Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во овој случај, индикативно е тоа што речиси сите изгубени спорови т.е. негативни пресуди, и покрај немањето правни аргументи, се обжалуваат од страна на претставници на државните институции, при што се трошат големи суми буџетски средства („народни пари“) на име судски трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За крај, тој истакнува дека она што го има здобиено е искуството дека човек треба да е бори за своите права, па колку и минорни да биле кршењата на истите. 1. Интервјуто го водеше Игор Мишевски, на 27.II.2011, во Кратово.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се разбира, душата не е тело, туку само форма (одредба) на телото, која се јавува како активен принцип на телото кое, разбрано само како материја, е пасивно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Човечката душа, Аристотел ја разбира како супстанцијална форма на човечката индивидуа која се состои од материја и форма, како што е тоа случај со секоја супстанција на земјата, нагласувајќи при тоа дека човекот, како индивидуа, е тој што делува, а не само душата, како што е водата таа што мрзне, а не природата на водата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зарем подоцна не се роди вечната парола дека човекот е најголемото богатство на социјализмот?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- А ти мислиш дека човеков е сега дојден, - ми вели таа мене ставајќи ми на знаење дека роговите сум си ги имал на главата цело време додека поради верност сум се воздржувал да згрешам со оваа жена која со толкава љубов ми се подава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во овој момент, на пример, ми наидува очигледноста дека човек додека е жив живее помеѓу две површности поради што ни самиот не може да избегне да биде површен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Некаде сум прочитал, ми се чини кај Јурсенар, дека човек што страсно ја сака вистината или барем точноста, многу често може да забележи, како Пилат, дека вистината не е чиста и дека, најпосле, линијата на човечкиот живот не се состои од една хоризонтала и две вертикали, туку од три синусоиди извлечени во бескрај, постојано приближувајќи се и оддалечувајќи се меѓу себе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таму пишува дека човекот во песната за целото време се однесува како да е во состојба на искрена понизност, понизност како животен став, но патувајќи низ животот, тој сфаќа дека неговите намери се всушност плитки, безплодни и самозалажувачки.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вистина било она дека човек денес не знае што ќе биде утре.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Атанас Бамбо тврдеше дека човекот не бил никој друг, туку Мајк, Методија, Зуноски, кој е дојден во посета на родниот крај и кој, повеќето време, престојува во Монастир кај свои роднини.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Всушност, тие припаѓаат на она што денес се смета како домен на општата семантика, и не гледам никаков разлог дека самото тоа ги прави бесмислени.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нема сомнение дека човекот може смислено да се прашува за односот на речениците во даден јазик и она што тие треба да го означуваат, и не сфаќам зошто ова прашање не би можело да биде генерализирано, така што темелно би ги испитале општите услови на изрекување на можниот факт. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 59 A.C.GRAYLING WITTGENSTEIN’S INFLUENCE (втор дел) Дистинкцијата помеѓу акциденталното, механичкото и интелигентното следење на правила почива врз припишување или одрекување на поседувањето на содржински когнитивни состојби на оние кои ги следат правилата, а тие ни овозможуваат да проговориме за овие практики и за она што нив ги објаснува во рамките на пошироката проблематика на опишување, предвидување и објаснување на интелигентното однесување воопшто.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На пример, дека човекот не е шовинистичка свиња.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

За Крлежа човекот како таков е егзилант, а на егзилантот, вели Флусер, може да му се случи да открие “...дека човекот не е дрво.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во Источен Берлин не може да се каже дека човек престојувал ако не ги погледал неговите музеи, можеби ако се нема време, не сите музеи, туку задолжително „Пергамон-музејот“, кој е на реката Шпре, која тече под него.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Првиот повторно прашува: „А што е тоа MacGuffin?“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се претпоставува дека човек сака да живее за да „извлече задоволство од тоа што другите го почитуваат и сакаат”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Секако, на крајот тој и стана маченик.” •Дали Клиф и Ен се чувствуваат виновни поради тоа што на извесен начин се радуваат на фактот дека човекот е убиен и дека повеќе нема да им пречи? •Хичкок: „Несомнено, иако тие, во својата совест, не се ослободија докрај од него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Знаеле ли тие дека човекот во кој не постои љубов си го одзема себеси она што го нема?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но што е тоа, си помислувам, што ги охрабрувало потомствата да се откажуваат од себеси - меѓутоа да се љубат.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Уште поотпосле, требаше да разбереме дека човекот, всушност, е полжав – ем лигуш, ем кога тогаш си ги покажува роговите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тик так, тика так, се нишаат вековите. Омлитавува часовникот на сеќавањето.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кученцето под нишалката тажно врти со опавчето.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе да е вистина дека човек колку повеќе се сеќава, толку е поблизу до смртта.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Баш сега, додека стопанот го затвора прозорецот, црешовиот цвет дошепнува дека човек кога е мртов станува омилен.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Христијанската доктрина учи дека човекот мора да го загуби својот живот за да го пронајде, и тоа не е чиста софистичка проповед од Отсекот за изгубени и пронајдени работи, бидејќи човек стварно може да пронајде нешто што претходно не изгубил: паричка во трева; порака во шише адресирана на некого; совршено добар пар женски наочари за сонце на пет метри длабочина на еден корален остров и, плутајќи блиску, палимпсестна страница од некој роман или кус расказ (повеќе читлива отколку разбирлива, барем вон контекстот, наспроти потопувањето), како некоја сирена да е прекината среде читање; сјаен нов животен партнер; наративен глас со кој може не само да се почне туку и да се продолжи понатаму и понатаму и понатаму предвидливата приказна.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Исто така може да се каже дека човекот кој ќе гризне животно се третира како одговорен за своето однесување и може да биде казнет за својот насилен чин, додека во спротивниот случај не можеме да зборуваме за одговорност.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Мислам дека човекот има право да умре дури тогаш кога ќе може да раскаже една добра приказна.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Архитектурата на Хундертвасер е во склад со постмодерното и постиндустриското време, со враќањето на човекот кон природата, со дефинитивното сознание дека човекот е само дел од таа природа, а никако некој над-организам, суштество кое може да живее надвор од својата природна околина и кое претставува централен субјект. 122 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Среќата би се состоела во тоа да бидам сам на некој морски брег и да бидам Мислам дека човекот има право оставен намира.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но се покажа дека човекот е навистина Курназот, зашто не го стори ни тоа, туку се направи недоветен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

се информирам за рускиот убиец кој распарчил стотина жени и деца; за животни кои реагираат на UFO сигнали; за тоа дека JFK е жив; за тоа дека најслабата жена на светот во моментов е трудна; дека човекот замрзнат во 1936. година оживеал;

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не престана да покажува дека човеков што дојде е од особен интерес за него поради што на гостинот му стана малку неудобно: сега се плашеше дека кучето демне молкома да го фати за нога, а не се осмелуваше тоа да го покаже.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И во тоа гледаа божие претсказание: или дека човекот бил некој добросовесник кој ќе го пушти Бошета да си се врати па Бог го заштитил на тој начин што сè живо во Потковицата престорил на оглувено и онемено, (зашто ако го насетиле тие, потковичаните, како што биле насрчени против Хаџи Ташку и дружината, можело да се случи да го заменат со некого од нив и да го убијат) или дека тој, Бог, ги бележил и ги казнува Јанческите за нешто одамна сторено и преку нив и сите други христијани во Потковицата ги поучува да се припазат од правењето лоши работи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога ја отворил стрико Никола Мала врата, на месечината веднаш се видело дека човекот не е некој поганец; в раце држел детуле, сето завиткано со кожуви, а по себе водел коњ, и го пуштиле да влезе внатре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во тие единствени мигови на животот се проверуваше вистината за верувањето во длабината на битието, се довикуваше Бог, се веруваше дека човекот ја чувствува душата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога го слушна последниов мој исказ ми се причини дека човекот почна да трча.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ристе оди кај нозете на коњот, ги пипа коските, и, среќен констатира дека добичето не е повредено.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Кога? Каде се случи тоа? - прашуваше тој речиси задишан.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А овој втасува самозадоволно да констатира дека умните животни, иако со мало задоцнување, сепак сфаќаат дека човекот е создаден не само да им командува туку и да им помага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Така ги сфатив или протолкував покретите со кои се чинеше дека се придвижува кон мене иако не беше сторил ниту еден чекор).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бил беше навикнат на занаетчии, кои возејќи влегуваа на теренот, но слаб русокос млад маж излезе од ”холивудизираниот” шевролет, облечен во работнички комбинезон со масни флеки и во сина тексас кошула, и тогаш Бил си помисли дека човекот бара работа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој сонуваше дека еден ден ќе дојде до почести надземни, дека логотетот нему, како на Писмородец, ќе му ја довери задачата на разгатнувањето на тајниот запис, за кој сите умни велеа дека човек неподготвен за знаење и слаб духом не смее да го види, па дури ни да влезе во источната одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека војската нема никаква врска со патриотизмот; се повикав на Ајнштајн, кој има речено дека човек кој може да маршира на воена музика, во строј, очигледно добил голем мозок по грешка, и дека за тоа му е сосема доволен малиот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да сакал отец Мида да каже дека човек треба да застане на местото од ѓаволот, во ѓавол да се престори за да го разбере словото; тоа е цената на читањето на скриените значења!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во круговите каде што најмногу се култивира настраноста, важи основното правило дека човек не се преправа дека е над срамотноста на сексот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Замислата на татко му Дедал била дека човекот, како и птицата, може да лета. Лет на човек кој не е птица.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Затоа и можел спокојно да слезе на велешката станица, уверен дека човекот со кого седел во купето не би можел да биде нему добро познат Д. Мечев.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во овој случај, а за разлика од Чапек, ние дознавме што се случило со оној што ги оставил стапките: откако ќе се констатира дека „во снегот се гледаат траги од стапалки кои, напросто, мамеа да бидат следени... “ ќе се заклучи дека човекот од снег „зачекорил по воздухот и - исчезнал“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Се лажете. Од сите три теории заедно, поголема револуција за човештвото има предизвикано изумувањето на казанчето за тоалет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа ќе биде третата голема револуција во човековото поимање на светот и себеси, по онаа на Коперник и Дарвин: Коперник му покажа на човечкиот род дека не е центар на универзумот, Дарвин му покажа – дека не потекнува од Бог туку од мајмун, а јас – дека човекот не е она што мисли дека е.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас сум таа, заедно со татко ти, која упорно го поткрепуваше твоето убедување дека човекот мора да си го сочува својот интегритет, да биде способен да ја забрани слободата од детските дни, и надворешните присилби да ги направи што е можно побезопасни.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Мислам дека човекот кој не може да се корегира е во многу непријатна ситуација.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Игра со очи. Историја на еден живот“ е насловот на книгата во која нобеловецот Канети пишува дека човек треба да биде свесен дека во животот има недостижни нешта.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Излегува дека човекот мора да биде насочуван, но многу е важно од кого и кон што.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мислејќи дека човек треба да се насочи кон верата своја, а не кон позицијата во својот световен живот, и со слепа верба во семоќната правда Божја, јас ве учев да ги веднете главите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А тој отсекогаш се згрозуваше од насилство и подеднакво му беа одбивни и шлаканиците, и клоците, и пушките.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во Антиохија, не можејќи веќе да издржи, му се развика дека човек не треба да се придржува кон Мојсеевиот закон или да биде обрежан како Евреин за да се помири со Бога, туку дека може да се спаси само преку спознавање на својата грешна природа и верата во Христа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И сè дури тој ме води, за мене нема почин!‘ Но тогаш, превидувајќи ја слабоста што ме имаше обземено, заборавив да ѝ кажам, а сите да ве поучам на тоа дека човек може цел живот да го мине на едно место и со свои раце да си изгради шатор, а сепак да нема свој дом.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Со години веќе се немаше сетено на тој настан, на шлаканицата по образот на девојчето, на запалениот братучед, на стравот што го почувствува тогаш кога сфати дека човекот со лузната него го сметаше за свој, сличен на себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Чудно што баш во таа ситуација се присетив дека човекот пред мене се вика Стојан, и што тоа веднаш го поврзав со една мисла на Димитар Талев во “Преспанските камбани” дека сите Стојани во Македонија се дојдени од село, и што, најсетне, дури не по сопствена волја, се насмеав а човекот, не сфаќајќи што ми се мота низ главата само ме прекори дека тука нема ништо смешно, дека вака било, онака било, главно само за тој фамозен ѓон зборуваше, и за тој Шилото кај кого требаше да отидам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Го гледав со ококорени очи смешно фатен за држачот, не, не можев да поверувам на сопствените уши, но тој продолжи да зборува и ми рече дека човекот го направил од сé подолу, “мифка” како што рече, и тоа баш пред колегите што се насобрале околу него и слушале како невидени и уште многу потоа зборуваше, пени на уста му излегоа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дали маниристот воопшто може да се спаси од демонскиот порив на постојано интензивирање сѐ до лудило, за еднаш себе си да може да се види во огледало, а не огледалото да го репродуцира во неговата самобендисаност и изворен грев, да го покаже ненашминкан? (...)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Секогаш кога светлината на логосот не била згасната маниристичкиот творец знаел дека човекот е аблем на бесконечниот и загадочен Бог... и го гледал тоа низ својот меланхолично-пресметан поглед. 234 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Гледајќи го ликот на Раде, таткото на Ѓорѓе, по само неколку минути дојде до сознание дека човекот е мек како памук, со душа планина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се разбира дека човек ќе се запраша дали и самиот тој не придонел кон ваквиот тек на настаните.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тогаш ми текна дека човекот вистина не зборува ни бугарски, ни германски. - Многу си ми познат по зборот и по гласот, вели, имав еден брат исто зборуваше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не верувам дека човек на безден, на безгодина може да остари, да си ја мени свеќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Речи дека човекот си имал ангел, вели, оти ако не беше ангелот со него, кој знае дали јас ќе поминев оттука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Постојано ми иде мислата дека човекот смрди на земја, ќе смрди и во земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Такви спрложени чудотворци живееле гологлави некогаш на сува папра и во дупки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред тоа не знаев дека човекот на јамка е повисок отколку кога е со стапалки на земја. Толку паметам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господ знае какво семе 'рти во нас и нѐ тера да ломотиме дека човек спие во пештера прегрнат со мечка како со жена.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И го создаде господ човекот по своја лика-прилика, го создаде улав и килав, и ние, дружината со двоколки, го зграпчивме и го обесивме, повисок да е и со теме поблизок до небото, сепак, жеден и гладен, со подаден јазик кон земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подоцна некој бабуњосан Адам Лесновец, за кого можело да се поверува дека удрил со муцка во улиште, им кажал на луѓето од дружината дека човекот во ветов кожув се вика Доце Срменков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој знаеше. „Од прикаските за дедо му или дедото на тој дедо навистина се паѓа во гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите во соседството знаеле дека човекот што доаѓа е богат бизнисмен кој не жалел пари за да биде овековечен на големите платна на сликарот Соколовски.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога ќе го видеше човек како шета со рацете в џеб, со кренати раменици, смуртен, со паларијата наклапушена на чело, ќе си помислеше дека човеков е страшно огорчен на животот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас знам дека човекот цел живот умира.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми рече: овде ќе бидеш вечна, постојано жива. И по сто, и по илјада години.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За Ренан - ако е точно дека човекот самиот себеси никогаш не си е во целост присутен и дека тој расчекор ги втемелува науките за човекот - во мислењето сепак сепак не треба да се види резултантата или простото продолжување на несвесното во кое тоа е нурнато: “Да не го напуштаме оној основен принцип кој ни вели дека човекот е разумно и морално битие повеќе отколку суштество затворено во овој или оној јазик, припадник на оваа или онаа раса, член на оваа или онаа култура”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сигурно тоа ќе беше по ред, тоа на крајот таа го заслужуваше, - но вие ќе разберете дека човек понекогаш сака да избега од редот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не може да поверува дека човек може така наеднаш да се измени.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Лицето ѝ гореше, гласот ѝ беше туѓ. „Ти не веруваш дека човека може нешто да го понижи.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Кога се зборува за ‘одбрани малцинства’, вообичаената злоба ја претумбува смислата на тој израз и се прави дека не знае дека човекот на елитата не е само вообразено суштество што верува дека е над другите, туку битие коешто од себе бара повеќе од другите, дури и кога не му тргнува од рака да ги оствари себеси поставените повисоки цели...

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во XX век, империите на нацизмот и на сталинизмот, на советскиот комунизам, покажаа дека човекот не напредува, за други падовите се иреверзибилен знак на одењето напред, на прогресот; за трети таквиот прогрес претставуваше запирање на Историјата, со дефинитивната и непобедлива пазарна економија и демократијата!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Хегел, Маркс, Токвил и други ќе ја преземат на свој начин оваа метафора, поставувајќи го само прашањето на брзината на движењето на историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најчесто сите во свеста ја имаат - првата линија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дури и Декарт во своите познати Медитации ќе ја илустрира метафората на прогресот пишувајќи дека човек не треба да прифати да скита во една гора и дека единствениот пат да го најде излезот е да оди по една права линија, без оглед на пречките.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За да биде уште поуверлив, Камилски по обичај своето тврдење го зајакнуваше со мислата на голем поет или филозоф.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се виде дека човекот не е од сојот на газдата на арабаџиите, се гледа дека е еснаф човекот му дошепна Афз Б. на Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И уште нешто: касметот, колку и да е сложен, често неразбирлив, неочекуван, во животот има само еден разбирлив момент, а тоа е дека човекот нема да дознае никогаш кој е!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Обично се вели дека човек се надева додека има душа во него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Очите веќе му беа бистри како кога се врати без револверот со калибар седум шеесет и пет бо уште со пасошот в џеб, со таа црвена книшка на магиска моќ да се отиде во невидени светови или на иселеничка плашлива надеж дека човекот може да најде и втора татковина.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога ќе пресмета дека човекот и е грешка, ќе го повлече во своите бездни и ќе ослободи место за посилни.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Чекаат и знаат дека човекот со сор им донел радост и сега, и тој сув и неподвижен, ќе распретува во себе дел на едно минато.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Прво, тоа никогаш го немаше правено, а од некој имаше слушнато дека човек може да се исповрати од консумирање на марихуана. И тоа на лице место.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Што ти не реков за мачката, за нејзиниот склад на телото, за грациозноста на движењата и за вештината, за достоинството, за продорниот поглед, за тоа дека човекот со мачката се поврзува преку чулата, дека во тој поглед тие еднакво реагираат еден кон друг, за разлика од односот на човека со кучето, каде што врската е повеќе социјална и тн.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таа нивна скепса му прилега на оние луѓе што не веруваат дека човекот настанал од мајмун - додека не видат лично.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Треба да се напомене дека човек од почеток пружа страшен отпор кон скрнавењето на овој божанствен напиток, но со тек на време попушта, за да после само 6 месеца не може да си го замисли животот без дневната доза од оваа сплачина. – Кафе ќорак...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

На пример, ако ја споредите Земјата и еден астроном, ќе видите дека човекот е планета.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога Марија виде дека човекот до неа сам се врзува, со колан, престрашено ги отвори очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Момата на Роса си седнува во топлиот брлог, а Чана веќе сфаќа дека човекон кој по сѐ изгледа е железничар, ги враќа луѓето во вагоните.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се појави еден малку како исколван во лицето, брадата искубана, чиниш пасена тук там, а крај него една дундалеста женичка во која Коста Тапанарот ја препозна Тушимката, што пак, од друга страна, ја потврдуваше претпоставката дека човекот е попот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Дине само еднаш подзапре, само еднаш ја сврте главата на друга страна од штицата, само тогаш кога почувствува дека зад него стои сосема непознат човек оти тој што беше зад него немаше никаква мисла во својата глава што можеше да биде непријатна, уште пред да се сврте знаеше дека човекот ужива како тој си ја обезбедува куќичката.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој беше свесен дека човек треба да го напушти животот пред тој него да го напушти.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Секавично му помина низ главата помислата дека човеков или е влечен по скалите надолу или просто е турнат со што бил докусурен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа сеќавање беше толку неодредено што, макар колку да се трудеше, остана несигурен дека човекот со костумот воопшто имал куферче во раката или нешто друго на што тој не можеше да се сети, да го опредмети.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Од тоа не излегува дека човек со својата логика може да го создава движењето на логичките категории на „апсолутниот дух“, туку дека човечкиот разум, како една од појавите на „светскиот разум“ субјективно го открива „објективизираниот“ „апсолутен дух“ во природата или општеството.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Му беше јасно дека човек ја носи секогаш во себе сета своја судбина во која се впишани и сите можни граници и излезите од нив.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Слушајќи ги овие зборови, во мислите на Цветана Горски му придојде омилената изрека на Игора Лозински, дека човекот ќе загосподари со природата, дека ќе ја дополни, само ако умее и да ѝ се потчини...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Или пак едноставно да ја прифатиме без приговор непријатната вистина дека човекот инстиктивно настојува да го напушти местото на својот пораз за да ги избегне огромните пипала на несреќата и на болката од таквата положба.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Премногу е млад, а младоста и тогаш кога ќе прифати дека човекот не е надарен да лета оваа можност сепак не ја исклучува како чувство па дури и како помисла.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ни да помислам дека човекот си заминал...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се приближи поблиску и виде дека човекот, потемнет од сонцето, се наведнува надолу.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Често ја имам слушано таа сентенца: дека човекот е секогаш голем, дуру и во својата болка, но се разбира кога е воден од праведноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А во врска со последиците само ќе додадам дека човекот е такво суштество: со негодување ги дочекува настаните за кои знаел дека наскоро може да се случат, но ете, тие се поиграле со неговите предвидувања: пристигнале порано, иако можело да се случи да пристигнат и некој ден подоцна од планираното.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Она, дека човекот не е птица да првне и да го снема.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да не спомнувам сега дека ова се случуваше во оние години кога уште верував дека човекот поминува само низ еден живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но и покрај таквата увереност, додека гледав во текстот на Грофот сфатив дека си го поставувам она чудно прашање: во кој мој живот ги имав видено тие мали картички со бујни водотеци од стихови?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дури подоцна узнав дека човекот од сонот е бесмртен за разлика од оној од животот!) Значи Мирко Бунде требаше да биде прв егзекутиран.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бошко знаеше дека луѓето навистина немаат и неколку пати го помоли Лумана за почекување.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тогаш го слушнав од него и она, мислам во присуство на дед Павел, она, дека човекот е секогаш само еден и дека не смее да се раздвојува или да се оддалечува од себеси бидејќи лесно ќе се загуби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сметам дека човекот е создаден од зборови а не од земја, како што велат поединци, или од светлина, како што велат оние другине.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се разбира, со ова мое тврдење не им го одземам правото на оние кои ќе ни го свртат грбот за да го потрошат сето свое време во разговори со миленичињата: кучињата, мачките, пилињата!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гледај го те молам, одеднаш станува голем советник за соочувувањето на себеси со животот!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Добро, не тврдам дека човекот управува со сите лоши постапки на пците и на мачките. И не само со нивните постапки.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Потоа од огледалото го истругав сребрениот слој само на оние места на кои сакав да се види дека човекот трча, како и на оној дел на сликата кој го изградивме на објектот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Знаете, велат дека човекот вреди онолку колку вреди неговиот последен филм.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Можете да го сфатите колебањето, кое како да надоаѓа и го спречува лицето да влезе во просторијата, бидејќи ходникот, како што е направен, дава речиси театарска глетка, и го нагласува чувството дека човек откако ќе влезе ќе остане упадлив спрема заднината.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Убаво се виде дека човекот се помоча в панталони.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А свесна сум дека човек не треба да плаче, зашто од секое лошо има и полошо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но исто знам дека човекот секогаш сака да биде со некого, па макар и надалеку.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Петто: Факт е дека градот е предимензиониран и дека во него живеат повеќе граѓани отколку што е планирано, а се покажа дека човекот е најголем виновник за деградација на животната средина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тврдеше дека човекот и човештвото, макар во клучни периоди, особено во војни и глад, беа крајно неблагодарни кон козата.