да (сврз.) - сет (зам.)

Ете, првно биено сирење и ми донесе да се омрсат децата. Сполај ти, сполај ти многу, — и го чести и него една „Зета“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И во практиката, единствениот начин да се постигне тоа беше постојано да се војува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон запре, постоја неколку секунди прашувајќи се нерешително што да прави, потоа се сврте назад и почна да се враќа по истиот пат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со бесна вчудоневиденост тој заклучува дека учените луѓе од неговото време престануваат да се интересираат за непроменливите вредности, за целиот свој талент и углед да ги стават во служба на локалниот дух, да го поттикнат она што е ексклузивно, да ја ободрат својата нација да се затвори самата во себе, самата на себеси да си се поклони, и со „својот јазик, уметност, филозофија, цивилизација, со својата ‘култура’, да се постави наспроти сите други“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А човекот со кого седам, кој не престанува да се рамнави, пак го повика Сатирот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како второ: ако посакам слатко и убаво да се истегнам под зраците на топлото сонце, ниеден младич нема да ми побара исполнување на желбата да води љубов со женска од која потоа нема да му се гади.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
За она што не може да се зборува треба да се...
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Беше строга со прекршителите затоа што веруваше дека треба да се знае што е ред, а таа ете денес беше негов чувар.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Не. Не се стрча Сане Сандин, туку подлетна, со леснина се поткрена над патот и зачекори во воздухот. Почна бргу да се оддалечува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во нотата понатаму се истакнува дека Француската влада е свесна за сериозните неприлики што можат да настанат со поништувањето на одлуката на Конференцијата на амбасадорите од 6 декември 1922 година, но сепак верува дека таквото решение мора да се донесе, бидејќи се потпира на такви аргументи што не можат да се одречат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој ден, кога инженерот ја кажа оваа вест, со истата онаа весела насмевка што секогаш го следеше, од високото кај резервоарот можеше да се види како Надежда јаде големи црвени цреши од полната скутина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Инаку, сите постилавме јамболии во конбинованата соба, во која никој жив не влегуваше ама вратата секогаш беше отворена за да се види високиот сјај на витрината.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше глуво сѐ наоколу, просто не можеше да се поднесува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Како да се надигнеме? За еден ден не се изодува.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Зарем, кога беа намамени џиновските туни и кога една по една беа умртвувани, не нараснуваше инстинктот на морнарите-рибари, во трансот на крици и движење да подземаат непознати сили од себе, да ја покажат конечната победа, триумфот на нивната матанѕа?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Необична симетрија! За да се стане човек на политиката, односно да се има тирански предиспозиции, бездруго е потребен некаква ментална попреченост, а и за да се престане тоа да се биде потреба е друга попреченост: зарем не се работи, во суштина, за делириум на величина?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Што не доби! Не може ни да се изброи, ни да се опише!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)