дека (сврз.) - треба (гл.)

„Мислам дека треба нешто да се направи за луѓето што ти ја градат куќата.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но, Претседателот продолжи: - Јас мислам дека требаше да оставиме уште некого со тебе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Геј- мажите самите учат понешто од тоа што треба да се научи, но како да бидеме геј честопати учиме од други, било зашто од нив бараме поуки, било зашто едноставно самите ни го кажуваат она што мислат дека треба да го знаеме, без разлика дали сме барале совети од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веднаш потоа, пред очи ѝ се мерна лицето на лекарот. Ѝ прозвучеа неговите зборови дека треба да се бори со ваквите состојби, да ги совладува, ако не сака пак да се врати во болницата...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Блед е срамот или ужасот при помислата дека треба да се појави на балконот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И уште нешто: во сивото здание ниту еднаш не помислив дека треба да се скријат чувствата, или дека треба да ги избегнуваме насмевките и солзите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам колку време ни треба да сфатиме дека треба да се спроведуваат казнени мерки, санкции против сите што се однесуваат како вагабонти, да не кажам, како леванти со македонската драматургија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Слушај, знаеш ли дека тој долго те чека? Свестен ли си дека требаше да си кај него?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Буш му одговорил дека треба да ја остави судбината на Арафат во рацете на Бога.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не значи ни дека треба да се исклучат гледиштата на жените и на другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Потоа брзо се облече, се присили да изгризе едно јаболко, зашто знаеше дека треба да јаде, па се вовлече под чергите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но пред да ми го даде, тој рече дека треба да платам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се беше добро, ама не чинеше дека требаше да се издржи на училиште уште четири часа: математика, мајчин јазик, музичко, историја.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со знаењето за неталентите бев задоволна, а за талентите, сметав дека треба самите да знаат да ги допрат главите на „невините жртви“ од наивно-љубопитната публика.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И, колку повеќе слуша плачење и редење, толку повеќе чувствува дека треба да рече збор, да допре нечија рака со единствена мисла дека ќе ја олесни и својата и туѓата болка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зашто, велеше, Акиноските му пишале дека Видан бил тешко болен, од офтика, и дека требало да диши чист воздух, како нашиов, како овдешниов.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка вели дека требало да си го измијам лицето за да не фаќа сонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја играм играта како што сите велат дека треба, а тоа никој не го применува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сфатив дека сум имала право што не излегов да го гледам тој циркус кој што Лима и Ило го третираа сосема спротивно, како знак дека треба да си останам токму таму каде што сум.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Произлезе дека автомобилот му го реквирираат за воени потреби и дека треба да го предаде во Штабот на 23 Пешачки полк најдоцна на 7 април до дест часот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Секој збор има своја историја, своја судбина...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што се чудите?! Не одат тие работи туку така.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сфатив дека треба да станам да правам кафе за маж ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се излажав. Побарав авантура од прагматичен и прецизен Германец!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Што значеше дека требаше да чекаме дури и на последниот патник, па ако имаше слободни места можевме да патуваме со тој авион.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но најбитно во тие моменти беше однесувањето на мојата голема верна читателка и голем пријател на балканската сага, Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Укинувањето на строгата разлика помеѓу текстуалните родови се обидуваме да ја формулираме на една речиси невидлива, философско-литерарна граница, на едно место кое би можело да биде подрачје на најплодни сретнувања, меѓупросторот на стилизацијата на новиот, хибриден дискурс.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Им се заблагодарил за информацијата и му текнало дека треба поинаку да ги набљудува луѓето од балканските улици затоа што од нивните фаци може многу нешто да се научи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој пишува: “Колку и да се за жалење констатираните ексцеси, сепак, може да се тврди дека тие релативно биле доста ретки и дека треба да бидеме среќни што ги немаше во поголем број.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ова, се разбира, не значи дека тие не се организирани во „мафијашки структури” и дека треба да престанеме да ги млатиме со чевлите по глава; само значи да не ги посветиме своите животи и своите страсти во кревање врева и прашина околу нив, затоа што дури тогаш - ограбени па избезумени - немаме апсолутно никакви шанси.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Така например, среде бел ден, на улица, пред влезот во работилниците, тој го здогледа Бан-Абул-Абас-Ахмед-Ибд-Мухамед- Отоман-Ибн-Али, познат арапски математичар со бела чалма.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од деталите раскажани во врска со овој мој постојан сон толкувачот на сонови од оваа барака извлекол заклучок дека прогонувачот постојано се движел праволинејно а притоа и прилично брзо за да може да изведе и таква операција каква што е наведнувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Покрај ѕид, над кула, Најдо се префрли на источната страна откаде стрелаа другарите и со едно — „у хахааа!“ им даде знак дека треба да ги напуштат позициите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Марија, со повисок тон, но и со некој израз на вина, се обидуваше да му докаже на Хелвиг дека треба да ѝ го врати детето, штом таа веќе не е во болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Му велев дека треба да му биде благодарен, оти ако не беше тој никогаш немаше да ме запознае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Додека прислужникот на училиштето влегуваше и излегуваше да донесе кафе и ракија за честење, Комисијата ја објасни целта на своето доаѓање; кажа дека треба да изврши проверка на местата од овој пограничен реон: да се одбележат синорите, да се изврши маркирање на теренот срамнувајќи го со картата во која е уцртана границата, односно да се изврши разграничувањето меѓу двете држави.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дека требаше нешто да се покрене. Па тоа можеа да го сторат и другите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XXII. Негде пред зора, токму на добата, за која синојка помисли дека треба да биде скорнат, Змејко веќе стоеше на својот прозорец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На Балканот разделените народи во променливите и нестабилни граници, во малите држави нации, не можат да се ослободат од митот дека некогаш претставувале големи царства и дека треба да го повратат стариот сјај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Добро би било да се знае дали општеството е виновно за фактот дека толку многу геј-мажи бараат негеј-алтернативи за живописната, амбициозна, уметнички остварена, разновидна, многу енергична и бескомпромисно „аут“ геј-култура што им е сега на располагање... исто како што понекогаш и понатаму им е тешко да ги посакуваат геј-мажите како геј-мажи, а не како факсимили на стрејт-мажите или како божемни отелотворенија на стрејт-мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во однос на санитарниот кордон, Салвемини сметал дека тој е насочен против Русија и дека треба да се напушти.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се разбира, добри мои, секому му е јасно дека оваа мала приказна сака да ни каже дека треба да го цениме времето, дека времето тече, не чека.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Иако на моменти мислеше дека треба да постапи обратно - да не брза со разводот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Драги пријатели, ви пишувам сега за да ви кажам дека кога дојдов кај вас, верувајќи дека сум пратен од Исус Христос да ви зборувам за Радосната Вест, а повикан од вас самите да ви ги отворам срцата за неа, мислев дека треба да го сторам тоа со прости зборови, на вашиот јазик, за да разберете.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Овде, онде по весниците ќе екнеше по некој глас на праведник в пустина, дека со тоа ги воспитуваме децата на погрешни вредности, дека треба да ги заучваме дека не е финтата во тоа да се биде збеснат и да се вози бесна кола. Е ајде, де.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Затоа направив место и за неговите раце до моите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И народната поговорка која гласи: „Првин добро испечи, па потоа речи“ ни кажува дека треба да внимаваме што зборуваме, како зборуваме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тој нешто ги заплаши со рака и тие разбраа дека треба да се приберат таму.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Овде, без сомневање, ако треба да се расплеткаат сложените односи во кои беа заплеткани Duchamp и неговото семејство, клучниот настан од биографијата не би била, како што произволно тврдат многумина од неговите биографи, неговата вљубеност во сестрата Suzanne, туку тоа што токму во моментот кога ја започнуваше каријерата, кога и самиот беше на пат да стане сликар, го оневозможија неговите сопствени браќа, кои беа, ако смеам да ја направам таа грда игра со зборови, негови апрови (SES PAIRS); тие свечено дојдоа како гласници, со црни одела и вратоврски и му ставија на знаење дека треба да ја повлече својата слика Акт што се симнува по скали.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И рекол дека треба да се излезе на гласачкото место, а кога ќе го земеш гласачкото ливче и пред да го пуштиш во кутијата за гласање, преку него ќе напишеш: Возвишен во мајмунисувањето!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Договорени се и авторот знае дека треба да внимава зашто ако не внимава не му гине колата да ја истера од патот во некој ендек а можеби и некој амбис.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но и покрај нејзиното молчење, мајка ѝ проговори: - Мислам дека треба да го пуштиме врапчето кај неговите другари.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Второстепениот суд ги уважи двете жалби и го врати решението на повторно разгледување на првостепениот суд, наведувајќи дека од наводите на вештото лице, се гледа дека треба да се извршат други вештачења: да се проври од стручни лица или установа какво е тлото на кое лежи куќата, неговиот геолошко-технолошки состав и колку тоа влијае на нејзиното пукање.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Крстовица забави чекор во кој Кузе забележа страв. Ликуваше кога гледаше такви.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
* Запис пронајден во архивата на Агенцијата за прислушкување соништа Сакаме да го известиме дека таквите соништа се забранети и дека треба да биде казнет.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- А прилично е доцна – се обидува да го оправда своето настојување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По некое време стоеја пред Претседателот. Претседателот им рече дека треба да дојдат ваму, во Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Попрво, како што видовме, тие претставуваат и признание за тешката положба на машкото геј-живеење и решителен одговор на неа, вклучително и категорично отфрлање на главнотековните општествени вредности што ги унижуваат и ги обезвреднуваат геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не помина ни месец од посетата на Елена и Наде, кога лекарот ѝ навести дека треба да размислува за одење дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа рече нешто како дека треба да го фати подземниот воз и стана.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не, мислам дека треба да научиме, сега, а подоцна ќе го искористиме тоа што сме го научиле и ќе стоиме на сопствени нозе...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Незадолжителната (а обично имплицитна) претпоставка дека треба да постојат сличности во структурата помеѓу различните нивоа на организација на компјутерските системи доведува до големи конфузии.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во долапките на потсвеста мојот дух знае дека треба да изврши некоја мисија. Нешто многу важно. Неуништива трага, гласот на вистината.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Токму тука, чувствуваме дека животот не е доволен, и дека треба животот да се премине.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Критика на неговото стојалиште изнесе неговиот колега од Харвард, Семјуел Хантингтон: Последниве години луѓето од Запад се тешеа себе а ги иритираа другите развивајќи го ставот дека Западната култура е и дека треба да биде култура на целиот свет.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
— Јас, вистина, сум секретар на КОЕМ, вели, но не знаев дека требало да бидам и секретар на државната безбедност...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А, ти, си заборавила ли дека треба да го пишуваш романот?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Наредбата беше по можност да не се пука, туку само да се соберат информации.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури во еден момент се посомневав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаеш кога дебелото црево ќе те удри со лактот, па внатре ти доаѓа некако ладно, и ти знаеш дека треба да му дадеш луфта?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И така јас, несовршената, си шетав наоколу и не ме интересираа сугестиите на домашните дека треба да користам фиксна протеза. Ете ти проблем.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не запознаја, и родителите решија дека треба да се земиме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
За среќа, главно веќе ни не се сеќавам на своите страдања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Претседателе, мислам дека треба да потпишете.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но како да му објаснам дека треба да се разделиме, дека е свршено со нас ...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Со цел да не се нарушат преговорите британското министерство за надворешни работи сметало дека треба да се причека со испраќањето на нотите.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Приказната на Јаневски, донекаде, има неуспешен крај... Тој не ја доби оштетата што му следуваше и му беше досудена, ниту пак доби ново работно место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во мај 2002 стигна известување за можност за преместување на ново работно место како проценител на штети и ризик – во Секторот за големи клиенти, каде му беше понудена и поголема основна плата (околу 30.000 МКД).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ороспиите сметаат дека пеењето е момент на човекова слабост дека треба да си ги контролираш чувствата и дека тие не се предодредени да сочувствуваат со тажните во светот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ја притисна на градите и си рече во себе дека треба да биде претпазлива од тука натаму, приказната да ја направи поуверлива и никој да не може да ја расколеба.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Родени се во времето на Втората светска војна, растат во времето на Хувер и Макарти, постарите браќа им се регрутирани во Кореја, мајките ги учат дека е срамота да се врти со колкови и да носиш тесни панталони, татковците ги учат дека е срамота да имаш црнец-другар, свештениците ги гушат да клечат на колена секоја пред својот тотем, општеството ги учи дека треба да станат домаќинки и да бидат верни сопруги што ќе израѓаат еден куп деца што ќе гинат по Виетнам - а тие се маѓепсани од Елвис, којшто заводливо врти со колковите, маѓепсани се од Џери Ли Луис и неговите тесни панталони со набабрен шлиц, маѓепсани се од црнецот Литл Ричард кога вели уап-баба-луба-би-ба-буп... и ете, затоа вриштат, затоа што им го бранат сето она што душата им го бара!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
На забелешката од Геро дека требало да се јави во штабот, овој одмавна со ножот во раката дека тие во штабот веќе не мислат на него и доцедуваат некое од шишињата скриени по бироата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Е, тогаш постои најголема опасност воајерите од плоштадот во Сиена да добијат проширено срце, што веднаш им се познава по заруменетите лица, а овде со векови наназад никој не црвенее од срам.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И во средновековието и во модерната ера постоеше едно чувство дека присутното не задоволува, и дека треба да се преземат специфични мерки за да се создаде една подобра иднина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За овој вид проблеми секогаш се наоѓаат многу нови изговори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имено, кај овој акт е дополнето дека треба да се одберат методи за работа и производство со цел да се намали моното- ната работа со што ќе се намали штетниот ефект од таквата работа по здравјето на работниците (чл. 3).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Откако му пристапија сите, почнаа да велат дека треба малку да се подзалее новиот шинел и дека, во најмала рака, тој на сите нив мора да им приреди забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Националните разлики не се уништени, и не мислам дека треба да бидат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Михајло Горачинов се мачи да објасни дека треба да го знаеме и грчкиот јазик, зашто судбината нѐ одредила да живееме заедно со Грците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сети дека треба да пука, но не знаеше кон каде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не,“ рече тој, „Не, мислам дека треба да се погоди вистинскиот момент.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Воопшто не сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мислам дека треба да се запознаеш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Затоа, впрочем, и на­шата партија увиде дека треба на време да расчисти со штетното влијание на религијата која во тешките времиња беше додатен товар?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Секогаш треба да се преземе некоја одговорност (етичка или политичка), треба да се превладеат спротивставените одредби и формата на апорија со некој тип искуство на неможното, бидејќи, во спротивно, примената на правилата од страна на свесниот и на себе истоветен субјект, кој објективно секој поединечен случај го подведува под општоста на одреден закон, ќе води, напротив, кон неод­говор­ност, ако не и кон неверојатната единственост на одлуката што се донесува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Напротив, стратегиското присвојување на стрејт-културата и понатаму им служи за витални цели на геј-мажите, а и на други, и овозможува важно, макар било и имплицитно, средство за општествена критика и политички отпор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Шефот на салата ги однесе до местото што Јехуда го беше резервирал веднаш штом му кажав дека треба да го стори тоа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но Татко сметаше дека требаше да се дадат уште неколку појаснувања за крајот на јаничарската империја во Отоманската Османската Империја, значајни за судбината на зборот и во тој дух започна: Завршуваше епохата на робовите кои ја одржаа империјата како војска на султаните владетели.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога оние што ги затвораше му зборуваа за Исус, го мразеше и ги презираше што следат човек кој ги учи дека треба да им се спротивстават на учителите, да бидат непослушни кон рабините и да се бунтуваат по синагогите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Знам. Ти не мислеше дека треба да имаме дете. Сега, во овој момент.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
С. патем ѝ порача дека треба да внимава бидејќи овој пат ги остава на нејзина грижа двајцата пијатели.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Исто така, можеби некои Срби во моите расудувања за непостојанството на народното име кај нас ќе најдат потврда на мислите на проф.Миловановиќ, којшто докажуваше во „Дело” дека треба Македонија да се подели помеѓу балканските државички, зашто не претставувала ниту географска, ни етнографска, ни историска целина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За време на средбата било договорено дека треба да се воспостави контакт со Македонците од Скопје, Софија и од Солун и дека тој контакт би требало да го воспостави Д/ХГ7.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Уште првата вечер грифонот брзо се снајде во своето ново живеалиште; прво детално го истражи станот продушкувајќи го; го обиколи целиот стан, ги издушка сите агли онде-овде каде што сметаше дека треба, посветувајќи се на тоа сè до времето кога стариот професор вообичаено си легнуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сепак, не треба да се заборави дека треба да се издржи до нејзиното самодавење, а тогаш или ќе ве повлече и вас или ќе ве остави историски дегенериран од нејзината долга, глупава и напорна пракса.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Со тоа што во мојата смртна постела се вртам со грб кон нив, им давам на знаење дека сеансата е завршена, дека треба да си одат да ме остават да си ги вршам работите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Виновна е онаа глупачка твојата глава која и покрај сите предупредувања не сфати дека треба да си ја затне муцката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, и тогаш кога судбината не е во наше владеење, не значи дека треба засекога да се простиме од исчезнатото и дека не треба да се трудиме да си го вратиме она што насилно нѝ го одзеле, заклучи тој.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Ќе речеш лопата и што ќе помислиш? - Дека треба да копаш ров или да закопаш некого...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татко и мама секоја недела одеа со Ана, Роза, Марие, Паулина и Александар на прошетка во Пратер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште може да биде опасно за семејството, за нашите деца. – Па нели ние се согласивме дека треба да им збору­ваме за нашето минато?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Заборавивме дека треба да молчиме, ѕвонец да не се слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А ти, другар Ѓурчин потоа мисли му ја каде ќе ја сместиш таа навалица и каква работа ќе ѝ понудиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу години подоцна Гаврил ми призна дека мотивот кој го натерал да отиде во САД бил предизвикот за учење и спортување во едно такво напредно училиште, но, од друга страна, да побегне малку и од нас, од притисоците што ги имаше дека треба да постигнува сѐ повеќе и повеќе во спортот и да стигне до Олимпијада.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но Луција не се согласуваше; ми парираше по секоја цена и велеше дека на нашиот фолклор не му е потребно никакво мундијално руво, дека треба само да се сочува народниот дух, да се чуваат, да се практикуваат и да се изведуваат народните обичаи, песни и ора, и дека тогаш таа музика ќе го надмине и џезот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му објаснувам дека треба да ја потфати Огнена под плешките и да ја влече додека ја поткревам колата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И јас знам дека треба да си одам, но, одлагам, да украдам уште малку.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во собата, несетено, повторно влезе Мајка, со изговор дека треба нешто да земе, а, всушност, сакаше да провери дали Татко с уште беше полетен во мислите, како изминатата пролет, на чардакот, кога цветаа јоргованите, а тој веруваше во посреќни денови за семејството, во цутењето на сиџилите, во цутењето на самото време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Еден селанец стана и рече: - Во Штип се зборува дека треба да добиеме помош од преку граница - од Бугарија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Да се направи да се запознае едно такво дело, можеби е рискантен зафат, зашто вие сметате дека треба да биде прекинат, но јас би сакала многу силно да ви се заблагодарам што вие започнавте да го објавувате ова дело.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мајка ни често знаеше да рече дека треба да гледаме на графчиња...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога се обидов, тогаш јас сѐ уште во повоздигната расположба, да му речам да каже на сите, дека треба да се направи прослава по повод завршувањето на водоводот, тој се сврти: „Ами ние прославивме“, рече.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како пензиониран сметководител на Универзитетот, беше убеден дека треба да ги користи благодетите на меѓународната студентска соработка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се обвинував дека не сум направила доволно за тебе, дека требаше повеќе да ти пружам за време на болеста и на животот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Стрелката во татковата душа - компас, по долго треперење, во еден период покажа дека треба да патува кон северозапад, се разбира доколку опстанеше патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- И јас! – признав. – Па, што дека – си реков – Игбал вели дека зависта и љубомората се природни појави и дека треба да се признаат пред себеси.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мајка ти рече дека треба да вежбаш клавир - ја потсетив по некое време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Постапив според нашиот договор од вчера - ми објасни во еден момент Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас одговорив дека џезот е универзална музика, како што „Кока кола“ е универзален пијалак, и дека треба да се искористи неговиот мундијализам, за под негово руво да се пласира богатството на нашиот фолклор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дамче се врати кон своите, им рече дека прекршила ужина и дека треба да почнат да собираат полози и да врзуваат снопје.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И режисерите со: - сознанието дека треба да се прекине со театарскиот формализам кој се карактеризира со внатрешно неоправдано користење на еден или на друг сценски потфат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мажите конечно почнаа да се натпреваруваат со жените и тоа го означи почетокот на големите социјални промени кои ја преминаа модата и го поставија праша­њето за односот помеѓу половите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Меѓутоа, дури и да се согласиме со ваквиот начин на размислување, тоа сепак не ни дава јасна идеја што е тоа што би го определиле како нефизичко (ментално, духовно).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, поради отпуштањата кои се случуваа во тој период, реши да не презема ништо – освен, уште еднаш, да ги информира претпоставените дека треба да има дополнителна пресметка на додатокот на нето-плата за признат работен стаж (попознат како надоместок за „минат труд“).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Научи дека треба да правиш грешки, за да учиш од нив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во случајот на Палестинците, тешко е да се избегне извинувањето кое многумина од нас сметаат дека треба да го направат заради нашиот национализам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
"Не дека ќе те напуштам засекогаш, но ова мое заминување ќе потрае", речиси шепотев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и во однесувањето со омразата не почувствував потреба за некои промени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја гледам секој ден, а тоа постојано ме потсетува дека треба да ви одговорам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не ја ни мрднав целната комода дури не сетив дека треба, најпрвин, да ги отстранам фиоките.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Зигмунд остануваше со мене дома, правдајќи се дека треба да учи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа кога Веле ги критикуваше мајсторите, говорејќи дека треба тие да ја внесуваат целата душа и да не жалат ништо, само да ја свршат што побрзо и што поубаво работата, велгоштанецот внимателно ќе го слушаше и потоа полека ќе му речеше: - Јас тебе ти признавам, Веле, иако си помлад по години, во занаетот си отишол понапред не само од мене, а и од миогу други мајстори како мене, што сме денес што се вели, со мајсторска тапија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Шарон го информира Буш дека повеќе не се чувствува задолжен да го одржи ветувањето што му го беше дал во март 2001-та дека нема да го гиба животот на Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А штом ќе останевме сами, тој ја оставаше книгата, и легнувавме на креветот кој навечер го делев со Паулина, се покривавме со чаршафот држејќи го со прстите една педа над нашите глави, и потоа минувавме низ некакво блаженство во кое се чувствувавме како споени садови: во таа блискост која посакуваше да трае засекогаш и миг повеќе, во тоа наше едновремено вдишување и издишување, додека така лежевме под белото небо на чаршафот, Зигмунд ми кажуваше за чудата на природата, за долговечноста на ѕвездите и за нивната смрт, за непредвидливоста на вулканите, за брановите кои го разјадуваат копното, за ветриштата кои можат да галат, но и да убијат, а јас чувствував опиеност од неговите зборови, од неговиот здив, од допирот на нашите тела кои лежеа едно до друго.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Денес, после многу години поминати оттогаш, сфатив дека најмногу сум ги сакал „Квин“ и нивниот албум „Ноќите во операта“ и дека требало малку повеќе внимание како слушач да му посветам на Јан Андресон и неговиот „Џетро Тал“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Исмет погледна на часовникот. Сфатив дека треба да се разделиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега, конечно, куп мажи со чувство за мода, кои последните години беа исфрустрира­ ни со тоа што мораа да им објаснуваат на своите девојки што да облечат, можеа да се облечат онака како што сметаа дека треба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Помислив дека треба да објаснам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Разбрав дека треба да ја напушти скромната собичка во едно од париските предградија, зашто не ја платила наемнината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најбргу постигнаа согласност, по долгите разговори крај книгите во обете библиотеки, дека треба да ја изградат стратегијата за спасот на нивните потомци на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Знаев само дека треба да ја заштитам, а без да знам од што!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кутриот, станува за резил затоа што не може, ниту, пак, смета дека треба да се корегира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Го заобиколи трњакот и влезе во питомината на која до пред една недела, изгледа, не беше ожнеана пченицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Роса ги бодри сите Слнцито појако уд ветрут, ама ветрут аку не беше уште ки плачише дедо Господ, ама са смилува, гу утвури окто да ни с нјде виа дена! и продолжува да кажува дека треба да му бидат многу благодарни на Господ што има срце за нив,оти,вели ка ј ќе им бил алот ако продолжел да шопурка одозгора, тогаш не ќе можеле да останат во овие топли дупки Тука, пуд земин!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Сега повеќе немам за кого да живеам,“ беа единствените зборови кои сестра ми Роза ги повторуваше по закопот на ќерка си; сите други мисли доаѓаа и заминуваа, дури и оние секојдневните, оние кои по навика ги повторуваме, изгледаше како никогаш да не ќе се вратат во нејзината уста откако ќе ги изговореше, единствено таа мисла се враќаше одново и одново, како со неа да се обидуваше да го убеди своето тело дека треба да издивне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој да има по некое пусатче со кое ќе може утре да тргне во нашата војска.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Начинот на кој бил свикан конгресот, профилот на мнозинството од лицата што биле повикани (наместо да бидат демократски избрани) и што присуствувале на него, аргументите што биле употребени од Гарванов да се убедат “делегатите“ дека требало наскоро да се дигне востание и некој други елементи недвосмислено потврдуваат дека се одело свесно на востание не заради ослободување на Македонија туку од истите побуди од кои се раководел Врховниот комитет во постојаното инсистирање да предизвикуваат крвопролевање и палежи на македонските села.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Марија сфати дека на тој начин ѝ става до знаење дека треба да си замине.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Боб вели дека треба да му припадне нему затоа што е сиромашен и нема друга играчка.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Нивното мислење беше дека треба да примаш и радиотерапија и хемотерапија.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сакаше веројатно да ме предупреди дека секое понатамошно задржување може да ми наштети.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оваа операција има вредност „вистина” кога барем еден од аргументите е „вистина”: тоа може да се опише како „или A или B (или и A и B)”. Rychlack придава големо значење на она што тој по грешка верува дека треба да биде операција, а тоа е „или A или B но не и обата”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Крсто, стопанот нејзин, повеќе навреден отколку желен да спечалува, млада ја остави со единствениот син и замина за Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Мислам, - рече човекот во сина облека - дека треба да застанете во редот. 44 okno.mk Новодојдениот зина од несфатливост.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нормално одреден број на стопанственици сметаат дека одредени права се многу високи и дека треба драстично кратење.“
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тогашниот закон сè уште не предвидуваше медијација3 и Ристески, првенствено заради заострените односи со тогашниот директор (С.Наумов), воопшто не преговараше со раководството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со ова над „неутралниот” опис не се поставуваат никакви вредносни судови кои ги загубиле сите мерки на „објективното” вреднување, за кое секој чувствува дека треба да го земе навистина сериозно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Така наредил другарот Денков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Крцкањето и цивкањето на пружината, шепотот на Нанчо во кој навираше неговата страст или она женско Не, нее, не така... полекааа... од ноќ во ноќ сѐ побезобразно, сѐ поотворено, сѐ понападно, уште пред самиот да ми рече дека му пререкле од мензата дека треба да си заминам оти скришум ме ранел од таму, појдов до мојот вистински вујко, братот на мајка ми, кој во тоа време имаше навистина светла, просторна и убаво наместена одаја во една од зградите на Автокоманда со молба да ме прибере кај него додека дојдат моите од Војводина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога излезе Пискулиев од дома, девојката, скршена, дојде кај Ордета и му ја соопшти пораката на стариот дека треба веднаш да го напуштат станот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А реков, нели, кога почнале да ја градат црквата веќе сум шетала негде и тоа по фустанче! Иди па верувај им на приказните!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Перса би сакала уште долго да го слуша зборот на Пелагија, ама знае дека е уморна и дека треба добро да се одмори за да може утре да работи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Меклин бил свесен за експанзионизмот на СССР во југоисточна и во јужна Европа, каде што Југославија требало да игра улога на бедем на советската моќ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
За да ја терам играта до крај, му кажав дека Елентина ми рекла за неговите другарки дека сите се курви и дека треба да се пазам од нив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мислиш дека треба да ја пуштиме? - рече дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се жалат дека треба да излегувам почесто и дека сум ја запуштила личната хигиена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Остана неговата тајна како успеваше да остави впечаток дека тој ден нема да направи ништо. А сепак правеше. И тоа редовно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тие денови, по будењата, се обидував да се убедам себеси дека треба пак да ја посетам Клара, и веднаш наоѓав изговор – во Виена имаше епидемија на пневмонија и шпански грип, и секојдневно умираа стотици луѓе, беа затворени училиштата, театрите, операта и кино-салите, се препорачуваше да се излегува од дома само кога тоа е неопходно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја убеди, користејќи ја и сопствената опседнатост од книгата (што, во неговата болест, беше уште порешавачки аргумент) дека треба да го пуштиме детето да си го следи својот избор.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тој ден бев на работа, но не бев нешто особено вознемирена, знаев дека треба да бидат готови резултатите од биопсијата, но, некако, не очекував лоши вести.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И пред бога, дека требаше да се заколнува во вистинитоста на своето кажување, и пред своите најблиски, и пред сите жители на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И замислете дека немаат име, и дека треба да им ставите име.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа, сметам дека треба да остане во листата, но со наше, дополнително објаснување...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пишувајќи го и уредувајќи го илегалниот „Народен билтен“, извесно време и во соработка со корифејот на нашата литература Кочо Рацин, Никола Кирков ја започна немирната и напорна потрга по оние настани за кои ценеше и цени дека треба да се фиксираат за иднината, за недојдените.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека на Брзакот му ги зема потребните основни податоци, почнувајќи од името и презимето, на Аспасија ѝ дава доволно време таа сѐ што треба и како треба да внесе во записникот, особено сѐ што тој мисли дека треба да биде внесено, а потоа, по мала пауза на којашто и го дава нужното значење, му дава збор на „застапникот на подносителот на барањето за поведување дисциплинска постапка“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Всушност ме водеше помислата дека треба да го развиваме во нас она чувство кое ќе ни овозможи да ја уриваме оградата од грдите правила и рецепти, но притоа да не дозволиме да нѐ раководи желбата за напуштањето на оградениот простор туку со нашето однесување да овозможиме тој простор да се проширува и облагородува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше строга со прекршителите затоа што веруваше дека треба да се знае што е ред, а таа ете денес беше негов чувар.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Дождливите пак, немилосрдно, ме потсетуваа дека треба да решам едно прашање што не е симнато од дневниот ред и кога немам нужда да мислам за него, - а тоа е прашањето за моите чевли.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Реков: - Не ми беше тешко да ја сместам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чекав. Еден ден строго ја предупредив: - Јас чекам и ќе ја дочекам, се надевам, таа твоја среда, ама внимавај како ќе ми соопштиш дека дошла, оти може да побудалам од преголема среќа, може дури и срцето да престане да ми чука и да умрам од радост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не реков дека треба да ми го прочиташ, писмата се интимни работи и не е пристојно други да ги читаат без дозвола на тој кому му се наменети.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Подгледнуваше само на часовникот и бараше да побрзаме; рече дека треба да бидеме кај мостот и тунелот пред седум и триесет, затоа што тогаш минува експресот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не можеше ни во еден момент да си помисли дека треба да се оддели од Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да се беше потрудил да и изречеш барем неколку топли зборови, и да го стореше она...што се претпоставува дека требало да се случи, се ќе беше поинаку!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како што јавив со телеграмата Стр. Пов. Бр. 57 и сега обрнувам внимание дека (сме): ние повторивме дека треба да се избегнува и да се истакнува фактот дека Америка не се согласува“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Некои општествени теоретичари сугерираат дека треба да се зборува за „доцен модернитет”, додека јас му давам предност на терминот „постмодернитет” кој поттикнува поголема интелектуална одважност - ослободувајќи ве од врзаностите за одредени артикулации типични за модерните времиња.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Само едно: дека треба да се наоѓаме на пристојна раздалеченост од објектот за да можеме да се залагаме за вистинитоста на она што го тврдиме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Овој полет за реформирање на присутното беше многу јак во христијанската мисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
СЛОБОДАТА: Не си ли ти оној кој му проповедаше на народот дека треба да е спремен при првиот повик да излезе и да се бори против тиранијата!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Климент Камилски внимателно слушаше, дел од овие факти за крајот на јаничарите му беа познати, но, сепак, сметаше дека требаше јасно да се нагласат, во моментот кога завршуваше воената јаничарска институција, вечната колона на жртвуваните, за да се одржи Империјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Точно е дека треба време за да видиш која форма најмногу одговара на твоите барања.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Откако се вратија од гробишта тој ден, на петте години од смртта на мајка ѝ, татко ѝ ѝ рече дека треба да зборуваат и ја седна на масата во кујната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа беше знак дека треба да одиме под врбата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ни рекоа дека треба да се поврати врвот Горница. И ние - на јуриш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборувај го она што го мислиш и што го чувствуваш, а не она што веруваш дека треба да го кажеш заради некого.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, јас се сетив дека треба да одам дома порано, зашто татко ми ме чека за да вежбам математика за денешната писмена, и така.. бандата се растури.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Некаде накај селото, оттаму во темнината светкаа и се гаснеа рафалите. Како прскалки за Нова година.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дерида исто така се обидува да го открие принципот зад феномените што ги прави нив такви какви што се, принцип кој многу не се разликува од суштината на нештата во традиционалните системи. 70 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Една друга тенденција во поранешната мисла која исто така постои кај Дерида е залагањето за реформа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се согласивме да биде заедничко. Се согласивме и за двете имиња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И кога конечно решив да патувам, бев начисто и во свеста и во потсвеста, дека треба да ги напуштам сите сомневања, на загрижените за мојата иднина на обете страни од границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И, после, наша крв е, додаваше чекајќи согланост од соговорникот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Мила! - викна татко ѝ строго од дневната - слушна што ти рече мајка ти?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
КЕВА: Не знаеш, Спиро, дека треба да го разбудиме чорбаџијата за на лозје?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Еден ден тој реши дека треба да почне да оди во вечерно училиште и следните две години почна да се враќа во осум навечер наместо во три.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Да разберат и тие дека треба сами да се запрегнат ако сакаат побрго да бидат слободни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто го сторил тоа? Не знам. Сметал дека треба да го стори и го сторил.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И дека требало да ја извинам поради настанатите околности!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од играта со вртипопот, излезе дека треба да го стави медалот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Овојпат интелигентно се противев - велејќи дека сакам да ослабам - но и тоа не наиде на голем успех поради тоа што ми беше речено дека сум кожа и коски и дека треба повеќе да јадам за да ме сакаат девојчињата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Британскиот амбасадор во Бугарија, Рендел, сметал дека е можно, одвреме-навреме, со "подмитување, на некои насилни елементи од Македонците, кои се против Михајлов" да се обезбеди нивно активно учество на британска страна.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Дури откако ќе го задоволи љубопитството со некое воопштено прашање и забелешка посмирено објаснува дека треба да побрзаме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу недели подоцна , кога ме сместија во Установата за душевно неурамнотежените, и кога му раскажав на човекот од бараката број три за прогонот на Непознатиот на Слатински ливади тој постојано ме подучуваше дека требало да се поднаведнам во моментот кога ме престигнувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога сите се откажаа од убедувањата дека треба да ги исправам забите, еден човек на најпрост начин ме поттикна да го сторам тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тие, всушност, самите си го полнат бурето со барут, за некој од далеку да го активира и да ја предизвика експлозијата...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Скопската шмизла е површна во духот, но затоа поседува исклучително високо ниво на ароганција кон оној што не ѝ одговара и најчесто смета дека треба да привлекуе внимание и сите да се вртат околу неа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Полека го подготвувавме. Најпрвин дека имаш чир на желудникот, па дека треба да се оперираш, но на крајот моравме да му ја кажеме вистината, дека имаш рак на желудникот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Екипата зјапаше во него, како во оживеан портрет од рамка на ѕид, сè додека не ѝ стана јасно дека треба да снима сè што ќе ѝ речат и дека треба да трча от крај накрај на градилиштето, додека не се стемни или додека не се расипе времето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Или, поточно, верувам дека таа не припаѓа во класата знаење, што никако не значи дека треба да се откажеме од знаењето и да му се препуштиме на мракот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Сега ќе мораме и Огнена да ја носиме на раце - вели тој додека ја ослободуваме приклештената нога.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наеднаш знаеш дека не смееш да му се потчинуваш на злото, дека треба да се однесуваш умно и да го избегнуваш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И покрај мојата наклонетост кон мирни разврски и безболни компромиси, чувствував дека треба нешто да преземам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Додека ја носиме Таша по угорницата, кај тумбата, Иван постојано не опоменува дека треба да внимаваме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога идејата беше добро накисната во сета негова свесна мисла, тој повторно се соочи со нејзината реализација, дека, како и сè друго што сметаше дека треба да го направи, или пак што беше го направил, дека и за ова немаше никакво решение.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во гардеробата денес бацки не паднаа, ама за честито и „со здравје да го носиш“ бакнеж доби еден „шмокљо“ што морав да му цртам дека треба да плати тој, ако таа не вади пари.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Точно на пладне или во 3 по полноќ Мразам кога на поканата ми пишува дека треба да се појавам во 12 часот затоа што веднаш се гледам како Џон Вејн во стар каубојски филм, како вооружена одам на двобој.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И бутовите ми беа малку растресени, а и образите почнале да ми свиснуваат - но никогаш не сум мислел за себе дека сум дебел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, лекарот ја убедуваше дека треба да биде многу трпелива.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но притоа сепак ја предупредив дека треба да внимаваме и дека не смееме ништо да преземаме ако немаме отркриено какви се намерите на Пачев?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Разбрав дека треба да молкнам, ама зошто, не можев да разберам.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ЛУКОВ: До гледање, госпоѓо Христова. (Цинично.) И... мислам дека треба да си... починете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не мислам дека треба да ги правдаме луѓето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со остатоците од свеста ѝ текна дека треба длабоко да дише низ нос, да не се исплаши, да одмори, со плеќи да се трие од нешто тврдо и да не заборави без престанок да движи и нозе и раце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека се појавија сватовите Милка и Пелагија се префрлија во спалната каде што беа другите моми на Роса со внучињата Венко и Стојанчо и Пела, која, завлечена од нив двајцата и од нивната неконтролирана игра, заборавила дека треба пристојно да се однесува, особено кога се во туѓа куќа на гости, ама неколкуте прекорни погледи на мајката ја смирија и за кусо време ја снема од спалната, се смести крај бабата Перса и внимателно се вслуша во разговорот што го водеа бабите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Ти не знаеш како е кога си дома сам. Нема кој да те пречека, нема кој да ти принесе да јадеш, дури и да те потсети дека треба да јадеш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бевме вчудовидени сите три подеднакво!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Последица 108 Margina #19-20 [1995] | okno.mk на спознанието за итноста дека треба сè повеќе да се мисли во броеви и сè помалку во слики, е повлекување пред некоја формална свест.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ги испратија сами, им рекоа дека треба да извидат и да јават колкумина се, каде се точно, какво оружје имаат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Толку обично беше решението што го донесов, а толку грдо ми се чинеше кога требаше да и го соопштам, иако знаев дека таа нема да го слушне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние и тоа му го расипуваа. Му го одземаа неговото сопствено доживување на Белата Долина и му тежеа со своето присуство, знаеше добро дека требаше да ги одврати и да не се согласи да дојдат со него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со шепот му рече дека треба да внимаваат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сфатете ме тогаш, колку ме оптоваруваше и самата помисла дека треба да отидам на Бит Пазар, 72 okno.mk да го побарам тој човек и потоа да најдам начин да го пратам ѓонот во Битола!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Градот се будеше а јас си помислив дека треба да сум среќна што доаѓам во Париз во период кога велат дека е најубав -во есен.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Како и да е, мислам дека треба подлабоко да проникнеме во причините поради кои отворената и експлицитна геј-тематизирана машка геј-култура што ја овозможи геј-ослободувањето и натаму има толку тешкотии да си најде машки геј-поддржувачи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Додека шеташе со рацете спакувани околу половината, се сети дека треба да појде во библиотеката во Ману за да си ја земе личната карта која ја беше оставил при подигањето книги, а се заколна дека никогаш повеќе нема да влезе во библиотека, па и што ќе му беше, кога реши да стане шофер.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Доцна синоќа, откако го изгаснаа ламбичето, откако го запретаа жарот во огништето и си легнаа, добриот старец не заборави да му напомне дека треба да внимава на овците што се пред ојагнување, посебно да се грижи за малите јагниња, да ги дои, зашто има овци кои не сакаат да ги дојат своите рожби.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа, дека требаше да му биде сеедно, беше добро само за да се прикажува на некој нов ловец; тоа всушност ниеднаш не постоеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаев и дека треба со свои очи да види дека некој навистина го мисли тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Лошото искуство кое го има претрпено го одвраќа и од активирање во полето за заштита на работнички права, како и од самото учество во облици на протест и поддршка на работниците. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овој прв бран масовни отпуштања Божиновски, за среќа, останува во компанијата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Камилски ја разбра алузијата преку оваа француска изрека од една фарса (од времето на Рабле), дека треба да се вратат на приоритетната работа, се насмеа и во весел тон продолжи: Во право си, пријателе, зборови многу, а време малку!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Реши дека треба да изгледа како младолик, страстен, енергичен, чувствителен и образован маж, па воведе реформи и во својот изглед, и во однесувањето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веднаш ќе констатира дека треба: најпрво добро да го изостри своето око!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Последица од нужноста дека треба сѐ повеќе да се мисли во бројки, а сѐ помалку во слики, е бегството на историската свест пред онаа формалната.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Во Бесвина имаше многу сливи, велеше мајка ми секогаш кога одевме на гробот во кој што е сега и таа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Зошто да кријам, бев задоволен кога ми помогна да сфатам дека треба да постапувам според важечките правила што многу одамна се воведени за ваквите настани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или сметала дека треба уште малку да се попричека.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Мислам...“, рече човекот во сина облека, „дека треба да застанете во редот“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можеби сакал да ги сочува тие имиња барем за себеси.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш за првпат ѝ било спомнато на Трајчеица, и тоа в очи, дека треба да се спушти на земјата; дека не смее да мисли дека сѐ што лета се јаде; дека мажот не е секогаш само маж; дека покрај тоа што е маж сака да биде и љубовник, и додворувач; дека на жената ѝ е порачано да биде убава; да биде посакувана;
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А, оваа Мила – си размислував, види ја ти неа – поискрена е од мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ѝ нареди на ќерка ми да се преправа дека е трудна, дека треба да роди. Немаше каде: се согласи, кутрата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој едноставно сме­тал дека треба да се појде од еден гротескен и навидум ко­мичен настан, низ една глобална метафора како оска на балканската историја, за да се претстави погубната глупост во одредени простори и времиња...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„А зошто не пишува“ прашува татко ти „во каква состојба треба да се предаде“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И виолетовата боја на светлината ја плаши, а сината ја намамува иако нешто ѝ кажува дека треба да бега од пријатната сина боја и утеха да бара во начната виолетова боја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа нешто кое го знаев на самиот почеток, а реагирав според тоа што го чувствував во моментот дека треба да го правам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Горе го чувам тој список, на катот. Во долапот. Во најгорнот дел. Под неговата Козачка капа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неговиот живот и учење принуди еден музичар да мисли дека треба да ја напушти музиката и да стане ученик на Рамакришна.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
121 Писма со иста содржинаТито упати и до управите на Бразилската национална банка во Рио де Жанеиро, на Турската национална банка во Анкара, на Државната благајна во Вашингтон. 122 Претседателот на НКОЈ Јосип Броз Тито на 18 март 1944 година ја извести Управата на државната благајна на Велика Британија дека го овластува Рудолф Бичаниќ, вицегувернер на Народната банка на Кралството Југослаивја, „да ги застапува интересите на југословенската Народна банка и да го оневозможи вадењето на нејзините депозити ... од чија и да е страна без согласност на НКОЈ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Енценсбергер молчаливо се согласи дека треба да проговориме од ова гранично подрачје кое ни ја овозможува приликата да учествуваме во возбудливата размена на философскиот и литерарниот темперамент.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Реков дека ќе ги раскренам садовите и дека треба да ги измијам за утре да го почнам денот со чист прибор. Тоа со садовите траеше кратко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Браварот беше молчелив дента, кога се појави Арапинот, кој го напиша делото “Талме-Амал-Ал-Хисон”, се сети дека треба да направи пауза и до вечерта повеќе не читаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Колку и да го охрабруваше доверливиот тон на другарот Чапаев, тој знаеше дека треба да мине и низ партиско-судското чистилиште, до неговиот избор за социјалистички судија. ѝ се препушти на судбината.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Оттогаш, кога брат ми се враќаше од гимназијата, јас одев во неговата соба, тој земаше некој од учебниците и минуваше по нивните страници, раскажувајќи ми го она што мислеше дека треба да го знам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се разбира, тогаш тоа го сфаќав буквално и мислев дека тој добар Панта ме лаже, зашто не верував дека некој може и дека треба да порасне до небото.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сфатив дека треба да се спасувам што поскоро додека матните води не надошле.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чуден човек бил овој Коста Циривири, добар ама само за политика зборувал и само против кралот српски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Низ каков сѐ чакал, плевел и горчливи мирудии се провираат водите на животот, и какво сѐ зелениште во него не вирее!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И дека фолклорот е сѐ што имаме, и дека треба да го чуваме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Знаеш Алек, таа мислеше дека треба да се продолжи со демократијата, со сите големи маани што тој систем ги создава.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
За ова не се пишуваше во весниците. Тие не брзаа да ги кажуваат работите без да бидат сигурни дека треба да ги кажат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Знаеја дека тој има нешто на ум и дека треба кога-тогаш да им го каже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Животинче едно!“ се смееше свекрва ми и отиде да ја баци Маци меѓу ушите додека таа џвакаше и ме гледаше со жолтите очи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во еден момент помислив дека треба да си ги префрлам и нозете на бирото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Секоја стапка сметаше дека треба да биде одмерена - оваа дама не смееше да ја освојува на препад.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Претпоставував дека треба да направи не само увид во можностите, туку и извесни консултации.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стојан се насмеа слатко кога стрина му Митра му рече дека неговиот другар Крсте се жени и дека треба и тој да бара чупе да се жени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Замисли, треба да се соочиш со фактот дека треба да живееш без личноста која ти значи сѐ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Имено, за волја на вистината, судот пресуди во негова полза – и покрај тоа што извршувањето на пресудата никогаш не се случи во реалноста, а секако дека треба да се земе предвид и фактот што, во тоа време, сѐ уште не постоеја извршители, како би се забрзала извршната постапка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сега беа дојадени и Змејко знаеше дека треба да ги спотера овие двајца што побргу да си заминат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше моментот кога помислив дека треба да и соопштам на мајка ми за моето заминување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Имаше чувство дека треба да оди пред историјата, а враќањето во родната земја во неговата свест, значеше чекорење зад историјата. А тука беше и патот на јагулите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Затоа ѝ реков, онака, неодредено, дека овде на Алејава на великаните треба да бидеме сериозни, дури и внимателни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше толку збунет што тоа му овозможи да си рече дека треба сè добро да се промисли, дека му треба време колку-толку да се смири за да може да размисли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Мислителот, кому неволјите на заедницата секако му лежат на срце, подобро би направил себе си како цел да ја постави вистината а не заедницата, бидејќи на неа посредно и на подолг рок со вистината, па дури и со горката вистина, ѝ се служи подобро отколку со едно мислење што смета дека треба да служи за сметка на вистината, а всушност со таквото порекнување на најстрашен начин однатре ги разорува основите на една вистинска заедница.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Немаше сомнение - тој знаеше дека треба да остане на втората, не би требало да оди понатаму, но тој сепак тргна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дури и пишуваните упатства што ги добиваше Винстон и од кои тој без исклучок се ослободуваше штом ќе завршеше со нив, никогаш не кажуваа, ниту навестуваа дека треба да биде извршен чин на фалсификување: референците секогаш се однесуваа на пропусти, грешки, печатни грешки или погрешни цитирања, што беше неопходно да се исправат во интерес на точноста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се чинеше и дека нема фронт, барем не онаков каков што тој си замислуваше дека треба да има (оти единствен репер му беа книгите на Ремарк), па дури и вестите за загинатите ги примаше со некоја голема скепса, како дел од фиктивното сценарио кое требаше да го сфатат сериозно за да можат соодветно да глумат во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Уште при првата средба со господинот што раководеше со развојот од овој вид во државата, јас му реков дека треба, тоест дека мора да се направи овој водовод.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа што мислиш дека го сакаш, не е вистинското, тоа е она што мислиш дека треба да го сакаш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Запали цигара и рече дека треба да се сконцентрира пред да почне да ми измислува убава и долга приказна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како што призна државниот пратеник, Валде Гарсија (републиканец, Округ Клинтон), предлагач на измените, самиот предлог во голема мера бил симболичен гест: „Не мислам дека треба да ги трошиме парите на даночните обврзници за предмети во кои луѓето ќе се подучуваат како да го кршат законот“, нагласи, додавајќи дека „хомосексуалноста, сепак, е незаконска и ги навредува длабоко втемелените верски убедувања на голем број луѓе“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без збор со показалецот покажав на двата куфери што беа извадени од багажникот и му давам знак дека треба да ги врати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но тука се поставувало прашањето која е алтернативата за тоа?
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Всушност сакав да му кажам дека треба да биде тука за да може да не почувствува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Уште од раѓање сите во Сиена знаат дека треба да се слави само раѓањето, ама кога ќе се роди женско никому не му стиска да го крсти Марија, толку да се имало уплав од петлињата без перчиња и од стаорците во каналите на Сиена
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Околу четири попладне добивме извештај дека попладнето времето ќе биде убаво па помисливме дека треба да се обидеме.”
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Утре ќе мислам“ - пак ги склопува очите, а црнилото што беше пред нив додека беа отворени пак си продолжува, но тој знае дека е ноќ, дека е затоа црно, знае дека треба да спие и да не мисли, па набргу пак сè излегува од неговата свест... ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Автобусот не дојде во времето за кое имав информација дека треба да се појави.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Плачеше. На белата хартија стоеше дека треба да се пријам во својата воена единица.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Само во еден момент, додека Бунде беше зафатен околу големата гравирана шнола со знаци на риби од јужните мориња на косата на Јана, Катерина се обиде да ми даде знак со раката дека треба веднаш да ја напуштам просторијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа знае дека треба да оди по ѓаволите
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Иако утринските сончеви зраци продираа низ прозорчето, иако тој беше буден и знаеше дека треба да стане и да ги врши сите свои задачи, не наоѓаше сили да се извлече од леглото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Често нѐ посетуваше, носеше повеќе слатки отколку што татко ми сметаше дека треба, зборуваше, зборуваше, а на крајот ја почнуваше својата операција за олеснување на ќесето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Точно дека треба да си јак и упорен, но немој да удираш со глава во ѕид.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Еден ден, кога веќе размислував дека треба да ги залевам сите дрвца во дворот, останав изненаден.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Процени дека треба да е трпелив како со заблудена овца.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А не вака, по толку време ти текна и мислиш дека треба да бидам среќна заради тоа?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се собраа и други селани и чудно ни е што никој не не гледа в очи, туку гледаат в земја, некаде далеку, како да сакаат да ни речат дека треба што побрзо да збришеме од тука.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога заврши со монтирањето на машините, Хелвиг ѝ покажа телеграма од фабриката, дека треба веднаш да заминат во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
VI И конечно во еден период Татко согледа дека треба да го напушти својот проект да ја пишува Историјата на Балканот низ падовите на империите, зашто речиси се изгуби во поглавјето за лавиринтот на балканското јаничарство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тајац. Те смрзнувa погледот на Џаџ Дред и сфаќаш дека треба да си го собереш кафето, какво е - такво е, да ја развлечеш насмевката од уво до уво и најучтиво да се заблагодариш на кусурот.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Истрајноста и популарноста на традиционалните машки геј-културни практики повеќе од четириесет години по Стоунвол можеби навистина се одраз на продолжувањето на неповолните политички околности, на натамошните искуства на антигеј-угнетувањето, исклучувањето, општествената доминација и стигма – но не во смисла на тоа дека се просто патолошки последици од општественото непријателство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А да не зборувам за тоа дека требало и врата да се искова за да можат да ме стават пред црквата рано в недела и тоа по пелени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но се сети дека е пролет и дека треба да му се радува на сонцето и свежиот воздух, па ги рашири крилата и летна уште повисоко.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Заклучокот на Меклин бил дека треба да се почека и да се види дали донесеното решение за федерација подразбирало формирање балканска федерација или "само некое спојување со Бугарија во советската орбита".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но тоа беше само интелектуална одлука, донесена затоа што знаеше дека треба да ја донесе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дежурниот службеник во просторијата за посети ѝ покажа на Деница дека треба да влезе во кабината број 9. Таму веќе седеше Круме Волнаровски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Текстот го пишувам за да им кажам на чинителите на претставата „Да живее, живее трудот“, премиерно изведена неодамна во Атеље 212, Милан Марковиќ и Ангелка Николиќ, дека треба во целост да бидат задоволни од изјавата на управата на театарот: „Оваа претстава не треба да ја критикува власта и политичарите, туку треба да се занимава со малите луѓе“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ама што беше беше - вели жената со сета сериозност со која располага - на твојата несреќа ѝ се виде крајот, идниот пат и ако дојде до страдања тоа ќе му се случи на друго ајванче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој често забораваше дека пред себе има човек кој штотуку се описменил и дека треба да ги избира поимите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но јас сум среќна бидејќи го работам токму она што го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Уверен беше дека треба да остане на методологијата што веќе ја имаше смислено: колку што може повеќе да не оди по информации туку да ги чека тие да му наидуваат како пеперутки над вирче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Боге се загледа во Маре и по нејзиниот упорен испитувачки поглед знаеше дека треба да се доискаже: - Зборуваше главно тој.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Инаку во ред е кога чувствуваш дека низ главатати ти врват повеќе патеки, ѝ реков, треба да се допушти по нив да шета и дивото и питомото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Пријатната“ соба изгледа дека требаше да има визуелен и акустички ритам во склад со своите духовни, визуелни и тактилни квалитети.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Детето сега за првпат чувствува дека во душата може да настане една студена празнина, од допирот на нешто непознато, страшно и бесмислено, и дека треба да му помогнеме на човека да ја преболи својата болка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми зборуваше како ништо не сум направила во животот и дека треба да поработам на тоа, да си го средам. Да се запишам на факултет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Моја идеја е дека треба да постапуваме така како сите да завршиле училиште и живеат во светот и скокаат во него и на тој начин го создаваат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мајка разбра, ако не сѐ, барем дека треба да молчи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И мислам дека борејќи се со вакви размисли бев на пат да совладам цело едно брдо ќебапчиња во ќебапчилницата на Кире Сомунот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Рече нешто Величковски? - прашав. - Рече дека треба да се биде стрплив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Како така, мене воспитачот ми рече дека треба да добијам нови”, - се побуни тој.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не може да се помири дека ртењето ќе трае девет месеци и дека треба да го роди токму во одајчето, во испосничката келија на Димостена.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Имаше една точка што ја нарекуваше „Подобра дупка“, ти велам, да се измочаш од смеа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кој ја имаше мојата мисла во својата глава дека треба да го закопаме на највисокото место?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ниту пак да се отвораат туѓи писма, тоа никако не смее.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пол Фехтер, напротив, 1914 г., во својата книга „Експресионизам”, поимов го ограничил на германските современици за коишто сметал дека треба да се посматраат во контекст на една специфично нордиска, метафизички обоена и вонвременска уметност.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Можеби заради тоа што му рече дека треба да се разведе од претходната жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вие можете да се држите настрана, од надвор да набљудувате што се случува и да употребувате нови концепти, артикулации и модели.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бев млад, зелен и глуп и мислев дека треба да ги носам со гордост.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
“Здогледав цел куп рибарски чамци...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Првиот учител, што одвај, одвај го паметам, беше еден висок, жолт Црногорец, Панта, кој како забаваче ме воведе во училиштето и кој знаеше родителски да ме земе в раце и да ме крене високо, високо, зборувајќи ми дека треба да пораснам дури до небото.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
На денот на празникот на манастирот, од Солун достаса стрикото Онисим и без да заобиколува му изложи дека треба и зошто треба веднаш да се врати во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нејзините се обидоа на сите можни начини да ја одвратат. ѝ велеа, дека треба само да се стрпи, да почека.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не можеш да се помириш со идејата дека треба да се разубави она кое без престан ги поместува стандардите на убавото: таму некаде ја бараш смислата на уметноста.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ништо не се измени: тој ни остана водач и после она што се случи со сликичките животинско царство.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И уште ми кажува дека треба да извршиме попис на луѓе и на добиток, на живо и на мртво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се качија дури до куќата и рекоа дека требало да изметам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Му рече што се зборува за него, му кажа дека со свои очи го видел каде влегува и дека треба веднаш да прекине со тие срамни посети.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Проповед на апостол Павле Не ја разбирам таа твоја проповед, апостоле, според која доколку видам потомство кое исчезнува - дека треба да се надевам?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И не знам што имам да знам тоа што не знам дека треба да го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сѐ си мислам дека треба да се случило нешто внатре во семејството во кое мракот беше голем и стануваше сè погуст...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зборуваа за зулумите што беа почести по селата, и за тоа што се слушаше: дека наоколу во шамакот се кријат ајдуци и дека треба само мал фитил за да се чуе нивниот глас.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Извини зарем мислиш дека треба да чувствувам вина поради она што го сторив?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
СПИРО: Како не знам, чорбаџике? Кога чорбаџијата нешто ќе заповеда, тоа го знае сѐ живо во куќава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мислеше дека треба да биде мирен, најмирен денеска, кога од тоа зависеше дали ќе продолжи да биде гладен, и така пробиваше бесшумен нагоре, со едната рака постојано врз пушката, чиишто железни делови почнуваа да му се лепат за прстите од студот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А телото ѝ снеможуваше секој ден сѐ повеќе и повеќе, и докторите ѝ советуваа да оди некаде да закрепне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Втората приказна е за тоа кога станував свесен дека треба да го одржам овој говор, ја консултирав “Книгата на промени” и со фрлање на паричка добив Хексаграм кој влијае, стимулира.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нејзе ѝ остана впечатокот дека касиерката не многу љубезно ги погледа и сега ѝ се чини дека треба да брзаат што се може повеќе, па затоа веднаш да го видат главното што ги довело овде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таква љубов не му посакував ни на најголемиот душман. Ѝ објаснив на жената дека додека тој сам не реши дека треба да се промени свесно и од корен, а не површно и лажно, никој друг нема да му помогне , па дури ни јас нема да изигрувам повеќе жртвено јагне за некој што сам себе не сака да си помогне.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Единствено знаење што го имаше, беше тоа дека треба да се ужива во видливите нешта, содржајните својства на бикот Чако кој беше горе на врвот, и многуте можности да се дојде до мноштво исти такви уживања, содржајните, својства на дијамантот, што беа на дното на тесниот бунар!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Џон забележуваше и искажуваше едно верување што е распространето и трајно меѓу геј- мажите од постоунволската ера, верување што и самиот го имав порано, верување за кое нè учеа дека треба да го сметаме за политички неопходно, како и за политички напредно – односно, дека хомосексуалноста е сексуална ориентација, а не стил на живеење и култура; дека е начисто хомофобично геј- мажите да се претставуваат како носители на некои посебни типични или стереотипни одлики; дека сите геј- мажи се поединци; дека за нас не може да се генерализира како за група; дека воопшто не се разликуваме од нормалните луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Беше повикана и Трудовата инспекција која, по доаѓањето – со Записник бр. 07-3/46, од февруари 2005, констатира дека „штрајкот“ кој беше претходно организиран во знак на револт против сите манипулации при масовните отпуштања од работа, е нелегитимен и дека треба да се прекине!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работел што работел Видан кај Петара Акиноски, се грижел Петар Акиноски што се грижел за Видана и за мајка му, а кога и Видан почнал да поболува, му рекол Петар дека тоа не може така да продолжи, дека треба да изучи нешто полесно да работи и го однесол на дуќан кај Коста Циривири, прилепчанец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чинам дека треба да сториме се да ја заболи Европа удирајки по џебот, за да се свести дека и другите поробени луѓе имаат право на живот и слобода.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Прва напиша порака пријателката од Америка, известувајќи ме дека пронашла стан и дека треба само да појдам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Одлучно тврдам дека треба да се избришe сето минато од колективната меморија на овој народ.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Изгледа помислува дека не сум го сфатил, затоа повторува дека треба да се јавиме во канцеларијата на Денков. Тој лично нѐ чекал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги наполни градите со воздух и се натера да ја заборави болката во рамото, се убеди дека треба да биде отпор, еднаш упорен отпор за сè, од простреланиот поднаредник за кој мислеше дека е слеп до момчето на кое му ја ампутира ногата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знам дека ги искусив сите тие случувања но не можам да ги оживеам во сеќавањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Едноставниот, но моќен увид дека сфаќањето се состои во знаењето на она што се бара - и, според тоа, е когнитивна состојба - е белег на експланаторната супериорност на ова објаснување над голиот поим дека фактите за согласноста со практиките на заедницата се точката во која му се става крај на објаснувањето на следењето на правилата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Второстепениот суд ја усвои жалбата на Танаил, го укина решението и му го врати на првостепениот суд на повторно разгледување и одлучување заради непотполно утврдената фактичка причина за пукањето на куќата, со напомена дека треба да се бара стучно мислење од пиротехничар.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Замислете си го тоа: Писателите кои имаат милиони идеи во главата а немаат хартија, одат по луѓето во градот и ги потсетуваат дека треба да ја променат извалканата, да не кажам, искинатата облека.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Долго му објаснував дека носам нешто важно за кметот и дека треба да се најдам со него.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Па и онака нема кому да се јави.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури и 14 Margina #21 [1995] | okno.mk противниците на Хичкок се согласуваат дека треба да му се додели титула за најдобар техничар на светот, но дали тие сфаќаат дека изборот на сценаријата, нивната изработка и сета нивна содржина се тесно поврзани со оваа техника и дека зависат од неа?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа 1919 година, веднаш по завршувањето на болестите кои дојдоа по војната, исцрпена од војувањата, се распадна Австро-Унгарската империја, и ние останавме во она нејзино парче кое оттогаш се нарекуваше Австрија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но тоа не значи дека треба да ми се газат нервите кога не е потребно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А таа беше задоволна кога и нејзината партија беше задоволна и кога таа иста партија ќе ѝ кажеше дека треба да биде задоволна, затоа што на општо задоволство ја извршила партиската задача. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа масло е на бугарскиот двор!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Но не бегам ли од човечкото безредие на село што умира под рамнодушноста на совремието? ја најде причината: затоа мислеше дека е уште власт, дека треба уште да биде тоа. Затоа?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мајката и ќерката не беа останати без влага од чичето, ама бидејќи умни кучките, сфатија дека треба да бараат друг спонзор додека е време зашто парата е како водата, и така тие пак тргнаа по пазарите, сега и до Костур, да најдат маж за мајката, татко за ќерката и домаќин за куќата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да ти докажам дека треба да ги усвоиме, да ги украдеме.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Значи да повторам, без некое чувство на вина: јас во повеќе куси мигови имам дружено со привидите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Самиот тој се труди да те подучи дека и смртта е дел од него и дека треба со време на ова да навикнеш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Навистина и јас сакам да знам што треба да речам – велам затечен. – А ти што мислиш дека треба да речам?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За да не бидам погрешно разбран, мислам дека треба да се напомене оти нашето сфаќање за менталните состојби како нефизички произлегува од таму што нашето познание ни покажува дека тие едноставно не личат на стандардните случаи на физичките објекти или процеси што ние ги познаваме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сепак, сметам дека треба да се одбележи дека помеѓу Витгенштајновите разлози за спротиставување на интенционалистичкото објаснување, се наоѓаат и извесни поенти кои можат да се јават единствено како резултат на неразбирањето на она што тоа го носи во себе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Мајка ми одбиваше да даде какви било информации околу значењето на таа нејзина среда во која двете ќе заминеме за Париз и ме убедуваше дека треба да бидам стрплива и да чекам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Правдата ќе беше победник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)