дека (сврз.) - таа (зам.)

Стоеше сама на патот, како заслепена утка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Останав со впечаток дека Огнена Гулева е упатена во дејностите на тој секретаријат и дека таа кај мене наврати токму по одржувањето на некој таков состанок.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш мислев дека таа болка нема да заврши, мислев дека очајот вечно ќе трае, не знаев дека се разделував од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дечко ми не ми олесни многу, освен што ме вклопи со мајка му кога ми кажа дека таа е психијатар. Тоа некако ми влезе под кожа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дора беше запозната со својата улога уште пред да тргнат и се прпелкаше во рацете на Авни кој полека ја симнуваше надолу, на подот, земајќи ѝ го лицето меѓу дланките, за да ја погледне во очите, за да знае дека таа е навистина таа, која, речиси, никогаш дотогаш не ја видел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јас бев налутена на почетокот“, се уфрли Борини, објаснувајќи дека таа прво чула една карикатура на Фаерабендовата порака од некој непријателски расположен физичар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Добро забележа дека таа на неколку пати најкрадешкум што можеше го погледна за да види дали има зошто да се плаши, како што заклучи тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Си вообразува човекот дека таа е пред него и си бара.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мора да мислиме само на тоа дека таа е болна и мора да ѝ помогнеме да оздрави и да го роди бебето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како можеше да верува дека таа наивна, таа чедна Марија ќе може да им се приближи?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Понекогаш помислувам дека таа има потреба од присуство на сведоци кои некогаш, во некој за неа многу значаен момент ќе имаат храброст да ги потврдат ваквите мигови на нејзината среќа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Многу сум скептичен во поглед на тоа дека таа може многу нешта да промени.  К: Повеќето од луѓето со кои сум разговарал а кои ги интересира Кристијановата музика продолжуваат да се интересираат за неа, како и јас, но не поради неговите политички убедувања, туку заради самата музика. okno.mk | Margina #10 [1995] 55  К: Причината поради која толку многу пишувам е таа да се обидам да ги убедам луѓето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И овој пат мајка му го остава да се излежува. Ване си мисли дека таа му верува!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми се стори во тој момент дека таа жена знае сè... и за солзите и за празнината... и за прв пат ѝ дозволив да ме прегрне.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Значи, Луција му ја дала песнарката откако ја понижив; тоа можеби значеше дека Луција немаше да им ја даде, доколку јас не го сторев она што го сторив на кејот, и дека таа им ја дала сега затоа што ме сака, односно затоа што ме мрази, а ме мрази затоа што јас не ѝ дозволив да ме сака.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но повремено и сега како да ѝ се јавува некое сожалување кон него што изцело го запостави и отфрли, па понекогаш почнува да му глуми дека таа пак му е приврзана како порано, дека со ова познанство и блискост со Богдана ништо не се изменило меѓу нив и продолжуваше да му упатува благи зборови, да му готви јадење, да му го мести креветот и сменува постелнината, да му ги пегла кошулите и алиштата, да го поведе понекогаш за рака низ просториите или полигонот за да слуша како се дресираат кучињата, да му вари почесто кафе како што му вареше, да му кажува како одат приходите во Пансионот, да му купува нови плочи со текстови за слепи на кој тој со прстите се учеше да чита - но тој кога ќе ја почувствуваше во својата близина, замавнуваше со бастунот да ја удри и бесот го смируваше со алкохол; се тетеравеше низ просториите на Пансионот викајќи по неа со најпогрдни зборови.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Почувствува како телото му трепери од нејзиниот повик и од шокот на ненадејното будење и следниот миг знаеше дека таа не беше ни на креветот, ни во собата, или каде било во куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Возачот, изваден од памет, најпрвин се двоумеше дали да кочи, убеден дека таа ќе се предомисли и ќе се тргне.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
На носот му пукале темноцрвени жиличиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога ќе видиме дека се што поминува низ земјата се чисти, ќе сфатиме дека таа е филтер на нашиот живот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се чудев, зошто ваквото чувствување на нештата не го искажува со поконкретни примери и со појасни зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога Зигмунд доаѓаше во нашиот дом, јас ја премолчував болеста на Сара, сѐ до оној ден кога веќе беше јасно дека таа наскоро нема да биде на овој свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Предлогот за таа игра на Андон му го соопшти Лилица, нагласувајќи му дека тој доаѓа од Азра и дека таа гори за тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Одеднаш ми дојде на памет дека таа може да е и мажена и да има деца...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Секое минување на границата може да се раскаже како посебно поглавје дека таа беше толку силно задржана во нас... На обете страни...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Знам, велите дека таа постојано спие, но не ме интересира.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но веднаш се тргна исплашен: Поарно што не ја фрлив и неа; можеше и мене да ме привлече да изгорам и јас во огнот. Co тие и уште многу црни мисли кадијата ја преседе таа ноќ и реши уште утре да ги испрати сужните за Истанбул, да му се симне еднаш тој товар од грбот и да се ослободи од стравот што го чувствуваше од Анѓиното присуство, убеден дека таа е вештерка, маѓепсницата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се разбира дека таа памети оти ѝ се има јавувано.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Заборавајќи дека таа исполнуваше сѐ што ќе ветеше. Така се случи и овојпат. Рече дека ќе умре.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Згора на сѐ таа е и дисциплински казнета, за наводно непочитување наредба од претпоставен, со парична казна наместо отказ. 4 Целта на новата директорка, според зборовите на Билјана, беше да ја понижи и омаловажи, бидејќи кон неа таа манифестираше и „изразена нетрпеливост“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Паралелни животни приказни внесуваат во себе, во луѓето со кои живеат, во луѓето со кои се среќаваат, па дури и во луѓето со кои само се разминуваат: некои од нив се уверени дека жената која погледнува низ прозорецот кон улицата по која токму тогаш тие врват, им смислува некој подол план; други – дека таа секој ден љубовно мисли на нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ноќта, кога се колнеа во љубовта што го потврди непишаното правило дека таа може да се роди и на прв поглед, Авни ја преточуваше нејзината долга коса низ прстите велејќи ѝ дека тоа го потсетува на заграбите трева во ливадите на Орлик, кога како дете ги пасел говедата. Ѝ велеше дека нејзината коса го потсетува на мирисот на тревата, на питомото и дивото што извирало од нејзините жилки, претворајќи се во жештина што треба да се истури и дека тој ја чувствува таа потреба затоа што топлите, танки прстиња на Сања, веќе се шетаа по брановите на неговата црна коса, по тилот, и продолжуваа по вратот, по рамената и надолу по грбот, слегувајќи како повев на јужен ветар на страните од бутовите во кои Авни ја нафрли сета своја машкост вовлечена меѓу широко раширените нозе на девојчето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сѐ уште ви се чини дека таа е врз мене, ја шетам низ хотелот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Марин Крусиќ се покажа другар, и сенката што паѓаше врз ликот на Атиџе, тоа дека таа е најверојатно од друга вера, вешто ја осветлуваше со некои ведри, иако лесноумни забелешки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се чинеше дека таа нѐ чувствуваше нас, преостанатите чеда, подалеку од својата орбита, како одлетани птици кои го загубиле кодот на вистинското враќање во Мајкиното гнездо на очекувањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имам впечаток дека таа го забележа моето изненадување и побрза да објасни дека не изградиле куќа затоа што местото не е нивно и сама се прашува – како да градиш куѓа на не свое место?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
6. Тројцата американци рекоа дека таа не е од хартија.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
И тука, во судницата, тогаш, во тој миг почувствував дека јас и Ема сме ние, и знаев дека и Ема почувствува дека таа и јас како и секогаш и тогаш, во судницата, бевме тоа – ние, кое никогаш дотогаш, додека бевме заедно, не го изговоривме така.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
После сфати дека таа го прави тоа намерно, за да избегне било што да се зборува за болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зошто не рече дека таа одела накај Јужниот булевар.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ќе си дозволам уникатниот статус на Твојата книжевна (фикционална) хероина да го дефинирам сосема поедноставено и да кажам дека таа е различна затоа што не доаѓа од некој реален, банален, жителски секојдневен свет контекст, туку се појавува директно од оној заумен и сосема бартовски имагинариј, оној сооднос на јазикот, сликата и гестот, кој вели книжевната теорија понекогаш, кога ќе го допре некоја моќна авторска рака, умее да се опредмети и како знаковното ткаење што потоа го именуваме како текст.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Заѕвони. Еднаш, двапати. Чу чекори како се приближуваат, па вратата полека крцна. ­- О!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некои ова можат да го сфатат како едноставно отфрлање на неговите гледишта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше веројатно, дури, дека таа ги посматра сите за сето време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Или верувај ѝ дека гарант со другарки е. Дека таа не е таква.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Реакцијата на еден мој другар хетеросексуалец на филмот Сон за страст од Џулс Дасин од 1978 година – кој е сјајно испитување на возможните современи примени на Еврипидовата Медеја во феминистичката политика – е пример и примена на културната логика што дејствува тука.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во однос на политичката ситуација во Македонија, во меморандумот сметал дека таа е конфузна поради што предлагал поголема внимателност во почетната фаза на организирањето и барал да биде обезбеден “со инструкции за политиката на владата на Неговото Височество во однос на политичките работи во Македонија“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Не сфатил дека она нејзино негодување во врска со несигурната претпоставка, дека можело да се случи нивната врска и да успее, било само еден вид малечка итрина со која се служат девојките кога ќе сфатат дека некому му се потребни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Понекогаш ми се присторува дека таа дури и посакува јас секогаш да сум малечок, па да има можност секогаш за мене да се грижи и да ме гали...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се избистри работата дека таа област – Мариово е личен султанов хас и дека прилепскиот кадија навистина им правел зулуми на тие луѓе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Новина претставува и овластувањето на инспекторот привремено да земе документација на работодавецот ако оцени дека таа е потребна за обезбедување на доказите и утврдување на фактичката состојба во областа за која се врши надзор (чл. 12), овластувањето да изврши запечатување на просториите на работодавецот при донесување решение за забрана на работодавецот (чл. 18) како и одредбата според која против конечно решение на инспекторот со кое е одложена од извршување конечната одлука на работодавецот, против која се води спор пред надлежниот суд, не може да се поведе управен спор (чл. 19).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сите знаеја дека таа страна ја осигури Толе и немаше што да се двоумат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Беше јасно, засекогаш, дека таа година, за нашето останување не пресудија јоргованите, подготвени да н префрлат на дежурниот Шагалов облак над нашата куќа, туку пресудија липите кои го спасија Мајкиниот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И така... Чудесна среда беше пред мене. Најубавата во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Та Чана знае дека таа кога и да се седне да се јаде, остава полна чинија и за него која на крајот ја изобуваат внучињата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го советував него а всушност себеси се прекорував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но гордоста на обајцата не им дозволуваше да ја остават работата и да ги остават на цедило нивните потомци, за чиј спас Камилски и ја предложи мисијата, а Татко ја прифати макар убеден дека таа немаше да заврши како што очекуваше неговиот пријател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Знаеш Младене, - чиниш почнува да води некој неврзан разговор, - кај сосетката од спротивната улица во куќата, криејќи дека таа е девојка, им се тутнала некоја распуштеница, а сите мислеле дека е чесна девојка, од чесно семејство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Адвокатот мој рече: Од кај знаеме дека таа не му дала повод за такво нешто, не го предизвикала; од каде знаеме дека не сакала да стапи во контакт со него, то ест, како што велите вие: да ја силува...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
За лагата ќе речеме дека таа не го одразува вистинито сето она, што го гледа; некојпат истото не го одразува сосема вистинито, некојпат дури и сосема невистинито.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Отпрвин мислеше дека таа танцува заради него, повеќе да го возбуди.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Реномираниот писател за деца тврди дека таа со загрижените прсти го прегрнала ракописот со последните песни.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој не веруваше дека таа ги крие солзите. Тоа не веруваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јана ви кажа дека сум бил кај нив? – прашав. -Не ви рече дека таа ме покани?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако ѝ биле добри намерите зар ќе постапила така?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ајде, помогни ми да сфатам што размислуваше. Како си ја замислуваше акцијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во еден момент го опече лоша мисла, помислата дека таа само го користи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најмногу од сѐ друго страхуваше дека таа може едноставно да се предомисли доколку тој не успее брзо да воспостави контакт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Верувам дека таа “дијагноза” не е погрешна.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Дека ти од поодамна си раскрстил со оваа заблуда?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што значи дека целото негово патување преку морето за да ги искушува Јапонците би можело да излезе попусто.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така си мислиш? Мисли си, ама не е така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Верувам дека таа го носеше споменот за својата љубов како поарчено минато од кое и останало најскапото, синот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Решение што барем малку ќе наликува на она што веќе го спомнав немавме донесено, иако знам дека таа не ќе го одречеше ваквото мое објаснување за нашите односи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Сонуваш да се ожениш а не знаеш дека таа девојка е ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Запишано е дека таа ноќ беше големо невреме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бучавата за којашто дури сега стана свесен го потсети дека синоќа, кога си легна и се затаи да заспие, ја чу истата оваа необична бучава и ја слушаше сѐ додека не се сети дека таа доаѓа од реката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури сега забележа дека таа има подгорени веѓи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дури сега забележав дека таа шиеше свечен фустан, за свадба или сунет, кој беше малку бароктен во боите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Според нив, „таков еден аранжман економски може да биде корисен, а присуството на меѓународните власти може да послужи да се зголеми стандардот на локалната управна власт, под услов да се воспостави ефективна меѓународна власт со можност да интервенира во спречувањето на неправдите докажани од нејзините органи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но и го зачуди тоа што таа почнува разговор на тема од којашто толку многу стрежеше поради стравот дека таа ќе го одврати од тој разговор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Полноќта беше поминала кога вратата крцна, и Клара влезе во спалната на моите родители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Освен повремените спомнувања на фактот дека таа е сопственик на неколку дела поврзани со “Etant done...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ти мислиш дека таа порано не нè контролирала, не водела сметка, не нè следела, не нѝ стоела над глава, а?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш си мислеше дека не ја сакал доволно, или дека ја мамел, или дека таа, мајка ѝ, не го сакала доволно, па нејзината болест беше некоја божја казна за тоа нивно недоволно сакање.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Секогаш кога ќе ме замолеше да ѝ го подадам тоа кожено коланче јас грубо го нарекував каиш. Нели, само за да ја збеснам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш над изморените гласови, над писокот на гајдата што се спуштил и се склопил тука, меѓу нив, се разнела смеа, тешка, морничава, неовоземна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги гледаше неговите кревки увца и неговите очички, и оние четири тенки како чапарушки и растрперени ноженца, ја гледаше сета таа чудесија од кревкост и невиност, со нешто многу од тревките во себе и со секој миг сè посилно знаеше дека таа дива ноќ не можеше да биде во состојба ни да измисли друг повистински гостин, што би можела да му испрати за да го зарадува во неговата самота, од овој, што беше сега тука, во неговите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тогаш, кога Пандо ја отворил продавницата, тој тогаш внатре ја нашол таа Митана обесена на една греда крај ѕидот и под неа ставена една гума од некој камион за да си речат луѓето дека таа самата се обесила.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Соочен во моите дипломатски години со палестинското прашање, во еден значен период од неговото постоење, кога се одвиваа крвавите чекори на судирот, кога се најдов во Тунис, непосредно по бомбардирањето на позициите на Арафат, потпирајќи се врз инструкциите кои ги добивав од Централата во Белград, како застапник на земјата при ПЛО, подоцна и како амбасадор во државата Палестина, по прогласот на Арафат во 1988 година, напишан од Махмуд Дарвиш, размислувајќи и чувствувајќи ја драмата во Картагина, јас често барав одговори во татковата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите, во која имаше едно незавршено поглавје - за историјата-лавиринт...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Говореше за успешните зафати на угледната асоцијација во Босна, со надеж дека таа ќе се прошири и во другите краишта од орустошената поранешна Југославија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
ЛУКОВ: И сигурно ќе речете дека таа жена е „срдечна, непосредна, мила“?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ја пречека Мурџо скокајќи околу неа како во онаа година кога Пеличка сѐ уште беше во нејзиниот стомак, беше желен да биде помилуван по главата како знак дека таа ја нема изгубено довербата во него.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дали споделуваа некоја тајна за која се плашеа дека таа може да ја одгатне во нивните очи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лекови немало, а лекарите рекле дека таа е млада и здрава жена и дека ќе ја победи болеста ако поминат 18 дена, (осумнаесеттиот ден бил пресвртница). За тоа време што сѐ се случува!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По мое барање мене од страна на другарката Блажена ми беше речено дека таа мене клучот не ми го дава.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Даниел!” Сѐ уште не гледајќи во неа, тој почувствува дека таа стана и почна да оди по собата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бев повреден до срж, бев гневен, оти во љубовта најмногу разжестува покажувањето несексуална моќ; веќе не ја слушав Луција, и само се сеќавам, како низ магла, дека таа говореше за некаков втор блок од програмата, по некакво оро, и дека финале, круна на приредбата ќе бил бабарскиот обред од нејзиното село кое ќе го изведувала таа со некоја одбрана дружина од тој крај; во тој обред таа го препознала самото битие на овој народ, а тоа било многу важно за зачувувањето на здравиот народен дух денес, особено кај помладите генерации.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се разбира дека таа ги прифаќа ваквите мои пресуди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, греши кога сугерира дека Бојс е сепак подобар политичар отколку уметник и греши исто така во својата последна книга (2) кога го зема здраво за готово прочуениот концепт на проширена уметност и прави од месијанската визија на уметникот свој непремостлив хоризонт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зар сè што беше нејзино ѝ го презела од Аванос?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но сигурно е дека таа е заснована врз доживеани настани.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога едната странка се повикува на исправа и твр- ди дека таа се наоѓа кај другата странка – судот оваа странка ќе ја повика да ја поднесе исправата, оставајќи и за тоа определен рок.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Граѓанин или правно лице што е незадоволно од одлуката донесена врз основа на дискреционо овластување и кое смета дека таа одлука е донесена поради корумпираност, може да поднесе претставка пред Државната комисија за спречување на корупцијата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Наоѓајќи дека таа градба е подигната на древната германска земја и во едно сосем германско доба, дознавајќи, освен тоа, дека името на архитектот што можеше да се прочита на еден скромен гроб по звукот и по потеклото е германско, во своето одушевување со тоа уметничко дело преземав потфат да го променам злогласното готско име кое дотогаш беше симбол за тој тип архитектура, и да ја наречам германска, да ја вратам назад на своја земја“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Корец слушна за злогласниот логор, за кој официјално се наспомнуваше дека е работен логор, иако чувствуваше дека е логор за егзекуции.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
(Дури и да сте мислеле дека тоа е музика, признавате дека таа допрела до вас преку ушите а не преку очите, а и тоа дека не сте ја пипкале со рацете ниту сте се шетале по неа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Од неа добив желба да му објаснам дека жената ми е мајка, дека таа во други околности би му помогнала, ако не нему, тогаш барем на некои поубаво облечени луѓе.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Судот, на барање на оштетениот, ќе досуди надомест и за идна нематеријална штета ако според редовниот тек е извесно дека таа ќе трае и во иднина (чл. 192, ЗОО). 7.  Второстепениот суд ја испитува првостепената пресуда во оној дел во кој се побива со жалбата, во границите на жалбените причини; а по службена должност внимава на примена на материјалното право и на повреда само на некои таксативно наведени одредби од ЗПП (в. и чл. 354, ст.1sq од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
" пак рече госпоѓата Гологанова која не престануваше да се чуди поради што стариот професор почна да се плаши дека таа е љубоморна на него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога дојдов во семејството само ми спомнаа дека таа била кај нив, но еден ден ги напуштила без дури и да им го најави тоа, само им напишала на едно парче хартија: Си одам. И толку.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Паметам, тогаш бев помислил дека таа намерно ги фрли пилињата врз моите убаво исчистени кондури.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чини, во најмала рака, дека таа за ручек можела да нарача гambas a la plancha наместо chipirones, или вино tinto наместо blanco - „Со chipirones?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Лекарите установиле дека таа млада жена нема да може никогаш да роди дете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Подоцна ќе видиме дека таа книга се вика Псалми, има чувство дека „дел од маглестата темница“ на Рибоокиот се преселил во него и дека тој го бара токму него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се случувало понекогаш осаменоста и да нè поттикне, реков а верував дека таа го вели тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто заборави да го споменеш и тоа – праша Катерина и јас останав со впечаток дека таа сето време ги следела моите мисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мене сигурно повеќе ми се присторуваше и си замислував дека таа ме намамува, но јас верував во тоа што толку многу го посакував.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оттогаш, откога отиде Благуна да се состане со Десимира, во Потковицата ништо повеќе не се слушна за неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дали ја спречуваше синот? Или сенката на човекот зад тој син?) Навистина верувам дека таа ја знаеше мојата желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаеше добро дека умее да пишува и дека таа дарба со која Бог го благослови никогаш нема да ја снема.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Или сметаше дека на тој начин ми помага?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, сто насто сум сигурна дека таа ја прочита мојата лага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И еве сега ви испраќам една копија од писмото што не го прочитав повторно.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Кажуваат дека таа клисура на Вардар е чудо божје, а тие високи и стрми карпи се седела само за орли.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Многумина разбраа дека таа ги раздава производите коишто ги купува, па постојано, без да ѝ кажат, ѝ правеа големи попусти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таквото чувство го имаа и тогаш кога госпоѓа Мариела ја раскажуваше епизодата од филмот “Ден потоа”: девојката, во филмот во улога на глумица, плачеше со спуштена глава врз рамото на својот љубовник, заради објавувањето на нејзините скандалозни фотографии во печатот, љубовникот ја тешеше шепотејќи ѝ дека сето тоа ќе се заборави со утрешниот ден, кога излегуваат новите броеви на весниците, но таа му велеше дека тоа не е така, дека новинарите во секое време ќе можат приказната да ја рециклираат и дека таа никогаш нема да се ослободи од срамот што ѝ е фрлен врз лицето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Очекував уште нешто да рече. Или да потпраша. Но таа продолжи со крпењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам зошто мислам дека нештата ќе се променеа и дека животот ќе ѝ беше поинаков... ама знам дека таа сигурно ќе си останеше истата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од своја страна Влавијанос сметал дека "демократската атмосфера нема автоматски да ги реши проблемите", но сметал дека таа атмосфера би создала подобри методи за нивно решавање.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тоа лето не само што сфати дека таа и тој не се брат и сестра, туку сфати и зошто Дончо на Чана го викаше Големиот Бато.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вулкански тогаш беше Југословен и пишуваше и мислеше (што е едно те исто) на тој југословенски начин.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За чашата негова се говори дека чашата била полна ѕвезди, и дека на папок личела, и дека во неа Соломон ја гледал судбината своја и ја црпел мудроста своја, како од книга, и дека таа му велела како да постапува во војна а како во мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А сега, еве, излегува дека таа прослава нема да се одржи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Продолжително, остро го изгледа, Велета, тргајќи силно од својата цигара, без да забележи дека таа е угасната.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од повеќето нејзини писма ми стануваше јасно дека таа веруваше во бесмртноста на татковата библиотека.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Помислата дека таа може да биде вистинската жена на неговиот живот, кај него предизвикува неспознаена радост: поради остварувањето на неговиот најголем сон, продолжување на поколението.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кој ќе го напушти историскиот процес, штитејќи ја својата „загрозена” судбина, ни покажува дека тој самиот историскиот процес не го разбира како своја судбина, и дека таа негова „судбина” е фикција а „историјата” една марионетска пракса, затворен круг на таа фикција.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Костадин постојано ја задеваше дека таа сега им е мајка на децата, ама лесно беше да им биде мајка покрај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не можел изгледа да си претпостави дека таа одвај чекала да зачекори во неговата желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Претпоставував дека таа била некогаш универзитетски професор по книжевност, но не можев да бидам во тоа сигурен, а никогаш и не се осмелував да ја запрашам за нејзината професија во текот на долгата преписка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Секогаш треба да се преземе некоја одговорност (етичка или политичка), треба да се превладеат спротивставените одредби и формата на апорија со некој тип искуство на неможното, бидејќи, во спротивно, примената на правилата од страна на свесниот и на себе истоветен субјект, кој објективно секој поединечен случај го подведува под општоста на одреден закон, ќе води, напротив, кон неод­говор­ност, ако не и кон неверојатната единственост на одлуката што се донесува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше лесно да се забележи дека таа во мое отсуство пребарува по фиоките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако исправата се наоѓа кај државен орган или орган на државната управа или кај правно или физичко лице кое врши јавни овластувања, а самата странка не може да издејствува исправата да се предаде или покаже – судот, по предлог на странката, ќе ја прибави оваа исправа (чл. 217, ст. 1 и 3 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Како течеше тој разговор помеѓу вас? Ќе го опишеш? - Беше многу обичен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имено, беше пропишано дека за осигурениците кои имаат високо образование основицата не може да изнесува помалку од една и пол просечна нето плата по работник, објавена во тековниот месец, додека за осигурениците со средно обра- зование дека таа не може да изнесува помалку од просечна нето плата по работник (чл. 14, ЗИДЗПИО/06).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Топлиот воздух од Катините гради и чувството дека таа живее кај бегот му го разбуричка и умот и стомакот и тој уште сред црква поврати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Повторно го уверуваше Татко, сите нас, дека ката­ло­гот мора да биде тука некаде, во куќата, макар што сите добро знаевме дека таа го загуби по последното патување на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А тоа, оттаму, значи мажественоста да се лиши од јуначкото величие и од самочувството за сопствената важност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од очигледни причини ова ниво е наречено “пресвртувачко”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сега гледам дека таа имала совршени стихови. Просто е отсликан животот на Тоше.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му текна дека таа пред да разговара го врти она кругче со дупчињата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ибн Бајко, штом му ја покажаа, си рече дека таа грдосија е токму за него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, преку малку подлабока анализа на оваа измена, ќе заклучиме дека таа не го менува премногу рестриктивниот и дискриминирачки карактер на овој закон, кој самиот по себе е противуставен.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Од една страна, тој период наивно се глорифицира и митологизира, додека од друга страна со бирократска педантерија се набројуваат злоупотребите, компромисите и неуспесите од тоа време со цел да нѐ потсетат дека таа величествена заблуда не смее да се повтори.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тогаш, во тие мигови, кога Богдан беше зад објективот, кога можеше да си мисли дека госпоѓа Мариела е на едната страна на светот (дека таа му припаѓа на еден свет), а тој на другата страна од светот (дека тој му припаѓа на друг свет), се раѓаше кај него прашањето за почетоците и мотивот на оваа епизода од животот во која, благодарение на жената (гола, раскошно убава, бавно растреперена во облините кои го исполнуваа просторот со таинствени содржини) што беше од другата страна на објективот, заборави дека тој живот може да биде празен и бесмислен, како што тоа често му се случуваше во тинејџерските години кога бараше спас од таа мисла во вбризгувањето со шприцот во некој агол од светот, или во светот на некој агол кој постоеше или не, или не мораше да постои, ниту тогаш, ниту сега.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Овој пат ќе бидам оптимист. Затоа што сѐ уште верувам дека таа љубов е многу силна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И уште му рече дека таа сè уште верува во неа, во единствената, во вистинската, во најсилната љубов, и дека ако таа постои, тој еден ден ќе ѝ се врати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога се појави Елен Лејбовиц во светот на моето пишување, навлегувајќи длабоко во трите книги од балканската сага имав чувство дека таа го беше открила и моето страдање поради татковото отсуство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
При одлучувањето за барањето за надомест на нематеријална штета, како и за висината на нејзиниот надомест, судот ќе води сметка за значењето на повреденото добро и за целта за која служи тој надомест, но и за тоа со него да не им се погодува на стремежите што не се спојливи со неговата природа (чл. 189, ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако првата книга тоа го наслути, „Нова Пасквелија“ несомнено потврди дека со Чинго во нашата литература стапи автор кој загрижено и ангажирано го набљудува животот, бескомпромисно го одразува сето она што се одвива пред неговиот љубопитен поглед и дека таа загледаност негодува и се напрега до прснување, до иронија, до темен, мрачен хумор секогаш кога во тој живот пукаат нишките на хуманото и разумното, секогаш кога се расплинува и исчезнува правината, кога згаснува идеалот, кога зацарува глупоста и незнаењето, секогаш кога заблудите и грешките ќе ја изопачат и убијат убавината и човечноста.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Софија е еден синхронизиран парк, зашто овој град го красат 500 паркови и затоа се чини дека таа е сместена во пазувите на некоја голема шума.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но имав уште многу живот пред целосно да се предадам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се разбира, јас го немав видено детето подолго време, но кога го изговори Рајна името на Ролан, наеднаш ми светна, знаев дека таа го пронашла одговорот на мојата зачуденост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во тој миг да ни кажеше некој дека тоа е нашиот последен миг на земјата, а дека потоа зад нас нема да остане никаква трага, тоа немаше да нѐ оттргне од нашиот занес, затоа што верувавме дека она што е меѓу нас, она што од нас двајцата прави едно, е вечно, и дека, ако ни биде одземена материјата, сепак ќе продолжиме онаму каде што силите на природата и законите на трошноста и минливоста немаат моќ, и каде што човечката душа е посилна од сите небесни тела, затоа што тие се осудени еден ден, милиони години по својата креација, да згинат, а она парче душа во кое се вткаени нашиот занес и копнеж ќе трае и кога од сета материја на универзумот нема да остане ниту прашинка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рече дека таа идеја ја дала Луција, како култ- координатор на целото училиште и на Партијата, и дека наградите (три: една прва, една втора и една трета, во парична вредност која не беше за потценување), ќе бидат доделени на денот на врачувањето на дипломите, на самиот крај од нашето четиригодишно школување.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еразмо цел ден не се јави ниту се извини, ниту со каков било гест покажа дека таа му недостасува...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Притоа вистина е дека таа не се чувствуваше доволно силна да го избегне тој оган, или барем да се пооддалечи чекор- два од него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
•Хичкок: „Да, донекаде. Но само поради фактот што се движевме околу една единствена куќа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас и Саше понекогаш мислиме дека таа или воопшто нема нерви, или пак дека ѝ се дебели како јажиња, слично на оние на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ама си се заплеткал, за Твоја голема среќа, на најдобар можен начин!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Всушност таквата помисла и не е толку страшна: Си посакал значи да и го соопштиш она што те копкало, што ти било врежано во мислите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Окото на аматер би проценило дека таа е готова.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На третата, четвртата китка, Тода му кажа на Крстета дека и дала на Нешка китка, небаре тој и ја пратил и дека таа ја примнала.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го прашувам татко ти во врска со овие откритија на Рајна: "Што мислиш, руски човече?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вежбајте сè додека не ви стане јасно дека не само што оваа теза е можна, туку дека таа од практиката, од живиот живот, ја отсликува полната и непобитна вистина.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бидејќи најсериозно мислев, а и сега мислам дека таа недоречена симпатија, или занес, дури и за самата Рајна и не беше ништо друго туку еден од нејзините безбројни каприци.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Што се однесува до вината на идеологијата, според него, „само таму каде што акцијата може (недвосмислено) да се определи како идеолошка можеме да зборуваме за идеолошка принуда и за последиците на идеолошката акција да ја обвинуваме идеологијата“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нејзиниот режисер, кој во сижето на филмот ѝ е и поранешен сопруг, откако проценува дека таа улогата ја толкува премногу политички, премногу феминистички и недоволно страсно, ѝ приредува средба со една млада Американка (чиј лик го толкува Елен Бирстин), која во Атина отслужува доживотна затворска казна за убиството на своите деца: не знаејќи ништо за класичната книжевност и за феминизмот, таа изгледа несвесно го реинкарнирала ликот на Медеја кога нејзиниот сопруг Грк, како Јасон во заплетот на оригиналната приказна, на родната грутка си ја оставил жената туѓинка за жена Гркинка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако се немавме видено од вчера изутрина знаев дека таа го имаше навлечено на дебелите меса она нејзино мини здолниште стегнато со кожен колан.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
— И Катето со тага, чувствувајќи дека таа работа не зависи само од неа и од бегот, не креваше поглед.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Меѓутоа, ти си зафатен со друго: откако те запознаа со Горда и откако узна дека таа е суфлерка, ти не знаеш дали повеќе си обземен од нејзината убавина или од тоа што кај неа единствено можеш да го најдеш делото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дека таа лично од мене не побара да си го поврати она што и е одземено!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Испитано е дека таа сигурно ќе го крене нивото на Езерото, од кое зависи и ефикасноста во изградбата на нашите хидроцентрали на реката...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во неа Богдан Русимиров откри жена со карактер, стамена и угледна госпоѓа, со шмек во работата и со наследена, класична култура на однесување, жена во која никој не би се посомневал дека таа би можела да биде внесена во толку сложена и чувствителна дејност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Видливо беше дека таа сакаше да ја ублажи горчината врз која падна молк и по некоја пцовка заедно со нечиста плунка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со секој чекор скалите ѝ изгледаа како планина, а нозете тешки како туч, иако околностите налагаа дека таа треба да лета.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
—Сѐ на сѐ, верувам дека таа божествена димензија го наметнува прашањето за трансценденцијата, тоа е, да кажеме, проблемот на јудео-христијанскиот Бог.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Најпосле бате Јоле разбра дека таа го вика да си поиграат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Извини мамо, ама имаше нови лулашки и после тоа отидов кај Мони и кај Бистра за да им кажам дека има лулашки и да не се качуваат на мостот затоа што е премачкан, оти така ми рекоа чичковците сабајле кога ги видов како ги местат лулашките и, - мајка ми тука ме прекина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Германија се насмевна со напор, на Едо му се пристори дека таа се направи како божем зборот „земеме“ да не го чула и тоа го доболе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа ми приоѓа да ми честита како и сите други, но ние си знаеме дека таа ќе биде последна за да можеме евентуално да си речеме што ќе си речеме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Другарката Басотова смета дека станува збор за забуна, или обично препознавање, или пак само намера да се оцрни името на наш виден учесник во војната.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Често имав чувство дека таа е во самиот текст, понекогаш пред него, проширувајќи ја неговата смисла.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас го правев тоа со страст што ме опијануваше, шмукајќи ја првин едната, а потоа другата брадавица, апејќи ги цицките чие менување на облините го чувствував на површината на усните и јазикот, кој застануваше на места за потоа одеднаш да направи свиок со врвот, да притисне, да потсети дека јас сум тука и дека таа игра не е надвор од мене, дека таа е дел од моето рацио, дека знам што правам и дека знам зошто го правам тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Затоа тој смета дека таа посебност е смислена за да збуни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Господине, Вашата поштенска пратка со различни написи за вашите книги најпосле ми пристигна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Барем она нејзино: добра ноќ! (А тој, секогаш си замислува дека таа го следи речиси во чекор, па затоа постојано е во очекување да му се јави).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Двете големи бирократии во Америка - „ворфер” и „велфер” бирократиите - стоеја зад спектакуларниот развој на емпириската социологија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се чинеше дека таа извира од нив, звучно ритмувана најчесто од прелистувањето на страниците на книгите, како страници на самата семејна судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа уметност, која одбива да се декларира како народна, е подложена на жестоки напади: се вели дека таа уметност (меѓу која и џезот, авангардата, постмодерната) е „културолошко труење со предумисла“, дека е „доволно смешна за да биде дел од паузата на народните приредби“ (повторно мислев на Луција), па се прогласува таа за производ на болшевизмот, односно комунизмот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
При тоа, кај професионалната неспособност за работа има две новини: прво, при нејзиното утврдување како критериум се внесува споредбата со работната способност на физички и психички здрав осигуреник со исто или слично образование и способност и, второ, дека таа главно е операционализирана преку утврдувањето на преостаната работна способност, кај која повеќе не фигурира можноста лицето со утврдена преостаната работна способност да работи најмалку со половина од полното работно време на работното место на кое работел (чл. 12, ЗИДЗПИО/07).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Неговиот и останатите модернистички проекти требаше да ја исправат традицијата онаму каде што мислеа дека таа не е во право.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во ова сведочење судот превиде дека овие наводни очевидци немаа никаква потреба да бидат а, згора на сè, и воопшто не беа присутни во просторијата каде се одвиваше работата и отстранувањето на 199 дефектот, односно отпушувањето на затнатото црево на машината за малтерисување со помош на армирана шипка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Синот ќе ги спроведе во дело татковите ностварени желби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јасно беше дека таа каса е плод на генијален самоук но, сеедно, можеше да му донесе на Мануша непознати маки иако тој со години мрзоволно се влечкаше по зафрлени браварски работилници.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ми се чинеше дека таа воопшто не е радосна, како да не го одобруваше сето ова овде што денеска се случува.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Затоа татко ми, кога мајка ми пред смртта непрекинато велела „ковчето во ковчежето“, мислел дека таа сака да ѝ ги стават заедно со неа во сандакот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Напротив, сметам дека сето време ја следела ќерка си, се прикрадувала зад неа, сакала да се увери дали Аксја ќе постапи токму онака како што била посоветувана, според напатствијата што самата ѝ ги дала...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Којзнае, можеби веруваше дека таа не прислушува па тој токму на ваков начин се трудеше да и го заджи вниманието.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во следното ниво, сега обата члена на парот се на рамна нога, треба да се испита самата подлога за дистинкцијата помеѓу p И не-p, И да се покаже дека таа е лажна антитеза.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уште повеќе, трубадурот ја имаа таа способност да ја забележи несреќата на другите околу него – бидејќи ја бранува неговата сопствена смиреност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веруваше дека таа среќа ќе трае подолго.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Веруваше дека таа го чека на другиот брег на самотата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во својата медитеранска екстаза, како некогаш Албер Ками, Дарвиш ќе потврди дека јазикот и метафората не се доволни на пределот да му се наложи друг предел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Избегнувајте од каква било зајадливост и шега и помислете дека таа судбина сте можеле, можеби и вие да ја имате.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А руменото Розе божем беше загледана во неговата приказна со таква незаинтересираност и со таков парчосан поглед, што Раде и вистински поверува дека таа ништо не разбра.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И рече (мислам) вака, оти главата ми шумеше, и не се сеќавам на точните зборови Негови: дека таа одаја целата била сочинение; и дека не била книга само онаа книга на столбот поставена, туку одајата цела била книга, оти имала значение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По неколку минути кружење со обрачот околу половината, соговорникот ќе се сетеше дека таа има име слично на кругот – О.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Пожар значи, пожар Гласот во телефонот зборуваше многу брзо и возбудено и на Митко му се стори дека таа непозната тетка го прашува дали мајка му е на пазар. - Да, да!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дека има слики што се наши и оние што им припаѓаат на другите учесници во истата реалност. Слики кои се наши и на другите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На забелешката од Манџуков дека таа одговорност ќе биде таква каква што била таа на раководителите на бугарските политички партии преземена за сите грешки и грабежи што се вршеле во името на “мајка Бугарија“ и во името на “милиот народ и татковината“, Орце одговорил: “Јас не мислам одговорност пред законите туку пред историјата, која никому не му простува и секому му го дава заслуженото“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога излегов од болницата, појдов, појдовме детето во мене и јас, на кејот на Дунав, онаму каде што исчезна Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како прво, овде е упадлива паралелата помеѓу Витгенштајн И Дерида.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Признавам, во тој момент со сомневав дека таа ќе може да напише роман, од оние вистинските што јас со задоволство ги читам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Со самото тоа што до ден-денешен многу народ ја памети песната (Шарам- барам, лево-десно, овде онде ми е тесно) може да се тврди дека таа беше и најуспешен сегмент на овој серијал.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Кога бев помал помислував дека таа и потокот разговараат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кај едни луѓе крвта била поблага одошто кај другите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас му велев дека таа нишка на душата што го поврзува од мигот на раѓањето до сега не може да биде прекината, му кажував дека очајот го спречува да ја забележи таа нишка, но тој одмавнуваше со главата и велеше дека очајот не го спречува да ја види нишката, туку начинот на кој тој самиот се менувал ја скинал таа нишка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствував дека таа не заслужува така да биде нарекувана, барем сега не.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
-Нема потреба да ги утврдувате вашите права на состанок.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се сметало дека таа треба да остане во рамките на Кралството Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Сигурно се плашеа, ако пак замине сам со неа, дека таа сосем ќе го придобие.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беа седнати на подот со вкрстени нозе, а до нив испружена на подот лежеше девојката Диана од Австрија, како што ми рече Ангела предходно дека таа ќе биде тука, а јас дотогаш ја немав видено.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мојот адвокат рече: тие го кажуваат она што го виделе во оној момент кога влегле во одајата, а не можат да знаат и да кажат што пред тоа се случувало за да дојде до такво нешто: не знаат дека таа прво му рекла да се избања, да се раскомоти, а потоа седнала крај него, го служела со пијалак и го потикнувала од што тој се возбудил, се потпалил...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во својот говор, водачот на делегацијата истакнал дека Бугарија и Југославија добиле многу помош од Црвената армија и дека таа "помош покажува што се бара на историскиот пат на словенските народи" и дека "тој пат води кон заедничка борба за одбрана на интересите на Словените на Балканот, под водството на големиот Советски Сојуз".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Слушај, Кети. Не е ништо чудно што посакал девојката да умре ако тој верувал, ако неговото срце му зборувало дека таа ја возобновила или ја продолжила врската што ја имала пред да се ожени тој за неа, или пак тој самиот открил дека таква врска постоела и дека таа продолжила да се сретнува со него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се разбира дека во случајов не станува збор за обичен женски каприц!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На враќање, пред да си отидат и Игбал и Мила, ми се стори дека таа мангупски ми намига и тивко, за да не ја чуе тој, ми шепнува: - Ама признај, Бреза, дека ептен ти се допаѓа, признај дека си вљубена во него!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сакав да го прашам татко ми зошто уште ја нема мама, убедена дека таа досега стопати ќе дотрчаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Што се однесува до твојата Партија дозволи да ти речам дека таа ги заборава дури и оние кои ја крепеа. Инаку, кога веќе сакаш да знаеш, јас ја почитувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како и оној ден кога бевме кај тетка Рајна ми се чинеше дека таа, Вера, неосетно ми го одзема татко ми, а јас не можам да ја спречам во тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Наместо со нејзиниот глас и нејзината насмевка ти си во придружба со грдите животинки на осаменоста за кои велиш дека таа ти ги оставила во наследство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За сето ова со татко ми, ми се чинеше дека таа е виновна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка ми одново почна да ми ги кажува зборовите кои беа врежани во моите први сеќавања, а кои долго ги имаше заборавено: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меланхолијата на гравурата на Дирер има криља, но никој не би помислил дека таа некогаш полетала со нив, тие не се ни украс.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меѓутоа, трагајќи по неа, не забележуваме дека таа е со нас.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој ја праша дали размислува да работи, бидејќи има завршено Радничка школа, на што таа рече дека нејзината фамилија очекува дека таа ќе се омажи во добра фамилија, па ќе нема потреба да работи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Мислиш дека таа те предала?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Повеќе би рекол дека таа напречно минува низ сите дисциплини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Се спуштаме и по третпат, и јас забележувам дека таа ме гледа во лицето и ми ги следи усните.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му падна на ум дека таа веројатно никогаш досега не го видела на дневна светлина и на отворено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Против ова решение не беше дозволена посебна жалба, сѐ до септември 2010, кога се прецизираше дека против решението може да се изјави жалба, но дека таа не го задржува извршувањето на решението (чл. 93, ЗИДЗПП/септ.10). 5) давање можност жалбата против конечната пресуда да го нема вообичаеното т.н. „суспензивно дејство“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Благуна и Десимир потоа неколку пати се сретнаа долу, зад копите во ограѓето, а тоа не остана незабележително од жителите на Потковицата и врз Благуна падна тешка клевета - дека таа, оној пат, ги предала и дека сѐ уште ги предава луѓето од Организацијата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На крајот, им кажа дека таа со својот колега, со кола ќе ја испратат Марија на аеродром.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сите велат дека таа работа не ми доликува.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Неколкупати тој ги поткрена веѓите, два-трипати се поднасмевна кога мислеше дека таа не го гледа, но не ѝ рече ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Никој не ја видел да заминува ни со кола ни со автобус, зашто никој не ја ни побарал, а никој не би ни помислил дека таа заминала со патнички воз и со повратен билет, зашто и никој од нејзините познати не патуваше така.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Промовирањето на геј-идентитетите за сметка на геј-субјективитетите можело полесно да се толерира во 1980-тите и во 1990-тите години, кога изгледало дека таа заштитна тенденција ги одразува најитните потреби во една катастрофална политичка состојба. ‌Со подемот на Новата десница, со сѐ поголемиот пустош од ХИВ/сидата, одново помодната хомофобија побудена од моралната паника поради епидемијата, а и поради неуспехот на повеќето влади делотворно да одговорат на медицинската катастрофа што им ги погаѓаше граѓаните, геј-движењето имаше разбирлив импулс да настојува да опстанеме како луѓе, да се одбраниме како припадници на група изложена на огромен колективен ризик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мечката, што го имаше речиси преполовена просторот меѓу нив, се исправи пак и вресна толку ужасно и превивајќи се, што тој прво помисли дека таа уште еднаш нема да биде во состојба да ја пронајде посоката кон него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И уште се сети дека таа, всушност, е овде дојдена само за да умре пред себеси, за да ја види смртта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој дури и ја набележал можноста, во случај ако македонското малцинство не ѝ прави сериозни проблеми на Грција, а во "интерес на праведноста", Грција да ги почитува малцинските права и да се однесува "строго но и пријателски, без дискриминација" на Македонците.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Не можев да поверувам дека таа ќе се осмели еден ден да му се обрати на мојот издавач за да го разувери во решението да се престане со објавувањето на моите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сара ми кажа дека таа може, со помош на металните апарати што ги имаше околу нозете, сама да чекори, но ако се случи да падне затоа што е анемична, нејзините коски би можеле да се скршат, и затоа секогаш кога чекори некој мора да ја придржува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го слушна разговорот, Марија се уплаши, Хелвиг да не помисли дека таа го убедила Карл да остане.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Втората варијанта ја елиминира, бидејќи не сакаше Французинката случајно да дознае дека тој во моментот учи француски, па да си помисли дека таа е причината за тој негов потфат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Краста: Браво, Тики, браво!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа не значи дека таа вредност ја немаат и делата кои се изложуваат во националните галерии и музеи туку напротив, само остава повеќе простор за влијаење на овие институции врз пазарната вредност на тие исти дела, но индиректно, преку претходно дефинирање на критериумите со лансирање на специфични вредности кои комерцијализираната сцена допрва треба да ги прифати.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Никој не може да оспори дека таа беше главен организатор на сета оваа програма и многу детски искрени топли погледи на учениците беа упатени кон Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
По погледот кој беше упатен кон нејзиниот маж, можеше да се заклучи дека таа е белграѓанка, а тој дојден од некој селски забит.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Шабтај се сети дека таа песна не се пее за Ханука, туку за празникот Песах, а потоа зауши дека нејзината мелодија се меша со нови и нови, сериозни, тажни и весели созвучја од псалми и радосни песни што се пеат по повод различни празници во домовите и по синагогите на иврит, на јидиш, на ладино, на германски, на арапски, на грчки и воопшто, на сите јазици на кои говореле припадниците на избраниот народ на Создателот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јас знаев дека таа девојка лесно се заљубуваше, ама во тој момент не можев да сфатам дека до таму дошла работата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мислам дека таа вечер беше нешто посебно, од сите други за време на твојата болест.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Важно е само тоа дека веднаш знаев, навистина знаев, дека ти си вљубен во Аксја; ајде, признај на мајка ти дека таа ти беше првата симпатија; добро, не лути се; ако не сакаш да признаеш, не сакаш, твое право.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А кога правта се стаи, виде дека таа е единствениот човек што слегол од автобусот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некои жени велеа дека смрдела но јас мислам дека мириса од тревите што виреат во млаката вода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш Рајнер веќе студираше философија, и јас во почетокот верував дека таа промена е затоа што е премногу посветен на науката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби тоа беше давање одушка од макотрпната работа, можеби беше терање инает во војните, со реквизициите, со даночниците и чифликсајбиите, но жителите на Потковицата, со вкоренет оптимизам на луѓе прикрепени за земјата, односно со докрај изјаснета свест дека таа, мајчичката земја, раѓајќи одново и одново го обновува својот и нивниот живот, односно дека освен неа и нив ништо друго и никој друг не е вечен, на сѐ во врска со жетвата му дава одреден празничен призвук.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И посран од страв дека таа можеби ќе ѝ се довери на пријателката, која, пак, по принципот „ќе ти кажам само тебе, ама немој никому да кажеш“, ќе му го урниса имиџот во курварските кругови.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога се почувствува дека ѝ нема спас, само жално ќе ме погледнеше, мене ми се чинеше дека таа знаеше дека јас најмногу ја сакав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На судење, адвокатот ја брани обвинетата... Таа е убава жена, со донемајкаде тажно лице, не е виновна!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Поради тоа јас бев сигурен дека таа одлука ќе биде директно против мене... На умови бев...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не ми беше доволна за смирување на совеста онаа кукавичка мисла дека таа сигурно ме оправдува пред себе, затоа што знаев дека мисли дека тоа што не ми прозборела на онаа средба ме преплашило, ме пресекло, знаев дека не помислува дека посилна од мојата преплашеност од нејзиниот молк и од нејзината скаменетост, требаше да биде мојата должност да ја посетам пак, да ја прашам како е, да слушнам дали тогаш можеби нешто сака да каже, или и натаму се задушува во молчењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој можеше да поверува дека таа испливала од сините морски длабочини - зашто во неа имаше нешто што го имаа сирените, имаше нешто подводно во целата нејзина појава - како да дошла од длабините на некој злокобен свет за да го намами и да го изневери, и откако го направи тоа, сега сакаше тој да го изеде тоа неверство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А тој лежеше и чувствуваше дека таа страшна, изветвена шега се остварува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога ја соблече и кошулата и ја фрли онака преку фотелјата, не забележувајќи дека таа паднала на душемето, се наведна да ги извади пижамите од под перницата на креветот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не вртеше повеќе Богуле околу куќата, но сепак гледаше да ја сретне некаде по пат или да ја најде сама на нива надевајќи се дека таа ќе се измени, ќе размисли, ќе увиди дека лошо постапила, ќе се покае и ќе продолжи пак љубовта меѓу нив да си тече како што си течела, среќно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И загатката останува загатка! Надењка молчи, мисли на нешто...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Клара беше отсутна дури и кога Клара беше дома; јас ѝ зборував, но знаев дека таа не може да го чуе она што го кажував.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не може да се рече дека таа се одликува со сериозна устременост и дисциплина.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Како ништо? Нели ти ми рече дека романот ќе го напишеш и дека таа работа е средена во издавачката куќа?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Истото важи и за јуначкиот вид на мажественост во писмото на трагедијата: штом достоинството ќе му излезе претерано и ненужно, статусот неповратно му се снижува и се сведува на високопарна поза, на празен блеф, на претерана глума, на песна и танц.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Му рече дека е тоа негов избор и дека таа тука не може ништо да стори.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој знаеше дека таа си има една стара кафена бунда уште од свадбата, што ја пренесе дури преку границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Рече дека ги сметала за некорисни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Мртвите ја немаат среќата да решаваат проблеми, а уште помалку да исполнуваат желби“ ме сепна предупредувањето изречено лично од мајка ми некогаш одамна, веројатно со единствена цел да ме ослободи од збунувачките пораки, што можеби ќе се обидат да ми ги наметнат лековерните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Гледаш, јас изумив, а мислев дека таа работа е веќе завршена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во едно писмо од 21 април 1889, Винсент ван Гог, сосема свесен за својата состојба, му пишува на својот брат Тео: “Денес ги сметав сите твои добрини кон мене поголеми од кога и да било, не можам да го искажам она што чувствувам, но те уверувам дека таа добрина беше од вистински ков и ако ти не ги гледаш нејзините резултати, мил брате, не тагувај поради тоа, твојата добрина ќе ти остане…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Она што го знаев од нашите разговори во паркот е дека таа има засебна соба од станот на семјството каде што работи ау паир.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На 21 јануари 1941 година А/Д 1 го известуваат Џеб дека тие расправале за прашањето за Македонија и дека таа дискусија ја испраќаат до него со цел ова прашање да се постави пред Министерството за надворешни работи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Беше страшно симпатичен и навистина пријатен за разговор.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој, исто така смета дека претходните генерации не биле во право и дека не може многу да се научи од нив (ако тие и треба да се проучуваат тоа е главно заради идентификување на грешките со кои не навлекоа во форма на дихотомиски пристрасности и логоцентрични предрасуди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Утре, Бобан ќе ме врати за Скопје, а ти Горане оди си сега кај дечињата!“, го испраќаше Кизо синот до вратата, додека Роска го мереше со поглед растојанието помеѓу Кизо и негувателката Микица и се ѝ се чинеше дека таа му се лепи ептен близу без потреба.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Истовремено знаев дека таа жена сѐ уште не ми беше толку блиска.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На Бреза, се разбира, ѝ попушта, а не знае дека таа најчесто ги предизвикува сите наши караници и тапачки што се основна причина за тоа нејзино чудно и страшно кинење на нервите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден од партизаните кои јa водат колоната рече дека таа планина е Грамос и дека од неа сѐ до Јанина во Епир, сите планински венци го носат нејзиното име.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Водачот, со јасно историско чувство за првата држава на неговиот народ што се формираше на овие простори по Втората светска војна, веруваше дека таа, колку и да беше резултат на геостратешкиот расплет и на согледбите на федералниот водач, мораше да ја шири вистината за својата земја и за својот народ и врз автентичните сведоштва од изминатите векови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Постои среќата, тоа е вистина, но што се однесува до бесмртноста пиши дека таа е обично шекерно лижавче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Авторот при тоа повеќе имаше чувство дека таа го забавува одошто тој ја учи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затоа, тие цел живот трчаат кон прегратките на новородената надеж, знаејќи дека таа последна умира – објасни старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кој од нас тројца можеше да го прифати фактот дека таа убавица ќе биде саката!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас тврдев дека таа веројатно била заскитана во нејзините размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денес сигурно знам дека таа вокација во мене ја поттикнал мојот татко затоа што самиот сакал да биде писател, но судбината го одвела во друга насока: стана адвокат и професор по психологија...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Морам да признаам дека таа вечер пред година и повеќе Раде ми се причини штотуку расонето злочесто дете несвесно за своите грди постапки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа и го беше ангажирала Ване од Осоговските села да ја следи и да внимава на црвената пеперуга.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ваквото нејзино однесување во најмала рака ми се чинеше чудно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кејџ се обидува да нѐ увери како тој всушност “снима” извесни конфигурации и произведува објективни “фотографии” или “разгледници” на јазикот, но токму тука се покажува дека таа објективност е празна и дека јазикот е пред сѐ човечки артефакт, со структура и значење кои на тој начин не можат да се уловат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Елен Лејбовиц Ce 17 mai 2001 Monsieur, Cette fois-ci votre fax est bien раѕѕ, mais incomplet, semble-t-il, car il ѕаrrt brusquement sur cette ligne en bas de page: Еn Mасdоinе qui sont en train de publication en Autriche еt Реut-trе suffirait-il de mеnvоуеr la fin. Je vous remercie. Hlnе Lejbowicz Фрежис, 21 мај 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ја уверував дека таа би можела во вашите книги да најде материјал достоен за филозофски промислувања, особено во епизодата во која се раскажува за вашата мајка која ја минува границата за да си го види своето семејство по долгогодишниот егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Човек имаше чувство дека таа би била совршено задоволна кога тоа јунско попладне би се отегнало во недоглед и кога количеството пелени би било неисцрпно, за да остане во дворот илјада години, закачувајќи пелени и пеејќи бесмислици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш му се стори, или некогаш другпат, но секако таму на планина, пред или по средбата со бившиот богослов, дека таа му говори а секој нејзин збор беше како игла.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
НЕДА: (Го гледа. И покрај сета уплашеност, видливо е дека таа му сочувствува на Фезлиев.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Веднаш сфатив дека таа го знаеше моментот на моето пристигање бидејќи во истиот момент додека влегував таа го крена погледот од масата и се сврти кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само понекогаш сонуваше чудни соништа во боја.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не знаев дека таа знае за Мајка Тереза, за нејзините блиски.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сепак само гребеше и удираше додека и скараните секој по малку уверен дека таа е на негова страна, се мердаа над паднатиот револвер.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Доволно беше дека таа го надгледува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Знам, - реков јас, и забележав дека таа не се изненади.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
XXV Според татковата размисла кога една цивилизација започнува да се прашува за смислата на Историјата (Историјата ја пишуваше со големо И), тоа значи дека таа го насетува скорешниот пад.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Погледнете го нејзиното лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека таа има некаква магиска моќ да се шири повеќе од своите нормални димензии, кога ја полнеше со разни списи и книги.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
По тоа, дека таа госпоѓа не најде начин да му се јави на својот човек.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега мислам дека таа тогаш в лице ми рече, море еби си мајката, шанкуре низаедно!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме праша дали ќе дојдам со него на погребот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го ѕиркав, го меркав внимателно и упорно нарисаниот, ги врзав зениците врз неговата лика и, за прв пат, забележав дека таа лика не е светител, дека нема знак и белег како останатите светци.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Сите ние сфативме дека вие постапувате погрешно, но тоа кај нас не предизвика катарза,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Секогаш истото! - гласеше тој нејзин излив од далечните темнини: - Кога ќе го сторам тој чекор за кој сум сигурна дека нè приближува наеднаш забележувам дека токму тој нè оддалечил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ване мисли дека таа не го видела стрипот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И што мислеше Кети кога ѝ рече дека, што и да се случи, таа мора да запомни, секогаш да знае, дека таа ја сака како ќерка?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во тие мигови, гледајќи го загрижено нејзиното лице, тој беше уверен дека таа презела сѐ за решавање на проблемот што најчесто го измачуваше сето семејство, па сега узреало времето за одлука.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не ни можеле да претпостават - дека таа толку го сакала.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Потписниците на протестното писмо истакнале на крајот дека таа акција е насочена да предизивка забуна кај американската јавност, а и да им направи штета на Американците од југословенско потекло кои до тогаш, од своја страна, вложиле многу за воените напори на САД за пораз на силите на Оската.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Пленувањето на децата во Прилеп, како и зулумите во Чаништа и Лисиче ги огорчи сите слободољубиви Мариовци и во еден од летните дни на идната 1549 година се собраа во малото селце Сатока: земскиот кмет, кефалиите од сите села, поповите и други повидни луѓе и еднодушно го прифатија предлогот на поп Јакова: да се бранат од силниците, потпирајќи се на ферманот и бераатите од старите султани дадени на султанијата Мара, во кои пишуваше дека тој хаспосед Мариово нејзе и е отстапено и дека таа ги ослободила овие села од секакви давачки, та сега ова што го прави прилепскиот кадија е газење на тие стари закони и нивни права.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За миг беше обземен од халуцинацијата дека таа е присутна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Александар почувствува дека не го прекорува поради неговата неснајденост, тука дека таа дури и на некој чуден начин прави да ѝ биде симпатичен на Бојана.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Нејзе можам да ѝ се пожалам ако сум нешто незадоволна од нив, или ако се чувствувам онеправдека, или несреќна дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Според нејзиното презиме Лејбовиц, нејзиното пишување и местото на живеење, можев со сигурност да претпоставам дека таа беше Французинка од еврејско потекло.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас се фрлав од едниот кон другиот, тие ме креваа во раце, се бакнувавме и се гушкавме сите четворица, па ми раскажуваа како сите тројца одамна знаеле дека таа среда е ТАА мојата што ја чекам „илјада години” да дојде, дека криеле од мене за да не се случи да пропадне планот, па да се разочарам ако дознаам...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ДВЕТЕ, ПРВАТА И ВТОРАТА ЖЕНА: Па, зарем татко ти не знаеше дека таа те тепа? Си можела да му кажеш!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го чувствуваше како инерција макар што знаеше добро, од физиката, дека инерцијата е спротивставена сила, размислувајќи за падовите на балканските империи, добиваше бројни докази, кога се работеше за менталитетот на народите на Балканот, дека таа стануваше вистинска сила.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не, не се свртив ниту еднаш, иако знаев дека таа ќе го стори тоа!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Немам поим“, возврати невино со широко отворени очи. „Зарем тие се налутени?“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Коларот рече дека таа вар ја носи кај Претседателот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Немало потреба него да го убедуваат гемиџиите дека таа Организација сѐ уште не била подготвена да го поведе народот во општо востание.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
4. Околностите на ширењето на глаголицата укажуваат на фактот дека таа е постара: не постојат никакви основи да се претпоставува дека по завршетокот на Моравската мисија некој едноставно ја заменил кирилицата со глаголско писмо. 100 okno.mk 5.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не можев да сфатам во што сум живеел, во каков кафез; не можев да сфатам дека таа лажна граница на космосот што ја поставаат системот, политиката, општеството, сведувајќи го целиот раскошен космос на три зони: секс, политика и економија, може до толку да ги затапи сетилата на човекот, та овој да престане да го гледа невидливото: подвигот, она зад онаа страна на нештата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А јас морав заедно со Биби да одам на тој концерт. (Ја зема машинката и го бричи) Лобо: Ме оговаравте ли?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вистина, Бојан никогаш порано не се нашол во ваква положба, за да знае како мајка му ќе се постави, како ќе го преживува тоа, но сепак беше убеден дека таа цврсто верува во него, верува дури и повеќе одошто е потребно и смета дека нејзиното момче е цврсто, смело, решително и умно, па може насекаде и во секоја прилика да се снајде и да се постави како што треба, знае да ги совлада сите тешкотии.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Знаеше сега дека тоа нивно колебање не доаѓа од чекорењето, туку дека таа игра се создава од чудната случајност на згуснувањето на роевите своеглави снежинки, а неговиот поглед, често губејќи ја својата цел, просто го проголтнуваше целиот тој матеж таму, мачејќи се да го улови секое нивно прострелкување, секое матно просенување низ снежните преспи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рајна се побуни поради затворањето на внукот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеше дека таа липа над неговата крв.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А вистината ќе ја наречеме вистина, или речиси вистина, или вистина во голема мера.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој е повеќе од сигурен дека таа мажачка е грешка и дека нема да излезе на добро.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Затоа, на 11 април 1945 година, "Њујорк тајмс" ја пренесува дадената изјава на Југословенската влада, дека таа нема да го покренува прашањето "за инкорпорирање на целата македонска територија, во близина на Југославија, со главен град во Скопје", бидејќи "управната власт на постојната територија е од примарна важност".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Иако тие ја знаеја и за секој случај ја имаа на ум поговорката Што ти носи часот не ти носи годината, но повеќето веруваа дека таа поговорка се однесува на тоа дека не знаеш кога ќе ти пцовиса волот или кога ќе падне град да го столчи и тоа малку што се родило.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Однесувањето на Ема ми даваше знаци дека таа е вметнат елемент во мојот сектор, и тоа можев да го прифатам со оглед на карактерот на нашата работа, но не можев да се помирам со претпоставката дека таа прави чекор повеќе и сериозно навлегува во мојата приватност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Такви беа нејзините заскитувања што неочекувано наидуваа, и јас бев речиси сигурен дека таа само посакуваше да ми наговести нешто во врска со размислите и расположението што во тој момент ќе ја преплавеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Да, како театар. Оние кои би сфатиле дека таа реагира погрешно, од тоа сознание би доживеале нешто како катарза, што би можело да им помогне да излезат од својата состојба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По кратко време однадвор од бавчите го слушна мрморливиот глас на мајка си и од тонот на гласот знаеше дека таа зборува со Рози, а не со Милан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од некого барав зрнце мудрост за да ме охрабри, некој да ми каже дека таа вистина не е вистина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Роман Гигов Грофот сосема неочекувано ја прекина и оваа визита.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се до­биваше впечаток дека таа го чита Куранот, а не каталогот на Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Слушајќи ги ваквите размислувања на тетка Боса не можев да се ослободам од впечатокот дека таа се трудеше да нѐ увери дека постапките на смртта повеќе се потпираат на стрпливоста при изведувањето на тие постапки а помалку на случајноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Истиот ден кога Бути се исели од сопчето на госпоѓата Нини, како гром од ведро небо луѓето ги погоди веста дека госпоѓата од третиот кат на соседната зграда, госпоѓата Маши, ги напуштила мажот и трите деца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога погледна во ѕидната конструкција, од камен и малтер, му стана јасно дека таа беше завршена.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И токму се понадевав дека се се движи кон доброто а за моето ерѓенство се разгорува уште едно огниште, наеднаш сфатив дека таа ти дошла или да ми стави оглав или да се одмаздува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Имаш некој динар, педер?“ беше прашањето по кое знаеше дека таа вечер излегува со девојката, а кога ќе го прашаше: „Кога си утре на училиште? “, знаеше дека брат му сака да ја донесе дома и да бидат сами, за да водат љубов наутро во собата која ја делеа двајцата, додека тој е на училиште, а неговите се на работа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И потоа тој сè повеќе се разжестуваше бидејќи мислеше дека таа му вели „Неееееее!“
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ви реков дека таа книга нема цена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ќе се запознаете, ќе видите дека таа е прекрасно суштество.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— Сполај богу, ете арни сме, си седиме и се спремаме за нова работа, — одговори Бино и не се зачуди кога Доста рече „добро утро" бидејќи знаеше дека таа е шетана жена и ги знае сите редишта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Понекогаш ѝ завидував на Ели, што дури ако татко ми се реши на најстрашното за мене, Ели можеби ќе може да поверува дека таа друга жена е нејзина вистинска мајка, која подолго не била тука.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Го спречи чудното чувство дека таа може да го протолкува тоа како проверување на кое нема право!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И самиот бев сведок дека таа безизрано го следеше она бесрамно трупање на многубројните детали сврзани со приказната од страна на Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Танаско му се кинеше срцето гледајќи ја онака извалкана од земја оти знаеше дека таа може да си најде полесна работа, кај Чана во стопанството Острово или во некоја фабрика, само таа како се казнуваше за нешто.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тоа што е необично со оваа гора е дека расте само по средината на внатрешните падини на Потковицата (сртовите се извишуваат голи; обрастени со високи ридски треви тие се, сѐ до назимо, сточни пасишта, а подножјата нивни, односно подножјата на гората, се ливадско земјиште) туку дека таа на целиот живот во Потковицата, и социјален и духовен, му имаше удредно свој печат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во однос на “Ratweek“ се истакнувало дека таа операција “игра витална улога во прекинувањето на непријателските линии на континентот“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
„Татко верува дека виното подобро старее во визба изѕидана в земја“, рече Стефани, постарата ќерка, која многу личеше на Даниел, и можеше да се рече дека таа и Даниел се близнаци.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Прво, да се справиме на брзина со една жалосна грешка што се однесува на Gödel-овата позната теорема за некомплетноста. Rychlack се повикува директно на Gödel (1991, стр.120-123), но на вообичаен начин погрешно ја разбира оваа теорема. Gödel покажува дека, во синтаксата на било кој разумно експресивен аксиоматски систем, формулата може да биде напишана како вистинита, но недокажлива во рамките на тој систем. Rychlack изведува многу посилен резултат од Gödel, дека човекот размислувач може нужно да види дека таа формула е вистинита. Gödel не кажува ништо за човечката интелигенција, и овој чекор повеќе се следи само кога некој претпоставува дека „човекот размислувач” може да види дека сите вистини се вистинити, што е премногу смела претпоставка.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Дури за време на летот кон морето, откривме дека во истата далечна 1960-та, и двајцата, како деца, сме летувале во Л., и дека таа, токму тогаш научила да плива. – Се сеќаваш ли...се испрашувавме и натаму, пловејќи на бродот од Сплит кон островот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се разбира, не го стори тоа на најмирољубив начин и откако престана да ѝ се јавува, им раскажа на сите дека таа е грда, глупава и препотентна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Не се вели - надвор, туку простор,- ѝ објаснив, иако знев дека таа ќе продолжи, како секогаш досега, просторот да го нарекува: надвор.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И веќе знаеше дека таа го разбира, дека се разбираат, двајцата еден на друг си се две бистри води што се слеваат една во друга.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Конфронтацијата всушност е впишана во сама­ та етимологија на зборот ‘frontier’, во смисла дека таа е секогаш фронт на нешто, дека е секогаш сврте­ на кон нешто/некого (против нешто/некого). 32 Конфронтацијата изгледа неизбежна, имајќи предвид 30 Harvey Starr, “International Borders: What they are, what they mean, and why should we care,” SAIS Review 26.1 (2006): 8. 31 Ibid., p.8. 32 Pjero Zanini, Značenja granice: prirodna, istorijska i duhovna određenja (Beograd: Clio, 2002), 21. 30 дека фронтот не е фиксен, може постојано да се поместува, бидејќи границата е вештачка, а не природна креација.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Навистина убав, обмислен ред на постапки; сѐ се чини толку природно; мислам дека неа воопшто не би ја збунил заклучокот дека сите овие постапки всушност укажуваат дека таа е домаќинка која отворено ја прикажува својата наклонетост кон уредноста: Ништо не смее да пречи, да недостасува но дури ни да стрчи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Иако тоа тешко се постигнува, доаѓаме до фактот дека таа е клучна во разрешувањето на проблемите, доколку ги има, односно одбегнување на нивно создавање- мислам како превентива.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ретко го носеа кај Зигмунд. „Дедо можеби сака да го посетам,“ рече кога Матилда го доведе кај нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Ама кој ти кажа тебе, свети оче, дека таа сака да се омажи за мене? радосно се исклештил Доце Срменков. - Можеби таа бара помлад, посилен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој одамна избега од она што некои од неговите пријатели таму го сметаа за своја неизбежна судбина, оти отсекогаш знаеше дека таа земја повеќе е клетва отколку благослов.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Татко ми беше на тридневен пат до Љубљана и јас одлучив да се посоветувам со мајка ми, надевајќи се дека таа ќе знае да ми помогне на некој начин, зашто веројатно од тие нејзини книги за воспитување на децата од предпубертетска и пубертеска возраст, сетики нешто научила.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Куртката ја фрли кога заклучи дека таа не го води кон слободата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Би мислел човек дека таа за ништо не се грижи, особено кога се деновите олку топли и пријатни.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И по извесно време забораваш на остатокот од спектарот и почнуваш да веруваш дека таа е единствената важна, или вистинска.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Младите чиновници се поднасмевнуваа и се подбиваа со него, сѐ додека не се исцрпеше канцеларискиот хумор, тука пред него раскажуваа различни приказни што ги измислиле за него: за неговата газдарица, седумдесетгодишна старица, раскажуваа дека таа го тепала него, се распрашуваа кога ќе биде нивната свадба, му истураа врз глава хартичиња, велејќи дека тоа e снег.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му читаш во растреперените раце дека не е подготвен да си го покаже навежбаниот задник, на кој е посебно горд, но само во панталони затегнати со дупла игла на ременот и, како син на мама, која исто ги воспитувала и него и дада му, демек „прво само до пола“, строго се држи до лекцијата, а мота низ главата зборови со кои истовремено ќе остане „мачо мен“ (а ќе одигра како путе на пубертетлика, која час не сака, час умира од желба да направи нешто недозволено), за да има што да раскаже по пет испиени пива, и тоа фури по петтото, како неверојатно си прошол и како усреќил некоја, која, секако, во приказната ќе биде барем десет години помлада и барем десет сантиметри повисока и десет килограми полесна, со „страва“ тело и гради и, што им е исто така важно, „многу паметна девојка" и, во приказната за безобразно добриот секс ќе изостави дека таа, всушност, си заминала!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Добро, да земеме и тоа дека таа не го исклучува протоколот, но во него стои до манастирот, а не стои: заклучно со манастирот... - рече Англичанецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Само тоа, синот и нејзе да не ѝ каже за својата намера да се замонаши, плашејќи се, сигурна сум во тоа, не дека таа нема да ја разбере неговата обземеност со верата, уште помалку дека ќе го негира неговото право на избор на свој светоглед и начин на живот, туку дека ќе моли да го поштеди татка си...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се сомневам дека таа идеја ќе може да ја потисне бугарската ако остане само како чисто и голо спротивставување па затоа српската идеја би имала голема полза од еден свој сојузник кој би бил остро спротивставен на бугаризмот и кој би содржел во себе елементи што ќе можат да го привлечат народот и кои ќе му бидат блиски на неговите чувства, и кои ќе го отцепат од бугаризмот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Толку обично беше решението што го донесов, а толку грдо ми се чинеше кога требаше да и го соопштам, иако знаев дека таа нема да го слушне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или, поточно, верувам дека таа не припаѓа во класата знаење, што никако не значи дека треба да се откажеме од знаењето и да му се препуштиме на мракот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така ќе можам да ги фатам и да ги предадам во рацете на законот...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој изненадено се сврти и виде дека таа, згора на тоа, уште и однатре ја затвори вратата од детската соба.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ми дојде да ја прегрнам, да се исплачам на неа, чувствував дека таа ќе ме разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
БОГЕ ОД БАЊИ Ристе Блажевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самиот Меклин истакнува дека таа информација била лажна бидејќи тој немал договорено ништо со Тито во поглед на повлекувањето на мисиите.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ја збесна и втората причина што беше наведена во тужбата: дека таа, мајка му, не може сама да се прехрани, а камоли детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како гледате на постоечката состојба на социологијата? Во својата доминантна форма, социологијата произлезе од лажното ветување дека таа би можела да им помогне на менаџерите на јавниот, економски и политички живот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Точно беше дека таа на целата војна гледаше како на измама: но очигледно беше дека дури и не забележала оти името на непријателот е променето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И таа се закашлува, а тој [глумецот што ја игра Камелија] го изведува точно кашлањето на Марија Калас, а Арманд седи на работ на креветот и таа се закашлува и кашла и кашла и сѐ повеќе кашла и на крајот му клапнува на Арманд в скутот и сите мислат дека таа кашла, ама тогаш влегува собарката и вели „О!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Татко почувствува дека таа го слуша отсутно. Тој веднаш се смири.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
7. А потоа, како што им вети на браќата Мануш и Јанкуло, Отец Симеон, по поразниот разговор со братчето на Јана и болното претчувство дека таа се крие од него, се врати во една од своите бази, во онаа летна кафеана крај осамената железничка станица, да голта ракија и чад на локомотиви и да им се претстави на браќата првпат скршен и бессилен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Можеби и затоа му реков на Иван, божем со намера да му помогнам при неговото навлегување во светот на возрасните, дека непромисленоста не е секогаш најдобар сопатник, дека таа обично нѐ доведува во непланирани ситуации.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во текот на работата обајцата увидуваа дека зборовите од опасни станува безопасни, од неполезни полезни, од незабележливи забележливи, од исчезнати оживеани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не, ѝ рече и знаеше дека таа припаѓала.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Оф, – свика Грофот и потскокна од столот - очекуваш благото да те заслади а горчливото те снашло!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Обидувајќи се да остави простор дека таа згрешила, а не дрег-кралиците, Њутон се оградува, признавајќи дека ситуациите на кои подражавачите на жени им се смееле ми биле конкретно ужасни и трагични „мене“. ‌Таа скептична квалификација претставува средство да се спасат нормативните конвенции на дискурсот и на однесувањето, стандардните жанрови на општествената практика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа ѝ осигурува на масата подолготрајна предност, бидејќи другите веруваат дека таа е отуѓена и таа ги пушта да веруваат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дали тој алудира дека таа ја има својата женственост и тој својата машкост, но дека тука е нивната заедничкост, во која таа учествува во неговата машкост, нека долго се бранува -” А тој само што не ја јаде и пие нејзината женскост...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Најмногу сакаат да летаат врз крилцата на светулките и секогаш кога во Маврово ќе видиш светулка, да знаеш дека таа носи по еден трол врз своите плеќи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Една вечер ми кажа дека тој е всушност од Сиетл, и сето време додека зборуваше како таму е убаво и како воздухот и реките се чисти се чувствуваше страшна носталгија за домот. чудно е, но се сеќавам дека таа вечер, додека зборувавме во Ондин, Друидсите ја свиреа „Wild thing” од Трогси - песната која Џими така фантастично ја отсвири идната година на Филмур Ист, во својот prince pirate look - зелена плишана кошула и мускетирски шешир со црвенкаст пердув.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас ќе ѝ се фрлев во скутот, ќе ја бакнував и ми се чинеше дека таа жена многу ме сака.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Многу ги сонуваше Ролан тие нивни жени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иако сè било веќе јасно; иако било очигледно дека таа не смее да ѝ се препушта на случајностите, да го остава детето само да си го бара татка си, а неа да ја снема во мешаницата!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А кога ќе сме ја доживеале убавината на новораѓањето не сме сакале да се помириме со сознанието дека таа збунетост што ја создава младоста кратко траела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се однесува до функцијата на мажот, откриваме дека таа се состои во обезбедување на издршка, статус и заштита - точно по тој редослед.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И кога се слушна дека таа се фати со Албанецот кого го викавме Форца Кароца (веста ја пушти ноќниот чувар, Грк од Епир), ние најмногу викавме да си оди, извикувајќи под нејзиниот прозорец најпогрдни зборови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Што се однесува до Џоен, се согласуваат дека таа е заглавена во околината на второто П, со повре­мени враќања во Бес, или дури и Порекнување, и скокови во Депресија, но без ниту една единствена трошка Прифаќање на претстоечката смрт на својот партнер.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Можеби оттука и произлегуваше она мое тврдење дека таа многу често му проштеваше на животот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали би можел јас таквиот исказ да го протолкувам како твое уверување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Како така“, загрмеа протестни гласови, „сите видовме дека таа дојде последна!?“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Иако знаев дека во нејзиниот дом можеле да свратат сите што биле прогонувани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаеме само дека таа се искажува низ страдањето како некакво искупување, како молба за прошка, и дека максима на таа состојба е: „Немој да се смееш, на лошо ќе ти испадне”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Јасно е дека таа заслужува поголемо внимание.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неколку моменти подоцна Аугуст го повикаа во другата соба за Прва помош, каде една друга девојка лежи на креветот, овојпат држејќи се за работникот на Црвениот крст како да се бори за живот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А што се однесува до тоа дека таа нема средства да го издржува Карл, - ќе го издржува тој. Зошто му е татко! ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Ти по сѐ посегнуваш. Ќе те убијам, ти се колнам.“ „Тикво зелена“, ме бутна на сламарникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја чекаше да се врати и сакаше на смеа да ѝ се изгребе од наполитанките, со надеж дека таа ќе престане да му се лути.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Официјалната верзија беше дека таа црна овца е од една позната, стара фамилија и дека имала бурна историја на сомнителни несреќи во неколку лудници во Шпанија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислеше дека таа вештина ќе му помага со леснотија да ги решава енигмите што ги поставува животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Ќе живее – смирено рече тој – само што ти нема да можеш веќе да ја видиш и да бидеш со неа, но тоа не значи дека таа ќе престане да постои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Според ритамот на дишењето беше јасно дека таа повторно тоне во сон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ја виде нејзината врамена фотографија при неговата прва посета на домот на дедо си, ја препозна и рече дека брат му му кажувал дека таа сега лежи в земја.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веројатно ќе помислеше и дека таа не ги следи ударите на својата рака.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Изутрината истата Маци си лежеше во скутот на свекрва ми и си предеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби мислеше дека таа тогаш, моментално, така изреагира.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа имаше за сè свои решенија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секако, Иван знаеше (Јана не можеше да процени што и колку) дека тој Отец Симеон и е близок и дека таа сокрива нешто од себе и од него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Очекував дека таа како и јас ќе биде одушевена од раскажувањата на Небеска и начинот како тоа го пренел Андреевски...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имам впечаток дека таа опасно ме мрази.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не е проблематично дека Дишан во ова дело сакал медиумот да биде истовремено и негова порака.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Верата за разумот е исто што и леќата во скрипториумот за слабите очи на Пелазгиј Асикрит: со помош на леќата отец Пелазгиј ги гледаше оние слова дробни што му беа и сосема невидливи, од невидливото правеше видливо, на непостоечкото му даваше форма и значење, но никогаш не разбра дека таква леќа не само за очите, туку и за душата е нужна, и дека таа леќа верба во Господа се вика!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се надевам дека таа не е премногу ниска, оти на твојата голема висина одговараат високи девојки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многупати ќе ми дојде за здравата нога да се фатам, мислејќи дека таа ме боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зарем немате слушнато дека таа и без туѓа помош умее да ги прескокне сите објаснувања“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На почетокот од записот има една реченица во која се прашувам зошто си го гнасам лицето и дека таа мисла постојано ми се меткала низ глава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Трифун внимателно ја допре за раката Чана, надевајќи се дека таа ќе го упати на вистинското место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Знаеше дека таа доаѓа кај него откај другиот и оди кај другиот откај него, и веќе не му беше сеедно, и знаеше дека болката не е само во очникот на лавот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас по изразот на нејзиното лице забележав дека таа средба и е непријатна и Вера како да сакаше да ја избегне.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сметате ли дека таа категорија на сцени или акции едноставно не смее да биде прикажана драматично?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сфати, сепак, дека таа воопшто не требаше да му падне на ум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гледаш, сигурна сум дека таа не страда од носталгија.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А: Чекајте, чекајте, јасно дека таа реченица е лажна но...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Пролетта 1897 година било формирано “Револуционерно братство“ со цел, како што признава самиот Иван Гарванов, “да се одбие Комитетот (Револуционерната организација, односно ЦК - б.м.) од лошиот пат и да се одбегне брзањето со револуцијата, за која ние сметаме дека е предвремена, мислејќи дека таа навистина брзо ќе избувне“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Домашните сфатија дека таа се плаши некој да не ѝ го одземе насилно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сè на сè, желбата New York: Routledge, 1994, на нацијата е единствениот легитимен критериум, оној стр. 160 кому секогаш мораме да му се враќаме.”* Конструктивистите, напротив, нагласуваат дека таа „желба на нацијата” не извира од никаква безвремена и вечна есенција.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
По второто читање на вашата книга, си реков дека вие не сте можеле да ја измислите оваа историја, но сепак тешко можев да си замислам дека таа е вистинита.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но мрежата се распаѓаше при трезвеното размислување дека таа беше во Идн Парк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Точно е тоа дека таа и додека бакнува, го прави тоа со уста веќе загорена од жед за бакнеж со друг!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали ваквите појави не укажуваат на постоењето и на некоја друга власт, која се грижи за работите по смртта, за разлика од власта што се грижи за нас додека да приумреме?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луан Старова XVI Бев повеќе од сигурен дека Елен Лејбовиц нема веднаш да ми одговори на моето писмо во кое опширно пишував за амбасадорот Патрик Крисман, односно мојот преведувач на француски јазик Клеман дИсартеги, но не се сомневав дека таа тоа ќе го стори во едно од подоцнежните писма.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дури и сега, јас сум сосем свесен за тоа, ти се држиш за својата болест, верувајќи дека таа е доблест.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Промоцискиот критичар ја потврдува уметноста како даденост, но не чувствува, освен мошне површно, дека таа е дадена во рамките на едно “време” - и дека конституира и покажува нешто што се нарекува време.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во вршењето дискрециони овластувања секој избран или именуван функционер или службено лице е должно одлуките да ги донесува совесно, водејќи сметка за сите факти и околности на конкретниот случај и за начелото на законитост и справедливост.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тие луѓе од циркусот навистина го доживуваа светот надвор од нивниот круг, околу нивната одбранбена територија како опасен и чуден; сум читал дека сите животни имаат таква одбранбена зона, и дека таа се движи од неколку милиметри кај мравката до три метри кај лавот; тоа дресерите на лавовите добро го знаеја, и должината на нивниот бич беше токму толкава колку што изнесуваше „забранетата зона“ за влегување во просторот на животното.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”.  За Константин З. сè стана безумно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ништо на сликата не покажува дека таа е верен одраз на оригиналот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сигурно си мисли дека е грда, и дека таа е крива за сѐ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дека си поблиску до Атиџе, затоа што си се потурчил и дека таа ќе знае зошто си го сторил тоа?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потсмешливата насмевка, макар и само во аглите на нејзините усни, јасно зборуваше за тоа дека таа ќе продолжи со своите досетливи и иронични реплики, што го правеше напнат и претпазлив.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со ноќи потем сонував дека таа неизвесност ја платил со глава; го мислев, господин судија, не дека не сум го мислела; го сонував како паѓа од тој проклет трапез, од огромна височина и како си го крши вратот; се будев во пот и плачев; подоцна, многу подоцна, дури и го посакував, како жена што посакува маж; имаше ноќи во кои посакував да се спакувам и да заминам (оти Партијата, како и секоја партија, пропадна како брод од хартија), но секогаш брзо се соземав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Може да налеташ на неа на некое влажно и сенчесто место, крај ѕидовите на куќата, и веднаш ќе знаеш дека таа е тој Домаќин.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се чини важно за нагласување е тоа дека таа и директорката беа колешки, а горе-долу имаат и скоро 74 ист стаж.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сите знаеја дека таа им е наменета на Турците: христијаните, за да ги сочуваат од грабнување, на женските деца им ги огрубувале лицата, на машките им извртуваат нога или рака, и такви, огрубени, ги чуваа покрај себе и ги имаа на душа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чувствувавте дека таа не сака да си замине.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Страста ме имаше толку заслепено што не можев да видам дека таа со мене намерно си поигрува...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во една друга пригода ќе ви раскажам за тоа, но најсилен впечаток ми направи враќањето од Поградец кон границата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога доцна во ноќта Бути ги затвори капаците, беше убеден дека таа и утре вечер, откако ќе го угаси светлото, ќе излезе на прозорецот заради него. И така беше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зарем сите вакви постапки не го поткрепуваа оној мој впечаток дека таа го претпочиташе притаениот пат на сенките додека ги водеше своите стравувања низ честакот од дилеми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури некои велеа дека таа ќе се кренела оти ќе сме биле една заедничка, братска про­летерска татковина, без граници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Судбината на овците и не е така лоша, особено ако се знае дека таа им помага само на силните и дека на умните не им го попречува патот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тогаш брат ми посака да ја посети со мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Истовремено сфатив дека протестите на Дог се повеќе ритуални и дека таа очекуваше да го добие тоа што го сакаше.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Претпо­ставувавме дека таа понекогаш речиси насоне ја довикува мајка си која никогаш не ја видела во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ти ја подаруваат неговата марка, и сигурноста дека таа марка е подобра од другите, ти ја подаруваат особината својот часовник да го споредуваш со другите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Сакаш да те стоплам? - праша речиси без глас, и јас бев сигурен дека таа настојува со сите свои можности вистински да ми помогне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа и оној додатен податок: Роза ми објасни дека се јавувала по телефон дури од Градска пошта, добро сум знаел дека Раде не држел дома телефон бидејќи гарсоњерата ја користел само за починка (се разбира Роза притоа не спомна дека таа гарсоњера Раде ја користеше всушност за неговите машки потреби).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа поврзаност, мислам, лесно е да се утврди, но можно е, меѓутоа, дека таа ги прикрива пофините разлики.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тогаш тој, во својата душа, знаеше дека таа беше во собата, и тогаш во темната месечева светлина, што се процедуваше низ пердињата, ја виде неа како жива слика, го виде нејзиното убаво бледо лице, дебелиот кок руса коса, и начинот на кој го движеше своето вито тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа велеше дека таа мисија ќе трае сè додека е жива а, можеби, и потоа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога би можела да го вратам времето!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Знаеш дека таа вода мириса?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја пуштивме да си оди, несвесни дека таа навистина ќе го направи тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас знаев дека таа не сака да се мажам за Мане Шнајдерот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
_______________ 23 Пештерски цркви и живеалишта на првите христијани. 24 Град во Анадолија, средна Турција.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И никој да не ми зборува дека таа загинала. Никој!!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ние знаеме дека таа ни е подарена од нашата султанија Мара уште пред сто години.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Делото на Волошинов за Марксизмот и филозофијата, делото на Мукаржовски за семиотиката на уметноста, Јакобсон, Прохаска и Леви за преведувањето, сите тие поставија нов критериум за основање на теоријата на преведувањето и докажаа дека таа е далеку од обична дилетантска трка во која секој што има макар минимално познавање од друг јазик може да земе учество; напротив, преведувањето, како што кажува Рандолф Кирк, “е една од најтешките задачи што еден писател може да ги преземе на себе”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога ќе имаше некоја потреба сите во селото знаеја дека таа меси убав леб и многу жени доаѓаа да гледаат како го меси.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Му се чинеше дека таа, свесна за својата моќ, намерно се задржува во темнините.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На татка веднаш му стана јасно дека таа мисли на козите, на козите на соседите, на козите на сите семејства на Козар маало...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Низ умот дури му помина мислата дека таа е можеби агент на Полицијата на мислите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некои пак велат дека таа, ако не ѝ се пружи отпор, на крајот се гуши во сопствената жива песок.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Стануваше збор за обичен камион!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се плашеше дека таа ќе добие адут против оваа негова врска со Марша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во испратениот допис тие се осврнуваат на телеграмата на амбасадорот Рендел од 13 јануари 1941 година во која тој сугерирал дека Британците „би требало да ја употребат ‘Македонската револуционерна организација’“ и дека „сега тој е многу поубеден во својата сугестија отколку претходно“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во собата, рекоа двајцата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога таа се расправаше со нас секогаш беше на нејзина страна, па дури и кога знаеше дека таа не е во право.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Единствената слабост што можев да ѝ ја припишам, и тоа со мала резерва, беше она нејзино чувство на навреденост од животот што и Даскалов мислам го спомна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во врска со границата со Македонија, тој сметал дека таа кај Преспа и Кајмакчалан би требало да остане непроменета.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Добро, и тоа е храброст, ама од еден друг вид, иако јас, со својата женска памет просудувам дека таа Пелагија, во колку воопшто веќе постоеше, не заслужуваше такво однесување и толкава верност од негова страна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Затоа и уследи онаа отровна забелешка: -Белки не мислиш дека можам да ти верувам оти пред продавницата си се нашол случајно и тоа токму во моментот кога девојката излегувала, и дека во тој момент ти се родила идејата да и пријдеш и да и го соопштиш големото откритие дека таа ти е сестра, или нешто сосема близу до тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во гласот открив поголема живост од минатиот пат, но тоа не беше доволна утеха дека таа беше како пред моето заминување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татко почувствува дека таа има нешто значајно да му каже.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во Сон за страст, прочуената сопруга на Дасин, Мелина Меркури, игра извесна иконична глумица, многу слична на неа, која, по падот на воената хунта во 1973 година, се враќа во Грција од политички егзил за да ја одигра улогата на Медеја.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се сетив дека таа истото го кажа пред мене, ама немав како да ѝ докажам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе бидам многу задоволен ако добијам некакви новости за тоа што мислиш ти за мајка ни и за сестра ни и дали тие се добри; речи им да го прифатат ова што се случува со мене како нешто поради што не треба да бидат премногу тажни, зашто јас сум релативно несреќен, но ете, можеби и покрај тоа, имам пред себе уште многу скоро обични години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа само го молеше да му каже „на господин Стојчета” дека ѝ е многу жал заради случајот со јорганот, дека таа го моли за извинение, но самата немала што да прави, кога татко ѝ е толку лут на него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тулио Бути и не помислуваше што сè ќе претпоставуваат неговата стопанка и ќерка ѝ кога ќе забележат дека тој секоја вечер седи вака во мракот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа и не сум спремен да ја обвинам дури и под претпоставка дека таа од некои нејасни причини намерно го потхранувала сомнението што Огнена Гулева во купето во мое присуство го изрече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нашите усни се допреа, и тогаш јас ги затворив очите, а во слаткиот допир на нашите јазици почувствував нешто како ветување дека таа слаткост вечно ќе трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Винстон забележа дека таа никогаш не употребува зборови од Новоговорот, со исклучок на оние што беа поминале во секојдневна употреба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеднаш, во еуфоријата што нѐ обзеде пред девојчињата (цело време погледнував дали е тука Луција, но неа ја немаше; утеха ми беше што тука беше нејзината најдобра другарка и јас претпоставив дека таа бездруго ќе ѝ пренесе што видела), додека Земанек лудуваше на мотоциклот, крај оградата на патеката видов скала: обична скала со која се берат јаболка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој вели дека таа уметност може да “деформира, трансформира и реформира”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таа знаеше дека Толе има жена и деца, знаеше дека таа има маж и дека ќе дојде еден ден разделба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мислам дека таа така, со затворени очи сакаше да не зачува за секогаш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Текстовите ги прочитав со голема љуборитност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога некој од нас ќе се разбудеше среде ноќта, поради некој мачен сон, измачувани од гладот, останувавме будни, ја дочекувавме муграта, со надеж дека таа сигурно ќе ни донесе леб.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сигурен сум дека таа ќе има различно значење таму, пред луѓето што го проживеале тој материјал, за разлика од западната публика за којашто тој веројатно во основа е егзотичен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Си велеа дека таа ја користи нивната почит кон неа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
До дополнителни штетни последици кај овој вид работен однос дојде со промените во онерозноста (правото на работникот на плата за извршена работа), кога претходната формулација која пропишуваше дека 19 на работникот – приправник не смее да му се исплати плата која е помала од 50% од најниската плата на работното место за кое се оспособува, беше заменета со нова, но сега дека таа не смее да биде помала од 40% од основната плата за конкретното работно место (чл. 26 од ЗИДЗРО/ септ.10).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Мајка ѝ на Благуна, и сама посветена во Организацијата, претрнета од страв и очајна, а немајќи на кого да му се обрати за помош, ја посоветува Благуна да отиде кај Десимира и да го замоли да дојде дома кај нив и пред стрико ѝ Крстета да се заколни дека меѓу него и Благуна ништо не било и дека таа Благуна не ги предала луѓето од Началството.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште повеќе, како Лок, Кант и останатите тој не употребуваше ниту прифаќаше традиционални аргументи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чу иако не беше сигурен дека таа тоа го рекла: „Никола, навистина ли сакаше да се венчаме?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И кога мама го раскинуваше неговиот лик, почувствував дека не ми го уништува само единствениот опиплив спомен од него, и не само единственото нешто преку кое се потсетував на неговиот лик, па оттогаш натаму неговата коса, неговите очи, неговиот лик, беа само нејасно сеќавање; јас во тој миг почувствував дека таа со тоа раскинување го уништуваше и она ветување дека разделбата не е вечна. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не, ни на крај памет не ми иде да поверувам дека таа госпоѓа се збунила, или што е уште поневеројатно, дека се загубила.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Останував со впечаток дека таа се плаши оти сакам да ја вратам во некој сокак од кој веќе беше излегла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поетот не успевајќи да му се наложи на другиот предел, барајќи одговор од историјата и разбирајќи дека таа не може да биде компензација за изгубената земја, одговорот ќе продолжи да го бара на неизвесните патишта на универзалниот егзил, на некој можен премин на минливоста, на премин меѓу материјалното и метафизичкото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Британците се надевале дека таа група би соработувала со групата која требало да врши диверзии на железничката пруга Скопје-Велес.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Постојано повторуваше дека само тоа го очекувала и посакувала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Изгледа дека таа работеше токму каде што се печатеа тие книги.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Би сакал да ѝ ги види очите под густите веѓи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Книгата му се допадна, напиша и предговор за неа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татјана беше речиси фрлена во една болничка соба во која немаше светло.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дали стремежот на синот бил ист како оној на таткото?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Перо поради тоа не ѝ замеруваше, но имаше впечаток дека таа има посмирен однос кон тој "неред".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таа барем двапати се има свртено но ти, нели, сепак ќе издржиш, се насрчував и брзав да се оддалечам од местото каде сосема непотребено се однесував затечено и збунето, па дури и будалесто.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А да го кажам и тоа дека другарот Едо, бившиот наш директор, на излегување од канцеларијата на правникот, се подврати и ме потсети дека таа пушката на чуварот треба да му ја вратам...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој сакаше на прекрасната Французинка да ѝ го покаже својот младешки дух - затоа, кога ќе се вратеше од работа, готвеше вечера, па со најлуксузните тренерки и спортска чанта гласно ја треснуваше вратата со надеж дека таа ќе го види низ дупчето и така ќе се заинтересира за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дара од Чифлик ми тврдеше дека таа незгода со пијавиците најчесто се случувала поради крвта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мамо... - пробав кај мајка ми, но се сетив дека таа не знае за што се работи и дека, ако ѝ кажам, сигурно нема сè да сфати, а можно е и да се налути повеќе од татко ми, па се предомислив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Освен тоа, во дел од кириличните споменици се појавуваат глаголски букви, што укажува на фактот дека истите се препишувани од постар глаголички изворник.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа да претпоставиме дека таа површина вклучува и една проекција во форма на игла.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Убаво ја проповедаше франкофонската лекција, која впрочем и самиот ја наложи со Сенгор дека таа за земјата останува една отворена врата кон светот, кон другите врати. ***
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Зошто да го послушам Банде и без тоа тој е упукан и мртов а јас не сакам да ја загубам слободата на сонувањето – ѝ одговорив и притоа навистина бев тажен бидејќи знаев дека таа не може да ги сфати моите причини.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Бабо, јас сум, - ѝ одговорив, па се сетив дека таа не може да знае кој сум тоа - јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мнозина ќе речат оти моите утврдувања за некакво ново течење во развивањето на националното самосознание сред Македонците е само мистификација на неколцина Македонци, но дека таа мистификација нема под себе земјиште и затоа како што се имаат скоро појавено на белиот свет, исто така скоро ќе исчезнат од него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Не е тоа баш така како што ти мислиш, Игбал е поинаков од нашите момчиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас претпоставував дека таа жена изминатите осумнаесет години заработувала на тој кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не верувале дека таа грлена споулавеност е на избеганиот Онисифор Мечкојад, негде скаменет од гнев или со свои нокти распарчен и расфрлен со свои раце по таинственоста на ноќната земја. ... зошто си се отворила ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сонот за спокојство, за љубов, за мила и драга блискост што си го создаде за ова семејство и во кој и самиот уживаше, ќе се распрсне ако жената, крадешкум, во темнината е излезена на прозорецот поради еден странец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа не се однесува на вас, вие сте во одлична состојба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Просто се допиваа наместо веќе да го прават тоа што веќе беше очигледно дека таа ноќ ќе го направат. Ќе почнат да го прават.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Расмеано право в очи го гледаше Еда, а со залажувачки погледи повремено се свртуваше кон Марка со цел да му обрне внимание дека таа слуша со посебно интересирање како тие двајцата зборуваат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Впрочем зошто да не претпоставиме дека таа можеби го има згрешено катот!?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И можно, да се претпостави дека таа прак­тика ќе се шири и распространува како зараза, и ќе се одржи на овој трајно погоден терен поради балканскиот менталитет (...) Конечно, не е мала заслуга на авторот што со своите дела успеал Албанија и Македонија да ги претстави во нивниот природен простор – во Медитеранот кој, според него, непрестајно се колеба „помеѓу светлината и црното сонце”. Eric Naulleau,Roman de familles, Quantara 33/ automne 1999, Paris
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Навистина, еден негов комшија се колнеше дека таа вечер го видел како во црвена пижама со бели цветчиња се шета низ градскиот парк, но јас самиот им потврдив на одговорните дека другарот Ѓорѓи до раните утрински часови беше кај мене, а потоа замина право во својот стан, се разбира облечен сосема нормално.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не сфаќав, и сè уште не сфаќам како може некоја реченица во ист миг да изразува псевдо-пропозиција и непобивлива вистина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше сигурно оти во метафизичката стратегија на Мајка еден од клучевите ќе ја открие историјата на бравата на нашето отворање на првата врата во животот во егзил, а додека спасувањето на татковите книги ќе ја продолжи семејната историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Симан, несомнено, свесно ја жртвувал оваа идеја на Бојс врз која Рајтман до бесконечност критикува без воопшто, се чини, да забележи дека таа е константно проткаена со идеологија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа мислеше дека таа работа лошо ќе се заврши. По природа беше претпазлива.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во текот на постапката судот може, на предлог на странката, да одреди привремени мерки – заради спречување на насилно постапување или заради отстранување на ненадоместлива штета (чл. 407, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Крле гледа дека таа ја води водата на нејзината, ама и на неговата водеиица, та да не обиколува леводесно, таман таа заврши, тој ја бапна пред обете: — Е, море, шо ќе барам јас наки-ваки сиромашки ај дај ми а ти! — и се испули во Неда, се понасмевна и го запре здивот да го чуе одговорот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури останав со впечаток дека на мајка ми и се допаѓаа нагиздените тврдења што беа можеби и измислици на таа зла жена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Почна да мисли, во ретките моменти кога ќе се сретнеше со свекрвата, дека таа смислува како да ѝ нанесе некое големо зло.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Исто така, на американската јавност ѝ било сосема јасно дека "британската и советската политика стојат зад движењето на Тито", и покрај тоа што "бројот на мисиите кај Главниот штаб на маршал Тито е зголемен".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Препознај ја и знај дека таа луминозност е сознанието, отворен празен простор, чист гол дух без среде и околу.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше многу врел ден и додека Џед, јас и Валери чекавме лифт забележав дека таа на себе има зимски капут и џемпер и помислив дека сигурно умира од топлина - сепак, ни малку не се потеше.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Катерина изгледа сепак со право забележа дека ние веќе подолго време имаме зборно место и дека таа не гледа никаква опасност од загубување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Несериозното сфаќање на неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувствата е одбивање да ѝ се верува на збор на трагедијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Реков и нешто многу слично на следниве примери: многупати се имав упатувано каде треба да заноќам, а втасував таму од кадешто потоа не знаев како да се вратам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ох, изгледа дека таа отпатувала! (ѝ се внесува в лице) Тики: Но како можеше?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Татко ми предложи да ја купиме средната, затоа што е поефтина, и затоа што за неа имал пари; но јас, гневен и бесен, побарав тоа да биде најмалата и уште го убедував дека таа е најубава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Забелешките од овој вид мене сепак ми заличуваа на искушенија и јас верував дека нив нѝ ги приредуваат блиските само за да нè збунат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А притоа немате право да помислите дека нејзиното однесување е со предумисла, и дека таа како и другите вешти жени само ја користи ситуацијата за да го истакне својот личен пример.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но, доколку тоа било "неможно, тие подготвено би прифатиле автономна Македонија и на таков начин би било олеснато формирањето на една Балканска Антанта, која би можела да ги избрише основните причини за несогласувањата и интригите меѓу балканските држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Австроунгарската влада, сфаќајќи ја мошне сериозно диверзијата извршена кај Ангиста, му дала инструкции на својот пратеник во Софија грофот Форгач да ја предупреди бугарската влада дека таа ќе биде сметана за одговорна за било каква натамошна штета од ист вид нанесена врз имотот на било која австриска компанија во Македонија95.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
ТАША
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Жените најбрзо ги узнаваат намерите на мажите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никој не би можел да ме убеди дека таа не нѐ сака и дека не е загрижена за тоа како живееме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Исто така беше сигурен дека таа никогаш повеќе нема да сака ни да се сретне со нив. А камоли да живее во исто семејство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Домашните знаеја дека таа ним тоа сака да им го каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А таа само се насмевнувала. Велела, дека е во прашање ќерка и Аксја. Дека таа секој момент може да се врати...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во врска со прашањето каква ќе биде иднината на Балканот, дали ќе има некој вид федерации, Радиша истакнал дека искуството од минатото покажува дека тие не ја донесе заедничката безбедност на Балканот, односно "не ја зачуваа балканската неутралност или обединетост во војната против Оската".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Велат дека таа се смее“, рече момчето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога балканскиот касап од Србија (заедно со неговото кроатско побратимче) покажа дека таа земја била само халуцинантен тунел, соба со криви огледала, и воопшто голема изми­слица и измама - се најдовме во небрано, така ли, или барем затечени.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се сеќавам дека таа дилема ме мачеше уште како мал, кога на училиште се делевме на оние што не читаат и оние што читаат „Алан Форд“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Од страна на британскиот шеф на мисиите во Македонија, Милер и американскиот Дикинсон барањето на ГШ било проследено до Фицрој Меклин, кој веднаш реагирал кај претседателот на НКОЈ, Јосип Броз Тито.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Едно попладне го читав текстот од мајка ми што го испратила од Канскиот фестивал и се растажував, споменувајќи си дека таа ми рече на заменување: „Секогаш кога ќе читаш мои кански извештаи, знај дека некаде меѓу редовите е испишано, иако тоа нема да биде објавено во весникот, дека мислам на тебе и на Бреза и дека најмногу од сите деца на светот ве сакам“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А Богдан го засакаа така силно зашто дознаа дека Шандор не им е вистински татко: мајка им им кажа дека нивниот татко умрел кога тие биле малечки и дека таа се премажила за Шандор и сè било добро додека тој не почнал да се однесува кон нив сурово, да ги тепа и да бара начин да се ослободи од нив.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во истиот момент кога сфати дека таа ја разоткри суштината.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како да ми се одмаздуваше за грдите помисли што ги имав за неа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа си замина и штом Толе виде дека таа замина, тој се врати дома.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Одвај има потреба да се каже дека најсуптилни применувачи на двомислата се токму оние кои ја измислија и кои знаат дека таа е еден простран систем на ментално мамење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И не му го раскажала само тоа, дека таа ноќ била со друг маж, туку отворено му рекла дека таа веќе нема намера да пере и да пегла туѓи валканици и дека ќе ѝ се придружи во работата на Росана.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Длабоко во себе бев уверена дека ТАА беше виновна за сѐ.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кој вели дека таа двојба е наша судбина, кој воопшто се осмелува да каже дека своите интелектуални узори мораме да ги бараме меѓу претседателските камердинери и дворските лиферанти, меѓу тие сливари на човечкиот дух и морал?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од некои причнни заклучи дека таа знаела за тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури во еден момент се посомневав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И уште напомена дека таа многу не држела до посебните признанија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наеднаш застана и се сврти кон мене: - Ајде, објаснете ми ако можете каде се наоѓа таа сега?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност помислив дали воопшто е упатно водењето такви разговори и тоа кришум од другите кога сум речиси сигурен дека секој момент се повеќе се зголемува раздалеченоста помеѓу неа и мене?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Хелвиг требаше да знае дека таа не ќе може да влезе во нивната куќа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас мислам дека таа радикално ќе го промени пристапот кон идејата на пасивно восприемање на нештата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, суровата машинерија на реалноста постојано ни докажува дека таа состојба може да се достигне во целосна потполност само на оној свет, ако постои свет после смрта...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
При тоа е пропишано дека таа не може да биде пониска од 65% од просечната месечна нето плата по работник во стопанството објавена во тековниот месец (чл. 8, ЗИПДНД/93).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Некои дури велеа дека писмото го сочинили со своја рака самиот Соломон, и дека таа книга ја нашол некој од предците на нашите цареви, и ја донесол тука, од почит кон царот Соломон.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мора за сето време да знае дека таа е тука, но не смее, сѐ додека не стане потребно, никогаш да ја пушти да му се појави во свеста во која било форма на која би можело да ѝ се даде име.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На хебрејскиот му се дава големо значење во животот на еврејската општина на Салоника”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој, чувствувајќи дека таа сѐ повеќе се отуѓува од него, та кога ќе седнеа на масата да јадат и кога ќе го почувствуваше присуството на Богдана на масата, ја брецнуваше чинијата со јадење и стануваше да не го чувствува во близина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не гледаше понатаму од носот. Не гледаше дека таа колку што не го сакаше кога беше потулен, стопати по толку не го сака кога е вака напрчен.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Пред малку, можеби сосема случајно (а можеби и не), твоето поранешно уверување дека другарот Ѓурчин ти е татко го нарече фама.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога стана свесен за тоа дека таа тоа име пречесто го повторува, веќе знаеше дека тие двајцата веќе не се тоа што беа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уште на почетокот на нивниот брачен живот тој сфати - иако можеби само затоа што неа ја познаваше многу подобро отколку што ги познаваше сите други - дека таа е без сомнение најглупавата, најпростата, најпразната душа со која некогаш имал работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тоа двоумење како да ѝ пристапи, му пречеше тоа што виде дека таа знае да биде не само независна туку и горделива, не само остра туку и груба, па да го одбие уште при првиот обид за приближување или додворување, како со сечило што скока прво со блесок, а веднаш потоа со удар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога возот тргнува гледам дека таа не се помрднала, дека ни останува една последна надеж, на Доменил има само една врска и излез на улица, глава-писмо, да или не.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Добро, ова го велам бидејќи навистина ја познавав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но ќе влезете во најобична заблуда ако помислите дека таа спокојна атмосфера влијаеше врз врагот како смирување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уште додека јадеа, Елена по изразот на лицето на Марија почувствува дека таа сака нешто да праша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Само што била изречена смртната пресуда во Солун, се претпоставувало дека таа ќе биде изменета од султанот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Најпосле ја изеде црешата, ја исплука семката и откри уште дека таа цреша е и многу вкусна за јадење.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не ме видоа; од еден пријател, во берберницата во која се бричев, дознав дека имаат и дете, и дека Земанек станал генерален секретар на Партијата, но дека таа партија ги изгубила изборите, и дека политичката моќ им опаднала; сепак, велеше пријателот, Земанек живее одлично како секретар на Партијата, а има и љубовница: некоја млада девојка која многу личела на Луција, кога била млада.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да, вие ја спомнувате во вашето писмо токму реката Вардар, истакнувајќи дека таа ја поврзува мојата нова татковина со старата земја на Едгар Морен, татковината на солунските сефарди.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Затоа јас верувам дека таа моја вокација е одговор на татковото наметнување.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Фактот дека таа слика поради заморот на човечкиот материјал и општата безизлезност во прилична мера е избледена, не ги менува многу работите.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
“Вината треба да ја бараме кај нас, луѓето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам, всушност, дека уметноста на одреден начин секогаш го крие, дека таа предметот во таа мера го одзема во која го прикажува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И кога слушна дека таа нема да иде, ја наведе главата и се помири со судбината, но никако не испушташе прилика да наѕре од трпезаријата, или дење на одморот да не загледа горе Катината улица, белким некако ќе ја загледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Д-р Паскал Сотировски е горд на титулата, зашто вели дека таа му дава морални сили да продолжи посилно да работи на испитувањето на тајните на сончевите дамки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Воопшто не се калкулирала некоја промена на состојбата, при што македонскиот народ би бил обединет или самостоен или би имал некаква самостојност во рамките на некоја нова федерација, било југословенска било балканска.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тоа беше фрагмент од есејот под наслов: Que philosopher dеѕt apprendre mourir. (Филозофијата е учење на смртта!) Имав впечаток дека таа до совршенство ја беше разбрала пораката на Монтењ.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Видете г-ѓо ... - ја прекина или барем имаше чувство дека ја прекинува, зашто кога и да ѝ се обратеше ќе ја прекинеше, знаеше дека таа секако имаше да кажува многу повеќе од тоа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тулио Бути инстинктивно сакаше да се повлече кога виде дека таа, седнувајќи, погледна накај прозорецот, но помисли дека не би можела да го види оти беше во темнина и остана крај прозорецот да присуствува на вечерата од ова семејство, заборавајќи на својата. Оттогаш секоја приквечерина, по излегувањето од канцеларијата, наместо да тргне во вообичаената, самотничка прошетка, се упатуваше право дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Грд но безвреден потег на повредена жена на која и се завртело в глава дека јас сум ја потпишал заповедта да му се национализира богатството на оној нејзин кулак!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имав впечаток дека таа кришум веруваше дека преку оваа моја игра всушност јас се обидувам да и се приближам на вистината што таа грижливо ја криеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мртовецот сметаше дека таа долго ќе му трае.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас тогаш не забележав, се разбира, дека таа нешто се досетила.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не помислуваше повеќе на можноста дека таа му поставува некаква стапица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По завршувањето на доказната постапка, судот, по одржано- то советување и гласање во октомври 2009, со меѓупресуда,5 го одби тужбеното барање на Јакшиќ за надомест на штета како неосновано затоа што тужителот, наводно, самиот – поради својата небрежност – се довел себеси во состојба на ризик по неговото здравје, а доколку сметал дека таа задача е опасна по неговиот живот требало да одбие да ја изврши.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ноќта кога се мислело дека таа се удавила, пронајдено е тело два километри оттаму, на плажата, што му овозможило на Лоренс Оливие да го идентификува и да изјави: „Тоа е мојата жена“. okno.mk | Margina #22 [1995] 137
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Секвенцата во која Сван го извлекува од неа признанието дека таа „два-трипати спиела со жени” и во која таа со лажна недолжност му раскажува настани од Ил де Боа, таа секвенца сама по себе претставува цел филм, кинематографски резови, рекадрирања и гро-планови чија што монтажа лесно можеме да си ја замислиме и која во себе веќе ги содржи цезурите, појаснувањата и упатствата за игра: “Одета сето тоа го раскажуваше речиси на смеа, било зашто тоа ѝ се чинеше сосем природно, било затоа што веруваше дека со тоа ќе го намали значењето на нештата или пак, да не изгледа понижена.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
По што ценам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И покрај фрустрацијата и самосожалувањето, кои му ја замаглија визијата, тој забележа дека таа сè уште е бледа, но дека во неа има свежина и блесок кои сигурно доаѓаа од тоа што беше среќна во својата љубов.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Модната креација е на врвот, но многумина велат дека таа е преселена или поточно пренесена од италијанските модни куќи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Затоа оттаму и се јави онаа тажаленка исполнета со големо копнеење, што одвај го наслушнав а знаев дека таа мене ми го испраќа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но е нејака надеж дека таа нишка на мојот внатрешен живот не е доодмотана до крај.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сигурно заклучува дека таа држела поголем одошто сестра ѝ.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
За мажите што ѝ умирале, некои велеа дека таа ги убива со својата убавина, како што тоа го прават некои билки и инсекти.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од онаа ноќ, кога во спалната се случи инцидентот на одбивањето, помина речиси еден месец и се чинеше дека таа се помирила со поразот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сознанието дека таа е таму, неосквернавена, беше речиси исто како да се и самите во неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Откако ги ислуша и се увери во нивните искрени прикажувања, везирот се обрна кон Арслана: – Ќе наредиш да се напише ферман.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Татко сакаше да ја пишува Историјата на Балканот оти беше убеден дека таа треба во крајна линија да го смири балканскиот човек, да го помири со себеси и со другите, да се ослободи од саможртвениот синдром, од проклетството на делбите, границите. На Балканот имаше други Картагини и Палестини...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И призна мислејќи дека таа сака тоа да го чуе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но, се случува така што, разгледувано само за себе, ова дело целосно се вбројува во иста линија со Дишан и Флуксус (3) кои, конечно, со години спаѓале во аналите на денешната уметност. (1) “Joseph Beuys et les idées recues” art Press n 42, ноември 1980. (2) Joseph Beuys, “La Mort me tient en éveil” издание Arpap. (3) Зар Макиунас не изјави: “Погодоците на Флуксус се социјални, а не естетски?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Утрото, додека нејзиниот сопруг во Барселона не можеше да пронајде никаква трага од неа, мораа да ја однесат во амбулантата, зашто ја пронајдоа онесвестена во локви од сопствената нужда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Отпрвин ја фати некоја радост дека сепак не е сама во градот, но веднаш забележа дека таа има впечатливо издолжена сенка што се простираше речиси до неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но она што ме трогна, колку вие сте жените проникљиви, е тоа дека таа ме прочитала.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во неговото тело немаше ни страст ни задоволство кога водевме љубов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше лесно таа да се замисли таму, додека светилките од нејзините xокејски чизми се рефлектираат од изгланцаниот мермер, но знаевме дека таа нема да дојде, не овој пат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Го прегледав набрзина и беше толку валкано што бев убеден дека таа работи за полицијата и дека тие се обидуваат да ни подметнат нешто.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас не знаев што е тоа да се биде анемична, но ми беше непријатно да се распрашувам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој верувал "дека на светот нема таква сила која би можела да го уништи заедништвото што постои меѓу Бугарија и Југославија, од една страна, и Советскиот Сојуз од друга".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, тој веќе одамна знаеше дека таа е убава, му беше позната привлечноста на нејзините движења, трептежот на црните очи, насмевката на румените усни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но вистина е исто така дека не може да се тврди ни она, другоно, дека таа извршувала задача на организацијата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Светкањето на конецот и шаренилото на боите, му даваа живост и радост на тој простор, инаку ми се чинеше дека таа глетка ќе беше многу тажна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знам, учевме ние во училиштето дека таа заради своите убавини и заради белиот бор што само таму расте е прогласена за национален парк, ама дека е толку убава не можев ни да сонувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Да, кога тие би сфатиле дека таа реагира погрешно, тоа сознание навистина би имало катарзично дејство.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Изминаа веќе три часа откако Ева се обидуваше да го скине сочното јаболко, кое речиси доземи ја беше навалило гранката на старата јаболкница, а сите мислеа дека таа никогаш повеќе нема да раѓа плодови.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но сфаќав дека таа борба не ќе водеше кон ништо, зашто од другата страна не само што немав противник, туку неуморен сојузник.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако не беше така немаше да те почитувам ни тебе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Добар ти пат“, ѝ рече надевајќи се дека таа, како и другпат, ќе ги смири некаде нервите и ќе се врати.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
В ред, в ред, можеби и не се изразуваш токму со тие зборови, но така мислиш или барем помислуваш. Зар не?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Целото мое суштество се свиваше од таа измама, јас ковев страшна одмазда, но знаев дека таа ќе остане само во мене. Бев слаб.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можеби криљата ги има само за да ѝ го отежнуваат чекорењето, да ѝ натежнуваат како мачен товар, и за да ја потсетуваат дека можела да лета, но сега е премногу доцна за тоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш (или подоцна кога раскажувал) мислел дека низ шумата се движи омаен мирис на превриено млеко и можел да знае дека таа воздивнува од длабочината на градите со две темни пупки на врвовите од кои по белината на кожата се протегаат беломодри женски жиличиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Големата фурна, која како отворена уста, јасно укажуваше дека таа печела леб и полнела многу гладни стомаци.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги сметав за богови; нивните соло партии ги свиркав со устата воодушевувајќи ѝ се на инспирацијата што ги создала; но кога научив да свирам саксофон, кога технологијата на свирење (на дишење и работа со прсти) веќе сосема беше совладана, таа магична аура околу нивните солоделници сосема исчезна: јас видов дека таа совршеност во огромен дел се должела на техниката на свирењето и дека некаде, токму техничкиот потег на прстите, уиграната техника на дишење (неможноста да вдишеш двапати по ред без да издишеш) била таа што решавала цели пасажи од мелодиските линии.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знаев дека многу убаво раскажува, ама не знаев дека таа умее тоа да го пренесе и на хартија на еден навистина посебен начин, барем за мене...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„А јас сепак сакам да ве уверам, Даскалов, дека сведокот Басотова лично ми ја предаде изјавата и притоа не пропушти да ми го покаже на својот врат тој божем откраднат или отуѓен ѓердан.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја сакаше ли својата жена сега повеќе, гледајќи дека таа му се измолкнува?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас во меѓувреме заминав, но слушам дека таа сѐ уште е таму, насекаде околу сивата зграда на булеварот „Партизански одреди“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Инаку не е лага дека таа се плашеше оти пеперугата ненајавено може да одлета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Збеснета, болничарката се исправи меѓу врисоците на исплашените жени. – Курво! – викна. – Заедно ќе скапеме во овој свињарник, сѐ додека не полудиш заедно со мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во многу погледи тоа потсетува на третото ниво од Хегеловата дијалектика.5За новите концепти за кои станува збор може да се каже дека ја трансцендираат (aufhebt) опозицијата; тие често се нарекувани неразрешливи според слабата аналогија со Геделовата теорема.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби и не е најомилениот, тој подоцна, откако беше во Прага, рече дека таа е негова прва љубов, но Лондон ептен го сака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
" рече стариот професор пред да биде свесен што рекол и заборавајќи да погледне кон госпоѓата Гологанова за која не знаеше што мисли за сето ова што се случува помеѓу него и кучето, иако беше свесен дека таа е лицето што го има правото на одлучување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ја доби веста, имаше чувство дека таа е во врска со настанот што го исчекуваше, за кој првите навестувања ги доби не само во Виена, туку и во шепотливо пренесуваните вести за спорадичните депортации на Евреи надвор, додуша надвор од неговата диецеза, но со една иста дестинација: Аушвиц, Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Меѓутоа, и покрај тоа што ова може да подејствува разочарувачки за Вас, треба да ги имате предвид горните забелешки, а НЕ пов/торувам/ НЕ како навреда.“
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
320 Во поглед на економската ситуација во Македонија, Мекдоналд ќе истакне дека таа е потенцијално богата, но единствената пречка кон каков и да е економски развиток се “апатијата на народот и нивната мрзеливост“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Вака барем ќе верувам дека таа едноставно умре!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но во случај Македонија да биде поделена меѓу неколку држави, вклучувајќи ја и ГРЦИЈА, тогаш бугарските комунисти повеќе би сакале да ја видат Македонија како автономна држава, со надеж дека таа ќе може, како и во случајот со Источна Румелија во 1885 г., уште еднаш да биде бугарска или дека таа би можела подоцна да биде поделена меѓу ТИТОВА Југославија и Бугарија, под влијание на Москва", додека бугарските "умерени земјоделци и либерали и социјалисти пред сè би сакале Македонија да биде бугарска".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Горе, скриен зад стебла, ја гледал како стои со секира в рака и без движење свртена кон далечините, осаменички исправена и горда, со ослободена коса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога ќе ѝ соопштев дека останувам, се снаоѓаше некако, по Андон Клековски ќе ми испратеше нешто за јадење, за макнување, за да не гладувам, или ќе ми испратеше некаква наметка, џемпер или појас за половината, за да не настинам, или било што ќе ми испратеше како да ми испраќаше некаков абер, можеби знак дека таа постои затоа што јас постојам и дека тоа за неа има значење и дека тоа и за мене би требало да е така.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Контролорите, гледајќи ја забрзаната жена со мало дете во прегратката, помислија дека таа доцни на авионот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но ова е многу проблематично, „затоа што дури и повикувањето на идеологијата во една акција не може да биде доказ дека таа е и причина на таа акција“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дури подоцна се сетив дека таа ги немаше повикано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаела дека таа, нејзината другарка, завршила економско училиште и работела во банката.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На пример од она што го рече за Загорка Пеперутката произлегуваше дека таа, според однесувањето а и пројавените активности можела слободно да се смести во една посебна категорија суштества и дека токму таа нејзина посебност можела да ни понуди објаснувања и во врска со нејзиното исчезнување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако, по сите обиди за поправка, не можеле ништо да направат со колата и откако виделе дека таа ноќ не ќе го продолжат патот и мислеле каде да ноќеваат, им се приближиле маж и жена кои им понудиле и помош за колата и гостопримство.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дури и на Винстон му беше јасно дека таа чека нешто што знае дека ќе се случи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Јас не мислам дека таа се измачува овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие мислеа дека се таму за да ѝ го вратат сонот, не знаејќи дека таа тој сон никогаш и не го загубила.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Да, се сеќавам – излажав. Оти всушност не се сетив дека таа тоа ми го раскажувала, туку убаво памтев дека на тие теми разговаравме со Игбал кога летавме со килимот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Едно претпладне ми рече: „Време е да одиш, ќе ми започнат предавањата.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За себе, многу подоцна, кога повтор­но ќе ја мине границата, само во спротивна насока, ќе рече дека таа самата била граница чии клучеви ги носела со себе!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сметале дека таа ситуација би можела да биде малку ублажена во случај ако се востановат слободни пристаништа и комуникации меѓу Солун и Кавала и ако тие слободни пристаништа и комуникции меѓу нив и главните центри на југословенска и бугарска Македонија се стават под меѓународна контрола".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Гледа Бог дека таа не е виновна!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Помислата дека таа мора да замине сè уште не беше минала низ мислата на Даниел, и нејзиното неочекувано најавување го сепна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ме повика една девојка и ми понуди сценарио... и мене насловот навистина ми се допадна и ја повикав да дојде и да ни го донесе, но беше толку валкан што бев убеден дека таа работи за полицијата...“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Погледот ѝ луташе некаде далеку, далеку зад ѕидот во кој гледаше, дури и кога ќе ѝ ја допрев раката и ќе ја прашав „Ме слушаш ли, Клара?,“ таа остануваше отсутна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Орленци го разнесоа лебот и месото и Толе им го раздели.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во еден момент дури слушнав како им довикнува од прагот на нејзиниот стан на претставниците на куќниот совет дека таа многу брзо ќе ја среди збрката, а дека наскоро од градското собрание треба да пристигне и син ѝ со упатствата како да се постапи при ваквите појави.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И уште додадов, за да ја повредам Луција, дека таа е доста ограничена девојка, и дека ако со показалецот ѝ покажеш „таму“, таа гледа во показалецот, а не во насоката што ја покажува показалецот. Но јас сепак ја сакам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Брат ми сè уште ми води во градови и земји, ама ме теши тоа што е пет години постар од мене и што веројатно, како сум тргнала, наскоро ќе го стигнам и ќе се израмниме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во телеграмата, и во овој случај, многу внимателно се истакнувало "дека таа одлука во никој случај НЕ Е насочена против Вас или Вашата мисија, туку е преземена од причини што немаат никаква врска со Вас или што се поврзани со Вас.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој сфати дека таа во него гледа нешто повеќе одошто бил порано и дека поради тоа се смета недостојна да си игра со него.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Еднаш одамна и мајка ми ми рече дека таа лично животот го има ослободено од секаков вид вина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги спуштив рацете. Се присетив дека таа, како и многу други девојки од овој крај, е наелектризирана.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Претпоставував дека таа најмногу беше обземена од ликот на таткото во сагата, што впрочем подоцна и ми го потврдуваше во своите писма, но без притоа подлабоко да ми ги образложи причините за тоа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Всушност бев помислил и дека не сум го рекол тоа; едноставно верував дека таа помисла избликнала кришум од мојата намера.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но веднаш додаде дека таа љубов ќе ја чини излегување од Партијата. Ја прашав дали е тоа превисока цена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури сметав дека тоа не е згодно и дека таа не требаше на тоа да се согласи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Овде долу, сите спиеја освен него – во својата несоница, тој беше сам на светот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Што се тоа светулки? – праша Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На секој круг погледнувавме нагоре за да бидеме сигурни дека е тој тука и ќе му мавневме со рацете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ја слушаше водата што таа шумно ја истураше во легенот во соседната просторија и знаеше дека таа се подготвува за него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Готова бев да се карам и да почнам да викам дека јас не ја згазнав мачката, туку дека таа прво ме гризна, па што сака нека е со мене и со Дино и со киријата и со станот, но во тој миг влета Дино со шпиритус и со завои и ме фати за рака да седнеме на каучот да ми помогне да ја исчистам раната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сред летово, старата, голема заедница на Салоника контактираше со Високата јудаичка школа во Берлин со барање да им се препорача соодветен кандидат кој би служел како главен рабин на нивната заедница, со оглед дека таа била останата без главен рабин веќе осум години, од денот на заминувањето на Раби Узиел кој отишол да служи во Тел Авив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Одеднаш забележа дека таа има по малку Бунтовнички акцент (се мисли на акцент од југот на Америка; заб. на прев.)
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„А можеби и го излажал оној проклет Иван Степанович дека некоја вила од нивни крај му довел, и дека таа го очекува во креветот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не очекуваше дека таа толку брзо ќе се откаже од него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Очајната мисла дека е немоќен сега, дека се она што го правеше силен и горд пред другите сега се изменило во обичен страв за самиот себе, страв дека таа сила не била и нема да биде повеќе!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Изгледа дека таа песна секогаш ме смирува и ме теши после долго јавање, или ако нешто ме мачи“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, нечовечната „традиција“ не застана тука – напротив, таа продолжи и по три години, кога со втората измена на ЗРО (2005), онаа од декември 2008, повторно се интервенираше во делот на плаќањето испратнина, и тоа во две насоки: прво, се прецизираше дека исплатата на испратнина е во висина на „нето-платата“, а не, на пример, на бруто-плата; и, второ, неоправдано се намали основицата за пресметка на испратнината, па така наместо одредбата дека истата не смее да биде помала од „платата врз основа на која се исплаќаат придонесите за социјално и здравствено осигурување“ т.е. онаа плата која реално ја земал сега отпуштениот работник, се утврди дека таа не смее да биде помала само „од 50% од просечната нето-плата исплатена по работник во Републиката, во последниот месец пред отказот“ (чл. 3, ЗИДЗРО/дек.08); •  промените кај можноста за стручно оспособување, обука, преквалификација или доквалификација се овие: Со измената од 2000 година се воведоа две промени – едната помала, а другата суштинска.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Знаеше дека таа им припаѓала на други, се предавала исто како секогаш, со шум во раширените ноздри и оцртан бамбус во 'рбетот, со еден мирис што се впива во сите сетила. Да стане лак за стрела.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А што се однесува до совеста на Рајна, можам да потврдам дека таа беше повеќе од совесна додека ја играше својата игра, а беше и сосема свесна за она што го прави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таша и лично ја познавав но недоволно. Јас дури сега дознав дека таа имала и син.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога прв пат ја видов, помислив дека таа во самовилските коси, долги и необично црни, ја крие ноќта, а во ноќта сатаната.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- А знаеш ли дека таа е распуштеница ... - недовршувајќи, Томо повторно ја прекина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Хелвиг насети дека таа би го прашала за детето, но не се осмелува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Успеав, нели? - прашав, задоволен од работата што изгледа успешно ја бев извршил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но може ли литературата - потфат чијашто цел е да го обликува внатрешното гледање на својот творец - да биде пренесувана од татко на син?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лекарот треба да покаже дека е свесен за омразата во вас, но дека ја разбира и дека таа не го навредува.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За тоа не сакав да ја прашам ни тетка Рајна, зашто знаев дека таа нема да ми дозволи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Војничето ја погледна замислено. Беше јасно дека таа му бега од сценариото. Не знаеше како да се однесува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Молчи, Игбал – го прекинав нестрпливо. – Ме плаши ова што ти ми го зборуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А потоа, во една додатна изјава, потпишана исто така лично од гореспомнатата другарка, се истакнува дека таа навистина не може да сфати каква била целта на вашето обвинение кога тврдите дека оваа приватна скапоценост ја има присвоено секретарката на другарот Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Претставата дека таа повест некој ќе ја чита и дека, така, преку тоа читање, ќе биде и за другите, е присутна, но на некој загасит, не сосема близок и јасен начин.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Судијата го прашува зошто ја остава, а тој му кажува дека таа е причината што тој се разболел, дека има нешто фатално во неа; пред да ја земе бил здрав како челик, никогаш, од дете, не бил болен...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Истовремено, колку што надевањето пушташе корења во него, толку се чувствуваше и повремено полеан од некој очај, особено откако Марко му кажа дека таа е студент по менаџмент на Универзитетот во Торонто и дека како шанкерка работи само во вечерните смени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За облека, за покривање, за постилање, сè беше нејзина работа, а мене ми беше доволно да се уверам дека таа ме сака и тогаш цело време можев да ѝ помагам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во сандачето (тоа беше куферче) бенге зела од кај браќа си дветри кила компири, и кога ѝ кажа на Митра дека таа ќе го зготви петелот, ни со бонгур ни со ориз, ами со компири, оваа зина од чудо и за малку што не извикна: „Да е видел господ, кокошка со компири ќе ми готви ваа орјатка! Шо ни се чуло, ни се видело!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не знам зошто, ми се чинеше дека таа не му се израдува, иако сега почесто одеше кај татко £, секако за да го види братчето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Имав впечаток дека таа излегуваше од светот на мојата балканска сага што си го беше утврдила како главен домен на својот интерес во нејзините писма, предизвикана од актуелноста и неизвесноста на настаните, за потоа повторно да се врати на моите текстови и да ми се придружи во мојата потрага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На пропаста не можете ниту да се приклучите, ниту пак да ја игнорирате; човек мора да прифати дека таа се случи во еден момент кој сега е за сите - неповратен.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ми кажуваше мајка ми дека таа година во селото се појавила некоја детска болест, за која не знаеше да ми каже која била.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Знаев дека таа нејзина сигурност е неприродна; претпоставував, дури, дека зад неа се крие и сосема ронливо човечко суштество, слабо и искомплексирано.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Човек имаше чувство дека таа живее без храна или вода, па дури и без воздух, дека во себе ги содржи сите органски, хранливи и атмосферски елементи потребни за нејзиниот опстанок, за нејзиното милениумско постоење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дека се големи пријатели. - А можеби и биле! - се насмеав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, токму приказната на Огнена Гулева беше поттикот истиот ден вечерта, кога се вративме со мајка ми од градот, надвор, покрај коритото со сончева вода, да водам долг сериозен разговор со татко ми Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Саше се насмеа, согласувајќи се со мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нејзиното испиено лице, штрбата уста, проќелавената глава, навечер во темнината на уличките сигурно уште намамуваа по некој пијан човек.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако ништо друго барем да го ослободи од непотребната загриженост, а и од обврската што ја чувствуваше тој кон неа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сфаќам дека таа не е моја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Меѓутоа, и покрај таквите изјави, се вели во информацијата, "Југославија истакнува дека има 100.000 македонски Словени јужно од границата, …и дека многу Југословенски Македонци имаат желба да направат нешто во оваа ситуација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Виде дека таа сака тој да ѝ се радува на телото и пак го врати погледот на нејзиното торзо. Ѝ ги пушти рацете под мишките и потем повлекувајќи ги нагоре ѝ ги соголе рамената, по што тргна во милување на кое наскоро ќе му се придружат неговите усни и целиот тој, исто така гол, преплетен со неа и во неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Додека тој се плашеше дека ако остане, некое утро ќе се разбуди покрај неа и ќе сфати дека таа не е таа, и дека згрешил, и дека не успеал да ја најде вистинската љубов, таа мудро ја прочита пораката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека ја гледав како храбро се бори со нас, помислив дека таа би можела да биде едно од оние мошне цврсти девојчиња, но, за жал, сега - засега е сè уште мала.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога најпосле се реши да ја фати рачката од брчалото, брзо откри дека таа без напор лесно се амка, како на едната, така и на другата страна.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Читаше дека таа сама по себе, без да знаеме, влијае од еден на друг, влијае од здравиот на болниот, особено ако повеќе луѓе се во постојанен допир,односно ако живеат заедно: поздравиот организам ја зрачи својата биоенергија на послабиот, на болниот, и тој автоматски, без да знае, се лечи.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попрво се согласив со Ремзи дека „Ако главниот став е дека философијата е глупост ... тогаш мора сериозно да прифатиме дека таа е глупост, не преправајќи се, како Витгенштајн, дека таа е значајна глупост”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Понекогаш ми се чини дека таа подобро ме сфаќа одошто мајка ми, особено кога станува збор за моите лични проблеми, а најмногу во врска со односите со моите дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)