дека (сврз.) - сме (гл.)

Кога лутината што нѐ обзема е света, покажуваме дека сме подготвени в миг да го голтнеме повикувањето на толеранција и во другиот да го исплукаме она во што навистина сме загрозени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тетка ми Ана вели дека сме ние кич деца, братучед ми Саше и јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да – свикав и потскокнав од радост, се занишав малку, се уплашив кога видов дека сме веќе високо над градот и дека можам да паднам, па се сетив оти Игбал ми кажа дека од летачки килим не може да се падне и си дозволив уште еднаш да скокнам од радост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И не реков само дека сме се сретнале пред вашата врата, туку и дека разговарав со неа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ние стиснати еднододруго како во преполн автобус, почитувачи на беспрекорниот ред на нештата, отскраја гледаме, најблиски по крв и месо дека сме тоа: поразените!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Друг пат се зборува за Илинден, дека сме го заборавиле.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Его име проти! Грапце ме, синдрофе! Его име проти!“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или, не дај Боже, ако би си се откажале од својата историја,би си признаеле дека сме во дрво без корен, ако би си рекле самите на себе: Од денес јас почнувам нов живот, не ми е важно минатото!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Но Џули, не се случи така,“ се обидов да бидам разумен, иако ова не беше прашање на разум како ни било што друго помеѓу нас.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сакав да им свирнам дека сме таму, но таа не ми дозволи, ѝ беше страв да не ја вратат дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Игбал продолжи да молчи и забележав дека веќе летаме со килимот и дека сме на спротивниот брег на езерото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На некој начин ние секогаш сме добивале удари поради нашите идеи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Тетка Ане така ни вели на Саше и мене, дека сме биле кич.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вака како шо одат, разредени, лесно ќе се издутниме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе значи ли тоа дека сме измислиле свеќи што не догоруваат?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Не ја знам причината а сепак сум сигурен дека тој се одредил за најдоброто од она што му било понудено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- За жал ова твое тврдење не можеше да се провери – рече Грофот и ја крена главата од хартијата. – Кај нас низ ходниците е прилично темно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека сме создадени еден за друг – рече Петар.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Домаќинот разбра дека сме Југословени.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога низ Гнездо ќе се раширеа пеколните крикови, кога тие крикови се хранеа едни со други, се бодреа, се потсилуваа, мене ми се чинеше дека сме фрлени во некаков непознат, страотен свет, во кој сепак сме заштитени со ѕидовите на нашата соба; понекогаш, кога низ Гнездо ќе се раширеа пеколните крикови, кога тие крикови се хранеа едни со други, се бодреа, се потсилуваа, Клара кажуваше: “Оваа наша соба е како матка.” .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но во нашиот одговор ние не мислиме дека сме „лупали по ветру“ туку дека сме ве „лупали“ вас и вашата влада, па затоа доста тактично ќе биде од наша страна ако и овој пат одговориме на вашите неколку редови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Начинот на кој тој нè гледа, знае дека сме во брак, Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Мамо, ваква била тетка Оце кога била мала, и ти си морала, исто како јас сега Дена, постојано да ја занимаваш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зарем не гледаш дека сме парталковци?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние сме многу подобри од тоа што мислиме дека сме!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Му реков дека сме Балканци, луѓе поделени со граници и пак слични во многу нешта - во искушенијата, исчекувањата, стравот, фолклорот, слободарството.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога забележа дека сме со намера да се браниме, а не да бегаме, како да се разлути.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тоа значи дека ние не сме виновни ако сме такви, иако не врувам дека сме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дека било јасно дека тој е уметник, дека тој не креира култура туку едноставно ја репрезентира, преуредена, изманипулирана и акцентирана по негова волја. (...) Мислел дека сме сфатиле, дека секој можел да увиди дека славата што тој ја произведуваше (за него и неговите суперѕвезди) не била вистинска слава, туку само репрезентација на слава, реторичка симулација на слава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ние сме многу подобри од тоа што мислиме дека сме и ако мапата на нашата душа, не се согласува со мапата на животот што го живееме ќе мора да ја промениме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Им рековме дека сме од Југославија, и тие веднаш почнаа да ни нудат соби.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А кога не нѐ одведе кај оние малечки дуќанчиња со ситнурии нанижани во пазаришната широчина, цело време се каеше што го сторил тоа, зборувајќи ни дека сме накупиле непотребни и неважни работи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така сакаше таа Марјанти на која ѝ се чинеше дека сме пораснале за војници...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Големецот од ЦК долго зборуваше и неговиот глас и зборови се губеа во нашите борбени извикувања со кои не престанувавме да викаме дека сме готови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Имаше многу песок и сфативме дека сме многу далеку од дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- На што мисли кога го вели тоа? Ви објаснила?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа не значи дека сме колектив, туку слободна асоцијација на индивидуалци.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
” Кога ќе кажевме дека сме од Њујорк, се ѕвереа уште повеќе бидејќи сакаа, како што рекоа, да нѐ снимат што подобро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
—Ќе сонуваме дека сме слепи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А сепак, понекогаш ми се чини дека сме туѓинци, два одвоена света.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ние бевме во длабока заблуда верувајќи дека личниот хероизам е тој што ги движе настаните во животот, ние не сфаќавме дека сме дел од народот и дека нашето дело ќе биде плодотворно, само ако тоа е поврзано со народот и е дел од народното дело.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А шољата за тоалет со казанче – па зарем треба да ви објаснувам колку силно таа ги промени човечките животи?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едгар Алан По е американски поет од периодот на романтизмот во Соединетите Американски Држави, во времето пред да се прогласи нивната самостојност и независност (1873).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во неколку наврати после атентатот, напомена дека тој мислел дека било јасно дека се шегувал.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти си стар мајстор за синџири кинење, — му поласка Сарафов и ја даде наредбата да се постапи по него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дали дека сме заедно, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе би­ дам првиот што ќе признае дека сме верзија на “Cheap Trick” во девеесеттите или на “Knack” можеби, но и последниот кој ќе каже дека тоа не се исплати.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Доаѓаат тие, Бугарите велам, и ни велат дека сме Бугари, та со камиони ни носат износени алишта, среде село растоваруваат од камионите вреќи со брашно, грав, леќа, шеќер и пакети со некакви слатки за децата, сокови, кока - коли, па дури и вода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Заборавил дека сме во земјата на комунизмот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Радикалното читање на Борхес/Дерида, сигурен сум, би покажало дека сме дојдени до таков раскин, иако Дерида не е наклонет да прифати “пресудни раскини”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најотпосле ни ја резилеа машкоста кога ќе ни речеа дека сме полжави – ај што жените ни наденувале рогови, ај што сме ползеле понизно, ама и за куќата сме мислеле дека била наша.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Мораме да започнеме со тоа што ќе го признаеме, па дури и ќе го прифатиме сопственото насилство, наместо со него слепо да се уништуваме, а тогаш ќе мораме да сфатиме дека сме исто толку длабоко исплашени да живееме и да љубиме, колку и да умреме.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пред крајот на работниот ден, понекогаш ни се чинеше дека сме во состојба со помош на фракталното моделирање теориски да поставиме опис на планините како воздишки на олеснување на Земјата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Никој не знае кое време го избрал за свој придружник нашиот пријател, - реков - не смееме дури ни да помислиме дека сме негде близу до вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не смееме да веруваме“, му велам јас, „дека сме негови потчинети или да не даде Господ негови пленници.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Почнавме да врескаме, да свиркаме, да полудуваме; при секое качување на некое од девојчињата на разбојот да му го правевме на Земанек истото (викавме: „О-ооооооо-ооп“); девојчињата се вцрвуваа, нѐ молеа да престанеме така да се однесуваме, некоја од нив и нѐ опцу, рече дека сме кретени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Тамам, ќе мислат дека сме јаделе ќебапчиња со кромид.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Можеби затоа кога слегувавме од ридот од збор во збор прудолу и кога од Нитра се упативме кон нашите пасишта и езера расклештени дека сме излегле од темнината си ги скршивме нозете од препки.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И се чуди од каде такви излеговме, таков чурук, вели, да не може човек да поверува дека воспитувањето има толку мала улога во развитокот на децата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Зар не сте виделе мечка! – Одговори Дедо Мраз, исто како и тие, нестрпливо да дојде до белото животно. – Мечкава е првиот знак дека сме близу до светот што го бараме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Домашните и онака не знаат дека сме излегле со велосипеди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никој не знае дека сме овде?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Тие побудија интерес кај сите оние читатели кои се интересираат за класично потврдениот расказ, но и за посовремениот расказ, потем кај оние читатели кои трагаат по сложени техники на пишување и на создавање на светот на расказот, такви кои вклучуваат и интертекстуални цитати, асоцијации, алузии и реплики, иронија и интертекстуална иронија, херметични слики на светот, игри со сликите на светот и облици кои ја покажуваат моќта на јазикот на книжевноста да исполни со убавина и со возбуда, истовремено кога исполнува и со зачуденост и недоумица, кога нè обзема со силни чувства, кога нѐ ослободува од чувството дека сме немоќни и осамени, кога доживуваме психичка и морална катарза или прочистување на нашата душа и свест.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Првобитно предложениот кружен облик на зградата, замислен по концептот “друштвеност”, беше одбиен од администрацијата и од другите задолжени со образложение дека сме “отишле предалеку”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нашето избегнување збунува до толку повеќе до колку се знае дека ни нанесува тешка клевета: имплицира дека сме баш како сите други.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Знаеме, бидејќи почуствувавме како ги испушти јажињата од раце, а за нас елените – влечачи тоа значи дека сме слободни, дека можеме да си поиграме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Но што ако ја најдевме? што ако - знаеш - што ако, откако ќе се онадевме, влезевме на ноќно пливање и ја најдевме неа во водата?“ рече ти одвратувајќи го погледот од мене и почнувајќи да шепотиш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што сакам да кажам е дека во Фектори немаше лицемерство и мислам дека нѐ напаѓаа токму поради тоа што одбивавме да ја прифатиме играта и да се претвораме дека сме она што всушност не сме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Да не видат дека сме тука и да не предупредат дека затворите постојат и дека и логорите постојат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие помислиле дека сме нивни.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Со овој проект генерациите кои доаѓаат по нас нема да веруваат дека сме биле сушен и жеден регион.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Што е наважно, таа верува дека сме ние добри луѓе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Седнавме покрај една капина и мислевме дека сме се скриле.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Учителот Коста ме повика, во својата соба и ми рече дека сме многу далеку од дома и да не правам такви глупости другпат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А и не ги разбирам баш тие хороскопски и зодијачки знаци. За нив е махер тетка ми Ана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене, пак, ме учеа во социјализмот да не верувам во бога, но јас си имав своја сопствена претстава за него, знам дека постои нешто отаде заумното, знам дека сме дојдени со некоја задача на овој свет и затоа сакав да имам деца, можеби и нешто повеќе, што ме чинеше еден брак, сакав да бидам креативец и да оставам и нешто духовно зад себе. И без религијата – преживеав,
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој рече дека ќе ми даде мед, а јас – па ти си чудо!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Синко, знаеш ли дека сме во обрач од Германци, да бегаме, трчај колку можеш по коњите...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Всушност, ни признаа дека сме жртви на грубото нарушување на братските односи меѓу Советскиот Сојуз и Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ни знаевме дека сме веќе пијани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А жената со огрденото лице шеташе меѓу редовите и, кога паѓаа зборови за борбата, за водачот, таа извикуваше соодветна парола и се дереше со пискливиот глас дека сме готови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ти сега ни кажуваш дека сме избавени ако поверуваме во Радосната Вест и ако се покаеме.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Јас си мислев којзнае какви сме Саше и јас кога Тета ќе нè прекори дека сме кич.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И уште нè учиш дека во смртта своја ќе воскреснеме, не со ова слабо земно тело, туку со она силното, бесмртното, со телото на нашата душа‘.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се плашам од тоа што ќе се случи кога ќе сфатиме дека сме дудуци за одбрана на името и идентитетот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И многу не фалеа големците и само големи зборови ни псалеа за тоа дека сме многу храбри и нестрашливи, не чукаа по рамена и не прекинуваа да ни дробат - браво, браво, бре паликарја, Македонес...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Знаат дека сме сиромаси и со подароци сакаат да ни ја купат душата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не, лицето не му го гледам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш видовме дека не можеме да се споредиме со руските револуционери и ни се стори дека сме малечка групичка без раководни идеи; повеќе работевме по инстикт.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Понекогаш си мислам дека сме на прагот на нова планета, што не ја откриваме туку ја создаваме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да не останеше Мајка во овој дом, да не му останеше верна на Татковиот аманет, ние, децата, не ќе знаевме за сите овие наши толку блиски луѓе кои доаѓаа небаре да посведочат дека се живи, дека сме и натаму заедно, големо распрснато семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си помисли дека сме го казниле.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Не дека сме можеле нешто да сториме за неа дури и да сме знаеле дека е таму.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На Енценсбергер му се чини дека сме отишле предалеку, дека еднонасочно сме ја нагласиле само едната, ироничната страна на саморефлексијата која инаку спаѓа во минимумот на секој култивиран ангажман.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Да се знае дека сме упатени на сопствените сили, тоа веќе нешто значи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дали помисли и тој дека целата вселена е само една мрежа, творба на еден голем, вжарен пајак сонце што го викаме, светило денско, не сфаќајќи дека сме фатени во нешто што лесно се кине, најлесно на светот, во ткаенина што се распарува само со еден конец – вистинскиот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А ако не се памети, значи не сме биле... запиши дека сме биле такви какви што сме биле.... само не пишувај дека сме биле малодушни, зашто такви не сме биле; запиши дека сме биле премногу верни и премногу измамени, но истрајни и цврсти... така запиши...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не нè напушташе чувството дека сме требале да живееме еден друг живот, што нè оддалечуваше од овој што го живеевме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зошто расправата за постмодернитетот е значајна? Затоа што тоа е самосвесна фаза во развојот на модернитетот; ние сме проклето сигурни во тоа што е на дело.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопуваа од подот Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сите ние станавме и како маѓепсани викавме на сет глас дека сме готови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ДЕПА: Сега разбра ти дека сме пошерети? Ние малку сакаме, ама убаво!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Најчести се критиките дека сме ги загрозувале правата на малцинствата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не знам зошто, но повторно, и пак повторно… доаѓа сонот, потоа она што го викаме живот; или сонот веќе е крај нас а ние и вистински сметаме дека сме будни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вистина ли е попе дека сме газеле над оган... Под нашите куќи бил...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
— Дека сме живи, вели, дека сме причина за поразот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога открив дека сме заедно слушнав како ѝ велам дека не смее да го искористува моето невнимание.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но не е толку далеку денот кога ќе можеме тебе, тебе или тебе да ви ги замениме главите и во една сајберобработка да те подмладиме на тој начин како стогодишник да можеш да усреќиш една млада кравичка, или своето парење во виртуелниот свет да го претвориш во стварност; тоа сè уште не значи дека сме го грабнале Бога и дека стварно ги знаеме вистинските волови. 8 okno.mk Но што?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Боцките околу устата наутро му биле остри и можело да се поверува дека нечија рака кришум му ги сади на лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема Македонец што не би рекол дека сме мал народ и дека трпиме големи неправди.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но таму само ни кажаа дека сме целосно рехабилитирани и дека не е докажано оти сме припаѓале на некоја организација што се бори против Советскиот Сојуз.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога А.А. забележа дека е отиден предалеку и дека сме ние сепак „друга публика“, макар што јас постојано внимателно го следев, а тоа најмногу го поттикнуваше, на крајот упати јасни пораки до нас: - Внимавајте, почитувани гости, Атеистичкиот музеј на нашата пролетерска земја не е наивна институција.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не бевме блиску и ние навистина бевме две девојчиња, сами и изгубени во големата и страшна шума.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Скапоценоста е можеби умешност на мигот да ни ја открие убавината на предметот што никогаш не постоел и на времето што никогаш не се случило Како она влакно донесено од најдревниот храм во Њу Делхи Влакното на месниот Буда или на некој друг мудрец сличен нему (А можеби беше во прашање влакно на ноќна убавица што преспала на перницата на спомнатиот Буда) Умешните творци на реликвии грижливо го чувале за нашето пристигање а ние и не слутевме дека сме изиграни Дека сме жртви на играта што ја смислил профитот?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тоа второ патување од Гаково до Скопје фиксирано е во Дневникот, а еден добар дел се наоѓа и во Плочата на животот, дека добро сме патувале ние неколкумина, дека приемниот поминал во најдобар ред и дека сме имале неколку убави денови на Вардар над Градската плажа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Страшно многу работа имам! Ако секој ден не им стоиш над глава, ништо не функционира.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во ресторанот на „Евридика“ се појави една жена, на која ѝ рековме дека сме Југословени.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Низ големата врата влегоа двајца мажи, а зад нив, кривејќи сдеше млада жена со нагрдено лице.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Инаку, оваа терминолошка дискусија не е многу важна бидејќи со самиот термин постмодер­нитет се признава фактот дека сме врзани за модернитетот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Ние како да докажавме дека сме или можеме да бидеме револуционери, а сега пак ќе убедуваме други! - рекол тој. - А каква полза од тоа?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во тој случај учиме правилно да ги користиме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби најавената десакрализација ќе стане негова идна антисудбина.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Замислите си куќа во која не се прави генерално чистење.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сакав да ја поправам, да научи правилно да ги изговара, но се откажав, со олеснување забележувајќи дека сме мошне блиску до Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Ама“, рече некој, „кога ќе не видат таму на некој пазар дека сме дошле со летање, којзнае колку ќе ни побараат за една рака сол!...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Влеговме во Прилеп, поминавме покрај стариот театар, покрај пазариштето и чаршијата, бевме веќе во центарот кај градската кафеана и Предо само подгледнуваше накај Живко за навреме да најде место за паркирање, но Живко молчеше и само се смешкаше, а кога веќе излеговме од градот и мислевме дека сме го прошишале и Прилеп, Живко го натера да подзапре и не го остави да продолжи по асфалтираната угорница на Плетвар туку го скршна по стариот пат преку Бабуна по кој веќе никој не одеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сојузниот продолжи, обидувајќи се да му даде завршен тек на разговорот: Но денес Југославија ја напаѓаат од сите страни во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во својата последна книга Галбрајт пишува дека за прв пат во историјата на модернитетот поголемиот број луѓе сакаат можности за онаа слобода што носи ризик.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И ти велам по две или три години по завршувањето на граѓанската нас, кои бевме во логорите на сувите острови, не пуштија, велејќи ни дека сме слободни.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Премногу време верувавме дека сме над Запад и Исток, но разбравме дека сме живееле и во илузии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сега е важно тоа: го видовме малечкиот камен од Месечината, а знаеме дека сме виделе нешто многу големо по своето значење.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Ако мислите дека сме огорчени од генерацијата на разгалени дечишта, во заблуда сте“, со одвратност зборува Кид. Тие се многу недоверливи и кон мене. Не само што сум медиумски паразит, туку сум и „имашна“ - и со своите 27 години речиси сосема им припаѓам на „разгалените дечишта“ според она што го имам.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И вистина, од нашето викање дека сме Бугари ние имавме право да очекуваме за нас добрини, а не зла: ние можевме да очекуваме од Бугарите поддржување на сите наши духовни нужди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На свое лично ниво во однос на тоа секој е искусен; ако говориме за нивото на колективните идентитети, можеме да се сетиме дека во Европа, и не само кај нас, веќе подолго време, а особено по падот на Берлинскиот ѕид, течат толерантни кампањи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие ни велеа дека сме биле ние христијани, а ние тврдевме: А бре брате, христијани сме, ами што сме!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој веруваше во целата ебана работа, верувам, наспроти средствата што ги користеше за манипулација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Летавме многу ниско над брановите, и одвреме-навреме страхував некој од нив да не нѐ стигне со својот висок, пенлив гребен и да нѐ повлече кон длабочините.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако дадеме некому нешто, сакаме да се пофалиме дека сме дале и сакаме да ни се изрази благодарност. Тоа е грдо.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
За да се утврди дека сме во врска со ЦК (бидејќи полицијата знаеше дека Гарванов е замешан, но немаше факти), го прашаа Богданов: ’Го познаваш ли Гарванов?’ ’Не го познавам Гарванов, но познавам еден Гарванов кого ние сакавме да го убиеме’, одговори Богданов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го ценев и затоа што призна дека сме посилни од него, им се радував на прикаските што ни ги расправаше за непознатиот скопски Рокамболо, одмаздникот Киро Атевиќ, за кој не знаев постои ли навистина или е измислен.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Доктор Гете секоја прва сабота во месецот ни држеше предавања во големата сала на Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Еве да ти се јавиме цару дека сме живи и здрави што и тебе ти пожелуваме од сето срце и душа да чуеш за нас како сме ги биеле твоите војничиња и како ќе ги биеме конкретно...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Седи тука и да не станиш, колеро една!“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Воздивот нејзин ми зборува, ми прикажува... ама мене не ме напушта претчувството дека оваа голема густа мрачина навестува само зло... дека сме заедно, еден спроти друг, чувствуваме по дишењето и макар што мракот е голем и густ, ми се чини дека и во него се гледаме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Видете го како решава крстозбор од стари весници, а нам токму тоа ни го префрла.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Авионот ја допре земјата токму кога дисплејот над седиштето покажуваше дека сме на две илјади и шестотини метри надморска височина и тоа беше уште еден знак дека сме живи и здрави поблизу до ѕвездите а ние веќе си знаевме од домашните политички пароли дека и сонцето е ѕвезда.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И... ти Маркос, тука, пред сите нас велиш, дека сме го изгубиле фронтот, дека е отворен патот, со што навистина потврдуваш дека почна во овие, како што рече ти самиот, судбоносни денови, да, судбоносни, да губиш глава... да, Маркос, губиш глава....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да не речат дека сме туѓи на честа и дека фалби се нашите цели.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ние знаеме дека сме „осудени на слобода” и дека тоа е ситуација на огромен ризик.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа навистина погоди куп луѓе што сакаа да ги одржат старите стереотипи. често се прашував: „Дали тие луѓе кои си играат криенка воопшто се грижат за оние сиротички луѓе кои едноставно не можат да се вклопат во зададените улоги?“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се заблагодари и го остави нашиот подарок на масата покрај себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вториот е Крсте Чачански, чиишто раскази се како енигми, гатанки и ребуси, како македонски сфинги пред коишто остануваме често без точен одговор, но секогаш обземени од чувство дека нешто битно сме откриле и дека сме се облагородиле во еден миг во којшто се слеани во една целина носталгијата по далечното и задоволството во играта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му кажав дека сме дојдени да му посакаме среќен роденден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да бидам искрен, јас немам поим што значи тоа: андерграунд, освен ако под тоа не се подразбираше дека ти не сакаш никој да дознае за тебе и да те вознемирува како што тоа го правеа за време на Сталин и Хитлер.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
— Тие веќе знаат дека сме вадева, но точното место ошче не им е јасно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најмалку еден час седевме во мртва тишина; однадвор можеби изгледаше дека сме целосно внесени во витлите од чадот што го притискаа воздухот во собата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Умее таа да се снајде со нас, што дека сме Скорпии и Водолии.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што мислиш дека е паѓањето ако не незнаење дека сме во Рајот? – Розата може да се изгори – предизвикувачки рече ученикот. – Сè уште има оган во каминов – рече Парацелзус. – Ако ја фрлиш розата во жарот, би поверувал дека изгорела и дека пепелта е вистинска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Проблемот, изглегува, е што наместо на крајот да излеземе победоносни иматели на геј-гордост и слобода што ќе можеме сесрдно да ги викаме наши сопствени, ние сме си создале геј-идентитет што активно ги потиснува и патосот и задоволството на тие останати преостанати настрани афекти од кои сакаме да мислиме дека сме се ослободиле и за кои тврдиме дека просто ги снемало од нашата свест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Погледнете! – свикав. – Погледнете кој ни вели дека сме дебили!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Високиот извади од чантата тефтер, го лизна моливот и, откако ја залиша, исправи глава.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По земјата на големо се фаќаше мрак, по небото, барем по рабовите на планините, сè уште беше светло, па можевме да видиме дека навистина сме под Бабуна, дека сме некаде меѓу Маркови кули и Плетвар, дека под нас има некоја поголема вода меѓу вир и езерце, а пред нас суниска воденица со запрен камен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Да веруваме дека сме дел од редот во космосот, дека космосот се грижи за нашата иднина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Свесни дека го гледаме, дека сме восхит на џуџиња кон џин.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Едно видување лебот и ни се сојаде, што се вели, се сетивме дека сме гладни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се биде Lo-fi, под техничките стандарди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Знаев дека сме на вистинскиот пат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Зборовите негови ми светкаат во мракот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако платат.” 26 години подоцна, Курт Кобејн од Нирвана пишува, “Не се чувствувам ни малку виновен поради комерцијалното експлоати­ рање на сосема истрошената рок култура бидејќи, во овој момент на рок историја­ та, панк рокот (иако сѐ уште свет за некои), за мене, е мртов, не постои...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не веруваат дека сме живи, ама пак викаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се обидуваме да создадеме силно анти-медиа движење, а едновремено да ја развиваме свеста дека сме дел од медиското царство.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа по регистрацијата на колата виде дека сме Југословени.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Сестра ми ме виде кога го зедов – рече Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Меѓу два залака варена пченка тренираме продолжен запир на здивот и дури утре ќе забележиме дека сме испокасани од невидливи мушички.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ќе се израдуваат кога ќе им кажам дека сме се виделе... и дека добро се чувствуваш.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но длабоко се сомневам во често искажуваните и пред сѐ користољубиви калкулации за восприемање на Дерида во САД, или заминувањето поради стекнување на амери­кан­ско државјанство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Знаеш, да се види дека сме актуелни...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Или: „Учењето е големо делание и дека сме ние деца на ДОМОВИТИ родители“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Нам, Рисјани од памтивек, едните ни велеа дека сме Бугари, другите дека сме Грци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако нѐ прашаше некој Турчин што сме – ќе му одговоревме дека сме или „каури”, т.е. неверници, или „раја на царот”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Навистина, Маково е близу и Бахтијар има резерва војска, ама не ќе може така лесно да разбере дека сме му отишле на госје, — го заврши Толе својот план со извесен хумор на крајот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој беше доволно отсутен за да не може да сфати дека поради некои необјасниви ситуации не може да не собере сите на иста софра.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но видовме дека сме горко излагани во нашите надежи и дека наместо арнотии ние видовме само лошотии.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Што ако знаеме дека сме настанале од мајмуни?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оти ако се замешаат властите во ова, можат да нѐ обвинат дека сме зеле да се бунтуваме, па ни црква, ни општина, ни училиште не ќе ни дадат да си отвориме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, дали навистина сме дојдени до таму?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Што ако сме свесни дека сме скоро потполно несвесни? Тоа ништо нема да промени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од 1960 г. кога Поп Арт- от прв пат се појави во Њујорк, овдешната уметничка сцена беше толку во тој фазон, што дури и тврдоглавите европјани мораа да признаат дека сме дел од светската култура.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Некој ми зборува дека сум пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бараше некоја жолта куќа што требаше да биде на следниот агол и, ако ја најде, тоа ќе значи дека сме го погодиле патот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не те разбирам – мислам дека ми рече таа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И сѐ што може да се заклучи од постапката на Рафал, е дека сме покуси за еден куршум.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Деца, внуци ... Како ќе им кажеме утре дека сме го запалиле?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема Македонец што не знае дека сме род на смачкано племе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопчуваа од подот Неговата слика.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можеби сме многу блиску до куќата, а јас само си мислам дека сме се загубиле?! Ама не беше така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако пуштиме за некое време Хаџи Ташку да ни биде свештеник и ако се преправаме дека сме зеле да се грчиме, владиката не само што ќе ни помага да добиеме одобрение за ѕидање црква, туку ќе ни помага да добиеме одобрение за ѕидање и на општина и на училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога клинците кои ги познававме ќе добиеја нервен слом или ќе извршеа самоубиство, луѓето зборуваа: „Гледаш! Ете!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нашите родители, нели не родиле, нели тие нè воспитуваат!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како можеме да веруваме дека сме значајни во овој сервилен свет. А само сме лајт-мотив за памфлет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И уште ни кажуваш дека сме ти прираснале за душата, дека си се приврзал за нас до толку што си бил решен, ако треба, и таа твоја бесмртна душа за нас да ја дадеш...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Операцијата „чист рез” кај потиснувањето достигнува до потполно исклучување, па (а) ние го забораваме X (б) несвесни сме дека постоело некое X кое сме го заборавиле (в) несвесни сме дека сме го заборавиле X (г) несвесни сме дека сме несвесни за заборавањето на заборавеното X.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Малите работи, можат да направат големи разлики и длабоко задоволувачки промени во животот на луѓето но и во светот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Рече: - Драти деца на херојските татковци и мајки, борците за слободата и напредокот... - така некако зборуваше долго и прекинуван од нашето урнебесно викање дека сме готови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- велам. 160 Margina #8-9 [1994] | okno.mk - Да се објави нешто друго во овој момент би значело дека сме куќа која е рамнодушна кон политичките настани во светот - убедено вели уредникот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сѐ што е погрешно, брзо се решава. Кога ќе воочиме дека сме згрешиле за некој, веднаш треба да го ликвидираме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Од радост се гушнавме и ни се пристори дека заборавивме дека сме гладни и тргнавме натаму, на кај планината Бела Вода што ние во Герман си ја викаме Германската Планина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На настанот да, но не и на тоа дека сме го овековечиле.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сосема со право стравувало дека секакво обрнување внимание на нашите претпоставени душевни и емоционални особености само ќе ги препотврди древните предрасуди дека сме психолошки ненормални, токму предрасудите што толку често служеле за да се оправда дискриминирањето на лезбејките и на геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега, Трајче, нема што да криеме од тебе. Знаеш дека сме партизани.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сите ќе си помислат дека сме се согласиле да се грчиме, вели Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И, да не помисли некој дека сме биле голи! Не!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас добро знам дека сме земја во транзиција, па, сепак, тешко ми паѓа што сѐ уште ни законот за пушење или паркирање не е целосно реализиран.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега е важно тоа: го видовме малечкиот камен од Месечината, а знаеме дека сме виделе нешто многу големо по своето значење.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Се разбира дека сме сите таму, - ми вели тој мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ту ни се чинеше дека сме на пат точно да го определиме, ту го губевме сфаќајќи Margina #26-28 [1995] | okno.mk 145 дека сме тргнале во погрешна насока: ја губевме ориентацијата, застанувавме, се враќавме, а звукот притоа стануваше сѐ послаб, поодалечен, поизмамувачки, за да се загуби конечно како нејасен шум во маглата. *** Се обидувавме многупати потоа, мојата роднина Емилија и јас, да ја најдеме необичната куќа која, чувствувавме имаше некаква таинствена врска со звукот на бродот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
По нивните зборови сите станавме уште похрабри и стоејќи викавме дека сме готови, дека сакаме сега, веднаш да тргнеме, а од задните редови заори пеење: Во борба, во борба, во борба, Македонски народе, За света народна слобода...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ние не чувствуваме ниту умор, ниту жед, ниту глад, ниту пак помислуваме дека сме смртни луѓе, кога имаме таков Крал!“
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Да речам: колку е убаво река да тече сред град; да имаш плажа на дланка; ама не е убаво дека не нè оставаат да одиме на река; а кога бегаме велат дека сме непослушни и лоши деца; па и тоа да е точно, нека е така; кога ќе бидеме ние татковци, нема да им пречиме на нашите деца; ако сакаат, секој ден нека одат на Вардар; секако, тогаш ќе има убаво средена Градска плажа - со кабини за соблекување, со ситен песок за лежење, со киосци за сладолед - сè средено така што нашите деца нема да се плашат од витли; и сѐ така некакви штогодерии зборувавме, како што вели баба ми - ПАДНИСТАНИ.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сега, пресветол, не дека сме недугави или непослушни, но еве, молиме твоја заштита.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Заспиваме среќни и се будиме среќни, знаеме дека сме сакани.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Еден по еден почнаа да ни прио­ѓаат, сите пријателски насмевнати - девојки со коњски опашки и момчиња со нави- фризури - и сите нѐ прашуваа: “Од каде сте?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тогаш прибеснуваат на видело страстите, коишто очигледно неуспешно сме се обидувале да ги урочиме со благозвучни зборови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Рече дека сме од Скопје, така пресуди по табличките на колата и дека знае малку македонски, ама добро зборува грчки и италијански.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние забораваме нешто и забораваме дека сме го заборавиле тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа да ти било нешто што немало уметнички вредности, туку само се преправало дека ги има и сакало да личи на уметност, ама не му успевало.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Парацелзус го погледна тажно. – Атанорот е угаснат, – повтори – и лембиките се полни прав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па ајде да повториме некои од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имаше толку многу ѕвезди на небото, и уште исто толку се огледуваа во огромната вода, што ми се чинеше дека сме во вселената и дека патуваме со вселенски брод.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но ние се сметавме за каури, христијани и рајати и помниме дека сме имале наша каурска и рајатска царштина, но сме ја загубиле на Косово Поле, кога им се налутил господ на нашите предедовци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Длабоко во ноќта јас ги препознавам твоите горди, раскрвавени очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мачно ми е кога слушам – ние Егејците вака, ние Егејците така; слушам се јадат меѓу себе и со таквото име како да се делат и од нас кои тука велиме дека сме Македонци...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Младите пак не сметаат за застарени, нѐ критикуваат дека сме старомодни, лошо се облекуваме, не се разбираме од современа музика, штедиме без потреба, им ги сечеме желбите на нашите деца, со еден збор - не знаеме да живееме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Триесет години поминале откако не сум била во овој крај.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа е великодушниот одговор, секогаш повеќе верен и едновремено поисплатлив. 4Дали веќе пронајдовте таква заедница? 4Таа никогаш не се пронаоѓа, никогаш не знаеме дали постои, а, со оглед на отворот за кој стануваше збор, кога би поверувале дека сме ја пронашле, тоа не би значело само мистификација, туку и нејзино исчезнување, веднаш би ја уништиле.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што се однесуваше до нас (мене и мојата сопруга), на Јан Кот не му требаше посебен напор за да не убеди дека сме само коректни толкувачи на неговите ставови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Овие критичари велат дека сме фашисти или педофили или што било, но еден таксист од Источен Лондон би ни рекол, „О, да, вие ја имавте онаа фантастична изложба, добри сте, батко.“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)