистенцијата на ова Езеро и на луѓето околу него, да му го пренесе на Цветана Горски својот морален тестамент, надежта на продолжувањето на неговото дело и вистина, а на Татко да му ја открие пошироката смисла на натамошното следење на патот на јагулите во потрага по излез од својот егзил.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Изгледа на оние долу, под прозорецот, што самата ги беше собрала за да сведочат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еве, сѐ повеќе луѓе се интересирале за неговото сликање, а тој не отвора изложби секој ден; доаѓаат луѓе и од странство, бизнисмени, мецени, имбецили, можеби некој ќе се заинтересира и за него, ќе посака да му наѕре во ателјето што слика, може нешто и да купи, тие се парајлии, што е за нив некоја илјада долари или марки?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во романот нема наратор кому може безрезервно да му се верува, секој исказ предизвикува сомневање и на ова место Башевски вешто ги сублимира искуствата на еден Селимовиќ со искуствата на современиот прозен видокруг.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- А нас не опљачкаа до игла, - дофрли една од жените.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не можеше да му го сретне погледот. Да го предупреди. Тој беше во голем занес.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Станав и јас, со задоцнување сокривајќи ја Мечкојадовата шарена торба зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исто така, тој беше должен да плати и паушал за судски трошоци во износ од 2.500 МКД, како и да му ги надомести процесните трошоци на оштетениот, во висина од 23.400 МКД (385 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од македонскиот џип излегоа жената со косата во колак над темето и еден висок и слаб маж, додека пак од грчкиот џип две жени дури и помлади од Пелагија со пријатен изглед и убаво облечени и еден маж свалкан како топка кому можеше да му се одлачи само малечката глава.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

118. Според Правилата на Дружината „Вардар” од 15.3.1894 год., целта на Дружината била: а) да работи врз испитувањето и запознавањето на својата татковина во земјописен, народностен и историски поглед; б) членовите на Дружината заемно да се помагаат, како во воспитен и морален, исто така и во материјален поглед; в) да работи врз сестраната подготовка на своите членови за да можат што подобро да му послужат на својот народ во државата на Неговото Величество Султанот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да му извадам некој нокот за секој случај?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ни пари праќа та дури ни торби. Се знае. Веќилот Богдан затоа е веќил да му служи на свети Илија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Поради тоа што, во меѓувреме, придонесите кон ФПИОМ беа исплатени, адвокатот го повлече овој дел од тужбеното барање – по што полномошникот на „Охис“, кој не го оспори побарувањето ниту по основ, ниту по висина, а заради економичноста и целисходноста на постапката, предложи да се донесе пресуда врз основа на признание.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со дијамантот не ќе мора да работи веќе, а ќе може и да му ги отплати своите долгови на ортакот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е како да сретнеш пријател на пладне и да почнеш да му објаснуваш дека е дење.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Му зборува за ангели, за херувими, за светци, за дарежливоста и љубовта божја; му зборува за чудесиите небесни што око не ги видело, уво не ги чуло, умот не ги допрел; му зборува за да му се замили новиот живот, што го чека...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Така да му кажеш.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Гарванов само промрмори колку да каже нешто: — Секој си е сајбија на својата глава, Ѓорче!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нејзините очи се сретнаа со неговите и јазикот почна да му се плетка, но погледот му остана втренчен и не можеше да се откачи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од овој, но и од редица други слични вакви случаи кадешто како тужена се јавува оваа државна фирма – гледаме дека е мошне симптоматично тоа што судот ги [од]враќа работниците кои го тужат АД „Охис“, изнаоѓајќи лажни бирократски оправдувања за наводна „непотполна документација“ која тие, во рок од осум дена, треба да ја докомплетираа и да му ја достават на судот – иако, од друга страна, раководството врши опструкција и одолговлекува со издавањето било какви документи и информации кој судот може, но не сака (!?), да ги прибави по службена должност [ex officio].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Почнува да пее болно како нешто од срцето да му се кине): Пилето пее, на пат ќе одам, на пат ќе одам, туѓа туѓина!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Со месеци во нивниот дом единствена храна биле лебот и солта, а кога им останале уште само неколку заграби брашно, решиле да се преселат во Виена, каде што Јакоб Фројд почнал да му помага на таткото на Амалија во трговијата со ткаенини.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И тогаш чиниш беше прероден од тоа што беше успеал некако да поверува и сакаше и сите други да му поверуваат нему. И навистина луѓето веруваа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ниту нему му треба вода како вода, велат, ниту црква како црква, ни светица како светица, туку нему му треба, велат некни во дуќанон на Чанета, ние да клекнеме, да му бациме рака, да му оддадеме почест, а тој да стане пратеник.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

– И почна да му раскажува како поминаа сношти на мостот: – Разбрале, синци мајчини, дека ќе преоѓаме ние преку Црна на Светецот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Еј, а кој е тој на кого толку многу му се допаѓа девојката, која изгледа треба да сум јас, а ете, одбивам да му подадам рака на давеникот, а давеникот изгледа си ти?“, му рече, повеќе за да го исфрли од рамнотежа одошто да го натера да го напушти заобиколниот пат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Што народ се насобра да му ја слушне приказната.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога Онисифор Мечкојад испратил стројник со јаболко кај татко ѝ на некоја Донка, домаќинот се согласил да ја омажи ќерката зашто мислел дека ја бара миленикот на игуменијата Минодора, Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Климент Камилски ја замоли собарката да му го испегла сивкавосиниот костум и за прв пат ја стави својата светлосина вратоврска купена при претходниот престој во Париз.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Спорот настанува заради неисплатени осум плати последователно (за периодот од мај до декември 2008 год.), како и заради перманентните лажни ветувања давани од страна на раководството дека тие плати ќе бидат исплатени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А татко му Темелко: „Да се казни со јадење: да не му се дава јадење за да му се одзеде силата, бесот...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

— Значи, се истребија сите откај нас — задоволен констатира стариот мудур и се спремаше да му предложи на јузбашијата да излезат некој ден да ги видат пепелиштата и пустошот што го направија војските и да ги покараат и поучат селаните да си седат мадро, да не се поврати злото пак.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се обиде да стане, во својот смрзнат страв да му се спротиви со извик, но во неговото грло крикот само кркореше; ни одблизу не потсетуваше на едно липање оставено еднаш во една тешка ’ржана зрелост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Седам и гледам како му излегува душата, му се извира. И, по недела маки, се предаде. Запре да му мрда и уста и снага.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Морам некого да го галам мајчински, да му давам нежност. Да бакнувам, да воздивнувам од сакање.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Додека образот почнуваше да му се осветлува, и однатре, како од некое чудесно ламбиче, тој ги гушкаше како деца што ги задржува уште малку, уште малку, пред да му избегаат од куќи.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мораше на крајот да му ја признае својата немоќ и на Татко, кого го очекуваше со нетрпение на последната битка во библиотеката...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Носејќи ја сета бучава на својата крв в глава, сличен на подвижна карпа над која господари моќ на несопирлива вода, гледал само пред себе и сепак со секој чекор чиниш барал и каменот да му се истави од пат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А да го кажам и тоа дека другарот Едо, бившиот наш директор, на излегување од канцеларијата на правникот, се подврати и ме потсети дека таа пушката на чуварот треба да му ја вратам...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вие нема да го колете, туку со пушка треба да му пресудам јас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бедрата му биле крвави од сабји и штикови додека го минувал обрачот на турската војска, и од него како семе на идни диви и неуништливи лозници, паѓале капки - виното, доколку ќе го напоело, можело да му ја обнови коњската крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И беше тоа вистинско себеодречување решеноста да му го подари на Арсо кога овој заврши прогимназија.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

За ништо на светот не сакаше нешто лошо да му се случи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Има ли овде граѓанска храброст на ова изопачено народњаштво да му се погледне в очи и да му се каже она што му припаѓа?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кала седна на столот каде што седеше докторот и почна да го жулка Илка по лицето и челото, да му турива со лајче вода во устата, да му ја поткрева перницата зад грбот за да му го олесни дишењето, но тој само ја погледна кревајќи ги очните поклопки со напор и при тоа како да се поднасмевна со крајчињата на устата, и таа насмевка му остана на лицето, згрчена, недовршена.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сакав да му кажам дека е важна обноската, сочувството со другиот, но тој не дочека.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кој да му го фати крајот на ова сплотено козјо племе?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во последниот камион можеше да види еден стар човек со нечиста брада излепена по лицето, како стои исправено, со глуждовите на рацете прекрстени пред себе, како да е навикнат да му бидат врзани.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тој на истиот начин секогаш се поместува в десно да можам да поминам за да му го дадам зобот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Фабриката што го стипендираше неговиот постар брат, одличен студент на Технолошкиот факултет, не можеше да му обезбеди работно место по неговото дипломирање.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Одеднаш, како да слушна дека зборува некој друг, Винстон се слушна себеси како вели со длабок громок глас дека нему треба да му припадне целото парче.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Но тоа се беше случило веќе: јас со сета своја неразумност, посакав веќе двапати да му се исплазам на она затруено тутуле што стоеше пред мојата врата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Призна дека повеќе сакал ресторанот да му се вика Есенин, но не се решил за тоа бидејќи името на овој поет сугерирало алкохолизам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

До својот гроб, ако овие тули може да му станат гроб.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Дека на никој жив нема да му кажеш на што ќе работиш и како ќе работиш?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да му каже дека пуста ми е куќата без него и без неа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Ништо чудно да му текне да си ја промени професијата!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

АРСО: Амин и тебе раката! (Ѝ дава знак со прстите на Цонка да му побара на Теодос пари.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И Ристе. бидејќи си ја знае Боца каква работница му е, а ваму сака да му е подгиздена, дотерана, си ја зеде грижата и да ѝ „навезе“, и да ѝ „сплете“, и да ѝ „искае“ и кошула, и чорапи, и прегачи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таквите посебности зар можам некому да му ги претставам како необични и не секојдневни?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како е полето, враќајќи му ја копаницата, праша Мусли бег избегнувајќи, овој пат, да му се обрати по име. знароди, рече Дамче.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога некој обичен човек му се обраќал на некој капиталист, тој морал да се превитка, да му се поклони, и да ја симне шапката и да му се обрати со „Сер“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас не верувам дека ова е сосема точно, бидејќи семејството на Никола секако се погрижило да му најде пристојно место, ако ништо друго, кај нивните семејни гробишта што се наоѓаат десно од влезната порта на гробиштата, на она мало возвишение.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знае тој да дојде и без да се најави.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти можеше да му се опреш на овој самозадоволеник!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа е што може да му даде на Глигора. Скоро ќе удри часот на разделбата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Мајсторот Ратко просто не можеше да му се изначуди на Еда.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И само уште да ги исфрла по него сите преостанати зрна во својата пушка, однапред сигурен дека со нив повеќе нема да може ни да го достаса, а не пак нешто да му стори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека може да изненади секој сретнат грм, дека не можеш да бидеш наполно сигурен што крие зад себе секој нов срт, секоја пресека, не сакаше изненадувањето да го прави поголемо, отколку што мораше да му биде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да му помогнам на Мисајлета Ковачот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така, со најубави желби и полна готовност да му помогне, старецот го испрати својот долгогодишен слуга, а Петко го напушти овој свој дом не без тага на душата и болно чувство што ќе се оддели од својот питачки стап, но сепак задоволен од тоа, дека ќе може подоцна, како поп да му отслужи и литургија на неговиот свети Илија, како што му собираше осумнаесет години разни подароци од селата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доаѓаа познати и непознати козари да му честитаат на татко ми за купената коза: – Аферим, аферим, комши, и вие сте сега наш.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И кому да му се жалиш? Од шалтерите работат најмногу три.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И копај, копај, копај, и дувај си во прстите, одвај ја ископав дупката, за да му направам легало на девојчето. На Роса моја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Џигерите, златното срце да му го вадиш, милите очи, кожинката да му ја дереш!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Земанек застана до разбојот, и сите ние, машките, почнавме да му довикуваме; сите му завидувавме, затоа што таа помош што требаше да им ја пружи на девојчињата подразбираше да ги фати за половината, да ги поткрене за да ја дофатат пречката и потем, при слегувањето да ги дочека на ист начин: околу половината. (Го правев тоа во циркусот потоа милион пати, но никогаш со Луција, туку со други жени).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Да му благодариме на бога, - рече, - то ест, како ми ти се очињата?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мора за сето време да знае дека таа е тука, но не смее, сѐ додека не стане потребно, никогаш да ја пушти да му се појави во свеста во која било форма на која би можело да ѝ се даде име.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да поверува? Не, не, тоа мора да е лага, мора некој да му ја залепил оваа клевета.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во таква ситуација, „делови од населението, кои го сакаат тоа, би биле слободни да се префрлат преку внатрешните граници меѓу Србија и Бугарија и на српско-бугарскиот раскол може да се очекува да му се стави крај.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Да се надвладее видливото за да му служи на невидливото – еве го живото на поетот“.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

По службена должност судот може, најдоцна на подготвителното рочиште, да се огласи за месно ненадлежен и тоа само кога постои исклучителна месна надлежност на некој друг суд (чл. 19, ЗПП). 146 Кукулев против Радио Велес Спор за неисплатени плати и придонеси1 Victus victori in expensis, condemnandus est.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Велгоштанецот на севозможни начини сакаше да му помогне, да го подготви младиот човек, да може утре кога не ќе биде под крилото на својот вујко да може сам да ги дочека и да ги издржи неминовните удари на животот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Ами некаков иљач да му се даде? - рече татенцето, се колнам, токму така рече, иљач.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тука е можноста за употреба на наркотици, стимуланси, седативи, транквилизери за да го потиснат спознанието за сопствената депресија, да му го „подобрат” апетитот, или да му „помогнат” да заспие.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но,... ако ме присилите со вашето инсистирање на прашања и објаснувања, јас ќе се видам принуден да му реферирам на Иванов дека се - откажувате, па тој нека ја разгледа уште еднаш таа работа?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Слепиот Тимон им викаше на луѓето: „Работата гледајте си ја, луѓе: не одете по умот нивни, зашто ќе ви го однесат; и персискиот цар не видел аир од нив: за да им го олесни тешкиот живот на луѓето, побарал од царот на Индија да му испрати даровити музиканти што ќе го веселат народот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го освојуваше секое од нив споро и мачно, а кога ќе го оставаше зад себе, имаше во градите толку здив и толку радост за да продолжи да му се приближува на следното.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Морам некому да му кажам. Никому не бев му кажала за тоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ли да му каже?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Оставајќи тие песни во нивниот првичен, автентичен поетички вид без посегање во нивната поетска суштина, сакав, не без извесна носталгија и сентимент, да му останам верен на тоа искуство.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Китан наведе дека не се согласува да му се плати само 25% оштета.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Авторот, по пауза, додаде: „Случајно дојдов во Струмица и кога разбрав дека Еда го простил господ посакав да му го посетам домот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За да му даде друг тек на разговорот, Татко ја праша Мајка: – Кога научи да танцуваш?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оттогаш никој не се осмели да му се потсмевнува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Уште и на гостин така да му правам! - слушнав само еден тап звук и претпоставив дека тетка ми му удрила една заушка на братучед ми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Или да му побарам боршч без тавтабити. 47

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пред неполни триесет години, во 1978 година, со него се најдов, како и со другите на вишинката на манастирот Свети Наум, да му ја покажам мојата варијанта на балканскиот егзил, да му говорам за подводната граница во Езерото, вардена од змејот, за нашето вечно патување преку границата, за варијантите на медитеранскиот апсурд.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Кандилата се занишаа и иконата од свети Илија почна да трепка со очите“, — тврдеше маѓерот Стојко Попов, кого нарочно Стале го поведе со себе во црквата да присуствува и да биде свидетел колку е „посветен“ дедот Стале, кога може да се кара со самиот свети Илија, та дури и кандилото пред неговата икона може да му го искрши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Забележа дека производите на турскиот порцелан стигнуваат во Европа почнувајќи од XIII век.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јурејќи, се сретнуваш со смртта. Слушаш некое од децата во сонот, во тихата, глува ноќ, вриснува како да му ставил некој нож под грло.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Да му ги остави златниците, би било милостина. Си ги собра на заминување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сигурно има здивеано некаде в планина, со волците побратимлак има фатено ако не го расчеречиле тие наместо јас да му ја здробам главата... ...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Писмото треба в раце да му се даде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Ете што направи Мокриев, вели мајка, мокри коските да му останат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но и оној што се плаши од денот, го чека тој ден за свои тајни дела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека се превртувавме по песокта, полициските возилата ни се приближуваа истурајќи повици по нивните радио станици и додека се мачевме со облеката тие се најдоа покрај нас.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Доколку, пак, тоа воопшто и се случи, доколку пилето се најде меѓу решетки - првата грижа и на неговите родители и на сите птици од неговиот род ќе биде која од нив побрзо да му принесе стракче отровна тревка која да ја фрли во кафезот!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Бесно врескаше кога таа ќе престанеше да му става во чинијата, се обидуваше да ѝ го истргне тенџерето и црпалката од рацете, грабеше парчиња од чинијата на сестра си.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислеше дека треба да биде мирен, најмирен денеска, кога од тоа зависеше дали ќе продолжи да биде гладен, и така пробиваше бесшумен нагоре, со едната рака постојано врз пушката, чиишто железни делови почнуваа да му се лепат за прстите од студот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе го изигра задолжителниот ,казачок" и на крајот ќе ја засучи ногавицата за да му го видиме дрвото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не сакал да му ги врати четирите гроша.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Го продаде брашното, сирењето, гравот, волната, житото и другите „дарови" што ги собра в село за свети Илија, си го јавна вакафскиот коњ и си отиде во манастирот да му ги однесе последните пари на егуменот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го утеши и го пушти да си оди дома, да слуша свекор и свекрва и да му жугне, макар по мува, кога ќе си дојде тој арамија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„ Ќе а гледам, ќе а гледам и ќе а гледам, дури да ми се наситат очите!" — заклучи тој и заспа за да сонува: како се качува на една висока топола, на која имаше страчкино седело; во седелото мали страчила и таман кога требаше да ги ловне, сите излетаа, само едно го додржа за опашка, а страчките, и двете, му се пуштија, сакаа да му ги исколваат очите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Шо имам јас да му дада зар? — поцрвене Нешка, одговарајќи на Тодината забелешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Станувам, и шуркам по долапите, да не ќе најдам едно лајче шеќер, да му направам блага вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во нивното разидување се наѕираше стратегиската разлика: и Татко никому зло не беше сторил, но во бегот, од тие што можеле зло да му направат, го бараше спасот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Косата и да му побелува, срцето не може да му остари, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега, додека стоеше пак на прозорецот, загледан во веќе речиси зарамнетата дира на оние, што заминаа, на Змејко пак му се стори како да го виде тоа зачекорено човече, поклапушено од високата јака на кожниот ќурк и пак ја сети во себе желбата нему дури и да му намавне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Чудесни птици дојдени да надлетаат со своите гласови околу нас и со крилцата колку да му мавнат на животот. Ниту слушаат – ниту владеат...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ти остави твојте коски пo високи планини, Што долета црно орле преко нашата земја, то сакаше да му вади очите no главата.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Ние, засрамени, не знаевме како да му кажеме зошто сме дојдени.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лицето како да му беше составено само од брчки и дамки.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

За да се стекне со статусот „невработено лице“ во смисла на овој Закон, на коешто би му следувало месечен паричен надоместок во висина од 34% од просечно исплатената месечна нето- плата по работник во Републиката за претходната година (чл. 4, ЗСт), субјектот треба да ги исполнува следниве услови, и тоа кумулативно т.е. сите заедно: 1) да му престанал работниот однос во претпријатие со доминантна сопственост на државата; 2) престанокот на работниот однос да бил по основ на стечај, ликвидација или технолошки вишок; 3) на денот на престанокот на работниот однос имало најмалку 25 години (н.з. работен) стаж на осигурување; 4) работниот однос да му престанал заклучно со 31 декември 2004 год.; 5) да остварил право на паричен надоместок по 7 април 2000; 6) по остварувањето на правото на паричен надоместок да не бил вработен на неопределено време, односно не му престанал работниот однос по негова волја и вина (овие наведени шест услови се регулирани во чл. 2, ЗСт); 7) да не примил испратнина поголема од 12 месечни плати во висина над просечната исплатена месечна нето- плата во РМ во дадениот период (чл. 3, ЗСт); 8) да поднесе барање до Агенцијата за вработување на РМ каде што е евидентирано; и 9) барањето да го поднесе во рок од 30 дена од денот на влегувањето во сила на овој закон (последниве два услова се регулирани во чл. 6, ЗСт).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не можел и не умеел да заврши песна. Просел издрипавен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да не знам кај да избегам и како да му се опулам на Горачинов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го жалеше Ивана и се чувствуваше како виновник за она што можеше да му биде заседа од тој поп-непоп со јоргованести лузни на голата јака черупка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Викаме така, се дереме ко померени и кроиме планови како да му се кажеме: да ни се даде пат за Југославија. Виза.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сметаше дека е во ред тој, како „ машко“, да добие најмногу; но колку и да му дадеше, тој постојано бараше повеќе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Природно се очекуваше и тој еден ден да му се исповеда на Камилски за тајните на младоста, за клучните настани од цариградското време кога овде се разминуваа османската епоха и времето на нова Турција на Ататурк, кога се разминуваа верската империја на Калифатот и новата лаичка држава, кога се разминуваа арапската и латиничната азбука, старото шеријатско и модерното европско право, кога се разминуваа Европа и Азија, кога новите институции ги заменуваа старите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа ѝ беше потребно по неколкупати да му повторуваш што си рекол, ако сакаш да сфати дека му се обраќаш токму нему, а потоа ќе требаше да му објасниш која ти е намерата или што сакаш да дознаеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако некому не му даваат жена, ако некоја девојка не ја бараат беќарите- заостанале, и тука попот треба да му мисли.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ги реди сите занаети „додека бабата да го разврзе крајот на црното шамивче и ги извади двата бели череци да му го плати заметот на дедот поп за работата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Знаеш, ама не можеш да му помогнеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Толку му рече и побегна од него како да му се гади да го гледа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Овој приговор е многу сложен, затоа ќе треба да му се одговара на секој дел поодделно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Само за миг се гледаше себеси во иднината, како некој невидлив Дикенсонов дух на идниот Божик да му покажал како може да биде...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ах! Срање! Убавини!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Подава раце, го допира подот и пак со скршен и тивок одвај чуен, а ту прониклив и здавен, глув, тажовит и болен, мајчински топол сладок шепот, моли: - Стани, Ристе, стани чедо на мајка, стани...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

НАЦА: Како ѓемии да му пропаднале. СПИРО: Како ѓемии по суво да влече, така оди.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Почна да ми зборува дека ме сака и да му простам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Факт е дека турските власти ги исползувале тие атентати за да ја обезглават и компромитираат Револуционерната организација како анархистичка и да му се одмаздат на нашиот народ кој ја имал смелоста да дигне глава во цела Македонија против режимот на султанот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Имаше секакви мислења: едни велеа да се реши никој да не му дава на Лумана ништо, па макар колел и бесел, други беа да се отепа, трети да му се стори тоа на Бошка Манев.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Накратко, никогаш не сум сретнал ниту еден заколнат математичар кому може да му се верува надвор од равенките и корените, или кој потајно не верува дека x2 + px е апсолутно и безусловно еднакво на q.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега тој пред Татко по некогашната сорбонска одбрана, небаре се наоѓаше пред нова, балканска одбрана и вистинска рехабилитација, која не можеше да му ја донесе ниедна тогашна и идна универзитетска институција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко беше подготвен да му се препушти на денот во кој, конечно, требаше да стане нов социјалистички судија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

III Мил по цел ден времето го поминуваше во лабораторијата; работеше експериментираше и не се обезхрабруваше: но му беше криво што никој не го разбира да го помогне, да му даде средства за да го реализира овој свој потфат; селаните и пред тоа не му обрнуваа внимание, а особено сега кога секој ден трепереа и не знаеја што ќе се случи со селото, со нивните животи.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Некому морал да му го вади душникот (млад човек, богати, роса), - немало друго чаре, во душникот му влегла круша.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како што се чу силниот пукот така бате Јоле вресна како нож под вратот некој да му ставил.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Запамети, Трајче, - почна да му објаснува тој - овие извори се викаат „Цареви Кладенци“.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Шестото навистина го испи малку побавно, но никој тоа не го забележа, на седмото виде само Трајанка и ѝ затупка срцето што ќе излезе победник, на осмото децата почнаа да му се смеат дека не може ни колку едно женско да биде јунак, на деветтото одвај го качуваше ридот а кога дојде до половината на десеттото, којзнае како стана, но се закашла и не го допи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Секој ќе се нафати да те храни, да те облекува, да те пои, само да му даваш злато...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Неговите зборови ми висеа над свеста како Дамоклов меч. Времето како да му даде за право.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јасно е дека бракот бил резултат на спогодба, таква со која ќе се задоволат барањата на мајката на невестата, која не сакала да му даде развод на својот маж пред нивната ќерка да се омажи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тој се чувствуваше како да ја познавал девојката цел живот, како да му припаѓала нему илјада години, како да била дел од неговиот живот уште пред да се роди.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Па неоти ќе не остават сега агите живи?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не можеа да му го одземат тоа ни додека го водеа пред себе по долгата спружена улица во ветривото претпладне на пролетта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Е, некогаш ќе се случи: на некој да му избега ногата кај тебе, ама јас ќе свикам, еј, кој си и кај одиш?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не можеш да погледнеш од внатрешната страна. Да одам да му побарам лек?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За да му даде доказ на Крлета дека Нешка ги прима неговите китки, таа ја кандиса и она да му прати нешто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И ќелавкото, и дебелата жена, и блондинката се наполно незаинтересирани за часовникот, зашто се преокупирани со гневот поради сопствената маченичка работа.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Е кај се де, велам, не знам како да му кажам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господи, тоа беше клокот од грофтање , од мукање, од блеење; булукот протатне покрај мене и низ мене како најбрз летен порој кој остава зад себе пустош а во нас ја поттикнува рамнодушноста и тоа само заради немоќта да му се спротивставиме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Го фати, а?“ рече жена му, само жена можеше да му биде таа стара пачавра со змиски поглед и бедуинско крпиште на глава.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таму, зад карпите од другата страна на планинскиот порој, малечкиот Иво, бојаџијата од Шилиговец, кој беше од почетокот член на групата префрлена зад грбот на непријателот, и речиси веднаш погрдно именуван за шептач на смртта, трипати се влечкаше да ја наполни со вода матарката на Раде за да му го излади челото.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и `рскавичав реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дико тоа чекаше. Се правеше неизмолив и упорно повторуваше дека Бошко ќе треба да си плати за грешката додека најпосле не рече оти тој сака да му помогне, ама еве не може.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Некој од нив, воден од сочувство, одлучи да му помогне на Акакиј Акакиевич барем со добар совет, велејќи му дека тој не би пошол кај реонскиот началник, зашто може да се случи реонскиот, сакајќи да заслужи пофалба од претпоставените, и да го пронајде на некој начин шинелот, тогаш шинелот сепак ќе остане во полицијата, ако тој не им достави законски докази дека шинелот му припаѓа нему; туку дека е најдобро тој да му се обрати на едно значајно лице, дека значајното лице, откако ќе испрати писмо и ќе се поврзе со оној со којшто треба, може да направи работата да тргне поуспешно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Неоти ти ќе сакаш да го ограбиш свети Горѓија, нито пак тој сака да му служиш бадијала.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега како да му се смалуваше милитантноста во однос на брзата чистка и пресметка со опасните турцизми, за која претходно се залагаше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Намисли да појде кај отец Серафим да му го каже сонот, да му се исповерда, да почувствува леснина во душата, но се исплаши да не го погледа прекорно отец Серафим и да му рече: Соновите ни го кажуваат она што го мислиме...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

На работникот инвалид на трудот со право на професионална рехабилитација, по основ на професионална неспособност за работа – работодавачот е должен да му обезбеди услови за вршење на професионалната рехабилитација и да го распореди на друга работа со полно работно време во согласност со прописите од ПИО (чл. 178, ст.1 од ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го дигаше на раце и го враќаше назад и тогаш за едно извесно време и двајцата ќе беа задоволни и заздишени, а срнчето продолжуваше да го прогонува и да му ги лиже прстите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не ќе се најде ли некој, што ќе го пречека нанишан некоја вечер, без многу да му ја мисли што може да му се случи после, некој, кому ќе му биде и премногу стемнето пред очите, за да не може ни да се обѕрне на тоа; да му биде сосема сеедно тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ме пуштија, а тој го отвори пликот, досието мое и почна да тревливи, да ги прекршува веѓите и да му се поткинуваат зборовите: марш, марш, марш!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Понекогаш имаше необична желба да му го зграпчи гласот исто како што му ја држеше раката, за да биде уште посигурна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- А, може ли да му однесам ружа на гробиштата? - праша. - Да, дедо ти би се израдувал.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Никој не можеше да му пријде и да го вознемири.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не туку-така секое утро настојував да се најдам покрај бунарот за да можам да му полевам на момчето да се исплиска со студената вода.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едмондс ќе му сугерира на Каиро Киро Георгиевски-Дејан да „престане со операциите на грчка територија“, но и самиот бил свесен дека „и тогаш веројатно регрути ќе заминуваат“ на територијата на Македонија, наместо да му се приклучат на ЕЛАС.333

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Деца! — се обрна кон двете свои деца, Мечето и Бучето, и им викна: — Гледате? Стрико ви Стеван ви донесол биено сиренце, да му се живи дечињата и стоката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зоки се жртвува Стариот чичко доктор дојде да го прегледа болниот Зоки и притоа рече: - Ќе треба да му ја испитаме крвта на Зоки.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Избегнување на злото и учење како да му се спротиставиме. Само со издигнување на божјото име и волја.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А мажот си е маж: ти бара да му ставиш, да му постелиш, да му одиш по бесот. Не те прашува дали можеш. Тој е секогаш поуморен од тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Паралелно со оваа опишана тужба, Божиновски, како што веќе беше споменато – по отказот, добиен во јуни 2005 – преку истиот адвокат, поднесува и нова [втора] тужба, но сега по други две основи: – прво, неисплатен регрес за годишен одмор (К-15) – за овој прв основ интересно е тоа што, за време на судската постапка, работодавачот ја криеше завршната сметка за претходната година и лажно изјавуваше пред судот дека, поради наводна загуба во работењето, на никому во фирмата не бил исплатен ваков регрес. – второ, недоисплатени плати како испратнина/отпремнина, по основ на прогласување за „технолошки вишок“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Многупати другарував со ГРЕВОТ со тој бесрамник и подлец знаеше да ме излаже често а јас да му верувам слепо

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Несреќниот Генерал веројатно сите нешта добро ги смислил и испланирал, се осигурал со убава поткрепа за во туѓина, само што не се обидел да му наѕирне во умот на својот ординарец.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само за стравои бил да му клава на човека. (Панде се потсмевнува.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Попусто кутри татко ги молел барем само чевлињата за детето да му ги дадат, дека јас цела година ги чекам тие чевлиња.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Споменот ја има способноста дури и на најсветлата улица, измиена до коска од бистрата сончевина, да му понуди на споменот дамнешни простории и во нив мали осветлени витрини по кои погледот шета и ги пребира необичните скапоцени предмети.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се знаеше, татенцето го имаше земено на нишан и во овој случај ништо не можеше да му се приговори, проклет да бидам, сакаше да направи човек од Кејтеновиот син.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А никако не си, не смееш да му препроговориш, велеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Потоа, идната ноќ, Јаков Иконописец друг ќе закитеше со вжештен бајрак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Влези, влези зете“, го покани во собата и го седна на фотелјата подместувајќи му голема перница со пердуви под газот за да му биде помеко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Нема толкава небиднина што да му попречи на Сонцето да изгрее!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Црна земјо штура земјо зошто си се отворила како ламја си зинала Попусто песната се напрегала и самата да се крене високо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никако да му се расчисти.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Рече дека, во првиот дел од прегледот, ќе му постави неколку неизоставни прашања на пациентот, пред да го изврши другиот дел од прегледот, за да може да му понуди што поцелосен увид на медицинскиот колегиум.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Иван Никифорович многу сака да се бања, и, кога ќе седне во вода до грло, наредува да му се стави самоварот и многу сака да пие чај во вакво студенило.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Сакаше Виктор на разговорот да му уфрли малку поведар тон.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го молеше Бога да му даде сила да го издржи искушението и да му даде сила Давидова, мудрост како на Соломон и поддршка како на Мојсеј да го спаси народот од смртната несреќа што му се доближуваше како огромна луња најавена на хоризонтот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На мисијата ѝ се сугерирало да не зема директно учество во преговорите и на локалниот командант требало да му соопштат дека тие биле „таму само во позиција на посматрачи“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ја држи подолго раката во својата која како да му е испружена низ подотворената врата или прозорец на кочија, на автомобил, на воз...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Што да му речам на оној Боге од Бањи случајно ако намине?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сетики, никогаш не стана свесен за ужасната бесмисленост на своите производи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Побеле, ко да го наврна снег, ко да му падна сињак на косата. Така, дури стоеше пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Улам на твојот двор со распеани рози, Улам на древниот часовник што покажуваа недојдено време, Улам на оној жесток ветер од кој не потреперуваат ниту гранките ниту лисјата туку коренот в земи, улам на твоето тело што како божја заповед го свртува кон себе сонцето и го крие за да му биде визглавје на плодот во тебе.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ама си велам: ај, не чешај се, Велико, кај што не те јаде и не знам кај да му се изнагледам побрзо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Многупати татко му го скаруваше за дека се забавал в град и не идел да му помага во работата; арно ама Силјан беше фатил еден лош пат, тики ич не го слушаше татка си и мајка си, што ти велат вај, бај да не се настрви пес на касапница, да после мачно е да се одучи.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Покриј се, Рајно, ќе ѝ свикав, во моја куќа, пред Симона, само јас имам право да се свлекувам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Народот е ослепен и оглувен од страв и треба да му се каже кон кај треба да гледа и што треба да слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Солза да му капнела врз камен, се велело, дупела бразда во него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се женело ли дете од десет години, желки по меот да му лазат?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Така поттикнат, се обидуваше да го оживее сиот свој интерес за работата, да ги прошири своите ментални сфаќања за целата скица за конструкцијата, како што правеше пред да му се случи ова.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Па зар ова не беше пресудата на судбината, по шеесет години егзил, да му се овозможи враќањето на моето семејство во егзил, на родната грутка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Да му се одземе на еден народ човекот кого го слави како најголем меѓу своите синови – не е нешто што човек радо и лесно ќе направи, особено кога и самиот му припаѓа на тој народ”; така почнуваше „Мојсеј и монотеизмот“, и со таа реченица брат ми ја имаше кажано целта на тоа свое дело: да го одземе Мојсеј од својот народ, да докаже дека Мојсеј не е Евреин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бојко почна да протестира.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не се сврте за да не му даде на старецот можност да му врати.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако е така, зар можеме да се чудиме на поведението на Руската влада по македонското прашање и на нејзината изјава оти Русија нема да му помогне на комитетот да се создаде “Бугарска Македонија”?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Застанал крај ѕидот на урнатината - звукот на гајдата се склопчувал над него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа беше време кога човек не смееше и да му го спомне името на Сталина, а камоли да помисли некој да оди до него.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мора да има лек, мора да има спас, викаше избезумено Маруш и започна сам да го лекува и да му бара спас на Висар.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Смислата на нејзиното постоење беше да постои за татко ѝ , дури и самото пловење со гондолата за неа имаше значење само ако можеше нему да му го раскаже.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

— Излезот го нема никаде — побрза да му одговори Борис.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Умира и се менува со нов, ни тој не може да му одолее на летниот валцер... ен два три...ја загнездил мама во себе и танцуваат, танцуваат...ен два три...ен два три...како е можно да не те повлече таа неумолива, таа безгрижна вртелешка...ен два три... нашето страдање е и радост и ново раѓање...ен два три...смеата нека е смела и брза – повеќе да дава помалку да чува...ен два три... зборовите сакати се, мислите немоќни се губат – кога сме плен на тонот снен...ен два три...ен два три...моите бледолики родители меѓу исончаните мускули на танцувачите меѓу црвените жици на решетките...ен два три...ен два три...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како брат ми Митре, да му се миросаат коските и Господ златен да им отсече и раце и глави на тие шо го заклаа... - се прекрсти баба и потоа ја дофати фурката и почна да преде.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

ЛУКОВ: (Навидум соземен, но сѐ уште нема сили да се сврти кон Младичот и да му погледа в очи.) Со кого, рековте, дека сакате да се видите?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Со народот да си добар, тоа ќе ти остане. Да му појдеш на радост, да ти дојде...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се прокуди човекот и не може и да зборува без ракија. Да му се урне гробот на тој што ја измисли! Ковче од ковче да му се разневиди!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Александар нема да ми верува. Тоа си го помислив пред да ја фатам кваката. Никогаш и не ми верувал.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Малку подоцна, додека службеното лице ја отвораше затворската порта, го слушнав како му објаснува веројатно на некого од чуварите, дека јасните чекори ноќе што убаво се слушаат, не зборуваат за бељи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако сакаш некого, го сакаш, и кога немаш ништо друго да му дадеш, ти и понатаму му даваш љубов.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И мојата судбина ме водеше да се соочам со корнеевската позиција на владетелот Бургиба, обземен од страста да владее, од идеалот да му остане до крај верен на божјиот повик и на самата неумолива реалност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој извади од џеб зрна суво грозје и ми ги подаде на дланка но со таква бавност како да сум птица што може да му избега и да го остави бескрајно молчалив и осамен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега тие кози излегуваа како од под земи за да му се придружат на Чанга и на неговото разиграно стадо во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

ПОП ЈАНЧЕ: Народно гајле, Анчо. Ако умре некој- попот треба да му мисли да го закопа.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А сега злото му беше на кланикот и нему му заповедаше да му биде ортак.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И намерно не знаат како се викал, едни го крстат Григорие други Георгие, и намерно не знаат ни од кое колено на Акиноските бил, дали од првото што се доселило во Потковицата или од некои од подоцнежните (и покрај што настаните, видовме, укажуваат на првото, врзано е за првите доселеници Турци во Потковицата, конкретно за Арслан бег, но кога човек ќе му обрне внимание на тоа, тие, за да му дадат уште поголема зачуденост на сето ова, за да ја изедначат сета таа историја со божје претсказание, си плукаат во пазувите, крстејќи се бошотат нејасни зборови и избегнувајќи да одговорат или да го продолжат разговорот, итро и брзо ја менуваат темата) но бил стар, мошне стар, и праведник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Господарот Ѓурач имав чест лично да го запознам, тој ја беше довлечкал печатницата дури од Млетките, за да му помогне на словенскиот свет со ваквите книги.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Судијката (Х. Мешкова) го прифати предлогот и на истото рочиште донесе таква пресуда со којашто, нормално, го усвои тужбеното барање на Љ.Н. и го задолжи тужениот работодавач – во рок од осум дена од приемот на пресудата – да му ја исплати вкупната сума за осумте заостаната плати во висина од 46.327 МКД (750 ЕУР), зголемена за законската казнена камата која течеше до денот на исплатата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Што е радоста и среќата за еден човек, ако не чувството дека сте му на некого нужни и дека можете да му помогнете, да му бидете од полза...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

— Е татко де, дека рече човекот оти на се кандисуа, тики веќе и кожата ли да му а одериме од грбот? — и се заврте да не ѝ го види лицето зацрвено.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Еда, како ме сакаше Ракида, ќе рече Давиде Недолетниот, еда, зошто ме сакаше, да му’бам мајката, еда, што велеше кога ме сакаше, ќе вели и пак ќе тргне низ шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој не смее да дозволи тоа да му се случи нему.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Незгодно ти е да му кажеш, да се искараш со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И него како и другите го болеле нозете, во празнината на колениците легнувал студ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште кога ќе го смисли зборот, почнува да му кркори.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко природно очекуваше да му покаже книга, но Камилски, со необичен гест, отвори од ѕидот едно вратиче кое беше дел од редот книги, и се покажаа неколку убаво наредени шишиња ракија и вино.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Доста пак сакаше да биде и „волкот сит и овците на број", да му даде нешто малку многу на Крча и со тоа да го откупи целиот Трајков мал, да ѝ остане за Толето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се селеле од еден стан во друг во еврејскиот кварт Леополдштат, и во секоја улица во која се вселувале им се раѓало по уште едно дете – Роза во Вајсгарберштрасе, Марие во Пилерсдорфгасе, јас во Пфефергасе, Паулина во Глокенгасе, Александар во Пацманитенгасе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И не се вратил по измитарената шубара што од испотеното теме му ја симнала подадена гранка на стара леска.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Старецот покриеното со крпа го испружи далеку пред себе и со претпазлив од на полуслеп човек дојде до десната страна на коњот на садриазамот, се поклони дури додолу до земјата и ко се испрај, пред да го крене високо и пред да му го поднесе на Турчинот, покриеното со крпа го отскри, беше леб и сол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веќе се мислам како да му ја расцепам главата на Никифор, со куршуми да му ги издупам ушите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Работодавачот беше должен, во рок од два месеца од влегувањето во сила на овој Закон – што значеше најдоцна до почетокот на ноември 2008, на работникот да му го врати овој документ (чл. 30, ЗИДЗРО/авг.08). 9

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Љ Н, како оштетено лице, повеќе пати се обидуваше да стапи во контакт со одделението за сметководство, меѓутоа од ова одделение свесно одбиваа да му ја кажат точната сума пари која му ја должат, како и други општи информации во врска со неисплатените плати и придонеси – кои, во нормални услови, требаше да бидат транспарентни и лесно достапни.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Место сето тоа, тој само зграпчи една рака од таа црвеникава мека раздробеност, а после ја пушташе да му се рони меѓу прстите, паѓајќи исто онака безшумно, пепелаво и право, како и густите ситни преспи на снежинките во прозорецот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Дури тогаш почнав да му го слушам гласот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега треба да му се даде име на детето, да се запише во книгите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За еден чешит-некое претпријатие на нашата Социјалистичка Република Македонија се обиде да му парира на Краш Експрес.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Во истиот час кога станал ајдутинот, станал и Боше; Николице, ѝ рекол Боше на снаа си, стави во дисаѓите цели два леба, стави и сирење и пастрма, за да му се најдат по пат, а јас ќе го испратам до Алилово.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Помислувам дека тој судија можел да ја истакне и оправданата претпоставка оти Мирко Бунде и не бил ништо друго туку заведен маж и тоа од две прекрасни жени!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

XI Понекогаш на Мил при долго работење во лабораторијата, му се случува да му запрат мислите, да му се зачепат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Дедото дремеше, а бебето мавташе со рачињата за да му ги ишка мувите пред носот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А сето висело само на една тенка врвка и како да го чекало оној ден да се урне. Колку многу може да му одземе на човека само еден ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слепецот, во неговиот приговор, се разбира беше тој а водичот таа, и тоа само затоа зашто го беше повлекла за раката да му покаже еден модел во излогот на големата продавачка куќа!.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Беше неговиот ветер, што најпосле мораше да му дојде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа си думам, вели, ко ќе почне за празнициве да талка по селава, да му залегнам во некој ендек и да му ја скинам сенката. Друго не ми останува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тоа беше нешто што не смееше да му се случи на еден славен мачор.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сѐ до оној ден, веднаш спроти почетокот на Војната, кога Језекил судбината му завиде и на тоа, што му го имаше делено толку скржаво, и посегна со својата неумолива рака и тоа да му го земе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

При онаа средба во јули, ме замоли да му ја дадам книгата на Алберт Сониксен, американски новинар и публицист, кој за време на востаничкиот период на почетокот од веков, се движел заедно со четите, вклучително, и во нашите краишта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Еднаш пак на Јона да му текне: ќе ми ја гледа работата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не смеев тукутака да му ја кажам веста, без да преземам нешто претходно.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во тој миг сакав да го убијам тој невиден простак; во тој миг ми се згади и од Луција; веќе ништо не сакав, во мене имаше само гнев; тогаш, пред вратата, првпат помислив дека најдобро е да се замонашам, да си ги отсечам на еден симболички начин гениталиите поради кои страдав, да се самокастрирам, да ги оставам сите овие влекачи и инсекти околу мене да се плодат и да се размножуваат до бескрај; своите песни да му ги испејам на Бога, а не на лукава и притворна жена, или на некој дволичен Хор; сепак, чукнав уште еднаш, но тој поворно не одговараше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги присобра уште ситните деланки кашкавал, што беа останати во крпата, во која еднаш имаше цела полутина од питата, а после го донесе тука и шеќерот, што беше преостанат во една метална кутија и реши дека сета таа храна може да му стаса сила-сила за уште два полугладни дена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А што е најважно - и сметките ќе бидат расчистени за сѐ што беше досега: и за колибите, и за предавството на Мира и за она фалење од Буза дека е подобро Лагачот да живее в шума или негде далеку и скраја од земјава, зашто еден ден ќе биде ликвидиран, само да му падне в рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И сега пак така. Како тогаш. Не знаеш како да му се опулиш, како да му речеш, како да му пригодиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Онака усамен, тој не сакаше ништо повеќе освен да има некого од своите стари пријатели, па да му оди и да му изнакаже сѐ.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

За да му пријдеме на вирот на спокојството па дури и да се почувствуваме насрчени зарем не е доволна и самата помисла дека располагаме со природата на творештвото; и дека се наши чудесните мигови што ни ги нуди и овозможува создавањето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Историскиот компромис, и покрај сите ветувања, никогаш не се оствари, ниту по воениот судир од октомври 1973 година, кога во декември истата година во Женева се одржа мировната конференција која можеше да му даде легитимитет на историскиот компромис.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не знае кај да го удри побрзо Мисајлета Ковачот, не знае што да му скрши понапред: дали рака, дали нога, дали вратот да му го скрши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За него сѐ имаше душа и сѐ можеше да му биде соговорник.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Наследството што ѝ го остави тој не беше големо, и добар дел од него Кети употреби за неговиот богат закоп, но сепак ѝ останаа доволно пари за да му купи камион на еден од своите зетови, за да си започне свој бизнис.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ние го наведовме ова за да се увери читателот сам дека било сосема неопходно вака да се случи и дека никако не било можно да му се даде друго име.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Драго ми е што се сложуваме и по ова прашање. А сега, да излеземе. (Никако не ми доаѓаше во моментов да му кажам дека сум бремена.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Туку големиот господар Абдул Меџид, да му е големо името и славата вечна, даде право и на мухамедани и на други да имаат имот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во истиот пожар, во истиот потрес трепери генеалогијата растурена низ сите структури и сите подлоги за коишто зборував: Западот и историјата на филозофијата, она што ја врзува со неколку непомирливи (што и да речете) монотеистички струи, од една страна, со природните јазици и националните чувства, со идејата за демократија и со онаа технолошко-политичката, од друга страна, со бескрајното напредување на идеите на меѓународното право, најпосле, чиишто граници се укажуваат појасно од било кога - и тоа не само поради тоа што оние кои го претставуваат и го подржуваат тоа напредување секогаш ги застапуваат интересите на одредени хегемонии и затоа единствено можат непримерено во бескрај да му се доближуваат, туку и затоа што тоа се темели (а тоа и го ограничува) врз сознанијата на европскиот филозофски модернитет (нација, држава, демократија, односи меѓу парламентарните демократии на разни држави итн.) - да не го споменувам она што одвнатре ги поврзува науката, технологијата и војската со тие сомнителни содржини.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Исак Албала на световната, Хабиб на религиската функција”, му велат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во таков вртеж од недомислени размисли ја додржуваше Гого главата на рамената, додека ги сложуваше боите де со четката де со шпахлата, отстапувајќи чекор - два наназад за да го одмери она што го намачкал, со едното затворено, а другото примижано око, како да беше на стрелиште, па ќе приседнеше на еден издлабен триножник колку да земе здив и да му се врати на платното, во една борба во која се вживуваше и уживаше, сѐ до неизвесниот исход кога веќе исцрпен не сакаше да знае дали излегол победник или губитник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

18. Времето се грижи за зборот зборот што го обновува Тој што му длабеше во корењето го гради доградува и виши во куќата на светот Вербата штира не е Ни неверен е зборот Убавината да му се верува на надежта е врсник И онаа земја иловица густа раката што му ја памети се врти врти и понатаму во лика нова нудејќи ја светлината нова на говорот ризата небесна нитките што ја ткаат на несвенатиот збор И уште и натаму сега од пределите на глината над запомнатата стреа продолжува тој кон муграта да гледа со стрептеж незгаснат за повтежот на говорот да го досегне реченото

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Затоа тој одамна беше му натратил на игуменот од Чебрен — поп Трпета, ако падне некој женски шеј бездруго да му го причува, и уште една две оки масло напред остави како капар.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

18. Вечерта не можев да заспијам, оти чув, разбрав дека Филозофот му порачал на логотетот: да слезат утре заедно во источната одаја, и овој да му го открие конечното и точното значење на записот, и да му каже уште во што се состои проклетството што со векови го опседнува царството.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По неколку години од возбудливиот настан со сестра Ангелина, почувствував некоја чудна сила која ме тераше да го пронајдам и извадам портретот, повторно да му се навратам, да го поправам, да си го окајам гревот. Големиот грев.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако некој им откажел послушност, тие можеле да го фрлат во затвор, да му ја одземат работата и да го остават да гладува до смрт.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Телото бараше сон, не прашувајќи за ништо друго, а тој немаше што да му се спротивстави на тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само ќе седнеше некаде од страна и го посматраше толку внимателно како да го испитува за да му изрече пресуда.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И покрај тие нешта, кои требаше да му дадат на тој нов простор идентитет на човечка населба, тој претставуваше безличен геометриски свет.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таму, како да му се опират на невремето, цветаат хризантемите. Ѝ велам на Билјана: - А хризантемите, а?

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Па да му изнапишам што се прави за него и од него...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Главата да ти пукне.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Вели: „да му се најде на татка му, ногу му се пиело винце!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бегот барал да му се плати штетата, па го пратил полјакот така да му рече на Лумана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мозокот на Х се гледаше и сите љубопитници што чекаа на ред за стрижење и бричење се радуваа што ќе можат да му ѕирнат во мислите.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Само стои и само гледа. Каменот му ја подзема мислата, му шепти, и квечерина, кога се обиде тој да си ја поткрене раката и да му одмавне на каменот забележа дека веќе неповратно отпатувал: се скаменил.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Да му ебам мамата. Поарно камион да ме удреше.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Од сѐ срце сакаше да му одговори. Оние сите го очекуваа тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да гледаме да го ставиме чорбаџи Теодос со неа, да ја види, да позборува, па може да ја бендиса и да му омили.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ќе му биде разонода на Симона кога ќе си одам, си помислив, брзајќи да му отворам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Да не мислиш случајно дека нештото може да му се врати на ништото?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ах дробот да му се попаре на вакви пезевенки, шо си а врлаат и снагата и душата во ќеневот за пусти пари!“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас ќе се борам со Шаќира, да видиме како го ранел царот зимава — се провикна Трајко Брниклијата, а Шаќир не дочека да му се рече двапати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сѐ уште држејќи ја кваката, со блажена насмевка ги затвори очите и си помисли, како нема некој пријател, сега да му се јави и да му каже колку му е убаво.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но не ја издаде таа наредба на јузбашијата и Рушида, ами замава со камшикот надесно за да му направат пат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За кое нема да му простат. Ни по смртта.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Оваа солуција нема да ги има предностите на локалната автономија (за што тие може да се расправаат дека негрчка Македонија е премногу мала и сиромашна); а како што се навестува... тоа би го зголемило стравот на Турција и на Грција“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Победениот во спорот треба да биде осуден да му ги плати и трошоците на победникот!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Чорбаџи-Дико знаеше сѐ за Бошка и затоа, кога овој седна спроти него, не го дочека ни да почне да се поплакува, туку си сркна од кафето што тој час му го донесоа момците и офолито, со потсмев во гласот, му рече: - Зарем на еден Лумана најде да му одмаздуваш, бре главо будалска.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Работата почна приближно вака: револуционерните занаетчии на доцната ренесанса веќе не сакале да му дозволат на бискупот да пропишува „чесни цени“ за нивните производи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Патријаршистите Словени можеа и да му сочувствуваат, но затоа што нивната интелигенција беше против комитетот, нема сомнение оти и самите селани троа му сочувствуваа, но тоа сочувство беше побркано со неувереност и со сомнение во веќавањата на комитетот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

КЕВА: (Ја испраќа.) Манастир, сестро, манастир! (Се враќа.) Завали Томче, како да му се претскажа нешто.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Да бидеме попрецизни, неговото тужбено барање беше делумно усвоено и „Охис Пласт М“ како работодавач – во рок од осум дена од правосилноста на пресудата – требаше да му исплати сума од 96.515 МКД (1.580 ЕУР) на име неисплатени плати за периодот 2006–2008 година, зголемена за законската затезна камата – под страв од присилно извршување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И тој имаше потреба од помош, од пријателски збор, но кој да му помогне во оваа дива осаменост?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Авторот пак мораше да го почека овој да му обрне внимание.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Само пристојно се насмевнав и киднав, немајќи сила да му кажам дека сиротата Македонија, поради онаа грчка будалаштина, всушност навива за Меккејн.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

- Не знам, дали стасавме на време да му се обратиме на бога, вели поп Танаско, дали го фативме последниот час за молитва, за милост, ама наша света должност е да се молиме и да се молиме. 135

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На секого може да му се случи, а ете се докажа дека и таа не е повластена во овоземскиот, човечки живот и не е, ама баш, никаков исклучок од неговите правила.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Да видиме шо прават тие пци и шо да му се праве.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ова беа и делови од омажот, кој му го посветив на Махмуд Дарвиш, на големата вечер во катедралната црква Света Софија во августовската ноќ 2007 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но не можеше да му одолее на предизвикот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Дуќаните се јавни места“, ѝ рекла Рајна на Родна, „и никој никому не може да му забрани да ги посетува“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таа знаеше дека тој ја следи, веруваше авторот, но претпочиташе да ја задржи слободата да му даде замав на говорот на своето тело.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Невесто, ѝ рече баба на мајка, да му речиш да кумот да не кандиса друго име, ами само Митре.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

2 Подоцна, во декември 2009, судечкиот судија- поединец (А.Шеху Асани)3 донесе исправна пресуда во корист на 176 Х.Џ – што значи дека спорот пред првостепениот суд траеше сѐ на сѐ шест месеци, односно беше испочитуван полугодишниот законски максимален рок на траење на постапката кај споровите произлезени од работните односи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Додека видот одново му се изоструваше, тој се сети кој е и каде се наоѓа и го препозна лицето што гледаше во неговото; но некаде во неговата глава постоеше голем празен простор, како да му е извадено парче од мозокот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никој не видел како Јаков Иконописец му дошол на старешината зад грб да му ги стиска плешките со три остри запци на куса јасенова вила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти плачеше, со едната рака стискајќи го Навахо ќебето до градите и грабајќи по твоето бикини со другата, а јас се обидував да те успокојам со смирувачки фрази како, „Да му ебам мајката! Неверојатно срање!“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Чувствуваше како да му гори оган во стомакот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

ФРОСА: Ами да му текне да ни се искачи од пенџерево, што правиме?!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Таа одамна избега од она што ти го сметаше живот, бев спремен да му речам, но премолчав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во истиот миг стана и тој, го досигна одликувањето од перничето и застана пред Софронија; пред да му го обеси одликувањето на гуша, му соопшти, не без искрено сочувство, дека неговиот брат носителот на спахиската титула, Георгие Акиноски - Алах да му ја направи миризлива земјата - загинал во бојот со Австријанците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никој не се осмелуваше да му противречи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Борис Калпак му ја подаде пушката на Чучук-Андреј. „Заповедај, синдраку, да си ги измериме гробовите. Рацеве ми се празни.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По ова, работодавачот – иако претходно е информиран за ваквиот потег кој би следувал – сепак, беше видно изненаден кога судскиот курир му достави примерок од тужбата, заедно со поканата за подготвително рочиште.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се ослободува од моите прегратки, си кидна кучката!... се отфрли одеднаш наназад... Да му се сневиди!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Последниве пак налагаат: Периферните наречја да му отстапат место на централното.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И кога дедот Стале го скрши и ова кандило за да го свети Илија пак да седи во темница седум дена, тој побрза и ноќта ја „доведе“ лисицата пред манастирската порта и тука, „потфатена“ од сите четири нозе, ја налегнаа пците и со кожата ги плати кокошките, а дедот Стале му нареди на Стојка да кладе веднаш чаша во кандилото и да му го запали рано пред вечер, оти свршил работа, го накажал арамијата што ги украде кокошките.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Троа од воа, троа од ноа, нека ни се живи дечињата и некој к'смет да му навее господ на браче Трајка и браче Илка, ќе си поминиме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Знаев дека не можам да му понудам прифатлив одговор. Сепак, сторив обид.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лежеа и молчеа како два остарени песа што се вратиле кај господарот по долго талкање по планини и друмови, по долови и скрки, за да му ги вратат на господарот десетте години што тој ги заборавил во туѓа земја, во туѓ град, во грдо ѓубриште, во една ноќ есенска, темна и дождлива. Кутрите мои чевли.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Колкупати и фустанот си го има кревано, онака, без да му ја мисли, за да ми го покажала новиот розов комбинезон.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Драга мајко, Да му запалиш свеќа на Св. Наум што ме остави ноќеска жив.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

На каков начин тој ќе е учен од боговите роднини што му се редум сите да ги навјаса, на друмот благост да му постилаат!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Како да му кажам дека го слушнав гласот на Никифор Абазовски. „Зар не можеше да почекаш да се изладам во гробот?“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А кога еднаш мајка ѝ рече дека кој ќе научи писмо ќе може да му пише на тоа момче што го сака, таа се зацрвене до уши, избега од рацете на мајка ѝ која сакаше да ја избакне.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од каде ќе се најдат средства за нови учебници, кој ќе ги подготвува, од чии средства ќе се издржуваат училиштата со македонски јазик? – Очигледно, штом комитетите и македонската интелигенција во Бугарија ќе почнат да му се противат на новото течење, или, ако не му се противат, просто не го поддржуваат, јасно е оти од него нема да остане ништо: фантазиите на неколцина Македонци ќе бидат исмеани и повеќе ништо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татко ми беше ангажиран од еден пријател кој подготвуваше еден државен билтен за тоа што пишува странскиот печат за земјата, да му преведува или да му помага во преведувањето на странските текстови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од удари на животот носот тажно му висел; бил светец на манастирски ѕид, се симнал проѕемнат од тој ѕид, поцрнел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До будалштилак беше правичен и треба тоа да му ја донесе неволјата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Досега нашиот народ се интересуваше повеќе само за полна политичка автономија, а во националните наши интереси допушташе башибозучки да му се набркуваат разни неканети гости, како: Бугари, Грци и Срби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Прашуваше има ли некаде во Европа старски дом за сиромашни галабици на кои, нели, не им личи да пцовисуваат на улица, а и да сакаат веќе не можат никому да му се одмаздат за беспарицата што им ги кубе крилјата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Која родословна гранка сега ја смислуваш, на кој Лепи Лаза ликот му го дотеруваш, на кој внук на која внучка ѝ го исцртуваш гранчето и на гранчето пратчето и врз пратчето името и сѐ што ѝ прилега, како што треба да му прилега на длабокиот корен и на богатото стебло на твоето родословие?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ете така Луман се распаша по Битолското и сега префрли и во Брзница, го натера деда Бошка да му биде јатак и прво што му нарача беше овој по село да му собере по лира од куќа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

— Ќе видиме кој на кого! — и одговори Крчо и побегна долу Црневата улица, за да му стори абер на Шпира, вечер да слезе до кај нив долу. — Татко нешчо те вика, — му рече.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таткото, заедно со неколкумина други татковци на деца што немаа пари, беше оден кај Шерда чорбаџијата да му земе на заем и тој на сите им даде по лира, а овему само две, зашто знаел дека не ќе може да му ги врати ако му даде повеќе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Човекот го извади врвот од белиот јазик, го лизна местото каде што требаше да му бидат усните и помина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Навистина беговите сакале да му помогнат, да го извлечат од батак, се сеќавал Чучук-Андреј.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја пие густата чорба, ѝ доаѓаат мевца и без да ги разџвакува, ги голта и се обидува да открие дали некој го заушил нејзиниот старец, дали не ќе проговори Чана дека и нему треба да му се тури од чорбата!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И знаеше: алкохолот под неговото теме смислува чемер за секого што може нему да му биде чемер.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Започнаа со некоја балада, Александар ја имаше чуено неколку пати на радио и немаше некое посебно мислење за текстот, но овој пат, претпоставуваше поради пејачката, песната почна по малку и да му се допаѓа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Фрежис, 5 марt 2001 г.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Мајка му беше сосем подготвена да му даде повеќе отколку што му следуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А неговата глава одамна и скапо беше уценета од Грците за пет-шестгодишната негова борба со нив, та Чочо, којшто се префрли како Цица, одвај го чекаше да му излезе пред очи и да го предаде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На Трајка оваа и други вакви постапки од Достина страна почнаа да му се бендисуваат и немаше случај да не ја искаже својата наклонетост кон помладата снаа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Честопати се гледаме како секој да му е крив секому.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во ушите, како и тогаш, почна да му чука тапанот и да му писка зурлата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во своите кристално едноставни и директни поетски повици, во чудесната синтеза меѓу индивидуалната поетска судбина и колективната палестинска меморија, во своето пеење Махмуд Дарвиш супериорно се надоврзува на големите медитерански митови, како и на арапските од предисламската епоха.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

LIX Татко го затекна својот пријател Камилски во својата библиотека тажен, наведнат над своите речници, во потрага по последните турски заемки од речниците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Малку не ми е јасно, но знам дека е така: на народот треба да му го направиш ќеифот, ама за да го отераш во ќеифот треба прво по глава да го удриш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Целата нога в уста да му остане, ќе си велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој од мене бараше да му дадам една одамна украдена, изгубена чаша.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се случува некој неспастрен минувач да му ја пресече песната на две. Се случува некој збрлавен собирач на училби звуци да му ги распавта сенките среде жегата.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Потоа веднаш испратив нота и до кабинетот на тогаш невидливиот и недопирлив Јасер Арафат, во која го известував за итната порака која ми беше упатена за него и барав итен прием за да му ја предадам!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ја задржа пред вратата и утринската свежина, да не се вовре внатре и предвреме да му ги разбуди гостите.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Домаќинот се фати за лице како да се плашеше да не се насмее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Илија велеше: не чини машко да мислее оти може да му падне курето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Слушна? — Слушна, брат Толе, слушна. И кој ќе ме слуша мене сега да му дада?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Му оставил аманет на пријателот да му ја чува вереницата. Поминувале денови.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Даме го фати Гоцета за рака, влегоа во одајата, клучот скрцна и тие се заклучија... - Тоа е поштата! - тивко шепна Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Со треска почна да го моделира, да го ваја, да го гали со дланките, да го милува со јаболкцата на прстите. Да му ухнува живот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Однадвор допираа разни звуци, но ниеден да му ја чепне свеста.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се покажува дека една практична работа, како што е јазикот, не била пречка Пандил да му биде зет на Вангела, но доколку се работело за различна вероисповед, тоа ќе било невозможно или, во најмала рака, неприфатливо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Набрзина ги нафрла работите во торбата и ја остави до вреќата со солта и тенеќијата со газијата и му рече на Бабовчето да постојат тука додека да го продаде сирењето, да земе пари, да му ги плати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тито му го подготвуваше големото „не“ на Сталина, но не се осмелуваше сѐ уште да му го каже гласно.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Таа вечер П го измачуваше несоница. За да му стежнат клепките си го гледаше сиот свој изминат живот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- И дојде еден бугарски офицер од селото и ни рече да собереме пари, по три златни лири на куќа да му собереме за да нѐ води во Бугарија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Витгеншајновиот аргумент за приватниот јазик претставува напад врз идејата дека може да постои јазик кој би можел да биде разбран единствено од неговиот корисник, т.е. логички приватен јазик. 64 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Несреќата ја стегна за грло и и ги потсече нозете.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

ИВАН: Сега што правиме? Да му јавиме на Централниот комитет?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Ќе бидеш ли љубезна да му објасниш како дошол овде?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

— Такви се, свату — сваќе, такви! Голи, боси, гладни, ако и кабулите — да ваќаме рака, ако не — вие живи, ние здрави, ќе си го бараме сете чарето! — им велеше Ѓуро на сите идни сватовштини и стројници што идеа да му ги бараат неговите „бендене моми".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А, овде, кога некој ќе погледне, со намера да одбере една од вас трите, за да му ја заличи куќата, не морам да му раскажувам дека вие умеете и во бавча да работите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гледаш, не требаше олку лошо да се тепате!“ се осмели да му пререче на Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Погледна уште еднаш кон небото, никако да му се разбистри мислата како во утрината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Арно ама, во моментот изгледа сè уште не беше избран автомобилот кој би ме лишил од животот и срцето ми е сосем здраво, иако и јас не сум противник на добрата капка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Благодарение на великодушниот придонес на петербуршката клима се разви болест побргу отколку што можеше да се очекува и кога дојде докторот, откако му го измери пулсот, не се сети ништо да стори освен да му препише топли облози, единствено колку болниот да не остане без благотворната помош на медицината; а меѓутоа, истовремено му најави сигурен крај за ден-денипол.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Стоев збунет и раскрвавен; ништо не преземав (всушност знаев дека паниката нѐ прави невнимателни, а при вакви состојби невнимателноста е сестра на несреќите), а потоа, сосема неочекувано, како од некоја непресметлива далечина, се јави гласот на Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако во неколку моменти престраши да се подзагледа, сепак ништо не виде зашто веднаш почнуваше да му се врти во главата и пред очите му стануваше матно.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Иван Иванович многу се лути ако во чорбата пронајде мува: тој тогаш просто излегува од кожата - и чинијата ќе ја фрли, и домаќинот ќе го искара.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Колку да му беше сомнителен во прво време, сепак се реши да го одведе, да му ја пренесе наредбата од војводата, за која Јован рече дека му е речено лично на Крстета да му ја пренесе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Алал ти вера! Досетлив си, нема збор! - восхитено го пофали Планински и му ја стегна раката да му честита.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Александар, ланската година заедно со Влатко беше во тимот којшто ја организираше кампањата за регрутација и не можеше да му се доначуди чуму се трошат време и пари на кампања?

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Го сретнав во градината кога замислено шетав пред да заминам во претседателската палата за да му ја предадам пораката на претседателот Бен Али со која југословенското претседателство го признаваше новиот режим на чело со него.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најстариот брат се вратил дома цврсто решен ништо да не ѝ кажува на својата караконџола, чии милувања веќе не можел да ги поднесе и чија распупена убавина веќе не ја ценел.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас дека занесена на друго, да не можам да му го чујам гласот на детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Вистина е дека ни беше голема просторијата за спиење... А сега огромна...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

— Петре просто воскликна: — А бре, Толе наш е, со своите арамии, бре! Ех, господ здравје да му даде!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Зар нему да му ја дадам мојата ќерка“, викаше бесно Профим.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Треба да му е време да се оддели од своето полуизгаснато огниште и невратено да оди кај својот светец.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Откако авторот Едо поседе колку на истоименикот да му даде доволно време тој евентуално нешто да рече, исто така без збор, зошто молкот му предотегна, стана и се упати преку мостот кон мотелчето на Петра.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но и тој не можеше да се ослободи од макијавелистичкото заложништво: целта да го спаси Тунис во текот на неговото триесетгодишно апсолутистичко владеење со оваа земја, не успевајќи да му одолее на неизбежното негување на култот на личноста, на арбитрарната автократија, на балетот на властољубивите куртизани околу него, најголемите, еден ден, да му ја преземат власта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Немаш коњ да го бодниш и да те фрли и ти пак да му простиш откако ќе се врати и со влажни очи ќе застане над тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И да сакам друго не можам да му бидам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За Мајка, ова беше најголемото осквернување на светите книги коешто, со години, не можеше да му го прости на Татко.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пред другите дуќани веќе полсаат, некои и цел, чекаат со клучевите в раце, но тие не пијат „чај“ со командирот на полицијата, та не смеат да влезат предвреме, оти тој пак затоа седи кај Петруша, да види кој ќе се огреши од законот да му состави реферат и еве ти ги, — пукнале двете банки казна; по пет динари за присутните; банка „такцират маркаси“, што велеше Мамут ковачот, та на крајот казната излегла над педесет динари. А тоа значи, кршила глава половина франга.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Буките шумолеа и како да му велеа: збогум Јакиме...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дени, станарката на Clock House, е вдовица на сликарот Алберт, кој до интервенцијата во Унгарија, бил тврд комунист, а потоа минал во „зелените“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ете, го облекла; ќе го носи додека не се врати, и најпосле ќе ја објасни својата постапка како единствена можност да му се згазне на опашот на машкиот шовинизам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Единствено нешто на што се сеќавам беше Arcade, но и тој изгледаше како времето да му поминало, а друг магазин што би можел да го замени, немаше.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Томето, гореше од возбуда и радост. Веднаш седна да му одговори: „Почитуван Петар, твоето писмо го примив со голема радост.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Првиот план им беше овој: да му направат на Мартина заседа и, кога ќе го фатат да го претепаат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ако тој зборува а никое од дечињава не му го слуша гласот, тогаш сигурно длабоко спијам и сонувам па можам и јас некој лаф да му плеснам и сигурно никој нема да ме слушне и ја отчепува и таа својата уста.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ете така! А колку тој повеќе се дистанцираше од неа, или од себеси, којзнае, толку таа настојуваше да му пружи што повеќе докази за својата лојалност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Набрзо почна и пепел да му се качува и да го запретува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- За Ристо ли да му кажам дека не знам каде ми е детето? Секоја ноќ го сонувам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Веднаш се спогодија. Тогаш реши да ја раскаже неговата историја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И нигде на планината не можеле да најдат трага од неговите големи стапалки, и ако нашле не ќе се излажале - ногата на тој изрод не можела да застане ни во детска колепка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Сетики таква ни е судбината. На проклетството не можеме да му избегаме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Туку седи Силјан и се чуди на тоа што му го кажувале; каква работа ќе биде таа, луѓе невидени ни чуени да му прикажуваат за сѐ што имал дома и за што му се сторило нему и во селото.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ако не знаел, зошто тогаш последните зборови до мене, кога заспивал во Господа, во светлозрачниот Рим, на четиринаесеттиот ден од месец февруари, на вториот индикт од создавањето на светот, шест илјади триста седумдесет и седмата година, ги запишал на писмо, на книга стуткана, со својот ситен, неубав краснопис, и рекол: „Ова да му го дадете на отец Иларион.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Писокот бегал, станувал недостижен, зборовите биле потешки да му се придружат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

63 Велешките младинци, бидејќи биле повеќемина на куп, се труделе да го организираат животот и да му дадат некаква корисна револуционерна содржина.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

А кога јас, со солзи на очи влегов и сакав да му се исповедам, да му признам сѐ, видов дека светлината околу неговото тело ја нема, оти јас не ја виѓавам веќе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Понекогаш се запрашував: дали првиот поттик да му предложам на брат ми да се запознае со Сара беше ужасот од онаа помисла дека тој ќе го побара телесното задоволство во некоја од оние улички, доколку не му се случи вистинска љубов?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Одвреме-навреме по некој од познаниците ќе се присетеше да му го посети вечното почивалиште. И сите се морничавеа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Автентично: Легитимно за прифакање поради докажани факти или искуства, поуздано,сигурно, може да му се верува.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Само на тие љубопитни и ситно зборлести женички им е позната адресата и канцеларијата на секретаријатот на таинствената институција во која се сортираат душите што го напуштаат животот“, му реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Текстот на записот, според сведоштвото последно на отец Мида, бил напишан во форма на клопче, така што не можел да му се определи ниту почетокот, ниту крајот; од каде да си тргнел во препишувањето, поинаков распоред на буквите си добивал и поинакво слово.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

ВАСИЛКА: Антице, невесто, види ваму, јас не можам никого да го сторам лош и будала, ами ти на вујка ти не треба да му го расипуваш.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Нели, најрано созреваат оние плодови што ќе из'ртат на највисоката гранка и на најпогодно место за да можат да му се изложат веднаш на сонцето?“

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Тогаш не е вистина дека си ти.“ „Што дека сум јас?“ „Ти не си оној што го уби Осиповото воле. И не му го грабна залакот на старецот Неделко Шијак.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така Камилски сега можеше слободно да му ја препушти иницијативата на Татко, кој во тој период ревносно ги читаше делата на балканските книжевни класици, особено оние од првата половина на XX век.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оти речено е: оној кој рамнодушно гледа на злото, набргу ќе почне да му се радува!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Глеам дека и Саше Фактор Х поново се враќа на нашава пророчка сцена со неговите исклучително исцелителни способности кои не можам да му ги оспорам, али многу е скуп бе брате. 55 денара плус 18% ддв за минута не ми се даваат.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но чувствувам на Горачинов му дошла лутината до носот и не може да му размине.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На ушите имаа златни алки, во рацете држеа по едно долго копје.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Андон беше висок, со долги раце до коленици, со нескладна конституција, најмногу заради вродената мана левото рамо видливо да му биде поткренато во споредба со десното, при што крупното тело, со нагласена комбинација на испупчени коски и разиграни мускули, смешно му беше свиткано на десно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ако има, нека стани да му го видиме барем суратот?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Ако го сторев тоа, сега не ќе бев гладен.“ Му понудив да му донесам леб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го гледав зачудено и не знаев што да му одговорам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Значи можеш да му речеш доброутро на новиот ден - вели Денков без да го поткрене погледот од листот што изгледа неколкупати го има прочитано.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој пустинскиот, отров да му бидат, пак ...“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Имаше моменти кога толку живо си замислуваше што ќе му се случува, што срцето почнуваше да му галопира, а здивот да му се одзема.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Е, колку нѐ изврте човеков, токму како јагула, никако да дојде до вистинското прашање што му го постави секретарот за јагулите, за рибјите патеки, за да му се спаселе јагулите, - повторно коментираше Јагулче Дримски, но сега нечујно, онака за себе.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Предлага да вечераат, што побргу да го кладе жешкото Толево лице на своите образи и да му та понамести коските.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Родителите го носеле по лекари и болници. Ќе му го оперирале рокчето, но по извесно време, пак почнувало да му се јавува, да му расте.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дали смееме да му се препуштиме на самоубиствениот инстинкт на надживеаната власт, бившите луѓе и нивните бивши борби?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Впрочем и јас, во минатото, на сонот му давав предност, иако потоа, при првото будење, па и тогаш кога будењето ќе се случеше во никое доба, не се стеснував да му се навртам на првото лапало што ќе го напалав во темнината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Луман сакаше да му даде уште една поука.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Потпрен на камен, чекал тој звук да се спушти од височина и со удар на остар клун да му ги смири дамарите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оваа вечер имаше што да му каже Ката на Стевана, а Стеван уште сабајлето го пренесе тоа, и веќе утредента по разговорот сите Адемови чифчии знаеја дека Адам ќе го продаде чифлигот на некој си Јована од Прилеп, сосем нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

6. Го однесов детето дома и не можам да му се изнагледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Отказот мора да ѝ биде врачен на договорната страна, на која ѝ се откажува договорот за вработување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- „Ни е жал, но што можеме да правиме кога нема лек со кој можеме да му помогнеме...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Барем сега, додека ќе ги сонува оние несреќници од Костурницана, да не му дозволиме на ѓаволот да му приоѓа!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А можеби просто се најде навреден бидејќи на негово место донесоа едно детиште кое дотогаш беше правниче во некоја задруга, го оставија новодојденецот да го напика во некое канцеларивче во кое повеќе никој ни вратата не ја отвораше да го види, да му рече, Што правиш, како си.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мечки да те изедат, сакам да му речам, ама пак го гледам нагалено.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не можеме да го фрлиме од краста удоле, да го стркаламе по басамаци, да му кркнеме нож во грб, жив да го закопаме, да му скинеме глава на спиење, да му исшмукаме крв, да го продадеме на турски силеџија, да му скинеме една дојка…

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Од ден на ден губеше сили, место да му оди за напред. Очигледно, венееше, жолтееше и се сушеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се чинеше како да му избива низ кожата наместо пот, а некој можеше да помисли дека дури и солзите што лееја од неговите очи се чист џин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Види ваму: човек што не е за својот народ, не останува со ниеден. „Гомното од сите страни исто смрди, велеше дедо, од кај да му се доближиш, исто.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Диктаторот е обземен, со својата апсолутна моќ, од идејата како да ја припитоми вечноста, за да ја догради својата идеолошка пирамида, внатре во облик на лавиринт со седумстотини илјади бункери во кои сака да ја сокрие судбината на својот народ принуден, осуден и жртвуван да му верува.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Му дојде сега и она тага, што требаше да му биде заедничка со неа, но која секогаш продолжуваше да останува само нејзина тага, од тоа, што таа не можеше да му роди уште некое дете; тоа лекарите го рекоа уште веднаш кога го имаа Јовко.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На Ратка Мајка како мајка: и на јаве и на сон севезден ги распетлува јазлите на судбината - тагата ја обликува во скулптура на молкот а сиот вишок светлина му го испраќа на синот единец во туѓина, да му се најде.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Јас бриши, тоа мрсулави се. Ѝ велам на жена му на Јована дека детето е поднастинато, треба нешто топло да му се даде, па и лекче. Таа вели: Ех, деца!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Одам кај него, а тој ми се насмевнува, како да му носам, на пример, највкусна супа – ах, сега ’ржат и двата коња; изгледа таа бучава настапила по некоја виша наредба за да го олесни овој преглед – и сега констатирам: да, младичот е болен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но што можел да спечали од една воденица пребогатиот бег?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дине не прекина со работата, не се сврте ни напоречки поглед да му упати, ни проломоти под својот орловски нос.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Поради големата слабост, устата и очите му изгледаа непропорционално големи, а погледот како да му беше исполнет со смртна, непомирлива омраза кон некој или нешто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не можам да се бранам, што се вели, не можам ништо да му кажам, сосема сум му ја оставила устата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Му правеше задоволство на новиот поп да го гледа сина си пред него и да му бара чаре за здравјето, бидејќи други машки деца немаше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако не го најдеме тоа, еким-ефендија? Зима е, Онисифоре. Нема по ридиштава диви краставици да му џбурнеме в ноздри нивна вода. Погледни му го суратон.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој е оддалечен од централното подрачје на градот - од најблиската железничка станица се пешачи петнаесетина минути, а влезницата чини 17,5 долари; на просечниот Јапонец, кој во уметнички музеј оди еднаш на две години, МОТ веројатно нема да му се види ни доволно евтин, ни доволно убедлив. 140 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И твојата земја убава со друго име пред тебе да ја крсти, прекрстуе, коските свети народни паднати за слободата, од гробот да ги скорива, по сокак да ги разфрла, и со нив да се подбива, а ти да гледаш со очи да гледаш и да црвееш и нити збор да не можеш да кажеш, да му одвратиш.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Кому требаше да му служи овој вероцид против толерантноста и соживотот на албанскиот народ во историјата?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И самиот реши да му помогне, да „спаси една рисјанска душа“, што му беше возложено и со калуѓерската програма: „прави добро со што можеш“. Со првиот транспорт брашно за манастирот, Арсенија го испрати Сталета да растовари и да го смести брашното во амбарите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И така жените го посвоиле попот да ги извртува псалмите Давидови во нивна чест и да ги возвишува зашто го прогнале и не им дале на враговите негови да му се одмаздуваат, да пее со толку мило лице што и не барале да знаат на каков јазик пее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секое решение мора како такво да се означи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Децата на светот Косоокиот Чук Нам, рибар од секната река, на сонце во Виетнам болувал и ни болничар ни лекар да му пријде не позволувал.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Елена брзо ги „смота“ јаготките и почна да му помага на татка си да го среди шаторот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Таванот и подот не се подбиваат, - без двоумење реков. – тие ја кажаа вистината.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Роднината Леонора, токму нему можела да му расветли уште многу поединости.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сакав да му дадам на знаење дека тоа нема да се случи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Пушти го, жено! Тој е свој човек и немој ти да му го солиш паметот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како второ: ако посакам слатко и убаво да се истегнам под зраците на топлото сонце, ниеден младич нема да ми побара исполнување на желбата да води љубов со женска од која потоа нема да му се гади.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Вратарот се упати кон Татко. Сакаше нешто да му каже, но се двоумеше.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Јас уште кога те видов, нешто каќо да ми шепна на yво, како да му подрече на моето срце: глеј – пази, оваа женичка сигурно е мајка на Ташко, ама не можев да те прашам.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Скоро е готов, треба само да му удрам еден финален раб.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И пред да му заблагодарам, тој излезе затворајќи ја вратата зад себе.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Само се чуди како се случило тоа, кои биле нештата што го довеле до тоа, некогаш умен и разборит човек, сосема, сосема да му се подведе на еден дошлак и да се отуѓи од ќерките и сопругата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сопственикот на кафулето не прифати да му платиме за македонскиот чај.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И покрај волкуте надежни зборови не бев сигурен колку можам да му верувам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Симни се долу Дно да му станеш Крв да ти стане Не чекај !

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Навечер ич не додржувам. Заспи, измокри се.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Постоја, постоја чекајќи некој да му рече нешто и кога ништо не чу, сакаше да седне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И,сега тој може да му одговори нему гласно и со намавнување, а потем бригадирот Језекил продолжува по разгазениот снег, со долгата пушка на повисокото рамо, додека тој во себе довикнува по него да излегува и тој понекогаш напред и да разгазува, да не го остави постојано да го цепи снегот само Претседателот, бидејќи тоа знае ѓаволски да измори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше вљубен во девојката Теменуга и, при тие епилептични напади, постојано ја молеше да му даде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Учителот бара погодно место па да му се доближи на овој скржав во зборувањето човек.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ги запираше домаќинот, Стојо Батанџијата, ама тие рекоа дека агата е уморен од патот и нејќат да му додеваат вечерва, та од утре натаму имаат време, ќе поседат и повеќе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со големи маки успеа утрината да му ја врати свеста.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Вистински посакав да му се исплазам, веројатно забележил.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога си заминувавме дома, милиционерот го посоветува тако ми: од утре, на дедо да му ја напишеме на едно ливче адресата и телефонот, и постојано да ги носи со себе.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ќе му ја врати ли тепсијата? Алергична да не е на ореви?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Набргу во таа негова увиснатост почна да се раѓа и една своеглава непослушност на неговото тело, која не можеше да му помине незабележана ни во нејзиниот зародиш и од која сега можеше сѐ потешко да се бега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сакам да му ги гледам забите, големи, бели, наместа разрипкани, како цврсти карпи во море.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога можеше да зборува со отец Арсенија, гледаше да го наведе да му го раскажува неговиот живот, кој во ништо не се разликувзше од Сталевиот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Си ги прошетал нивјето негови, си ја прошетал куќата, и најпосле летнал и отишол дури на манастир на Богородица на Трескавец, та застанал на кубето од црквата и многу ѝ се молил на Богородица, за да му поможе да појде на штрков вилает и пак да си дојде и човек да се стори, та три години ќе служел на манастирот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Таква мислост кон нашиот народен јазик треба да имаме и ние, ако сакаме да му останеме верни на духот на нашите предедовци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сѐ смислуваа нешто да му напакостат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Како што почнуваа да се донесуваат првите прописи со кои им се стеснуваат граѓанските права на Евреите, така и нему почнуваа да му се јавуваат негови пријатели, некои со кои и студирал заедно на универзитетот, тогаш немајќи ни елементарен поим дека се со еврејски происход.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ха, нека ги заштитува, трујач да му бидат!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Знам ама не можам да му земам од уста на другите. На сите им се јаде. Сите еднакво ме болат, болка да ме отреби!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Откако ја завршија големата дебата за генезата на универзалните лавиринти, посебно балканските, Татко ненадејно го запраша Камилски: Знаеш ли, мој пријателе, кој е најголемиот лавиринт и на кој никогаш не може да му се најде излез?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Само таа да му е здрава и убава, да му ја држи куќата отворена, а тој за сѐ ќе најде чаре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Да му речам на Луис Марија: „Да се земеме и да ме однесеш во Будимпешта, на еден мост каде што има снег и некој“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во еден миг, додека стоеше потпрен до едно од тие стебла, реши дека ќе продолжи напред сѐ додека тие просенувања не му се доближат толку многу, за да му го стеснат кругот така, што веќе да не може да пречекори од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Волче даде осум банки и Петруш му нареди на Мечето да му мери на стрика му Волчета пет оки основа, a со левото око му намигна да се сети какви треба да бидат оките.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Лошо разбраните народни идеали само ги зголемуваат народните несреќи, без да му донесат полза на народот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се храни со сирова храна (зошто нема кој да му готви), грицка непечен сончоглед, голта семки, клие пченица, пие вода со магнезиум.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Му го намириса итрата лисица јадењето и го намами во шумата, демек таа имала поубаво јадење да му даде.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Синот, повторно, за да докаже дека таткото не е во право во мислењето што го има за него, прави секакви мајмунлаци за да му се доближи на таткото и да го придобие неговото внимание, но како контраиндикација, наспроти тоа, успева само да го оддалечи и да ја удвои нетолеранцијата меѓу нив.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Еве, мој пријателе, јас би завршил со инаетот, не можејќи да му го утврдам местото во трајната балканска меморија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да му велам, чекај, ќе видиш кога ќе пораснеш, лесно е додека имаш само една наставничка, сосема друга работа е кога секој час ти доаѓаат различни наставници и кога имаш по пет – шест часа на ден, а за учење, ужас!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

До него се доближи служителот и на увото тивко му шепна.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во спротивно му пиша, ако не го предаде, повторно да му биде вратено назад.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тука, покрај Густав Климт, седеше неговата две години постара сестра Клара, која повремено, сосема неумесно за салонот, грубо го удираше со лактот, го прекоруваше, а тој се правдаше дека неговото однесување е дел од слободата која му е потребна на секое човечко суштество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овој втор основ на тужбеното барање го темели врз правото стекнато преку Колективниот договор во кој се вели дека работникот има право на отпремнина од 12 месечни плати, иако според Законот му 266 следува минимум осум плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кој може тоа да го погледне, а притоа тивко да не застенка?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Попот прочкрта со забите и ја заврте главата настрана да не го гледа не кадијата, ами новиот бег Јунуса, кого уште кога се предаде го позна дека е ланскиот калуѓер од света Богородица и толку го замрази, што не можеше да му го гледа суратот, па ништо не му одговори на кадијата. – Не зборуваш, а? – му се врекна кадијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Има посебен респект кон патронот на институтцијата, императорот Јустинијан кој што без око да му трепни се оженил со бивша ченгија.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Но, јас бев млад во тоа време и сакав да му ја треснам една, само што...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во неговата библиотека можеа да се најдат драгоцени книги и ракописи на кои можеа да му позавидат државни библиотеки и архиви.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ги тевтиши што му згазиле во неговата „света земја“; ги псува, ги галати, но донесе пресуда да им удри Брниклијата по дваесет и пет дреновици и ги пушти да му носат поздрав на Арслана, дека Толе се свампирил и не пушта никого во својата територија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А Мартин долго по ова се држеше на страна од сите деца во селото, зашто ретко кое да не начекаше момент и одненадеж да му викне: - Јатак!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Попусто е човек да му се опира на тоа што станува и што треба да стане и да ја бара чистотата на својот убав сон во средствата на остварувањето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

— Машала, машала, убаво си можел да викаш, — почна да му се руга онбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Првин ме кренал Коле, ама само што ме префрлил преку рамена и еден куршум — фрп — да му свирне в теме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Почна да ме малтретира за да го погледнам и да му кажам барем еден збор.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Меѓу ова постоење сега, и она пред тоа, како да се случила смрт која избришала сѐ што било претходно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Требаше да го стасам и бездруго да му го покажам истетовираното срце на мојата рака.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога попот веќе го одврза ќесето да му дади на Шпира пет - шест лири за „прит“, Крсте задржа само една и му рече ,на Шпира: — Ќе и а носиш ваа едната и ќе и кажиш на бабата ота зетот не купуа кобила со пари, ами сака невеста со ќев.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Модерните примитивци како да се обидуваат да докажат дека стварноста постои, дури и ако не е медиски посредувана.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Алал да му е, каков штос измислил: спреј за заспивање, - си мислев.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

— Јас не можа без шума, — му одговори на началникот, кога овој го праша каква служба сака да му даде кога веќе се посрби“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И Јон ќе ме погледа, погледа, па ќе го земе кандилото и ќе појде кај Доксима Тренчески да му тури газија, да му го намести фитилот. ***

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не можете да трубите „сожителство“ а на детето да му забранувате да се дружи со „шиптари“!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Исто така, туженото претпријатие кое го изгуби спорот требаше да му плати и 13.080 МКД (215 ЕУР) за предизвиканите парнични трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

— Е, многу си бесна, мори Бесно, треба на бесен пес срцето да му го изедеш...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како и секогаш нафрла храна во јаслите, го срина малку ѓубрето кај говедата, им посла сува слама, па чекајќи така добитокот да му се порадува на убавото зимско сонце, да се надише свежина гризеше јаболко и пребаруваше низ мутвите на кошарата, низ сеното и сламата во плевната, низ сомнителните места во ѕидовите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Беше можно, дури помисли така зашто одвреме навреме нешто како да му ја скокоткаше ногата - како да има и некое поголемо парче корка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со два неврзани збора се разбра дека, ете, сега Крсте е слободен, а Тода треба да му ја кандиса или да му ја „врте“ Нешка Рожденкина.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јаков Иконописец останал сам, врел и во оклоп на модрици, наеднаш безимен и бутнат на некое дно на кое само месото ја памети својата болка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На тоа дедо ми му одговори вака: - Едно рулче магарето на Петрета не го претоварува, а ако претка таму, Петре ќе знае да му го сврти умот да му оди таму каде што треба да му оди.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

— Мој бил, мој. И не срами се. Ништо ти не си крив тука.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еве некои од нив: Американскиот рапер, Џеј-Зи, не знаел како на Нигеријците за време на својот концерт да им ги обере бостаните, па на организаторите на концертот им побарал да му донесат лубеници со форма на градите на неговата љубена Бијонсе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Снагата што пукаше од здравје и енергија почна да му омлитавува, да ослабува, да се суши и да се смалува, така што износените костуми му се мавтаа како околу сарак за бостанско плашило.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од јужната страна ќе се јават стотина востаници да ја разделат силата на аскерот, а од запад Толе со своите четници ќе навлева во селото да му се доближи на конакот и да му влезе на Арсланбеј како пред неколку години што му направи кај Сивета во Старавина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На човекот одеднаш како да му стана јасно нешто што било толку очигледно, а тој до овој момент не го знаел.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А ако бил во прашање самиот Генерал и неговата личност, постоеле начини Трајчеица да си го сочува само за себеси.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Имено – во јануари 2008 – истата судијка, следејќи ги напатствијата и насоките на повисокиот суд, само делумно го усвојува тужбеното барање, при што „Кјуби“ беше задолжен да му исплати само K-15, а не и разлика на име испратнина – со мошне чудно и сомнително образложение дека ова право нема третман на „парично побарување“ (!?), па како такво прво морало да биде барано пред работодавачот, па дури потоа да се бара по пат на тужба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второ: На секого, што и да му се случи, не смее да плаче и да се мрсулави.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А он се заклел да учини това што ќе да му рече.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

„Ова го велиш веројатно од завист!“, се обидов да му се спротивставам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И така, ја одбив љубезната промоција на готвени јадења, супи, чорби и месено... зашто, ако некој треба да си оди од дома и да ме напушти, последните зборови сигурно нема да му бидат: „Да си ибеш векот, стварно убаво готвиш“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Жива рана да му се отвори, И Здравко си ја носи раната, како капче овдека, горе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знаеш колку отсечно ги исфрлаше нозете од под газот и никаде да му избега дрвото, да го загуби.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бараше да му ја сликаат гајдата и да му ја пратат да ја има со себе, да ја гледа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Господи, си мислам, сигурно студот му влегол в коски и не може да му излезе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Мислев дека ме сфаќате“ студено го дочека Иван и, за миг, во очите како да му блеснаа црвени кандилца. Одлично го сфаќаше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Од допирот на седефот и од самиот поглед на него му се тресеа забите и морници му минуваа по кожата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некој мршаво ги уверувал дека сето тоа е претсказание, дека не му се мили на господа. Другите останале тврдоглави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Чекајте“, застана меѓу нив Онисифор Проказник. „Меѓу себе ли ќе се колеме? Ајде, Никифоре, ќе се помолиме на гробот Неделков. Погледни, луѓето чекаат некој да му ја испрати душата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Причина човекот да му се предаде на касметот! коментира Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Шифрантот Петар Иваз беше изненаден од брзината со која ја напишав телеграмата, откако ја прочита и ја шифрира.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Главата на Ѓувезија Дубровска со денови мирисаше од винска киселина. Но косата и понатаму ѝ паѓаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Готово е, си велам, можеби не требаше ништо да му велам на Никифор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе имаме многу работа, му рече на Татко, откако овој се напи вода, и без да му одговори на Камилски, земајќи ја листата на заемките од персиско потекло, пред да започне да ги чита најкарактеристичните, рече: Персискиот јазик, како и балканските јазици, за разлика од турскиот и арапскиот јазик, припаѓа во групата индоевропски јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да, немаше причина веќе да се копа надолу. На Јована треба да му верувам, знае.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што пишувале точно никое не можеше да му даде рецепт, пишувале дете на девојче, девојче на дете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

16. КОГА ЖЕНСКО СЕ РАЃА И СТРЕИТЕ ПЛАЧАТ - не затоа дека некогаш ќе страда го жалат, ами за корита со вода совреме да му врачат за гасење на страсти што после ќе се палат...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Си зел в раце едно дрво некастрено како за стап, раце да му се најде, за од лошо да се брани, и тргнал на угорното да оди.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Спрснаа и другите, малку како да ја прифаќаат играта, а малку како да му вртат грб на Мартина.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го сети тоа свое испраќање како стои тука во таа безгласна застојаност, и сѐ, што можеше да стори, беше да се наведне и да го подигне на своите раце тој свој малечок другар, што и сега почна да му ги лиже прстите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Меѓу посветените бискупи е и Монсењорот Франо Илија, кој дента го слави и својот роденден, а на истиот ден на 25 април 1968 година бил осуден на смрт за шпионажа, за потоа казната да му биде заменета со 25 години робија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сенарот, еден ден ѝ се исповедал на својата жена и рекол дека од инает не сака да му ги даде парите на јагленарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И веќе никого не познава за да му прераскаже Колку сонца и колку месечини памети, Отаде кои мориња и луњи и отаде кои боишта и копја Се враќа Веејќи се како црно знаме низ времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ни со божја помош не можеле веќе стутканите уши да му се доближат до черупката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога ќе го прифатат, си става во неа камче да му тропа. За да го мислиш будала.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Падна. Но телото и понатаму му мрдаше како да му поигрува на земјата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кому може да му користи тоа што двајца агенти на Гестапо во централната зградата на еврејската општина го влечат до тоалетот, заменикот на главниот рабин Хаим Хабиб, оној сериозен и скромен човек, кој да не беше Евреин, ќе беше уште и симпатичен – и како тоа да не е доволно, го исмејуваат и над Тората го тераат да одговара на нивните потсмешливи прашања за законот „заб за заб, око за око”, додека еден офицер на улица запрел некаков рабин, го однесол дома и му ја избричил половината од брадата и така го пуштил да излезе на улицата...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не бегајќи од конкретното и секојдневното, а напротив, впуштајќи се смело во искажувањето на она што бездруго треба да се рече, за да му се затре семето, за да не се повтори, Чинго ја зацртува својата социолошка линија антиапологетски, во највисока мера критично, непомирливо, бескомпромисно.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Погледна пред себе како да му е потребно тоа за да го припреми своето противење, но кога пак го сретна строгиот, беспоговорен поглед на човекот во сина облека, без да рече што било, си ја голтна плунката и без волја застана зад двајцата селани.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, морам и нему да му кажам два збора.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И враќањето почнувало како и поаѓањето: вкочанета старост со прекрстени раце и труп на оган.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По еден долг час, отворајќи се докрај пред него, го замоли да ѝ дозволи да му се јави на сопругот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа Бошко Манев го исплаши уште повеќе, та почна да му се моли на Дика и да го колне во сѐ живо и мртво да му помогне некако, па нека сака што ќе сака.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

За возврат, да му плати поголема сума американски долари.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го овладеа желба да му се спротивстави, да го натера да се откаже од својата намера.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Да му се искараше некој друг, тој не ќе се посрамеше толку.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Небаре некое копито да му згазило на нозете, на прстите, на петиците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше тоа она, што преку целиот ден го демнеше од зад стеблата, а сега можеше да излегува и да му се приближува и тој секогаш наново можеше да го наоѓа сѐ поблиску до себе, спружен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И гласот долго време му остана во долот, да му се слуша, да му се одзива: „оф, оф, леле, леле, оф, оф“ Едно стемнување и ќе му се крене гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се знаеше, а тоа можеше и да се види, кога доаѓаа или си одеа, дека многумина од нивните млади мажи учат или попуваат некаде во Битола, во Солун или во Света Гора, дека кога требаше да му се исплатат давачките на дворот, сами тие му ги носеа, дури во Константинопол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со научни прашања не сакаат да се занимаваат, но затоа се убави организатори: можат да организираат лотарии, да пропагандираат некоја работа, да организираат некоја вечеринка со добротворна цел, без да му гледаат многу многу оти со неа ќе се оскандалат и себеси и идното поколение од бугарски студенти во Петроград.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Животот на дедо е сврзан со вулканот, - велеше Богуле. - Не умира додека не го види згаснат за да му се исполни желбата: да се изгради бањата на брегот...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Судот го зеде тоа предвид, ја уважи жалбата на Китан и го задолжи Танаила да му ја надомести штетата на Китан што ја процени вештото лице.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тој Трифун, Баџата, во тоа време, бараше начин зета си во Скопје да го протне за директор на некое претпријатие и сега ни наговорува мене и на Сврделот некако да му помогнеме.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мислам, ми помогна неговото гурелаво однесување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Чекам да му свирнат од другиот крај на ходникот па да продолжиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И се помири Бино со судбината да зема плата три лири месечно, а жената да му ги гледа дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Неговото срце и плуќа не беа во добра состојба.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Смеата можеше да му се види со очи: од устата му шибаше коњска пара.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гледам: некому му гасне свеќата, а една сестра се мачи да му ја запре крвта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најпрвин посакуваше средбата да биде случајна, на улица, за да ја види неговата покајничка реакција, да му ги види скрстените раце кои молат за прошка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Му го подавам весникот на постариот зашто тој ќе му ги прочита сите некролози на другарчето од собата карши, со посебен акцент на годината на раѓање, за да му докаже дека: „Ето, и млаѓи одлазе!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Решија: самиот поп Јаков, поп Димитрија од Пешта и земскиот поп Димитрија Сталев од Сатока да отидат до кадијата во Прилеп и да му ги поднесат документите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Да му се сневиди,“ си помисли Дејв. „Сирото дете. Што ли правам?“

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Како некоја полза да имам од него, па уште и стравот да му го берам!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

А кога ќе биде и кај нас така? — запраша, но комшијата не можеше да му даде одговор на ова прашање, што го ожалости многу Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Јас сум му ја дал? Како можам јас да му ја дадам, од каде?“ „Ако си му ја дал, ќе знаеш од кого си ја ќердосал.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И Зоки трчаше по собата, го дуваше балонот, пак го испушташе воздухот и пак ја врзуваше грлушката толку занесено, само за да му покаже на стрико си дека ете, тој и без неговиот подарок убаво си поминува и дека нималку не му е криво што ништо не му донел. Ако, нека види!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Дали оддалеку се чита дека немам кому да му виткам сармички од лозов лист и да му спремам подварок, па девојчињата дообучени од Агенцијата за вработување за тоа „Како да го погодиш вистинскиот муштерија за вистинската книга“, го положиле испитот со висока оцена и мене ме издвоиле од толпата?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Влатко ме тресеше од правта. „Не ќе може вака“, рече Дејко, “да го однесеме до амбулантата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Згора на тоа уште и ќе се лути и ќе му вика на Јошета побрзо да му крши од оревите и побрзо да му ги чисти јатките. 16

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Законодавецот се обидел да ја санкционира и одмаздољубивоста на помоќниот in concreto, пропишувајќи дека поради поведување постапка за правна заштита од мобинг, како и сведочење во текот на постапката, на вработеното лице не може, на посреден или непосреден начин, да му се влошат условите за работа, односно не може да биде ставен во неповолна положба, посебно со намалување на заработувачката, преместување на друго работно место или спречување на напредување или стручно усовршување – т.н. деградација и/ли стагнација (чл. 2, ЗИДЗРО/септ.09); 23 в) во оваа група на антидискриминаторски одредби спаѓаат и оние кои се поврзани со кандидирањето и селекцијата за одредено работно место.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Зарем можеше ова нему да му се случи? !

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Всушност пред да проговори Трајчеица, уште во моментот кога Семјон ги смести рацете на колената и ги оддели од нас своите сиви отсутни очи, побрзав да го прашам дали сретнал некого на пазарот, што има ново по белиот свет, но Родна, користејќи ја забавеноста во реакцијата на татко ти, кој вројатно уште го подготвуваше одговорот на моето прашање, успеа да се уфрли со она што веќе го реков; Добро е, вели, што дојде и ти за да слушнеш за однесувањето на Рајна; знам дека ти е пријател Анатолиј, и дека можеш да му свртиш внимание да припази на однесувањето на жена си.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- На сиромав, вели војникот, ни сиромаштијата не можеш да му ја земеш, И после се скина фронтот секаде. - Толку беше, си рековме. 212

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Обидот на Аристотел поинаку да му пријде на односот меѓу душата и телото и да го надмине остриот дуализам на Платон, со појавата на христијанството паѓа во заборав.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Секогаш се случуваше така, снегот да преврне а после или да заплисне југовината со својата блага бура, што ќе слисти барем една дебела половина од наврнатиот снег, што ќе размекне, ќе спитоми, ќе одврзе, а ќе му даде и нему доста вода за да си ги сврши сите работи, за кои беше дојден; или пак ќе дојде една од оние ведрини, ќе се изостри една таква при која сонцето ни во најцрвеното и најослепувачки огреаното пладне нема да биде во состојба да му излишти ниту една капка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иван Иванович си ја бричи брадата два пати неделно; Иван Никифорович, еднаш. 138 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бидејќи и Тодор беше како сите старавинци — сиромав и тој многу пати одеше кај Сивета главно: или за некоја пара, или да му го одработува интересот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Писмото му трепери во рацете. Го држи не знаејќи што да му прави. По извесно време го остава.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Еден безумен долгоушко, кому што храната не мораше да му биде крвава, кој можеше да се засити и со неколку избрстени стебленки, сам, под таа месечина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Апостол Макаровски ќе се поднагали сосила и некои црвени облачиња ќе почнат да му врват преку лицето, насадено со болка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да му кинам коса?! Да му згмечам тестис?! Или, да го ебеме сите?!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Веќе беше забележано дека овој напад, доколку се покаже како успешен, не само што блокира еден извесен начин на размислување за тоа како ние зборуваме, и учиме да зборуваме, - за нашите сопствени ментални состојби и процеси, туку засега и некои поопшти епистемолошки преокупации; имено, покажува дека на „картезијанскиот“ пристап кон прашањата во врска со знаењето може да му се упати особено остар предизвик.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Трајче се сневесели. Планински забележа, го зеде под рака и почна да му говори: - Не брзај!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

А да му речам: оти крвта си ја пиеш, оти џигерите и умот си ги пиеш, не знам како ќе ме разбере.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да му предложеше таа мома од секоја друга куќа можеше да поверува дека нема да му откажат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Улогата на драмата била на гледачот да му понуди катарза. Катарза значи „прочистување“.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Неговиот брод паднал на Сонцето. А Сонцето е големо и вжарено и немилосрдно, секогаш е на небото и не можете да му се измолкнете.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На сон почна да му се јавува затворот, а од ноќните соништа, како некој определен ужас, затворот минуваше најаве и му ги труеше деновите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Фонче откако ја прегледа куќата од Китан, вртејќи ја главата како да не верува дека ова е случено со неа, во тужбата наведе дека куќата е оддалечена 150-200 метри од каменоломот; дека кога ја изградил Китан, тужениот Танаил, не вадел камења со експлозив, ами рачно; дека од тие експлозиви куќата добила пукнатини кои со време сѐ повеќе се шират и дека се заканува опасност куќата да се урне; куќата кога ја изградил немала никакви пукнатини, а за тоа можат да посведочат мајсторите што ја граделе; и затоа бара од судот веднаш да му забрани на тужениот Танаил да употребува експлозив и преку вешто лице да направи увид на штетата на куќата и да му ја плати на тужителот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Еда, од вратот, по браздичето, па прудолу, преку газ, право в петици. Еда, ме замрзна, да му ја запоебам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Така е, - му велам не знаејќи што друго да му речам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Нема да му дозволам да го распарчи имотот... –се бореше таа со самата себе... војуваше со себе си.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Да му го врати кучето? Ајде, момче, жити бога!

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пред два месеца, Лила требаше да му се придружи тука и да му ја скрати многумесечната осаменост, но таа веќе по третпат му најавува дека сѐ уште не ги решила прашањата со одржувањето на нивниот комфорен апартман, па уште извесно време ќе остане во Софија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Гого ги протри очите неколку пати, да не е само да му се привидело, од пусти желби и немирни сништа, но таму сетики стоеше неговото име, името на татко му и семејното презиме, што си го носеа по името на селото сѐ по удолницата од сртовите, по суводолицата на скрките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Заборавив и поздрав да му оставам на Михајло Горачинов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сите брзаа да му излезат во пресрет, да го поздрават и да го пречекаат во домовите најмилиот пролетен гостин: сонцето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Утробата како да му се претвори во вода.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Штом го прочита писмото, извика: - Алал да му е! Јунак е Гоце Делчев!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Пела неколку пати се завртува, сака да му мавне, ама рачињата ѝ се стиснати во дланките на мајка ѝ на баба Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се плашеше да не го оставам среде ноќ... Ужасно изгледаше! Сам, умираше од страв... Да му се сневиди.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Со растреперена рака посегнува во пазуварката и, кога ја отвори широката испечена и испукана дланка, жените видоа свиткано ливче хартија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но токму нашите сметки не им даваат на европејците можност да му притекнат на помош на мирното население.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пред да можеме да му помогнеме, без нишање, со тежина на соборено стебло, Борис Калпак се урна преку софрата и остана со распарчено лице и без движење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ѝ пееме на раката што те прелажа крај ливадите и те доведе тука времето чирак да ти биде на ликот твој да му служи и да се подучува за тајните и тајни патишта на убавината.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Со сила што чувствуваше дека е непобедлива, со гордост на слободен и независен од никого, со право кое никој овде не можеше да му го оспори, тој се замеша во разговорот. Не се замеша, но просто заповеднички извика: — Доста од обете страни!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, на огнето не му беше потребно многу време за да ги пушти своите корења во сувото дрво и да почне да му се спротивставува, обидувајќи се да му се отскубне од рацете.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа знаеше честопати да застане пред излезната врата и толку бесповратно да чезне за надвор со оние свои очиња, така што тој можеше само да му отвори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Рече: не, единствено што сакаше да види е Девојките од челзи, бидејќи сакаше да знае зошто нејзината ќерка се фрлила под воз. Не знаев што да кажам).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Гледа Богуле дека сето ова што го кажува водичот како да му е познато од некаде, како да го слушал од татко му, од дедо му или на училиште.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не му беше сосем по волја на Бојан ова рано излегување, му се спиеше, но не можеше да му противречи на чесниот старец, а и знаеше што значи за целото негово семејство загубата на едно теле.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Следната сцена што ми ја прераскажа пријателката која го фотографираше приемот, беше како двајца од службата за животно здравје, го одвеле Давид во лудачка кошула, под изговор дека „на кутриот, од неодамна душевно болен, почнале да му попуштаат конците на трпението”, а евидентен доказ за тоа била „запенетата уста која е единствен и непобитен доказ за беснило”.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

А како да му видов солзи да му се покажаа на очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Си го пособирам чаршафот под гушата и ми иде да му речам да не ме сече кај што сѐ уште сум здрава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Томо, може ли да те прашам нешто? - овој пат беше повеќе од директна, мислејќи дека барем на овој пилиштарец може да му се обрати во прво лице.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И вториот брат не се побунил, оти веќе мислел на жена си да ѝ каже сѐ кога ќе се врати, а единствено најмладиот се противставил, оти секогаш го почитувал дадениот збор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некој му носи понада не од почит кон него, ами кон смртта што го чека и него; му носи што е најубаво за јадење за да му ја одоброволи смртта и да му ја направи помила, зашто животот си оди и како да си го проживеал: добро или лошо, среќно или несреќно; сиот живот е само еден миг: мигот на умирањето: во него сѐ е збрано.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога Х.Џ. се обраќа до судот заради поведување на спорот – од него, како доказно средство, е побарана потврда за постоечкиот долг.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На шестото новороденче во таа година црните подбивачи сакаа да му дадат име Сирак, но попот го запиша во црковната книга како Никита Марко Проказник, на задоволството на Јага Перуника, им се тргаше од пат на разубавените селанки и со стара ракија во бокалче пред себе му раскажуваше на најстариот, на Богдан Јанков со козји уши и со господови тајни во себе, за природата, за Чарли Краков, за гасениците.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И сега наеднаш просто како да му беше жал за таа притивната мечка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Макар што знаев дека дистрибуцијата на телеграмите кои стигнуваа во посебен центар во Министерство за надворешни работи на СФР Југославија, се вршеше преку посебна, специјализирана служба, на крајот од телеграмата, нагласив таа да му биде дадена на внимание и на Претседателот на претседателството на СФР Југославија, другарот Лазар Мојсов!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со првите пролетни дни, по сите зимски мори и плашења, едноокиот дошол ноќе од непознат крај, убил туѓа кобила и со големите нокти ѝ ја искинал утробата; ѕверскиот корен можел да му се напои само со густа врелина на крв...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имаше и други моменти, кога беше решен да не признае, кога секој збор мораше да му биде изнудуван меѓу два лелека од болка, а постоеја моменти и кога немоќно се обидуваше да прави компромиси, велејќи си: „ Ќе признаам, ама сѐ уште не.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А мнозина го заборавија тоа така, за веќе ниеднаш да не можеш да ги потсетиш на тоа; беа послаби и отидоа со него и не само затоа што немаа доста здрави раменици за да останат сами во снегов и да му се допрат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Затоа и тој од своја страна почна да му укажува специјално внимание.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега не знам со кој образ да му се појавам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јасно беше дека таа каса е плод на генијален самоук но, сеедно, можеше да му донесе на Мануша непознати маки иако тој со години мрзоволно се влечкаше по зафрлени браварски работилници.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ами вака што да му одговори?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На сповојницата се изредија сите можни и неможни благослови и на сите Митра викаше „амин“, иако во себе си повторуваше на благословот „да не е жив новиот човек“ — „до дните — од дните на пците“,на благословот „к'смет господ да му даде“ — „краста и орлови нокти да се чеше“; „голем да порасне“ — „една педа од земјата“; „мома убава да стане“; „плашило на векот да биде“; „за изгора во село да биде“ — „папакот да ѝ гори, и нејзе и на таа шо а роди“; „ергените по неа да лудуат“, Миша додаваше: „да даде господ она да полуди, та и татко, и мајка од неа да бегаат“; „да му се живи родители“ — „довечера, дај боже“ и така натака.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од песок, од ветар, од темница и од жед многу ми се спиеше и јас заспав, заборавајќи да му се заблагодарам на пустинското дете што ме возеше на камилата.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ти зборуваш апстрактно, а работата е премногу конкретна,” се обиде да му објасни Андон, давајќи му знак на келнерот да донесе уште едно бокалче со вино.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Блискоста на Сара и брат ми започна при нивната прва средба, уште во мигот кога тој ѝ се приближи во нејзината соба, благо подавајќи ја раката, а таа стана, обидувајќи се да ја одржи рамнотежата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Непријателот тоа го чека, а и капетан Мирковиќ тоа го чека: некој да лавне, и да му ги истресе забите в уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му верував кога ќе речеше дека мрази да војува; дека никој не е во состојба да го испрати на некое боиште па дури и да му го ветат притоа патот кон Рајот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ова толку многу ми олесни да попуштам пред убедувањата да му станам животна сопатничка на мојот долгогодишен љубовник, најдобар пријател, музички соработник и веројатно кармички предодредена, повторно пронајдена, андрогина половина.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Укажа и на мислењето на рускиот цар Николај II, кој во тоа време изрично барал од Конференцијата на амбасадорите манастирот Свети Наум, како словенско светилиште, да му се додели на Кралството Србија, а со што се согласила и Австро-Унгарија...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Звучеа глупаво и празно, и никако не можев да му објаснам зошто мајка му ме навредила.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Настапија компликации, неминовни во периодот на транзиција - транзиција... трансформација... дестабилизација... приватизација... изговара Влатко со забавено пулсирање... мислата се кине, концентрацијата попушта, се завиткува во некаков бел превез, нема сила да му се спротистави на сонот, му се предава без отпор - сонот е смирувачки, благотворен, мирислив, мек - небаре е скутот на баба Мирјана...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ние се искачивме на горната ледина над зимниците Јанески за да му кажеме на стрико Симо за срната бидејќи се исплашивме дека може да ја испушти и таа потплашена да му избега и да удри право во Турците ловџии.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Арсо го отпетла синџирчето од елекот за да му помогне на чуварот бргу да му го извлече часовникот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Татко со занес го слушаше расприкажаниот вујко, тој бездруго имаше некаква цел која сакаше да му ја наложи на својот внук.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа го направи рамнодушно само колку да му удоволи .

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Симон на Димитар Башевски во некои аспекти е можна верзија на Селимовиќевиот Ахмед Нуредин, кој исто така може да се толкува и како раскажувач кому не можеш докрај да му веруваш, кукавица, тип со политички аспирации, човек којшто настапува од интелектуални позиции и на мигови изгледа дека повеќе му е важна универзалната Правда, отколку да се спаси братот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас ги отпетлувам предниците, а таа отрчува да му јави на Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И понатаму: Нашите балкански, двете светски војни беа јаничарски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие можат да му турат нему крст.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ја зема хартијката од масата и ми ја подава. -А овде, потпишете се.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, се случуваа исклучоци што тој настојуваше да ги коригира, но сега, еве, тие негови исклучоци со неверојатна педантност ги коригира грифонот: му ги потокмуваше влечките така што кога ноќе ќе стане да му бидат попринога.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се разбира, за кум го одбрале пред да му тргне колата прудолу, а јас, јас по нивна желба сум му кум на едно мало дете кое сега, откако ме сметаат за црна овца, со страв го држат што подалеку од мене.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сотоната, нога крива гром да му ја сотре, ги потерал пред себе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А тој, пустинскиот, отров да му се, им се наврти и ги бере“.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Се разбира, намерата им беше да одат кон паркот, кај козите, да ги втасаат и да ги поминат колоните војници и полицајци, да му кажат на Чанга, па да ги земат и нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дајреџијата му се внесе во лицето, целиот насмевнат и блажен, како да сакаше да му каже: „Ништо ти, комшија, не бери гајле, јас сум тука, јас ќе те одведам дома...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гумениот душек беше надвор, како и платнените креветчиња спружени среде оној карактеристичен мирис на блиското есенско согорување на билките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не разбирам - реков. - Мислам на тоа колку сме млади и што сѐ може да си понуди младоста трагајќи по задоволства.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мораме што поскоро да му соопштиме на учителот ... - рече Коле и го зафучи во трњето парчето чоколада.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Димо пак го направи Бина будала што не зема стотина лири и почна да му докажува и нему, како на неговите старавинци, оти грчка наука е вистинска наука, а бугарската лажна и украдена од грчката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Отказот работодавачот е должен да му го врачи лично на работникот, по правило во просториите на работодавачот, односно на адресата на живеалиштето, односно престојувалиштето од кое работникот дневно доаѓа на работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А и неразбистрената вина се готви некому да му ја префрли.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И сега, една обична, невидлива гранична линија требаше да му го подели животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ако има татко му да му даде, арно.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како би му било на Љупчо некој така да му го огрди СТОЈАДИНОТ!?“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога Господ го истерал нечистиот од рајот, тој почнал да ги наговара дрвјата да му пристапат...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Освен обраќањето до него, Љ. Н. се обрати и кај 168 други релевантни институции и невладини организации, меѓу кои и Хелсиншкиот комитет за човекови права – каде што само беше сослушан, но никој од нив не превзема ништо конкретно за да му помогне во овој случај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ѓаволите! Денес самата фаталност решила да му се исмее жестоко и подмолно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Секогаш стреми се на она што го сликаш да му дадеш нешто свое, да му дадеш свој израз, своја душа, што се вели.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Црниот Пандил Димулев клекнал и со дланка му ги спуштил клепките на покојникот, набабрениот јазик никој не можел да му го врати в уста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така анџијата Петко си ја нареди работичката и почна да се збогатува и мешето да му расте и да се шири како буренце. „Кому рат, кому брат!“ - велеа селаните.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

1. Не гасне светлината на тој гласот да го запрета свој во молк што треба пред големото зло од друго зло што иде во мугрите на виделото Тоа што сенката од нив да му ја изгони сака Сега е веќе мигот да се замине што повикува со стариот копнеж на битието во трепетот на крвта Будната роса на челото светлината на утрото ја позема пат правејќи низ мракот Вика гороцветот со муграта во пазувите

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Сакав да му речам да оди по неа, да ја пресретне, но, сфаќав дека тој се плаши да нѐ остави нас повторно сами, да не дојде нешто полошо, уште пострашно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Му пишав на Никифор, а тој веднаш ми врати писмо да му го смениме името.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Прво се поставува прашањето: дали комитетите, расудувајќи логично, можат да му објават војна на новото течење?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не можеа да му објаснат и пиеја претпазливо збунети од неговата неизгаслива жед.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Можеби затоа не можам да му се нагледам на Горачинов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Mope, ќе си го наконте Ило ако сака да му светне куќата! — вели дедот Петко. — Стоаонка му остави алишча исав.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Излегува од врбјакот и гледа по Томче со блага потсмевка.) Сиромав чорбаџи Томче, изгоре за Стојанка како биволче за водичка!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Заклетвата обврзувала да му служат на едно дело чии принципи за нив, биле, во основа, неприфатливи и не сакале да се борат за нивното реализирање.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога Крсте два дена пред пазарот ѝ кажа оти татко му од десет лири не може да му даде повеќе, таа стана, отиде во земникот и му изнесе дваесет наполеони и пет лири и му ги врза (во едно крпче: — Земи, сторите арч со стрико ти Трајко, та за враќање — бидите живи, со Толето ќе се есапите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не сонував: долгата абердарка му даваше сила да се чувствува голем и силен и да се смета за вистински челник на дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако поинаку не е договорено или во местото на предавањето на предметот вообичаено, закупнината се плаќа полугодишно кога предметот е даден под закуп за една или повеќе години, а ако е даден за покусо време, тогаш по истекот на тоа време (чл. 586, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По исклучок, со посебни прописи може да се предвиди дека на решението може да му се даде и друг назив.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На тој ден стана обичај луѓето да му врзуваат мартинки на добитокот: да не куца, да не се шине, да не му се јадат копитата, да не буца со роговите, да не фаќа дрскосерец, да е плоден.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сепак, тој лично се обрати до новоизбраниот претседател на Уставниот суд на РМ (Б. Наумовски, кој порано ја извршуваше функцијата Народен правобранител т.е. Омбудсман) – а кој беше запознаен со проблемот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А сепак, истиот момент кога им дозволи на мислите да му залутаат, неговите нозе го доведоа тука по сопствена волја.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тетин ми гледаше во чинијата пред себе, а децата молчејќи гледаа во скутовите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и 'рскавичен реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

За миг помисли, дури, дека ја загубил способноста да му зборува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако не се може поинаку, вели, ако е преголема ихтиза, човекот ќе бара некого од спротивниот табор со кого има горе-долу муабет, и ќе го моли тој да оди во дуќанот да му купи, но овој самиот никако не оди.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ЕФКА: Јас верувам, Кево, знам колку пари имам в ќесе. Девојката е умна, мила.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Очигледно пред очите на Фиданкиниот свекор лежела старечка магла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас се вознемирив зашто веднаш ми беше јасно што наумил.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кој е за бегање — патот му е прав — нека си оди со здравје, — го заврши Ѓорче својот краток, но пламен говор сред дабовата корија и порача на еден од неговите четници да му подаде вода.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Намерата (искажана со невидена мирнотија) е да го реши својот сексуален проблем така што ќе престане да му се згадува сексот со девојките, затоа што со истиот испробан метод престанува да му се гади од татка си, откако ќе појде на чешмата и добро си ги измие рацете... (Што, по ѓаволите?!..)

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Разранети им се копитата од острото камење на бескрајните друмови на историјата.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сеедно, си мислам, веќе нема излегување со тебе. – Враќај го – велам – да му се сневиди!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бела книга, црно писмо!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

РИСТАКИ:: Будалаштиње женски! Многу умеете вие да прецените што е убаво. (убедливо) Ништо не е оти ќе е повозрасен од неа. Ќесето да му тропа, тоа се бара!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Чувствата почнаа да му оживуваат, како заспани животни кога се будат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Додека Вера, одново ја прелистуваше книгата раскази на еден голем европски автор (за кого сите теоретичари и литературни критичари сметаат дека е вистински гениј), трудејќи се да си ги долови сите пропусти направени при првото читање, да ги одгатне сите потенцијални значења и нормално да се коригира во проценката што ја имаше за него, нервозно си ја корнеше горната усна и незадоволно мрмореше како може токму него да го сметаат за гениј, а историјата на книжевноста да му изгради споменик за вечни времиња.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Се вртка, се шутка дури не му направи Ристе ишарет со очите да му ја извади шамијата од уста. Тоа го направи без мака.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Раздвојувањето на сопственото јас од телото е болен процес и болниот очајнички копнее некој да му помогне да ја залеми пукнатината, но тоа раздвојување тој истовремено го користи како основно орудие за одбрана.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Разговарав со еден млад пациент, пак од нашата земја, кој со интервенцијата на Гио во разните канали на нервниот систем, односно во центрите за движење на малиот мозок, успеал, според сето она што денес може да го даде неврохирургијата во светот, да му ги смири движењата, неволните, рефлексивни движења на рацете и на главата и го оспособил да може самостојно да се служи со раката, да може да се вклучи во животот со значително помали недостатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И, ако имаме среќа нашето дете да стане нуклеарен инженер, во што ќе вложиме сѐ што можеме и имаме, не прашувајќи се дека тогаш тоа наше дете ништо друго не ќе сака повеќе одошто да му се даде можност да ја стави во погон нуклеарната сила чии тајни ги владее, ако ништо друго да проектира и изгради нуклеарна централа!...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пари немам повеќе да му дадам.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа чекаше да докапе и последната капка од шишенцето, па да му ги даде сиџилите, лимоните и лупата...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Болеста му потфрла дрва, го ложи, го спотнува. Не остава да му подугасне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сакав да му кажам да не се самообвинува, но знаев дека само ретко кога во животот зборовите можат да донесат успокојување или утеха.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Песната патува до своите херувини. Таа доаѓа до нив, за да му се врати преку нивните небесни труби повторно на СОЗДАВАЧОТ.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

„Тоа сега не е ни важно… Се враќаш денес.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не знам како да му викнам, како да му речам, што да му речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Исто така е препознатливо во повеќе народни приказни каде што физички послабите карактери (на пример најмалиот 72 Margina #11-12 [1994] | okno.mk принц кој го бара златното јаболко, незаштитената и заплашената Снежана) се добри, додека физички посилните карактери се оние лошите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Е, некој паметен решил да му се спротивстави на создавателот, користејќи ја моќта на обратнопропорционалниот свет.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И порасна ли Трајка и Велета да му служат на Адемовите штенци? — се обрна кон Ката и ѝ го покажа детето, кое веќе беше се фатило за нејзината парталава фута.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За негов к’смет воа се праве. Па ако сака да му а викна невестата, ако не — јас ќе си готва, он нека оде, нека си бара невеста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа пак не држеше никаква пизма, дури како добра комшивка почна често да му ги лее стомничките вода.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дури и да се обидев да му се спротивставам, тој не ќе попуштеше, туку ќе почнеше да ми објаснува за некои опасни заразни болести што се добиваат од нечистотија, мајка ми ќе продолжеше во негов стил, а мене таквите нешта ми се страшно здодевни, зашто ги знам веќе напамет.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Да му се одземат и претседателството со еврејската општина и функцијата на главен рабин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Тоа дете понекогаш, навистина, стануваше досадно, но не можев ниту да му се налутам, ниту да викнам по него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Велам: и ако сум таму? (Зашто сето ова го мислам со тајната предност да не сакам всушност да поверувам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Заминуваше, носејќи ја својата збигорена улетнатост во градите, сега веќе постојано свесен за сите оние стреловити препречувања на неговиот пат, во кој дивината сепак ниеднаш немаше смелост да му излезе пред погледот на чист дофат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Срнчето не сакаше да се обѕрне ни на неговото сено, ни на неговиот леб, тоа не сакаше да ја погледне ни солта, што тој по малку пак долго се мачеше да му ја подаде на својата дланка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Инаку, мозокот за разлика од другите гениталии има повеќе дупки преку кои можеш да му влезеш.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зјапаа во пијан пајтонџија а тој се мачеше да му докаже на некој невидлив слушател дека автомобилот е најголемо зло за човекот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Можеби сепак треба да му купи кутре.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Неговата придружба, која беше историја за себе, со амбиции да му се додвори на таткото на нацијата, симулирајќи ја неговата моќ и луцидност, ја играше вистинската улога на комедијата на апсурдот. Кралот Иби, од истоимената фарса на Алфред Жари можеше да му позавиди.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

— Да му ја знам адресата на Господ, вели дедо...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Полека го подготвувавме. Најпрвин дека имаш чир на желудникот, па дека треба да се оперираш, но на крајот моравме да му ја кажеме вистината, дека имаш рак на желудникот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ве читам, вели. Многу сте биле писмени, сакам да му речам, ама си ги враќам зборовите, си ги голтам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Еднаш или двапати се обидов да му речам дека можеби ѕидот не е неопходен, дека нема од што да се пази, кога околу куќата и така нема никој.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сестра му ја осети работата и, чувствувајќи се виновна, гледаше да му ги ублажи болките и сама одеше кај татка си и го земаше Крлето оти сама ја страеше да лежи, бидејќи нејзиниот Трајко беше цело време на колибата, а дома немаше други жива душа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Брат ми, иден партиец, на идејата да му дадеме име на козлето, спомнуваше блиски личности од поновата историја, но тие, речиси сите, беа во машки род, па не идеа предвид.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка му, често, кога ќе немаше млеко, го носеше по млади доилки во селото да цица, а некогаш го ставаше и под коза да цица за да му јакнат бузите и непцата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ако веќе ја зборуваме вистината, каков лукав и препреден беше тој, какво вретено беше другарот Анески, тогаш ќе треба да му симнеме капа, да му се поклониме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сакав едно време да му кажам на Крмакот, колку да ми олесни, ама тој мајтап ќе тераше со мене.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Толе го нарача Колета уште од саботата навечер и овој даде збор дека утре само нему ќе му свири, па ако сака и самиот Челебија нека слезе да му наредува, нема да го слуша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Губеше иницијатива во овие решавачки мигови, па мораше сосем да му ја препушти на градоначалникот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ќе му сработи човекот и, се знае, пак нема да му плати данок.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Арно ама дуовникот други пат не бил во тој вилает, за да знае да шета сам и му рекол на анџијата за да му бара некој калауз, за да го шета по селата и по градовите.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Тој „човек" на којшто не требаше „да му се дери кожата“ ѝ беше поблизок од татко ѝ и таа се стави во негова одбрана против родениот татко како пред неколку дена против мајка си.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не можеш ништо да го прашаш, не смееш ништо да му преречеш. Се плашиш да не излезе зборот настрана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Илко и Богуле зафатија да му фрлаат на Методија дрвја, гранки за да се зафати, да не тоне; но силната вода ги носеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Клекна над него и земајќи ја свеќата од калуѓерите, му ја поткрена главата, го погледна во очите, во устата; Наќо направи напор да му рече нешто, закркори со грлото, и му стече крв од устата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Свртувајќи се кон Влатко фати да му објаснува: „Ова се Лиле и Цеце.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Пред да почнат да ручаат, Митре му се стегнал на деда Гера смешка да му каже.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се сеќаваше на еден намуртен бербер кој доаѓаше да му ја изгребе брадата од образите и да му ја потсече косата, и на деловните нечувствителни луѓе во бели мантили кои му го опипуваа пулсот, му ги испробуваа рефлексите, му ги превртуваа очните капаци, го пребаруваа со груби прсти по целото тело барајќи скршени коски и му забиваа игли во раката за да спие.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Авни се радуваше на своите внучиња кои му се јавуваа на интернет преку скајп мавтајќи со рачињата за да му кажат: „Вујче те сакаме. Те сакаме вујче Авни!“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ми вети дека ќе ми помогне во борбата со Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се обидуваа на разни начини, раскажувајќи му вистински ведри случки од нивниот градски уличен или училиштен живот, по нешто и измислуваа, додаваа, но малку, барем во прво време, можеа да му помогнат на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште се кострешам кога ќе ми текне за детето, фрлено под воденичниот цивун, кај што удира водата на замаецот за да го исечат перките, да му го иструпат телото, да не се знае кој го носел дотогаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бате Јоле веднаш му одговораше, ама без да му ја мисли. Само ќе тропнеше некој број. На пример, дека едно и едно се пет.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Имаше чувство како О'Брајан да му е заштитник, дека болката е нешто што доаѓа однадвор, од некој друг извор и дека токму О'Брајан ќе го спаси од неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја мрда главата, ја врти и ја ниша, а капата никако кон негде да му се мрдне.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со цел Витгенштајн да се предизвика во овој случај, доволно е да се постави прашањето: бидејќи се бара на објаснувањето да му дојде крајот, зошто да му се стави крај во мистеријата на тоа како почетникот успева да постапува на начин кој фактички се согласува со практиките на заедницата, попрво одошто тоа да се стори со помош на достапниот и добро познат комплекс од психолошки концепти кои пружаат толку моќна мрежа на дескрипција и предвидување?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

14. АНГЕЛОТ МУ СЕ КАЖУВА ЗАТОА ТАКА ГЛЕДА - не Архангелот Михаил на смрт што вадел душа, ами некој од ангелите што блескаат ко веда процепувајќи го небото - бескрај да му внушат...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Ние живееме во култура која тежнее секому од нас да му ја пренесе одговорноста за својот сопствен живот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Според вашите реакции, другари, во оваа намера нашиот Боге успеал!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако таа пропаганда се восползува со сплеткарења против нејзините непријатели, тогаш интелигенцијата треба да му го објасни на народот недостојниот образ на работењето на таа пропаганда и да го повика самиот да си ги брани животните свои интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Излишно беше да стане и да ја кара глувата баба, затоа што таа почнуваше да плаче и да се жали како тој е неблагодарен, како таа го израснала, пелените му ги перела, млеко му греела во ниедно време, работела и дење и ноќе само за тој да стигне до комфорот во кој е сега, само за да има нешто да му остави, барем едно станче за кое нема потреба да печали со толкави маки како што печалеле таа и татко му.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Ако е поканет, ред е да појде. Некој динар да му дадеме“, рече тато.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Змијата е како леунките. Ќе ѝ стежне млекото, ќе побрза некого да подои. - Реков - не трескај.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се тргал, сакал да му се врати на својот свет што го измислувал, сакал да гледа како по усвитени карпи се лизгаат грешни души, со крици на врани паѓаат во густо и вжештено море и ѕурат со усвитени клобуци кон своето блажевито минато.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Е само за тоа и за толку, вели жената, ушите да му ги јадат!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сериозна непретпазливост беше тоа што воопшто се врати тука, откако го купи дневникот и без да знае дали на сопственикот на дуќанот може да му се верува. Па сепак...

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Преостануваше Таа. Да му се подаде, во празниот апартман, меѓу рамнодушно расфрлените плочи и книги и парченца хартија со страстен ракопис од незавршени реченици.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Тој не можеше да му избега на неговото ловечко око, тој го виде сосема добро како тоа му го здроби телото на овој близок заскокан ѕвер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури по пубертетот почнаа да му се јавуваат знаци на машко: да му се здебелува гласот, да му се јавуваат првите влакненца под носот и на лицето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Даскале, пушти ми го детето да ми помогне, па после кажи му што треба да му кажеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ко со рака да му ја зеде ветрот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој не само што ја има усовршено својата дарба внимателно да го сослуша секого со сенешто, макар и најздодевна будалаштина туку е и неверојатно љубопитен, дури и за работи коишто за ништо не можат да му послужат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А може да му кажав добро, може не ме разбра убаво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас неа ја наговорив да му пише нему и да му рече оти божем јас сум ѝ на умирање.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сите овие години се обидуваа да му втиснат во мозокот претстава дека е припадник на најмоќната, најспособната нација.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

За да му запалам свеќа да позборувам со новата куќа негова. Да го потажам. 63

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Возилата се сопреа на работ на водата и цајканите бучно излегоа мавтајќи со огромни батерии чиишто светлосни снопови се прекршуваа врз темната вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ми светнува, ќе се случи вистинска несреќа!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Впрочем, си рече, малку суета и суеверие со строго личен карактер никому не може да му пречи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој Мусо, ковач, Циганин, да му ги окове и рацете и нозете во железо, и пеш ли, на коњ ли, како било не ми текнува во - Скопје.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пред некој ден пак ми се јавува залудниот баџанак, којшто очигледно фатил дебела бусија во некоја скопска биртија, па ме кани да му се придружам преку два континента.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

На крај го фати за врат еден ‘рмпалија, за да му остане нему што беше од републичко ниво во рацете само кожурецот, а тој да се прпелка како бубалка потаму по затвори, судови и логори.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Галебот што на сонце си ги чисти крилата треба да биде оставен на мир, а не да му се каже ‘значѝ; него тоа го боли.”

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тој, другиот, да стоеше малку подалеку од мене, во оној миг, додека јас не стасав до чамот, и да му закопаше барем уште три зрна во ребрата, додека беше далдисан по мене, оној прекрасен, оној судбински самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите сфатија дека зборува за вчерашната битка и никој не се обиде да му се вмеша во зборот, ами слушаат: - Од осакатените борови ко солза тече смола и од лисје лепи венци и ветерот ги постелува врз земјата што гори...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Што ме натера да му ветувам дека нема да загинам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Поштарот не верува дека сум мртов а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И султанот го награди за таа негова верност и храброст. My ја даде цела Румелија да пашува во неа, но да не го заборава; секогаш да му се најде во лош час. И му се наоѓаше Мехмед.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се наведна и го бакна и она со кое можеше да му помогне беше да издлаби птица врз него.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На непријателот да му легнам здола! Тоа не! Само тоа не може да биде!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Авторот го слуша и не може да му се изначуди.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се прикажуваше една шега дека еднаш ѝ напишал мајке си да му прати пари да си дојде додома од градот, до каде што стасуваше железницата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега, допишувајќи го ракописов во утринските часови на средата во таа недела, тој се плашеше дека може да му се случи да го развлечува раскажувањето само и само да навлезе во последната страница од зелениот блок и така да го подмири својот предрасудок на штета на ракописот, да не му направи услуга на своето дело.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ја тераше што повеќе да му кажува, да му зборува за своите маки, за своите тегоби, да се исплакува, да му се исповедува и на тој начин да ѝ олеснува болката во душата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мајка ми обично го прекинуваше од ноќното читање и размислување кога имаше нешто пресудно да му објави.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но таа стравуваше книгите да не го испратат таму од кај што можело да нема враќање, како многумина, како што можеше да му се случи на Климент Камилски кога, сепак, се врати од Голи Оток.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаше пред себе сѐ, што му беше потребно; имаше едно одлично време, што му носеше многу, премногу вода, а тука беше и таа здивена машинерија, која беше готова да му се потчини и на најмалото движење на неговиот мал прст.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сранко вриеше од нервоза и му доаѓаше да му ја учука, но Жанко беше габаритен па сѐ се заврши само со рафален дожд од Серовската уста.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Животната рутина не беше повеќе неподнослива, немаше повеќе потреба да му го покажува јазикот на телекранот или да извикува пцости на сет глас.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И не само тоа: требаше на највисокото раководство да му предложам какви мерки да се преземат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обиде да вреска и можеше да вреска силно и високо и остро во собата, како мозокот да му истечува, десното око и десното уво како да му ги отсекуваат, беше слеп и глув, сиот оган и ужас, сиот паника и сиот смрт.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Воедначувањето на овие изворни гестови изгледа невозможно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бојан секогаш на ист начин ги доживуваше приказните за Волчарот, во своите мисли тој го градеше неговиот бестрашен, кралимарковски лик и секогаш бараше одново да му се раскажува за него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Србин, онаков сув и висок, стоеше како светец, а Шишман се преместуваше од едната нога на другата постојано подметнувајќи го увото пред Србина како да чека овој нешто да му каже во доверба.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Баба ми потоа ќе завршеше секогаш со истата реченица: Деца, жената на мажот треба да му биде најголемиот пријател.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Танаил користејќи го правото на жалба, го обжали решението на судот со кое му се наложуваше да му ја плати на Китан штетата за куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ако му се родило некому- попот треба да му мисли за крштевање.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кога ќе дојде Јован до три метри, си велев, ќе треба да му се придружам, а ќе можам ли? Тоа ме правеше напнат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А кога не се најде трага ни од Хаџи Ташку со дружината, ниту, пак, од некои други ајдути, ко се дораздени убаво (небото изгреа ведро и дури и повцрвено од сношти, но сега на другата, на источната страна; и што удри една цибрина, срцето на човека да му распукне во градите) сите одново се собраа на срецело.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ама тука си е милата учителка - да утеши, да избрише солзи и мрсулаво носе - и така ми стори, и ме убеди дека тоа можело секому да му се случи.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Срната ја меткаше главата, се обидуваше некако да скокне од снегот, па Бојан се исплаши дека може и да му избега.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И затоа се опечалив повеќе да ги донесам злато, да му се отворат очите.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Татко, кога нѐ виде сите собрани, пред куќата, на прагот, готови да полетаме, како семејство, кон најблискиот облак, за да ја минеме границата, веднаш, по силната возбуда што ја почувствува во мигот, претпостави дека Мајка или го насетила денот на конечното заминување или веќе наминал претпазливиот Гури Порадеци којшто, свесен за критичноста на мигот за опстанокот на побратименото семејство, не сакаше ништо да му препушти на случајот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Поетот не успевајќи да му се наложи на другиот предел, барајќи одговор од историјата и разбирајќи дека таа не може да биде компензација за изгубената земја, одговорот ќе продолжи да го бара на неизвесните патишта на универзалниот егзил, на некој можен премин на минливоста, на премин меѓу материјалното и метафизичкото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се работеше за ампутација на половина нога на еден стар искусен цврцнат морски волк кому почнуваше да му се развива гангрена, која се должеше на напреднатата артериосклероза.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Одржа една куса реч во која ги пофали потковичаните што се одѕвале на желбите на султанот, (да му се илјада години и севишнот да му ги умножи блаженствата и радостите) за општественоравненство на народите во империјата, ги прими планот и писмото, (покрај парите за такса Максим му тутна и едно навезено кожно ќесе со лири) и испрати по Хаџи Ташку - милум или со сила да го дотераат; рече Измирувањето со тој кодош има пред мои очи да стане.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се буткале, секој да се наднесе над него, некои од помладите да му ја допрат со усни десната рака, чиниш тој внимателно ги слушал и ги следел со малку накривена глава и подотворено око кон своето воле под дамкав габер; суро живинче слично на изгаснато суштество.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Арафат и официјално напуштајќи го својот сон за создавање на една обединета и демократска држава за време на својот говор пред претставниците на Обединетите Нации во Њујорк, во ноември 1974 година, ќе предложи создавање на една мини-држава во Трансјорданија и Газа, со реципрочно и симултано признавање на Израел и Организацијата за ослободување на Палестина, да преговара со преставниците на еврејската држава во рамките на една меѓународна конференција, под закрилата на ООН и големите сили.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не ни мислев веќе на шунката!... сèбев заборавил веќе...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

— Е, добро, добро, така нека биде, само мене се нешчо ми зборуа дека и на ним треба да му се помогне — заврши Толе; а локомотивата го успори своето бегање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едно се понамршти Рожденката кога Тода ја гибна по толку години: — Мори, ами да му а дајме, невесто, токо дека ќе а внесе? Ете, немаат куќичка, сиромаси ...“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сѐ уште беше насмевнат но тоа беше збрчканост на неспан човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но не можеш да му се препуштиш на тоа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Ах, Маци сака кај тебе! - рече мајката со бебешкиот тон.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Човечката душа, Аристотел ја разбира како супстанцијална форма на човечката индивидуа која се состои од материја и форма, како што е тоа случај со секоја супстанција на земјата, нагласувајќи при тоа дека човекот, како индивидуа, е тој што делува, а не само душата, како што е водата таа што мрзне, а не природата на водата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ефрејторот ги стегна забите, но кога сфати дека ништо од она што сега би можел да му направи не ќе го задоволи, реши да го запамети.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Иван Иванович е премногу љубопитен. Боже сочувај, ако започнеш нешто да му раскажуваш и нема да довршиш!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Си го зел со себе внука си Велка да му ги тера воловите.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Навечер, ќе се слушнеше пукот, ’рскот и ропотно паѓање на дрво на кое далечината не можеше да му се одреди зашто укитот и сулундарите по стреите долго одѕвонуваа во темнината, како да офкаа наместо дрвјата осудени на таква смрт.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Рече дека пробал да живее и во големиот, и во малиот свет, но дека никаде не нашол среќа: конечно, ќе му се посвети на Бога, оти има назнаки (токму така рече) дека Бог сака да му се јави.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А утредента... Викаше на цел глас, потпрен на ѕидот, бранејќи се од некој замислен напаѓач, а сите се обидуваа да му пријдат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Што можело тоа да биде?– прифати возбудено Чанга и додаде: – Да цркне комшијата па да му се земе козата! – Може да се рече! – прифати татко ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

(Авторот е склон кон суеверие, кон откривање знаци што нешто укажуваат; така, на пример, кога при бричењето ќе се исече, верува дека е тоа некој лош знак и цел ден страхува дека може да му се случи нешто непријатно)

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Па јас и досега бев сама, сакам да му вратам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А човек нема да му ископа гропче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иако мртовечкиот ветар го бришел сјајот на ѕвездите, над нив светела некаква леденикава ведрина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така нему и не му остана ништо друго освен да му биде само верен слуга на арамијата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Човекот во престилката и Живко се испоздравија како да служеле заедно војска, но Живко сепак стаса да му спомне на Предо да ја паркира колата во најдлабоката сенка, зашто овде сонцето особено печело напладне а ние може ќе се задржиме дотогаш, мислејќи притоа на месото посолено со црн пипер и на рибата обложена со коприва.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дали Акакиј Акакиевич ги слушнал овие за него судбоносни зборови, и ако ги чул, дали тие оставиле врз него потресен впечаток, дали зажалил тој за својот макотрпен живот, ништо од тоа не се знае, зашто тој постојано имаше огница и бладаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Црните веѓи не беа повеќе толку бушави, брчките ги немаше, сите црти на лицето изгледаше како да му се промениле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Навистина, тој беше доста далеку од многу сртови, навистина -можеше да биде малку погоре, во една од погорните шпели, но барем успеа да си ја зачува затскриеноста, а тоа секому би требало да му биде доста.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Денот не можеше да му донесе ништо друго. Ја чекаше ноќта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Основниот суд Битола, преку истата судијка – по четири одржани и две одложени рочишта и по измината околу една година, во ноември 2006 – одлучува повторно во негова корист и го задолжува тужениот, да му исплати сума од: а) 12.732 МКД (210 ЕУР) како К-15, и б) 168.300 МКД (2.760 ЕУР) на име разлика за недоисплатена испратнина, зголемена за затезната камата, и плус да му ги надомести парничните трошоци во висина од 35.360 МКД (580 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Некогашниот аџами оглан беше единствениот на Балканот, но и во Европа кој можеше да му се спротивстави на освојувачот султан Мурат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го слушаме закопаниот длабоко во ѕидот глас но никако да му се приближиме.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Ќе си купам топ!“се фалеше Бебек, а сите од публиката беа готови да му се потпишат како жиранти, ако за купувањето требаше да подигне кредит.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мрмореше како да ги меле неповрзаните зборови: зошто го удирам, тој може да му каже на Баждара.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Уште облачиња да му застанат околу главата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Помислувам да му се смилувам и прикаската да ја срочам, така што братучедот Герман, откако ќе влезе во ходникот, да се премисли и да се врати да викне некого за да не влезе во собата кај мене сам, да биде со некого кој ќе му го држи стравот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Најпрвин, не за долго, ги поздравуваше луѓето и прозборуваше со нив по некој збор за татковината или за земјите што само тој ги познаваше, сеедно каде, на Полуостровот или зад неизмерливите мориња, потоа се закопча некако однатре, стиснатите усни со повлечени краеви надолу можеа да му се отнат само со магија.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Да му се врати шапката на дедото!“ - помисли веднаш потоа, но ни шапката на дедото не се врати.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сепак, мал број од нив можат да му ја порекнат блескавоста, оригиналноста и сензибилноста. 58 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ви се молам. Оставете ми ја мене можноста преку сево ова да се извлечам од моите црнила и да му се оддолжам на тоа што сум бил и јас некогаш - младич.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Едно е арно дека нема кому да му потураш, кому да му миеш нозе и да му гувееш кога ќе вечера, а трипати е полошо оти нема кој да се опсени околу тебе, да ти покаже, да те поучи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, одделението за сметководство на „Охис“ одбива да му издаде ваква потврда.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ставот кој изискува секој попрво да ја подарува довербата на своето мислење го потценува обратното тежнеење кое своето мислење би сакало да го закачи за мислењата на другите лица кои се многу поповикани да имаат мислење (како што во кинеската еротика се одложува сопственото уживање за да му се приушти на другиот и за да се стекне една снага и продлабочено знаење).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Митре, Митрејце, господ да му го исправи патот на Анѓелета.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А што ако имам некаква страшна болест и умрам од што не се грижи за мене, а на своите пациенти дење-ноќе им посветува внимание?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во овие десет броја Маргина се обидуваше да го разбива оној нарцистички (автистички, во крајна линија), оној апологетски концепт (симптом, поправо) за културата, кој богами е доминантен во нашево кревко и бедничко културно живеење; од уличните минувачи затекнати во глупавите анкети, општинските чиновници, директорите на културните институции, министрите, преку новинарите и уредниците на културните рубрики, до претседателот на државата (кому, сепак, единствено и може да му се прости таа јазична помпезност, бидејќи работното место му е такво, церемонијално), речиси секаде (особена чест заслужуваат ретките исклучоци) владее тој бомбастичен, провинцијален дискурс кој повеќе прилега на мобилизациски плакати и на продавници за вештачко цвеќе отколку на еден јазик кој треба да критикува, да продлабочува, да артикулира разлики.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ама, уште кога ме виде како да се сети на нешто и почна да му се враќа плачењето, дишењето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ете јас шо има да кажа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Што е за право ниту еден сонувач Нема да рече многу ми е гајле за иднината на сонувањето Не што нема да рече многу ми е гајле Ами ќе ја обнови и ќе ја поткрепи идејата За воведување светска сонувачка штафета Сега не мора таа да му се врачува на Врховниот сонувач Баш на 25 мај И не мора сосе штафетата да има и слет на стадионот на ЈНА Постарите сонувачи паметат и такви штафети и слетови Со кои некои неиспилени на несонувано тераат мајтап

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Морав да преговарам со трговските патници коишто залудно се обидуваа некому да му го подметнат шкартот што го произведуваше нашиот шеф.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ама нема што да правам, не знам што да му помогнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ајде аирлиа, нека се живи, вековити, да се ќердосаат, некој к'смет господ да му даде“, и си продолжи да си ги брбори другите молитви, па дојде и до: „Исаије ликуј, Свјати мученици и Слава тебе Христе боже апостолом похвала".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Види како гордо се лелее неговата грива на ветрот, и како со смеслоста своја управува тој, не дозволува секој еден што ќе намисли, да му ги собори слободните движења!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Изборот на помирувачи и арбитри се врши по пат на јавен оглас, кој го објавува новосоздадениот државен „квазисудски“ [управен или судски!?] орган – Републички совет, на чие чело стои директор, именуван од Владата на РМ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Директорот на нашиот театар и не помислуваше да му одговори задржувајќи ја истата насмевка – клише.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Ништо не ми е украдено, ниту пак нешто имам за криење, ами дали навистина некој можел да ја гибне пљачката или мене така ми се причинува – не знам!“ рече Едо брезничанецот и пак продолжи на начин на кој како да му даваше време на авторот да се соземе: „Ако бил некој, кој може да е тој и што барал да ми влегува дома!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ноќта, искачен на највисокото ребро на чатијата Мајсторот запеја и низ песната се мачеше Да ја дофати најубавата ѕвезда врз него, За потоа, кога ќе се врати дома, Да ја скрие меѓу навезаните цвеќенца на веленцето Со кое го покрива внучето За да му трепка врз неговиот сладок сон.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Конечно се освести и на здравјето да му даде приоритет.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

10. ТАМАЌАРОТ И НА БОЛВАТА УЗДА Ѝ КЛАВА - зар посакува, итриот, нивите да му ги оре, колата да му ја влече или, пак, да ја јава и со неа да скока во кас де долу, де горе...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Но, како што веќе кажав, во периодот кога мислите ме напаѓаат, речиси оглупавувам.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

За сите други податоци препорачувам да му се обратиш на Боге од Бањи бидејќи и самата знаеш дека тој е нарачателот а можеби ќе биде одговорен и за погребот“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Манукот, манукот е долу! - чу Веле како извика тивко некој и осети како да му падна нешто на главата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Би можел кој сака и што сака да му направи, а тоа и натаму си останува исто: ни напади добивам, ни лежам в постела.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Нема кој да му брца во дамарите. Нема кој да го провоцира.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

По сите тие причини, како и по полната убеденост во тоа оти не само бесполезно и невозможно е понатамошното успешно спротивставување, јас мислам дека наш долг е да ја замолиме македонската интелигенција што има влијание врз сегашното движење да го обрне својот поглед кон сериозноста на положбата, да го измисли патот и сите средства колку што може поскоро за да искаже полна доверба спрема постапките на заинтересираните големи сили во полза на Македонците и, откако ќе им даде ветување, да ја прекине понатамошната борба, да ги замоли да му се помогне морално и материјално на постраданото население да се поправи; да замоли да се воведат сите предложени реформи и тие што ќе најдат силите за нужно, како проширување на изработениот проект; да се отстранат пропагандите и да се востанови Охридската архиепископија со црковно-училишната автономија; амнестија на емигрантите и на сите четници; признавање на Словените во Македонија за одделна народност: Македонци, и внесување на тоа име во официјалните книги итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но сѐ што чинеа тие, беше безуспешно, зашто тој пак се снаоѓаше: одеше кај пријателите во селото и ги молеше да му дадат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И дека татко знаел колку сакал многу да свири Јоше Свирачот, постојано го терал да му свири одозгора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како што велеа мажите што биле таму, даскалот онака горделив, излегол надвор и почнал да му се дере на стопанот: - Како, бре керата, незнамитис ниеден, ти му дозволуваш на син ти да го зборува тој гнасен и варварски словенски јазик?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не ги послуша ударите под превивката, тие јасни опомени дека е еднорак и дека на Мирона вратот може да му се свитка само со ластерка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа скапо ги чинеше. Најпрвин, по заповед на Портата, мораа да му исплатат обештетување на стопанот на пребеглиците, некојси солунски високодостојник, Турчин.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сето тоа го виде пред да падне ѕвездата, што јас морав потоа за сѐ да му верувам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И наеднаш се почувствува како тие двајца луѓе, тие две исплашени копилиња, да му искрале сѐ убаво што имаше во таа утрина и во таа собичка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Речиси веднаш ногата почна да му пулсира. Беше топла. Веќе е инфицирана, заклучи тој.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

— Остави и, море, шо ти сториле шо ќе и мушкаш, токо да пратиме некој да му рече да сварат повеќе пилав и да го остават да се лади, оти жежок не се јаде, — му одговараше Саботко Неданов, фаќајќи се за кубурите и фалејќи се како по двајца аскери ќе тепа наеднаш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едно време зачестија предлозите да му се суди на Чанга во отсуство, за предавство на државата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го побара околу себе и го најде. И сега лежеше тука, здола, со трите свои нозе подвиткани под себе и со едната останата назад; лежеше постојано со муцката дигната нагоре, а гладот продолжуваше да му чади погано од неговите очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овие идеи настојуваше да му ги пренесе на Кирил Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Некои од нас не можеа да му одолеат на искушението да излезат и да видат што се случува.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Со растурен вриеж на желби во главата, куклата го прегрна момчето на кое почнале да му растат нови мустаќи, брада.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Попот го остави алатот на клупата, која му се служеше и како стол и како тезге за работа, поинаков, скоро непознат, без магија, во стари панталони и во кошула со многубројни риги: го загледува довчерашниот свој противник и сака да му ѕирне низ очи во душата, да најде што смислил тој и не му готви ли примка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И пак ја видов; доаѓаше со влажни стомни и чекореше премногу исправена за товарот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак тој смета дека на Владарот никој не смее да му го оспорува правото да владее.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во постапката за обезбедување судот може да определи само едно од средствата определени со овој или друг закон (чл. 9, ЗОП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Само нека ме гибне по таа работа, лебами, ич нема да му се, плаша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ветерот зафати уште посилно да му налетува од сите страни и да го турка.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Онаа густа топлина, онаа топла, мека болка, сега го заплиснуваше при секое ново и заедничко нивно пречекорување, а еднаш таа не можеше да не почне да му се насобира во грлото и тука да го грее, да тлее меко, згуснувајќи се, сѐ додека не беше свесен како тоа почнува и да му се тркала по двете страни од лицето надолу, кон слепоочниците со еден ист таков жежок и мек допир.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А потоа, како да му се симнал тежок товар од грбот, како да го понесе нешто убаво, секојдневно, извика: - Јас сум обично дете!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Голдштајн го изговараше својот вообичаен отровен напад врз доктрините на Партијата - напад толку изнасилен и перверзен, што дури и дете можеше да го проѕре, а сепак доволно веројатен за да го исполни слушателот со неспокојно чувство дека другите луѓе, на пониско ниво од него самиот, би можеле да му поверуваат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не можам да му го заборавам на Филип Хаџиевски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не му се дели од нас, му навираат солзи, ама ги голта. Не ги пушта на земја, не остава да му се видат... 222

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да му беше носот тупав, со старите карирани пантолони, кои веќе изгубиле боја, ќе личеше на кловн.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сите негови другари, освен Орце, кој бил дежурен во визбата на бакалницата, седнале во близината до пристанишната кафеана за да му мавнат на Шатев за последен пат и да видат како ќе започне да се остварува нивното дело.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дедото одеше на риби, но не за да фати риба, туку да му поминува времето.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Стоевме од спротивната страна на реката, го гледавме немоќни ниту да се насмееме ниту пак да му се лутиме.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Посакав да го повредам. Посакав со неколку зборови да му нанесам исто онолку болка колку што тој ми нанесуваше тие месеци.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега му се одолжувале на покојникот за прикаските со кои ги обогатувал во Кукулино во претпразничните ноќи или во празничните попладниња и брзале да бидат мудри како што бил тој некогаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МАЛИОТ: Ако е добро, нека биде добро и немој да му солиш…!!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Се разбира, и денеска е понеделник на морскиот брег пред куќата на Маркес во Картагена де Индиас, и денеска две петлиња се перчат и му плачат мајче на Хозе Буендија башка и се занесуваат дека петлињата што ќе се најдат на морскиот брег кога тогаш ќе станат галеби, гиздави и отмени, кои во даден момент нема да ја пропуштат приликата да му се посерат на немиената глава на Хозе Буендија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Што ако дојди време кога да блесни сонце Си оди незнајно кај напатен самик и чека Месечина во крвта да му угреи.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

А мајсторот и понатаму го искушувал: „Нели, не е најумно да му се препушташ на стравот кога ќе се спуштиш волку длабоко?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зар мојата рака дотолку да му ги насолзи очите?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Камилски настојуваше да му предочи на Татко што му недостига на духовен план на Балканот во однос на Европа, сметајќи се во тој домен за супериорен.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еден ден војводата Петре Ацев му даде налог на својот четник Крсте Гермовчето Шаќира да се стави со Толета и да му предложи некакво спојување на двете чети: да се упрости работата, да не се двојат силите и цепе народот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Камилски не можеше да верува дека бројот на позајмените прилози од турскиот јазик може да биде толку голем, макар што нивниот број во употребата постојано се намалува во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тешко е да му помогнеш.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Никогаш не враќај се по истиот пат по кој си дошол“, рече Џулија како да му објавува важен општ принцип.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

СПИРО: (Со тонот на чорбаџи Теодос.) Лесно се носи лесен ум.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Решија да го наклеветат кај логотетот, собитие непостоечко и грев непостоен да му измислат, во прв погоден час, и сите нивни сили, душата цела, ја впрегнаа како волови да сѐ, кон таа насока и цел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да му влегла под кожата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мустаќите му беа машки кренати, одвоени од горната усна, на рамениците можеше да му се постави темел за манастирче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Безволно и долго се движев по зативната улица. Најпосле се решив да му ја вратам мачката на Димка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Доколку не е договорено поинаку, закупецот може закупениот предмет да му го даде во закуп на друг [подзакуп] или според некој друг основ да му го предаде на употреба, но само ако со тоа не му се нанесува штета на закуподавецот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

СИМКА: Не коси се, Костадине. Не мисли на лошо. Денес е празник, не чини лутина на срце да си ставиш...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Мачорот убаво се намести а Бошко почна да му раскажува: - Ги крева учителката децата едно по едно и им вели: „Васка Петрова, слаба си, вели, Митко Пешевски, подобро да учиш, Димко Арсовски добар си но можеш и подобар да бидеш, и ги крева така учителката сите деца и на сите по нешто им вели. Најпосле го изговори и моето име: „Бошко Стојчески, вели, - одличен.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ја отвори повторно слаткарницата и го стави Столпника да му помага во работата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Лево исток, десно запад, центар им е кула сива, ѕидина од камен рапав, вардена од стража дива.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Од локалните органи на редот и мирот побарале, наместо да го прогонат или затворат, само да му го одземат инструментот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Превод од шпански: Фросина Стојковска ________________ 20 Атанор (Atanor), арапски al-tannar, печка со песочна бања во алхемиска лабораторија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И Арсо Арнаутче побрзал да побара поток, рекичка или каква и да било друга вода за да се измие или да се искапе подалеку од сите сомневања што можеле да му ги согледаат намерите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рецептите најмалку помагаат, почитуван, посакав да му довикнам на Стариот писател додека го заобиколував Самоников и главата на тигарот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тие, пак, го толкуваа плачот на С сосема поинаку: - Глеј го, се лигави зашто не успева да му закачи цицки на снешкото!

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Дури допуштам дека некој друг судија, помалку пристрасен од мене, можел и на друг начин да му пристапи на случајов, а посебно на вината на Мирко Бунде!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секој со некое одајче, ем топло да му биде ем да може да си ја отвори душата а друг да не може да му ја испогани!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Воопшто немам намера како монасите или калуѓерките да му го жртвувам своето либидо на бога, може да е токму тоа она светото во нас што треба на вистински начин да го продуховиме...

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Органи на национална установа се директор и управен одбор (чл. 27, ЗК). 67 3. Одлука за давање во закуп на недвижни ствари со непосредна спогодба [„во четири очи“] донесена од Владата на РМ, бр. 19-1431/1 од 29.III.2006 година, а објавена во Сл. весник на РМ, 46/06, под реден број: 537, стр. 27.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Им се придружувам на малубројните толкувачи кои во Rayuele сакаа да го видат очајничкото и несовршено разобличување на естаблишментот на буквите, кој едновремено е слика и прилика на еден друг естаблишмент што од Адамовите времиња, кибернетски и минуциозно, настојува на човечкото: и што? да му допише Н.* Теодор (Адорно) - така Кортасар ја нарекува својата мачка. ** George Loring Frost - Антологија на фантастичната литература

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Човекот оставил сеништа и по смртта, смртта да му ја бранат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го врзуваа со јаже за да му стават облоги и мелем на раните за да го лечат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа мисла можеби го преобразува просторот и преку апории ја расветлува потврдата (не позитивна) која им предстои на секоја критика и на секој негативитет.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Шумшул- град чека да му бидеш спасител.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кога минувавме покрај Карлтеатарот, видовме дека на големиот плакат поставен пред него беа најавени изведбите на неколку антички трагедии.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ѝ велам да го бара секаде, и по секако да го побара и да му каже дека Чако по цела ноќ завива за него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И што порача? - праша Даме. Ти ја праќа оваа книга, - почна да објаснува служителот, - и рече: да ја прочиташ и да му пратиш друга книга, за читање.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Зошто би можело да биде морето против вас? - се обидов да му дадам нов тек на разговорот по неизбежниот инцидент.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Каде потскришум, каде јавно, почна да му праќа преку Тода на Крлето секој ден, секој други ден, нешто за јадење; му прати чорапи, гаќи, фанела; за Водици цел такам од конец и ѝ потфрли на баба Бисера да му го каже ова на попчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сакаа да му ги штипат образите кои веќе одамна не беа обравчиња.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Во големата љубовна желба Тоше сам испеа песна за сиромашката Митра, со која песна ја жалеше и молеше да му се предаде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Понекогаш ја сонува како му шепоти на увото тивко, нежно, мило, возбудливо, исто онака како што му зборуваше во Прага, а понекогаш гласот го здружуваше со здебелениот глас на Стела, но не му шепотат, ами му пеат тажни песни облечени во црно како калуѓерки; му пеат како на гроб, како да му дошле на погреб.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Интуицијата се задржува и во модернизмот каде што, како што покажа Чарлс Тејлор, една од движечките сили на новиот инструментализам е желбата да му се помогне на сиромашниот.11

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Другиот, човек на кого немал прилика да му погледне в очи и да го прими како пријател или да го заборави доколку не го намрази, веќе и не се држи за својот несреќен носач. Олабавен е и не се согласува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му реков на деверот Сане да сврати во милицијата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Покрај неа и едно рането војниче што плаче за вода. Се моли. Кај да му барам вода?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тебе ти се чинеше ќе ти дојдат слугинки да ти и гледаат твојте и да ти работат, та запињај да се женат девери ти, желки по меот да му лазат, да даде господ златен!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Утринум, ноќем, секој со своја молитва ја возвеличува смртта или животот, сѐ дури Буда не го довика Исуса да му каже дека преминува но дека не ја открил тајната на преминот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Беше облечен војнички и ми рече бргу да му донесам од дома алишта. Истрчав и му донесов.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пржено ли пиле, јајца, младо л' тл'сто јагне, млеко ил' кисело, л' пресно, баница ил' мазник, или пресен леб домашен, в подница испечен, пресно ил' сирене, ил' масло кравско или овчско, сѐ, што сакат ага-Турчин, сичко да му дават.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Камења си одбра најубави: без жили, без дамари, без шуплинки, да бидат трајни, да му одолеат на времето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Сега Французот ако дупнал натаму, ни очите повеќе нема да му ги видиш.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Односите со поп Спиро од неговото Полчиште не беа баш толку добри, бидејќи тој секогаш кога служеше во манастирот бараше од дедот Сталета да му плати цела бела меџудија, а врз тоа парите од молитви, крштења, пеанини и друта свештени работи не ги оставаше попот на манастирскиот диск, ами си ги прибираше во својот џеб, та дури и литургиите што ги носеа селаните за нафора си ги клаваше во торбата и им ги носеше дома, на попадијата и дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сакаме да му се придружиме на Момчило и со него да ги возиме нашите трицикли на небото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Време е и на овој човек да му дадеме збор. - Не! Сѐ е во ред.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Имаше стотици работници на градилиштето, можеби и илјадници.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ништо од сето тоа не барав. Не можејќи да си ја објаснам желбата, очекував да го видам гривестиот белец и да му се доближам, со дланки да ја избришам крвта од неговите светкави влакна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зборувајќи сешто, без многу да размислат некои од македонците, понекогаш како намерно да си создаваат сопки на самите себе си: се увредуваат како нација, се понижуваат пред другите, сѐ со цел да му угодат на гостинот или соседот, величејќи го него од почит или не знам од која причина?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во својата душа дедо Димо искрено ја држеше страната на Дуковци, цврсто се радуваше на нивната тврдоглавост, па кога утрово ги виде како жнеат, она негово „Да ви се позлати српот“ беше најубава желба што еден селанец може да му ја упати на друг.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Крчо сѐ можеше да поднесе, сѐ, само овие опомени никако не сакаше да му се меткаат во умот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тогаш тој останува сиот со работата и таа тогаш мора да му оди.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, во овој случај се покажа дека иако судот не донесе одлука, целата постапка ја водеше законски и правично.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Порано се бричеше на неколку дена, потпирајќи го огледалото на ѕидот од бараката во дворот за да му гледа подобро или одеше во берберницата за да ги почувствува барем еднаш неделно нежните прсти на фризерката која го бричеше жулкајќи го по лицето за да провери каде треба уште да помине со бричот или по бричењето да го намачка со мирис и помада.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Го дочувавме вие да му судите ... Но вториот овдека го нема ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но, Игор Лозински, беше, како биолог и медицинар, картезијански внесен во проуџбите на живите организми во Езерото и реката, па Татко стравуваше да му ги изнесе до крај своите сознајби, за тој да не го есапи за занесен лаик.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

На Змејко не можеа да му поминат незабележано сите оние скришни мигнувања и кусите загрижени разговори меѓу тој извишен младич и неколцина од луѓето со сините комбинезони, од кои што тој навистина ниеднаш не успеа да дофати ниеден збор, но сосема добро ја гледаше таа игра меѓу масите на своето дуќанче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се наложи некој да му помага на Брлета за да не пропадне целата негова зимошна мака.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Климент Камилски веднаш прифати: Имам од мојот пријател порачка да му ја најдам книгата на Nahoum Weissman, Les janissaires, (Librairie Oriant Editeur), 1938.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

ПОЦКО: Бог да го прости, ама не дај ми, боже, пак таков кум!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- И Дена е овде! – неочекувано викна таа. – Бреза е со мене, а јас сум Дена! – викна уште еднаш и посилно од првиот пат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Некогаш ќе ми дојде да ја земам секирата и да му ја расцепам главата. Така, дури спие, дури се порева ко истурена комина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Добар начин на човек да му се посака добре дојде во неговиот скромен дом, си помисли.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Големиот килим да му се даде на брат ми Александар, а помалиот на Томислав, а останатото на сестра ми Љубица.“

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во ходникот ги дочека другиот измеќар, поправо измеќарка, младото Кате, шеснаесетгодишно девојче, ќерка на чифчијата — ковачот Стевана, кое Адем го беше прибрал кај себе, ете така, да му ја краси кулата, да ѝ прислужува на каданата и да внесува кафе ракија кога ќе му идеа гости од машки пол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Молел да му простат за сѐ што се случило...“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Токму трпезите беа местата каде што двете домаќинки се обидуваа да го привлечат Томо на своја страна, или да му го перат мозокот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги зедов парите од банката, му дадов една сумичка на оној што ме следеше и, конечно, стигнав назад во хотелот да му платам на рецепционерот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гази по пресно рилано лозје а не сака да му се видат трагите!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Клекна и почна да ги бере делумно за да му мине времето, но и поради една нејасна желба да има букет цвеќе да ѝ го понуди на девојката кога ќе се сретнат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стоиме на Козјак, козите волкот да му ги изеде!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега, додека самјакот заминуваше зад сртот, сиот обвиткан во виулицата, што се развитлуваше на сите страни, половината црвена од крвта, беше сеедно дали само го видел, или пак го удрил, бидејќи оној веќе не му даде време уште еднаш да фрли и одвеа натаму, нему и дрвјата како да му се поттргнуваа да му направат пат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Послушај го оној од баракана, тргни му се од патот на прогонувачот и без да му кажуваш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Здраво – ми дофрла. Не стигнувам да му одговорам затоа што е веќе кај свијокот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Еден примерок на „ Тајмс“ кој, поради промените во политичките сојузништва, или поради погрешните предвидувања изречени од Големиот Брат, бил исправен можеби десетици пати, стоеше во архивите носејќи го својот оригинален датум, и не постоеше ниту еден друг примерок за да му се противстави.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа почна да му вика: - Вие сте на нивна страна. На страната на тие нелуѓе!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Како да е тука зад меѓата, па јас веднаш ќе можам да му кажам. 97

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Да му се предада на Бина?“ — почна да се колеба по Биновото писмо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На сиромавиот секој може секаква узда да му стави.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Таква опасност постоеше особено кога Турците ќе загазеа низ делот од полето што го обработуваа Дамческите, а што не доаѓаше до сфатка, и едните и другите имаа да му заблагодарат само на непознавањето на силите на противникот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со стиснати очи гледал во бабуњосаното лице на исто така збунетиот Адам Лесновец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Втората тужба за слична трудово-правна работа е упатена преку истиот адвокат – но, сега таа е по основ неисплатени надо- местоци за исхрана и зголемувања на плата по повеќе основи, согласно веќеспоменатиот Закон за полиција/06 и Одлуката на Уставниот суд за укинување на членови од Законот за Буџет за 2008 година.5 Вкупната вредност на овој спор е 26.904 МКД (440 ЕУР) зголемена за камати и трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беше подготвен да му дозволи посета на Сатурн, со нужни мерки на внимание, ако му вети дека за доброто на својата сопруга ќе му се покори на однесувањето кое ќе му биде назначено од него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но наеднаш сонот му се зби. Му се затресе куќата како земјотрес да му ја сниша, како вулкан да избувна под неа или како да го накрена некој езерото на една страна и сета вода му се истури на куќата со силен тресок.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој беше вистински среќен што најпосле сретна човек на Балканот, на кој можеше да му ги довери од дно душа дури и своите големи соништа за заминувањето по патот на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но стариот Карче не му обрнуваше многу внимание на тоа што прикажуваа луѓето, бидејќи и оние кои најмногу говорат зад неговиот грб, кога ќе го сретнеа, не знаеја како да му услужат и како да му ја искажат својата почит.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И тој уште од првиот час реши тврдо во себе си при прв случај да му каже на Белича да се вратат.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

За среќа, сеќавањата му надоаѓаа без некој посебен ред, а музиката не престануваше да му се менува во главата како на џубокс во кој различни раце пикнале цел куп парички, па сега песните се редеа една по друга без некои поголеми паузи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јован замижа и оптегна. И кога ја погледна сламката, длабоко воздивна, како тежок товар да му се симна од грбот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некои ја примаа оваа порачка молчешкум, други изгледаа пропаднати од недоумение кај да најдат пари, а неколкумина попладнето на деда Бошка му дојдоа дома да го молат да му рече на арамијата да им се смилува, да не им сака, зашто немаат од каде да најдат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но, колку повеќе се искачуваше по ричката, зад која беше долката со млаките, кон кои водеше онаа дира, толку почесто здивот почнуваше да му се напнува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа веднаш седна да му одговори: „Драг Петар, твоето писмо многу ме израдува.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Замисли си, ми вели, без око да му трепне: „А што имаш ти против Иван Степанович!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не оставам и пелените да му ги исперат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во погледот можеше да му се прочита дека не му е право што му е откриено врталиште од друг – туѓ и непознат другар.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Кога ли успеал да ја организира оваа гозба, алал да му е, си дорече секретарот, гледајќи го блажениот и опуштен израз на републичкиот партиски секретар.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Многу време замина и болката почна да му се собира горе на главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да му помине срамот, велеа и ќе се врати. Зборови човечки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѝ личеше на прасе, подготвено за печење, на кое решиле да му закачат кожен ремен околу вратот, за да го довлечкаат (најмрзливо, се подразбира) до најблиското дрво.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Ма, не! - се уфрли Светлана - мислев на синот Илија нешто да му оставиме од дедовината.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Уште на другиот ден Крчо ги навираше своите слаби раце во големите нови машки калци, на кои Нешка навезе и две букви: Н.К. за да се потсетува Крсте од кого се и да му ја потврди својата желба дека така сака да се вика Неда Крстева.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас го поткревам детето да му го чујам дишењето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Точно пред година дена, се сеќава Мертен, во центарлната команда самиот Фирер ги собра првите луѓе на рајхот и иднината на грчките Евреи беше определена, особено судбината на големата еврејска заедница на Солун.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Да си го зачува некој својот народен јазик и да го брани како светиња, значи да му остане тој верен на духот на своите предедовци и да почитува сѐ што имаат тие направено за своето потомство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во мигови на јад и очај помислуваше да му се освети на татко ѝ, да го убие.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

КОСТАДИН: Дури од Божиќ! Погача треба да му испратиш!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Брзината се зголемува и јас морам да се фатам за него, да му ги препашам рацете преку половина.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога дојде на третиот ден изгледаше малку поприбрано, но мене, на мојот пријателски поглед не можеше да му побегне од очите вистината дека сѐ уште не преболела.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ама Маса Кулумоска се разбираше и од баење, кушање, да му црцне млеко од туѓа жена, под корен да провира и други маривети знаеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ги испразни сите насобрани зборови, да му олесни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Круме Волнаровски ѝ беше единствениот близок човек на кој можеше да му се довери и да му се предаде целосно, особено во оној дел од денот во кој, откако тој се разведе со Роза, го минуваше во неговиот стан.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Татко беше болен од плевритис, некакво вирче вода му се набрало под ребрата и стражарите ме пуштаа да му носам јадење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Забелешката на О'Брајан очигледно има за цел да му даде сигнал, лозинка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сиот папок му беше изеден од красти.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како и да е, Милан сакаше петлите да бидат тука околу него, како што сакаше да му висат тиквите, тиквичките и лејките во работилницата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Жалеше затоа што знаеше дека она старче сега веќе имаше поверувано, оти отсекогаш било подобро и ќе продолжи да биде, да се живее вака, без да му се даде на животот ништо од себе, без да се остави во него ништо свое.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бино пак го покани сега нему да му се предаде како пред дванаесет тринаесет години што го канеше да му се предаде на мудурот, бидејќи сега тој седеше на тој стол, но тоа само го налути Јована, та за инает на Бина реши да се предаде, но не нему, ами направо на окружниот началник во Битола.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ете, јас су брго дојдена од Солун. Немам ни кошулка, ни саѓиика. Co виа ѓупцките дали ќе ме сајдиса. He су работила побрго, кој знае дали ќе може да му а гледам куќата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа беше како нивните два ума да се отвориле и како мислите да течат од едниот до другиот преку очите. „Јас сум со тебе“, како да му велеше О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бол, повторена возможност на заборавениот Лозан Перуника кога ни го викнале да чекори со оние што ја пребарувале густината на леските ни му покажале стражарско место да го демне призрачето на гаќи од кои се мавта учкур како памучна сабја на смешен, потсмешлив или исмеан делија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го носи истото капче од кучешка кожа, а имитирајќи ја газдарицата Хера, стави и елече од кучешка кожа, обу и чизми и внатре забоде камшик со кој плуска кога го дресира или кога сака да го смири, да му оди по волја.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Оној ден кога се слушна дека ќе дојде Филозофот, отец Стефан Писмородецот, насетувајќи разобличување на лагите негови, побара од мене дејание нечесно да сторам: да го украдам клучот од Јулијан Граматик, во библиотеката на семинаријата да влезам, и да му ги донесам од таму претсмртните ливчиња на неговиот отец, Мида.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да му се исуши раката и така да си ја носи!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Танаил со жена му и син му со ифрит во душата гледаа кон куќата од Китан - кои луѓе му влегуваат да му честитаат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Некои од луѓето, како дар на манастирот, оставаат деца, момчиња, да му слугуваат извесно време, без пари.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Винстон отшета до прозорецот, внимавајќи грбот да му остане свртен кон телекранот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од благодарност, секогаш штом една минутка ќе немаше своја работа, ќе одеше кај некого од селаните да го праша дали нема да му сработи нешто.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сега и мене ми иде така. ,Диверзија е таков вид на војување која има цел да го изненади непријателот, да му нанесе што поголеми загуби во луѓе и техника.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во својата медитеранска екстаза, како некогаш Албер Ками, Дарвиш ќе потврди дека јазикот и метафората не се доволни на пределот да му се наложи друг предел.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќе те бара по сите можни ѓаволови дупки за ова да му го направиш повторно!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се разбира, кај имам јас време нему да му обраќам внимание, но сепак го слушам како ми вели или се мисли: - Добро, штом така, јас ќе ти измислам беља за да притребам да те чувам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Поораа уште малку и бидејќи Силјан си одел по браздите сѐ близу, си зобал црвјето, чунки му се сладило, и му се чинеше оти татко му го милува, без да му текне оти е штрк во тој саат.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Можеби ако се качеше на малото чардаче пред плевната и ако ѕиркаше кон коријата, ќе видеше нешто, ќе видеше десетина рала вжарени очи, но сепак, среќа негова што го фати страв, па не се решаваше да се оддалечи, среќа негова што не ги виде, инаку можеше сосем да му се потчини на стравот, па да изгуби моќ, за здраво размислување.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ме гледал така и чул нешто му тропнало. Господе боже, може да му тропнала пиралката, може да џвркнала водата кога ги цедев алиштата, кога ги усукував. И водата кога џврчка, така прави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го отна чепот како да активира мина и му го подаде бинлакот на Геро, не да му припука во рацете колку да го вкуси на устињето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да не донесуваме сами никаква одлука, браќа мои: да му оставиме на Случајот да избере, зашто тој е раката Господова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го најде Петрета во колибата на Костевци, навистина со Пацето, кое беше дошло да му донесе на бацка си Петрета алишта за преслекување.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мора да го сакаш Големиот Брат. Не е доволно да му се покоруваш: мораш да го сакаш.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога го видоа вака налутен, децата почнаа да му се смеат уште послатко. Умираа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во таков ред ќе се најде и татковиот брат, без апсолутно никаква вина, и нему без да му се знае гробот, како на многумина други од семејството во родниот град Поградец.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Драмата им се покажуваше на луѓе кои на некој начин го загубиле својот пат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Триаголникот на брадата му се повлече и ги откри птиците над нас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На крајот од средбите тој обично ќе го замолеше татко ми да му даде книга од библиотеката за да им ја чита на козарите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не ги заборавив зборовите на амбасадорот Ерик Руло кој подоцна како патувачки амбасадор леташе меѓу арапските и блискоисточните градови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Што сѐ не мислеше да му нарече од лутина, но кога напладнето го сретна, застана пред него, му се загледа в очи со рацете наопаку, сакаше да му зареди да му вели сѐ што имаше смислено да му рече, ама сите зборови му нагрнаа одеднаш и како ветерот да му ги однесе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Пак и да има место, нема да му го дадат на еден што свршил во Србија, туку на еден свој кандидат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Не збудалувајте се, рекол Пандил Димулев. - Ќе му ги измиеме раните со вино и ќе го закопаме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По оваа семејна трагедија Ејжа решава целосно да му се посвети на одгледувањето на децата и најавува затворање на сите свои веб-сајтови наменети за возрасни.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Ќе порача две-три оки вино и една табла ореви и ќе му нареди на Јошета со заби да му крши од оревите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За македонска народност, македонска литература и литературен јазик ние ќе можеме да му мислиме само кога ќе заживееме еднаш слободен политички живот; а до тогаш нам ни треба ние да сме соединети и да го оставиме настрана националното прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А Танаил продолжуваше да вади камења, да пука позачестено како да сакаше да му ја распарчи сосем куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

АРСО: Е, ова е: сакам да се посветам, ама ѓаволот не ме остава.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Средниот брат влегол под шаторот многу нерасположен и грубо ѝ наредил на жена си да му ги собуе чизмите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во нејзината мисла веќе ѝ се виде Неда како стои в црква на певницата и псала пее поарно од Куша,како им пишува писма на сите жени што имаат на гурбет мажи или синови, па си ја замисли во поповски одежди како служи литургија, но се сети оти жена не може поп да биде, и се запре на мислата барем попадија да стане и да му помага на попот во некои работи. ***

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Павле долго и шепотливо се мачи да го смири, да му ја врати загубената јасност на свеста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сакаше да му каже дека се вратила од враќањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- А, кога ќе остари, ќе види тој, нема да му помагам, нека се мачи сам со бастун во раката.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И не само тоа. Веле се осмелуваше понекогаш да му предлага на Аргира и нови начини во работата за побрзо и поубаво ѕидање.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Пукањето иди со мене. Не можеш да му избегаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но во замена за тоа, покрај со воени давачки (носителот на титулата спахија да учествува во воени походи, плус да опремуваат еден војнички шатор, двајца коњаници и тројца пешооди) ги обврза и половината од приходите на Потковицата, во вредност од 94.000 акчиња годишно, нему да му ја даваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сега Бино беше мирен, бидејќи и Јован им се продаде на Србите, та немаше кој да му забележува и да го гони ако ставе некој „лимпрч“, како што се изразуваше за државните преврати самиот Бино. Јована пак, страшно го печеше Биновата положба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некој крај средниот оган споменал дека видовитиот Дмитар-Пејко, пред злата крв да му го покрие разумот, расправал долго и со благ занес во очите за благородноста на човекот, за дарежливоста на земјата, за силата на водата; секој збор на старецот бил светол и звучен, до проѕирност измиен со мудрост; прикаските имале подлабок корен и од самиот живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Шишман требаше да му одговори, ако го чул.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Работодавачот обезбедува заштита на инвалидите при вработувањето, оспособувањето или преоспособувањето – во согласност со закон (чл. 177, ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Стрико ми Ото многу знаеше: немаше област за која не беше добро поткован: социологија, литература, музика, архитектура, за сѐ: и навистина: знаеше сѐ и сешто.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се случуваше во гробовите на побогатите луѓе или кај оние што биле мераклии за вино, та му ставиле во гробот да му се најдат на тој свет, - да се откопаат и по триесетина шишиња со вино, кое одлежано неколку години, имаше прекрасен вкус; шишињата се пиеја заеднички за душа на умрениот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Те довлечкаа овде за да му потклекнеш на малиот...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Шуќур што некој го барал Вилкабамба, па набасал на Мачу Пикчу, до највисоката тајна на Инките - да му се скамени среќата, да му се скамени компасот, да му се скамени и кондорот, и сликата на планината, да му се скаменат ќе да е и пехарите за вино, да му се скамени и перницата да не може главата да ја пика во неа па да му се потат соништата, баш најубавите, да му се скамени и времето како врховен доказ дека светот престорен во камен ниту старее ниту грдее.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Заборавила и клепките да му ги затвори.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тужениот „Кјуби“, кој повторно го изгуби спорот, незадоволен од ваквиот исход – пак ја обжалува пресудата пред битолска апелација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова некому може да му личи на анегдота. Но мене – воопшто не!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Патем пак го молеше за тоа да му прости на Мирчета, но Луман му објасни дека верува оти тој Мирче е сиромав, само сака да го научи народот да знае со кого има работа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Постојано мислеше на тој крупен чекор кој можеше да му ја промени заебаната судбина.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Оној што ова го раскажува, прв дошол на мисла да му го испита и да му го разбере настанувањето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И не само лицето - и гласот му бил чуден, со подмолно длабок звук во нејасно развлечените зборови. Не го разбрале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оти кажано е: кога гордоста ја почитуваш, таа кон тебе свирепа е и сурова, а ако само собереш сила да ја презреш, ќе ја скротиш. Но јас сила таква да му се спротивставам – немав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога ги виде децата, само почна да мавта со опашката и се обидуваше да му се протне меѓу нозе на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

5 сертември 2000 г. Безансон Господине, Предметот за кој сакам да ви пишувам е мошне деликатен, но со малку скрофули сепак решив да му се препуштам.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Не бев дораснат да сфатам дека суровоста е правдина на обесправени луѓе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Правото на државата да ги наплати таксите [во никој случај] не може да биде поважно од правото на [пристап до] судот! 5) Недоверба во „институциите на системот“ Во овој дел мораме да ја истакнеме изразената недоверба на работниците кон надлежните државни институции, кој се најповикани да ги разгледуваат прашањата од трудовоправната сфера (покрај судовите, тука пред сè мислиме на: МТСП преку своите подрачни единици, АВРМ преку своите центри за вработување и „озлогласениот“ Трудов инспекторат преку своите локални, општински одделенија).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Да му простиме! Да му простиме! - едногласно одговара одделението.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Откога го доказа сето сторение негово, Силјан им се молил за и тие да му кажат од кај го познаваат и од кај го виделе, што му ги кажувале грешките како со очи да му ги гледале.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Некое време тој, кое од лакомост, а уште повеќе за да ги заплаши селаните, порачуваше да му се носи сѐ што ќе му паднеше наум: пари, волна, сирење, платно, алишта, жито...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А и не беше Гого таков, човек и сликар, за да му додели Градското собрание еднособен проширен стан со ателје место со балкон на последниот, тавански кат од некоја новоградба, иако на младиот сликар му останаа пусти соништа париските мансарди.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На танкиот врат штркнуваше грленото јаболко: да му беше тесно под гнилата јака на старата кошула.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

СПИРО: (Доаѓа полека со копач на рамо, со крпа под капата како штит од сонцето.) А... чекаш, брат Арсо.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја чекале залогорени меѓу смреки и жолто процутени грмушки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Како мислиш? Не може да му попушташ. Не може!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Со кинеските пагоди кохабитира мексиканската чаршија Олвера Стрит, место на кое малиот скитник Чарли се бореше со лошите државни чиновници што сакаа да му го одземат синот.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Кога и да му се пожалам дека ме боли глава, или дека имам несвестица, ќе рече незаинтересирано, ништо не ти е, не си болна, такви ти се годините, и никогаш не се согласува да ме однесе на работа, во клиниката и да ми направи подробни испитувања.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Имаше и предлози, ако не се фати Чанга жив, да му се организира, „монтира”, судски процес, со двојник!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кутрата, си помислив во мигот, таа имала можеби повеќе храброст од другите да ги преземе златниците и да му ги даде на вратениот емигрантски одметник и конечено тој да се компромитира.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дури помисли дека Ангеле можеби сака ортак да му биде во јатаклакот, та затоа е многу љубезен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Направи куса пауза, како да сака да му дозволи на она што го кажа да легне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Да му се приближиме, - му рече Шишману.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И повелаше, пашуваше, попуваше, та дури и владикуваше Толе. Се заинати поп Тодор во Градешница и неќе да го венча сина му на сиромашецот Васил Ватралката оти немал да му плати две лири, една за него, една за владиката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа надоаѓаше во неговото тело во некакви спори налети, од кои се чинеше како по сета кожа да му избиваат некакви црвени безболни пликови, беше свесен дека тоа мускулите во него умираат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

— Море, ако е за тоа, ене го и Јошето мое, ако го гледаш нака слабо — како кремен е. Не може ни ерген да му се опре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А, пак, конкретниот избор од пријавените кандидати за помирувачи и арбитри го врши Комисија, чиј состав, исто така, е законски уреден. 27 ако меѓу странките во индивидуалниот спор тече судска постапка од иста фактичка и правна основа – страните се должни на судот, заеднички, да му поднесат барање за прекин на постапката (чл. 29, ЗМРРС).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Местото ни е наше од дедовци и прадедовци и наше да остане. И си отиде.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Некои од другариве сакаат да останат како Даме што направи — и покажа на Перета и други нивни едномисленици, кои веќе беа определени во својот став по ова прашање, та дури веќе и на една страна стоеја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Не би сакала на човекот што ме сака да му правам работи зад грб.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Убава жабарка си нашол, сакам да му речам, жаби да пасете обајцата, затоа не се помрднуваш одовдека.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Второто навраќање на Боге од Бањи, само за да проверел колку ми напреднала работата, го искористив за да му го соопштам моето мислење дека изгледа токму бабите се најдобро информирани за однесувањето, дејствијата и последиците на смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ние во семејството имаме две потекла“, подоцна му раскажуваше Елефтерија за да му објасни зошто е црномуреста.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Меѓутоа, германскиот напад на Кралството Југославија на 6 април 1941 година го сменил расположението на американските новинари.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Да го молам, да му паднам на колена. Но, не можев тоа да го сторам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Или сакаш да им ја фрлам в раце на измеќарине како шејтанов курбан.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше доцна за да му возвратам. Се бев расоблекол.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најтешка беше умирачката. Мртовецот се вадеше надвор извиткан во ќебе, зашто ни сандак можеше да му се направи, ниту на гробишта да се однесе, туку само му се правеше дупка во снегот во дворот и се оставаше тука за да не се смрди в куќи и да не се плашат децата; се забодуваше крај него висок стап со крст на врвот за да му се обележи местото: да се знае каде е ставен во снегот и да се најде кога ќе запре снегот за да се однесе на гробишта и да се закопа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Гледај, мајко, со прстиве сум ги корнела камењата, длапка да му подготвам, постела за домаќинот мој - ама до него не сум легнала... зашто морав и покров - камен врз камен да му награмадам.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Знаеше дека ќе мора да му одговори. Дека еднаш ќе мора да го стори тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но доколку не можат да се соединат оние кои со нив се „опседнати“, соочени се со двојна можност: можноста ductus-от кој е во прашање да му го прилагодат на оној другиот, или безнадежно да се оддалечат од него.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На ова Шарон иронично и цинично му одговорил: Понекогаш на Бога треба да му се помогне.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Овдека Мурад III замолче но веднаш потоа му соопшти на Софронија дека неговиот најстар син, Димитрија Акиноски, да му се умножат достоинствата, го одредува за носител на спахиска титула.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И кога пак на грчки ѝ го читале писмото за двајцата внуци кои лани останале меѓу карпите на Клефтис во Грамос, дека и тие јуначки отстоиле за славата на Грција, тогаш нејзиното срце не дознало гордост, не почувствувало достоинство, туку се згрчило во непреболот и во навредата затоа што тие, имајќи своја земја, свои корени натопени со крвта на толку други јунаци, во писмата и пишувале оти загинале како Грци за Грција, а неа затоа што не го знае грчкиот јазик и в црква не го разбира попот грчки и не знае на грчки да му се моли на Бога, ја презираа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Зигмунд предложи да појдеме до Палацо Дукале, или во црквата Сан Лазаро или во музејот Кверини-Стампалија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе спомнам и еден детаљ што ме растажува но и разнежува истовремено.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој беше новиот трагичен херој во недрата на Картагина кој влегуваше во историјата, различно од Хабиб Бургиба, но обајцата имаа иста цел - да му донесат слобода на својот народ...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А некој од нив рекол: „Да го отковаме ковчегот и да видиме дали е уште цел, или нешто почнало веќе да му се одзема.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никое од децата не се реши да му одговори.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Како на зло да му играше десното око. Чудно, не веруваше во тие бабини деветини.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На пример, размислувале да му дигнат пари на богатиот велешки Турчин Аршин-бег, но никако не успеале да влезат незабележано во неговата куќа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Денко го крена грнчето, отпи две-три голтки, па го тргна од уста, држејќи го така минутка-две, треперејќи со очите, шмркајќи со носот, трудејќи се на сите начини да му ги одреди својствата на тој пијалак.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Старчето нешто раскажуваше пребројувајќи на прсти, Сандре Самарија со почит ја нишаше главата пред неговата мудрост, третиот, Арсо Арнаутче, со преголеми очи ја следеше девојката, а мене ме обземаше желба да истрчам и да го зграпчам, да му ја забуцам главата во потокот: разлади се малку, стрико Арсо, имаш син на мои години!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само на чудесниот залез на сонцето не можат да му постават граница...“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

За обезбедување на парично побарување може да се дозволи секоја мерка со која се постигнува целта на таквото обезбедување, а особено: (а) забрана на должникот да располага со подвижни предмети, како и чување на тие предмети; (б) забрана на должникот да ги отуѓи или оптовари своите недвижности или стварни права кои врз недвижноста се запишани во негова корист, со прибелешка на таа забрана во јавна книга или да ги даде под закуп; (в) забрана на должникот да продава хартии од вредност и удели; (г) забрана на должниковиот должник да му исплати на должникот побарување или да му предаде предмети, како и забрана на должникот да прими предмети, да наплати побарување и да располага со нив и (д) налог на носителот на платен промет на должникот или на трето лице, по налог на должникот, да не дозволи од должниковите сметки исплата на паричниот износ за кој е дозволена привремена мерка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тоа време уште не ми беше толку близок како што ми е сега, за да можам да му признаам дека ме мачи грозна љубомора и дека зависта ми ја труе душата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тој и не е свесен дека после ќе бара уште и уште и уште.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бог, се разбира, можел да постапи како сака, тоа е во неговата моќ, и не знам дали заради тоа може да му се оспорува добронамерноста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ама, отсега не смеам да му подглегнувам на срцето односно – да подлегнувам на убавицата зад мене.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Но, тука не сме обврзани да го застапуваме ова гледиште. 60 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ох, боже, крева глава жената, сака пак да се обиде, убаво да му објасни.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Танасица остана така стаписана едно време и полека сфати дека не ѝ останува ништо друго освен да побрза да му каже на мажот што се случило.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И, додека Зоки го стега Мечето до своите гради, тоа кима со разнишаната глава, како да му потврдува.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Девесницата ја искриви устата, го ничкоса погледот, небаре ја гледа потстанарот, па продолжи: – Земете ја ламбава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А оној кој ќе почне да му сочувствува и несакајќи ќе се исправи пред неслутени околности.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас да сум на местото од кадијата прво живи ќе ги одерам, после ќе ги печам, ја одобри Јунус-бег свирепата постапка, жалејќи се во себе што не се сети да му предложи на кадијата прво да ги одере, па после да ги пече, бидејќи тој му предложи да ги погуби на клада.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во меморандумот изготвен од Морган на 2 февруари 1943 година се нагласувало дека при изведувањето на акциите предност требало да му се даде на рудникот за хром Алатини бидејќи таа акција можела да се реализира за многу кратко време.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Со стадото руди овци по перунските рудини, како свири со својот кавал во утринската мугра, а двата големи овчарски пци мирно ги вртат опашките крај него, секогаш готови да скокнат и да му го скинат гркланот и на најголемиот волк.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Го пратија Кире со дедо Ѓорѓи да му помага.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Треба да му кажам и на Ивана зад Гола Глава. Ехе, што ли ќе рече тој?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сликарот на животот, создавачот на смрта, ткајачот на судбината, златен круг на времето кое ќе нѐ однесе до портата на чистилиштето. -„И што понатаму?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Му реков: „Ист си како твојот татко. Не оној кој те одгледал, туку оној крадецот, кој штом слушнал дека те зачнал, побегнал од онаа во чија утроба го фрлил своето семе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Да, се тепав!“ бев решил повеќе да не лажам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Лазор Ночески ми вели да му ги држам нозете кај копитата, а тој му ја свртува главата, му ја завраќа наназад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вака сѐ мораше да се решава во големата душа и намаченото тело на мајка ми, таа света заштитница на портите на откорнатичкото семејство кое го имаше проклетството Балканот да му биде татковина...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Треба да се исправам... да се приберам како знам...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во гардеробата денес бацки не паднаа, ама за честито и „со здравје да го носиш“ бакнеж доби еден „шмокљо“ што морав да му цртам дека треба да плати тој, ако таа не вади пари.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За Камилски зборот филан и цитатот на Андре Мазон, најден како француски војник на Источната Армија во Корча, извлечен од неговите балкански документи, односно неговата книга Contes slaves de la Macedoine sud occidentale (Словенски приказни од југгозападна Македонија), објавена 1923 година во Париз, ќе бидат од посебно значење и тој на одделен потсетник запиша за да му го изложи на Татко како посебно ова прашање при скорешната средба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Еда, најдов само две, еда згодни буки, ба му ја, вели Давиде Недолетниот, ама едното е, еда, многу на сонце, вели, а другото е многу в осој, еда, под сенка, да му’бам мајката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме победи, а потоа се смири како да се кае, сакал да му бидам сигурна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Лесно е, - велеше дедо Геро, - човеку да му напакостиш, па макар и кога заслужил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

При сѐ што не му скинал куршумот, пак нешто ќе да му имаше расипано.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нема да биде лошо во иднина да изградиме и една статуа на Сара Леши пред ГТЦ на едниот влез, а на задниот влез да му напраиме една биста на Штерјо Наков, нашиот најголем транзициски деец.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Арафат, и при нашите средби многу години подоцна, ќе рече дека уште на почетоците верувал и постојано велел дека иднината на обединета Палестина, ќе биде демократска, а не конфесионална, гарантирајќи сигурност за сите нејзини граѓани: Евреи, христијани и муслимани.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Винстон намести едно перце во перодршката и го исцица за да му ја отстрани 'рѓата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Доволно ќе беше само да го претстави, да го бакне, да му се обеси на вратот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тешко би можело да се најде друг пример во светот кога народот на едната вера бара да му се подигне храм на верата од другиот народ.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Веројатно сакаше да му изгледам како смачкан домат помеѓу него и таванот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Секоја куќа била должна да му дава по еден печен вол на ден за да јаде; кога дошол редот на Чулко Заумко, тој се послужил со итрина: го испекол волот и го премачкал со отров што го собрал од многу отровни змии; кога змејот го изел волот, се отрул.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Однадвор влегува една загасита светлина, колку да можам да му ја видам сенката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Јас не сум госпоѓа, велам, сакам и плачењето да му го послушам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

-Ах! Добога, Клеманс! Ме слушаш ли! Крв му ебем! Ќе легнеш ли, да му се сневиди!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Секаде се еден до друг, од прво до четврто, па и во петто не се разделија... милата Јана, никогаш за ништо не го накодоши - како што знаат да кодошат девојчињата - секогаш сакаше да му даде и гумичка, и молив, и боички, и острилка, му даваше без да побара, не им требаа зборови - со поглед се разбираа...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Некако чувствуваше дека нема образ да му се приближи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кого попрво да слушаш и кому да му одговориш кога те испогазуваат и те оглушуваат од сите страни!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во овој пазар тука беше и старецот Богдан Сирме од селото Старавина со своето внуче Ангелета од осум години, да му помогне при терањето и врткањето на двете крави и магарето, што требаше да ги продаде за да однесе некоја ока сол и да се приготви за вршење.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На нив да си ја излее сета омраза и со тоа да му олесни на душата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Јордан Тренков им одржа говор во Жиовските ливади под Становица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А и го сфати тоа како љубомора од Пипиле, кој порано ѝ фрлил око, но таа не му вртела глава, та едвај чекал да дојде Богдан за да му ја предаде пудлицата нему за која тој порано се грижел.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Структурните детали за кулата сега почнаа да му минуваат низ мислите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Спобудалува кога не можам да му ја задоволам желбата“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

4. Со договорот за закуп [locatio conductio rei] се обврзува закуподавецот да му предаде определен предмет на закупецот на употреба, а овој се обврзува за тоа да му плаќа определена закупнина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не можам сепак да не забележам како оние што ги величаат овие поглавја повторно величаат само една алка сред романсиерската традиција, во внатрешноста на познатото и правоверно подрачје.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

(...) Со самата одлука на мажот да му го послужи зготвеното тело на својот Љубовник и со завршниот истрел кој го запечатува неговиот прв залак, таа ја употполнува осудата и ропството над своето и над туѓите тела.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Зашто дедо Геро и не се сложи со некои селани кога рекоа ако не можеле да го убијат Лумана, тогаш зошто да му проштеваат на Бошка Манев кога тој секогаш им е в раце.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но единствениот начин да успее беше да го узнае името на растението.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега агата го викна в дуќан за да му плати, му нарача и шербет и почна да го распрашува и да го исмејува, да му се руга, сметајќи го за глупак. – А така, суреди вас Мариовците кадијата наш, а?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Притоа готвачот го истренира парчето месо да го фаќа в уста, да скока нагоре кон неговата рака, да му прави задоволство и забава.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Нешто ме пресече во колената: можно ли е, си мислев, можно ли е онаа глупава Луција да му раскажала сѐ?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И уште да му каже секаде кај што ќе поминам, кај што поминал и тој, секаде плачам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Барменот Шкот негодува што губат од факинг Маседониа... а јас сум премногу поспан за да му се наебам мајка мајчина!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

„Што бара, пак, овој?“, се прашуваше Горда во недоумица дали да му отвори или не.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Целото лето и есента што шета Силјан со дуовникот и на ден Митровден си дошле во Прилеп и извадил дуовникот пари да му плати на Силјана ругата, колку што беше погоден.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Други конструкциски детали почнаа да му светкаат во мислите и секој детаљ беше откритие и од голема важност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И особено кога внимаваш да не го повредиш другиот, кога нема да му го урнисаш животот со својата огромна, неизмерна себичност, а божем во името на Алтруизмот, Правдата, Уметноста, Искуството...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како Јован што беше мерактисан на Велика Бендерова, така и Тоше ја имаше „обесено пушката" кај Митра Мачкарова во Градешница, но тој немаше кураж да ја прибере Митра кај себе, бидејќи нејзиниот Трајко не сакаше да му служи под тие услови, под кои Митре Бендерот му служеше на Зована Сивев.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И вака ќе им речете на вашите татковци: Луман арамијата ви порачува да му однесете по една златна лира секој, а татко му на јунаков што ќе остане со мене пет.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Паметувањето на тоа родство, тој произлез и тие интереси го натеруваат секој член од некој народ да се одрече од некои свои права и интереси за да му посвети дел од своите сили на општото добро.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На крајот решив да му го плеснам у фаца и да го прашам: „Добро бе брат, који ти е к.....?“.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

- Јас да сум, на сон ќе го убијам,а не да му спијам дома!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој, пак, Мустафа ефенди, сиот напернат и сиот облечен во срма и кадифе, и од порано известен од страна на прилепските првенци за намерите на потковичаните да дојдат кај него и да му предадат за султанот писмо и план за ѕидање на црква, општина и училиште и за нивната желба да се измират со Хаџи Ташку, ги дочека силно израдуван.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Диме се наежи. Забите почнаа да му чукаат а тој се мачеше да ги смири но не можеше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

— Така е Сулиманага, така. Нашите чорбаџии сакаат сиромасите да му го платат спаилакот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Можеби затоа не еднаш, и тоа последниве две години, обично ноќе, в кревет, пред да му се приближи сонот, тој ги претресуваше предностите, можностите, а и сите потешкотии што би можеле да произлезат од влегувањето во светот на привилегираните, па дури и како обичен статист, или поточно само како набљудувач.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Потоа, во исчекување да му биде предадено одликувањето, несвесно ја поттури главата нанапред, спрема Мурада, а кога и тоа го направи, односно откако Мурад му го обеси одликувањето, ја исправи главата и изговори: Алах да му ја умножи славата и удопствата на Прагот на среќата и лично вам, наш високославен султану.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Гревота е да му ја дадеме на бегот да му ја испече на валијата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

„А што значи смртта? Кога умираме, умираме за да му се придружиме на Господа...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тоа беше желба на дете што се плаши од видени мртовци и сепак може, верува дека може, со здив да му ги излекува раните на животното.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еда, имам јас време, вели, да му’бам мајката, ако немам, вели и пак шета низ шумата и војва од едно дрво до друго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И главата со руменото лице, како аловиот вез на нејзината невестинска кошула, се наведна да му бакне рака.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас тогаш си реков дека, пред да си заминам, треба да направам нешто за него, да му биде удобно.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Макар што дејствието на романот е ситуирано во бизарното „време на козите“, раскажувачот од големите автобиографски залихи на искуства истакнува дека тоа раздобје претставува слика на изгубениот „детски рај” и „крај на најубавото време на светот”, со чиј лирски и критички опис се обидел да му ја придружи на пишувањето "историјата на вистината” на еден облик на тоталитаризмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не еден од тиквешките бегови собра и по пет-шест – десет души луѓе што ги фати по изгорените села и ги отера да му работат по чифлизите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Исто така, факт е дека иако во Договорот за работа пишуваше дека нема отказен рок, самиот судија ова го потенцираше како правен недостаток т.е. пропуст на договорот и предочи дека законски мора на работникот да му се даде отказен рок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

— А бре, како ќе се главиш, бре Крле, главата да му падни да даде господ, вешчерот стар! Кој ќе чуе, ка ќе рече?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Лабро без да чека двапати да му речат, го одврза учкурот и со едната рака, држејќи ги шалварите, а со другата рака ...., се истопори пред ѕидот и од лево кон десно, па нагоре и надолу, го мочаше знамето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сепак, си бил едно време еден богат скржавец кој скроил план како од тој Абернети да извлече лекарско мислење без да му плати.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Језекил го повика малтерџијата да му донесе бетон, беше сам на таа височина, ѕидарите крај него беа ги зарамниле своите редови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во својот познат есеј „Поетот за критиката“, Марина Цветаева, ќе рече: „ Сè вслушнувам во секој голем глас, кому и да му припаѓа тој.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Само, ми недостигаше глас да му одговорам на повикот. Бев занемена.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А, пак, АВРМ, ФПИОМ и ФЗО се должни да водат и трајно да ја чуваат евиденцијата на пријавите и одјавите во социјално осигурување и, на барање на лицето, да му издадат податоци за состојбата и промените во врска со социјалното осигурување.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Но би, што би... Тогаш, кога требаше да му најдеме погодно име на козлето, на татко ми му беше јасно дека брат ми длабоко забраздува во политиката.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Еј, ѓаволе, му рече Змејко. Што има? Срнчето на тоа само помрдна со увцињата, како да му рече да молкне, а потоа пак се скамени.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој раскажуваше, ние црвенеевме, а Берта Ауербах сигурно веќе имаше решено уште таа вечер да му каже на овој млад човек дека ја откажува нарачката за семејните портрети.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Воопшто нема да му помогне тоа што ја остави својата поранешна вера и се покрсти.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што мислиш дека е паѓањето ако не незнаење дека сме во Рајот? – Розата може да се изгори – предизвикувачки рече ученикот. – Сè уште има оган во каминов – рече Парацелзус. – Ако ја фрлиш розата во жарот, би поверувал дека изгорела и дека пепелта е вистинска.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гредите од куќата почнаа да пукаат, ќерамидите да паѓаат на таванот, но овој не се потпали наеднаш, бидејќи Јордан беше го засипал со земја за да му држи топло зиме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој почна да вика гласно, да мавта со рацете, да се загледува во секоја тревка – и пак никој не свика по него, ниту пак се обиде да му објасни дека и тоа не смее да се прави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Поделен манастир не може да биде... - рече игуменот. - Тоа е како кога ја делеле птицата двајцата луѓе што ја уловиле: секој сакал да добие половина од неа и пак да му пее птицата... А може ли поделена птица да пее?

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

— Евет, валиефенди (Разбирам господин валија) — одговори кајмакамот на оваа порака и зачека да му се јави мариовката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од паднатата слушалка сè уште се слушаше гласот на болничарката: „Госпоѓо! Госпоѓо! Ние само сакаме да му помогнеме...“

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Доколку шизофреничарот е инкогнито, со неговото тело можете да ракувате и да манипулирате; можете да го милувате, галите, да го тепате; можете да му ставате инекции или сѐ што ви е волја, но „тој” е посматрач, неповредлив.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Чудно, но отчукувањето на часот како да му даде нова храброст.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Туку кој го бара, што да му речам?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Доктор Ауербах ги негирал претпоставките на своите колеги дека тагата на Рајнер делумно потекнува од тоа што неговите родители го добиле во поодмината возраст, и повеќе изгледаа како да му се баба и дедо отколку татко и мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На очи ти гори човекот, а не можеш да му помогнеш. Папоти и се топи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На Махмуд Дарвиш таа година народот на Македонија во својот свет храм му го подари најсветото што можело да му се подари на еден поет - неговата тиха сина светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан во враќањето од егзил на поетот во прегратката на човештвото...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Испуштив да речам дека со едната рака најнапред помина низ кадрите на Виктор, можеби за да му ја изрази и овојпат својата наклонетост, а потоа се сосредоточи на нашите чаши.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сега старчето како да имаше чурилка: ја криеше својата сенка, чиниш сака да ископа желад со дерачи или со секачи а копа со коленици: не се извлекува туку бега кон гнилост на лисја, на мртви корења, брза да се сокрие пред некој да му фрли самар врз козинавиот грб и со занес на пијан јавач да го потера кон бездна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Салото под елекот закитен со тежок сребрен синџир му се бранувало од задоволство додека ја гледал толпата обземена од тапа љубопитност, пред секакво чудо и сите што му биле и што ветувале дека ќе му станат купувачи на басма, шајак и јамболии можеле да се восхитуваат и да му се чудат - коњот пиел вино од поило и по команда се исправил на задните нозе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

За време на судската постапка беа одржани вкупно две рочишта: по првото т.н. подготвително рочиште, на коешто немаше претставник на тужениот работодавач кој беше уредно поканет, Х.Џ. по којзнае кој пат оди во деловните простории на „Охис“ и уште еднаш бара да му ги исплатат платите, а тој за возврат да ја повлече тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Немаше потреба да му го каже тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ох, да не се потсетувам на поговорката дека секому најдраго му е да му цркне козата на комшијата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Решаваше да му се исповеда на Кулета, којшто беше четири пет години постар од него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Потоа покажал кон попот. - Натерај некоја од жените да му меси леб и испрати го до под Црн Врв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Врз основа на изнесените докази, Основниот суд – Куманово, преку судијката-поединец (С. Манев), во октомври 2010, пресудува повторно во корист на работникот Б. Н. – по што нему треба да му се исплати сума од: а) 15.941 МКД како разлика на надомест за исхрана (за единаесетмесечниот период од април 2008 до февруари 2009); и б) 10.963 МКД како разлика на име додаток на плата за извршување полициски работи (за единаесетмесечниот период од октомври 2007 до август 2008).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Си велам: „Готово е! така ти е! Тоа е катастрофа, џанам!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Ќе го стрелаат!“ - помисли Трајче. - Како да му помогнам?

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Селаните не мрднале со прст да му помогнат во тешкотијата во која се нашол сега. Но има уште.“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со ова, практично се допушти, пред сѐ од страна на државните органи, морално недопустливо, да се утврдуваат паузи при работа со странки, што е редок компаративен случај – бидејќи не е целисходно вработените во државната администрација да одат на пауза „сите заедно“, туку така што барем еден од нив ќе остане да работи на шалтер или во отворена канцеларија за прием на граѓани, а своето право на пауза ќе го оствари порано или, пак, подоцна од другите свои колеги; б) симптоматично е тоа што со новиот ЗРО (2005) се избриша експлицитната превентивна одредба, којашто предвидуваше дека работникот не може да се откаже од правото на платен дневен, неделен и годишен одмор, ниту тоа право може да му се ускрати (чл. 51, ЗРО/03 – Пречистен текст).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Сега некаква треска го обзеде при самата помисла дека може да ја загуби, дека нејзиното бело младо тело може да му се измолкне!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првин почна да ја мачка со винска киселина. Имаше чуено дека и Исус Христос, кога бил распнат на крстот, побарал винска киселина. Само малку да му ја наквасат устата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И ќе ме тера на дрво, со кози или некому да му ги пасам воловите колку да не јадам дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Размислуваше да го начека кога оди в поле на работа и од скриено место со пиштол да му пука. Но каде да најде пиштол?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одеа полека кон селото. Коњите разнемоштени, едно од тешкиот товар, што дотогаш го тегнеа, друго од разделбата и немоќта што не можеа да му помогнат на својот стопан, со вина во погледот врискаа... час подигајќи ги предните нозе, час се тегнеа наназад вклопувајќи ги задните нозе вземја, со високо кренат опаш ја покажуваа својата лутина.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Александар во двете години што работеше во секретаријатот, не можеше да му се изначуди на неговото ревносоно работење.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

КЕВА: (Предвреме остарена и свената од тешки напори се да му угоди на својот маж со маченичка ревност која оди, до ропска покорност, сметајќи дека тоа е нејзина должност и нејзина судба. Облечена е сета во сив тон.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Чудно е зошто Анакреон молел да му се наслика неговата возљубена со нејзините црни плетенки и уште молел, доколку воопшто можело да се изрази тоа да биде насликан и мирисот на миртата што ја опкружувал.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тужениот работодавач, иако ја прими тужбата, воопшто не прати одговор на истата во рокот кој му беше оставен и со ништо не го оспори побарувањето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сакам да му го опцујам и господ на попот, ама не можам. Зборовите не ми идат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Водата на Пребег лете има примамлив глас, незадржлив. Тешко да му се отмеш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа ме молеше да напишам граматика на говорниот ми јазик, што требаше да му ја испратам во Виена, а некои грчишта и Албанци од околните места на отечеството, подбуцнати од други, несправедливо го наклеветија дека украл книги, а вистината е дека неколку наши соотечественици на драго срце му подарија неколку книги...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кај и да ја шутнеа, топката, ќе се дотркалаше до мене. Просто ме бркаше.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не само што Мојсеј го прогласуваше за “угледен Египќанец – кој можеби бил принц, свештеник, висок намесник”, туку и Евреите од тоа време ги опишуваше како спротивност на Мојсеј - “доселени, културно заостанати дојденци.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога го виделе тоа царовите, рекле оти господ сака каурите да ја загубат царштината и да му се потчинат на Турчинот. Така Турците ни го презеле царството.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

— Не само да земиш, џадио, токо и да му дадиш некој нишан.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но поетот со нова метафора го решава проблемот на човековата судбина: Биди ѕвезда на својот живот!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- И не доаѓам! – рече Николче и седна на место како закован и продолжи: - Ќе сум одел јас да му бацувам рака на едно јатаче.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Часовничарот кој му ја знаеше убавината, староста и вредноста, му даде на татко му колку што му побара и не го нави, ами го обеси на ѕидот да му го краси дуќанот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Требаше да им нарача на селаните што треба да му платат на арамијата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И затоа тој го напуштил тој „божји рај" — Света Гора, и ете го, си дојде да ја исполни заповедта од „сајбијата" од кладенецот Илинец во Сталевата нива сака да му се направи меќани манастирче и дека ќе му направи многу зло на селото, ако не му помогнат во оваа работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како умот со години да му беше заробен во волшебната кутија за инстант заклучоци – телевизорот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа самиот Словенец и го расакажал кога преспал една ноќ кај нас).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сакав да му речам, ама се плашев пак да не се поткачиме. Подобро да молчам.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Но се сети дека е пролет и дека треба да му се радува на сонцето и свежиот воздух, па ги рашири крилата и летна уште повисоко.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

А кога таа повремено ќе направеше обид да се помрдне кон едниот ѕид на куќата или плевната за да шмугне крај него, и тоа се помрднуваше на таа страна за да ја спречи да му избега и за полесно да ја зграпчи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Раснел близу до Минхен, а доволно длабоко во природата; додека татко му сликал, тој бил покрај неговиот штафелај по полињата, до потоците и во шумата во околината на домот; остатокот од денот го минувал со мајка си, која понекогаш му читала поезија и му свирела на пијано.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вардеше само да може да го погоди оној миг, кога тоа прегладнето копиле ќе се обиде да му се приближи; важно беше да не му допушти да му се приближи така, за да може да го дрпне одзади со онаа своја шилеста муцка, друго ништо не можеше да биде важно таму назад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Немав кому да му ги носам своите текстови за мирно просудување, за моја заштита, немав кому да му носам книги за потцртување со молив на најзначајните места, на страниците со пепел и потоа за разговор во врска со нив, немав кому да му се восхитувам за мирната храброст, моќ и трпеливост.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И многупати го носев Ѕвездана да му закуша, со скрувци сол и со шепотење на темето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кој смееше да му се спротивстави.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Волците всушност не ни мислеа да му ја отстапат сета шума на тој единствен вик, а повлекувањето беше само едно нивно сепнување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„За калуѓерите господ се грижи. Ние да му помогнеме на детево.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Работи, ама како некој да му ги држи рацете. Ќе земе да делка, а секирата му стои чипаво. И наместо тој неа, таа него го занесува. Го шета наваму-натаму, ко опијанет да е човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жанко одма се упати кон Серовски и на сиот глас почна да му се дере: - Серовски копанче едно америчко.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Понекогаш“, рече таа, „ тие те третираат со нешто... нешто на што не можеш да му се противставиш, нешто на што дури не можеш ни да мислиш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Отсега ние ќе треба да се жртвуваме за неговите интереси и со тоа да му отплатиме за неговата вера во нас и за неговото послушно и точно исполнување на плановите на организацијата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ајде некако да му помогнеме, да го запознаеме подобро со неа, оти Мартин е срамежлив, да не речам – смотан.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Ама е напрчен!“ реков. „Се прави важен, божем негово е.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Секој сака поблиску да застане, да се огрее, крвта да му потече. 159

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но таа споулавеност со искубана брада еднаш веќе го предупредила со оган неголемото село на каменоделците - ноќта е мајка на неутешените и маштеа е на непретпазливите, мислел или се сеќавал на нечии зборови најмладиот од дружината и не знаел дали да ѝ се придружи на исто така заборавената старост, да седне до склопчениот Симон Наконтик и без здив, со невидливо црвенило на лицето во мракот, да му раскаже за глувата и нема Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прашањево пак ги заплаши и пак писнаа во еден глас. – Co плачење ништо не бидува, туку ајде да му се молиме да нѐ пуштат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ништо не му правам, оти ништо не можам да му направам, вели, вие или некој вапер?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не беа парите мотивот што го гонеше, дури и да му се нудеа, не ги земаше, зашто со тоа би им дал друг потход на своите идеи, би ги урнал на друго рамниште.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Реши да го посети дедо Иван. „Доцна е малку“ - си мислеше момчето, но не сакаше да му се потчини на лесниот страв што го обземаше додека сам чекореше по угорницата, низ темната корија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Оној што предложил да се вратат, да му се покорат на претскажувањето, можел од помладите да биде закопан со мртвиот: сам нека се врати, со ластегарка ќе му помогнат да побрза.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Родителите ги успокојуваат дека е тоа за кусо време, дека така ветиле, дека мора да биде, зашто немаат со што друго да му возвратат на манастирот, на светецот, кој им помага и ги избавува од зло.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се сетив на баба која и по триесет години од смртта на нејзиниот девер, сметаше за нужно да му ги направи сите редови што се носат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мислам дека во донесувањето на одлуката да постапам цивилизирано и да го одминам спомнатиов без да му обраќам внимание, ми помогна и тој самиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нив ги одбиваше неговата гордост, неговиот инает, сѐ посилната ароганција, чијшто ветер в лице не го доживуваше како отпор на средината, туку како виор на својата прва слобода... Како што и почна да му зборува: таа не беше среќна тука.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ти сакаш тоа да му се случи на оној другиот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Види некако со Бреза, испитај ја работата, ми рече. И еве, сега јас те испитувам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како можев на татко ми било што да му речам за неа, кога ќе го видев неговото деформирано, будалесто лице, беспомошноста и очајот во неговите очи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Метафората на лавиринтот во балканската историја требаше најмногу да му помогне да проникне во генезата и смислата на трајното пресоздавање на балканските граници, како хронична мистерија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сите вие дечиња колку што ве имаше во наше маало да се фатевте за раце пак немаше да му ја оградите половината.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Е, е. Не берете гајле, нели се замеша и Толе и тоа на онакво место!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Крамповите, лопатите, секирите и клештите, виљушките, ножевите и француските клучеви со коишто си помагаме во животот се испокршени, изгниени: Политиката е куца курва, којашто веќе никому не може да му го подигне, нацијата е мртва, парите се импотентни и веќе не можат да го одушеват модерниот човек.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Гладен е. Побарал да му ја однесеш торбата со јадење - со леб, со урда и кисели пиперки во склопци.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Поради должината на постапката и поради дополнителните дејства што беше неопходно да се преземат, особено во доказната постапка [како, на пример, вештачењето] – судските трошоци севкупно изнесуваа околу 10.000 МКД (околу 165 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кутричкиот, сигурно исчекува, слушајќи ја грмотевицата, да му се појави во куќата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Како да му се обраќаш на туѓинец што случајно се нашол во собата, и само слушаш како повторува: „Чорт јево! Чорт јево“!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

— „Море, ќе седна кај Арслан шо седеше, макар да знам и ќе се поѓупча, не само шо се посрби!“ — се заколнуваше Јован и се гледаше да му подметне нешто на Бина за да го турне од мудурскиот стол.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Снешкото на балконот почнува да го губи достоинството, па домаќинката решава да му ги скрати маките: со еден замав на метлата го обезглавува и го исфрла на улица како партал.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

- Ќе го запалиме, рекол Онисифор Мечкојад; го мразел Пандила, сакал да му се спротивставува. - Ќе стане само пепел, ништо повеќе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но момчето не ги слушало веќе зашто во кафезот на неговите млади ребра срцето му трепетело како штотуку разбудена птица; не зашто умниот песнопоец Богдан Преслапец или најстариот со гајда Каменчо Скитник не можеле да објаснат дека битието се обврзува да му служи на духот што низ векови бил тајна и копнеел по тајни како кога се пеело ој ти тебе ѕвездо вечернице, уште мене јунак не познаваш и не зашто мирисот на смртта го урнал на коленици сневеселениот Богоја Гулабарин: зад нив, меѓу карпи и мртви или полумртви стебла, стоела како фатена во нишки на магија немата девојка Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа траеше целиот ден. Вториот понекогаш ќе застанеше и ќе го подзачекаше последниот за да му рече нешто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој ѝ здодеваше на рајата и бараше млади девојки да му се праќаат во шаторот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да е до кај двесте, двесте и печеесет, да му се грбиме, ама пет стотини, не ме фаќа умот да кандисаат браќа ми.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

БОЖИН: Секоја сила со време! (Работниците ја посвршуваат работата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

- Имам една рана, вели, некаде внатре, не знам каде е, ама много ме боли, ме пржи. Умот ми го свалува, вели. А јас не знам што да му одговорам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Винстон не погледна повторно во него, но вознемиреното лице слично на череп беше толку живо во неговата свест, како да му стои пред очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Животот не е ни овен ни бишка за да му клајш нож под грло“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

За веста не ни помислуваше да му каже на Никодина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Арно ама, едно мисли Митра, друго мисли Доста: „Браче Трајка го трна од Митра. Сега треба неа да а одалеча од него да не го соблазнуа, та еден ден да му се накриви самарот, да помини во нејзин табур.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На Силјан Лилјаков почнаа да му се тресат рацете. Небаре од Паркинсонова болест.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Китна и убава е Осогово Планина. Особено во пролет, кога ќе се искитат со зеленило убавите стрмни зелени падини.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Петте старци, тајно селско правителство и таен суд за селанските судири и недоразбирања, ги составиле главите, од нога да решат заслужува ли Јаков парче негова вила со три запци да му стане судија, суд, судбина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред да ја совлада сонот, Мајка размислуваше за тоа што ли треба да му каже на Татко, за да мине низ неговата „цензура”, па да ни биде пренесено нам, на децата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Чекале тој глас да порасне во него, да го напне, да му ги расфрла ситните парчиња на распаѓањето, онде, по рудината со заборавен пат од непознати времиња, а тој уште чекорел кон нив небаре и самиот се плашел навистина да не се распадне на педа од отворениот гроб, од незасилениот пламен во јамата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го гледам: не е да му се лутиш. А и не можеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Куц, куц, пак тргнувам и се мислам што да му наречам на Никифор Абазовски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во тој поглед на првиот дел од „Нова Пасквелија“ би можеле да му се стават примедби за пренаглености во оценките, недоволно уверливи проекции на некои состојби, но и такви тие се дел од една визија на деформациите на селото што поради нејзината внатрешна логика и хомогеност мораме да ја почитуваме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Значи, Грците нѐ крстиле „Бугари”, без да нѐ прашаат нас, и ние, немајќи време да гледаме и да му најдеме мана на името, си го усвоивме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Замислете го тој добродетел ако бара признание, ако бара за неговата крв сите што ја добиле да му се оддолжат! Тоа веќе не би било добродетелство.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

304 Револтот и сомнежот за корупција во редовите на овие јавни функционери и службеници, кои се блиски до локалните моќници, а којшто е јавна тајна меѓу работниците, и кој на моменти оправдано преминуваше во отворен гнев и презир – со право, пред нас, ја постави дилемата дека, во наредниот период, треба да направиме студиозно истражување на оваа доста загадочна и мошне скокотлива тема.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И цело време да му зборувам: сега ќе ми јадело детето, сега тета ќе му даде да папа... ајде, уште ова да го испапа, ап, ап, не прстето, грозје мое, не, теткино око, ап!...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Така, тужбеното барање на Ѓорѓиевски е усвоено и дефинитивно е одлучено во негова полза, со што: а) се поништи одлуката на генералниот директор на Шеќераната за давање отказ на договорот за вработување на Ѓорѓиевски, поради наводно кршење на работниот ред и дисциплина, како и одлуката на УО на фабриката, со која приговорот на Ѓорѓиевски беше одбиен како неоснован; б) се задолжи Шеќераната да го врати Ѓорѓиевски на работа со сите права од работен однос, на работно место кое одговара на неговата стручна спрема, како и да му ги надомести парничните трошоци од 33.660 МКД (550 ЕУР), сѐ во рок од осум дена од приемот на пресудата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оттогаш Луман постојано преку Бошка порачуваше што да му се носи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Шо ќе прават, како ќе пустат, еден господ да му е напомош!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со ваквата формулација законодавецот остава несоодветно долга временска рамка во која работодавачот треба да ја изврши оваа своја обврска, кој поради својата игноранција или пак непрофесионалност може директно да му наштети на работникот, доколку тој во меѓувреме најде ново вработување и треба повторно да биде пријавен во задолжително социјално осигурување.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Да не биде дебел и скржав, да нема огромен раст, но и не премал, да ја сочува пропорционалноста во сите делови на телото и да има чисто, од ништо ненагрдено лице, ниту со брадавици, ниту со (Боже чувај!) штетни приштеви.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И токму кога сакаше Филозофот плочката врз првиот збор да ја залепи, да ја допре, па и тоа последно, а прво во текстот зборче, јас што се вика, верно да помине во умножението, ровја од ведро небо удри во врвот на планината и силен блесок видот ни го помрачи на сите; и потем земјата ужасно се затресе, и се тресеше долго; ужасен облак од прав се крена и сосема се замрачи небото, и сонцето на него се зацрни како точка црна, како јагленче, како црн пајак вознемирен кому некој мрежата се обидува да му ја раскине, да му ја помести, да му ја ороби, да му ја украде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој седеше сосем исправен во својот стол, додека неговите моќни гради се издигаа и потреперуваа како да му се противставуваат на удар на бран.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Била преморена, нејзиниот од повремено минувал во несигурно трчање - гласник е што и по цена на животот се напнува со последна жиличка да му предаде на таборот на кој му припаѓа со душа претсмртна вест, да го избави од грижи или да го предупреди, битката сѐ уште тече.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На прозорецот удираше студениот северен ветер, а над Јонија лееше еден од тешките зимски дождови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јаков во младоста спиел на папри под дожд и се молел да дочека старост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Татко беше порачал терзија дома за да му сошие нови бечви и нов џамадан со гајтани опточени. За оној век алишта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, по пат, изгледа, изумив да спомнам дека барајќи го проклетиот влез на зградата, каде придавката „проклет” има многу повеќе од само доопишувачка епитетна вредност, размислував за човекот кој беше толку музички талентиран што не можеше да го издржи притисокот и товарот на славата, па реши да се повлече во манастир и целата своја неродена музика, сиот талент што Бог толку дарежливо му го беше доделил, реши да му го врти нему.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Некој велаат во сета земја врие, други велаат угу кај нас е вој стра, инсан како инсан, кој може крај да му вати на разни муабети?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

7 Во декември 2010, Врховниот суд (во совет составен од судиите: С. Алиу – претседател, К. Здравев, В. Атанасов, д-р М. Ристова и С. Трајчовска – членови на советот), одлучувајќи по ревизијата на Ѓорѓиевски, донесе пресуда во трет и последен степен, со која ревизијата беше усвоена, а пресудите на првостепениот и второстепениот суд, преиначени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

-Од самиот почеток знаев дека си некое необично суштество, некој чудак, залутан тука по планинава, надвор од сите цивилизации – се уверуваше Еразмо, продолжувајќи да му зборува. –Ми падна чудно исто така, што цело време не побара јадење, ниту пиење!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Мускулите, со кои немаше што да работи, престануваат да му просребруваат, во нив гаснеше онаа маѓија на потребата од напнување, додека стоеше таков, со ноктите вкопани во дланките, со дланките прежилени од своите сопствени нокти и едвај здржувајќи се да не тресне нешто со тупаниците така, за да го здроби со еден замав, едвај задржувајќи се себеси да не истрча низ вратата и да земе да го гази оној снег, да го пробива тој изнаврнат снег, да го изоди сиот сѐ додека здивот не земе да му бие во него како тапан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да му речам добре дојде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И кога му пристапи Викторија, да му бакне рака, освен со низа флорини, стариот Карче ја дарува уште со пет лири одгоре... дајреџијата

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И единствено во оваа смисла Хегел можеше да му придонесе на дијалектичкиот материјализам.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Тој истрпна. Срцето почна силно да му чука.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ако религиозните пропаганди се постараат да му попречат на здружувањето на македонската интелигенција и македонскиот народ меѓу себе, тогаш првото нешто што ќе потреба, тоа е да се образува во Македонија: Едина, Соборна и Апостолска црква, т.е. да се востанови Охридската архиепископија што ќе биде „Архиепископија всеја Македонии“.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За таква навреда морав да му вратам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Таа може да прави што сака, а ти не мора да му кажеш на другар ми со кого ќе излезеш.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

да (сврз.) - му (зам.)