дека (сврз.) - живее (гл.)

Важно е човеков да сфати дека живее во две кожи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На таа ли несигурност? (...) Да не мислиш на она чувство од кое нема бегање – дека живееме во некоја „Земја на заблудите“?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ние сме свесни дека живееме на Балканот, каде што не престанале мешањата на народите, множењето на разликите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
По патот јас му зборував за тоа дека Земанек е сосема изменет и дека живее со друга жена; мислам дека воопшто не ме слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одвреме-навреме помислував и на Лудвик, но тоа беше само потреба да се сетам; секој човек има потреба да се сети на некого или на нешто, оти тоа е потврда дека живеел, дека имал минато.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За овие дечки се вели дека живеат во бодар нов свет на прифатеност и слобода, милосливо поинаков од оној затвор на угнетеноста, од оној „кафез на исклученоста“ (иако „позлатен... со величествени украси“), кој го знаеле нивните претходници.142 Ако сакате да измерите колку добро помладите геј-мажи денес се асимилираат во поширокото американско општество, треба само да видите – или така барем тврдат застапниците на овој став – колку тие момци се неуки за геј-културата, колку се рамнодушни кон неа, колку малку им треба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Водеа мирен семеен живот, без некои посебни турбуленции и се гледаше дека живеат во мир и хармонија.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Рече дека живее во Иеропиги.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Единствената блиска роднина на мајка ми, не знам дали дека живееше толку далеку од нас и дека многу ретко се видувавме, не можев да ја почувствувам многу блиска, ниту да ѝ се доверам за оние работи што ме измачуваа во целото ова време.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Во кој шатор велиш дека живее Христина Петровска? - чув едно утро како некој го изговара моето име и презиме покрај шаторот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Марта и Ана ни кажаа дека живеат во убава куќа во тивко лондонско предградие, и постојано нѐ уверуваа дека пријателите на Зигмунд прават сѐ ние сестрите да добиеме визи за излез од Австрија, па потоа ќе можеме да им се придружиме во куќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Колку ја познавам? Името. Ми кажа дека е студентка и дека живее во новата северна градска населба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Немаме потреба од дебата. Ниту на крај памет не ни е да кажеме дека живееме во несовршено општество.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Понекогаш ми се чини дека живеам само за твоите доаѓања.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А мислев, заблуден, дека се раѓаме на овој свет за да работиме, сиве ние, дека живееме само додека можеме да го правиме тоа, да создаваме, а после, кога не ќе можеме да продолжиме со тоа, тогаш си одиме.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На вториот спрат од зградата којашто на Александар многу му се допаѓаше и понекогаш дури и со отворени очи сонуваше дека живее во неа како господин без обврски (еднаш му се кажа сон во кој што седи на белата мермерна ограда со гардистката, се држат за раце, неа до рамења и пораснала долга руса коса, наместо во зелена маскирна маица и црни вреќести панталони со џепови облечена е во бело кратко фустанче, и двајцата се смеат... се разбуди кога виде дека нежните црни чорапи од нејзините бутови, преку колената полека се спуштаат во извалканите војнички чизми) - беше сместена градската радио станица.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дење и ноќе телекраните ти ги напаѓаа ушите со статистики што докажуваа дека луѓето сега имаат повеќе храна, повеќе облека, подобри куќи, подобра рекреација - дека живеат подолго, работат покусо, дека се покрупни, поздрави, посилни, посреќни, поинтелегентни, подобро образовани, отколку луѓето од пред педесет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ОК, слушајте! Погледнете го човекот од феудализмот: немал поим дека живее на планета полна со природни ресурси, како што се фосилните горива, коишто ги движат машините, коишто создаваат уште покомплексни машини, коишто произведуваат хемиска- електрична енергија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Би ја поздравиле ако знаеја дека живее со него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќе ги собереме по селата тие ѓаури, ќе ги протепаме сите по ред, да знаат дека живеат под власта на исламот, ќе собереме што имаат по некоја пара, и стока, ќе одбереме секој по две-три убави ѓаурки, а сигурно ќе најдеме доста и здрави деца да му пратиме на падишахот за јаничари, – се присети кадијата на бившото грабење на Атпазар, и продолжи: – Согласни ли сте?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И покрај сета бесмртност трошка леб молам ('Лебот се гледа со очи!') еден добар, една добра, едно добро за душа на оној кој ја презира златната средина оној кој се чувствува удобно во сопствената природа и лебди леко, глатко глето клепка врз клепка - лебедова свила по рабовите на смртното случајно жив фанатично осамен благодарение на предрасудите за природното и вештата заблуда дека живее во заедница а не сам, самотен!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- А потоа како извинување следеше објаснувањето дека живееме во тешко бурно доба, дека нервите ни се изарчени, а време за починка за жал немаме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури ни со благодетите што им се дадени на билките ние не сме располагале!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господе, зар мора човек, за да е сигурен дека живее, постојано да е фатен во костец со својата судбина?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ете, тоа е таа моја вечна несреќа: Ништо посебно не се случува а јас сепак работите ги доживувам како зголемени непријатни слики и тоа не само некогаш, туку постојано, и таквите глетки од утро до мрак ме потресуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Препуштете се на ветрот на животот, едра нека бидат вашите раширени раце, спремни за секаков предизвик, бранови нека бидат желбите на душата, а брегови вашето срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човекот во ова време и невреме кога денот и ноќта немаат вредност ни тежина заборава и дека живее, толку многу брза за да зграби што може повеќе, а ја зграбува смртта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Иако нацртан не можеше да се движи, З беше среќен и не сметаше дека живее еднолично.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сè ми се чини дека е друг човек откако некој му кажа дека мајка ми не е мртва, како што тој веруваше, туку дека живее некаде во странство и дека постојано ја наоѓаат камен пијана по ноќните клубови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа го препознала и му кажала дека ми е другарка и дека живеам кај неа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ја прашав да не случајно го знае Стомачето и ѝ раскажав дека ми беше дечко и дека живеев со него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа ноќ вагонот почувствува дека живее.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)