дека (сврз.) - му (зам.)

Изненадена од сопствените зборови, јас пак сфаќав колку е корисно на глас да размислуваш пред некого што гледаш дека му значи да те разбере и заради него ја кршиш лушпата на некоја своја замисла што скришно зреела, како ореово јадро во својот мрак!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Рече дека му е драга бидејќи му е подарок од Словенецот Градник, роден во селата над Трст, кој пребегал во нашата војска уште пред капитулацијата на Италија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очите толку многу му гореа што му се чинеше дека му чадат како вули од кои тукушто не потекла првата ракија.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И не реков само дека сме се сретнале пред вашата врата, туку и дека разговарав со неа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Освен што некој еднаш на неколку години ќе пронаправеше некоја свадбичка за децата што ја напуштаа Брезница и тоа дека закопите толку многу имаа зачестено, што брезничани почнаа да стануваат сè поуверени дека му се ближи поштомот на селото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ливајн се насмеа со широка идиотски пробесена насмевка за која знаеше дека му оди на нерви на поручникот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Татко ѝ на баба Севда, како и другите домаќини луѓе, кога ќе почнеа да одат со патерици, тоа го оправдуваа велејќи дека му треба за да се одбрани од кучињата, што беше вистина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не, оној глас, она нашепнување, што го спомнав пред малку, не доаѓаше однадвор, или, отстрана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа стоеше во погледите на оние двајца такво, што на Змејко еднаш му се стори и дека му се допаѓаат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А потоа и на вечера го поканив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одеше со чувство дека му гази в петици на она ѕвере, што поминало тука не водејќи сметка за него; беше лесно да се чекори по тој широк пат, беше одморен чекорејќи по него, а кога навлезе подлабоко меѓу дебелите стебла под снежната сеница на крошните од дрвјата, тој можеше бесшумно да се покажува во секоја од идните долки, што му го сечеа патот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Паметам дека му реков во врска со чесноста на Иван Степанович; убаво паметам оти му реков, и тоа од збор до збор, веројатно поттикната од некое внатрешно претчувство, дека чесните луѓе веќе ретко се среќаваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Храбар е, од ништо и никого нема страв, а пиштол носи во секое време, уште што не спие со него, секогаш го има закачено на панталоните одзади.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не може да биде писател оној што не сака да чита или што вели дека му е досадено да чита туѓи дела или оној што лесно се проектира во смешната ситуација на Гвендолин Карду, ликот од пиесата „Важно е да се викаш Ернест“ на Оскар Вајлд.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Си помислија дека таму, во затворот му се случило нешто на Ѓорета, штом Атанас толку силно го плачеше, или дека му се случило нешто, лошо, на некого од Ѓоревите тука, во Поктовицата, или, пак, дека нешто лошо му се случило лично нему, на Атанаса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не беше сигурен, но му се причини дека му е речиси врсничка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кузе рекол во управата дека му го продал некој Албанец од околните села и така се покрила работата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога видоа дека му е трештена главата, отидоа кај началникот и му рекоа: „Луд е, господине, не знае што зборува...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Многумина им префрлуваа на Димитрија и на поп Јакова зошто му ги дале в раце на кадијата документите, но овие се бранеа дека му ги дале да го убедат во своите права без да се сомневаат дека еден кадија ќе биде толку неправеден да задржува на сила царски фермани.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Што морала таа? Морала да ги чува толкуте деца, да се грижи за сите мали и поголеми нешта, да го поправа расипаното, да го оздрави болното, а тој, Никола, се бавел божем со големи работи, го гледал светот “од точката од која и бог нѐ гледа нас“, што би рекол Симон, и од таа точка, се разбира, мислел дека му е дозволено да издржува и друга жена, љубовница Ерменка, па уште и паштерката да ја соблазнува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ти префрлам дека мене аргатка ме стори! Задругарка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На пример, тој знаеше да направи такви работи што човек, ако добро размисли, ќе рече дека му недостасувало нешто, но не беше така!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во последен момент се извлече од стапицата што мислев дека му ја наместив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ласте беше тежок; му тежеше снагата и доколку одеше на левата страна од улицата, се зашантуваше в десно и, кога ќе почувствуваше дека го преминува работ на тротоарот, и дека му се заканува опасност од улицата, веднаш се коригираше и навалуваше в лево.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Каков злостор е тоа синот да посака да биде поблизу до татка си?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- И ќе ти нацртам, сè што пие вода - пиле, вилино коњче, крава и момиче.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Најмногу ме мачи сознанието, дека еве и сега, од оваа раздалеченост не сум сигурна каква требаше да биде и што да содржи приказната што требало да му ја раскажам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Постапката за заштита на уставните и законските права на граѓаните пред Народниот правобранител се покренува со поднесување претставка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Црцорењето на птиците, зуењето на вилинските коњчиња и скакулци, налетите на ветрот - сè беше како крик на болен што умира, и страшно, страшно далеку.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беше, како и секој пат, облечен во неговата доземи долга бањарка за која што баба ми Санда, мајка му, тврди дека му ја купила кога тој имал десет години и дека ја има зачувано сѐ досега само затоа што била изработена од многу квалитетен фротир што денес веќе не се употребува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Рацете како да му трепереа кога ќе ги поткренеше. Иако гореше каминот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неосетно, и телото ми минува во друго, во предмет на уште една слика, можеби насловена „Набљудувач“ или нешто слично, и таму, додека во профил, делумно засолнат со дланките на кои се потпирам гледа во жолт, типичен есенски пејзаж, се чини дека му е добро, иако, што се однесува до мене – кон неговата душевна состојба јас сум сосема рамнодушен.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Беше толку збунет што тоа му овозможи да си рече дека треба сè добро да се промисли, дека му треба време колку-толку да се смири за да може да размисли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Ти, Марије, си одиш со Мушона, а? Змија лута ќе те клукне, ќе те обеса на сретсело, да знајш? — ја судеше еден ден Толе во Бзовиќ дваесеттодишната убава чупа Марија Милетова од Старавина, за која разбра дека му се подала на Мушон Евреинот што држеше дуќан во Старавина за некакви си прстенчиња, грлувчиња, мониста и други ѕрнѕурки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Акакиј Акакиевич навреме ја беше почувствувал задолжителната бојазливост, малку се збуни и, како што можеше, колку што му дозволуваше слободата на јазикот, разјасни, со уште почесто додавање на зборчето „онака“ отколку другипати, дека шинелот бил сосема нов, и дека сега е ограбен на најнечовечен начин, и дека му се обраќа нему, за да се заложи на некој начин онака, да му напише на господинот полициски врховен началник или на некој друг и да го пронајде шинелот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој е осуден да го повторува овој компулзивен премин поради тоа што открил дека му е тешко да остане топол, и одвнатре и однадвор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А тој нè гледа и не се лути дека му додеваме, веќе стопати ни рече дека видот е изгубен неповратно, ама нели надежта последна умира, па да го прегледа татко ми.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Забележав дека му се допаѓам за зет и така испратив стројници и со стројници се зедовме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во оваа експресионистичка претстава, рој од извртени линии повлечени со молив ја опкружуваат истоштената фигура на Христос, чијашто една рака безживотно паѓа, додека другата успева да направи малку пожив гест.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А може само мене ми се стори дека му побеле косата. 215
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но сега знаеше дека му е намалена храната на другото јагне, рожбата на овцата, па веднаш донесе во копанка солени трици, ја издвои овцата која отсега повремено ќе требаше да дои две јагниња ѝ ја даде оваа додатна храна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Свиткан на клопче, во полноќта, тој чувствуваше дека му е студено, а не беше во состојба да го подигне ќебето, паднато на земја и да се покрие.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Младичот (Ги брише солзите): Овој орангутан ми ја силува девојката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Шатев пишува дека му треба простор за да ги прикаже сите соучесници во солунската динамитна акција, меѓутоа, поконкретно зборува само за неколку, а на другите не им ги посочува ни имињата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, тоа е сосема друга приказна, околу која на некој начин се зборува и во Cirkonfesija и за тоа не би сакал да зборувам на тој начин... 4Се чини дека тоа за вас има големо значење? 4Можеби, не знам дали е така; дали до тоа дојде спонтано или тоа го измислив, го исковав, дали во врска со тоа избајав некоја прикаска, а сето прилично доцна, наназад последниве десетина до петнаесет години. 4Вашите први две книги Le probleme de la genese dans la philosophie de Hus- serl (1955 - Про­блемот на генезата во филозофијата на Хусерл) и L’origine de la geometrie (1962 - Поте­клото на геометријата) зборуваат за Хусерл.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, можи дека е најмала и најразгалена, а и знај дека му е миленичка на татко, па му кажва директно шо мисли и со то од ум го вади.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кабаков со насмевка вели дека му е благодарен на Горбачов за стипендијата што му ја додели неочекувано, за да го посети Западот каде што беше поканет, сосема невообичаено патување за еден уметник кој нема свое место во официјалната култура.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Со чувство дека му зборува на О'Брајан, и истовремено дека поставува значајна аксиома, тој напиша: „ Слободата е слобода да се каже дека два плус два прават четири.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По една година од работењето тој се информира дека му сле- дува и поголем надоместок за патарина.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не можев да се помирам дека му нема спас...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
При секое исправање на неговите дебелушкави коленици беше очигледно дека му се тресат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знам дали го вознемири моето однесување господинот Иван Степанович, но тогаш првпат пред мене лично спомна дека отсекогаш имал симпатии кон својот стар соборец и пријател Семјон Иванович, дека му помагал, колку што можел, и дека, еве, на крајов, го ослободил од оние камати во врска со оној заем за фордот што реално гледано тој му ги должи а сепак не бара да му се платат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
” Качакот одеше по патот, се тетеравеше, и одвреме-навреме се свртуваше кон Делина не верувајќи дека му е подарен животот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
(...) Ми кажа дека му се враќаат, дека пред повеќе години му доаѓале соништа во кои работите кои ги видел и кои се случуваа не се разликуваа од јавето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зар да не ја посети пријателката Маре кога дозна за наводите што го обвинуваа татко ѝ Чардаклија дека му помогнал на воениот богаташ Баручиев да засолни кај него дел од својата стока?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По сѐ изгледа стануваше збор за црвец бидејќи старецот рече дека му се гади од суштества без опаш и без глава.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Снежана која од кујната го следеше разговорот, притрча мислејќи дека му се случило нешто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од времето кога Бојс се приклучи на наставниот кадар на Дизелдорфската уметничка академија во 1961, неговите дела на хартија покажуваат забрзан интерес за претходниците на ДАДА (Свитерсовите колажи се чини дека му оставиле особен впечаток) и современите авангардни движења.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој знаеше, од нејзините движења и од мирисот на пржената сланина и кафето, дека му го донесе појадокот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мудрецот кај кого што работел, кога видел дека му нема спас, го ставил во количка и го извадил надвор на улица пред чајџилницата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Веќе почнуваше да ми надоаѓа мачнина од муабетот, но се оправда кога кажа дека фатил заушки кога бил во Скопје, на што се направив дека му верувам, зошто имаше доказ дека навистина тој период владееше таква епидемија, тоа го имав слушнато од вестите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сѐ мора да се разбере во еден контекст кој подразбира дека му е дојден крајот на мирувањето, неподвижноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но картата, за која впрочем им кажав дека му ја имав покажано на Борко Угрин дури тој беше жив, немаше врска со просторот на којшто беа најдени коските.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Уште додека беше на прагот направи поклон, првин спрема Мустафа ефенди, потоа и спрема прилепските првенци, а кога се исправи, божем силно израдуван што се измирува со нив, лисецот ги прекрсти потковичаните, како да му се верни и вековни парохијани, и изјави дека знае зошто е повикан, дека му се радува на измирувањето, но и дека има нешто да придодаде во врска со измирувањето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Изгледа дека му било здодевно да седи дома сам па, како што ми кажа, отишол на гости кај четири студентки што живееја на истата улица каде што беше нашиот изнајмен стан.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Еј колку ми беше жал а изгледа дека му беше мпогу жал и на пустинското дете.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Бојс во својата уметност секогаш бил на премин од студеното кон топлото тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го сочекаа кога излезе од станот и со вештина на рибари кога ја фрлаат во вода својата мрежа го сплеткаа во долг платнен оклоп, а тој, пред да се почувствува како мумија, сфати сѐ што може да сфати здрав човек и крикна, се разбесни, пожали што не му се рацете слободни со громови да ги милува ниските чела и полните бели усни, сфати дека му е наместена игра и дека е волк в стапица.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во неговата отровна, клеветничка уста, во таа одаја во која ме измачуваше со укори, мојата кроткост стануваше – слабост, мојата благоразумност – плашливост, а мојата отвореност (како кога му реков дека му недостигаат букви во писмото) стануваше – нескромност и дрскост.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знаев дека Филип има посебни чувста кон мене, дека сум му приатна, дека му се допаѓам, дека...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Си велам не го личи сонот со император плачипутка со опроштение Дај сврти некаков друг сон похеројски и повесел сон Ама врти сучи Цезар сал туку ќе заплачеше Баш кога не очекуваш тогаш ќе заплачеше Дури најнакрај не се разбра дека цело време Цезар си го плаче претсказанието Оти само тој знаеше дека му истекува рокот на Или Цезар или никој
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Оти, што ќе речете ако ве обвини волкот дека му ја матите водата?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој никогаш не поверува, кога му зборувавме за Марија... дека му е мајка што го родила.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ах, ах... - плачеше Методија. Илко го крена, го зеде подрака да го носи дома му и слушајќи го каде што издивнува, му рече на Богуле: - Го разбирам дека му е жал...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Многу нѝ е близок, мајка ми ја нарекува сестрица – кога ѝ се обраќа, а за татко ми вели дека му е петтиот брат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кутрата баба се успокои откако ја убеди дека му е потребна токму таква шолја за моливи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Татко, обземен од значењата на своите книги, до кои допираше по деноноќното читање, размислуваше, без по­­­­из­ра­зи­то чувствување на семејното време, на динами­ка­та на нашето растење, понесен со некакви метафизички изле­зи за кои веруваше дека му ги откриваат само книгите, чи­тајќи ги често и со променлив распоред.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Крсте не ја кажа вистината, ама рече дека му избегало, та дури овде над село го фатил.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога се наведна да им подаде мени, во длабокото деколте ѝ ги виде градите. Мали и тврди. Под маицата не носеше ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Понекогаш и во сонот му се причинуваше дека куќата гори, стануваше, излегуваше на чардакот, гледаше во дворот, шмркаше со носот и му се чинеше дека му иде миризба на чад, стрчнуваше по скалите во кералот кај добитокот, проверуваше, гледаше дека нема ништо, и пак се враќаше да спие, но не можеше да спие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сфатив дека му треба запалка. Немав.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
За ова би требало прво да поднесете молба во канцеларијата; таа би стигнала до шефот на одделението, до началникот на одделението, потоа би била предадена на секретарот, а секретарот веќе би ми ја доставил мене...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку ќе беше пополезно и за стражарот а и за мене ако му наредеше да влезе во собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Маргина 36 59 Болничкиот автомобил, така беше наредил, треба да се вози по патот навака-натака; беше заклучил дека му годи неговиот звук: беше толку далечен, беше тоа како некогаш, заминување во непознат град.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се пожали дека му е студено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и сам Симиќ, кога виде дека му завршија лагите и молбите и клетвите, се заплати и чекаше да чуе каква казна ќе му биде одредена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога претпоставуваше дека Злата мора за излезе од дома во дворот или да оди некаде, со часови седеше скриен зад оградата од дворот и чекаше; некогаш успеваше да ја види, па дури и да ја пресретне, да ја задржи за рака барем за миг и да ѝ каже, да ѝ се заколни во што сака - дека му поминала болеста, дека не станува ноќе, но таа молчеше или расплакувајќи се, ќе му речеше: - Таа болест не поминува... вели тате.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Колку да му беше сомнителен во прво време, сепак се реши да го одведе, да му ја пренесе наредбата од војводата, за која Јован рече дека му е речено лично на Крстета да му ја пренесе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури утредента, братучедот на татко ми, Илјо, објави дека му се вратила свршеницата, истата онаа Дафе која со години му пишуваше од Ташкент.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само женственото лице и обетката на десното уво можеа да предизвикаат во прво време малку сомнение, но четникот рече дека му се амајлија од баба му та ништо чудно не се предизвика со тоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Послабиот милиционер од длабочината на џебот го извлече клучето од лисиците, му ги ослободи рацете на Брзакот кој потоа се поколеба, за момент ги преврте очите нагоре, се прекрсти и седна на предниот стол, но со претходно големо двоумење и загледување како да не верува дека му е понудена столица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не дека му поверував ама со стаклен упат во книжно кесе и со кумата моја отидов преку ред „компјутер“ на главата да направам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој не ја земал во клуб, туку со пријатели, и открил дека му помага да се извлече од трајната депресија која што го беше зафатила со години.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сега добро знаеше дека кога еднаш се покаја, се покаја за сè пред тоа и за сè по тоа, и дека му беше простено и за минатото и за иднината.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој постојано посакуваше на Едо да му го даде своето презиме Пашалески, но му стануваше незгодно зашто секогаш при тоа се присетуваше дека Дракче, за кого тој знаеше дека му е вистинскиот татко, беше мачен човек, болен од офтика и кутриот толку мачно загинал па така, за да не ја мати водата кога ѝ треба разбистрување, Едо остана да си биде Бранов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ајде, поздрави го дедо ти и кажи му дека му го давам најдоброто.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А дека се смеел потврди и тој самиот откако повторно ја подотвори вратата за да ми објаснел дека го засмејувале ситните недоразбирања и беззначајните слабости.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секое лице може да поднесе претставка до Народниот правобранител кога ќе оцени дека му се повредени уставните и законските права или кога се повредени начелата на недискриминација и соодветна и правична застапеност на припадниците на заедниците во органите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Од мојот бостан, вели, иако знам како дише секоја лубеница, се случува да скинам и понекоја зелена“. И ете, како Кусакатскиот и сите ние.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако ова му беше прво кафе по долго време почувствува дека му преседна но, сепак успеа да го допие до крај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ете тоа беа моментите кога не само што помислував туку и верував дека, во нејзиниот случај, милувањето има волшебната моќ и дека рацете навистина ѝ се престоруваа крила.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се сетив дека му бев раскажувал за неа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека му се предавав на тоа милување со искрена доживеаност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во „39 скалила“ јунакот запаѓа сред политички собир и импровизира соодветен говор; во „Саботер“, на добротворната приредба, тој сака на граѓанството да му ја разјасни опасната ситуација и така предоцна (сите гледаат надвор) дознава дека му е вперен револвер, и разгласува дека драгоцениот ѓердан е понуден на јавна продажба за добротворни цели; во „Север-Северозапад“ јунакот се наоѓа на аукција во затворен простор, во којшто сите излези се надгледуваат од шпиони - така решава да земе учество во аукцијата, на што организаторите повикуваат полиција што него мирно го одведува.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Борис Кусакатски, еднаш додека си ја играевме нашата игра ми призна дека му се случувало во текот на годината по неколку пати да згреши.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше тоа застрашувачка болка, затоа што не можеше да види што се случува и имаше чувство дека му е зададена некаква смртна повреда.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако мајка му ништо не му беше рекла на Трајче, првите денови откако таа се разболе, му се чинеше дека му е лута...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Не ти префрлам за неговата смрт” ми вели, „иако навистина го приумре јадот дека му ги зедовте и нивите и стоката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаел дека му служи на македонското револуционерно движење и на делото за ослободување на Македонија - и со тоа бил задоволен.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Вратата не беше заклучана. Како што предвидував и тројцата седеа на софата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колку ѝ било тешко тоа чувство дека тој се оженил и живеел со друга жена, толку се радувала и плачела во исто време кога следната година разбрала дека му се родил син.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И уште една додавка. Зошто да ја премолчам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го зедов револверот и се доближив до вратата зад која се распознаваа гласовите на Катерина и Јана како и гласот на Непознатиот за кого сега веќе дефинитивно знаев дека му припаѓа на Мирко Бунде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да знаеја чалгаџиите дека му свират на утрешниот свршеник на Викторија, бездруго ќе му ја испееја и песната на нејзиниот дедо, кој истурил, по битолските меани, крбли злато од мерак по убавата Еврејка... Но не знаеја.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Навистина, Е одглуми дека му се допадна претставата многу подобро одошто глумците глумеа на сцената.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Другар Мајка! – инсистираше Господ Саздов и кај командантот кој во моментот седнуваше на гајбата со пиво за да ја олабавел десната нога.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изгледа дека му е тешко од тоа што првпат убива. (На Младичот.) Колегава Тажен ќе ви помогне.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Наметнувањето на името „богомили” се одвивало по двоен пат: според името на Поп Богомил и по убеденоста на неговите следбеници, дека му се најблиски на Бога – „мили на Бога”.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во еден момент ми се пристори дека му го слушнав придушеното смеење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Далтон непрестано зборуваше за комплетот тапани и тврдеше дека тие всушност се негови, па ги продадоа во Рино и живееја на четирисеттиот кат во еден стар хотел со поглед на планините.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Голем број од нив ги оставал неплатени, поради што велеше дека му е срам да се врати да живее во Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Вреќичката му ги попречуваше движењата, па така несмасен постојано се удираше од оградата на креветчето обидувајќи се да апелира дека му е уште рано за спиење.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Знам дека му е мака оти под работната клупа за Нова Година, никогаш си нема најдено честитка од некое другарче.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ми се чинеше дека му беше потребно долго време да стигне до нас, да не помине и да продолжи понатаму.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога виде Богдан дека му нема спас се реши на бегство.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко, почувствува дека му претстои уште една тешка битка на патот кон вистината, кон таа балканска вистина во која да не е никогаш докрај да, како што не, не е докрај не !
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Дадаизмот, пишува Жорж Иње (Georges Hugnet), е нејасен: се сомнева во сѐ и не се сомнева во ништо, како да не разбира дека му ја задушуваат смеата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Книгата има корени во Сандерсовото прво (многу позитивно) искуство со дрогата што го имал во раните осумдесетти.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бев сигурен дека му одредува задачи на стражарот пред вратата во врска со мојата личност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Богдан виде дека со тоа ги сврлува од на себе сите грижи и дека му се отвора можност за вистински, господски живот кај неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бидејќи вечно барал едно топло тело кое би му “пасувало”, уште од самиот почеток на својата кариера тој бил опседнат со телесноста, испробувајќи различни тела, животински и човечки, женски и машки, или идентификувајќи се со нив на еден протејски начин во своите дела.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го погледнува, и знам дека му е жал.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Додека минуваше низ ходникот на катот за момент помисли дека му недостасува гласот на Јана! На неговата Јана!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Краста: Ова не ми личи на силување. (Го лупка Цеце по рамото) Еј, пастуве, овој овдека вели дека му ја силуваш девојката!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Понатаму мораа да кружат низ Калифонија кога стомакот веќе ѝ се познаваше и сѐ што им беше останало беа нивните црни кожени јакни и накитот од сребро и тиркиз којшто некако го стекнаа во Галуп или Флагстаф.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Синот виде во татковите очи дека му ја говори вистината и зависта во миг му го ослободи срцето, но сепак го праша љубопитно: - Тогаш, кажи ми во што е разликата меѓу нас?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Му се чинеше сега дека му се потсмеваат и рибарите во чунот, и луѓето на брегот, и куќите, и езерото - сите и сѐ знаеја за овој негов срам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Би сакал да сум го измислил и веројатно сонувам дека му служам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Не реков дека му била љубовница туку дека беа блиски.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Шо вели? - Вели дека Детроит е негов град, дека таму е роден, дека таму има куќа и дека му живее фамилијата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со тажен поглед ми велеше дека му е многу жал што така се случило, зошто сме му биле омилените потстанари сѐ до моментот кога јас си заминав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Или барем да побара објаснување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А кон приказната на Огнена Гулева?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Покрај пет динамитни бомби, кај него биле најдени разни документи, од кои, наводно се гледало јасно дека му припаѓал на Револуционерниот комитет179.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа ноќ Џонс бил тој човек, измислувајќи систем од јажиња и чекрци со чија помош бил во состојба да се подигне себеси за да може да ги наслика горните делови од платното, кои инаку не можел да ги досегне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
До врвот на јазикот почувствува дека му прсна жолчката горчливо разлевајќи се во секој негов мускул, во секое конче на неговото месо.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не го разбра тоа што чу, но почувствува дека му беше речено нешто крајно важно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му се причинуваше ли дека му го слуша неговиот глас, како што и мајка му го слушала?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А морам да признаам дека за оваа моја неизречена помисла, од која требаше веднаш да се вцрвам, ми се чини дека беше сосема безвредно она што подоцна самиот си го префрлував, дека му припаѓам на суровиот и недоделкан дел од стварноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми спомна дека не ги посакува тајните; потоа дека му се згадил начинот на кој ги добива оние сиромашни, дозирани нашепнувања на податоци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас го викнав - слушнав дека му објаснува на пријателот додека седнував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„И најпосле“, додаде, „очекуваме и негова подршка на нашето заедничко дело.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А кога стигнаа во дворот, на прагот на куќата нивна, ги најдоа мајка му Илинка, браќата и деда му Блажета, тихи и скукалени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бошко се стегаше, но сакаше да го прави тоа, мислеше дека му е доста она што му го дава Луман, но со времето навикна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не сметав дури и дека му е потребна поткрепа и дека токму од мене очекува таков вид подршка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Свесен дека му се приближува крајот и дека никогаш веќе нема да ги види своите Велес, Солун и Вардар, докрај прибран, тој нашол сили да се поздрави со сите свои другари во затворската соба и потоа да издивне.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Настаните на чардакот и откриените знамиња на Мајка се случуваа во времето кога Татко чувствуваше дека му се затвора засекогаш школката на животот и дека беше дојдено времето да ги ослободи од себе сите свои тајни кои ги потиснуваше дури во дното на својата душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Одеднаш му станува јасно дека му е сеедно што ќе покажат анализите, дека му е сѐ едно што и како пропуштил, дека му е сѐ едно што и овој, последен пат, нема да пречекори во финалето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Постојат такви моменти, кога човек и покрај најдобрата желба, поради многуте објективни околности сепак заскитува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А наеднаш го узнав она, најстрашното: дека е непријател, дека е злосторник, и дека не ја заслужува слободата за која и не можам да речам дека му ја донесовме ние бидејќи и тој самиот за неа се бореше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јас се разбира, на Саше ниту еден миг не му поверував дека му е дозволено сам да го шета, иако се преправав дека му верувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Навистина може да се рече дека тоа беше една смешна ситуација но само до моментот кога лудиот поверува дека му припаѓам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислив дека му недостасува доволно воздух!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Влае е голема приградска населба со многу улици и помали улички, дворовите се полни со цвеќиња, но и со кучиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На Јолета тешко дека му беше интересно да го слуша Петрета Питропот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога Алекса влезе во бакалницата од Алекса Бабовчето виде полно селани — Мариовци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Наеднаш низ Петербург се раширија гласови дека кај Калинкиниот мост и многу подалеку почнал да се појавува ноќе еден мртовец со изглед на чиновник, кој бара некаков одземен шинел и кој, со изговор дека му е грабнат шинел, не обрнувајќи внимание ни на чинот ни на звањето, симнувал од рамената секакви шинели: и со крзно од фока и од дабар, прошиени со вата, бунди од енотово, лисичјо и мечкино крзно со еден збор, секаков вид крзна и кожи, какви што само измислиле луѓето да си ја прекријат својата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакал да биде поблиску до човекот за кого постоело, според податоците со кои располагал, оправдано сомнение дека му е татко!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ајде, ајде, што чекаш, ми велеше тој, а јас станував и го пуштав првин него, но тој велеше дека му дошле до нос тие работи и дека сега задоволството му е во гледањето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со моите мали и речиси никакви познавања на патиштата по кои замина за да се загуби а можеби и да исчезне засекогаш човекот што толку го засакав, на што ли ќе му заличеше тој човек за кого ќе тврдев дека му е татко?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога почна почесто да се огледува на огледалцето што го носеше во џебот и да забележува некои промени на лицето: мали влакненца израснати под носот и на врвот од брадата, мов и расцветани мозолчиња по лицето и кога почесто го вадеше чешлето да се чешла - сфати дека му стасало времето што неговите домашни толку нестрпливо го чекаа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но другарот Чауле му рече дека му го одзема зборот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Призна дека е религиозен верник, дека му се восхитува на капитализмот и дека е сексуално застранет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А старецот, кој го беше напуштил целиот свет, одеднаш осети дека му е лошо дури и меѓу своите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бидејќи во тоа време училиштата беа напаѓани од државното законодавно тело како „рај за хипици, поети и револуционери”, како се изјасни еден од државните сенатори, многу луѓе мислеа дека му правам само лоша услуга на училиштето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Притоа од дланката му испадна клучето: истото она клуче што тогаш кога беше болен и бладаше, рече дека му го дала жена му за да го отклучи гробот и да појде кај неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ренди сфати дека му се приближува на татка си дури кога тој му се насмевна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Разбирање немаше, зашто одново заживеа злата крв што во нивната фамилија влечеше корен од порано: нивните дедовци (браќата Видан и Блашко) при делењето на куќата и дворното место, зафатија кавга околу орешката што беше на меѓата: и едниот тврдеше дека му припаѓа нему, и другиот; започна жолчна караница во која обајцата се избодија со ножеви и обајцата подлегнаа на раните; ги закопаа во гробиштата еден крај друг во семејната парцела - како браќа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Уф! се познава дека му изгоре папокот за мене.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога Турците сопственици на чифлизи почнаа да си заминуваат од сета Пелагонија и од Потковицата и да се населуваат во градовите, тоа стана по бојот помеѓу орлите и штрковите кој во 1901-та започна на Алилово и се пренесе во Беговски Ловаѓе, односно тоа произлезе од страв од она опачно претсказание што го срочија христијаните по победата на штрковите над орлите, дека му е блиска пропаста на царството, жителите на Потковицата од своите бегови купуваа земја во близина на чифлизите или во дворните места на чифлизите и на новооткупената земја подигаа живеалишни куќи и се делеа на клонови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Мајка ми рече да те замолам да вечераш со нас“, му реков а тој без зборови ја прифати поканава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели правевме муабет и менаџерот рече дека му требаат девојки за таму.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Потоа Илко ја крена раката кон устата како да сакаше да си ја фати душата што ја чувствуваше дека му е на усните, но раката нагло му се спушти.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
— Е море, си ода, бацко Толе, си ода, бре, млада су, ми се сака да носа, да јада локумчиња, шиќерчиња? — му одговори таа слободно и му намигна со левото око. — Зар тебе не ти се каснуа пиленце?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Знаеше, во своето вистинско каење, дека му е простено и оти со силата на Божјата благонаклоност станал она што е.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако Б. Н. одвојуваше големи средства за превоз, тој не знаел дека, покрај основната плата, му следуваат и патни трошоци, според потпишаниот ОКДЈС/08 и гранскиот Колективен договор на МВР.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Некако чудно го погледнало и нему му се сторило дека му се смее в очи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Добро, за овој велат дека му е пишано по смртта повторно да му се даде шанса да ужива.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ја издржал борбата, останал со умот во главата и кога разбрал дека му ја запалиле куќата со децата и жената внатре, продолжил да се бори со една дрвена нога, таков го запознавме и ние во Гаково.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа ѝ беше потребно по неколкупати да му повторуваш што си рекол, ако сакаш да сфати дека му се обраќаш токму нему, а потоа ќе требаше да му објасниш која ти е намерата или што сакаш да дознаеш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да знаат дека му се враќаат на својот корен, свесно би го напуштиле.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Првиот веднаш ќе го поврзиме со судбината на Раде, или поточно со гатачката од штипско Ново Село, која одамна предвиде дека му е пишано кусиот живот да го проживее токму како војник!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сомневаше дека му прави магија да умре, зашто при секое враќање од брегот каде што ја држеше ногата во топлата вода, ја забележуваше неговата слика обесена на ѕидот во одајата, малку помрдната, а на очите фрлена пепел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нешто во врска со опремата, засилувачите за кои Далтон инсистираше дека беа негови, дека му припаднале по пат на одлука и жртвување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Има, рече во дворов на општинава еден пеливан од Кичевијата кој од пред три дена низ сета каза прилепска бара јунак сприти себе, а нашиот прилепски јунак, кој ќе го надвие кичеецот, еве го, покажа на Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)