дека (сврз.) - таков (зам.)

Посебни листи според припадноста на граѓаните овде никогаш не се водела”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некои од тие момци можеби се во стегите на реакциското формирање – жртви на интернализирана хомофобија или на родова паника, кои очајнички си ги потиснуваат и си ги одрекуваат длабоките, внатрешни копнежи по циц, по кадифе или по позлата – но тоа веројатно не важи за сите нив. ‌Моделот на Фелоус, исто така, не ги објаснува ниту естетски неврзаните геј-мажи на кои навистина не им е грижа за историјата, старите куќи, дизајнот или стилот, за чувањето на минатото и за живот во совршен ентериер и чиј вкус е срамотно подложен на чести, страшни испади.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но и тој бил свесен дека за да се постигне заедница на слободни балкански народи, неоходни се демократски влади во секоја од балканските држави и сметал дека таков капацитет во себе носат новите лидери излезени од народниот отпор, кои имаат концепција за демократски поредок на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дерида исто така постави како хипотеза дека таквото мислење е невозможно денес, во ова доба, но тој сугерира дека ние можеме да го започнеме мислењето на маргините на метафизичкото категоријално мислење и спекулативно да ги следиме заобиколните патишта на јазикот наместо главната насока за која е постигната согласност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во целава книга согледбите за машката геј-култура си ги врзував со разни теми од машката геј-еротичност и со околностите во кои геј-мажите се издигнуваат до субјективните искуства на желбата и на љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но покрај ова што ти го кажувам и што не може да се протолкува на повеќе начини, кажав и уште нешто за кое подоцна бев спремен да се посомневам дека ако не ги поттикнува намерите тогаш може да се сфати како подршка на неговата идеја, која за жал постоела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно помислил дека таквото однесување можеше да биде погрешно протолкувано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мухамед ќе го побара во своите ќитапи ќе види дека таков Турчин нема родено на земјата, та ќе го напади; не го пушта во неговиот рај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И затоа што викајќи за неговата прекрасна облека, тие знаеја дека таква облека не постои.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тогаш ќе можев да бидам сигурна дека таква ќе ме сакате.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во мојот занес ниту не помислував дека такво нешто може и мене да ми се случи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но - иако тоа беше еден од престапите што обвинетите во големите чистки без исклучок го признаваа - тешко беше да се замисли дека таква работа воопшто може да се случува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, четири години подоцна, колку што време беше потребно законодавецот да сфати дека погрешил, со четвртата измена на ЗРО (2005), од октомври 2009, оваа чудна и нелогична законска одредба комплетно беше избришана (чл. 27, ЗИДЗРО/окт.09); в) за прв пат се воведоа и одредби за престанокот на дејствувањето на овие асоцијации, и тоа поради следниве правни основи: (1) ако така одлучи извршното тело на синдикатот, односно здружението на работодавачите, кое со статутот е овластено да одлучува за престанок; (2) ако од одржувањето на седницата на највисокото извршно тело на асоцијацијата, без посебно важни и оправдани причини, поминало двојно повеќе време од времето со кое со статутот е определено дека таква седница мора да се одржи; (3) ако бројот на членовите на синдикатот, односно здружението се намали под бројот определен со овој закон за основање на синдикатот, односно здружението; 31 и (4) ако му е изречена забрана на дејствување на синдикатот т.е. на здружението, со одлука на редовниот суд. 32 Постапката за забрана на дејствувањето на асоцијацијата се покренува на барање на органот овластен за регистрација или, пак, надлежниот суд. 33 Изреката на правосилната пресуда за забрана на дејствувањето на синдикатот, односно здружението, се објавува во Службен весник на РМ (чл. 201-202, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во однос на прашањето за југословенско-бугарската федрација Стејт департментот сметал дека таквата федерација повеќе би претставувала пречка отколку фактор на стабилност во југоисточна Европа, образлагајќи го тоа со фактот дека "соседните несловенски држави, вклучително и Турција, тоа би го сметале како опасност за нивната безбедност".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Оти од порано уште чуле Дека таква била нивната борба Додека се гине да се пее И како такви уште и фала ѝ викале на песната Песна нас је одржала, њојзи хвала Ами како, ептен и за навек хвала Песната си е песна и како да свртиш Таа ич не е виновна што има секакви И уште повеќе што има никакви пејачи А никакви пејачи имаше и кога ги снема Патеките на соништата поплочени со петокраки Даже ептен никакви пејачи Кои чкрипеа како недоправени верглови И ги раскажуваа своите селански соништа Истопорени на градските плоштади Кои буричкаа во стари и туѓи соништа И кои на ангро крадеа туѓи соништа Крадеа на јаве се што ќе им дојдеше на сон Крадеа и на сон се што ќе им дојдеше на јаве Колку што крадеа и малку се џимкаа во сонот Нивната девиза не беше мирен сон и чиста совест Колку што не разбираа арно што воопшто сонуваа Ако за сон може да се есапи Само уништувањето на старите соништа со петокраки И ако за сон може да се есапи
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
1. КОГА МЛАДИТЕ СЕ ВЕСЕЛАТ, СТАРИТЕ СЕ СРДАТ - не затоа дека таквите веселби ги плашат, ами дека во тој ритам не смогнуваат да мрдат без коска да исчанчат ил' око да вџашат ...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Граѓаните кои живеат во оваа улица резигнирано истакнуваат дека таквата состојба е резултат на индиферентниот однос на ЈП „Комуналец“ кое на овој дел од градот не врши редовно собирање на сметот од индивидуалните станбени згради, а нема поставено ни контејнери.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се покажа дека такви личности има 92, што се поклопува со бројот на познатите јазици од СНН, а и со бројот на елементите што постојат во природата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Се разбира дека таква беше намерата на реченото“, побрза да објасни тој и ја спушти слушалката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Добро сине. И друг пат ми имаш речено дека таков народ сме ние. Свртени назад. Загледани во себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иако не сум баш сигурна што се тоа хормони, приближно знам дека се поврзани со овој глупав пубертет со кој на глава ми се имаат качено од кој мир веќе си немам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа овозможува алтернатива, нов склоп од можности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
В ред, в ред, во создавањето на таа фама (дека Ѓурчин ми е татко) не треба да го минимизирам ни учеството на мајка ми, поточно начинот на кој таа се однесуваше кон тврдењето на Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа значи да се откажеш од сите претензии кон мажествена автентичност и од еротското признание што оди со него и на кампски начин да одбиваш да се удостоиш на сметка на туѓ срам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или таа можеби не го знаеше она што веќе го знаеја нејзините врснички – дека момчињата одамна не бараат дозвола и дека таквото нивно однесување се вика спонтаност.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа зајакнуваше низ новите страдања, таа се прочистуваше од новите удари на судбината што требаше да ги поднесе, излегуваше поголема од новите искушенија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас го убедував дека такво нешто немало; го познавав Стоби одлично, оти и Земанек го сакаше и ние често доаѓавме тука во првата година од бракот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таквите размислувања на британските политичари и дипломати се должеле главно на тоа што на настаните на Балканот тие им приоѓале од догматско становиште, а притоа биле полни со предрасуди кои докрај им го замаглувале објективниот увид во тој многу сложен проблем.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Слушај, Кети. Не е ништо чудно што посакал девојката да умре ако тој верувал, ако неговото срце му зборувало дека таа ја возобновила или ја продолжила врската што ја имала пред да се ожени тој за неа, или пак тој самиот открил дека таква врска постоела и дека таа продолжила да се сретнува со него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Немаме причина да се сомневаме дека таков последен партал постои во секој пациент кој може да зборува, или барем да изведува некакви координирани движења.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во однос на соработката со протегеровистите тие биле убедени од контактите воспоставени со нив преку г. Д., кој „имал доверба во нивната лојалност и нивната способност и кој ги поддржувал преговорите со нив“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
7 Значи, прашање е што е подобро: американскиот MTV, што во почетната фаза воопшто не ја криеше својата расистичка и сексистичка насоченост, или сегашниот MTV Europe, за којшто е карактеристичен доста повисок степен на општествена свест.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, почувствува дека таквата вест може да ја дотолчи Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Меѓу многубројните растенија претставени на килимот, едно дрво ми заличе на бреза и јас тогаш му кажав дека моето име е всушност име на дрво и, не знам зошто, но прв пат се осмелив некому отворено да му се пожалам дека таквото име многу ми пречи и ми носи големи неволји.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаев дека таков нарцисоиден Егоманијак нема шанси да се самоубие, иако на моменти паднав толку во искушение, па речиси ќе си направев грев на душата, па ќе посакав вистински да го стори тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нека разбере секој таков, а особено нивните десетари, дека таквите ќе бидат обесени ошче утре на сретсело, а нивните деца и жени изгорени во нивните куќи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Треба да се има на ум фактот дека таквото божемно богатство ја губи вредноста истиот час кога ќе се најде на вратата на тремот за да си замине?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ме сместуваа во сферата на граѓанскиот сектор и велеа дека таквата активност се коси со работата во нашата професија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од гледна точка на Павлов експериментот требало до докаже дека кај кучињата условниот рефлекс секогаш постои, додека Лакан истакнува дека таквиот заклучок е чисто идеолош­ки, бидејќи го прикрива фактот за тоа дека дури означителот го предизвикува рефлексот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тој велеше дека тоа сега не е добро; велеше дека е решен да му се предаде на Бога и дека такви искушенија не му се потребни; потем повторно одевме, тој погледнуваше на часовникот, и брзаше; многу бргу стигнавме до мостот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислеше дека таквата одлука, да си замине, ќе биде страшна за сите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Брезничани продолжија, како и многу години наназад, да чекаат подобри времиња иако стануваа сè поуверени дека таквите времиња конечно никогаш нема да дојдат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но Господ Сздов, којзнае зошто вознемирен токму од оваа моја неанѓелска помисла не пропушти да праша на кого сум мислел.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во случајот Д.Х. и др. против Чешка, Апликација бр. 57325/00, 13/11/07, пара. 189, Европскиот суд за човекови права нотира: „...доколку жалителот кој тврди дека постои дискриминација направи основана претпоставка дека влијанието на некоја мерка или практика е дискриминаторска, товарот на докажување преминува на државата, која мора да докаже дека таквиот третман не е дискриминаторски (...).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Таквото однесување го сметаме за непристојно и понекогаш велиме дека таквиот гнасотилак се однесува како пес.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кога ќе се дигне завесата, радиото веќе го започнало прологот. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 108 Глас од радиото: ...малку е веројатно дека таков настан ќе се одржи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Имаа слушано дека такви чуда по големите градови имало, но дека и по села може да оди и, еве, во Брезница да дојде, немаа ни чуено ниту, пак, им се веруваше дека тоа чудо, еве, со свои очи и во своето село, пред куќата на Спира Клечев го гледаат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Толку за муабетот на овие двајца Првпат отворам уста за туѓи муабети Ама како што гледате во нив нема ни грам политика А признајте дека убаво е да се муабети за згодни ножиња и газиња И дека таквите муабети не ги интересираат тајните агенти
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Се разбира, овој мој суд беше воопштен, дури се сеќавам оти тогаш помислив дека таквиот суд не се однесува ниту на тројцата демобилизирани партизански команданти, ниту на ситното човече кого на галено го викаа крлешче, а најмалку пак на нас двајцата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа и му одговара да пишува дека божем не постои една вистина, или дека вистината не е чиста, дека обидот за чист план се извлекувал, дека таквиот план, под чудни (чудни!) околности, се уривал.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И самиот бев сведок дека таа безизрано го следеше она бесрамно трупање на многубројните детали сврзани со приказната од страна на Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јасно можев да почувствувам непријателство од друга личност, и изгледаше дека таквото непријателство ме загрозува и ме прави претпазлив.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во тој пасос бев рекла дека таквата десакрализација знае да настапи непредвидливо и молскавично и дека на следбениците на водачот дотогаш издигнат до степен на Божество, наеднаш ќе им потемни светлината на неговиот ореол и тие ќе останат бесни на себе што до вчера го обожувале.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Публиката преку вестите континуирано се запознава со секакви важни социјални и политички прашања (и за војната во Босна, што MTV ја „покрива“ подобро и посоодветно од секоја „сериозна“ телевизиска станица; на европската младина ѝ е овозможена поголема идентификација со тоа што јасно ѝ се дава на знаење дека во Босна умираат нејзини врсници, што ѝ се слични барем по тоа што до неодамна со подеднакво познавање и занес уживале во истите радости на популарната култура!), а преку кратките, занаетски и идејно перфектно изработени филмови цело време тече агитација за идеалите на расната, половата и културната трпеливост. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 111
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако, во текот на десетина години еден човек, од рангот на Толстој, не успеал да најде помош во никаква верска поука што ја добил, тоа значи дека таквата поука не му недостига на тој што не бил приморан да ја добие.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Деновиве нешто слично се случува и со Петре Прличко. Се мислам дека таква судбина ќе ги стигне и веќе починатите: Џувалековски, Илија Милчин, Вукан Диневски итн.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И едниот и другиот се налутија, рекоа дека таков човек само големо лошо и прави на грцката држава, дека со ендопјите треба кротко ама цврсто, ама не и така како шо прави даскалот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
-Имало поприлично такви случаи, кога поединци ќе ги погазеле наредбите... затечени од непредвидливите околности, иако не можам да поверувам дека такво нешто му се има случено и на Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас го прекинав: - Мислите дека можело да се случи сѐ да било поттикнато од желбата на мајка ми, а тој, командантот се нашол затечен, или му недостасувале сили и умеење да ја избегне нејзината натрапливост?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ме сместуваа во сферата на граѓанскиот сектор и велеа дека таквата активност се коси со работата во нашата професија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да знаев дека таквите нешта многу лесно поминуваат, всушност, имаат висока цена кај режисерите, актерите, директорите на театрите, кај некои театарски едукатори, доктори на наука, составувачи на антологии многу одамна ќе замолчев како драматург, како човек што пишува, всушност, ќе сфатев дека кај нас во македонската драматургија и театар, навистина има недостижни нешта.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тие сугерирале дека такви луѓе би можело да се најдат во САД.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Значи ни не можев да тврдам дека таква хартијка втасала до општината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку одамна се случувал тој живот кога нејзините боси нозе ја кршеле утринската корупка од прав по патеките во полето; колку денови или години поминале пред она нејзино откритие соопштено со горчина: дека овде под Сина Скала никогаш нема видено ни траг од своите траги, бидејќи отсекогаш ги немало и не биле?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Паметно дизајнирани, тие би биле многу тешки, ако не и теориски невозможни за откривање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понавредливо од тоа дека нејзините ликови имаат психолошки профил на амеба можеше да биде само тоа дека таква, лигава и леплива едноклеточна маса, е и самата таа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Затоа нивниот став бил против склучување таков сојуз пред склучувањето мир меѓу Бугарија и Обединетите нации.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на санитарниот кордон, Салвемини сметал дека тој е насочен против Русија и дека треба да се напушти.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Дубровчанецот го убедуваше дека такво нешто нема да се случи, но тој продолжи да бара знаци во сѐ, и во хороскопот, и во превртениот филџан кафе што мајка му сега редовно го вареше, и во предметите што му се испречуваа на патот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, го откривме натписот Аспровалта и бргу се наоѓаме во прегратките на ова морско летувалиште, за кое велат, дека такво го направиле југословенските туристи...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не мислите ли дека таквите постапки можат да ги натераат да го отворат фронтот?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како дете од стоунволската ера, сакам да му се опрам на отсексувањето на машката геј-култура, дури и ако еден од резултатите на мојата пристрасност биде тоа што можеби нема праведно да се осврнам на страсниот, бессексен, неироничен обожавателски жар што оди со речиси религиозната посветеност на некои геј-мажи кон предмети со несексуална убавина и кој таквата посветеност ја озарува со аура на несебичност, аскетство и духовност.363 Буквалниот, искрен, некампски и дееротизирачки напор да се загуби себството во естетскиот предмет и да се надмине сопственото гејство во тој процес јасно е важна димензија на културните практики на некои геј-мажи. (Други геј-мажи можеби чувствуваат дека таквите искуства на опојна занесеност во несексуалните предмети, всушност, ги прави понастрани.) Во секој случај, ваквиот бессексен естетизам не е нешто што сум го нагласувал, бидејќи мене ми изгледа дека укажува на одредено отфрлање на гејството, одбивање на хомосексуалната особеност, бегство и од геј-идентитетот и од геј-сексуалноста.364 Повеќе сакам да ги разгледувам оние културни практики што свесно упатуваат на хомосексуалноста, исто како што повеќе сакам да ги истражувам оние машки геј-изрази на страсна посветеност на културен предмет и оние искуства на занесна восхитеност од неа што откриваат некаква иронична самосвест и што себе не се доживуваат сосема направо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Не ме допирај, не знам кој си“ – чувствувавме дека таква е смислата на не секогаш пријателските мрморења на некои од ранетите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа, токму затоа, сметам дека таквите укажувања што ми се упатуваат крајно се несериозни, а одлуката на Главниот штаб јас да не командувам со текот на операцијата, туку прв да го напуштам Грамос и да заминам за Вичо, во најмала рака, другари, е навредлива и потценувачка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Итра сум јас, знам како треба во такви ситуации, но кога дојдов до моментот со велосипедите, малку подзастанав, сѐ уште нерешителна дали да пријавам дека кога сме се враќале од насипот сме виделе дека ни ги нема, или...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Затвореници: три германски офицери и 25 Бугари кои се предале без борба истакнувајќи дека такви биле нивните наредби“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Од друга страна, кога интервјуто би било класично (разговор, диктафон и сл.), не верувам дека воопшто би можело да биде изведено, согласно со рамките најпрво на мојот, а потоа и на твојот идентитет; емпириски е докажано дека таквиот разговор со малку среќа во најмала рака би завршил со непријатна тишина, со раскинување на сите договори и чекање евентуално да се признае сопствената грешка, до следниот чекор, контакт.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Зашто насетував дека таквите прашања бележат – иако на некој општествено шифриран начин – низа интуиции за односот помеѓу сексуалноста, од една страна, и културните облици, стилови на чувствување и жанрови на дискурс, од друга страна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И изгледаше многу покорно, иако знаеше дека таквото кажување ќе ја трефне, оти беше извадено од една црковна книга во Свети Ѓорѓија - Горг што ја беше читал.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Релативно новото прифаќање на терминот Translation Stud- ies може да ги изненади оние кои досега претпоставувале дека таквата дисциплина постоела под широко распространетиот термин “превод” (“преведување”), посебно во склоп на процесот на учење странски јазици.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Меѓутоа, тие, повеќе отколку што требало, се потпирале на Цариградскиот кружок и очекувале помош од него, иако било очевидно дека таква од таму тешко доаѓа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во Tractatus-от 3.23 Витгенштајн вели: “Барањето за можност на едноставните знаци е барање за одреденост на смислата”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сјај на невиност кој откри дека такви жени попуштаат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во целосната, несебична задлабоченост во бочно прилепените куќи од осумнаесеттиот век или во музичкиот театар или во сувенирите од Џоан Крафорд – во сите тие „исечоци, кутии цигари, ретки стари фотографии, писма, филмски ролни и колажни споменари“ во збирката на Нил Мачијевски (како што е опишана во списанието Аут травелер) – некои геј-мажи можеби гледаат можности за доживување силен занес каков што самата сексуалност, од која и да е причина, не им го овозможува и не може да им го овозможи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Верувам дека таков му бил интересот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
* Запис пронајден во архивата на Агенцијата за прислушкување соништа Сакаме да го известиме дека таквите соништа се забранети и дека треба да биде казнет.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Хормоните ми се вознемируваат, што би рекол тој, кога ќе забележам дека такво нешто сторил кога сум бил отсутна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Исто како што противтематиката на стилот не може да се сведе ниту на содржина ниту на форма, што значи дека таквата противтематика не може да се закачи ниту за мажественоста ниту за женственоста, па затоа не треба да се помеша ниту со длабочините на скриеното значење, ниту со безначајниот, чисто плотски сјај на површините, така и мелодраматичниот стил на машката геј-култура не дозволува никаква неволја, па и никаква емоција што би се разбудила од неволјата, да се доживува како чисто трагична и чисто патетична.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одговара за улога на кавгаџика и немтур-слугинка, но сега гледам дека таква рекомендација не можам да ви дадам. 198 Margina #17-18 [1995] | okno.mk МАРФА: Мене и не ми треба никаква рукомандација од вас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Истовремено, тоа настојува дека таквата неавтентичност не е неспојлива со геј-љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не дека таквата позиција ќе остане непроменлива, сепак дава некоја речиси комплетирана слика за личноста.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
273 На 15 декември 1944 О. Сарџент го запознал британскиот амбасадор во Москва, Кларк Кер, „со нивната намера да се запознае Советскиот Сојуз со нивниот став во однос на македонското прашање“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Знаеше дека такви траги оставал и по ѕидовите додека се качувал и не се возбудуваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А и да постоела посмртницата, зарем немаше да ја проголта оној пожар по кој останаа само темелите на општината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сите знаеле дека таквото прашање во секој случај не води кон добро и дека затоа не треба така да се поставува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Наеднаш почувствував дека таква храна не сум јадела одамна и си спомнав за дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но не верувам, не верувам дека такво нешто може да се случи... Збогом пријателе, збогом мили мои. ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И, како по нечија заповед, го напушти ставот на отсутност дури и на умртвеност, ги олабави колената, сиот се отпушти, а главата ја сврти настрана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Така на пример, Кант за не(среќа) вели дека за нештата по себе не може да се зборува, на тој начин зборувајќи за нив; или Витгенштајн од Tractatus-от објаснува извесни факти за структурата на јазикот, светот И врската помеѓу нив, со поента дека таквите факти не можат да се изразат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По оваа несреќна околност, Божиновски се решава да ја тужи битолската експозитура на „Кјуби“ АД за осигурување и реоси- гурување, за неисплатениот „минат труд“ без да бара враќање на работното место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тие повлекуваа црвена линија меѓу професионалното и човечкото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Порано луѓето се забавуваа одејќи да го гледаат голиот крал.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Намерно се задржавме првенствено на доживувањето на Џоан на нејзиното „вистинско” и нејзиното „лажно” јас, за да покажеме дека таквиот начин на согледување на проблемот не го нарушува сопствениот опис на пациентот, ниту бара од нас бришење на оние линии кои не се „вклопуваат”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Знаеше дека такви траги оставал и по ѕидовите додека се качувал и не се возбудуваше.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Познато е дека таква ми е среќата.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Што се однесува пак до тебе, и пред се до твојата снага, секогаш ќе биде добродојдена и убаво измилувана, под претпоставка дека такво нешто ќе и затреба".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гемиџиите чувствувале дека такви лица можат да бидат од голема корист за нивното дело па се обиделе да ги придобијат и Христов и Бошнаков.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Факт е дека такви програми се комерцијално достапни.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Бев уверен дека таквите конструкции веројатно шетале од уста до уста, особено во деновите по моето раѓање што се поклопуваше и со деновите на ослободувањето, кога веројатно се прераскажувало учеството и на мајка ми во воените случувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тој тон препозна дека таквите грешници едноставно за Ружа треба да се прогласат за еретички и да се запалат на клада, или во најмала рака, како лепрозни да бидат изолирани од останатиот свет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Значи се работи за еден вистински функционален изоморфизам. (....) Јасно е дека таков изоморфи­зам не постои меѓу двајца луѓе.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но, треба да знаете дека таквата состојба има крај.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“ (Nemser 1971:42) Мнозина други современи критичари докажуваат дека таквата работа не може да се сведе на индивидуална психотична девијација.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дури и се правев важен - како оние популарни спортисти на ТВ.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Каде ќе гинеме ние, нека гинат и тие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Реков веќе, претпоставките на Огнена како да не ја допираа, а се однесуваа токму на мајка ми, на никој друг.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам дека таква ѝ сметам на околината.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На Лења просто сите многу му завидуваа, а тато воопшто сметаше дека, ако некој се занимава со парични операции, а всушност со ништо не тргува, дека таквиот човек треба да седи или зад решетките на банката, или зад решетките на затворот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со тоа што ја содржи и ја ограничува хомосексуалноста на фиксниот, локален хабитат на одреден лик или на одредена тема – на материјализацијата на геј-идентитетот – новиот геј-мјузикл имплицира дека таквиот хабитат е единственото место во мјузиклот во кое почива хомосексуалноста, во кое геј-субјективитетот си е на свое.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие повлекуваа црвена линија меѓу професионалното и човечкото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ете тоа е приказната за незаборавниот случај од пред Војната и на она што се беше случило покрај Пребег.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Божиновски не потпаѓа на овој притисок и одлучно одбива да ја потпише изјавата – за која верува дека е класичен случај на уцена – со објаснување дека веќе води спор со компанијата, и дека таквата изјава би била целосно невистинита (т.н. лажна изјава).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„И тој тврди дека таква листа не поседува”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мајка ми почувствува дека таквото време е дојдено, зашто гладот се закануваше да го уништи семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој самиот знае дека таквите ситни случки остануваат долго во душата и одвреме-навреме како песочинки ја глочкаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Притоа, што зачудува, искажаа дека таквите работни модели не можат да бидат ни слики ни текст, туку мораат да бидат алгоритми.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Една спекулација е дека таквите вирозни хумани форми можеби веќе ги населуваат нашите компјутерски системи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Дури потоа откако го придодаде кон овој вовед и заклучокот дека таквото однесување е најсигурниот пат кон Рајот ја сфатив иронијата на неговата забелешка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како ли Фројд дошол до заклучок дека такво нешто постои?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Малку подоцна додадов: „Се сомневам дека такви постојат“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Отиде повторно кај Јосе Натемагото и му кажа дека таква кожурка со две свилени буби внатре никаде не може да најде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
До заклучокот дека таквите календари се солиден метод за опстанокот на луѓето кои живеат во држави како што е нашава.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Дури и најтврдокорните амфетаминаши признаа дека такво нешто им паднало на ум.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тие мислеле дека таквите убави нешта, како впрочем и лошите, може да му се случат секому, ако се нацрта на вистинското место во вистински час.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но тој беше убеден дека таква Историја никогаш нема да напише, но не можеше ниту да го напушти својот животен проект.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Можеби дури она утро кога ми ја облече се сетила дека таква блуза постои.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Фелоус прекрасно го доловува оној вид неиронична, религиозна посветеност што е карактеристична за некои машки геј-културни практики – посветеност што не е ни отворено кампеста ниту имплицитно сексуална, што никако не упатува на гејството и што повеќе има врска со целосната, сериозна, духовна внесеност во естетскиот предмет, кој се почитува и самиот по себе како апсолутна вредност и како бегство од сопственото јас, вклучително и од сопствениот сексуален субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Ако мислиш на пропаганда од политички табор кој го мрази Стојан, па и некој вид на борба,знаеш дека таквите обиди досега немале некаков позначаен успех.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Чувството дека таквата положба не може веќе да се трпи и дека некаков излез мора да се најде, општата омраза спрема Турците, направија целото христијанско население да го прифати оној кој сега ќе му помогне или кој покажува на дело дека сака да му помогне...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, самиот факт дека таквата претстава е стереотип не значи и дека не е вистинита.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Раскажував со покајанички глас, често повторував дека сум виновна и дека таква глупост никогаш повеќе нема да ми се повтори.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ВТОРАТА ЖЕНА: Твојот другар Ристо вели дека таквите источни учења се спротивни на православието и ги осудува, а ти беше вистинска христијанка, што те тера по тие патишта?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас никогаш дотогаш немав пробано слатко од цвеќе и право да речам, поим немав дека такво нешто постои.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не за друго, туку дека таков редок примерок не прошетал пред нив, а тие треба да полагаат на него и на неговите долги, тенки и дебели кои, ако не куртулат, нема да бидат ни за кукурек.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Дали вие гарантирате дека такви настани нема да се случат овде?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Изгледа дека таков континуитет не е цел на европската музика, бидејќи тој ја брише разликата помеѓу “уметноста” и “животот”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во таков случај британските експерти сметале дека таквите барања "нема да бидат поддржани".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се сомневам дека такво нешто може да се случи во срцето на Европа, на прагот на 21. столетие - вели мојот shrink со глас на школска учителка. - Прејдете на проблемот - вели строго.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Заради нелагодната содржина на боди арт-от публиката може да одбие да ја исчита таа уметност на интелигентен начин.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оттука, мелодраматичниот стил на машката геј-култура не ја третира љубовта како чиста страст и како чиста иронија, туку секогаш ја третира како нешто друго што, наместо да постои некаде меѓу нив, ги вградува елементите и на едното и на другото истовремено клонејќи од двете.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Приказната за бикот, меѓутоа, нарасена со фантастични украси, ќе продолжи, а таа ќе послужи само за илустрација на нешто што и дотогаш ни беше јасно: дека таквите, или барем така опишаните небесни бикови не умираат ниту исчезнуваат, без оглед на тоа дали го пронашле или не тајниот тунел и заумните крточини низ кои ќе стигнат „до снежните планини на Кападокија“, земјата на чудата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Одбива геј-љубовта да ја обуслови со успешно подражавање на мажественоста, било да е тоа сопствената, било да е онаа на дечкото, и ја одбива сегашната склоност во машката геј-култура постојано да се креваат мерилата за прифатливата геј-мажественост, со кои се налага геј-пожелноста да зависи од сѐ поочајни изведби на тапата, брутална, неиронична мажественост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И објасни дека такви кафе-театри имало во Париз.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мислам на оној мој совет во кој ја бев спомнал иницијативата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Познато е дека таквото уметничко изразување е постренесансен феномен.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие јадеа пченкарен леб, сирење и кромид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Немајќи кој да му укаже на тоа дека таквите принципи кратко траат: врзани се за определено време, место и околности.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Едгар Морен инсистираше да продолжам да ја пишувам балканската сага, велеше дека таква литература му е потребна на Балканот, повеќе од кога и да било, во времето кога требаше да излезе од варварството.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Поучен од претходните случаи на вработени кои тужеа за изгубените работни места и кои добија, по што беа вра- тени на работа, но притоа во знак на одмазда им беа поставувани „невозможни“ услови и/или беа прераспределени на места надвор од местото на живеење – тој беше решен да си замине од компа- нијата, но да го побара сето она што му следуваше за последните три години (оти паричните побарувања од плата застаруваат за три години).3 За да има доволно докази, тој првин се обраќа до компанијата – со Приговор дека неправилно бил отпуштен со повредени материјали и работнички права – по што, тој добива повратно Писмо како одговор кое, пак, понатаму во парниците го приложува како доказ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Исто така, не е невообичаено резултатот да биде некоја противречност, обично ненамерна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Очигледно е дека таквата реклама, како и онаа за лаковите „Саполин“, би можела да ја заскокотка Дишановата фантазија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Резултат на тоа е одбивање на доминантното сексуално – и родово – кодирање на културните вредности и калење на нестандарден, дисидентски однос кон културните практики, однос поусогласен со геј-желбата. ‌Машката геј-култура не ги позиционира баш своите субјекти во некоја меѓуположба – да речеме, на половина пат – помеѓу мажественоста и женственоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
При тоа, за чудо, се покажа дека таквите работни модели не можат да бидат ниту слики ниту текстови, туку дека се алгоритми.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Да го изговориш тоа значи да признаеш дека ти и предметот на твојата љубов сте недостојни за сериозното сфаќање што му следува на мажественото достоинство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стојче тврди дека таков нема да биде кога ќе се врати во Скопје и дека ќе им расправа на своите оклеги оти не е толку слатко парчето леб што тој овде го печали.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во своите анализи експертите на Форин офис сметале дека таквата федерација би требало да се формира под контрола на една од големите сили, па дури својот авторитет таа да го наметне и со помош на принуда.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тоа значеше нешто посебно, иако никоја од жените тоа посебно не можеше да го дефинира во конкретно сознание, но беше важно со самото тоа дека таквиот статус ги охрабруваше „типките”, како што Илона ги нарекуваше своите „колешки” од другите соби, да бидат сигурни во контактите и договарањата со неа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
6 Секако дека таквиот одговор не е без стапица, бидејќи сведочи за тоа дека дури и поборниците и поборничките на популарната култура не веруваат дека си имаат работа со култура и општествена сила што е вредна да се земе предвид, и што е навистина способна пресудно да влијае на вистинското потврдување и зацврстување на толку опеаните идеали на расна, полова и културна трпеливост.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како гледаш на тоа?“ Мандиќ напиша нешто друго, имено, дека таквиот тип интелектуална критика кај нас бил непознат, што е точно.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Има и такви кои велат дека било многу тешко да си популарен, па дури и дека било опасно, зашто популарноста предизвикувала незгоди.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Беше свесна дека такво едно признание ќе значеше два грклани во рацете на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„И не помислив дека такво нешто ќе сториш, реков, но сепак, мило ми е дека самиот си го избрал правото решение“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Би рекла дека таква компримирана поема не може да носи некое големо значење...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да го предупредам дека таквиот манир ја охрабрува надменоста и ја поттикнува нељубезноста?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што се однесува до мене, јас не верувам дека таквиот став ќе им служи на интересите на елинизмот...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој рече дека косата ми мирисала секогаш на цимет; му реков дека такво нешто сигурно немало, бидејќи јас не го поднесувам мирисот на циметот; тој ме убедуваше дека било така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се плашам, меѓутоа, дека таквите обврски без исклучок ги заборавам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А кога го крстивме, кога попот и другите луѓе се чудеа на неговата невообичаена големина, ти им објаснуваше дека и доктор ти рекол дека такво нешто може понекогаш да се случи кај некои мајки; тоа зависи од мајката, од исхраната, од движењето и времето во кое се раѓа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И зар не гледате дека таквите ретки ќошиња за криење се користат само за обични пригоди, и тоа само од обичните умови; бидејќи во сите случаи на криење, сместувањето на скриениот предмет – сместувањето на тој редок начин – уште од самиот почеток може да се претпостави, а и се претпоставува; и според тоа, неговото откривање воопшто не зависи од проникливоста, туку од грижливоста, стрпливоста и решеноста на тие што бараат; а кога станува збор за важен случај – во очите на полицајците, за огромна награда – спомнатите особини, колку што е познато, никогаш не недостасувале.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Чувствуваше дека таквиот разговор ќе биде многу непријатен за Марша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Александар не се сметаше себе си за херој, не познаваше ниту еден таков и беше убеден дека такви не постојат, но секое утро му се чинеше дека ќе ја изгуби самоконтролата, ќе го собори Петар на земја и ќе му го пресече грлото со еден од кујнските ножеви на мајка му.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Мајка остана сама во куќата со татковите книги, под вечниот изговор дека таква била последната желба на сопругот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега таа се пресегна прва, зашто прва забележа дека таква можност се отвори.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога егзархискиот митрополит Синесие отишол да моли за ослободување на некои затвореници, Хилми-паша му одговорил дека таквите “чесни“ луѓе, трговци и учители ги извршиле динамичните атентати во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ни тоа не е малку, газењето низ таков снег е вистински подвиг, но знаеше дека таквиот снег нема да ги запре татко му и дедо му за ден-два да дојдат до колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Верата за разумот е исто што и леќата во скрипториумот за слабите очи на Пелазгиј Асикрит: со помош на леќата отец Пелазгиј ги гледаше оние слова дробни што му беа и сосема невидливи, од невидливото правеше видливо, на непостоечкото му даваше форма и значење, но никогаш не разбра дека таква леќа не само за очите, туку и за душата е нужна, и дека таа леќа верба во Господа се вика!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А низ мислите ми прелета оној нерасветлен случај од Моенци што мајка ми еднаш повеќе во лутина некако мигум го спомна а потоа повеќе време поарчи за да го забошоти она што го рекла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Газдата беше воодушевен; ми рече дека такво нешто до сега не видел, дека имам извонредна способност за одржување на рамнотежата, и дека бездруго морам да почнам да тренирам мото-акробатика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Во која смисла?“, сакав да ја прашам, но знам дека таквото прашање сигурно ќе ѝ зазвучи непристојно. Односно, ќе асоцира на секс.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во нотата понатаму се истакнува дека Француската влада е свесна за сериозните неприлики што можат да настанат со поништувањето на одлуката на Конференцијата на амбасадорите од 6 декември 1922 година, но сепак верува дека таквото решение мора да се донесе, бидејќи се потпира на такви аргументи што не можат да се одречат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но тука и е најголемата заблуда на Кравар - илузијата дека такво нешто како што е граѓанинот во модерна демократска смисла може симболички да се реконструира од животот и делото на Мирослав Крлежа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Советите се плашеле дека таквата федерација би претставувала заштита на Велика Британија од рускотото влијание и незина пенетрација на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А можеби ја чувала како скапоценост, или како заслужен трофеј од нејзиното учество во настаните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Писмородецот рече дека такво нешто во текстот нема, дека не е запишано, а јас видов дека тој не ја гледа таа нишка од пајажината, и дека ја гледа само онаа најдебелата, и дека не дозволува некој друг да гледа нешто што тој не виѓава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Набрзо сфатив дека такво нешто постои дури на другата страна од долгнавестата зграда.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)