Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

За душите на тие над кои шеесет години замрачи мрак, запаливме свеќи за да засвети светлина над нив, да болсне светленце и да заживее и остане траен споменот за нив дека не се заборавени...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Извикуваа пароли во кои славеа прогресот на народниот дух, ослободувањето од дотогашните лажни вредности, викаа: „Да живее народната уметност!“, ги застрашуваа сите оние за кои сметаа дека не се декларирани.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не, не грижи се, велат дека не е боен отров...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ти велам јас дека не е тоа лозје за тебе...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Знаев дека не гине толку лесно. Михајло Горачинов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Бројани ми се годините, му вели Стојан Пејкоски и дека се бројани знам дека не се многу, му вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И дека еден ден тоа ќе служи за разонода На широките народни маси Евентуално и како рекламна порака На некаков вињак произведен во Загреб Знаеше не дека не знаеше Цезар и за Брут Ама напати не сакаше да знае дека знае А тоа несакање си има цена Секое сакање и несакање си има цена И од тоа може да се направи еден огромен ценовник На империјалните сакања и несакања Може да се направи и цела историја На зголемувањето на цените на главите на императорите Од Цезар до денешни дни

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Има кај нас некои обичаи што сами по себе не се лоши, ниту некој помислува дека не чинат, а сепак од нив може понекогаш да произлезе незгода.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

ФЕЗЛИЕВ: (Се прави дека не го чул Ивана.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Колкупати горе во планината ќе ме поткренеше од сон неговиот глас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Шестото навистина го испи малку побавно, но никој тоа не го забележа, на седмото виде само Трајанка и ѝ затупка срцето што ќе излезе победник, на осмото децата почнаа да му се смеат дека не може ни колку едно женско да биде јунак, на деветтото одвај го качуваше ридот а кога дојде до половината на десеттото, којзнае како стана, но се закашла и не го допи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога почна да не ми се живее Сфатив дека сѐ уште не сум се родила Кога ми се смачи од зборување Сфатив дека не знам ни да гугам Кога ми здодеаја луѓето и гужвите Сфатив дека всушност сум длабоко осамена Кога решив да променам сѐ Веќе беше доцна! 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Необично беше тоа што изгледаше дека не само што ја загубил способноста да се изрази, туку дека дури и заборавил што е тоа што првобитно имаше намера да го каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Моите господари и самите ми укажуваа (се правдав пред тој Никола Леко) дека не ги интересираат моите интимни размислувања; дека од мене не бараат никакви предавства, дури ни самоинцијативи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Потсетувајќи се на тоа а во контексот на оваа медитација, сѐ повеќе се уверувам и осознавам дека не само не е едноставен туку напротив, дека е многу сложен и честопати несовладлив проблемот авторот сестрано да го согледа и проучи феноменот на видливото.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но кога си помисли на поповскиот живот, на сите оние облаги што ги уживаа поповите, тагата го остави и во душата сети леснина и така радосен си дојде на манастирот и му ја предаде иконата на дедот Сталета со изјава дека не мисли веќе да се главува кај него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кон пријавата за упис на основање на друштво во трговскиот регистар, основачите поднесуваат лична писмена изјава, заверена кај нотар дека не постои некое од ограничувањата 235 од овој член или друго ограничување, определено со овој закон, за да основаат друштво (чл. 29, ст.6 од ЗТД).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Арсо сфаќа дека не може наполно да владее со себе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И видикот го проширив за и другите да видат дека не може така лесно од небидници – да бидат!

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Излегуваш надвор за да провериш, кинисваш низ улица и некој со тегет трака на реверу ти објаснува, дека не можиш да поминиш по твојата вообичаена маршрута. - Зошто бе? - Како бе зошто?

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Зедов цела шницла и исто како претходниот ден ја набутав во уста и полуизџвакано ја изголтав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Не е в ред така да се гледа на овој проблем.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Според Чанга со козјото прашање во почетокот, се занимавале во Информбирото и дека не бил заземен единствен став, ами било оставено секоја партија, негова членка, да го решава според специфичните услови во земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гледајќи што не е „разговорот“ можеме барем да добиеме некои идеи за тоа што значи зборот и како да го употребиме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа беше веројатно прв пат да почувствувам како јадот и лутината, се прелеваат и во мене и како со лутината се јавува и потребата да се искаже таа лутина, или барем да се стори нешто што ќе ја намали.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Раката потклекна, и сфатив дека не можам да убијам ни од сочувство, а камоли од омраза!

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Не те зафати бура, а така нешто во тебе се скрши, во твоите мисли, во твоето чувство кон луѓето и светот нешто се променило и сакаш себеси да се убедиш дека не постоиш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но, веднаш забележав дека таксистот не се движи така како што е нормално, туку заобиколуваше низ разни улици и си помислив дека ја користи ситуацијата дека не сме тукашни па нѐ вози по заобиколен пат за да може да земе повеќе франци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сега Соколе гледа дека не сака телото, ами душата е таа што сака, и ако душата не нашла љубов во животот, ќе запилкува за неа како орле за вода над пустине карпи, дури не ја најде својата гроба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но најраните научници, како Њутн, беа филозофи и алхемичари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Што се однесува до ковчезите за сахрани, јас најсериозно сметам дека им минува времето. Наскоро ќе се најдат на отпад.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

АНА: Зошто мислите дека не носам гаќи? СИМОН: Носите? АНА: Не е Ваша работа.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А завардувам дали ќе видам некој, не да речеш дека не завардувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Богами, ми се пристори дека сонувам, дека не сум со сите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На моите раскажувања им веруваше само Чом, мачорот на Стрико Шило.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Детето-слушател на првобитните приказни ќе биде разочарано кога, како возрасен читател, ќе открие дека она што го сметал за најчиста вистинитост на своето искуство - и како несомнена стварност - било само „литература“, зашто ќе се покаже дека не сме „сами“, односно единствени, за кое пишува Томас Ман, но и нешто повеќе од тоа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Па, нели си му зборел на дечко ми дека не сум доволно добра.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Велат дека не можеа да го скротат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Иако по некој период му го простив тоа и се чинеше дека за кратко време сѐ ќе си дојде на свое место, се случи уште едно негово извинување, дека не може да дојде на закажаниот состанок, во нашето, до вчера, омилено бифе.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Морам да признаам дека не бев размислувал доволно кога одлучив да ја кутнам тополата за да имам материјал при преуредувањето на воденицата во викендица. Изгледа заборавив да ја кренам главата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Е, де, јас колку да прашам. Зборот дупка не прави. Ајде, дај ги картите!“ забрзуваше Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се прашав: „Господе, можно ли е дека не нѐ слуша, и дека навистина, додека го гледа дождот, за неа не постои ништо друго?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се завртува остро и Данче, која иако се преправа дека не ја интересира за кого е порачката, напнато сѐ слуша, и протестира.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иако тоа е можеби навредливо за сите останати видови поезија, кои излегува дека не се напишани со мислење (а како ли би биле напишани тогаш?), кога е во прашање оваа на Вероника одредницата е сосема на место.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Повеќепати го оставаше весникот незадоволен, дека не наоѓаше ништо да го пренесе во нејзина близост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Набргу почувствува дека не може да дише, дека ѝ се сушат шкргите и кожата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секогаш кога ќе ги чујам луѓето како велат дека не можат да комуницираат, си припомнувам на една реченица од социјалниот сатиричар Том Лерер (Tom Lehrer): „Би сакал сите луѓе кои се жалат дека не се способни да комуницираат да бидат барем толку учтиви да замолкнат.“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но, кога стигнаа до малото портиче од дворот на Дора, таа му го затвори пред нос и му рече дека не го пушта внатре.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се разбира побрзав да му објаснам дека не сторил ништо лошо.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имав речиси четири дена да го убивам времето во Женева.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На одарот од другата страна обично е испружен Бај Шишко, ако не потпевнува тогаш со гласовите на носот кажува дека не треба гласно да учам француски или руски за да не му го растурам сонот, меѓутоа не можам да сфатам како забележува или како станува свесен дека не учам и дека внимателно сум се спружил држејќи си ја главата со двете дланки зад тилот, тогаш се открива дека не ни спиел, не ни потпевнувал, туку само демнел миг кога ќе се опуштам за да почне разговор со мене.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој навистина згрешил кога одбил да замине во духовниот свет бидејќи ми е познато дека добил таква понуда кога се возобновуваше нашата црква.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Изгледаше дека не постои час од денот кога таа не маршира помеѓу коритото и жицата за сушење алишта, наизменично полнејќи ја устата со штипки и пеејќи од срце страсни песни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Би настанала вистинска јазична војна во Европа, па и во светот!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го спомнав и Ѓурчина. Реков дека не можам ни да си замислам а камоли да поврзувам некого од нив со приказната што го интересира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Двајцата монаси го продолжија патот и по извесно време оној другиот, не можејќи повеќе да се воздржи, му рече на првиот, „Знаеш дека не ни е дозволено да допираме жени.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Така Сатурн Волшебникот следната сабота дојде во санаториумот за душевно болни, со циркуското камионче подготвено за прослава заради враќањето на Марија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ако правиш пак гости, ќе те испратам кај господа, му вели војводата, да не речеш дека не ти кажав, му вели. Ама од лево уво влегло, од десно уво излегло кажаното.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му рече дека не треба да се грижи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа е обид да се постави невозможна метафора, и потоа да се работи со неа и да се види дека не функционира. Тој е гнил соработник!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И сега со чиста совест можам да потврдам дека не го проверував напишаното освен во случаевите кога Даскалов самиот инсистираше да се запознаам со формулациите на неговите оценки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислиш дека не гледаш надолу, туку некаде нагоре, во небото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Најнапред треба да се рече дека не е вистина тоа што го велат оти сега не му било времето да се подига прашањето за народноста на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Еднаш Земанек ми рече дека не може да дојде на кино со мене, иако јас имав извадено карти, и сакав да го изненадам, оти токму се даваше Големиот Гетсби, филм според неговата омилена книга.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа ќе биде третата голема револуција во човековото поимање на светот и себеси, по онаа на Коперник и Дарвин: Коперник му покажа на човечкиот род дека не е центар на универзумот, Дарвин му покажа – дека не потекнува од Бог туку од мајмун, а јас – дека човекот не е она што мисли дека е.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знам дека не беше будала, го познавав во коски, а еве ѕида вакво едно ѕидиште, будалска работа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Веќе се согласивме дека не се согласуваме. Идеите не нѐ прават идеални, ниту верувањата верници.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Не дека беше имун за елегантност и дека не сакаше да менува повеќе одела, туку просто речено: не можеше да ги пушта нозете повеќе од што му беше чергата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од тоа се плашевме и ние. Испаѓаше дека не ни останува ништо друго освен да чекаме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

„А Партијата вели дека не се четири, туку пет - тогаш колку се?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја губи врската со пријателите од Кембриџ, а Расел во фуснотата на „Воведот во математичката философија”, која е објавена 1919 година, признавајќи дека на важноста на поимот на тавтологијата за дефинирањето на математиката му укажал „мојот поранешен ученик Лудвиг Витгенштајн”, додавајќи дека не знае дали Витгенштајн го решил проблемот на дефинирање на „тавтологија”, „или дали е воопшто жив”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но уште веднаш во слизнувањето му се пристори пред погледот и тој успеа во еден миг да здогледа некакво помрднување; наеднаш имаше впечаток дека не е сам по таа угорница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

АРСО: Ама зошто да го земеш, чорбаџи Теодосе, не ти се бендисува, кога за ништо не чини! Зошто ти е такво батал, јагурида...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Јас му објаснив што е и дека не може таква повреда да се преврзе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А токму тоа значење, како и да го толкуваме, е причина за неговите необмислени постапки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Акиндин е веројатно вториот мошне значаен Словен, кој по Климент Охридски успеал да стане познат во Византија, а и во соседните земји.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти бев благодарен за тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Човеков си дозволи една сосема неприродна поза: глумеше дека не го забележува моето наближување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Даскалов е и премногу сериозен за да стори таква пакост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не знам што размислуваше Билјана. Ми се чини дека не ми верува во тоа што ѝ го велам.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Без премислување еден од монасите ја зема во прегратка и ја пренесе преку водата, спуштајќи ја безбедно на другата страна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Депонијата веќе е ставена во пробна работа и некои стручњаци велат дека пробниот е успешен, а некои - дека не е успешен.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Борците се побунија дека не е праведно да се борат со Шиптарите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сфати дека не е расположена да зборува ниту за зимување, ниту за летување.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ме погледнува и таа, ама се прави дека не ме гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само јадење не барај ми! оти таа знае дека не е на арно кога некој ти бара јадење.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Секако дека не го дозволив тоа и среќно си заминав.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Борис со биноколот забележа како откон селото Будимерци се движи народ; препозна дека не се селани, ама не личеа ни на аскери.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но исто беше јасно дека не може да се остане само на онаа секидневна потреба од исчекување.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ударот со токмакот по тилот го фрлил, зазбивтан, крај патот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислам дека не знаев да ја читам Луција, да го толкувам јазикот на нејзиното тело.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Повремено ќе се пипнеше овде онде, за да се увери дека не си замислува само дека неговите мускули стануваат позаоблени, а неговата кожа позатегната.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најпрвин, таа се обидела да ме брани; тој уште пожестоко ја нападнал, и тоа на партискиот состанок пред сите таму; таа плачела, а тие, другарите од партијата ја прашале дали можеби плаче затоа што чувствува некаква блискост кон мене. Таа рекла дека не чувствува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сарафов и во своите спомени признава дека не очекувал од гемиџиите такво нешто.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Мечката знаеше дека не ќе може на мир да ја насити својата глад, која беше толку неиздржлива во неа, што дури беше ја скорнала и од нејзиниот тврд зимен сон, сѐ додека се двајца, сѐ додека тој стои тука. Едниот мораше да отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Не сфаќам, - му велам. - Знам дека не сфаќаш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Едноставно чувствував со целото свое битие и сега, дека не би можело да биде поинаку, па макар и двете да останевме под урнатините на куќата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Нејсе, тој се исповеда пред сите дека не е поп, но само „црноризец“ — калуѓер.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се гледа дека не му носи, не му повти душата. Се натура на предниците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се опив и плачев: велев дека ја сакам, дека не смее тоа да ми го прави (во пијанството се однесував како Луција да ми е венчана жена); потем Земанек, на мелодијата на една стара народна песна (беше жива фонотека за стари народни песни), почна да пее „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“, и јас му се придружив; бевме сосема пијани и пеевме само едно исто: „Луција курва убава“, „Луција курва убава“, „Луција курва убава“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Уште повеќе се вчудовиди кога откри од една нејзина случајна забелешка дека не се сеќава оти Океанија пред четири години беше во војна со Истазија, а во мир со Евразија. Тоа малку го исплаши.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Митот за убаво пишување е дел од буржуаската одбрана.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Разните деконструкциски анализи испишани последниве педесетина година нагласуваат дека не постои објективно, непристрасно стојалиште бидејќи науката е само постапно осознавање дека целокупната човечка мисла, човечкото знаење во целина, носи особен печат и ги пренесува интересите на оние што ја обликуваат. 22 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Следуваше звук на истрел и пред него со огромна брзина се редеа чудни слики на кои не им го знаеше потеклото (знаеше само дека не е во кино).

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нејсе, мислам дека не постои нешто појако од истодобни љубовни бранувања.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Сепак, – продолжив јас, – колку време јаваш секое утро? – Само ова утро, – рече тој. – Ја зборуваш ли вистината? – реков јас. – Се разбира дека не, – рече тој, – но. ако нѐ откријат, тоа ќе треба да го речеш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од тоа произлегува дека трите супер-држави не само што не можат да се освојат една со друга, туку дека не би добиле ништо дури и кога би го сториле тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ме праша дали се сеќавам на шампонот со кој сум ја миела косата додека сум била во училиштето; реков дека не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стигна некако до чебренскиот манастир, ги соблече Ѓорчевите кумитски алишта што ги зеде од Чачовци кога Ѓорче замина за Битола, ја наметна поповата антерија и долама, ја кладе поповата шапка, а бидејќи пооди некој месец и друг небричен и нестрижен се направи токму „папаз ефенди“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сретнав еден таков мајстор, беше дојден од престолнината, мислам Ресенечки се викаше: умее и витрина да обликува, и легла, а и маси и столови какви што користел само некој француски крал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој со болка во влажните дланки и колениците се исправи од калдрмата, и потрча не сфаќајки уште дека не е ранет и дека само се лизнал.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ми се чинеше дека не дишам, ми се чинеше дека не чувствувам ништо, само допирот на неговите усни на моето теме, и топлината на неговиот здив што мирисаше на алкохол, и цврстината на неговите раце што ми ја притискаа главата во неговите гради.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А јас знам дека не сум била: којзнае од кога не сум се видела со човекот. Со Никифор Абазовски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Говореше дека неколкупати во животот имал прилика да му се укаже силна светлина, и дека не можел да сфати како никој околу него не може да ја види; таа светлина, велеше, во неговите сетила побудувала и некаква раскошна музика.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Би сакале уште да спомнеме дека не ја сметаме оваа студија за завршена целина која нема потреба од евентуални подобрувања.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ужасната врска на коренот говори дека не владее поразениот, но дека и победникот и поразениот имаат автобиографија на големи страдања, и секој на свој начин: секој светец има своја карактеристична брада и одежда.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сакав да речам дека не е потребно да одиме в село.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Мамо, се сетив тогаш – што го нема бато да се јави од Лондон?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Што ми фали пак мене? - Ништо, ама не знам зошто сте вие машките такви, кога некој ви се допаѓа, не го кажувате тоа отворено, јасно и гласно, туку сѐ нешто изведувате – реков и во тој миг се сетив на Игбал.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Што значи дека не мора да бидеш хомосексуалец за да правиш така.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

(Дури и да сте мислеле дека тоа е музика, признавате дека таа допрела до вас преку ушите а не преку очите, а и тоа дека не сте ја пипкале со рацете ниту сте се шетале по неа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

А ако се доразболат овдека, ќе умрам од мака дека не сум отишла. За никаде не сум.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ќе те обесат, абдалиште. Кажи дека не си виновен, дека Онисифор Мечкојад сака да се извлече со тебе.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По добивањето на отказното решение нашиот соговорник, заедно со уште двајца други работници (еден од Скопје, а друг од Куманово), поднесоа приговор до работничкиот совет,3 во кој наведоа дека отсуствува елементот на вина, бидејќи тие натовариле точно онолку колку што пишувало во кантарската белешка и во испратницата, како и тоа дека не се сослушани да дадат изјава во своја одбрана, а не им е оставен ниту гарантираниот отказен рок кој им следува согласно Колективниот договор за Агро-синдикат и Здружение на водостопанството.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

— Бујрум — бег, си ме викал? — проговори како со туѓа уста.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толку многу длабоко навиките се вкоренети во човечкиот живот, но мора да се ослободиме од идејата дека не е можна промена.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во погледот можеше да му се прочита дека не му е право што му е откриено врталиште од друг – туѓ и непознат другар.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Признај дека не го сфати тоа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Синот од срам сакал да се направи дека не пуши, но стариот вака го поклопил: - Запали кога веќе си почнал да ја смрдиш таа смрдеа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Алајко и Мире не му одговорија, само со погледот му дадоа на знаење дека не се дојдени по добрина, туку со сериозна задача, која треба да се реши и изврши веднаш, неодложно и на лице место.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но смекнувал, во него надоаѓал прилив на позната растревоженост. Се чувствувал виновен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дали се внимавало на тоа? Дали доволно се внимавало на тоа? Мислам дека не.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не дека не се прелажа многупати поради тоа, не дека вниманието што го покажуваше за сѐ не го плесна како шамар.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Едното значење беше дека не се верни оние зборови што ги изговори тој во стравот, а дека е верно оти нив ги сврзува најчиста љубов.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А Семјон се прави дека не слуша!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но сенката од зад ламбата како да го беше наслушнала моето размислување па таа самата побрза да објасни дека не му припаѓа на другарот Ѓурчин: - Со другарот Ѓурчин внимателно ги разгледавме изјавите на обвинетиот - почна да објаснува сенката од зад ламбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во неколку наврати нескриено и тенденциозно ни се префрлаше дека не ги потпишуваме своите текстови и дека се криеме зад таму некакви си псевдоними.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- На кого му раскажуваш - мене? Да помижам ли додека баеш?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Македонците фатија да се задлабочуваат во прашањето за нивната народност и интересите, и дојдоа до заклучок дека не се тие ни Срби ни Бугари; дека нема за нив ни бугарски, ни српски ни грчки интереси, а дека има само македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но за жал бев свесен дека не располагам со многу податоци што бездруго ќе ја збогатеа таа вистинитост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа што сте геј- маж не значи дека не мора да учите како да станете геј- маж.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Уште не беше утро. но беше лето и во муграта имаше достатно светлина за да знам дека не сонувам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„О, како убиството да е помалку ужасно? Немој да мислиш дека не сум помислила и на тоа. Можеби ја убило копилето кое ја затруднело, ха?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но што беше она на што сега мислев и бев уверен дека не само го согледувам туку и дека можам, да го изразам со зборови, да го запаметам како кажување. Ебати бељата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А и учителот не го разбираш убаво, па тој ќе се налути дека не го разбираш, ќе земе прачка, и - рас-трус, ќе те шврка со прачката по прстињата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме збуни дрскоста, а морав да се здржам, морав да покажам дека не ми се тие рамни за да се инаетам со нив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И потем си реков: „Никаква. Но тоа не значи дека не треба да постои“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стоеше така, а знаеше дека не треба да стои, знаеше дека нема време за размислување и двоумење.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во поглед на работната атмосфера во оваа установа, за период кога беше директор – Зефиќ оправдано смета дека не може објективно да ја анализира ситуацијата од перспектива на останатите вработени, бидејќи таа ним им беше „надредена“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тогаш во Пионерскиот дом почнавме да се подготвуваме за Првомајската парада и веќе знаевме дека не е убаво да се лаже ни за први април оти тој што лаже и краде и цел живот ќе има вошки и ќе носи ѕиври.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

А тие продолжија: Си го упропастила брашното, и почнаа да ме убедуваат дека не е еднакво житото од нашето поднебје и од нивното.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Хелвиг очекуваше дека тоа ќе ја орасположи Марша. Но по нејзиниот израз на лицето виде дека не е така...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

По некое време, виде и рече дека не било премногу, дека со лековите ќе запрел огнот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ова укажува дека не е доволно некој маж да биде хомосексуалец за да биде и геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Правејќи се дека не го гледа, се упати директно во негов правец.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но Семјон ме предупреди, и тоа уште таму, пред онаа тешка огромна порта, дека не смеам да бидам многу љубопитна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со тоа потврдувајќи нешто многу значајно: дека не е битно каде сме, какви дневни обврски имаме, со што сме ангажирани - поезијата може да ги најде своите патишта буквално во секоја и најмалечка клетка од животот.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Но знам дека не можам да се грижам за нив онака како што се грижеше Клара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еве во што била работата. Мајка Евгенија ѝ рекла на Маријанти дека не смее од децата да прави војници, дека не смее да држи таков ред каков што воведе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Веќе беа уништени столетните јудејски гробишта, а мермерните плочи со вековно старите натписи, сведоштва за едно милениумски долго постоење на децата на Израилот на овој простор, беа продадени на грчки контрактори за да бидат користени како градежен материјал.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Мило, се плашам дека сѐ повеќе наликувам на кучкана на Кавракови што најмалку два-три пати годишно наидуваше по каменливата патека а знаев дека не доаѓа по сув краешник. Не ја водеше гладта“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но кога се сретнав со нејзиниот поглед веднаш сфатив дека не сум во право.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога ќе го повикаат на изложба, тој инсистира дека не може да патува сам, туку треба да го следи сопственикот - неговата сопруга.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кадијата се наврати нешто во кадилакот и кога погледна преку прозорецот и ги виде селаните на чело со добро познатите нивни водачи поп Јаков, Димитрија и други што беа пред две-три недели кај него, јасно му стана дека не идат олку луѓе кај него за арно.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но кога таа ми објасни дека не можела да поднесе да биде жена на човек кој станал кодош, слуга и полицаец на туѓинска држава, каков што беше и оној кај нас Црн Киро, не можев а да не ја оправдам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тврди дека не нѐ убива висината од која скокаме, туку нашата сопствена тежина.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Во еден момент мислам дека преовладеа сознанието дека не постои некоја и премногу значајна посебност кај Роман Гигов што би нѐ упатила кон прекарот Грофот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Методија праша што треба да помогне натаму, но Симон му одговори дека не треба ништо, дека е добро што свршиле работа и го извади пријателот од влезот надвор и таму отпростум испија двајцата по една ракија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не, подобро е да мислиш дека веќе десет години не е жив и дека не ќе го видиш веќе никогаш. Тоа не боли толку.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И кога таа, сосем скапната, безнадежно ги склопи крилјата, простувајќи се со животот, тажна дека не ќе може да го види своето родно гнездо и да ја сети пролетната радост на децата, одеднаш забележа на темната плоча од морето некаква светла точка.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Но, работодавачите најдоа свој специфичен начин на изигрување на оваа законска одредба – а тоа беше преку носење на т.н. нова систематизација на работните места, во којашто, намерно, го изоставаа работното место на работникот кој бил прогласен за технолошки вишок, или, пак, само го преименуваа – сѐ со цел да прикажат дека не станува збор за истото работно место. 40

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- Не те разбирам – мислам дека ми рече таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Шефот на станицата, оној добар човек со црвена капа, а и со црвено лице, одеше од оган до оган и ги храбреше луѓето, велеше Оние од вашата Македонија ќе го пуштат срцето, велеше, и тие имаат душа, луѓе се, ќе сфатат што значи ова ваше преселување на станицава, велеше Знам дека не е целата работа само да се има плодна земја, дебела вода, бел леб и стреа над главата!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кажуваат дека денеска пристигнале на скопската станица, дека не се само тие, моето семејство, туку дека има многу вагони полни со семејства.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Едниот, дека не е намќор и накренат и дека е подготвен на милост; другиот никогаш да не заборави од каде произлегол и така да си ја најде мерата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ги наоѓаме и таму каде што сме мислеле дека не постојат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Уште тогаш јасно му ставив на знаење дека тоа што го работи не го ценам, зошто знам дека не е вредно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Прости ми другар Даскалов и веднаш речи ми дека не треба и не смеам да заборавам оти во животот никогаш ништо не се враќа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ти си идиот“, рече Земанек. „Гледаш дека не те сака“ рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако беше жива се ми се чини дека ќе се радуваше на секоја моја несреќа. Таква мајка ме роди“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ваквата систематизација, во 2008-та, ја врши тогаш новоназначената директорка (С.Гавриловиќ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пела со восхит зборуваше за учителката, за неа таа била друга Богородица, сите дечиња за неа биле деца мои, исто како што ги нарекуваат нивните мајки, ја слуша и открива дека гласчето ѝ е милозвучно, лицето насмеано и мило, а тој само понекогаш ќе речеше дека не знае каква е неговата учителка, дека за тоа и тоа тие досега не зборувале, или дека нему подобро му е крај големата река отколку да оди на училиште.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Имаше причина да се дојде до заклучкот дека, за да биде полегната тревата и на неа да биде оставен отпечаток од формата на змијата, змијата мора да лежела таму долго време, нешто што се чинеше дека не е можно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Се разбира дека не смееме да ризикуваме“, се согласи Винстон дисциплинирано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа кон мене се однесуваше како Конан Варваринот и беше убедена дека е нова Лиз Тејлор. Каква заблуда, Тики.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И Чако сети дека не идат од мака и лае.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Реков дека не, и дека политиката не ме интересира.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Монахот од ден на ден ни ги соопштува своите сведоштва, придружувани со пораката дека не треба да ја исклучуваме и опомената, како значаен укажувачки сигнал од неговите записи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Пак ако не е среќа... А мислам дека не сме толку несреќни...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Командата - продолжи Барѕотас, преправајќи се дека не го слушна гласот на Кикицас - командата реши, ти, Кикицас, утревечер да заминеш за Вичо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И, се помешаа сината скопска крв и крвта на една фамилија дојдена отаде Џумајлија Ерџелија Селиште. И знам дека не им беше право на некои.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Барем сега, додека сум во собата сам, можам слободно да заклучам дека сѐ повеќе наликувам на оној наш Кочко, партизанскиот песнопоец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие не можеа да разберат дека не постојат графи кои ќе ја заробат хуманоста и желбата да им се помогне на оние кои работат за да преживеат, скршени во своето достоинство.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

В ред, в ред, тоа не значи дека сите ние не заспиваме и не се будиме со уверувањето дека не сме премногу злочести.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Долнец пак јас го истражував во поединости, особено по она што го откри Симон, но се покажа дека не може да се најде никаков пишуван документ што би зборувал за долнечкото стрелање. И да имало, тоа било уништено.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во првиот момент одглумив дека не ми е познат, иако многу добро го знаев тој човек, а и целата јавност го познаваше како многу контраверзен.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Кој сака, каде сака нека оди, нам местото ни е меѓу нашиот народ.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На крилјата на големиот бран преповторив дека морето нема соседи и дека не се брои за грев ако од големиот бран откорнеш во полза на некое нежно бранче со кое си плачел заедно.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

ОГНЕНА ГУЛЕВА

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ЛУКОВ: Да... Појдете кај неа и речете ѝ дека не ќе можете да отидете со неа в град.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Им даваше морална поткрепа, гледајќи дека не се оставени од сите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Те сакам – ми шепна во слушалката пред да ја спушти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сега ќе треба да одговориме на приговорот дека не умесно и е несвоевремено да ги одделуваме нашите интереси од општобугарските, зашто, од една страна, силата била во соединувањето, а од друга, Бугарија направила толку жртви за нашето ослободување и ќе направела и за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште помалку можевме да разбереме зошто Татко, пред секоја војна и преселба, за нас, децата несетум исчезнуваше, за да се појави непосредно пред самата опасност или по неа кога ќе оценеше дека не била преголема за сигурноста на нашето семејство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не, истите не ми се непознати.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ама тоа што копа не запира да работи, вели, и знам дека не е одозгора, вели, не е ни од градиве, на кожава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Несреќата е само дека не попаѓа веднаш на правиот пат, како да го издава старата интуиција, а правиот потез намерно се крие од него, како што се крие шалаво дете зад грбот на други деца на одморот во школскиот двор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Другите кисело се насмеаја над мојата згрченост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

При минатата посета, кога му реков на Роман Саздов Грофот дека доаѓам врз основа на неговата покана за да дадам некаква изјава, (се разбира, не му го изрецитирав и бројот на канцеларијата во која требаше да се јавам според поканата), Грофот ми објасни дека не треба да им обраќам преголемо внимание на таквите формалности.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Заради него јас уште во седмо одделение почнав да го читам Достоевски и тој ми стана омилен писател (потоа го препрочитував, особено Браќа Карамазови и Злосторство и казна).

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Дојдов тука“ , рече брат му. „Ти знаеш дека не пијам.“ Беше изменет и изгледаше како некој друг, непознат за Отец Симеон; имаше закажарени дамки на образите, проредена, нејака коса, тапа брада под белите усни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Второстепениот суд, со пресуда, ќе ја одбие жалбата како неоснована и ќе ја потврди првостепената 116 пресуда кога ќе најде дека не постојат причини поради кои пресудата се побива, како ни причини на коишто внимава по службена должност (чл. 357, ЗПП). 6. Измените на ЗОО од 2008 година воведоа значајни промени не само во терминологијата, туку и во начинот на пресметка на каматата, бидејќи престана да важи дотогашниот ЗВСЗК (1992) – в. чл. 73 – чл. 77 од ЗИД ЗОО/08.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По часот една нејзина другарка ми пријде и праша: дали можеби кај мене се наоѓа пајакот, брошот на Луција. Одговорив дека не. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во „Ливчињата“, под ознаката : Вечер, 21 октомври, Ѓошо Савев со скудни но бирани зборови има констатирано дека работите се одвиваат во позитивна насока; дека Мис Стон има сѐ поповолни сознанија за Револуционерната организација и за борбата на народот на Македонија за слобода, и дека не е далечен часот кога нејзиниот страв и отпор ќе прерасне во длабоко разбирање и љубов, независно од нејзината оценка дека грабнувањето го смета за несоответно и нехумано.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ајде, бегам јас, кажи му на мама дека не знам кога ќе се приберам дома.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Му реков дека не сакам и дека сакам да одам дома.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Докторката ни рече дека не можеш повеќе да примаш хемотерапија „Носете си го дома“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Позната е на пример синтагмата од турцизмите и башка и барабар, со значење дека не е добро, ниту прифатливо еден народ да живее изолирано (башка) од другите народи, ниту под преголемо влијание од другите што би водело до асимилација.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да знаеш дека не ти гини скусување колку за една педа. - Не повеќе, - рече Србин.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Можеби оваа техника Хичкок најдобро ја искористи во „костимираниот” филм Во знакот на јарецот (1949), кој не беше вистински трилер, па поради тоа беше и отстапување од правилото, а кој комерцијално пропадна, веројатно заради тоа што никој не очекуваше ваков филм од Хичкок. (Од тогаш Хичкок тврди дека не сака „костимирани” филмови, бидејќи: „Не можам да замислам како во костимиран филм некој може да оди во бањата”) . •Како ќе го дефинирате чистиот филм? •Хичкок: „Чистиот филм е спојување на комплементарните делови на филмот во една целина, како што мелодијата е спојување на музичките ноти.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Чувствува дека не требало ни да се роди.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога читам, еве, погоре, за скалите, знам дека не е тоа само литература, што се вели.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас не сум бил повикан како сведок, а ваквите состаноци за него не претставувале покани за изјави туку обични визити на кои тој ги претпочитал разговорите и размените на мислења.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но рече и дека не е во ред така две млади девојки сами без придружба на корзо да се шетаат навечер, па затоа ќе ги отпрати назад.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Прашав, полуцинично (тој „полуцинизам“ веќе беше знак дека не ми е сеедно што почнувам да ја губам Луција, оти таа веќе имаше другари и таму, а не само во училиштето, каде што бев јас!), дали Партијата има намера да организира и кружок по џез и пушење марихуана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ставот на уметничката група WochenKlausur е дека не постои подобар начин да се искористи способноста на уметниците за смислување креативни решенија отколку истата да се употреби за трансформирање на општеството: „насекаде има проблеми кои што не можат да се решат со користење на конвенционални пристапи па на тој начин тие се соодветни предмети за уметнички проекти“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Не сум сигурен што точно ми помага да верувам дека не грешам кога си ти во прашање: физичката големина, препознатливото чекорење на кое многумина веројатно му припишуваат стамени војнички карактеристики, облеката, или што се чини уште поверојатно, нашето долгогодишно дружење?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

— Значи, кој ќе ја извлече подолгата, подолг му бил животот, а кој ќе ја извлече покусата — покус, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Молчев, иако знаев дека не знам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, дури и така растревожен тој сфати дека не сакаше да ја размачка белата хартија со тоа што ќе ја затвореше тетратката додека мастилото беше сѐ уште мокро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со ваквите измени (дали поради незнаење или пак интенционално) се врши тенденциозно израмнување на значењето на институтите „деловна тајна“ и „деловен интерес“ за кои не е потребно да имате правна наобразба за да согледате дека не се работи за синоними во праксата.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Знаев дека го мрази сожалувањето, а тоа можев да го забележам и од фактот дека не реагираше кога јас дури и наметливо ќе ги употребев зборовите што таа последните денови почна да ги одбегнува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ВЕРА: Ние седевме со тебе во мракот во бавчата, од небото паѓаа ѕвезди, а ние двете бевме во бели фустани, како привиденија, и одразот на белата грмушка во леата беше како привидение, и ти, ти ми кажуваше дека не можеш повеќе, дека Лења те исцедува: ете вака.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Не ти се случува понекогаш да размислуваш гласно? - прашувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Гледам кај го врти разговорот: сака да ми рече дека не е време или дека мене не ми е време.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Вели: - „Жална мајка и на мртво дете се радува“ , велеше Лазор Ночески и му кажавме на босот: вака и вака: О л ’рајт штом е така - одете, ми вели, оти многу не сакаше дека не му забушававме, ама патот не е одовде донде, преку широка вода оди патот, ни вели,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Трагичното кај нас е во тоа што многу учиме за да не научиме, односно за да сфатиме дека не сме за школо.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И на тој, по малку перверзен начин, простите консументи на уметноста се претворија во уметници - свесно избрале дека не сакаат да бидат само пасивни набљудувачи, туку активни учесници во создавањето. превод: интелектуална кооператива Изрод 152 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сакам да бидам сигурен дека не се однесува за мене и дека не ми се готви реприза на случката со Кирил Ацев.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

- Не знам! Мислам дека не забележав таков каков што ти ми го опишуваш. - Рада уште малку глумеше „лудило“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој сега ми кажа дека не е крив и дека така наредил воспитачот, а нему му рекле да си ја гледа работата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но Петар, како човек кој во душата никогаш не го засака пишувањето, оти се раѓаш или како писател или како рибар, не сфати дека не е важно дали сите тие луѓе кои жедно ги голтаа нивните проповеди и поуки ќе им ги разберат зборовите токму онака како што тие, проповедниците на Радосната Вест, сакаа да бидат разбрани.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Со ноќи копнеев да ја помирисам, да ја допрам, да ѝ ја расчешлам косата; со ноќи замислував дека Луција ми е жена и дека не се делам од неа, дека правам сѐ да ја заштитам од сите; и целиот свет го замислував непријателски настроен кон нас двајцата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледајќи дека не може да ја уништи, викаше за помош и се обидуваше да излезе од одајата, но не можеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Реков дека сум ја плеснал, и дека не жалам за тоа; реков дури, бидејќи веќе не се плашев од нив, дека жалам што не сум ја исплескал прописно по газот госпоѓицата Луција П.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Како тоа, Доце, кога тој палел ти да не си дома?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И нејзе ѝ беше жал за нас двете, а можеби и за себе и за нејзините другарки, можеби и таа си имаше свои стравови поради разделбата и што знам јас што, но знаев дека не ѝ е лесно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Пред сѐ, моите најрани сеќавања беа сеќавањата за коњите, а моите први копнежи беа копнежите за јавање.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Па, ти реков – она дека не смеам да се женам...

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тој пак намигнувал и рекол дека не сонувал младоженство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подоцна, можеш да се правиш како тоа да било само трик и дека си го рекол само за да ги натераш да запрат и дека не си го мислел навистина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас му реков дека не верувам дека мене ќе ми се укаже такво нешто, оти тоа треба да се заслужи, со чиста душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Збунуваше тоа што сите резултати беа во нормални граници и дека не постои пречка за зачнување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа успешно се вкоренуваше во новата почва, макар никогаш дооткорнато од родната земја. Тој беше свесен дека не постои враќање од егзил... ***

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Навистина невозможно е да се каже во каква умствена состојба се наоѓаше.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Рече дека не сум сакала да одам во училиште затоа што не сум можела да ги научам основните работи; рече дека не умеам ни да разговарам па затоа не одам да играм со девојчињата; рече дека сликањето не е за девојчиња.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш тој рече дека не смеам да постапувам неодговорно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А можеби плачеше дека не може да ми врати.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Престапувам, отстапувам кон џипот, а мислам дека не одам, дека на едно место стојам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На Бошка не му остануваше ништо друго освен да се прави дека не слуша.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тетка Рајна погледна во мене малку збунето и рече дека не е мажена.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

ФЕЗЛИЕВ: Таму каде што го испратија. Ќе појдеш ли или да појдам јас и да им речам дека не можеш?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Како да играме за публиката која ѕемне, која масовно ги напушта салоните откако ќе заклучи дека не се затоплени?“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Перса веруваше во Господовите чуда и тајни и знаеше дека не треба да се растајнува сето тоа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но не мислам исто и за неговите бладања во „Журнал”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Поради тоа, таа започнала да се преправа дека престанала да го сака, дека не може да живее со него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа не значи дека не можат да го сменат односот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Треба со него да се означи театарскиот простор, па после нека се осмели некој да каже дека не нѐ бидувало за театар.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да се сети крив дека не може да даде друг одговор на ова важно прашање.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Крсте се уплаши да не замине Стојан, како што му направи порано неколкупати, инстинктивно чувствувајќи дека не треба да има давање земање со овој „предавник" Стојан се зачуди кога го виде така весел и ја осети онаа пријатност од времето кога Крсте дружеше со нив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така, преку согледување на тоа што разговорот не е, излегува дека не- разговорот не е тишина туку попрво не- говорење заедно, еден асоцијални или антисоцијален однос.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се правеше дека не нѐ познава.„ Го кубеше крајот на уларот и беше замислен. „Но сепак нешто станува.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Мамо, мамо! - ѝ викнавме. Таа остана така со лицето во перницата и ми се причини дека не дише.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мислам дека и тој знаеше дека знам, но ме молеше, со погледот, да се преправам дека не знам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„О, каква страст,“ наеднаш се слушна блиску до нас гласот на Августина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, тоа не значи дека не знаеш, оти знаењето не се мери во чекори; ако беше така, оној кој везден чекори и си нема друга работа освен да нѐ става во искушение, ќе беше најумен, асикрит на сите асикрити!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

JOH Кога се свапери Сребра Лишка дојде еден човек и на татка му вели: - Се сваперила дека не сме префрлиле вода преку рамена, вели, и дека со немиени раце сме ручале по закопот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеше секако да се разбере Махмуд Дарвиш, поетот кој постојано тврдеше дека не сакаше да биде разбран само како поет на палестинската кауза.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас пак, не знаев што да кажам. Ги слушав сите, и сфатив дека не припаѓам тука, но некаква маѓосна сила, сила на слабоста, ме врзуваше со нив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми текна да се преправам дека не ги гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Газеше важно, и како да му беше криво дека не може да тропа со боси нозе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Никако да ни тргне од рака таа тешка и мачна работа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Својата смрдеа те уверува дека низ цела куќа те има, дека не си само кај што си.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ИВАН: Ништо. Тероризмот не може без овие работи. (Ја повлекува напред и со шепот.) Зар ти мислиш дека јас немам очи и дека не гледам што станува и каде сме?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Гледаш дека не му можеш ништо...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во меѓувреме, фактот дека не постои опасност од освојување го прави можно одречувањето на стварноста, што е специјална карактеристика на Ангсоцот и на двата други система на мислење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И ти имаш уши да чуеш, и знаеш поарно од мене, туку се правиш дека не слушаш, ти се живее, не ти се умира, таму е работата!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа воочлива декорираност на иерархот, Германците се правеа дека не ја забележуваат, меѓутоа чувствувајќи ја свеченоста на мигот што со тоа митрополитот им ја сугерираше и тие останаа да стојат пред посетителите. „Да Ваша еминенцијо, таа листа ни е неопходна”, ја подаде раката СС командирот Беренц. „Добро, но најнапред ќе ви го покажам писмото што го напишав до една значајна личност”, рече владиката и од под расото извади лист хартија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сепак, би ми било навистина многу драго ако успеа да сфатиш дека не бевме ниту деспоти, ниту ненаситни посесивци, туку дека се трудевме да ти овозможиме најдобри услови за безгрижен, самостоен развиток, да ти всадиме широки и хумани погледи кон светот, да ти дадеме скапоцени совети за што побезболно да ги минеш младешките кризи.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Оваа лубеница таа ја нарече своја и црсто беше решила дека не смее да се јаде.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Седна крај неа. Знаеше дека не е само измамен човек, дека е и лекар.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Заборавањето не е лажење. Ќе речам дека не лажев. Заборавив, и тоа е вистината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Татко ми, впрочем како придојденик во градот, без рода и блиски, ако се исклучат козите, тие туѓи организми во семејството кои со времето толку соживејаа и станаа дел од него имајќи го на ум брат ми партиец, сметаше дека не е толку мудро да се мешаме во политиката на домородците, зашто и кога ќе имаме право за некоја работа, тешко сите да ни поверуваат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се зачудив, бидејќи бев сигурна дека не можеше да ме види зад пердето и влегов во другата соба.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се анализирам себе си, констатирам дека не можам да се сфатам, да се дефинирам, освен дека сум повлечен, затворен, дека песимистички ги гледам работите во животот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ќе ми вели дека не знаел што направил.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иако тие ја знаеја и за секој случај ја имаа на ум поговорката Што ти носи часот не ти носи годината, но повеќето веруваа дека таа поговорка се однесува на тоа дека не знаеш кога ќе ти пцовиса волот или кога ќе падне град да го столчи и тоа малку што се родило.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Притрчаа луѓето, послугата од барот, почнаа да го тријат, да му укажуваат помош, но кога видоа дека не помага, со кола го префрлија во болницата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Нејсе, јас искрено сметав дека не му беше местото помеѓу нас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Исус Христос е со црвени чорапи и бледо лице И сега самик шета по небото и размислува Како се случи да остане бездетен Кога веќе знае дека Не умира само оној што ќе роди И проклет нека е оној Што цел век нешто прета А ништо за иднина не ќе запрета.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Душата му се лути на полјакот, дека не чува како што треба, иако се знаат, комшии се дури, и толку пати го честел со ракија и редовно му дава грозје да им носи на децата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Вака, ќе појдеме заедно, ќе му кажиш ти оти се сардисани и белки ќе се теслимат кога ќе видат дека не можат да се спасат — заврши Трајко, — Ама кај ме тераш ти мене, Трајко? — му се врекна дедот Паленѕа на Трајка Ташков, кој одеше потера со Турците како варија — за пари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во шталата имаше малку овес и сува детелина.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Разранети им се копитата од острото камење на бескрајните друмови на историјата.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Како да беше речено дека не може двапати да се вратите во едно исто минато.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Какви вустанки, какви шалварки, какви гаќи ќе ми носи! Му е гајле на нашите жени дека не носат гаќи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И тогаш сфатив дека меѓу уката на чинењето мозаик и уката на преподавањето сказанија – нема разлика, дека и за двете важи истото правило, закон ист: дека не можеш да видиш, да узнаеш, да го созерцаш целото додека сѐ не си дојде на свое место, додека не стигне времето за целото, додека од малото да сочиниш поголемо, а од многуте – едно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакам, Лука, да ви се заблагодарам за тој дар што ни го давате.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ти ништо не разбираш“, рече. „Јас можеби ништо не разбирам, но знам дека не се враќам ноќеска дома ако не разговараме“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Впрочем тој така и си мислеше и така чувствуваше: овдешните орли се овдешни, своина на овдешното небо и на овдешните луѓе, па ако тие велат дека не треба да се убиваат, не треба и - толку!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Па, факт е дека не брзавме, имавме време да пребараме насекаде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Лозане.“ „Што е?“ прашав и пак се мачев да се извлечам од под неговата ослободена тежина; не бев сигурен дека не е пијан и дека не ќе заспие ако се тргнам од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

При тие напори чувствуваат дека сите обиди се попусти, дека не можат да го најдат ни сопственото место во времето. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оние кои владеат наследници се на сите претходни победници.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Со ужас сфатив дека не можам само да го голтнам месото, туку ќе мора и да го исчистам пред повторно да го ставам во уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Всушност преминот од глетки и звуци кон симболи и бројки е премин за кој оние со хуманистичка склоност тврдат дека не може осмислено да се спроведе потаму од удобството на физичката лабораторија, или можеби, паркетот на финансискиот пазар.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Да ти дојдеме на гости, се согласуваш ли? –навалуваше тој од другата страна, очигледно дека не ме слушаше внимателно што му објаснувам.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Бошко сакаше да се направи дека не чул, но не можеше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Се разбира дека не лажеш, но си противречиш - се обидуваше да ја смири Непозанатиот. – Предмалку го нарече слабак. Нели?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Чанга сакаше да ги смири козарите велејќи им дека се работи за обична приказна и дека не може да има никаква врска со нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

-Не знам од каде гласовите - вели таа - наоколу е таква тишина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако не може поинаку да биде, а гледаме дека не може, не можеме да го пречкртаме Хаџи Ташку да не ни биде свештеник, вели Никола Јанчески, да го потпишеме писмото и да се здоговориме како ќе одиме и кога ќе одиме во Прилеп, - в петок одвечер или в сабота зараното?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се обидов да му објаснам дека не било до тоа што ме гребнала и гризнала мачката, туку до тоа како се однесувала мајка му со мене, но тој само превртуваше со очите и одвреме-навреме ќе ме прекинеше да ме праша: - Добро, и што точно ти направи? Кога точно?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Упорно ме одбиваше да излеземе; велеше дека не излегува со машки, дека не ја интересираат, дека има многу обврски во секциите на училиштето, дека сака да направи нешто од себе, дека има за учење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Неговите, пак, му рекле дека не мора да работи ништо, за да биде слободен да го заврши факултетот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сета се тресам! Лексилиум ќе морам да се напијам поради вас, скотови едни! – и влезе внатре, треснувајќи ја толку силно вратата што мислев дека не само стаклото туку и ѕидовите од куќата ќе се искршат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сега треба да побарате една ваша обетка. Која било.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А наеднаш го узнав она, најстрашното: дека е непријател, дека е злосторник, и дека не ја заслужува слободата за која и не можам да речам дека му ја донесовме ние бидејќи и тој самиот за неа се бореше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Да се случеше барем во одаите на некое воено лице со два чина пониско“, заврши таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ што сум постигнал во животот е благодарение на тебе…, тато, иако јас ти се спротивставував понекогаш и велев дека не си во право, длабоко во себе знаев дека, дека ти си во право и ги следев твоите совети.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Во тоа задоцнетo лето те засакав со вистинска и голема љубов, облечена во фасцинантен долг фустан од црвена свила.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Змијата им била и добрина и зло уште од далечни времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еве да се предадеме, но ќе треба уште овде да се договориме како ќе се браниме на судот; барем едниот да излезе надвор и да им објасни на војводата и раководителите дека не сме криви и како попаднавме во оваа клопка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некој мршаво ги уверувал дека сето тоа е претсказание, дека не му се мили на господа. Другите останале тврдоглави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дел од тие совети ние децата ќе штрбневме кога влегувавме во кујната по чаша млеко пред спиење, правејќи се дека не слушаме, додека тие двете, занесени во прикажувањето на мајка ми, ќе продолжеа со спокојниот ритуал на пренесувањето на бескрајните примери и тајни од семожните животни искуства.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мислиш дека јас зборувам за власт и моќ, а дека не сум во состојба да го спречам распаѓањето ни на моето сопствено тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Подоцна велеа дека не можеле да се изначудат што има толку многу тазе леб.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зошто не беше спремна со мене да ги сподели?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се прават нешто што знаат дека не се. Тие се наречени шминкери.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Никогаш не сме зборувале за тоа, зашто мислев дека не можеш да се сеќаваш: баба ти често месеше леб, го печеше и топол го виткаше во бела крпа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во денешниот момент на (македонското) новинарство кадешто лаже кој стигне, кадешто моралната одговорност во најдобар случај е мисловна именка, и кадешто мошне често ни за највулгарните и најприземни навреди не може да се добие ни минимален отчет, навистина е во ред прашањето зошто, кога веќе се залагаме за промена на состојбата, не потпишуваме одредени свои текстови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знам колку има значење, но гледам дека не е и без никакво значење што потекнуваш од онаа страна на реката, од местото на познатите крвави гумниња на кои со години вршеле твоите Кочови предци?“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Па и тие немаше да се враќаат ако не беа врзани за нас со златниот конец на сеќавањето…

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира дека не. Ги измислиле биолозите на деветнаесеттиот век.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нејзе ѝ годеше кога слушаше дека е убава, дури и преубава (Господ знае што значи тоа!), ама и се лутеше кога ништо не велеа за Дончо, ни дека не е убав, ни дека не е - нешто друго!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

РИСТАЌИ: Мислиш дека не можам колку за тебе?! {Го слекува ќуркот).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И затоа нека во верност се заколне секој, нека се заколне дека не ќе врши грабежи, се дури постои веков, во намачената Река.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Го наполни бокалот од една од помалите бочви и, сеќавајќи се на Милановата опомена добро да ја затвори славината за да не капе, извесно време клечеше и гледаше дали славината капе и, кога беше осигурана дека не капе, стана чувствувајќи ја вкочанетоста на зглобовите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А што се однесува до прашањето кому му припаѓам и од каде ми е потеклото, мислам дека не е важно.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ме повикаа в полиција и ме обвинија дека сум се поврзал со комунистичката партија. Реков дека не е вистина.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Било договарано да биде покопан на Пленпале, гробишта кадешто се покопуваат швајцарски значајни луѓе, но тоа не беше лесен потфат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Иако во тие денови помислував дека сум имун на магиите и дека не дружам со потсвеста, сепак не ја исклучував можноста дека нешто ме има придвижувано кон постариот пријател и низ такви простори.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Поминаа ден-два, и Пискулиев мораше да си признае дека не лесно го напушта тревогата од станатото.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Му реков дека и луѓето ќе појдат на лов и дека не ќе им избега.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потсвесно барав трнливи причини за да ја изневерам среќата, која или не ја заслужував или знаев дека не можам да ја достигнам (а и сенсот за тоа што навистина е среќа полека го снемуваше при помислата на индигнацијата кај луѓето, утилитарноста, хегемонизмот, ужасот и теророт во светов во кои сите ние преживуваме и меѓу себе се јадеме).

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вчера само за инат ти велела дека не те сака и дека ќе се мажи за Бузо, зашто ти си се правел важен, не си ѝ обраќал внимание.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога конечно успеав да разговарам со неа, дознав дека не е закажан денот на погребот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Додека му ја подаваа пушката, командантот гледаше во некое неодредено место, правејќи крукчиња од чадот на цигарата што ја пушеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Логотетот гледаше стрештено во Филозофот, за потем да стане и да изговори: „Пророштво добро е тоа за секој оној чиј прст ќе биде почестен со овој прстен, и јас сега знам дека не прстенот, туку записот ин во одајата источна е причина за поразиите и несреќите на царството!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, таа низ солзи го признала чувството дека тој всушност „не ја познава“ и дека не е сигурна ниту во својата љубов кон него.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Иако уште на погребот видов дека не се труди да прикрие дека не е верник, па дури и дека не се плаши од тоа да биде некому трн во око со тоа што не носи црнина, сепак помислив дека решила да остане подолго за да го испочитува редот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мислиш дека не постои друг начин да се спасиш и сосем си подготвен да се спасиш на тој начин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Ова е кацеларијата на другарот директор - ме сепнува гласот на човекот што ме спроведува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таткото, заедно со неколкумина други татковци на деца што немаа пари, беше оден кај Шерда чорбаџијата да му земе на заем и тој на сите им даде по лира, а овему само две, зашто знаел дека не ќе може да му ги врати ако му даде повеќе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

— Да ви се ногу години, ефендилер, — проговори Трајко и со длабок поклон ги поздрави двајцата султанови служители, сиот затресен од возбуда, знаејќи дека не го вика мудурот за добро.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- И Силјан Коларов се одликува со железен крст, ми читаат, а јас им велам, благодарам дека не добив дрвен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Изгледа дека не ти треба веќе.“ „О, не, Френк.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Разволнуван до солзи, дајреџијата сакаше, пред да станат и да се разотидат, да им покаже сега на овие големци дека не му е вечерва нему до пиењето, ни до парите... туку до честа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Стражарот одговори дека не видел ништо, то ест видел како го запреле среде плоштадот двајца, но мислел дека тоа се негови пријатели; а тој, наместо попусто да му вика, нека појде утре кај надзорникот, и надзорникот ќе пронајде кој му го зел шинелот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оние со кои сега се среќава се сите млади луѓе, некои скоро дечишта, гимназисти, безгрижни и наметливи, иронични спрема него дека не може да ја совлада слабоста да се прави важен, а тие го надминуваат и го оставаат назад во шаховската трка, претставници на една нова генерација.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но, тоа беше само физиолошко објаснение; јас знаев дека не телото, туку дека душата ми е болна, и дека ми недостига средето на светот. Затоа и одам: да го најдам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По некогаш, мислејќи на сета онаа крв, истечена по сите снегови назад, си велеше дека не би требало да биде изненаден ни ако го најде некаде папсан во длабочината од својата сопствена трага, оној огромен самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Големиот Ристан многу добро чул како инженерот рекол по него дека не сака да го види повеќе на ова градилиште. Големиот ја загуби работата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тато, правејќи се дека не го забележал, рече: - Ах, оваа супа денеска е многу жешка! - Не е, - рече Зоки.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

11. Кога виде Толе дека селата се наполнија со аскер, а и времето заклучи, народот војската го задржа во селата, јасно му стана дека не ќе може да презимува по меќанот — по колиби трла — како што правеше минатите години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Обвинетиот Иван Ташин е копиле според вистинското значење на овој збор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А Танаил пак, наведе дека не се согласува да ги плати тие 25% додека не се утврдат и другите причини бидејќи тие се основните што довеле до распукување на куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Што значи и неговата информација ја имам оставено на почек!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но притоа сепак ја предупредив дека треба да внимаваме и дека не смееме ништо да преземаме ако немаме отркриено какви се намерите на Пачев?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сепак знаев дека не ме исмејува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но за да му докажам на Селима дека не е вистина тоа што го кажува, еве што предлагам: Ајде да собереме наши луѓе и да отидеме еден ден по тие села, да видиме што ќе испадне.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Обично, кога станува збор за незадоволителната состојба со работничките права во Република Македонија се мисли на тоа дека не се почитуваат правата што на работниците им ги гарантира законот.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Неколку децении Австријанецот (по раѓање) Фаерабенд (на англиски се изговара fire-AH-bend) водеше војна против она што тој го нарекуваше „тиранијата на вистината“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

— Што ќе бидат оние луѓе, аџаба? — му се испушти од грлото, а вилиците веќе му се затресоа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кметскиот стана нестрплив дека не доби пак одговор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Појди и кажи му дека не можам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оливера Поточка пред сите кажува дека е трудна и дека не сака овде да го роди, а на Филип Хаџиевски одново му се одзема умот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сакам да речам дека всушност зборувам за оној момент кога и во нашите размисли менливиот дел на вистината ја исмејува нашата лековерност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога виде дека Грдан не попушта, го сврте листот и почна да му забранува да оди на бавчичката велејќи му дека нема пат за бавчичката и дека не смее да гази низ имотот негов.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Другарот Ѓурчин се надева дека ќе го затворите случајов бидејќи тој го смета за расчистен - рече човекот од зад ламбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И не сакајќи ги оживеав во себе, подвижни и грозни.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Џебов ми е ужас. жениве ќе ти се смеат зад грб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Минале векови, и станало јасно дека не се врти сонцето околу земјата, туку земјата околу сонцето, за природните појави се барале дефиниции, а сепак и натаму божјите посредници ги прогласувале лудите за опседнати од ѓаволот, и спроведувајќи ја божјата воља одлучувале дали опседнатите ќе бидат лечени со молитви, или пратени на аџилак за да ги исцели светото место, или пак, ако проценеле дека станува збор не за опседнатост туку за доброволен сојуз со ѓаволот, казната била палење на клада, или бесење, или давење во вода.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Легнувам, а мислам дека не сум легнала, дека сум се свиткала некаде високо над рогузината, над ложникот. Како црвец во кожурец.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Или навистина стануваше збор за неразјаснетите текови кои користејќи го нашето невнимание не туркаат по некој пат за кој можеме да тврдиме дека не бил некоја наша свесна определба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Понатаму, со промените од 2004 година експлицитно е посочено дека не може да го ужива статусот невработено лице она лице кое е ра- ботно ангажирано или врши дејност спротивно на закон, а покрај тоа настана промена и околу можноста земјоделците да можат да се водат како невработени лица.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Драги мој! Верувам дека е рајот нешто пријатно, но сметам дека благонаклоноста на народот не е нешто помалку сакано и дека не се мами тој кој се жртвува за неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Знаев дека не е далеку и дека ќе го видам кога ќе се раздени.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кога му кажа дека не може да дојде, имаше чувство како да е измамен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Едно време, кажуваат тие, и се задумувал дека да им го остави тефтерот, но веднаш потоа гласно изразувал сомневање дека не се кадарни да исчуваат такво нешто, од непроценлива историска вредност, кога веќе не си ја исчувал земјата и луѓето на неа, и - не им го оставил.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но на тие иронии еве со што јас ќе одговорам: Не е вистина кажувањето дека не ќе излезе ништо од усилбите на Русија и Австро-Унгарија да се уредат работите во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Почувствував дека не можам да допрам до размислите на Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Така и ја здогледав. Ме уверуваше дека не му е за продавање.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мислите дека ја растуривте, но мене ми се чини дека не ќе оди така лесно таа работа како вие што си ја претставувате, — па се обрна кон Перевци: — Другари!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знам дека не пишувам и не осознавам ништо ново, дека и јас живеам или се обидувам да живеам нечиј живот, нечија стереотипна визија преполна со перверзии.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Знаеш зошто не се плашам? Зашто гледам дека не сме сами’.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Навистина жалам дека не сум вешт во резбарството; немам фат за да дотерувам и да создавам форми од кои на штотуку одомените домаќинки на нашите новородени големци ќе им застанува здивот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да зборуваме право, за долги не бев ни дораснат: останав малечок не по годините, кусо петле, и тоа претставуваше за мене извор на тешки душевни страдања, за кои нема овде да расправам, дека не ми е ни сега мило да си ги спомнувам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Важно е моето поведение. Затоа, со поглед ѝ давам знак, ѝ кажувам да не се грижи, дека не сум заборавил, дека веднаш по свечаноста пак ќе бидеме заедно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А оттаму, од излогот, ми мавташе со раката една воздушеста убавица, чиј што нежен превез многу придонесуваше да се причинува дека не личи на живо суштество.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Првин нешто обично за по куќи ја запраша мајка ми и за да ја намали кај нас преголемата напнатост, да покаже дека не сме пред несреќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Останал само еден офицер, некој мајор, а тој ја прашал Трајана: Кај ја носите бомбата, госпожа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговите зборови се обичен шепот на песок што се осипува, а неговата рака посочува кон градбата зад него за која изгледа и не знае дека не постои.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кловнот не се завртува. Само се накривува малку. Се уверува дека не се излажал.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

ДЕПА: Знае Митре дека не пијам од пустава глава, ама колку за молитва ќе лизнам. (Се крсти).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И насмевка, баш при допирот на ѕвездите - за да можат луѓето долу да пресметуваат на првите дигитрони колку благост збира во една обична насмевка за која се знае дека не се купува на пазар, не се позајмува и не се краде, туку само се подарува.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ако, пак, некој рече дека не ги донаправил добро, бидејќи и сега се доправаат, и на тоа ќе одговориме: „Исто така и грчките многу пати се поправани од Ахила и Симаха, а потоа и од мнозина други.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

„Керам, бегу. Пушти ја. Таа е нема.“ Залипа и повтори: „Таа е нема.“ Не-ма!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Згора на сѐ, и записникот за извршената контрола, кој беше без печат и без деловоден број, имаше датум кој не одговара со критичниот датум кога се вршел утоварот; тужениот работода- вач не го пријави случајот во МВР како кражба, ниту пак поднесе било какво барање за утрврдување и надомест на материјална штета од избрканите работници – меѓу кои имаше и вработен кој порано, поради својата чесност и посветеност, беше и парично наградуван како најдобар работник во претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јас му велев дека не знам по патишта какви и незнајни штичката сама се беше вратила во скрипториумот; но тој не сакаше да чуе, па и натаму ме биеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мајката Роса, сега, поослободена, се расприкажа. Таа, а и Деспина, и уште другите трички, се согласиле дека не може да има армасување без тетка Пелагија, а инаку, армасот ќе се случи во најтесниот круг, само со уште двете сестри на Роса и нивните деца.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Но како да не беше свесен дека не можеше да го продолжи своето дело над своите биолошки и ментални можности.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зар да верувам дека не се кае?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Се надевам дека не станува збор за нешто нечесно“, се осмелив да речам, наведен на таква мисла поради таинствената атмосфера.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не сфатиле будалите, дека не бевме херои, туку го бевме избрале поугодното место, од каде не се гледаше, или беше затскриено за нашите погледи, местото на нашите идни могили“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со ноќи потем сонував дека таа неизвесност ја платил со глава; го мислев, господин судија, не дека не сум го мислела; го сонував како паѓа од тој проклет трапез, од огромна височина и како си го крши вратот; се будев во пот и плачев; подоцна, многу подоцна, дури и го посакував, како жена што посакува маж; имаше ноќи во кои посакував да се спакувам и да заминам (оти Партијата, како и секоја партија, пропадна како брод од хартија), но секогаш брзо се соземав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога вечерта останавме сами со Дино во нашата соба, тој не сакаше да разговара за ништо, тврдејќи дека е многу уморен од работа и дека не сака да се занимава со глупави женски караници.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Зар мислиш дека не знам дека, штом ќе ме видиш, без мене не ќе можеш ни да дишеш!“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И добро му било таму, вели, може и најдобро му било таму, оти им бил толмач на Англичаните, вели. И дека не гладувал. 217

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И вели Првин си помислив дека е Глувиот Џокоски или дека е некој кој бил на Молитвена Вода и сега се враќа оттаму, но потоа убаво видов дека не е нашинец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

грнчарите дуваат во дулињата, стомните, ибриците, бардаците и другата грнчарија, ги полнат со вода и покажуваат дека не течат;

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мајка ѝ се правеше дека не го забележува тоа...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Реков дека не, и дека не разбирам за што треба да се покајам. „Дотолку полошо“, рече Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тогаш за првпат ѝ било спомнато на Трајчеица, и тоа в очи, дека треба да се спушти на земјата; дека не смее да мисли дека сѐ што лета се јаде; дека мажот не е секогаш само маж; дека покрај тоа што е маж сака да биде и љубовник, и додворувач; дека на жената ѝ е порачано да биде убава; да биде посакувана;

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Луѓето кои поминуваат покрај, застануваат за миг, вртат со глави во знак дека не разбираат што им зборувам, меѓу себе разговараат, дигаат раменици.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во истиот миг му падна на ум дека не знае каква боја се очите на девојката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но не знаете дека вратата до тогаш, до доаѓањето на Филозофот веќе беше двапати отворена, и дека преостануваше само уште една шанса, уште едно отклучување на рѓосаната клучалница и дека Писмородецот се плашеше дека не тој, туку Филозофот би можел да биде оној кој ќе стекне слава невидена на светот и богатства неброени од царот и од логотетот, ако го прочита записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

За неа Дончо на Чана како да ѝ беше братче, го викаше Големиот Бато, не се ни обидуваше да сфати дека не е возможно деца од две мајки да бидат брат и сестра.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во нашево ново време ќе завладеат и нови техники.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој се притиснува на земјата, и му се чини дека не свири, ами како мало дете цица една јадра и слатка боска. Свири, гајдо, свири, тажи, душо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Секако дека не може да биде толку добро, тоа вабење, кога на некои им доаѓа и така, што тие тешко се воздржуваат да не се разврескаат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За вековите на капитализмот се сметаше дека не создале ништо од вредност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Сѐ зависи од тебе“, беше рекол О'Брајан; но тој знаеше дека не постои никаков свесен чин со кој би го доближил стрелањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ајде, речи отворено дека знаеш и за транзиција и приватизација, и за демократизација - и разни други - ија, може и КРИзација, речи дека не сакаш за тебе да има табу теми!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сега слушам дека не лае само Чако, туку многу кучиња.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го зграпчува диво за гуша.) Не е вистина. Не е вистина. Речете дека не е вистина.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој прво сакаше да излезе поитар и да мине некако инаку, но кога виде дека не може, им подвикна на децата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Катерина кон пладне ме извести дека не треба да ја чекам. Ќе се вратела дури вечерта.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пол и Марсиа знаат дека не можат да останат заедно, бидејќи зборот му е даден на Назаров.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Вилиците на кловнот се вкочануваат. Сака да каже нешто, со водопад од зборови да ја измие страшната клевета, да докаже дека не е така.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Карактеристично е дека не е запомнат, или барем не се посочува, „цитатот“ (станува збор за познатата Андриќевата стохолмска беседа, за приказната и прикажувањето) но е запомнато она главното, кажаното.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога открив дека сме заедно слушнав како ѝ велам дека не смее да го искористува моето невнимание.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од нивното однесување можеше да се заклучи дека не се рамнодушни кон она што го прави.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се прибра и правејќи дека не го тревожи многу неговото идење, го погледна под око: - Јас ли? Мече. А ти ?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Она што го знам е дека не ни се потребни херои, ниту изолирани ентузијасти, ниту пак лидери.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кога мислеше дека не само што е решен туку и готов, со врзаната раница до нозете седна во кујната.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од дефиницијата од речникот можеме да видиме зошто некои луѓе кои ја употребуваат метафората „разговор“ тврдат дека не се експерти - што се надевам е лажно тврдење.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Второстепениот суд може – на седница на совет или врз основа на одржана расправа – да ја отфрли жалбата како ненавремена, нецелосна или како недозво- лена; да ја одбие жалбата како неоснована и да ја потврди првосте- пената пресуда; да ја укине оваа пресуда и предметот да го врати на првостепениот суд на повторно судење; да ја укине првостепената пресуда и да ја отфрли тужбата или да ја преиначи првостепената пресуда (чл. 355. ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И додека се подготвуваше евакуацијата, стаса вест: Друштвото на народите откако добило мислење од Хашкиот суд дека спорното ”до” внесено во Протоколот за разграничување, може да се толкува двојно: и дека Манастирот влегува во состав на Албанија и дека не влегува - спорот повторно ѝ се вратил на Конференцијата на амбасадорите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Го прашав Земанек заедно да пишуваме; тој рече дека не сака; го замолив барем да ми прави друштво, оти имав намера цела ноќ да седам и да работам; рече дека не сака; по часовите позајмив една машина за пишување од еден пријател и се зафатив со работа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ти реков дека не можам, - се брани дедо Спасе. - Можеш, - вели Васко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој се противеше; велеше дека не сака да ме остави сам, се плашеше да не налетам во Велес на Фисот и Луција, и Фискултурецот да не ме претепа; јас му реков дека тоа е моја работа и дека немам што веќе да изгубам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога швајцарските власти конечно го одобрија погребот на Пленпале, тој беше закажан за четврток, 18 јуни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се повикуваат, во одбрана на оваа космополитска теза и врвни авторитети, како Гијом Аполинер, кој бил цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како кутре кога намирисува коска итаме кон врвот и си мислиме дека не се гледа колку весело ни вртат опашките.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Мислам дека не е, мојот обид да ви соопштам дека текстот веќе е дом, дека во куглата на телевизорот (во која паѓа снег ако се преврти) е содржана целата „куќа“ за која зборуваме, т.е. некаков скелет, некаква архитектонска структура на ред која ќе ни понуди малку сигурност и топлина, како што еден дом и треба да понуди.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сакав да се штипнам и да почувствувам болка за да сфатам дека не сонувам, не верував дека ми се случува ова, толку убава среќа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Мајка тогаш му прати скришни мунѕи и му рече: - Тоа е дека не веруваш во вапери.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И си замислуваа дека научиле од грешките од минатото; тие во секој случај знаеја дека не треба да се создаваат маченици.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И сега не знам дали додека тоа се случуваше разговаравме нешто со него; мислам дека не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Тие жилаво се вкорениле во многу зборови на балканските јазици!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе имаат ли доблест некои од нашите творци за некое од изнедрените дела, некогаш да кажат дека не било начинето согласно законот, всушност, дека го создале прикривајќи се?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Милошевски умре в затвор. Велат дека не успеал да најде одговори на некои од прашањата што му ги поставувал од ден во ден упорниот иследник.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само колку за да се знае и за да се прикажува, им рекол, потоа, овдека, во тефтерот, сè е запишано - од-до, од постанокот на Загориче, во Дупка, до моево последно си одење, засекогаш.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

ЛУКОВ: Стануваш досаден со тие твои... шеги. Не наоѓаш ли дека не им е местото овде?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И откако дадоа збор Арнаутите, секој од нив се заколна дека не ќе врши грабежи, се дури постои веков, во намачената Река.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Додека не ја претворив во прасе не можеше да сфати дека не вреди колку ни еден мој прдеж.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Кажи им дека не сакам“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И уште повеќе се ражалостило зашто разбрало дека не ќе има со што да си ја брише устата и мустаките. И жално, прежално заплакало.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Молчеше, макар што знаеше дека не спиеме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Вистина е дека не е ујгун... Да одиме сите заедно треба да се најде некој да се остави во куќава, за ајваните, за полето...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

— Се плашам дека не му е, велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Но - пишува Шатев - попаднати во туѓа средина, без никакви средства за живот, тие видоа дека не така лесно се прави конспирација и се прибираа при своите родители“47.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Зошто не им реков на полицајците дека не можам сам да бидам?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сѐ што не си јал мислиш дека не се јаде, вели. Ја закачувам потката во градината и гледам дали никнал босилекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На еден од тие летечки состаноци, Баге меѓу другите доби задача да стапи во врска тој и тој ден на тоа и тоа место во тоа и тоа време - се разбира дека не му беше кажано каква ќе биде таа врска, машка или женска, млада или возрасна, позната или непозната.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Петре му рече на Јолета: - Јоле, не мрдај од местото и слушај ме што ќе ти речам. Прави се дека не нѐ клаваш на умот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

За тоа, се чини дека не се виновни децата. И самата имам потешкотии.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но откако ги прочита, тој знаеше посигурно од порано дека не е луд.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По него (по Варлаам) во Византија се појавил неговиот ученик Григориј Акиндин, кој иако јавно кажал дека не се сложува со Варллаам, трудовите го прикажуваат како апсолутен негов приврзеник и истомисленик.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ми се причини дека не само што не се зачуди туку и ми поверува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но, многу е повпечатливо ако истиот ефект го постигнете по пат на монтажа, бидејќи на тој начин во настанот ќе ја вовлечете и публиката - и во тоа е една од тајните на монтажата во филмот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Линковите, признавам дека не знаев каде водеа (или не водеа никаде), земени издвоено, ја задржуваа јасноста на мислата.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

„Сакаш да речеш дека не донесов тавче со ориз“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но најнепријатно беше сепак сознанието дека не само шпиончето туку и мене ме измачува слично сомнение, а тоа значи дека во горчливите прекори на оној пакосен глас има и премногу мои зборови!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бен Али ќе придонесе стариот Бургиба да живее со спомените на својата величина уште повеќе од една деценија, но со притаена горчина во себе дека не ја достигна вечноста на владеењето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Гала, кога како што јас сега мислам, виде дека не може да ме задржи меѓу нозе, се истргна малку в десно и ми ја пушти левата рака меѓу нозете.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

МОДРИШЌЕ - ЖЕНАТА ШТО МЕ ПРЕДИЗВИКА Ние го продолживме патот за селото Модришќе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И јас ќе се вратам во пустата куќа и почнува да ми е мака дека не ме заклале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уметникот излегува посмирен во салата. Тој е сега наполно уверен дека не згрешил.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Уште кога ќе се појават, наслутуваш дека не носат ништо добро.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се разбира дека не поминаа ни арно, но има од лошо полошо, та затоа велиме дека не поминаа лошо.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тие, пак тие ветрови, нѐ развеваат и одвеваат за развеани некако да разбереме дека не сме народ од пердуви иако песните ни се меки и топли и најчесто ни служат како лековита напивка од шумолот од роднокрајните извори.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

А кога го слушав до крај писмото кое што го читавте вие видов дека не е негово.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Пак молчење. Сакав да станам, да речам дека сѐ јас ќе работам, дека не треба и тетка Рајна да доаѓа ако не може, дека јас нема на училиште да одам ако затреба, само не, само тоа не... се тресев во постелата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не поради некаква сентименталност, туку едноставно што знаеше од искуство дека многу работи што однапред ги планира човек - не секогаш се исполнуваат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Постојат луѓе кои повеќе не можат да се снајдат во просторот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А не може да ги нацрта не дека не ги гледа, или дека не запомнил како изгледаат, или дека нема замисла како, туку дека умот му е раштркан, па наместо да се задржи на нив и на планот, го тера за сенешто да размислува...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Речиси сум сигурен дека не го слушна дури ни ова мое неконтролирано вежбање на гласот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ма, глупости се тоа...“ „Мислиш дека не постои такво шише?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се гледа дека не му е достатна дотогашната љубовна игра и сака да ја продолжи.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Според нив, со бришењето на работничката книшка ќе дојде до зголемување на административните постапки и судските спорови и, од тие причини, тие сметаа дека не е добро да се укинат овие одредби.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

А ете, погледнете што сторивме: се соочивме со вистината дека не умееме ни да ја засадиме а камоли да ја одгледаме таа наша голема, да не речам света билка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Така ибн Тајко немаше смелост да му признае дека не знае ни да чита, ни да пишува. (Бела пауза) Марин Крусиќ дојде пак кога заладуваше и кога честите бури на езерото го задржуваа дома синот на Тајкота.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Те сакам, кој ти рекол дека не те сакам, - вели дедо Спасе.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тоа што емпиријата докажа дека не е така не пречи, бидејќи – ова сѐ уште е транзиција, односно ова сѐ уште не е посакуваниот економски систем.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Таа повторно се наведна. „Гледате дека не ги виткам колената.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Добив впечаток дека не ме разбра.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа е нешто како источниот јингг и јангг или балканското ајде и јаваш потсети Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Овој ги излажа, им сочувствува и рече дека не може ништо да направи за нивно олеснение, освен да им советува на затворените да се предадат па да молат за милост.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се разбира дека не се почувствував погоден од алузиите што беа и премногу нагласени. Па сепак, сочувствував со мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зборот „проматари“ не ми се допаѓа, но се правам дека не го слушам зашто масите го имаат тој грд обичај за високото општество и посебно за луѓето што се на власт да се изразуваат погрдно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но иако и двајцата се сложија со тоа, сепак Павле не го поткошкна баш онака палтото, како што правиме обично со старите алишта за кои мислиме дека не се повеќе за пред свет.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Целта на ова истражување, исто така, е да покаже дека станува збор за процес на намалување на правата, односно дека не се работи за изолирани случаи на намалувања на правата при што доаѓа де до намалување де до зголемување на правата.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Чувства кои мислев дека не постојат, а сега секој миг живеам за да ти покажувам колку силно и искрено можам да сакам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Беше очигледно, поради неговата збунетост дека не ја очекуваше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога виде дека не стрелаа на неа, се поткрена, ја отсурми и ја отвори едната пола та излезе на уличето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И добро дека ги најдов картите.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Најпосле, само тој ли ќе јаде? Ѝ рекол дека очите му се покриени со пајажина на старост, дека не ќе види кај свршува кожата и кај почнува месото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А, „марките” по кои лудуваа сите мои другарки, со кои беа полни убавите излози на бутиците и за кои рекламите беа најубави, не можам да кажам дека не ме привлекуваа. Напротив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Не туку фолирај, мислиш дека не видов дека ти се допаѓа? – му свикав на шега. – Не била лоша! Море, авион е за тебе!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И со бес, предизвикан од тоа дека не се на моето место.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но како да им објаснам дека не сум авијатичар.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Аполинер е цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото тоа би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја тргав главата од него но тој сакаше да ми ѕирне в лице и, како да сака нешто тајно да ми каже, ме удри со колено по колено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој самиот им го кажувал тоа на сите дека ме сакал мене и дека не можел да ја преболи разделбата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еднаш на баба ми ѝ се јавил некој слаткар по телефон и ја прашал дали кај нив живее некој си Борис кој влегол во слаткарницата и замолил да се јават на неговиот број и да кажат дека не може да си го најде патот до дома.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Главно, јас ништо такво не реков, а само тоа дека не може да се живее со долговите на минатото.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Писмородецот рече дека такво нешто во текстот нема, дека не е запишано, а јас видов дека тој не ја гледа таа нишка од пајажината, и дека ја гледа само онаа најдебелата, и дека не дозволува некој друг да гледа нешто што тој не виѓава.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги слушаше речиси безгласните коментари, или така му се чинеше дека не е далеку денот кога градот ќе го завладеат козарите со нивните кози, дека не е далеку денот на белата, козја контрареволуција, кога неговата фотелја може да ја заземе козарот со титовка од козја кожа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ако сфатеше, животот ќе ви беше многу поздрав и порозов, и тебе и нему.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Единствено што е важно во целата работа е тоа дека не смееме да се изневериме меѓу себе.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сончаше зад куќата. Беше толку мирна што помислив дека не е вистинска.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој јасно страхуваше дека не е далеку денот кога и козите ќе бидат невино замешани на проклетствата на „класната борба”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Што можел да ѝ каже - дека патувањето е умирање и дека не смее да оди по дружината, по него?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури и зборот загубен го употреби што се однесуваше на него. А тоа не е точно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И веќе на двајцата ни стануваше јасно дека не ќе можеме да го повториме подвигот од Гаково.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Никој не би можел да ме убеди дека таа не нѐ сака и дека не е загрижена за тоа како живееме.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Чувствувам дека не ќе имам сили да се сретнам со Младичот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Уште од „основната криза” - значи од теориите на Ајнштајн, Хајзенберг и Гедел - што е засилено и со поновите настојувања на теоријата на катастрофата и истражувањето на хаосот, или теориите за фрактали - самата наука ни кажува дека светот е окарактеризиран со плуралитет и хетерономија, дека парадоксите и паралогиите можат да бидат многу попристапни за негово осознавање од едноставните дедукции, дека реалноста сѐ на сѐ не е хомогена туку хетерогена; дека не е хармонична туку драматична; дека не е единствена туку диверсивна; накратко: поседува „постмодернистички“ дизајн.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Но тоа го изговорив не со револт, не како оптужба, го изговорив со еден тон на итрец, што само се правел на будала, се преправал дека не гледа како сакаат да го насамарат другите, ги остава да чинат што намислиле, а в душа надмошно им се потсмева, и еве со презир го погледнува предметот за кој се плетеле замки - новите чевли на нозете на Банета.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но јас знам. Се лажеш, бајченце, ако мислиш дека не знам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Адам Лесновец го прашал зошто прстот на судбината му го покажувал патот само кон една куќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Го сфаќаме настанатото недоразбирање, и веруваме дека младиот човек ќе размисли за своите грешни заклучоци а со тоа ќе извлече и соодветна поука.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но не може да се каже дека не ме измачуваше помислата: од каде кај девојката која што одвај ја познавав, оваа желба токму пред овој состав да ме оцрнува и понижува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа ѝ предизвика треска која ја онеспособи за движење и Марија сфати дека не постои ништо на светот што не е решена да го направи за да побегне од тој пекол.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што можев друго освен да замолчам и да се преправам дека не сум изплашен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Но таму само ни кажаа дека сме целосно рехабилитирани и дека не е докажано оти сме припаѓале на некоја организација што се бори против Советскиот Сојуз.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаеше дека може да изненади секој сретнат грм, дека не можеш да бидеш наполно сигурен што крие зад себе секој нов срт, секоја пресека, не сакаше изненадувањето да го прави поголемо, отколку што мораше да му биде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никој не плачеше, ни од рисјаните, ни од Турците. Човекот што толку љубеше, се покажа дека не бил толку љубен од никого.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тетка Рајна за целото тоа време се обидуваше да ме зазборува за нешто друго, да ми го одвлече вниманието, но гледаше дека не ѝ успева, па и таа замолче.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Немаше ништо што да каже. Се чинеше дека не халуцинира.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Со една мала забелешка: бев свесен дека не смеам да се залажувам со површниот заклучок дека станувало збор за знак или најава преку која некоја непозната сила се обидува да ми ја подотвори вратата на шпекулациите овозможувајќи му на она што еднаш веќе протекло повторно да се врати и да ми се придружи...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш не го знаев сето тоа, не ја познавав во детали технологијата на власта; но со интуиција (тоа прекрасно орудие за сознание само на младиот човек), чувствував дека не треба да го потпишам формуларот на Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги прашав: Зошто да не, навистина ова е ’ржано брашно, но јас сум месела од секакво брашно и секогаш добро излегувало.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

За оваа проблематика види повеќе во анализата за примената на Законот за спречување и заштита од дискриминација изготвена од Вера Коцо, пензиониран судија во Врховниот суд на РМ, достапна онлајн на http://www.ihr.org.mk/images/pub/IHR-brosura_web_diskriminacija.pdf. 12 Чл. 13 од Законот за инспекцијата на трудот – Пречистен текст (2002). 17 стапи на работа на денот кога е предивдено, ќе се смета дека не засновал работен однос доколку тоа не го пријавил истиот ден!?

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

А знаеш ли ти дека не умееш да разговараш со луѓе? Те молам, знаеш ли тоа?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Откога ќе се увереа дека не носи тутун, го пуштаа да влезе во градот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Па тој ме тера мене да помислам често дека сите луѓе отсекогаш краделе, а тоа е онаа неговата вистина, што тој ни ја наметна на сиве, така што дури и јас речиси заборавам многу работи, што ги знаев за животот, кога мислев дека сѐ зависи од тоа колку се сака да се создаде нешто, и колку труд ќе се вложи во тоа, и колку чесност и ќе се вложи во тоа, колку чесно и ќе се сака и ќе се создава тоа, и уште колку среќа ќе се има притоа, и дека не постои ништо друго, што би можело да влијае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го сети ти тој молк твој што те закла таа добрина твоја што те мами дека не ќе те израсне и снебиден ти за туѓи очи веќе, заспи над ова голо тело Молчи Тивја патот долг.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Го влече едно чувство на родител да го стори тоа, да ја посоветува дека не е злато сѐ што свети, да ѝ каже да се пази од оваа разуздена младеж, - тој треба да ѝ каже, зашто сегашниве родители се толку лекомислени и толку незагрижени за челадта.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но не ја прифатив како добронамерна оградата со која се обиде да ми предочи дека не било се едно кога таков малер ќе се случел во куќата на обичниот човек за разлика од генералот или високиот раководител.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Покрај тоа, бидејќи зборовите/ поимите автоматски ги носат со себе нивните опозити,- кои, делумно, делуваат како некој вид автоматски ограничувачи на значење - да го погледнеме парот „разговор/не-разговор“ Разговор: - општествен однос; зборување заедно, неофицијален или фамилијарен говор; вербална размена на идеи или информации.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во жалбата наведе дека вештото лице кое изврши увид, дава свое мислење само околу тоа колку е оштетена куќата а не и кои се причините што довеле до оштетување на куќата; дека вештото лице самото наведува дека не е стручњак по ова прашање; па спрема тоа, треба стручно лице да даде свое мислење за причините што довеле до пукање на куќата, зашто има и други куќи во селото што се на иста или приближна оддалеченост од каменоломот, а не се оштетени; што се однесува до сведоците: тие тврдат дека пред употребата на експлозивот, куќата не била напукната, но не можат да тврдат дека тие пукнатини настанале токму од експлозиите или од нешто друго.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Инаку во ред е кога чувствуваш дека низ главатати ти врват повеќе патеки, ѝ реков, треба да се допушти по нив да шета и дивото и питомото.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знаев дека не можам да му понудам прифатлив одговор. Сепак, сторив обид.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, мислам на неговото однесување, но и на изгледот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Погребот бил настан што мора да се почитува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, на мојата супериорност ѝ дојде крајот; не бев предвидел дека тие, во моментот кога ќе видат дека ја изгубиле идеолошката власт над мене, ќе почнат да практикуваат физичка власт, односно дека, откако видоа дека не можат да ја поробат мојата душа, можат да го поробат моето тело, да ми го одземат; тоа е последниот механизам на власта, пред таа да се урниса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ариеловото мокрење, на пр., почнува како интересен фројдовски коментар за инфантилните корени на желбата да се разгори бурата, но толку често се повторува што сугерира дека не е ништо повеќе од лична детска потреба на режисерот да го малтретира гледачот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Е тогаш не се воздржав: „Извинете Иван Степанович, но Семјон одамна ми има речено дека не може да ме остави сама и да војува против своите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Што не значи дека не се омрсува и некое петле со понизок ранг, од послугата или од соседството.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се ловеа тие целиот тој ден, никој од нив не можеше да рече дека не му се дадоа сите шанси, такви имаше и едниот и другиот од нив, а сепак, сето тоа мораше да заврши вака.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога видоа дека не можат, ѝ направија царски рез и ѝ го извадија детето здраво и живо.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Со отворените очи и уста само сакав да му кажам да ми помогне, дека не можам да земам воздух, ама и него го снема и пред мене остана само синото небо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Најстариот не изустил богохулни зборови откако видел дека не е неговата калеша, а вториот гласно рекол сполај ти Господи за спасението на мојата перачка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Исплука и понавредливи зборови, дека не е достојна ни баба да се нарекува кога дозволува едно седмогодишно дете да ѝ бега од пред очи и знае ли таа дека Острово не за џабе го викаат Острово оти навистина е остров како оној на кој Доне бил сургун, од едната стран Е гулемта река Вардар, а од другата Во гиризут уд кој црпиме вода за пиперките и думатте, вели чиниш плитка вода, ама ако ти го покрива лицето легната исто како да си паднала во најдлабока и Аш, пркнува животот уд теп!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Двапати се качив кај него горе. Тој се изненади. Знам дека не се надевал.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

3. Една вечер шетав по булеварот Холивуд, без некоја одредена цел. Застанав пред излогот на една печатница.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Треба да го пукнеш ѓаволот, вели Уља, треба да го излажеш дека не ти е жал за децата, да го нападиш од дома. Во туѓо село да го нападиш, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зошто се смешка оваа? што е толку смешно?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се случуваше да ми каже дека не требало да земам ова од некоја од полиците, а да го ставам таму она.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Но тоа исто така значи дека не постојат галериски отварања за перформансите на светецот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ме убиваше нивното лицемерие, бидејќи во секојдневната работа, во тој сложен и необјаснив сплет од околности и соодноси, сите ние се проституиравме на различни начини.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Ѕидот паѓа еднаш во животот, кретену!“ му рече пијаниот тапанар, а басистот, посмирен по природа, го убедуваше дека не смее да го пропушти концертот на Пинк Флојд.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За краставата жаба човек имаше чувство дека не била родена од друга жаба, или испилена, туку дека била родена од самата земја, дека се откршила од земјата, па дури и, кога потскокнуваше во дворот, дека е бесмртна и неуништлива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Китан наведе дека не се согласува да му се плати само 25% оштета.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И знаев дека не бегав од љубопитно издолжените цевки на револверите туку од неа, од таа огромна гасеница, од тој грев“.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мислам дека не може повеќе да боли, оти нема повеќе и потаму за болење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никогаш стручна литература за која што тој сметаше дека не е доволно едуциран, без разлика колкав беше хонорарот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ане и Дора се правеа дека не му обрнуваат внимание.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги најдов. Инаку ќе ми се подбиваа дека не си ја познавам домата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Утринум, ноќем, секој со своја молитва ја возвеличува смртта или животот, сѐ дури Буда не го довика Исуса да му каже дека преминува но дека не ја открил тајната на преминот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- „Било едно дете...“ Дедо Спасе гледа дека не ќе може да се одбрани од здодевното внуче па почна: - Било едно дете, лошо дете и се викало Васко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Зад заѕиданите прозорци се фалсификуваат архивите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Набрзина од својата глава ја избрка мислата дека тоа не значи дека Дарко не е посинет на некој друг дел од телото и дека тоа воопшто не му е никаква гаранција дека не го малтретираат во логорот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Се преправам дека не ми е јасно, а Соња ми објаснува.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ама кога ќе ми речеш, Стојна, мислам дека на друг му зборуваш, вели, мислам дека не зборуваш со мене, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Имаше многу обврски, тежок живот, но сега, кога требаше да го напушти, не ѝ изгледаше толку одвратен. – Со Френк беше на прагот од еден друг живот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога побегнав од неговото одајче и од очите на луѓето за да ја родам мојата Пела, му напишав големо писмо дека не можам да го чекам со мојот голем срам, да не се надева дека ќе ме најде кога ќе го ослободат, ама додека е там и плаќа за мене, јас нема да го заборавам, храна и пљачки ќе има еднаш во месецот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Што, што рече? - Реков дека не треба да се мачиш да нѐ носиш в село. Добро ни е и тука.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш се сетија дека не бев вечерал и дека најмалиот и најумниот син на царот Сонце и царицата Месечина живеел пред тисошти години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа рекла дека не сум рекол така, и дека сум рекол дека е простачка само точката што ја изведувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека не потпишувам. Но долги години потем јас размислував за она што ми го кажа Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

3. Секако, следното утро штом сте се пробудиле, драга Асенета, сфаќате дека не сте успеале.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Значи сум сонувал дека не гледам, вели, и излегува дека она што го сонувам е јаве, вели, а ова што е вистина е сон.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Освен можеби оние вечни осуденици, спомените.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога ќе размислам сериозно јас и попот Милошевски бевме и останавме сепак пријатели иако овој мој став ја следи познатата увереност дека не треба да се смета на „посебно пријателство“ кај луѓето помеѓу кои времето ќе создаде осетливи цепнатинки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Па ви реков дека не можам да ви раскажам онака веродостојно, ако цврсто, вистински и со целото срце не ми поверувате во она што ќе ви го кажам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пред малку рече дека не е болен веќе. Како сега да излаже?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Слон да видам како лета, ми се чини дека не би се зачудила.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога виде дека не диши, готов е, рече.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ме изненадува понекогаш тој мој брат. Пријатно ме изненадува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Ти реков: бев љубопитна. Мислам дека не очекував ни повеќе ни помалку“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Проштевај што го споменувам одново името на овој човек, знам дека не сакаш да слушнеш за него, но досега не можев да најдам ништо друго напишано за крајот на животот на Никола.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Истиот миг ние двајцата се смиривме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Таа се обиде да се преправа дека не го слушнала гласот на тој човек, но, тој уште еднаш, повторно викна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ја видов и Маци како се качува врз масата и како почнува да јаде од чинијата на свекрва ми, ама ништо не реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Му реков дека не сум во никаква врска.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знам само дека не можам веќе без тебе. Беше студент, над него шуштеше Кумовата Слама на августовската ноќ.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе му кажам дека не го колам. Ако биде мирен не го колам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога признавам со скаменета рамнодушност дека не можам без една од двете Марии?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сфаќа, дека не може да го поднесе нејзиниот отсјај, зошто ја гаси светлината што ја има сега.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Мене би можело да ми биде сеедно што мисли тој кога јас добро знам дека не сум умрен, но како што е сомнителна неговата претпоставка, така е сомнителна и мојата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа што не се појави никој не значеше дека не уживаа во вкусната манџа и во слатките по јадењето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тогаш спомни си дека не се родил маж што да ѝ се потсмева на Хуајко.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Зајачето Шарко се направи дека не сака повеќе да слуша.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

„Невозможно, а сепак можно“, рече мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со деконструирање на такви научни настани како судењето на Галилеј пред Ватикан и развојот на квантната механика, тој инсинуираше дека не постои никаква логика во науката; научниците ги откриваа и се придржуваа до теориите поради крајно субјективни дури и ирационални разлози.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

68 5.2. Вохенклаузур (WochenKlausur)

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се истуфкав дека не го прашав Јона за децата: дали чул нешто за нив, дали ги сретнал некаде по водата, дали ги видел.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За да го сведам на вистинска мера значењето на нејзиниот збор „часот“ и реков дека не треба толку да е сигурна во своите пресметки во врска со пристигањето на некаков си час.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А убав е, не е да речеш дека не е.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Имено, сега се предвидуваше дека работодавачот мора, во рок од осум дена од денот на склучувањето на договорот за вработување, писмено да го извести кандидатот кој не е избран – дека не е избран, како и тоа кој кандидат е избран.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Мислам, дали децата знаат.“ „Не, се разбира дека не знаат.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Луѓето се посиромашни од кога и да е, но со големи идеи кој го чекаат денот да бидат исполнети.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Размисли, размисли добро, пред да си подадеме рака. Зашто, еден ден, тајната би можела да почне да ти тежи.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ме опомена: „Говори потивко, не сум глув.“ Потоа: „Се кријам, чекам и ловам, ако сакаш да знаеш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И потем отец Мида запишал, дека не го интересирало што гледа нечестивиот во словото, и дека не застанал на местото негово, туку дека со умот и уката своја, познавајќи ги самаритјанските букви, со кои записот бил сочинет, прочитал вака, од свое место: ЖЕНО моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Можеби бев неправедна кон него при тоа прво видување, но веднаш заклучив дека не ми се допаѓа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Откако уште еднаш ја прегледаа скривницата и се уверија дека не се познава, Танејца посла да спијат, но не можеа никако да заспијат.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

„Така кажи“, рече мутулавата. „Сега секој знае дека не си Митре Петрев туку Митре... Како што рече.“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Тој што ми ја запалил куќата знаел дека не сум дома.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од аголот на социјалната антропологија, денес се смета дека не постои една дефиниција што би била прифатлива за повеќето стручњаци. Маргина 36 135

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Редицата се движеше полека напред, сѐ додека Винстон не стигна речиси до самиот пулт, а тогаш запре две минути затоа што некој напред се жалеше дека не ги добил своите таблетки сахарин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сосема ги бев изумил станарите на мојата топола. Не е случајно тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа што Александар, неколку пати ја имаше видено Билјана со црни наочари во тмурни есенски денови, зборуваше во прилог на тоа дека не се работи само за злобни фантазии на врснички на Билјана кои не успеале толку добро да се вдомат.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Песната го храбреше, му го зајакнуваше моралот со помислата дека не е сам, наскоро ќе пеат сите со него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Вели дека е болна, дека не може да седи, затоа што ја боли ’рбетникот и дека не е способна да работи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Во тавчето не е проблемот“. „А во што е проблемот, жити ја?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас реков дека не би можел да водам никаков кружок, оти не сум член на таа партија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Интересно, му се чинеше дека не сонува повеќе ништо.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се разбира дека не можеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Луција дојде уште еднаш кај мене и рече: „Сѐ уште не е доцна да се декларираш“. Ѝ реков дека не сум го променил ставот за народниот дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не дотраја, не дочека да види дека научив да делкам, и дека не треба од срам да ме продава на ѓупци.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако Бог не постои, а судот го прогласи дека не ебавал малолетнички, пред кого ќе одговара тој хоштаплер?

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Овие козји суштества, со чија свест како да беше слеан, му покажуваат дека не знаат за безнадежност. Од нив црпеше сили да истрае...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Ако, ако... Нека се јадоса. Треба да разбере дека не е лесно да одведе во Ресен охридска девојка... - се закикоти Атина, која за сето време ѕиркаше низ пердето и гледаше сѐ што станува во чунот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Околу колата и околу нив дотрчале многу бугарски војници и офицери, но и тие, кога ја виделе бомбата и кога дознале дека не е експлодирана, пцуејќи ги Ѓорета и мајка му и нарекувајќи ги Мрсници се разбегале на сите страни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Ами, Неделко Сивески, вели, зар не ме познаваш, Велико? - Леле, Неделко. Неделко Сивески, велам прости дека не те познав.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А како умен и разбран човек - просветен работник! - секогаш настојуваше да ги усклади желбите со можностите. Така и овој пат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ако ова е премногу сложено, мора најнапред да се преправа дека не ја чувствува страста што навистина ја чувствува, потоа да ја глуми страста што не ја чувствува и да се преправа дека некои силни напливи на огорченост, омраза и завист се невистински, или не се случуваат, или се нешто сосема друго.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога избива војната во 1914 година, се пријавува како доброволец во австриската војска, каде што служи артилерија, прво на Источниот фронт, а потоа во Тирол, каде го заробуваат Италијанците во ноември 1918 година.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Знаеше дека не е така поради нејзината несомнена вознемиреност додека му ја додаваше пораката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мечета го облеа пот кога виде дека не му верува.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Танасица остана така стаписана едно време и полека сфати дека не ѝ останува ништо друго освен да побрза да му каже на мажот што се случило.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дека таквите непристојности немаат никаква тежина се до оној момент додека не остварам личен увид во материјалните докази.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сликата не се движеше. Чекавме што ќе се реши за внесувањето на ковчегот во куќата, а кога веќе се виде дека не се внесува, остана ковчегот на тракторот и тргнавме.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ама, не го ни дорече тоа, а портата заклепа и почнаа да се редат пријатели како кај болен, да му ја олеснат маката со својот збор, а и скришум да се порадуваат дека не се на негово место.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се молел пред умирање Симон Наконтик. Луѓето, свикнати да измислуваат молитви, да се сожалуваат или да бараат сожалување, и не го слушале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не само мислење, нудеше сослушување, совети, рамо за плачење, пречекуваше, испраќаше клиенти, тешејќи ги дека сѐ ќе биде во ред, дека нема да биде залудно нивното барање што го доставиле, дека ќе се случи чудо и дека токму ним ќе им биде помогнато, дека не смеат да изгубат надеж во институциите на системот, дека тој искрено верува ... иако сѐ што му се плеткаше во главата, во моментите кога ги кажуваше овие сказни од земјата на заблудата, беше едно здушено „ееххх, кутри луѓе, штом животот не ви помогнал до сега ... но којзнае...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Вујна Клементина, слушајќи ги и таа ученичките, од различна националност и вера, како пеат една француска песна, знаела дека не е ни место ни време за да ги искажува своите дилеми, кога нејзината штитеничка Ервехе веќе беше восхитена и прифатена во „утописката оаза”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Најпрвин, кога наближив, почна да си ги трие очите како да настојува да ги ослободи од некоја згусната темнина, или од привидение а потоа сосема неочекувано се нагрна со старата сива наметка на рамнодушност, дури и на отсутност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Погледна наоколу и сфати дека не сонува, туку оти заспала на цветот во градината.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Дојдени сме на овој поетски собир по наредба на Јасер Арафат! - ми рече Махмуд Дарвиш! Во мигот немав одговор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сега знае дека не смеат да ја мажат, оти по првата брачна ноќ сите прсти би покажувале на нив, на децата на нечестивиот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

— Не знам да лажам, велам, многу му се лутам на татка дека не ми остави лаги.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ама она му ги слуша неизговорените зборови, ти се колнам, оти пред малку, додека таа го спомена името Дончо тој прекорно заврте со главата, а кога слушна дека не се во исто одделение само што не скокна од радост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Слегов од мотоциклот и реков дека не сакам, дека мотоциклите не ме привлекуваат, но дека можам да го научам Земанек да вози подеднакво добро колку и јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Или да подразмислиме малку за некој геј- маж што вака му вели на друг: „Еј, стварно треба да го знаеш филмов ако сакаш да бидеш геј“, или „Не ми се верува дека не си чул за креаторов: чекај, да ти покажам колку страва работи, знам дека ќе шекнеш!“

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„И мајка ми еднаш ми рече дека не умеам да замесам вкусно кравајче дури ни за себе си.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сопатничката велеше дека не била „толку умна“ да работи како нејзината сестра.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш ќе ме опседне помислата дека не сум во состојба да ја разлачам лагата од вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

-Не реков дека не живееш убаво. Ти живуркаш, не го чувствуваш вистински животот – рече старецот. – Многумина од луѓето така го минуваат животот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Како е, потпрашуваше старата, а во гласот потреперуваше надевањето дека не е полошо од вчера.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А не може да ги нацрта не дека не ги гледа, или дека не запомнил како изгледа непотполен и неуверлив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Велеа дека не само што ѝ ја „откинала“ главата, туку и ставата, одот, дури и гласот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како да ѝ кажам дека не се одбира време за тоа. Никогаш не се пребира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ги прислушкуваат сите разговори и потоа ти се смеат зад грб. Епа, нека се ебат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„А кога некој не верува дека морето се отворило, а верува дека само Бог може да го отвори морето, дали тоа значи дека не верува во Бога, или не верува во човека?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Можеби само му мавна со рака на Симона, додека овој беше зафатен со ѕидањето, а не застана, зашто осеќаваше дека не е многу пожелен за престој кај нас.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Вистина, четите ги избегнуваа битките, но тоа уште не значи дека не пречеа да се воведат реформите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тогаш Трајанка го погледна Пецета милозливо кажувајќи му со очите дека не треба да се плаши и стана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Грот:Се срамам да признаам дека не знам. !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- А луѓето? – прашувам. Мрдаат со рамена и сфаќам дека не знаат или не сакаат да кажат?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Иако периодот на секое вработување на определено време не е изречно определено, може да се заклучи дека не би требало да трае долг период – односно, само по исклучок, би можело да надмине една година.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Одеше полеа осветлена до поткожа и тој виде многу ситни брчки околу нејзините очи и усни, ја виде крај човек по се сличен на неа и се сети на сите други што ги знаел, се сети и на втората Марија и претпостави дека не би имал топлина во својата крв ни за неа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

По вашиот акцент заклучувам дека не сте родена во Македонија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Меѓутоа, гласно рече: „Мислиш ли дека не сум?“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ги наоѓаме и таму каде што сме мислеле дека не постојат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сето тоа ме истоштуваше сѐ повеќе и чувствував дека не можам веќе да стојам на нозете.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас повторив, колку да не е без ич, дека не е досторена работата на гробот и дека не ми е згодно да земам пари за недовршена работа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Гостинот ќе помисли дека не знаете сами ни чашка да си порачате.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Откако забележува дека не реагирам ми приоѓа уште повнимателно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но само тој знае дека не е потребно тоа, дека нема да дојде до тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

дека (сврз.) - не (чест.)