Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Под „други начини на справување“, таа го наведува спогодбениот начин на 245 решавање на споровите како убедливо најефективен, поефика- сен и мошне евтин.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4 На самиот крај, таа додава дека – според неа – процесот на приватизација нечесно се одвивал, а притоа многу голем притисок се вршел врз работниците во смисла на ментален, психички и физички терет.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа го пра- ват со надеж дека можеби работите во иднина ќе се променат на подобро, а во меѓувреме сериозно размислуваат за формирање на вистински независен синдикат преку кој ќе се борат за своите работнички права. *** Случајот на Ѓорѓиевски е вреден за одбележување поради не- колку аспекти. 94 Прво, тој јасно покажува како една странска директна ин- вестиција нужно не мора да значи течење „мед и млеко“ за ра- ботниците, како што тоа упорно го пропагираат апологетите на неолиберализмот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Меѓутоа, голем дел од вработените, свесни за овие игри на газ- дите, не се откажуваат од претходниот синдикат и доброволно продолжуваат да ја уплаќаат членарината на сметката на Агро- синдикатот, иако односот на раководството на ССМ и во овој период останува игнорантски кон нивните проблеми.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се разбира, надежта постојано тлееше – дека можеби работите ќе се средат, платите ќе се исплатат и сл. – но, како што покажуваат суровите факти, тоа во реалноста воопшто не се случи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сите се чудат како воопшто го знаеш и сопственото презиме.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Учителката ми вети дека можеби уште од идниот месец ќе те префрлат во оние специјални паралелки. Ќе учиш со ретардирани.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега тој води ДТП студио и има акции во кафуле за здрава храна).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Маргина 37 167 Па, дали е загрижен дека можеби своите соништа од шеесеттите ги наметнува на нешто многу различно?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најмногу ми е незгодно од стравот дека можеби сите оние што бдеат над мојата смртна постела виделе како се празнам. Боже! Каков срам!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас претпоставувам, сепак, дека можеби бил закопан на нивното семејно гробно место, но дека потоа, во истиот гроб, како што често и се прави, бил закопан некој од неговите потомци.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И, бидејќи не се може да се контролираат работите до мерка која се чини задоволувачка, се утешуваш дека можеби токму низ непредвидливото и низ недофатливото, се раѓаат богатите и сложени склопови кои најпосле и самиот тебе ќе те задоволат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Еден број листови хартија веќе се испишани и кај мене расне надежта дека можеби, сепак, еден ден повеста ќе биде завршена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зачекорив натаму со бојазан дека можеби сум ја заборавил без вода во овие летни дни. Но не беше така.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како не ми текна порано дека можеби е тоа, дека можеби паднало во мојата ногавица од нејзиното работно биро.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Дека можеби јас нејзе ѝ правам магии? О, глупава јас.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И дека можеби човечкото достоинство се состои токму во тоа што нема никакви корени”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Бане беше вцрвен и намрштен: Јас молчев и чувствував некаква кривица дека можеби заради мене, за кого се заложи, тој ги губи своите нови чевли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Оваа музика беше виртуозна работа и Дејв се надеваше дека можеби ќе го насочи Ренди кон други уметнички форми.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И си рече, што си рече? - Си реков дека можеби ќе ми дозволиш.... - Што да ти дозволам?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Па затоа си реков дека можеби ако не ти пречи и ако не е дрско од моја страна....

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гледајќи го, навален на бирото, Мајка, во првиот миг, не сакаше да помисли на најлошото, но, сепак, со страв, се надеваше дека можеби, од преголем напор, подзаспал, како и другпат.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Кутриот Караман! - воздивна и скокна од леглото. Прва грижа му беше да ѕирне надвор, со надеж дека можеби Караман се вратил и сѐ среќно се свршило.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А тоа му даде надеж, тоа го повлече да помисли дека неговите веќе тргнале од селото и дека можеби уште вечерва ќе дојдат на колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се плашеше сам да се упати кон тој неосвоен врв, не се решаваше да му рече на Бојан да одат заедно, зашто му се чинеше дека нему сега не му е до тоа, а го мачеше и стравот дека можеби и не ќе појдат таму, зашто може да излезе нешто непредвидено, па ненадејно да ја напуштат планината.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој сепак сакаше да провери, па рече: "Јас мислев дека можеби децата ја скршиле!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Или се плашев од помислата дека можеби наидува некој црн човек или се возбудував поради можноста да се погодм да бидат чекори на некоја жена што ќе ја замислам и поубава и попривлечна отколку што може да биде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Распишаа местен самопридонес, собираат пари од преостанатите и од поранешните жители на Потковицата, со надеж дека можеби ќе им појде одрака да го вратат животот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како да беа вистински `ртки па душкаа по гумната, по дворовите, на срецелото, по бунарите и чешмите и изгледа тогаш научиле дека Тодејца не е тукашна, туку дека можеби е Еврејка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Знам што ве мачи”, повтори .

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Треба убаво да си ги отвораш очите".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Честопати помислував дека можеби згрешив; можеби требаше да се обидам да ја разоткријам. Впрочем не ми недостасуваа сили.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иван рече дека можеби имам право.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но како да пристапам во откривањето на некоја вистина која и за мене претставува тајна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби ќе му помогнам да се смести!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби токму оттука, од ваквото разбирање на разногласијата што се надвикуваа во мене, беше поттикнато и она мое решение што сосема неочекувано му го соопштив на Ивана: дека можеби најумно ќе биде и јас да дојдам со него до градот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И токму во присуството на оваа несигурна помисла треба да ја побарате причината за молкот во кој решив да ја сместам судбината на еден татко.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури помислив, кога веќе сфатив што се случи, дека можеби, сиромавиот сакал да си го исмее гревот, само за да може да ја пренесе гламјата со огнот во мојата печка. Она што не се случи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само велам дека можеби се збиднало така.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Мислам дека ќе успееме да ја извлечеме ногата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А веднаш потоа праша дали сум сигурен дека Боге од Бањи ќе втаса на време.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Знам што ве мачи“, ми упадна среде збор Иван, а притоа се чинеше и самиот загрижен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Види, види - вели таа - ова вистински се случи! - и врескаво се смее што само укажува дека можеби и не е при сите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А предлогов ми истрча од устава! Што би се рекло: мигновено!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така и би: се отстранив навреме од патот на Писмородецот, и се трудев со ништо да не го разгневувам; а кога Филозофот седнуваше на столчето крај логотетот, јас помислив дека можеби е време и јас да кажам нешто, во наша одбрана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не може да се избави од впечатокот, или од сомнението, дека нејзините напнати изливи на емоционален израз можеби се надуени повеќе од строгите услови што ги налагаат екстремните ситуации што ги прикажува, на смртните страданија што биле побуда и сигнал за сета таа страст.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Крајниот ефект е претворање на Хомеровата Илијада во бродвејски мјузикл – нешто во што досега никој не се испробал.304 Тоа значи да се настрани трагедијата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Меѓутоа, изгледа чувствувале професионална должност самите да си се информираат, како да мислеле дека дури и да ме замолат да им објаснувам или да се правдам би значело дека можеби ќе ме понижат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто, она што трагедијата не може да го преживее е и најблагото знакче дека можеби, само можеби, е „малкуцка изнасилена“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Материјалното богатство и сетилното задоволство за нас имаат мошне особена функција“, објаснува Бартлет; „тие ги надоместуваат другите облици на немаштија“.262 Бартлет намерно ги оставил непрецизирани тие други облици на немаштија – сигурно имал на ум цела палета општествени и политички лишености – но ја оставил отворена можноста дека можеби има некој мошне особен „глад што зјае под“ нашата потрага по сопствености (175).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Или, поточно, трагедијата да се претвори во мелодрама.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како што „прекумерната сентименталност што била неопходна состојба на сентиментите не дозволувала никаков вистински предмет“ – сентименти кои бродвејскиот мјузикл ги негувал кај своите протогеј-обожаватели, според Д. А. Милер – упорната желба на геј-мажите за скапоцени сопствености потекнува, според Бартлет, од едно постојано чувство на темелна фрустрираност поради тоа што предметите кои најмногу ги посакуваме нам ни се особено недостапни.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Одеше низ сенките на големите грди борови на уличните светилки, слушајќи ги гласовите на девојките, предењето на колите, прашувајќи се што по ѓаволите прави овде кога би требало да е во Роуч, знаејќи добро дека кога ќе се врати назад ќе почне да се прашува што по ѓаволите прави таму, и дека можеби отсега натаму, каде и да оди, ќе се прашува истото.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И никој од нас не мисли дека и тој утре вака ќе биде испратен и дека можеби ова тивко чекорење зад црната кола покриена со цвеќе ќе му биде последниот марш од многуте маршеви.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа ми дојде една дури злобна мисла во главата - дека можеби со ова што ја преместив сликата му помогнав, ако тој и без тоа имаше таква намера...да ја премести.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Си мислев дека можеби тоа дете повеќе ќе ја зближи кон другата мајка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во тие моменти во автобусот ми стануваше туѓ и татко ми, само при помислата дека можеби и тој би бил во состојба да стори такво нешто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дека опасноста од тоа дека можеби сме дошле до таков раскин им е на ум на критичарите на трагата на Борхес/Дерида - во тоа нема сомневање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мојот пријател и колега Џефри Хартман во една своја книга зборува не само за чување на текстот (што е наслов на книга), туку ја завршува книгата со извонредното размислување за зборот како рана кое јас би го насловил критичарот како врач. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 22

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И само понекогаш некој ќе се загледа во сенката што ја фрлаат облаците или некое дрво, или ќе се загледа во сопствената сенка, и тој миг му изгледа како насетување на некакво откровение.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сенките, со своето навестување дека можеби и ние сме сенка на некоја суштина која ќе ни остане тајна сѐ додека не ѝ се вратиме, се дел од оние чуда на секојдневието кои најчесто остануваат незабележани.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се поднасмевна кога си помисли дека можеби има уште две-три нешта...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, штом го имаше во раце, сметаше дека можеби содржината во него ќе ѝ послужи да има адут повеќе против "натрапникот", кој ѝ ја украде љубовта на Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кај неа се јави сомнеж дека можеби покајникот се покајал за својот покај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се надеваше дека можеби и ќе го сретне својот Брат, таму, а кога се врати, демобилисан, мислеше дека ниеднаш повеќе нема да го види, дека Братму очигледно веќе и не постои. ... Но Братот излезе пак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Кога е така, кажи ни зошто проклетницата да не сонува маж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во мене живееја исчекувања: ги носев во стиснатите прсти, во стиснатите очи, во стиснатите заби: раснеа од празниот клобурец на мојот стомак и ме олеснуваа да чекорам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да сакал да го развлече разговорот во исчекување дека можеби ќе дојдат селаните и ќе ги подберат жените пред себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Реков дека можеби тебе не те сонува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но почекајте вие. Попов ќе каже како запалил. - Лажеш. Не запалил. - Запалил. Прашајте го.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Заборавав дека можеби луѓето од дружината ме чекаат да застанам пред својата запрега, поточно пред запрегата на оние што ме хранеа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во еден момент помислив дека можеби мојот началник се надева, сосема природно, да покажам љубопитство или сака, низ бавниот и банален тек на разговорот, да го испровоцира тоа љубопитство, но искуството ми зборуваше дека не смеам да паднам на таквиот испит.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ме погледна низ полузатворени клепки и знаев дека ја совладуваат чувствата и дека можеби токму во тој миг ќе ми ги подземе рацете, ќе ме повлече и дека двајцата ќе полетаме за, конечно, да ја прелетаме оваа долга, бескрајна ноќ.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Секој телефонски повик, а тоа утро беа чести, ме наведуваше на помисла дека можеби е тој, дека сега го нашол вистинскиот повод по службена линија да ме информира или да ме праша за нешто што го загатна со името на Ема Ендековска. Попусто.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

На крајот, верувајќи дека можеби вкочанетоста кај Марија не потекнува од страв, туку од задоволство, се осмели да продолжи понатаму.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„А, не; ништо такво. Факт е дека работата навистина е мошне проста, и не се сомневам дека сами не би можеле успешно да ја завршиме; но си помислив дека можеби Дипен ќе сака да ги чуе деталите, бидејќи тој случај е претерано чуден.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Марија, забавувајќи се, присуствуваше на таа претстава на голите пациентки, кои се бркаа со болничарките низ црквата како слепи кокошки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не сакавме да размислуваме за не-веројатноста, за тоа дека можеби и ќе се најдеме во некој воз но дека тоа нема да биде доволно бидејќи овојпат нема да смее да се прекрши она што однапред ќе биде одредено; ја замолив да не мисли, само метрото нека си оди, и никако да не плаче во текот на тие две недели додека јас ќе ја барам; без збор е договорено дека доколку рокот истекне а ние не успееме да се видиме или дури и ако се видиме но само додека не нè раздвојат два различни ходници, веќе нема да има смисла враќањето во кафулето, портата на нејзината зграда.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ми светна една идеја, дека можеби понекогаш навистина нема потреба да се мачам толку многу да размислувам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Решив дека можеби ќе успеам на овој, другиов начин.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Малку зачудена од мојата бујна фантазија, си помислив дека можеби и не беше тоа фантазија. . .

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сето тоа се конфронтира со самата помисла дека можеби некогаш ќе дојдам до некакво решение.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се тешиме со фактот дека можеби аполитичноста (која е неизбежна социјална последица после вакви енормни порции политика што ги консумиравме последниве години) повторно ќе ги натера луѓето да се бават со својата најнепосредна околина, земајќи го од социјалистичкото минато она најмалку лошото: презирот и игноранцијата спрема политичарите сфатени како некакви хипер-прилагодливи стаорчишта што ријат по житните амбари и повеќе наликуваат на елементарна непогода отколку на „мафијашка структура”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во себе тивко малку се плашеше дека можеби Петар ја заборавил, дека можеби има нова љубов или можеби веќе не живее во Битола.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томаица зборуваше како се надева дека со ова ќе ѝ се отворат можности за понатамошна соработка со Перуниќ, дека можеби ќе може да патува за Белград и да асистира на уште некоја ревија или припреми на нови колекции.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Секој од третираните турцизми беше свет за себе, со свое минато, осакатена сегашност и неизвесна иднина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

LIV Татко и Камилски, колку и да чувствуваа некакво задоволство од тоа што нивниот проект се наоѓаше при крај, имајќи доволно избрани заемки за да ја состават конечно листата на (без)опасните турцизми, не ги напушташе заедничкото чувство што не си го признаваа еден на друг дека можеби станале заложници на уште една лажна идеја, чии жртви обично стануваа големите балкански автодидакти.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И сега, кога го прифати компромисот со Климент Камилски, да трагаат по опасните османотурцизми во балканските јазици, тој, а со него и неговиот умен пријател, насетува дека можеби се најдени во погрешна мисија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Турските заемки стануваа стапици каде требаше нешто да земат, а без да бидат земени самите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Знам дека можеби барам многу од тебе, мислам, можеби си испланирал нешто за в сабота и...колку што знам ти немаш девојка, така?

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Сѐ што беше потребно е да се замени првобитното ветување со предупредувањето дека можеби ќе биде потребно следувањето во текот на април да се намали.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помислив дека можеби Симон е таму зад него во темното. Немаше никаков шум.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Едно време рече дека нема среќа, дека можеби јас имам и ми направи место до себеси.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој молчеше, со свртен поглед настрана, со извесна стеснетост дека можеби не разбира сѐ што зборувам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас благо се насмевнав. Помислив дека можеби е во право. Не беше работата во мислењето.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој малку се олабави, но потоа, како да се сети дека можеби тоа е само моја итрина, пак се вовлече во себе, ме гледаше испитувачки и недоверчиво.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Лена не ја одби мојата молба за разговор, но рече дека можеби за мене ќе било подобро друг пат да разговараме.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Гонет од професионалното љубопитство и од потребата од документ, а и од мислата, искрено да кажам, дека можеби тоа ќе му се допадне на Борко, јас самиот зедов да направам топографска карта од Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Еднаш или двапати се обидов да му речам дека можеби ѕидот не е неопходен, дека нема од што да се пази, кога околу куќата и така нема никој.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Луѓето во L.A. ќе помислат дека можеби зборувате за некои ненеаучни проблеми.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А. ПАВЛОВНА: Мешаев велеше, дека можеби ќе дојде неговиот брат.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Еве ние седиме овде, беснееме како во Пир во време на чумата, а јас имам такво чувство, дека можеби секој момент ќе летнеме во воздух. (На Барбошин) Заради Христос, побргу допијте го тој ваш идиотски чај!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Дека можеби пред сѐ, се победи. Се победи себеси.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Понекогаш и ние, лекарите, се надеваме дека можеби ете, еден таков момент, средбата со детето, ќе помогне да се растовари...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога патема помисли дека можеби ќе мора да се раздели од својот питачки стап, кој го носи осумнаесет години, од манастирската торба во која ја носеше иконата од свети Илија закитена со босилкова китка, — сети болка и тага на душата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајка и ова го забележа и си рече дека можеби се има загледано во некое ергенче кое ќе го замени поповиот Крсте.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во прво време оти се совпадна со откривањето на здрвеното тело на старецот во вагонот, таа нападите на повраќање ги поврзуваше со мислата дека можеби е најдобро да му се придружи на некаков начин на старецот оти нема да биде грев ваква изгнасена вистински да се загуби во есенските калишта.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Седнувајќи на креветот од Димостена таа си даде задача прво да не го одложува писмото до Чана во врска со смртта на дедо Костадин, а исто така, одоколу, да ѝ стави на знание дека можеби и таа ќе го раѓа црното семе што е судбина на македонската жена.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не е свесна зошто тоа го прави, еднаш ѝ проблесна дека можеби кога ќе пристигне Костадин овде за полесно да ја пронајде.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На Петра ѝ се стиснуваше срцето од болка и од мислата дека можеби сама ќе ги враќа овие пилиштарци во Македонијана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Што дека уште веднаш им беше празно без него, особено на внучињавата, ама во неа имаше и надеж дека можеби некој друг го одлостил вагонот и го понел со себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Да, да, рече. И ми призна дека можеби имало во неговиот живот и некоја Германија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Летка не ѝ се спротивстави на неговата намера, но тој, бидејќи не знаеше колку е сериозен разговорот што таа го води, помисли дека можеби претерува па почна повторно да ѝ ги закопчува панталоните поттргнувајќи се од нејзиниот задник и повлекувајќи ги дланките кон слабините со намера да ги прошета нагоре за да не ѝ помислат дојките дека ги заборавил. Најмилото е најсуетно...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во себе си се насмевнуваше при помислата дека можеби пречесто виртуелниот безграничен простор на екранот пред него лизгајќи се ќе го прекриваат зборовите од пораката на Летка што таа му ја внесе во компјутерот кога прв пат го посети во Скопје: „Dearist Edo! Letka is calling you through the machiiiineeeeeeee…!I Love you and I miss you badly and bedly!...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Лежеше крај мене и молчеше а јас почувствував дека сум и наеднаш туѓ и не можев да се сетам дека можеби е презаситена.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во еден миг го облеа топлина после што како да се исплаши дека можеби грешат, но таа мисла не успеа да го потфати и понесе.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не знаеше што може да стори, но се трудеше да смисли и се надеваше дека можеби Шишман и сам ќе се разбуди.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Можеби токму сознанието дека можеби и јас му припаѓам на сојот на невидливите се почувствував послободен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И, сосема разбирливо, и тројцата заклучиле дека можеби во ходниците на мравињакот се крие објаснувањето на чудниот сон.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Идејата дека можеби и зад оној ѕид има нешто, ме тераше да одам натаму.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

„Дремеш крај сето тоа ѓубре. Не чув никаков шум. Помислив дека можеби воопшто не си таму. Што ти е тоа?“ посочи таа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

-Почитуван докторе, иако имам разбирање за глупостите и за лудоста, иако сфаќам дека можеби сум им наклонет сепак не сметам дека спаѓам во овие категории Ја сепак седам скраја.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но тогаш го премолчав ова откритие.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Притоа не пропуштив и да се засмеам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Впрочем кој ни ги испраќа таквите виденија, се запрашав?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Несомненоста на откритието што и не помислував да го сместам во папките на сонот, зашто и не беше дојдено од таму, наеднаш го сфатив како порака или како наговестување на сомнението дека можеби не сме гости само на еден единствен живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Останавме и двајцата со своите уверувања, но точно е дека во моето паметење беше врежано сомнението дека можеби сум згрешил, иако сè уште го слушав и тоа прилично јасно звукот на карактеристичната сирена на тие возила а идниот ден разбрав и за некаков пожар во соседството, иако противпожарната не беше спомната.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ме прашуваш зошто мислам дека можеби е подобро така?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Барем ми наговести дека можеби сонувам, дека низ сонот се исповедам!

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Наместо Тина која сѐ помалку зборуваше отворено со својата ќерка откако оваа најави дека можеби ќе го заборави Доне, се јавуваше некоја друга жена од бегалците кои се одмораа вдолж долгата барака од црвена тула, и тоа прилично гласно да можат да ја чујат и оние на најдолниот крај Арно прави мори Чано шо оди на црква, не чини ниа шо сме скарани су Господ!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Единственото спокојство е надежта, дека можеби ќе те најдам и можеби ништо повеќе нема да ми изгледа толку мизерно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Срцето ќе не однесе таму каде што припаѓаме, во срцевината на еден мал универзум, скроен по мерката на нашата душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, Александар зеде едно пенкало од масата и нели го фрли по мене, а потоа ми го заврти грбот.