дека (сврз.) - сѐ (зам.)

Тешко се менуваа работите и по сталинското време, макар што постојано се нагласуваше дека сѐ што се прави е во името на прогресот, на промените, на среќата на луѓето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ме кочи мислата дека сѐ што сакам да напишам во мојата повест која упорно ми се опира, не се дава, е можеби веќе кажано, всушност скепсата дека не би кажал ништо ново што светот не го знае и не го искусил веќе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И не само мислење, нудеше сослушување, совети, рамо за плачење, пречекуваше, испраќаше клиенти, тешејќи ги дека сѐ ќе биде во ред, дека нема да биде залудно нивното барање што го доставиле, дека ќе се случи чудо и дека токму ним ќе им биде помогнато, дека не смеат да изгубат надеж во институциите на системот, дека тој искрено верува ... иако сѐ што му се плеткаше во главата, во моментите кога ги кажуваше овие сказни од земјата на заблудата, беше едно здушено „ееххх, кутри луѓе, штом животот не ви помогнал до сега ... но којзнае...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во кампот на „Сани-бич“ нѐ пресретна една млада и убава црномуреста Гркинка, која ни рече дека сѐ е распродадено за цело лето - на Германците.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Што секако не значи дека сѐ што во иднината ќе гледаме на телевизија ќе биде лага.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сѐ поблиско и поприфатливо ми е сознанието дека сѐ што не е традиција е една минливост и - плагијат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Понекогаш квечерум чистачот на чевли од Plaza de Armas седнат пред портата на својата розова куќичка под огромниот крст на врв рид ќе фрли поглед на параглајдерите над Мирафлорес - колку да им довикне на аздисаните туристи и авантуристи дека сѐ што лета не е кондор, ќе фрли поглед чистачот на чевли и кон сурферите кај Баранко - колку да им довикне на јавачите врз сопствените мечти дека баш во Баранко опирањето на застоеноста на живеачката се правеше со вина, песни и убави жени, а не со некакви пластични секачи на морските бранови.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
„Суштината, момци, е во тоа дека сѐ што може да се случи, во физичка смисла, се случува, во некоја алтернативна верзија на „нашиот” универзум.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Хм, си присторе. Како можев толку години да не знам дека сѐ е толку едноставно и јасно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Немаше ниту потреба да говориме нешто за нас, нешто што веќе ни се имаше случено, оти изгледаше дека сѐ меѓу нас веќе се беше случило, и дека веќе не би можело ништо да ни се случи што би било непознато.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И видов дека сѐ што се кажуваше за одајата во описот од ливчињата на отец Мида, верно било, оти видов: одаја пространа, темна сосем, со среде на неа, што среде на светот беше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот се смешкаше загадочно, како и секогаш кога сите мислеа дека сѐ е загубено, а тој исход чудесен наоѓаше, од ништо нешто сочинуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не му рече: „Директоре, престанете“, туку „Фис, престани“ и мене ми беше јасно дека сѐ е готово; во еден миг вратата се отвори и влезе Земанек; рече: „Што му правите на човекот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знам,“ реков. „Знам дека сѐ ќе биде добро.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Бакни ме,“ рече, и ја притисна уште посилно мојата рака над своето срце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу патетично го почнувам писмото, но верувај дека сѐ она што тебе те прави задоволен и спокоен и за нас претставува задоволство.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Без оглед на толку суровите изнудени мерки, сличните злосторства сепак, не беа искоренети.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Верувам дека од никаде, ама баш од глувотијата на оваа мирна улица се појави брат ми, рус и висок, во фармерки и кожена винтјага, и непоканет почна да зборува, неконтролирано мавташе со рацете, се закануваше, караше; за пет минути колку што ломотеше сигурен сум дека сѐ ми извади низ нос, па дури и сендвичот што набрзина го имав излапано во гадното шинобусиште.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Доволно е, натаму, уверен сум дека сѐ е глупост.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но само ми се чини, бароне, сево ова веќе е мистично бладање што сосем може да се оправда во неговата положба...“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Некојпат се чини дека сѐ е мирно, дека целиот народ се восхитува на облеката на својот крал, кога се појавува некое глупо момче и со див глас вика: „А кралот е гол!“ okno.mk 195
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше понесен од тие мисли, во кои што беа запливани сите негови од бригадата; никој не можеше да го натера да поверува дека сѐ наоколу не е толку чисто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па тој ме тера мене да помислам често дека сите луѓе отсекогаш краделе, а тоа е онаа неговата вистина, што тој ни ја наметна на сиве, така што дури и јас речиси заборавам многу работи, што ги знаев за животот, кога мислев дека сѐ зависи од тоа колку се сака да се создаде нешто, и колку труд ќе се вложи во тоа, и колку чесност и ќе се вложи во тоа, колку чесно и ќе се сака и ќе се создава тоа, и уште колку среќа ќе се има притоа, и дека не постои ништо друго, што би можело да влијае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мојата сатисфакција беше дека сѐ што зготвив се изеде.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мислам дека сѐ што знае таа, знае и цело село, вели. 47
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас тогаш го заклав едното коковче. Имав три со петлето, а сега останаа уште две. А ги чував за некоја поголема мака, ама кога видов дека сѐ земаат, го заклав. 106
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „Сиромавиот никаде нема роднини“ , велеше Лазор Ночески и стана што стана на бродот, а бродот не го пуштаат одоздола, од кај нас, имало војски, имало војни, а таму ни рекоа дека сѐ е ослободено, сега мораме да вртиме околнаокол, откај Црно Море, откај Бугарија, прпа, прпа, допаткавме до Бугарија,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кога почнале да товарат во запрегите торби, дисаги и вреќи од испосошиени ненужни крпишта, кога се видело дека на пат се носи пченкарно брашно, пресуво, преслабо и пресолено козјо месо, низи кромид, лук и пиперки, сирење, малку помеко од камен, изварка, сол, ракија, суви овошки и којзнае што, и другите освен старците знаеле дека сѐ е пресметано од порано - сиромаштијата не е без разум и кога е без леб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил нем само Онисифор, тој, со лузната, туку и сите други заедно со жените и децата што помагале во запрегнувањето на добитокот во двоколките на кои ќе се донесат воденичките камења од Лесново, по нивна сметка пред да созреат црешите, пред лето значи, и луѓето редум ќе ги израстоварат на брегот на Давидица, секој својот товар пред своја воденица што жената или некој старец или роднина од Побожјане, од Бањанци, од Кучковица или од Мирковци ќе ја допокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кажувајте, бре, тозлуци ќе направам од вашите кожи, од чабур ќе ви ја пијам крвта.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И веќе знаев дека сѐ ќе е брзо готово, дека земјата обеспокоена од ѕверското будење на човечката крв нѐ чека да нѐ награди со црви, нас или тројцата со фесови: дотрча Ганка и се наведна над мајка си, се обиде да ја крене на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога влезе во полуосветлената сала на ресторанот, во која доминираше црвената светлина од каминот, Азра беше убедена дека сѐ оди според договорот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Којзнае што сè може да се случи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зошто го лажеш Аристин, кога добро знаеш дека сѐ е крајно неизвесно?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вистина ли е дека сѐ е прашање на перспектива?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Очигледно е дека сѐ на оваа планета е релативно, и егзистира независно само доколку во своите односи им се приближува на другите нешта и се разликува од нив...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Си мисли тој дека сѐ ќе си раши како што сака.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Живееме во некоја илузија дека сѐ што е наше не чини.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Не смеј ме, Леме, - рече Кејтеновиот син, - не прави се поумен отколку што си, не прави се дека сѐ можеше да знаеш.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Смислете нешто. Обидете се со некој арабаџија.“ Боже, биди милозлив како што си мудар, мислеа тие и беа покорни во својата нејакост, свесни дека сѐ се само не и ум.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како што е поучен Маркс може да биде поучна и библијата со она дека сѐ е само суета.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој слушна тамам толку од она што доаѓаше од телекранот, за да разбере дека сѐ се случило токму онака како што беше предвидел: една огромна поморска армада, тајно собрана, неочекуван удар во непријателската заднина, белата стрела продира преку опашката на црната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се радувам кога ќе го најдам кодот на нечиј свет и кога ќе се потврди дека сѐ што е живо има допирни точки. Понекогаш тоа оди само по себе, се случува спонтато.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Можеше за неа да се каже баш она што бев го прочитал некаде во некоја книга дека сѐ што е благородно, самото по себе е од тивка природа и како да спие, сѐ додека не го разбуди некоја противречност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
По некоја минута ми рекоа дека те освестиле, дека сѐ е во ред, највероватно е некоја алергија од кивите, можеби беше тоа, не сум сигурна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И колку е тоа понижувачко, што Аљоша сето тоа одлично го знае, а се преправа дека сѐ е во ред, дека сѐ е прекрасно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Убедена сум дека сѐ ќе биде во ред, нели?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пол се обиде да ги убеди дека сето тоа ќе биде надвор од камерата, но видовме дека сѐ пропадна...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како да сфаќаше дека сѐ е безнадежно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше дека за сѐ е доцна. Дека сѐ е веќе речено. Завршено.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Колку се рече дека сѐ е готово за венчање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најчесто, овде, поразен остануваше народот, со ве­ко­ви закоренет, имајќи ја фаталноста како надрелигија, односно верувањето дека сѐ ќе мине, оти и империите не се вечни.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Игуменот продолжуваше да им раскажува дека сѐ некоја несреќа го следела манастирот: токму кога ќе завладеела благосостојба во него - ќе зафател пожар и сѐ ќе збришел.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Туку што стана, тој пак се врати, го отвори блокот и на внатрешната страница од картонскиот капак запиша: Сѐ во врска со приказната треба да биде така „документирано“ што авторот мора на читателот да му наметне верување дека тој ја зборува вистината и само вистината; но истовремено да биде несомнено и тоа дека сѐ што е раскажано е исто толку и повеќе од толку целосно измислено така што секоја сличност и помисла на стварноста да биде случајна; тоа го наметнува творечаката лага на којашто ќе биде подложен читателот привилегиран со вистината што следува!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И не враќајте се, Ве молам да ме известите дека сѐ течело според планот. Цезарот тоа не го интересира.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Споредувајќи го неизвесниот пат на своето семејство со патот на јагулите, тој му ја доверуваше во ноќта на Игор Лозински својата водечка идеја дека сѐ што се случува во природата на планетата Земја, може да се провери во човековиот дух.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Уште на почетоков сакам да нагласам дека сѐ она што се случи досега па дури и она што би можело да уследи, воопшто не ме изненадува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Еден сон што го сонував. Сонував дека сѐ ќе заврши, и еден глас што вели дека сѐ е готово; не некаков глас на кој би можел да се присетам, туку онака, глас, и ми вели како тука на земјата сѐ ќе застане.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Значи наеднаш почнав да го уверувам пријателот Господ дека сѐ она што сум го рекол пред малку сѐ тоа ти се чисти лајна, се разбира во колку постојат такви: ем чисти, ем лајненца.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А малку подоцна не бев сигурен од каде наиде и она, најпрвин сосема нечујни а подоцна сѐ појасни и појасни гласови : - Не, навистина немам уште сретнато човек кој сонува буден – беше тоа глас на позната жена, а не можев да се сетам која?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислат дека сѐ што ќе дофатат станува нивна сопственост. Вистински буржуи!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш за првпат ѝ било спомнато на Трајчеица, и тоа в очи, дека треба да се спушти на земјата; дека не смее да мисли дека сѐ што лета се јаде; дека мажот не е секогаш само маж; дека покрај тоа што е маж сака да биде и љубовник, и додворувач; дека на жената ѝ е порачано да биде убава; да биде посакувана;
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Телото ќе го исчистите со нагонот на повраќање, секогаш кога пред очи ќе ви се појават слики и кога искри ќе ви ги потресат нервите во мозокот, ќе ви се згрутчува крвта во тромб од помислата дека сте живееле во лага, дека сонот бил лажен, дека сѐ било само илузија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Знам дека сѐ е лага и како казна ме параше вистината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Леден здив ја пресече сржта во моите коски, во мигот кога ти ја чувствуваше најголемата радост ми рече: “никој со тебе неможе да биде среќен и колку и да се труди светот да те засака ти премногу го мразиш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мене ми се чини дека сѐ е испустено и на небото и на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Видов дека сѐ е уталожено и се исправив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам дека сѐ што ми е извалкано со солзите ќе го измијам, ќе го исплакнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Да не ѝ се случило нешто лошо, нешто страшно? - си мислев, но пред Бреза се преправав дека сѐ е во ред и како навиен ѝ ја рецитирав песната за Цуцул и говедата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му реков, немој да заборавиш, еднаш ти кажав, те предупредив дека сѐ знам, дека сѐ претчувствувам и не може да ме излаже.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во тие моменти мислев дека сѐ може да се реши со разговор. Сѐ правевме заедно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)