дека (сврз.) - им (зам.)

1. За скицирањето на денешните работнички проблеми Tuta est custodia, quae sibimet creditur. Најдобар чувар е оној кој сам си ја чува сопствената ствар.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како своевидно резиме, по вака спроведената студија, а врз основа на презентираните искуства на дел од македонските работници кои, во годините наназад, се одважија да водат работни спорови против своите работодавачи – можеме да ги нотираме следниве присутни проблеми, на чие отклонување активистите на ДСП „Ленка“ имаат намера поинтензивно да работат во периодот кој следи: 1) Недоволно познавање на работничките права Особено зачудува, а на моменти иритира и обескуражува, евидентната незаинтересираност на работниците за осознавањето, макар и на основните права од работен однос, а камоли пак за запознавањето со начините на нивна заштита и унапредување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Речиси никој (со исклучок на синдикалните активисти), 299 не знаеше како оди процедурата за основање синдикат на ниво на работодавач; потоа, многу малку работници знаеја дека работодавачот мора лично да им врачи отказ во задолжителна и единствено релевантна писмена форма и не може туку-така усно да ги „избрка“ од работа или, пак, дека им следува право на дополнителна пауза за време на течењето на отказниот рок – со цел барање нова работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дури и познатите „кофи хаус“ каде што во Амстердам легално се продаваат сите видови хашиш и марихуана, се на удар на критиката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сигурно е дека активностите на Бирото за советување спречуваат болести и можеби спасуваат животи, меѓутоа никој не може со сигурност да каже дека им е загарантирана можноста за натамошна работа. 156 okno.mk „Секаде каде што има групи од млади луѓе, има дрога“, вели Херман.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За разлика од нив тој ги исклучува од уметничкото уживање сетилата какви што се, мирисот, вкусот и допирот, бидејќи „тие сетила се во врска со материјалноста како таква и со нејзините непо­средни сетилни квалитети; мирисот со материјалното испарување низ воздухот, вкусот со материјалното распаѓање на предметите, и допирот со топ­лото, ладното, мазното и т.н.”
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Овие сетила не се адекватни за прием на уметноста, бидејќи во смисла на Hegel-овата естетска теорија, уметничките предмети се релативно самостојни, што значи дека им бегаат на сетилните односи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Затоа, кога ќе ги чуете дека им се смеат на Херцеговците, знајте, себе си се смеат. Маргина 35
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И на другите така ќе им правеле, ако ги разберат дека им помагаат на нашите в шума.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Влегоа внатре, исфрлаа што најдоа, искршија што сметаа дека им е непотребно и наредија на полиците некои нивни работи...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Отсекогаш бев уверен во тоа она што ни се случува нам дека им се случува и на нештата околу нас: книга со книга, флејта со флејта и врата со врата дека си разговараат меѓу себе, си шепотат, се разбираат и убаво се сеќаваат на сè што одминало...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Заклучивме дека им е тешко на пријателте: оние, вистинските, сè помалку ги има, сè повеќе раздаваат од пријателствата на дузини нови пријатели, соочувајќи се со опасноста еден ден и без да сетат да си ги потрошат сите резерви пријателства.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
„приватен културен сектор”) поттикнувана и произведена од истите оние проклети г’зни вовлекувачи и бирократи кои леле­каат за нивото, за запоставената „национална свест” (т.е. дека им фалат уште пари за нивните ступидни и бескрајни умножувања на еден ист анахрон и досаден „културен” дискурс, т.е. чиновнички драпаници составени од деветнаествековни стереотипи, смртно досадни дури и тогаш, а камоли денес).
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Изгледа дека им недостасува муниција.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
7. На луѓето коишто чувствуваат дека им е грабнат нивниот сопствен социјален идентитет, прафашизмот им доделува една единствена и најчеста привилегија: дека се родени во иста земја. Тоа е извор на национализмот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Така тој мачкаше платна што не се продаваа како слики, а таа ја крпеше живеачката што се кинеше токму кога мислеа дека им е убаво.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Што се однесува до ковчезите за сахрани, јас најсериозно сметам дека им минува времето. Наскоро ќе се најдат на отпад.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Може и од друг материјал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и нови потреби ќе се јават. Еднаш, кога се уште му пееше петлето на Боге од Бањи, лично му реков: зар мора мртовечките сандаци да се прават само од штици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не ѝ припаѓаше Таша на твојата сорта. Не знаеше да праќа онакви абери.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во нашево ново време ќе завладеат и нови техники.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи ништо не знаеш за нив, а најмалку знаеш за нивните карактери и за тоа дека тие без зборови а само со нивните женски абери умеат да си го добијат она за кое сметаат дека им го должиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чувствував дека на двајцата им требав, дека им беа потребни мојата љубов и мојата сила.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Двајцата изјавија дека не го префе­рираат тој начин на однесување, но не можеа да не додадат дека им се чини дека другиот партнер го преферира.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали сметаат дека ваквиот начин ги збогатува нивните животи?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Бев разачаран и до солзи навреден. Сетив дека им пречам во нешто за кое не смеев да знам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тагуваше отец Стефан како и секој завидливец при средбата со поголеми од него, не забележувајќи дека им е рамен; снеможуваше кога ќе видеше на себе рамни, сакајќи предност и власт над нив; се тресеше од страв при погледот на помалите од него духом, плашејќи се да не се израмнат со него, и дури, да не го надминат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оние што мислат дека им се задира во основите на општественото достоинство или дека дури им се подриваат тие основи, можеби нема добро да го примат тоа неспорно политичко натрапување – особено кога општествените повластици што одат со нивниот конвенционален родов идентитет се веќе толку малобројни, толку раштркани, толку привремени и кога толку лесно се губат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како компаративна студија за Црнците, Евреите, лезбејките, геј-мажите, логорашите во концентрационите логори, за децата и за другите штитеници на „тоталните институции“, таа беше ран класик на лезбејските/геј-/квир-студии, а и денес вреди да се чита.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но има многу луѓе, а некои од нив се жени, кои не го делат тоа мислење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Меѓу механизмите за справување со општествената доминација за кои Адам сметал дека им се заеднички на разните угнетени групи што ги проучувал беа и оние што ги нарекол „бегање од идентитет“ и „внатрегрупово непријателство“.440 Овие фрази упатуваа на општествените и на индивидуалните стратегии преку кои припадниците на угнетените групи гледале да ги смалат личниот цех и психолошката болка на општественото отфрлање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Приказот на Адам за општествената доминација и за нејзините последици и натаму има голема објаснителна моќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Адам, кого веќе имав пригода да го цитирам, ја објави својата докторска дисертација (која стана првата од многуте негови книги), по име Опстанокот на доминацијата: инфериоризацијата на секојдневниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, сосема е во согласност со логиката и со имплицитната политика на машките геј-културни практики да се смета дека никому природно и автоматски не му следува право на такво достоинство и дека е нечесно да се бара општествена повластеност на туѓа сметка во свет во кој некои луѓе се дисквалификуваат од сериозна размисла поради нивната општествена обележаност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Жените навистина имаат што да загубат во оваа состојба, макар било тоа и нешто за што машката геј-култура смета дека не вреди ни да се задржи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И нема што да читаат романи, да гледаат филмови, да запишуваат предмети, да гледаат изложби и да одат на културни фестивали што се фокусираат на геј-мажите. ‌Во 1978 г., канадскиот социолог Бери Д.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Често се случува да зборувам со математичари или логичари кои велат дека им се чини неопходна деконструкција во нивните сопствени подрачја.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Одиме? Ја прифативме поканата, а Исо со мобилниот ги извести роднините дека им носи гости.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не сакајќи тоа сами по себе да го искажат, војниците крадешкум погледнуваа и само со гестови даваа на знаење дека им сочувствуваат на дојденците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мислеа дека им се враќаат децата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Само ми се чинеше дека им го слушнав гласот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ќе испискаа и некои од луѓето наоколу кога ќе разбереа дека им загинале блиски.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сметаме дека следниве вистини се очигледни: -Дека сите видови се создадени различни но еднакви; -Дека сите се дарувани, секој посебно, со одредени неотуѓиви права; -Дека им припаѓа Слобода да живеат, Слобода да се Развиваат и Слобода да бараат Среќа на свој сопствен начин; -Дека за да ги заштитат овие од Господ дадени права, социјалните структури природно се појавуваат, засновајќи го својот авторитет врз принципите на љубов кон Бога и почит кон сите форми на живот; Кога која и да е догма на владеење ќе стане деструктивна по животот, слободата и хармонијата, органска должност на младите членови на тој вид е да мутираат, да исчезнат, да иницираат нова социјална структура, поставувајќи ги нејзините основи на такви принципи и организирајќи ја нејзината моќ така што ќе биде можно да се произведе сигурност, среќа и хармонија за сите живи суштества. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 61
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Генетската мудрост сугерира дека социјалните структури, долго градени, нема да бидат отфрлени заради неважни причини и минливи цели. Екстазата на мутацијата е балансирана со болката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Досегашното искуство покажува дека припадниците на видовите повеќе се склони да страдаат, бидејќи злото носи страдање, отколку да ги отфрлат формите на кои се навикнати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сепак, секогаш кога барем за миг останувавме насамо, а ретко кога останувавме насамо повеќе од неколку мига, јас одново го молев да ми дозволи да живеам во неговиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа му велеше дека начинот на кој се изразува не покажува дека е слободен, туку дека ги презира жените, дека им се потсмева и ги понижува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го молев да се преселам во неговиот дом, а тој ми објаснуваше дека им недостигаат пари и немаат доволно простор, затоа што секоја година им се раѓаше по некое дете: прво Матилда, потоа Мартин, па Оливер, Ернст, Софи, и на крајот Ана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој за миг молкнуваше, чекаше некој друг да земе збор, а потоа пак започнуваше со своите непристојности.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа што и аплаудира, значи ли дека им ја враќа?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така, на последната турнеја во два града во Србија и во исто толку во Бугарија, кога и реков на колегите од театрите дека им завидувам оти имаат постојано затоплени сали, па не водат грижа за тоа колку салонот за публиката е затоплен, односно колку е затоплена сцената местото каде артистите треба да ги реализираат научените сценски креации, се зачудија. Зошто се зачудија?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Па, никој не им рекол дека им завидува за најспоредната работа во институциите каде, пред сѐ, е важна креативната дејност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Од една страна, луѓето се лакоми, сладострасни, непослушни и самоуверени – тие, без скрупули кон другите луѓе, кон своите браќа, можат да посегнат по она што мислат дека им треба, по она што го посакуваат – јаболкото, парите, жените, што и да е.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Ако веќе некој ги пуштил од дома значи дека им верува во нивниот ум и постапки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеја дека им се причинува, очите продолжуваа да ги бегаат, сите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Или барем се лажеа дека им успева тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваа да се радуваат, додека тој поставуваше на масичката; јасно сетија дека им е сосема добро. Сега јадеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Првиот пролетен ден, слободни за неколку часа од интернатска суровост, тие го користат, фатени еден за друг со раце се кикотат вака, без некоја смисла, само за тоа дека им е добро а нешто во нив шири крилја, и сите лесни како птици летаат во просторот од вода, сонце и ситен влажен песок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нема да можеш да општиш со младата по дома, туку само во кола на некој запуштен паркинг зашто секогаш едно ќе биде со температура, па ќе биде дома, или сите ќе бидат здрави, ама барем две ќе бидат тажни дека им фали оној другиот родител што не е дел од ова, закрпеново семејство.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Секако дека им беше заповедано да убијат или да паднат убиени.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Понекогаш ми се причинува дека им ги читам мислите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Господ еден ќе знае колку лудите доаѓале до сината боја, но познато беше дека им дејствувала како многу полезен лек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не знам дали погрешно мислев кога говорев дека им удираш бројки на луѓето и дека ги редиш како акти во своите фиоки, но тоа сега ми е сеедно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Велеа дека им влевал нешто човечко, возвишено на цвеќињата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беа свесни дека им претстои голема макотрпна работа на која тешко ѝ се гледаше крајот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И во оваа битка беше понесен од непресушниот вруток на своите големи идеи коишто мислеше дека им недостигаат на Балканците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секако дека им беше заповедано да убијат или да паднат убиени.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зашто човекот на голем велосипед со крилја рекол дека им е рамен на птицитеи ги стиснал педалите со стапалките.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се фати до него не пуштајќи ја Јага, која го влечеше попот а тој пак најде девојки, сестрите на Геле, има мавна со рака, ги повика - и наеднаш се развиори врескав и трепетлив и шарен ред луѓе и жени, веќе не се можеше поинаку: дури и најстарите почувствуваа дека им потскокува срцето во обрачите на ребрата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Секогаш кога решаваше судоку, гледаше фудбал на телевизија или читаше весник, го мачеше мислата дека им се придружил на многуте кои немаат ништо против владеењето на режимот и дека ја направил вистинската работа, вистинскиот потег кој му донесе некаква иднина на неговиот син.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дали знаеше дека толку многу те сакаат и дека им значиш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Владиката уште пред да влезе во куќата, уште од прагот, му рече на Цветко и Цветкојца дека им носи убава вест за синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој истовремено беше свесен дека им помогна на своите родители така да постапат кон Марија и кон неговото дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој побара три цени, та овие веќе му дадоа една и пол, но Петруш и понатака се колне во денешна света Петка, утрешна света сабота, други денешна света недела и сите годишни светци, си ја пцуе по десетти или стоти пат мајката оти не сака од нив да печали, и исчепкува уште една четвртинка од вредноста, убедувајќи ги своите пријатели дека им ја дава стоката „под зијан, само и само да не ги пушти на друго место, да им услужи, и да не речат прилепчани оти на Петруша му избегале муштериите и отишле на готов пазар кај комшијата Плашета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
– Мислам дека им е денот на Старавинци ваши, та ќе накачам да пишам некој шиник ако милуваат – и тргна со коњчето нагоре по тесното и стрмно патче каде што настрадаа Суљо и неговата дружина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога дојдоа, кадијата ја соопшти положбата и ги покани да помогнат и тука да се доврши работата, а за да ги убеди дека си стои на зборот, им напиша од своја страна тапија од своите чефлизи во Рувци и Алданци, а беглербегот им напиша повелба, дека им ги подарува сите дванаесет села од Старо Мариово сосе луѓе, за вечни времиња и ги прави мариовски бегови со сите беговски права, поставувајќи им само два услова: да се потурчат и да најдат чаре и начин да се победат бунтовниците.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Гласот на Геле кажува дека им требаат дрва за огнот оти ќе се изгаснел.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во некоја фаза од праисторијата мажјакот и женката на хомосапиенсот се договориле дека им е побезбедно заедно отколку сам-по-сам: тој ќе ја брани од сабјастиот тигар, таа ќе му готви манџа од мамутска коленица, а заемно ќе си се развеселуваат гушнати под крзно од опосум. Ем бизнис, ем плежр!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тие му бација рака на отец Иларион и му кажаа дека им е ќерка.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На оние на кои ќе им речеше дека им е одлично виното, летаа од радост и постојано го викаа на пиење.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Стивенс помисли дека им забраниле игуменот и отец Иларион за да не ја убие мечката, та продолжи сам да оди да ја бара. Но попусто.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Одејќи по нив, Трајче забележа дека им се палтата одзади поткренати и дека под нив нешто носат скриено.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајките, кога ќе слушнат дека им плаче бебето брзаат да го смират.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Толку беа внесени еден во друг, (или мракот го создаваше тој привид), па на Анастасија ѝ се причинуваше дека настојуваат да ја испијат еден од друг сета слобода за која веруваат дека им припаѓа, дека ја поседуваат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие беа уверени и тврдеа дека им е израсната и втората половина, и дека се потполни, самостојни кругови.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Можеби, според годините на производство, нетрпеливоста меѓу овие два часовника беше остаток од Студената војна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Вистинската уметност изникнува,тоа одамна се знае, со прецизноста на секој потег, за која, а тоа ми стануваше сè појасно, немам доволно време (подвлечено три пати!) - пријателите, дури и кога сум најжестоко убеден во тоа што им го кажувам, сè помалку ме слушаат, па имам впечаток дека им зборувам на глуви и дека е крајно време да почнам да ги запишувам речениците за да не се трошат залудно, но и покрај тоа, и натаму постојано дрдорам или си дрдорам, а речиси ништо не запишувам - во разговор со Мики, еден од тие оглувени пријатели од детството, не можев да се сетам како се викаше оној јужен ветар од Водно што им ги креваше фустаните на жените.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се случува, ама знам дека тоа не е од лудост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев дете кога го слушнав татко му на братучедот Благоја под лозницата во дворот како вели: Се случува одвреме навреме да откријам дека им се обраќам, дека им зборувам, на птиците, на магаренцето па дури и на прачките во лозјето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ама како што нам ни било во лулката на демократијата, не верувам дека им било на другите наши во тамошните татковини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не дека им се плашам. Туку за инает...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Или ќе помислат дека им се причинило оти те виделе. Дали ќе дојдат да ми се извинат?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Убавата и стројна Евдокија од Прилеп само побелената коса ја кажуваше дека е во поодминати години, а благиот збор и насмевката во лицето дека им станала трета мајка на неа и на Добра, а на Ленчето баба.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се исплашив дека можеби нешто ќе ме кара, можеби дека им пречам во работата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да, малку подолу, во зградата зад оваа, - му се правдав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Прво, морав да се обидам да се контролирам при испуштањето гасови поради тоа што не сакав да ги разбудам роднините и да ги потсетам сите дека им се оди во тоалет, а уште помалку сакав да ги слушам скоро нечујните чекори на тетка ми како патролираат пред вратата и чекаат да влезат внатре за да ги исчистат моите гомненици од нејзината шолја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Изумив дека им го оставив на другарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бахтијар Паша го разурнал и го запалил Крушево, ама историјата забележала дека им оддал војничка почит на херојски загинатите востаници на Мечкин Камен.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
ГШ сметал дека нема потреба од нивно присуство, особено што одделни членови на британската и американската воена мисија доаѓале во допир со „реакционерните“ елементи, ја клеветеле нова Југославија и се занимавале со растурање пропаганден материјал.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
274 Се однесува на формирањето на Првата македонска ударна бригада од Македонија под Грција на 18 ноември 1944-та во Битола. 276 На 10 декември 1944-та ГШ на НОВ и ПО на Македонија го известил ВШ на НОВ и ПО на Југославија дека им било соопштено на сојузничките мисии да ја напуштат Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Значајно место одвоив и за заедничкото летување со родителите на Црното Море во Варна, за кое тие рекоа дека им е „прв, втор, десетти и последен пат во животот“, а јас воопшто не се согласував со нив, зашто ние со Бреза таму се чувствувавме како да сме деца на најбогатиот човек на светот: сè што ќе посакавме добивавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ама, умрените не знаат дека им носиме цвеќе, нели?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие од селото се разбегаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Видовме дека им дошла помош.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога Влаинката ја соопшти нажалено веста дека сепак не успеала да најде ни млеко, ни бибер, иако имала богати комшии, Марин Крусиќ извади некакво кесе со темно-кафени зрна од торбата и, со кралско движење на голем занесеник, објави дека им носи кафе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тодора брзо размисли: „Па, за да се види дека им се прави чест на правите муслимани.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Велат дека им е преку глава од тоа мое Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е, гледаш?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Свесна бев дека им пречат некои работи кај мене, како на пример тоа што се капев секоја вечер, редовно ја менував постелнината секоја недела, постојано се перев итн.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)