дека (сврз.) - има (гл.)

Крузингот, зафатите врз телото, отворените врски, циклусните журки (circuit parties), одењето по клубови, порнографијата, меѓугенерациските романси, пријателството и особената комбинација на промискуитетност и на самотија, на еротско изобилство и оскудица, естетичност и аскетство – како тоа сум можел да го изоставам сето она што го прави машкиот геј-еротски живот толку особен и единствен?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И беше со добар фат! Како да работела в болница, толку добро знаеше да ги среди раните“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
4. Сетики знаете дека има разни коали Има коали чауши и обични мали гладни коали Има коали со здрвени вратови Од сонување саде во една иста положба Има коали кои не гледаат ни централни ни споредни вести И ич бутур не им е заради тоа Коалата не е коала ако не грицка лисје од еукалиптус
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Таму душа му вадеа, го претепаа: го тераа да рече дека има држава, а тој пак своето го тераше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Карл ѝ пишуваше на Марија дека сега за првпат разбрал дека има две мајки.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Велат дека има челични заби и сребрени боцки на грбот како еж.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Трговците со ништо не престанаа со своето пеење, сигурни дека има ги смекнале срцата на мускулестите гороломанци со кациги.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Дали знае дека има мајка...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога почувствува дека има успех со нив, таа премина на подиректната социјална мрежа, којашто ги вклучуваше нејзините роднини, кои почна да ги поканува за време на терапијата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 41
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ти кажа дека има организациа, кумитет, шо го викаат, и тој ќе си работи за секое село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многу често патував; значи, секоја недела, т.е. 3 до 4 пати во месецот си муабетевме за сѐ и сешто, па дури и за младата му жена што еднаш ќе ја донесе да си се поднови зашто со своето стручно око оценил дека има парчиња што на жена му многу ќе ѝ одговараат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Велат дека има убави едрилици, со здравје да си ги едрат!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Некои велат дека има повеќе, други - помалку.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Порача кафе и неочекувано откри дека има со што да се забавува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сакав да ја објаснам целата геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Николина Кралева уште пред состанокот на кој се обиде да ме оцрни нејзе лично ѝ се доверила дека има намера да ми го сврти вниманието, ако не може поинаку тогаш и со напад, сè со цел да ме збуни и да остави впечаток.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Прилично лесно ги прифати моите предлози.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зимата дојде дури порано отколку обично, рамнодушна кон тоа дека имаше сè уште луѓе под шатори и во непоправени полуурнати куќи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А: Ѕвонењето престана, зар не? Да, да, ви верувам дека има безброј начини да сокриеш некаква порака во некое музичко дело, како впрочем и во песните на пример.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога неговата животна сопатничка, познатата писателка Симон де Бовоар (Simone de Bauvoire) телефонирала во болницата неколку часови по земањето на дрогата и прашала како се „забавува“ Сартр, тој ѝ одговорил дека штотуку води загубена битка со дијаболична риба и дека има многу непријатни доживувања.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Вели дека има само 25 години.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Луѓето што врвеле, запирале крај Илко, го прашувале мудрецот од што е болен, а тој им кажувал дека има некоја лоша треска, и дека никаков лек не помага.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И кога од преку границата со Албанија ќе стасаше абер за смртта на некој близок, брат, братучед... чувствуваше длабоко во себе дека има солзи само за среќни настани, но нема за големите несреќи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Е,тогаш Анатолиј за првпат спомнал, и тоа, замисли си, во нејзино присуство а без да ја предупреди, дури и без да побара согласност од нејзина страна, едноставно човекот изјавил дека има намера да се жени и дека токму нејзе ја избрал за невеста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако за „Монпарнас“ се знае дека има најмодерна и најголема железничка станица во Париз, тогаш за „Ла Дефанс“ се знае дека во него е најголемата станица на париското метро.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Барем за машката култура, вистинската политика на филмот лежи во неговата естетика: неговиот стил го надминува она што го пренесува неговата видлива порака.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се крстам и сфаќам дека имало Господ.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Да бев хирург ќе го земев скалпелот в раце и ќе се радував кога тој ќе блеснеше со својата остра, заслепувачка светлина пред да се зарие во месото, во дивото, за да му покаже дека има подива билка и од најдивата болест.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Овие моите во штабот рекле дека имаат такво девојче и ме повикаа мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сепак, кога станува збор за радиото, сегментацијата е мошне разнолика: искусните радиски луѓе велат дека има значајни разлики меѓу „клинците“ од 13-18 год. и оние од 18-25; понатаму постојат категории, шминкери, уметници, панкери, пчелки и „обични деца“!? 112 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И реков дека има и други лажици, нив не треба да се мачиш да ги преполнуваш а кафето ќе излезе токму такво какво што го посакуваш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Аман Викторија, ме прекинуваш! Не гледаш ли дека имам работа!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Рофја да ги удри. Сѐ собраа ... Зар не знаат дека имаме деца?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јошида ми рече дека има нешто што авторот пропуштил да го истакне, т.е. дека во Јапонија во овој момент живее еден многу ценет стрелец кој досега сѐ уште не успеал да го погоди средиштето на метата во среде бел ден.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Едни велат дека денес Истанбул има над стотина илјади коли, други мислат дека има повеќе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тие и да знаат дека имаш вина, не сакаат од неа да те ослободат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секогаш кога говорот, движењето, однесувањето или предметите пројавуваат некаков отклон од најдиректниот, најкорисниот, најбезразумниот начин на изразување и на суштествување во светот, можеме да сметаме дека имаат „стил“ и дека се и автономни и примерни.391 ‌Токму затоа што стилот е отклон од нормата и начин на автономно постоење, бидејќи истовремено е и чуден самиот по себе и пример за себе – бидејќи самиот за себе си е нешто настрано – ете, токму затоа е тешко да му се објасни значењето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Трифун се досети дека тоа можат да бидат само гуските на мајката Роса, само не се наведна да ги преброи, сигурно се пет, сите знаеја дека имаат пет гуски.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сè до денес тој верувал дека има значајни подобрувања во неговите навики, во начинот на размислување и ритамот на живеење.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Земјата ја изгазија така вешто што не можеше да се познае дека има здола скривница.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Иако домаќините сѐ уште не се приготвиле за пречек на гостите, се гледа дека има каде да ги пречекаат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас лично немам ништо против евентуална ваша врска. Но, татко ми е многу погоден од сево ова и не вервам дека имате било какви шанси. Зато, најубо да ја заборавиш Томаица. И то е то...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Навистина, многу долго време не се беа виделе, но, знаела дека е мажена и дека има две деца.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
До тогаш ние знаевме дека има и дека имало каурски, рајатски и христијански земји и држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Помисли дека во него живее некоја друга; дека во неа живее некој друг; дека има моќ да создава небесни тела и го греат две сонца: машко и женско.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но сакам нешчо овде да ви кажа на сете, а тоа е: дека има арамии и арамиии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најпосле, меѓутоа, сфатив дека дури и да можам да изнесам сѐ, да си ги објаснам и да си ги оправдам методите, да ги предвидам и претпазливо да се осврнам на сите можни приговори против мојов проект, да ја разгледам и критикувам работата на моите претходници и да изградам единствена, кохерентна, кумулативна расправа, никој не би истрпил еден таков сложен, волуменозен потфат и не би сакал докрај да го прочита грамадниот том што би произлегол од тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хера започна да му става до знаење на нејзиниот слеп маж дека имаат уште еден член во семејството кој им помага во работата, кој се грижи за Пансионот како и таа, дека е добар и има добра душа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Мислам дека имаше бели панталони – реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секој од нив веднаш е примен, поголемиот дел добиле инекција, а сите се дијагностицирани како шизофреници.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Видов во огништето дека има жар, па реков, морам да испечам кромид за да му ја врзам ногата на човекот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Целата парнична постапка, во однос на судските трошоци, го чинеше 3.700 МКД, додека адвокатот своите трошоци, во висина од 5.000 МКД, си ги наплати од склучениот договор за вонсудско порамнување. 119 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Денес и јас насочувам и многу ми е мачно кога ќе видам дека има се помалку насочувачи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И стварно, по недела дена седевме со мали Џонсон, а јас глумев дека имам малтене готово сценарио што гарантира вртоглав милионски профит.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Марија не сакаше да ја види уште од оној ден кога го донесоа во болницата и кога лекарите му рекоа дека има тумор и дека мора да се опериса.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сето тоа ме тревожеше. Дури и на дедо Баџак по малку му се лутев што умре без да ме викне, или барем да ми соопшти на некој начин дека има намера тоа да го стори.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
— Шо има да велат: Бели пари за црни дни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не се споулавуваше, само веруваше дека има чудотворна икона низ која може да се види утрешнината, и на се што е зло во таа утрешнина да му се ископа длабок гроб. тоа му го кажуваше неговото големо срце.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
DD ПТ: Бевте во Ватикан? DD ЕВ: Секој ден поминувавме оттаму. DD ПТ: Се сеќавам дека имавте и фотографија од папата. DD ЕВ: Да. DD ПТ: Дали го сликавте во крупен план? DD ЕВ: Да.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се погледнаа барајќи помош едно од друго и, кога се свртеа, видоа дека имале од што да се исплашат...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Би можел дури и да кажам дека тоа е каков си се родил – во смисла на тоа дека ако си се родил и си растел во Америка, неминовно стануваш Американец, ваков или онаков, без разлика дали сакаш или не сакаш да станеш Американец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пазарџиите, кој насмеа, кој навистина, сите како подготвени изјавија дека има и едното и другото — кај Батанџиовци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Харнад: Се согласувам дека има исто толку малку смисла да се нарече еден абакус имплементирање колку што има смисла да се нарече имплементирање еден компјутер кој не е вклучен или не извршува некоја програма.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Не забележав ништо невообичаено сѐ додека не стигнавме во куќата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И не можевме да разбереме дека има црни луѓе со дебели бузи и широки носеви, а и луѓе со коси очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се спомнуваше и уште некоја варијанта... дека има многу семејства што би сакале да присвојат дете. Немаат свое.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Адолфина, паулина, марие и роза - сал една би била вишок во драмата на чехов а сите се отпишани од тефтерот на брат им зигмунд фројд отла и кажува на адолфина дека ги довеле во логорот во терезин и дека е најдобро тука да останат што подолго отла и кажува на адолфина дека храната е еднолична, катаден супа од леќа а попатно и спомнува дека има брат по име франц кафка адолфина веќе почна во себе да го портретира кафка мачејќи се во шеширот да му ја смести ергенската несреќа - во бараката на трудниците несреќата има друго име во предвечерјето на смртта и без месечина јасно се гледа дека црното млеко не е поетска измислица под црно сонце во црна темница четирите сестри на зигмунд фројд спокојно го чекаат црниот воз кон невратот рано в зори и не го забележаа брат им зигмунд како нервозно се тртка лево-десно на перонот пред да си ја испрска совеста во ѓолчето од сестрински солзи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Грозен тип, но мислам дека има некоја сличност помеѓу него и тебе, Дики!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ние знаевме што мораме да правиме и дека има некоја сила на која треба да ѝ се плашиме. Така нѐ учеа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
(Мајка ѝ на Џоан Крафорд, инаку, навистина дома перела туѓи алишта некое време кога растела Џоан.) Многумина геј-мажи велат дека имале такви семејни романси кога биле момчиња: убедени биле дека се исклучителни суштества што не се во никакво сродство со билмеското, грубијанско, простачко друштво околу нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Искуството на Бувар и Пекуше, макар од друго време и средина, постојано ги посетуваше обајцата дека имаа по еден примерок и тоа им стана, како што се изразуваше Климент Камилски livre de chevet.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Забораваме дека имаме далечински управувач и дека на вториот канал еден македонски романсиер раскажува како се наоѓа среќен крај за својата книга.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога ја видов, помислив дека има сто и педесет години, нешто повеќе, нешто помалку, но тука. Беше збрчкана, штрбава и грбава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Додадете кон тоа дека српската надворешна политика е установена, како и тоа дека имаат тие и цел ред други, освен споменатите дипломати, и ќе разберете зошто ракополагањето на Фирмилијана е победа на српската дипломатија и пораз на бугарската; победа добиена со свои, т.е. српски сили, а не нешто наврзано од Русите; поразот пак на Бугарите е резултат на немањето бугарски дипломати што да ги разбираат бугарските интереси и да ги заштитуваат со авторитет и знаење.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Најголема е опасноста од есенцијализмот, да не излезе дека се имплицира дека има некоја определителна одлика или некое определително својство на гејство што им се заеднички на сите геј-мажи – што е неодржлива претстава, која треба категорично да ја отфрлиме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е речено, без причини, дека вистинските мистерии се кријат само во надежите! дополни Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Утрото, додека нејзиниот сопруг во Барселона не можеше да пронајде никаква трага од неа, мораа да ја однесат во амбулантата, зашто ја пронајдоа онесвестена во локви од сопствената нужда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да се тврди дека има некој нормативен мажествен родов идентитет е секогаш ризичен потег за геј-маж во општество што и натаму машката хомосексуалност редовно ја поврзува со женственоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И пред луѓето што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека Питу Гули го научил да пие вино или дека имале заеднички сон, ист и во исто време, коњот полека ја кренал главата од бочвата и додека од коњските усни му капело вино, се свртил и, пак со галоп како што дошол, и се предал на темницата, бил ноќ во ноќта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Навлегувајќи во душите, видов дека има души затворени како цвет: благ збор им е потребен како ветре за да ги отвори; има души што 'рѓаат како железо: оган им е потребен за да се свитат и засветат; има души што како зафрлен чун на вода се брецаат: малку помош им треба за да си ја најдат насоката; има души што чмајат како семе во сува земја: влага и топлина им треба да про'ртат...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Почувствува дека имаше нешто издржливо и неуништливо во таа неуморна жена.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Знаеше дека има постар брат и сестра – близначе со него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
4 Работната атмосфера, особено по доаѓањето на новите газди и смената на дотогашната сопственичка структура, почна забрзано и значително да се „вжештува“: беше поставена нова директорка која ги тераше вработените да работат и за викенди, без да бидат 218 соодветно платени за тоа; се работеше и по цели денови – од 7 часот наутро до 21 часот навечер, под образложение дека на вработените „им фалеле работни саати“ за да ја остварат предвидената норма; перманентно некој од вработените работеше и на празници – без за тоа да добие надоместок [дневница] или, пак, слободен ден; а беше вршен и перманентен мобинг врз работниците – преку разни средства на вознемирување (на пример, тие беа тенденциозно казнувани за измислени „прекршоци“ и дисциплински повреди; често, при пописот на лековите, беа лажно обвинувани дека имаат наводен кусок, односно „минус“ во касата – дури и по неколку илјади денари, а којшто потоа требаше да го надокнадат од свој џеб; беа терани солидарно да учествуваат во плаќањето на сметката за фиксен телефон кој го користеа исклучиво за службена комуникација и сл.).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но нека не се заборава дека има и друго, и притоа многу други гледишта на македонското прашање, како: српското, грчкото, влашкото, руското, словенското, австриското и на другите западноевропски држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Утре одам на пазарче да си купам нови, ми рекоа дека имало за 200, 300 денари по тезгите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Жената била разбудена, та слушала наречниците која што велела.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дека е уморна, дека има уште работа, а потоа само сака да заспие, и сето тоа му го скрши настроението за љубов што таа му го прочита од светнатите очи и погледот кон неа со кои дојде од крчмата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа мисла ме направи да летам од радост, небаре конечно сум дознала за која среда станува збор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И никој нема да забележи ни како изгледа, ни дали е руса, ни колку е висока, ни дека има очи како срна и колена како од газела.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И Димче наеднаш сфати дека има во себе некоја чудна моќ, дека е волшебник.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се работи за мошне сериозни лица, што се обидуваат на MTV да ги изградат своите академски кариери; коишто okno.mk | Margina #32-33 [1996] 106 секогаш одново ве изненадуваат кога преку бројните концептуални серпентини се пробиваат до повеќе или помалку предвидливи заклучоци; се плашам дека имаат намера да ги научат Beavis& Butthead како да гледаат MTV.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Капетанот Џулијан Емери, офицер на СОЕ во Каиро, бил во контакт со одделни бугарски политичари кои, по влегувањето на германските војски во Бугарија, биле принудени да ја напуштат земјата.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Расолницата кога реже немилосрдно дава до знаење дека има сè повеќе висибаби кои попусто чекаат некоја нова пролет.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Анѓа ѝ исприкажа како порасна во слобода кај мајка си и татка си; како весело и слободно го проживеа детството свое, како радосно работеше на нивните ниви, лозја и градини и се што им се раѓаше беше нивно; како среќна и весела играше и пееше на сретсело на Велигден, Ѓурѓовден и другите христијански празници со своите другачки; како среќна и доволна ја собираше волната од нивните овци кога ги стрижеа, и најпосле ѝ ја откри младата душа до нејзината длабочина и ѝ кажа дека има прво либе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во писмото кажуваат дека има можност локација за современа градска депонија да биде во експлоатираните окна на рудникот Осломеј.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А татко ти слушнал кога некој поднапиен Козак, чиновник, се фалел дека има голема љубов во Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа е исто како да дозволам да заборавам дека имав еден прекрасен дедо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Овој двонасочен редукционизам е контекстот во кој јас ја гледам когнитивната наука: ние не тврдиме дека имаме комплетна теорија на невроните или шемите на која, кога само би можеле да ги извршиме сите пресметки, би можеле да сведеме сѐ што се знае за човечката когниција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По два дена, ми се јави по телефон дека е готова, дека ја средила својата соба, куќата, исто така, ќе ги затворела, ми рече, прозорците, вратите, ќе ја ставела на место храната за Гаро и за мачката, а видела дека има зоб за коњот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бидејќи забележаа дека на своето тело нема отвори како што тие имаа (очи, нос, уста, уши итн), тие одлучија секој ден да му поклонуваат по еден отвор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој беше сигурен дека имаше Бог, кого го бараше во меандрите на големата река на егзилот, а Мајка веруваше дека го има во себе, во останувањето…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во селото дознав дека имало и скапоцености помеѓу пленот што сте го зеле!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
У Свидовица прво доваѓа Насрадин оџа и пред дуќанот народот се собере.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Спротивните аргументации не даваат можност да се најде која е најправата и затоа Македонецот решава дека сите се лажни и дека има само една непобитна вистина: Македонците Словени се Македонци и Словени, следствено, треба секој Македонец да ги чува интересите на својата татковина и на својот народ, а не интересите на пропагандите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И открија дека има место за сите, дури ќе можат, исто како што прави Геле Колишев, да шаркаат по плочата и да си одредат место во кое ќе можат да си ги сместат своите газови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Ете јас бев, татко, тој штрк што си седев на куќа; мајко мори, и ти, Недо, знајте, коа и молзевте кравите и ме удри Велко со стапчето, оти си 'и милував телињата?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За работната атмосфера во претпријатието нашиот соговор- ник вели дека имаше „и добри и лоши времиња“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бела видел дека има заглавен куршум во пиштолот, а таа му рекла дека куршумот не се вади и дека така стои уште од времето на татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Инвалидот кој е оспособен за одделни работи, се смета дека има здравствена способност за 145 склучување на договор за вработување за тие работи (чл. 19, ст.3 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Втората Светска војна - се разбира дека имаше филмови снимени на лице место, но не толку многу, и немаше ТВ камери на фронтот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На другарките им кажа (јас прислушнував од машкиот тоалет кој од женскиот беше одделен само со ѕид кој не беше доѕидан до таванот) дека имала тежок грип.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вториот ден М излезе да се прошета попладне и забележа дека има две различни сенки.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По што ѝ се обрати на газдарицата и ѝ рече: „А вие, мајчице, немојте да си го губите времето попусто, веднаш порачајте му сандак од чам, зашто од даб за него ќе биде прескап“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа провала ни покажа дека има против што да се бориме - тоа е турското господарство“5.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Како ќе знаеме дека имаме вредна историја?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Веќе следниот ден се откри дека има силна треска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веднаш погодив дека има нешто важно да ми соопшти.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
2.  Од почетокот на транзицијата до денес – временскиот период за кој може да се склучи договорот за вработување на определено време перманентно и сукцесивно беше продолжуван: од една година, како што изнесуваше на почетокот (1993), тој се зголеми на три (од 2003), па на четири (од 2005) – за да, на крајот, по првата измена и дополнување на најновиот ЗРО, онаа од август 2008, стигне дури до пет години!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мислам дека нашата животна ситуација дава доста примери за тоа дека има многу што умеат да спорат разговарајќи, но малкумина се оние што разговарајќи вршат усилба и да се разберат: во сите институции на системот се дебатира и се спори разговарајќи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Денес низ светот постојат клубови на љубители на Swatch часовници, коишто плаќаат огромни суми пари за моделите од сите серии на овој фасцинантен швајцарски производ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Времето на козите е дело кое успева да покаже дека има и друга реалност, како што истакнуваат Бодлер и Маларме, реалност од надрелистичка природа според Супо и Бретон, или реалност која може да биде и „магична” од видот што ја покажува Маркез во своите романи: книгата на Старова ги расветлува табуата, но тоа е и една нежна книга, неагресивна книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа вечер му се јавив на Зигмунд. Рече дека има малку време во текот на следниот ден, и дека можеме да поразговараме додека ќе ја разгледува изложбата „Мајката и Синот Божји“, поставена во Кунстхисторишес Музеум, за која од цел свет беа донесени стотици слики кои ги претставуваа Дева Марија и Исус.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Токму кога Пелагија можеше да остане без работа, малку може и поради некој добар збор на Мице Биџов, а најмногу веројатно поради нејзината настојчивост дека има соодветно искуство од прилепскиот тутунов комбинат, таа беше примена на работа во скопскиот тутунов комбинат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Добро знаел Хадријан дека има еден црн ветер кој доага од една густа дамнина и кој никогаш не може да го стигне - животот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога се раздени убаво,прво излезе Гуле, ги предупреди и домашните од Бурлијата, кои, освен стариот другите и не разбраа дека имаа гости ноќеска.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- А каде ми е девојчето? - Добро ти текна дека имаш и девојче.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ми рече дека имал триесет и пет години, дека знае оти е крајно време да се ожени, но бидејќи нема постојани приходи, ниту посебен стан в град, а од Маказар веќе еднаш заминал, бегал од мислата за таа работа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Само ваков имаше, само ваков ми даде продавачката, - се правдав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се чини, типчето веднаш сфати во што е поентата, се разбира дека имав мобилен и штосот со фиксниот значеше дека ако е фаца од естрадата може барем да биде џентлмен и пред да ми го побара бројот, барем да ме праша како се викам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А во општествен и симболичен систем во кој родовите разлики систематски се поларизираат, дихотомизираат и се претвораат во бинарни спротивности, секој гест што укажува на одбивање на конвенционалната мажественост сигурно ќе се чита како женствен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така после тоа дојде Змејко кај мене и заклучивме дека имаме многу љубов еден за друг.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаеше дека ги изгладнува и двете, но не можеше поинаку; дури, чувствуваше дека има право да го прави тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оттука па натаму престанав да ги прецедувам објаснувањата на Ѓурѓија бидејќи наеднаш ми наиде на ум зборот на Синесие кројачот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој разбра дека има нешто меѓу ќерка му и него, само толку, ништо повеќе, но тоа му беше доста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Полицијата веднаш разбра дека има еден ’Милан’.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Грдо е самофалењето и доколку чувствувате дека имате таква, макар и најмала цртичка во вашиот карактер - побргу избришете ја!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
„Оџо, знаеш ли дека имам превртено була? Летоска, в јачмен. А тоа ќе го сторам и иногда.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Прашаа дали во една прилика сум изјавил дека имам намера да ја избегнам воената обврска, за да студирам џез-академија во Берн. Реков дека да.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што за навек ќе ме облажува шеќерот посолен врз парчето леб (хм, шеќер па посолен, така се рекло, не дека има солен шеќер!) и задолжително испрскан со вода за да се залепи на лебот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Не забележал дека има смалување на ефектот поради редовното земање, ниту пак паднал во искушение да ја зголеми дозата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Султаните и владите знаеле само дека има или нема пари во државната каса.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Другиот и не мислеше дека имало нешто да се разбере.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сигурно дека окупацијата на поголемиот дел од Западна Европа дефетистички повлијаела врз балканските држави, кои во тој момент биле надвор од "Новиот поредок".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Дијалог помеѓу две различни нивоа на гледање не е можен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но штом го остави во интернатот, Гого надушка дека имало и средноуметничко училиште, па бидејќи цртањето му одеше од рака се пријави таму на приемен испит.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако не ме заболеше бубрегот, немаше да дознаам дека имам повишен холестерол, па можеше да ми настрада и жолчката.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Токму затоа, при последното телефонирање, кога ѝ рече дека има некои видливи знаци на подобрување, таа ќе го испуштеше телефонот од раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој своите работни задачи ги остваруваше на повеќе различни локации од многуте објекти, постројки и подружници на „Водостопанство Вардар“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тогаш сфати дека има не една, ами илјада и една причина засекогаш да остане тука, оти за првпат го сети стравот од сопствената осаменост, оти му се причини не како да е сам на светот, туку како да е сам меѓу луѓе кои не се негови, во самотија на Мохиканец, на оној што останал последен од својот род.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Гледа Мита во огнот, разговара со себе, го претрчува на брзина својот дваесетгодишен живот во кој и се чини дека има премногу изгреви и заоди, магли и дождови, маршеви и борби, денови и ноќи гладни и влажни и непреболни болки за блиските и пријателите од кои веќе многу ги нема.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Значи, зошто го лажеш Аристин? – Затоа што секоја голема љубов – си возвратив сам на себе - почнува со три мали лаги... II Речиси две години откако оваа приказна е напишана и објавена во еден дневен весник, телефонски ми се јави еден машки глас, ми рече дека не се познаваме, дека е мој читател и дека има нешто необично да ми соопшти во врска со приказната „Чај за двајца“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но тоа не значи дека има некој ген што ти дава американски субјективитет, немаш во мозокот некоја жлезда што те прави Американец. ‌А сепак, да се биде Американец, како и да се биде геј или да се биде стрејт, е длабоко лична работа, длабоко определително за тебе како поединец, тоа длабоко ти го обликува сензибилитетот, начинот на кој го гледаш светот, реакциите кон другите луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Оваа негова несфатлива реакција, повторно ѝ ги врати сомневањата дека има некое друго свое семејство. Жена и деца.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По враќањето во Англија, 1949 година, по посетата на САД, открива дека има неизлечив рак.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сфатив дека имаат дојдено до вистината на ист начин како што постапував кога пребарував еднаш одамна што останало по преградите на паричникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во почетокот на 1945 година се пројавила и македонската емиграција во САД преку настојувањето да ги анимира јавноста на САД, државните органи и пошироката меѓународна јавност за македонското прашање.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Геј-мажите умеат да бидат особено подложни на митот за романсата, а оттука и особено да им треба ироничното гледиште за љубовта што им го дава машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Куршум или парче од граната го погоди и што мислиш дека имаме време да ги закопуваме и да им пееме химни?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секако дека има многу што да се истражува во Музичката понадица.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Си го собирам убавиот капут...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Гедел (Goedel) 1931. год. проучувал логички системи кои биле адекватни, во смисла дека имале доволно експресивна моќ да ги изразат вистинитите тврдења во аритметиката, независно од тоа дали можат да се докажат, и кои биле конзистентни во смисла да не може во таков систем да се докажат и некое тврдење и неговата негација.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А можеби е посликовито ако кажaм дека има површина колку 400 Македонии. Поточно кажано - 388.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Дури и ако си Афроамериканец или азиски Американец, тоа што си Американец, сепак, ти дава субјективитет што е различен од субјективитетот на неамериканците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
– „Е, имаше, бре синко, туку што дека имаше?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
г) Тој истакна дека има мошна добра соработка со Собранието на општината: засилено се работи врз изготвување на регистарот на загадувачите на подземните и надземните води и на аерозагадувачите во градот и околината.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Знаеш дека имам зазор од јадење по пат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сеедно дали постои или не бакнежот, со неговото „случување“ се случува и пресврт во директното опкружување на поетот: се населуваат две тишини околу него како доказ дека имало бакнувач, како оставена трага во денот на нешто што пролетало низ него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас сум Нероден Петко и таков ќе си останам се додека не се најде тој што ќе ми покаже дека имам мајка, таков сум јас.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Најсилната и најбројна публика е онаа меѓу 25 и 45 години.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некој велеше дека имал дома сочувано многу весници, во кои било напишано за сите тие работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таму никогаш не сум влегол, ама дознав од други дека има 12 одаи, една голема сала за состаноци, кујна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој рече дека имал некоја стрина по име Цвета; дека била фризерка и дека имала дуќан во центарот на градот; дека како дете редовно наминувал кај неа во дуќанот, а таа по работата, откако ќе го затворела дуќанот, го водела дома и му мачкала едно парче леб со жолт путер; таква жолта боја никогаш веќе во животот немал видено, ниту пак некогаш повторно во животот сетил таков мирис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ма, како можеше да знаеш дека имам само еден бубрег?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дека има слики што се наши и оние што им припаѓаат на другите учесници во истата реалност. Слики кои се наши и на другите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Инаку, Шлатас беше атеист и социјалист по убедување, но ангажиран во националната влада исто како и комунистката Спирка, која мора да се признае дека имаше поголеми мадиња од цела новинарска фела заедно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Луѓето на Запад гледаат дека имаме изложба во Кина, потоа повторно им се навраќаат на нашите дела на поинаков начин.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Воените аташеа, пак, знаеја дека има непријателски настроени петлиња кои не кукурикаат баш тогаш кога што треба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И таман здивна, се окуражи и им докажа на шизиците кои ја „провалија“ дека не знае да чита дека грешат и дека има школо завршено, четврто основно, што за функцијата која ја извршува е повеќе од доволно, го донесоа на сила законот за задолжително образование... осмолетка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сакав да ѝ кажам дека има нешта кои, откако ќе ни се случат, не можеме да ги заборавиме луѓето кои биле поврзани со тие случувања, но таа веќе се имаше свртено и беше тргнала по својот пат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Какво шише?“ „Со бесмртна вода... Раскажуваше баба ми дека имало на дното останато такво шише...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Немав теоретски можности да стигнам на закопот на мојот сакан брат, за кој велеше дека има душа-добрина, симфонија. Стигнав ден потоа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Би сакал да ве поканам на една прошетка, а ако сакате можи да седниме некаде на ручек, со оглед на тоа дека имате пауза за ручек.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Знаеше дека има бел отров во очите како оној што личеше на брест, како поднаредникот без веѓи, како тие двајца во оној ден пред тоа на планинскиот пат; знаеше дека нема право на тој збор но уживаше во дрскоста и мислеше на трите маслинки во паркот;и знаеше дека во ова студирање без сведоци може да остане само еден и да биде од тој час псамен патник на планина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
14. Уште кога бевме во Македонија Гаврил ни соопшти дека има едно изненадување за нас.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Лекот за напуштање на онаа сосотојба е влевање оптимизам, позитивни мисли, мисли емоционално насочени кон добро, за да може човекот да сфати дека секој има моќ, и тоа двапати поголема отколку што мисли дека има.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Карактеристичен белег на модерната ера е убеденоста дека ние не можеме да ја спознаеме самата реалност.23 Додека кај теоретичарите од Средниот век беше прифатено дека можеме да имаме и дека имаме контакт со реалноста или барем со еден дел од неа, модернистите често мислат дека ние сме во допир само со нејзините претстави (representations).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, контекстот во кој го открив делото на Луан Старова беше посебен и јас ја чувствував потребата да им оддадам почит на овие исклучителни суштества какви што биле неговиот татко и неговата мајка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Немав намера да го објавам, но одреден број на луѓе рекоа дека пронашле егзегеза на Дерида во еден корисен напис, па затоа се решив со надеж дека има некаква смисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се упати во некој манастир за кој беше слушнал дека има некои посебни паравани и му појде од рака да се состане со старешината на манастирот, којшто, меѓутоа, не проговори цело време на состанокот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За целокупната расправа погледнете (12). 8 Овој напис беше читан на конференцијата на Австралиското здружение за философија во Мелбурн, 1991.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имајќи ја предвид специфичноста на фактите и природата на наводите во ваков тип на случаи (...), во практиката би било многу тешко жалителите да докажат дека имало дискриминација, без преминување на товарот на докажување“ (Хелсиншки комитет за човекови права на РМ, „Основните граѓански и политички права и слободи“, 2014, стр. 44) 81 91 за заштита на учесниците во постапката за заштита од вознемирување на работно место и (7) не го премести привремено вработениот во друга работна просторија или работна средина.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
6. Еден Американец од Сиетл појде во Јапонија да купи паравани.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Може да се рече дека има само ваша, наложена порака, каква што сте сакале вие да наметнете.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Далеку од привилегирани, овие лица се дел од прекаријатот, еден од најзагрозените делови од работништвото;17 д) како исклучок работниот однос склучен со договор за определено време може да се трансформира во работен однос на неопределено време и пред истекот на максималните пет години за кои може да се склучи, доколку работникот работи повеќе од две години на работното место кое е ослободено по основ на пензионирање или други основи, а работодавачот обезбедил финансиски средства и смета дека има трајна потреба од работникот (чл. 1 од ЗДЗРО/апр.11) .
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Х.Х. нè уверува дека смислата на овој музеј, особено за странските посетители, е во тоа да се покаже дека има кадри и сево што е прикажано може да биде произведувано и во серии, за широка потрошувачка, но само малку треба да се почека, можеби во некој нов петгодишен план.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Рече дека има план ливчињата да се сохранат на тајно место, место толку тајно што да биде сосем видливо, оти луѓето подобни за лоши дела, крадците и убијците, знаат дека законот секогаш ги бара украдените работи далеку од окото и од местото каде се украдени; затоа, најдобро е тие да се скријат на највидно место, оти таму никој не го бара пленот на крадците!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ЈА САКАТЕ ЛИ ПОПУЛАРНАТА КУЛТУРА?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Светот во кој досега се движев е без вера, но не и луѓето кои живеат во него и требаше да ја сретнам твојата мајка за да сфатам и да се уверам дека има луѓе кои знаат да веруваат и да се надеваат во продуховеноста на денот, ослободени од демоните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Трајче слушаше дека имало во Караорман партизани, но со очи не беше видел ниеден партизан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Таа е однатре, нужно на страната на културата. ‌Зашто, што е културата ако не отклонување од природата, од зададеноста на светот, особено од зададеноста на општествениот свет, од очигледноста на човечкото постоење и од сето она што има врска со него, а што непромислено го земаме здраво за готово?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Човечката цена на љубовта произлегува од тоа што општествената институција љубов се збркува со природниот, самоникнат, незауздлив израз на силно чувство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
О, собери го семето расеано по светот на сите четири, шест исконски страни макар подлажи го дека има каде да се врати!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Мислата дека има во градов човек како тебе, толку посветен на книгите, не ми даваше мира, од преголемата желба да ја видам твојата библиотека! започна прв Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се реши да се бори и почна да посига по Иса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Горе наведената сентенца на Вуди Ален, индиректно не учи дека има надеж за оние кои живеат, условно речено, во темнина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Велат дека има смарагдни очи и може да ослепи некого со поглед, само ако посака.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таа му кажува дека нема доволно брашно, дека има малку, колку еднаш да замеси за нејзе и нејзиниот син.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Така, обично... да му објаснам, да знае дека има мајка...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се сеќавав во тие мигови на случајот на Мигел Унамуно, славниот ректор од Саламанка, кога на една слава во времето на фашизмот, на хистеричните повици на Франковите војници да живее смртта, со нему својствена храброст ќе истапи со познатите зборови дека има мигови кога молчењето може да биде лага, спротивставувајќи се на извиците за смртта со повиците за живот, во неговата осуда на фашизмот и франкизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секако дека има, со самото ова што и сега сме заедно, и така натаму. Дај ми ја раката.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Она, кога му рекол на несреќникот Васе Пегланиот: колку ќе донесеш толку и ќе носиш мој Васе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со целото свое држење јас сакав да ѝ покажам на младата наставничка дека има и добри деца на овој свет и дека затоа не треба да се отчајува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Доволно е што ја има на врат, барем да се гледа дека има глава, а што има во неа, знае само тој, кој му ја полни... со лутина рече Мита.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Изгледа дека имало демонстрации во знак на благодарност на Големиот Брат дури и поради покачувањето на следувањето на чоколада на дваесет грама неделно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Не верувам дека има човек кој, кога бил на твоја возраст, барем еднаш во животот не учествувал во некаква тепачка, - ми рече тато.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кој рече дека имало една песна, Ахиле?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Некои други модернисти навистина тврдат дека ние ја спознаваме реалноста, но неа ја определуваат како нешто што конвенционално е согледано како само нејзина претстава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбира, во таков случај, никому нема да му падне на ум да каже дека имаме „партиско-кадровско цунами“, оти цунамито нема врз што да дејствува, всушност, никој нема да го види, а уште помалку да каже дека последиците во театарот се како после ударот на неправедно омаловажен ураган.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Помисли дека има два живота; дека неговата душа има две тела; дека неговото тело има две души; дека има способност да умножува светови и го греат две сонца...
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Некои велеа дека има крилја од лилјак спуштени крај плешките, некои велеа дека влече змиска опашка, некои дека поткуцнува, некои дека е немосана, други дека е чумосана, но сите знаеја дека е страшна и опачна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Уште еден дел од ефектот на цитатот произлегува од неговата намерна, свесна неусогласеност, од свеста за комичната несоодветност на цитирањето велика опера во контекст на некаков натпреварувачки спортски настан – особено со оглед на женствената родова кодираност на великата опера и мажествената кодираност на спортскиот настан, како и со оглед на великоучената кодираност на великата опера како елитна уметничка форма која налага само ладнокрвно, емотивно невнесено гледателство и непрефинетата кодираност на спортскиот настан како активност во која се учествува масовно и која ѝ е соодветна на масовната култура, а која налага да се препоти секој што тврди дека е вистински маж. ‌Најпосле, многубројните намерни иронии на овој несообразен цитат се во основата на едно чувство на внатрегрупова особеност, солидарност и единство на чувство кај членството на клубот – односно, чувство на колективен идентитет (нешто што е соодветно за локалните спортски друштва кои навиваат за одредени тимови).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од некои добиваше одговор, од некои не; некои му се восхитуваа и го тераа да продолжи, а некои не го сваќаа, не го разбираа и му велеа дека има само бујна фантазија, особено по прашањето да создаде жива материја по вештачки пат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Како тоа не би се препознале?“ се чудев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Низ неговот месо минало треперење: некој му докажувал дека има секакви умирања, едно во кое душата ја сочинува чистотата на невиното, друго во кое гневот копа гроб на непознат несреќник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Чувството дека има нешто друго што тој не го доживеал, го држеше во немир.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Признавам дека имам уште многу да учам – го прекина Еразмо старецот. – Мене, сето ова ми прилега само на куп зборови, кои можеби ќе успеат да поттикнат некого да направи обид или мал чекор кон просветлувањето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Хајдегер изгледа мислеше дека има чистотија во грчкиот или Технологијата германскиот што им дава интегритет и можност да генерираат преувеличува. нови нешта на доследен начин, што претставува извонредно филозофско гледиште, но јас не го делам тоа чувство, претпоставувам затоа што сум комотен во англискиот позајмувајќи од странските јазици.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во јануари минатата година му открија дека има рак на простатата во поодмината фаза, така што операцијата не би помогнала.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Стариот велеше дека имал впечаток оти неговиот помал брат си заминал од овој живот без да е свесен за тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но штом влезе во куќата, се виде дека има други планови и дека не дошол за нешто без да извлече корист.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Чкртко-Шкртко си заминува, ние снимаме на диктафонот врз една лента која преживеала неколку слоја на „психо-активни“ разговори и која ми ја позајми, претходно бришејќи ја, мојата пријателка Венка, директ од психолошкото советувалиште чија сопственост е и овој диктафон, гледаш, кој е ко Алан Форд, нашата Темплум-компанија, Сашо се смее, веруваш дека има некоја магија во тие палимпсестни гласови под, незнам, и така, формално се врти црвеното светленце, чисто да одиграме до крај, иако и двајцата гледаме дека во таа партија веќе нема страст, чао макетонецу, чао маусдонецу, вашата уметност е мртва. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 57
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Се разбира дека имам и не гледам потреба да се лутиш... - одврати Барѕотас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Всушност, воопшто не беше ни свесен дека имало војна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гронинг: Се плашев дека возрасните нема да им дадат шанса - инаку бев сигурен дека имаме хит.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога видов дека има уште многу од патот се разочарав, останав уште малку да размислам, бев малку заморена бидејќи се влечкав по стомак, а торбата со преврски и другата опрема речиси не ми беа ни потребни зашто само ме изнамачија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Поетите често прават слични работи (иако денес тоа не е баш во мода ). 118 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еден ден тргнавме од Тетово преку Качаник, Урошевац за Гњилане. По пат измрзнавме а и се заморивме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Што се однесува до мене нема потреба да одлучувам, мислам дека имам одлучено!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш Зигмунд ми кажа дека најбогатите, благодарение на влијанието и парите, можат да го избегнат законот, кој забрануваше абортуси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми кажуваше дека има Господ и дека тој нè гледа, а и мајка ми дека ме гледа, но дека ние не можеме да ги видиме. Оттогаш почнав да си фантазирам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ни беше кажано да не крадеме, да не убиваме, да не вршиме прељуба, да не грешиме кон браќата свои, оти гревовите наши носат казна, та сите ние преку Божјата казна ќе плаќаме за своите недела.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И дека имаат повеќе сокови во своите жили.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Онисифор Проказник пак прашал што ќе се случи ако не го најдат тоа, и веќе никој не знаел дали мисли на жолтеникавата грутка од говедска жолчка или на моќната вода од диви краставици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нивчињата ни се присојни, посни, колку да се вели дека имаш. И житото му е планосано од некои болвајци и глотежи. Класот му е празен, ама мораш да го собереш. Барем сламата да ја извадиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во право си, прифати Камилски вистина е дека има мистерии кои духот може да ги насети, но никогаш нема целосно да ги разјасни!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мислам, бебето мижеше и Ташко ги видел очињата само затоа што сакал да ги види.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се чини дека има нешто што сака да го сокрие, па се труди да ме протера од собата, за да не видам каде ја сокрил дрогата. 112 Margina #10 [1995] | okno.mk Не ми е гајле за неговите лични работи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нека ја земе сега алах мојата душа. – He дека има душа во вас та да ја земе Алах и господ!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И во тие времиња Змејко многу често помислуваше дека не е никаков привид она приближување на судбините со оној човек, со кого често изнаоѓаше дека има иста мисла.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога и да му се пожалам дека ме боли глава, или дека имам несвестица, ќе рече незаинтересирано, ништо не ти е, не си болна, такви ти се годините, и никогаш не се согласува да ме однесе на работа, во клиниката и да ми направи подробни испитувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема Срби, значи има Бугари. Но немањето Срби дали навистина значи дека има Бугари?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нешто ќе каже, но чувствуваш дека има уште нешто што останало некажано.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оние поспастрените ќе ги потсетуваш дека и онаа Венера на Ботичели стои на школка која не случајно е наречена капичка или чешларка и која е живо сведоштво за тоа дека има школки со убави гради
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Марина ме испрати до дома. Веќе знаев дека има братче што го крстија Љупчо.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Газдата беше воодушевен; ми рече дека такво нешто до сега не видел, дека имам извонредна способност за одржување на рамнотежата, и дека бездруго морам да почнам да тренирам мото-акробатика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше вистинско место каде Поп Арт и поп лајф се здружуваа во шеесетите - скулпторите и рок yвездите и поетите од Сент Марк плејс, холивудските актери, кои дошле да проверат што работат андерграунд актерите, сопствениците на бутиците и моделите, балетаните и го-го играчите - сите одеа во Макс и се мешаа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Да не гледал на тие работи немало ни да забележи дека имало и такви и такви, кои рекле, и кои не рекле фала.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога помислив дека имаме недоразбирање, ѕидот се помести и веќе стоев онаму каде што чекав да бидам, а тоа ми предизвика пулсирачка нелагодност во стомакот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но сметав дека имав значајни, оправдани адути за преземениот чин.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И Трајко ги прибра ќемерите и ќесињата, а Толе рече: — Чорбаџи Јоване, седумнаесет лири ќе ми и борчиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најчесто тие не се во право.1 Прифаќам дека ова е вистинито за политичките, религиозните, научните и философските револуции.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Американецот рече, “Но што да правам со стара железна ограда”?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ете, мора да се почне од нешто. Не може да опфатиш сѐ. Нема таква севозможна книга.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Ако е за комунизам, јас сум комунис’, ама дека има и нешто друго, има...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Колку рибите да не заборават дека имало мрежа за фрлање.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Претствникот на фабриката изјави дека има изгледи да се склучат договори за извоз на овие производи во Западна Германија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но ова сознание не ме прави несреќен бидејќи исто така знам дека сум на страната на потребите на мојата вистина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас сфаќав дека има паметни особини на деловите и има непаметни особини на истите делови.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тука сакав да го прашам да не имаат и влакно од мечка за бас-гитара, ама ме фати уплав да не ми каже дека имаат.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Како што јавив со телеграмата Стр. Пов. Бр. 57 и сега обрнувам внимание дека (сме): ние повторивме дека треба да се избегнува и да се истакнува фактот дека Америка не се согласува“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Бојана забележа по Митревото лице дека има некаква радосна и ненадејна новост.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ех, и јас знам дека имаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Буквално доаѓаше од секое радио и стан и бар.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Меѓутоа, колку и да е неопходно да се осуди тој престап, сепак не би требало да се заборави дека имаме работа со еден народ доведен до очајание од еден неподнослив гнет.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не дека има многу пари, туку таков си е човекот - постојано расположен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дека ја имам само песната, дека се плашам да не ја навредам нејзината младост, дека имам само една тврда надеж: најголема близост е страдањето за двајцата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се наведна старецот над бистриот извор, заборавајќи дека има торба на грбот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пациентите кои на прегледите покажуваат јасни знаци на физиолошки заболувања, но тие главно се разултат на психолошки фактори, се смета дека имаат психофизиолошки пореметувања.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Извини мамо, ама имаше нови лулашки и после тоа отидов кај Мони и кај Бистра за да им кажам дека има лулашки и да не се качуваат на мостот затоа што е премачкан, оти така ми рекоа чичковците сабајле кога ги видов како ги местат лулашките и, - мајка ми тука ме прекина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа одлучи да почне со повторно запознавање со оние кои беа “далеку” и контактираше со неколку пријатели од училиштето кои не ги имаше видено неколку години.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Забораваме дека имаме далечински управувач и дека на вториот канал еден македонски романсиер раскажува како се наоѓа среќен крај за својата книга.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Па така, сега договор за вработување може да се склучи на определено време за вршење на исти работи, со прекин или без прекин до пет години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Ох, Боже!“ ти крикна, кревајќи се. „Што е тоа?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше потврдил и дека има свратувано во гостилницата, која се наоѓа на влезот од селото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Мене ми расправале дека имало такви чуда.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Признавам и дека има нешто перверзно задоволително во посветувањето толку време денес на размислување за геј-привлечноста на тoлку архаичен лик како Џоан Крафорд и на еден, главно, заборавен култен филм каков што е Милдред Пирс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се свртев. Гил понекогаш беше таму, но сега увидов дека тој е дете, дека има големо тркалезно лице со насмевка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А токму такво чувство можеби машката геј-култура им предизвикува и на многумина геј-мажи, како и на многумина стрејт-луѓе, кои учествуваат во таа култура. (Значи Фелоус не греши сосема кога машките геј-практики ги толкува како женствени.) Но тоа не мора да покажува дека геј-мажите спаѓаат во трет или меѓупоставен пол, дека имаат различна биологија или психологија од стрејт-мажите, ниту дека имаат некоја посебна, суштинска, архетипска природа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Се разбира дека имав, - одговори гордо дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Иван е горе, под Сина Скала. Не верувам дека има нова идеја во врска со погребот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За некои, се вели дека имаат нос за политика, други за трка со коњи, за фрлање камен од рамото, за многу пари, за дупки во законот, за преродба...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ние имавме можност да се запознајме и морам да Ви кажам дека имате прекрасна ќерка со која секој родител можи само горд да биди.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Гарванов негирал дека имал било каква врска со исчезнувањето на тој динамит.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Како да бев јас задолжениот да ги објаснувам причините за распадот на Југославија (во Тунис една од главните авении с уште го носеше и го носи името Југославија).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас тогаш се завртев на сите страни и си реков ...ети велат дека има рај, веројатно ова е рајот зашто ние дојдовме од пеколот...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Уште додека беше на прагот направи поклон, првин спрема Мустафа ефенди, потоа и спрема прилепските првенци, а кога се исправи, божем силно израдуван што се измирува со нив, лисецот ги прекрсти потковичаните, како да му се верни и вековни парохијани, и изјави дека знае зошто е повикан, дека му се радува на измирувањето, но и дека има нешто да придодаде во врска со измирувањето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во своето легендарно интервју во Roling Stone од 1989 година, David Sheff го праша Херинг како сознанието дека има AIDS го променило неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Гледам дека има и компири, - мрмореше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почувствува дека има искра, но не таква која пламнува, туку онаа која само тлее.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѝ ги нареди имињата на бродовите со кои пловел и различните работи што ги вршел на нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И навистина таму беа комитите, во „балкана", ама во кој „балкана" Турците сакаа да знаат и да ги најдат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никогаш не сум знаела дека има такви луѓе како татко ти и мајка ти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За секој конструкт се претпоставува дека има специфичен „ранг на прикладност”, вклучувајќи ги „сите оние нешта за кои корисникот ќе ја смета корисна нивната примена”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Изгледа дека имаше преспано одвај еден час, кога се разбуди или се полуразбуди од звуците долу во кујната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја споменав Херигеловата книга Зен во уметноста на гаѓање со лак; мелодрамски врв на оваа книга претставува моментот кога еден стрелец го погодува самото средиште на метата во потполн мрак.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И токму како што голем број уметнички дела што силно ни го привлекуваат вниманието се нечисти или мешовити во однос на стандардот што го предлагам, исто толку нешта во нашето искуство кои не би можеле да се подведат под поимот уметнички дела имаат некои својства на уметнички предмети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И ова чувствување од читањето на овие книги е единственото охрабрување во вербата дека има излез.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сакав да вградам сѐ во една единствена сеопфатна теорија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но му дојдеше ли писмо од дома или од неговата саканица Царјанка, му јавија ли дека има свадба в село, ум немаше во главата; како зашеметен, како споулавен шеташе низ касарната; ниту му се јадеше, ниту го редеше на ум она што му го зборуваа на вежбите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Паметам дека имаше улица која покрај ѕидот водеше до болницата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Костадин Дамчески и Максим Акиноски се загледуваат по луѓето, но никој од нив не вели дека има потреба в сабота да замине в град за да купува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На пример, зошто да не речеме дека во Качување и слегување има само четири степена (четири реда скали) наместо да тврдиме дека има четириесет и пет нивоа (скалила)?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кит одговори: „Најтешкото од сè е сознанието дека има уште толку многу да се направи.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Мислам дека имаше доволно време да донесеш своја одлука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дури си имав и хипотеза за причините поради кои Џуди Гарланд ги привлекува геј-мажите. (Но, бидејќи Ричард Дајер веќе се имаше толку добро осврнато на неа, мислев дека нема потреба од мои натамошни шпекулации, иако сметам дека Дајер пропуштил по нешто овде-онде и дека има уште за кажување).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дора се плашеше од неа затоа што еднаш ја обвини дека има сипаници.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Алузијата на Аида, така, служи за консолидирање на идентитетот на членовите на клубот како припадници на посебна општествена група – група составена од геј-мажи – која ѝ припаѓа на особена, типична или стереотипна култура. ‌Накратко, многубројните иронии што се создаваат со упатувањето на опера во контекст на спортски настан им даваат на членовите на клубот заедничка свест дека се дел од конкретно геј-колективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тука Пискулиев најпосле се извести дека има едно создание што го следи со љубов, а тоа е неговата хазјајка, ќерка му на дедо Ивана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој не објасни ништо. Рече само дека имал потреба.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Џоан Крафорд сосема доминира со видното поле, а секој нејзин зрачец чувство – незаборавно забележан со беспрекорната глума, со мајсторското осветлување на нејзиното лице и на тој нејзин дивен тен и со сјајните камера и монтажа – веднаш и речовито му се телеграфира на гледачот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Полека го подготвувавме. Најпрвин дека имаш чир на желудникот, па дека треба да се оперираш, но на крајот моравме да му ја кажеме вистината, дека имаш рак на желудникот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Ни ги испокрадоа шишињата и другите предмети што ги имавме дома, а после ни се фалеа дека имале убави продавници.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се разбира, знаев дека има можност предмет со наслов „Како да се биде геј“ да намурти некое чело или да привлече неблагонаклонето внимание.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Размислував дали да застанам зашто од добронамерници бевме предупредени дека има качаци кои со закана на пиштол тераат да ги возиш на југ до некој од големите грчки градови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не носев доволно ведрина тоа утро додека младиот службеник во униформа ме воведуваше во канцеларијата на другарот Роман Гигов Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А зошто преѓеска, кога бев заробена, не ми рече дека имаш бунар и дека ќе живеам во него како царица? - рече рибата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
До денес не бев свесна дека имам муза. Третина од моето постоење, била покрај мене. Ми била животна инспирација.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам дека имаше некој збор на кој требаше да се сетам и да го запаметам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Упатените велат дека имаше предавство... ...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Треба да се исправам... да се приберам како знам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Има мигови, значи, кога нема што да се каже па наместо тоа, низ празната линија на телефонот, го слушаме својот молк кој јасно нè поучува: исто како и небото - дека и земјата врз себе ќе ја носиме... * * * Тој веќе му се радува на светиот оган кој ги спепелува сите сеќавања, ги осмислува сите бегства и во прегратка со пламенот постапно ги распознава сите мисли и зборови кои кажуваа дека има час во кој веќе ништо друго не може да се случи - освен да се догори.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Зашто секогаш ќе си бидеш обична пачавра, од татко што живеел над пилјара и од мајка перачка.“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Воопшто не беше убедена дека има доволно сведоци.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Го слушав гласот на наставничката по англиски јазик: “И претставете си, во овие години тој пишува дека имал девојка!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Забележав дека има оставено отворен прозорец на четвртиот кат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
— Залеа, токо реку да не ти притребе за нешчо, та пак да залеа, — рече Нешка и поцрвене како дете фатено на дело да краде слатко или шеќер од мајка си Доста виде дека има нешто необично во нејзиното држање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Викендичката не се наоѓа у Маврово, туку на едно прекрасно езеро на 2 саата возење од Торонто, а за глисерот заборавив да кажам дека има 200 коња.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Неговата старечка бавност не ветувала спас. Но не бил старец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Македонците фатија да се задлабочуваат во прашањето за нивната народност и интересите, и дојдоа до заклучок дека не се тие ни Срби ни Бугари; дека нема за нив ни бугарски, ни српски ни грчки интереси, а дека има само македонски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мајка велеше дека има доволно простор за учење во куќата, ама јас си останав на своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Исто така, мислам дека настаните кои се одиграа во меѓувреме се импресивни, така што оптимизмот содржан во мојата забелешка - т.е. оптимизмот во поглед на можноста за менување на општеството - станува помалку... помалку забележителен на површината на моите чувства и беше заменет со некој вид молчење, така што, како што и самите забележавте - или не го забележавте тоа, но, тие дневници, “Како да се подобри светот”, продолжуваат... не знам кој е последниот датум во нив, но мислам дека има околу пет или шест години откако не сум ги пишувал.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Неколку века подоцна, Аретаеус од Кападокија, во делото „За причините и знаците на болестите“ вели: „Пациентот може да замислува дека има земено друга форма од својата, некој верува дека е врапче, петел, или земјена ваза; друг дека е Бог, оратор или актер кој го држи жезлото на светот; некои плачат како новороденчиња и бараат да бидат држени в раце, или веруваат дека се зрно синап и постојано треперат од страв дека ќе бидат изедени од кокошка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се однесуваме како да ни е топло и околу срцето и околу задникот, значи дека имаме загреани салони и сцени во зимскиот период.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Доволен беше само еден удар, Дики, и да отпатуваш на оној свет!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Рака на срце, сè уште немав заборавено како да се насмеам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во разговорот, во кој ни е вткаено подалечното вчера, му кажав на поп Стерјо дека бевме во селото Ошени - Инои и таму видовме дека има гимназија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Официјалната верзија беше дека таа црна овца е од една позната, стара фамилија и дека имала бурна историја на сомнителни несреќи во неколку лудници во Шпанија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас не појдов по неа. Се подвратив до домот на Рајнер, но не тропнав на неговата врата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Давид во повеќе интервјуа изјави дека Monty Cantsin стигнал во Портланд, додавајќи дека има повеќе Monty Cantsin и во Унгарија, Јапонија и во другите земји и дека сите изведуваат еден голем симултан концерт.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но тој сите тие удари ги примаше со некоја селска рамнодушност, со селска упорност: беше жив пример дека селаните имаат посилен организам од сите други, дека имаат подобри нерви, дека во крајна рака, имаат и подобра интелигенција, дека кога им говориш нешто, низ едното уво им влегува, а низ другото им излегува, и дека нивната филозофија трпение- спасение, редовно дава плодови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И, додека гледам како под фолии насадил цели леи вртипоп, нане, босилок, мајчина душичка, тој ми покажува дека има и сушилница за билките, горд на производството и на погонот за пакување: маса на која една жена од ѓутуре ги меша сувите растенија, ги мери на кујнска вага, ги пакува во теглички и им лепи декларации.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За мајските празници добив десет дена наградно отсуство а со мене ги пуштија уште тројца другари од Кавадарци: Киро, Мито и Таки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Требало да се истакне „храброста“ на војската и полицијата коишто успеале ладнокрвно да ги ликвидираат атентаторите (иако за нивното херојско однесување и загинување знаел целиот град) и по секоја цена, било преку прогласувањето дека тие, наводно, му припаѓале на „Македоно-бугарскиот комитет“ или преку „пронаоѓањето“ кај Коста документи, да се убеди домашната и странската јавност дека гемиџиите биле членови на „комитетите“ и дека имале врска со Бугарија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Речиси сум сигурен дека имаше зелени очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По исклучок, работниот однос 284 заснован со договор за вработување на определено време може да се трансформира во работен однос на неопределено време и пред истекот на рокот [од пет години], ако работникот работи повеќе од две години на работно место кое е ослободено по основ на пен- зионирање или други основи и за кое се обезбедени финансиски средства – доколку работодавачот утврди дека има трајна потреба од работникот, под услови и на начин утврдени со закон (чл. 46, ЗРО). 3.  Според актуелниов важечки ЗРО: со потпишување на дого- ворот за вработување се заснова работен однос меѓу работникот и работодавачот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Затоа ние, Божјите почитувачи, љубителите на мирот животот, забавата, мажи и жени, апелираме на Врховниот Суд на Универзумот, за уважување на нашите намери, за, во името на Власта на сите живи суштества кои сакаат да се развиваат на оваа планета, свечено да објави дека ние сме слободни и независни, ослободени од секаква Верност кон Владата на САД и кон сите влади контролирани од менопаузните, и дека имаме право да се групираме во групи на истомисленици, имаме полно право да живееме и да се движиме на земјата, да обезбедуваме храна со сопствени раце и умови на начин што ни се чини неприкосновен и свет за нас, и да ги правиме сите Акции и Работи што независен Слободен маж и Слободна жена можат да ги прават без да ги загрозуваат истите права на другите видови и групи. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 64
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Повторно се соочував со вистината дека има во суштината на животот душевни состојби, чувства, пред кои зборовите остануваат немоќни брани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
3 Во оваа компанија од фармацевтската дејност, во којашто има- ше околу 35 вработени, според систематизацијата на работните места, таа ја извршуваше задачата на фармацевтски техничар, работејќи сменска работа со дежурства на шалтер – непосредно во контакт со пациентите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И тој ѝ соопштил: дека има укор пред исклучување од Партијата и дека има три месеци време да покаже дали ѝ е лојална на Партијата или не.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Карактеристика на овој случај е што тужениот работодавач е организација која спроведува странски проект, поради што тие мислат дека имаат големо влијание во општеството и за нив законските ограничувања како воопшто да не важат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој беше најдобар, се гледаше дека има вежбано.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Всушност, не му се јасни луѓето кои голтаат по половина дузина Е таблети за една вечер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Знајте дека имате само еден час. Немојте да ве фати на отворено!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Томето малку се уплаши, не знаеше дали нејзините имаа слушнато дека има нов „пријател“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Што вреди што ми велат дека имам убави, долги и вити нозе како создадени за носење мини здолништа, кога моето огледало јасно и гласно кажува: „Бреза, твоите нозе се криви и немој случајно да си помислила да ги покажуваш”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По ѕвонењето дојде командирот: Милке, што е?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Борците се жалат дека имаат многу вошки. Стоп.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Би требало секој да биде во состојба да се загледа наназад во минатото и да биде сигурен дека имал мајка што го сакала, целиот, без услови, дури и кога ќе се покакал или помочкал.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Само ќе спомне дека има намера да го напушти скитањето а јас веќе верував дека се вратил дома.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А зиме одново ќе се нафатеше мраз на гредите, па луѓето и добитокот изѕемнуваа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Самиот честопати не сум сосема сигурен дека на таа тема можат да кажат нешто повеќе и подобро од нив двајца.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако навистина сакаш да знаеш си замислував дека имаш некаква врска со Полицијата на мислите“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меѓутоа, треба да се има предвид дека имало и "доброволци атентатори", кои се нуделе да извршат атентат над Хитлер.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Антитезата на Фелоус може да се најде кај Џек Мејлбренч, авторот на Андрофилија – Манифест: Отфрлање на геј-идентитетот, презапоседнување на мажественоста (Androphilia – A Manifesto: Rejecting the Gay Identity, Reclaiming Masculinity) (2007), кој ја одрекува суштинската, вродена женственост на геј-мажите и кому не му се баш драги полињата во кои доминираат жените, а во кои, според Фелоус, геј-мажите се одлични.345
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Другиот и не мислеше дека имало нешто да се разбере. Маргина 34 45
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Претпоставувам дека имаше логорски оган, пеење на Криво је море и понекое врзување на јазол. 2.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Фрлив поглед на плавата. Беше многу попривлечна оддалеку - вака одблизу убаво се виде дека има проблеми со забите, но сепак беше највозбудлив примерок на dragqueen наоколу. 126 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
НАСРАДИН - ОЏА, ИТАР ПЕЈО И НИВНИОТ ПОМОШНИК Насрадин-оџа и Итер Пејо биле другари, а имале и некој помошник со них, ама неговото име не го знам, приказната е така - дека имале и еден помошник.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мајка велеше дека има луѓе кои се плашат од својата сенка, но и од сенката од другите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но пријателите Гуле, Гуце, Тодор, Марко и друга му дадоа да разбере дека селаните се оружани и ако почне да прави некои лудории како што си имаше обичај порано, ќе го врзат и ќе го предадат на бимбашијата, којшто толку пати ги советува, та дури и замоли да му го предадат Толета: голем бакшиш ќе добиеле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Лекарот мора да чувствува дека има право да продре во болеста, токму како што родителот знае дека има право да влезе во детската соба во секој момент, без оглед на мислењето на детето за тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Можеби некој од колегите му беше укажал дека и покрај грдите предвидувања на спомнатиот автор Кафка, неговата земја на која и предвидувал зла судбина за нејзина голема среќа но и за среќа на нејзините жители и покрај фактот дека има поминато низ големи преиспитувања и тешкотии ги има совладано сите нив и речиси секој ден го потврдува своето постоење.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ги гледав како се радуваат на смртта, на умирањето, на излеаната црвена крв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ема беше сериозна и молчалива како никогаш порано.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога и самиот Хелвиг сфаќаше дека има отпор кон своите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Едра пријателка имаш, мила на тетка! проговорува мајката Перса и побрзува Мислам дека има и големо срце!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се наведна старецот над бистриот извор, заборавајќи дека има торба на грбот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа, да ѝ запееме на семенката, да им запееме на оние кои само копаа и прекопуваа и кои сѐ подлабоко ја сокриваа и заштитуваа иднината.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Ах, којзнае каде му ја дувнал – рече таа. – Бак му е изговор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога станува збор за родовата ориентација, за наводно женските карактеристики на геј-мажите или (како што нагласува Фелоус, нешто повнимателно) за комбинацијата на мажествените и на женствените особини кај геј-мажите, за тоа прашање постои значително несогласување кај самите субјекти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Голема, вика, толку шо чавките коа ќе се стават на џамијата, чапкат на ѕвездите со клуновето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Верувам дека има решение.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој ден кога Русинот дотрча радосно во бараката кај нас да ни каже дека царот руски паднал, дека има нова власт во Русија и дека ни е отворен патот за назад, Анастас веќе испушташе душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се јавуваше само пред да започне војна и само додека траеше војната, па според неговото бучење, то ест јачење, луѓето претскажуваа колку долго ќе трае војната и колку крвава ќе биде.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А според ЗРО – сите мерки предвидени со овој или друг закон, како и одредбите на овој или на другите закони, колективните договори и договорите за работа кои се однесуваат на посебната заштита и помош на определена категорија на работници, а посебно на оние за заштита на инвалидите... не се сметаат за дискриминација, ниту смеат да бидат основа за дискриминација (чл. 8, ст.2sq од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа во европското јавно мислење и во самата Србија создаде илузија дека има Срби во Македонија и таа илузија во очите на европејците минува како факт.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така тој, Змејко, не можеше да останува кај мене предолго иако се гледаше дека има поголема потреба овојпат вистински да биде со мене отколку што јас ја имав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едо уште изгледаше бледо и изморено, но на Али му помагаше доволно овој да види дека има работа со младич кој што овој занает го знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој сметаше дека има доволно аргументи за тоа и ќе настојува од своја страна да не се должи премногу за овој збор, макар што претпоставуваше дека неговиот пријател би можел да има друго мислење и аргументи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- И не ти шепна дека има намера да си замине?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вие добро знаете дека има повеќе реки, рекички околу Езерото на кои ќе им го свртиме текот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Можеби можете да забележите дека имаат некаква врска ако ги испитате внимателно Ахиле.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Штом не нѐ пуштаат слободно да заминеме од земјава, тоа значи дека имаат план за нас,“ рече Паулина. Јас молчев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само отстапувањето од зададеното може да создаде култура и да го даде растојанието и оттргнатото промислување кои се нужни за културна дејност. ‌Во извесна смисла, хомосексуалноста е култура. ‌И ете зошто му требаме на општеството. ‌Каде би биле без пронигбите, без безобразлукот, без нетрогнатата критичка интелигенција што ја дава геј-поткултурата?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа селаните го пренесоа едни на други и за да не јадат бој скоро сите одговараа дека има комити.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Командантите и нивните разговори се една работа. Но твоите размислувања и реакција во врска со мојата изјава дека имам намера да ги пријавам, е нешто сосема друго.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На излегување ѝ порачав на девојката, да ѝ каже на жена ми дека имам работа во провинцијата и дека ќе се задржам таму неколку дена...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Така настанува матежината. А во таквата матежина единствените добитници се криволовците“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Другиот ден кога требаше да ја примам четата, дојде еден другар од главниот штаб, барал талентирана жена, да знае да пее, да е убава, чесна и организирана.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега сите поданици на полжавологијата знаат дека има и женски полжави, значи полжавки, кои ако им снема кавалери, можат и сами да се онакват, да се онакват ама и да се оплодуваат.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Велеа дека имаа тешка умирачка...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во замена за тоа, ако еден народ добие политичка слобода или се исполни нешто друго важно за народниот живот, без негово или со мало негово содејство, тогаш кога кај него нема уште изработени народни идеали или ако се изработени не се усвоени од сите членови на народот, тогаш, во таков случај, народот не ги цени народните идеали и, како човек без определена цел и програма за работење, се фрла ту на една ту на друга страна, правејќи го тоа не затоа што е убеден оти така треба да биде, ами затоа што гледа дека има околу него луѓе што постапуваат така или инаку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега кога мојот татко отворено ми рече дека има таква намера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Мажите, облечени како да беа од меѓусреде, некаде меѓу селото и градот, со капи обезличени од носење зашто ги ваделе од главите само кога оделе в црква, виткаа цигари меѓу црните прсти од црн тутун што труеше така што чадот од локомотивата се чинеше дека има шмек.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во секој случај сите се согласуваат дека има повеќе од стотина илјади коли, зашто поинаку не ќе може да се објасни она силно движење по неговите улици и уште повеќе што сиот град е претворен во еден огромен паркинг-плац.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Може да биде сосем спротивното на тоа што го реков јас погоре за комитетите, т. е. тие се готови да ѝ дадат на Европа секакви гаранции Македонија да не се соедини со Бугарија, но тие никојпат не ќе се согласат да се упразни во Македонија бугарскиот јазик и бугарското име во полза на централното македонско наречје и името „Македонец”, со други зборови, тоа што го реков јас дека имало само еден чекор од таа положба што Македонците и македонските комитети по македонското прашање се држат кон Бугарија, па до полното отцепување на Македонија и Македонците од бугарските национални интереси, не е право, зашто не еден чекор, ами цела пропаст го одделува едното од другото, и комитетите ќе покажат најсилно спротивставување на новото течење; 2) ако се допушти оти комитетите никојпат нема да се согласат со упразнувањето на бугарското име и јазик од Македонија, а заедно со нив против новото течење ќе биде и целата македонска интелигенција со бугарско образование, тогаш од каде ќе црпи сила за себе новото течење?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А тоа е причината поради која и предметите на културните студии се до лудило тешки за анализа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сепак, јас би сакал да го бранам ставот дека има нешто посебно во начинот на кој ние луѓето сме интелигентни.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Го прашав дали случајно и тој бил ранет .
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Преданијата и археолошките наодби велат дека имало населба и во предисторискиот период, потоа и во антиката и во ранохристијанскиот период.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
ИВАН: Не мислиш дека имале смелост да го пречекаат возот, да го сметнат од воз и...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Изгледа дека има некој закон по кој сите млади револуционери бездруго треба да изгледаат токму како тебе. Колку години имаш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не велам дека имаме вистинска мрежа, ама така велат спортските коментатори кога некој ќе даде гол.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А знам дека има и повеќе што истрпеле...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само малку потоа можеле да видат дека има зелени, скоро девојчински очи, бледо чело и ретка, свилеста, некако еврејска брада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Точно дека имав рок да си го пополнам долгот, уште три месеци.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Изгледа дека има нешто што им се допаѓа во самата фигуративност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога тој виде дека има работа со еден слеп човек, се увери дека сум крајно безопасен сведок.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сè беше убаво наредено, се гледаше дека се побогати.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Набрзо уследил падот на Франција и на другите европски држави, а британските аналитичари биле сосема во право, имајќи го предвид воениот потенцијал на Велика Британија, дека имало "малку надеж оти сега некако ќе можеме да влијаеме на балканските услови".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
20. Кога ќе загледаш поасолно Од пишаното навистина не се бегало Ни од пишаното ни од суденото А пишано било наместо плач да имам прв сон И судено било сон по сон Да го отсонувам и последниот сон Оставајќи патем неизбришливи траги Во светската историја на сонувањето И крепејќи ја севезден Планетарната борба За неприкосновено право на сонување Уште повеќе борбата За гарантирана слобода на сонувањето Што сега е внесена во Општата повелба На Обединетите нации за слободно и неограничено сонување Од толку силни борби И впрегнување во нив на владини и невладини сонувачи Најнакрај се уморив од толку сонување И си реков доста беше ако е за аир И онака не остана што да се сонува А и нека посонуваат малку помладите генерации Па да видат пршленките Колку дикат сака за едно просечно сонување А не пак за едно асолно сонување Да видат дека во сонувањето нема тате носи мама меси Соновите не паѓаат од ведро небо И сака добро загревање на главата Дури почне да се исцедува еден сосема обичен сон А знаете дека има и недоброј необични сонови Тадури и повеќе необични одошто обични сонови
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
„Немој да мислиш дека има разлика меѓу едните, другите и третите; тоа што едните го прават во највалкани соби од полуразурнати куќи, другите во хотели, а третите во дворци, не ги прави различни,” рече брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едноставно, треба да им веруваат на пријателите, на стучните лица дека имаат недостаток и дека со истиот можат да живеат нормално, но не можат да дадат сериозен прилог во театарската уметност и во нејзината развојна линија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Им рекоа дека има наредба да останат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не верувам дека има, но би можело да има.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше Тој дека има и птици - еретици, кои откако ќе долетаа во родниот крај слетуваа право во пазувите на девојките.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Или кога подречуваат дека има извесни работи што треба да ги знаеш или да ги правиш за да дораснеш и навистина да бидеш геј?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Муљазимот беше наредил вечерта селаните по еден од куќа, да се соберат утре, да им држи некакви поуки и совети околу редот и безбедноста во селото, по кое обично ги тераше да прават и оро, та да се насладуваат на убавите мариовски моми и невести.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тргајќи ја настрана експлицитната содржина на филмот во прилог на неговата мелодраматична моќ и раскошниот црносериски [филмноаровски] стил, уживањето на кампот во него како да го оправдува тврдењето на Сузан Зонтаг за аполитичниот карактер на кампот, за неговото претпочитање на естетиката за сметка на политиката, за неговата неутралност „во однос на содржината“ и за неговиот „начин на гледање на светот како естетска појава“.268 ‌Токму ова воздигнување на убавината до степен на врховна вредност (не само убавината на Џоан Крафорд туку и убавината на беспрекорниот мелодраматичен и кинематографски стил) и оваа релативна рамнодушност кон политичките услови во кои се остварува естетското совршенство, ја ставиле машката геј-култура на лош глас – особено меѓу феминистите – дека има реакционерна политика, дека е непријателски устроена против жените, дека ги прифаќа угнетувачките општествени состојби, дека промовира митски, а не критички однос кон примените вредности и дека соработува со силите на општествена доминација. ‌Но, машката геј-култура многу-многу не ја секираат критичарите и не се срами од своите љубови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А субјективниот живот, инстинктите и интуициите нужно ќе ти ги обликува тоа што си Американец, ќе ти ги обликува поврзаноста со американската култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мислеа дека најпосле и тој си го наштол своето место, го начекал своето време, зборуваа дека имал и пред тоа нешто многу скапо во себе, за што не бил свесен, сакаа да веруваат во тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Меѓутоа, и покрај таквите изјави, се вели во информацијата, "Југославија истакнува дека има 100.000 македонски Словени јужно од границата, …и дека многу Југословенски Македонци имаат желба да направат нешто во оваа ситуација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Убаво ми е да мислам дека има оган, а чад нема никаде.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
И самиот Климент Камилски може да се рече дека имаше судбина на балкански Дон Кихот во однос на своите забранети книги кои вешто ги криеше во својата библиотека, уште во периодот кога му беше мил на повоениот период и кога беше високо вреднувано неговото доброволно учество во Граѓанската војна во Шпанија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мислеле дека се родени надвор од својот природен елемент, дека имале некое тајно царевно потекло – дека биле кнезчиња што по некоја зла судбина, од таинствени причини, онакви новородени биле дадени да ги одгледува семејство на селанчишта и дека само го чекале денот кога ќе им се обелодени вистинскиот идентитет, кога ќе се развражи вражбата и кога конечно ќе се ослободат, ќе се ослободат од здодевните секојдневија на обичниот живот меѓу нормален народ и кога конечно ќе се вратат на местото во општеството со богатите и славните што по правдина им припаѓа, во друштвото на убавиот и најпрефинет свет.259 Копнежот по живот во естетска милост и во естетска хармонија, во сетилен раскош и задоволство, поривот да се издигнеш во светот и да се дружиш со повисоките сталежи, стремежот да стекнеш, собереш и да трошиш – да се опкружиш со убавини, реткости и скапоцености или, во случајот на Пол, со „згодни работи, со придушена светлина и со свежо цвеќе“ – сето тоа почнало да ја симболизира суштината на извесен вид машки геј-субјективитет, и тоа уште од времето на Оскар Вајлд.260 Во својата неисцрпна студија на Вајлд и на машката геј-култура, Нил Бартлет му посветува цело поглавје, насловено „Сопствености“, на односот на геј-мажите кон нивните ствари.261
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Баба Анѓа рече дека имало насадено и струмичиња, ама тие ќе цутат подоцна, за Митровден - митровденско цвеќе.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Часовникот покажуваше дека има уште саат-два да го допише извештајот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сигурно таму им е поубаво одошто кога се со нас и веќе заборавиел дека имаат деца?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мислиш ли дека имаме ептен среќа!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Упорно ме одбиваше да излеземе; велеше дека не излегува со машки, дека не ја интересираат, дека има многу обврски во секциите на училиштето, дека сака да направи нешто од себе, дека има за учење.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Нема -” Се разбира дека има, можеби: Затворени временолики врвки,* Простор­но­­временски дупки помеѓу сценаријата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А од тоа следува дека има најмногу да учиш од оние што мислиш дека се подолу од тебе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И мајка ми налутено велеше: - Чумата да ги удри, зар не знаат дека имаме деца.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Одвреме-навреме помислував и на Лудвик, но тоа беше само потреба да се сетам; секој човек има потреба да се сети на некого или на нешто, оти тоа е потврда дека живеел, дека имал минато.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но сигурно беше дека имаше нешто да разјаснува за знамињата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не би знаел со сигурност да каже колку и какви чаши имаа, но сигурен беше во тоа дека имаа сервиси за секакви пијалаци.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сексуалната различност и дисидентност веројатно може да биде појдовната точка за покатегорично, посвесно, попрагматично застранување од природата и од сѐ што во општествениот свет важи за природно. ‌„Секогаш кога говорот или движењето или однесувањето или предметите покажуваат извесно застранување од најдиректниот, најполезниот, најмрзеливиот начин на изразување или суштествување во светот“, напишала Сузан Зонтаг пред речиси педесет години, „можеме да сметаме дека имаат ‘стил’“.473 Без стил или облик, нема такво нешто како култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не ѝ кажа дека има чувство на нестрпливост да се сретнат, а уште помалку зошто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
112. Работењето на Србите не остана без резултати при решавањето на македонското прашање. Србите со своите училишта во Македонија успеаја да создадат илузија во европското и во руското јавно мислење дека има Срби во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога наближила кон пештерата четвртата зима, по миризбата почувствувала дека има некој во неа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Неговите први зборови кога ни пиша мејл од САД беа: „Ни во сон не сум можел да помислам дека има вакво училиште, прекрасно е“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Првиот аспект е пред сè економскиот и се однесуе на цената која малоумните џанкерчиња ја плаќаат за џоинти и остали срања, која изнесуе над 300 денара или у превод една шибица е рамна на 4 литра вино или 6 литра пиво и тука мора да се признае дека има огромна разлика не само у квантитативна туку и у квалитативна смисла.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Прстот кој од забава понекогаш му го ставаше во устата а тој со сласт длабоко го вшмукуваше, еднаш велејќи дека има вкус на толчено морско оревче, друг пат на киви, сега му предизвика мачнина.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Имено Евелин ми кажа дека има цанцер на градата и дека ќе мора да и ја одстранат, а потоа ќе следи терапија.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ни објаснуваа како го поминуваат нивното време, дека имаат свое производство, дека читаат, се молат, веруваат…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се разбира дека имав свое толкување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Одевме кај што ни гледаа очите, кај што ќе чуевме дека има работа: сè на нозе, со господ напред, без парица, без ништо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во научниот медицински дискурс, пациентите кои (на медицинските тестови и испитувања) не покажуваат никакви знаци на физичка болест, се смета дека имаат соматоформни пореметувања ( somatoform disorder, DSM - III - R, 1987; Ford, 1983).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Постоело верување дека има и лековити својства и својство кое овозможува претскажување на иднината.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Иследникот сугерира дека кралот, премиерот и него, солунскиот главен рабин, ги врзува една единствена јудео-масонска идеологија и тој така ја реди сложувалката од животот на архирабинот Корец.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дотрча еден заптија. Командирот му нарача сè што треба да направи, заптијата отиде во селото.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој во одговорот не покажуваше никакво посебно интересирање во врска со овие нешта, но сепак спомна дека имал чуено оти татко му на дедо Стефан се викал Митре и дека бил имотен, бидејќи, како што пишуваше, неговиот татко и, особено, дедо му, биле уште позафатени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Планирав дека има големи шанси да помине подолго време додека да можам сосема да се иселам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тимоти Лири РАЗГОВОР СО ВИЛИЈАМ ГИБСОН ТЛ: Кога би можел да го ставиш Неуроромансер во една реченица, како би го опишал? ВГ: Она што за мене е најважно е дека во него станува збор за сегашноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го проанализирав преку мојот скенер интересното момче од глава до петици и за тоа кратко време сватив дека има прилично полничка фигура.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Првиот ден М излезе да се прошета на пладне и забележа дека има две исти сенки.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Прв по талпата протрча големиот син на Вангел Русјаков и додека не се покажа повторно на работ од плочата со своето кажување дека Геле со мандолината и неговата снаа за брат што ја викаат Богородица и нејзините два сина навистина шараат ама тоа го шаркаат не е бела шарка туку црвена оти ја влечат од керамитка или тула и оти го имаат нашарано газот на две одаи што ќе биле само нивни, инаку, кажуваше синот на Вангел Русјаков дека горе има место колку и тука долу, дека има и дупки за пенџериња и дека е сѐ исто, како јајце на јајце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Сепак имам чувство дека има нешто многу општо во начинот на кој системите се организираат далеку од рамнотежата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во секој случај, си има особени предности проучувањето на некој класик – на канонско дело што не е од нашево време.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Да знаев дека има намера да дојде за да умре во креветот покрај мене, ќе стражарев цела ноќ - рече. - Ќе ја преседев ноќта на стол.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со него се полни колоните на утринското издание на еден голем дневен весник, кој себе си ласка дека има новинари коишто добро пишуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во нејзината насмевка тогаш ми се виде дека има нешто што таа одвај чека да ми го соопшти, ама се воздржува оти смета дека не е сè уште време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По еден час и Бошко Манев, кога дотрчаниот Танас му кажа, исто така знаеше што го чека зашто арнаутскиот обичај на сите им беше познат: кога некој ќе ти плати за сѐ што кај тебе јал и пил – тоа значеше дека има право да ти одмазди како што сака за она што мисли дека си му го сторил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Велеше, како и онаа вечер кога го загубивме, дека светот му изгледа страшно стар, и дека бојата на предметите и мирисите, како што минуваат годините – слабеат; дека има потреба да се врати назад, барем во детството; го гледав и забележував дека и двајцата тонеме постепено во некакво неодредено опуштање, дека разговараме за суштински нешта, иако изгледаше дека говориме безначајни работи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не веруваш дека има и такво нешто! Постои, постои таков ѕид.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Наспроти тоа што грчкото население во цела Македонија претставувало една осмина од вкупното население (македонското било повеќе од една половина), грчките владејачки кругови сметале дека имале право да претендираат на цела, или речиси на цела Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Стражата виде дека има многу глупи момчиња и се исплаши да ги тепа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Токму католичката црква во која во која мистериозно се чуваат некои од највеличествените изрази на маниризмот во целата Западна историја би требала да ја разбере теофаниската моќ на маниризмот!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За првиот приватен театар во Бугарија „Ла Страда“, формиран уште пред петнаесетина години, се сетив деновиве кога во дневниот печат прочитав дека има иницијатива за формирање на два приватни театри во нашава Македонија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
(Дека има долги нокти, а и кој прави уште?) „Маж ти многу голем човек е (дека сум го видела), ама многу е лут кога е нервозен (а кој не е?)“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Самото нејзино постоење го драматизира функционирањето на културниот поредок, а не на природниот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Гледаше дека има логика и вистина во неговото кажување, кога ќе промислеше и од неговиот балкански агол на гледање.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога таа ме погледна после долго одбегнување да го направи тоа, почувствував дека има пркос во нејзините очи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тврдел дека неговата убавица чека само знак од него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Влатко информираше: „Постарите жители на населбата, на пример баба Анѓа, велат дека имаат поднесено барање за дислокација на овој автобуски терминал што се наоѓа пред влезот на нашето училиште. И сѐ уште ништо!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ова никако не значи дека Сорос и неговите центри (посебно неговите центри!) се филантропски творби што лебдат на десет центиметри од земјата; сигурно дека има (како и секаде каде што има доста пари и комплицирана човечка инфраструктура) некомпетентност, непрофесионалност, бирократизација, махинации, недоволна отвореност, недоволна информираност, мешање на државата...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тој малодушен лажно утешен рефрен има време, има време, згаснуваше времето на мојата мајка, времето кога таа веруваше дека имаше уште малку живот за да ги спасува животите на своите чеда Нејзината улога во пропишаната мисија беше уште потешка кога го загуби Татко, кој умееше да биде невидлива, но ефикасна брана на нашите амбиции, посебно на моите Во тие мигови на вознес мислев дека ја пишувам пресудната телеграма.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некои од нив дури силно се оградуваат од ставот дека имаат „својства или одлики што генерално ги имаат девојките и жените“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Е, имаше, бре синко, туку што дека имаше?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Гитарата ја наследи од нејзиниот брат кој загинал и ја оставил за спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
8. ЗОЛ ЧОВЕК НЕ ВЕРУВА ДЕКА ИМА И ЛУЃЕ ДОБРИ - пред него се врти светот на рингишпил од злато, а наоколу размрсени само аждаи и кобри од кои му се плете шал за околу вратот...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Зошто секој да знае дека на десната горна клепка има јачменче, и кој ги симнал бечвите и покажал дека има на себс гнојно рибино око врз кое става истолчен печен кромид во зејтин од сусам или од сончоглед?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Знаеш дека некој те гледа, дека има кој да те гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На прашањето од татка му кај оди толку рано одговори дека има нешто да учи со другарите Лулето, Русета и други, та ќе се соберат" кај Шпира Калешков да им покаже тој како ученик од II одделение.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ѕидовите на ходниците беа обоени со весела жолта боја, како порака дека има некоја надеж за тие што ќе влезат тука.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Јас пиев од виното и чувствував дека имам изградено ситуација во која имам предност, затоа што барав отчет; таа очигледно тешко се снаоѓаше во таква невообичаена ситуација со мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа е Соколе сигурен дека има во неа едно скришно место што ја оправдува неговата љубов.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Успешноста на ова машко геј-присвојување на операта, тогаш, не зависи само од нејзината кодираност за родот туку и – барем откако геј-субјектот ќе се постави во субјектна положба на стрејт-жена што посакува – од нејзината кодираност за геј-сексуалност. ‌Понатаму, треба да се нагласи мелодраматичната тематика на тајната, незаконита, забранета, предосудена љубов, која придонесува љубовта на Аида да стане возможна основа за хомосексуална идентификација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Часовникот што бил купен за дваесетина долари денес чини 2 000, што значи дека имаат третман на уметнички предмети.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Колку наивно таа мислеше дека има врска со нејзиното неумеење да се прилагоди на нивниот начин на живот. Ѝ стана јасно - таа за нив е непријател. Од непријателска земја.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Неколцина можеби и имаат детски книги што ги подучуваат дека постојат геј-луѓе или дека има семејства со родители од ист пол.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секоја Нова година е исто: на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Запомнив дека, кога дозна каде ќе се копа, мајка ѝ на Надежда, старицата, рече дека имала слушано оти на тоа место и порано имало бунар, но многу, многу одамна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имав пријателка која не само што се жалеше туку беше и уверерна дека има издолжено лице, и тоа само затоа зашто огледалото го издолжувало.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Луѓето знаеја дека има нешто меѓу нив и секогаш кога тој ќе запееше за момата вљубена во морнар, таа се чувствуваше пријатно збунета. Тој нагалено ја викаше Попенс.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Грот: Како го оправдуваш успехот на шоуто?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Го пробаа полковниците, им се допадна и рекоа дека има мирис на чад.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Неговото дејство го лишува љубовникот од секакво чувство дека има контрола врз своите емоции и постапки, а со тоа и го ослободува од секаква одговорност за сопствените чувства.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па, тогаш, разбирливо е што машките геј-културни практики – кои за мажите промовираат и шират нестандардни начини на суштествување и чувствување, кои прекодираат парчиња од главнотековната хетеросексуална култура со дисидентски или со нетипични родови значења и кои ги подучуваат другите на тој општествено девијантен и опозициски етос – велам, навистина е разбирливо што таквите практики може да направат да изгледа дека геј-мажите имаат својства и одлики што општо земено ги имаат девојките и жените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Ти се допаѓа?“ „Не. Знаеш дека имам фобија од пајаци“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но иако изгледаше дека е многу млада јас од предходните наши допишувања знедв дека има триесетипетгодини.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во Штабот на дивизијата јавија дека балистите ја нападнале Седумнаесетта бригада и дека имало многу жртви.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Само што му се претставив почна да се жали дека има многу работа, дека е многу зафатен.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ние не му се противевме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама немал куќа, немал волови, овци, кози. Mope, пусти останале, шо дека имаме, не сме ли настрадани по неј повеќе од тиа што немаат?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Следствено на тоа, не мислам дека има многу шанси за политичка слобода, то ест за онаа слобода во смисла на старогрчкиот полис, слободата на собирање на агора и донесувањето на одлуки.  Што мислите за прашањето на економијата?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој продолжува да зема Е отприлика еднаш месечно, околу 125 милиграми чиста стока во вид на прашок и ја добива бесплатно, „главно затоа што ја напишав книгата“ (што претпоставувам е доволна причина за пишување).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но тој одмавна со раката сакајќи да ја смири вревата и едновремено да покаже дека има уште да зборува, та кога околу него повторно завладеа тишина, продолжи, обраќајќи ми се пак мене: ’Стариот закон нè учеше дека плаќаме за сите свои дела на земјава – око за око, заб за заб, така ни беше кажано, татко.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со нив, доколку се замавне мајсторски, тиквите полесно пукаат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Гледаш дека имам работа... - Добро - вели Мирко и истрчува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но, знаеш ли ти, дека, кога ѝ да посакаш тоа да го сториш, секогаш ќе ти се чини дека има уште нешто за допишување?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се раскажува дека имало околу 15 000 и дека на чело на секои сто од овие бедници бил оставан по еден со едно око за да ги води.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Децата го гледаат спокојно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Повеќе ме загрижува претурањето од еден сад во друг на она што еднаш веќе било налеано, бидејќи претурањето збунува, или во најмала рака укажува на замешаност на повеќе интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни се чини дека имаме работа со кончети во смислата на Зукариевите “disegno-metaforico-fantastico”, со узорни примери чија метафорика е лесно достапна.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
За членовите на професионалните дисциплини кои сметаат дека имаат пристап до објективното знаење, критичкото размислување не е можно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кападокискиот истражувач на болестите ги посочува меланхолијата и манијата како два пола на лудилото: “Меланхоликот се осамува, се плаши да не биде прогонет или затворен, се измачува со суеверни идеи, го мрази животот,” тој “го проколнува животот и ја посакува смртта”; оние, пак, кои не се обземени од меланхолија, туку од манија, се во неконтролирана фурија, возбуда или веселост, и во овие состојби може да се чувствуваат инспирирани за големи дела за кои немаат подлога да ги направат, или пак можат без некоја вистинска причина да убијат некого.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Овие птици се вистински штетници, знаат да уништат цела нива со пченка, знаат да исколваат цела градина со цреши, па така сметавме дека имаме право да ги уништуваме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Гледаш ли дека имав право: ене, сите ги испокинаа ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во овој случај би рекле дека има две шеми, една за движење во правец на предметот и друга за поставувањето на раката сопоред неговата форма.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Доказ дека има во што да верува му беше тоа што многу често се наоѓаше себе си како задоволно занесено свирка некоја мелодија што го држи во полетно расположение.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чув, дека има намера своја филијала овде да отвори и Стопанската банка од Скопје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На третиот прелет се убедив дека околу мене не е сè суво и празно, туку дека има и нешто живо, дури и игриво.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А што ако имам некаква страшна болест и умрам од што не се грижи за мене, а на своите пациенти дење-ноќе им посветува внимание?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Подоцна, кога по атентатите се нашле во солунскиот затвор “Еди-куле“, Гарванов пред гемиџиите негирал дека имал било каква врска со овој динамит.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Откако се врати во Солун, Корец беше во некое необјасниво и напрегнато исчекување... И самиот не знаеше на што. Нешто му кажуваше дека оваа 1943 година треба да се очекува отсуден настан.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Биди претпазлив, ми се чини дека има некого внатре.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Комитетот кажуваше дека нема чети, нема противдејство на реформите од негова страна, а пак Турците кажуваа дека има чети, населението дека има оружје и се готви за востание, војската има постојани судири со четите, четите ги убиваат мирните жители што не ги слушаат и му се верни слуги на падишахот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бидејќи Деридините деконструктивни процедури се полабави одошто оние типично модернистички, и бидејќи тој не става нагласок на доаѓањето до заеднички заклучоци, местото на индивидуализмот во неговата теорија е позначајно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека тоа ми го говореше, се здаде едно младо, речиси, голобрадо момче, одвај ми се чинеше дека има дваесеттина години.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, со тоа што упатуваат на кампот, сепак, признаваат дека се вклучени во културна и естетска практика што им е карактеристична на геј-мажите, дека се подготвени да се впуштат во конкретен однос со филмот, однос кој им е наменет ним од страна на машката геј-култура, како и дека имаат волја да заземат став кој на некое рамниште го разбираат како претставителен за еден изразито машки геј-стил на културно дисидентство, машки геј-стил на отпор кон прифатените главнотековни вредности.187 Од што се состојат тој однос и тој стил?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се согласивме дека има многу убава сестричка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Одвреме навреме ќе дотрчаше некој окрвавен со пискотници и раскажуваше за тоа дека имало живи луѓе затрупани во многу згради.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Веќе знам дека се наоѓам на страната што губи!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му застуде и гледајќи дека има уште час два спиење, легна покрај Гита и се обиде да заспие.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Конзервативноста на црквата, не само во врска со уметноста, се разбира дека има подлабока, творечка смисла.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тогај дури беа кажале оти тие беа го врлиле в море детето, од завис дека имало ѕвезда на челото и наместо дете £ клале куче.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не тврдам дека има една и само една геј- култура, која им е заедничка на сите геј- мажи – ниту дека културната практика на машката хомосексуалност е унитарна, целовита, автономна и целосна сама по себе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Да ме запишеш и мене во списокот дека имам платено... - му вели Дачо.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сметал дека со Организацијата не се раководело правилно, дека Централниот комитет не бил способен успешно да ја насочува револуционерната акција и дека имало ред други недостатоци.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дан ми рече понатаму дека имало намера државниот секретар Хал да даде изјава во таа смисла, но во тоа го спречуваше единствено што наоѓаат дека е штетно по општите интереси да покажат дека не се согласуваат со англиската политика.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Не бев“, рече „и токму заради тоа бев несреќен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Џеки ми ја претстави плавата: „Хоуп Слејтери”, тоа беше името што Кенди го користеше во тоа време - нејзиното вистинско име беше Џими Слејтери и беше од Масапек, Лонг Ајленд. (...) Sgt. Pepper беше хит тоа лето.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од испитувањата на кои беше подложена, беше констатирано дека има абнормално покачен шеќер и видливо оштетување на панкреасот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Застанав на прозорецот на кој што немаше завеса и заклучив дека имам поглед кон улицата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Чуја селаните и отидоа во началството каде што беше затворен Бандо да го молат и да го убедуваат Бандо да не биде толку инаетчија, да попушти, да рече дека има држава, но Бандо не попушташе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Велат дека има трозабец на опашката и со неа става отров во зимниците што луѓето ги чуваат во визбите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не ме видоа; од еден пријател, во берберницата во која се бричев, дознав дека имаат и дете, и дека Земанек станал генерален секретар на Партијата, но дека таа партија ги изгубила изборите, и дека политичката моќ им опаднала; сепак, велеше пријателот, Земанек живее одлично како секретар на Партијата, а има и љубовница: некоја млада девојка која многу личела на Луција, кога била млада.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За таквите пациенти лекарите сметаат дека имаат “ментални” или психијатриски проблеми.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
— Токмо така, Илија. Ете, јас ќе забораве најважното да го кажа — одговори Толе и пак почна. — Ете го најглавното, Илиа го кажа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тука слушам дека имало комити.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Но Мишко како да заборава дека има присутни...
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Но воопшто не е извесно дека мажите од средниот сталеж одиграле главна улога во обликувањето на традиционалната машка геј-култура или дека имале претежно влијание врз неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Си почекав, дека има катови, меѓукатови, мезанини... ама дојде, заедно со оние двајцата, силно задишени и црвени, а таа дури подлутена дека јас ни едно кафе не сум испила во комшии, туку ги реметам по катови ете овие „вработениве“ по лифтовите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше Др. Милованоски да ја прегледа и констатира дека има жолтица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со други зборови, тоа значи дека има разлика помеѓу тоа да се има историска меморија за потиснатост и исклученост, како жена, наместо да се биде искуствен референт на една доминантна група, како маж. okno.mk | Margina #1 [1994] 25
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кажуваат дека денеска пристигнале на скопската станица, дека не се само тие, моето семејство, туку дека има многу вагони полни со семејства.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А, и назад кога се враќам,дома, не дека имало некој што во несвест ќе падне кога ќе ме здогледа (со исклучок на ТОТО, кој како луд скокаше по едно метро во вис): „Дошла мама, ќе ми даде кучешки бисквит“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа дава една вербална клоака која глатко тече, со убаво срочени реченици, и ситна, безопасна досетка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И најскапоцениот златен подарок не може да го замени убавото чувство на мајката дека има добро, умно, вредно дете.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Скриени светилки ја преплавуваа со ладна светлина и се слушаше некакво тивко постојано зуење за кое претпоставуваше дека има некаква врска со доводот за воздух.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа му телефонирав на Мите: - Да не си заборавил дека имаме состанок со девојките на Чешмиче? - го прашав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еве, и оваа жена, претпоставувам, е убедена дека доцни за на автобус, зашто саатот ѝ покажува дека има само уште минута и пол до поаѓањето.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Веднаш видов дека има една мера на опсесија во неговите трагања.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не верувам дека имам во главата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Модерната поп митологија ионака не се плаши од техно-демоните, бидејќи - што им фали на демоните доколку им служат на Убавината, Добрината и Вистинитоста?! 110 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се чини дека има некаква „точка на гледање” која всушност не постои.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Свесната свест на (некои) геј-мажи самата е суштина на тој клинамен, на тој отклон од привлечната тежа на очигледното, на начинот какви што се работите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Оневозможувајќи му ја на љубовникот перцепцијата дека однесувањето во љубовта му е, всушност, изведба – а не неволев резултат од некој севозможен импулс – романтичноста ја претвора љубовта во неизбежна судбина. Plus fort que moi (‘посилно од мене’ или ‘ме тера’): тоа е геслото на романтичната љубов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ги затворив очите. Сакав да си го замислам и со затворени очи тој проклет Господ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Маргина 35 17 Станува збор за прастари анимистички убедувања дека мртовецот станал непријател на живиот човек и дека има намера да го поведе со себе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога го најде, со делениците нивни Акиноски и со сватоштините седеше близу до Мустафа ефенди, уште повеќе се засрами: дека имаше скроено таков план, сам да се предаде, то ест да му подвали и на Исо и на сите кои дошле да ја гледаат борбата, особено на христијанштината која очекуваше тој да излезе победител.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Една вечер, Тодора му рече: „Што се прчиш толку? Не гледаш ли дека имаш работа со мене?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Макс беше и место во кое почнав да сретнувам навистина млади клинци кои беа исфрлени од училиште и се муваа по улиците наоколу веќе со години - убави девојчиња со најнова шминка и совршена гардероба и дури тогаш дознав дека имаат само 15 години и свое дете.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„А најлошо е дека има и такви што се искачуваат со автомобили, па и на Водно го загадуваат воздухот.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Порано. Дека Хелвиг е оженет... дека има деца... Родителите дека му се болни...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Жилберт&Џорџ: Сметаме дека естетичкото движење тврди едно а прави друго.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А тоа е од големо значење и за мене и за неа: таа веќе е уверена дека има наѕирнато во моите слабости а јас сум веќе сигурен дека ми годи нејзината улога на воспитувач.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но имаше кучиња кои не соработуваа со ветеринарот, кои го гледаа душмански или кои се преправаа и симулираа дека имаат некоја мака и невола и тогаш ветеринарот им ја забодуваше инјекцијата и тие по цел ден мирно спиеја.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За да го заплашат овие „Грци“ „Бугаринот“ Толета, влегуваа оружани со една мартинка в раце, која на вратата ја менуваа таа иста пушка, бидејќи само таа беше во селото, но на Толета му се стори дека има најмалку педесетшеесет такви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Откако ќе се согласиме околу „правилата”, меѓутоа, сигурно дека имаме слобода да ги искористиме на секој законски начин, како кога подготвуваме пореска пријава.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Големо - затоа што е огромно, а празно - не затоа што нема ништо, туку затоа што имаш чувство дека има уште многу простор што треба да се пополни.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Затоа што таа секогаш велеше дека има толку многу да каже, ама не знае да се изрази на хартија (на компјутерите беше алергична) и не се осмелуваше да каже дека почнала да пишува!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Само помисли на тоа дека имаше војна!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како што Зонтаг напишала во „За стилот“ наредната година: Стилот е поим што важи за секое искуство (било да зборуваме за неговата форма, било за неговите својства).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таков беше адетот кај сите бегови: да држат по едно младо („живинче") во кулата, да се знае дека се чифлигари и дека имаат измеќари за секаква работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Подоцна дознав дека имал висок чин на полковник во полициската служба.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се свести во полската болница на фронтот каде што му го извадија куршумот и му кажаа дека патролата само него го нашла жив и дека имал среќа што не бил смртоносно погоден.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Вие како источноевропски писател и интелектуалец сигурно дека имате да кажете многу поинтересни нешта од литературата...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Рече дека има убава жена, скап автомобил, а наскоро и убава куќа, и затоа сите му завидуваат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Од тоа друго не знаеме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Може ли тоа да биде проблем чие разрешување ќе води кон колективизација на интересите?  Партикуларни прашања - но тие не се материјал од кој може да се прави поли­ ти­ката.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но истовремено сфатив дека имам при рака и многу оправдувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- А, бре, така наистински, ако му се загледаш, тогаш ќе видиш дека има криви нозе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Отпосле се свестив што кажа, дека има петнаесет години и тогаш, во тој момент се почувствував многу горда, многу значајна во сопствените очи и многу задоволна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Фактот дека навивачите на овој тим можат да си ги бодрат спортистите служејќи се со ова упатување на Аида укажува дека имаат или дека може да се претпостави дека имаат (сигурно имало и типови што не скопчале) заеднички склоп на општествени практики и културни сфаќања што им се својствени на геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Е, па така: растеш и се менуваш. Нели ти реков дека имав две долги плетенки, а сега, гледај, каква ми е куса косата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој никогаш не примети дека има помалку од малите локумчинја распоредени во убав изгравиран стаклен сад.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Откако виде дека секретарот Јаворов, а и Трим Тоска, не реагираат, тој си помисли дека имаше нешто што не ќе може никогаш да му стане јасно.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Може да се каже дека има сè помалку тајни, односно сè поплашливи се оние последните што во телото сè уште можеме да ги откриеме (мислам на етичката дебата што токму се води врз прашањата за генетската технологија).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Само фасадата се разликува. Внатрешноста на оние кои го прават тоа, е иста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзиното лице, особено срцоликите усни, истакнати и со карминот (или можеби со поизразитиот пигмент) му се чини познато.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нагласив дека мојот однос кон франкофонството не е осамен во Македонија и дека има повеќе генерации од разни области на науката, економијата, културата, уметноста, особено литературата, кои со децении негуваат одлични односи со француските институции.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Наспроти тоа, пропишаната процедура од 1996 година е следната: прво, најдоцна 7 дена пред денот кога имаат намера да најават штрајк, синдикатот, односно работниците кои го користат правото на штрајк, доставуваат писмено предупредување во кое ќе известат дека имаат намера да организираат штрајк.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Си велев во себе: "Да не сум во неговата кожа, низ што сè не поминува овие неколку години, а и самата помисла дека има рак, да живее со тоа оптоварен, згора на сè доктор и јасни му се работите".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тргнал човекот на пат што му се причинил примамлив и угоден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едгар Морен ми велеше дека има големи и мали книги, а не големи и мали издавачи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не се гледаат сите геј-мажи себеси како полови меѓупоставеници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ќе ѝ објасниш дека имав важна работа.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
211 Според добиените информации британската мисија Spike го известила својот штаб дека имало големи движења на “германски колони по патот Прилеп-Велес, а оттаму источно кон Горна Џумаја“ и сугерирал “продолжени напади на патот Неготино-Скопје и Прилеп-Штип“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Има, знам дека има и такви ѓаволи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веќе во медицинското училиште открија дека има дарба за цртање...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Една од причините поради кои првенствено ја избрав Џоан Крафорд и што решив да го проучувам фрапантниот спектакл на измешани гламурозност и абјектност кој го приредува, и во Милдред Пирс и во тоа што произлегло понатаму, е тоа што нејзината гејска привлечност нѐ тера да се соочиме со два ноторни аспекта на машкиот геј-субјективитет кои ги прават денешните геј-мажи особено гадливи – па затоа и особено ненаклонети да ги истражуваат: имено, идентификацијата со жените и приврзаноста кон мајката.355 Овие две теми се и средишни и табу во современата машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој знаеше дека постои тајна организација, но знаеше дека има и друга сорта арамии за пари, та ја поостри будноста да ја запази имовината на своите чорбаџии од Рим и Париз.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Или, кога ќе предизвикаат, конвенционалните присутни се збунуваат, бидејќи нивните општествени и дискурзивни очекувања – далеко од исполнети – се превртиле наопаку. ‌Всушност, тоа што дрег-кралиците ги прекршиле прагматичките конвенции на дискурзивното однесување што раководат со човечката интеракција во секојдневното општествено живеење толку ја збунило антропологинката лезбејка и толку ја потресло што таа остава простор (во цитираниот пасус) за можноста дека има грешка во нејзината забелешка – можност дека едноставно сѐ разбрала сосема погрешно и дека, можеби, како моине пријатели парижани во Ен Арбор, е жртва на некакво основно културно недоразбирање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еден од нишанџиите упорно ме следеше, но никако не можев да видам дали има излез, некоја друга врвица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На коњот сѐ уште стои неодврзано седлото на императорот сосе попрази и сосе узенгии, и голем свиток стои во торбата - испишан со ракопис на Хадријан - sacra populi lingua est.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Според шушкањето на хартија знаев дека на мама ѝ го дале лексиконот, таа ги врти листовите и чита сè што сум напишал.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го фрли ќесето и Данабаш и рече дека носи само осумнаесет лири, го фрли Тоше ќемерот и рече дека има во него токму сто; го фрли мудурот и рече дека има шеесет и пет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така, за многу жени може да се каже дека имаат нос за мажи, како што и за многу мажи дека имаат нос за жени.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тие чувствуваа дека имаат да си кажат толку многу еден на друг, но немаа зборови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој избра одреден број доброволци кои во психијатриските одделенија на одредени болници ќе речат дека имаат халуцинации, но дека во секоја друга смисла се однесуваат сосема нормално.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мириса морето и Солун за првпат му се чини дека има пријатна арома, не онаа мешаница од мириси од чаршијата и пристанишна смрдеа што постојано му ги дразнеше нежните ноздри.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овој логичен факт доведе до една друг вистина во науката-уметноста-вештината на огласување: секогаш треба да се истакнува една идеја, една магична област која посочениот производ го одвојува од сите други на пазарот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татко знаеше дека имаше уште многу тајни што можеше да ги дознае од својот руски пријател, тајни за минатите и за идните времиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Слушнав само еден многу тап звук, а потоа некаква болка од камен под грбот. Мони и Бистра ги немаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овој, пак, за да докаже дека има разбирања за страдањата на синот, тргнал по него, но, не заборавил со себе да понесе и пушка.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Првиот, многу подолг дел, на кој работел многу години, е завршен 1945 година.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Знам дека има некој расцеп во грчката партија по однос на македонското прашање, но не знам што да верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Судијата го прашува зошто ја остава, а тој му кажува дека таа е причината што тој се разболел, дека има нешто фатално во неа; пред да ја земе бил здрав како челик, никогаш, од дете, не бил болен...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По патот им кажував дека имаме доста овци, па ќе јадеме сирење и млеко, бевме желни за домашно јадење.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И кога верував, по одличниот прием на француската критика, особено на романот Времето на козите (чие излегување беше одбележано во централните париски медиуми Фигаро, Монд Дипломатик, Франс-Култур, Ла Кроа, Магазин литерер, Лир и многу други, веќе преведен на неколку европски јазици, номиниран за високи меѓународни награди како најдобар странски роман објавен во Франција за 1997 година, потоа за наградата најдобар европски роман Жан Моне и други), мојот издавач Фајар неочекувано, и покрај потпишаниот договор за објавување на романот Балкански клуч и согласноста да се објави романот Патот на јагулите, ме извести дека прекинува со објавување на мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас забележував дека има промени, дека станал малку повеќе позитивен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ја поминав чекалницата, по чиј под, како и обично, беа посеани лушпи од семки и сончоглед.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дали од тоа дека успеала да му се потпика под кожата на Анатолиј, или од тоа дека има купено нови чевли.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Леонардо, мој боже. Кој ли беше оној славен физичар, Џоен се надева дека ќе се сети да го праша Френк покрај она за хотелските клучеви, кој на умирање изјави дека има намера во Рајот да го праша Бога за две нешта, квантната електродинамика и турбуленција, и дека се надева дека Севишниот ќе може да фрли малку светлина барем на онаа првата?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За поддршка на оваа Декларација на Еволуцијата, со силна верба во заштитата на Божјата Провиденција и спокојна доверба во генерациите што доаѓаат, во чиешто име зборуваме, ние сега меѓусебно си ги доверуваме едни на други нашите животи, нашите Радости, и нашата Света чест. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 65
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постоеше една група во Охајо, која никогаш не се состануваше и никогаш не разговараа меѓусебно; живееја помалку или повеќе молчејќи, затоа што чувствуваа дека има толку многу работи да се направат и дека говорењето би било само губење време.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Долго стоевме пред „Богородица и детето Исус“ и „Распетието“ од Џовани Белини, донесени од музејот Корер од Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Баба веруваше дека има таков јунак. Ќе му дојде време. Додека се оддалечувавме од брегот на Езерото, ние се сеќававме на прикаската на баба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се радуваме дека имало и нас некој да нѐ побара...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И затоа веруваш дека има нешто меѓу Рози и мене.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Вистина е дека тестовите не покажале дека има некакви психолошки оштетувања, но мислам дека секој што редовно зема по 4 или 5 таблети, секако си прави некакво физичко оштетување.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ова со авторите го земав како пример затоа што во последно време сѐ повеќе сме соочени со податоци кои зборуваат дека има многу писатели на драмски дела и многу малку читатели на истите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И уште многу, десет, дваесет, можеби сто глупи момчиња се појавија и сите почнаа да викаат дека кралот е гол.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му кажав дека човекот не ја знае паролата и дека има уште тројца со него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Игор Лозински благо го погледна Татка, покажувајќи во изразот дека има разбирање во неговата размисла, макар што таа водеше кон друг тек, па продолжи погледнувајќи и кон својот соработник Цветан Горски: - Но, мене пријатели мои, друга мака ме мачи, кога се во прашање јагулите и нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Има, рече во дворов на општинава еден пеливан од Кичевијата кој од пред три дена низ сета каза прилепска бара јунак сприти себе, а нашиот прилепски јунак, кој ќе го надвие кичеецот, еве го, покажа на Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)