дека (сврз.) - тука (прил.)

Го убија псетата, ама некој наветник од турците од село Турско Рудари го беше издал дека тука се крие!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Меѓутоа дека тука сепак има нешто, покажува една фотографија во боја на Dr. Ack­ erman, кадешто неговото лице е маскирано а тој во едната рака држи едно сценарио а во другата кукла.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Го прашав првиот што го сретнав што се случува во оваа улица, а еден од „придружбата на кралот“ рече дека тука се снима западногерманскиот филм „Барикада“, кој ги осветлува настаните од 1948 година во Берлин...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Рече, дека тука некогаш била првата фабрика за обработување на дијаманти, а огледалата намерно биле поставени, за да можат преку нив да го следат движењето на непожелните „гости“ пред вратата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Фоајето беше исполнето со викотници, кои доаѓаа низ една врата во дното, која беше ширум отворена и на која беше испишано, дека тука можат да влезат само луѓе на берзата - берзијанерите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Уште во Солун слушнавме дека во Ставрос има многу риба и дека тука се служи, на оригинален начин, печена риба на скара.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Ха, така, значи, - свикавме, - разбрале однекаде дека тука синоќа се состанаа Селскиот народноослободителен одбор.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Зад сека грмушка се крие идеалот за збогатување набрзина, зад сека грмушка на оние кои се стискаат да не се измочат в гаќи силници им ги превртуваат џеповите и кога нема да најдат ни петпаре од бес ги плескаат по газовите, ги влечат за уши, им бркаат во очите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
— Ах, Прилеп, Прилеп! Оросписки град. Пред дваесет и пет години ти собра потписи да се вратат Русите од Велес, сега со прст не мрдна да помогнеш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој инстинктивно осеќаше дека тука има трага од џелатите и треба да ја најде по секоја цена.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
(Види, види, брату, убава невеста.) Толе влезе во селото, го најде Бешот кој се изненади на неговата смелост и дрскост, но познавајќи му го убаво табиетот, ништо не му советува или препорача кога му рече Толе дека тука ќе зимува зимава: — Сега ти си знајш, брат Толе!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некои ме слушаа, други со сила и натераме, ете, заедно со тебе, влегоа во огнот, некои пострадаа, ене и по апцаните; другите, еве, ќе страдаат на своите огнишча, без да можеме да им помогнеме ни јас, ни ти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митре истрча горе да му каже на Сивета, но овој го пречека насмеан и го утеши дека тука тој — Митре — ништо не е крив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Охохо! — се издиши длабоко Толе. Му се симна товар од душата и разврза разговор со комшијата, кој му објасни дека тука нема никакви Турци, дека, и војската, и заптиите, и кајмакамот, и валијата,'и пашите, та и царот се христијани — Срби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ах, анасени — ах аврадини! — испсуваа сите, а Јован со својот хумор и ведар дух им го поврати настроението.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Околу полноќ беше на Будимеш, откаде преку ден во Прилеп се гледа и движењето на луѓето, но ноќта ги криеше и белите ѕидишта, та Ѓорче само си претстави во умот дека тука, долу, негде во темницата, спие неговиот Прилеп, та ни една светилка нема да светне. A тој чекаше баш од него — од Прилеп да светне сонцето на слободата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога коњаникот (а тој беше гавазот Рифат што го придружуваше авалеџијата) позастана да го вика Андона, овој позабрза да не расипе работа, бидејќи знаеше дека тука, негде по Скала, треба да биде извршен нападот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш спомни си дека тука останале вековити воздишки.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Дали тој алудира дека таа ја има својата женственост и тој својата машкост, но дека тука е нивната заедничкост, во која таа учествува во неговата машкост, нека долго се бранува -” А тој само што не ја јаде и пие нејзината женскост...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Веднаш почувствував дека тука има приказна за нешто повеќе од 15-минутен квази-документарец.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Наспроти тоа, јас тврдам дека тука нема ништо привидно и дека нашите компјутирани светови се исто толку стварни како и, на пример, масава до која седиме.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Одговорив дека тука работите се смешни, иако не појдов од тоа такви да ги направам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Никој не проговори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Глобално село: тоа нема да остане засекогаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И му се чинеше дека тука, во нивната плевна, е затворен еден мал дел од летото кој ќе трае сè до новото лето, до последната јаболка, до последната вила сено.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ти реков дека тука ќе се измиеме.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И кој би помислил дека тука си ја скрил, итрецу!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Имено, постоеше верување дека тука, на Видавнови Извори, доаѓаат да пијат вода душите на мртвите и сетците од црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но сè ми се чини дека тука бог ќе се измами.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некои, позанесените, одеа дури и дотаму што покрај изворите оставаа храна за своите умрени, она што најмногу сакале да јадат додека биле живи, а мајките на младите умрени девојки, покрај храната оставаа и везило и белило и црвило.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како денеска и од него, од куќичето, и од сиот тој ѕид нема ниту трага, само името на местото, Црквиче, наведува на помисла дека тука некогаш навистина можело да има црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само ретки зелени панделки, на прилично растојание една од друга, рамно од сртовите, од под некое осамено дрво, оскруша, глог или дива роза, се протегаат прудолу по падините, а тоа е знак дека тука протекува вода, чија, пак, глава, како што е вообичаено да се рече овдека за изворот, се најдува горе, на сртот, под дрво.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми стануваше прејасно дека тука близу род­ниот град, семејната куќа крај Езерото, влегував низ вра­тата на сталинистичкиот лавиринт во земјата со безброј бун­кери, пароли кои не завршуваа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Му реков дека тука никогаш немало никаков мозаик со пајак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Немаше многу знаци дека тука поминал ураган: само неколку дрва и патокази беа срушени и овде онде имаше по некоја керамида или тараба.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Очекувавме дека тука ќе видиме урнатини и простор легнат во празнотија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И да не помисли човек дека тука, во ова зафрлено ќоше од светот, целото село беше собирно место за народните непријатели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со парче од керамитка на еден камен од ѕидот влечевме црвена црта и со неа ги бележевме деновите што одминуваа и секоја ноќ сонувавме камиони што нѐ чекаа за да нѐ вратат дома, зашто беше речено дека по дваесетина денови ќе се вратиме... не знам зошто и не знам кој ни рече дека тука ќе дојдат камионите и тука секој ден ги чекавме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се чини дека тука почнува дваесеттиот век и влегуваме во деветнаесеттиот и можеби уште подлабоко во времето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Само тие потсетуваат за сето тоа дека тука, во македонските села и планини се случи злото. За нас најголемо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Местото не покажува дека тука имаше гробишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ама не сум слушнал дека тука во Перењас имало ваши луѓе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Остана само кажувањето дека тука тие силно го држеа клучот, но на друго место пред силниот налет на владината војска и клучевите и силните порти се скршија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Глетката не омаѓоса, небаре ни го одзеде здивот, но не израдува со чувството на надеж дека тука по некоја недела или две ќе се собира лебот и дај Боже да го има за сите...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Човекот вели дека тука некаде имало фабрика за цигари, ама точно не знае каде се наоѓа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некој од селаните излезе напред и почна да им вели и да ги моли дека тука посигурен ни е спасот и дека во Долно Дупени, Љубојно и Брајчино си имаме роднини и кај нив ќе си останеме додека помине лошото и потоа ќе си се вратиме дома. – Не! – рекоа нашите партизани и ги вперија цевките кон нас.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ти реков дека тука не преселија за да ја градиме железницата и фабриката и да копаме хром...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Претпоставувам дека тука е селската меана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Или потсетува на свирепата, жестоката, јаросната и суровата расправа и потврдува дека тука се уште е жива дивата, слепа и глува омраза запечена под црнилата на графитот?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На одење забележуваме дека тука времето како да застана, иако селските куќи се поврзани со кабли за струја и скраја од селскиот плоштат стојат два трактори.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Местото каде што стоеше до пред малку сликата на мама беше празно, но се познаваше дека тука имало слика.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тука можеме да се согласиме со Pascal Bruckner, којшто аргументирано (со набројување на големи историски грозотии, направени под маска на висока култивираност) го застапува мислењето дека врската меѓу културата и моралот никако не е сама по себе разбирлива, дека е илузорно развојот Margina #32-33 [1996] | okno.mk 101 на слободата да се условува со образованието и дека на пример читањето романи сѐ уште не нѐ прави потолерантни. 1 Finkielkraut спаѓа меѓу оние критичари на популарната култура (и како што му прилега на еден филозоф, критичар на духот на времето, воопшто), што нѐ восхитуваат со блескав, изострен стил и богата ерудиција (треба да се признае дека во тој поглед противниците на популарната култура честопати ги надминуваат поборниците), но и покрај тоа не можат сосема да нѐ убедат со своите судови. Finkielkraut се обраќа токму на оние што за мизерната состојба на современата културна, политичка и општествена сцена не наоѓаат убави зборови и при тоа никогаш не забораваат да го наведат единствениот виновник: популарната култура во сите појавни облици (би можеле да речеме дека тука се среќаваме со своевидна форма на нетолеранција!).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Според мислењето на Finkielkraut живееме во време на feeling, на општа ревитализација на вредностите и отстранување на разликите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Демократијата овозможи сите да имаат слободен пристап до културата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зар не гледаш дека тука ништо не може да се измени, да се додаде или одземе, во тоа е совршеноста на песнат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нема сомнение дека тука нема да биде така лесно окупационите власти да се ориентираат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Токму тој вртеше со главата велејќи дека насилството не е решение и дека мораат да научат како да се почитуваат бидејќи мораат да прифатат дека тука отсекогаш живееле заедно и дека така и ќе остане.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чудно што баш во таа ситуација се присетив дека човекот пред мене се вика Стојан, и што тоа веднаш го поврзав со една мисла на Димитар Талев во “Преспанските камбани” дека сите Стојани во Македонија се дојдени од село, и што, најсетне, дури не по сопствена волја, се насмеав а човекот, не сфаќајќи што ми се мота низ главата само ме прекори дека тука нема ништо смешно, дека вака било, онака било, главно само за тој фамозен ѓон зборуваше, и за тој Шилото кај кого требаше да отидам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не, тоа воопшто не беше неговото малку подзамижано десно око, сигурно мнозина би помислиле за него дека е стаклено, бидејќи и впечатокот беше таков, но за оној што знаеше дека тука нема никакво стаклено око, провалијата на нескладот на тоа преку секоја природна мерка подуено лице изгледаше уште поголема и уште потешка за одгатнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Меѓу стеблата во снегот стоеја вдлабнатинките од испаѓаниот окит, како единствени измешани дири, што покажуваа дека тука наодамна поминал со својот палав чекор на заводник тој јужен ветер, а потем отпатувал натаму во длабините на шумата, од каде што сега, заедно со она трубење, се слушаше како понекогаш прикрцкуваат гранките, кои сосема им се подале на неговите топли игриви прегратки, така за тој да може дури и да ги однесе на својот пат и остануваа скршени со онаа слатка болка на трудницата, или пак продолжуваа ритмично да го повторуваат своето занесено стенкање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Арсо сакаше да му каже некој утешен збор, просто да се досети дека тука има човек кој ја знае неговата мака и му е близок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога ѝ ја допре ногата, едно гласно офкање јасно му покажа дека тука нешто не е во ред.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега имам чувство дека тука ми стои некакво перце. Толку си лесна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека тука ќе му биде крајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека тука времето вистински стои.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веќе беше доцна ноќ и домот тонеше во онаа позната глувост, - се чинеше, смртта тука одамна е гостин и дека тука се изгубил и последниот зрак на живот. Сите ние сме мртви, сенки.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И една вечер, кога во собата немаше никој, се спушти низ прозорецот држејќи се за заврзаните чаршафи од креветот и кога се најде на тротоарот крај болничкиот ѕид, помисли дека тука ќе испушти душа, но пак нешто го поткреваше и го тераше да продолжи, да бега.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А тој се криеше во грмушките крај патот што води од селото кон полето или крај патот што води за во планината, зашто знаеше дека тука мора да поминат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тие се преправаа, можеби дури и веруваа, дека дошле на власт без своја волја и за ограничено време и дека тука некаде зад првиот агол, се наоѓа рајот во кој човечките суштества ќе бидат слободни и еднакви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Богуле го слушаше отсутно и одвај чекаше да запре со зборувањето управникот, зашто знаеше дека тука не се работи за тоа дека умрел татко му, туку телеграмата е само можност, изговор да го ослободат од училиштето и интернатот, да го пуштат наколку дена дома, како тогаш што го пуштија кога му јавија дека дедо му е на умирање.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако говориме за иднината, не смееме да заборавиме дека тука тече незапирлив алгоритам: луѓето што ја измислиле парната машина, никогаш не би се сетиле да изградат огромен брод на парен погон, со што би ја употребиле својата технологија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Уште важи дека тука можат да се вртат многу пари.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас мислам дека тука, во градов, живеат неговата жена и децата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да ѝ биде јасно дека тука, во таква куќа, во оваа држава, не ѝ е местото. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Налетав на дузина интелектуалци мудруваа гласно ко кучиња чопор се јадосав, сакав да ги ишамарам сите сметав дека тука не припаѓам воопшто Од сите тие повраќаници гнасни почна да ми се превртува желудник блеев ко теле во ѕидови празни во салата не видов ниеден згоден задник Се чуствував како бескомпромисен лудак од тие бескорисни пијавици гадни со дебели задници фотељи што дупат одвратни џганови интелектуални Отидов до паркот и налетав на старци заљубени парови се шетаа често во паркот не видов интелектуалци го вратив спокојот и срцето на место
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Веќе се најгоре, на самото теме на тумбата и токму помислува Пелагија дека тука на оваа највисока точка дедо Костадин заслужува да биде закопан, кога поворката запира пред веќе ископан гроб, а од средината на селото се огласува големата камбана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Некогаш ги „гланцам“ и тогаш испаѓаат послаби од оние што се запишани без местење.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми се причинува ли дека тука писателот е извесен тенденциозен, па затоа го користи Хорацио во намерата недовршеноста на своите творби да не им ја земе за книжевен минус, туку за симпатична предност?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Знаев и порано дека тука луѓето доаѓаа секоја година.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некој рече дека тука е границата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Арно рече некој дека тука ќе не имаат на чист нишан, ама командирот наш од горе сакаше со дуљбија да гледа наоколу, та нареди: - „Тука копајте!“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога покрај него застана Пандо со полна лименка и со две парчиња сув пченкарен леб, Нумо, рече: - Добро велиш, Пандо, дека тука, во Прењес, не може човек дури и да полуди...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа слушнав на Македонски: - Свртувајте назадечки и преземете ги децата!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бидејќи сите го сакаа и го сожалуваа Мирчета, рекоа дека тука бездруго ќе е виновен и Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Може да се каже дека тука Хабермас му дава предност на првиот елемент во однос на вториот, т.е. рационалната критичка дебата ја става пред учеството.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Заедничката критичка активност на дебата и јавниот дискурс се заменува со пасивно консумирање на културата проследено со „аполитична друштвеност“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Никнува од самиот камен и помислуваш дека тука, случајно се ниша тоа на самиот раб помеѓу животот и смртта: сиво и безизразно, со цврста кора и безброј боцки на неа.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Огништето кажува дека тука некогаш седеле тројца.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Само наблизу поставените стражари, вооружени со автоматско оружје, навестуваа дека тука некаде има нешто важно и нешто поважно треба да се случи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќератајата низ дуљбија мора да видел дека тука имам мажи во години.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да, костени... ту, бре, како сум заборавила дека тука, во оваа село, има костени.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се добива впечаток дека тука е свежо изорана нива.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем ти мислиш дека тука дојдоа извежбани?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Крцкаат пружините, а таа се стресува и и се присторува дека тука близу слуша рафали...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Прикаската ви ја раскажав за да знаете уште од сефте дека тука ние на прво место ќе се бориме со незнањето ваше, а на второ со неумеењето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Се раскажува дека тука, во куќата, во старо време, се криела страшна разбојничка дружина, - ми објасни дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но увидувам дека тука и таму таа требала да произведе исти ефекти.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Викнав пак по чичко ми, а тој ми викна: Тргни се, тоа се сигурно нашите борци што пукаат, не се известени дека тука сме ние ударници.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас веднаш се сетив дека тука некаде во куќата имаме пушки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од левата страна на педесет сантиметри доаѓаа куршуми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се обѕрнав наоколу, немаше жив човек. Само кокошки, мачки и кучиња шетаа низ дворот, а според тоа како изгледаше околината, веднаш сфатив дека селото е сиромашно и дека тука луѓето скромно живеат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаев дека тука нешто не штима.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Круто го одбив, велејќи му дека тука е дојдено моето момче со кое претходно бев скарана и сега се смиривме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како да ми беше многу јасно дека тука некаде се ближи крајот на нашето убаво дружење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)