дека (сврз.) - сон (имн.)

Навистина, жителите на Потковицата и дотогаш знаеле дека сонот значи смрт, насилно и грубо искоренување, па затоа и сонувачот и тие на кои се однесувал сонот живеле во постојан страв, во постојана одземеност и малодушност, сѐ до извршувањето негово, но никако не можеле да си ги доизјаснат значењата на симболите во него, а тоа, како учен човек, го сторил Јован Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Објаснил дека сонот може да се однесува на едно единствено лице, како и на цел еден сој, како што било на три пати со нивниот, Акиноскиот, и како што било, тогаш одамна, со Муслиоскиот, и како што било, во последната Голема војна - или на цел еден народ - како што било тоа со нашиот, македонскиот народ, по поделбата на Македонија, и како што беше со еврејскиот народ во Последната голема војна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сакам да речам дека сон е тоа што сакаме свои на свое да сме, значи да си имаме свое име и презиме, да си зборуваме и да пееме на свој јазик и поради тоа да не бидеме тепани, осрамотувани и влечени по судови...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Телото ќе го исчистите со нагонот на повраќање, секогаш кога пред очи ќе ви се појават слики и кога искри ќе ви ги потресат нервите во мозокот, ќе ви се згрутчува крвта во тромб од помислата дека сте живееле во лага, дека сонот бил лажен, дека сѐ било само илузија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Затоа тврдиме дека сонот секогаш има благотворно дејство, така што дури на него може да се гледа како на необично секојдневно тераписко средство.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Слушајте, му реков, вие ме влечете во неволја, а и сами сте свесни за фактот дека сонот и животот се сосема различни нешта.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Тој одеше на риболов и се враќаше од него, броејќи ги часовите до сонот: се надеваше дека сонот ќе му ја открие со тајни знаци неговата иднина и болката ќе му ја направи потапа: ако е Атиџе болна, колку е болна; ако пак е здрава, кога ќе ја види?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но зошто би морал да очекува да се случи нешто необично, која беше веројатноста дека сонот, гласот, привидението, кажуваше нешто, навестуваше нешто?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Сабато рекол дека соништата и уметноста се многу слични, со тоа што овие првиве главно се тажни затоа што немаат излез.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Луѓето што го виделе како се скаменувал пред тоа на прагот на чудесната жена по која уште неколцина со извртени очи дишеле забрзано и го следеле како чекори и мавта со рацете како пред бескраен лет, не го засегале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не ја знаел темната јадосаност на Куно Бунгур и неговата вера дека соништата на ноќта што доаѓала се само негови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веруваше дека сонот на само еден човек, татковиот, може да биде дел од меморијата на сите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се плашел дека сонот може да му го избрише минатото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можам сѐ да поверувам, но дека сонот може да му го изеде на човека минатото, тоа никако.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, не очајувајте. Вие веќе знаете, бидејќи ѕирнавте во упатството за Асенета, дека сонот вам и не ви е зададен за да го сонувате, туку за друга цел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пристапете ѝ, спуштете го клучот на масата и прашајте дали е слободно да седнете.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А низ село, кокошки разбегуваат околу мене, подлетнуваат, кракаат и пердуви им се креваат наугоре и прав се крева наугоре, а јас само трчам и пак си мислам дека соништата не кажуваат ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)