дека (сврз.) - ги (зам.)

Се чинеше дека ги интересира Јужна Америка и некое време разговаравме за индијанците.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Пред да дојдете, во сонот споменуваше дека некој му ги одзел сиџилите, дека ги вратил во вакафот, а него ќе го казниле поради нивното исчезнување.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Па сега, ако е за моата глава, еве а, стопанкаи. Кај со неа и без неа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ем знам дека ги имам, ем не ми пречат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
НЕДА: Ти одговорив? Јас знам само дека ги затворив очите и... Иване, мили, не оставај ме.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Вие добро знаете дека ние постојано велиме дека ги пренесе сиџилите од Битола во Скопје, што е послабо од - ги повлече, како што е напишано во предлогот за одликување.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше тоа наредникот Десимир Пенезиќ, наочит и единствен тој од сите други војници неупреклив со жителите на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И јас ѝ простував за сè што таа правеше за истата цел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во стиховиве, по оној типичен протест против вечната, раздразлива неспособност на стрејтерите да сфатат што навистина значат машкиот геј-секс и родовите улоги следува предвидливото тврдење во манирот „излезени и горди“ дека ги надминале старинските обродени парадигми („Улогите не ни се врежани во камен“) – но тоа тврдење бргу излегува шупливо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
После прошета по собите, разгледувајќи ги работите што до тогаш не ги беше видела и со омраза поттурнувајќи некои од нив, за кои беше сигурна дека ги донесла Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Барем за машката култура, вистинската политика на филмот лежи во неговата естетика: неговиот стил го надминува она што го пренесува неговата видлива порака.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сигурно, не е точно дека сите геј-мажи ги знаат овие филмови, дека ги преизведуваат овие реплики и дека ги препоставуваат овие ужасни сцени на комичен начин.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На многумина расказите им се допаднаа: нејзините пријателки рекоа дека ги трогнале, дури и расплакале, а еден познат локален издавач беше подготвен веднаш да ги објави, предвидувајќи ѝ блескава прозна кариера.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ниту Татко, ниту Цветан Горски не можеа да замислат во мигот дека ги слушаат последните зборови во животот на нивниот голем пријател и учител, Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Претураше во рафтовите, ги бараше книгите за јаничарите, речниците, некои од нив и не знаеше дека ги има.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Националниот сепаратизам ќе се зголеми исто така и од лицата што ја осознаваат сета штета од националните и верските пропаганди, кои под вид дека ги бранат нашите интереси, безбожно ги експлоатираат нив, и коишто ќе се решат на борба за националното обединување на Македонците против сите тие пропаганди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но, штом толку се озлогласи предметот, јасно беше дека тука ќе мора да правам многу повеќе за да го оправдам целиот проект – да се зафатам со темата на некој издржан, макар и делумен, начин и да дојдам до некои вистински одговори.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без нештата од минатото! шепотеше, без да забележи дека ги повотрува неговите зборови... Или само размислуваше...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како дојде до таа промена? •Хичкок: „Дејвид Селзник ме извести дека го променил мислењето и дека ги купил правата за Ребека.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Најпосле, Палигоров се огласи: - Сокол Мечевски, во стручниот дел на предлогот, напиша дека ги открил сиџилите, но јас тоа го коригирав со: ги повлече.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не знам дали погрешно мислев кога говорев дека им удираш бројки на луѓето и дека ги редиш како акти во своите фиоки, но тоа сега ми е сеедно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Младиот човек во униформа ми пријде, ми го побара билетот, внимателно го разгледа и ме замоли да појдам кон Терминалот С (with bus).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Нормално, во Фектори имаше повеќе педери отколку, да речеме, во Конгресот, но гарантирам дека ги немаше повеќе отколку што ги има во вашата омилена ТВ емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Самиот долго верувал дека ги знае сите тајни на човечката историја и со таков глас цимолел нешто за вториот живот што Онисифоровото срце пребрзо зачукало, застанало за миг исплашено, пак почнало со удари да ги брои миговите на човековиот век.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколцина другари на стројниот стрелец Рамиз-бег, пред тоа прострелан низ гради, со тешко и соголено стебло ја пробиле окованата врата на куќата-кула, се качиле претпазливо по тесни басамаци и го нашле безумникот вкочанет; нечија пушка во ноќта сепак му станала судбина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше дека ги изгладнува и двете, но не можеше поинаку; дури, чувствуваше дека има право да го прави тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шаќир и Јован се бранеа дека ги предадоа парите на прилепското началство, а што стана понатака тие не можеа ништо да разберат од затворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Се срамам, - реков и се расплакав, - му признав дека немам никаква дарба, дека ги мразам песните, романите и сите тие работи, му признав дека тоа беше час на лудило, темница, болка, и тоа себична, мала болка само за еден човек, безначајно, еден човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Рано утрото, кога виде дека ги нема зајачињата, лисицата ќе препукнеше од мака дека се успала.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мислам дека ги сфаќате разликите во кои сакам да ве воведам“, заклучил тој мудрец од светот на соништата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мора да го гледате спотот (го има на Јутјуб и на ди-ви-дито од Соник јут, „Корпоративен дух“ (Corporate Ghost): спотови, 1990 – 2002) од 2004 година).407 Во контекстот на печатена книга, најмногу што можам да сторам за да го доловам општиот вкус на спотот е ако ставам неколку стоп-кадри од него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имало секогаш и од првите и од вторите, а верувам дека ги има и сега.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Знам дека ги заслужив, бев слаба, не можев да издржам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сметав дека ги поседував главните адути во остварувањето на замислената цел Југославија што побргу да го признае новиот режим на Бен Али.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Секако дека ги нема повеќе, бидејќи MacGuffin толку добро делува!“ - тука сме веќе кај логиката на несвесната забрана, бидејќи „MacGuffin“ брка/забранува нешто што е и онака невозможно, „лавови во Шкотските висорамнини“...)
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Всушност, постојано стигнуваше една иста панична порака - Ерик на секои неколку часови телефонираше од Лондон и ни велеше дека ги потрошил сите пари и дека нема со што да го плати хотелот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лок смета - што се однесува до секундарните квалитети - ние ги осеќаме нашите осети дека ги спознаваме само секундарните квалитети - т.е дека ние ги осеќаме само нашите осети.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
-Помислив дека ги спомнавте воените времиња како пример за поинаквото однесување на мажот и жената?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И на двете слики бил Хичкок, којшто токму тогаш со голем напор ослабел од 150 кг на бедни 100 кг.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој за миг молкнуваше, чекаше некој друг да земе збор, а потоа пак започнуваше со своите непристојности.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Толку многу зависи од она што го чувствувате за мажите и за жените, за сексот, за суштествувањето како геј“.420 ДЕЛ ШЕСТИ Што е геј-култура? 19 ЏУДИ ГАРЛАНД НАСПРОТИ ИДЕНТИТЕТСКАТА УМЕТНОСТ Во пресрет на њујоршката прослава на Геј-гордоста, во јуни 2008 година, Тајм аут Њујорк (TONY) објави прилог со наслов Што е тоа геј-култура?421 Авторите од списанието признаа дека одговорот на тоа прашање им бил недофатлив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
— Сега ќе разбериме ќе има ли некоја помош од Бугарија или ќе се прибираме сите внатре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Чекај. Онисифор Мечкојад е злодеј зашто отиде со исечена жила на челото, затоа, нели?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така секогаш, било пролет или лете, есен или зиме, по големата караница меѓу Тито и Сталин, ние секогаш мислевме и чувствувавме дека ги шетаме козите последен пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Расел не ги чекал долго одговорите на овие прашања.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше свесна дека ги возбудува момчињата од нашата улица и некако плашливо и ситно чекореше кога тие гледаа по неа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И кога на девојки сум им викал дека ги сакам, тие ништо не слушнале и завршиле во туѓи прегратки.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
„Така се бранат од ова што е овде и сега.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знам дека ги мешаш времињата. Знам дека си поигруваш со настаните.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
— Убаво потковуваш нас, коџабаши, убаво; да дадиме нашите глави за вашите, а? — пробрбори Сефедин колку да не разбере Трајко дека ги погоди на мислата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
“Затоа пак се она што ми припаѓа немам причини да го отфрлам..
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Камилски, чувствувајќи дека е на својот добро обработен терен, продолжи: Балканците се свесни дека ги сметаа за други, иако со векови делат заедничка судбина на истиот европски континент, како простор на народи кој не успева да опстане ниту како вистински Ориент, а ниту како рамноправен дел на Западот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Какви расудувања се кријат зад ваквите зборови? ‌А пријателот што, кога ќе сфати дека одлично шизиш или готвиш, дека ги обожаваш Шер или Мадона, Бјонсе или Бјорк, Витни Хјустон или Кајли Миног, Кристина Агилера или Мараја Кери, Тори Амос или Гвен Стефани (за Леди Гага ни збор), дека ти е слабост модерната од средината на векот, дека ни во бунило не би се облекол само комотно или дека возиш фолксваген голфче или мини купер кабриолетче или понтијак ге-шестка, ќе ти рече: „Еј, па ти стварно си бил геј, човече!“15
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сето тоа ќе му се случи зашто на своите сонародници ќе се обиде да им даде на знаење дека ги замениле трите верувања (католичкото, православното и муслиманското), својствени на албанскиот народ, со сталинистичкиот марксизам, кој ќе завладее како нова религија бришејќи ги другите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Референците низ целиот роман Мажјачиште кои се чини дека ги најавуваат различните аспекти од Дишановото последно дело од големи размери, Étant donnés: 1. La Chute dќeau 2. Le Gaz d'éclairage (Дадени: 1. Водопадот 2. Осветлувачкиот гас, 1946-66), се буквални и многу чести.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Дури ми се чинеше и дека ги разбирам нејзините зборови бидејќи пристигнуваа прилично читливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ме слушаш? Роза, Марие и мене никој нема потреба да нѐ види.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Крупни, црни, со жолт отсјај, очите ги запре на Софронија, се чинеше дека ги проучува мените на неговото лице, дека во нив бара потврда за тоа како било разбрано и до каде допрело неговото зборување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Напротив, би се рекло.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не разговаравме никогаш но јас знаев дека ги мрази моите три маслинкени стебла; ме гледаше понекогаш како првата што ме гледаше кога мислеше дека не ги сакам нејзините стебла зашто мислеше сека се тие нејзини, само нејзини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дали ги галеше свилените крлушки, знаејќи дека ги галел и тој?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Некој рече дека ги донесоа од државите. Јас не разбрав што значеше тоа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Доколку Duchamp можеби и не го читал Peladan, знаеме барем тоа дека ги читал Laforgue и Mallarme, поезијата која често ја опседнува фантомот на хермафродитството, поезија во која, пред сѐ, посебно кај Laforgue, повторно се појавуваат темите за целибатот, девственоста и „Ева без здив” („Eves sans treve”); кај Mallarme во Herodiada, на пример, сексуалната реалност повеќе се доживува како некоја форма на церебрално надразнување, интелектуално скокоткање, отколку како возбуденост на сетилата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа толку силно ми се врежа во сеќавање, што дури и сега кога ги пишувам овие редови ми се чини дека ги леам истите солзи што ги леев и тогаш.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Значи, сепак, загубениот сум јас! – Се досети Дедо Мраз, па откако раката му помина низ лицето и увиде дека ги нема мустаќите, брадата, побрза да се покрие со шапката, па да праша – Господа, дали нешто видовте на мене?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
МИХАЈЛО: (Гледа дека ги нема книгите.) Книгите? Каде се книгите?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Еден коментатор под спотот на интернет, обожавател на Соник јут, се обидува да долови „што се обидуваат да пренесат СЈ“ велејќи: „Понекогаш си мислам дека ги канализираат внатрешните превирања и внатрешната болка на г-а Крафорд“.408 Тоа можеби важи за пеењето на Мур, односно за неговите врисоци, макар што првобитниот наслов на нумерата, „Пушење“, упатува на нешто понесентиментален и на посатиричен однос.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, ова сведочи за потребата од јавни, општествени постапки што не искажуваат емоција, туку ја заменуваат – кои ja претставуваат без стремеж да ja изразат – и кои ја пренесуваат емоцијата со склоп од генерички, усогласени симболи и замени, обезбедувајќи го на тој начин непреченото дејствување на конвенционалните општествени односи. ‌Во овој контекст, јазот меѓу чувството и изразот е трагичен, бидејќи е пројава на темелна егзистенцијална катастрофа – погубна, непоправлива, неизбежна празнина во човековото значење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Туку него, откако како лимон го исцедија во истражниот затвор и му изнудија такви признанија за кои ни во најлош сон не си замислувал дека ги заслужил, едноставно - а што значи без секаква пресуда - го префрлија во статуционарниот и институционален затвор на периферијата од градот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од Жан-Пол Сартр до Сузан Зонтаг, од Естер Њутн до Нил Бартлет, од Д. А. Милер до Ричард Дајер, низа претходни мислители и писатели се мачеле со овие прашања, па се обидов да ги искористам нивните пронигби и да им оддадам признание за дострелите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имено, атентаторите (и не само тие) мислеле дека ги водат на бесење.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тие очи беше сосема сигурна дека ги имаше некаде видено. Но каде и од каде?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дали да му одговори? Да му каже дека ги примила парите, - мислеше, будна, длабоко во ноќта...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Децата обично го сакаат тоа, а јас мислам дека ги сакаат затоа што не се кондензирани. A.C.L.U. организацијата се бореше против тоа децата да носат маички со „Симпсонови”. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Татко му, чувствуваше дека ги сакаше еднакво - него, и помалиот брат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мудреците тврдат дека ги води Големата ѕвезда.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ако не беа во прашање парите, тогаш што можеше да ги спречи девојките во намерата да купат книги кога на штандот можеа да видат дека ги има сите книги од Шелдон, Ладлам, Куељо и слични на нив?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Чичко ми ми кажа дека ги убиле Никола и Трајче, во окопот останал само уште Мишо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ако мораш да лажеш, барем кажувај мали лаги, ми вели тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сиве се брани, објаснува дека ги позајмил од овој, од оној, ама Мара не му веруваше, бидејќи тие Сиве што и ги споменуваше понапред ни пет оки брашно не му даваа на заем, а камо ли пет десет лири, колку тој што поарчи и сакаше да даде за маската.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потоа ги задржаа и му дадоа написмено на пратеникот дека ги примиле.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Та нели тогаш во Листра му дојде да си ја искубе брадата од ужас кога виде дека ги беа донеле јунците да ги колат во негова чест, дека го нарекуваа со името Хермесово и мислеа дека е самиот Бог што се симнал меѓу нив?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се свртив кон Снеже и ѝ предложив: - Да одиме, - сфаќајки во истиот момент дека ги „бришам од списокот на моите девојки“ : Мишел, затоа што е „зацопана“ во Кире, и Анета зашто се однесува како машко.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како ли се концентрирам, си мислев и му завидував што во Индија имаат специјални учители за концентрација на мисли.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пет пари не даваат дека ги гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Откажувајќи се од секаков обид да го искаже она што навистина го чувствува кон Ахила, Пријам, несебично решен да си го откупи од Ахила трупот на мртвиот син, Хектор, му ги бакнува рацете на оној што му ги убил децата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, на задоволствата се сеќавам живо, на сите пријатни чувства. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 201
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оние кои вистински љубат, не ги оптоваруваат со својата болка оние од кои престанале да бидат љубени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаевме, и чекавме да дојде ред на нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш беше само дете, но му се чинеше дека ги слуша пискотниците на недолжните што ги колеа, та срцето му се полнеше со гнев заради неправадата, заради страдањето на неговите беспомошни предци.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Според тоа, по двете основи би требало да очекуваме дека доколку навистина имаме работа со следење на правила, оној кој го следи правилото мора, барем во принцип, да биде способен да ги препознае барањата на правилото и да биде свесен дека ги задоволил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Предавањата во училиштето за Кејџ беа начин да се направи себеси достапен на сите коишто сакаа да работат со него. (На сличен начин, издавањето на своите книги тој го објаснува како доследно спроведување и проширување на тој принцип кој неговите искуства ќе ги направи достапни до поголем број почитувачи и следбеници).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие нешто си разговараа, мислам дека ги начув како зборуваат за некакво јадење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Велеа дека ги носат на присилна работа, ама ние знаевме дека ги носат во логори на смртта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Извади таа некои цигари со тигреста амбалажа и тетеравејќи се во тесниот фустан, седна до мене да ми објаснува дека ги купила од бит-пазар без маркица.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Лири вели дека одвај чека да види дали тие неверојатни можности значат дека по смртта навистина постои живот, и објаснува дека отсекогаш го привлекувале искуствата на мистиците и визионерите кои тврдат дека ги доживеале искуствата на блиска смрт.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
При интервју за работа свечано изјавуeш дека ги мрзиш сите пушачи на овој свет и дека сите твои другари никад у живот не запалиле.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Мислам дека ги префатив гениталиите. Или ги префаќам. Ги нрштам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ни не помислувајте дека Загорка се згрози кога слушна дека ги спомнувам глодарите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа му велеше дека начинот на кој се изразува не покажува дека е слободен, туку дека ги презира жените, дека им се потсмева и ги понижува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во одговорот даден на Маклин, претседателот на НКОЈ, Јосип Броз Тито, како што ја известува јавноста Сулзбергер, истакнал дека тој не може да премине преку фактот за лошата ситуација во Грција и дека ги "обвинува и ЕАМ и Владата на Папандреу за предизвикување криза, која се изроди во граѓанска војна", а едновремено се истакнува дека Тито дал уверување "оти грчките единици формирани ... во Јужна Југославија нема да бидат вклучени во граѓанската војна".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А дури и во тие очигледни или одбивни случаи, може да излезе потешко да се објасни логиката што ни е во основата на вкусовите одошто ние сме си мислеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој не се насмеал; рекол дека ни мајка ни кобила не родила калуѓер или оџа што ќе му суди и пред сите ја завлекол раката в гаќи да се драпа кај што не го јаде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама само најнадарените меѓу нив ем си грицкаат ем си пеат Вино пијам ем ракија коња јавам аџамија Пеат и за Марко пијаницата и други дојденски песни пеат Па откако ќе си ги стивнат дертовите Држат говори и делат бесплатни совети За тоа како се убива здодевноста Патем и за тоа како се убиваат лилјаци или кукубари Ако непоканети ви влетаат во сонот Кога ќе си ги стивнат дертовите Некои коали лежерно и онака мангупски Им намигнуваат на какадуите Наредени на сува гранка на едно суво дрво Кој им е виновен на белите какадуи Што севезден испуштаат само темни вокали И како такви не се за прибирање На живите гранки на живите еукалиптуси А и не е баш прецизно утврдена дозата на страв од височина Што му е вродена на секој бел папагал А не се вели кој ниско лета високо сонува Како што и од темните вокали не излегуваат бели соништа Од друга страна во обоените соништа на коалите Често знае да заскита и некој шарен папагал Колку пошарен толку пошарени лаги кажува Сам си се лаже сам си верува А верува на пример дека ги знае наизуст Сите сонови на сите кардинали попови и професори Згора и на сите дипломати старлети и куртизани И уште позгора на сите будалетинки, гологази и давајгази Ни срам ни перде нема шарениот папагал Баш мене на коалата папсана од сонување Да ми ги расправа соништата баш на тие Кои ниту знаат ниту сонуваат ниту некогаш ќе сонуваат А кардиналите и поповите се такви И дипломатите и куртизаните се такви За нив сонувањето отсекогаш било изгубено време Колку повеќе сонуваш толку помалку проповедаш Колку повеќе сонуваш толку помалку се тртиш А современиот живот не може да се замисли Без обилни проповеди и обилни тртења Од некои тртења се добиваат хемороиди Но тоа не значи автоматски дека педеризмот зема замав Во царството на нашите соништа А секој пред да почне да се трти Треба да си знае дека од тртење Не се добива насмевката на Јуриј Гагарин По првото облетување на земјината топка Ами од тртење се стенка и се стенка Се стенка до последното нежно офнување.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Можам да си ги доловам фустаните што жените ги носеа на моите забави и звуците што мажите ги испуштаа додека водевме љубов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Џоан Крафорд сосема доминира со видното поле, а секој нејзин зрачец чувство – незаборавно забележан со беспрекорната глума, со мајсторското осветлување на нејзиното лице и на тој нејзин дивен тен и со сјајните камера и монтажа – веднаш и речовито му се телеграфира на гледачот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Поетот застанат спроти македонскиот јазик како да се наоѓа пред неосвоивата тврдина во времето: кога ќе си помисли дека ги отворил нејзините порти – се покажале други, трети...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Гронинг:Да, човеку, „Јас сум Барт Симпсон, кој си бе ти?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој ми кажа дека ги плашам луѓето и дека тоа, како и тоа што лажам, е една од причините зошто не можам да се задржам на работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дваесет и две години Бојана ги гледаше тие букви што не ги разбираше, но, гледајќи ги, чувствуваше дека ги напишала рака толку скапа за неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Им велеа дека ги има во Поградец, во Корча и во Билишта зашто таму има православни цркви.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оставајќи на времето, тоа да го даде одговорот, велеа Ако се врати некогаш да си ја земе Драганка, значи е трговец, но ако не се врати по неа, то ест ако ја остави, зашто не е крвна рода Јанческа, да се омажи за некого од нивните, значи дека бил ајдутин и дека ги оставил коските некаде по планињето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стоеше и се поместуваше час лево, час десно, трепкаше со очињата како да сакаше да им рече дека ги чека.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Те нашле на туѓ праг и те намердале. Да, го нашле. А што барале тие посвојници на гревот таму?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ти само сакаш да носиш несреќа. Себеси, и на оние кои се лажеш дека ги сакаш.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега стануваше јасно дека ги поврзуваше истиот сон на заминувањето, секој го имаше својот дел.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Размислувала да напише во весник дека ги бара каде се децата на таа жена, нејзината соученичка која што загинала, но тоа и било незгодно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој бил само тешко ранет, а Турците на убиените им ги исекле ушите како доказ дека ги убиле.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бев буден, а ми се чинеше дека ги сонувам истите настани од ноќната мора.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Требаше секој од нив да предложи нова стратегија во третирањето на турцизмите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не дека ги потценувам чувствата спрема нивните покојници на оние мештани што поставиле ребрести лимени покриви над гробот или го заградиле со столпчиња како кај медитеранските тераси, тоа никако - со некој невин израз ми зборуваше таа - но јас сакам да се направи нешто што нема да го навредува просторот, нешто што ќе си легне во пејзажот, што ќе ја олеснува врската меѓу земјата и небото, што ќе претставува јасен нишан, но нема да го спречува дождот да продира во земјата и тревата и планинските цвеќиња да растат угоре.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Да се зборува кај овие два филма за happy end затоа значи потполна заслепеност: како е возможно да не се види безобѕирната крутост, со којашто Девлин и Алиција на крајот на Озлогласената го препуштаат скршениот Себастијан на неговите нацистички компањони (коишто секако ќе го ликвидираат) и летнуваат кон заедничката „среќа”? okno.mk | Margina #22 [1995]
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Адолфина, паулина, марие и роза - сал една би била вишок во драмата на чехов а сите се отпишани од тефтерот на брат им зигмунд фројд отла и кажува на адолфина дека ги довеле во логорот во терезин и дека е најдобро тука да останат што подолго отла и кажува на адолфина дека храната е еднолична, катаден супа од леќа а попатно и спомнува дека има брат по име франц кафка адолфина веќе почна во себе да го портретира кафка мачејќи се во шеширот да му ја смести ергенската несреќа - во бараката на трудниците несреќата има друго име во предвечерјето на смртта и без месечина јасно се гледа дека црното млеко не е поетска измислица под црно сонце во црна темница четирите сестри на зигмунд фројд спокојно го чекаат црниот воз кон невратот рано в зори и не го забележаа брат им зигмунд како нервозно се тртка лево-десно на перонот пред да си ја испрска совеста во ѓолчето од сестрински солзи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Свештеникот во темна одора ни е свртен со грб, и насетувам дека ги врши последните подготовки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Боже, напати уште ми се причинува дека ги слушам трубите пред да отворат оган војските! Прво едните а потоа другите. И бугарските, и српските труби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш ќе знаев дека ги делите моите чувства.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Двајцата рибари му пријдоа од грб, но откако тој не даде знак дека ги сетил, тие се погледнаа прашувајќи се што да сторат понатаму.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мара не се задоволи само со кажувањето, но го натера да ги ископа, да ги видела, и ги прекрија сега во три помали грниња, a Сиве задржа стотина на рака и намисли да тргува со нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Брат ми можеше да заигра фарса – да каже дека ги напишал само имињата на своите деца, своето име и името на сопругата – значи на оние кои му ги посочиле од службите како луѓе кои може да ги стави на список на блиски луѓе кои би ги спасил, па ги навел само тие имиња, само најблиските; можеше да заигра фарса – но тоа не беше негов жанр.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клониме од еден дизајн, кој никогаш, ама никогаш не би го имале дома – или не би го носеле, или не би го возеле – не само затоа што е грд туку и затоа што е, да речеме, сладок или китен-китен или фалбаџиски или мелодраматичен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имаше многу обврски, тежок живот, но сега, кога требаше да го напушти, не ѝ изгледаше толку одвратен. – Со Френк беше на прагот од еден друг живот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имате лектира, десетина книги предвидени да ги прочитате за една година, и владее уверение дека ги читате.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Пребирам по нив по ред, бележејќи го она што повторно можам да го доживеам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зар заинтересираните големи сили немаат свои органи и информатори тука во Турција, пак ќе се информираат од задграничните претставници на ВМРО, и тоа во Софија, која - со право или не - се сомничи дека ги поттикнува сите востанички и други акции во Македонија?“198.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со такви средства, машката геј-култура добива одреден општествен и критички лост против оној вид хетеросексуална сентименталност чие полагање право на сериозност зависи од важноста да се биде стамен.307 Да се проѕрат таквите полагања право, да се разоткрие таа сериозност како поза, значи да се биде надмен од височина до која право на пристап може да ти даде само извесна повисока општествена положба – или, ако ја немаш, аристократство на вкусот. ‌Ако се чини дека геј-мажите си го потпираат опстанокот врз нагорната општествена подвижност, како што укажа Нил Бартлет – или ако машката геј-култура честопати изразува идентификување со повисоките сталежи или со гламурозноста, со убавината и со елитните културни практики и форми (како што е великата опера) кои изгледа дека ги исклучуваат масите – тоа не е затоа што геј-културата ги одразува интересите на некоја висока општествена каста, на мажи што ги уживаат повластиците на расната и на сталешката надмоќност и што и самите потекнуваат од повисоките сталежи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги отвора очите, сигурен е дека ги отворил и пак ништо не гледа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ што се слушна после за нив беше тоа дека веднаш на другиот ден ги отерале во Битола, оттаму во Солун, а оттаму - едни велеа дека ги осудиле како бунтовници и ги наденале на кол, други, пак, дека ги оковале на гемии, за да бидат до смрт веслачи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му кажа дека нејзиниот брат загинал во војната и дека ги мрази нацистите кои насила го зеле и го спотерале на фронт.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Молам? – се вчуди патникот прекривајќи го своето лице да не биде забележан дека ги нема мустаќите, брадата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
4. Работи што не очекуваш дека ги има...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Рекламата во весникот тоа слабеење му го припишала на измисленото средство Re- duco, а резултатот бил дека стотици дебели луѓе му пишале на Хичкок и му барале податоци за тоа чудесно средство.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Секогаш беше подготвена да ми прости за сè што правев за да ја оствариме целта, а тоа го правев и тогаш кога бев свесен дека ги кине најчувствителните нишки на нашата интимна врска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никогаш ми немаш кажано дека ги имаш толку многу. - Никогаш ме немаш прашано.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ете тогаш, кога Потковицата беше завојувана од Србите, кога од страна на Началството постоеше заповед никој да не се добира до војниците, да не им прави услуги и да не прима услуги од нив, кога отворено се зборуваше дека божемните сојузници се полоши и од Туците и дека се токмат тие да ги заменат нив ( во Потковицата сеедно и сеедно пристигаа гласови од сите краишта на Македонија дека новите завојувачи ги прогонуваат и ги убиваат нашите учители и свештеници,дека ги ограбуваат и ги палат нашите села и светилишта) кога се изјаловија нивните надежи дека Македонија, по победата на Сојузниците над Турците, ќе добие своја автономија и ќе стане држава каква што станаа тие, Србија, Бугарија и Грција, кога сите беа обземени од очај дека ќе останат без татковина, при крајот на Првното србско, во летото 1915-та, се случи една од чупите Јанчески, Благуна Василичина, да се измами по еден од војниците сместени во поранешното училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му се чинеше, за сето време, дека ги слуша зад себе и оние тупи скокови, тие пуфтаа веднаш зад него, му беа в петици, бегаше пред нив, со последната душа во носот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Или можеби ти виде дека го боде ајванот со вила, дека ги пали луѓето.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одвреме навреме, гласните повеќејазични разговори околу мене ги надгласуваше уште погласните бебиња (помислувам дека ги има најмалку пет, иако успевам да видам само едно, со раздвижена уста, испентрено на рамото на мајка си).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Подоцна, во 1919 година, Витгенштајн му пишува од затворот, испраќајќи му копија од расправата во која тврди дека не само што успеал да дефинира „тавтологија”, туку дека ги решил и сите останати проблеми во философијата на логиката за кои расправале заедно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ама ако ги користат за да ублажат болка, како што го земаат хероинот или понекогаш алкохолот, тогаш тоа е срамно“, вели тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Имаше потреба, не толку можеби да ми каже сѐ што е лошо во врска со семејството Поцо, колку дека ги знае минатите настани и луѓето што учествувале во тие настани; дека го знае почетокот на настаните и дека го знае нивниот крај; дека никој не знае подобро и повеќе од него. Тоа, впрочем, беше и точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Впрочем доктор Пачев најде за потребно да ми го соопшти ваквиот свој суд уште при првото разгледување на овие мои забелешки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јусуф Вриони веруваше дека ги превел од албански на француски јазик и овие зони.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Миличок - Катерина продолжи да ми шепоти во увото - зарем не забележуваш дека ги злоупотребуваш ваквите сериозни моменти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Андреевски (автор што исклучително го почитувам) имав впечаток дека ги слушам раскажувањата на мајка ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Холанд покажува како јазовите и стапиците отворени од овој атомистички индивидуализам создаваат внатрешни проблеми на кохеренција коишто се нерешливи во тие рамки (пр., Локовото некохерентно објаснување на супстанцијата, проблемот на солипсизмот, итн.) како и дека ги исклучуваат жените и го легитимираат ова исклучување на суптилни а понекогаш и на несуптилни начини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И пак бараат да потпишам, да се покајам затоа што не ги сакам Англичаните, не ги сакам Американците, а ми велат дека ги сакам Русите, Бугарите дека сакам на Македонците да им ја дадам Македонија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Можеби би било поточно да се каже дека ги засилија претходните убедувања за уметноста на архитектурата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но најмачно му беше што го оддалечуваа од нив сега кога беше најмногу навлезен во нивните пораки, кога веруваше дека ги има в раце клучевите од сиџилите, од многу семејни енигми, кога беше многу блиску и до своите предци.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Помислите и кажите – заврши кадијата и им го заврте грбот на врзаните, во знак дека ги чека да му кажат ќе платат ли сто илјади аспри или да заповеда да го запалат сејмените селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А покрај тоа, јагулата е лековита; лечи: слабокрвност, жолтица, мајасил, падавица, катар во цревата, и други болести за кои човекот не знае дека ги има...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Братучедите помислија дека ги тераат од местото па се преместија потаму од своите стражари.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се обиделе да си ја надоместат невозможноста да му дораснат на предизвикот што си го зацртале со тоа што направиле класичен одбранбен потег, комбинирајќи понизност со пркос: „Свесни сме дека ги немаме сите одговори“, признаваат, „но знаеме и дека вистински битни се самите прашања“ (16).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Човек мора да има камено срце, како што рекол Оскар Вајлд, за да чита за смртта на малечката Нел без да се изнасмее. ‌Сега можеме да видиме како злогласно надмениот однос на машката геј-култура, нејзиното повремено идентификување со аристократијата и исходниот обичај да се смее на ситуации што им се ужасни и трагични на средните сталежи, имаат јасна и важна стратешка улога.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира немав причина да не им верувам на моите уши, затоа и не ја отворив вратата и не го повикав стражарот и тој да се увери дека шепотењето не доаѓа некаде од длабочините на моето вообразување туку дека е вистинито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ким Гордон, меѓутоа, кога си ја опишува фасцинираноста од приказот на „ранливост“ на бината, особено откако некоја исполнителка ќе доживее „слом“, дава некаква оправданост на сочувствителното читање на спотот од страна на обожавателот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Рече дека ги има илјада и двесте, нели? - Толку.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тргнаа заебанции, кои верувам дека ги правевме ние, а не Американците.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Според нив, музиката е прекумерно поедноставување на ситуацијата во која се наоѓаме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој гледаше во голата Божица Мајка, не бев сигурна дека ги слуша моите зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тројцата останале во сеќавањето на луѓето и во ноќните прикаски како набожни проказници од нова балканска Библија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа бурност и вџашеност се само симптоми на страв и сомнеж дека со сите тие национални опции е завршено, дека ги загубиле историското место и цел, без притоа да биде подготвен психолошкиот и општествениот терен за прифаќање на нешто друго, некое ново гледиште помалку склоно кон самоизмамување (потегнување на националната колективна карта таму каде што мислата затаила - како мислењето да ќе стане поквалитетно со тоа што е руско, англиско, српско, хрватско...).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во еден момент ми текна дека ги заборавив моите омилени домашни, бели гумени влечки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Еднаш на едни им реков дека ги мразам и им се смеев во лице, а тие се смееја неверувајќи им на моите зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Занесени во маалото тврдеа дека ги виделе козите со нивниот козар Чанга како летале кон небото, други дека завршиле курбан!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И ни праќаа писма во кои ни пишуваа дека ги растурија низ цела Бугарија и дека тој кој нема да потпише изјава дека не е Бугарин, тешко дека ќе добие стан и работа што прилега на неговата професија и образование.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Му се причини дека ги препозна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А овој, откако ја намириса работата дека ќе ги мешаат капите со агата, се зарадува на предлогот од Толета и во мај замина по канал за Софија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И јас бев уверен дека ги имаш видено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Им реков на децата дека ги носам на патување.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За него се знае дека бил прилепчанец и дека ги предводел зилотите против исихистите, против исусовиците на Григорие Палама, на него упатува и името на стопаните на Имотот, Акиноци, за кое може да се претпостави дека откако се ослободило од грцизираната форма - Акиндин, по пат на скратување и со испаѓање на интервикалното в - за кое, пак, денешнава македонска јазична наука смета дека било наложено од бугарските, односно од српските презимиња: Акин-ДОВ, Акин-НОВИЌ, ја добило денешнава чисто македонска форма Акин-ОСКИ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас немав шанса да се скријам, но останав мирна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој ден ги имавме решено сите крстозборки што се најдоа кај нас дома, на телевизија на ниеден канал немаше ништо интересно, по сто пати ги преслушувавме најновите касети што Борче ги имаше снимено, и не знаевме што да правиме од досада и од жештина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со два збора им кажаа дека ги бара Ѓорче, кој иде во помош со педесетина четници и осум товари џебане.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А потоа наеднаш, како ништо да не случило, ќе се пожали дека ги поминала сите дуќани во центарот од стариот до дрвениот мост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Човек, вели, има само три можности за проценка на човечкиот живот: проучувањето на самиот себе, најтежок и најопасен, но и најплоден метод; набљудувањето на луѓето кои се трудат да ги скријат од нас своите тајни или да нѐ убедат да поверуваме дека ги имаат; и книгите, со претпоставените заблуди што се јавуваат меѓу редовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му кажа дека ги проучува пустините, дека е пустинолог, и дека е дојдена да ја проучи Сахара.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Да не направеше така, да не останеше сам во напуштената населба, сега бездруго ќе беше слободен од грижата дека ги предал луѓето, и бездруго ако отидеше, со нив, со луѓето, ќе споделеше една иста судбина...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не знам дали ме изневери со друга додека бевме заедно, но затоа знам дека ги изневери сите можни вредности кои одеа паралелно со љубовта.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тие знаат дека ти правиш ова и она, навистина го ископа бунарот, помогна за водоводот, но колку што гледам јас, чувствуваат дека ги презираш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми се чинеше дека ги гледам како се разотидуваат во разни правци и сфатив дека сум немоќна да ги вратам и да ги насочам кон Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа да ти било нешто што немало уметнички вредности, туку само се преправало дека ги има и сакало да личи на уметност, ама не му успевало.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Господи, не заборавај нѐ ... Му верувале на видовитиот дека ги следи некаков куп крлушки, заби и нокти, бездруго да се надвисне над нив, да ги поклопи и да ги стори испокинати мртовци со дрипаво месо на студените коски, сета таа бедна расфрленост да се сфати со последното делче на свеста и пак таа свест да се бори да остане непобедена.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Хрватскиот претседател носи бели сакоа како и Тито (убеден дека ги носи како Европа); им дели на децата праски од својата градина (Тито од своите градини им праќаше на југословенските деца кошнички со мандарини); го бакнува, го штипка за образите и го крева во вис (секако, пред телевизиските камери) секое дете што ќе му се најде на патот (и Тито со задоволство ги цмакаше децата).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А оној Чичо, татко ти, туку нѐ гони кога ќе нѐ види дека ги решаваме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пелтечаво, со бавни мисли, реков дека кошмарот го доживувам како стварност, дека на костурот со темни очила му ги слушам дури и кикотењето.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Знаеше дека сестра му има пари, но никако не можеше да дојде до нив: испретури сè низ куќата, сè каде што претпоставуваше дека ги крие, но не можеше да ги најде.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се прости со заптиите во Дуње, бидејќи беше близу до Прилеп, а рано се спреми денски да се прибере, та не подозрувајќи никаква опасност, тргна само со својот гаваз и Андона, кого сакаше уште да го протепа патема што го излага во Полчишта оти ќе плати, кога ќе си отидат во неговото село — Дуње, а од друга страна со него сакаше и да се оправда пред своите старешини во Прилеп, дека ги употреби сите мерки, а останале понеколку души фукара од секое село што не платиле, ама барем разбрале оти живеат во царштината на Султанот, носејќи ги сињилата по телата од стаповите на авалеџијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Спорот настана во 2005 година, при трансформацијата на ЈП „Македонски железници“ во две нови претпријатија: АД „МЖ Транспорт“ (во државна сопственост, со намера за идна приватизација или концесија) и ЈП „МЖ Инфраструктура“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Само знаев дека ги следи моите дири и стапалки, и дека поначесто е зад мене, како што беше и во мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, најинтересна појава во спотов е преувеличената имитација на Џоан Крафорд од пријателката на Марки, Софија Копола, која накратко се појавува во текот на целиот спот во многу кратки секвенции.406 Тешко е да се опишат со зборови точната содржина и тонот на изведбата на Копола, како и особениот впечаток што го остава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Е, де, јас колку да прашам. Зборот дупка не прави. Ајде, дај ги картите!“ забрзуваше Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Властите испратија абер во Потковицата дека пребегале во Бугарија, но никој до денеска не се јавил да каже дека ги видел или дека слушнал од некого оти нашинците се најдуват таму, во Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не верувам ни дека ги изми рацете после серењето.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И добро дека ги најдов картите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А кога сеќавањето откажало и кога записите се фалсификувани - кога сето тоа се случило, тврдењето на Партијата дека ги подобрила условите за човековиот живот мора да бидат прифатени, затоа што не постоеше повеќе и никогаш повторно не ќе може да постои каков било стандард со кој тоа ќе може да биде проверено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Си реков, сега кога ќе си заминам, ќе си речат нешто лошо за мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ако некој ви ласка, длабоко се сомневате дека ги заслужувате неговите ласки и лесно ги отфрлате.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И не би било следење на правило, кое го исклучува акциденталното, непредвидено, „на слепо”, или варијабилно усогласување, туку треба да се состои во определено почитување на она за што правилото вели дека е конститутивно за придржувањето кон него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А уметноста целата е подземна вода, така, со повремени мочкања надвор, колку да им ги попрскаме кондурите на бескрајниот пролетеријат и тие пар државни чиновници - мислам дека ги набројав сите во државава, ако ја исклучиме старата баба на Неџо која почина минатата недела.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- А упорит. Се фаќам со каул дека ги има избичено сите трупци долу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А поминала и преку мостот, на другиот брег.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми лазеа тие звуци и под кожата а имаше моменти кога ќе ми се причинеше и дека ги гледам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Летка не ѝ се спротивстави на неговата намера, но тој, бидејќи не знаеше колку е сериозен разговорот што таа го води, помисли дека можеби претерува па почна повторно да ѝ ги закопчува панталоните поттргнувајќи се од нејзиниот задник и повлекувајќи ги дланките кон слабините со намера да ги прошета нагоре за да не ѝ помислат дојките дека ги заборавил. Најмилото е најсуетно...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знам кому му се потребни твоите тривијални досетки!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Благодарам, гопоѓо, од сите екологисти, а особено лично - за тополите - дека ги засадивте... многу ми се мили...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Везирот запиша во бележникот и продолжи со докладот. – Румелискиот беглер-бег Мехмед-паша Соколи јавува од Белград дека ги презел градовите: Фанлах, Наѓлак, Задорлак, Галад, Чаљу, Ердеш, Чанад и Липово, Темишвар. – Пофалба и награда.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По тој случај се чу дека ги фрлил алиштата и избегал. Никој не разбра кај избега Секуле Дамјановски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Жената која седеше до мене забележа дека ги слушам туѓите разговори, и дека се обидувам да не ги слушам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Често ќе ни речеше: ”Знам, душичката ви сака женско; и јас кога бев помлад, кога бев на вашите години, не можев без женско: во секој град каде што скитав имав по некоја: и во Атина, и во Анкара, и во Рим, и во Мадрид; ќе ми се прилепеше некоја или јас ќе се врзев за неа, но никогаш повеќе од една година не ја држев: ми стануваше здодевно само со една жена да живеам; штом ќе оставев една, наоѓав друга; се лепеа како по мед; ми ги мереа со педи раменава и градиве и велеа: јаки мажи сте вие, Грците; и можеби - затоа тешко го доживуваа оној момент кога ќе им речев дека ги оставам, дека во друг град одам, во друг крај на светов, и во тој момент или паѓаа во несвест или како диви мачки ми се нафрлуваа со ноктите да ми ги ископаат очите; или ќе ми се обесеа со рацете на вратот и ќе речеа: и ние одиме со тебе...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не осетил дека ги сее зрната на верата. Не беше можно.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се обидел да се исповеда пред челникот Онисифор Проказник, бил срамежлив и безгрешен, можеби нешто од долгиот живот и присокрил пред помлад сведок и исповедник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оттука е исто така јасно зошто филмот ги изневерува нашите очекувања, зошто не е „хичкоковски”: недостасува за него специфичната внатрешна, вертикална удвоеност на ситуацијата, кога постепено се појавува грозната содржина, што се крие зад површинската идилична маска - во Чамецот за спасување е речиси од самиот почеток сѐ јасно, веќе самата појдовна ситуација е грозна и егзистенцијално заострена, единствената „тајна” е дека е Вили уште позлобен отколку што се чини, и дека ги водел во погрешна насока, кон германскиот брод за снабдување...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но по долгата расправа само за десет турцизми, тие имаа чувство дека ги очекуваше работа, која ако се одвиваше со досегашното темпо, немаше да заврши и до крајот на нивните животи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Знам дека ги искусив сите тие случувања но не можам да ги оживеам во сеќавањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Рече дека ги сметала за некорисни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми дојде да станам, да им кажам дека ги слушнав, силно да се распискам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Почна Зоки да учи да брои. Му покажаа кои се бројките до десет, тој ги повторуваше цел ден и сите помислија дека ги научил.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И обиди се да не зборуваш гласно кога со никого не разговараш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој ги сакаше тие пеги што ги нарекуваше цименти и кои ги бакнуваше нежно, со врвот на усните, како да вкусува од најфини и најскапоцени зачини, сè додека со своите полни, не почнуваше дека ги впива нејзините заруменети издолжени усни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Жителите на Потковицата, христијаните, поучени од Максима и од Костадина Дамчески, не само што не им веруваа, туку и не разговараа со нив; само што ќе ги наручаа, изговарајќи се дека ги чека работа на полето и на ѕидањето, брзо, брзо ги испраќаа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако некој ти речи дека ги браневме, ќе те излаже.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со други зборови, би нѐ открил: би изразил, а со тоа и би обелоденил, нешто срамотно или неугледно или барем потенцијално дискредитирачко за нас, нешто непожелно или патетично или претенциозно или непривлечно, нешто штетно за нашиот идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Младичот беше задоволен и често повторуваше дека ова ќе мора да им успее, му објаснуваше дека ги притиснале в ќорсокак луѓето од монополот, го извеле тоа многу добро, а за она му рече дека тој ќе мора да си однесе и нешто дома, таа пролет; тој веќе беше почнал да се подготвува за одење в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не дека ги сакаше, ама во сè им помагаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа славна и патетична постапка не ги преведува Пријамовите болка и гнев во јасна јавна форма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
По него (по Варлаам) во Византија се појавил неговиот ученик Григориј Акиндин, кој иако јавно кажал дека не се сложува со Варллаам, трудовите го прикажуваат како апсолутен негов приврзеник и истомисленик.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еве ја првата строфа од песната Версатајл (Многустрани): Знам пет-шест стрејтери, не дека ги нема Би да знаат кој кај нас има улога на жена Одмавнувам со глава, не е тоа така Некои типци имаат фантазија ко квака Улогите не ни се врежани во камен Алатот го примаме на смени Заш’о ние сме многустрани.74
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од своја страна почетокот на Граѓанската војна во Грција, американскиот печат и американската јавност ќе го проследи со бран на осуди поради британската интервенција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ѕидовите на куќите долу во градот почнаа да побелуваат, а јас за момент го подзапрева здивот и за момент поверував дека ги слушссм оние сосема тихи чекори со кои настојуваше да ми се приближи привидот на фантастичното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На старците што покрај Боцета се збираа во берберницата тој им беше најблизок меѓу младежта што се вртка тука, ги имаше тој нив како за другари, на кои не им е крив дека ги нашла несреќата да побелат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Заев дека дедо ми има пари и дека ги крие...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тие всушност биле симпатизери на македонското револуционерно движење и помагајќи им на гемиџиите сметале дека ги помагаат ослободителните напори на нашиот народ.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Една од нив, забележувајќи дека ги отворил очите, веднаш завзема поза и почна со најавата.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Нешто без вкус направено, или облечено, или нацртано, или испеано и компонирано...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој слободно признава дека ги пробал речиси сите видови за кои што дискутиравме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Напротив, тоа е попрво зашто конкретните стереотипи што мислел дека ги застапува мојот предмет, ете, случајно беа во споротивност со гордата и „позитивна“ слика на мажественост и достоинственост што тој ја имал за себе. ‌Ете на што мислел Џон кога рекол дека стереотипите даваат „искривен впечаток за геј-мажите во Америка“: тие не разграничуваат помеѓу сексуалноста и родот, не ја разграничуваат машката хомосексуалност од женственоста, не го признаваат постоењето на геј-мажи што се однесуваат и изгледаат стрејт, не ги издвојуваат тие мажи од нивните деградирани, женствени собраќа и не им ја овозможуваат општествената угледност на која полагаат право со својот многупофален родов дострел. ‌До такво признание, всушност, тешко се доаѓа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако имам да кажам понекој неблагонаклонет збор за нивниот обид, можам само да сочувствувам со тоа нивно чувство на некадарност, со посраменоста зашто не успеале да ги исполнат очекувањата што си задале да ги подгреваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Биле секогаш заедно и се поднесувале меѓу себе - некому среќата ќе се насмевне со усните на Фиданка; искажувал свои сомневања и намигнувал со влажно око, повеќе несвесно отколку што сакал да ги увери дека ги знае сите тајни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Катерина тврдеше дека ни за момент нема помислено дека ги зајмува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Реагираме толку силно на овие кодирани значења што не може да има многу сомнеж дека навистина ги има таму или дека знаеме дека ги има, но – освен во неколку случаи, кои не се ниту очигледни ниту претерано одбивни – би биле на големи маки да ги кажеме какви се, да ги именуваме, точно да наведеме од што се состојат тие значења, што точно значат тие конкретни значења.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А и ти немој да си посмеал со тој збор да го спомнеш татко ми!“ реков вцрвен и готов да му се нафрлам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Филмот е толку далеку од црно-белото сликање на карактери и настани, што при првото прикажување (во времето меѓу војните) доста критичари му префрлаа дека ги оцрнува сојузниците, кои се прикажани како разединета, колеблива група за разлика од одлучниот и мирен непријател.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Меѓу нив, како што и очекуваше во овие времиња, владиката забележа дека ги нема претставниците на еврејската заедница на островот. Тоа не му го соопшти никому.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Оние, за кои веруваме дека ги познаваме, заземаат чудни места во нашето паметење; како да се сместени во некоја препознатлива рамка создадена само за нив и обесена на видно место пред нашето око на сеќавањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Етхем-паша е накострешен. Тој му забележува дека ги поминал границите на пристојноста.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Одиме полека и ни се чини дека го слушаме тивкото чекорење на босоногите мажи и жени кои со нарамени лопати и казми го пешачат својот крстоносен пат; дека ги слушаме гласните крикови и лелеци на болка на измачуваните во килерите на дреновските куќи; дека од шумата над Дреново допираат глуви истрели; дека засвирува и одеднаш се пресечува свирбата на кларинет...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Аристократите се смеат на околности што ѝ се ужасни и трагични на буржоазијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Уште од самиот почеток на школувањето открив дека ги нервирам учителите и директорите и така и продолжив.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Од зградата излегуваше Викторија со „младите комити“ и со девојчињата од ритмичката секција, па сите ѝ честитаа, велејќи дека ги подготвила - супер! - како да се од детскиот центар „Карпош.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но сѐ друго, како она дека бил оженет со некоја Митра, дека ги предводел побунетите славјански селани против византиските и солунските господари, и дека токму тој, односно, ја основал населбата во Потковицата и бил првородственик на Акиноските, си противречи со сѐ што досега знае историјата за Григорие Акиндин: „...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во приказната постои ужасна слабост, која нашите пријатели, почитувачи на веродостојноста, никогаш не ја забележаа: ноќта во која се пронаоѓа бродот со телото на Ребека открива една чудна сличност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сметам дека моите напори се надоврзуваат на нивните, а не дека ги одменуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ангелеска de facto беше принудена, под присила, да се потпише дека ги примила тие средства, со ветување дека тие отпремнини нејзе и на останатите работници ќе им бидат исплатени подоцна.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во Рим, во нашиот хотел постојано стигнуваа пораки.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Најчудно е што како поминува времето и како сум повеќе со нив ми се чини дека ги засакав.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Усните безгласно му шепотат милосни зборови, за кои ни самиот не знаеше дека ги таи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Климакс Некаде прочитав дека само невоспитани деца поминуваат низ тежок пубертет. A прости, необразовани жени тешко поминуваат во климакс. Aма и за споменатите, и за другите, сепак, тој има заеднички симптоми: - силни врелини кои ве обземаат одеднаш само во одреден дел на телото,како да го печете во рерна или го дувате со врел фен, - капки пот што по линијата на веѓата се спуштаат по рабовите на лицето и буквално капат додека стоите во автобус полн со луѓе закопчани до грло во топла зимска јакна, - отсуство на желба да бидеш интимен со некого, па дури и со љубовникот,а за со мажот ич да не зборуваме, - силни налети на нервоза, во која трчаш низ куќа и бараш некого буквално да го изедеш, - чувство дека си болна од сите болести што ги прележале твоите пријателки и дека ги имаш истите симптоми на сите епидемии, птичји, свински, грипови, грутка во грло, јазол во желудник, срцебиење, камен во бубрези, тиња во жолчка, - потреба од „шопингување“ на енциклопедии за здравје, здрава храна, вежбање пилатес дома и во друштво, - отсуство на секаква желба да одиш по гости, а уште помалку некој да ти дојде, - убеденост дека си најпаметна, - ама и потреба да се биде зајадлива, џангризава, самобендисана, лоша, злобна и одмаздољубива За среќа, ова трае само десетина години и, кога ќе помине, сè се враќа во нормала, освен некои небитни промени: мажот си заминал, а не си ни забележала, децата не заминале, останале, ама ти се лути до смрт, а ти повторно со истата сила и енергија како од младоста, се трудиш да им угодиш во сè, ама нема „feedback“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во доцните часови, многупати таа ќе слушнеше дека ги повишуваат гласовите. Се расправаат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А додека се трудев да ги одговорам неодговорливите прашања што си ги бев зацртал, почнав многу да им се восхитувам на претходните писатели на темава кои успеале да дадат видливи одговори и убедливи толкувања на машката хомосексуалност како културна практика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Верувам дека ги здоболело до срце кога ме нашле во такви услови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако сме несреќни (мораме да ја чуваме тајната) па стануваме несреќни што мора да чуваме тајна и несреќни што мора да чуваме тајна (фактот) дека мора да ја чуваме тајната и дека ги чуваме сите тие тајни.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Партијата тврдеше, се разбира, дека ги ослободила проловите од јаремот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По толку години, секако предолго време и за најсвет живот, кираџиите и дрварите се колнеле во очите и во децата дека ги сретнале во дождливите есенски наквечерини, тројца, костур зад костур со долга брада, нечудни очајници и голтари до кожа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека се потсетуваат на она што стрејт-мажите го заборавиле и додека го реконструираат, додека свесно ги репродуцираат изведбите за кои стрејт-мажите веќе не се свесни дека ги изведуваат, геј-мажите неминовно согледуваат што е тоа што хетеросексуалната култура го смета за природен и автентичен идентитет – за облик на суштествување, за суштина, за ствар – општествена форма: изведба, настап, улога. ‌Има други фактори што објаснуваат зошто геј-мажите се склони да ја доживуваат мажественоста како општествена норма, а не како природна онтологија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, штом ја проценив ситуацијата и јас се правам де дека ги знам де дека не ги знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тргајќи ја настрана експлицитната содржина на филмот во прилог на неговата мелодраматична моќ и раскошниот црносериски [филмноаровски] стил, уживањето на кампот во него како да го оправдува тврдењето на Сузан Зонтаг за аполитичниот карактер на кампот, за неговото претпочитање на естетиката за сметка на политиката, за неговата неутралност „во однос на содржината“ и за неговиот „начин на гледање на светот како естетска појава“.268 ‌Токму ова воздигнување на убавината до степен на врховна вредност (не само убавината на Џоан Крафорд туку и убавината на беспрекорниот мелодраматичен и кинематографски стил) и оваа релативна рамнодушност кон политичките услови во кои се остварува естетското совршенство, ја ставиле машката геј-култура на лош глас – особено меѓу феминистите – дека има реакционерна политика, дека е непријателски устроена против жените, дека ги прифаќа угнетувачките општествени состојби, дека промовира митски, а не критички однос кон примените вредности и дека соработува со силите на општествена доминација. ‌Но, машката геј-култура многу-многу не ја секираат критичарите и не се срами од своите љубови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сакам да потенцирам дека ги иам испробано сите врсти алкохол и поштуем скоро све па у оваа прилика сакам да укажам на неколку аспекти на придобивката која лечи ране и депресија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Маријанти рече дека ги пратил генерал Маркос.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Можев да го опишам Њујорк, распоредот на театрите и големите продавници.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас сум им свртена со тилот, не знаат дека ги видов на огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше чувство, иако во тоа време фактите и датумите веќе стануваа нејасни, дека ги знаел нивните имиња со години пред да чуе за Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас на тоа се зезам, дека ги жалам моите неостварени соништа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дури тогаш сфатив дека ги разбирам што зборуваат, а мислев дека зборуваат на јазик непознат за мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаеја дека ги нажалија со тоа што не ги послушаа да минат низ Брезница.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во извесна смисла, тоа беше самоодбрана кога Англичаните тврдеа дека Хичкок се продал за материјалните богатства на Америка, дека ги исекол своите корени и така го уништил својот талент.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се сеќавам, исто така, дека Земанек брзо се врати, дека ги прегрнав и двајцата, дека ги бакнав во образите и им реков: „Благодарам“. Тие гледаа во мене стрештено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Напротив, нивното појавување на замислените патеки во придружба на лигавата насмевка на Пачев Загорка Пеперутката го проследи како највпечатлив настап од првомајските паради па затоа и потстана и долго го изразуваше задоволството ракоплескајќи му на ова свое привидение.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Однекаде изваде лист хартија, и рече: „Еве го списокот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои конзервативци, како оној Џеф од Ири, веќе веруваат дека универзитетите, особено англиските катедри, се тврдини на левичарскиот радикализам; други, пак, одамна ги сомничат високообразовните установи дека ги калапат студентите во екстремистички идеологии, ги наговараат да си се одречат од верското вјерују, ги расипуваат со алкохол и со дрога и ги претвораат во хомосексуалци.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да сте сигурни дека ги испила.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Александар климна со главата како знак дека ги следи нејзините мисли и ја насетува поентата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Оваа тројка е стара оргијашка екипа, и самиот знаеш. Нон-стоп се акаа по журки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Книгата е напишана на извонреден начин, во која авторот се обидува на своите собеседници да им даде на знаење дека ги замениле трите религии, својствени на албанскиот народ (исламот, православието и католицизмот), кои биле добро поставени и толерантни една кон друга, со комунистичкиот сталинизам, кој ќе завладее како еден вид нова религија која сакала да го заземе местото на другите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
От тебе до мене, се разора дека Сиве нашол пари во Маклата!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фектори едноставно беше место во кое секој можеше да ги изнесе своите „проблеми” на виделина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Далеку од тоа дека ги изразува Пријамовите чувства, постапката е израз на крајната невозможност тој некогаш воопшто да ги изрази.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тука имаше луѓе, поснаодливи, кога ќе одеа некаде за помала потреба, само ќе речеа дека ги праќа или така рекол Сврделот и работата ќе се најдеше свршена како сама од себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Напати во заборавената куќа влегувам на погрешна врата Ме водат вашите гласови о луѓе Одвнатре викате а никаде ве нема Не помага ни тоа дека ги удвојувам очите.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Разбирливо, таа пред мене не проговоре за синот, а и јас, дури откако заминував од Долнец се сетив на приказната за него: дека ги напуштил студиите, заминал од дома и веќе не се јавил, и дека дури отпосле дознале дека, со уште едно момче од групата што, под водство на еден млад свештеник, била воведувана во православното учење, се придружил кон манастирот Св.Тројца, преку границата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Едното око, нешто понабабрено отколку кај жив човек, застрашувачки гледало во пламенот на нивниот факел, устата се доискривувала како пред несфатлива смеа, чиниш пред тоа тој итречки му се доверил некому дека ги измамил противниците со тоа што се исправил во прозорецот кон блесокот на нивните пушки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од разговорот што го водеа ѝ стана јасно дека ги врзува само работата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имено, откако Ристески и останатите работници, по претходна пријава од нивните раководители дека ги повредиле одредбите од Законот за јавни претпријатија (1996), од Законот за Македонски железници (1998 – денес вон сила) како lex specialis и од Колективниот договор за ЈП МЖ, беа отстранети од работните места, односно им беа поделени откази – пред управниот одбор на МЖ течеше постапка по нивните благовремени приговори, по што ним им беа потврдени решенијата за отказ без отказен рок.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
4. Летањето во соништата отсекогаш ми било долгоочекувано доживување, и со чудење открив дека ги паметам сите сонови со летање.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Шефот на станичката одеше од купче до купче и со лопатчето ги разбудуваше луѓето, покажувајќи им дека ги чекаат вагоните.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Или зашто џамијата одамна почна да му се гради и наскоро ќе беше готова, а нему во сон му се чинеше дека ги слуша клетвите на каурите, или прекорите на Влаинката и стариот Тајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Германците беа изненадени кога владиката ги поздрави.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Прифаќањето на ваквите појдовни точки и заклучоци можеби не би било можно кога не би биле свесни дека Кејџ своите ставови секогаш ги изнесуваше со свест дека ги изнесува своите ставови и кога не би ја имале во предвид познатата забелешка на Костеланец дека “во Америка, за разлика од поголемиот број европски културни средини, не постои утврден пат за постигнување на интелектуален и уметнички успех, еден единствен културен естаблишмент кон кој младиот и амбициозен човек ќе може да се насочи, нема одредена публика која донесува конечен суд, институции кои издаваат конечна потврда за успехот, признание или награда која ужива општо почитување“. 174 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каква улога можеле да имаат тие военни времиња во создавањето на нови животи. Верувам дека имам право да прашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас одново ги подадов прстите кон неговото рамо, но тој ги оттурна со раката уште пред да го допрам, и додаде: “Не сакам да те видам никогаш повеќе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Слично, Кант прави разлика помеѓу самото нешто (Ding an sich) и феноменалниот 78 Margina #11-12 [1994] | okno.mk свет велејќи дека, никогаш не сме во состојба да го спознаеме првото, па затоа вториот би требало да го прифатиме како реалност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не се сеќавам што сум можел да ѝ раскажам за себе, можеби сè освен играта, но тоа тогаш не е ништо, во еден момент се насмеавме, некој од нас прв се пошегува па потоа откривме дека ги сакаме истите цигари и Кетрин Денев, ми допушти да ја испратам до портата од нејзината куќа, пријателски ја испружи раката и се сложи да биде во истото кафуле во исто време следниот вторник.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А ако во работната книшка2 не беше заведен овој неколкумесечен период како работен стаж, работничката нема да можеше да биде пријавена во тогашниот Завод за вработување (денешната АВРМ) и да ги ужива правата кои и следуваат по основ на привремена невработеност.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Тие, птиците“, чу. Не беше сигурен дека ги споменуваа птиците. Можеби му се чинеше само.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дури се нервирам кога ќе видам дека ги расчистуваат од улиците.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ме прегрна, го зеде куферчето в раце, и излезе од просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во дното на душата стравуваше од некој друг оголен остров на Јадранот, знаеше дека ги има многу, но не можеше да живее понатаму ако не го слушаше длабоко во себе и не го искажуваше диктатот на своите идеи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Почнаа луѓето да се прашат од каде му се тие пари, но тој ги матна дека ги дигнал на заем од бабата Цвета од Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никој не ќе ми поверува дека ги бранам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Шубе Кога велиш дека ги сакаш не знаат што да кажат, се чувствуваат обврзани, незгодно им е.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
А тоа значи дека „И контекстот на кампот е важен...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ти си родена да бидеш камен од кој ќе се сопнуваат оние кои се лажеш дека ги сакаш. Ти не можеш да сакаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И песните се некои жаловни. Или жаловни се дека ги пеат жални луѓе?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И никој поради тоа не би го презирал.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Таму на боиштето од каде ги извлекуваа, ранетите велеа дека ги извлекуваа и ги носеа жени во години и ги носеа се до горе, до местото каде што чекаа камионите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Заборави ја, рече. „Хосака” сега нѐ бара мртви. ]е претпостават дека ги прејдовме.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ова беше веќе тврда увереност дека ги возбуди мислите на една жена, па која и да била таа, а не несигурно домислување, какви што досега само и постоеја во неговиот живот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Декарт смета дека ние ги спознаваме само нашите идеи, или ментални слики, и дека затоа имаме потреба од процедури што би ја верификувале нивната соодветност со нештата во светот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Забележувам дека светлината која во лето, кога е силна, ги изедначува преслапите на планината таму пред мене, сега, пролетта, кога е поблага, ги истакнува горните делови, врвовите и тумбите, и гледам дека ги има многу, дека не е еден гребен и еден преслап, туку повеќе гребени и повеќе преслапи, дека јас сум далеку, зафатен со расплеткување на пајажината што ја сплел големиот пајак на времето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)