дека (сврз.) - бил (гл.)

Времето допрва може да покаже дека биле во право. ‌Имам добри преседани за таков убав светоглед. ‌Се прашувале луѓето, на пример, дали Невидливиот човек од Ралф Елисон, Друга земја од Џејмс Болдвин или Да се убие птицата подбивница ќе им станат неразбирливи или безначајни ако дојде време кога во американското општество расата веќе нема да биде општествено обележана (претседателствувањето на Барак Обама, за волја на вистината, во мигов ја прави таквата можност понезамислива отколку замислива).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нивна задача е да спроведуваат некои важни упатства и да ги штитат интересите на нарачателот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се знае дека бил христијанин, тоа да.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имаше дури и такви, волари и овчари, кои. од падините на ридовите и во усекот, со камења и со стапови ги напаѓаа возовите, дека биле српски и дека, божем, им ги плашеле говедата и стадата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Рече дека бил со пет факултети, бил конструктор врвен на моќни ракети!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Чучук-Андреј со сомневање се накашла. „Знаеш дека било така, си им светел кога ги секле жените и децата?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ете тогаш, кога жителите на Потковица и на околните села ја нападнаа железничката станица, беше нашле една фотографија од Тањушка, во позлатена рамка, и дали од простотилак или од пакост и на подбишега, зашто го мразеа татко ѝ, за божем дека бил посрбен, ја прогласија девојката за светица и со нејзината фотографија напред носеа покрсти - одеа низ полето и молеа бога да падне дожд, за да ги наквасел полињата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште поголемо вознемирување предизвикала и констатацијата дека "еден слободен и фер плебесцит би бил, според сите верувања, на штета на Грција".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој рече дека имал некоја стрина по име Цвета; дека била фризерка и дека имала дуќан во центарот на градот; дека како дете редовно наминувал кај неа во дуќанот, а таа по работата, откако ќе го затворела дуќанот, го водела дома и му мачкала едно парче леб со жолт путер; таква жолта боја никогаш веќе во животот немал видено, ниту пак некогаш повторно во животот сетил таков мирис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На 21 јануари 2008 година, во дебатата пред внатрешните избори во Демократската партија во Јужна Каролина, Барак Обама го прашаа што мисли за изјавата на Тони Морисон дека Бил Клинтон е првиот американски Црнец што станал претседател. А овој одговори: „Ќе мора повеќе да испитам како стои Бил со шизењето“.89
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во еден таков контекст, машката геј-култура, онака како што беше воспоставена, личеше на само редица стереотипи – и тоа хомофобични – иако премногу често, за жал, интернализирани и од самите геј-мажи. ‌И така, мораше да се преселам во Австралија, да се средам онаму со дечко двапати помлад од мене и самиот да минам низ сопствената геј-иницијација за да ги гледам за првпат, во 1990-тите, филмовине од 1930-тите и од 1940-тите што онолку ревносно ги избегнував во 1970-тите. (Излезе дека биле прилично добри.)
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Телата на оние кои не го преживувале лудилоизгонувањето биле фрлани далеку од живеалиштата, за да не влезе демонот во некој друг член од заедницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ама како да поверувам кога знам како се случи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Меѓутоа, по разговорите на членовите на мисијата им станало сосема јасно дека било невозможно да се пристигне во Бугарија “според претходно разработена маршрута од Прилеп за Горна Џумаја.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Тој ми потврди дека било така, но не му даваше значење на тоа. Само рече: Абе, детински работи!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И така, според „Мојсеј и монотеизмот“, не биле Евреите избрани од Бог, туку од Египќанецот Мојсеј: „Нив ги избрал да бидат неговиот нов народ“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но како никој, ни копуците, како што беше Борис Енда, не се согласуваше да влезе во колектив, Пената, на една конференција организирана за влегување во колектив и против бога, фати облог со мажите дека тој, ако се согласат тие да влезат во колектив, и за да им докаже дека веруваат во глупости, сам, ноќе на полноќ, ќе отиде на Самовилец и оттаму, за доказ дека бил, ќе го донесе копаничето со кое луѓето црпеа вода од кладенецот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И затоа секој што застанал и зјапи во витрините на кабарињата, на бистроата, во бутките со порно литература, во кафеаните каде што се нуди само голотија, во кината каде што се екранизират порно филмови и на чии влезови, за пропаганден ефект, задолжително стои забелешка дека „гледањето на филмот е строго забрането за луѓе под 18 години“, е некој дошлак во Париз, некој турист и гостин од некоја странска замја, кој можеби дошол тука, на „Пигал“, за да каже, кога ќе се врати во својот крај, дека бил на „Пигал“, зашто се смета дека тој е еден од симболите на француската метропола.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, бидејќи конкретното страдање било нивно сопствено, ниту Дејвид Мекдијармид ниту италијанските вдовици од Фајер Ајленд не може баш да се обвинат дека биле лефтерно рамнодушни кон него и дека биле сомничави кон неговата стварност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А сепак, на крајот од краиштата, останува и претпоставката дека бил „фрлен скраја...“, како што пишува Нико Кочо, зашто во моментот на неговата смрт голема била омразата и желбата на селаните за некој вид линчување“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Откако задачата еднаш беше извршена, во никој случај не би било можно да се докаже дека било извршено какво и да е фалсификување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Е, е, е! Се разбра таа, џанум! Сакаат да му го наметнат на Толета пак јаремот од нивната организација, ама на! — изговори Толе подругливо и го удри кундакот од манлихерката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А беа можеби неискрени па дури и невистинити бидејќи, морам да признаам, Таша не беше грда жена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако сега беше свесен дека биле привид, сепак, тие денови тој ги имаше како најсреќни во својот живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Значи, гласовите што се слушнаа порано дека ова би можело да се случи, излегува дека биле точни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како потврда на ова, изворот ги цитира зборовите на Раде Прибичевиќ, кој истакнал дека "на последното заседание на АСНОМ официјалните претставници на Бугарија изјавија дека Бугарија е подготвена да ѝ го отстапи нејзиниот дел на Македонија на нашата држава".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И така, во еден сектор работел еден чиновник; чиновникот, не би можело да се рече дека бил некој особено бележит, со низичок раст, по малку дамчест, по малку лисест, по малку дури и некако како да не гледа добро, со неголема ќела на челото, со брчки од двете страни на образите и со боја на лице што би ја нарекле хемороидна...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислеле дека се родени надвор од својот природен елемент, дека имале некое тајно царевно потекло – дека биле кнезчиња што по некоја зла судбина, од таинствени причини, онакви новородени биле дадени да ги одгледува семејство на селанчишта и дека само го чекале денот кога ќе им се обелодени вистинскиот идентитет, кога ќе се развражи вражбата и кога конечно ќе се ослободат, ќе се ослободат од здодевните секојдневија на обичниот живот меѓу нормален народ и кога конечно ќе се вратат на местото во општеството со богатите и славните што по правдина им припаѓа, во друштвото на убавиот и најпрефинет свет.259 Копнежот по живот во естетска милост и во естетска хармонија, во сетилен раскош и задоволство, поривот да се издигнеш во светот и да се дружиш со повисоките сталежи, стремежот да стекнеш, собереш и да трошиш – да се опкружиш со убавини, реткости и скапоцености или, во случајот на Пол, со „згодни работи, со придушена светлина и со свежо цвеќе“ – сето тоа почнало да ја симболизира суштината на извесен вид машки геј-субјективитет, и тоа уште од времето на Оскар Вајлд.260 Во својата неисцрпна студија на Вајлд и на машката геј-култура, Нил Бартлет му посветува цело поглавје, насловено „Сопствености“, на односот на геј-мажите кон нивните ствари.261
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, не би се ни нафатил да му ја кажам на Кевин Авијанс – сјајниот афроамерикански изведувач кој во 2000 г. и во 2001 г. одржа две работилници на мојот предмет „Како да се биде геј“ – иако во 2006 г. веќе не беше во своите дваесетти години кога пред еден геј-бар во Ист Вилиџ му ја скршија вилицата пет-шестмина типови што го нападнаа урлајќи антигеј-навреди.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Подоцна, кога уште верувал дека и мртов ќе го мрази насилникот со превивка преку око, се сеќавал дека биле корен на грев неговите мисли: тој тогаш од две теста месел величествен облик за туѓи заби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
КОТЕ: Сега гледам дека биле пошерети. (Му намигнува).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но уште истиот час констатира дека згрешил што се легитимирал и како новинар, зашто командирот веднаш се закопчува и официјално ги изнесува само сувите податоци: дека односната личност, односно неговиот син, е најден обесен во неговиот стан, преоблечен во женска облека, напудрен и нашминкан во лицето, со курвинска перика на главата, што укажува според тие показатели дека бил „дивадејка” (тетовски дијалектизам за педер) и дека веќе е пренесен во Судска медицина на вештачење, а кога ќе дојдат резултатите оттаму еден Господ знае.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога инсистирам дека хомосексуалноста е општествен облик на суштествување, не сакам да укажам дека хомосексуалноста е нешто научено ниту дека луѓето стекнуваат хомосексуална ориентација затоа што други ги научиле да бидат геј – дека биле „врбувани“, да речам, во „геј-начинот на живеење“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Додека ги прелистував овие книги, се сетив на последниот Мајкин аманет, за кој ми велеше дека бил и Татков, дека само преку книгите, Татковите книги, било можно враќањето на другиот брег од егзилот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дури и во весник напишаа твоите дека било така, лично прочитав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ова мора да е она чувство што го искусиле оние кои кажуваат дека биле погалени од рака на ангел, си реков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мажите смерно пристапија пред него, му направија поклон, а потоа, помладиот од нив, (во тефтерот Акиноски пишувало дека се викал Теодор и дека бил управител на Имотот), на чисто турски јазик го покани заедно со другите главешини да им биде гостин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние го наведовме ова за да се увери читателот сам дека било сосема неопходно вака да се случи и дека никако не било можно да му се даде друго име.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Започнал да ги бара оние кои го зачнале, а патот го довел до Виена, каде оние за кои долго верувал дека му се родители живееле во времето кога го посвоиле.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувме дека биле повторно уапсени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На крајот на краиштата, Џуди Гарланд баш и не ѝ беше некоја икона на мојата генерација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тоа бргу бргу ќе стане олимписка дисциплина Сосе опасноста од разводнување заради геслото Дека било важно да се учествува кое на исток понекогаш се доживува И како изветвен еуфемизам за неуспех и предавање Тоест кршење на победничкиот дух со кој се натопени
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
И биле запознати дека биле пресечени “двете железнички пруги кои водат јужно од Скопје“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Навикнав странците да ме прашуваат како ми е зад „железната завеса“, срдечно да ми објаснуваат дека биле во мојата Југословакија и дека нашиот главен град Будимпешта е прекрасен.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Преку Германија стигна во Белгија и пејзажот некако изгуби од својата ариевска организираност – бушавите шуми на Белгија ги заменија средените германски полиња, а гласните провинцијалци од европската работничка класа, кои во возот се довикуваа на некој јазик неразбирлив за него (дури подоцна сфати дека бил фламански), почнаа да му ги нарушуваат размислувањата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега знаеше дека биле најави на поголемата бура, но тогаш (пред само неколку месеци, но како да било многу одамна) мирот околу него имаше вкус на вечност, а луѓето живееја како таа вечност околу нив и нив да ги сторила недопирливи и бесмртни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да ја симна од облаците и ја довлечка од далечините за да ја има што поблиску до себе, а ако затреба и да се потпре на неа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Остана во рововите на Плетвар што ги копале Германците.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ретки се и оние што се фалат дека биле на работна акција, дека дале доброволен прилог, дека се дарители на крв.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
На судијата му е дозволено да заборави да ја истакне и онаа многу важна поединост: дека двете жени биле и платени чиновнички токму на тој Мирко Бунде; дека биле задолжени да извршуваат негови наредби, а дека нивната работна обврска била трагањето по грешките и непримерното однесување на авторите и другите работници од културната сфера со нагласка не само на нивните либерални, националистички па и анархистички сфаќања туку и однесувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во телеграмата, и во овој случај, многу внимателно се истакнувало "дека таа одлука во никој случај НЕ Е насочена против Вас или Вашата мисија, туку е преземена од причини што немаат никаква врска со Вас или што се поврзани со Вас.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Секој наш турист не се смета дека бил во софија ако на враќање со себе не понесе кожни ракавици и родопски ќебиња или некаков сервис од порцелан.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
При излезот, кога ќе ја стави во компјутерот, од извештајот што го добива, дознава дека бил еден од стотиците илјади коишто по посетата на тушевите не ја видел светлоста на денот. чувството дека си преживеал по некоја случајност, е скоро неизбежно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој рече дека косата ми мирисала секогаш на цимет; му реков дека такво нешто сигурно немало, бидејќи јас не го поднесувам мирисот на циметот; тој ме убедуваше дека било така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но ете, таа дојде кај нас, побара некоја неодредена и нејасна помош, го стори и тој чекор за кој неупатениот веројатно ќе помисли дека бил избрзан па дури и недоволно обмислен.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За Марко Бошнаков се тврдело дека во Солун дошол кога и Јордан Попјорданов, дека бил член на “субверзивниот комитет“ и дека основна негова задача била да им помага на членовите на Кружокот да ги извршат “злосторничките дела“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Лозовите лисја некако кулртулиле од оваа наезда, не толку поради сармичките од лозов лист, колку поради виното од кое, ако не сте знаеле, најмногу светнуваат кубињата на сите цркви во Тоскана, во погледите на белосветските туристички талкачи.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Но, без разлика – Сем Галовеј беше еден од нив. Сем го преобрази лицето, ставајќи му маска на маченик, додека го прицврстуваше понито.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кутриот. Тој беше оној палавџијата што кажуваше дека бил од некоја Стара планина, сели или град во Бугарија, господ ќе знае.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Семјон честопати ќе ми речеше дека Борис Степанович сторил убава работа кога не му даде потврда на Ролан Јаковлевич дека бил генерал во Царската Руска Армија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ФРОСА: Не сум го знаела стрика Котета дека бил ваков изелговолкот...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се насмејав додека си го возобновував во сеќавањето она ноќно позајмување на двете столици по кое уследи оковување во ланци на кафеанскиот инвентар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Слушам го зборуваат дека за пари на многумина им потпишувал дека биле борци.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Исто така интересна за американскиот известувач била и информацијата на Смодлака, "Титовиот министер за надворешни работи", кој изјавил дека бил "постигнат конечен договор со Бугарија, според кој последнава ќе ѝ ја отстапи Бугарска Македонија (веројатно Петрич и Неврокоп) на Југословенска Македонија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Припадноста во машка геј-култура – и за геј-мажите и за оние жени и стрејт-мажи кои ѝ пристапуваат – е нешто што се стекнува во текот на поодминатиот живот, преку процес на социјализација на возрасните.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Оставајќи на времето, тоа да го даде одговорот, велеа Ако се врати некогаш да си ја земе Драганка, значи е трговец, но ако не се врати по неа, то ест ако ја остави, зашто не е крвна рода Јанческа, да се омажи за некого од нивните, значи дека бил ајдутин и дека ги оставил коските некаде по планињето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не помагало, Проказниците се споулавеле. Најпрвин гризале дрвја и камен, потоа ги извлекле од кании сабјите на пашите и си ги испоклале жените и децата ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борхесовото дело е чудесна творба, јазик чиишто бои се прелеваат, облик кој самиот се содржи, соголен приказ на историска стварност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И покрај тоа што, според Томасини, човекот е „млад, мажествен маж“, што е „крупен“, што „зрачи со плеќеста машка самодоверба“, што обожава да игра кошарка и што „често може да се види во паркот како, заигран партија баскет, се турка со другарите“, ете, нема збор, излезе дека бил пешко.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем со поетите и писателите секогаш е така Цел живот сите ги гледаат како џуџести брези А кога ќе умрат ќе се види дека биле бабачки како секвои Секвоите галиба први рекоа Едно сонување еден век А за Дикенс и научно е утврдено Дека ја откри обратнопропорционалноста на сонот и јавето
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Со сигурност се знаело дека бил преобратен христијанин во ислам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Рајнер ги отворил писмата кои ги сочувал татко му; од едно од нив дознал дека бил посвоен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кратко време пред тој да дојде во Истокот за да се видиме, ми откри дека бил кај еден чичко во едно село кај Западот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
(Мајка ѝ на Џоан Крафорд, инаку, навистина дома перела туѓи алишта некое време кога растела Џоан.) Многумина геј-мажи велат дека имале такви семејни романси кога биле момчиња: убедени биле дека се исклучителни суштества што не се во никакво сродство со билмеското, грубијанско, простачко друштво околу нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хандке во текстот, понатаму, вели дека бил зачнат на подот од кујната во куќата на неговите родители. Јас немам такви сознанија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Нема да се качуваш по козја патека на колена, чедо божје“, го слушам како ме охрабрува во подвигот со наслов: „Бог не ги љуби само оние чиј адут е дека биле имот единствено на еден маж“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ние отстапувавме зашто бевме откриени од Германецот што ни помогна, тој што ни рече дека бил доктор.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не зашто ќе мислат дека бил прав, туку зашто се крв од неговата крв.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И покрај што некои набрзина заклучија дека бил и едното и другото, што можел да има такво чупале и таков коњ, небаре царски, мнозинството потковичани сомничаво ги собираа рамењата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му кажа дека поминала убав живот со него, дека бил идеален маж, нежен и внимателен, сè додека не запознал друга жена, сè додека таа не го завела и не им се замешала во нивниот живот и тој не почнал секоја втора ноќ да ѝ доаѓа: една ноќ да спие кај неа, а втората кај другата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Делкасе не криел дека бил „заплашен“ со интерпелација во парламентот за ерменските и македонските работи.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Јасно се гледаше од нивните лица дека биле тепани.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Директорот продолжи со уште понагласена интонација: - Како сте можеле да прифатите дека бил единствениот човек...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ката ден веќе почнал да оди на лов и да ваќа риби момчето, арно ама како тие риби уште еднаш не беше ватил, при сѐ што сеедно одел на тоа место да ваќа; сѐ што ваќал риби биле не за да речи чоек машала, чунки биле грди и не сој, та дека биле таквие, цареа ќерка уште еднаш ни барем в очи му се опулала на момчето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Секој ден ми беше пред очи без да мислам дека било толку едноставно да се дружиш со неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Претставата дека традиционалната машка геј-култура е сосема безначајна и нерелевантна за помладата генерација или за наредната нова генерација е претстава што ревносно ја заговарав кога се сметав за припадник на една таква генерација, а тоа беше на времето, во 1970-тите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не зборувам тука за она што ја предизвикува хомосексуалноста или хетеросексуалноста, ништо повеќе отколку што зборувам за eвропското откривање и колонизирање на Америка – процесот што на крајот го создал американскиот национален идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стопаните си прават реклама а пак на посетителите им прави чест да кажат дека биле во кафеаната во која, како гости, престојувале значајни француски личности од литературата, уметноста и политиката...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Значи, ако не може да се докаже дека атентаторите биле испратени од Бугарија, тогаш требало по секоја цена да се докаже дека биле членови на Револуционерната организација или пак анархисти.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Секако дека знаете за трубадурите. Енциклопедиите велат дека биле во процут меѓу единаесеттиот и тринаесеттиот век.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кукушанецот Бојаџијата, сеќавајќи се на овој момент, со право забележува дека бил среќен сведок на момент што бил предодреден да ја изрази големината на радоста во еден свет на тешкотии и неволи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога дојдоа Србите, извади едно пусулче превиткано како аптекарско ќесуле за прашок против болка и стуткано во чкрипливото стапало на дрвената нога, според кое произлегуваше дека односниот се борел во редовите на српската војска, дека бил ранет и дека се инвалидизирал, па се молат српските власти да му излезат пресрет, покрај тоа што ќе му доделат инвалиднина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А машката геј-култура, бидејќи се практикува и се пренесува колективно, главно е артефакт на урбаните машки геј-заедници, кои се состојат од возрасни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Лука Џеров пишува дека биле убиени 50-60 душии дека 300-40 биле ранети.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ми раскажуваа, се разбира не таа која беше толку кротка и скромна жена, дека била најубава девојка во селото во која се заагледувале многу момчиња, но таа се загледала само во еден, мојот татко.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
За мажот рекоа дека бил бербер во рамната земја.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Подоцна се разбра дека била учителка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И наеднаш му беше јасно дека бил толку многу луд, кога помислил дека би можел да го стори она.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури и сега, додека ги повторувам овие зборови, ми звучат како прифатливи и одмерени иако верувам дека ќе има и такви кои ќе си помислат дека биле неискрени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа измислуваат незгоди од кои произлегува дека биле несреќни жртви.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Призна дека со години бил во личен контакт со Голдштајн и дека бил член на илегална организација во која членувале речиси сите луѓе што некогаш ги познавал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ете исто така, машката геј-култура и машкиот геј-субјективитет се општествено изградени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тикви нашле, иако се кажува дека биле скриени некаде во некои подалечни, другоселски населби.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да речеме дека не се сложува со другите; тој ја истражува ситуацијата и доаѓа до морална одлука.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се претпоставуваше дека бил затворен и осуден да лежи на Голи Оток на Јадранот со многу други жртви на сталинизмот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зошто ли тогаш кога не е во состојба збор да изусти и само минути го чекаат за да биде покриен со земја, му велиме дека бил најдобриот?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За него се знае дека бил прилепчанец и дека ги предводел зилотите против исихистите, против исусовиците на Григорие Палама, на него упатува и името на стопаните на Имотот, Акиноци, за кое може да се претпостави дека откако се ослободило од грцизираната форма - Акиндин, по пат на скратување и со испаѓање на интервикалното в - за кое, пак, денешнава македонска јазична наука смета дека било наложено од бугарските, односно од српските презимиња: Акин-ДОВ, Акин-НОВИЌ, ја добило денешнава чисто македонска форма Акин-ОСКИ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Можно ли е дека биле во право ужаснине многузналци и дека хомосексуалците навистина се ’третиот пол?‘“ прашал со неверување Едмунд Вајт уште во далечната 1969 година.340
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На спиење ме тераше јадот што немав доволно пари за да заминам за Хавајските Острови за кои што слушав дека бил рајот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Познавајќи ја Родна и нејзината умешност, нејзината способност да ја избере најздравата гранка за да се фати за неа, не можев а да не заклучам дека во нејзината поплака се крие и некоја подлабока причина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Има и такви кои му забележуваат на Микеланѓело дека бил голем скапџија, божем тоа ги засега баш нив а не фамилијата Медичи.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сега уште да ги фати дека биле бугарски војници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дали тој хумор веќе не подзаличува на архаичен?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи јас не се осмелував да се поместам, таа го фати со едната рака за ременот околу вратот, и со другата почна да го чеша зад ушите, сѐ така говорејќи му дека бил добар пес, убав пес.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дури се обидов и да го подисплашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се жалеле дека вратите на Организацијата биле затворени за луѓето на Братството, дека биле прогонувани од Организацијата и заплашувале дека, ако ваквата ситуација продолжи, луѓето од Братството ќе бидат принудени да употребат сила против Револуционерната организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Што рече дека бил? - Неодговорен, неранимајко, бесен, невнимателен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мислам, по ова негово последно искуство, за кое не забораваше да напомене дека било премереже поттикнато од маглите на судбата, како да ја кладе под себе својата живеачка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во возот разговаравме; тој ми расправаше за неговата кариера во циркусот и за љубовта со Ина Коленина; говореше дека во таа љубов и тој и таа влегле со некаква студена страст, и дека, во суштина, ништо не му недостигало; дека бил среќен и дека немал никаква причина да ја остави Ина, но дека сепак, решил да го напушти циркусот, и да ја остави таа жена; токму затоа што немал никаква причина, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ што беше големо и импресивно, доколку изгледаше релативно ново, автоматски се прогласуваше дека било изградено од Револуцијата наваму, додека сѐ што беше очигледно од постар датум, му беше припишувано на некаков магловит период наречен Среден Век.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден од нив е да го врати потегот кога ќе стане јасно дека бил лош.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оној што имал повеќе скали значело дека бил побогат и, затоа, плаќал повисок данок.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Борхесовиот агностицизам се покажа како уште една фикција?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го сети сега како си е дојдено сето на свое место и знаеше дека било попусто сѐ друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа болка до смрт го повела да скокне во Дунав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури и имплицираа патологија: дека биле симптом за преостанатите последици од повредите што ги имаме истрпено во текот на претходните столетија на општествено угнетување, последици од кои недоволно сме се ослободиле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Рамнодушноста е погодена. Stefano Pistolini L'Espresso,18.февруари 1994 okno.mk | Margina #32-33 [1996] 114 Венко Андоновски и Јован Бошковски СКОПСКИ РАСКАЗИ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 115 Хорхе Луис Борхес БУЕНОС АИРЕС Што е Буенос Аирес?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мистеријата продолжила: зошто го променил Бог?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Штом Ведан ти вели дека бил, значи бил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во одајчето на Димостен Пелагија си дојде на себе, ама само во однос на јавноста, дека била тешко болна од пренапрегнатост, од самопрегорност, а дека сега треба да го прикрива вистинскиот мотив од што била болна.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ти ѕвони еве во секое време, а кога сакаш вистински да проговориш, како со пријател, вели дека било скапо и затвора.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сега вака подостарен и премислен, се прашувам како тоа тинејџерите ни се крунските авторитети за геј-културата и за нејзината сегашна релевантност и од каде тоа нужно мора да го мериме континуираното значење на геј-културата проверувајќи како поминува кај најмладите геј-мажи, односно кај оние што тешко дека биле изложени на неа или воведени во неа, а кои во секој случај за неа не знаат речиси ништо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Едни мои пријатели кои редовно практицираа бајачки мисионери слушнале за него дека бил многу подобар од кецот и дека бил толку способен што разговарал дури и со Господ.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
По него (по Варлаам) во Византија се појавил неговиот ученик Григориј Акиндин, кој иако јавно кажал дека не се сложува со Варллаам, трудовите го прикажуваат како апсолутен негов приврзеник и истомисленик.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Изгледа дека биле замешани во нови заговори уште од првиот момент на ослободувањето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Игбал седеше крај мене и тогаш сфатив дека бил цело време тука, само што не сакал да ме вознемирува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се гледаше дека бил изработен со вкус и од вешти раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имало сведоштва дека мизерно бил измачуван за да признае дека бил „американски шпион”.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како можев и јас на тие години да ја имам истата мисла за самоубиство, само затоа што ти ужасно ме плашеше со твоите приказни за мажите, дека биле кучиња и ако згрешам, дома да не се враќам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не ќе може некој да рече дека бил во Амстердам ако не ја види неговата најголема знаменитост: цвеќарниците и берзата на цвеќето на Алсмер, гратче на дофат на Амстердам, кое може да се смета за негово подалечно градско подрачје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не можејќи да го занемарат тој факт, Амбасадата во Атина сугерирала дека било многу тешко да се изврши "трансферот на македонските Словени".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Брат ти го измачувале до смрт, наводно да признаел дека бил американски шпион.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На врв на сѐ, католичкиот свештеник во својата беседа рече дека бил со Борхес ноќ пред овој да умре, го исповедил и му дал простување на гревовите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога стана од земја, утврди дека бил покриен со парченца стакло од најблискиот прозорец. Продолжи понатаму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаи ќе да се јави честниј крст от небо, ангели ќе да го носат и ќе да го постават на това место дека бил Христос распјат.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Коа чу царот оти било едно момче од долна рака (долна фамилија), недраго беше му паднало и не сакал да му ја даит, арно ама цар што ќе речи, збор назад не се враќа. што измислил царот еден маривет: зел четириесет зајаци диви и му 'и дал на момчето да 'и пасит; четириесет дни без да му загинит еден; токму четириесет пак да ѝ донесит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Претставата дека лезбејките и гејовите денес треба да се сфаќаат како припадници на трет или на четврти пол или род доживува некаква преродба во многу полиња на поновите квир- и трансродови изучувања.339
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако се противел на застапувањето стереотипи, тоа не мора да биде затоа што имал нешто против стереотипите сами по себе – на крајот на краиштата, на изглед и по однесување стрејт-мажот, каков што тврдеше дека бил, е само еден обичен стереотип.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зар не бил отсекогаш ваков, зар не си седел вака тука [во трпезаријата на Волдорф] секоја ноќ, од кога памети за себе, мислителски загледан во вакви ласкотни ткаенини, дури си ја вртка дршката од чашата, баш ко оваа тука што му е меѓу палецот и средниот прст?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се говореше дека бил специјално одреден во домот, со задача згрижување на децата од војната.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога бил млад, отишол во туѓа земја да печали пари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Жана наслушнувала дека бил темномурест, со блескави, црни очи и чиста насмевка, која, покрај сета спонтаност, делувала диво.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во сите примитивни заедници лекот бил ист за сите за кои се верувало дека биле опседнати од демонски сили – им ги продупчувале главите, за да излезе од нив демонот на лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, сите ќе сватат, дека биле во страшна заблуда. Биле во занес на младешка вљубеност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но сѐ друго, како она дека бил оженет со некоја Митра, дека ги предводел побунетите славјански селани против византиските и солунските господари, и дека токму тој, односно, ја основал населбата во Потковицата и бил првородственик на Акиноските, си противречи со сѐ што досега знае историјата за Григорие Акиндин: „...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Велат дека бил и преку мориња, од каде што донел разни семиња, но сепак конечно се населил крај Мало Езеро.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
У скотската шема и низ Сталинова се ширеше муабет дека била и редовна колгерла на странските куросари кои у Аце Лапас дебело ги плаќаа за да им ги кренат либидата.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Постојат многу различни начини човекот да го поправи своето играње шах. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 187
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мојсеј, за кој брат ми претпоставуваше дека бил близок до фараонот Ихнатон, не можел да се одрече од својата посветеност на богот Атон, па сковал план “да се основа ново царство, да најде нов народ кому сакал религијата што Египет ја презрел да му ја подари за уважување.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Игуменот им кажа дека манастирот го изградил свети Наум околу деветстотата година, дека бил светилник на словенската писменост и култура; дека по неговата смрт, дејноста ја продолжиле неговите ученици.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во документот, за кој се вели дека бил сопственост на трстјанската поморска полиција, се вели отприлика следното: „Еден брод на сопственик од Мисолонги, а државјанин на Турција, закупен од извесен трговец Никола Поцо, беше запрен на отворено море и се констатира дека е натоварен со барут и со муниција за малокалибарски топови и за маузерки.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дилемиве за кои зборувам, а и оние кои засекогаш ќе останат недоречени, ги разместував и средував во размислите во некоја од самиците на затворот по она мое неконтролирано однесување откако го бев слушнал разговорот на Катерина со Јана и Мирко Банде од канцеларијата на Роман Гигов Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој во одговорот не покажуваше никакво посебно интересирање во врска со овие нешта, но сепак спомна дека имал чуено оти татко му на дедо Стефан се викал Митре и дека бил имотен, бидејќи, како што пишуваше, неговиот татко и, особено, дедо му, биле уште позафатени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Набргу ни се придружи еден постар човек, а се гледа дека бил убав и висок, и ни рече: А бре, деца чии сте вие?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По некое време, сторил ниет царот да ја мажит ќерка си и распуштил абери по сета држаа негоа по момчињата: кое момче ќе ја погоди што нишан имат на снагата ќерка му, ќе му ја дал за невеста.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За ова на 22 март 1944 година била испратена телеграма од Одделот за Југославија до британската воена мисија Брејсиноус (Брасеносе), која се наоѓала на територијата на Македонија, при што се укажувало дека било договорено меѓу „Тито, Американците и нас, Американците да ја преземат мисијата при МАКЕДОНСКИОТ ГШ“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И овој рецепционер, со широка, извештачена насмев­ка и неприродна љубезност, подоцна дознав дека бил пол­ков­ник од службата за државна безбедност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
1. Така ми било пишано И пишано и судено (а од пишаното не се бегало) Наместо прв плач Каков што си имаат сите новороденчиња Јас да си имам прв сон И првиот сон да ми биде вековит Како што е вековито Моето племе на сонувачи Во чиишто пештери и колиби Пред толку и толку илјади години Е зачнато сонувањето И за чиишто прапрапрадедовци Научно е докажано дека биле Првите сонувачи на долги патеки Во историјата на чистото сонување Оти од чисти извори и чисти мисли Само чисти сонови течеле Чисти сонови врз чисти постели Чисти постели од кои се скока Директно во јавето Макар што за нас коалите Велат дека не сме толку темперметни И некои особени скокачи И дека нашите скокови биле обратни Од јавето во сонот И уште велат Дека мал и редуциран ни бил мозокот (Мал мал ама технички дотеран) А ако сте малку од малку дикатлии На интернет сами ќе видите Дека живееме осумнаесет години Значи петнаесет преспиваме А останатото време грицкаме еукалиптус Сигурно сте чуле дека во јазикот на Абориџините Коалата всушност значи – не пие И љубезно ве молам не ни приредувајте никакви стресови Ние навистина сме многу чувствителни И кога сме под стрес плачеме како деца А тоа потем се одразува врз квалитетот на нашите соништа.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Како да бил бессилен да ги ослободи жилите и месото од грч и со матни очи барал капка роса скриена од сонцето под лански лист, да ги допре усните и да го убие огнот на пониженоста и мислел - бил млад, остарел, се намалил, премал ќе се удави во таква капка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ајде – рече и ми ја подаде раката за да ми помогне да станам. – Ќе те одведам на една прошетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тој многу ограничен поглед, да се биде геј е како да се биде Американец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А и да се пофали некој меѓу вас дека бил на летување во тоа и тоа село, тоа „не пали“, не предизвикува таков восхит кај слушателот како ако се рече дека некој бил на Родос, Крф, Палма де Мајорка!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Им кажа дека англиската влада - по добивањето на извештајот на својот пратеник кој навел дека бил воодушевен од глетката што ја видел во манастирот на чиишто патронен празник присуствувале преку петнаесет илјади верници, и дека манастирот е духовен центар на целиот крај - побарала Конференцијата на амбасадорите одново да ја преиспита својата одлука.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Со тоа, американскиот претседател покажал дека бил лишен од способноста да и се восхитува на музиката.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој изјавил дека бил член на Кружокот, дека учествувал во копањето на каналот, дека скрил кај себе бомби и гилзи итн.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Многумина геј-мажи денес може да имаат слични реакции. ‌И навистина, сведоци сме на цела низа такви реакции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е Мајскиот плоштад каде што се вратија, по долги војувања на континентот, уморни и среќни луѓе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
165 Посебно се осврнува на грчко-македонските односи за кои истакнува дека биле срдечни, а врските меѓу политичките и воените лидери блиски.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но онаа друга помисла, дека бил отфрлено новороденче затоа што бил несакан нов живот, го здоболувала до смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гуле му рече дека бил во Битола, го нашле луѓе од окружниот комитет, кои слушнале што прави он по Мариово и во писмото го советуваат да не го диви народот, ами да гледа да се смири и да работи како што работеше во востанието, да ги прибира и бодри луѓето оти пак ќе ни требаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па како може еден таков процес на социјализација на возрасните да објасни работи што многу јасно изгледа, барем гледано наназад, дека биле геј-културни практики предвреме прифатени уште рано во животот од страна на многубројни момчиња кои подоцна испаднале геј?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За трговецот К.Т. ѝ рекоа дека бил најголемиот намќор во чаршијата кого никогаш не го виделе да се насмее, да седне да се повесели.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му реков: „Имај на ум, се случува и тоа, а и мене ми се има случено, дури кога ќе згрешиш да сфатиш дека животот има задолжено специјални избраници и помеѓу луѓето за кои сметаш дека посебно те ценат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сакаше да мисли дека бил...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Призна дека бил шпион на платниот список на владата на Истазија уште од 1968.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гледам: Некој, ба си му куќата, на живот ми направил гроб и ме заѕидал. А не верувам дека бил еден.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дотогаш потеклото на Марко било спорно за властите, се мислело дека бил Влав, а сега со сигурност се констатирало дека бил од Охрид.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Како ќе објасниме зошто геј- или протогеј-субјектите ја усвојуваат културната практика на машката хомосексуалност кога сѐ уште се деца и зошто некои хетеросексуални субјекти, кои подоцна ќе откријат во себе длабока склоност кон машката геј-култура, некогаш се чувствуваат силно и непогрешливо привлечени од нејзините културни облици уште од рана возраст, без да бидат свесни за таквата привлеченост, односно барем не опишана така?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
41. Иако Мисирков не може да се рече дека бил социјалист по воспитанието, сепак неговиот метод на третирањето на историјата и современата положба на Македонија не е далеку од социјалистичката.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа е исковано во онаа библиотека од која никогаш, според негови зборови, не се осмелил да излезе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лесно може да се замислат запрепастеноста и гневот на стоунволската генерација поради ова враќање на потиснатото во полето на машката геј- самоидентификација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Белки нема да одречуваш дека досега не сме го делеле доброто и злото, и тоа во сите варијанти - реков без да спомнувам дека во минато повеќе пати таа била виновна за потфати за кои не би можело да се тврди дека биле којзнае колку оправдани и прифатливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чувството за доживеаниот пораз уште повеќе го зголемува тоа што кога тој ќе сфати дека бил вовлечен во некаква битка, црниот човек веќе ја има свршено сета своја работа, па можниот набљудувач нема време ни да помисли дека некој некого нападнал.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Меѓутоа, кога се вратил пред еден Бадник со торба лири и со загноена рана на левата рака од туѓа сабја, по селата со восхит се шепотело дека бил ајдутин и одмаздник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Рече дека бил ополномоштен од амбасадата да постапи по одлуката на судот од Германија... Колата ја возеше Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Богданов изјавил дека бил врбуван од Орце, од Коста и од други, да му пристапи на Кружокот дека тој одбивал, но на крајот се согласил.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)