Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Конечно, со второстепената пресуда, донесена кон крајот на април 2010, беше уважена жалбата и првостепената пресуда беше преиначена8 во корист на Зефиќ, од страна на повисокиот судски совет (во состав: Љ.Арсениевска – претседател и д-р З.Михајлоски и Т.Дуковска – членови).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во образложението на својата одлука, овој суд најде дека раководството на тужената установа не го имал предвид фактот дека институтот „распоредување на работник“ не е предвиден во ЗРО и дека морал да постапи согласно постапката која во вакви ситуации предвидува понуда на нов променет договор пред отказ. 9

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Татко ми мирно ги очекуваше зборовите на попишувачот кој го предупреди дека мораат да се даваат вистинити податоци; во спротивно, се одговара според законот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Затоа тој не беше категоричен дури и при чисти ситуации кога беше сосема јасно дека мора да рече – да или не.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Уште при првата средба со господинот што раководеше со развојот од овој вид во државата, јас му реков дека треба, тоест дека мора да се направи овој водовод.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Виде дека морам да се потпрам на нив и ми вели, ова не е, вели, работа за општи работници, ова ести мајсторска работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ах, каков склад меѓу потребата на човекот да си поставува високи идеали и свеста дека мора да се одговори на барањата на ежедневието!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Уште еднаш го замолив да не се сомнева дека сето ова со водоводот е оправдано и благородно, дека јас морам тоа да го сторам со негова поддршка, дека морам да се вратам со ферман в раце, така реков, со ферман.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Затоа што ме прогонува мислата дека на некој начин јас ја убив!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ѝ реков дека мора. Дека ми е преку глава да ја шетам по лекари.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се согласувам дека мора да постои една „критична маса“ на луѓе кои ќе постават ниво. Систем на вредности.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сега веќе чувствувам дека морам да го завршам ова свое 24 Margina #15-16 [1995] | okno.mk писмо, иако не напишав сè што сакав.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Уринирањето во ветер им го оставам на тие што имаат време.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тогаш откриле дека светот не можеме само да го набљудуваме или опишуваме, туку и дека мораме да го пресметаме доколку сакаме да го совладеме и разбереме.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сигурно ја успокојува дека мора уште да го чека, а во себе се плаши да не му пропадне една убава вечер, и ќе беше најзадоволен да се договореа веднаш на нерешено.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Примав пораки дека мора да ја земеме Ен, дека немаат никој друг. Сѐ беше погрешно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

(Сметам дека мора да се умре емотивно, во спротивно сопствените чувства ве убиваат). Тоа е точно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Попродлабочена анализа покажува дека либидиналното јадро на филмот е варијанта на едиповиот триаголник: врска меѓу јунакот (дописникот), неговата девојка и нејзиниот татко, угледниот англиски пацифист, кој во суштина е нацистички агент - нивната врска е полна двосмислени подтонови, одделни постапки, што инаку би можеле да се разгледуваат и на ниво на површинско случување (немоќта и вината на таткото, уценувањето на таткото од страна на јунакот со (лажното) грабнување на ќерката, финалниот самоубиствен гест на таткото итн.), добиваат вистинска тежина дури оттаму што од нив одекнуваат имплицитни либидинални подтонови.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој сиот се тресеше и возбудено објаснуваше дека морал да пука.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

НЕКОИ СТАРИ ПЛОШТАДИ МИРИСААТ НА НОВИОТ БАЛКАН

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во Тоскана никогаш не си на чисто, а кој вели и дека мораш да бидеш на чисто, дали сегашноста е веќе обезличена та на минатото не му преостанува ништо друго освен одново и одново да оживува; а ќе да е дека и иднината не е курдисана како што треба штом и таа отстапува пред минатото.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Или, на кусо: нашиот спознавнотеоретски проблем и со тоа и нашиот егзистенцијалистички проблем е во тоа дека мораме сè, влучувајќи нè и нас самите, да се разбереме како дигитално привидение.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тогаш, имено, накусо речено, откриле дека светот не можеме само да Margina #19-20 [1995] | okno.mk 107 го гледаме или да го опишуваме, туку дека мораме да го пресметаме ако сакаме да го совладаме и да го разбереме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа значи дека мораат да се фокусираат на точно одредена група потрошувачи (или потенцијални потрошувачи) од која очекуваат најголем продажен ефект.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со идеја до целта Веќе е класична изрека дека оние што се занимаваат со реклама мораат да научат, наместо со сачмарица, да гаѓаат со снајпер.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бидејќи и во животот има повеќе патишта до иста работа, најпознатите стручњаци за огласување развиле неколку интересни постапки за доаѓање до ваква идеја.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јадеше со чувство дека мора брзо да јаде, без починка, без застанување, зашто миговите во кои беше собрана таа сладост можеа да се испуштат и задоволството од убавиот ручек да пропадне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Вооружен со цврста решеност, потпрен врз мислата дека мора да издржи, се упати кон плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Почувствував дека морам да се штитам, да издржам, да биде штетата помала кога веќе бев влегол во сталинистичката стапица.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И самиот не знам од каде подземав храброст да се спротивставам на неприфатливата теза на А.А., и покрај неговите дискретни предупредувања насамо, дека морам да се смирам оти инаку црно ми се пишува.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А можеби се оддалечуваме и од реалноста“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Земајќи ги предвид насобраните сознанија за животот и за луѓето дали и денес би постапил така како што постапив тие денови? Не сум сигурен...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А ти сметаш дека мора да постојат општоприфатливи критериуми дури и при вреднувањето на шегата“ се смеам јас „а притоа забораваш дека смислата за хумор нѐ има одминато.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, во тој момент станав свесен за чудното, самобендисано, неодговорно дури и опасно однесување кон нашата иднина на поголемиот број мои пријатели, и помислив, не, не помислив само, туку и решив дека морам да ѝ се спротивставам на неодговорноста и на алчноста...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас замолив да разговарам со Луција; мајка ѝ рече: „Почекајте Лудвик“ и ја остави слушалката отворена; и јас наслушнував како се отвора вратата од другата соба, како мајка ѝ го кажува моето име, како вели дека мора да сам некое чудно дете и како Луција вели нервозно: „Не сакам никого да слушнам!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој рече дека морам да ја слушнам таа музика; тие се всушност само бледа слика на вистинската, преподобна музика; рече и дека сега му е смешно што го бранел џезот пред народната музика, и дека сето она што го напишал во есејот била чиста глупост; рече дека постои само една музика, и дека задолжително морам да ја слушнам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ова е граѓа за народскиот стереотип. ‌Можеби баш затоа, ако со безизразно лице тврдите дека машката хомосексуалност подразбира збир нестандардни културни практики, а не само некои нестандардни сексуални практики; ако приречете дека постои некаква машка геј- култура, ако навестите дека мора да има некаква поврзаност помеѓу некоја конкретна сексуална определба и некаква наклонетост кон извесни културни облици, веројатно луѓето веднаш ќе ви се побунат, ќе наведат илјада и една разни причини зошто такво нешто е невозможно или бесмислено или навредливо и зошто секој што мисли поинаку е заблуден, сосема старовремски, морално сомнителен и политички неодговорен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еразмо беше распнат меѓу два пата, прикован за сопствениот крст, кој му тежеше; покрај тоа што знаеше дека мора да го носи, беше немоќен да излезе на крај со неговата тежина, со тежината на своето сопствено физичко тело, со сето она што телото го бара!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Станав и отидов до прозорецот мислејќи на тоа дека мораме да викнеме лекар.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Бреда беше на телефон. „Бреда, јас сум“, пелтечев. „Збудалев барајќи те.“ Тишина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Императивот на општоста на моралните осуди може во еден свет на културни разлики брзо да се преобрази во империјализам, ако обврската што ја чувствуваме кон она што го нарекуваме “наш идентитет”, во однос на другиот ја разбираме како “понуда што е невозможно да се одбие” и му ја наметнуваме без за него прифатливи причини.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сето ова зборува дека толеранцијата како морално начело на однесување Margina #32-33 [1996] | okno.mk 79 нема многу можности.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Измислив приказна за мајка ѝ која умира во Феникс, за работата што пропаѓа, дека пијам премногу и размислувам за самоубиство, уништување и судниот ден, и дека морам да разговарам со Бреда уште еднаш пред крајот, и дали таа случајно знае каде е.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Испадна дека тој говор не беше потребен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Убедувањето дека мораме во одредени ситуации да постапиме на одреден начин и никако поинаку, содржи во себе и барање другиот во еднакви околности да постапи исто како и ние, како и морална осуда на сите оние кои не постапуваат така.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зошто, ако му кажам на татко ти дека за неговиот артритис е потребно движење, јас сум здодевна, ако тебе ти речам дека мораш побргу да го организираш својот самостоен живот, нервозно реагираш дека сум неподнослива.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Токму тој вртеше со главата велејќи дека насилството не е решение и дека мораат да научат како да се почитуваат бидејќи мораат да прифатат дека тука отсекогаш живееле заедно и дека така и ќе остане.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш тој стоеше на палубата на бродот што заплови од Цезареја кон Рим, придружен од Аристарх од Солун и од Лука, лекарот кој постојано, под будните очи на римските војници, запишуваше сѐ што се случуваше, оти како и тој самиот веруваше дека мора да се пишува за да остане нешто за поколенијата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

ФЕЗЛИЕВ: Ќе се опијам. Чувствувам дека морам да се опијам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Главниот став на оваа Витгенштајнова теорија е дека мора да постои некаква врска меѓу логичката структура на некој даден јазик и логичката структура на некој факт од реалниот свет на кој се однесува исказот на тој јазик.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во состојба меѓу јаве и сон, борејќи се за секоја молекула воздух, Томо цврсто ја стегаше раката на Рада, како и самиот да чувствуваше дека мора да ја добие трката со времето, а тоа како да сакаше да му избега оддалечувајќи се молскавично.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дури сега знаеше дека мора да преземе нешто ново.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Помисли дека мораат да бидат уште два покуси, на предниот и на задниот дел од носилката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Си смислив дека морам да одам на пракса што подалеку. А најдалеку беше Гевгелија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Паѓа на коленици сфаќајќи дека сум противник на насилие. А знае дека морам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Слези. – Во ред, – реков јас, – но запамти дека мораш да ме оставиш да се обидам да јавам сам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сонцето изгреваше. – Сега ми е мене ред да јавам, – реков јас. Братучед ми Мурад слезе од коњот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во тој момент, од публиката тоа ќе го види и почувствува и Назаров, кому таа подоцна искрено ќе му признае дека мора да го напушти бидејќи всушност го љуби Пол.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но, на крајот, и обајцата беа убедени, покрај постојните резерви, дека мора да одат напред, во својата потрага, барем да се пресметаат со стотина зборови, избирајќи ја гротеската, хуморот како најмоќно средство за нивниот наум, верувајќи дека само така ќе има некаква смисла нивниот проект и ќе остават некаква трага за идните времиња.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се разбира дека мора да биде во нашата листа, но за нашата конечна пресуда, нашата дефиниција и покрај тоа што имаме доволно документи, да почекаме, да размислиме уште, да провериме, да консултираме уште литература! предложи Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А знае дека морам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Александар заклучи дека мора да јаде за сите негови претци кои биле гладни и дека би било крајно непристојно да не се придржува кон овој своевиден култ на предците.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Бојана накратко му објасни на домаќинот, гардискиот ветеран со долга бела коса и брада дека мора да преспијат во неговата куќа и дека гардата им е зад петици.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Кога Александар по кратко натегање со својата срамежливост ѝ го побара заемот, Бојана рече дека мора да извади пари од банкомат.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Само една мисла му се вртеше во главата: дека мора да се наоѓа на ова место подолго отколку што мислеше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Посака, над сѐ, да имаат некое место на кое би можеле да бидат заедно и сами, без чувство на обврска дека мораат да водат љубов секогаш кога ќе се состанат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но истовремено, верна на принципот на двомислата, Партијата учеше дека проловите се природно инфериорни и дека мора да бидат држани во подредена положба, како животни, со примена на неколку едноставни правила.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе ме разберете дека морам да почнам со тоа што ќе ви поставам неколку прашања.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Разумот му велеше дека мора да постојат исклучоци, но срцето не веруваше во тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вака, отстрана гледано, можеби некои моменти од престојот на Лена во Долнец дотогаш изгледаат не толку важни, но таа постепено чувствувала дека мора да заземе одреден став.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ноќеска повторно го сонував оној сон, но наместо она физичко чувство на ужас што го доживеав првиот пат, а какво што никогаш несум доживеала на јаве, овој пат имав некакво интензивно, мачно, скоро сладострасно чувство на ученик кој е фатен дека не ја научил лекцијата за која јасно му било речено дека мора да ја совлада ако држи до својата иднина.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тоа беше нешто слично како во оној цитат што го бев запишала од една книга: соочена бев со наплив на нешто од што, во мојов случај, сепак, сеќавав, дека морам да се одбранам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

05 март Мило мое, не можам, се распаѓам, ми фалиш, зошто ме остави, немам сила да живеам, знам дека морам за Гаврил и Матеј да живеам колку што ми е пишано, ама тешко ми оди, знаев дека си тешко болен, дека ќе дојде денот и дека морам да бидам храбра, ама ништо од храброста моја.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Моето второ „Јас“, што живееше минатите години во грч и знаеше дека овој ден ќе дојде, реши дека морам да бидам силна и да се држам достоинствено.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Знаев дека морам да се соземам поради синовите, но не можев, се обидував, но не ми одеше.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Дека започнува ново поглавје во нашите животи…, дека мора да најдеме сила…, спомените за еден прекрасен човек да ни помогнат да продолжиме понатаму…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сега чувствувам дека мора да надокнадам многу испуштени работи.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Родителите ги успокојуваат дека е тоа за кусо време, дека така ветиле, дека мора да биде, зашто немаат со што друго да му возвратат на манастирот, на светецот, кој им помага и ги избавува од зло.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ме трогнува ли магијата на преобразбата или езата дека морам да паднам во немилост за да бидам некому мила и драга?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Заминување -пасија- Веќе немаат број деновите: веќе со години се мислам дека морам еднаш одовде да одам и принудена, „за последен пат да ја поздравам Александрија која се губи“.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Те чекав, занев дека мораш да се вратиш. ќе влезе и ќе ги отвори ширум прозорците.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И тој вели дека мора да се најде помош кај непријателот. „Петта колона“, беше коментарот на мама.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И дали да ги фрлаш едно врз друго кога на крајот ќе дознаеш дека мораш и тоа да го чиниш.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Минал денот, па уште еден, и тој ѝ се заблагодарил кај вратата и рекол дека мора да замине, дека ѝ е длабоко благодарен за мелемите, негата и храната.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но тоа не значеше дека морам да ги прифатам и заклучоците на Пачев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И дека морам да одам бидејќи Катерина ги очекува симидите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Откако ги собравме класјето, Маријанти ни рече дека мораме да им помогнеме на нашите партизани во болниците.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сѐ си велеше дека морал та затоа, ама сега кога го кажал Мирчета кутриот, не можеше да се воздржи да го најде а да не му се изнавика.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Па дури и да ти рекол да влезеш не значи дека мораш да се втурнеш во дуќанот за да ноќеваш во него?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури тогаш, додека буричкав по џебовите, помислив дека морам повторно да дојдам, што поскоро, но прибран, и да се соочам со него. – Извинете, сум го заборавил – пропелтечив, не можејќи да го спречам бранот црвенило по лицето. – Веднаш се враќам.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Наеднаш, отсечен од светот, во посебна класа почувствував дека морам да раскажам нешто страшно, но што е тоа, не можев да да си објаснам ни самиот на себе.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Реши дека мора да направи план за наредниот ден.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

На американскиот функционер му било познато настојувањето на нацистичката политика „да ги поттикнат Американците од српско, хрватско и словенечко потекло едни против други“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Дејвис, при ова, несомнено тргнувал од начелото дека „американското единство“ е неопходно нужно за успешно водење на војната и дека мора да се оневозможат нацистичките планови за поттикнување на едни Американци против други.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Потоа нареди на десниот глужд на Ирис да се постави камера свртена нагоре, кон нејзиното меѓуножје, со образложение дека мора да постои врска меѓу срамните влакна на Ирис и влакната од брадата на мажот ѝ.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Упорно, без трептеж гледа во магливата далнина и неосетливо се губи, ја совладува сон, клепките натежнуваат и некаде длабоко во главата искрат мисли на свеста: една дека мора да е будна, а друга - барем малку да дремне, само толку, колку за да ѝ олесни, да го истера сонот кошмарен и малку да закрепне, малку да спушти клепки дури да изброи до пет, само малку да дремне...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ми раскажуваше за улицата и музичкото училште што го носат името на брат му Јордан Михајловски - Оцка, селото Варош каде што живеат неговите братучеди, Могилата на непобедените, и уште за многу интересни нешта, за кои дедо ми рече дека е страмота да не ги запознаам и дека морам да бидам горд што носам потекло од таков град и од таква фамилија како таа, неговата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас ништо не разбрав за душата за Рајот Божји каде што е сега Наум, но сфатив дека мора да е некаде многу далеку и дека старичката одамна го нема видено.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тато ми рече дека мораме да ги имаме сите податоци пред да добиме дозвола за тоа што сме намериле да го сториме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Беа мртви ладни во хотелската соба во Лос Ангелес. Рекоа дека мораат да размислат.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

- Ајде нешто да смислиме – предложи Мила. – Мене ми останува само уште еден и пол час, знаете дека морам да сум дома во седум и пол.