дека (сврз.) - луѓе (имн.)

Тоа е изразено во чувството, присутно уште од отоманското време, дека луѓето од Исток ја чувствуваат власта како фаталност што доаѓа од многу далеку, од многу високо, дури од Бога, која мора да се поднесува и против која се останува немоќен.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Му зборував за важноста на Маказар за целиот крај, за неговата историја, дека ништо никој никогаш не направил, а дека секогаш, макар не многу, само се земало, дека луѓето се селеле за подобар живот, од немање, еве вакви услови, реков, од немање вода, струја, телефон, пат асфалтен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знам дека луѓето се суетни, прости и алчни, но не сум знаел дека овој проклет свет околу мене ќе се дрзне да ме одгатнува и, уште да смета, дека ме проѕрел?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа што го разбрав беше дека луѓево навистина имале причина за тревога.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овие настани ме потсетуваа на други такви, помали, во животот, кога сум гледал дека луѓето се далеку еден од друг, како од брег на брег, не се разбираат дури и кога се во прашање навидум ситни нешта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во виенското списание Transit некогашниот славен полски дисидент Адам Михник во текстот со наслов Во сенката на Сократ пишува за националниот идентитет во модерното општество и ова го заклучува за денешната улога на интелектуалецот: „Држењето до вистината и воедно следењето на барањето сѐ околу себе да се анализира и секоја идеја на моќниците на овој свет да се изложи на испит - таквиот став за интелектуалецот значи: го прифаќаш тоа дека ќе станеш објект на навреди; мораш да сметаш со тоа дека луѓето за тебе ќе шират злобни гласини - дека ја презираш сопствената земја и ги предаваш националните вредности.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во моментов ми се чини непримерено жалењето дека луѓето како Walter, Klemperer, Reinhardt итн. мораат да се откажат од своите концерти, дотолку повеќе што многумина вистински германски уметници во текот на изминатите 14 години беа осудени на молчење, така што случувањата, кои последниве неколку недели го немаат нашето одобрение, се само природна реакција на тој факт.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нарипаа сите, спремни за борба или бегање, а Пере прв проговори: — Има право Толе што не потсети дека луѓево од ова село не се за вера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тивката јасна и свежа есенска ноќ даваше можност да се слушнат и петлите како пеат во Маково, Рапеш, Чаништа, та дури и тие од преку река во Бзовиќ и Старавина и на големо нивно изненадување, сега се слушна аскерската бурија не од Маково, туку од Старавина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кој да ги убеди дека луѓето што се делат едни против други на крајот остануваат и без гаќи и без татковина?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кој да им одговори на туристите во Галилеја?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во ноќта на музеите во Венеција веќе одамна никој не се запишува во правливите книги на впечатоци, како што во ноќта на вештерките никој не евоцира спомени за средбите лично со Данте на најдлабокото дно од пеколот неподносливи турканици, сека ноќ си ги обесуваат гласните жици на ченгели шиткачите на сувенири од муранско стакло, обетки, белегзии, приврзоци, порцулански чаши со слики на Свети Марко или на гондолиери кои ионака во последно време повеќе се сликаат отшто нема доволно јапонци за прошетки низ Канал Гранде, сентиментале.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја вечер под дискретната светлина на електричните фенери сѐ поубаво се гледа дека луѓето сѐ помалку гледаат слики и фрески, а сѐ повеќе висат пред огледала, поради што сѐ повеќе и расте бројот на огледалата во Венеција, барабар со бројот на самобендисаните.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Доктор Сашко Кедев слегува од врвот на светот вчудоневиден дека баш на врв свет мртвото е живо како животинките во цртаните филмови: знае дека во сите докторски книги пишува дека луѓето во чија крв има помалку од 6 единици концентрација на кислород веќе кинисале на оној свет ама од врв свет се слегува прудолу, спокојно и со уморна насмевка, се слегува директно во светот на чудата само со 2,8 до 3,2 единици кислород во крвта.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Имено, се признава дека луѓето поседуваат различни биоритмови и навики и дека со тоа всушност се создаваат и мешаните форми на стиловиве.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Она што е особено интересно во оваа класификација е тоа што таа мошне се потпира на реалноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако ова се знае, тогаш е јасно зошто една иста личност може да “варира” во стиловите и повремено во неа да постојат повеќе стилови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Познато е дека луѓето под маска доживуваат еден вид транс, затоа што се наоѓаат на тенката линија меѓу идентитетот и алтеритетот, меѓу она што сум јас и она што ме прави маската (не-јас); во таа двосмисленост на идентитетот (како и кај проклетиот формулар што се вика пристапница) се состои трансот, карневалското чувство на еуфорија; во такви услови анално-гениталните опсесии стануваат неминовни (по тоа не се разликуваат партиите и карневалите); и треба да се види допрва зошто двојството на идентитетот, по правило, кај сите народи и култури, се сврзува со анално-гениталната метафорика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме прашаа дали навистина мислам дека луѓето кои се залагаат за здрава народна уметност, со здрав народен дух се „опиноци и гајдаџии“. Реков дека да.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислам дека луѓето во нашава Македонија задолжени за промоција на големи имиња во уметноста не сакаат со понудениот избор да бидат само поинакви од другите, од нивните претходници, на пример.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, ако робовите знаат дека секој поглед на странец упатен кон нив е поглед како кон потчинет човек, човек без слобода, обесправен човек, ороспиите, пак, никогаш не мислат дека луѓето гледаат на нив како на ороспии.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Историчарите кои стојат зад горе наведениот заклучок, тврдат дека луѓето во средниот век биле многу дарежливи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Не правете го ова злосторство... Живеев во вашата земја и видов дека луѓето немаат ваква злосторничка душа...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Знаеше дека луѓето го носат кон селото, одземајќи го од дивината и враќајќи го дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Една реченица, прочитана развлечено и со издолжени паузи меѓу зборовите, го истакнуваше интересниот факт дека луѓето што станале против законот се млади луѓе, скоро деца.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Е, носот му беше малку прчест, а сум чула дека луѓе со таков нос се малку лоши, наврапити, живци.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еве, си реков, Велико, пак ти не верувај дека луѓето со чпртест нос не се лоши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека луѓето од дружината веруваат оти тој ја запалил сламата на која спиел поднапиениот Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојде Чучук-Андреј и рече со пелтечење дека луѓето сакаат да појдат и да го извадат избеганиот Онисифор Мечкојад и од дупка на гуштерица ако треба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се насмевна чудно, искривено. „Што се случи - некој гореше, а?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дење и ноќе телекраните ти ги напаѓаа ушите со статистики што докажуваа дека луѓето сега имаат повеќе храна, повеќе облека, подобри куќи, подобра рекреација - дека живеат подолго, работат покусо, дека се покрупни, поздрави, посилни, посреќни, поинтелегентни, подобро образовани, отколку луѓето од пред педесет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И понатаму беше вистина дека луѓето не се еднакви според вродените способности и дека функциите мора да се специјализираат така што едни единки би имале предност пред други; но сега не постоеше повеќе никаква вистинска потреба за класни разграничувања, или за големи разлики во богатството.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште тогаш Винстон и не помислуваше дека луѓето кои исчезнуваа во чистките навистина ги извршиле престапите за кои беа обвинувани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знам дека луѓето од филмската теорија би сакале да мислат дека ВР ќе биде продолжение на филмот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сликата се поизбиструва и станува свесна дека луѓето што се напикани во оваа просторија, особено мажите, се обидуваат да ги затворат празните дупки во ѕидовите со што ќе најдат за да му забранат на ветрот да поминува од едниот отвор до другиот, се обидуваат да го подзасилат огнот за да може малку малку сите да ги потстопли.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Па покрај тоа што сум знаел дека постојат секакви луѓе, особено изроди, сепак сум успеал да дојдам до заклучок дека луѓето се мразат еден со друг и нормално во такви услови послабиот да носи многумина на својот грб.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Уште јавувале дека старецот сѐ уште бил во вагонот залостен од внатрешната страна, дека луѓето го хранеле преку решетката на прозорецот, а одоздола, под дупката на средината на вагонот, ставале тенекиња со вода во кои го собирале поганот од старецот и го фрлале далеку во полето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А научив од соседите дека луѓе од власта ќе доаѓаат да проверуваат, по сите куќи, како се чуваат сликите на Тито и на Сталин.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога се создаде пријатна весела атмосфера, Кметот фрли поглед кон учителот, го задржа на него, потоа ја зеде чашата, им наздрави на полковниците, се чукна и започна разговорот да го врти на проблемот со селото; им рече дека луѓето живеат во немир, во неспокојство, дека нестрпливо чекаат да видат што ќе биде со селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Одамна неговата лева рака (вујче е левучар) запишала дека луѓето се чудни овошки!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тоа е фантастичен идеал и сигурен сум дека луѓето секогаш одпочеток ќе се обидуваат да го остварат, убивајќи други луѓе во негово име и предизвикувајќи уште пострашни страдања.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таа не копнее по минатото, како што мислат некои луѓе, туку повеќе се грижи за иднината.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Често пати сугестиите дека луѓето можат да бидат успешно сфатени како машини (и според тоа ограничени) се видени како нешто навредливо или бесмислено, и тоа се смета како симптом на некој вид политичка грешка или интелектуално слепило.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Таа почна да му зборува на Сандри, слично како и Марин Крусиќ: дека луѓето изгледа не се разликуваат по верата, туку по силата и богатството, а по сиромаштијата најмалку.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Сум чула дека луѓето ја прославуваат Новата година - им рече една мравка на своите другарки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)