дека (сврз.) - повеќе (прил.)

Турските дипломати се лажат многу ако мислат дека повеќе ќе ја зачуваат Турција во Европа ако се придржуваат според политиката: divide et impera.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Плачливо и инаетливо реков дека повеќе мојата нога нема да стапне дури и во училишниот двор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Очекувате да кажам дека повеќе би сакал да сум повторно млад.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нив оттогаш ги немало на Балканот и верувам дека повеќе ќе ги нема!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, по третата книга, „Пловидба кон Југ“, кога остарениот, бескуќен Мајстор заминува во топла приквечер, по кејот на бесконечната Река, знаев дека повеќе не ќе можам да пишувам за таков, премногу тврдоглав, намќорест и безнадежно упорен играч.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А стопанот, виде не виде, го прежали наивното кученце на кое сѐ му даде и се заколна дека повеќе нема да прибира скитачки кучиња.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Насетуваше дека повеќе губи, отколку што мислеше дека ќе добие во разговорот за религијата и комунизмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се превидувало дека повеќе станувало збор за „детски“ фантазмогории отколку за еден коруптен, презреан, декадентен „интелект“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Симон на Димитар Башевски во некои аспекти е можна верзија на Селимовиќевиот Ахмед Нуредин, кој исто така може да се толкува и како раскажувач кому не можеш докрај да му веруваш, кукавица, тип со политички аспирации, човек којшто настапува од интелектуални позиции и на мигови изгледа дека повеќе му е важна универзалната Правда, отколку да се спаси братот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Реков дека она „ми“ е вишок, и дека е перфидна импутација; но реков дека може да се каже „да“, и дека повеќе верувам во Свети Петар одошто во Партијата на здравиот народен дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А после, кога виде дека самјакот продолжил понатаму, знаеше дека повеќе ни еднаш нема да го настигне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствениот начин да ви го обелоденам овој настан е да ми ветите дека повеќе ќе ми верувате мене, отколку на Хенри Џејмс.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мислев дека ние децата прилегаме на возрасните но сѐ почесто се уверував дека повеќе тие се деца.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во книгата се открива еден телефонски разговор меѓу Џорџ Буш и Ариел Шарон од 14 јули 2004 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можеше мигум да ја разбере причината на моето присуство на свеченоста и тоа во редот на амбасадорите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шарон го информира Буш дека повеќе не се чувствува задолжен да го одржи ветувањето што му го беше дал во март 2001-та дека нема да го гиба животот на Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Добро знаеше дека повеќе не постои СФР Југославија. Туку СР Југославија (односно заедницата меѓу Србија и Црна Гора), земја која продолжи да ја признава државата Палестина, самопрогласена во 1988 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Седевме без да зборуваме ниту да се допираме и се сеќавам дека помислив дека повеќе не сакам да се расправам со тебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)