дека (сврз.) - дете (имн.)

Плашејќи се секогаш од радикални решенија со смекната душа од селидбите, од ударите на судбината, тој сега гледаше дека децата се ослободени од неговите фрустрации, но го плашеше тоа да не предизвика спротивен ефект во новата средина, па да се урне неговата морална тврдина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сигурно не беше дојдена да му каже дека децата се гладни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас бриши, тоа мрсулави се. Ѝ велам на жена му на Јована дека детето е поднастинато, треба нешто топло да му се даде, па и лекче. Таа вели: Ех, деца!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во прво време и таа поверува во гласините што се ширеа меѓу Евреите на Солун, дека маж ѝ е затворен таму, дури и некое време по добивањето на неговата штура картичка од Виена од која со сигурност единствено можеше да утврди дека е жив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа погледот ѝ паѓа на карт-посталот со ракописот на маж ѝ, и како и секое утро, откако ќе утврди дека децата спијат, наместо кошмарниот сон, ја реконструира приказната на нејзиниот живот, особено нејзините последни неколку години.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од 1920 до 1926 година, подучува во бројните селски училишта по планините на југот од земјата, далеку од Виена.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се чини дека децата го сакале, но не и родителите, така што против него е покрената постапка со обвинение дека премногу користел физичка казна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Цела низа на забрани се однесу­ваат токму на допирот, „Bitte, die Kunstwerke nicht beruhren” е гесло, кое што ширум Германија ги придружува ликовните изложби, тука се и повиците „don’t touch me” и „lascia me” кои што исто така имплицираат одвраќање.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сетилото за допир е при­лично материјално, непосредно, исто така е и егзистенцијално сетило кое што има важна когнитивна функција (да споменеме дека детето ја осознава околи­ната токму со допирање на предметите), но очигледно сè уште нема референт што одговара, значи предмет што би можел да се конструира во повисоко тео­ретско ниво на сетилното.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Важно е дека детето ми се врати на правиот пат!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Единствено што можеме да тврдиме е дека децата по раѓањето не го доживуваат светот на начинот на кој тоа го прават возрасните во одредена култура.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Адем пак дојде пред Велигден кај Кулиќевци да го утврди денот на свадбата, и кога слушна од старите дека детето непара го бендисало девојчето, страшно се налути, та го прати Муарема да му го дотера Толета на кулата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најмногу го мачеше мислата дека децата ќе останат вечно да робуваат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Куле го прегрна и го избакна Мирчета, Андон му ја стискаше цврсто раката и го убедуваше дека децата и жената тристапати поарно ќе живеат отколку да седи дома и да аргатува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако нема контрола, не се знае кога ќе заталкаат“, рече директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Родителите признаа дека децата сами се грижат за себе, дека се со клуч на гуша, па дури и кога не се на работа многу малку време одвојуваат за децата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Очигледно дека е прашање на обичен здрав разум дека децата не треба да возат кола, дека не треба да им се даде оружје. 114 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Татко ми, будала, какви што се сите родители кога си замислуваат дека децата им се продолжувачи на делата со кои наумиле да го свртат светот накај својата воденица, закопа едно шише и ме заколна да го отворам кога ќе се омажи девојчето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На Мајка ѝ велел дека децата се милуваат само кога спијат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ние знаевме дека Татко дури ѝ ја советувал Мајка дека децата трба да се милуваат само додека спијат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Инаку, самата приказна во „Бебето на Макон“ е едноставна и заличува на некаква апокрифна варијанта на Новиот завет: една грда, стара жена (под маска) раѓа особено продуховено дете; нејзината убава и интелигентна ќерка (маестрална улога на ....) го користи детето за сопствена промоција, но и за добробит на градот Макон; се покажува дека детето има многу помоќни способности отколку што претпоставувала итрата ќерка- девица; обидот таа да ја загуби својата невиност од страна на еден локален високодостојник завршува со смрт на младичот; девојката сфаќа дека детето е тоа кое ја предизвикало смртта и таа го убива детето; за казна, осудена е да биде силувана од цела чета војници; таа умира, а низ целиот филм присутната публика (измешана со актерите на театарската сцена) на крајот вели „Каква добра глумица!“
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А што се случувало потоа, тоа е тајната што Таша изгледа немаше сили или не сакаше да ја разреши“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако бев едно од оние суштества со кратко паметење веројатно веќе ќе сметав дека детето е од мојата крв.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби токму оттука, од ваквото разбирање на разногласијата што се надвикуваа во мене, беше поттикнато и она мое решение што сосема неочекувано му го соопштив на Ивана: дека можеби најумно ќе биде и јас да дојдам со него до градот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дури дека ќе бев среќен да знаев оти некој млад и онолку срчен колку Иван, се има упатено да ме бара.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На пример она: „Јас сум уверен дека детето е плод на вистинска љубов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едно утро, кога Мегалон веќе сметаше дека бербата привршува и дека децата ќе се вратат по своите домови, дотрчаа слугите избезумени.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А кога слушнале отците што ме нашле дека дете половингодишно знае најразчични собитија да преподава, и дека тие собитија корен немаат во стварноста, туку се дрво во воздух, измислица чиста, ме нарекле Сказник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но кога ќе видев дека детето почнува да ме влече надвор кон излезот анаев дека за тој ден неможам да си дозволам повеќе да останам во музејот .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во тоа писменце што ноќе, во светлината на полната месечина ни го прочита еден од падавичарите, пишуваше дека децата од тоа и од и тоа село се наоѓаат во Дуреси. Само толку.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И низ солзи други мајки велеа и повторуваа дека детето на една мајка не се најде...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во Софија разбрал дека децата се живи и здрави и дека штом ќе дадат откуп ќе бидат ослободени.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Поткашлувајќи значајно, старата чавка погледнува наоколу и одеднаш забележува дека детето го снемало: - Каде е?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И уште му рече дека децата се само природно продолжение на љубовта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А кога ти вечерта дојде од некаде и влезе кришум внатре, чувме плач во одајата, чувме дека дете „се роди“, и тогаш јасно ми стана зошто мајка ми редеше дипли на мевот и зошто седеше затворена во одајата чекајќи те тебе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Па таа изгледа не знае дека детето нејзино со години ја клима врската на соседите од третиот кат и дека сите во зградата знаат како двете жени од тој едниот кој, да се прашувам јас и не е некоја прилика, се разминуваат на скалите, најверојатно во интерес на тоа да не се излади постелата .
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не дека детето се пожали некогаш, нему му беше битно да го наполни стомачето и ништо друго, а таа сакаше работите да тргнат на подобро и да се вратат во она друго време, кога можеа да избираат меѓу два вида паштетка или крем.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само што го зедовме сокот, падна нова наредба да им подели лижавчиња на дечињата и тој, без поговор, иако наполу подготвен да седне, се исправи и почна да буричка по торбите и, додека јас го одвраќав, дека, ете, нема потреба и дека децата ќе ги тера на вода, таа го погледна строго и тој пак се нурна назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кај што стана радоста во куќава моја, мислам дека деца мои ми сте. Како од срцево да ми сте откинати.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И додека настојуваа што побргу да се вразуми терајќи го да го полни воздухот во собата со каење и ветување дека ќе се поправи, дека ќе се измени, дедо му Аврам држеше до своето дека детето треба да се пушти на мира, да расудува со свој ум, да гледа со своите очи; во секое доба од животот да мисли онака како што му наложува тоа доба, зашто нема враќање назад.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На Татко посебен впечаток му направи тврдењето на Камилски во тезата дека детето е реплика за инстинктите и сетилата формирани во долги периоди од развојот на човештвото, при што ја развиваше тезата за еволуцијата на индивидуализмот во развиените општества.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Основната идеја е дека децата коишто пораснале со Нинтендо ракавици и аркадни симулатори, не сакаат до крајот на животот пасивно да седат пред “кутијата”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не велиме дека детето не е и твое.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако не дојдеше, немаше да знае дека детето сосем ја заборавило.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас знаев дека дете на пет години, штом не те видело од толку малечко - две години дали имаше кога ѝ го зедоа - не може да те памети...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во еден момент ѝ се стори дека детето не е сигурно во рацете на мајката. Ѝ предложи да го земе и да го подржи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од друга страна се држеа за својата мисла дека децата ќе им требаат за работа и по чифлизите кога ќе пораснат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Едо навистина цело време никако не и ја пушташе раката на мајка си, но во тоа Ица не виде никаков лош знак освен дека детето, природно, е возбудено поради големиот настан.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
После сите потсетувања, пресметки и премислувања, Едо знаеше дека детето не е негово.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мајката помисли дека детето не ги познава далечните.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Меѓутоа, кога виде дека децата му се скрија во орманот не свртувајќи се, одеднаш стана и тргна по нив со очите полни со солзи од лутина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но ни во тоа не одеше до крај, не беше сигурен дека децата можеби се прави.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури и Мартин беше комита, иако играше невесело, знаејќи дека децата кога ќе разберат оти Бошко му е јатак на Лумана ќе го ненавидуваат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој знаеше дека децата така често ги прашуваат, за да ги научат повеќе да гледаат околу себе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Мачорот Фигаро... – прошепоти Зоки, но знаеше дека децата ќе му се смеат. Та мачорите не јадат чоколадо!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Знам дека детето е во Романија, ама таму е и седиштето на грчката партија и не ми го пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бидејќи тие често водеа разговори за кои сметаа дека децата не треба да ги слушаат, јас научив да се преправам дека не ме интересира и дека не слушам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Нема да ви го прераскажувам тој расказ, само ќе ви кажам дека тој волшебен збор е „молам“, и само толку да ви кажам дека детето што пред да научи да го употребува тој збор било несреќно, никој не сакал ниту една желба да му исполни, зашто било остро на јазикот, но штом го научило волшебниот збор „молам“ сите желби почнале да му се исполнуваат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
На пример, како онаа, дека децата од мали нозе треба да се оспособуваат да помагаат низ куќа, да си ја средуваат сами собата, облеките, играчките.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Како - викна родилката - грешам! Јас самата видов дека детето пред малку лежеше овде!“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се сеќавам, татко ми кога велеше дека децата им се раѓале и по нивите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеби возрасните мислат дека децата не можат да бидат несреќни до смрт, ама ако мислат така јас сум сигурна дека ништо не научиле во текот на животот и попусто им се годините што ги имаат и искуството што го стекнале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Едно утро, кога Мегалон веќе сметаше дека бербата привршува и дека децата ќе се вратат по своите домови, дотрчаа слугите избезумени.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)