дека (сврз.) - секој (зам.)

Се чини дека секоја ја потиснува претходната, но всушност ниедна не исчезнува во потполност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Безбројни слоеви идеи, слики, чувства паѓаат врз твојот мозок благо како светлина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој веројатно си мислеше дека се уште внимава на нас додека си играме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трендафил тешко прифаќаше дека секоја генерација има своја музика.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Верувам дека секоја технологија што ја зголемува човечката сила, моќ или дури и човечката интелигенција, и тоа е нејзиниот единствен досег, едноставно е зла, лоша технологија уште на самиот почеток.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имам мало мерило што го користам притоа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Декарт се обиде да го реши едноставно така што тврдеше дека секоја точка на светот може да се опише со бројки и дека затоа методата на осознавање треба да биде геометријата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А колку се тие големи, може да се претпостави, кога ќе се види дека секоја од нив претставува зграда од два-три ката.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но бидејќи сме измамени, и со измама самите себе сме се измамиле од сопствената свест, те. од личниот свет на доживување - таа единствена смисла со која би можеле да го даруваме надворешниот свет - резултат на тоа прилагодување на општеството, е тоа што истовремено сме намамени во илузијата дека секој од нас е издвоено, „со кожа обвиткано его”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нулта точка На Ѓоко Апостоловски И оние врз кои паѓа и оние врз кои не паѓа светлината знаат дека секоја билка исчезнува заедно со копнежот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Уживаат самите да си се залажуваат дека секое маде што ќе го допрат е мадето лично на Господ Бог.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И во едните и во другите се крие по една селска мешетерка и итроманка.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Бргу научив дека секое светкање не донесува светлина и дека секоја песна не е за слушање - има песни што ти ја галат душата а не ти го гибаат ушното тапанче.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Бездруго ќе му пратев еден електронски поздрав на Владимир Пиштало и на некои други пријатели кои брзаат да фатат ред за темата смрт во Венеција, ќе му мавнев отпорано на оној оџачар на покривот кој многу личи на Фелини и кој уште не беше разбрал дека секоја година зимата доцни во Венеција.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе зјапав во лап топот и ќе си го изгорев јазикот од првото утринско кафе.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А што е за право, беше начул дека секое досегање на погледот до дното на залепеното грне е треперливо влегување во јатката на најубавиот збор.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Големиот бран знае дека е зачнат од една капка и дека секоја капка треба да се варди како античка убавина пред налетот на големите светски жеги.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Единствено чистачот на чевли на Plaza de Armas знае дека секој тажен ден е бескрајно долг и не се занесува со сјајот на новата епоха отшто во секоја епоха имало и ќе има чистачи на чевли и бескрајно долги денови на тага и на недоветен занес.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Уште пред се се скрши грнето беше начул дека секое време си има свои безизлези и дека многу труцкање врз лепливите тајни не е баш препорачливо.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Под кулите на тврдината Саксауман во Куско уште се негува моќта да се верува - да се верува, на пример, дека религијата и војната всушност се лице и опачина на еден ист медал, - и да се верува,уште, дека секоја победа е толку слатка колку што секоја борба, уште не почната, е попуста.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Исто така, мора да се прифати дека врската со светскиот контекст е пресечена и тоа ненадоместливо и дека секоја надеж за социјален дискурс и комуникација е залудна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Неговите дела се нарекувани „холограмски” или „фрактални”, што значи дека секој параграф може да содржи во себе компресирани секвенци што се откриваат и рециклираат во подоцнежните верзии.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тие знаат дека секоја апстрактна уметност е фигуративна до некој степен, во мера во која таа во умот се јавува како слика.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во својата борба за изедначу­вање на правата на луѓето и животните, длабинските еколози се потпираат врз утилитарната теорија и нејзините тврдења за тоа дека секое суштество сака да ја максимилизира својата среќа и да го избегне страдањето.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Многу е битно да се напомене дека секој шо сака да пие пожелно би било дома да поседуе одредена количина расолница за да ги неутрализира негативните ефекти и мучнини кои се јавуваат после бурното пијанчење.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Секако дека секоја наредна генерација располага со поголеми квантуми на интелектуален капитал (при претпоставка за едно позитивно еволутивно движење), но величината на едно уметничко дело честопати е независна од интелектуалниот фактор.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Честопати, враќајќи ѝ на средбата со Ататурк, со сознанијата што ми ги носеа новите времиња, во мене се потврдуваше мислата дека секоја револуција, решавајќи го проблемот со забрзана промена на животот на луѓето, елиминира еден поредок за кој претходните генерации вложиле голем труд, големи маки и страдања...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во пракса тоа значи дека секоја станица ја пронаоѓа својата целна публика на која ѝ се прилагодува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Комерцијалните американски радио станици уште пред повеќе децении го најдоа модусот за прилагодување на медискиот пазар.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој има кажано дека секое срце и секоја душа е различна и дека само низ нивната разноликост можно е да се трансформира и револуционализира концептот за општеството и националноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс секогаш зборуваше за давањето апсолутна предност на индивидуалната слобода.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пропагандните агенции мораат да го почитуваат “форматот” до последен детаљ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сакав просто да нагласам дека секоја претпоставена сигурност и не-контрадикторност во толку напнати околности (а тоа важи и за сите други) всушност се потврди на оптимизмот, чистата совест и неодговорноста, па затоа и на нерешителноста и продлабочената неоперативност а сѐ под маските на оперативност и решителност. 4Прашањето можеме да го поставиме и инаку: постои ли филозофија на Жак Дерида? 4Не постои. 4Значи, нема порака? 4Не. 4Дали има норматив? 4Секако, го има, само него и го има.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс имаше многу лични идеи во однос на прашањето на мултикултурализ­ мот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури не сум сигурен дека со тоа може да се мери поимот “должност” (или, во секој случај, поимот треба - да се биде).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Убеден сум дека секоја уметничка форма што се движи во времето, неопходно мора да биде наративна, да има почеток, средина и крај.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој тврди дека искуството е во голема мера определено од страна на јазичните навики на заедницата, и дека секоја одделна структура претставува одделна реалност: Никогаш не ќе се најдат два доволно слични јазика, за да може да се смета дека ја претставуваат истата општествена реалност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Елиот предупредува дека секоја револуција во поезијата може да доведе до враќање кон обичниот јазик.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Потоа, се предвидува дека секое лице има право на вработување, без какви било ограничувања, согласно со принципот на еднаков третман, утврден со Законот за работните односи и со друг закон.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Бев повеќе од уверен дека секоја моја сред­ба беше под директен надзор на Централата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Му подреков дека животот многу ги цени скривалките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имав впечаток дека Иван сфаќа оти од секоја изречена претпоставка произлегуваат многу многу нови прашања; дека постојат и премногу патеки, и дека секоја нова патека е всушност патека на заскитувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа е општоважечко правило.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и не ја изреков онаа друга помисла што ми се чинеше прилично важна, она: дека секоја вознемиреност или воодоошевивање како и причините за сите наши болки, може да го издолжат или да го скратат траењето на времето!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не смее секое нашепнување да се зема здраво за готово - ѝ реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни не помислува дека секоја тајна, и таа што расте во мешето на генералската ќерка, а и оние другите, што никогаш не поминале покрај нечие меше туку само покрај некој авторитет, веднаш стануваат непријатни приказни и шеги.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„На секое моме може да му се случи!“ посакав да речам но одмавнав со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едноставно речено: на вистината не смееме да и ги затвораме очите; јас сметам дека секоја приказна што се случила и веќе живурка треба да се здобие и со нозе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со слична цел (да обескуражи секое избрзано решение) беше и она мое укажување дека секогаш постојат и додатни опасности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во онаа полупоспана состојба (кога мракот не е само темнина) овие зборови ми прозвучија како сожалување но истовремено и како закана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или пак имаше намера да ми ја наметнеш дилемата каде да ја барам вистината: во твојот изминат живот, или во онаа неочекувана тажаленка во врска со планинските беспаќа, понудувајќи ми ја токму во еден таков необичен вид прекрасната можност но и одговорност самиот да избирам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Префинет начин да се укаже дека секоја заблуда има одреден век на траење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели е речено дека секоја планина си ја носи својата тежина: и поголемата, и помалата“, се обидов да ги корегирам сфаќањата на мојата поубава половина. (А сето време потплукнував, скраја да е од нас).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај истиот тој ден но вечерта Иван самиот ми призна дека Даскалов му подрекол некои слични нешта, веројатно настојувајќи да пронајде оправдувачки околности во врска со исчезнувањето на неоткриениот татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Дури и во случаите кога ќе се земат предвид сите околности, многу често не се постигнува посакуваната цел“ додадов, за да го намалам учинокот на она што можеше да се сфати како насрчување а ми се беше лизнало од јазикот онака, сосема случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Таквите околности не смеат да се користат“, гласеше неговата опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-А потоа, не мора на таквите приказни да им придава толкаво значење – реков кога ми ја донесе новоста за генералската ќерка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе додадам уште дека првата вечер во воденицата, Иван ја прескокна вечерата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Барем таквата неволја да не одмине!“ - реков на глас!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Макар што со овој став теориски не се солидаризиравме, имавме чувство дека секое понатамошно инсистирање на дополнително аргументирање би делувало како непотребна философска итроштина.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Така преземениот литературен мандат, изречен во снажниот гест на автобиографско експонирање, тешко можеше да се оспори.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
(Нешто слично ми се имаше случено само уште еднаш; имав слаба по математика, во втора година: Земанек ме тешеше, и ми даде една книга под наслов „Космос“, од Карл Сеган; таму се расправаше за нови, незнајни светови; се тврдеше дека секоја секунда изумираат милијарди и се создаваат уште толку нови светови; тогаш за првпат ми стана смешен проблемот што го имав со слабата по математика).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека мислам дека секој кој верува во „татковинска“ уметност е идиот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најмногу од сѐ, не треба да бидеме толку сигурни, пред да почнеме, дека веќе знаеме што е тоа геј-женственост, како функционира и што значи. 16 РОДОТ И ЖАНРОТ ‌Две основни премиси ќе го насочуваат претстојното испитување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Накратко, естетизмот зависи од претставата за хиерархија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Треба од поблиску да разгледаме на кој начин функционира во машката геј-култура оној заменски идентитет, женственоста – треба попродлабочено да сфатиме што е машката геј-женственост и за што служи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо да бегаме од злодухот на машката геј-родова девијантност, наместо да се срамиме од неа, наместо да ја дочекуваме со тврдоглава и тапа тишина или со одрекување, наместо да ја протеруваме во новоизградениот плакар на хомосексуалноста, треба да продолжиме – во духот на беспредрасудно и беспанично испитување – да го испитуваме значењето на машката геј-женственост, без страв дека секое нејзино разгледување нужно ќе нѐ врати на хомофобичните клишеа за нашата психопатологија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ниту едно човечко суштество не може да заслужува достоинство што се добива по цена на нечиј срам, но тоа не значи дека секој има право да ја пее „Каста Дива“ (сјајната сопранска арија од првиот чин на Норма од Белини) и дека секоја нејзина изведба е еднакво добра како сите други – ништо повеќе отколку што значи дека сите со кои ќе се разминете на улица се еднакво згодни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колку и да не е соодветна таквата претстава во една демократска или егалитарна етика, хиерархијата си има место што ѝ припаѓа, и тоа неизбежно место, во доменот на естетиката.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега е време истражувањево да го прошириме (веќе нема да ги ставам напорнине наводници на зборот женственост, но под женственост, бидејќи поимот се однесува на геј-мажи, и понатаму ќе ги подразбирам не својствата и одликите на жените, туку нестандардното обликување на родот и на сексуалноста што ѝ е особено на машката геј-култура).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога философијата заврши покажувајќи дека секое нешто е општествена градба, таа не ни помогна да одлучиме кои општествени градби да се задржат а кои да се заменат. .
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Најнапред мојата мајка, со ситен ракопис и искривени букви, пишуваше како многу мисли на мене и дека секоја вечер во мислите заспива со мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Живи сведоци тврдат дека секоја вечер, во колона од 300 до 500 товарени правда го газеа патот и козјите патеки од Руља преку Брезница, Смрдеш, Лобаница, Крчишта, Новоселени, Шак, Ревани, Калевишта, пренесувајќи го до складиштата во Пиљкати, Јановени, Слимница, Омоцко и Тухуљ или директно до борбените позиции.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Најмалку заинтерсирани за тоа биле гемиџиите, кои сметале дека секој инцидент или заострување на ситуацијата во Солун можел штетно да се одрази, односно делумно да го провали нивниот план за акција.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Познато е дека секоја конспиративна дејност не би можела да биде успешна ако покрај главните актери не би биле вклучени и други лица како помагачи, коишто би служеле како прикривачи, курири и слично.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Некој велат оти го застрелале властите за да им биде пример на другите кои верувале во некоја невидлива сила наречена Бог, а кој верувале оти Бог е на земјата и оди меѓу нив и дека секое село и секој град има по еден свој Бог којшто можат да го чујат и да го видат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Лудилото настанало во исто време кога настанал и човечкиот род; можеби првиот човек, а тоа е оној кој прв рекол: “Јас”, искусил како тоа негово Јас се раскинува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога не можат ниту да побегнат, ниту да се уверат дека другите се само прецизни механизми, чувствуваат како другиот да го осакатува нивното Јас, како да ја касапи внатрешноста на тоа Јас, и тоа чувство ги полни со страв и со омраза. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Би можело да се каже и дека секое поединечно лудило е дете на својата епоха, но и дека најличните својства на лудилата од сите епохи се исти. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога не можат да побегнат, замислуваат дека другите, оние кои можат да ја стоплат и исполнат ледената пустош во нив, се предмети, и дека секое човечко суштество е само прецизен механизам, не повеќе жив отколку некој часовник, и така безживотен не може да ја измести ужаснувачката мртвост на нивната празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Велеше дека секоја мајка е различна во своето мајчинство, како што животот на еден човек се разликува од сите останати, колку да им е сличен на другите луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Напредните слоеви на српскиот народ уште по Првата светска војна ја согледаа вистината за македонскиот национален ентитет, па не беше само Коста Новаковиќ што во 1924 год. изјавуваше: „Јас сметам дека секој народ, па и Македонците, треба да добие право на самоопределување…
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Напредните слоеви на српскиот народ уште по Првата светска војна ја согледаа вистината за македонскиот национален ентитет, па не беше само Коста Новаковиќ што во 1924 год. изјавуваше: „Јас сметам дека секој народ, па и Македонците, треба да добие право на самоопределување…
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој епизоден потрчко на свеченоста одеднаш ме потсети на мене: смешната улога е некој вид бекство од самиот себе, иако е јасно дека секое бегство,порано или подоцна, завршува со замка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш ви велев дека секоја жена мора да му угодува на мажот свој и да му биде послушна, оти тој е Божјо чедо, и како што тој е послушен кон Бога и неговите заповеди, така и жената треба да биде послушна кон својот маж и неговите заповеди.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако Берсон е во право кога вели дека секое филозофирање е “мислење наспроти струјата”, етичкото чувство на маниристите не би смеело да падне во искушение од “расточување”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа задача има етичко-естетска природа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Артур е зачуден од идејата, така вообичаена во конвенционалната економска теорија, дека секој чинител во економскиот систем доаѓа до апсолутно најдобрата стратегија во дадените околности.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Најпосле царот решил да ообјави во царските зандани, каде што чувал робови заробени во војните, дека секој оној што ќе се нафати да го победи џинот ќе му го подари животот и дека ќе го пушти на слобода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Знаеше, беше сигурен, дека секое избрзување може да има несакани последици.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знаев дека службениците носат работничка облека и дека секоја недела се валкаат како оџачари.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дека секој од нив треба да го стори тоа сам. Му пречеше само тоа, што му ја валкаа оваа ноќ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во сестринската соба возбудено се обидував да им раскажам дека лековите не ги голта, тој, а тие се смееја и тогаш дознав дека тоа се витаминчиња, а дека секој 21 ден добиваат по една депо-инјекција и дека се раат до следната, а овие другиве, ситни разнобојни таблетки се само мамец и дека можат и без нив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па, си знаеме дека секој понеделник ни е закажан на очно, веќе три години.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Знае таа дека секоја година освојува прво место за златна „кутљача“ и сребрен медал за „медицинско особље“ по дома.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој ништо не зборува, а се гледа дека секој сака да праша дали и в црква може да влезе болеста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во ваквата постапка, и во она што потоа го слушна од Ема, госпоѓа Мариела прочита дека полицајката веќе е совладана и дека секое инсистирање натаму на предметот што таа сакаше да го исфрли на површина со ненаметлива провокација, да го каже тоа со сета негова суштина без да каже било што конкретно, немаше никакво значење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Сепак, има цена.“ „Ти често велеше дека секое задоволство има цена што треба да се плати.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Превод од англиски: Македонка Божиновска __________________ 2 На мудроста ништо не ѝ е поодбивно од прекумерната остроумност – Сенека (заб. на прев.) 3 Логичка грешка поради нецелосно среден поим (заб. на прев.). 4 Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort (1741–1794), француски книжевник (заб. на прев.). 5 Можете да верувате дека секоја општоприфатена мисла, секое утврдено правило е глупост, бидејќи му припаѓа на мнозинството (заб. на прев.). 6 Сила на инерцијата (заб. на прев.). 7 Сила на забрзувањето (заб. на прев.). 8 Лесно спуштање во Аверно; езеро близу Неапол кое поради мрачниот изглед и сулфурните испарувања, старите Римјани го сметале за влез во подземјето (заб. на прев.). 9 Ужасно чудовиште (заб. на прев.). 10 Атреј, крал на Микена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ми рекоа дека секој роб, пред да стапи во рудничката јама, должен е да се сретне со Мортенија и да се заколне на верност.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Оние што ловат робови за Мортенија и самите робови без иднина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Љубљана, 1990. превод: Венка Симовска 162 okno.mk нов дизаjн графичко изразување фонтови/ личности Историја на писмото Маргина 36 163 Lewis Blackwell, голем авторитет во областа на графи~киот дизајн, вели дека секое општество има визуелна околина каква што заслужува.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Да не заборавиме, вели Сјоран дека секоја власт има своја Бастилја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нејзините урнати паметници повторно се обновуваат, иако наскоро тие повторно ќе исчезнат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му се случуваше омилената латинска поговорка дека секоја книга има своја судбина. Оваа посебно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тука не се пропушта, се разбира, да се спомене и балканската гордост, Фаик Коница, кој под псевдонимот Транк Спироберг, се вклучува во европската полемика со тезата дека секој природен јазик со непречена милениумска еволуција, има поголемо право да биде избран за универзален јазик отколку сите вештачки јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски му велеше на Татко дека секој јазик се стреми да си ја сочува зачува својата мистерија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Или, како што нараторот вели, парафразирајќи ги тие ставови: Идејата сите народи да зборуваат само еден јазик е исто како да собереш коњи, магариња, кучиња и камили и да ги натераш со силата на стапот сите заедно да рикаат, без оглед на нивниот вид.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Обајцата беа свесни дека секоја голема библиотека во светот настојува да се спаси со спротивставувањето на губењето на меморијата, на нејзиното враќање таму каде што е целосно исчезната или се навестува нејзиното исчезнување, да се спаси конечно од губењето на нејзиното значење за човекот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Една од неговите постојани мисли која му се вртеше во главата и која на Татко постојано му ја кажуваше во различни варијанти беше дека секоја европска цивилизација во својата суштина била заснована врз свирепост, злосторства, варварство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На луѓето им остануваше да живеат - и живееја, по навика што беше станала инстинкт - со претпоставка дека секој произведен звук се слуша и дека освен во мрак, секое движење се надгледува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Моменталниот непријател отсекогаш го претставувал апсолутното зло и според тоа произлегуваше дека секоја мината или идна спогодба со него е невозможна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па зарем нели виде дека секоја победа е Пирова? и дека ѕвер – сиров е веков Сиде?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Тоа значи дека секое тело е свето.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И во сите моменти на кризи, на стравови, по некаков мајчински инстинкт, стануваше свесна дека секое нивно сузбивање, значи чекор поблизу до средбата со детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
18. Додека се урнисуваа царствата како плочки за домино Со кои некои Македонци се залажуваа на стари години И се правеа дека ѓоа не знаат дека со секоја урната плочка домино Им се урива и дел од живеачката И дека живеачката всушност била партија домино Особено живеачката во транзиција во која луѓето се струполуваа И кога не беа љубители на домино Туку така се струполуваа и ничкосуваа Откако ќе ги дофатеше некоја од многуте агенции за глобална благосостојба Така демек досека се урнисуваа царствата како плочки за домино Се ничкосуваа и светските наслаги од темни кристали Секаде каде што ќе цапнеше Чарлс Дарвин Се распаѓаа кулите од темни кристали Колку што се смалуваа светските резерви од темни кристали Толку стануваше кристално јасно Дека преживувале и ќе преживуваат Само оние кои се во состојба да се прилагодат на средината И дека се изџвакани преживеани и надживеани прикаските За тоа дека билките и животинките ги создал Бог Макар што и век и половина после Дарвин остана навиката Некои тукушто испилени големци во Македонија и не само во Македонија Ептен да се извештат во техниката на прилагодувањето И најмногу да се прилагодат на крстењето во божјите храмови Па се крстеа ту со десна ту со лева рака Самите не си веруваа ама се прикажуваа како големци и големи богомолци И самите епитропи клисари попови владици Не им веруваа на големците дека се големи богомолци Ама катаден седеа со нив на големи софри Богохулие ќе беше да се рече какви големци такви великодостојници Но остана забележано во Транзицијата Дека со пари се прават и големи сојузи на лажните богомолци Парите дупчат и таму каде што и самиот Бог не може На Чарлс Дарвин му доаѓаше да стане од гроб Да земе еден бастум и да почне да им ги прави црвени газињата На големците кои се прикажуваа како големи богомолци И сакаа да си играат мајтап со Чарлс Дарвин Колку што беа поучени новите големци се правеа поголеми богомолци И неуко си се убедуваа дека ќе го вратат тркалото на историјата наназад Во тој случај секако ќе му го сменат и името на градот Дарвин Ене онаму на влезот во северозападна Австралија И којзнае во кој град тогаш ќе живеат коалите Макар што сите од родот на коалите знаеја Дека тоа ќе биде кога врба ќе роди грозје И дека е ограничен и кусовечен рокот на прилагодливоста На новите големци големобогомолци Од што произлегува дека Чарл Дарвин пред век и половина Воопшто и не помислувал на таква прилагодливост И на толку ненормално размножување на камелеоните од сите видови И на камелеонството како начин на мавтосување И на гласачите и на Бога При толку мавтосувачи не беше тешко Да воскреснат смачканите митологии И да се смачкаат нововековните митологии При толку мавтосувачи народот не можеше да види Дека веќе се спуштени капаците на агенциите за глобална благосостојба И дека продлабочувањето на нееднаквоста станува светски процес При толку мавтосувачи одвај некој ќе забележеше Дека добриот слуга бргу бргу станал зол господар А сите окоруваа очи кога ќе ги видеа европејките Во потрага по оргазам на далматинските плажи Колку пари толку оргазам си знаеја европејките Кој Господ ги донесе европејките и во нашите краишта И го преиначи нивниот лозунг та сега мнозина мува не ги лазе кога велат Колку пари толку удентитет Во агенциите за глобална благосостојба Се измислуваа и други лозунзи поретко црвени почесто зелени Измислувачите на лозунзи неа знаеја дека овошјето се јаде кога е зрело Ниту беа чуле дека секоја трева си бара редовно косење Измислувачите на лозунзи шиткаа вообразена историја на парче На Чарлс Дарвин често му се слошуваше Од големци големобогољубци и измислувачи на лозунзи И тогаш тој се смируваше така што ги гледаше полжавите Како си прават пошарени куќички И со време си се вардат од глобалното затоплување.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Само замолкнувањето на Аванти пополо И само префарбувањето на бандиера роса А ваму новите соништа да претежнуваат од популизам И да не важи веќе поговорката Дека секое влакно си ја знае својата леснина
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Дојките и задникот и беа толку нададени и впечатливи што ти се присторува дека секој час ќе попушти илои некое копче на палтото или патентот на суќната.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Животот покажа дека секоја книга во татковата библиотека имаше своја судбина, недовршена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко беше цврсто уверен дека секоја победа всушност создава нови јаничари.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Животот покажуваше дека секоја книга има своја судбина, недовршена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Радуле и Стојна не ги вознемируваше дури ни можноста дека секој момент може да наиде и да бувне во собата оној нејзин придонесен син, Оливер, кој токму тогаш можеби играше фудбал на широчинката под Црвената кула.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Всушност беше повеќе од јасно дека секое ливче претставува еден изминат ден.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете, тоа е причината, пред да се впуштиме во спомнатата авантура со прашања, брзо брзо да го симниме погледот пред нашите нозе и да продолжиме да чекориме по порано одредената патека; дури и ќе го забрзаме чекорот исплашени дека секое подзастанување или одвишно шетање со погледот може да биде погрешно протолкувано па дури и осудено од недобронамерните сограѓани.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не можев да се ослободам од впечатокот дека секој негов гест претставуваше дел од играта што тој и Јана договорно ја практикувале.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кутрата Катерина! Не можеше да сфати дека секој збор, гест или мимика, па дури и насмевката што обично ја раздаваме од учтивост, можеше да го убрза извршувањето на она што и без тоа не смееше да се одложува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Верував дека секоја наша постапка ја води оној познат природен инстинкт кој ги почитува воспоставените правила на однесување и не му се препушта на самоволието.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакаше веројатно да ме предупреди дека секое понатамошно задржување може да ми наштети.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа оној факт дека ливчињата се средени по седум на едно купче можеше да потврди дека се сакало да се има појасен увид во поминувањето на времето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но да се вратиме на случајот со индивидуата од пред мојата канцеларија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колку тешко се наоѓаат вистински зборови кога си во дијалог со болката и со нејзините резони. – Станува збор за такви околности кога ни се чини дека секој може да згреши - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Тогаш јас, вашиот старешина, ви ветувам дека секој од вас барем еднаш ќе се избања во кадата на кралицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Деконструкционистите покажуваат дека секое верување, дефиниција и цврсто стојалиште токму минуваат низ кризата од различни и арбитрарни интерпретации.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А: Невозможно! Па нели имињата на нотите се само од A до G !
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мислам дека секоја слобода е општествен однос: колку повеќе имам слобода јас, толку помалку ја има другиот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Патем, знаевте ли Ахиле дека секоја од четирите букви во името на ВАСН е и име на една нота.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А одовде може да се оди само кон други интерпретации.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Слободата значи можност да се дејствува по сопствена волја или, ако сте способни за тоа, на сопствен начин, што значи дека некој друг треба да биде компромисен или да се предаде.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Слушајќи ги ѕвездите од татковината научив дека секоја музика си има сенка како што секоја ѕвезда си има двојница и како што секој нов ден си има нови воздишки.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Таа пролет немаше кој да му каже на Алберт Ајнштајн дека кој многу си игра со сончевите зраци предвреме ќе добие катаракта, а Методија Патчев секако знаеше дека секое долго талкање низ мракот завршува со избивање на светлина и дека сончевите зраци понекогаш се потпираат на бастум од илузии.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Којзнае дали ќе ме разберете и којзнае како ќе ме разберете ако ви кажам дека секое отворање на цртанката е танц на распалавени погледи и свечен отпоздрав на сончевата светлина, како што впрочем и секое влегување во океанот е нов чекор во вечноста чиишто сенки старите рибари се мачат да ги уловат во мрежите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А ваму и децата уште ненаизгледани цртани филмови знаат дека секое кревање кога тогаш завршува со струполување.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се чини дека секоја година се појавува по еден уметник за потоа да исчезне.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Пелагија исто така им благодареше со топли зборови, ветувајќи им дека нема да се заборават, дека секој ден ќе наминува кај зградата Сите ние имаме иста судбина, зар не?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Неколку минути пред смрта, повторно да се родам, на работ на животот на почнам да живеам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Парадоксот во оваа драма наречена живот ме научи дека секоја наредна минута е нова можност да изменам се.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Гледаш дека секој ден се умира, вели, а од тоа не се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека секое животно има убави и чисти очи како дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
д) Што се однесува за нас - најмладите екологисти - укажа дека секоја навидум мала работа е голем придонес за Еколошкото друштво; изградување на еколошката свест низ наставните и воннаставните активности, одржување хигиена во училиштето, во училишниот двор и секаде во градот, во сопствениот двор и во непосредната животна околина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сите тие во своите говори недвосмилено потенцирале дека опстанокот на федерална Македонија е можен само во рамките на федеративна Југославија и дека секоја политика што не би била во рамките на југословенската би била катастрофална за македонскиот народ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Постапките на државата чија политика ја застапувале Кардељ и Темпо на заседанието, се прикажувала како несебичен и великодушен чин со кој на македонскиот народ му се предочувало дека секоја политика што не би била во рамките на југословенската би била катастрофална за македонскиот народ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На заседанието присустувале и шефовите на британската и американската воена мисија во Македонија, Милер и Дикинсон.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Сѐ било режирано за да се прикаже дека иднината на македонскиот народ е само во склоп на федеративна Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се чини дека секој збор е бележан со сите младешки желби, копнежи, тагувања, пасакувања и болки и е извезан и украсен со коприна и мониста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Слично, во неговата повеќеаспектна претходна книга (1989) „Имераторовиот нов ум”, Roger Penrose ја разгледува Gödel-овата теорема и прави експлицитни претпоставки, дека секоја математичка вистина може да биде видена како вистина од човечко битие, доаѓајќи така до неизбежниот заклучок дека луѓето мора на некој начин да се неискажливо поспособни од компјутерите.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Следува дека секој од спротивните полови на конструктот е „позитивен” сам за себе. (види Benjafield 1983). Husain (1983, стр 16-18) понатаму забележува дека: Дефиницијата на биполарноста како релевантен контраст, како контраст кој е неопходен за значењето на конструктот, е интензионална . . .
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Знаев, бев свесна дека секоја жена со себе носи најмалку две големи лузни од вакви мажи каков што беше Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сите ме тешеа дека секоја лекција се плаќа со искусување и можеби, мислам најчесто, со големо патење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)