Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

За жал, со индигнација можеме да констатираме дека нашите судии – заглавени во калта на корупцијата, непотизмот, кронизмот, политичките притисоци и партиските агенди, немаат ниту сила, ниту знаење, а ниту разборитост да го одбегнат штетниот буквалистички правен позитивизам при толкувањето и примената на законите – кој, како што видовме, некогаш води и до носење на апсурдни пресуди кои влијаат врз цели семејства.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Точно е и тоа дека нашите македонски судии 6 – „многупочитуваните“ членови на благородната каста на clarissimi et amplissimi viri (Кикерон), како да се заразија од вирусот на граѓанското студенило (Т.Адорно), па не сосем ја сфаќаат сериозноста на проблемите на 5. Цит. сп.Рајнхард Цимерман: Облигационо право – Римски основи на граѓанската традиција; Просветно дело АД; Скопје, 2009; стр. 349.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Затоа, сосем точни се зборовите на Б. Фриер (Bruce W. Frier) дека: На припадниците на пониските [општествени] класи, не им е познато ниту правото – па тие, исто така, се и жртви на социјалната структура која, не само што е прекумерно пирамидална, во нејзината распределба на богатство и влијание, туку е и врзана со груби општест- вени конвенции [и социјални предрасуди]...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Колку за пример, Бугарија, која е членка на ЕУ и е четирипати поголема од нас по бројот на жители, има вкупно 500 судии.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Спротивно на ваквата јуриспруденцијална традиција, денеш- ните буквалистички правни позитивисти, од кои за жал голем дел постојат и во нашата академска средина, како и во судско-адвокат- ска фела, а кои истовремено се удираат в гради дека нашето право е изградено на „славните римски правни темели“ – оваа ситуација ја имаат превртено наопаку и велат: Ubi ius, ibi remedium – Каде има право, таму [треба да] има и тужба!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4. Коста Чавошки: Увод у право I – Основни појмови и државни облици; Београд, 1994; стр. 29-33. 306 Овој, како и мноштво други фактори ги демотивираат и одвраќаат работниците од ефикасно искористување на било каков правен лек и перфидно ги принудуваат да ја трпат неправдата која секојдневно им се нанесува.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

6. Правосудните анализи на Министерството за правда покажуваат дека во РМ, со оглед на бројот на жители, ако се земе предвид европскиот просек, не треба да има повеќе од 400 судии – додека, пак, кај нас, бројот на судии во моментов е над 630.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По таа теорија, основниот принцип на целокупниот живот, вклучувајќи го и нашиот, е механичка, пресметлива, алгоритамска низа. (De Landa 1991) Ханс Моравец смета дека до 2030 г. луѓето ќе бидат потиснати од роботи, и дека нашата свест ќе ја складираме во машини. (Moravec 1988)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Движењето или редоследот на движењата стануваат одвишни, дури ни гласот не е доволно соодветен, најновата технологија покажува дека нашето тело полека се менува во некаков линиски код што ќе може да се исчита со сканер.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Според едно стојалиште, животот и интелигенцијата функционираат на начин кој е сведлив, а со тоа и повторлив, на машина.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со докажување на транскрипцијата на современата македонска азбука, на кирилично писмо, се открива дека нашата азбука е стара седум илјади години.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сега сите верувавме дека нашето козле ќе ја запре смртта да влегува во нашето семејство кога сака...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ах, реков јас, како да ти кажам! Јес, јес, вели тој, прогресира. На многу им е криво дека нашава држава стана индепендент.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Математичарот и теоретичарот на компјутерските науки (од САД) Hans P. Moravec (роден 1948) во својата расправа Универзален робот (1991) ја заострува проблематиката на модерната роботика во смисла, дека нашите денешни најдобри компјутерски водени роботи се способни да симулираат само нервен систем на некој си инсект; често откажуваат при задачите што би ги извршило и шестомесечно бебе (кога се работи за идентификација на предмети и нивно придвижување).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како да се нагласи релевантноста на лажливите сетила и сознајните функции, кои не се aisthesis и mimezis само претпоставки на уметноста, туку прв услов на човековата ориентација во светот, неговото секојдневно наоѓање на место во просторот и времето.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Е па, одредени јазли на тоа фино ткаење наречено „ментално здравје на народот“ (или полициски: „политичко- безбедносна ситуација“) испогореа во најновиве случувања и доколку брзо, паметно и мудро не пронајдеме „премостувања“, целата чипка (а факт е дека нашето општество и односите на сили во него е прилично пипаво, фино и деликатно) ни отиде по ѓаволите, ќе останеме со она фамозно романско знаме-дупка во рацете (интересен психоаналитичарски симбол за токму конституциски недостатоци), со крпи за бришење пот и превивање рани.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но, далеку од тоа дека нашиот Херцеговец е само безопасна провинцијална будала.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Не е доволно да согледаме дека нашето “Јас” создава јазол од меѓусебно испреплетени виртуелности, дека е ледник што плива во морето на несвесното, туку во согласност со тоа мораме и да работиме.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но посебно жално во целава приказна е дека Крлежа е промовиран во Туѓманов советник во моментот кога веќе речиси на сите им е јасно дека Претседателот воопшто нема потреба за интелектуални совети бидејќи тој самиот себе си е доволен интелектуалец, уште повеќе, дека тој и не е ништо друго туку типичен хрватски интелектуалец, значи сега кога е јасно дека нашиот Претседател сето ова време воопшто и не се занимавал со политика, туку само го довршувал својот историчарски opus magnum со делото за настанокот на хрватска држава во дваесетиот век, потопувајќи го овојпат перото во крвта и солзите на сопствениот бескрајно обожуван народ.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Мислевме дека нашата мачка ги потаманила.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Под вообичаени околности 62 Margina #22 [1995] | okno.mk дистинкцијата внатре-надвор е една од тие кои се конбинираат со останатите според правилата на искуствена синтакса, и се чини дека ни помага да почувствуваме дека нашето искуство има смисла.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Нормално дека нашиот соработник Бузони се обиде да го нас'ска и испровоцира питомиот човек Беди, но сѐ што, во таа смисла (на подигање адреналин), добивме од Беди е благата критика на една во македонските уметничките кругови влијателна госпоѓа, на што, пак, нашиот соработник се насочи ко скопска џукела на контејнер, па оттаму и двојното (со ова тројно!, пих!!!) споменување на глупавата Антологија.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Знаевме дека нашата програма за обука при користење дрога беше исто толку опасен колку и споменувањето на сексуалното воспитување на претходната генерација.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Конечно компјутерите не ни покажуваат само тоа дека нашата вселена можеме да ја проектираме и пак да ја придобиеме, туку дека можеме повторно да придобиеме колку сакаме вселени на неа слични.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не е доволно јасно да видиме дека нашето „Јас“ претставува некој јазол на меѓусебно преплетувачките виртуалности, дека е некаков леден брег што плива во морето на потсвесното, или компјутеризација, што го надминува нервниот систем, туку Margina #19-20 [1995] | okno.mk 113 мораме соодветно и да работиме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Слушајте, само слушајте што сме испратиле во Федерацијата: Имајќи ја предвид неговата досегашна истражувачка дејност врз оригинални документи кои се однесуваат на нашиот народ, како и нивното преведување и обработување, сметаме дека нашиот кандидат за орден е единствениот човек кој работел во Македонија на полето на истражувачката дејност и на обработката на ориенталните документи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бев изненаден, пред сè е, поради тоа што јас живеев во увереност дека нашата приградска уличка е идеално мирна и безбедна, што лично за мене сепак беше од нагласена важност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А тоа ние го направивме за да ви покажеме дека нашата емиграција знае кои причини ве натерале да кренете толкав шум против егзархијата и толку клевети против народот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Директорот на домашниот театар, сметајќи дека нашиот молк, значи и одобрување, охрабрен продолжи: - Голем е придонесот на генералисимус Сталин во ослободувањето на Европа од фашизмот по цена на милионски жртви, но неговата уште поголема заслуга е во триумфот на комунизмот над капитализмот и империјализмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не, не, и тој, без упатства и без совети го избра оној пат што и ние го избравме кога тргнавме да се избориме за она што го посакувавме.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, за жал, и нему му се случи истото она што ние одамна го имаме откриено и доживеано: она, кога веруваш дека со раката брцаш во бочва со мед се случува да утврдиш дека раката си ја пикнал во помии.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ја спомнав и онаа моја измислица, дека Ѓурчин по војната одбил да го потпише новиот предлог на Ристе, тој лично да биде назначен за директор на задругата Мирен сон откако некој му кажал на Ѓурчина дека нашиот Ристе се пофалил оти има стокмено специјален ковчег не само за другарот Ѓурчина туку дека и за целиот негов Окружен комитет е спремен да подготви!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ова навистина го бев измислил јас и му го реков на Ристета бидејќи немав други аргументи за да му објаснам дека за два-три ковчега во неделата а понекогаш и во месецот не бива да се создава задруга со директор!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, тоа е лошата вест. И една многу добра.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или поприфатливо ќе ти прозвучеше ако речев дека наш Иван го избрал тунелот за патека верувајќи дека и таа негова јунаштина ќе му помогне да го открие она по што можеби и со години трага?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа што, според Енценсбергер, “философските теории делуваат како волшебни сирени, пред чие заводливо пеење писателите би морале да ги затнат ушите за да зачуваат барем минимум од онаа животна наивност која ѝ е толку неопходна на литературата”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

3. Третото гледиште, можеби почнувајќи со Кондијак и продолжувајќи преку Жак Дерида (Jacques Derrida, 1978), е дека јазикот е реалноста.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Овде ни се пристори дека нашиот соговорник ја објави до реставративен сјај старата фигура на поетот како сведок а можеби и на писателот како нов културен херој.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Уште повеќе, се покажа дека нашето општество од типот на “лонец за претопување”, си го одреди својот идентитет, така што нашите уметници можат да се посветат на повозвишени цели од пропагандните.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

За да го објасниме ова со термини поблиски до терапевтите, идејата дека нашиот свет е јазик, сугерира едно “конструктивистичко гледиште”, иако оваа перспектива е поширока и подобро изградена од она што типично се подразбира во терапевтскиот свет со терминот “конструктивизам”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Притоа, гледаше гордо во мене; нашиот џез е во фолклорот, велеше, и јас чувствував дека во нешто има право, а особено за тоа дека нашиот џез треба да се однесува на нашите најрани музички корени; во нешто се согласував, во нешто не, но она што апсолутно ме оддалечуваше од Луција беше сигурноста во тоа што го говори; сигурност што човек може да ја има само ако е член на некој Хор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И затоа, решивме, по секоја цена да не признаваме дека нашиот свет е фиктивен и дека е меур од сапуница.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Треба да ве предупредиме дека нашата уредувачка политика не го содржи концептот дека сидата е чудесна можност за учење и дека е духовен дар од небеса.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако само ја доведете оваа доктрина во прашање, небаре опасно сте збајале и сте го повикале страшниот злодух на инверзијата, отворајќи ја така вратата низ која може да се врати викторијанската психијатрија, со сите нејзини древни предрасуди за вродената абнормалност и псхопатологија на родовата девијантност на геј-мажите. ‌Но, сѐ додека се чипчиме за претставата дека гејството може да се сведе на избор на истополов сексуален објект, дека нема никаква врска со тоа како живееме и со она што ни се допаѓа, дека нашата хомосексуалност целосно се обликува пред некако да се изложиме на геј-културата и независно од неа – и сѐ додека се држиме за тоа верување како за некаква догма – сѐ дотогаш издржливоста на геј-културата ќе си остане вечен срам, како и нерешлива аналитичка загатка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеме да започнеме со насловите во весниците, со жалопојските во уводниците и во контакт- емисиите: дека нашиот едукативен систем се распаѓа; дека нашите студенти се сѐ помалку способни да ги читаат и разбираат зададените текстови; дека tag-line комуникациите, од некои наречени “bite speak”, ги уништи последните остатоци од дискурс во нашиот јавен и политички живот и од инстант- докторите и медиумските консултанти направи наши нови шамани; дека додека комуникациската империја се бореше за глобална хегемонија, издаваштвото падна под власта на „нултото салдо“, и дека ерата на „моќни трендови“ е пред нас; дека фондовите за уметност се кратат на сите страни, додека самата уметност изгледа преживува длабока криза на безначајност - и така натаму.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Нам да ни се речи дека наши другари се наши непријатели, шпиони и агенти на Тито и на Американците, беше исто како да фрлиш бензин во огнот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Знаев дека нашата акција ќе им причини смрт на многу невини луѓе, ќе донесе многу солзи и страдања, зар по сето тоа што ќе го сториме, јас ќе имам право да живеам?

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ние бевме во длабока заблуда верувајќи дека личниот хероизам е тој што ги движе настаните во животот, ние не сфаќавме дека сме дел од народот и дека нашето дело ќе биде плодотворно, само ако тоа е поврзано со народот и е дел од народното дело.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ми се чини дека нашата должност е во моментот борбата да ни биде свртена кон таа Европа, која одлучува за судбината на нашиот народ, а потоа борбата со Турците ќе биде дури беспредметна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Точно е дека нашето револуционерно движење, како народно, се развивало по една историски утврдена закономерност и крајна негова цел била ослободувањето на Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ако пак сознаат дека нашата работа е штетна, идниот непристрастен историчар со црни букви нека ги забележи нашите имиња или нашата акција... Делата се поубави и поубедливи од зборовите...69

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ние знаеме, драги Костадине, дека нашата татковина се разликува по населението од една Бугарија, Грција или Србија, кои се еднородни земји...

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Оваа ерес е претходница на подоцнежното прогласување на атеистичките еволуционисти како Лине и Дарвин, дека нашиот супер-шимп вид всушност е Фемина (Хомо) сапиенс сапиенс.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Брз речит одговор би бил дека нашиот вид е дефиниран со нашите огромни мозоци.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нашата клучна одлика не е “кошничката” интелигенција, карактеристична за социјалните животни, туку индивидуалната интелигенција.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Другиот навод од Борхес - последниот од трите епиграфи - гласи вака: “Друга школа тврди дека сето време веќе истекло и дека нашиот живот е само сеќавање или одраз во квечерина, несомнено кривотворен и испокасапен, од еден неповратен процес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ХАОСОТ ОДНАДВОР

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Следната (школа, тврди), дека историјата на универзумот - и во неа нашите животи и најситните поединости од нашите животи - е писмо кое го создава некој понизок бог со цел да се разбере со ѓаволот. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 14

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Несомнено е дека нашата стара словенска вера е вградена во новата, заедно со паганските култови, со обичаите и боговите кои добиле нови имиња.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вистина е дека нашето одење во црква се вртело околу двата главни христијански празника.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Та нели е тоа показ дека нашиот прв човек е човекот без сенка, одбраниот од Лукавиот, зашто и самиот е лукав, темен и подземен?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По сите тие причини, како и по полната убеденост во тоа оти не само бесполезно и невозможно е понатамошното успешно спротивставување, јас мислам дека наш долг е да ја замолиме македонската интелигенција што има влијание врз сегашното движење да го обрне својот поглед кон сериозноста на положбата, да го измисли патот и сите средства колку што може поскоро за да искаже полна доверба спрема постапките на заинтересираните големи сили во полза на Македонците и, откако ќе им даде ветување, да ја прекине понатамошната борба, да ги замоли да му се помогне морално и материјално на постраданото население да се поправи; да замоли да се воведат сите предложени реформи и тие што ќе најдат силите за нужно, како проширување на изработениот проект; да се отстранат пропагандите и да се востанови Охридската архиепископија со црковно-училишната автономија; амнестија на емигрантите и на сите четници; признавање на Словените во Македонија за одделна народност: Македонци, и внесување на тоа име во официјалните книги итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Доста се таквите жални резултати од врзувањето на нашите интереси со туѓите за да се убедат мнозина дека нашиот спас е само во националниот и религиозниот сепаратизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Мислиш дека нашата можност е поголема?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ако тргнеме од претпоставката дека нашето општество разликува два основни менталитета: примитивен (кој се потпира на чувствата) и цивилизиран (кој се потпира на разумот), ќе дојдеме до свеста која продуцира нова поделба: на луѓе наклонети кон масовната култура, и на такви кои и припаѓаат на интелектуалната елита.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мислам дека нашите театарџии се премногу инертни и со недоволно совладана вештина за таква сценска артикулација.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мислам дека нашата животна ситуација дава доста примери за тоа дека има многу што умеат да спорат разговарајќи, но малкумина се оние што разговарајќи вршат усилба и да се разберат: во сите институции на системот се дебатира и се спори разговарајќи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Така, во последно време се почесто ми се наметнува констатацијата дека нашиот културен идентитет го штитат ВОЛОНТЕРИ.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И кај љубовните врски, се чини дека нашето право на избор не постои, или барем не постои на некое свесно ниво – понекогаш се заљубуваме и сосема спротивно на она што ни го кажува разумот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Една година шеташе, две години шеташе, седумдесет години шеташе - и сѐ гол.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Реакционерните писатели пишуваа вака: „Во нашето кралство и далеку зад неговите граници и на целиот свет знаат дека нашиот крал ја носи најдобрата облека во светот“. 196 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Идејата на Енди Кларк е дека нашата еволуција можеби се движела во слична, иако обратна насока: сме почнале со високо паралелен и нехиерархиски хардвер (како птиците) и во одреден момент нашите мозоци почнале да симулираат секвенцијален и централизиран ум - текот на лингвистичка свест, којшто го восприемаме преку интроспекцијата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таму имаше писатели прогресивни и реакционерни писатели.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сите седумдесет години сите луѓе на кралот тврдеа дека нашиот крал има нова облека. Прекрасна облека. Најдобра.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во врска со магарешкиот трн Ласте Думбаровски раскажуваше сознание на наш учен дека за успешно виреење на овој дар на природата потребни се многу лајна од добиток и дека нашето поднебје, со својата благопријатна клима, нуди оптимални услови за неговиот развој.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се навикнав на тоа Швеѓаните да ми зборуваат дека нашите гастербајтери чуваат свињи во купатилата, Германците за валканите клозети и мрзеливите келнери на Јадранското Море, се навикнав Парижаните да ми зборуваат за југо-мафијата, а Лондонците за „усташите“ и „четниците“, трепетот на цивилизираната Европа...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Навикнав странците да ме прашуваат како ми е зад „железната завеса“, срдечно да ми објаснуваат дека биле во мојата Југословакија и дека нашиот главен град Будимпешта е прекрасен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Секако дека нашиот патриот нема да разбере дека овие обвинувања се упатени кон неговиот прeдедо од времето на неолитот кому, војувајќи со соседните племиња, му преминало во навика да се брани од сè што е туѓо, а тоа, од колено на колено, го пренел и на својот модерен роднина.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Валери изјавил дека нашата епоха е модернистичка само тогаш кога „во сите култивирани глави, една покрај друга, слободно егзистираат најразлични идеи и најспротивставени животни и сознајни принципи”, при што „за ист предмет имаме различни мислења коишто со проценувањето неоспорно се менуваат”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Мислам дека нашиот проект има и хумористична и комична страна, што може да им помогне на луѓето да останат вон проблематичните конфликти меѓу Западот и Исламскиот свет”, вели Лев Евзович по повод нивната серија компјутерски монтажи. Маргина 36 143 144 okno.mk

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А, од една децентрирана срушивме перспектива, можеме да претпоставиме дека „маргиналното“ комунизмот, и она што го нарекувам „екс-центрично“ (во класата, расата, сега доаѓа на ред полот, сексуалната ориентација или потеклото) добива ново капитализмот! значење во светлината на имплицираното сфаќање дека нашата култура навистина не е хомоген монолит. Маргина 36 7

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Сепак, Татко го остави да ја заврши мислата: Ние како да заборавивме дека нашата мисија ја започнавме мислејќи на иднината на нашите внуци, а не на минатото на нашите предци, на нивната божем пеколна неслога, причина за неизбежниот судир помеѓу христијанскиот Запад и исламскиот Исток на Балканот и што уште не. Зар не е тоа повик на курбан?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од престолнината сабајлево ме известија дека нашиот секретаријат треба да се вклучи во прославата на јубилејот - десет години од владеењето на генералот Стојан.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Не си белким сериозна дека нашиот човек од послугата и го снимил ова?

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Мислиш ли дека нашите математичари не се дораснати за тоа? Ја заборави ли двомислата?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ти мислиш, би рекол дека наша главна задача е да измислуваме нови зборови. Тоа воопшто не е точно!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Точно е дека нашето општество е поделено на слоеви, и тоа мошне строго поделено, и по линии кои на прв поглед изгледаат како да се наследни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со примитивна планинарска опрема, недостиг на сместувачки капацитет, ама секогаш и секаде прифатени со симпатии и поддршка од месното население - патот го изодевме, ама потоа времето покажа дека нашиот труд не продолжи.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сигурни сме дека нашиот син добро ќе размисли со каква девојка ќе го поврзе својот натамошен живот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Влетувањето на Чана во просторијата ја раздува мислата од нејзината глава, продолжението на она дека нашето е во нас, односно она што сме поминале дотука дека останува само и единствено во нас и секогаш кога ќе го разбудиме, кога ќе го боцнеме со врвот од копралата тоа џвргнува на сите страни, те замелушува, ти ги одзема сетилата, те заслепува и тогаш не знаеш ни што правиш ни каде си, ни кој си.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Немаме ниту гаранции дека нашиот западен сосед Албанија ќе прифати да го доградува рибјиот пат од границата до морето, доколку и таму на реката се извишат хидроцентрали.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Без таа раздалеченост произлегува дека нашиот турист на Пелистер не видел ништо“, ја заврши вујко ми приказната.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Мислам дека нашиот Самоников беше вљубен во неа.