Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Околу пресудите на 92 Основниот и Апелациониот суд во Битола, Ѓорѓиевски ќе додаде дека многу не го изненадиле, со оглед на фактот што има сериозни сомневања оти судиите суделе во корист на бугарските газди, откако претходно биле компромитирани.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, во март 2010, повисокиот судски совет (во состав од судиите: Љ. Нешкоски – претседател, П. Јадровска и А. Настевска – членови), донесе второстепена пресуда со која жалбата на Ѓорѓиевски ја одби како неоснована и ја потврди пресудата на Основниот суд од Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сум читал дека многу кози натоварени со бомби околу себе биле испраќани во непријателскиот фронт за време Првата светска војна! – Остави ги тие глупости!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од сѐ што кажа уште при првата средба, добив впечаток дека многу знае, и тоа најмногу за настани и личности од нашето подрачје.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас велам дека многу е важно какво е нештото и по изглед, како е наместено и подредено и дали има складни мерки за окото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Расправаат дека многу ја има во овие води и затоа може да се лови така богато.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мама и по толку години се смее.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Права е баба кога вели дека многу работи треба да се запокријат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Па и за смеење е. Затоа не ѝ се лутам. Иако тоа сепак ме навредува.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Андон провери и виде дека многу навлегле, а жицата од мадемот престанала, та му рефериса на Ѓузепо и овој дојде да се увери.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Испитувајќи го начинот на којшто филозофијата се занимава со етиката, политиката, поимот на одговорност, не би рекол дека деконструкцијата се управува кон некое повисоко разбирање на одговорноста, поради причините на сопствената претпазливост, бидејќи исто така научивме да бидеме претпазливи во однос на вредностите какви што се височината и длабочината (altituda altusa), туку се движи поради потребата за којашто верувам дека многу помалку е подложна на одговори и одговорности.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не поради некаква сентименталност, туку едноставно што знаеше од искуство дека многу работи што однапред ги планира човек - не секогаш се исполнуваат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој со палтото вршеше секакви домашни работи, но внимаваше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Откако се раздели со неа тој не еднаш осети дека многу од неговите предвидувања паѓаа во вода.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кутриот дедо Димо! Свесен беше дека многу малку од она што го зборува допира до свеста на дедо Иван, но со ништо друго не можеше да му помогне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој сметаше дека многу повеќе, се исплатува садењето компири, одгледувањето овошје, пред сѐ сливи, од кои во овој крај правеа надалеку позната ракија, што во секое време и секаде може да се продаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Фер би било да споменеме дека многу повеќе се работи во првата и третата категорија е многу повеќе распространета, отколку во останатите две, и покрај тоа што не постои доволно систематичен пристап во изучувањето на историјата на преведувањето и повеќето од истражувањата на преведувањето и лингвистиката се изолирани од главниот тек на студиите за преведување.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Што ме запираше да го сторам тоа? Дали сознанието дека многу од тие случувања само ме допреле и одминале а за нив ќе дознаев откако ќе беа прогласени за недоразјаснети тајни? Или не ќе да беше така?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или, гласовине, што не избираа ни час, ни време, дури ни патека само за да допрат до мене биле и нешто друго освен нашепнувања?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но сепак сфатив дека многу нешта во човекот се менуваат со текот на времето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и паметниците подигнати од цврст материјал не ги издржуваат лутите промени на сезоните".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе ја пофалиш, Милке мајка ти и ќе ѝ речеш дека многу убаво црта.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Оваа анализа на моќта на многумина ќе им биде тешка за прифаќање, поради сугестијата дека многу од аспектите на нашите индивидуални начини на однесување за кои тврдиме дека се израз на нашата слободна волја, или за кои тврдиме дека се против наметнатите начини на однесување, не се она што на прв поглед се чини.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дискусија

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Филип не ме праша зошто. Почувствував дека многу го повредив.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Таа се израдува кога ме виде мене, бидејќи знаеше дека многу се дружам со Марина. Нѐ почести чоколадни бонбони.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Мислам дека многу касно на насловната страница на еден наш дневен весник се сретнав со репликата: „Ај речи му многу лајна да не јадат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сепак генерално, секој сакаше да има своја шамија и мислам дека многу лесно можеше да ги убеди родителите да не прават економија на овој соц-реалистички артефакт.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тоа со солта знам што е, вели, тоа е дека многу мислиме на солта, ама пропаѓањето не знам што е, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога сум веќе кај желбите, можам да се пофалам дека многу од нив ми се исполниле. Барем оние кои ги посакував најсилно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Проклет да бидам, тоа така го рече што човек мораше да ѝ верува дека пати, дека многу, премногу пати, оти и крвави срцето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Татко тврдеше, а Камилски тоа го потврдуваше, дека многу турцизми изворно не се турски зборови (што претпоставува само една фаза од развојот на турскиот јазик), туку влегле во балканските јазици и логично би било да се нарекуваат (јазични) османизми, додека терминот турцизми би се однесувал само на заемките од турскиот јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во најширока смисла на турцизмите, размислуваше Камилски, аналогно на присуството на арабизмите и персизмите, турцизмите би требало да се нарекуваат ориентализми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Забележа дека многу му се моча и почувствува извесно изненадување, затоа што мочаше пред само два или три часа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гледаше докторот дека многу луѓе што се жалеа на некоја мака, беа во психичка напнатост: ги јаде јанѕа од стравот...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Легендата кажува дека многу одамна, а кога — не се знае, живееле долу крај реката Црна во селиштето Разлог тројца браќа: Раде, Гале и Вите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И добив критика каква што заслужив: дека многу е неправилен и неконзистентен јазикот на којшто пишувам, ниту литературен ниту народен, ниту академски ниту уличен, ниту жаргон ниту дијалект, ниту вода ниту киселина...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Сигурно знам дека многу настани, вистини од мајкиниот живот нема никогаш да ги дознаам, премолчани во нејзиниот јазик, мојот мајчин јазик.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дека многу те милувам, синко Силјане, та затоа ти ја прикажувам оваа приказничка, да се свестиш и да се оставиш од тие лоши другари што те учат на лошо оти може Господ да те стори со секакви лошотии.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Праќаше абери да се сретне со познатите на кои можеше да им верува, го побара и Каламатија кај кого беше останала благајната со народните пари со кои беше и тој задолжен, но набрзо сфати дека многу работи се измениле додека беше отсутен па речиси неволно заклучи дека за жал нивната Организација потсетува на откачена карпа што се тркала од Исарот и никој веќе не може ниту да ја запре ниту да управува со нејзиното паѓање.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Свесно влегуваат во мрачниот ковчег на секојдневието, а не смееме да дозволиме да западнеме во духовна пасивност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, пореално е дека многу од луѓето станаа рамнодушни кон постоењето воопшто.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ама, дека многу нѐ сакаше, само ни ги тргнал, ни ги вратил рацете назад, и се пикнал меѓу нас.