дека (сврз.) - ѝ (зам.)

Забележувам дека ѝ се зема здивот и пак се уверувам дека за сето време посакува да ја опашам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мислам дека ѝ велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мајка ми беше добродушна жена и немаше сили (ниту сметаше дека ѝ е дозволено јавно да го проценува однесувањето на татко ми) да се спротистави на инаетот на татако ми, така што таа секогаш тој негов инает го поддржуваше, не како инает, туку како негово право, па дури и правда.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Хана не мрднуваше ни со веѓата, ни со влакненцата под носот, со што барем малку ќе покажеше дека ѝ е дојдено до разговоров.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ми рече дека е малку подобра, дека ѝ дале крв и инфузија и дека потпишала некаков документ за да можат да ѝ направат гастроскопија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа само го молеше да му каже „на господин Стојчета” дека ѝ е многу жал заради случајот со јорганот, дека таа го моли за извинение, но самата немала што да прави, кога татко ѝ е толку лут на него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Често и од нас ги криеше и тагата и гладот, велејќи дека ѝ е добро и дека ќе издржи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тргаше од својата цигара - гледаше откосо и лукаво во несреќната, избезумена мајка ѝ, ненадејно и за неа, ѝ се роди и ја обзеде, во тој момент, некакво чудно задоволство да почека со својот план и да се насладува колку што може подолго на чувството дека ѝ се во рацете мирот и спокојството на оваа богата, чорбаџиска куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не дека тоа го сметаше за примитивно, колко што му доаѓаше некако природно, зашто брзаше да прикасне што и да е, само да го смири гладот во желудникот: конзерва риба, сирење со леб, вчерашна манџа, а еднаш најде во едно тенџере нешто како пудинг, па му додаде шеќ ер колку да го пролапа, а после жена му вџашена му рече дека ѝ го изел колото за белите алишта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од ова ние гледаме дека неизразливоста на différance не е некаква превртливост на Дерида, туку дека ѝ е инхерентна на логиката на неговата позиција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Значи, приказната е сосема јасна: некој кој има желба неговиот производ да се види во филм за кој претпоставува дека ќе биде хит или дека ѝ се обраќа на иста целна група, го бара режисерот и го убедува во некој кадар главниот актер или актерка, на некој начин, да го употребат производот за кој станува збор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како тогаш може Дерида да каже дека différance е неизразлива?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Понекогаш е доволно само производот да се даде на користење, без некоја посебна парична надокнада Сѐ на сѐ, методата е проверена, силна и едноставна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од ова следува дека фактите за dif- férance воопшто не можат да се изразат со помош на лингвистички искази.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Методата на рекламното делување позната како “product placement” или “prod- uct tie-in” се состои во презентацијата на производот во еден филм или ТВ-серија, но така гледачите да немаат впечаток (да не знаат) дека станува збор за реклама, бидејќи појавувањето на производот е дел од самото дејствие на филмот!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овцата почна да клоца, да се отима, чувствувајќи дека ѝ се подметнува туѓо јагне, и избега на другиот крај од јаслите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Толку ѝ олесни што веќе не се сеќаваше дека ѝ се случило нешто.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше нешто перверзно во тој нивен однос: тој да мора да ја засмејува, сосема неинвентивно, а таа да мора да покажува дека ѝ е смешно затоа што тоа се очекува од неа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Далеку од тоа дека покажувале рамнодушност кон стварното страдање на стварните италијански вдовици и од тоа дека ѝ се потсмевале на болката на ужалените жени, италијанските вдовици од Фајер Ајленд правеле претстава што сведочела за нивната завист, за нивниот восхит и за нивната неостварлива желба да ги имаат престижот и социјалното признание – угледноста – на таа неспорно драматична, но сосема конвенционална и долгопочитувана женствена улога.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Уште од првиот ред таму се нагласи дека темата што ќе се изучува се однесува на тоа како мажите што веќе се геј се здобиваат со свесен идентитет, со заедничка култура, со одреден светоглед, со заедничко чувство за себството, со свест дека ѝ припаѓаат на посебна општествена група и со особени сензибилитет и субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Новоздобиените со моќ можеби ќе покажат некаква склоност да избувнат и да имаат незгодна нарав – директорите може да си ги малтретираат подредените, богатите домаќинки можеби ќе си ги мачат прислужничките – но театралностите, главно, треба да се неспојливи со достоинственоста на контролата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Џоан Крафорд, во Најмила мамичке, и покрај тиранството врз Кристина и покрај многуте испади на хистерично малтретирање, не може ни со ченгел да ја извади кај својата усвоеница почитта што смета дека ѝ следува – а токму затоа и мора да кука што ја нема и да вложува онолку јалово насилнички труд за да ја добие.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И колку поголем авторитет имаш, толку е поневеројатно дека „ќе шизнеш“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ја пратија во нашата единица тие од таму за да ги кодоши момчињата, дека ѝ барале, дека сакале да ја имаат, дека ѝ предлагале.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако за некои суми нема така уредни расписки, а се посочува само дека ѝ биле дадени на Внатрешната организација, нека се знае дека тие суми не се примени во Македонија...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дури очекував таа да настојува Ели да ја заблудува дека ѝ е мајка, а не таа таму некаде закопаната, зашто Ели одвај можеше да се сеќава на мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа Марина веднаш ја смени темата на разговорот, а јас знаев дека ѝ е многу тешко да зборува за ова за кое јас почнав.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Отпрвин се залажуваа дека ѝ го престигаат жуборот; сега, од нестварните летачки сенки од кои заостана само ужасниот писок, водите им се чинат неподвижна, злокобна, темнозелена кал. – Откаде јас на ова беспатие? – зјапа во маѓепсаната празнина јавачот, кротејќи го со мака нервозното животно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На бакнувачот, кој по таа вечер сметаше дека ѝ станал официјално момче, не му одговараше на телефонските повици.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но мајка му, кутрата, си ја смени ѕвездата многу порано, отколку што ѝ предвидуваше синот: пукна еден ден кога виде дека ѝ ги снема златните работи кои Профим скришно ѝ ги продал за да прикупи уште нешто од брегот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Почувствува како ѝ се суши устата што беше знак дека ѝ паѓа шеќерот во крвта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѝ веруваше дека ѝ се одблагодаруваш за нејзините рискови да падне во рацете на полицијата, да загине за нешто што не умееше да го разбере наполно и беше готова да го жртвува само заради љубовта кон тебе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Утре ѝ е роденден Ако сакаш утре да ја оставиш без здив, таа што денес ќе се урниса од спремање по дома, за вас да ве изненади (дека ѝ е роденден), помогни ѝ.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да џвака нешто, да се залажува. Ја подзема сламата со јазикот, почнува да ја врти и да ја крцка со забите и мене ми дојдува убаво дека ѝ ја погодив мислата. Магарето само стригнува со ушите и се свртува кон другата страна. Налутено, ко дете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Треперам и не знам што ќе речеш кога ќе споменам дека ѝ го знаев и името, кое пред тоа никогаш не бев го чул.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мене ми бега мислата кон воздушните струи што вестат снег, кон трпките на мазното тело што гази снег, кон човекот што го погребуваме, а таа го напушта погребот со изговор дека ѝ ѕемни, дека не може повеќе со жалните слики и заминува со автобус.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш се истегнав во креветот, здрвена и речиси завивам, речиси трчам да ја разбудам мама, да ја гризнам за да се разбуди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Никогаш не вели „никогаш“, ја кореше мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се тегне бузата на охолоста, игра мустаќот дар дара дам, а велам: ниту една! Ах, не лажам!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Главата на Ѓувезија ѝ смрдеше на лепешки и таа помислуваше дека ѝ е фрлена на некое селско буниште.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Чувствував дека ѝ припаѓам како еден од нејзините елементи.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се чинеше дека ѝ умрел татко, нешто најмило, како покосена, истиот час падна на душеме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со тоа често стоење пред огледалата како да открива нешто ново на себе, со таа заносна игра - колку што сакаше самата да се возбуди и ужива, свесна дека ѝ иде времето кога убавинта ќе почне да се нагризува - толку сакаше да ги возбудува и мажите што ја гледаа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Симона мисли дека ѝ е слепо лојален и затоа го ангажира за снимање на нејзините секс авантури.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Ако некој те праша зошто ја носиш свечената црна кошула, кажи дека ѝ е роденден на мајка ти или дека по завршувањето на смената треба за прв пат да излезеш со потенцијалната девојка.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Налет друго, ќе си помисли дека сум како другите од Секретаријатот и дека ѝ завидувам на нејзининото богатство. - И мене Алек.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Знаеше, исто така, дека некаде таму таа е сѐ уште жива и дека ѝ е потребна неговата помош.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Освен ако не страда, како можеш да бидеш сигурен дека ѝ се потчинува на твојата волја, а не на неговата сопствена ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лена осеќаваше, знам, дека ѝ станува тесно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не зборуваше со мене многу, ама кога ми кажа два збора дека ѝ се јавил синот, знаев од каде е куражот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му велеше дека ѝ лични на нејзиниот покоен маж, го засака и, по напуштањето на бањата, го зеде Илка да живее кај неа дома. Живееја прекрасно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
... Мигот, кога го виде да влегува со тортата, цвеќињата и насмевката на лицето, во очите, си помисли дека ѝ се причинува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се сети дека ѝ расправале за таа болница и за тешко болните во неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл заспа... Почувствува дека ѝ омлитавуваат рацете... Станува немоќна...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, во овој момент најважно е дека ѝ се дава можност да го види Карл...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Пелагија открива дека ѝ е мило што не останува сосема сама во селото, дека овие луѓе околу неа, тешки од болка и достага, се всушност нејзина радост.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вујна Клементина ќе почувствува дека ѝ беше дојден редот да си го каже своето: „Мојата внука Ервехе ја загуби мајка си на раѓање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И таа во почетокот молчеше, но подоцна му кажа дека сакала некое момче во селото со кое кришум се состанувала, кое ѝ било најмило нешто на светот, но тоа подоцна ја оставило, ја напуштило и зело друга девојка; му кажа на отец Иларион дека тоа ѝ нанесло силна болка во душата, дека не може да преболи и дека ѝ иде да се убие, да ја снема од овој свет, бидејќи за неа животот е веќе ништо, мачнина, патење; со ноктите се драскаше по лицето и телото, сакаше да го нагрди, да го раскине, зашто веќе не ѝ е потребно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Вината на Никола Леко за да биде казнет со ваквиот прогон се состоела во тоа дека ѝ го подарил на рајата поголемиот дел од своето лично богатство, а притоа, за неверниците приредил и голема веселба, прославувајќи ги на тој начин поразите на султановиот аскер кај Кипар. (А наведениот термин неверници што во ферманот го употребил Султанот се однесувал на граѓаните на Скопје.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Паметам исто така дека ѝ реков на Нилика: „Светот навистина е претоварен со невини должници на туѓи несреќи“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Господи, ние жените, ние жените! (Но наеднаш сфати дека ѝ недостасува вистинскиот збор што нуди објаснување).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ноќта ја помина на некој висок рид. Ја бркаше месечината, што од непознати причини се беше спуштила речиси на дофат, но при секој негов обид да ѝ се приближи таа отстапуваше токму онолку колку што тој мислеше дека ѝ се приближил.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не тажеше поради тоа дека ѝ е одземена можноста да седи и да ги разгледува тие слики.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еве кај мене, на пример, комшивката нон-стоп ми се жалеше дека ѝ пристигнуваат преку цевките од мојот стан.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На другиот крај од колоната, пак, успеав да им го откријам дупчето на ѕидот, од кај што излегуваа. Мало дупче, ама сега знаев каде е.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Маргру не можеше точно да се сети од кого и кога го добила, единствено дека ѝ е одамна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Минал денот, па уште еден, и тој ѝ се заблагодарил кај вратата и рекол дека мора да замине, дека ѝ е длабоко благодарен за мелемите, негата и храната.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се трудев да ја запретам таа врелина што извираше од нејзината снага иако Катерина не престануваше да се жали дека ѝ студи, дека ја лазат некои студени бубачки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Саканите, кои со своето однесување напати умеат и да нè растревожат многу почесто за своите постапки заслужуваат почит, благодарност па дури и восхит.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Доктор Пачев очекува да му биде речено она што одредил да го слушне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веројатно беше помислил дека ѝ е потребна поткрепа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И покрај мојата жестока спротивтавеност за нејзиното вмешување во мојот случај наеднаш откривам дека ѝ должам голема благодарност поради загриженоста и заземањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа беше најсигурниот знак дека ѝ приоѓам на неговата намера.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Виновен е оној кој ѝ го одредил патот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пред да излезам ѝ реков дека сум растревожен, дека ѝ сочувствувам, но дека вината не е во нас; а потоа мислам додадов нешто како понорницата не е виновна кога наеднаш ќе се најде во темница па ќе мора да се провлекува под земјата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И реков дека ѝ се одврзал скутникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа ѝ објаснив дека најчесто ние, возрасните, ја поттикнуваме таа болка кај нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во еден момент дури и праша зошто сум ја однел во градската мразарница, зарем не сум можел да изберам поадекватно место?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам дека ѝ реков оти многу ги жалам децата кои сонуваат лоши соништа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Просто не им се веруваше дека ѝ побегнаа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А Рајна пак, постојано се бесеше за раката на Анатолиј ако беше близу до неа и не се стеснуваше јавно да го искажува своето задоволство и среќа дека ѝ тргнало од рака, еден заколнат руски беќар да го престори во среќен маж.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мило ми е што си дојдена, Рајне, ама јас не чекам гости во дуќанот“, ѝ рекла тогаш Трајчеица, и тоа само за да си ја поништи горчината, така барем велеше дека ѝ рекла, но Рајна студена како мразулец, само се насмевнала, „и тоа со половина око, да извиниш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Господи, таа отсекогаш беше надарена и од најголемата збрка да извлече лична корист.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но тоа не значи дека ѝ верувам на секоја своја желба!“, вели тој и наеднаш се исперчува пред мене, како да брани којзнае колкава вистина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А потоа, дури во Софија се сетила дека ѝ е тажно.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Подоцна и таа забележа дека ѝ прави нешто со рацете, го праша, и тој ѝ кажа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога таа виде дека ѝ следи храна, само леко се подмести со предните шепи и продолжи така отсутно да ме гледа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- А? - Мони помисли дека ѝ се обраќам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во полусон, не знаев што ми се случува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ме фаќаше огромен срам што ме искарале и ми паѓаше непријатно од себеси.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знам дека ѝ е пресечена ногата и не ми носи душата нешто да ја прашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби затоа што забележа дека ѝ зјапам во деколтето.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Завршува со читањето и ви ја враќа книгата во пристоен рок. Вели дека ѝ се допаѓа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Ѝ ја мазни косата, ја гали, ја бакнува и, не можејќи да прифати дека ѝ ја нема плетенката, со ожалостен и разочаран глас вели: - Никоја чупа како твојта плетенка немаше...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И траело тоа пријателство, и сѐ било добро, се помагале, се почитувале сѐ до тој ден, кога човекот не ѝ забележал на мечката дека ѝ смрди здивот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Како знаеш дека ѝ била мајка, кога ти ни мајка ти своја не си ја познаваш? - го подбуцна Трска, смеејќи се. - Знам, знам, - се заинаети Чавка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас и Саше понекогаш мислиме дека таа или воопшто нема нерви, или пак дека ѝ се дебели како јажиња, слично на оние на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаев дека нејзините пити не се учат од книги ама се преправив дека ѝ поверував.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога се почувствува дека ѝ нема спас, само жално ќе ме погледнеше, мене ми се чинеше дека таа знаеше дека јас најмногу ја сакав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеби изгледаше дека ѝ се оддалечува на Атиџе, но тој всушност ѝ се приближуваше, нели?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Одејќи кај нив, чувствуваше дека ѝ дава знак на Атиџе, дека ја повикува, дека ѝ се приближува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се гледаше дека тој дел од паркот никој не го уредува и не го негува, туку дека ѝ е препуштен на природата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во нејзината насмевка тогаш ми се виде дека има нешто што таа одвај чека да ми го соопшти, ама се воздржува оти смета дека не е сè уште време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом го изговорив ова, се сетив дека тоа се токму зборовите на Игбал што ми ги упати кога разговаравме за Мартин и во истиот миг сфатив што сакал да ми каже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Успеав да разберам дека долго патувале, дека ѝ е тешко таму, никого не познава и којзнае кога ќе запознае, а мене ми појде од рака да ѝ речам: - Слушај, Ива, ќе ти пишам за Игбал!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми се насмеа, ама забележав дека ја разбра сета сериозност на моето предупредување и ми се причини дека ѝ е жал за мене, што толку голема мака си имам и што не е способна да ме ослободи од неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Поим, немам – реков – но, би ми било полесно кога девојката би ме охрабрила малку, би ми дала некој знак дека ѝ се допаѓам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше попривлечен од оној уредениот дел, неизмазнет и „неиспеглан“, туку сиот разбушавен, обраснат во плевел, возбудлив!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Кој?! – препраша таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Набргу почувствува дека не може да дише, дека ѝ се сушат шкргите и кожата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)