Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Беше убеден дека го осудуваат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Само реков дека шизофреничарите се исто така луѓе како и сите ние, обични луѓе што се распаѓаат поради оваа или онаа причина, можеби генетска, можеби конституциска, а можеби од некоја друга природа.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Со други зборови, нема ништо иронично во таа иронија: таа, како што тоа си оди со иронијата, е сосема сериозна.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од картезијанска гледна точка, знаењето во „прво лице“ на психолошките состојби е непроблематично, бидејќи кон нив ни е отворен директен и транспарентен пристап, додека знаењето за нив во „трето лице”, како и знаењето на она за што обично сметаме дека го претставуваат, е мошне проблематично, како што покажуваат скептичките аргументи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Има едно дело коешто Бојс го нарече Servant и ова е очевидно упатување на девицата: природата на беспрекорноста, девственост во зачнувањето, за Бојс беа иконографии на духовна креативност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Прегоруваше, губејќи ја, во една црна гламна; се престоруваше во еден ситен, најситен човек, без ништо судбинско, а отсекогаш мислел дека го има и живеал така како да го има.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

После половина година од склучувањето на Договорот за закуп на Клуб-кафеаната, сопственикот на хотел „Епинал“ и на С.Р.С. ДОО Скопје, со допис датиран од ноември 2006, еднострано го раскинува договорот6 со Министерството за култура, а во текот на декември 2006, на работниците што ги презеде по основ на тој договор им соопштува дека нивната работа во хотелот е завршена и ги прогласува за технолошки вишок, вклучително и Митревски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Си измислувал човекот заобиколен пат но за жал сепак не пристигнал кај неа (Кај неговата Катерина). Ни не слутел дека го фатил правецот кој води директно в зандана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, денешното арго веќе не е искрено.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нејзиното рамено толку цврсто му беше вглавено под мишката што имаше чувство дека го поткрева.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Како побегнаа Хаџи Ташку и дружината, сигурно не знаат што сторија, сигурно не знаат дека го убија стрика Анѓела.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не станува збор за тоа дека побожно му се восхитуваме на делото на Алфред Хичкок, ниту за тоа дека го сметаме за совршен, беспрекорен и без никаква мана.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но во секој случај тој настан, дека го слушам шумниот говор на закланите животни, јас не сум во состојба да го одделам од вселувањето во спомнатата соба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И сега, во навратот кон времето од пред шеесет години, ми се присторува дека го слушам тоа тропање и ми се чини дека имам болки во бочините, дека ми недосува воздух и целиот сум испотен...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Бев надвор од себе поради ентузијазмот, убеден дека го најдовме одговорот што го баравме”.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Влегува Кирил со шише вода. Гледа дека го нема Борис.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Повеќепати слушаме дека кај популарната култура се работи за нешто површно (или “бездлабочинско”, ако го употребиме изразот на Frederic Jameson), но тоа сѐ уште не ги оправдува површните оцени, претходните квалификации и лесниот пристап.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И тогаш кога го убија Максима во 1874-та, истите тие рекоа дека се извршила казната, за дека го убил пилето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кажувам на некој дека го сакам, а тој тоа го доживува погрешно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Седејќи така тој и не сети дека го фаќа сонот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Но само што сфатив дека го гледам светот, јас престанав да го гледам.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Геј-сензибилитетот е речиси незнајно прифаќање на кастрирачка инсинуација, непрестајно славење на една вековна, обезмажувачка стигма што им се ставала на мажите кои се впуштале во хомосексуални чинови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Близу е и она што мислиме дека го сторил или не успеал да го стори.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ова претставува поповолна регулатива споредено со регулирањето на ова право во Законот за трговските претпријатија од 1996 година, но сепак не може да се каже дека го достигнува нивото согласно на уставната одредба дека сопственоста и трудот се основа за управување и учество во одлучувањето (чл. 58, Устав на Република Македонија). 163 Што донесоа измените и дополнувањата на Законот за јавните претпријатија?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На второ место, тие го поставуваат условот јавните проверки од страна на заедницата да бидат достапни на таков начин што оној што го следи правилото може да прави разлика помеѓу случаите кога го следи правилото и кога само мисли дека го следи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Низ отворите меѓу штиците на сточниот вагон, Јаков ѕиркаше кон небото на кое наеднаш му се стори дека го виде Шабтај, кој оттаму му се насмевнуваше како тогаш, на првата вечер од последната Ханука, како да се сите дел од некој голем и непознат празник што се одвива далеку, на небото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дојдов на тој од вас што се вика Бугарин да му кажам дека го вика ротниот. Веднаш.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Баге помисли дека го враќаат назад во Идризово, за да се ослободи од затворот организирано.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Одеше кај што ќе чуеше дека го виделе да се крие, одеше да го начека, но попусто.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Насмевнат, авторот ѝ се тргна од патот, а таа направи полукруг околу него како да му стави на знаење дека го избегнува и замина по улицата надолу.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Почнав да се оџарувам околу себе. Всушност бев забележал дека го нема Бушавиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

ФЕЗЛИЕВ: (Го трие челото. Сеќава дека го избива студена пот.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Овој пат бев сигурен дека го слушнав смеењето на Јана иако не бев сигурен од каде доаѓа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа кога избега Митра за него, дека го неќеа жителите на Потковицата, и дека го презираа и него и татка му, татка ѝ нејзин, Ангеле Ризески Козето, како умрена ја редеше, на цел глас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Автомобилот кому му припаѓаше се лизна подалеку, несвесен за тоа дека го загубил едното сребрено око.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Инаку признавам, произлезе дека го искористив несреќниов случај само за да се изнаприкажам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ѝ се пристори дека го слушна гласот на политкомесарот кој скоро пред неполни четири месеци, таму на ливадите на Арена им велеше: - Ако не убиеш, тогаш тебе ќе те убијат!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Не сум сигурен дека ја сретнав неа, но речи си сум сигурен дека го видов Стараиот писател.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Има долг параграф во книгата во којшто тој го прифаќа месото како бесконечна и комплексна работа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Белчо!... Детето верува дека го изговорило името на песот. Но не го изговорило, не рекло ништо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се прости веќе од сништата на младоста, но не може уште да се помири со едно: дека го градел својот живот на погрешна основа и дека она, во кое ја подозирал својата исклучива талентираност, се исцрпило со најпросечен домет што дури и не се повторува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По ова Блејк замолче и ќутеше цело попладне, а ние се растрчавме по доктори пошто мислевме дека го мавнала срчка.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Чувствувам дека го мачи голема, голема мака...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тогаш тие тројца, секој за себе, помислија дека го имаат и во градите тој снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури понекогаш му се чинеше дека го мрази...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Некаде на своето пропатување др. Лири се запознал со Вилијам Гибсон (William Gibson), писател на научна фантастика, комушто му се припишува дека го основал сајберпанк (cyberpunk) движењето.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа се вика трач - и е моја опсесија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Наеднаш, се чини, посегнува да го симне ранецот, но и ова движење како да се забавува а потоа сосема запира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но морам да признаам дека го ценев нивното однесување.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Од сето што го зборуваа, можеше да разбере дека го условуваат: или таа - или тие.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И, се разбира, се сепнувам. Дали е в ред што постапувам вака?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можеби и ти ќе успееш да го премолчиш она што ти се чини дека го знаеш а не е вистинското".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мирче ми пиша дека го видел таму. Му се прикажал и се познале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога те имав тебе мислев дека го имам целиот свет.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Би можел повторно да ги стави, а на жената и девојчето да им објасни дека е сѐ настанато само поради една случајност - цртежите не биле добро прицврстени, па тој поручеква ги симнал, но утре пак ќе ги изложи, и на подобро место, дека го заслужуваат тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И така, тргнавме Саше и јас со Бак по улицата кон баба Стеве, ама решивме пред нивната куќа да скршнеме во една од споредните улички за да не нè видат дека го шетаме кучето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како дојде до таа промена? •Хичкок: „Дејвид Селзник ме извести дека го променил мислењето и дека ги купил правата за Ребека.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Беше свесен дека го минува прагот на социјалистичкиот суд, на најделикатната институција на која многу тешко навикнуваа балканските народи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

МИР Јас си велев дека го гледам светот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Или можеби ти виде дека го боде ајванот со вила, дека ги пали луѓето.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му кажав кој сум и дека го познавам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Гејовите и радикалните настрани си замислуваат дека го напаѓаат тоа статус-кво, но усвојувајќи ја стигмата на женственоста, тие само се сообразуваат со одамна воспоставените очекувања и ги потврдуваат.346 Мејлбренч (тоа, се разбира, не му е вистинското име), изгледа, го ставил прстот на пулсот на времето.347 Неговата книга доби славослови од критичарите на интернет, a неговите сопатници се цела легија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Всушност, јас сметам дека традиционалната врска помеѓу науката и терапијата е една од оние идеи кои ги хендикепираат терапевтите, теоретичарите, истражувачите како и клиентите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога станував да си одам, тој ми велеше дека го оставам сам, дека сум била саможива.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Затоа таа прозорците ги имаше облепено со ѕвезди направени од станиол како и месечина за да ѝ светкаат ноќе, да има илузија дека го гледа небото и да може подобро да заспива и да сонува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Репликата на Жари: „Тие треба да имаат девици, девици, многу девици”, уште повеќе се чини дека го претскажува Дишановото упатство во Green Box, „Оваа Невеста... мора да се прикаже како апотеза на девственоста.”

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Погодуваше Петре дека го исчекувам татета и оти, дете како дете, сакам ако можам да го видам тој крст.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

За првпат во животот почувствував дека го добив тоа што го посакував цел живот, дури и како дете во прегратките на старата слива.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

За манастирчето Свети Андреја му објаснија дека го подигнал синот на кралот Волкашин, уште пред скоро двесте години.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Откако му објаснив дека се викам исто како и едно дрво што расте во нашиве краишта, Игбал има обичај да рече: - Познавам две Брези, едно девојче и едно дрво и тоа е сосема доволно да можам да кажам дека ја познавам твојата татковина и дека го разбирам јазикот на кој зборувате.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се труди да личи на дрег-кралица, а нејзиниот настап непосредно упатува на преседанот на дрег-изведбата, веќе разбран како еден чекор издвоен од неволевото имитирање на одобрените родови модели – од секојдневната изведба на родот – односно од самата женственост.412 Таа прави имитација на имитација на имитација, а фраерската согледба дека е така – ако, навистина, сме доволно фраери да скопчаме – ни се регистрира преку иронијата и преку свесноста со кои ја гледаме изведбата на Копола.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И, што е најважно, во големи неволи ќе се најдеше сам пред себеси, викогаш не ќе беше уверен дека го посочил токму вистинскиот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој поинаку ли раскажува за дедо ти Парамон и за књазот Карпош?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Влези значи во некое кино... ако поминуваш по булеварите... ми изгледа дека го сакаш ти тоа, приказните...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Го знам, - едноставно одговори тој. – И ти го знаеш, само не знаеш дека го знаеш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

— A јас ќе потврда дека го познавам од затворот, та ќе се уреди сета работа, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некои луѓе што сакаа да излезат од лифтот, ги видоа така купче и помислија дека го згрешиле катот, па во недоумица се вратија и набрзина продолжија нагоре, подалеку од тие лудаци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Зошто на Евреите им било неможно да земат учество во напредокот кој, и покрај своето изопачување, го содржело признавањето на божјето убиство – тоа би било предмет на посебно истражување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како и безбројните негови претходници и Бојс на цртежот гледал како на најдиректна врска помеѓу умот и раката на уметноста, за него ова значело преку цртежот да се овозможи визуелно регистрирање на оние невидливи сили за кои тој верува дека го анимираат самиот живот, сили коишто можат да бидат сфатени само од интуитивниот дел од умот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А Гого, со поглед веќе што се губеше, само се држеше за раката на помалиот, сега единствен син, а одвај низ кркот повеќе од шепот се слушаше дека го повикува името на постариот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Овие двајца стоеја пред него и мислеа дека го прелажуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А дед Павел дури ни не знаел дека Аксја и мајка ѝ биле таму, во Одеса, дека го барале.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Никаква шега, ами навистина се затресе пашата и се замисли што да прави ако му дојде Тоде еден ден да си ги бара сметките што го брка толку време по Мариово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кај двата мита може да се забележи дека го содржат уверувањето дека таму некаде во неодредената иднина, автоматски, животот ќе биде подобар отколку денес, како и залажувањето и самозалажувањето дека сивилото на сегашноста е нужен предуслов за розевоста на иднината.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Таа не се изненади дека го очекувавме и татко ми да дојде тука. Значи, сепак, има нешто договорено.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Се согласувам. Затоа и сметам дека го немам вистинскиот одговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Косата ѝ падна врз челото и јас посакав да ѝ поткренам, како што тоа сум го видел дека го прават во љубовните филмови, ама никако не можев да ја помрднам раката - толку тешка ми беше.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но притоа останува вон дискусија една уште посилна поента: дека повикувањето на таквите концепти во секој случај е стриктно иредуцибилно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во тоа ја гледам разликата помеѓу тебе и Жолтко - му реков на Б.С. со некоја чудна сигурност иако не ги познавав ни него ни Жолтко подолго од една ноќ.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или ќе ми речеш дека го заборавив зајакот, и оној краешник заечки леб што ти го донесе татко ти откако се врати од еден лов на зајаци?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никогаш не застануваше, ниту се обѕрнуваше за да види што се случило на улицата, без оглед колку многу тоа го привлекуваше вниманието на другите луѓе, а ако понекогаш одненадеж го фатеше пороен дожд, си го продолжуваше патот со рамномерен чекор небаре грее сонце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Убаво се сеќавам на тој звук, иако не сум сигурен дали само ми се присторило дека го слушам!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Според нив, не би можело да се изнесуваат "обвинувања против Русите дека го организираат ширењето на комунизмот на Балканот".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Мајка така ја доби и потврдата за своето претчувство дека го живееме последниот ден со Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сето тоа му изгледаше дека го гледа во крупните очи на мајка си и на сестра си, додека гледаа нагоре кон него низ зелената вода, стотици метри долу, и натаму тонејќи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше јасно дека го заинтригира атеизмот на ликовите на Достоевски. Внимателно очекуваше да продолжам...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Имав впечаток дека Игбал го слуша овој наш разговор и дека го одобрува со насмевка, задоволен, но не сака да се замеша.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Велат дека ниеднаш другпат човекот не може со таква занесеност да ја престои целата ноќ на прозорецот; тогаш велат дека го занела самовилската ноќ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Седнавме на креветот. Ми кажа дека од сѐ што му оставиле оние кои го посвоиле, му останал само виенскиот дом на улицата Шонлатерн, сѐ друго отишло на пиење и коцка, или поточно, сѐ друго отишло на коцка додека пиел.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не сакав да верувам дека го нема, не сакав да ја прифатам вистината...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тој беше сигурен дека имаше Бог, кого го бараше во меандрите на големата река на егзилот, а Мајка веруваше дека го има во себе, во останувањето…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Многу се ранливи, човеку, кога е во прашање љубовта, а тоа не чини! - заклучи самоуверено Марин Крусиќ, заборавајќи дека го има на ум чемпресот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во еден момент авторот имаше чувство дека го подувнало благо освежувачко ветре, кога, в час потоа, пред нив чекореше млада жена, можеби девојка, преку чии голи раменици стегнато стоеја две црни презрамки, во мини сукња, со нозе мили како прегратка и што понесуваа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Уште малку ќе посакаш од мене да ти поверувам дека го насочуваш на мене својот пиштол само за да спречиш, читајќи го ова писмо, да не си го расипам - апетитот?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Пукаше дедо Иван, што веројатно значеше дека го чул истрелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се разбира дека е погрешно да се гледа „Етант доне...“ како нешто малку повеќе од обичен визуелен документ за врската меѓу Дишан и Марија Мартинс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Знаел дека го слушаат - сега е тој најмудриот, во него, заедно со желбата и самиот да е голем, расне самочувство што нема граница на траење: жолтицата пушта во луѓето жилички, им го копа дробот, пие крв, лока и сплинка и пуздра.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За најприврзената, единствената која што во мачните изгнанички години страдаше со него по пустите острови, која го храбреше, советуваше, која му роди и отхрани во гордост и топлина два сина – за неа тој беше убеден дека го труе.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Па кога разбраа дека го завршил факултетот и дека бара какво била работа, му предложија да конкурира за едно од испразнетите места во магазинот, при сè што за таму беше доволно средно образование.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Знаеше дека го сети, но и тој беше готов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Или така барем можеме да заклучиме од следниов исказ: „Мажественоста е одлика што треба да се уважува, да се почитува и да се третира достоинствено.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се најдоа и некои такви, од жените, кои тврдеа, навистина не најаве туку на сон, дека го виделе сети Јован Крстетел како доаѓа по Градишки Пат во Потковицата водејќи по себе коњ и носејќи в раце нешто завиткано небаре детуле, и како се запира кај Јанчевци, и како, потоа, излегувајќи од кај нив, не Боше нивни, туку тој, свети Јован Крстител, преку срецело и низ гробиштата и преку Горник оди напред, не допирајќи ги земјата и снегот притоа, и покажувајќи му пат на Бошета и учејќи го како да гази, а да не остава траги во снегот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Еднаш од балконот видов крвава дамка кај Полин де Ротшилд и Сесил Битон, а тогаш дотрча Ондин и рече дека го изгубил шприцот во ВЦ.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но тоа е сосема нова приказна што се повикува на Тјуринг-неразликувачите симболички и роботички способности (Харнад 1989).) Хејс: Еве еден тест: Да претпоставиме дека го прашуваш нештото за нешто на кинески, и додека чекаш одговор, набрзина го прашуваш на англиски, „Како оди?”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Трајче разбра дека го прашува за името и одговори: - Јас се викам Трајче, а ти? - Федерико амико! - рече стражарот со брадичката и го пушти да оди непретресен.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Со еден збор, беше убеден дека го има Совршениот грамофон.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

130 Кон средината на септември 1943 година, во Врховниот штаб на НОВ и ПО на Југославија пристигна англо-американска воена мисија со членот на Британскиот парламент, генералот Фицрој Маклин. 132 Статијата беше објавена во одделни брошури на англиски и на српски јазик во сојузничкиот печат.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се сеќавам како таа ноќ се возевме дома на линијата Е1, чувствувајќи се толку болно и победено што се срамам да го спомнувам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ни се стори неколкупати дека го чувме трубењето на бродот: тоа беше далечно, некако задушено, небаре доаѓа до несогледливи далечини.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сега забележа дека го исклучиле парното – рацете ѝ беа студени.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Можеби оттука и оној занес, мислам дека го соопштив во едно поодамнешно интерју, дека подолго време назрејува во мене идејата да направам избор на приказни за деца и да го печатам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дали таа содржи какво и да е експериментално расудување за фактичките прашања и постоењето? Не.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Чекај. Онисифор Мечкојад е злодеј зашто отиде со исечена жила на челото, затоа, нели?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но не бев сигурен дека го допре мојот поглед.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Само со целосно прифаќање на самата стигма човек може да го неутрализира осилото и да го претвори во смешно“, заклучува Естер Њутн.191 ‌Еве, значи, уште еден пример кога геј-мажите изгледа дека го искажуваат својот особен субјективитет и дека изведуваат чинови на културен отпор така што канализираат разиграни, хиперболични или будалести претстави на женското страдање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали му се присторуваше од пресилно читање и мислење, тука до Мајка, не сакаше да се одреди, но беше повеќе од сигурен дека го гледа нашиот семеен пријател Гури Порадеци, кој пред неколку години, со стариот семеен чун нè пренесе од едниот до другиот брег на Езерото. И така станавме емигранти.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дури му се чини дека го наслушнува нејзиниот кадифен глас, со надојдена длабост, како истура бесрамност.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Таквото однесување, па еве да ја кажам вистината, и глума, мислеше дека го ослободува од оние ежедневни обврски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Види, човече, ’ко статив е... немој да ми кажеш дека го снимал ова од рамо!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не веруваше дека го слушнал зборот Ангсоц пред 1960 година, но беше можно дека во неговата староговорна форма - „ Англиски социјализам“ - бил во оптек и порано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во тоа време пристигна абер од Скопје дека го бараат пашата, а од Прилеп – го бараат кадијата, та требаше да се растури целата дружина и бунтовниците пак да ја избегнат катастрофата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се гледаше дека Језекил се лажеше и себе си, дека го лажеше Претседателот, а и него, и Змејка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А дека се смеел потврди и тој самиот откако повторно ја подотвори вратата за да ми објаснел дека го засмејувале ситните недоразбирања и беззначајните слабости.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не паметам дали некогаш сум го слушнала Саше да плаче. А пак така, никогаш!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Најмногу ги вознемирило оние кругови околу Егзархијата кои што сметале дека го имаат правото да раководат со судбината на македонскиот народ и мислеле дека без нивно знаење и одобрување не можело и не требало да се презема ништо што би водело кон било какви промени во животот на македонскиот човек.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Како да покажам дека го мразам како црниот ѓавол.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Одвреме-навреме ќе се пронесеше вест низ селото (вистинска или лажна) дека го виделе Анко во некоја пештера во планината и џандарите започнуваа со потера.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Живееше со чувство дека го измамил времето, како да немаше тоа за него граници, како да беше склучил пакт со вечноста!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Османското Царство со своето траење од речиси седум века покажуваше дека го почитувало и принципот на нужна толеранција меѓу народите, и покрај тоа што ја имало позицијата на владетел, освојувач.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас сум восхитен од вниманието што тој му го посветува на женскиот сексуален орган како извор на енергија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Потоа, додека стоеле беспомошни, и тие и ненадејно смирените раненици, по скинат грлен крик знаеле каде е и што прави, знаеле дека го колел ранетиот што пред тоа пукал во нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сфативме дека го собираат лебот што живите им го оставија на мртвите...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Амфетаминот навистина те ослободуваше, но тоа го правеше неговиот недостаток крајно забавен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од внатрешната страна на ѕидот на лотката од стар весник пишува дека го убиле Троцки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Значи, намерно или од некои други причини, Стојна се обиде да одглуми дека го заборавила првиот случај и писмото што го испрати се појави (но не знам кој го виде) дури по случајот број два, или, преведено на обичен јазик, со десетина години задоцнуваање.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Емори, кампот, му враќа: „не се носат петици кога се креваш на бицепси“.230 Шегава има голем општествен и културен полнеж.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога ќе излезеше од некоја продавница без нив, ние по малку време влегувавме внатре наоѓајќи изговор дека го бараме дедото.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само додека е овде душата не може во потполност да се увери себеси дека сѐ е онака како што треба да биде, и дека го сторила она што морала да го стори, за да исполни некој повисок, нам неодгатлив план.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Првиот услов тука го исполнија. Се заколнаа дека го напуштаат Ристоса и му се поклонија на Мухамеда, менувајќи ги своите имиња од Јане на Јунус, од Рампо на Рифат; а за вториот услов Аџи Јане – Јунус бег, предложи да им се остави рок од месец, два, најмногу до Митровден, работата ќе биде свршена.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Можеби не се сосема свесни дека го прават тоа, зашто можеби не сите тие сфаќаат во колкава мера кампот е машки геј-жанр.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Писмо во плетенка од коса - фер ќе беше да ни кажеа дека младите курирки ги шармираа војниците на Третиот рајх, а не дека го криеле писмото во своите плетенки.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тој сега имаше триесет и четири години, една повеќе отколку што имаше неговата мајка кога ја сретнавме едно понеделничко утро во беспризорниот кварт на Виена, и наликуваше на неа не во изгледот - таа тогаш, години пред тоа, му кажа дека го препозна затоа што личел на татко си – туку во начинот на кој старееше: беше проќелавен, забите му се ронеа, а коските му се искривуваа – прстите му беа чудно извиткани, и накривнуваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нека помисли, си реков, дека го одбивам овој негов подарок бидејќи сметам дека ми го поднесува во обвивката на недоветноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Лицето - череп брзо ги скри рацете зад грб, како да сака да му покаже на целиот свет дека го одбило подарокот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И кога животот сакаше многу години подоцна во Македонија, која стана наша нова татковина, предодредени пред тоа да ги следиме емигрантските процесии на пребегнатите албански емигранти во Југославија, на конечен пат кон вообичаените дестинации кон Америка, Австралија или Нов Зеланд, минувајќи пред тоа неколку месеци во неколку европски емигрантски прифатни центри, да станам нејзин амбасадор, првин, предложен од Социјалистичка Република Македонија во рамките на тогашна Социјалистичка Федеративна Република Југославија во Република Тунис, акредитиран во Арапската лига, како и како прв амбасадор во државата Палестина, на чело со Јасер Арафат, која само земјата што ја претставував ја признаваше како независна држава (во периодот од пролетта 1985 до есента 1989 година), а потоа и како прв амбасадор на новата независна Република Македонија во Република Франција, при УНЕСКО во Париз, акредитиран во Мадрид при Кралството Шпанија и во Лисабон, во Република Португалија, Татко беше одамна исчезнат, (на 29 февруари 1979) а јас имав чувство дека го продолжувам неговиот неизвесен дипломатски пат на Балканот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Така, откако Мајка беше конечно уверена дека повеќе никогаш нема да си го најде својот каталог, ние, децата, се вдадовме во потрага, макар што бевме убедени дека го нема, но не сакајќи да ѝ одречуваме на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Постоеше ли некогаш некој трубадур кој бил третиран како благородник на некое од неговите талкања?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Не се уморив, сестри самовили, туку ми дојде на ум за вчера дека го поштев татка, со прстите во косата како што му буричкав, тики затоа и на шупелкава како да буричкам коса.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Се разбира дека го носел, - дофрли татко ми, - не е глупав да не го носи?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се сеќаваш... минатото лето ти кажав дека го видов во ресторанот „Света Софија“ во Охрид заедно со менаџерот на владиниот организиран клептомански грабеж на општествениот имот на оваа сиромашка државичка!...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оставаше впечаток дека го контролира секој збор. Секоја постапка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој скокна на нозе со брз обвинувачки поглед кон Винстон во кого очигледно се посомнева дека го сопнал.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури откако мојот спроводник повторно реферираше, но овој пат погласно, дека го привел затвореникот, иследникот бавно се сврти.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оттука, изведбата на Копола треба да биде камп.411 Таа не може да си дозволи да ја сфаќаат сериозно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе научиш како да дознаваш. Потруди се.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На она буржуи не му обратив никакво внимание бидејќи знаев дека го има спечелено на работното место.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Судбина на нашите јалови размисли! - рече Стариот писател кој веројатно беше помислил дека го шетам погледот по библиотеката што го покриваше целиот ѕид околу каминот и над него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пред да биде поведена постапка за заштита од вознемирување, предвидена е обврска работникот или друго лице ангажирано со договор кое смета дека е изложено на вознемирување на работното место, писмено да се обрати до лицето за кое смета дека го вознемирува и да му укаже на тоа дека неговото однесување е несоодветно, неприфатливо и несакано, а се со цел мирно решавање на спорната ситуација, без притоа лицето кое трпи вознемирување да бара законска заштита (чл. 17).78

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Претпоставув дека го имаат предвид остварувањето на некаков развој на секое место откога ќе добие вода, ќе се изгради некој објект, фарма или слично, и така секогаш ќе треба повеќе и повеќе вода.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сега знаеше дека го пречекал преврнувањето. Тоа не беше единственото, што го чекаше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас ѝ го скратував животот веројатно секој ден по малку, несвесна дека го правам тоа со моето однесување.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мисирлијата му го претстави на војвода Јован и го ослободи Толета дека збор нема неговата чета, а Јован им објасни на другарите дека го видел овој четник во Катилана на пајдосот, та дури го убеди и Шаќира во тоа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Колку наивни му се чинеа неговите сопствени зборови од пред неколку години, кога во Вашингтон зборуваше дека ја обезбедиле комплетната стабилност и безбедност на Македонија, дека го намалиле стравот на граѓаните од каква било помисла дека политичарите со своите постапки можат да го нарушат внатрешниот мир во земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го познаваш? - Забележав дека го повишив гласот, и веднаш сфатив оти избрзав.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Беше свесна дека го очекува невозможното...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Биле принудени од новата религиска заедница, која освен Евреи опфаќала Египќани, Грци, Сиријци, Римјани, а најнакрај и Германи, да слушаат приговор дека го убиле Бог.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му одговорив потврдно. Знаев дека го одбра вистинскиот начин да ми го привлече вниманието и сето тоа ми го чукна умот, во еден многу краток момент.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тода зеде уште неколку китки од бунарот и ѝ донесе на Нешка, која не ги врати и отворено призна дека го сака Крлета, ама ја страв да не разбере мајка и.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Еве и јас барам врска – само треба да имам секс со илјадници мажи за да ја најдам баш врската што навистина ја сакам. ‌Сигурно, општествените и политичките услови на геј-живеењето во изминативе педесет години се менувале мошне брзо, а со нив се менувала и геј-културата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затрепка неколкупати, како зацрвенетите капаци да му тежеа над очите, и со раката му покажа да го симне најгорниот слој од униформата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Си отидовте задоволни од моето кутнато жолтеење. Верувајќи дека со тоа сте ги покосиле и сите брчки што ми ги довериле луѓето но вие заборавивте дека го оставате мојот корен и дека мојата смисла, всушност, само што не започнала.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Ѝ велеше дека го чека Јована Дамчески да се врати од војна и дека кога ќе се врати тој, таа одново ќе си стане лична и млада и тогаш ќе се венчаат со Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога сме кај тоа, дури и практикувањето на религијата ќе им беше дозволено, само ако проловите покажеа барем некој знак дека го сакаат или имаат потреба од тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А покрај тоа, немам преголеми илузии и не би се осмелил да тврдам дека го знам патот што води кон тој толку посакуван (?), а воедно и тешко досеглив идеал, некој вид одговорно уживање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Соочени со таква култура заснована врз идентитет, со светот што мислеле дека го сакаат, голем број геј-луѓе брзо и коренито се разочаруваат од неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како да сум му рекла дека го мразам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Човечкиот ум На Еразмо за миг му се пристори дека го слуша рикањето на бикот Чако.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Беше сигурно дека го запишуваше моето прашање, го редеше во збирот на сите мои реакции, доработувани во Централата, но дополнувани и со негови преамбициозни опсервации.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Преминувавме преку еден мост за да одиме на риба и тој ужасно ме плашеше, помислата дека возот ќе пристигне секој момент. Имав ноќни мори поради тоа. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 175

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ама, душата ме боли за Костадина... Маж ми е... (Одеднаш ја обзема страшно претчувство). Ако не дојде...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И видение јасно, светлина силна во умот ми се јави, па се состави мозаикот: ми стана јасно од какви причини го немало Лествичникот на закопот од неговиот татко, и разбрав дека отсуствувал шеесет дни и шеесет ноќи, токму колку што треба за да се потроши под нозете патот до Дамаск и назад, ми стана јасно дека го украл клучот од западната одаја, од рубата на неговиот татко пред овој да се упокои; и дека златниот клуч е умножение, дело на рацете на Амореецот; ми стана јасно дека Лествичникот, откако направил умножение на клучот, го вратил изворниот клуч во одајата на неговиот упокоен татко, и дека од тагата по таткото овој се лишил, само за клуч-близнак од одајата кобна да поседува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Жената разврза шамија, се поднамести поблиску до жените и испрекинато, чиниш колку за себе, продолжи: - Манастиро тучки до албанцкото.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но знаеш колку е тешко некому со кој си многу години добар другар да му признаеш дека го сакаш?!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знаев дека го мрази сожалувањето, а тоа можев да го забележам и од фактот дека не реагираше кога јас дури и наметливо ќе ги употребев зборовите што таа последните денови почна да ги одбегнува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А тој седи, ме гледа, дури и чашката ја тргна од устата, помислив ми ги мери зборовите, и јас, зошто да кријам, уште веднаш поверував дека го отрезнив, дека успеав со неколкуте зборови да брцнам во азното на суштината; дека ми појде од рака да ги закопам тие негови проклети бубачки.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За ваквото однесување може да се случи и да ве повикаат на одговорност - втаса да ги предупреди сите тројца, откако забележа дека го слушаат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Според тоа, иако можев да го гледам толку прекрасниот коњ; иако можев да го помирисам, толку пријатно; иако можев да го слушам како дише, некако возбудливо; не можев да поверувам дека коњот имал нешто со мојот братучед Мурад, или со мене, или со кој и да е друг член на нашата фамилија, што спие или е буден, зашто знаев дека мојот братучед Мурад не можел да купи коњ, а ако не можел да купи, тогаш секако го украл, а јас не сакав да поверувам дека го украл.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Артистите, кои ги интересира само нивната улога, се разбира дека го немаат целото дело туку само страниците каде што е нивниот лик.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

По некој ден прати царот измеќари да му 'и пребројат зајаците на момчето, за да види дали се триесет и девет.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Мажите во нашето општество не ги повикуваат редовно на сцената за да се покажуваат или за да уживаат на очиглед од мешовити публики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А, јас се подготвував за еден од оние патетични и непродуктивни брифинзи со новинарите и со лицата на функции кои мислат дека го менуваат светот и ѝ ветив дека штом завршат со интервенцијата и јас со обврската веднаш ќе дојдам да ја видам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Би можело да биде и страхување дека го изневерила својот Германец во што малку верувам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас верувам“, рече Владе, „дека под она ’беше фрлен скраја...’, Нико Кочо мисли на тоа дека Никола не бил закопан според желбата и достоинството што самиот сметал дека го има, тоест во гробот што уште за животе самиот си го спремил до олтарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се преправаше дека го разбира.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Трошките ги сееше и низ градските улици, со надеж дека го намалува светскиот глад.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Забораваш дека тие нешта најлесно се проверуваат – ме предупреди безмилосно рамнодушниот глас на иследникот. – Објаснувањата што ги слушнав за твојата божемна заборавност лично не сум спремен да ги оправдам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Му реков на С.Б. по втор или по трет пат дека го сфаќам и дека се согласувам со него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Едно е сигурно, дека го најдов решението или рецептот за успех.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Камилски се вдаде во проучување на историјата на кинескиот порцелан, небаре заборавајќи дека го очекуваа и други зборови со слична или со уште покомплицирана историја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И, сега, верувам, дека го разбирате расплетот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рече дека го погледнало некако, накриво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога тргнав кон влезната врата ми се стори дека го догледав татко ми крај прозорецот и во другиот момент го немаше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Уште додека бев во Холандија, на едно од ретките службени патувања.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Она пак затворање во собата, со машината пред себе, секако дека го разбирам, но тој тоа го правеше на театрален начин, со пуфки, што се вели, како што прилега на некој повикан само за големи дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Освен што кажа дека го чека војникот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Та единствениот празник во сето она негово глуво чекање беше мислата дека го имаше спасено токму тој малечок живот и тој сега, последната негова утрина во Белата Долина, во оваа дивина наоколу, никако не можеше ни да помисли да го оскверни тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Татко на крајот рече: Е, мој Камилски, и јас така станав дел на изреката меѓу народот: Не те прашуваат што правеше во на гурбет, туку што донесе!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така, тие самите не можат да си помогнат, како што не можат да бараат помош од другите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Всушност јас сум сам во празната соба и измислувам некаков разговор со Јана што никогаш го немам водено а притоа, што е уште побитно, не станува збор за размислување туку зборување на глас!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се уплашив Игбал да не помисли дека го напуштам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Веднаш зажалив што поставив такво прашање и воопшто што моите две тетки треба да имаат вакви незгодни средби само поради мене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мојата масичка беше празна. Имаше многу празни масички во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми се чини дека го пребарав секое катче, секое ќоше од целата куќа каде што таа хартија би можела да биде скриена.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Католици, православни, муслимани беа дојдени во обновените храмо-ви да посведочат дека го победиле стравот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Капетане! Овде Милорад. - И покрај кажаното име Саво не можеше да се сети, но се правеше дека го познава - Знаете, капетане, многу ми помогнавте околу прекомандата на синот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На нему својствениот начин набрзина изложува неколку деловни работи, па вади писмо слично на она за кое станува збор, го отвора, се преправа дека го чита, а потоа го остава во непосредна близина на другото писмо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Петрович во овој случај не пропушти да каже дека тој само онака, зашто живее без фирма и во мала уличка, и згора дека го познавал одамна Акакиј Акакиевич, па поради тоа му зел толку ефтино; а дека на Невски проспект само за шиењето ќе му земеле седумдесет и пет рубли.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рече нешто но не го слушнав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали ти се наполни душата дека го насити народот, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се расчу дека го обесиле во Брезница, а пред тоа го тепале во Желево...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Разбраа дека го обесиле на ат пазар во Битола баш до шадрванот, каде што пазарџиите си ги појат добиците вода.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бојан гореше од желба да испука еден, два фишека, да му јави на старецот дека го чул, но гневот, омразата што ја чувствуваше кон волците, го спречуваа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Запри Васј! Ја не сум ашедшиј!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Му се стори како да стапнал во влагата на некаков гроб и не се чувствуваше ни малку подобро затоа што отсекогаш знаеше дека гробот е таму некаде и дека го очекува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеби некоја рибарска недела кога детето е крстено Ластавица или Тигар и ќе падне од нејзините раце, некој на некој далечен брег ќе погледне и ќе рече дека го видел ненадејното издигнување на еден бог. превод: Зоја Наскова-Барт Паганска ноќ ја напишав за време на второто од трите последователни лета што ги поминав крај реката Снејк во Ајдахо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во селото ретко слегува, замо по најважна работа, и бргу се враќа горе, зашто долу, меѓу куќите и луѓето, се чувствува малечок, ситен несигурен; навикнат сето ова да го гледа одозгора, во помали димензии, одовде му се гледа огромно, го плаши, чувствува дека го стопува во себе, му ја одзема онаа слобода што ја има горе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Зборував… Зборував… а притоа сеќавав како напрегнато сум вслушан во шумовите од соседната соба; дури и прашував; сигурен сум дека неколкупати прашував, но не гласно туку во себе. (Навистина мислев дека го прашувам во себе Грофот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Неговата желба била да биде погребан во Галилеја. Израелските власти тоа го забраниле!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше очигледно дека сѐ уште е под впечаток на она што можеби го видел или му се причинило дека го видел.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дури да ве бараат вам тие овде, јас велам ајде ние ноќеска да ги побараме нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од жал за Ангелета Велика често ја облекуваше во неговите машки алиштенца и така се лажеше самата себеси дека го гледа синчето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ниту да даде знак дека го забележал!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тогаш му текнало - не дека си дошол дома, туку дека го заборавил клучот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не само што му рекла дека го читала „Војцек“ многу порано од него, туку му кажала дека за цело време и ја криела пиесата од него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нема мојот син за повисока цена да ја јаде истата ужинка, а потоа да ми вели дека го болело стомачето. Кутрото дете.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Па зошто, тогаш, и натаму се самоубиваат кога се аутираат?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Даут-паша објавил дека го затвора амамот, наместо да лелека врз потрошените пари. Зошто?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Затоа, терапевтскиот разговор е заедничко зборување помеѓу експерти кои споделуваат и разменуваат идеи и информации во јазикот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ни распава дека го чека летото, топлите месеци, јули и август.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не е можно тоа... - му се затресе целата снага, го фрли торбичето што го држеше в рака и стрчна по скалите, влезе во лабораторијата, виде дека го нема, растрча по сите простории, избара, и кога виде дека го нема, праша: - Кај е појден тате?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја рецитираше напамет, секој збор, реченица, цела книга... и беше среќен дека го слушам без да го запирам и да го препрашувам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Лесно е да се согледа зошто некој кој го прифаќа второво гледиште, имено, Фјодор може да рече дека го смета за застрашувачко (негов збор) тоа што Витгенштајн нема теорија на когнитивните процеси, и дека е „болно очигледно” (одново негови зборови) дека Витгенштајн никогаш не успеал да ги разниша нашите бихејвиористички инклинации.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Faleminderit - му велам на албански, но и пак не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, па затоа ставив десна рака на срце и одново му реков дека го бараме патот за Врбник.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Отстапил малку пред налутениот челник и со прст повлекол невидлив крст преку челото. И се згутавил под лита наметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како што мајка ми беше чувар на соништата на нашите детства, постојано обземена од опсесивната запрашаност, како што добро забележувате во вашето писмо, дали ќе има војна, така и мојот татко трагаше по стратегијата на орстанокот на семејството, жртвувајќи го својот сон крај своите книги.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Дончо не се ни завртува туку продолжува да мава со стапот лево и десно без да забележи дека патчето го има оддалечено од рекичката и дека го влечи речиси по средина на една бескрајна градина: лево домати, десно пиперки и гласот на Чана што го запира како висок плет Каде ти е Митра бре Дончо? и дури сега открива многу работнички околу мајка му.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Оваа перспектива, како што е познато, укажува дека во определувањето на тоа што некој знае, треба да се започне со приватните дадености во неговата свест, од каде треба да се започне процесот на надградување, кон заклучоците за она што може да постои покрај нив; идејата е дека на тој начин човек барем започнува со нешто непогрешливо и несомнено.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Речи му дека го чекаме. Нека дојде. Зошто е таков!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не се допираа, но нему му се чинеше дека го чувствува треперењето на Џулиното тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не е вистина дека го воздигнував лудилото и ја идеализирав шизофренијата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Им се изгубил во темницата уште пред да донесат јаже и да го стиснат во обрач на сенки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му рече Марин Крусиќ, кога момчакот на враќање ги растовари рибите, излезе од чунот, и кога сфати дека го чекал, му пријде, како на нешто неминовно, како на судбина: „Ти Влав ли си?“ го праша овој.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Му велеше на Татко дека го сторил најголемото, вековното откритие, во однос на сите заборавени балкански ракописи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ќе дојдеше одненадеж, како диво ветре, ќе дувнеше да ми соопшти оти во Домот за старци во Катланово директорот краде, дека во Негорска Бања ги трујат гостите со бајата, расипана храна, дека на министерот едикојси му ја запалил фотелјата заради нечесност, дека ја продава бараката во која живее, дека покојната сопруга Кона поначесто му доаѓа на сон и дека го вика, го кани кај неа и дека уште не е подготвен да оди, да си оди, зашто уште не му е времето и слично.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Одговорив дека го правев само она што ќе се побараше од мене.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мислеше дека дал сè од себе како премиер и кога токму оние што го натераа да ја прифати таа позиција најмногу го критикуваа, веруваше дека го прави вистинскиот избор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оттаму и неговата изрека „Sapere aude! Имај смелост да дознаеш!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Обично не е толку зборлест кога не си со него - ме исмеваше Јана и речиси се обиде да ми ја дофати раката, но јас на време ја тргнав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не исправајќи се, избезумен од надеж дека го дочекал мигот во кој ќе се прости од маките, голиот поп без двоумење покажа со рака кон домаќинот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пак бев тука, покрај нив (тие никогаш не се сретнаа сами, јас бев вечниот сведок на трепетот на нивните зборови и на упорноста на нивното премолчување, јас внимателно го набљудував секој нивни гест и секој израз на лицето, кои издаваа многу премолчани нешта), но сега, кога брат ми седна крај постелата на Сара, јас го наведнав погледот, и само слушав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Оние што дошле да се распрашуваат за него заборавиле да ти кажат дека го имаат прибрано“, ми вели Сане деверот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му се чинеше дека го разбираат уште помалку од тогаш и студена пот го облеваше кога се присетуваше на ироничното смеење на оние што тогаш требаше да донесат судбоносни одлуки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Беше сигурна дека го фати во лага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Скраја од нив прелета белa пеперутка и во настанатиот молк на Циљка и се пристори дека го слуша треперењето на нејзините крилца.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ја праша дали го читала Зола и таа кимна со главата, па додаде дека го читале во училиште.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во источната одаја на нашиот храм, како што веќе ви кажав, се наоѓаше записот за кој се веруваше дека го дава пророштвото за царството за илјада години нанапред во времето и дека записот ја открива причината за проклетството фрлено врз царството и најдробрите колена негови, оти болести и поразии нѐ напаѓаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе биде потребно уште многу разјаснување и заплеткување, објаснување и мистифицирање, за да дојдеме до поцврсти и можеби дури поупотребливи заклучоци за популарнара култура.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа, одбивањето на третманот, дијагностицирано како губење на разумот, претставува дополнителен критериум во корист на претпоставката дека навистина и го загубиле.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гледај, се насмевна или, сеедно, мислеше дека го стори тоа. Гледај: парче небо меѓу овие дрвја.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„А не пак да мислам на нешто што не сум ни мислел дека го создавам, додека сум правел нешто сосема друго.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа е сексуален идентитет што нема речиси никаква врска со сексуалноста...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Одглумив радост дека го гледам и рамнодушно го поканив да влезе.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Па сепак, од потребата за конкретна акција ме одвраќаше помислата дека веќе во идниот момент Катерина ќе ја поткрене главата од перницата (се разбира под претпоставка дека го избрала креветот како место за починка) и ќе ги здогледа книвчињата чијшто број постојано се зголемуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секако, на сите им беше објаснето дека го нурнуваат трупот по 60 години лежење; сам по себе, младичот Уљанов имаше чисти пориви и секако, беше достоен за во музеј.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

ФЕЗЛИЕВ: (За себе.) Да не разбере дека го убил Ѓорчета Петров! Како Ѓорче да не е Ѓорче, туку игла.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Така, сопственикот на оваа фирма, за времето додека Митревски работи во хотелот, како што кажува самиот: „не даде скршен денар негови пари“ за исплата на плати на превземените работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

“Зошто не земат хероин?, дрндаше Пол, сите добри музичари земаат хероин”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но дел од случајот на приватниот јазик се состои во тоа што бидејќи не би можело да има независна проверка на нечие употребување на овие внатрешни когнитивни ресурси, човек не би бил во состојба да ја препознае нивната употреба како коректна, и според тоа, за него воопшто не би можело да се каже дека го употребува изразот (го следи правилото).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Дишеше шумно низ нос, не во исчекување да станам и да го доведам до местото за кое беше уверен дека го знам, дека привремено е моја тајна, туку во занес на човек од кого ништо не може да се сокрие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да му кажам дека го слушнав гласот на Никифор Абазовски. „Зар не можеше да почекаш да се изладам во гробот?“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не виде каде падна грутката, но знаеше дека го префрли поточето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Потоа рипна, ја исече сета нејзина руба спремана за невеста, ископа гроб, вистински, и ја закопа - но не подалеку од очите, долу во оградичето: За да ѝ го гледам гробот, рече, ако не ја гледам неа жива.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Коа видел царот, се зарадуал дека го надлагал син му момчето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го следеше смртта на секој чекор. Неколкупати речиси митски ја избегнуваше. Веруваше дека го штитат таинствени сили. Беше постојано во својот транс.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Вујната Клементина ќе излезе речиси преобратена, но и убедена дека го пронашла вистинското училиште за својата внука, која си ја сметаше за свое чедо, небаре изгубено во балканското стадо, сакајќи да го врати еднаш засекогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Така ќе станат посилни, зошто сфатиле дека го имаат најспособниот водач на душите.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во моментот помисли дека го каснала змија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Само кога ми кажа некако ме фати смеа, па го подбуцнував велејќи му дека го фатиле моите клетви.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Еднаш јавуваа дека божем не знаат ништо за неговата жена!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На плоштадот го најдовме Пенча и му кажавме дека го бара татко му.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ете затоа, нашите политичари кога ќе сфатат дека го осиромашуваат јазикот со зборови што немаат значење, бараат поткрепа кај личности: меѓу политичарите од странските политички сцени, меѓу нашите неимари на уметноста (интерпретатори на народна, забавна и класична музика), меѓу луѓето од спортот (голгетери, кош забивачи и др).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Можеби сѐ навистина заврши таа ноќ кога јас почуствував дека тукушто започнувавме, оној пат на плажата во летото помеѓу средно и факултет кога нашите тела се судрија толку очајнички што за миг помислив дека го сторивме тоа, а можеби во срцата и го сторивме, иако за мене во тоа време онадувањето во срцето баш и не се важеше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Меѓутоа не верувам дека го погодува вистинското okno.mk | Margina #17-18 [1995] 91 - мултимедии, телеекрани и развој на електронските стварности.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Почувствував грижа на совест дека го зафаќам тоалетот поради тоа што беше еден за целото семејство и веднаш сиот се препотив и се стегнав, уништувајќи го резултатот од претходното туширање.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Или барем човек треба да верува и да се надева дека го има.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И си спомна дека го има таксано на Лина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Стои исправен и онемен; со крвјосани очи замаглен поглед спушта врз огромната црневина и чувствува дека го фаќа замрачување.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Стражарот го посоветувал да вози кон Велес ако веќе има намера да го престигне Штабот; и тој, види му го умот, место да го сврти автомобилот и да се врати дома, тргнува во потрага по Штабот на 23 Пешачки полк.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Му кажуваше дека го открил излезниот пат од Беломорскиот канал. Морало да постои тој пат!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Оние петнаесет години колку што беа во брак му ја уби душата со својата рамнодушност кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

— А како те викаа другар? — Запраша Трајко, восхитувајќи се на убавината и доброто здравје на својот нов другар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Марија знаеше веќе неколку месеци за Карл... дека го зел татко му...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа наеднаш забележувам дека го повторувам она што таа го рече, или само слушам како ги повторувам нејзините зборови „колку си чуден, колку си чуден...“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Мислам само дека го расипуваат кога ќе им ги врзат нозете заедно. Јас сакам да гледам како клоцаат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но човечката душа се навикнува на се.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

О, колку многу луѓе покажуваа дека го победиле животинското во себе, а козите дека го ослободуваат човечкото од себе!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Јас се разбира, на Саше ниту еден миг не му поверував дека му е дозволено сам да го шета, иако се преправав дека му верувам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Докторот пак дојде да го види. Богдан му се пожали дека лошо спие, дека го измачуваат лоши сништа и му побара нешто за смирување.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ласте беше тежок; му тежеше снагата и доколку одеше на левата страна од улицата, се зашантуваше в десно и, кога ќе почувствуваше дека го преминува работ на тротоарот, и дека му се заканува опасност од улицата, веднаш се коригираше и навалуваше в лево.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој е веќе мртов, помисли. Му изгледаше дека дури сега, кога почна да бива способен да ги формулира своите мисли, дека го презел решавачкиот чекор. Последиците на секој чин се содржани во самиот чин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Едо знаеше дека го лаже па сепак рече: „Не барам ништо повеќе од тоа што може.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Некои се фалат дека го читале Томас С.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тој беше свесен дека го беше напуштил затворот на универзалниот егзил во кого светот му беше маневарско широко поле за потрага по својата татковина, за да заврши во еден друг наместен затвор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Заповедајте, сестри - им рекло момчето - да ве попоштам, за да видите како убаво ќе ве испоштам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Му идеше мило дека го молам и со дланките ме милуваше. По темето, по вратот, по лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ѝ се веруваше дека го пропуштила најважниот дел од неговиот говор – дека решил да се жени.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И навистина, Толе ја зеде улогата од Ѓорѓија, а и овие се согласија, бидејќи им објасни дека го познава овој крај, а има и свои пријатели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа реагирав брзо обидувајќи се да отворам влез кон најважното за мене: “Што е тоа што треба да го знам, а го знаеш ти?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

”, и би очекувале камерата да ни ја покаже реакцијата на изненадените сојузници, кои дури сега забележуваат дека го спасиле непријателот; но не, камерата останува фиксирана на Вилиевиот гро план, а реакцијата на бродоломците можеме да ја разбереме само онака како што се огледува на лицето на Вили!

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Му се чинеше дека го мрази со посветеност и со страст со кои никогаш не го сакала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Виталниот динамизам што го покажуваа Татко и Камилски, во донкихотовска мисија од збор до збор, во чувството дека го откриваат пресудното во секој збор, беше одвреме-навреме обележана од нивниот метафизички неспокој.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Љатиф само скока и се тркала, меѓу гранките, не му се дава да каже дека го боли.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нескратен, тој приговор би гласел: ‘Тие не сакаат да се помират со тоа дека го убиле Бога, додека ние тоа го признаваме и така сме исчистени од вината.’ Тогаш е лесно да се увиди колку вистина се крие зад тој приговор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше сигурно, а тоа и времето го потврдуваше, дека го наследив и Татковиот занес кога ќе наидев на книга за која не ни претпоставував дека постои.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Презентирајќи 180 примероци селектирани од огромниот опус од 10,000 до 15,000 парчиња, Темкин и Роуз сериозно ја потврдуваат важноста на цртежот во делото на Бојс: Цртежот, тврдат тие, е концептуалниот клуч кој ја отвора вратата кон комплетната уметничка продукција на Бојс.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се насмеавме за сметка на тој европски, особено балкански обичај и така дознав дека д-р Астерид е дојден од Романија, како потомок на преживеани Евреи, дека по падот на режимот на Чаушеску допатувал и докторирал историја во Америка и дека го добил престижното место во Музејот, уште одамна решен дефинитивно да заживее на новиот континент.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И тоа, замислете си, во очите на мојот син Иван го здогледував Ведрана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Цапаше ли пак во ѓолот што мислеше дека го прецапал и излегол на суво?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сигурно, написот не кажува многу-многу за тоа што навистина прават на Грajндeр над 25 000 геј-момци во Сан Франциско. (Ако, како што некој корисник на Грajндeр му рекол на еден друг новинар, го користиш Грajндeр првенствено за пријателства, ако само се вмрежуваш, „ако си таму само за да најдеш пријатели во несексуален контекст, што има да бидеш без маица на сликата?)“432 Но, многу говори за општествениот притисок што ги тера двене третини од тие момчиња да одрекуваат дека го користат Грajндeр за сексуални споеви.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Стравот и ужасот за кои сега знаеше дека го воделе и го терале далеку од местото на кое ја нагазија мината и западнаа во заседа како за миг да замреа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Гарванов потврдил дека тој е Шатев, но овој, негирајќи да признае дека го познава, одговорил дека Гарванов греши, веројатно лаже.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него, беше нашол една пештера и тамо беше се засолнал дури се свршил џенгот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Не беше само по механиката, вујко Едуар...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Можеби и почувствувал дека го покрива топлина, пијан - не се разбудил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но не можеше да му одолее на предизвикот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еднаш, тие и двајцата со Неби-ага му појдоа на церибашата Осман-ага во уќуматот, сега без работа, и пак не излезе дека тие не го почитуваат церибашата, или чувај боже, не му го ценат скапото време, туку баш дека го редат како поважен и од субашата, штом пред него зборуваат работи што не се за уши на еден чауш.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Геј-идентитетот, или некоја негова „постгеј“ верзија, и натаму е она што голем број геј-луѓе мислат дека го сакаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јане сфати или барем така му се стори дека го прашува како му и на брзина рече: - Добро, добро, многу добро.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Никогаш не му реков на татко ми дека го немам неговиот занес кога ќе го слушнам пејачот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Гратчето беше лирско и чудно, земјоделско местенце со необични ефекти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На пример, вашата насловна за Св. Валентајн 1993, излезе дека е прилично јавна интервенција во градскиот живот, на начин што не го антиципиравте?* Секако дека го антиципирав.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Спотов нѐ поттикнува да заземеме став на измешани оттргнатост и супериорност, додека уживаме во заедничкото чувство дека го разбираме вицот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Онисифор Мечкојад почувствувал дека сите се сложуваат со другиот Онисифор, дека нечија крв крева ѕид помеѓу нив. Но тоа не го возбудувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гледајќи ги татковите книги во нивниот наследен, само на места изневерен распоред, согледуваше дека го беше проширил нивното простирање до предели и народи, низ проверени, доживеани значења во животот, до кои бездруго сонуваше дека ќе го одведат книгите, верувајќи дека тие ја содржат вистинската надеж.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во истиот допис тој го известува Министерството дека го враќа во владение закупениот објект – за што се прави и посебен запис ник за примопредавање на недвижна ствар (при чие составување учествуваше и застапникот по закон на тужениот – A. Бегајовска), а го повикува и да ги преземе назад сите поранешни работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Да, иако не беше свртен кон прозорецот знаев дека го чувствува нејзиното наближување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Свесни дека го гледаме, дека сме восхит на џуџиња кон џин.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Признај дека си горд на мене – му реков, не очекувајќи одговор. Не го ни добив, но го знаев. ***

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Уживаш не само да чукаш на машина туку и да создаваш вести! А за тоа не те плаќаат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И не прескока година. Ми стана многу жал дека го повредив јаболкничето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога се вративме во Њујорк, ни се јави Џон и ни кажа дека го стопирале проектот заради „морални причини“.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога поручаа, Горда стана да си оди, но железничарот ја предупреди дека го испратил последниот патнички воз за дента, а жената ја кандисуваше да преспие кај нив, додека најпосле не изнајдоа дека токму сега поминува шинобус за кој треба да се доплати, па Горда набрзина се испрати со нив, го бакна детето во сон и истрча да го стаса писокот што наидуваше од блискиот свиок.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За време на овој мошне стресен период, Митревски на неколку пати бара повторно да биде вратен на работа во НУЦК, потенцирајќи дека на ваква работа никогаш не се сложил, ниту пак дека го потпишал решението за престанок на работен однос во установата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ило патеше по него, После неколку дена дознавме дека го истумбал моторот и имал неколку скршеници.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Може да си го дозволи тоа, зашто геј-мажите, за разлика од жените, никогаш не се во опасност докрај да бидат сведени на својата општествена обележаност и позиционираност како женствени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имено, уште тогаш, уште во пролетта во 1857-та, некои овчари го нашле убиен, и иако никој не знаеше да каже зошто и како, никој и не рече гласно, но сите помислија дека го убил Максим и дека зашто убил пиле, сеедно дали погано или добро, важно пиле, кое ниту му јаде ниту му пие, го стигнала казна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имаше потреба, не толку можеби да ми каже сѐ што е лошо во врска со семејството Поцо, колку дека ги знае минатите настани и луѓето што учествувале во тие настани; дека го знае почетокот на настаните и дека го знае нивниот крај; дека никој не знае подобро и повеќе од него. Тоа, впрочем, беше и точно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се пофали дека го сакаат жените и влезе внатре на дело да ни го покаже својот успех.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Третиот транспорт стигна во Гдањск на 26 октомври, најверојатно со романскиот брод „Трансилванија“ (некои тврдат дека го носел името „Каролина“).

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ни кажвае дека го поминае Корча град и до Подградец фтасае... Далеку го истерае Италијанецо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

За Мајка остануваше битно дека го извршува верувањето во Бога дека ја испратил во живот да ги спасува своите чеда.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ги гледа колите низ прозорецот (’ко-ко’), мобилниот ѕвони во другата просторија, за миг го оставаш, и додека се враќаш замислуваш дека го нема, дека се наведнал и паднал, и дека ти ќе бидеш виновна.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Потоа дотераа еден „наивен" кираџија што носел ориз од Штип и Кочани, кој исто така не се вратил назад во одајата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За улиците на Даблин Џојс говорел дека го привлекуваат повеќе од сите тајни на вселената.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога некој човек ќе ми се допаднеше на прв поглед, редовно по неколку дена ќе откриев толку работи што не ми се допаѓаат кај него и се плашев дека тој ќе помисли дека го сакам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Дека го сакаме него, а не тоа што го прави! Ама не ме разбра.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

121 Писма со иста содржинаТито упати и до управите на Бразилската национална банка во Рио де Жанеиро, на Турската национална банка во Анкара, на Државната благајна во Вашингтон. 122 Претседателот на НКОЈ Јосип Броз Тито на 18 март 1944 година ја извести Управата на државната благајна на Велика Британија дека го овластува Рудолф Бичаниќ, вицегувернер на Народната банка на Кралството Југослаивја, „да ги застапува интересите на југословенската Народна банка и да го оневозможи вадењето на нејзините депозити ... од чија и да е страна без согласност на НКОЈ.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Знаеше дека го откриле неговиот поглед.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Значи, вистина е. Го украл коњот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И така и би: веќе следниот миг тој ги осветлуваше ѕидовите на одајата и јас знаев дека го бара нечестивиот, фреската негова, сподобието соблазнително и страшно нацртано на сфера, на купола небесна, божја!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„А сево ова сега е глупост, си мисли Марко, на која морам да се задржам баш дека го сакам, обична глупост, дојдена неусетно од оној начин на потсмешливост, од она чувство на надмошност, баш ако треба да се каже така”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Беше необично тоа смеење, како да го произведуваше некоја нејзина друга возраст што јас не ја познавав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Загледан во бледата светлина што навлегуваше однадвор му се пристори дека го гледа милиот лик...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Кога дознав дека го убија Велухиотис, се јавив кај командантот на логорот и потпишав изјава.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А тогаш еден друг, сосем различен глас, еден тенок, култивиран глас, за кој Винстон помисли дека го слушнал веќе порано, упадна: „И, патем речено, кога сме веќе кај тоа 'Еве една свеќа, да ти го осветли патот, еве еден џелат да ти го скине вратот'.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Свесен дека го бие глас на слаб или никаков педагог (сега измислија и нов збор - методичар), Гого не му се мешаше многу во учењето на синот што му беше пошол по стапалките, освен што со едното око ќе ѕирнеше во неговиот блок - да види до каде е.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога сите помислија дека го ликвидирале, тој се врати здрав и жив, но со лузна на мевот каде што го секле и шиеле.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Така ли е другар Даскалов?“ реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Од страв да не те откачи?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Продуцентот нѐ праша: „Што! Господе, што е тоа?“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Му реков на Тодор: "Сега кога чувствувам дека го губам Бојан, како да ми бега низ прсти, сега кога ми е толку тешко на душата, можам да помислам низ што сè ти помина и како ти било кога почина Мина" Тој ми одговори: "Само јас знам низ што сè поминав".

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Значи уште таму, во "Изгрев", тој се обидуваше да ни загатне дека го доживува наближувањето на трагичниот крај.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се израдува што се сретна со предмети за кои веруваше дека сигурно се изгубени, но најсреќен беше што пронајде едно еротско списание („Playboy“ или така нешто) за кое воопшто не се сеќаваше дека го имал.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

На четвртата година од своето везирување се разниша големиот везир Јусуф и како жртва на една опасна интрига одненадеж падна во немилост.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, всушност, мислам дека го има.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас мислев дека го имаш како моево!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Чувствуваше дека го напуштаат силите вечерва.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Ако тој мисли дека одреал од подот и ако јас истовремено мислам дека го гледам како го прави тоа, тогаш тоа навистина се случува.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе имаат ли доблест некои од нашите творци за некое од изнедрените дела, некогаш да кажат дека не било начинето согласно законот, всушност, дека го создале прикривајќи се?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Недоразбирањата, дилемите, неизвесностите кои владееле во Царството, колку и да биле разрешени во големите војни, кои конечно довеле и до падот на Османското Царство, не можеле конечно да исчезнат и во зборовите со османско потекло во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Секој чекор на Арафат беше следен од невидливи тајни сили кои беа навлезени дури и меѓу самиот раиз, во неговиот дом, во неговото опкружување.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Токму во овој период, јас насетував дека го губам и својот голем животен читател.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Изгледа ти и не си сакал да помислиш дека Денко Самоников најмалку живее овде и сега - паметам дека го завршив моето излагање- Тој изгледа одамна беше зачекорил во она друго време, во кое се наоѓа сега.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можев да предизвикам плик кај некој кој веруваше дека го горам кога не го правев тоа, а кога го правев да нема никаква реакција на ткивото.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Доста бре ти таму, - се лути Боце дека го прекина баш во еден момент на најубедлива тржественост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ова за што зборувам не само дека го ценам туку и ме обврзува!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Неделкојца Сивеска врви покрај мене и пак прашува: - Сигурна си дека го виде Неделка мој, вели, да не си видела друг човек?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа е она што ми се допаѓаа кај Рцевски во неговите делови од Attiice: многу се “рајлиевски”. К: Иако јас мислам дека ваквата употреба на музиката која е наклонета кон публиката и тоа го признава претставува спротивност на она што ми се чини дека го прави револуционерниот став... Б: Не сум сосема сигурен... К: ... затоа што го задржува статус кво-то и го менува.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Така еден ден додека ги врамувавме Мерлинките, Марк забележи дека го смета Џерард за премногу “комплициран”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Додека цел свет пукаше од смеа, таа беше убедена дека го изговара токму она што Мараја Кери го изговара користејќи го јазикот на кој зборува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мечев, скаменет од ненадејното среќавање на овој човек, покрил дел од лицето, преправајќи се дека го боли заб.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Изложбата почнува од една просторија со натпис „убавината на рамнодушноста“ - Дишанов израз за однесувањето за кое тој тврдеше дека го прифатил одбирајќи ги „редимејдите“, секојдневни предмети подигнати на ниво на уметнички дела само со моќта и вредноста на уметниковиот избор.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Помисли дека уличното осветлување сковало заговор против него; дека го следат духови на мртви животни од зоолошката градина; дека тоа што му се случува е добра фабула за басна... секакви будалаштини помисли М

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Подготвен сум да се обложам дека многу од вас си велат себеси дека го познаваат сопствениот јазик.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Морам да признаам, уште повеќе се изненадив од приказната на Лима, дека го видела Полните Усни, другарот на Стомачето.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Му се стори дека го слушна и лаењето на дедо Ивановите кучиња, но не беше убеден во тоа, зашто колибата на старецот беше далеку и само во најмирните, ведри зимски ноќи лаењето на кучињата можеше да се слушне и долу, во Гогов Валог.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Шумарот од Лерна ми кажа дека го видел еднаш песот Гаро горе кај долнечките гробишта.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Одиме полека и ни се чини дека го слушаме тивкото чекорење на босоногите мажи и жени кои со нарамени лопати и казми го пешачат својот крстоносен пат; дека ги слушаме гласните крикови и лелеци на болка на измачуваните во килерите на дреновските куќи; дека од шумата над Дреново допираат глуви истрели; дека засвирува и одеднаш се пресечува свирбата на кларинет...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еднаш ми рече: кога си човек-на-човек со Енди, сѐ е во ред, но кога си во група, Енди веднаш прави натпревар помеѓу луѓето, а тогаш тој ќе се извлече од тоа и ќе почне да набљудува што се случува.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Истовремено, ми се причини дека го наслушна својот прекар , по кој, во далечното детство, го довикуваше татко му.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- А како го најде патот?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ондин и Дачис шњураа низ турканицата и го боцкаа секого кого го познаваа па макар и на „здраво”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Напредувајќи од една во друга просторија на двата ката на Палацо Граси, посетителите можеа да видат како пред нив идеите постепено се развиваат, движејќи се низ простори поделени меѓусебно не само со физички бариери - прегради, паравани, итн. - туку и со разликите во концепцијата, идеи што ја водеа еволуцијата на делата на Дишан низ неговите најважни и најкомплексни фази.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека“; повтори: „Тој раскажува дека го мразам. Се плаши од мене.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А шатката со смешна поткрената тртка!) Доволна причина да ја обвини дека го исмева.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Така ќе ме караат дека го споменувам господ.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На жените, затоа, може да им личи дека машката геј-култура се усојузила со машката стрејт-култура во оцрнувањето на жените; може да им изгледа дека го зајакнува омаловажувањето и обезвреднувањето на жените, било имплицитното, било експлицитното, кое им е типично на патријархалните општества и на културните ставови што тие ги крепат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Винер верувал дека го решил познатиот математички проблем од 19. век - Римановата хипотеза - и група математичари од МИТ и Харвард дошле за тој да им го изложи доказот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Остануваше на прозорецот сосема неподвижен, со сите тие врескања во себе, и со еден човек, со еден пронајден лик во сеќавањето, за кого што тој ни еднаш не мислел дека го има сочувано во себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Откривајќи го патот на јагулите, цврсто веруваше дека го открил и патот на луѓето кон нивната суштинска хармонија со природата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Замисли си - му се обрати на сопатникот од кола да ти го земат пиштолот, а овој си мисли дека го имам само за мустра...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ама што дека го најдов, вели и се пресега да ми го отскрие детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Старецот со ниту едно движење не покажа дека го разбира.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Начул за татко му дека го изела мрачка и се посрал од страв во своите испеглани гаќи, па сега нема три чисти ни да му се огласи по телефон и да му каже едно просто „здраво”, а не пак да се сретне со него и да го погледне в очи - да не помислат овластените дека и тој е замешан во нивниот заговор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Силјан беше нашол една пештера и тамо беше се засолнил дури се свршил џенгот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Дури потоа плескавицата беше потопена внатре.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А, и кутриот Јагулче Дримски, имаше толку ум в глава да разбере дека го поставуваат на оваа функција не ум да дели, туку сила.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

II Додека ја ставаше раката на кваката, Винстон забележал дека го оставил дневникот отворен на масата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не заборавај, разговараме за тајна што само мајка ти можела да ти ја открие.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неброено пати му беше повторувано дека го дале својот живот за татковината.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Си ја замислував дури и изненаденоста на нејзиното лице кога ќе ги забележи моите пораки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Она што го чув од читателите беше охрабрувачко, иако најчестиот коментар беше: „Се гледа дека го пишувал поет“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа што мислиш дека го сакаш, не е вистинското, тоа е она што мислиш дека треба да го сакаш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не ја гледаше публиката, но сеќаваше дека е многубројна, дека го исчекува.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Кога им кажав дека го познавав татко им Хрант уште од 1936 година, тие го прославија моето враќање како историски чин на книжарницата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Меѓутоа, експертите сметале дека "ширењето на руското влијание" претставувало сосема нешто друго и дека за тоа британскиот политички естаблишмент бил многу заинтересиран.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тоа го очекуваш ти по својата смрт: да бидеш пророк над пророците – не еден од оние кои кажувале што ќе биде со човекот на земјата и над земјата, туку што е во него, и што може од него да биде, и што ќе биде според она што во себе го има, не знаејќи дека го има.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој си арамија од дружината на Катар Ќаа го раниле други арамии по Мегленијата долу, го забркале вариите и накачил горе во Папради, та тука, во Маклата, се напил студена вода од изворчето, испуштил душа и го оставил тагарџикот со парите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И реков дека го скратувам престојот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Витгенштајн особено ја нагласува оваа поента: со цел да постои следење на правила, потребно е да може да се повлече дистинкцијата помеѓу случаите кога се следи едно правило и кога некој само мисли дека го следи правилото: во отсуство на една таква дистинкција, пропаѓа и самата можност за следење на правила.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Таа му велела дека го продала зашто немала од што да живее.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

За разлика од нејзиното љубовно величање на различни диви, ѕвезди и активности што се идентификуваат како женствени, внесеноста на машката геј-култура во женственоста може исто така да изгледа дека е сосема во согласност со некое нагласено непријателство кон вистинските жени.395 Оттука и вечниот феминистички укор: нема тука ништо смешно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За претходните генерации се верувало дека не го разбираат светот толку коректно и потполно колку што го разбираме ние.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Лесно може да се случи и ти да бидеш претепан, но тоа е ловоровиот венец, најдобриот украс на прераскажувачите: колку посилно ќе те претепаат, толку е поочигледен доказот дека твојата фантазија е поопширна; колку повеќе те пцујат, толку е поочигледно дека го привлекуваш вниманието.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Далеку од тоа дека е неизбежна судбина за маж.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако Петар постојано го боцкаше, си помисли, дури и тогаш кога се чинеше дека го фали, со истата слаткоречивост поради која и себеси се сметаше за најмилиот меѓу еднаквите, дури и тогаш кога го нарекуваше „нашиот сакан брат Павле“ и кога зборуваше дека неговата мудрост доаѓа од Бога.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ќе го водам својот народ за рака додека е сигурен дека го знае патот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Пег е еден од оние критичари што сакаат да мислат дека го откриле скриениот клуч за делото на некој уметник”, исфрли Џоен кога Френк ја запраша за тоа додека се враќаа 60 okno.mk во хотелот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А Марио од Палмеро под јорган е склопчен, тој дури и не знае дека го разбудуваат. под тежок покрив соништата спанкото од врева го чуваат.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

И кога ми се причинува дека го слушам татковиот глас забележувам човек со униформа и пушка како ми се доближува. Во паника се будам...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Не само што таблото зависи од теми кои Дишан ги начнал во претходните свои дела, туку и во финалната верзија тој свесно ги отстранил сите преостанати лични референци во „Етант доне...“ и неколку години по конечното прекинување на нивната врска (нејзиниот маж го преселил целото семејство во Бразил) Дишан изгледа дека го сменил идентитетот на женската фигура, менувајќи ѝ ја бојата на косата така што повеќе да одговара на бојата на косата на неговата идна жена Алексина Матис (позната како Тини), со која се оженил во 1954.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Знаеш дека го казнив уште првиот пат кога го фатив како го прави тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Маж!... Маж!... И слатко и горко е да помислиш дека го имаш!... (Лирично настроена, опфатена од чувство на притаен копнеж).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Кога Петко (така се викаше селанецот во новите алишта) го виде самиот Ѓуро јасно му стана дека го погодил местото каде да ги бара „дивите“ в град.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дури сега му текна дека го остави вратничето отворено.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На прво место, согледбите за следењето на правилата како услов го поставуваат тоа дека следењето на правилата мора да започне со тренинг во практиките на заедницата и тоа во јавен амбиент.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Важно беше дека го отвори резултатот и поведе со еден нула.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не ти кажуваа татко ти и мајка ти, дека го сотреа половина свет?“ или „Ај сѐ друго, па и Германка си се направила, сега Германија нека ти даде работа. ... Што бараш овде!..“ И така, од навреда до навреда.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И така натаму. 50 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но жената која можеби и беше тетка Боса, откако ме ослободи од прегработ кусо рече: - Пратив двајца да го зазборат! – А потоа многузначно ме погледна. – Сакав да сме сами кога ќе ти ја соопштам новината дека твојот братучед и вистински преживеа. – Зошто велиш дека преживеал кога и досега го сметавме за жив. (Го употребив зборот сметавме за да ја потсетам на досегашното нејзино тврдење дека Благоја е жив но да ја изразам и мојата подршка на нејзиниот ваков став иако верував дека братучедот Благоја одамна е мртов).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да се важеше, претпоставувам дека сите ние би биле Казанови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој не ѝ покажа дека го забележа тоа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Крај.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

По недела две се најде отепан Турчинот, Катил Шериф, на патот за Прилеп; по друга недела две Тоше Налев им стори абер дека го видел Толета во Битола како се шета по атпазар, та се осмелил дури и на ан кај него да појде и да му ги побара седумнаесетте лири што му остана должен Јован Сиве во Старавина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Веќе беше доцна и во темната соба светеше само екранот на компјутерот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

НАКИТ - Некој намќорест наметливец наклеветил некој кит дека го проголтал загубениот накит. Китот се накострешил и намуртил поради оваа глупава навреда. Така налутен, во еден налет, успеал да налапа 666 намќорести наметливци (по 333 од секој), кои, по долготрајна потрага, во внатрешноста на китот не успеале да го пронајдат загубениот накит. „Само пар нараквици, еден балсамиран наланџија, два магнети, господинот Пинокио и неколку рипки. Накитот го нема“, рекол еден од намќорестите наметливци откако излегол надвор. „Од сега сум наклонет кон китови, иако малку накиснат“, рекол друг. Ете, накусо, уште една нарација.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Првото легнување на Стојна, што таа намерно сакаше да го забошоти, се беше случило кај нашата воденица покрај Пребег.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Санде се колнеше дека го видел.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Фрлете ја тогаш во огон”.18 Дерида исто така се чини дека го споделува модернистичкиот антипредрасудски етос.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дај ми една причина за да останам овде Иако поради маскирната униформа над слоевите зимска облека и ранецот на грбот не можеше добро да погледне надолу кон своите гради, знаеше дека го притискаат редениците со куршуми.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Немој да се грижиш ако од вакви прераскажувања се раѓаат спорови, тепачки и неволји: толку поголема е честа на прераскажувачот колку што поголемо и поблескаво дејствие ќе создаде неговиот расказ.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во тишината глува, на Циљка ѝ се пристори дека го слуша биењето не само на своето срце, ами и на срцата на сите кои се во земјанката.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На вратата, Филозофот ми ја подаде мене свеќата (значеше тоа дека го беше забележал ситниот гест со кој Лествичникот одби да му ја носи светлината при влезот), и потем се обиде да заклучи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таквото непријатно чувство, верувам дека смеам да го наречам непријатно, и оној срам, што самите го спомнавте, всушност биле опомена од Севишниот дека го имате избрано грешниот пат, ме прекина Никола Леко, и покажа со прстот угоре.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Иако машките и женските може, а и мора, да се појавуваат на музичката сцена“, напоменува Милер, „тие не се еднакво добредојдени на неа: исполнителката секогаш ќе има предност зашто за неа се смета дека ја претставува таа сцена, како нејзин знак, нејзинa чинодејка, нејзина суштина и нејзино величие; додека мажот таму го трпат под услов, со инфериорноста или со потиснувањето на сопствените дарби, да помогне да се воздигнат нејзините дарби“.283 Ако маж ја заземе сцената и си ја присвои, тоа ќе значи дека се откажува од своите машки акредитиви, како што бргу им се обелоденило на Фред Астер и на Џин Кели.284 Далеку од тоа дека го консолидира машкиот родов идентитет, чинот на појавување на сцената повлекува одредено количество родова беља за машките изведувачи – беља што, од своја страна, предизвикува низа сложени стратегии за нејзино ограничување и за справување со неа. ‌Она што важи за бродвејската сцена важи и воопшто за изведбените уметности и за самата изведба. (Иако не треба да ги пренебрегнеме и локалните варијации: Џон Клам нѐ потсетува дека „британските мјузикли историски се сосредоточувале на мажите, од Ajвор Новело и Ноел Кауард до Жан Валжан и Фантомот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пристојно е да им се помогне во таква ситуација, дури и ако тоа не го сакаат, бидејќи фактот дека го одбиваат третманот може да биде еден од показателите дека се пореметени.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Да не се навреди, да не се почувствува изневерен.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Чекорот му запре, а тешкиот облак од врел уморен здив замре пред неговата уста.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На масичката на Клара стоеше цртеж за кој не би можело да се претпостави дека го направил брат ѝ - една жена, свртена со грбот, застаната крај некаков раб.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тие мигови, верувавме дека го слушаме божјиот шепот, низ развеаните листови и низ цветовите на липите...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога татко му Трајко видел дека го нема дома, го јавнал коњот (според бате Иле, одма му станало јасно куде е Прокопија), па негде на полпат го престигнал. – Што мајку тражиш тамо? – му се развикал (можам да замислам колку страшно од горе, качен на коњот, можеби со нагрнатата гуња и со кубур и долг нож во појас, му изгледал на десетгодишното дете).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Имам впечаток дека го отворил дневникот и врши преглед на сработените задачи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Прво што направи, погледна кон куќичката на Бак и кога виде дека го нема, писна да плаче.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Рекоа дека го стрелале Италијанците.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Селзник се согласи, но уверен сум дека мислеше дека го сакам Дали заради рекламата што може тој да ни ја направи.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Значи самата ќе мора да го надополнува писмото а и да најде охрабрување за бабата Петра, не ќе може туку така да ѝ каже дека го преселиле на тумбата кај гробиштата да им биде стражар.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И кога мислеше дека го достигнал зенитот во уверливоста на кажувањето, за што добиваше дискретен знак на одобрување од страна на семоќниот А.А., првин се свртуваше кон блиското, големо пано со фотографии и написи, кои наводно сами зборуваа, тој со возвишен и патетичен глас да продолжи: - По ослободувањето на земјата од злокобниот фашизам, нашите народни судови први се пресметаа со предавниците од секаков сој, донесувајќи праведни и револуционерни пресуди и ја воспоставија историската правда.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Можеби ќе помисли дека го сметам за недостоен таа слика да стои над неговиот кревет.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Арафат во себе беше начисто дека беше дел од израелскиот политички фолклор, во кој улогата како претседател му беше строго ограничена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Оваа енергија, оваа женска снага, се чини дека го изразува начинот на нужната независност на социјален план.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Би можел да речам дека го употребувам јазикот на науката на поетски начин.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се разбира дека го прифати предлогот, иако, по неколкуте сторени чекори се почувствува повреден.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога ќе помислеше дека го откопачил, дека го уништил, тој одново пушташе корења, се фаќаше за ѕидот, се чипчеше, гризеше од него и напредуваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Та нели тогаш во Листра му дојде да си ја искубе брадата од ужас кога виде дека ги беа донеле јунците да ги колат во негова чест, дека го нарекуваа со името Хермесово и мислеа дека е самиот Бог што се симнал меѓу нив?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога тој одобри, на ибн Тајко в миг му се стори дека го гледа својот погибелен сон: бегот ја дава дозволата, си рече, поради задоволството што ќе го има, раздиплувајќи ја неговата истуткана душа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Очигледно беше дека го слушнаа нивниот разговор и дека не им се допаѓаат нивните заебанции на сметка на Владимировски.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Кого мислиш дека го спасуваш? Не боли тоа?“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Били говореше дека амфетаминот го измислил Хитлер за да ја одржи својата војска будна и хепи во рововите, но Силвер Џорџ инсистираше дека го произвеле Јапонците, за да можат да извезат повеќе пенкала.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На некој начин, после тоа, тој е почовечен. ТЛ: На некој начин, тој ме потсеќа на некој од ликовите на Вилијам Бароуз. ВГ: Да.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Една година подоцна, некој ни кажа дека го видел во Сан Франциско, но јас никогаш повеќе не го видов, ниту слушнав, освен онаа порака која ја остави на ѕидот кога излезе онаа ноќ.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Потем се приберува и пријдува до пред иконата и се крсти).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Кога таа го праша до каде оди, стана свесен дека го слуша работењето на моторот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Некаква мирислива мирнотија се чинеше дека го исполнува неговиот свет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Навидум ти се чини дека го оддават нејзиното внатрешно незадоволство, но во суштина тие го покажува нејзиниот перфекционизам, кој што таа го бранеше и го бараше во се околу неа, вклучувајки ги сите свои напори да го достигне тоа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во близината се наоѓа културен центар каде што Махмуд Дарвиш ги читал за последен пат своите стихови пред насобраните Палестинци кои не можеле да си претпостават дека го слушаат за последен пат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ослепел уште во првите месеци по Првата светска војна, додека го разгледувал решението издадено од власта со кое го обавестувале дека го ослободуваат од обврската да предава мајчин јазик бидејќи не го познава јазикот на новосоздадената држава.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ги нагласува типично мачоистичкиот неслух на каубојот за иронија, неговото целосно немање свест за можната двојност на неговиот говор; открива колку упадливо нема дух (што е и недостаток и, барем за да биде бучот привлечен, крунска доблест); ги вкрстува, на класичен камповски начин, кодовите на мажественоста и на женственоста231 (спореди со апокрифната приказна за тоа како за време на една литургија Талула Бенкхед му спуштила на некој свештеник кој го нишал кандилото: „Срцка, мантиичево ти го обожавам, ама чантичево ти е џиш“); ја разбива атмосферата на мажествена сериозност околу стрејтерската машка атлетска изведба и нејзината еротска привлечност за геј- мажите; сведочи за неспособноста на кампот дури и да си замисли машки свет во кој ќе живеат исклучиво „нормални“ мажи; ја изместува насоката на разговорот од здодевно, неиронично мажествена кон иронично женствена; го спушта каубојот преправајќи се дека божем го побркал со заиграна дрег-кралица, а тоа значи дека го става неколку скалила подолу на лествицата на сексуалната престижност од онаа на којашто навистина се наоѓа; но и имплицитно ги кара другите присутни мажи што толку сериозно го сфаќаат Каубојот, а сепак не прават ништо за да ја сменат привлечноста поради која и понатаму е предмет на нивното еротско интересирање. ‌

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури, читајќи ја книгата на Андреевски одвреме –навреме ми се присторуваше дека го слушам гласот на мајка ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И кога го побара коџабашијата Митре, и му кажа дека го вика мулазимот Рифат, Трајко му од овори: — Еве, да си и преобуа пинците, ќе дојда.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На самите жени, пак, искуството дека се жени можеби и не им е секогаш многу-многу иронично, а камоли начисто урнебесно, иако и тоа како може да имаат желба или потреба, одвреме-навреме, да се тргнат од него и да се оградат од неговите општествени значења.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И реков еднаш а можеби и повеќе пати на Катерина дека го сожалувам кутриот социјализам бидејќи имам впечаток дека во раните утрински часови работниот човек воопшто не мисли на него, на социјализмот, туку само на својата утроба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се разбудив испотена; надвор дождот беше престанал и мракот паѓаше преку темномодрината на облаците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми раскажа дека го изневерила и го оставила за некој мафијаш со многу пари.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И самата потоа се прашував: „Господе боже, на чие ли име помислив кога пред малку го спомнав она Иван?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Овде следи лутење на самиот себе и четиристотини удари со тупаница во перница затоа што отсекогаш сум мразел кога некој истакнува нешто што го поседува(или мисли дека го поседува).

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сепак, мислење е дека никој кој е при себе не би доспеал во таква ситуација, и дека оние што го загубиле разумот не можат ни да сфатат дека го загубиле.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Навистина мислиш дека ништо важно немам да ти кажам?“, ги крена таа кон мене ококорените очи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Иако нигде не е запишано како сум облечен, знам дека го носам кафениот костум, оној што го сошив во Шнајдерската работилница во Гаково од оние три метра штоф што беа главна награда на новогодишната лотарија кога ја пречекувавме оваа 1951 година во културниот дом на селото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се сеќаваше само дека го погали по главата, но колку и да се трудеше сега, не можеше да се сети што точно му кажала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

--Јас верував дека ќе умеам без ничија помош да ја сместам во таа празнина што самиот ја обезбедив -.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој не можеше да се пофали дека го видел како навечер влегува в кафеана, арно ама затоа мнозина го гледаа како бега од преполните шеталишта и потонува во сенката на долгите, прави и осамени улици по горните квартови на градот и како се оддалечува од ѕидот и ги заобиколува круговите светлина што паѓаат од уличните светилки врз тротоарот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Пред два дена – рече мирно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Јас секако доаѓам во искушение да го тврдам истото но не сум сигурен дека јазикот што јас мислам дека го знам и јазикот што вие мислите дека го знаете е еднакво на сѐ она што треба да се знае за нашиот јазик.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Татко веруваше дека го има клучот на сето сиџилско време.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Колку и да изгледа бизарно и колку и да била Њутн неволна да поверува, токму смеење на трагедија е она што на Њутн ѝ се видело дека го прават нејзините дрег-кралици.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нејзе тоа ѝ беше забавно, па смеејќи му се дека го замолчала повеќе го хранеше како дете одошто самата јадеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа знаеше дека го очекува напорен и неизвесен ден.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- А бре, волу, таа е жената која лани есента си ја измамил, велејќи и дека го познаваш нејзиниот син. Не памтиш?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Филозофот се прекрсти, се поклони пред логотетот и рече: „Го најдовме Папокот на светот, за кој се смета дека го крие истиот запис како оној во одајата што немаш сила да ја отвориш“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само што не зборуваше за нив, тоа е сѐ...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Даскалов веројатно забележа дека го следам неговото однесување па наеднаш како да се сепна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Силно удирам со ногата по подот за да се убедам самата себе дека го допирам и дека постои.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

... Веднаш им беше јасно дека го слушнала и го разбрала разговорот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Додека тој се приближуваше кон постелата на која таа лежеше со рацете склопени на книгата што ѝ лежеше на градите, ми се чинеше дека го видов она што го видов и при нивната прва средба, она што го гледав и при сите нивни подоцнежни средби – онаа присилна воздржаност, онаа скротена возбуда, она исчекување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе ја слушаш исповетта на твоето срце дека го убиваат болка и мака, тогаш, можеби тогаш, ќе допре до тебе гласот на моето срце дека сеуште те сака.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Знаев дека го можам тоа и дека имам сила на еден здив да го завршам факултетот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Виде - невиде царот, измислил еден друг маривет.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Задоволно го погледна сигурен дека го има.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Пријатно му беше од тој глас, мислеше дека го сонува деда си, па лежеше со затворени очи, не сакајќи со ништо да го прекине убавиот сон.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За да го сведам на вистинска мера значењето на нејзиниот збор „часот“ и реков дека не треба толку да е сигурна во своите пресметки во врска со пристигањето на некаков си час.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мито Кривиот, ми рече дека го видел товарен со сандаци...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Најјасно тоа го искажа Лесли Фидлер (Fiedler), од чијшто програмски есеј за Постмодерната Cross the Border - Close the Gap од 1969 (впрочем, тој не е објавен во книжевно списание туку во Playboy) ќе цитирам неколку пасажи: „Речиси сите книжевници се свесни дека го проживуваме мртовечкиот грч на Модерната и породилните маки на Постмодерната.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Некои тврдеа едно ќесе, други еден ѓум, трети понагодија — еден тагарџик, а четвртите веќе рекоа дека го товарил магарето — цел товар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога би постоело такво нешто, продолжуваат инпликациите, од сопствените когнитивни ресурси би можеле да препознаеме дека коректно употребуваме некој израз, (или, поопшто, следиме некои правило).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Онисифор со обетка на увото не е далеку.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Никогаш полошо не ми било, - рече Бошко заумено и му раскажа сѐ како му порачал Луман и што мисли дека го чекало.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога посочува на традиционалното претпочитање на суштинското и централното наспроти акциденталното и маргиналното тој идентификува и преиспитува некои од најстарите, најопшти и најдлабоко вкоренети убедувања на нашата култура.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овој помисли дека го излага селанецот, го најде будала и му нарача пак до пазар да му донесе.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тој е она што мислат дека го претпочитаат повеќе од традиционалната геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ме галеше по косата и велеше дека го разбира тоа што ми се случило.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ми се чини дека го погодив. Инаку не ќе рикнеше така.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Забелешка: треба што подетално да се објасни случајот кога обајцата здогледавме некои црвени дрвја немоќни да прозбориме свесни дека црвените дрвја се зборот кој го означува раѓањето на овој културно- историски споменик под заштита на државата дека црвените дрвја се знак за нашето враќање во петтиот век и дека го разбираме јазикот на тоа време.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Арго-то е направено да овозможи работникот да му каже на газдата дека го мрази: ти живееш добро, јас лошо, ме експлоатираш и парадираш во својата лимузина, ќе те скинам...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дедо ми рече дека го има зачувано уште од времето кога бил полицаец.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Всушност тој продолжи да зборува за тоа дека го вознемирува проблемот на ослободувањето? - Ослободувањето? - прашав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А кога ќе се врати пак кај Мухамеда да му докажува дека го напуштил Ристоса и прешол во неговата вера, тогаш Мухамед уште полуто ќе го измаршира и ќе му рече: Не ми требат мене предавници; оди кај сакаш!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не дека не се посомневав оти може да е во прашање и такво нешто.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се чини дека го плаќаат данокот на непромислениот абортус од студентските денови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мислам дека го избрале најлошиот начин ближниот да го поштедат!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- А најстрашно е - зборувам со измачен глас - јас мислам дека јас сум виновна, дека го донесов вирусот...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Уште повеќе што Централниот комитет изречно ми заповеда - Младичот никогаш да не разбере дека го убил токму него, Ѓорчета Петров.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но, нема добри писатели коишто не го разоруваат (дури и кога мислат дека го утврдуваат) кодот на сопствените предестинации: религиозни, национални, историски, психолошки... 48 okno.mk Ако сум слободен да го изнесам својот став, не сакајќи овде да влегувам во аргументите на сите други ставови, го претпоставувам Рембо пред сите католици на францускиот 19 и 20 век, а Матош пред хрватските; Војнович пред сите руски православци, а Домановиќ пред српските; Омар Хајам пред сите муслимани, Витман и Емили Дикинсон пред сите американски моралисти; Еразмо на острата смеа пред пајажината на верската схоластика, Оскар Вајлд пред сите викторијанци (крутиот британизам); Томас Ман пред лажната и простачка, „мистичка” (мистификаторска) опиеност на сите настапувачки национални гордости; Кафка и Џојс пред секој „реализам”; а Ниче и Шопенхауер пред секоја катедра на големи мисли... »» Каков, во таа смисла, треба да биде ангажманот на писателот?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Над мене се извишуваат високи борови и се чини дека го допираат небото.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сметав дека го исполнив својот долг.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А тогаш наведнат, со пушката преку рамо, во која останаа само уште два неубоити фишека, што ги изнајде на дното од пазуварката и ги стави за секој случај, преклонето зачекори надолу по широката трага, свесен дека го надмудрија, дека го исплашија, дека го маѓепсаа така, за веќе ни еднаш во скоро време ни да не помисли на лов на самјаци.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се уште го гледам тој негов поглед...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога минувате улица му го стегаш рачето толку многу што почнува да се жали дека го боли, а тебе ти е страв, страв од тоа да не ти се измолкне, да не поттрча, да не го удрат, да не го повредат.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Се разбира дека го зеде.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Веќе не е ни важно. Народот вели - далеку од очите далеку од срцето.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Иако малку се врткаше во куќата, и таа како да почувствува дека го губи Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во еден документ пишува дека го виделе во Кјото, некаде во времето кога таму се градел храмот Намбанџи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Големиот црвен кауч, оној кој ќе биде толку многу пати фотографиран следните години - оној црвениот, кој го искористивме во толку многу филмови - Били го најде токму пред “Y”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се сврти сиот кон мене и се обиде да ми ја стави раката на рамото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Реков не. Мислам дека го реков и твоето име.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Дури почнал да се плаши дека го имаат заборавено.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Видовит сум, Онисифоре. Ти се колнам дека го видов и дека знам што нè чека ноќва.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сè што се покажа дека го знае и на кое даде потврден одговор беше неговото сопствено име.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Едно попладне го освести ладен плисок на вода врз лицето и сети дека го свлекоа од височината.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ѓорче се замисли и долго ги слуша грмежите од бомбите. Му се стори дури дека го гледа и чадот од нив во гората под Добро Поле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога се поместија куферите од чезата, преполни со книги, широко се отворија и од нив излегоа многу книги, едни велеа дека го поарчил времето за книгите, времето во гурбет, други велеа оти нешто му се заматило во умот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но дека отсекогаш имал разбирање за нив. – Но службата има предност!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во приказната постои ужасна слабост, која нашите пријатели, почитувачи на веродостојноста, никогаш не ја забележаа: ноќта во која се пронаоѓа бродот со телото на Ребека открива една чудна сличност.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Она што му се допадна не беше толку неговата убавина, колку изгледот што му се чинеше дека го поседува, како да припаѓа на време сосем различно од сегашното.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мачно му е дури и да се сеќава дека го мразел другиот што за него немал ни лице, ни положба, ни определен број години туку бил само глас на омраза слична на неговата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Од спротивната страна на жицата до неговите уши допираше метално чист глас кој по својата боја му беше познат, беше сосема сигурен дека го имаше слушнато и порано, но не знаеше кога и од кого.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе забележите дека го привилегирав терминот “тераписки” во овој контекст, користејќи го само за да го модифицирам “разговор” и со тоа да го ограничам опсегот на проблемот. (Ваквото привилегирање на еден термин е препорачлив трик на философите и теоретичарите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Жените тогаш се собирале пред куќата на мајка му, влегувале внатре и молчејќи ја жалеле; тоа станувало оние денови, кога ќе се расчуело дека го носат врзан. Било заради кражба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неговите деца како да немаа татко, а секое од нив имаше две мајки - Клара се грижеше за нив како за свои.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

КОСТАДИН: Многу умно мисли татко ти!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

За нивните традиционални гледишта кои што сѐ уште се прифаќаат поради навиката и предрасудите се смета дека го оневозможуваат прогресот на човештвото кон подобро знаење. 76 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мислам дека го почувствував и допирот на нејзините усни до моите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А потоа како и на мене да ми се обрати? Или само ми се причини?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зборуваат пред Давид на плоштадот Сињориа, шепотат пред Давид во Академијата, зборуваат и надвиснати над гордата замисленост на Арно, зборуваат ама баш секаде.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Почна да станува од креветот од штици, полусигурен дека го слушнал гласот на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од капетанијата го прекоруваат дека нема појас за спасување.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Уште едно јавување и мислев дека го идентифицирал Чедан, кој ја водеше „Хосакината” екипа за испитување на протеините.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ненадејно слугата влезе и му јави на Гарванов дека го бара едно непознато лице.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тоа значи дека го сака Крлета!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако молчев ќе значеше дека го знам она што го знае таа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа сфати дека го навреди командирот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Претпоставувам што можело да има во писмото оти за неговата содржина може само да се нагаѓа од она што останало во моето сеќавање и според оние забележувања на моите откако дојдоа дека го читале и плачеле.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Едноставно не смеел да се повлекува, морал да докаже дека го надвјасал челникот со рогови коса над бледото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Преживеа десетина атентати, смртоносни авантури, истребувачките борби во Либан, чести обиди за ликвидација, среќен пад од авион.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А моето распрашување од прилика течеше вака: Извинете, а собава до вашата дали е собата на Мирко Бунде?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

— Море, мирни калуѓери и на Велипеток прасе јадат; било та се рекло — одговори Јован и го ослободи Толета дека збор нема да испушти по однос на неговата посестрима Митра Брлева, што ја остави пред две три години во Софија, а која се врати и настојува да тргне со него како негов четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гркоманите беше го наклеветиле на властите дека го бунтува народот против султанот и ништо не помогнаа ни поткупите, ни молбите и ниту, пак, вистинските и честите свидетели.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А: Уф, уф. И природно претпоставувам дека вие не се согласивте со тоа

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И за миг ми се присторуваше дека го здогледувам татко му Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Грејем не рече ништо и Пол сфати дека го прободе во вистинската точка.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Написот на Скот Џејмс е, всушност, многу информативен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Круме Арсов, најмирниот во дружината, испил половина грне чај од тревки со ракија и заспал на својата кола.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кога забележа дека го нема? – ја распрашував додека ја превртувавме наопаку цела куќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И сѐ што правеше тој тука излегуваше дека го прави, благодарејќи им ним и на нивното проклето зборување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Алекса не се изненади, а Петко излезе веднаш по Бајракот и Ѓура та и тој назорум тргна по последниов на пет шеесет чекори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

дека (сврз.) - го (зам.)