ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Некој рече, а другите го подзедоа и го раширија реченото дека парите не ѝ се сониле на стрина Николица туку на Драганка.

Ова и беше сторено, усно на записник пред судот, на последното рочиште, во декември 2009 – но, симптоматично во целиот овој случај е тоа што адвокатот воопшто не ја извести Триманова, како негов ополномоштувач, за вака постигнатата спогодба меѓу него и застапникот на работодавачот – па таа, за цело време, мислеше дека парите кои ѝ се исплатени на нејзината трансакциска сметка [околу 130 ЕУР], на име испратнина, се по основ на донесена судска пресуда!?

По дознавањето дека е утужен, работодавачот реагира различно спрема конкретни поранешни вработени, обидувајќи се да ги компромитира и да внесе неслога меѓу нив – па така, на некои од нив им понудува да ги врати на работа, а тие за возврат да ги повлечат тужбите.

Некои паднаа на оваа „квака“ – по што, по краток временски период откако беа вратени на работа, повторно беа избркани на улица!

Помисли дека парите со кои беше платено палтенцето, Никодин ќе ги претвореше во вреќи цемент, а мајка ѝ во неколку кубици дрва.

Велеше дека парите во староста можат да го продолжат животот.

По сместувањето во логорот, со писмо се јави дома колку да извести дека е здрав и жив, му напиша едно писмо на мајсторот Ратко во кое му се заблагодари за заемот и му вети дека парите ќе му ги врати.

И не мисли дека парите само по себе се доволни.

Во таа смисла, неслучајно е одбрана токму категоријата време како амблем на бројните мали светови, кои пулсираат низ страниците на оваа книга.

И забележав како волшебно се менува бојата на гласот, тонот и што е тоа и не знам, ама кога ќе застанеа на ред пред дупката на стаклото и кога „шалтерката“ ќе подигнеше поглед кон нив, дали од тоа дека парите се на дофат од пензиската членарина, чекачот звучеше поинаку.

- Секако Бојана. Имај предвид дека парите кои родителите пред матура ми ги дадоа за плесна школа ги потрошив на Гардист и на цигари!

Токму во тоа време (есента 1902) тој се наоѓал во странство и останал без пари, па го замолил Мечета телеграфски да му испрати 25 наполеони, ветувајќи дека парите ќе ги врати во двоен износ штом ќе се врати во Софија.

Мечев сметал дека парите, еднаш излезени од негово ќесе (тој бил еден вид благајник на Кружокот), тешко ќе можат да се вратат и ќе треба да се сметаат дури и за изгубени за гемиџиите токму тогаш кога најмногу им се потребни.

Веројатно гемиџиите сметале дека парите што Делчев им ги давал биле “народни“ додека тие што Сарафов ги давал - “лични“.

Затоа тие постојано биле преокупирани со грижата за наоѓање на парични средства и постојано мислеле дека парите, а потоа и динамитот, се главните пречки на патот кон исполнување на револуционерните задачи.

„Сестра ми нејќи да слушни да се мажи за конзуло. Таја знај дека парите не се се во живото, а и многу романтична душа е, шо не е необично за млада девојка.

Веројатно во него на прво место била веста за да се израдува татко - дека веќе ги посетувам часовите во машката гимназија Цветан Димов , а потоа за тоа дека парите што ги носев со себе веќе ми се при крај, дека повеќе сум гладен отколку сит ( леблебија за 20 динари), дека кај Нанчо спијам на гола земја откако ја сметувам косата што ја стрижи преку ден, ама дека и тоа во последно време сака да ми го откаже оти не му е пријатно да бидам сведок на она што го прави со некои прибрани жени од железничката станица во заградениот дел со обична хартија за завиткување!

- Некои твои колеги сфатија дека парите се во Митко, и тоа не пари, туку марки и зелени хартии, - му довикна Спасе-Грав.

И тој сега - се знае дека парите се и очи и уши на човекот.

Директорот им раскажа на мајките за сѐ што се беше случило претходниот ден.

Мајка му на Љупчо плачеше. Всушност, Љупчо призна, дека парите ги зел од оние што се за дневни покупки - за млеко, леб и друго.