Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И јас повеќе немав претстава која е таа моја работа, освен дека е неопходно да ги соберам сите делови од сложувалката.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Знаеше дека можеш да си сигурен во некого дека е кукавица, но дека е многу незгодно набргу со свои очи да го видиш; а и тој да е свесен за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Одам знаејќи дека свеска ми сака да ѝ одам, и еве одам,знаејќи дека е тоа налудничав обид.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кметот се поднасмевна и рече дека е тоа најскромното нешто што можеа да го направат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И камо да можеше наместо темнината на шумата пред себе да ги види градските светла, да сети дека е опкружен со други човечки суштества како него, наместо со блиски и далечни, секогаш невидливи ѕверки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа не зборуваше. Тргна накосо преку тревата, како да сака да се откачи од него, а потоа изгледаше како да се помирила со тоа дека е покрај неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како потврда за тоа дека е Грк му е додадено „с“, а без тоа „с“ би се читало Кота, што на грчки значи кокошка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Беше нешто, што мораше да се носи во себе, а додека заминуваше под тоа црвеникаво сонце му се чинеше дури и дека е добра.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Па, ти не слушаш таква музика! - Не слушам дома, ама во Влае слушам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ја гледаше од сите страни: виде дека е скината.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сите се сложивме дека е така.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го преврте белиот плик, го прочита името на испраќачот и виде дека е од женско. Тоа му ја побуди радозналоста.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го гледа како да не верува дека е стварно.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Па сепак, тој знаеше, знаеше дека е во право.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се восхитувам од убавината што ја гледам и смислувајќи метафора не можам да најдам друг збор освен да речам дека е рајска.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Со изненадениот поглед немо ја прашува што ѝ е, а таа со едната рака ја брише солзата што ѝ се лизга по мазниот образ и насмевната одмавнува со главата давајќи му на знаење дека е добро.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се исправи пред нив и сега можеа да видат дека е висок човек, малку подведнат, клифунест во носот, усните тенки и лицето издолжено.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Мислам дека е Гоше Љубин, ама не им верувам на очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така настапуваат говорници, во весниците пишуваат дека како резултат на определени негативни тенденции, во текот на минативе дваесет години нашиот крал не бил претерано добро облечен.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Притоа младиот рече дека е студент и дека тие денови почнале предавањата на факултетите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во твојот папок е, Луцијо, оти јас го пренесов центарот на вселената од циркусот во твојот папок; каде и припаѓа, каде отсекогаш и бил, само тоа Земанек не го видел, а и ти не си видела; кажи му дека е обично добиче“, велеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа, останете таму над него и разгласете дека е тој убиецот на Ѓорчета и дека вие сте му одмаздиле во името на Македонија.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И сите негови другарчиња што имаат само по 50 години, па и тој, се убедени дека е време за нови почетоци, па одат на џез фестивал, читаат книги од Ог Мандино, Антонио де Мело, Лујза Хеј, а го препрочитуваат „Галебот Ливингстон“, „Малиот Принц“ и „Ние, врапчињата“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од дарови за невестата треба да купиш само нежно син фустан за во матично (во бел нема шанси), дека е со фалинка и таа како тебе ,има напукнат брак, па сронат во стакленца ситни и такви исти ситни деца …неколку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ти реков, тргај ми се од очи“, со изменет глас ме помоли и јас знаев дека е пак оној вчерашниот Онисифор Мечкојад што не простува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без сомнение! Кој е виновен што никому не му текнува да помисли дека е Зоки Поки нефатливо дете!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

На крајот, сите итаат да си ги покријат ќелавиците со хох- цилиндри и да стасаат да плукнат од мостот пред да замрзне убавата сина река.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Јас почнав да верувам. Само така ми беше полесно да живеам без Мила. ***

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во ателјето Делал дреме крај новата скулптура Одисеј се буди на брегот не знаејќи дека е на Итака.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

„Ама чаре има“, ѝ велиш победоносно, дека е среќна што те пронашла токму тебе во морето измамници што, ете, само се декларираат како сопственици на способности од видот на гледачи и предвидувачи, и исцелители на кои им е дадено со поглед и допир, како да се нечија продолжена рака, да ги редат работите по желба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сигурно не сакаше арогантни ликови, а него дури и на чело му се читаше дека е токму таков.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Јебем ти таква демократија. Ако е тоа демократија тогаш мора да кажам дека е најпосраниот систем на уредување кој е измислен досега и не е ништо друго освен дупење у здрав мозок и трговија со гласови.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Навистина, мислеше дека е со нив а не како кога ќе останеше сам крај дрвената барака за да го гледа без рабирање заодот и сѐ под него: невидливите џуџиња во печурките и твриде големоглави бубалки опколени како старовремски војници.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Беа жешки летни денови, но свежи ноќи. Кога се потпре со грбот на каменот, почувствува дека е уште топол од дневната горештина.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа потенцира дека е крајно незадоволна од недоличното однесување на судијката- претседател на советот (Л. Ивановска) – за време на парницата, таа како да имаше аверзија од тоа што Зефиќ 76 претходно била директор на КПУЗ- Скопје и, за време на распитот во својство на странка, цело време тенденциозно ја опструираше.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Навистина, многу долго време не се беа виделе, но, знаела дека е мажена и дека има две деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ти се чинеше дека е жив и дека ја целува земјата со своите врели усни.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На селаните место за милост им беше само Бошко Манев, иако сега сите го знаеја дека е само јатак на Лумана и ништо друго.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Одамна ниедна од сосетките не ѝ отвораше врата. Велеа дека е вештерка и тоа од уста на уста се пренесуваше низ сокакот, па и пошироко. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Досега многу пати чувте за баба му на Зоки Поки. Но веројатно не го знаевте ова: - дека е тоа најубавата баба на светот; - дека е тоа најдобрата баба на светот; - дека е тоа најмилата баба на светот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Се прочу глас дека преминала, дека е упокоена, друг глас велеше дека е болна, трет глас дека некој ја силувал и ја претепал, па таа лежела во постела болна, искршена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Дури кога се поткренав на лакти видов дека е Раде.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Го прашав дали сме далеку од Лесново и веќе не верував дека е на овој свет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Џон забележуваше и искажуваше едно верување што е распространето и трајно меѓу геј- мажите од постоунволската ера, верување што и самиот го имав порано, верување за кое нè учеа дека треба да го сметаме за политички неопходно, како и за политички напредно – односно, дека хомосексуалноста е сексуална ориентација, а не стил на живеење и култура; дека е начисто хомофобично геј- мажите да се претставуваат како носители на некои посебни типични или стереотипни одлики; дека сите геј- мажи се поединци; дека за нас не може да се генерализира како за група; дека воопшто не се разликуваме од нормалните луѓе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Судот го запозна Китана со оваа и му кажа дека е беспредметно да се врши експертиза, кога трошоците за доказната постапка се поголеми од сумата за која што се води спорот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сиве рипна од масата и се загна кон Тодора, уверен дека е некоја шега, какви во разни случаи правеа мариовците еден на друг.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еј, ѓаволе, му рече, зарем не гледаш дека е за тебе сѐ уште рано?

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сепак и тие што требаше да му ги исплатат парите, се во работен однос во истата фирма и, плашејќи се за своето работно место кое беше загрозено од „повисоки инстанци“, на разни начини се обидуваат да ескивираат и одбиваат да контактираат со него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

– Не заборавај дека јас знам да се однесувам со коњот. – Добро, – реков јас. – Како што знаеш ти, знам и јас. – За љубов на твојата сигурност, да се надевам дека е така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, во новонастанатата констелација на силите на Балканот, кога советската армија се наоѓала во Романија, Бугарија и во еден дел на Југославија, британскиот политички врв сметал дека е беспредметно да заговара една таква заедничка федерација.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Го сочекаа кога излезе од станот и со вештина на рибари кога ја фрлаат во вода својата мрежа го сплеткаа во долг платнен оклоп, а тој, пред да се почувствува како мумија, сфати сѐ што може да сфати здрав човек и крикна, се разбесни, пожали што не му се рацете слободни со громови да ги милува ниските чела и полните бели усни, сфати дека му е наместена игра и дека е волк в стапица.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Ако го најдат, ќе видат дека е Турчин и ќе нè гонат. Тие се големи одмаздници, не ние.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Арслан бег и брат му Сали бездруго сето тоа ќе го протолкуваа така како што единствено може да се протолкува, дека е извршено за нивни инает, па постои опасност и двајцата да ги погубат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ганка се мажеше за човек со занает и - со дуќан, за кројачот Арсо, толку невозможно ситен што мене ми изгледаше дека е дете циркуски маскирано во човече.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Од друга страна, таа разлика претпоставува дека филозофскиот дискурс е сосема нелитерарен, дека е слободен од метафори и реторика, и дека сето реторично и метафорично во него е пропаѓање и незгода.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

- Имаш право – реков, а си помислив – Охрид е полн со млади, со живост, со кафулиња, со забава, плажи, дискотеки, а Маврово... – и ми се стегна малку срцето, но во истиот миг го слушнав неговиот глас, кој некако, не знам како, почнав сѐ почесто да го наслушнувам: - Не биди како оние што секогаш мислат дека е подобро на некое друго место, на секое друго на кое што не се тие.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Со право можеа да ѝ префрлат дека е обична воајерка ако ја забележеа во сенката зад пердето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој си спомнува како во едното училиште го уверувале дека тој е Грк, во другото – дека е Бугарин, а тука – дека е Србин.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нашите даскали нѐ убедуваа дека е тоа шунд литература.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Мислевме дека е најјак човек на светот. „Сеедно, господ го создал светот за шест дни.“ Ех, Каине и Авеле... *

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И сето време тој чувствуваше дека е и право, и разбирливо, она, за што живееше неговиот Брат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И Татко и Камилски, во вистината на тишината на нивните библиотеки, во која веруваа дека е содржано суштинското, подземаа сила, здив и храброст за да се справат со надворешната балканска врева на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако ќе се изминат шеесетина прозаични километри, доаѓа средбата со Букурешт, за кој велат дека е „мал Париз“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Си мислеше постојано дека е жртва.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Заборавил дека е стражар и пак се сновел околу куќата до ненадејно судрување со друга сенка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаев дека е важно да се сетиш во што е вицот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Македонска интелигенцијо! Време е да се помисли дека е грешно да се прави опит со туѓи човечки животи за нашите фантастични планови.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека е најтешко да се изддржи тоа, што во тој глас можеше да се сети, безмалку да се види, како волкот ја отвора устата, како грчот во празниот стомак му ја исправа главата, оптегнувајќи му го гркленот до крајната возможна граница на еластичноста и како секој мускул на него станува потврд од дрво, сув и истенчен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се прочу глас дека е жива, дека била трудна, дека сама без помош се породила.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ај, не станувам дури да се развидели - и домаќинката, до мене заспана уште малку да си поспие... си вели Петре - со здив притаен а очи оџарени ја скорива возбудата на она далечно време, кога Ѕвезда, домаќинката негова во големи пости пред Рождество Христово му кажала дека е несама...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Орлан инсистира на тоа дека е феминистка; нејзината уметност, вели, „ги доведува во прашање стандардите за убавина усвоени од општеството... користејќи ја пластичната хирургија за цели спротивни од вообичаените“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во бунилото во кое запаѓа Богдан се сретнува со своите умрени: мајка, татко, баба, дедо; му велат дека е добро што се вратил најпосле дома, но зошто не се вратил додека тие биле живи, да му се радуваат; го прашуваат за куќата: дали ја нашол здрава или разурната; и добро е што ја поправил, но по смртта кому ќе му ја остави? Никому?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Значи, ти си тука дојден на семинар по метеорологија? - ме потпраша тетка ми, погледнувајќи го тетин ми со поглед кој велеше „ти реков дека е многу умен“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Барајќи го другиот, тие пак се качиле во домот на Мишел и клетиот човек го нашле како, облечен во престилка и со чинија и салата в раце, се преправа дека е готвач на француското семејство.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ми се чинеше дека е себична, а таа беше само дете, израсната по сиротопиталишта, без некои посебни манири, но не и проста.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Сакам да ти кажам дека можете да бидете мирни, вашиот син е паметно момче и не паднал под лоши влијанија. Јас проверив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога го испративме вистинскиот мелинит, случајно се сменил лекарот во Деде-Агач и направиле нова проба - испратиле и во Цариград за проба и дознале дека е динамит.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не знаеше на кого да мисли. Се присилуваше и наоѓаше дека е Иван вистинскиот и матно настојуваше - оној, вепарот со голо теме, ги зема сите девојки како сака и кога сака, додека неговите апежи на градите уште ја жежеа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа што е последен не значи дека е безопасен и дека нема претензии за развој.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Публиката збесна од смеа; некој бараше тоа да се повтори на „бис“, но јас одбив; зад завесата, ѝ реков на Луција дека е доволно, но таа инсистираше тоа да се повтори; јас велев „Не“, таа ме молеше, дури клекна на колена пред мене зад сцената и јас одеднаш реков: „Е сега навистина е доста, Луцијо; ти уживаш да ги понижуваш луѓето, но сега е навистина доста!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе го земам примерот со МТВ. Како единствен јавен ТВ-медиум, за оваа куќа постои распространето мислење дека е херметична и конзервативна, и дека опстојува како полумртва институција.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Стомаче несоодветно за годините, што покажува дека е уживател во земските благодети, меѓутоа, поседуваше шарм уникатен и вреден за внимание.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Па знам дека е лиценца на безалхохолен пијалок што се произведува во Германија, несигурно ѝ одговори Александар.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

По многуте изменети српски чиновници, во 1934 година за шеф на станицата дојде Неделко Акиноски и остана тука сѐ до 1944, кога фашистите, не знаејќи многу за него, дека е организиран, како доверливо лице го преместија да биде шеф на станицата во Прилеп.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ѝ го гледав грбот; гледав како дише, гледав како ѝ се поткреваат градите, одзади гледав како ѝ се шират ребрата на градниот кош („како на кораб дотогаш неосвоен од туѓ морнар“, напишав во една песна); гледав дека е сосема свесна дека ја гледам и дека прави милијарда мали и непотребни движења кои ме излудуваа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Девојката ја донесе мастиката за која бев помислил дека е порачана.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

За телепатијата би прокоментирала дека е една од поестетските функции на мозокот до кои само мал број луѓе продреле.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Постојат моменти кога човек извршува симболично самоубиство, уживајќи во сопственото исчезнување и понижување: тоа се моменти кога човек сака до толку да се понижи, што да падне сосема ниско, а да ги убеди другите дека таму доле, му е сосема добро и дека е задоволен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не знам колку сум чекал; едно време, над мене, по мостот протатне експресот од Битола; знаев дека е околу единаесет часот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Постарото, машкото, ја наследи вообразеноста, гордоста, суетата и тврдоглавоста на таткото, па како што растеше, сакајќи да докаже дека е поинаков, постојано ги правеше истите грешки што ги правеше и татко му.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога тој не сакајќи се закашла голтајќи чад наместо воздух, човекот со лузната го погледна речиси зачудено, како да не очекуваше дека е сѐ уште тука.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како филозоф кој е воден од интересот за умот и за вистината би одговорил на Вашето прашање, дека е така бидејќи текстовите по мое мислење така егзистираат и така се читливи.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

На него беше пречкртната адресата на затворот и запишано само дека е ослободен.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Докторот што го прегледа, рече дека е последица од насилното спречување на функцијата на левата рака бидејќи кај левучарите тоа е вродена особина да се склони повеќе кон развивањето на левата рака.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

По облеката, лицето, брадата и косата, по накитите на рацете, ќостезите и турбанот на главата се гледаше дека е тој висок службеник во палата на султанот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И да беше тчно напладне, ќе се сторев Гари Купер, па ќе видеше ти убаво што ќе ти сторев, а и ќе ти ја соберев женската.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

За Берлин се има престава дека е град кој треба да е многу голем, многу убав, со големи згради, со паркови и зеленило, со улици, авении, булевари, со сите оние атрибути што го чинат еден ваков град и голем и убав, и различен од многу други градови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Знаев дека е тоа истото собитие што ти го слушна од мене, вчера, иако си го запишал со букви за мене ини.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Родени се во времето на Втората светска војна, растат во времето на Хувер и Макарти, постарите браќа им се регрутирани во Кореја, мајките ги учат дека е срамота да се врти со колкови и да носиш тесни панталони, татковците ги учат дека е срамота да имаш црнец-другар, свештениците ги гушат да клечат на колена секоја пред својот тотем, општеството ги учи дека треба да станат домаќинки и да бидат верни сопруги што ќе израѓаат еден куп деца што ќе гинат по Виетнам - а тие се маѓепсани од Елвис, којшто заводливо врти со колковите, маѓепсани се од Џери Ли Луис и неговите тесни панталони со набабрен шлиц, маѓепсани се од црнецот Литл Ричард кога вели уап-баба-луба-би-ба-буп... и ете, затоа вриштат, затоа што им го бранат сето она што душата им го бара!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Ниеднаш не ја изгуби онаа мирна празнина, онаа што понекогаш му беше и некаква чудесна леснина во сето негово тело, но за која тој знаеше дека е од исцрпеност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега, бездруго, кондуктерот разбрал дека е измамен и веќе се приближува ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Срцето не можеш да го излажеш ниту да го украдеш животот, не постои конспиративен к’смет, ќе биде тоа што треба да биде, тоа што е судено, веќе некаде напишано за сите нас, откажете се од илузиите дека е поинаку.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не знаев речиси ништо за него освен дека е од Западот и, се разбира, неговото име.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ја чистам, по малку ја окопувам. Не оди без офкање – се тешам дека е добро за линијата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Заедно со нашите Исмет и Марјета (подоцна Исмет ни кажа дека е полковник во пензија и дека воена академија завршил во Киев, дека по караницата меѓу Никита Хрушчов и Енвер Хоџа, бил отстранет од војската и пет години проживеал во логор), ја напуштаме улицата Ананстас Дурсаку и низ преминот што води кон центарот, врвиме по тесни сокачиња, мал остаток од стариот град.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Знаеше само дека е неможно да се пребројат, а тоа на некој начин се должеше на мистериозната сличност меѓу четири и пет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таму, на Трескаец, за првпат го откри, а потоа, во Света Гора, и го домисли она што и ден-денеска го сокрива од луѓето и поради кое мисли дека е неподобен за вршење на свештеничка работа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Беше, ама тогаш не мислев дека е срамота...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сите внимателно слушаат што зборува Максим Акиноски но никој не може да се досети дали Максим мисли дека е добро што не знаат што сториле Хаџи Ташку и дружината или, пак, нив, жителите на Потковицата, ги наговара, ако Хаџи Ташку и дружината не знаат што сториле, тие да нададат глас дека Хаџи Ташку и дружината го убиле стрика Ангела Јанчески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Враќајќи се кон куќичката Пелагија се обидуваше да разјасни зошто дојде Чана, дали да покаже дека е лута што не е повикана на армасот на Деспина, или едноставно да ја потсети на оној дамнешен црн ден што никогаш не се заборава, или навистина сакаше да се распраша како ќе ги носат децата до на школо?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На Пелагија ѝ се чинеше дека е рано да ја дели од себе, ама оти во иста одаја, се согласи заедно со мајка Перса да ја облечат во пиџамките, да ја целуват во зацрвенетите обравчиња и да ѝ пожелат лесен сон!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Едното значење беше дека не се верни оние зборови што ги изговори тој во стравот, а дека е верно оти нив ги сврзува најчиста љубов.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но покрај тоа, тие сметале дека е можно да го контролираат и тој да работи за нив ако биде ставен под контрола на Заедничкиот генералштаб.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Откако изврвеа долгите колони и се разместија над селото и над манастирот кон границата, еден офицер го повика кметот, му се претстави дека е командант на единиците и му кажа дека се зајакнува границата, бидејќи Албанија се подготвува да ја заземе зоната.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дека до коска се соголени непријателите; дека е изнесено ѓубрето на буништето и дека ни останале уште оние, попријатни и пофини работи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се доближив до стаклото. Светот надвор имаше жолто-модра боја, како мртовец легнат под црница, нешто дамнешно, мртво, а присутно. Не изгледа дека е стварно, а стварно е. Што е стварно?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше свесна дека е убава, но сепак не беше задоволна од својот изглед: челото ѝ се чинеше премалечко, очите темно кафени, а не сини, линиите на телото ѝ се чинеа преизразени...се разбира претеруваше, тоа беа некои нејзини бубачки во главата, какви што си имаше секоја девојка на таа возраст.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Знаеше дека е забрането, ама кога налутен од нешто опцу на тој свој мајчин јазик и малку поднапиен запеа в кафеана „Слушам кај шумат буките...”, додуша тивко, ама доволно гласно за да го слушнат некои, на шест месеци го пратија во казнена единица во еден од логорите на сувите острови во Егејското Море.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Да го донесеа неговото тело, ќе беше поинаку.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Налик на непристрасен наратор, застанувајќи над и надвор од раскажуваниот настан, тој всушност, за време на сета сторија, сугерира дека е внатре, дека е вознемирениот глас на една неправедна војна, на една апсурдна и трагична војна...

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Но таа помина пред Боцевата берберница во едно убаво пролетно утро, со ведро крената глава, и Соколе веднаш почувствува дека е свршено со мирното созерцавање и дека отсега ќе ја чека само неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И зошто навистина не ја силував Луција онаа ноќ? (Таа, всушност, лукава како и секоја жена, ме измами, ме надмудри, оти навреме се предаде: јас само сакав да ја силувам, да покажам извесна надмоќ над неа, како одговор на нејзината партиска декларираност; но таа тоа го сети и во клучниот момент се предаде, да ми го оневозможи тоа задоволство, затоа што Партијата, општеството, нацијата и семејството ја научиле дека е недостојно некој да те силува; така таа, со тоа што се предаде, најде алиби за силувањето, и сакаше скандалот што долго го планирав, да го претвори во регуларен сексуален однос; тука пак, јас киксирав, оти се исплашив од она нејзино ненадејно движење).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како мајка ми излегувала во тесно здолниште како пикната во еден панталон и во фустани врзана како оса на половина, како вујко ми Вангел ја залижувал косата, а баба ми му велела дека е како да го лижела крава...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тоа значи дека е тешко да се очекува да налетате на пингвини додека шибате со својот лендровер по саваните на Кенија.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А тоа се случи и синоќа…

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Да живеат сите ножови на светот“, пак им рече и пак тие молчеа и беа уште повеќе уверени дека е луд.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се сметаше дека е убиено од локалниот олош.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во меѓувреме, покрај тоа што на фирмата почна слабо да ѝ оди пласманот на својот асортиман и да назадува зад конкуренцијата на пазарот, настануваат и одредени внатрешни превирања и поделби на вработените на неколку табора.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Лажго кој не е во состојба да ја прикрие дури ни својата лична отсутност туку глуми дека е овде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не, не секогаш и не како ваша пракса.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Низ моите перформанси, сакам да се осврнам на статусот на телото во општеството денес и во идните генерации, затоа што мораме да се подготвиме за генетскиот инженеринг.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Призна дека е религиозен верник, дека му се восхитува на капитализмот и дека е сексуално застранет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Што е ова чудо!?“ удираше врз катедрата наставничката, со намера да забележиме дека е влезена и да нѐ смири.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сакам да го потсетам дека е вљубен и дека само вљубените се надарени да шлапаат боси по водите на илузиите, да негуваат во размислите градини од лажни претпоставки и да донесуваат произволни заклучоци.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Башка повеќе жежи затоа што „културата“ (во чие опкружување се обидува да дише на шкрги и да биде одвај видливо, ко Челичната Шепа, ова ситно, наказно телце по име Маргина/ Темплум, некакво си хибридче од пар култури, и затоа опасно) речиси дека е на ниво на племенска култура, без критериуми, релации, фидбек, самопрогласена, самобендисана, без најобична рецепција (а камоли „критична“!), култура во која бавењето со книги или е работа на примитивни социјалистички профитери- гребатори или најцрн идеализам кој за кратко време ишмукува толку што човек се претвора во школка, во ехо на згазен молител.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кутрото, тоа не знаеше дека е сираче!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Други велеа дека е уште жив и дека некаде се крие.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни рибарот Бакал што пристигна пред малку во анот, да јави дека е готов чунот со ќошкот, ни тој не знаеше кого ќе шета денес по езерото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Методија праша што треба да помогне натаму, но Симон му одговори дека не треба ништо, дека е добро што свршиле работа и го извади пријателот од влезот надвор и таму отпростум испија двајцата по една ракија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

За целото време мислеше дека е добро да ручаш грав, сварен со неколку парчиња сува сланина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дрвото, кое потсетуваше на славната песна на Киплинг (Борхес беше верен обожавател на Киплинг), близината на сенката на Калвин, и благиот мир на тоа катче ја донесоа одлуката наместо Марија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во жалбата наведе дека е направена материјална повреда на постапката.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Како нечија рака ненадејно да му го стегнала грлото.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

АНТИЦА: Ич не е срамота. Како за тебе може да се каже дека е згодна прилика.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ние вревиме, гракаме, кракаме. Му кажуваме за улерата дека е пред село и дека ќе почне да жние.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Будала – и висттински слушав како од далеку ме исмејуваше Дуда – не само што зборуваш од инает туку и она што го правиш го правиш од тој проклет инает. Затоа си овде, на буништево!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пошепнаа само, додека беа насамо, постарите, дека е добро што не полуде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Откако Камилски срдечно се поздрави со Татко, наврапито и внимателно го отвори волшебното жолто куферче, ги положи речниците врз масата, со тоа давајќи му на знаење на Татко дека е веднаш готов да започнат со ловот на опасните зборови, небаре тие ќе исчезнеа засекогаш без да ја доживеат замислената осуда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во секој случај човек треба да се придржува за правилото кога е веќе во Истанбул, дека е поудобно да се вози со такси или „долмуш“ не само затоа што е поевтино, туку затоа што и побрзо и побезопасно ќе ве однесе на бараното место.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И можеби и двајцата мислат дека е тешко да се изгради вистински мост, штом нивните дедовци и татковци не изградиле.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Ја прежалевте мајка ти, нели? - низ солзи ме прекори тетка ми, како да знаеше дека е тоа најболно што можеше да ми го рече.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Што дека е Турчин, а? Ти кажуваат ли овие треперења на неговото срце, дека душата на сите ни е иста, а ибн Тајко?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во таа прекрасна врева не забележавме дека одморот завршил и дека веќе влегла наставничката по македонски јазик.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Што се однесува до водата, во прв ред онаа, за пиење и за потребите на домаќинствата, во Потковицата нависитна секогаш, и во најсушно лето, достатно ја има, но не и толку многу за да смее некој да ја растура, или да ја погани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И Јон, вистина, се налути. Мрмори нешто под носот, нешто неразбирливо, ама јас знам дека е пцуење. Само јас знам дека е тоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во последните дваесет и четири часа имав чувство дека е потребно да направам само мал напор и конечно да се откачам од својата корупка којашто веќе гниеше и можеби веќе ја ширеше наоколу својата реа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Иако, баба му и дедо му верувале, како што многупати му објаснуваа родителите на Хелвиг, дека чистата нација треба да биде над сѐ. Дека е света.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Понекогаш тие игри беа измачувања, кога доктор Гете ги негираше исказите на оние пациенти кои опсесивно зборуваа за блиските кои ги загубиле, или кога на Ханс, кој секогаш кога ќе го слушнеше зборот „зошто“, удираше со главата од ѕидот, упорно му го поставуваше прашањето: „Зошто удираш со главата од ѕидот?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ноќите кога тие планети ќе може да се гледаат на небото ние не би сакале да имаме ништо заедничко со ѕвездите.” „Мислам дека е така“, реков.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тропикана – сок (најчесто) од цедени помаранџи. Толку е густ да не се пие – се џвака. Органик – храна без пестициди, адитиви и вештачки ѓубрива. Мислам дека е превара.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Кога пловиме по океанот, или кога предвидуваме затемнување, ние често сметаме дека е згодно да претпоставиме дека Земјата се врти околу Сонцето и дека ѕвездите се оддалечени милиони и милиони километри. Па што дека?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се нишавме двајцата во самарот, стиснати еден во друг, врели од возбуда која не смеевме да ја покажеме, та молчевме или само повремено ќе изговоревме по некој збор, за да ја свртиме трагата од возбудата за која бевме свесни и за која знаевме дека е забранета.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ами што го бараш градоначалникот“, рече Сотир Лековски, „кога знаеш дека е тој изгубен случај, нова општина, крал без кралство, го видов како бере смреклинки“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Потоа, тужителите не се обратија до Трудовата инспекција туку, директно, покренаа судска постапка против МЦ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нека се вика Небеска, беше рекла жената, мислев дека е падната од небо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И пред да узнае со секојдневна логика што значи сето тоа, узна дека е на друго место.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во 1987, кога дозна дека е ХИВ- позитивен, тој создаде еден неверојатен цртеж наречен weeping woman.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во својата поезија ќе сведочи дека е тој постојано во заминување кон татковината: заминувам во сон, таму ќе се најдеме ако постои враќањето од егзил, обновив минат ден за да те сакам повеќе во новото заминување, заминувам во правец кој не постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Денот на погребот конечно дојде. Службата беше оддржана во катедралата свети Петар, една величествена црква сместена во највисокиот и најстар дел од градот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 219

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Настаните што се случија во Солун - пишува Готје - уште повеќе го зголемија немирот на битолското население, и тоа е повеќе од секогаш убедено дека градот, со оглед дека е седиште на главните членови на Револуционерниот комитет, е загрозен, и тоа многу скоро, од катастрофа пострашно од таа во Солун“140.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И, за сѐ одрече од она што го немаше, со пакосна радост пронајде дека е дамкава, плашлива, молчалива покорна пред слободната терепетливост на машките, пред да ја изгради таа увереност, веќе и говореше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Веројатно некакде се загубил. Знаеш дека е веќе по малку сенилен.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

РИСТАЌИ: Се разбира дека е така. Јас имам право да ја дадам кому што сакам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А што е најважно - и сметките ќе бидат расчистени за сѐ што беше досега: и за колибите, и за предавството на Мира и за она фалење од Буза дека е подобро Лагачот да живее в шума или негде далеку и скраја од земјава, зашто еден ден ќе биде ликвидиран, само да му падне в рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Верував дека е горда заради своите мустаќи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во заклучокот потенцираат дека „сѐ додека политиката на големите сојузници во однос на Балканот е позната“, тешко е „да се процени релативната сила на спротивставените сили во Македонија, освен дека е востановен грчкиот карактер на грчка Македонија“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Всушност забележувам дека е наведнат над некој лист и веројатно пребира по текстот!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбуди со чувство дека спиел долго, но еден поглед врз старомодниот часовник му кажа дека е само дваесет и триесет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дали Даниел сега чувствуваше дека се прочистил од она за што тој веруваше дека е непростлив и незаборавен грев направен против него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Професорот ја крена раката. Како за отпоздрав, или како за обавестување дека е овде, дека пристигнал.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во нововоспоственото Кралство на Србите, Хрватите и Словенците, се врати со веќе одредената тешка судбина сместена во матарката, но и со јасната назнака во мислата дека е избегната заканата на десеттото зрно.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се преправаш дека те збунува болката поради божемната отсутност на насмевката на мајка ти; дека те измачува недофатливоста на нејзините зборови и тоа сега, додека упорно настојуваш да го допреш со својата помисла ликот на таткото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Измислувавме прекари за луѓето - општинскиот писар го крстивме Скандалија: некој од нас чул, за нашето ноќно викање рекол дека е скандал, мајка му на Бата Жаба, Бата - Жабурче, татка му - Бастум.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Еднаш мислев дека е далеку од мене и од многу други луѓе, дека е само за една мала шепа луѓе, една таква судбина на одбраните на оние што сакаа и што се бореа, што живееја само за да сакаат и да се борат, и што најпосле успеаја да го преуредат животот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Изгледа, Данте цапнал со лева нога во денот кога ѝ префрлил на Пиза дека е срам за родот човечки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

По сенката знам дека е некој мофаш. Бурантад.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нешто негодува во Соколета дека е таа така слободна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој го потсети Татко дека минатиот пат се договорија да трагаат по излезите на балканските лавиринти низ јазиците и јаничаризмот и дека е готов да прими порачки за да набави книги од овие области.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Поп Танаско рече дека е еден патот, ама човек пак го бара поблискиот, полесниот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се виде дека човекот не е од сојот на газдата на арабаџиите, се гледа дека е еснаф човекот му дошепна Афз Б. на Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И сега додека се исправаше од своето легло, Змејко мислеше дека би можел да му напише барем тоа, дека е добро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во целата таа работа дури по неколку дена се запозна со Атина Димоска (официјално Димовиќ), познатата битолска шивачка, за која се зборуваше дека е вдовица и жена која многу добро си го познава занаетот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога подобро ја завлеков раката во темното, видов дека е тоа лимена кутија, правоаголна, добро затворена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Обратно треба да се одбира од оние со и без деца - подобри се оние многудетните зашто се навикнати на бучава, викотници и кавги, па полесно ќе се прилагодат на тебе во твоите „блескави“ моменти, кога се „продераваш“ за нешто за кое само денес си убедена дека е така, а веќе утре не се ни сеќаваш што била темата, поентата и поводот, а за причината ич да не правиме муабет.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога еднаш се најде во зорт за пари, заклучи дека е најпаметно од неа да побара мал заем.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но откако ги прошета и двата ката отворено им призна дека е пријатно изненаден од начинот на кој е изведена адаптацијата и тоа без стручна помош.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Најпосле влегоа во едно бучно, преполно место за кое тој сфати дека е станица на подземната железница.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мислам дека некој вид Фалвелијанска иднина веројатно би била мојата идеја за најлошото нешто што може да се случи. ТЛ: Да. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 66

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

— Чув дека е тешко болен. — Ништо не му е сега.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Доста време поминав со потполно скршени, луди луѓе, и дефинитивно сметам дека е потребно во срж да се измени почетното образование и подготовката на професионалците што работат со таквите луѓе.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Рековме она што е природно дека е совршено.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Би можел повторно да ги стави, а на жената и девојчето да им објасни дека е сѐ настанато само поради една случајност - цртежите не биле добро прицврстени, па тој поручеква ги симнал, но утре пак ќе ги изложи, и на подобро место, дека го заслужуваат тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Потсетувајќи се на тоа а во контексот на оваа медитација, сѐ повеќе се уверувам и осознавам дека не само не е едноставен туку напротив, дека е многу сложен и честопати несовладлив проблемот авторот сестрано да го согледа и проучи феноменот на видливото.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Реалист по природа, по сите негови согледувања и анализи, Еванс можел сосема слободно да заклучи дека и покрај желбата за обединување на Македонците во една независна и самостојна Македонија, што и тој им го посакувал да го остварат како нивно право, Македонија како таква „не може да егзистира“ и дека е тоа „непожелно“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Слушнав како го спомнува токму тој збор додека се обидуваше да се насмевне.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рацете на оваа дама зборуваа дека е ќерка на некој железнички магнат.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И уште ми рече тогаш дека е подобро да не доаѓам во Сараево и да си го вардам градот во спомените без лузни онака како што се варди убавината на мајските утра.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Јан Лудвик го исмеваше нашиот свет и тврдеше дека тоа е лажен свет, дека е илузија; ние моравме да се браниме себеси, да го одбраниме светот во кој живеевме, оти немавме друг свет, свој свет, како што имаше тој; ако го изгубевме светот на Партијата, ние ќе останевме сами со себе, и ќе моравме да погледнеме во празнотијата на сопствените души.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

ЛУКОВ: Верувам... верувам дека е во Софија.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога тој при ракувањето го изговори името, Елена сфати дека е странец.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но, само по неколку месеци, со втората измена – од декември истата 2008 година, се предвиде дека, во оваа ситуација, на работодавач кој е правно лице, ќе му се изрече глоба во износ од 15.000 ЕУР (чл. 8, ЗИДЗРО/дек.08); • за прв пат е воведен и нов член, 266-а, кој предвидува дека – ако трудовиот инспектор утврди дека е сторен некој од наброените прекршоци, должен е на сторителот на прекршокот да му предложи постапка за порамнување и посредување, согласно со Законот за прекршоците (2006) – чл. 29, ЗИДЗРО/авг.08.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Всушност тој ги препрочитува моите недоизречени искази што лично тој ги има дотерувано и сега се труди да ги престори во вистини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Стрелале и го прашувале дали сѐ уште сака да има деца, а тој, антав воин, со тешки зборови им одговорил дека ништо веќе не сака, дека е од нивна пушка крвав над коленици, жив за борба но без машкост за татковски соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред девет часот Петра тргна од маса на маса да наплатува со што всушност на гостите им ставаше на знаење дека е со намера да затвори.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ѕемне ... и мисли дека е сон првата снегулка што го милува.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Тој никогаш не лежел со тебе цела ноќ на плажата во Камакура, никогаш не ги слушал твоите кошмари, никогаш не чул како целото твое детство се менува под тие ѕвезди, се менува и се превртува, додека твојата детска уста се отвара да открие некое ново минато, секогаш она за кое тврдеше дека е реално и сосем вистинито.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Она што го градат тие, се знае дека е изградено како што треба, од вешти раце раководени од мајсторски умови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дури сега гледам дека е отсечена како со секира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Верувај ми, Бреза, дека е така. Обиди се да ми поверуваш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Земјата пропаѓала под неговите пиралки во опинци од кожа на диво свинче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откога ги слушнав сите интриги од луѓето и, откога ми кажааа дека и тој учествувал во сето тоа, објаснувајќи пред насобраните во дуќанот кај мостот што значи тоа арондација, дека е тоа окрупнување на земјата, спојување на парцели, во овој случај, заради продажба на луѓе од канадската мафија, па уште и дека Никола Поцо бил крвожеден, јас бев наежавен и тоа, сигурно, Владе можеше да го види и да го осети.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Читателот ќе забележи дека болдираниот текст во „приказната“ упатува на белешка кон крајот на текстот – коишто ги има околу 160 во целата книга и каде што е разработен и објаснет споменатиот правен институт, се разбира онолку колку што тоа го дозволува расположливиот простор и колку што оценивме дека е доволно за ваков тип истражување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Да објаснам? Па, мислам дека е тешко да се објасни, господине судија; но, да речеме вака.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

1. Не знаеше каде се наоѓа. Претпоставуваше дека е во Министерстото на љубовта; но немаше начин да го провери тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И маршалот Тито, во последните години од животот, во едно исповедно интервју, поставувајќи си го отворено прашање дали ќе живее во историјата, ќе рече дека е свесен дека малку животи загрозил за да спаси многу повеќе.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Така беше до пред недела две, а последниот пакет ми се врати со напомена дека е ослободен.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На залезот од животот на Татко, најстариот брат, не без тага во душата, му беше рекол дека е време, според неговото сеќавање, според сеќавањето на Мајка, да ги состават семејните стебла.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А кога Пек заради нимфоманка ја напушта својата отмена жена, мора да нѐ увери дека е опседнат со неа.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Некои фустани, како оние на калуѓерките, само навидум се безбојни, а под нив како да се збрани сите бои и сите движења од деновите на карневалите во Венеција.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Забележувам дека е прекрасно излеан и вешто изработен.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Општо земено, човек не можеше да мисли дека е побезбеден во природа, отколку во Лондон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- И секој воденица, а? - Секој. Не можат мајкојдците да јурнат како на една воденица и да ја урнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лежам така на каучот, календарот вели дека е крај на февруари.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не го стори тоа затоа што знаеше дека е бескорисно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По шест години, кога малата требаше да добие потврда од матичниот лекар дека е здрава и дека може да оди во забавиште, по целиот пат додека мајка ѝ ја возеше, викаше на цел глас и плачеше, божем ѕрцките ѝ ги вадат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Понекогаш го споменува Волкојанецот кој, и покрај тоа што знаеше дека е врзана за креветот, имаше храброст да ја побара за жена.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Седна крај неа. Знаеше дека не е само измамен човек, дека е и лекар.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Едниот, дека не е намќор и накренат и дека е подготвен на милост; другиот никогаш да не заборави од каде произлегол и така да си ја најде мерата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Секој мисли дека е најубаво она место кај што се родил, вели Витомир, и го испушта чадот, заедно со зборовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој требаше допрва на себе да сети дека вистинската љубов гони кон дело, и лага е дека е вистинска онаа љубов што ќе остане за сите скриена.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Уште од самиот почеток, од насловот кој е извлечен од стихот на една песна на Хелдерлин, новинарката што го водела интервјуто, не наведува на ставот на филозофот кој за кризата вели дека е време на неизвесноста, но и најава за појава на нови сили кои би ја употребиле својата творечка моќ.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Забележала дека носи некакви необични чевли... вели дека никогаш порано не видела никој да носи такви чевли. Значи, изгледало дека е странец.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не можеше да изнајде ни една трунка глас, за да им рече дека е добро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не ме разбравте. Не бараше тој овца да заколам туку јас самиот тоа го мислев кога видов дека е ковче и кожа.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се изумува дека точно тој фактор ја спречува високоселективната цензура на кортикалните центри, дека се појавуваат пореметувања на перцептивините настани, дека е тоа изменета свест на личноста дека е тоа негова деперсонализација и да се потсетиме само на кажувањата на Бодлер, Олдос Хаксли, Анри Мишо, да се потсетиме на Рембо, Аполинер, Горки.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Се сеќавам кога самиот за таа фотографија велеше дека е историска, оти штотуку ја имал соблечено партизанската униформа и за прв пат облекол костум.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Погледнав на часовникот и видов дека е време да одам на перонот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мора да е некаде околу тој датум, зашто беше прилично сигурен дека самиот тој има триесет и девет години и веруваше дека е роден во 1944 или 1945 година; но сега беше невозможно да се утврди каков било датум во рамките на една или две години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На наддланката му лазеше пролетна бубачка под црвен оклоп, она за која се веруваше дека е предабер на гости.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Свесен дека е во првиот план на вниманието, син ѝ одеше по неа, ги покажуваше колениците со артистичен гест и сосила ги цедеше последните солзи од маченичките очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мислам дека спомна и дека е стаписана!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И не би било следење на правило, кое го исклучува акциденталното, непредвидено, „на слепо”, или варијабилно усогласување, туку треба да се состои во определено почитување на она за што правилото вели дека е конститутивно за придржувањето кон него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Откако утврди дека е млеко, им свика на другите козарчиња. – Тече козјо млеко од ридот! Млекооо од нашите кози!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Онисифор Проказник праша: „Ти си домаќин на куќава?“ а човекот со блесок на заби во брадата рече дека е така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Добро, добро! Гледам дека полека ти се допаѓа смислата на овдешната живеачка, - уште настојуваше Светлана да докаже дека е во право.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Игуменот им кажа дека е градена во вид на крст, лежи на четири столбови, со апсида на источната и западната страна, со две куполи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дури кога братучетка ми со едното ноџе само по чорапче скокна надвор и замавна со раката мачката троа се подисплаши и тромаво се симна по скалите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Повели- му рече и тогаш мене ми прескокна срцето во градите зашто знаев дека е тоа дедо Геро Војвода.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

А зошто избрал да се застрела в поле кога можел да го стори тоа дома, е, тоа воопшто не би ми влегло в глава ако се потврди дека е така“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Реков дека е мој. Тие се погледнаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во тие часови немаше разбирање за Ивана и не беше таков каков што мислеше дека е.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Мислите ли поинаку? На секој начин се надевам дека е така.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Додека Вера, одново ја прелистуваше книгата раскази на еден голем европски автор (за кого сите теоретичари и литературни критичари сметаат дека е вистински гениј), трудејќи се да си ги долови сите пропусти направени при првото читање, да ги одгатне сите потенцијални значења и нормално да се коригира во проценката што ја имаше за него, нервозно си ја корнеше горната усна и незадоволно мрмореше како може токму него да го сметаат за гениј, а историјата на книжевноста да му изгради споменик за вечни времиња.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„А ти, мали?“ му се обрати. „Да ти најдеме нешто?“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сепак таа не се предала толку брзо, иако, кутрата, знаела дека е сама како гранка на исушено дрво.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

В село, за некој здрав, силен маж често ќе се речеше дека е „како Јурук“.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Мислам дека е време. - им рече кога се исправи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Последниве години се успокои од тоа. Му се гледаше дека е така добро да си живеат и да си стареат двајцата еден покрај друг, во оваа мирна куќарка скриена меѓу дрвјата во големата бавча, две свеќи во тиха црква што си горат и ќе догорат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Откако наидува на крајно непрофесионален, дрзок и игнорантски однос од претпоставените и откако увидува дека е изманипулирана и практично не постои можност за вонсудско решавање на спорот, таа – заедно со уште десетина работнички 282 кои се најдоа во ист кош, а охрабрени од позитивното искуство на некои работнички од истото трговско друштво, кои уште од порано се одважиле спорот да го решат по судски пат – решаваат, во јули 2009 – та, да поднесат колективна тужба против нивниот довчерашен работодавач.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но и не призна дека е победен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Деца тоа не го носат,“ пувкаше Љупчо и нѐ гледаше низ чадот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

И сочини Писмородецот точно триесет и две букви, триесет и две сликички за зборови триесет и два без кои не може ниеден владетел, и кои нужни му се во уката на владеењето со други, меѓу кои најважни се: „јас“, „власт“, „уво“ (доушник што значеше, човек што слуша кој што говори за власта и потем преподава кај царот) и други, а писмото тоа изгледаше целото вака: Кога виде отец Стефан дека е добро словото што со своја рака а со писмото новородено го сочинува логотетот, му предложи да издаде заповед: по целото царство да се изучат сите нови букви; писарите, отците, управителите и сите грамотни да ги заменат старите со нови букви, за да го разбираат владетелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не мислам дека е било што...

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се гледа дека е и уплашен, ама и среќен. И Зоки е и уплашен, и среќен.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тоа навистина можеше да се случи и ќе беше протест, дури сега сфаќам - дообјасни Стариот писател. – Веројатно сакаше да ми укаже тој делегат дека е смешен ставот за промовирање заслужени поединци од областа на културата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Понатаму тој вели дека е „голема будалштина кога слепецот со сите сили настојува да ги води оние што гледаат“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

А наеднаш го узнав она, најстрашното: дека е непријател, дека е злосторник, и дека не ја заслужува слободата за која и не можам да речам дека му ја донесовме ние бидејќи и тој самиот за неа се бореше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Екологистите од „Опстанокот“ тврдат дека е неопходно итно да се направи анализа на составот на водата за да се утврди што сѐ таа содржи.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ја носи во очите сиот живот таа слика и во сеќавањето го носи она насетување и стресеност на животинче, кое иако првпат го видело она нешто и, иако без ука, знае дека е тоа птицата на страста и сладоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А со очи веќе го бара стопанот со недопуштена стутканост на лицето: не му се нужни парите зашто ќе му остане часовникот за кој, итречки но без уверливост, сака да докаже дека е од злато.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Планерите во Министерството за надворешни работи од 1943 година започнале да ги предупредуваат воените планери и СОЕ дека е потребно да се размислува и за повоените британски интереси.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во документот, за кој се вели дека бил сопственост на трстјанската поморска полиција, се вели отприлика следното: „Еден брод на сопственик од Мисолонги, а државјанин на Турција, закупен од извесен трговец Никола Поцо, беше запрен на отворено море и се констатира дека е натоварен со барут и со муниција за малокалибарски топови и за маузерки.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Дека е за болест го давам, вели Доксим Тренчески, земајте, мачкајте се, вели, не барам ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сигурно и во него има чувство дека е казнет заради нешто од самиот Господ оти такво чувство имаше и во Доне, само што Доне тоа чувство го немаше претворено во гнев, туку во понизност пред предодреденоста што не може со ништо да се промени.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Да го земеме, на пример, студентот по медицина кој од колеџот минува на медицинскиот факултет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Каде и да се наоѓа, додека спие или е буден, додека работи или одмора, в бања или в кревет, тој може да биде надгледуван без предупредување и без да знае дека е надгледуван.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таквите уште си мислат Дека е најважно што си каснал пред спиење Па откако ќе видат дека од кркање не се прават сонови Се отепуваат пиејќи апчиња за спиење и против запек Пред тоа одат и на фитнес и на тенис Ама од тоа не се крепи ни сон ни пенис

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Сиот шут се собирал на едно место и така израснал ридот, денес озеленет, кој по ништо не потсетува дека е создаден од урнатините на градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Без брзање се исправи на нозе. Можеше засекогаш да ми ја затне муцката со удар. Од сеченото чело му протече крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се огледа на малечкото огледалце и за големо чудо — не можеше да се познае дека е таа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За првпат успеа да го интернационализира палестинското прашање, да придобие и голем дел од американската јавност, која дотогаш ова прашање го сметаше за маргинална бегалска историја, како многу други во Америка!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

За самата креација на едно такво тврдење, пак, може да се каже дека е само пламнување на таа величествена искра интуиција.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Владата мора да покаже дека е вистински посветена на целосната интеграција на сите етнички групи во земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Господинот Гроздановски, набљудувајќи го истражувачкото поведение на кучето, малку се разочара плашејќи се дека кучето е рамнодушно кон него и дека е во потрага по нешто што треба да ја задоволи неговата себичност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Рече дека е од Псодери и дека е чувар на манастирот и конаците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој исто така ја држеше и трската која некако ја добил во барот Рио, се трампал за нешто, се повеке ⥊ се чини за нејзината црна кожна јакна со метални нитни на манжетните кои специјално ги соши една жена во Портланд која тврдеше дека е Циганка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во еден момент беше сигурен дека надвор е бел ден, а во наредниот беше исто толку сигурен дека е рог темница.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, за чудо, тужбеното барање на Зефиќ беше одбиено како неосновано, а секоја странка беше задолжена да си го сноси својот дел од трошоците!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во поглед на мерките кои би требало да се преземат, сметале дека е потребно да се имаат предвид „алтернативни политики“, преку кои на Британците им се отворала можност предметот да го прифатат секогаш до онаа граница кога тие не би смееле да покажат дека заканата кон нивните интереси била преголема и од тие причини предвреме да не се придржуваат кон мерките што би можеле да го забрзаат директниот конфликт со Советската влада.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тоа тој го потврдува и со својата опсервација дека ако се одржи слободен и фер плебисцит, тој би резултирал со формирање на „слободна Македонија“, а со тоа би се анулирале „грешките или лапсусите на историјата“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Загледан од блиску, се покажа дека е девојка.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ме посоветува да останам на колата, болен сум, тој ќе се грижи за запрегата што ја водев од Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми се претстави дека е од Битола и дека во Париз работи десетина години.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Проверките што ги направија по официјални канали навеаја извесност дека Цви не е во Једи-куле.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се распраша за неа и дозна дека е жена на офицер, покрстена Еврејка од Војводина, дека маж ѝ последнава година служи во погранична единица, дека ја посетува на неколку денови во месецот, додека останатото време таа останува сама во куќата. Шабтај се врати скршен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Гладот ли што ги мачеше и нив исто како и џганот, или сликата на гладот што ја гледаа пред себе во партали, боси нозе како ѓон со крвјосани петици, гурелави очи и остри коски како сабји подадени под смрдените кошули на оние што ја преживеале чумата, ги издели некако двајцата од несреќните и ги направи поблиски, иако со сркањето од бакарните чанаци сакаа да покажат, ќајата - дека и покрај човечката слабост тој си е обезбеден пред допирот на несреќата, а тој пак - дека е благодарен и почестен што е со него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Улиците се исполнија со луѓе кои со пили, секири, чекани, кршеа сѐ што ќе видеа дека е златно.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Си мислев никогаш во мене не ќе догори свеќата моја - а догорува Си мислев никогаш реките не ќе зајдат – а зајдуваат Си мислев дека е веќе крај на сѐ – а сѐ одново почна.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Потоа се сретна со Комисијата, и им ја кажа целта на своето доаѓање; им кажа дека е испратен од Владата за да ги пренесе нејзините ставови со кои се инсистира Комисијата во својата работа да ги има предвид историските, националните, етничките, културните, верските и јазичните карактеристики на Подрачјето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Учителот рече дека е вагабонт.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Застана на едно место и се разгледа наоколу, не толку со љубопитство, колку со важност, божем целиот свет знае дека се вратил и дека е тој тука, но не истиот, туку друг, богат, испеглан и чист, човек од светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но Калија веќе не беше таму. Ја зела чезата, рече татко му Пајко без глас, и штом слушнала дека е тој в џамија, тргнала уште со ден кон манастирот „Свети Никола“ во Кожле.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Им се придружил и Јордан Шоп и рекол дека е бесмислено да се говори за заменик како навистина челникот да е покриен со земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ништо! Се чини дека е веќе одамна мртов!“ „Гледаш ли Смит? Од што би се плашеле?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Таа уметност, која одбива да се декларира како народна, е подложена на жестоки напади: се вели дека таа уметност (меѓу која и џезот, авангардата, постмодерната) е „културолошко труење со предумисла“, дека е „доволно смешна за да биде дел од паузата на народните приредби“ (повторно мислев на Луција), па се прогласува таа за производ на болшевизмот, односно комунизмот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ти ни го одредуваш патот на зрачните надевања дека е побогат и еден убав потез со раката насочена во вистинско место од сета залудна тревога што дните ни ги исполнува.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Сигурно некој му пишал, или му кажал дека е болна и му порачал да си дојде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да се уверам дека е циција за каков што го знам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Стоеше под гола мошне разгранета липа и под безбојната старомодна наметка на толку висока како што мислев дека е, без јасен лик и со спуштени раце, неподвижна.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа ќе биде третата голема револуција во човековото поимање на светот и себеси, по онаа на Коперник и Дарвин: Коперник му покажа на човечкиот род дека не е центар на универзумот, Дарвин му покажа – дека не потекнува од Бог туку од мајмун, а јас – дека човекот не е она што мисли дека е.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кој тоа може да го знае?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Отец Симеон беше сигурен дека е повисок од Мирона за неколку пршлени во `рбетот. Се спријатели со браќата Крловец од здодевност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Додека ја набљудуваше жената во нејзината карактеристична поза, со цврстите раце кренати кон жицата и со истурениот широк задник како на кобила, тој за првпат забележа дека е убава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во себе си помислив дека навистина би ми било полесно ако еден ден слушнам за него дека е во среќна врска.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Премреже, несреќичка: вчера се котел и плачел над Калпаковиот гроб, денес станал питач по женско месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На третиот ден остана да се сочини само уште отисок од првиот збор, за кој Филозофот претпоставуваше дека е јас, а клучот за тоа јас беше потписот од крајот на текстот, што прв беше умножен, и што според уката на Филозофот значеше: Дариј.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Семјон се накашла. Првиот знак дека е затечен од некоја непријатна изненада, неговото накашлување ја означуваше токму таа затеченост.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Изгледаше не само како да е со него, туку дека е внатре во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Малку не ми е јасно, но знам дека е така: на народот треба да му го направиш ќеифот, ама за да го отераш во ќеифот треба прво по глава да го удриш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ако синдикатот, во рок од осум дена, не се изјасни за давање или ускратување на согласноста, се смета дека е согласен со одлуката на работодавачот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се гледа дека е налутен, а на лутината му доцнат зборовите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оливера Поточка пред сите кажува дека е трудна и дека не сака овде да го роди, а на Филип Хаџиевски одново му се одзема умот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Но јас ти велам дека е студена! - А јас ти велам дека е топла!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Дека е тој толку голем, што да му нема друг рамен, а Васил спечурен и крив, а тие се постојано заедно, граѓаните, здружени и со ѓупско и со турско, како по мека се собираат по нив и ги задеваат. Особено него, Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Често бидува Преспанецот да потпевне на чардакот некоја стара и мераклиска - не мора да е баш преспанска ама секако да е натопена со роднокрајна тага: од кога е ставена чатијата на куќата Преспанецот си ја есапи песната за барјак развеан на чардакот а самиот во себе си вели дека е барјактар не да речеш за фалби или за нешто друго, ами отшто секој барјак си има и свој барјактар.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Мислам дека е време да си одиме.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сè си има своја убавина.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Подоцна се дозна дека при ударот, добил потрес на мозокот, од што му запреле животните функции, поради што се констатирало дека е умрен.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јас сакам да се вратам во Југославија, велам, а тие ми велат дека е таму многу тешко.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Небото нема крв, одговори неговата празнина а ова што мислиш дека е нож само е опашеста ѕвезда. А дали ветровите имаат нозе?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Џоан наведува некои примери на начините на кои шизофреничарот се обидува себеси да си долови дека е жив со тоа што е видлив, па според тоа, барем присутен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Геј-културата, каква што ја познававме, беше остаток од една претходна епоха. Не ни изгледаше дека е за нас, дека е наша култура. Немаше што да ни понуди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што ми рече за него. Дека се даваше себеси освен двапати неделно (секогаш истите денови, четврток, недела? Дека е емотивен?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

— Јас знам дека е од кај нас, велам, му го знам и селото Загоричани.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Имам впечаток дека е таа наполнета со олово - се ниша, тежи и се заканува да падне в прав.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пенчо направи тажно лице и како просјак застенка без врска со прашањето: рече дека нема ни татко ни мајка. дека е гладен.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но отец Иларион знаеше дека Бонети не мирува, па често кога ќе го насетеше дека се вртка крај нејзината одаја, ќе се накашлаше давајќи му знак дека е буден, или ќе ја отклучеше вратата од својата одаја давајќи му време на Бонети да се повлече, да не дојде до кавга, до расправија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие разменија на крајот неколку мисли за тишината и зборовите: Извлечи од заборавот зборови кои ти се чинат посилни од тишината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Одлучи дека е потребно да постапува достоинствено а на работите да им приоѓа без непотребна скепса.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ема имаше висок степен на самосвест, таа знаеше дека беше почитувана од колегите и од надворешните соработници (дури и од оние кои постојано работеа против неа) затоа што покажа, низ сите изминати години, дека е жена со силен дух, тврда и непопустлива.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И затоа, решивме, по секоја цена да не признаваме дека нашиот свет е фиктивен и дека е меур од сапуница.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

За него не можеше да се каже дека е неисправен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- За турбо-фолк музиката, онаа новокомпонираната македонска што ја обожава Саше, за неа вели дека е кич, па така и за нас, бидејќи сме ја слушале.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе ја наѕирам долу кравата, си велам. Знам дека е пред отелување. Слегувам да видам дали има ново.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сигурно си мисли дека е грда, и дека таа е крива за сѐ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите овие години се обидуваа да му втиснат во мозокот претстава дека е припадник на најмоќната, најспособната нација.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ако е сама, и таа ќе копнее, не како него, лошо и налудничаво, зашто тој старее а таа има седумнаесет години, ќе копнее убаво и жаловито како ластовица, и не за некого, зашто нема приличен пред нејзината младост, а така сама од себе дека е толку чудно убава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Оти ноќе, старите полицајци (така ги викам) иако дедо ми се лути и вели дека е поправнилно да ги нарекувам Удбаши, според името УДБА што е кратенка за некогашната Управа на државна безбедност каде што работеле по војната), раскажува необични случки, потсетувајќи се на своите млади години, разгледуваат стари фотографии на кои дедо ми беше облечен во кожен мантил, имаше многу густи и црни мустаќи и изгледаше необично строго.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Многу луѓе мислат дека Неуроромансер е мрачна книга, но јас сметам дека е оптимистична. ТЛ: И јас исто така. ВГ: Мислам дека иднината всушност ќе биде подосадна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со уште еден поглед се увери дека е сам, потоа повторно се наведна и нежно држејќи го стапчето, со лесни потези на раката започна да го работи она што тој најдобро умееше од сѐ на сиот свет.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ваквите дејства, најпозанатиот кант автор на некогашната СФРЈ ги образложи со тоа дека е висок, леп и плав.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Сакам да речам дека е големо зло ако некој уште од малечок почнува да лаже.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

За Ламбо Малинов, братучед на Тодор, знаевме дека е во Женска гимназија. Бргу се зближивме со Лефтер и Тодор.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога ќе се скрши грнето секој вистински грнчар знае дека е најлесно да направи ново ама и секој знае дека е врвно прашање на грнчарската чест да се залепи скршеното грне, да му се зацелат раните и пак да се направи нова празнина која да се наполни со нови не толку жешки тајни и не толку блеснати соништа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Како алхемичар изгубен во лавиринтот на зборовите, Климент Камилски долго време чекореше низ коридорите на својата библиотека, барајќи ја својата еурека, којашто мислеше дека е во неговите книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Порано ние, божем, пишувавме и велевме дека е облечен најдобро од сите, но тоа не е сосема така.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Го најдов и го доведов. Ќе го нахраниме и ќе го облечеме. Ќе се моли за нашите души.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Книгите исто така беа повлекувани и одново пишувани и без исклучок беа одново издавани, без секакво признание дека е внесена каква и да е измена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ѝ нареди на ќерка ми да се преправа дека е трудна, дека треба да роди. Немаше каде: се согласи, кутрата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Победата на Француската револуција убедливо ја покажа трошноста на сето феудално општество, за кое порано непрестајно се тврдело дека е вечно и незаменливо, а таа исто така од темел ги разниша сите оние учења што претставуваа во овој или оној вид идеологија на феудалниот поредок.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Несомнено е дека е виртуозен писател.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Му се чинеше дека е тоа нешто најмногу до кое може да достигне во својата љубов, да го има при себе барем отисокот на нејзиниот лик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можело и од подалеку да се види дека е погрд од својата вчерашна грдост, онаков - ненаспан и недоверлив, повеќе со намера да предизвикува отколку да заштитува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можам ли да кажам, набљудувајќи и испитувајќи, дали некој е во длабока медитација, длабок транс, под хипноза, се преправа дека е парализиран, навистина парализиран, целиот смрзнат од страв, или всушност може да се движи, но не смее и не го прави тоа?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Татко ми се сомневаше во постоњето на реинкарнацијата, а мајка ми рече дека многу би сакала да верува дека е можно тоа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Не верувам дека е крив, но тоа нас не нѐ интересира, господин управниче, - рече Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Еве, и писмо ти испрати, вели, за да знаеш дека е жив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На ова се надоврзува чл. 30 од Законот кој предвидува дека на вработените во јавниот сектор кои усно или писмено пријавиле сомневање или имаат сознание дека е извршено, или се извршува или е веројатно дека ќе се изврши некое кривично дело против службената должност или друго незаконито или недозволиво постапување со кое се загрозува јавниот интерес, безбедноста и одбраната, им се обезбедува заштита согласно со закон и им се гарантира анонимност и доверливост до степен и до момент до кои тој тоа го бара.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Не ме слуша како ѝ кажувам дека е шмизла и легнувам да спијам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таа беше свесна дека е привлечна девојка, но сепак тие довикувања правеа да се чувствува малку непријатно.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Што значи тоа? - На крајот од седумдесетите години, читателите на ревијата за музика „Џубокс“ можеа да го дадат својот глас за гитаристот за кој сметаа дека е најдобар во СФРЈ.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сите сме со ист состав, зрачиме едни кон други со сопствената енергија за која мислиме дека е само наша – продолжи старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

За мене е достатно кога организацијата ќе рече за некого дека е предавник.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога Татко ќе ѝ откриеше место на новата книга во библиотеката и кога ќе ја прочиташе на начин којшто веруваше дека е единствениот, во нашата куќа настапуваше тивко, празнично настроение.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во еден период сакаше да се врати кон стариот проект, на крајот разбра дека е тоа невозможно, но сепак продолжи со работата врз некои поглавја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој не размислува што нејзе ќе ⥊ биде потребно зиме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Па, зашто... ха, ха, ха, - не можеше да се соземе тој, - затоа што постојано сака на нѐ воспитува и превоспитува, како што таа мисли дека е најисправно.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Попот прочкрта со забите и ја заврте главата настрана да не го гледа не кадијата, ами новиот бег Јунуса, кого уште кога се предаде го позна дека е ланскиот калуѓер од света Богородица и толку го замрази, што не можеше да му го гледа суратот, па ништо не му одговори на кадијата. – Не зборуваш, а? – му се врекна кадијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Народниот гениј, на инаетчиите често им дава животински особености, па неретко, за некој инаетчија ќе каже дека е магаре, то ест дека се инати како магаре на мост.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тоа е како да сретнеш пријател на пладне и да почнеш да му објаснуваш дека е дење.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зар тој што имаше толку исушени откоси зад себе, за кого кружеа гласини дека е женски срцекршач, вечерва уште на втората средба прифаќа да биде понизен слуга и роб.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И покрај тоа што признал дека е под квалитетите на Томас Ман, сепак, тоа не била единствената причина поради која се нафатил да го драматизира неговото дело.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Штом се разлошени офицерите знаеме дека е болен чјорнија чјорт.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога овој притулено му го кажа името и од каде доаѓа, и дека е инаку рибар на санџак-бегот во Блатието, мостаџијата доби презрив израз: „И сега, доаѓаш да помагаш?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Гласот малку ѝ трпереше, како секогаш кога се воздржува да не покаже дека е лута.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

За Зоки ова е малку необично. Тој отсекогаш мисли дека е пораснат, но другите тоа како да не го признаваат.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Во прво време и таа поверува во гласините што се ширеа меѓу Евреите на Солун, дека маж ѝ е затворен таму, дури и некое време по добивањето на неговата штура картичка од Виена од која со сигурност единствено можеше да утврди дека е жив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вака завршен тој не може и ја нема намерата да го изрази, на крајот, моето задоволство дека е сето тоа совладано.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

- Лажеш. - Ти лажеш. Откопај го кутичето и ќе видиш дека е празно.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Слушај, да го соблечеме убиенион и да му ја запалиме облеката? - Зошто, кажи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да ми ја раскажа приказната за Бикот, што му се ругал на телето кое во својата наивност прашало зошто не влегуваат во дворот кога вратата зјае? Дали затоа дека е шарена?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Знаеше тој дека е права, но во својата сила над неа знаеше, исто така, дека е бессилен пред нејзините клетви.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

По ова тој, без да се обрати до Трудовата инспекција – за која вели дека е „јавна тајна“ нејзината корумпираност – се решава директно, по судски пат, да го бара своето право на исплата на неисплатените плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога весело викаа: „Бабо, бабооо! Ајде, дај ми од она нашето.“ - А баба Ѓурѓа знаеше дека е тоа парче сомун намачкан со свинска маст и посолено со црвен пипер. Тоа беше нивната гозба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Па, си земам за слобода да речам дека е најдобро да си ја тркалаш железната пара на бош и да се дружиш на пријателска база со двајцата, додека не му здодееш на младиот, кој секако има помалку трпение од возрасниот, кој, пак, знае да чека до бесконечност затоа што е каваљер, а ти си неодолива.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За да ја дознае вредноста на доброто, да открие дека е добро? -Така е.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Секој ден, Поетот, пред да излезе од празната одаја за која тврди дека е сцена на величествените собири на зборовите, извршува најдетална смотра на состојбата на лицето, на насмевката, и на сите делови од облеката (и покрај обичноста што веќе е спомната како карактеристика на неговото однесување).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во ушите како најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мара неколку пати им влегуваше во собичката, таа повеќе пати се обиде да им рече дека е многу, премногу доцна и дека е време да си легнат, но ни едниот ни другиот не сакаа да чујат за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кажа дека е од германската амбасада од Белград. Зборуваше српски.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

По кратка расправија за суеверието, решив да ѝ покажам на дело дека е глупаво да се верува во несреќа предизвикана од скршено огледало.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со широко насмевнато лице се вртеше де наваму, де натаму и се обидуваше нешто да рече.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Типот на конфликти со кои мнозината беа соочени во 19-иот век водеше во создавање на масовни политички партии, масовни синдикати итн.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

По тој повод ви пренесуваме некои елементарни информации за овој култен режисер кој почина минатата година.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се покажа, според мојата моментна претпоставка, дека е наш иселеник дојден од Канада.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И Зоки Поки, занесен, мисли дека е победник.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Во рамките на овие „алтернативни политики“ се предвидувало: „А) Отфрлање на нашата поддршка на комунистичките движења во југоисточна Европа и да создадеме поумерени елементи.“

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Јас ќе работам, ќе те почитувам, ќе те хранам и издржувам според обичајот на еврејските мажи коишто вредно работат, ги почитуваат, хранат и ги издржуваат своите сопруги.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Понекогаш тие игри изгледаа како лежерно потсмевање: кога некој кој веруваше дека е Казанова, го прашуваше за неговите љубовни авантури, или некој кој тврдеше дека е Наполеон, го прашуваше за неговите воени походи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но таман ќе заклучите дека е лажно кога од некаде пак ви доаѓа идејата дека тврдењево мора да е вистинито. Пробајте и ќе се уверите!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Сѐ ти нешто објаснуваш. Нели гледаш дека е мала и беспомошна?!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

За среќа, сум имал прилика да ја запознаам скопската М.М. и на моите часови, и да уживам во нејзиното виртуозно музицирање на конгите (и слободно велам дека е многу помузикална од холивудската М.М.).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ми кажа дека е лекарка, но за да не оди во провинција, се решила за оваа работа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Што дека е во Лондон. – Тоа нема никаква врска со пушењето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Престара сум, индоктринирана, научена дека телото ништо не вреди, дека е само мета.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Рекол дека е во прашање мала одмазда на месното население во врска со неодговорното однесување на една група Белогардејци од претходниот брод која, речиси без причина направила некои штети во пристаништето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Првата на којашто наидов изгледаше дека е оклопена во Јапонија; скршена, со едната нога подвиткана под себе како метален колан; ненавиена.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еднаш, божем посегајќи по Орбит мастики, украдов кондом од трафиката, го навлеков на показалецот, и потоа прстот го бутав во презреано јапонско јаболко, замислувајќи какво е чувството да влезеш во нешто толку мирисно, слузаво и меко како што велат дека е во жена.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Сакав да му кажам дека е важна обноската, сочувството со другиот, но тој не дочека.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А сега, мислам дека е време да заминете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Слаб е, им рече. Не се сетија да му речат дека е ластарест и молчеа. И нема заби; им рече. Заби?...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го побарав и Кочо Рацин. Цинично ми рече дека е исклучен од Партијата и ми порача да си ебам мајката.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ова беше нешто што ги надминуваше очекувањата на Едо и се потруди да скрие дека е вчудовиден од необичната изјава со која таа без колебање декларираше скоро натприродна моќ.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сепак стариот не сметаше дека е спогодбата заклучена дури не им изнесе на своите квартиранти некои строги прописи од домашниот ред и свои предупредувања од кои најважното беше дека тој нејќе ни да чуе за нив, и подобро веднаш да си одат, само ако имаат некоја сколободија со власта, било таму од кај што дошле, било овде, кај што се сега.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таткото убиен од заскитан куршум, мајката меѓи бегалците на Кипар, братот си игра смртоносна криенка со бејрутските урнатини, тој, без пари, кај некои зловолни роднини кои отворено му велат дека е паразит – што му преостанува, освен да си оди?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Затоа, ги покануваме сите оние што сметаат дека е можно одредено подобрување на сознанијата презентирани во неа, да нѐ контактираат и да го споделат своето мислење со нас.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Некој што не се движи, а сака, некој што може да се движи а не сака, некој што заборавил како да го прави тоа, некој што е на друго место, некој што е тука а воопшто не е тука, некој што мисли дека не може, но може ако мисли дека може.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Одам кај свеска ми. Одам или би одел. Одам да не ја најдам сама или ми рекла дека е сама.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И немаше да морам, како сега, на продавачот на печени пченки на кејот да му објаснувам дека е срамота при толку ѓубре корпите за отпадоци да се празни.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Нашите погледи бавно шетаат по тажните изрази на светците, некои насилно оттргнати од фреските и иконите, принудени на незамислива функција, потоа тука е симната Богородица од олтарот – за да се покаже дека е направена од пластична материја, односно дека нема ништо вечно во неа!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

(Авторот е склон кон суеверие, кон откривање знаци што нешто укажуваат; така, на пример, кога при бричењето ќе се исече, верува дека е тоа некој лош знак и цел ден страхува дека може да му се случи нешто непријатно)

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Денот беше дождлив, од оние дождливи пролетни дни, кога ти се чини дека е длабока, сива есен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И го прашуваме Огнена Ѓорго, дали има нешто за перење, за позакрпување. Знаеме дека е без домаќинка човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Македонците мораат да прифатат дека македонскиот државен идентитет не е ексклузивно резервиран за нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Стручно лице ќе можеше да рече за него дека е под дејство на дрога, но јас и другите од јамата не знаевме ништо за тој отров, освен дека е убиец на многу млади во светот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ја бранев таа своја сопствена митологија, која учеше дека е можно да читаш без да ги научиш буквите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Има една одлична сцена кога ги даваш оние Христијани што ги прелажуваат девојките во подземната. ВГ: Не е јасно дали тие ќе ги измамат или само ќе се обидат да им утрапат некои ужасни памфлети или слично.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јаже (The Rope), 1948г. •1948г. е значајна етапа во вашата кариера бидејќи со Јаже ќе станете свој сопствен продуцент, а тоа ќе биде и ваш прв филм во боја и истовремено голем технички предизвик.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Рече дека е мошне задоволен што има ваков мирен сосед - потоа испитувачки го гледаше со своите итро мижливи очи, очекувајќи што ќе му рече Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Помислија дека е тој што ги става тие пари на иконата во црквата, а ги зема од неа важечките пари.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јас од порано знаев дека е тој незавршен историчар, но не знаев дека е толку упорствен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На изненадување на сите, Донован се согласил да се стави под контрола на тој орган.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

А спектралната цивилизација измислена од Американците, ефемерна и толку блиска до исчезнување, наеднаш се чини дека е најдобро и исклучиво прилагодена кон веројатноста на животот кој нѐ демне. 62 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Чекори покрај колоната и сѐ уште не може да поверува дека е слободен и дека си оди дома.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но што да ви правиме ако не верувате дека е токму ваков?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Мамо, и јас ќе појдам со вас, барем со училишниот двор“, замоли Влатко, ама одговор не можеше да добие, затоа што Мими беше многу возбудена и во мигот даваше отпор - нејќеше да ги обуе белите чорапчиња, лутејќи се дека е топло, дури жешко и може да се оди со боси стапала во сандали.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Организаторската работа е пак работа, но не може да се рече дека е од тешките.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога се протуркуваат низ жените, кога немо стојат скраја слушајќи ја богослужбата посветена на мајката над мајките, Перса, забележувајќи ја силната светлина во нејзините очи, ќе прошепоти Мислам дека е време да излеземе во дворот!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Така почнала невидена војна помеѓу куп стрелци и еден гневен осаменик.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пуљам ти порасна косата и крстот на оваа глава што не сака да собере ум, не ти се пули, ама со тоа не значи дека е скриена срамотата, понижувањето и навредите!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Моторите не ги исклучувавме. Сѐ додека траеше растоварувањето, резервоарите ги полневме со бензин и кога ќе слушневме дека е готово, свртувавме и право во магазините.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но осеќам дека е многу повисок од мене и сета ме има поклопено.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Езерото сега, бидејќи лето, пак го имаше наоколу оној појас што го паметев од порано, а по кој се познаваше дека е спуштено што од сушата што од тоа што била испуштана вода за наводнување на полето под браната.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Жими ова златно сонце, Леме, ќе те спасам. (Господе, сивото, снежно небо, весело се отвора над нашите глави, се јавува зрак и таа мала светлина, победоносна, ни покажува дека е тоа пролетно време.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Онаа, кога ме поучуваа дека е доволно да се родиш со касмет па иако ќе те фрлат на буниште!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И на тоа како реагираше кога му кажа дека е бремена.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но се сети дека е пролет и дека треба да му се радува на сонцето и свежиот воздух, па ги рашири крилата и летна уште повисоко.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Нишав со главата недоверливо, слабо разбирав, малку ме тешеше сето тоа, мислев постојано на Мила и не сакав да ја загубам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Навистина ќе треба да ја посетам, и тоа само уште еднаш, за да утврдам дали до крај ја имам исцрпено од себе си.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дубровчанецот ги собираше рамењата: „Појди. Но колку да видиш дека е вистина ова што ти го велам.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Откако лекарите рекоа дека е некое силно труење и ја сместија Ели во еден кревет, цела ноќ преседовме со Вера крај неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Момчето коешто старецот го задуши бучно и помпезно го покопаа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На Триманова ѝ се зема за грев наводната блискост со нејзината дотогашна претпоставена шефица, која претходно е избркана од работа – по што следува „логички“ расплет и таа да биде истерана од фирмата, како еден вид колатерална штета од целата ситуација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Знаеше дека е уште далеку од работ на таа извишена шума, но тоа беше единственото, на што уште можеше да продолжи да мисли, додека волците си мислеа на она своето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако Македонецот станал ментална проститутка мислам дека е време да разработам стратегија за отворање институции за граѓани ебани у мозок и на тој начин да се понудат соодветни решенија со кои би се наплатил овој секојдневен труд со кои се соочува кутриот и напатен Македонец.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Од тие причини, тие сметале дека е потребно да се стави јасно и категорично на знаење дека идејата за формирање југословенско-бугарска федерација тие "не можат да ја сметаат како алтернатива" за поширока балканска федерација.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Сум слушнал дека е убиен, но не знаев под какви околности“, реков јас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Едни сметале дека е подобро чалмата на султанот отколку митрата на папата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Марија се двоумеше сѐ додека не го виде последното место, под едно прекрасно зрело дрво на тиса, која на француски се нарекува иф, и тоа само неколку метри од мошне скромниот гроб за кој се покажа дека е гроб на Жан Калвин.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тогаш Корец почувствува дека е време да го активира знаењето стекнато на високите рабински студии, неговата реторичка вештина со која владееше врвно и која, знаеше, имаше сила да поведе колку и да заведе: „Мој сон е, учителу, конечното остварување на спој меѓу одамна поделеното западно и источно еврејство, големата унија што ќе нѐ сплоти во единствена нација, во нацијата на одново собраниот Израил”. Погледот на Апфелблум се спитоми.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мислејќи дека е жолта пеперуга, детено пружи по него рака.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

И така од век во век, од облак на облак.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Една претерана, залижана учтивост, која ја препознавам кај себе во ситуациите кога глумам „правилно“ однесување, а во исто време знам дека е фалшива.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Михаил Зошченко АРИСТОКРАТКА

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така гледајќи, виде дека е селанец во селска кошула облечен, со бели гаќи и чорапи, а кога погледна поостро, го позна и човекот. Никој друг — туку овчарот Ристе Богоев.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И жената, како за нешто судбинско, почна да говори дека е невозможно да се живее повеќе во Скопје без фрижидер.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Од јазикот негов капеше крв. Ни на господа не можеше да му се помоли.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На извесен начин таа сфаќаше дека и самата е осудена, дека порано или подоцна Полицијата на мислите ќе ја фати и ќе ја убие, но со друг дел од разумот веруваше дека е можно некако да се создаде еден таен свет, во кој можеш да живееш како што сакаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога сакав гласно да го повикам, тој скубна од земја тревка и ја стисна со заби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

”Не бев сигурна дека е вистинска змија. Мислев дека е играчка, онаква какви што луѓето ставаат во своите тревници.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Според него, повлечените граници биле узурпирани, а фактот што немало „независна македонска држава“, според Еванс, не бил резултат на отсуството на македонскиот патриотизам туку со право може да се смета дека е тоа „една од грешките или лапсусите на историјата“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Родителите ги успокојуваат дека е тоа за кусо време, дека така ветиле, дека мора да биде, зашто немаат со што друго да му возвратат на манастирот, на светецот, кој им помага и ги избавува од зло.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Способноста да се седи при машината за пишување со часови без расеаност, секако дека е корисна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не го гледам, ама знам дека е рака или нога од некој војник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се свртев, го погледнав и сфатив дека е исплашен; за првпат го видов Земанек, Големиот Гетсби исплашен до смрт.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И вели Првин си помислив дека е Глувиот Џокоски или дека е некој кој бил на Молитвена Вода и сега се враќа оттаму, но потоа убаво видов дека не е нашинец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Можеби беше правилно предупредувањето на Агна, кое ми го соопшти откога ѝ пишав за почетокот на работата на бунарот, дека е подобро да не се сообразува човек со желбите, како да се исполнети, пред да види што вели животот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дејан ми кажува дека носот му бил најубавото нешто на неговото лице.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Според држењето би се рекло човекот се штукна од умот, ама според оваа блажена насмевка што одвреме-навреме му се појавува на лицето, јас велам дека е подобро што тоа се случи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Многу наши писатели мислат дека е потребно само членска партиска книшка и да станат „Капо ди тути Капи“ во писателската асоцијација, то ест во издаваштвото.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Директорот воопшто не изгледаше дека е засегнат од поднесената тужба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имаше многу обврски, тежок живот, но сега, кога требаше да го напушти, не ѝ изгледаше толку одвратен. – Со Френк беше на прагот од еден друг живот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во моментот кога човек ќе сфатеше дека е веќе неспособен да ги разликува зборовите по вид, род и број, кога ќе станеше свесен дека тие се претвораат во лигав куп бесмислени звуци кои за него немаат никакво значење, тогаш знаеше дека нема враќање.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Напротив, ние веруваме дека е обратно, дека компјутерската метафора дава единствен хуманистички поглед на човечкиот род кој сѐ уште е компатибилен со најригорозните перспективи на коректност во физичките науки.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Таа рекла дека не сум рекол така, и дека сум рекол дека е простачка само точката што ја изведувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да бев сигурна дека е Горачинов може ќе рипнев, ќе се прелажев. Вака ништо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И секогаш чувствуваше дека е таков кога ќе се сетеше на своето дете, на неговата густа црвена коса по која со копнеж трепереа неговите дланки.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во џебот носиш цигари и запалка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И дури стариот да се заврти и да ѝ даде ишарет да не кажува, оваа наеднаш се испушти и му рече на војникот: – Море, пусто да остане и чешмичето, ами ако е за него, елате по мене, јас ќе ви го кажам, не дека е далеку!!! – и тргна напред преку дворот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Експертите на Форин офис во извештајот даваат и сугестии за можните солуции во однос на македонското прашање.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тој гори на постелата, и само по дишењето знам дека е жив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јазик, слобода, дух, непобитно е, дека феноменот на јазикот не може да се заобиколи, дека тој претставува апсолутна материја на поезијата, дека е стожер околу кој кружат и музичкото и ликовното и мисловното и духовното и самото време, најпосле.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во нередовни интервали, тие ќе му поднесеа едно валкано парче хартија за кое велеа дека е сметката, но тој имаше впечаток дека секогаш му наплатуваат помалку.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Овде тато повторно се налути - божем, тоа уште не може да се нарече раѓање, тоа уште не е човек туку е половина ембрион и дека е потребно или да се втурне назад, или да се смести во инкубатор.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Чувствував дека е сигурно!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ако надежта што му ја даде попот Ставре, беше надеж на болен кој кога-тогаш ќе оздрави, тагата на Марко, како клепало на порта, везден го потсетуваше дека е сардисан.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Нивно вистинско оружје беше безмилосното сослушување што продолжуваше со часови; го сплеткуваа, му поставуваа стапици, искривоколчуваа сѐ што рекол, го уверуваа на секој чекор дека лаже и дека е противречен, сѐ додека не почнеше да вика колку од срам, толку и од нервна премореност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

2. Јас лично сметам дека е соблазнувачко девојчиња да се учат дека нивниот статус зависи од вкусот што можат да го предизвикаат во устите на момчињата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Реков дека она „ми“ е вишок, и дека е перфидна импутација; но реков дека може да се каже „да“, и дека повеќе верувам во Свети Петар одошто во Партијата на здравиот народен дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Си помислив дека е тој на стража и дојдов...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ридот Цион е мајката на Израил, Ерусалим е центарот на светот, можеби е ова времето кога вековно прогонетите, страдната дијаспора, вековно расеаниот Израил конечно ќе се врати кон матицата, барем духовно обединет околу неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сфаќајќи ја и самиот необичноста на исповедта што требаше да го вклучи и Даскалов во карактеристиките на играва, помислив дека е потребно да го упатам и во некои други поединости.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Па како го пуштате да шета слободно... - Мислевме дека е излечен... - рече отец Иларион со јад во душата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога дојде сликарот, селото ја славеше слободата; секогаш луѓето слободата, иако краткотрајна, ја славеа на свој начин; ја славеа вратоломно, лудо, шеметно; можеби затоа што знаеја дека е краткотрајна.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Падна на ридот, еден штрк сонува брегови зелени. Му сѐ привидува дека е пак со јатата иселени.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Дали оставивте да поверува дека е добредојден нудејќи му место до себе на трпезата?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- Лекарот мисли дека е на психолошка основа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Виде и дека е итра, и дека сигурно одоколу ќе покаже благост, за да ја скроти пред него својата сила, која избива грдо како шурка од дупнато црево.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Му кажуваа дека е тука и Добра, сестрата на Пелагија, со малечката, мајката на Ангелина, Тина Гледачката, која сѐ уште е избегана малку... оти видела цела чета глувци како излегуваат од нивната бишка, а за Ангелина, велеа, не знаеме ништо, само се надеваа дека и таа ќе приправи, што ќе прави ваму сама, телото се исушува како слива и после оти саде коска ја фрлаат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Веруваше дека е можен мирот со чесните што ќе му овозможеше враќање во родната земја со Палестинците во егзил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Животот во паника ќе кидне прудолу да провери дали сѐ уште е тоа што мисли дека е: заден миг на свесност кога сѐ се претвора во блиц сеќавање во јазик разбиен од из-без-ум-е-ност во сублимиран естезис оти нема време да се прераскажува на долго и на широко само извесна веројатност да се искаже без надеж дека ќе биде видено од некого само извесна пасија по кажувањето - низ реч, низ слика, низ музика, низ тело, низ плот... само извесно насетување на вистината според логика која оди прекутрупа во погорниот, во вртложниот круг на небото кога тоа ќе се отвори во екс-та-за!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- „Гневот не раздели или љубовта? Судбината не порази или гордоста?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Таа рекла дека е точно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му се чини дека оди полека, дека е прикован за земја.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Далтон веројатно мисли дека кожната јакна нема да треба во зимата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ќе ве поведам. Од кај знаете дека е некој ранет?“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ние видовме оти во Македонија името Бугарин е последната метаморфоза во развивањето на нашето национално самосознание и дека е резултат на таа политика и општествена положба во којашто бевме поставени од завојувањето на Балканскиот Полуостров од Турците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Еднаш кажуваш дека е опасна, а еднаш полезна! Како да го сфатам ова? – се побуни Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

„Дали сте сигурни дека е тоа шарлах? Не направивте никакви испитувања!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ја крева нејзината дланка до усните и ја бакнува, а таа го гледа, стаписана, со црните очи од кои не престануваа да извираат солзи, додека брадата ѝ трепери од возбуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Прагмата морала да не му даде простор на правото на Македонците за нивно обединување, пред сѐ затоа што на Еванс му биле познати ставовите на Грците спрема Македонците во Грција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Најзабавен на Еда му беше Глувиот, Марко Кравата, еден провинциски бистар мангуп од Гевгелија кого војниците го завикаа Глувиот затоа што тој симулираше дека е глув.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сакаше да се пресоблекува во женски фустани, се лакомеше со жаби.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

МАНОИЛ: (Изненадено се свртува) Кој ме вика? (Му се причинува дека е жена му) Ти ли си, сакана?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Некој потропа на вратата. Јас помислив дека е татко ми и истрчав да го пресретнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Вели дека е болна, дека не може да седи, затоа што ја боли ’рбетникот и дека не е способна да работи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Едни си помислија дека некоја нужда го спотерала да дојава до Потковицата, да си го поткова коњот или да купи нешто од дуќаните, други дека е некој бестрашен ајдутин или Турчин зулумџија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му велам: „Другар иследник, дали смеам да ги изнесувам размислите по оној редослед по кој ми доаѓаат на ум во овој момент?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И даде лекови и праша каде ѝ е мајка ѝ. Му кажаа дека е на пат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ние сме глупави ( а толку се глупави и Гилфердинг, и Каниц и Григорович и Липарди и многу други етнографи) дека е Велес бугарски град и дека се најдува во Македонија; следствено не треба вие да се лутите дека владиката Дамаскин го затворил училиштето туку не дека вашата пропаганда си го пикнала носот не во својот чорап...“

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мислам дека е добро да се фантазира, тоа е еден вид јога на умот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

По носијата овие го познаа Толета дека е мариовец.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога јадам, помислувам дека е гладен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А татко му еден ден му рече: кој нема татковина, нема ниту гроб, нема ниту гробници и ти забранувам да патуваш!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Затоа Кирил Сукаловски, Дане Долгманов и Самуил Пендуш со одобрување и со почит на малолетници пред прославен мислител гледале во неговата издолжена става на куси нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Братучед ми Мурад јуреше на коњот преку полето со сува трева кон еден канал за наводнување, го прескокна каналот, а по пет минути, кога се врати, од него капеше пот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кафулето врз една тераса му се виде привлечно, но кога се приближи, виде дека е тоа полно со џагуриња и безделници кои не можат еден од друг да се чујат поради прегласната музика што се сведуваше на обична ропотеа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Па и Стојна, (бидејќи е најблизу), и моето колебливо однесување; бев нели решил дека е крајно време сосема да ја заборавам, па сепак, при случајните пребарувања низ тој недорасчистен полигон на крвавите чувствени пресметки, каква што беше и онаа сношната, се случуваше неочекувано да истрча лично таа и тоа облечена во онаа нејзина кожа од далечната младост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека во чудо се враќам назад, чичко Славе ми објаснува дека не работи без дијагноза од доктор и дека е задолжително да се донесе лекарска белешка, а кога го прашав како ја чита, тој се смешка: „Ааа... хммм.. а-хаааа... дообро, добро, јасно ми е сѐ“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Му го кажаа и името на барот. „Нели ќе дојдеш?“ му вели малечката и авторот знае дека малечката е мамката и дека е ова добро уигран тим.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Со исклучок на нејзината уста, човек не можеше да рече дека е убава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

МИТРЕ: Е, пара спечалило кучето! Кога го поткренав и видов дека е тешко помислив дека е сребро, а тоа, жено, злато! Ич на злато не ми отиде умов!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И понатаму Грофот ја користеше тупаницата и бирото. – Со оној твој исказ алудираше значи на тоа: дека постои заговор или манипулации во врска со твојата личност. И вистински мислиш дека е така?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога се врати назад кажа дека е преку полноќ.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се случува бегството во слободата под фустаните на калуѓерките понекогаш да е свечено доближување до смртта, та дури за секој нов почеток во Венеција се вели дека е одново доближување со смртта.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Мислите дека е можно политичката и комунална слобода да ѝ бидат контратежа на слободата ориентирана кон потрошувачка?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Значи лошо, а? - дофрли некој, а таа веднаш го прекина: - Да, така значи и... ете, туа, баш туа на врв јазик ми е тој збор шо го кажа другаро Захаријади... и шо, мене не ми текнува така брзо, значи дека е некој гопем збор, а големи, зборои можат да кажват само големи људје и тоа такви како нашио водач Захаријади.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Два дена подоцна Борхес беше погребан на тоа место, кадешто сега почива.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За да се разбере природата на сегашната војна - зашто, и покрај прегрупирањето што се случува на секои неколку години тоа е секогаш истата војна - мора прво да се сфати дека е невозможно таа да биде решавачка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа бавно се придигна, преправајќи се дека е болна, се довлечка до креденецот, отсече парче леб, го намачка со мармалад и му го подаде на Мирка.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Можеш ли да седнеш сама? – ја прашував јас постојано, мислејќи дека е нормално на стар човек да се понуди помош, но секогаш наидував на истиот одговор.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Почувствува дека е многу погладен за духовната отколку за земската храна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Поскоро да избега од тоа жестоко чувство дека е виновник и изневерник.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Почувствувала дека е дојдено време да се насочи разговорот кон целта за која Клементина ја донела Ервехе.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во сето тоа кај него, и што е обикновено во таквите случаи, немаше некој систем, но подоцна, кога стана прашање за историјата на неговото семејство Кочо, видов дека е неверојатно прецизен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Лекарот треба да покаже дека е свесен за омразата во вас, но дека ја разбира и дека таа не го навредува.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Големиот руски режисер и модернист, Андреј Тарковски, за уметноста ќе рече дека е нераскинливо поврзана со прашањето за значењето на егзистенцијата на човекот во вечната потрага по апсолутната вистина.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но не бегам ли од човечкото безредие на село што умира под рамнодушноста на совремието? ја најде причината: затоа мислеше дека е уште власт, дека треба уште да биде тоа. Затоа?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се нарачува специјално по некој „саватлија“ прстен за зетот и невестата со црн монограм, но само за пишувањето ќе се плата десетпати повеќе, отколку што чини самиот материјал, ако не стопи Пане цела бела меџидија за таков прстен и ги убеди дека е од нивното сребро.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајка, откако се поздрави со загрижениот Гури Порадеци, не дочекувајќи го неговото прашање каде е Татко, му покажа со раката дека е горе, со книгите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никогаш не се сложивме околу сортата на кучето. (Порано зборувавме дека е убаво да имаме дете, а сега сака да купиме куче?) - Па добро, повеќе не ми е толку битна расата на кучето.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Борците се проредија... паднаа пет-шест души, но обрачот не можеше да се пробие.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тогаш некој кажа дека е Нова година.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Одеднаш сфаќам дека е ова предел на некакви гасови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Бидејќи сега нема што да се работи, тој работи било што да се побара од него: насловна страна за часопис, изложба, филмска секвенца, итн., ад инфинитум.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тешката, влакнеста рака, за која верувам дека е со неподвижен прст, се подава кон чашата...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сфатив дека е само среќна околност тоа што до сега ништо лошо не се случи.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

дека (сврз.) - е (гл.)