Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сторив неколку чекори и се свртив надевајќи се прилично глупаво дека ќе успеам да откријам што видов.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Огромна и закоравена санта мраз пливаше во мојата утроба и бев свесна дека ќе потрошам многу огрев за да се растопи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

-Мислев дека ќе лаат. – Би лаеле на некој друг, – рече тој. – Знам како да се однесувам со кучињата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа самата ме упатуваше како да ја изведам работата - додаде Иван. – Досега се снаоѓав самиот, но за другите активности, мислам на обврските што му претходат на погребот како и за самиот погреб, потребна ми е поддршка и помош.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но најмалку можеше да верува, колку и да беше силно спротивното, дека ќе му се случи најголемиот парадокс во животот: социјалистичкиот Суд да му овозможи да трага по отоманските кадиски записи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Преминувањето во ислам им гарантирало дека ќе ја одбегнат можноста еден ден да биде доведена во прашање нивната сопственост над недвижниот имот, како и вршењето на стопанска дејност во градот.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Убав акварел, но не може да се види, да се навлезе подлабоко и да се одгатне зошто Профим трча со секира по својот сопствен пород заканувајќи му се дека ќе го убие.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се разбира, сите тие, вклучувајќи го и Даниел се заколнале дека ќе ја чуваат тајната.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

40. „Се надевам дека ќе бидам тука тоа да го видам. Да го брцнам марамчето во крвта.“

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тој рече дека ќе ми даде мед, а јас – па ти си чудо!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Не претпоставувал тогаш дека ќе дојде време да се водат вакви кавги за него... - Интереси... - рече полковникот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И затоа тој го напуштил тој „божји рај" — Света Гора, и ете го, си дојде да ја исполни заповедта од „сајбијата" од кладенецот Илинец во Сталевата нива сака да му се направи меќани манастирче и дека ќе му направи многу зло на селото, ако не му помогнат во оваа работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој покажал со рака кон најмладиот дочекувајќи миг кога таа го погледнала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пак почнува со нежен глас за некакви мои татковски обѕири убедена дека ќе ме расчувствува со солзи, со притаено липање што божем ја подгрбавува. Бледа е. И скромна.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Да, знам дека повторно ќе ми биде тешко чекањето, но знам дека ќе се исплати. ќе најдам начин мојата тага да ја отелотворам во нешто што ќе остане да ме потсетува на тие мигови поминати во тага и заборав.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тогаш ние со сигурност знаевме дека ќе се пукаат пуканки и заборававме на огнот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Единствено Клара молчеше. Нејзиното молчење беше погласно од сите крикови наоколу.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И, колку повеќе слуша плачење и редење, толку повеќе чувствува дека треба да рече збор, да допре нечија рака со единствена мисла дека ќе ја олесни и својата и туѓата болка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Гледаш ли, а? Се плашиш дека ќе умреш. Значи, умираш.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Мораме да побрзаме. Задутре одам за Венеција.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Познавајќи го него, не очекував такво нешто, дека ќе се сети на нас во Лондон и дека ќе ни купи на сите по нешто.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Битолските газди откажаа да ги дадат ќерките - не затоа што беше лошо момчето, а затоа што тие сметаа дека ќе се понижат ако се сродат со луѓе кои уште мирисаат на селска пот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Големата љубов што ја наследив од Мајка, која цврсто ме одржуваше на кормилото на животот, Мајка велеше дека ќе ја заслужам со нејзиниот благослов ако ја доживеам од моите чеда. Таа мајкина љубов.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И конечно, поенатата: „Ќе го преземам рабинското место на Солун на Лаг Баомер15 во 5683 (1933) година и се надевам дека ќе бидам рабин кој ќе воспостави брак помеѓу Евреите од Истокот и Евреите од Западот, кој ќе ги обедини во единствена нација на Израилот, за благосостојба на нејзиното духовно постоење и напредок, како во егзил така и во земјата Израелска”. 16

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сметаа дека ќе фати еден или два по полноќ додека да стигнат до селата и дека ќе се вратат пред зори.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И пред да заборавам да ти кажам, мислам дека ќе сакаш да го искараш Бредшо за последните шунки што ни ги прати. Малку се јаки на вкус“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Знаеш што еднаш им кажав?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тета рече дека ќе легне да одмори, Љубе исто така, а јас останав да дежурам крај прозорецот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знаев дека ќе мораме да се искачуваме преку сите височини што ѝ го запречуваат погледот на Билјана.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Бевме едновремено и свесни дека со неговото исчезнување можеше да исчезне и самата идеја за Палестина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најпосле царот решил да ообјави во царските зандани, каде што чувал робови заробени во војните, дека секој оној што ќе се нафати да го победи џинот ќе му го подари животот и дека ќе го пушти на слобода.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ама, очигледно сум се ислажала.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ти реков дека ќе дојдам и дојдов. Одмандали ја вратата. - Како што си дошол - така ќе си одиш. И не враќај се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Понеделникот беше еден од оние денови кој без одредени причини ќе нè потсети на есента.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се наоѓаме всушност во дворот на затворското здание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кажи, кажи дека ќе се потурчиш да му речам сега да ги натера сите да клекнат пред тебе и да ти се поклонат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Ма ајде, ти раскажувале, а јас, кога ми беше ептен тешко и кога мислев дека ќе умрам од тага, одев кај тетка Наде на деветти кат и кај нив барав утеха, од неа и од Еми и Ита, нејзините големи ќерки.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Среќа што ѝ реков на колешка ми дека ќе седнам на клупата за да разговарам по телефон.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Има полошто од тоа... ако претрпам мислам дека ќе се куртулам. - Куртули се сам.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Директорот – откако дозна дека ќе биде тужен – го викна оштетениот работник, заедно со уште десетина други работници, и им одржа сочно заканувачко обраќање во кое им рече дека тие не се лојални на фабриката, но сепак, заради неговата „добродушност“, тој нема да ги избрка од работа, а нив ни случајно да не им текне преку извршител да ги бараат евентуално досудените пари што им ги должи претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ваквата сопственичка структура беше задржана сè до втората половина на 2002, кога бугарскиот инвеститор „Литекс“ купува 52% од акциите (од работниците), а со тоа стекнува управувачко право со раководењето на Шеќераната.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потем ја прашав Луција што ќе прави сега, по укорот. Рече дека ќе размисли.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Давам чесен пионерски збор, дека ќе ја сакам татковината, родителите, наставниците, цвеќињата, пчелите, Ана од прво два...

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

(Со памук го брише исеченото место) Вчера ми вети дека ќе ме водиш да го гледам оној пијанист.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тоа беше доста старомодна приказна.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Јас го бранам мажот ми, велам, јас нему и пред бога сум му дала збор дека ќе го бранам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога веќе бев на чекор од неа, си го прекри лицето со рацете, како да се брани.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тешко ми е да признам дека и јас се обидов, напишав писма кај некои пријатели, од некои добив и одговор, но сѐ се сведуваше на ветувањето дека ќе се заземеле и дека ќе се обиделе да најдат каде води трагата на неправдата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко сакаше да дојде до некаков позадлабочен, философски одговор на оваа дилема, особено кога беше во прашање неговата родна земја Албанија и неговата илузија дека ќе ја разбере логиката на возвишувањето и на падовите на империите на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не само за тие мигови кога тетка Перса сочувствуваше со нејзината судбина, со нивната судбина, туку токму поради нејзината добрина Пелагија знаеше дека ќе мора да се отвори пред тетка Перса, ќе мора уште еднаш да го преживува она што го има преживеано.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Продолжи зборовите замки, или заемки, сизифовски да ги искачува кон тврдината.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И тоа е убав знак дека ќе се врати...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во Заводот за вработување знаеше дека ќе го слушне истиот одговор од несмасниот референт...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Британците биле свесни дека советскиот експанзионизам, започнат во годините пред почеткот на Втората светска војна со потпишувањето на договорот меѓу нацистичка Германија и СССР, ќе продолжи со ставање под своја контрола на балканските држави.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Зар на таков лудак да му се заканувам дека ќе викнам полиција или слично.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се надевам дека ќе имам можност да ви ја стегнам раката наскоро...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Чекаше трпеливо, со надеж дека ќе го фати крадецот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Кога бабата предложи да им постели за спиење, Толе одби и рече дека ќе спијат некаде надвор од селото, бидејќи таков им е занаетот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ја гледам, секогаш ми се чини дека ќе ми се врати синот... а знам дека нема да се врати.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Очекуваше дека ќе ги најде повеќе, а ги имаше само неколку килограми, ги извади сите нив, во сламата веќе немаше ни едно зрно и тој тогаш ја запрета дупката во подот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А потоа кој знае зошто, налутено додаде „Како да сум оној багрем покрај шардаванот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Да, и обратно! се случува и вистински да ја сретнеш личноста што посакуваш да ја видиш дури и да поразговараш со неа, но подоцна ќе заклучиш дека ќе било подобро таквата средба и да не се случила бидејќи веројатно станувало збор за привид или нешто друго.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа секогаш ми ветуваше дека ќе ми направи најубав чеиз, таков што сите ќе се чудат, велеше, само ако биде жива.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тоа, според Емери, била "златна можност" но, како што заклучил, "човековата природа е непредвидлива".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Луѓето стануваа чудни, се нишаа, се топеа пред моиве очи и веќе беа базја меѓу тркала и рогови од кои змиесто се извиваа секакви корења и се испретплеткуваа околу сенките да им ја пијат темната крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По споредниот пат некаде накај Тетово, полн со дупки и длапки, се доклацкаа до рекламата со зајачето од „Плејбој“, единствената среде тивките селски куќи од која доаѓаше музика.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ревел дека срцето му е раскрвавено, дека е измамен, дека некого ќе задави со голи раце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да се надеваме дека ќе има резултати од активностите на Еколошката комисија на Европската унија и Регионалниот еколошки центар во Будимпешта.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Чекав да ми рече дека ќе оди на спиење и откако ќе спуштев слушалка, после сто пати кажување чао и те сакам, конечно ме оставаше на мира.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Детето го крстиле, при што тоа заплакало и направило таква гримаса, небаре претчувствувало дека ќе биде титуларен советник.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Верувам дека ќе можеш сама да се снајдеш во куќава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Изгледа јас сум единствениот примерок кој дозволува животот да го води, посакав да му речам на Денко Самоников, но веднаш сфатив дека ќе прозвучи како извинение за нешто што не го бев сторил, или ќе биде протолкувано како обид за утеха.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Преминувањето на границата значи одење кон нешто ново, нешто кое знаеме дека ќе биде различно од она од кое доаѓаме.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Не ја беше видел, а сѐ уште јасно го гледаше нејзиниот лик и по тоа знаеше дека ќе му стане судбина, дека што и да направи, каде и да бега, со неа ќе мора да се сретне и да го стори тоа што му е пишано.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А колку се научив тој не е далеку од нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сè што вети, дека ќе работи, дека ќе учи, дека ништо друго не му е важно освен јас, сето тоа падна во вода.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Порано ти пишав дека ќе го напуштам логорувањето заради Ранч кој многу ме навредува, но тоа ти го напишав така, во лутина.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Знаеше дека ќе ја однесе во некој мирен залив со фрлена котва за навек.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како кукурикаат петлињата без перчиња?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Барем да можеше да ќути!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се разбира дека имам многу размислувано за моето заминување и за се она што се случуваше дента кога го сретнав човекот за кого помислив дека ќе ме усреќи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Однадвор гледано не изгледаше дека ќе биде некое големо изненадување.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Не толку од срце, но надежта дека ќе се починува, жетварите пак зашумеа со срповите, а Танасица го фрли буклето на рамо и се упати по ридот попреку.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Верував дека ќе и помогнат.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во Толета се разви душевна борба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знаев дека ќе биде ист како претходниот, исполнет со плачење, со мисли за тоа што било и како било.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Дајте ми еден пример на настан во вашиот живот на кој таа била сведок и којшто би можел да ѝ помогне да го предвиди ова постигнување. (б) Како таа би ги опишала околностите под кои се случил настанот? (в) Дали таа била свесна за другите кои можеби учествувале во настанот? (г) Што мислите дека би рекла кога би била замолена точно да опише како тоа се случило? (д) Како таа би ги определила вашите цели при остварувањето на ова постигнување?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Бато вели дека ќе се вика „Јас, Бреза, сестра му на момчето Молња”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Некои од нив ги тераа како парламентарци да тропаат на портата, да им ги отворат за да им однесат порака од беглер-бегот и кадијата дека ќе им простат ако се предадат со добро, но сето тоа бунтовниците го знаеја однапред и не се лажеа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Штета – реков со воздив – мислев дека ќе ги најдам..

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се надевам дека ќе имам време да учам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Дури им претеа дека ќе чинат абер на аскерот во Витолиште и Битола, како и што го направија на многу места.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој често слушаше пофални зборови за Сем Галовеј од другите сопственици на ранчови кои биле удостоени со неговите посети, но никогаш не сметаше дека ќе ѝ се укаже таа чест и на неговата скромна баронија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што ќе се случеше со човекот ако не беше спремен да се бори за таков поубав свет?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А ако сте согласни, да ви го изнесам мојов план.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не значи дека ако е богат и виден дека ќе ми биди убо со него...“ велеше Томето замислено односно, незаинтересирано.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Потоа синиот пајак со златна глава пееше во себе и само за мене, а јас многу жалев што не ја слушаа песната Додо и другите во јамата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

А сите надвор, со чиничиња подготвени чекаат по парче од колачот, за кој веќе знаеле дека ќе го јадат уште од моментот кога си се растропала со жицата во ванглата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Си го прибра погледот и на оние двајца им рече: - Се надевам дека ќе го забележите редот?

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Откако си легна Толе, Митра му го однесе бардето со вода и му даде да разбере, дека ќе дојде, да ја чека.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не веруваше дека козјото прашање толку многу ќе се вплетка во политиката, дека ќе се „интернационализира”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Со денови зборувавме за Добрата Душичка, се надевавме дека ќе се појави, а потоа ја заборавивме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Веројатно очекуваше дека ќе се впуштам во некои будалести прашања со намера да ја препорачам мојата умност, но откако Пачев заклучи дека сум и прекумерно трезвен, дека сè уште сум со моливот на хартијата, само го изусти она многу шупливо добро... добро... дури и без насмевка во паузите помеѓу нејасните зборови од приказната што ја бев веќе слушнал : Ете, твојата пријателка Пеперутката заминала, што може секому да му се случи, а не оставила никакво објаснување или белег.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потоа го потфати блокот од двете страни одоздола (Ѝ ги протна рацете под плешките од што нејзе дојките ѝ се подадоа кон него принабрекнати!...) и се загледа во предизвикот што му го сугерираше зелената страница пред него (Се почувствува пред помама што како да го исплаши дека ќе сврши предвреме!...).

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„А зошто ти е толку храна“, прашувам јас, „кога јавно објави дека ќе гладуваш?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште на пристаништето меѓу Грците кружеше веста дека ќе бидат товарени во полски брод, значи најверојатно ќе отпловат за Полска.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Стојче тврди дека таков нема да биде кога ќе се врати во Скопје и дека ќе им расправа на своите оклеги оти не е толку слатко парчето леб што тој овде го печали.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Значи, приказната е сосема јасна: некој кој има желба неговиот производ да се види во филм за кој претпоставува дека ќе биде хит или дека ѝ се обраќа на иста целна група, го бара режисерот и го убедува во некој кадар главниот актер или актерка, на некој начин, да го употребат производот за кој станува збор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не беше сигурен дека ќе може да го стри тоа, да појде и да бара помош.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Којо Пипиле кога дозна дека ќе се венчаат, му рече да не ја зема Марија за жена, зашто во неa има нешто кобно, фатално: досега ѝ умреле неколку мажи што ги имала. А пред да ја земат биле здрави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Двајцата сопатници имаа по три сина и се радуваа дека ќе ги видат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Хајнерле ги чувствуваше тие премолчувања, и од нив бегаше со погледот кон некоја дамка на ѕидот, кон мушичките кои летаа среде собата, кон прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така беше и со неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Ајде, не цимоли“ ѝ реков. „Ти беше убаво додека беше под мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оттогаш, кога времето ќе дозволеше, се состанувавме еднаш или двапати неделно, освен оние две недели во Кадаквез кога бевме заедно по цел ден. 26 искази за Дишан Историја Останува опасноста дека ќе излезе од торбата во која го ставивме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Излегувам од зад сцената, им кажувам на гледачите дека ќе се игра претставата „Временска машина“ и ги канам на возбудливо патување низ вековите.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

VII Кога се разделија Татко и Климент Камилски во доцната ноќ, и кај обајцата зајакнуваше убедувањето дека ќе најдат нови методи како да ги обединат книгите од нивните библиотеки за среќната иднина на нивните деца на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Очигледно, очекуваа дека наскоро ќе умрам или дека ќе станам жртва на некаква несреќа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој се чувствуваше беспомошен, слаб, чувствуваше дека ќе заплаче.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сметајќи дека ќе го убие Хитлер идниот ден, а потоа и самиот себе, лицето Џ решило добро да ја помине последната вечер.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Едни викаа дека на сила не можат да ги присоединат со Албанија, други тагуваа како ќе се гледаат со своите најблиски, со своите роднини кога ќе ги подели границата; трети викаа дека ќе се отселат, ќе соберат што можат од покуќнината, од добитокот, ќе испродадат сѐ и нема да останат во Албанија; четврти одеа во црквата, палеа свеќи, се молеа, плачеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Сега знаеш – рече Игбал. – А, јас знаев дека ќе бидеш способна за телепатски разговори.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Вети ми дека ќе направиш!?

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Секако дека ќе ве посетиме - ветив јас.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Методата на рекламното делување позната како “product placement” или “prod- uct tie-in” се состои во презентацијата на производот во еден филм или ТВ-серија, но така гледачите да немаат впечаток (да не знаат) дека станува збор за реклама, бидејќи појавувањето на производот е дел од самото дејствие на филмот!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Малендавиот пламен ги зафати и потфати, ги подбра, ги оближа, се разниша над нив, посина и кога се чинеше дека ќе згасне, наеднаш се исправи и ја осветли земјанката. Никој не се помрдна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ни вети дека ќе ја посетиме Ванга каде што уште од повоените години, во речиси ненаселениот остров, беше изградена Титовата летна резиденција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Рекоа ќе си одиме од Прењес. И сите помисливме дека ќе си одиме дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Според написот, Калифија-Рајс и партнерот, Мет, се запознале кога обајцата сѐ уште биле жени и лезбејки.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мислам дека ќе го засакаш и тоа длабоко.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како што не знаев тогаш дека ќе биде убиен оној хирург што го донесов да му помогне на илегалецот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Јас не знам, почитувана Лејбовиц, дали некогаш ќе ги прочита овие редови, кои ви ги пишувам за Шапоно почитуваниот главен уредник на Фајар, но верувајте дека ќе продолжам со пишувањето на мојата балканска сага додека ми трае животот, верувајќи во нејзината поврзувачка моќ, особено како од читатели како вас.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Не туку ги кревај рамениците туку пријди до масата и потпиши!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во оној миг кога лагата ќе допреше до нејзината свест, Криста само климнуваше со главата, замолкнуваше, и животот продолжуваше. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Трајко во кратко им исприкажа што направи на конакот и колку пари бараат за да им бидат спасени главите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нејзин најголем страв бил дека ќе заврши како неа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа одговори потврдно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

— се насмеа Толе и ја ослободи Миша дека ќе и ја исполни и оваа, колку нејзина, толку и негова желба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ме гледаше со очекување дека ќе ја препознаам неговата желба, јас ја препознав и ја премолчев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се надеваше дека ќе успее, но староста и болеста му попречија.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Тогаш заколнете се дека ќе го почитувате ова што го чувте.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И покрај најцрните прогнози и јас мислев дека ќе тераш уште некој период.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кога мислеше дека ќе има доста вода за едно такво ситно животинче, тој почна да се спрема за пат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше незамисливо дека ќе можат да доаѓаат во оваа соба подолго од неколку недели без да бидат фатени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Господе мили, па воздухот е толку усвитен што ти се чини дека ќе почне да паѓа како запалена пуза, како саѓи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти си блиску до мојата душа, каде и да сум оваа душа е полна со спомени и копнежи.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нема што да памтам цел живот, ќе заборавам уште утре. 90" Морам да си легнам да спијам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Уште повеќе нему: дедо Геро му вети дека ќе го смири со децата и тоа така тие да признаат оти претерале што го гибале толку многу.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќилимот растеше милиметар по милиметар, а ритмичкото чукање не го нарушуваше сонот, тоа значеше дека ќе порасне и ќе се продаде.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Си го прибра погледот и на оние двајца им рече: "Се надеваме дека ќе го забележите редот?

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Па, кога дојде време да го посетиме големиот брод Мисури каде е потпишана капитулација на Јапонија во 1945 година ти ни кажа дека ќе нѐ причекаш пред бродот, дека нема да дојдеш со нас.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Та за едно јадење дека ќе каснеш не ќе пуштиш рогови...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Споменувал и некоја жена меѓу ѕвезди и сини пеперуги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дали се одрекуваш од него? Се одрекувам.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Во меѓувреме, додека попот одел од куќа до куќа и со зборови од неколку јазици им ги раскажувал големите чудесии од кои крвта се замрзнувала в жили, се прочуло дека Фиданка Кукникова сака да се омажи за крестокосиот Доце Срменков и дека ќе стане мајка на неговите деца, едното веќе со воздишки по нејзината убавина, доколку тој пристане да го земе во новата куќа и свекор ѝ, земјолик човек што се хранел еднаш дневно со печен компир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Расфрлени од ветар и од претчувства дека ќе се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел во историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но, од друга страна, со тоа што ми заповедаше да тргнам со неа, таа покажуваше бесна немоќ, и тоа беше симпатично. (Боже, можно ли е да сум бил толку незрел и глупав за да не сфатам што сакаше Луција да каже со тоа, и дека бараше да бидам со неа на еден општествено дозволен начин, како другар од партијата; зарем бев толку глупав да не сфатам дека тоа беше единствената форма под која можевме тогаш да бидеме заедно, тогаш кога партиската свест беше посилна и од свеста за физиолошките потреби?) За да ја развеселам, реков дека ќе потпишам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со такси се искачија на една височина над морето бидејќи Летка, со оглед на некое поранешно искуство, можеби пак љубовно, веруваше дека таму свежината е неизбежна и дека ќе здивнат од вистински неподносливата горештина.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Луѓето ги размрдаа нозете, ги оптегнаа глезните и видоа дека ќе можат да се движат во колона по двајца.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Сега таа му се стори благословена и од господ, и од народот и се заколна во себе дека ќе ја употреби само на народни душмани па макар кои да бидат тие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вие сте веќе големи и сигурен сум дека ќе можете сами да се погрижите за себе, - се сврте кон нас.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Бидејќи му посветуваат толку многу самотно време и самотен труд, уште од рана возраст, на изучувањето на особените одлики на своите идеални предмети на љубовта, утврдувајќи кои комбинации на одлики – или кој општествен облик – најточно соодветствува со зацртаното во нивната желба, геј-мажите се склони, додека сѐ уште се мошне млади, да воспостават многу подробна и строга умствена слика за она што точно го сакаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зедовме малечок подарок, книга која мислевме дека ќе му се допадне, и тргнавме кон Берггасе број 19.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Трае таа, пустата, и си мислиш дека ќе ја снема, дека ќе умре со мојата и со твојата смрт?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се колнам дека ќе бидам пример на добро однесување кон мојот народ...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Расмеани се погледнаа и забележаа дека ќе врне. Си рекоа да побрзаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Таа ситуација што се пофторува на секој први и што еве сега пак ја доживувам тука во кујната, толку ме вади од памет што имам чувство дека ќе се шекнам или посакувам да се шекнам, убеден дека шекнатиот за вакви работи не се нервира.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Крсто, стопанот нејзин, повеќе навреден отколку желен да спечалува, млада ја остави со единствениот син и замина за Америка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Така е. Децата сакаат да бидат како татковците и мислат дека ќе се такви. Без сипаници и без заушки, со кубура в појас и со брада.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бран ли беше, бура, никогаш не ќе си спомнам, секој час чинеше дека ќе ги голтне.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мора да научам да возам ролери, мислам дека ќе се распамети да ме види како услужувам во дуќан качена на тркала.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Таа свест не била едноставно препознавање дека геј-мажите како такви отсуствуваат од сцената на културниот происход, туку сознание за безнадежноста дека некогаш ќе добијат признание со таков опис од културните облици што самите ги создале – а со тоа била и сознание за крајната безнадежност дека ќе има какво било признание на геј-идентитетот (32–39).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

— Море како ме неќеа, токо, јас и остави, оти мисле дека ќе ми пречат во работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од друга страна го заскокоткаа Арслана и Сефедина оние петстотини лири што ги зедоа од витоливци, та добро им дојде Толе да можат да ги уценат и другите села како Витолиште.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никој не рече дека ќе павиме поплака кај властите во Прилеп, вели Костадин Дамчески кој е старешина на Потковицата и кој зашто е старешина и тој седи на чело на трпезата, од десната страна Максимова.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пота му ја виде окрвавената глава од што му се чинеше дека ќе му се слоши, дека ќе се онесвести.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таму го замислував: дека ќе го извади оној прстен со зелен камен што ѝ стои на показалецот и дека ќе го стави мојот на негово место.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Го притиснав црвеното копче на далечинскиот управувач и се оддалечив од дома.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Знам дека ќе дојдам и јас на ред, па дури и пауза да ме фати не трае колку лутина на грчки цариник кој може по сопствен избор, а и расположение на жената му од претходната ноќ, да штрајкува во следните 24 часа, за да ѝ докаже на цуцата дека, незадоволен, не може да задоволува работни обврски ни тој.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мислев дека ќе летне по отвореното поле што се затвораше пред него со падините на Билга.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гледаш, Август, со ногата сум сигурна дека ќе заврне!... Нема утка!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој му го доверил писмото на еден швајцарски пријател кој претпоставувал дека ќе ме сретне, но на крајот му го доверил писмото на еден друг швајцарски пријател...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Офицерот брзаше да му даде да се потпише на пријавата, како да се плашеше дека ќе се премисли, подгледнувајќи го под око.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Танаскоица, активирана како работничка, не само што ѝ беше убаво што работи, туку заради она еднаш што му го рече на Танаско дека Ќе дое ред, ки са виде! постојано сакаше да биде покрај Пелагија, ѝ се залепи како сенка, ако Пелагија вртеше на едната машина, таа вртеше на другата, ако Пелагија креваше вреќа, таа се појавуваше од другата страна на вреќата, ако Пелагија скокнеше во запрегата, таа веќе е до неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

За интересирањето на уметниците за материите кои предизвикуваат психоделични промени на свеста можеби најголема заслуга има Олдос Хаксли, кој вели: “...едно сончево мајско утро проголтав четири десетини од грам мескалин растворен во вода и седнав да ги чекам резултатите”, потајно надевајќи се дека ќе успее да ги посети световите кои на Блејк, Сведенборг (Swedenborg) или на Јохан Себастијан Бах им беа дом.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кети ѝ кажа дека ќе биде добро ако тој се налути.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

По години еден од нив напиша мемоари и во нив подвлече: “Ние знаевме дека ќе бидеме поразени, но сакавме на противникот да му нанесеме уште поголеми и повеќе жртви” - Ме прашуваш за тие од раководството? Кој ги имаше видено?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

— Го маслоса Илија мулазимот и го доби пак оној војник, да го спроведе до дома, но Илија рече дека ќе преседе тука, кај Трајка, додека се раздени.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А никој од неговите домашни не веруваше дека ќе остане жив.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сакав да им кажам дека светот ќе биде обеспокоен од писмата на фантомите од подземниот град но на Кузмана му се заколнав дека ќе молчам и јас молчев.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И обајцата по составувањето на Листата на (без)опасните османизми, верувајќи дека еден ден нивниот проект, актуализиран ќе ја види светлината на денот, си ја продолжија секој својата поранешна работа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така направија на Хаџи Ташку и дружината, а овие, пак, веднаш им зајамчија дека ќе им најдат таков.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако почнеш да ме убедуваш, сигурен сум дека ќе ме лажеш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Надењка е ни жива, ни мртва. Побледела, одвај дише... Ѝ помагам да стане. – За ништо на светов нема да се спуштам уште еднаш – вели таа, гледајќи ме со раширени очи, полни со страв и ужас. – За ништо на светов! За малку ќе умрев!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сигурен сум дека ќе го земам „пет часот”...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И ни праќаа писма во кои ни пишуваа дека ги растурија низ цела Бугарија и дека тој кој нема да потпише изјава дека не е Бугарин, тешко дека ќе добие стан и работа што прилега на неговата професија и образование.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нè заплашува дека ќе нè пратат во поправен дом, бевме малолетни за затвор.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Погледна кон мајка си а потоа пријде и седна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе им раскажам за Шумшул- град и за таинствениот рудник на дијаманти, како и за страшното чудовиште Мортенија, за која некои мислеа дека ќе е идна господарка на светот, од исконски времиња сит од секакви господари.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Лежам така, и чувствувам дека ќе се задушам, а не знам што ме задушува – дали туѓите врескања или моето молчење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Западнал така меѓу аскерот но без своја волја и распонот од Кукулино или од некое соседно село Констатнтин Цапар, вдовец со две деца, незаштитен да трча под фес и со предолга пушка кон топови алафранга и кон српски стрелци но со надеж дека ќе ги прерипа плитките ровови и ќе им се врати на Али Ризовите војници.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Неволно се согласив со Игбал и многу се растажив кога помислив дека ќе треба да се разделиме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Оди во Крушевица твоа; малку е подалечку од аскерот, белки не ќе се забележи толку колку овде пред носот негов! — ја повторија и потретија селаните молбата, но Толе си остана на своето и нареди преку ноќта да му се зготват пет шест кокошки и толку мазници за неговите луѓе и остана да преноќува в село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Елтон Џон отиде дотаму што изјави дека ќе ни ја збрише ‘Ќе преживеам’ (I Will Survive) и од помнењето и од џубоксите и од парадите на гордоста“.133 Пред тоа, сфаќајќи дека меѓу поп-ѕвездите ја беа вивнале огромна маса геј-обожаватели, Гага заземаше сѐ поотворени и поексплицитни политички ставови во прилог на геј- и лезбејските права; во 2010 година држеше политички говори и си ги мобилизираше обожавателите за укинување на законот „Не прашувај, не кажувај“, законот со кој Конгресот им забрани на нехетеросексуалците отворено да служат во војската на САД.134 Овој политички ангажман кулминираше со нејзиниот нов сингл, „Ваква родена“, во кој се инсистира дека „Бог не греши“ и дека сите „животни хендикепи“ (меѓу кои Гага експлицитно ги става нестандардните сексуалности, и родови, прилично хомофобично, заедно со небелечките расни и етнички идентитети) затоа се природни и правилни.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога го спомнав воденичкиот камен веројатно мислев на умот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го прашував, тој молчеше, а кога прашувањата ќе се претвореа во плач или обвинувања, ме бркаше од својот дом.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се уште се надева дека ќе се вратат, кутрата, воздивнуваше таа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но знаел, и постарите можеле тоа да го знаат, дека Онисифор Проказник не ќе им даде да го заколат волето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веќе си испланирав како ќе заминам на школување во Кавадарци, ех колку се радував, кога неочекувано татко ми ме пресече: Не верувам дека ќе те примат, сигурно е пополнет бројот, а јас го молев: Тате, ако таму не ме примат, дај ме барем во работничко училиште.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Без да го запрашаме, ни рече дека Мила е жива, дека ќе се врати.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Знаев или малку се надевав дека ќе го најдам жив, а тоа куќиштето потонато во штама и јас во него сам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

ЛУКОВ: Чекај. Појди и речи му дека ќе дојдеме со Ивана штом тој ќе се врати.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кажете им на родителите дека ќе мораат да го платат искршеното стакло. и другпат, отворете ги очите четири, да не ви се случи да видите духови, или убијци таму каде што ги нема, - се насмеа таа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Хелвиг ѝ пишуваше дека ќе ѝ плати авионска карта и пари за престој во Келн. Кога ќе оздрави.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се разбира, знаев дека ќе се врати пијан и дека ќе ми раскаже само онолку колку што само нему му одговара а остатокот ќе го премолчи за да може уште утредента да се извинува, да надополнува, да открива или да измислува онолку поединости колку што тој сметаше дека за тој ден е доволно...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Си реков: „Името негово сонот ми го открадна, па сега ми го враќа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во сето тоа наоѓајќи и дел виновност кај селаните од под црногоричината планина и предизвикани од нивното одбивање да ја признаат врската со Селџик-бег, неколцина Турци го подбуцнале ненаспаниот Али-бег да објави дека ќе го покачи уемот во својата воденица и да разгласи дека ќе биде убиен секој што ќе се обиде да стави камен врз камен за идна и независна воденица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислам дека ќе врати нешто во западното искуство што е одамна изгубено.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Гледам дека има и компири, - мрмореше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дамкавиот свечено ветува дека ќе ѝ го чува внукот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А најстрашно беше кога тој им јави дека ќе ве донесе дома.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се утеше со ветувањето дека ќе се врати, а убедена во неговите зборови, стисна срце и се помири со судбината.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Музиката, пак само од грамофонски плочи, ечеше толку силно што се чинеше дека ќе ти се сврти умот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И да ти признаам, не беше лоша и таа ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Но, соседе вие рековте дека ќе ни зборувате за зимата! - го прекина старата ластовица.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ако? - Ако, - се согласи тој малку збунето, но зарадувано дека ќе има ново име. Рече гласно: - Зоки Поки.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но место тоа, тој запеал олцкаво и без зборови, со невиност во срцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се плашам дека ќе завршам како утка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Претходно со недели се подготвуваше за овој момент и никогаш не му падна на ум дека ќе му биде потребно што и да е друго освен храброст.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ветуваше дека ќе остане докрај верен на своето мирољубие, до своето конечно враќање и владеење во Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Во ред. – се согласи дедо Ѓорќи, преплапен до гола коска, му намигна на Кире, се наведна му дошепна да избега некако дека ќе го чека на излезот од градот кај фурната.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И кажал дека ќе биде подобро да го игра Гоѕила во некој хорор, а Драгојла тоа така ја обесхрабрува.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дедовците и бабите беа согласни да се предадат бунтовниците – нивните синови и внуци – но никаква гаранција не гледаа во црниот калуѓер, дека ќе бидат помилувани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Трајче пак, како да знаел дека ќе загине.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На Иван му ветив дека лично ќе се заземам околу префрлувањето на пензијата на мајка му на негово име, а му ветив исто така дека ќе се распрашам под кои услови може да добие и стипендија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Загледана во измиениот филџан што го стави да се исцеди, таа само за миг сети како ја пронижа очаен страв дека нема да го дочека тој почеток на живеењето, дека ќе ја снема пред повторно некој да ја посака со потреба насушна како глад по леб, како жед по вода, како порив за слобода.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Верувам дека ќе има за нив место во Вашата библиотека. Само Вие заслужувате и да ги имате.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Всушност, насетував дека продуцентите ќе го сменат мислењето и дека ќе им треба звучен филм, па, според тоа, предвидов сè.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Можеш, знаеме дека ќе нѐ послушаш. - Зошто?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

О.К. глупчо доби што сакаше: сакаше. Мислам дека ќе се патосирам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Затоа и верувам дека Благола ќе ги прифати моите причини и дека ќе побара и самиот да се врати дома, му објаснив на Смокот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додајте го суперсоничниот звук на Трент Рензор од рок-групата Nine Inch Nails, добро промешајте, притиснете го прекинувачот и останете назад.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Чувствував дека ќе почнам да викам ако сето тоа и понатаму продолжи, не мислам на обичен крик, туку на тоа дека ќе завивам, викам, викам и викам и никогаш не ќе престанам. ...

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Денгубничке проклета, утре в зори со коритото за алишта на вода да одиш и таму да останеш до ноќ сосе четка и пиралка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти знаеш дека човештвото ќе те чита и препрочитува, дека ќе зборува за тоа што рече ти за човечкото суштество, за неговите соништа и неговата стварност, за неговото свесно и неговото несвесно, за тотемот и табуто, за таткоубиството и инцестот, за Еросот и Танатосот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А ти си таква добра душа, чиста и нерасипана“, ја фалиш за на крај да ѝ предвидиш дека ќе ѝ помогне човек во униформа... доктор, цариник, банкар... келнер не е!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Двете сестри скоро истовремено зборуваа: - Кога пристигна телеграмата од Хелвиг, сме рипале од радост дека ќе се видиме. Најмногу за Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Плачев цел ден. Наредниот ден се разбудив посреќна знаејќи дека ќе можам да одам на лулашките и таму да си играм со другите деца.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Исцело бевме посветени на вербата дека ќе победиме иако секаде губевме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ти ветувам дека ќе се вратам и сите освоени победи ќе ги принесам пред тебе, да те уверам дека не постои несовладлива војска, ниту далечина!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Не знам како да го речам тоа, пајаците и понатаму премногу касаа, во првиот момент не бев ниту нечесен, едноставно ја следев а после можеби мислев дека ете веќе ќе прифатам, дека ќе ја пуштам да отиде во било која насока таму горе; среде скалите сфатив дека не, никако, подобро да се убијам ако го прекршам законот, кодексот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Трубадурот внимателно ги ислуша неговите зборови. Имаше слушнато многу нешта за Кинг Џејмс.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Прв пат осаменоста ме загрижи, чувствто на одалеченост, така што возбудено го запрашав Гил: “Сигурен ли си дека ќе можам да се вратам?

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тој сега си ја сакал работата назад и ѝ кажал на фармеровата жена за своите големи планови за садење трева и расчистување на градината, работа што порано често ветувал дека ќе ја направи и никако не успевал да ја започне.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Лекарите чинеа сè, но и тие изгубија надеж дека ќе преживее.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Се разбира дека ќе мора да ѝ кажеш некои работи, но колку можеш пократко и... така некако, повеќе успокојувачки.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Беше примен и од тогашниот претседател на Рерублика Македонија, Киро Глигоров, од ресорните министри, посети неколку потенцијални фармери, предели во Македонија каде што сметаше дека ќе има најдобри услови за новата козја револуција во земјата на некогашната бела контрареволуција на козите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Нели се договоривме дека ќе одиме на едно поинакво патување, не сфаќаш? Сфатив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Големите и сочни лаги дека ќе се грижи за да опстане нашата прекрасна врска.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Заведен од духовитоста и афоризмите, читателот е поласкан да присуствува на едно вакво општо дрдорење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Да остане тука, во оваа земја - не веруваше дека ќе може да опстане сама.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се прибра брзо и наеднаш. И како да не било ништо: - Попусто мислите дека ќе промени нешто, ни таму од каде што сте дојдени, ни овде. Тоа што било ќе биде.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Последниот обид на Запад да го задоволи Хитлер бил Минхенскиот договор со кој се мислело дека ќе бидат задоволени претензиите на Германија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Мајка ми велеше: „Не плаши се дека ќе ги погазиш правилата на однесувањето додека трагаш по вистината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Околу полноќ стигнавме до црквата Грачаница. Мислев дека ќе ја видам, но успеав само малку оградата да ја забележам. Многу ми беше жал.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Знај дека сето тоа е создадено во материја, и еден ден материјата ќе згасне, ќе исчезне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа треба да се очекува дека ќе помине подолго време пред да се реализира влегувањето од областа Приштина.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- Не верувам дека ќе ми одобри...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Неа не може да ја пополни ни присуството на нашите блиски: мислам на оние што трагаат по ведри доживувања за да нè разонодат, ниту пак оние другине, кои веруваат дека ќе нè сторат среќни нудејќи ни неизмерни количини спомени.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рекле така ќе биде и секој ако не му се свиде Може друга улога да избере на овој терен Што не значи дека друг гајле ќе му бере Ниту дека ќе остане до крај верен На својата кауза, ако си земе пауза.

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

- А зошто преѓеска, кога бев заробена, не ми рече дека имаш бунар и дека ќе живеам во него како царица? - рече рибата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ги добив разгледниците од Арл и од Струга, но с уште го немам добиено писмото со критичките осврти на вашите книги објавени на француски јазик. 20 Feb. 2001 Dix jours арrѕ lаvоir сrit, je me suis enfin dсidе envoyer ma lеttrе Claude Durand, et sans oser la relire, car јаurаiѕ t sans doute plus tеntе de lui faire prendre le chemin da la corbeille papiers que celle de la poste. Au moment ou on сrit, on croit toujours exprimer vraiment sa реnѕе, mais quand on se relit un peu plus tard, on est, hlаѕ! оblig de reconnaitre que сеѕt loin dtrе le cas. Et maintenant je vous envoie une copie de cette lettre sans lаvоir non plus relue. Excusez-moi pour tout le dfаut et les lacunes quеllе vous parait рrѕеntеr. Hlnе Leibowitz P. S.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Секако, г-динот Булвер-Литон15 живееше одамна и не го познаваше, инаку немаше да му ја додели таа титула на Ворвик.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сакаш да ми кажеш нешто, но немаш сила.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Татко, откривајќи ги битолските сиџили, веруваше дека ќе го открие балканскиот круг на мајкиното семејство.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се надевам дека ќе бидам овде.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се колнев дека ќе издржам, дека ќе го дочекам денот кога ќе доаѓаат во замелушена глутница да бараат покајнички и со муцки на уловени јазовци прошка. Од Него. И од мене.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

_____ ∗ Татко му на Атанас има идеја да не се помрднуваат од кујничето, начул дека станот е таксан на некој кој живеел во долгите двокатни куќи, па се надева дека ќе им го отстапи собичето во кое живеат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Мислев дека ќе се вразумиш, но ти си веќе луда”, ѝ велеше Стево Трајчов на Цвета, поднаместувајќи си го задникот на фотелјата нанапред за да ѝ го даде тоа што таа го очекуваше, клекната на коленици со широко вперени очи во него, со очи поголеми од нејзиното ситно, пегаво лице испупчено напред во чпрто носе и со танки развлечени усни од кои по страните секогаш, додека му зборуваше, се подаваа облачиња со кисел вкус.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Корнел смета дека ќе биде потребно повеќе философска рефлексија (од еден специфично деконструкционистички вид) во која сака да се впушти МекКинон, за да се избегне соучеството со маскулинизмот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Затоа самоутешно, како тоа да беше моја грижа, поверував дека тој е единствениот човек на кого што овде, во оваа осама во којашто судбината ме има оставено, можам да се надевам дека ќе се снајде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

XIV Пратеникот на Кралската влада од Белград, кој уште од порано беше најавен дека ќе дојде да стапи во контакт со Комисијата, денеска стаса во манастирот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Е, па, вака – рече таа. – Од каде тргнуваме за Гоа? - Од Бомбај.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тоа барем имаше некаква смисла и ми даваше одреден идентитет и личност. (Што ве наведе да го промените мислењето?) Кога се уверив дека ќе ми дозволите да се чувствувам како ваше дете и дека ќе се грижите за мене со љубов.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Негова идеја беше дека ќе имаме на располагање библиотека на информации, што ќе можеме брзо и ефикасно да ги пребаруваме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се договоривме ли дека ќе одиме кај мене на јувки? Се договоривме.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Детето од Кала кое можеше само со царски рез да се извади, беше толку крупно, што се чинеше дека ќе заоди; дури на предната вилица како да имаше и запче, зашто кога ќе цицаше касаше и кала офкаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога ја истрошив целата ролна тоалетна хартија, се сетив како мајка ми постојано ме плашеше дека ќе сум ја затнел шолјата, но тоа беше само едно блиц сеќавање кое се разви единствено кога се обидов да пуштам вода и да се збогувам со мојата неколкудневна тежина.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој побегна од моето потсетување во сеќавањето на еден страв од детството, кога се плашел дека ќе ги изгуби родителите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И така Татко и Камилски ја завршија работата околу зборот табиет, за кој претходно мислеа дека ќе имаат многу работа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Знаев и дека ќе ми кажеш.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

XXI Во свет без илузии и без светлина човек се чувствува осамен, туѓинец.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Другарот Ѓурчин се надева дека ќе го затворите случајов бидејќи тој го смета за расчистен - рече човекот од зад ламбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И не сакајќи ги оживеав во себе, подвижни и грозни.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Навистина се надевав дека ќе најдам нешто одамна што го барам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој постојано се плаши дека ќе направи некоја грешка пред шефот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Толку обично беше решението што го донесов, а толку грдо ми се чинеше кога требаше да и го соопштам, иако знаев дека таа нема да го слушне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Не ми кажа кое ти е другарчево, - ми се сврте пак мене и јас знаев дека ќе морам да ѝ објаснам, оти таа е толку многу љубопитна што не би поднела да не го дознае тоа што ја интересира. Ѝ дадов знак со раката да дојде в кујна, за да не зборува гласно пред Чавка и таа се загледа во мене со големо внимание.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Веднаш потоа тој го извади приборот за сечење нокти од неговата розова чантичка, ѝ ги извади очите со малата турпиичка и се упати кон најгустиот дел од шумата, со надеж дека ќе се изгуби и никој повеќе нема да го најде.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Не е вистинита ни анегдотата за двајцата стражари, каде што едниот му вика на другиот: „Ако уште еднаш ми ја фрлиш чорапата ко бумеранг, да знаеш дека ќе ти го скршам ќебето!“.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Никогаш не ни сонував дека ќе се запишам токму на оваа струка.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Беше уште јасно дека ќе се бара нов партнер за идната игра по петнаесетина дена.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со патерицата го допре по плеќи, велејќи: - Пандо, еј Пандо... Ќе станеш?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И јас се заколнувам дека ќе бидам твоја до гроб. (Му ја подава устата да ја бакне). Кога дојде?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Може рече дека ќе дојде за 30 минути.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Секој час изгледа дека ќе станат сите од подиумот и отворено, онака дека без ракавици, без завивање, решително и непомирливо, ќе се спротивстават: извинете, ние протестираме, не се согласуваме да свири сам трубачот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И дека ќе ја води земјата низ многу бури.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Рекол дека ќе заработи за голема куќа и дека ќе се врати. Но, не се вратил.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа најискрено сметала дека ќе морам најпрвин во себе да ги надраснам чувствата кон Катерина а потоа сè ќе било поинаку и полесно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Чувствувам дека ќе заспијам, дека капнат, рано, веднаш ќе заспијам, но се тресам од помислата дека, како многупати, рано ќе се разбудам, во она глуво доба кога петлите ја прават паузата по второто пеење.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Си замислував дека еден ден Филип ќе ми стане маж, дека ќе имаме многу деца и убав живот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Татко беше свесен за одговорноста на овој чин, но тој не сметаше, како што ѝ се доверуваше утешно на мајка си пред заминувањето, дека ќе оди подалеку од другиот брег на Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

СИГУРНОСТ?, каква што ти ја сакаш, иако сметаш дека ќе те претвори во икс-оман, роб.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- И верба дека ќе се успее...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Или пак ќе застрела срна, лос, ќе фаќа зајци во стапици.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тереза опишува како еден ангел со долго златно копје со вжарен врв повеќе пати ја “прободел до највнатрешната длабочина”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ми ветија од Медицинскиот гласник на лекарското здружение дека ќе воведат нова рубрика од историјата на медицината и во секој број ќе објавуваат по еден прилог.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му реков: Јас не можам да отстапам по оваа нагорнина, ако имаш малку лепче дај ми, ќе одам и ќе јадам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Не – одговори таа кратко и ми се стори дека ќе заплаче.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Колку и да беше Камилски селективен во изборот на (без)опасните османизми, тој не можеше на почетокот од работата да претпостави дека ќе си има работа со толкава грамада од заемки, со коишто едноставно не знаеше како да се справи, останувајќи верен на преземената задача.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мислел дека ќе го разбере ако веќе не може да го чуе и дека макар со нишнување на главата ќе му одговори. - По него ли дојде?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Татко беше свесен дека, за реализирањето на оваа идеја, му беа потребни многу, многу повеќе години одколку што претпоставуваше дека ќе живее, па на Климента, внимателно, му рече дека ќе биде среќен ако младите ориенталисти работат врз тој проект.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но не успеав да предвидам дека ќе тргне низ пресушениот јаз што порано ја разнесуваше водата од едниот до следниот воденичен камен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Денес сме во војна! - Каква војна бе, нели зборот беше дека ќе живееме сто години во мир?

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Кога Бригид излезе Мерв се обиде да го отвори разговорот спомнувајќи ја Ултра Вајолет и тоа беше доволно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ако наиде патролата, може да се повика на напад на бессознание, но не беше многу веројатно дека ќе му поверуваат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Митре, иако не веруваше дека ќе успее да го натера докторот да тргне од градот, веднаш ги впрегна коњите и побрза колку што можеше побрзо.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гледав како гондолиерот ѝ помага на Ана да се качи, а потоа таа ни мафташе додека се оддалечуваше по каналот, и му довикна на татко си дека ќе му раскаже како поминало пловењето по каналите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А тоа, пак, што ќе остане тука, ќе мора да потпише дека ќе биде послушно и верно и тогаш ќе почне едно - крц, крц, крц...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се надевам дека раката нема да ме издаде и дека ќе бидам прецизен како некогаш кога бев млад.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ми рече дека ќе дојде за 45 минути и точка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Колку повеќе одеше на вратите, на местата каде што се надеваше да најде работа, сѐ помалку веруваше дека ќе успее во тоа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

За да ти покажам дека моите најискрени и најверни желби ќе те следат, ти ја оставам оваа книга (прирачник), но која верувам дека ќе ти биде полезна за да извршиш еден вид проверка на твоите големи знаења што ги имаш за мојата земја.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Работи кои немаат име Работи за кои паѓа криво што кога ти е убаво тоа трае кратко; што никогаш нема да има улица со твое име; што на човек со сила можеш да му земеш, но не и да му дадеш; што некој не знаел да земе од тебе; што "умре тоа време", а и ова богами не се чувствува баш добро; што колку и да се трудиш, некои луѓе и понатаму ќе мислат дека си лош човек; што како и да го вртиш светот е мрачно место; што не е онака како што ти велеле дека ќе биде. што веќе ништо нема да биде како што беше.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Иако, мојата верзија на поканата предизвика доста дилеми околу тоа колку, ние, идните сопружници се познаваме, решив да ја испратам токму во оваа содржина: Драги и почитувани гости, Ве каниме на нашата претстоечка забавна и гозбена церемонија по повод стапување во брак (по првпат), која гарантираме дека ќе ја запаметите (по добро или лошо), уште долго време.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Мислеше дека ќе можам да удирам во тапани.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тоа беше категорично ставање до знаење дека неговата женидба со оваа девојка се отфрла и дека нема да се отстапи од тоа. Дека ќе се оди до крај.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Пред нас бришан простор, напред беа другарите, а одзади само еден партизан, слушнав мината како зашушка и знаев дека ќе падне близу.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Мојата одмаздољубивост не ме оставаше на мира.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во истата таа војна, некои од жените од мешовитите бракови изјавувале дека никогаш не мислеле дека ќе треба да се изјаснуваат како Хрватки или Србинки, но откако мажите им загинале како Срби, односно Хрвати - морале.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Геделовата теорема за некомплетноста вели дека ако се тргне од конзистентни аксиоми и ако се применуваат правилата за изведба, тогаш множеството теореми што можат да се изведат ќе биде некомплетно во смисла дека ќе останат вистинити теореми кои не се докажливи.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Пред една недела, веројатно, беше последен пат: го извикаа во училиштето ветувајќи дека ќе му купат кошула и капа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Луѓето од фирмата ветија дека до доцната пролет, кога ќе може без пречки да се работи, ќе ги проучат уште еднаш детално нацртите и ќе додадат сѐ што би било потребно, за да не се направи некаков пропуст и уште дадоа гаранција оти ќе одделат доволно машини (се рече дека ќе се ангажираат три копачки машини „мерцедес“ марка: едната за теренот во планината, другата за делот од планината до селото, и третата за во самото село) и доволно луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знаеше дека ќе се задржи подолго време, а тоа време и мирот ѝ беа потребни.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сите податоци во огласот мораат да бидат релевантни за потрошувачот, што значи треба така да бидат „погодени“ да ги отсликуваат точните внатрешни состојби на примачот на информациите, за тој да ги сфати сериозно и да се однесува според нив.)

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Благодарение на годините што си ги поминал со Елен Лејбовиц сосема непозната жена што во Твојот живот влегла буквално од никаде, та и излегла од него по истиот терк, исчезнувајќи (во текот на Божиќната ноќ) во некоја конечна бартовска тишина...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Акакиј Акакиевич мислеше, мислеше и реши дека ќе мора да ги намали вообичаените трошоци, најмалку во тек на една година; да се откаже од чајот за вечера, навечер да не пали свеќа, а ако е потребно нешто да се сработи, да појде во собата на газдарицата и таму да работи покрај нејзината свеќа; додека оди по улиците, да гази што е можно полесно по камењата и плочите, речиси напрсти, за да не се излитат пребрзо ѓоновите; што е можно поретко да ѝ ги дава на перачката валканите алишта, а за да не му се валкаат, секојпат кога ќе дојде дома да ги соблекува и да останува само во полупамучната облека, мошне дамнешна и поштедена дури и од самото време.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како да заспаа моите тревки туѓа магија им ја украде моќта твојот мирис во стебленцата кревки претскажав дека ќе те донесе ноќта знаев: сѐ ќе изгубам, но ќе љубам.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Намуртен, татко му му кажуваше и како оние што убивале, иако се заколнале дека ќе го поништат семето на Венјамин, сепак потоа оставиле нивните девојки да се омажат за Венјаминците, да не се затре сиот израелски род.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Знаеше дека ќе следуваат прашања, па затоа на некои од нив пред време ги даде одговорите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Границите, налик на нивната бодликава жица, се глупави. Осаменоста бара нешто поголемо.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дали ќе стигне? Се разбира дека ќе стигне. Ве уверувам. Разбрав...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Што дека ќе спечали кога утре друг ќе му ги јаде парите?!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

– И почна да му раскажува како поминаа сношти на мостот: – Разбрале, синци мајчини, дека ќе преоѓаме ние преку Црна на Светецот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Јас некого запамтив, па дури и сега гледам смеа и подбив во некои очи и нека бидат сигурни дека ќе бидат преземени соодветни дисциплински мерки, а можеби, дури и многу строги.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

БОЖАНА: Не греши душа, Костадине.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кај ќе а водиш, дека ќе живејте.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа знаеше дека Толе има жена и деца, знаеше дека таа има маж и дека ќе дојде еден ден разделба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Групата од економисти, биолози, физичари, истражувачи на сметачите и на многу други дисциплини која го формира институтот се надева дека ќе успее да ги разлачи принципите кои лежат во основите на сите такви сложени адаптивни системи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако не друго, бев сигурна дека ќе ми користи разговорот на англиски.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Вработените ги продаваат акциите подлегнувајќи на слатките ветувања на странскиот инвеститор, кој тврди дека ќе ги унапреди стандардите и работничките права – што, пак, е регулирано со Договор од јануари 2003, со кој беа уредени меѓусебните права и обврски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

ВЕДА [се врти настрана]: Во оваа фаза, тоа си е прашање на мислење, а моето мислење е дека ќе имам бебе. [Го става чекот в чантиче.] Сигурно, може и да грешам. [Го затвора чантичето, го става на масата.]

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не го обвинувам, само си ветувам дека ќе го бришам тоа суштество од мојот живот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ја ведна главата покорно и уште попокорно ѝ нарача на снаата да им стави вечера, го нагости арамијата, поприкажува со него и кога стана овој, дедо Бошко си рече дека ќе здивне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

31. Мисли дека другите се праведни или дека ќе бидат, а ако тоа не е така, не си виновен ти. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 230

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ми пријде како некое животно, се боревме, мислев дека ќе го победам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А ете, оваа утрина се чинеше дека ќе биде токму една од тие утрини и тој сега можеше само да му се љубува на тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислам дека ќе биде интересно.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И дека судирот можеби ќе порушти.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Мислеше на езерото, на капењето без сапуница, а најмногу мислеше на тоа дека ќе прави сѐ што ќе посака.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Разбравте!!! - згрме со толку силен глас, што ми се причини дека ќе ги исплаши не само Јово, Јовка, и ќерка им Сандра, комшиите од катот над нас, туку и Велика, Никола и нивните деца Влатко и Елена, кои живеат во мансардата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сите гледенија што ги добив до сега ми ја подгреваа надежта, дека ќе можеме по него да излеземе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имено Евелин ми кажа дека има цанцер на градата и дека ќе мора да и ја одстранат, а потоа ќе следи терапија.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Од радост што сум овде каде што тој ни на сон не би можел да поверува дека ќе биде, и што сум со Игбал, кој, ете, мене ми е другар, а според годините што ги имаат двајцата баш би било поприродно меѓусебно да се дружат, а за мене пет дари да не даваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ти кажував дека ќе дојде со авионот...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Додека ги средуваше во сандакот, мислеше дека ќе има храна за едно дванаесетина дена, ако го распредели сето, што го имаше така, за во секој од тие денови да биде донекаде сит.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислеше дека тогаш ќе умре таму, дека ќе ја доживее истата судбина како и Учителот, презрен од своите, исплукан од подбуцнатата толпа, дека неговото земно тело, веќе измачено од претходните патешествија, ќе остане за навек во Светиот град.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ручавме сами татко ми и јас. Мајка ми се јави од работа и рече дека ќе задоцни, имала голем текст за пишување и не ќе можела да дојде на ручек.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако му велеа дека напротив, многу е ладно, тој се соблекуваше речиси гол како кралот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во почетокот, ретко разговаравме меѓу себе, можеби затоа што се бевме заколнале дека ќе ја чуваме тајната.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Знам дека си го главил Ристе да ти помага околу воденицата, а јас му ветив на син и на Таша дека ќе обезбедам сандак.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Теми го погледна Влатко - погледот искажуваше задоволство дека ќе одат заедно на екскурзија.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Рафрлени од ветар и од претчувствства дека ќе му се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел од историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Зад сето тоа се криеше големата сложеност на едноставноста, сиот тој ред на привидното спокојство да стане разбуричканост на споулавеноста - цветови сме што можат да пуштат отровни трња пред кои месото на животот не се повлекува туку им се нуди, им се остава да го параат, и јас веќе не знаев зошто го продолжуваме патот, иако Онисифор Проказник им рекол на неколцина дека ќе изгинеме и како мртви ќе ја победиме смртта зашто друг по нас ќе се бори: на бедниот со срце, господи, помогни му.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- За старец, ревел. - За старец, а? А мене ми се насмевнуваше, со очи ми ветуваше дека ќе појдеш со мене во Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак одеше на работа...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А, мислев дека ќе станам добар психолог.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Потоа се најдов меѓу нив и увидов дека ќе ми биде потребна одредена вештина да го совладам ова ново средство за превоз.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Настанот беше непријатен само за мене - реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тука се во право само доколку нивната остроумност верно ја претставува и остроумноста на толпата; но кога лукавоста на престапникот видно се разликува од нивната, се разбира дека ќе бидат изиграни.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со тоа не се согласи американскиот новинар Kurt Andersen, којшто во ревијата Тime напиша: “Можеби си имаме работа со најхрабрата емисија што кога и да е се вртела на државната телевизија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нѐ гледаше со очекување дека ќе ги препознаеме неговите желби, ние ги препознававме и ги премолчувавме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Откако таму ќе ги обучеа колку толку, одново откако ќе ги натераа да се заколнат дека ќе се борат за славата на Србија и на Кралот, ги испраќаа во првите борбени редови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сега сум сигурна дека ќе ме стрелаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ни рекоа и нам и ним дека ќе се борат за слобода, за Македонија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од мајка ѝ разбра дека во сабота татко и е во попладневната смена и дека ќе се врати дури во утринските часови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој рече дека ќе се обиде и дека ќе ми се јави.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Најпосле, последната ноќ, трговецот со добиток, пак со својата жолта крава, се прикраде до куќата во која живееше братот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јасер Арафат во својот живот-легенда, ширејќи ја вистината за Палестина во планетарни димензии, се чини на крајот стана конечна жртва на своите утописки илузии дека ќе владее во слободна Палестина, минувајќи неколку години во Рамалах, во својата Газа, во едно парче на Палестина, како во вистински кафез на слободата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А за нас, децата, границата, всушност, и не постоеше, неа ја чувствуваа силно Мајка и Татко држејќи ги нашите животи во нивната заедничка прегратка, во прегратката на надежта дека ќе ја минеме границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ниту францускиот амбасадор рекол такво нешто ниту бугарската влада можела да вети дека ќе влезе во војна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Аха... Е, па кажи им на луѓево дека ќе го збришиме селово ако не се јават тие што го направиле злосторството...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Неколку дена порано знаевме дека ќе дојдат за што не имаше известено повисоката команда, но не знаевме дека ќе има толку мали.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

18. Додека се урнисуваа царствата како плочки за домино Со кои некои Македонци се залажуваа на стари години И се правеа дека ѓоа не знаат дека со секоја урната плочка домино Им се урива и дел од живеачката И дека живеачката всушност била партија домино Особено живеачката во транзиција во која луѓето се струполуваа И кога не беа љубители на домино Туку така се струполуваа и ничкосуваа Откако ќе ги дофатеше некоја од многуте агенции за глобална благосостојба Така демек досека се урнисуваа царствата како плочки за домино Се ничкосуваа и светските наслаги од темни кристали Секаде каде што ќе цапнеше Чарлс Дарвин Се распаѓаа кулите од темни кристали Колку што се смалуваа светските резерви од темни кристали Толку стануваше кристално јасно Дека преживувале и ќе преживуваат Само оние кои се во состојба да се прилагодат на средината И дека се изџвакани преживеани и надживеани прикаските За тоа дека билките и животинките ги создал Бог Макар што и век и половина после Дарвин остана навиката Некои тукушто испилени големци во Македонија и не само во Македонија Ептен да се извештат во техниката на прилагодувањето И најмногу да се прилагодат на крстењето во божјите храмови Па се крстеа ту со десна ту со лева рака Самите не си веруваа ама се прикажуваа како големци и големи богомолци И самите епитропи клисари попови владици Не им веруваа на големците дека се големи богомолци Ама катаден седеа со нив на големи софри Богохулие ќе беше да се рече какви големци такви великодостојници Но остана забележано во Транзицијата Дека со пари се прават и големи сојузи на лажните богомолци Парите дупчат и таму каде што и самиот Бог не може На Чарлс Дарвин му доаѓаше да стане од гроб Да земе еден бастум и да почне да им ги прави црвени газињата На големците кои се прикажуваа како големи богомолци И сакаа да си играат мајтап со Чарлс Дарвин Колку што беа поучени новите големци се правеа поголеми богомолци И неуко си се убедуваа дека ќе го вратат тркалото на историјата наназад Во тој случај секако ќе му го сменат и името на градот Дарвин Ене онаму на влезот во северозападна Австралија И којзнае во кој град тогаш ќе живеат коалите Макар што сите од родот на коалите знаеја Дека тоа ќе биде кога врба ќе роди грозје И дека е ограничен и кусовечен рокот на прилагодливоста На новите големци големобогомолци Од што произлегува дека Чарл Дарвин пред век и половина Воопшто и не помислувал на таква прилагодливост И на толку ненормално размножување на камелеоните од сите видови И на камелеонството како начин на мавтосување И на гласачите и на Бога При толку мавтосувачи не беше тешко Да воскреснат смачканите митологии И да се смачкаат нововековните митологии При толку мавтосувачи народот не можеше да види Дека веќе се спуштени капаците на агенциите за глобална благосостојба И дека продлабочувањето на нееднаквоста станува светски процес При толку мавтосувачи одвај некој ќе забележеше Дека добриот слуга бргу бргу станал зол господар А сите окоруваа очи кога ќе ги видеа европејките Во потрага по оргазам на далматинските плажи Колку пари толку оргазам си знаеја европејките Кој Господ ги донесе европејките и во нашите краишта И го преиначи нивниот лозунг та сега мнозина мува не ги лазе кога велат Колку пари толку удентитет Во агенциите за глобална благосостојба Се измислуваа и други лозунзи поретко црвени почесто зелени Измислувачите на лозунзи неа знаеја дека овошјето се јаде кога е зрело Ниту беа чуле дека секоја трева си бара редовно косење Измислувачите на лозунзи шиткаа вообразена историја на парче На Чарлс Дарвин често му се слошуваше Од големци големобогољубци и измислувачи на лозунзи И тогаш тој се смируваше така што ги гледаше полжавите Како си прават пошарени куќички И со време си се вардат од глобалното затоплување.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

ФЕЗЛИЕВ: Се надевам дека ќе станеме пријатели?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се помирив со фактот дека ќе треба да бидам во друштво со неговите родители.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Што можела тогаш да заклучи за вашите намери во животот? okno.mk | Margina #4-5 [1994] 55 Дискусија Со ризик дека ќе згрешам, сакам да истакнам дека овие прашања од нивото на акција и од нивото на свесност не се едноставно прашања за она што се случило, за минатото.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако имала среќа да поживее уште некоја недела верувам дека ќе смислила начин како самата себеси да се смести таму каде што наумила. И тоа без твојот сандак!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Инаку јас верувам“ му реков на Кожинката „дека ќе умееш да ја разбистриш оваа матежина“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали се само природно сомничави или и суштински зли, дали за психологијата на масата е карактеристично дека ќе уништи секој новум, или проникливоста на масата е, всушност, инстинктивна и посилна од со разум поткрепената логика на образованите?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Мислам дека ќе престанам со оваа работа. Обиди се да ме разбереш.“ „Да те разберам!“ викна таа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога докторите констатираа дека состојбата неповратно му се влошува, татко му тргна со воз од Хамбург кон Виена, надевајќи се дека ќе го затекне жив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секако би било наивно да се очекува дека ќе следува политичко смирување со овие мерки и мора искрено да се признае дека овој начин, кој можеби е единствено остварлив, имајќи ја предвид политичката ситуација, тој секако не го дава крајното решение ниту за македонскиот ниту за балканските проблеми".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

А ветувањата на Сорос фондацијата дека ќе го финансира печатењето на Лабрис- книгата исто отидоа во ветар.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Уште паметам дека Катерина почна да се смее кога реков дека многу ме вознемирува блеењето на јагнињата и дека ќе го затворам прозорецот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми рече дека ќе дојде за 40 минути.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И така, со најубави желби и полна готовност да му помогне, старецот го испрати својот долгогодишен слуга, а Петко го напушти овој свој дом не без тага на душата и болно чувство што ќе се оддели од својот питачки стап, но сепак задоволен од тоа, дека ќе може подоцна, како поп да му отслужи и литургија на неговиот свети Илија, како што му собираше осумнаесет години разни подароци од селата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Жеро Жерав му се врати на својот пријател Водомар, зошто поверува дека овие двајца ќе те водат кон целта место него.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Другарите се собираат и ја преземаат мојата улога: го молат и му ветуваат дека ќе се поправам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Геле Накотник мерејќи ги со недоверба четирите деца што зејгоресто беа свртени кон него, и рече на домаќинката дека ќе му искрши ребренце или две на никаквецот и, додека Јага го советуваше навистина тоа да го стори, си отиде со стиснати тупаници.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Рајна се смее. Вели: „Кога имам пред мене многу храна губам желба да јадам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ЕВДОКИЈА: Рече дека ќе ја убие месечината за мене!

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Не можеме да бидеме потполно сигурни ако мајката ги оставила децата без да им земе по половина од јајцата дека ќе ја задоволи правдата, ниту пак ако одлучи да остане гладна.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Рекоа дека ќе видат за што станува збор, но никогаш за тоа не добив одговор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

го стискав на градиве и верував дека ќе оживее од мене, од мојата топлина, од мојот здив; кога ќе клекнев на колена да поземам здив и кога ќе му го видев восочното и безживотно лице, кревав плач до бога и пак ја кубев косата; и дома кога го донесов и го ставив на постелата, не верував дека е мртво; и кога го пресоблеков и го ставив в ковчег, не верував дека е мртво.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Потем замоли да му се даде слово сочинето со тие букви, и рече дека утрината ќе го прочита на глас, пред сите нас, и дека ќе каже за какво собитие говори словото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како од наша страна ветуваме дека ќе сториме сѐ за нејзиното почитување и нема да дозволиме да биде било како кршена.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Западната цивилизација покажува тенденција да ги отфрла тие искуства, но поради тоа што виртуелната реалност е gadget, технолошка играчка, не верувам дека ќе бидат отфрлени.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сум ги заборавил. Иако знаев дека ќе ми требаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Матеј веднаш му телефонира на Гаврил во САД, а тој рече дека резервирал карта за првиот лет и дека ќе пристигне во Скопје следниот ден во четиринаесет часот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Но, тој, инженерот Ајфел, се надева дека ќе има доброволци кои се готови да продолжат со него. Но, што да продолжат?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татко ми вети дека ќе ме пушти.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Човекот избезумено почна да се загледува во лицата на другите затвореници, како да се надева дека ќе може да подметне некоја друга жртва на свое место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Рече дека ќе се врати дома приквечер.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Најсилен израз овие чувства добија, кога се расшчу дека ќе биде протерана и протиница. Гратчето настрвна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во барот кај што ја минувал вечерта започнал разговор со некои девојки и од невнимание му паднале пиштолите од палтото.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Јас ѝ велев дека ќе седнеме заедно и ќе составиме некакво писание, па понатаму ќе видиме дали и како ќе го објавиме, кога јас ќе имам малку повеќе време.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Некои додуше само културно ќе се заблагодарат што си им се јавил, некои ќе ти напомнат дека ќе те имаат на ум кога ќе им затреба, а некои велат дека баш пред недела дена сум им требал и штета што не ми текнало тогаш да им се обратам.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

- Кога го ставив твојот прстен во она кутиче што го нарекувам сокровиште, верував дека ќе ти биде јасно дека имам специјален однос кон него, како кон сите тие нешта што се во „мојот свет”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Една од работите која беше новост во ЗТПОК беше вклучувањето на одредба со која им се даваше можност на претпријатијата што вршат стопанска дејност заради професионално оспособување и вра- ботување на инвалидизирани лица, претпријатијата за вработување на инвалиди, како и деловите на претпријатијата организирани како заштитни работилници, да пристапат кон трансформација на начи- нот и под условите пропишани со овој закон само доколку со договор склучен со Агенцијата за трансформација на претпријатијата со оп- штествен капитал се обврзат дека ќе обезбедат остварување на права- та на вработување и по основ на работа на лицата вработени во нив пред влегувањето во сила на овој закон (чл. 5, ЗТПОК).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- Она што мене ми се допаѓа Катерина го цени.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или можеби да се пентари по запуштеното задно скалиште во надеж дека ќе ја сретне уморната жена со лице на провинцијалка, бело како брашно?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Започнале „жешка врска“, но Калифија-Рајс во тоа време имала друга врска и раскинала со Мет; кога, по три години, биле одново заедно, „Мет веќе неколку години бил на тестостерон, имал операција на градите и брада...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ване инстинктивно се поттргна и почувствува како кожата му се наежува по целата снага, не од студенилото на пивото ни од свежината на ноќта, туку од помислата дека ќе треба да сподели некоја тајна, која којзнае во што можеше да го вовлече.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А она што го напиша и потпиша наш Боге излезе дека не важело. Тој лично ми соопшти.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Џамлакот се плаши дека ќе се растури аквариумот на веселбите и на лутината).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но кога се видов со Жене и почнав да му зборувам за делото, тој веднаш ме пресече велејќи дека е лошо и дека ќе го фрли в ѓубре, одбивајќи да расправа за него.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Татко ми нервозен се заканувал, кога ќе дојде брат ми, дека ќе го истепа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш некој Јане Крстин се стрчнал и застанал помеѓу нив со дигнати раце, послаб од обајцата но не со помалку крв во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Морам да го имам”, се реши Френк на лице место и наспроти благите протести на Џоен дека покрај Леонардо нејзината „Баричка роса” изгледа како локвичка урина (и ненадејниот увид дека ќе биде вдовица пред тој календар да биде потрошен), влегоа и го купија за работната соба на Френк, која деновиве главно беше користена за водење на семејните сметки и пополнување на формуларите за здравствено осигурување.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Како боли Секоја минута живеам од магијата на твојата едноставност... секој миг се надевам дека ќе ме допре твојата мила рака.. ќе ме погали и ќе ми дари мир во душата...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Се надевам дека ќе уживате! (Излегува) Лобо: Грета! Грета!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Другите вклучуваат: • приговори (често искажани од филозофи и научници од општествените науки) искажани врз основа на погрешно разбирање не Gödel-овата теорема, квантната физика и другите резултати од математиката и природните науки што се во врска со AI; • приговори базирани на набљудувања на нешта за кои се тврди дека луѓето можат да ги прават но машините ете не можат; 86 Margina #3 [1994] | okno.mk • приговори кои произлегуваат од монистичкиот редукционизам и од недостигот на разбирање на поимот на различни нивоа на дискурс (пр. когнитивен наспроти имплементациски); • приговори предизвикани од ограниченото разбирање на компјутерите и воопшто информатиката. Rychlack-овите посебни тврдења се полни со чисти манифестации на сите гореспоменати конфузии (помеѓу другите), и така, тие служат како инструктивни, иако екстремни, примери од типот на конфузии кои ние се надеваме дека ќе ги разјасниме во оваа дискусија.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Еден од докторите, на моето прашање уште колку време ти останува, ми одговори дека се надева дека ќе живееш некаде до пред Нова Година (следната), а сега беше месец јануари па си реков, се фатив како давеник за сламка: "Добро е, да не ми отиде сега, да поживее уште некој месец …

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Откако направи сметка дека ќе може од печалбата да однесе дома стотина динари, Андон понестрпливо и од зетот чекаше да се разотидат гостите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

-Мама е загрижена дека ќе се омажам пред тебе.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

— Добро, тогаш колете ме, им велам и им се колнам, во едното дете им се колнам, дека ќе молчам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не знаев каде понатаму да го терам муабетов, па ветив дека ќе им кажам штом ги видам.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Татко чувствуваше дека ќе може да му ја довери на овој град судбината на своето семејство, посебно на неговите деца кои овде можеа да учат во добри училишта, а со надеж дека, еден ден, ќе се кренат и границите што го делеа од неговиот народ.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И да не мислите дека ќе имате оправдување во борбите што ги водевте, во крвта што ја пролеавте, во живите рани, во лузните и во страдањата...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Мојата крв, мајче Минадора ... Таа не се покорува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На некои наслови од книгите им ветуваше дека ќе ги врати на старите позиции.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Како извршно средство, поради празната и блокирана сметка на Радиото, се користеше попис и проценка на имот со заплена на движни ствари [res mobiles].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не знам дали требаше да претставува шега она мое шепотење во увото на Катерина од кое можев да издвојам само едно јасно прашање, она, кога ѝ ветував дека ќе ѝ донесам леблебија, само ако ги отвори очите за да ја здогледа светкавицата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во посета повремено ни доаѓаше по некоја сосетка, по некоја пријателка, и тогаш ќе се споменеше дека ќе започне војна, “уште една голема војна,” така велеа сите, а потоа војната навистина започна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И во своите педесет и три години се надевал дека ќе има деца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислам дека ќе бидете збунети а можеби и ќе посакате да ја напуштите намерата да продолжите со потрагата заради онаа небулозна а и загадочна порака Влез во безизлезот што стои на спомнатата врата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„О, да. Телефонирав во складиштето Мидвест и тие ми рекоа дека ќе натоварат четири дампери за да го прекријат теренов со таа материја веднаш штом Алек ќе заврши со рамнењето.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И нестрпливо чека пак да го чуе, со целосна начуленост, верувајќи дека ќе ги расебети изговорените зборови.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го испратив веднаш утредента, подготвена на долго чекање на одговорот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Не. Јас верувам во тоа. Јас знам дека ќе паднете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Убедена сум дека ќе стане пејач и ќе продаде милиони плочи!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И тешко дека ќе се задоволат со нешто помалку.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да им дава надежи дека ќе ги следи во животот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Татко ти е подобро, поподвижен е, па се надеваме дека ќе му биде уште полесно со стоплувањето на времето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А кога овој се поисправил и проговорил дека ќе се жали кај кадијата, бегот лично му удрил уште стотина стапови по очи, по глава и го однеле три-четворица дома на носила.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Вратен на Балканот, со судиско-кадиската диплома на Отоманската Империја, тој беше свесен дека ќе се соочува со уште една мала Отоманска Империја која беше далеку од реформите на Ататурк и од лаицизацијата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се омажила во дваесет и второто лето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И еден ден, кога логотетот го свика советот по прашање воено, тој на крајот, откако советувањето заврши, побара збор и рече: „Пресветол и најмудар логотету; долго време веќе мислам и размислувам дека ќе го навлечеме врз себе гневот Божји ако не постапиме мудро: Бог знак ни испрати со Филозофот, и неговите чудесни дела што ни ги покажа овде кажуваат дека божја волја е него да го примиме како тринаесетти мудрец во советот наш, со тебе вкупно четиринаесетмина да бидеме.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Каде се? - прашува старешината Раде. - Останаа долу, - вели некој. Рекоа дека ќе нѐ стигнат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Не ти даваат само часовник, среќен роденден и се надеваме дека ќе ти трае бидејќи е добра марка, швајцарски; не ти го подаруваат само тој малечок вајар ОБУКА ЗА што ќе го ставиш на раката и ќе шеташ со него.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Знам дека ќе пати, ќе боледува повеќе од мене.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Мајка, од една страна, му се радуваше на патувањето во Албанија зашто првин ќе ги видев нејзините преостанати живи, но таа, од друга страна, тајум стравуваше дека ќе биде немоќна на местото на Татко да ми го даде конечниот совет да патувам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бев бесен и мислев, за да не кажам некоја увреда, дека ќе загризам во стаклото на кристалната чаша.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Помолча Марко, наречен и од бегов ибн Пајко, па рече: „Знаев дека ќе биде големо уште кога дојде онаа султанска заповед по Армуџи-оглу Нуман до кадиите. За собирање овци.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А да го стореше тоа, беше свесен дека ќе ги разгореше непријателските апетити на своите дежурни непријатели од емигрантските и од јаничарските ешалони.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, како да се најде повторно во истиот транс од младоста, кога беше во разбранетиот Цариград, обземен од големата мисла дали, по завршувањето на отоманското право, да остане на Исток, да го земе семејството, па да се слее во новите млади Ататуркови ешалони, како и бројни негови сонародници и блиски, или да се врати на Балканот, да остане со своите, да ја продолжи татковата меланхолија, со надежите дека ќе замине, но верен на инстинктот на останувањето.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се надеваше дека ќе се измени сè до оној ден кога ја сретна на средсело и кога фаќајќи ја за рака да ја задржи, виде дека прстенот ѝ го нема на раката.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Знаев дека ќе те сретнам на некој и дека во нашиот муабет пак ќе заврне редовната доза ланси снег.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Твоите желби и страсти се скротени, твојот сомнеж не се вознемирува повеќе, а сега чувствувам и дека ќе го снема – рече старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Помнењето му беше уништено, не се сеќаваше на мене.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А, пак, за овој случај нашиот храбар соговорник има поднесено уште една (четврта) тужба, по којашто во моментов е во тек граѓанска (парнична) постапка, и за која искрено се надеваме дека ќе заврши во негова полза.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Едвард Кар има речено дека ќе бидат напишани многу супер книги за минатото, ама нема да можат да се наречат историја во смисла на наука.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ке се бориме дури сме живи и не пуштаме да ни ја поганат светата земја и вера. – А не се плашите дека ќе ве надвладеат?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Цел живот мислев дека ќе ме огрее сонце и дека ќе бидам среќна, но попусто.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Повторно го одложував мојот одговор на мајкиното последно писмо, се сетив во мигот!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сигурно дека ќе ме закачат!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Покрај една малку подалечна маса имаше едно слободно место, но нешто во изгледот на човечето навестуваше дека тоа ќе внимава доволно на својата удобност и дека ќе ја одбере масата со најмногу слободни места.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Сосем не! Дојдов да ви изјавам најсериозно дека ќе дејствуваме и да ве предупредам да ги преземете потребните мерки за да се зачувате од некаква опасност“ - одговорил гордо Орце и покажал една бомба што ја носел во џебот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога татко ми се врати, ми се чинеше дека ќе му биде незгодно да ме гледа в очи и поради тоа и јас избегнував да го погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Џоан ги наведува следните примери: Пациентите се смеат и се мангупираат кога ќе утврдат дека лекарот којшто тврди дека ќе им помогне всушност тоа не го сака или не може.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Вешто им бегав на камионите од пат. Возеа споулавено и носеа земја за покривање гробови, се надеваа дека ќе ме легнат во влажна дупка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пред задграничното преставништво на МРО дале збор дека ќе чекаат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И обајцата веруваа и сонуваа дека ќе ги обединат источните и западните идеи со помош на ретките книги од нивните обединети митски библиотеки.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Твојата девојка всушност ни вети дека ќе ни помогне. – Значи и Катерина била овде? – се изненадив.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

2. Веројатно ја знаете онаа приказна за двајцата монаси, но сепак ќе ви ја раскажам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Толку многу ми студи што ми се чини дека ќе се раззрнам од тресење кое дури и коските ми ги соборува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Живеев со надеж дека ќе ја дооткријам смислата на нивното кружно патување на една од варијантите на бесмртноста.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Никогаш не беа сигурни дека ќе опстанат на земјата на која се населени, дали не ќе ги зафати бранот на непредвидливата историја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Обидот да се влезе низ металната ограда на менталната поставеност ги истисна надежите на Јужнососедството дека ќе допрат, до рајската градина на едноумието на Македонистите...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Можеби помисли дека ќе му биде многу полесно да се искачи отпрвин правугоре, а после да тргне напресрека во една права линија кон таму, бидејќи вака прекутрупа снегот се лизгаше како ѓаволот и тој честопати мораше да оди на сите четири.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Без нив, потребно е само да се спуштат ролетните и да се изгасне светлото, и по извесно време, ве уверувам не подолго од три дена, и најиздржливиот би заборавил колку воопшто време поминало, а не дали сме ден и ноќ, или уште колку има до вечерниот „Дневник“, или до која бројка се доближува дебелата стрелка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Едо потоа почувствува таква мачнина и тежина во стомакот што му се чинеше, како што се вели дека ќе пукне и се чудеше како Муса со дваесет и осум јајца во стомакот уште е жив па дури и прилично живикав, со поткренато расположение.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сега, без да се знае дали во омразата ги држи страв, нишка со која, како што мислии едниот и другито, е врзан за надеж дека ќе преболедува, се повлекуваат со лазење, нечујно.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Леонардо, мој боже. Кој ли беше оној славен физичар, Џоен се надева дека ќе се сети да го праша Френк покрај она за хотелските клучеви, кој на умирање изјави дека има намера во Рајот да го праша Бога за две нешта, квантната електродинамика и турбуленција, и дека се надева дека Севишниот ќе може да фрли малку светлина барем на онаа првата?

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Го запревме дури и дишењето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тој беше подучуван дека ќе се вивне во самите врвови на духовниот живот на заедницата, можеби и пошироко, неговата младешка волја беше насочена на животот во јешивата11, во поуките и верскиот живот и во амбициите, најнапред нивни, на татко му, на семејството, на вероучителите, потем и негови, да се совлада што повеќе и што подобро. Подобро од другите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Отворено да речам, се исплашив дека ќе ме остави.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сигурен сум во сите вас дека ќе му помогнете на Влатко да се вклопи во наставата и според сопствените желби во воннаставните активности.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ги зари своите прсти во неговите раце во бесвесна надеж дека ќе го разбуди од здрвеноста, од која тој беше маѓепсан.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Малку ќе им направам трошок и на моиве, но се надевам дека ќе испливаат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во појасот носи шише вотка. Кога таа ќе се врати, вотката ќе ја нема.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога удри вечерта на караулот на крајот на Полчишта не се изненади.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Им се радувам како што им се радував на бонбончињата што знаев дека ќе ги добијам од „волшебниот“ џеб на престилката од баба ми кога ни доаѓаше во посета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многумина од оние кои беа присилно донесени во Гнездо, бараа да бидат пуштени; некои молеа тивко, склопувајќи ги рацете пред докторите или паѓајќи на колена пред нив, некои пак врескаа молејќи, некои се закануваа: “Ќе ве испратам сите во пеколот,” извикуваа оние кои веруваа дека се богови, богови само за кратко паднати на земјата; оние што беа уверени дека се големи војсководци кои се сега затворени од противниците, се закануваа дека, ако не бидат пуштени со добра воља, штом одново ќе дојдат на власт ќе се осветат; а имаше и такви кои се закануваа со нешто едноставно – дека ќе им ги свиткаат вратовите на докторите, или ќе им ги прободат телата со нож.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во гимназијата и на универзитетот Хегел не покажувал никакви знаци на исклучителни способности, бил повеќе прилежен и уреден колку што обдарен, и по се изгледало дека ќе стане еден од просечните доценти на некој од многубројните немски универзитети.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

А тие што воспоставувале машки геј-културни идентификации честопати тие идентификации ги опишуваат како инстинктивни, природни, некалапени од општествените ставови и предрасуди, како упорна, истрајна страна на нивното личноствување, длабоко вкотвена во нивниот субјективитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мислел дека ќе бидеме одушевени од самата идеја дека тој сѐ уште работел на реклами, што отсекогаш и го правел, со таа разлика што сега работел на “чиста” реклама, рек лама како висока уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој не можеше ни да сонува дека ќе му се случи ова што тој сега сака да ви го раскаже.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Знаеше дека ќе се згрее во станот на Џив и дека ќе се расположи.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Бидете сигурни дека ќе истраеме на нашиот пат! - Ќе истраеме! – прифатија со аплауз водичите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не сум можел ни да помислам дека ќе видам елен и ќе ја доживеам оваа прекрасна и горка прикаска.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

— Да чујме, да чујме ошче малку, та ќе си одиме! — рече Митре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вистински ново е тоа дека ќе мораме да ја прифатиме убавината како единствен мерлив критериум за стварноста. „Уметноста е подобра од стварноста“.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тогаш Пандил Димулев заплакал и рекол дека ќе ја покрие јамата со земја и со камења зашто човекот гори со денови: најпрвин кожата поцрнува, полека низ неа да испари крвта, потоа месото се јагленосува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ВО ИСТАНБУЛ човек никогаш не треба да се возбудува дека ќе остане без хотелско легло, зашто тој е преполн со хотели, со ноќевалишта и анови...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Страв ти е дека ќе го повредиш ако му го кажеш тоа во лице.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Ти ветувам дека ќе биде испратено.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мочав 20 пати дневно и мислев дека ќе завршам во лудница.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зар очекувал дека ќе нема свеќи? Не, погрешно заклучив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да му се освети и да го изгори! Кога го направило тоа ич не си помислило дека ќе го боли.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој ги пиеше со жедта на своите очи оскудните зраци и секој шум што доаѓаше однадвор го притегнуваше кон прозорецот, иако знаеше дека ќе ја сети пак само ладнината на железото врз челото и сувоста на правта, налепена по сивкавите лушпи на ова одвратно дрво, ќе го заскокотка грлото и сипкава кашлица ќе го наполни телото со морници.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Верувам дека ќе праша за Карл...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Суз, бре, ќепазе, не сакам од тебе акал, - го пресече како со нож башмајсторот и му се скара дека ќе го испрати веднаш в село, ако проговори само уште еден збор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Нема излегување! Доаѓам дома, а постелата некрената, собата несуредена, цвеќињата на балконот ненавадени.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Фалбите од капиданис Цицос дека ќе ги погрчи и Јовановите „бугарски" села излегоа и на видело.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Наскоро му се јавив на Пајк (чие дело, разговор, перформанси, секојдневно однесување не престанува наизменично да ме восхитува, шокира и понекогаш да ме преплашува) и му кажав дека ќе го направам она што го бара.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А беа можеби неискрени па дури и невистинити бидејќи, морам да признаам, Таша не беше грда жена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

24.08 Ми оди навистина тешко. Почнувам да заглибувам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Дека било јасно дека тој е уметник, дека тој не креира култура туку едноставно ја репрезентира, преуредена, изманипулирана и акцентирана по негова волја. (...) Мислел дека сме сфатиле, дека секој можел да увиди дека славата што тој ја произведуваше (за него и неговите суперѕвезди) не била вистинска слава, туку само репрезентација на слава, реторичка симулација на слава.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тврди дека ова и може да го поднесе, но помислата дека ќе полуди од хипнотизерите, го тера во лудило.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тие дошле со полицајците, најпрвин татко му на Маренецот кој беше сигурен дека ќе бидам нивна снаа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И тој веруваше дека ќе стигне до својата Палестина, минувајќи низ блискоисточниот лавиринт.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И ви кажав - со едно воле камен не се носи. - А двоколките? прашал Герасим од Побожјане со некакво рунтавесто грло. - Што двоколките?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие се јаделе меѓу себе, како браќа што се караат за имот, а не сфаќаат дека ќе бидат посреќни кога би живееле заедно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Плашејќи се дека ќе станат жртва “на бесот на жандармите, кои лути како тигрови секој момент ме прашуваа кои сме и што сме“, жителите на куќата се сетиле да истакнат француско знаме за да се заштитат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Бев и во твојата редакција. Каде си? Што се стори?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И неговата мајка, од турска рода, со блиски на највисоки позиции во Цариград, конечно ги загубила своите илузии дека ќе може да им се придружи на своите во Цариград, со својата рожба.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Наставникот што му предаваше математика, предвидуваше дека ќе стане гениј.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Работниците во замокот му го спуштаат мостот, а Баронот за време на банкетите го сместува од левата страна на масата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А таа го фати работ на фустанот и го крена над глуждовите, над колената, над бутовите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се надевам дека ќе се поклопат со вашите по разгледувањето на изложбата.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Овде тој застана, оти таму каде што мислеше дека ќе има нови зборови, најде само празнина.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се завлечка првин на раце и на нозе низ тревата, низ цветните алеи на паркот, крај грмушките, а потоа се исправи и полека се провре низ оградата и излезе на улицата, и знаејќи дека ќе го бараат, скршна по споредни улици и бегаше сè подалеку и подалеку.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ако лудите ја сфатат бесмисленоста на своите постапки, намери, искази, многу е возможно дека ќе го прекинат постоењето кое е фатено во стапицата на бесмислата, и ќе му се вратат на разумното постоење,” рече доктор Гете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не!“ налутено рече мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Е тука се зезна, го знаеше тоа ... Знаеше дека не треба да го каже тоа, а секогаш го кажуваше, на крајот некако му се испушташе, можеби затоа што и тој потајно сакаше да се најде решение за тие луѓе, тој се надеваше дека ќе се најде решение барем за некој од нив, тоа „којзнае” беше негова лична надеж.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„Се надевам дека ќе живеам уште многу години за во нив да ги запишам сите свои сеќавања, пред да умрат со мене како што сеќавањата на моите предци умреле со нив“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мислам дека уште во тој момент, додека го образложував овој дел од мојот исказ, знаев дека ќе бидам погрешно сфатен; дека моите соборци ќе помислат дека се обидувам на нашата борба да ѝ одземам некои од нејзините основни вредности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нормално и неизоставно е дека ќе ме убие.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Лавата повторно печеше, и знаев дека ќе ја истерам ако играм.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Ми ветија дека ќе ме остават на мира. Биди храбра, само уште овој пат.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се качив и почувствував како под мене ги искршив моите прекрасни уметнички слики.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се надевам дека ќе го вратам дома.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа порака на Летка ќе го потсетува дека ќе му биде потребно трпение додека прикаската не легне, додека невидливиот камертон не го потсети на првата нота со којашто мелодијата може да почне со најмал ризик.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но ти - можеш да помогнеш. Вети дека ќе ме заколеш и стори го тоа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Најмногу го тревожеше мислата дека ќе треба да пука, та истрелот ќе го открие и ќе си има расправија денеска со целото потерно одделение.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ќе ти направам.“ „Кога?“ „Кога сакаш.“ „Може сега?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да претпоставиме дека ќе го забрзаме темпото на човековиот живот, така што луѓето ќе стануваат сенилни на триесетгодишна возраст.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Верувам дека еден ден ќе биде некој и нешто во шоу-бизнисот!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Уште ме привлекуваат науки, со кои се занесувам дека ќе го изменат светот, дека ќе го очовечат човекот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И како да го прашав за цената (ете, и тајните имаат цена на чинење!), трговецот ги протри со дланка влакнестите гради и ми рече дека ќе ми ја даде евтино.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Да споделиш без страв дека ќе бидеш смешен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На ова се надоврзува чл. 30 од Законот кој предвидува дека на вработените во јавниот сектор кои усно или писмено пријавиле сомневање или имаат сознание дека е извршено, или се извршува или е веројатно дека ќе се изврши некое кривично дело против службената должност или друго незаконито или недозволиво постапување со кое се загрозува јавниот интерес, безбедноста и одбраната, им се обезбедува заштита согласно со закон и им се гарантира анонимност и доверливост до степен и до момент до кои тој тоа го бара.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Долгорочните прогнози покажуваа дека ќе сме имале сув ноември, па и декември и, тоа би било поволност, но...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Иако петпати поголем е од мене, верувам дека ќе го скротам!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Некоја жила уште му работеше и се надевавме дека ќе може да преживее.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ноќите стануваа поинакви, во нив тишината се згуснуваше и мислев дека ќе ми проговори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако решиш да се пробаш уште еднаш, може ќе ти заличи дека ќе ти биде полесно и поарно зошто едно искуство веќе имаш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Не кријам, - ѝ реков, - само сакав да проверам дали Мите им соопштил дека ќе ги чекаме попладнево.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Разделувањето на подароци и големото запознавање го направивме во големиот салон со белиот мебел.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Токму тие зборови ги употреби.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Стариот Бен ќе го има она што сака, ви давам збор дека ќе има црвено-бела крава.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Рекол тој дека ќе му помогне ако се стави со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ве гледаме како работите и сѐ повеќе знаеме дека ќе успее вашето дело.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тој мисли дека ќе ме уплаши, ха“!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Човек што се однесува како пес се надева дека ќе го избегне големиот Друг и дека ќе го најде вистинското уживање, загубената анималност на човечката природа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Ми скурчи да гледам како пропаѓаме, а тешко дека ќе биде подобро.“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ќе однесам во „Граѓанинот“, таму на еден уредник портретот му го изложија. Можеби ќе објави. okno.mk 161

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Димостен му пратил порака преку некој човек и го замолил да го пречека на станица, ама иникому да не кажува дека ќе поминува по Скопје.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Според добиените податоци од изворите се верувало дека ќе се дискутира за „забележителна преголема независност на македонската влада од владата во Белград“ како и за „македонската отвореност во формулирањето на барањата за грчка територија што, се верува, на ТИТО му предизвикува непријатности.“

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Така би рекол дека ќе дојде за половина час, значи не рече дека ќе дојде за 30 минути. Можеби рекол 25.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А законот у парламент тешко дека ќе помине пошо и таму има еден куп педофили.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Не се сомневам дека ќе бидам слушана на радио „Ласер“ или гледана во моето шоу за обични луѓе со необични проблеми ама, за секој случај емисиите ќе бидат снимени и, кога телефоните нема да заѕвонат во контактниот дел, тогаш, како сите други, ќе речам: „Драги мои, гледаноста е сензационална,линиите се блокирани од јавувања.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога му кажав на Татко дека ќе патувам во Франција, во Париз, со нашиот Балкан-експрес, тој вистински живна, излезе од летаргијата на читањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Објавив дека ќе бидам храбра и ќе успеам да работам друга работа, најмногу заради поголеми примања, барем така се убедив себеси.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Му се допаднало во мирните води да чита нешто за што верувал дека ќе умее да го прочита, па нека чита.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Не знаев, не знаев дека ќе извршат претрес ... - се тресе Калчо во нејзините раце.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сакаше да се врати, но се сети дека ќе биде сомнителен и ќе направи уште полошо; затоа смело тргна напред преку мостот и почна да си свирка со устата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

А како ќе му одмазди Луман на Бошка за тоа што рекол дека ќе го предаде на комитите, се знаеше – со крв и никако инаку.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Беше свесен дека ќе може да се отскубне од меѓу белите очници на овој пеколен ужас, што може да има и вака убави одблесоци, само со тоа што би заминал.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие што најдоа каква таква работа можеа да сметат дека ќе обезбедат и дрва, ама повеќето стигнаа само до канцелариите на Трудот за да ги предадат своите работни картони.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Јагулче не веруваше дека ќе го добие ова место.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ги замоли двајцата колеги, шоферот и една постара колешка, да појдат нагоре по патот, кон буковата шума - и онака застојот изгледаше дека ќе потрае.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Го заборавиле видовитиот Дмитар-Пејко и не виделе кога над него клекнал Онисифор Мечкојад, барајки му ја со смрзнатите прсти на левата рака жилата на челото, обајцата со исти зборови на усните како и другите - господи, не заборавај нѐ!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Демек, ние ќе бидеме заштита на војводите дури тие решаваат нешчо?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Понижен од страна на сонародниците, изневерен од страна на жената која го остава, а за тоа тој и да не е свесен, поразен од братот којшто најавува дека ќе му ја земе и куќата, Симон станува трагичен јунак за кого не може докрај да се утврди дали е невина жртва (pharmakos од античките трагедии, трагичен лик којшто трпи казна без вистинска вина, односно ја трпи поради наследената вина како Едип) или самиот за неа е заслужен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сигурен сум дека ќе ви се допадне.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На моменти мислам дека ќе полудам од болка. Која е границата меѓу паметот и лудилото…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Токо, којзнае дали ќе има работа на зима овде за мене, — изусти полн со надеж дека ќе им куртули годинава на снегот и селските свињи во неговото Полчишта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

“Кога го извлече копјето мислев дека ќе ја извлече и мојата утроба и кога ме напушти вжарено треперев во Љубов божја.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Му се чинеше дека ќе може бесконечно долго вака да оди по деда си, да замавнува со косата и да остава зад себе бранови соборена трева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Мислам дека ќе дојде! - ѝ реков. И навистина дојде.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Знаев дека ќе бидеш умен. И ти си умен, ама и жена ти си ја наградил.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но, јас знам дека ќе се врати. ќе дојде, ќе ме земе со себе и ќе ме однесе засекогаш. ќе ме оттргне од пустелијата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мерв веројатно мислеше дека андерграунд е едно големо и среќно семејство во кое сите се сакаат или се доволно паметни да се претвораат дека се сакаат, како што прават во Холивуд.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ризикував да не му се јавам, затоа што претпоставував дека ќе се врати доцна во ноќта. Уморна и сонлива, ја отклучив вратата.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ја фатив кваката среќна дека ќе успеам да избегам, кога по вратот ме повлече тешка рака со дебели канџи кои ми се зарија во месото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Искршив сè низ дома, му се заканив дека ќе заминам од земјата и никогаш повеќе нема да ме види, дури и дека ќе се самоубијам...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Се врати по половина час и рече, пак преку дедото, дека во Комитетот рекле дека моите се таму и таму и дека ќе одат да ги земат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тоа би го дало ним, како што тие велат, вистинска држава или македонска држава.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Од колкумина од нив би можеле да очекуваме дека ќе одбијат за мала провизија да купат дрога за сметка на малолетниците?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Беше сигурен дека ќе ги качат на бесилка. А ете ги пак во судот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Властите ветуваат дека ќе сторат сѐ што можат, дека прават, постојано објавуваат нови решенија, донесуваат закони, но одредите за опустошување се како птицата феникс која никнува од сопствената пепел.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Ја доведовте да ја испрашувате? Грофот молчеше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Оваа земја треба да ја минете надолж и попречно за да најдете некого што има шизофренија а да не е под медикаменти, или да има психијатриска нега, и да не е во бегство.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Одбрав да се копа на моја земја, на мое место, тука над куќата, во некогашното мало лозјенце, но објавив дека ќе биде тоа сечиј бунар, дар за Маказар во најсушната година, вода за луѓето сега и за поколенијата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како што го голтав последното парче од крилцето, почувствував силна мала болка на палецот од ногата и сврескав, за малку да се удавам од месото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Оттогаш почна да ме споредува со другите девојчиња, да ми кажува дека никогаш нема да бидам како нив, да ми вели дека мојот живот секогаш ќе биде мачна празнина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лебот беше сосема црн и не сакав да го покажувам пред децата зашто мислев дека ќе ми се смеат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Беше изгубила надеж дека ќе го види живо и здраво.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Можеби ја крепеше само надежта дека ќе ја дочека својата љубов, својот невестински копнеж, кралскиот офицер, во кралска униформа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вистина е дека ќе видиш човек во сонот, ама во кој сон не ќе сретнеш човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Брат ми си ги бришеше со марамче повраќаниците околу устата; доктор Гете продолжи: „А за изборот на костимот можам само да ве пофалам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој знаеше дека секогаш застануваат, знаеше дека тие нивни врвици така го пречекуваат денот, но ниеднаш не помисли дека ќе застанат токму тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никој не веруваше дека ќе остане жива. Долго не се освести.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сè помалку веруваше дека ќе издржи во таа борба.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тие кои можеа да одат, одеа горе по тесните и разлулани скали исплашени дека ќе паднат во црната вода што клокотеше под нас.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

После затрудне сестра му од некој коњички поднаредник а тој во богословијата ја остреше својата кама и се колнеше дека ќе го убие тој човек.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

05 март Мило мое, не можам, се распаѓам, ми фалиш, зошто ме остави, немам сила да живеам, знам дека морам за Гаврил и Матеј да живеам колку што ми е пишано, ама тешко ми оди, знаев дека си тешко болен, дека ќе дојде денот и дека морам да бидам храбра, ама ништо од храброста моја.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тој веќе го гледа нејзиниот портрет како зрачи мека светлина во полутемнината на неговото ателје.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште вечерта се јавив на татко му на Стомачето и му најавив дека ќе дојдам да си ги соберам работите.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ние вревиме, гракаме, кракаме. Му кажуваме за улерата дека е пред село и дека ќе почне да жние.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Трагичното се состои во прилогот што го пружаме лично и свесно кон несреќата, наша и на другите особено љубените Господине, но смртта има своја предисторија и може да се посматра во развој: рано во детството се огласува во лажните утехи за починот на блиските во ветувањето дека се отсутни само привремено и дека ќе се вратат - тогаш зборот враќање ги почнува своите преобразби - во криењето, небаре од урок на ожолтениот портрет на покојникот оти и памтењето е враќање безгласно како самрак;

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Чекореше колку што можеше побргу, притаен, кон тоа црно стебло, мислејќи дека ќе биде неминовно да го има пред себе токму него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Треба да се надевате дека ќе спечали многу пари.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Уште во детството, имаше малку луѓе во селото, што беа останати живи за да го паметуваат тоа, заминал Језекил првопратено на туѓина со некоја тајфа, сонувајќи и тој, како и сите други мажи во селото, со својата детска главичка, дека во тој свет, што пукнал пред него под пролетното небо, ќе изнајде и за себе нешто што ќе му биде доста за да го израдува и за да го прерани, дека ќе успее да сработи со своите вредни рачички за себе и за своите дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега легни, ќе те повикам за вечера.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

XXXVI Татко продолжи да оди во Архивот, но без надеж дека ќе може нешто да промени, да ѝ застане на патот на планираната стратегија на Мирон Донски, конечно, да биде отстранет од сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Па, што? - викна Миле и продолжи да се беси на мостот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Она што ќе го ветиме не знае кога да се преправа дека не нè препознава, кога смее да се повикува на нашето кусо паметење, а кога насмевката своја да ја пушти за да нè озарува со празнично славје Она што ќе го ветиме расте и по грмушките на нашиот заборав Како и гроздот на лозата кој не знае што да стори со листот што му го крие сонцето Она што ќе го ветиме не знае кога да ја прифати нерешителноста на нашата верба и нејзините забавени чекори а кога да се исплаши дека ќе остари со нас Каменот што случајно ме сретна во младоста (го фотографирав за да не го заборавам) го чував за да го соочам со песната што му ја ветив пред да го вратам во песокта на заборавот Станува збор за единствениот камен на пирамидата што требаше да ја изградам во дворот на моето детство (Требаше рогот на мојата градба да го досегне дури Млечниот пат) така гласеше неразумната заповед на сонот Инсектот одреден да почива во пирамидата одамна е исчезнат од саркофагот на сеќавањето.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Му рече дека ќе го однесе на едно посебно место.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој направи една лоша гримаса на лицето и ми се закани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Бевме сигурни дека ќе беше импресиониран и горд што твојот син беше на пракса во една вака средена болница.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Можеби во такви часови Аритон Јаковлески веруваше дека ќе наплати за сѐ изгубено во животот. Кутриот човек!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Татко му го задеваше заради тоа и мене подмолно ме боцкаше, велејќи му нему дека ќе му најде друга девојка за дружба ако јас не сум тука.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

На крајот беше убедена дека ќе излезе на арно, според татковото.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Оваа мисла ми беше малку непријатна, но беше во негов дух.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со воведувањето на оваа обврска на директорот на училиштето, сериозно се нарушува правото на штрајк на вработените во основното и средното образование, бидејќи тоа ги одвраќа вработените да го искористат своето право на штрајк поради страв дека ќе го изгубат работното место, а исто така преку оваа одредба сериозно се доведува во прашање ефективноста на штрајкот како мерка која им стои на располагање на вработените за заштита на своите права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ми се чинеше, да имаше вода и кај непријателот, дури и да знаев дека ќе ме убијат, ќе одев да се напијам, а потоа нека се случеше што сака.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Дури ми беше и жал што ѝ реков попладнето дека не ја сакам и што си мислев дека ќе беше подобро да не се родеше.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знаеше дека ќе мора да му одговори. Дека еднаш ќе мора да го стори тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Двајцата спроти Еразмо водеа разговор: -Ќе дојде, ќе видиш дека ќе дојде!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Имаше куп хартија околу себе и јас бев воодушевен од големината на материјалот која тој ја имаше напишано.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Само се надевам дека ќе ви се допадне.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Всушност, му реков дека ќе му го одземам чаталот ако го стори тоа повторно“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако за некоја храна му велеа дека е многу вкусна тој не ја допираше, знаејќи дека ќе му се слоши.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Меѓутоа, конзулот му одговорил дека ќе биде многу тешко лицето Х да се сретне со Хитлер затоа што дури и самиот конзул не се надевал дека ќе има шанса да се поздрави со него.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Убава работа, да се крадат податоци од Оно- Сендаи, qубезно чувајќи ги заради уцена, заканувајќи се дека ќе ја затапат острицата на конгломератските истражувања така што јавно ќе ги презентираат. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 99 Но, зошто тоа не им вреди?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Стојна тој ден изгледа сакаше малку да си поигра со него и одбиваше да му се покори сè до оној момент додека и нему не му се причини дека ќе мора да си ја проголта како сув краешник желбата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Маријанти со некаков свечен глас рече дека ќе одиме на екскурзија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

-На сите други учесници, мислам пред сѐ на моите врсници што ме исмејуваа, она што се случуваше веројатно им наликувало на скеч или на хумореска во која, за жал, јас бев исмејуваниот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар мислите дека ќе ве остават да умрете?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Со оглед на нивната популарност веројатно било однапред јасно дека ќе ги обвинат за ширење на глупавост и несреќи од секаков вид: пожари, вандализам, запалени мачји опашки, итн.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Е, сè можев да верувам, но вакво нешто дека ќе доживееме од тебе, ни на сон!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Изгледаше дека ќе падне и ќе се разлее како влага во влагата, додека коњот ќе продолжи да ја влече својата тешка судбина, незнано некаде во магла и неврат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Впрочем, Никола се сметал за ктитор, та бил сигурен дека ќе биде закопан до олтарот, каде што неколку години пред тоа бил закопан еден член од семејството Поцо, свештеникот Горѓија, “Георгиа Иереј“, кој бил во добри односи со Никола и кој свештеникувал кусо време, бидејќи се разболел и рано умрел.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стоеја луѓето покрај своите добичиња и чекаа муштерии за нив очигледно загрижено дека ќе сврши пазарот, а стоката не се продава.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

— Немој бре Толе, не пусти го селото, бре брату! Не гледаш ли колкава сила нѐ налегнала па и ти сакаш да не дозапустиш! — молеа селските луѓе, но востаниците беа гладни и истоштени, а Толе им вети дека ќе најде леб оттаде река.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога веќе бев сигурен дека ќе се слизнам во водата и дека со мене наскоро ќе се гости страшната ѕверка, забележав дека со голема брзина се приближува еден чамец во кој имаше четворица ловци на крокодили.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Не го сфаќаше прашањето и гледаше во него со прегрдо лице а тој, директен како и секогаш и сигурен дека може да господари над другите кога и да сака, дообјасни: „За тебе и за него, за вашите врски.“ Му се стори дека ќе заплаче и ја сожали.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Ми се чини дека ќе најдеме решение...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Сакам да кажам дека ќе роди мое дете! Затоа и дојдов.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Срцето на Винстон чукаше толку силно што тој се сомневаше дека ќе биде во состојба да зборува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човекот сериозен, траурен, а јас, недосетлив, и понатаму со мајтапџиските алатки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Штом го пуштија филмот, Питер на грамофонот ги пушти сите оние работи кои мислеше дека ќе одат во филмот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Лукава му е идејата да бара од обвинетиот повеќепати да опише кои биле причините трипати да влегува во мојот двор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека во болницата седев крај креветот на Хајнерле, се обидував да му го оттргнам вниманието од маките кои му ги задаваше телото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Профим ми се закануваше дека ќе ме убие ако не му ја вратам.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ана рече дека ќе ми ги подава предметите кои треба да се фрлат, да ги ставам во кутијата со непотребностите, а таа ќе ги сложува избраните предмети во кутиите кои потоа ќе ги испратат по пошта за Лондон.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зашто при судењето, често се случуваше: оној што мислел дела е во право - губел, а оној што мислел дека ќе го изгуби судењето - добивал.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

— Бегање, бегање, другари. Ако се согласиме сите, мене ми се чини дека ќе успееме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си ветив дека ќе го сторам тоа што е можно поскоро.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Прашањево се чини прилично коректно, се насмеа Грофот, но верувам дека ќе ве утешам ако спомнам дека во нашиве затвори се користат многу пософистицирани методи за да се осознае вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Интересен е податокот дека пред да се одлучи да иницира судска постапката тој, заедно со останатите работници од кои некои веќе имаа поведено спорови, преговараше со генералниот директор и неговите помошници- секретари, меѓутоа тие добиваа само празни ветувања, а во пракса ништо не се менуваше.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Понекогаш кога не ќе плачеше, тлееше како јагленче, се чинеше дека ќе згасне, ушите му се истенчуваа, очите му втонуваа, лицето му стануваше како крпа, и пак се повраќаше и живнуваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кој е и зошто се крие, ако јас веќе сум потпишал дека ќе се согласувам со него?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нормално, се поставувало прашањето пред солунските конзули: Ерменците само се заканиле дека ќе ја дигнат Банката во воздух (истата таа банка што требало групата на Мерџанов да ја минира), значи, не испукале ниту една бомба а тоа го платиле со неколку десетици илјади жртви.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сите тие буквалистички толкувања, наместо тоа, имплицираат дека геј-мажите кои реагираат на Милдред Пирс можат да реагираат само сосема преведувајќи ги поимите на тој филм во сопствената стварност – така што ќе ја погејчат Џоан Крафорд и ќе ја читаат мелодрамата на судирот мајка-ќерка како буквална претстава на машкиот геј-живот – наместо да ја сфатат како фигура или метафора или како место за влез во еден настран свет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако понекој случај пак остане жив, ќе биде слеп, можеби глув, а ти гарантирам со глава дека ќе онеме!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Се зборува дека наскоро ќе нѐ собираат нас Евреите и дека ќе нѐ однесат некаде, на пат за кој никој не знае ништо”. „Тоа се глупости, народот денес сешто зборува”, рече мајка ми со слична решителност. „Можно е”, одговори по подолга пауза таткото на Рашела.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дури кога се испрелизгаа преку ридот што ги дели Дардаванија и Леденото Езеро на Подводниот Вок со едно око, тогаш Дедо Мраз се сврте да ги предупреди играчките како да се однесуваат, погледот му застана на ангелското лице на девојката, односно куклата со образи од две зацрвенети јаболчиња, над кои очичките како две расцутени ружи му прошепнаа: “Зар мислиш дека ќе можеш да побегнеш од мене!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Се надевам дека ќе ја запознаам следниот пат кога ќе дојдам Битола.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Имав чувство дека ќе изедеа и нога од слон, само ако ја имаа пред себе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Вие, значи, мислите”, го запраша младичот, „дека ќе стигнете до Бога?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Мислеше дека ќе е поарни поинаку и седна да напише писмо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сигурна сум дека ќе му се допадне.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Велеше дека ќе биде задоволен ако пак заработи во фабриката за целулоза, на она негово старо место, на редење дрва.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Уште еднаш, јас не сакам да го доживеам претскажувањето на стариот дека ќе завршам на робија.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Будалиштето уште пред тоа се остреше, се фалеше дека ќе му пушти масло на Кејтеновиот син.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Знаеш колку пати ми имаш ветено дека ќе се среди?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа, длабоко во себе, таат надеж дека ако Хаџи Ташку и дружината не нападнаа вчераноќ, веднаш по тепачката на Алилово и кога Потковицата беше сета завеана со снег, а луѓето поматени од убиството на стрика Анѓела, сигурно дека ќе се плашат да го сторат тоа ноќеска.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако немаш ништо против, јас би го врзал во шталата“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога разбра дека Трајко Сирме и бил татко на Анѓа, не можеше да се воздржи, а да не воскликне пред неа: – Ами кога ти велев дека ќе ги изгубиш родителите, ти што велеше, а? – и пак ја покани да се потурчи, не да ја прави сега анама, ами да му помине инаетот, да биде на неговото.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А ти, не барај повеќе и не ′ули на Бога! Најголемото богатство ти се овие двајца ангели што оптрчуваат околу тебе и со својот џагор ја убиваат тишината, - се сеќаваше Јана на тие зборови и беше сигурна дека ќе се израдуваат на нејзиното доаѓање.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сите знаеја дека ќе биде најдобро така, ако оној продолжеше барем да ја сонува неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се шепотеше дека ќе ги носат во посебни собирни центри за нивни сонародници, кајшто ќе останат сѐ до крајот на војната, но и тоа дека ќе ги однесат на пат без враќање. Откако фатија да се шират тие гласини, Рашела одново почна да спие дома, кај нејзините.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мислиш дека ќе стигнеш за два саати дома или кај му било... а си останал в планина, ни ваму ни таму, или подобро речено, кај волци на гости. Хе, хе, хе!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Но, знаев и дека ќе те видам.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Пред да ти испратам порака, се јавив на фиксен телфон кај тебе дома, и мајка ти ми кажа дека спиеш во твојата соба, и секако ми се пофали дека ќе одиш на балот на гардата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Дури и на Винстон му беше јасно дека таа чека нешто што знае дека ќе се случи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ова полномошно подоцна е дополнето со зборовите дека „работниците, сопственици на акции, му ги поклонуваат, односно предаваат на владение своите акции на директорот“ – што, пак, претставува класичен пример на измама, како „кривично дело против имотот“, а која допрва треба судски да се разреши.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во домот на брат ми вратата ни ја отвори Ана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дождовите не престануваа, каде и да зачекореа, луѓето мислеа дека ќе се издаваат во калишта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А најмалу дека ќе го разбранува еден обичен, најобичен чај.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас, пак, имав една радост во душата зашто таа рече дека ќе оздрави.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Бургиба ќе живее уште неколку години со митот на својата ограничена величина, но сигурен дека ќе заземе високо место во историјата

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И мудурот и јузбашијата му ја стегнаа цврсто раката на Трајка и пак Сефедин го испрати и го втера во авурот кај затворените селани, клоцнувајќи го на вратата, за да им даде да разберат дека гневот уште не му е ублажен и дека ќе треба да го ублажуваат со петстотини лири.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Вчера помина, враќајќи се од училиште, се поздравивме и ѝ реков дека ќе дојдете.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Бевме деца и бевме во времето на првата болка; нашите болки се сретнаа, и можеби затоа си станавме толку блиски, блиски како раната и мелемот, поблиски отколку што би биле две весели деца, затоа што болката најсилно врзува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаев дека ќе мораме да се искачуваме преку сите височини што ѝ го запречуваат погледот на Билјана.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Така, од една страна изгледа дека ќе треба да ја отфрлиме сета надеж дека можеме Margina #19-20 [1995] | okno.mk 83 да најдеме совршено изоморфен софтвер кај луѓето, но пак од друга страна изгледа дека некои луѓе мислат послично од други.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ако сега навистина поаѓаше по мостот, знам дека ќе почувствував токму сега и оттука.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Рекле дека ќе побараат од некој гратски владика друг поп, онаков каков што им доликува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кени: Нема потреба, Грета, секогаш си носам со себе. (Ја раскопчува кошулата.) Грета (Ја облекува маицата и ја зема чантата): Чао, бојс!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Можеби ќе му помогнам да се смести!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

— „'Шо дека ќе гледа? Не е пак Турчин та да ме стра од него?“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Вујко ми лично ми го беше предал со молба да се погрижам за неговите хартии. (Додека ми го предаваше клучот спомна и некои други поединости, од кои ќе ја издвојам само онаа: дека не смеам да им се препуштам на сентименталностите и дека ќе треба сосема непристрасно да ги применам сите упатства што тој лично ги има набележано во документот што мене ми го остава).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Татко ми вели дека ќе оди во спалната малку да дремне, а брат ми повторно ги обува патиките, се разбира без одврзување, туку ги нагазува, токму така како што татко ми да го види веднаш би му свикал, и оди надвор: - Само да знам – довикува од вратата – ќе правиш денес колач или воопшто да не се надевам?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ама ја сретнав пред некој ден во центарот, па ѝ реков дека ќе одиме за Скопје.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Потоа, на столиците зад него, седнаа двајцата милиционери при што видливо се завалија спружувајќи ги нозете на двете спротивни страни како да сакаат да покажат дека тие со оваа работа немаат никаква врска и не кријат дека ќе им биде здодевно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Само по светликавите искри во нејзините зелени очи се гледаше дека ќе го продолжиме разговорот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Имено, се работи за следното: со изговор дека, доколку се окрупни понудата би се добила повисока цена при продажбата на акциите, директорот ги повикува вработените кои имаат акции да потпишат групно полномошно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Симке! Симке!... Стани! Што плачеш? Денес ќе дојдат... Дојде глас дека ќе стнгнат!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ми рече дека ќе дојде за еден час и тоа е тоа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Знаеше сега сосема добро дека ќе мора да има барем уште една средба во тој ден меѓу него и оној црн самјак, што беше на ова место само пред неколку мига; знаеше дека ќе бидат очи в очи со него барем уште неколку секунди, и сега мислеше само на тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И не верувај дека ќе ме сотре натема. Рано е да се подгрбавам под клетви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А потоа и самиот не знаев колку долго траеше тоа попладне и ноќта, (а можеби и не било само едно попладне и само една ноќ), знам само дека разговарав со тројца: со Зрновски, со неговата сопруга Јана и со Денко Самоников.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Иако инструментот е во состојба да произведе широк дијапазон на звучен квалитет добиен со вртење на бројчаникот, тереминистите постапуваа како сензори, претставувајќи ѝ ги на публиката оние звуци за кои мислат дека ќе ѝ се допаднат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Можеби ќе испадне дека јазикот е од поцврст материјал отколку што јас претпоставувам, дека ќе процути меѓу “трепкањата” и “клик-нувањата”, меѓу мониторите, побрзо од кога и да е во ерата на печатарството.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас ѝ ветив дека ќе направам сѐ за да се одречам од тебе.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

- Мора да е многу скап – додаде мајка ми. – Па, колку е нежно изработен, како филигран – се воодушевуваше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Верува дека татко му нема да го одбие, односно дека ќе го пушти.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тогаш ми стана јасно дека душата на Земанек нема да се смири, дека ќе копнее по високо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, ниту Снеже ниту Саво не ја губеа надежта. Знаеја дека еден ден и во нивниот дом ќе се чуе детскиот плач и смеа и дека ќе бидат добри родители.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го адресирав пликото што го пронајдов во фиоките заедно со другите празни плика и хартии на мајка ми, со надеж дека ќе стигне во Гоа, тогаш кога Игбал ќе биде таму.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во истиот момент сфатив дека ќе биде тоа бурно попладне.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ете тогаш, кога Потковицата беше завојувана од Србите, кога од страна на Началството постоеше заповед никој да не се добира до војниците, да не им прави услуги и да не прима услуги од нив, кога отворено се зборуваше дека божемните сојузници се полоши и од Туците и дека се токмат тие да ги заменат нив ( во Потковицата сеедно и сеедно пристигаа гласови од сите краишта на Македонија дека новите завојувачи ги прогонуваат и ги убиваат нашите учители и свештеници,дека ги ограбуваат и ги палат нашите села и светилишта) кога се изјаловија нивните надежи дека Македонија, по победата на Сојузниците над Турците, ќе добие своја автономија и ќе стане држава каква што станаа тие, Србија, Бугарија и Грција, кога сите беа обземени од очај дека ќе останат без татковина, при крајот на Првното србско, во летото 1915-та, се случи една од чупите Јанчески, Благуна Василичина, да се измами по еден од војниците сместени во поранешното училиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мислев дека ќе ми биде полесно со него дома.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Претпоставувале дека ќе тргне северно кон Козјак.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Мислеше дека ќе треба да остане тука дестина или повеќе дена, да причека времето да разјужи, а тоа можеше да се случи лесно по овој јужен снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Јас ќе ти помогнам. Знам, тешко е без дете. - А ти - немаш деца?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш разочарувањето преовлада, победувајќи ја сета негова надеж дека ќе го пронајде Чако, нели пак да го скроти.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа беше среќа за којашто човек може само да сонува, сè до тој викенд кога Марија го изнајми автомобилот и тргна да ги посети своите роднини во Сарагоса, со ветување дека ќе се врати до понеделник во седум часот навечер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајка му од Богуле бараше Богуле да ѝ го раскаже сонот што го видел и како заклучил дека ќе дојде до несреќа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„А ти?“ ја прашува авторот. „Му реков да почека, дека ќе му се јавам за пет до десет минути...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вчера само за инат ти велела дека не те сака и дека ќе се мажи за Бузо, зашто ти си се правел важен, не си ѝ обраќал внимание.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но, тогаш не знаев дека ќе го измислат ФБ!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Арно ама, мислата, зародена уште на чардакот на вториот ден на Велигден, дека ќе треба Нешка да си ја оддели од неа, почна секоја ноќ да ја мачи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се разбира, и на едниот и на другиот им служеше нашиот коџабашија Трајко за да ја додржи и тој клетвата дека ќе го помага Арслана, не откажувајќи се да го помага и Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За мене пишувањето на сагата не беше за книжевна слава, туку за некакво исцелување на балканскиот mal du ѕiсlе, за мене битно беше да ја продолжам драмата на пишувањето.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

- Драги млади екологисти, ве поздравуваме и искажуваме задоволство дека ќе се допишуваме со вас.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Бев убеден дека ќе ја сретнам Луција; свртев од „Вила Зора“ кон мостот, ја поминав рампата на железничката пруга и се најдов на корзото, кај „Епинал“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Затоа и ги чувам неговите алишта, и предметите од неговата соба ги оставам онака како што тој ги беше оставил кога замина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ние децата прв пат го слушавме ова и веднаш насетивме дека ќе имаме што да чуеме.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Хм, - се насмевна Васе. - Сметав дека ќе ви бидам покорисен ако ми се рацеве одврзани...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Телето сосем го изуми. А и по она што му го рече чичко Добре, изгуби секаква надеж дека ќе го пронајде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Заборавајќи дека таа исполнуваше сѐ што ќе ветеше. Така се случи и овојпат. Рече дека ќе умре.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас бев секогаш сигурен дека ќе се вратите еден ден! рече букинистот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Страшно е да се поверува дека ќе се биде тоа: осамено стебло на чии гранки ќе разлистуваат зборови... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Не очекуваа дека ќе преживее.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бидејќи тој беше мелинит и немаше изглед на обичен динамит што Турците го знаат (тој беше жолт прав во 1.000 пакетчиња по еден килограм), мислевме дека ќе може да мине преку турските царинарници како лек против филоксера.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Си го мириса потеклото а тоа му создава сигурност дека ќе расне и ќе биде она што сум јас.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ме чекаше малку напор со испитната сесија, но се надевав дека ќе успеам сите работи да ги средам на време и се молев на Господ да биде со мене кога ми е најпотребен.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ни еден народ не а има добиено слободата без борба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На Александар му се заврти во главата од страв дека ќе ја загубат трката со гардистите.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Па затоа, ајде да да се покажеме како најлоши во тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сепак, кога го споменуваше името на господа, повеќе како да се надеваше дека ќе му биде подарено спокојство отколку што се кае за некаков свој грев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Овој расказ всушност го започнав како комична, или барем се надевав дека ќе биде комична реакција на поемата на Амихаи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Мислев дека ќе е поарно....“ Шепотот на повисоката сенка стана поврел.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Еден ден одеа заедно, кога стигнаа до потокот кадешто стоеше една млада жена, која се надеваше дека ќе наиде некој кој ќе ѝ помогне да помине од другата страна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Имаме цела екипа од луѓе кои прават сѐ што ние сакаме да направиме. Тие (компјутерската безбедност) ги имаат луѓето со коишто работат и можеби уште два-тројца кои можат да ги повикаат по потреба. А кога мојот мозок работи на нешто 24 часа дневно, а вашиот шест и пол, без да го сметаме ручекот, нормално дека ќе ве надминеме.“

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Нѐ сослуша, а потоа нѐ истера зборувајќи дека ќе нѐ казни.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Бабо, - се сетив, - тато ми објасни дека ќе мораме да собереме голем број дозволи за градење и работа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Жртвите често знаат дека ќе умрат, изразуваат страв дека сопствениот пенис ќе им влезе во телото и ќе ги убие.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Што беше тој крив? Можеше ли тој да знае дека неговата тиха појава ќе предизвика таков немир во оваа осамена куќа, дека ќе му се противстави тој на еден човек што ќе се најде побуден да го брани од него најмилото?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Затоа што мислев дека ќе го изневерам мојот Господ.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А ако мислиш дека ќе ти простат (најверојатно отстапувал, гласот му се губел), кажи им за ова.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Многу му е жал што била толку болна, и се радува дека ќе оздрави.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Среќко: Па пробај. Горам од желба да те бакнам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зјапав во тажните ливчиња магдонос на екранот и заради нешто ми се чинеше дека ќе умрам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

АЦЕ: Овој се стрча кон мене и се дереше дека ќе ме убие.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Тогаш госпоѓата Гологанова се наведна, не за да го погали за збогум - на тоа таа не се осмелуваше да реши - туку само одблизу да му истепка некој љубезен збор, но Грифонот така се назаби и подзгрче, што таа во себе почувствува олеснување од помислата дека ќе се спаси од него, ја натера да зажали и да стане свесна колку погрешила што го зела дома.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Знаев – вели тој. – Иако во еден момент поверував дека ќе ми тргне од рака да те предомислам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој се трогна од грижата на оваа мајка и му се утврди вербата дека ќе дојде време кога самиот народ ќе трча за просвета.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Секогаш подзастануваше по првите поздрави, помалку разочаран од нивната празнотија, но повторно со истото исчекување на оние други, вистински зборови, за кои секогаш знаеше дека ќе следуваат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Французот, со надеж дека ќе издржи, почна на својот колега да му раскажува за доживувањето на некој свој пријател во Антиб.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ми се чинеше дека ќе умрам од страв.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мислел ли секој од нив дека секој друг потврдно ќе гласа, па неговата анатема на Филозофот ќе остане сама, во малцинство, непрепознаена кај логотетот, дека ќе сокрие дека устата му говори слаткоречива лага, а раката пишува вистина злобна?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не брзајќи да посигне по понуденото, а плашејќи се дека ќе го навреди домаќинот ако го откаже сосема, Софроние направи благ и неодреден поклон нанапред спрема филџанот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сара полека се наведна и, иако седеше, мислев дека ќе падне, ќе се струполи на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една вечер чувал некоја партизанка, а таа му рекла дека ќе го земе за маж ако ја пушти да избега.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Љубете со целото ваше срце и душа, без страв дека ќе ви го украдат срцето или ќе ја изгубите душата.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, сигурно дека ќе дадат свој придонес во вообликувањето на литературната топографија на овој град.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Се надеваше дека ќе прочита некој збор за неа во црна хроника, па така барем ќе дознае во кого се заљубил.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Стоев десно од неговото биро; гледав кон листот, но свеста ми се виеше; светкавици ми излегуваа пред очи и мислев дека ќе се онесвестам секој миг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Вил Фелоус собрал многубројни речовити лични сведоштва за тој ефект, документирајќи ги и силината и сеприсутноста на таквите перцепции, со особен осврт на историското конзерваторство и архитектонското реставраторство: „Уште како дете, кога растев во неугледна фарска куќа, имав око за поинтересните и попривлечните градби“ (29); „Геј-мажите се многу усетливи за убавина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Убиениот Иван Бојаџиев бил предупредуван од Трбиќа, интересно е што, кога веќе знаел дека ќе биде убиен, зошто не кажал и точно од кого научил за тоа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во неговиот дуќан и деца можеле да пазарат без страв дека ќе бидат изиграни, излажани: подадена рака никогаш не одбивал.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го броев и Александар, другиот мој чичко, мојот идол!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Рече дека убаво сум го стокмил и дека ќе бил уште позгоден кога ќе сум ги довршил и деталите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Толе и соопшти една вечер на Митра дека ќе ја остави за некој месец и друг тука со Неда и Јована и ќе се врати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гледај, не плаши а снаа ми, децата. Речи и дека ќе одиш в град, по работа. Така Толе го кандиса пријателот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Точно: пред тоа се спуштив од ридот, ја зедов торбата од Мечкојадовата кола на две преголеми тркала и пак зачекорив по врвицата на земјата со жилички. Потоа паднав од треска и глад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак Арсо Арнаутче можел да го види Лесново и низ метежот на сеќавањата. Тогаш и уште повеќе подоцна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Знаев дека ќе дојдеш, - срипа тој, - уште „од одма“ те оценив дека си човек од збор.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ќе видиш Тото!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Џуџето (чита): Бешиката ми беше раскината.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Некои се лажеа себеси и другите: “Ние сме овде на пропатување, знаете, остануваме во хотелов само денес, а веќе утре,” и покажуваа кон некаде со рацете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мислел ли Посникот дека Граматикот ќе гласа за Филозофот, па штом е така, тој може гневот и злобата своја да ги запише, страсната суета да ја задоволи, гласајќи спротивно; Граматикот мислел ли дека Маргарит Духовникот ќе гласа „за“, та затоа нему допуштено му е да биде против Филозофот, а за злобата своја, и мислел ли секој од нив за другиот дека ќе ја сокрие зависта негова, и така единаесет пати?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Веќе трети ден како претпоставувам дека ќе дојдеш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само десетина минути по првиот Бојанов истрел, што значеше негова победа над стравот, што значеше и надеж дека ќе истрае и ќе ги победи сите тешкотии што му ги наметнуваше осаменоста и белата опсада, од зад Гола Глава одекна грмеж.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Повеќе заради тоа што се надевав дека ќе ме земе со неа во Мичурин затоа што јас сакав да бидам со дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Те замолив, а ти ми вети дека ќе ги навадиш.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Градот потоа бил и во владеење на вашиот цар Самуил, подоцна во владеење на Бугарите, на Норманите, на Србите - мислеле ли и тие дека ќе бидат вечни? Мислеле.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас гледав во формуларот: на него беше составен еден ужасно патетичен текст, во кој најгоре, на почетокот, стоеше: „ЈАС“ (подоцна многу размислував за значењето на заменката „јас“ во партискиот и општествениот живот, воопшто), „Потресен и огорчен од она што се случува денес со здравиот народен дух и народната уметност, која е обесчестена, пристапувам кон Партијата на здравиот народен дух и се обврзувам дека дење и ноќе ќе работам на поткревањето на тој дух до степен на усвитеност, дека ќе му ги вратам часта и достоинството и дека...“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Братучедот Ристо, дојден во Скопје пред главнината на збегот, со надеж дека ќе најде лек за туберкулозата на жена му, поначесто навраќаше во дрвената барака.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Секако, веднаш ни се наметнуваат официјалните дипломатски контакти, кои, ако не се тајни, се објавуваат, со сета „важност“, на првите страници на дневните весници и се случуваат меѓу делегациите на избрани претставници на властите од земјите што контактираат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Не се кажува точно што сѐ ќе покрие, но се подразбирало, секако, дека ќе го покрие селото Долнец, бидејќи во записникот се споменува отштета од државата за евентуално одземени имоти за потребите на акумулацијата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Сите проблеми на округот не можело да се разрешат ако не се очешале од него“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И сега бев пред лавиринтот на животот-борбата на Јасер Арафат за слободна Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Да не мисли дека ќе има седум животи, како Баш Челик?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но, тоа не се случило.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знае и тој дека ќе седнам надвор и дека соба не земам, па ќе го прати детето со сребрен послужавник и шолјата кафе со волшебна моќ.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А за тоа кој му е татко и како да го бара речи му дека ќе го посоветуваш дури кога ќе излезе од занданата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога селаните го кутнаа, го искафтија и го изделкаа четворно, рекоа дека ќе го бричат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Појде кон Судот, со надеж дека ќе најде излез и од овој нов балкански лавиринт.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Ти еднаш ми вети дека ќе ми направиш кукла,“ рече, и тоа потсетување на моето ветување беше најблиско до барање од сѐ што беше кажал.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Иако очекувал дека ќе биде совладан и исполнет со почитување поради необичноста или питорескноста на тоа дело, тој во него открил сличност со својот спев Херман и Доротеа, како и со англиските романи на Ричардсон.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Јага Перуника беше побрза кога Марко се наведна по револверот; таа го зграпчи оружјето и го пикна в пазуви: не ќе стрека нејзиниот проклетник, не ќе му дозволи дури и ако се заколне дека ќе се ожени со неа, веднаш, во самата крчма на еден покоен Миломир.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Реков дека ќе ги раскренам садовите и дека треба да ги измијам за утре да го почнам денот со чист прибор. Тоа со садовите траеше кратко.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Помислувајќи на својата мајка, па на Ататурк и на средбата со него, тој чувствуваше дека, со откривањето на битолските сиџили, им се оддолжил на обајцата, со своето враќање од Цариград, откако не го прифати предлогот на создавачот на нова Турција да ја продолжи својата судиска кариера во Цариград и откако на мајка си никогаш не ѝ ја откри причината зошто го напуштил градот на Босфор засекогаш, во времето кога таа веруваше дека ќе ѝ се оствари сонот за неговото заминување...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Јас ти велев дека ќе останеш сама.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога зборуваше, зборовите му беа толку интересни, толку многу проткаени со вистинска страст, остроумни, промислени, страшно духовити, поразителни за противниците, вдахновени за пријателите, премногу добро умееше да зборува за сѐ што воопшто би можеле да помислите дека ќе...! А тој сепак ќе го стореше тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Молчев, надевајќи се дека ќе ме остави да спијам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се колнеше дека ќе изгради зид, непробоен зид околу себе.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Томе се закануваше дека ќе се прекачи по оградата и дека, ако не го пуштат, ќе им каже на сите деца дека на Дора и на Ане им се допаѓа Огнен.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го обземаше тага, меланхолија кога ќе го навасаше помислата дека никогаш повеќе нема да ги види, сите блиски, од мајка и браќа, сестри, внуци, поширока рода, без кои се осиромашуваше смислата на неговото и нашето постоење и дека ќе заврши животот, а ние никогаш нема да ги видиме, да ги запознаеме.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го ставав, значи, пред нивните очи под сомнение нашето авторство на идеалите за кои се боревме, што секидневно ги проповедавме во настапите пред несреќните граѓани повикувајќи ги да соработуваат со нас и да ни се придружат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Далтон секој ден вели дека ќе компонира песни додека таа е излезена.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас сум уверен дека ќе ви понудам појасна слика на настанот ако дозволите да го сторам тоа според дотокот на сеќавањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дека ќе одиш на зајаци, нели? Гласот долго му беше потсмешлив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ако замине, тоа значи дека ќе го осуди Карл да расте без татко.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ако речеш отиде, тоа ти е како да има надеж дека ќе се врати...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Си помислив, добро е ќе одморам малце, а притоа нема да ме мачи помислата дека ќе пропуштам уште еден ден сончање и пливање.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Кога Даниел почнал да работи, никој не верувал дека ќе успее каде што другите, постарите и многу поискусни мајстори, не успеале.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

— Нека кршка, нека кршка, Неговиот правец е преку река, — им рече тој на јузбашиите и прати едно одделение да ги извести оние јузбашии, што беа по левиот брег на реката за да се приберат кон селата Вепрчани и Гудјаково и да го чекаат арамбашата Толета со неговата дружина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сега, додека размислувам за тетка Боса наеднаш си спомнувам дека јас сето време додека таа зборуваше молчев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Били отсекогаш знаеше што прави и бев убеден дека ќе излезе кога ќе биде подготвен за тоа. 232 Margina #17-18 [1995] | okno.mk До ноември 69. помина полна година откако се затвори внатре.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Со други зборови: кој во овој брзоменувачки свет сака како интелектуалец да ѝ остане верен на вистината и скептичен како спроти владеачките така и спроти масовните инстинкти, тој мора да биде свесен за можноста дека ќе го осудат поради клевета. Како и Сократ.”

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Американските и британските надежи дека ќе можат да повлијаат на настани за да се намали германскиот воен притисок врз Британија, завршиле без успех.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тој мисли дека ќе ме уплаши. Ха!“

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Трајко беше сигурен дека ќе го совлада стражарот, но не претполагаше дека тоа ќе биде толку лесна работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа е декоративна, нема трајна социјална вредност, тешко дека ќе се најде Евреин во приказната.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Од долги проучувања и набљудувања, веќе имаше и свои заклучоци: ако ѕвездите од северната страна започнуваат како престоени цветови да венат губејќи ја бојата и сјајот, претскажува дека ќе фатат големи болести по луѓето: улери, дамли, трески, тифуси, офтики, чуми, бисерки, приштови, заушки; по ајваните: шапови, бутури, метили, лигавки, сараџи, красти, струпци; по кокошките: слепило, вртиум; по кучињата: беснило; по полето: каклици, жудилки, глутници, спарини, мемли, скувалки, пепелаш; по дрвјата: пајажини, гнилачки, имела, трат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ако тоа се обиде да го направи како експеримент, возможно ли е дека ќе открие нешто ново за себе?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Ах, тоа си ти? - се зачуди: Не се надевав дека ќе ми се јавиш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тврдоглав, каков што е, отишол пак во истата продавница и купил нов грамофон, двојно поскап од првиот и овојпат трговецот му рекол дека ќе му врати двојно повеќе пари ако пронајде некој звук што не ќе може да се репродуцира.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ако речеш падна, тоа ти е како да има надеж дека ќе стани...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

— Само ако слушна оти сте им дале еден залак леб на ниа коркаровци, сете ќе ве избеса на сретсело! — викаше еден ден Толе во Градешница, покажувајќи и на дело дека ќе биде немилосрден спрема секого како што е сега немилосрден спрема самиот селски војвода Митре Гулета, на кого пред сите селани му удри дваесет и пет стапови по дебелото месо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Без страв дека ќе бидеш наречен празен фантазер или глуп, неспособен, дури и загрижен сопирач на она што се сака, очекува!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој често пати преминува на екстензивна дефиниција, надевајќи се дека ќе ја направи бинарната логика применлива на конструкти. okno.mk | Margina #3 [1994] 95

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Кога веќе заклучив дека ќе морам, сепак, да чекам до утре за да го откријам неговото значење, ми падна на ум прекрасна идеја.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Од чантата ги изваде трите сиџили за коишто вети дека ќе му ги протолкува на ориенталистот Сокол Мечевски, за наредниот ден...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бојан чекаше уште малку, очекувајќи дека ќе го види на прагот и Караман и да го прибере внатре.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ѝ рече дека ќе ѝ се јави во текот на следните денови.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Станав рамнодушна кон одржувањето на редот на секојдневието, прашината се пластеше по подот и витрините, по ѕидовите и лустерите висеа пајажини, чиниите остануваа со денови неизмиени и фаќаа мувла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Запомни го неговото име, те молам. Павел Попер.” „Павел Попер,“ повторив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оние кои што некаде кон средината на осумдесеттите даваа заклетва дека ќе бидат лојални на принципите на извидничкиот кодекс во херојското село Лавци битолско, може ќе се сетат на следново.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Доби веднаш одговор дека ќе му бидат укажани должна почит и помош, ќе биде пречекан како што доликува за еден шпански борец.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еднаш со неа мора тоа да го расчистам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Еднаш во Виена Д. ми напакости и му кажав, во шега, дека ќе му го помнам тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сите ние живееме под постојана закана дека ќе бидеме целосно уништени.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И дека ќе станам маж – без непотребни движења кои ја истакнуваат технологијата на љубовта.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Своевремено не му верував и на Патрик Крисман дека ќе го исполни даденото ветување да ја преведе книгата Времето на козите, но тој тоа го стори, не верував дека Едгар Морен ќе пишува предговор за мојата книга Балкански клуч, односно Брегот на егзилот, но тој тоа го стори... 20 февруари 2001 г.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

- Верувам дека ќе дојдат повеќемина да ја испратат - рече Даскалов а потоа пријде и го повлече чаршафот и над нејзините стапала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му се вдена в лице на класниот раководител и отсечно му рече дека ќе ме казни со тоа што ќе ме отпише од гимназијата во нашиот град и ќе ме запише во некоја каде петли не пеат, каде зора не зазорува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Возможна вистина - зашто цел живот се надевав дека ќе доживеам нешто големо, нешто што не може да се замисли, нешто што не може да се претстави со линија, тон и боја, нешто што е над границите на разумот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Цветан Горски, сега беше на јасно дека ќе може слободно и до крај непречено да го изнесе своето мислење, а тоа на почетокот, и не сонуваше оти ќе може да го стори.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Докторе?“ „Да Чарлс?“ „Можам ли сега да одам на училиште?“ „Мислам дека ќе можеш, утре. Многу бодро звучиш.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Нас ни беше речено дека ќе видиме. Дека ќе биде јавно. Зошто се криете?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

А, мислев и дека ќе си ја најдам старата куќа во Маџар- маало. Ама не успеав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А. Аверченко: Автобиографија Уште за петнаесет минути пред моето раѓање јас не знаев дека ќе се родам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Наведнат, почувствував како ме поткрева чукањето на срцето, големата возбуда, која мислев дека ќе ме строши.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На излегување ѝ порачав на девојката, да ѝ каже на жена ми дека имам работа во провинцијата и дека ќе се задржам таму неколку дена...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во поттекстот на нејзините напомени (на пример онаа нејзина забелешка дека: дека ќе постапам умно ако се обратам за совет и кај Даскалов) како да ми беше понудила за некои нешта и самиот да одлучувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Застана пред мене благо расчекорена, уверена дека ќе ја започнам играта што нè заведуваше во вакви мигови.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да беше жива баба му на Гого, за помалиот ќе речеше дека ќе стане човек со фат, а за поголемиот дека за него не ќе се најде ат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Што ти е, Роса, ѝ велам, не гледаш дека ќе се изгориш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Другар политички - му вели Лефтера - барем еднаш погали го, па ќе видиш дека ќе те засака.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Оние што ќе преостанат. Рековте дека ќе дадете нешто за нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога го откриле се мислело дека е најсигурна материја за смирување на секакви болки и дека ќе направи револуција во медицината, од кадешто доаѓа и неговото име.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Морав мигум да разјаснам: - Според библиските, куранските и талмудските пророштва во делот за Апокалипсата е запишано дека ќе настапат времиња на големите промени, ќе дојде до апсолутен пресврт кога „последните ќе бидат први, а првите последни“.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но и таму не сториле ништо, само што добиле ветување, од некого од везирите, дека ќе им биде издадено бараното одобрение.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Чудно било што и до тој суров Онисифор се допира набожноста на очајот, што едно од многуте пипала на тој очај се движи кон неговата загатливост, зашто само тој пред поаѓање не ја отпечатил крвта на својот палец и показалец во манастирското Евангелие и зашто само нему му рекла игуменијата Минадора дека ќе му суди под бочва некој калуѓер Кузман или Дамјан доколку му никне тртка на носот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Очекував дека дружењето со Усните нема да потрае, но не замислував дека ќе заврши баш толку бргу.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Чудно, нели! Ќе ја видите кога ќе дојдете.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ако сме трештени, не значи дека ќе го ставиме времето во црни кеси и ќе го фрлиме во канта за ѓубре.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во авионот мислев дека си некаде на другата страна и дека ќе ми мавнеш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Александар не се сметаше себе си за херој, не познаваше ниту еден таков и беше убеден дека такви не постојат, но секое утро му се чинеше дека ќе ја изгуби самоконтролата, ќе го собори Петар на земја и ќе му го пресече грлото со еден од кујнските ножеви на мајка му.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Хрисостом беше духовник и пастир од истиот ков.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

При отворањето, вратата закрцка. Побрзав да ја затворам пред налет на ветерот, во надеж дека ќе го предитрам истото упатство.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

СЕМАФОР (според вистински настан) 5, 4... притисна на гасот надевајќи се дека ќе го фати семафорот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ние тогаш велевме дека ќе дојде денот кога пролетерите од сите земји ќе се соединат и сите во светот ќе имаат облека и предмети какви што имаше само во каталогот на Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа молела да не бара такво нешто од неа. Тогаш тој рекол дека ќе бара нешто друго; пробал да ја прегрне, но тогаш некој лудак фрлил камен врз џипот, нешто се скршило и тие избегале. Ѝ реков дека тој лудак бев јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сите знаат дека вообразувањата и самоизмамите се многу честа појава во необичниот свет на затворот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се надевам дека ќе ти се допаднат местата кои сакам да ти ги покажам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Својот страв му го пренесуваше и на дедо, ама тој велеше дека ќе му мине ќефот по книгите на синот, штом ќе се ожени, дека ќе го навасаат тогаш други грижи и ќе запре со читањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Картагинските статуи, тука веднаш крај морскиот брег, крај напуштените форуми и арени, го продолжуваа вечниот сон. Само лицата со време им се обезличуваа. Бавно замираа...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Луман пак, неколку пати прости и повеќе пати рече дека ќе почека, но кога виде дека Бошко зачестува со такви молби, еден ден го пресече: - Не чекам јас . . .

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во виенското списание Transit некогашниот славен полски дисидент Адам Михник во текстот со наслов Во сенката на Сократ пишува за националниот идентитет во модерното општество и ова го заклучува за денешната улога на интелектуалецот: „Држењето до вистината и воедно следењето на барањето сѐ околу себе да се анализира и секоја идеја на моќниците на овој свет да се изложи на испит - таквиот став за интелектуалецот значи: го прифаќаш тоа дека ќе станеш објект на навреди; мораш да сметаш со тоа дека луѓето за тебе ќе шират злобни гласини - дека ја презираш сопствената земја и ги предаваш националните вредности.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Косите, повеќе лилави отколку црни од јад или побелени од спомени, ѝ ѕиркале од под забратката и биле некако призалепени за скаменетото лице што не познавало насмевка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие не се скапоцености што вредат пари, ама за мене вредат повеќе од сè на светот и тоа со пари не се мери.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Некоја од нив се закануваше дека ќе ги запали сите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Покрај парите, тука има и ризик дека ќе те предадат или дека ќе бидеш фатен.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Дури и кога мислиш дека ќе добиеш, можеш да бидеш изненаден и матиран.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ги повикував другите синови, барајќи некаква утеха во тоа, да побрзаат за да не биде доцна, да не си поигруваат со осаменоста на родителите, да заборават на помислата дека мајка им ќе биде секогаш тука, дека ќе ги чека, зашто, еве, мене повеќе не ме чека.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- И те молам, спомни ме и мене во него – ѝ рече Огне на мајка ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Признавам дека ќе бидам задоволен кога ќе умирам, ете тоа е вистината.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Како сѐ да му навестувало дека тој губиток ќе се случи – можеби тој страв во него бил вгнезден од едно нејасно сеќавање од првата година од животот, кога бил одвоен од мајка си, и тој страв, дека ќе го изгуби секое суштество кое го љуби, продолжувал и натаму.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И не му го раскажала само тоа, дека таа ноќ била со друг маж, туку отворено му рекла дека таа веќе нема намера да пере и да пегла туѓи валканици и дека ќе ѝ се придружи во работата на Росана.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Пелагија, во деновите кога не се работеше, а тоа беа само неделните денови, ги отфрлаше машките пљачки, се пикнуваше во своите фустани и со момичката во раце и Мурџо крај нив, шеташе во маалото од улицата Ѓоновиќ сѐ онаму до шепотот на Вардар со надеж дека ќе пронајде некое одајче каде ќе можат да се преселат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А во ноќта, пијан и зол, удираше по вратите на станарите од Нојовиот ковчег, се кикотеше и липаше, беше страв и ревење за судбината на некаков коњ (Слушате ли, бројки: тој коњ сум јас!) за некаков кловн што умирал секој ден (И тој кловн сум јас!), за Јана (Мајко божја, зол е твојот син Исус!), за се, за се, и се колнеше дека никому не му донел добро - се до својот кошмарен и немирен сон простувајќи се од својата будност со закана дека ќе го дигне во воздух Нојовиот ковчег.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И токму кога ја изгубив и последната надеж дека ќе ја сретнам, ја здогледав; рака под рака одеше со една постара госпоѓа (претпоставив дека тоа е тетка ѝ), нешто ѝ раскажуваше и се смееше; се смееше сосема безгрижно, растоварено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа „вистинско јас”, секако, не беше лесно пристапно заради опасностите кои му се закануваат: Нашите разговори беа единствено место каде што се чувствував доволно сигурна да бидам со себе, да им дам израз на своите чувства и да видам како изгледаат навистина, без стравот дека ќе се налутите и ќе ме напуштите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се прашувал со грутчиња јад по сета става дали била скриен сведок на борбата со непознатите осуммина, на војувачката итрина или пребрзаноста на дружината прва да удри, дали го гледала крвавото умирање на оној што бил на нејзини години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Утредента попладне се упати Томето накај дома, бидејќи ѝ имаше ветено на мајка си дека ќе руча дома со неа и Тинето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ти реков да си одиш. Така ми беше полесно, зашто знам дека ќе се вратиш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А кога Ајша и рече дека ќе може да ги облече само ако се потурчи, Анѓа го зацврсти своето решение: да умре, но да не се потурчи, токму затоа да не ги облече тие смрдливи алишта.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Некои велат дека лешниците ќе бидат шупливи, други - дека ќе имаме длабока зима.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За Светлана и пред тоа знаеше дека ќе се сложи, но од последните зборови на Никодин забележа како тој сега омекнува.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Некои прошепотија дека ќе нѐ фрлат во морето...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ти пишувам за да ми олесни малку во душава (ако може да ми олесне) со надеж дека ќе се вратиш (ако се вратиш).

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

ГО ИЗБЕГНАВМЕ СРЕМСКИОТ ФРОНТ Еден ден на состанок нè известија дека ќе одиме на Сремски фронт.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јас не му реков ништо. Можеби му реков дека ќе дојдам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кападокискиот истражувач на болестите ги посочува меланхолијата и манијата како два пола на лудилото: “Меланхоликот се осамува, се плаши да не биде прогонет или затворен, се измачува со суеверни идеи, го мрази животот,” тој “го проколнува животот и ја посакува смртта”; оние, пак, кои не се обземени од меланхолија, туку од манија, се во неконтролирана фурија, возбуда или веселост, и во овие состојби може да се чувствуваат инспирирани за големи дела за кои немаат подлога да ги направат, или пак можат без некоја вистинска причина да убијат некого.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Науката и техниката се развиваа со невидена брзина и изгледаше природно да се претпостави дека ќе продолжат да се развиваат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој на почетокот повеќе како да сакаше да задоволи некаков каприц на Камилски, кој беше во духот на времето, односно на XX век кога по пресметката со Османската Империја, сојузниците (Англија, Франција и Русија во прв ред) и новите- држави нации на Балканот сакаа да го искоренат и цивилизациското наследство, но, како што обајцата увидуваа на примери од нивната мисија, тоа не беше лесен процес со согледливи резултати!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сите тројца напишаа долги, достојни за презир написи во „Тајмс“, анализирајќи ги причините за своето застранување и ветувајќи дека ќе се поправат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или каков било доказ дека ќе се случи?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нивните сметки беа поинакви. - Нивните сметки се исти како и моите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И се надевам дека ќе ми ја укажеш таа доверба!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се надеваше дека ќе се одбрани од ваквите самоубиствени импулси со отворањето на дневникот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Никој не ми веруваше дека ќе го направам тоа.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Во театарот тогаш погодив по сјајот на твоите очи дека ќе сум сам и сам и осамен, смешен до смрт, од оној ден коа ќе се вратам во собата да се заканувам и да му наздравувам на заборавениот палјачо. Пророк!?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се упатив кон масата за појадок, со надеж дека ќе добијам друг оброк.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Со тоа, разговорот на таа тема како да беше завршен и бидејќи на стариот професор му беше време да си оди, тој ја дофати патерицата навалена до фотелјата во којашто седеше, со што стави на знаење дека ќе стане.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Стигна и абер од Игора Лозински дека ќе го посети вечерта со Цветан Горски.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Надежите за подобар живот не се темелеа само врз уверувањето дека ќе дојде до важен исчекор во остварувањето на личните и политичките слободи и права, туку и врз убеденоста дека ќе се излезе од повеќегодишната економска криза, а животниот стандард набрзо ќе се приближи до оној на западните земји.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ноќта била студена, ќерка му не се вратила дома, а тој сепак се надевал дека ќе ја запали колата, и покрај мразот фатен на прозорците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во исто време Сарафов на Орце му ветил дека ќе му испрати и 1.000 кг. динамит.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дики, мислам дека ќе го истетовирам нејзиното име на мојот Дики.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ми прорекуваш гроб а сега признаваш дека ќе те надживеам.“ во гладот на тој Константин како да се чувствува победа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јас знаев дека полека но сигурно почнува да ми се допаѓа; бев убедена дека ќе паднам во неговата мрежа, и бев, се разбира исплашена: тоа можеше сосема да ми ги искомпликува работите во животот, оти јас целосно ѝ се бев предала и ветила на Партијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Верува дека топлата и блага приказна што ќе ја смисли нема да ја зголеми болката во градите на старичката, туку дека ќе ја претвори во радост и блажина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Знаете како одат тие работи!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога дојдовме до водата видов дека двајца партизани ја чуваат за да не се напиеме изморени.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога побегнав од неговото одајче и од очите на луѓето за да ја родам мојата Пела, му напишав големо писмо дека не можам да го чекам со мојот голем срам, да не се надева дека ќе ме најде кога ќе го ослободат, ама додека е там и плаќа за мене, јас нема да го заборавам, храна и пљачки ќе има еднаш во месецот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Градоначалникот од внатрешниот џеб на своето палто извади уште еден лист и му го предаде на воениот заповедник. „*Ете ги вашите Евреи*”, прокоментира во тој момент Хрисостом. „Што е ова”, рече Лит откако погледна во хартијата „Тука стојат само вашите две имиња. „*Доколку одлучите да ги депортирате Евреите од Закинтос, ќе морате да ме депортирате и мене со нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се разбира дека ќе бидеме внимателни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој тешко дека ќе можеше сам нешто да стори. Ретко излегуваше од дома.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ги отворив очите и почувствував нешто влакнесто на вратот и на целата лева половина од лицето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Барем еднаш послушај го – паметам ме убедуваше Загорка Пеперутката кога ќе излезевме од бараката на толкувачот на соништа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Колку има вистина во тоа што го рече ти, Милан, дека е вистински благослов да бидеш само болен и да се надеваш дека ќе оздравиш.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Може, уверен во својата праведност, хранел надеж дека ќе го смилостиви бога да го земе во заштита неговото семејство, може оти верувал дека ќе окае некој грев, во незнаење сторен, па тогашните жители на Потковицата две недели пред злосторот и цела година потоа, и по бел ден и среде ноќ, ги слушаа неговите лелеци, неговите клетви и молитви.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ти овој проект, рече, не го смисли, се разбира, за мене, туку за себе и за Маказар, но се надевам дека ќе ми помогне и мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Верував дека ќе можам да ги испишам празните страници од незавршениот татков ракопис.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И така, Клементина верувала дека младата Ервехе ќе стане достојна жителка на малиот балкански Вавилон, за кој говореше вујко, и дека ќе биде подготвена за идниот балкански живот, но и свртена кон светот, успешно ќе ги открива излезите од Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Рече дека ќе треба тој непријатен настан пошироко да го образложам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

При секој обид, ѝ се чини дека ќе падне.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но сите беа сигурни во своите сили и не веруваа дека ќе има некој смелост да им се противстави.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тоа ми ја хранеше вербата дека ќе се вратиш, дека нема да нè заборавиш и напуштиш.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Со пристапување на Кралството Југославија кон Тројниот пакт, тоа се приклучило кон земјите што застанале на страната на тоталитарните држави и кои биле за ново политичко прекројување на светот.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Не спиеше, го чекаше Мино. Тој знаеше дека ќе дојде по својот стрв.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се разбира дека ќе ја чувам со големо внимание! 15 III 2001, Monsieur, Ces quelques mots seulement pour voir si la communication par fax fonctionne соrrесtеmеnt Tout lhеurе, sur une carte de la Mасdоinе јаi tеnt dvаluеr la distance entre Skopje et Tetovo qui serait, dit-on, le lieu principal des troubles. 50 km?... сеѕt peu! Mais je pense quil sera sans doute plus sage de ma part de continuer vous сrirе en mentionnant le moins possible cette situation laquelle mes commentaires et mes inquitudеѕ ne changeront rien. Je fais seulement des vuх pour que tout cela ne fournisse par un nouvel рiѕоdе dramatique votre saga, et que votre famille et vous soyez toujours en ѕсurit. Hlnе Lejbowicz P.S.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Колку се надеваа дека ќе биде како нив... Колку труд вложија во него... ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Чучук-Андреј запелтечи дека и Онисифор Мечкојад е избришан од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓутоа, претходно во Солун тој се зближил со ЦК и му ветил на Матов дека ќе го информира за цариградскиот канал.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Очекува дека ќе го види телето, дека ќе види сено и ѓубре.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

На стариот Језекил никој не можеше да му ја прости неговата слабост, разбирање за својата немоќ тој не можеше да се надева дека ќе најде во ничии очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа седна на работ од креветот и ми се чинеше дека ќе се расплаче: - Ја згрешив работата, - рече, - нема ништо од нашиот роман.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Валијата им ветил на конзулите дека ќе стори сè за да бидат заштитени европските државјани.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ако имаш забрана, повторно можеш да измислиш обврски од типот дополнителни часови по некој предмет и ревносно да ги посетуваш, па кога еднаш нема да излезеш, дури и мајка ти, која ти води евиденција на движење со минутажа, да те потсети дека ќе пропуштиш важно предавање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мирабо (Mirabeu), говор во собранието 22. август 1789 СРЕДНА СОСТОЈБА Доколку некој ми покаже средна состојба меѓу целосната независност и целосната потчинетост на мислата, во која би можел да се надевам дека ќе се одржам, можеби таму би се поставил. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 88

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во еден миг, додека стоеше потпрен до едно од тие стебла, реши дека ќе продолжи напред сѐ додека тие просенувања не му се доближат толку многу, за да му го стеснат кругот така, што веќе да не може да пречекори од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

По цели денови Филозофот минуваше качен на карпата, на папокот на светот, препишувајќи го чудното сочинение на книга, со калем; неколкупати сонцето го удираше во главата и тој се занишуваше, и сите мислевме дека ќе падне и ќе се здроби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се поврткаа некоја недела онаму по Мариово и овдека по Ливада наша и кога им се поткажа Бахтијарпаша, рекоа дека ќе ја фаќаат Бабуна на велешко, ако можат да се извлечкаат некако, може ќе ја фаќаат Бугарија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По истрелот, кого снежните ридови го разнесоа како весел одзив на сите страни, беше доцна и за Змејко да помисли дека ќе пука уште еднаш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сакав со него, во дотек на нови илузии во мојата свест, да го продолжам претходниот разговор, наивно верувајќи дека ќе го разуверам со нови сигурни елементи за погрешниот пат што го избрала мојата родна земја во изградбата на социјализмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Каде да залегнев – таму ќе паднеа па му реков на чичко ми: Чиче, овојпат да знаеш дека ќе загинам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ако мислите дека ќе излезе интересно, ајде и ние да погледаме малку сеир како се пече попчето живо на жарот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се затворија вратите и рекоа дека ќе одиме во селото Мелас, кое порано се викаше Статица.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Колку што можев да избројам, зградата веќе го надминуваше педесеттиот кат и ми тврдеа дека ќе биде на педесетипет ката.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во таа смисла, не се чуствувам успешен.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ниту јас верувам дека ќе предизвикам противречење ако претпоставам дека сите оние што ме следеа на патот на научното толкување на соништата горенаведеното тврдење го сметаат за фактички проверено.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ми се отна смеа од градите. Ми стана смешно бидејќи си реков дека ќе мора да погледне зад штиците зашто мене таква ми е прикаската.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Моите другари понекогаш си играат мајтап со мене, ми велат дека сум чуден бидејќи сè уште немам своја избраничка и дека ќе ми помине младоста во чекање на вистинскиот час.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

13. Кај фати Толе од Доброполе? Се знае. Co Мачникот и другарите си појде во Полчишта кај руса Миша, ги остави половината пари од неговиот дел, и, откако се наприкажува слатко насамо со неа и и ја потврди решеноста дека ќе бегаат заедно, се пресели кај дедот Паленѕа и се скри во неговата јама додека помине потерата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа ноќ била последна страница на историјата во Лесново, секако за дружината но не и за пештерците и за нивните жени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се ми се чини дека ќе ми се налути.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој ни вети дека ќе ни зборува за семејниот чун, за неговото враќање во земјата, откако нè остави на другиот брег.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тој ме застрашуваше дека ќе ме повределе со својата груба душа, ама јас не се обѕирав на тоа, пред мене тие ги исцелуваа своите болести, не беше тој во право, и немтурите се насмевнуваа пред мојата озареност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Директорот воопшто не беше засегнат кога дозна дека ќе биде тужен од страна на работниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Можеби требаше да му се закани на судијата дека ќе го убие, ако донесе пресуда со која ќе ѝ го одземат синот...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ваквата буквалност го сведува овој кинематографски момент на прост одраз на геј-идентитетот, а не средство за геј-идентификација и израз на геј-желбата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали Орце му ветил на Сарафов дека ќе му ги врати парите?

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Други гледаа долж патот надолу надевајќи се дека ќе здогледаат облак прав, да чујат брчење на автомобил со кој ќе допатува Брчалото.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Сигурно е - пишува Готје - дека ќе треба време јавноста да се соземе од тревогата од 6 мај, бидејќи, покрај атентатите со бомби и динамит на Комитетот (веројатно мисли на солунските настани - б.м.), неочекувано се утврди пробивното присуство на молњата на еден див фанатизам, што досега беше скриен во сенка“145.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ова заспивање не е вистинско, како што мајките ги заспиваат малите бебиња, туку е наш заеднички ритуал секоја вечер, кој изгледа вака: јас ќе легнам, мајка ми малку подоцна ќе влезе во собата, ќе седне на мојот кревет, а понекогаш, кога има повеќе време или кога е порасположена, и ќе прилегне, па ќе си разговараме нешто и таа ќе ме гали по грпчето, по косата и по рацете, а многу често и ќе ми раскажува приказна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Понекогаш е доволно само производот да се даде на користење, без некоја посебна парична надокнада Сѐ на сѐ, методата е проверена, силна и едноставна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога амбулантната кола пристигна, еден од црните болничари веднаш го допре стетоскопот до надуениот стомак на жената и објави, „Го удавила и бебето.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но пред неколку дни му кажав на Осип, дека ќе допатувам ваму по работа, а тој вчера ми напиша одговор: упаѓај директно од железничката станица на роденден, таму, значи, ќе се сретнеме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Некој ми рече дека за таквите идеи е потребен посебен авторитет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми напишавте, ти и Мила, дека заедно сте патувале во Гоа и јас ви поверував.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Чек.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Потем слушавме капки музика. Попусто се плашевме дека ќе испари капката која се обновува од здивот на стопените бакнежи.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Кога конечно газдата на арабаџиите не пушти глас дека ќе дојде, старите играчи очекуваа да се појави некој од повиканите нови играчи, кои, меѓутоа, го немаа потврдено своето конечно учество, па не се знаеше до последниот момент кој би можел да дојде.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Реков дека ќе го погубам така и алах ми ја исполни желбата, си велеше во себе кадијата кога ги судеше бунтовниците и одбираше кого да го осуди на смрт освен поп Јакова, кој беше однапред определен како водач на бунтот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Мислеше дека ќе крикне, ќе замавне, ќе одмазди нечии три исечени маслинки.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И таму вистина има тушеви, ама како маска.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таквиот однапред знаеше дека ќе се најде во големи неволи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Видов јас дека лежеш! Ми рече дека ќе гледаме добар филм, за оној со Бад и Хил, а потоа напиша во твојот весник дека е еден од најлошите. Како да ти верувам?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Кога Марија веќе поверува дека ќе ја помине и последната препрека, вратата низ која се поминуваше на терминалот, службеникот ѝ ги побара картите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не го вратија и покрај тоа што властите им се закануваа дека ќе почнат со преземање на законски мерки и тоа по ред, по список.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Го најдов Мишо, цел беше во крв, ми ја даде раницата на Никола, бугарска раница која целата беше во крв.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се надевам дека ќе ги продолжите односите со нашата земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Набргу Калифија-Рајс го започнала процесот на преминување од женско во машко. ‌Во меѓувреме, Мет Калифија-Рајс, кој сакал дете, а не верувал дека ќе му дозволат да посвои, неколку години не можел да прима тестостерон поради несаканите дејства, какви што му биле заслепувачките мигрени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако преживееш напиши книга!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој ми вети дека ќе се заземе околу таа идеја, но, се чини, како што вети така и заборави.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ние влегувавме во нејзината соба и ја уверувавме дека ќе ѝ ја донесеме ќеркичката, но таа како да не можеше да нѐ слушне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татко редовно ги слушаше вестите. Со гласот на радиото имавме чувство дека ќе патуваме, ќе полетаме, ги минуваме границите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Утрово, татко ми ми рече дека ќе биде многу некултурно ако таму се појавам сама или со него, едноставно не сум повеќе дете.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

По многупати на ден ги уверуваше дека ќе им помага. Каде и да биде.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Попот го остави сандачето и ѝ ги даде на Бисера клучевите од куќата, и торбата на рамо — се загна горе Жиовски дол, со надеж дека ќе ги втаса општинските управници.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А сега кога реков дека ќе дојдам во Западот по работите, тој следниот ден патуваше за Скопје.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Токму овој инстинкт, како да притајува во себе еден вид површна итрина и снаодливост, која и така несвесна и со нејасна цел, ги отсликува сите човекови пориви во времињата кога човек нема на што да се потпре, освен на надежта дека ќе ја достаса целта...

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаеше дека ќе поминат денови пред да му се даде можност да погледне во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Гледам, денеска од изутрина ме потерало... Ти се молам, Арсене, види на плеќиве...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само еднаш Роза ја подотвори вратата од неговата соба, и пред да ја затвори, рече: “Постојано мислам дека ќе се врати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

МЕШАЕВ ВТОРИ: Јас, навистина, не знам, се плашам дека ќе пречам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Знаев оти се лажни, знаев оти се нечисти, проклет да бидам, зошто плаче кога по првиот чекор жив ќе го изеде вујко ми за оние зборови кога ми рече дека ќе ме врати.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Постојано ми пишуваше писма дека ќе ме чува како кралица и дека ќе создаде за мене богатство со тие негови десет прсти.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таму да му играат чочеци и на крајот од играта да му го заблажат пофтежот со баклави и кадаиф.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

„Се изнамачив, но не губев надеж: знаев дека ќе те најдам.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На пример, за еден инженер или лабораториски хемичар логично е да се претпостави дека ќе имаат потреба за поголемо количество на технички податоци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој се заколна на куп кори од лубеници дека ќе помогне попот да биде заслужено казнет а мантијата за него се повеќе стануваше знаме на црна иднина, болка од која двете зрна кафе во очите побелуваат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му ја изрецитирав, со рацете мирно крај телото,(зашто така нему најмногу му се допаѓа, глупавата песничка за ѕвончето што со милен глас нè ловикува в училиште, знаејќи дека ќе му причини задоволство.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ветувам дека ќе си го исполнам сонот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И колку што таа повеќе се бранеше, толку тоа нему причинуваше поголемо задоволство и осветата му беше помала. Се чинеше дека ќе ја разнесе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мислам дека ќе можеме да издржиме нешто такво, мислеше, просто прашувајќи ја бичкијата пред себе. Ќе се обидеме, си рече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Лошо ви започна но тоа не значи дека ќе дочекате златна свадба.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Браната за контакти беше јасно ставена од денот кога им рекоа дека ќе се хранат одделно.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

-Ми вети дека ќе одвои десет минути од неговото скапо време.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Добро, - попуштив - ти ветувам дека ќе ти бидам амж кога ќе пораснеме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Единствено ми е страв од оние грди луѓе. Тие не ме тепале туку сум знаел дека ќе ме тепаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој им ветил на заточениците дека ќе им го даде сето она што го предвидувал законот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Со него се послужив пред 20 години претпоставувајќи дека зборот ќе биде заменет со други зборови, а не дека ќе стане надреден поим за сѐ.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Сребрен е, знаев дека ќе ти се допадне! – бев горда и пресреќна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми вети дека ќе ми купи бутик и стан кога ќе пораснам, само да бидам на нивната страна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сеедно прават така.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Трендафил стана зависник од интернет... Татјана се уште го слуша Балашевиќ!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сами меѓу себе се издаваа, кога мислеа дека ќе им станам сојузник за да бидат посилни кога напаѓаат некого кој во моментот ги нервира. Се чудев на нивната несвесност.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Луѓето ги оставаа убавите куќи, топлите одаи, богатите градини зад куќите, ги оставаа дрвените кревети, долапчињата, садовите што ги имаа присобрано или откопано од дворовите и градините, си ги врзуваа старите пљачки во бовчи, ги префрлуваа изврзаните кокошки преку рамо не водејќи сметка дека ќе бидат испосрани, ги дигаа сламариците со сѐ прав, болви и раздробена слама - се преселуваа околу огнот на дедо Костадин.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На почетокот мене, со половина уста, ама сепак ми беше речено од страна на директорот дека ќе ми се признае квалификацијата, но од тоа до денешен ден нема ништо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе мисли дека е изветреана, си реков и си ја смирив малата грижа на совест што ја почувствував.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Секој е будала ако мисли дека ќе ни а дадат со молчење, со пари или за атер на некого. Тука е клучот на работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Три, побрзал да се пофали со надеж дека ќе му го покаже патот до постелата. - Тогаш подари ѝ на женичката и четврто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако заврши пребрзо неговата кариера како социјалистички судија, со неговата отоманска кадиска диплома, без надеж дека ќе го бара спасот во Партијата, стануваше навистина неизвесна неговата судбина, иднината на семејството.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чувствував дека ќе се задржи повеќе од еден ден, иако не го ни прашав.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Не ги ни засука ракавите кога ја нурна во водата и со долниот дел го поклопи падобранот од тоалетна хартија и којзнае уште што друго под него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Заминаа сите негови, од далечен и близок род кон Цариград, преобратени во муслиманската вера, верувајќи дека ќе најдат спокој во новата, лаицизирана Турција. Но, Татко се врати на Балканот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

6 „Ќе се обесам ако оган не го изеде однатре.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Штом го видов тоа почнав да ја бацувам и почнав уште посилно да плачам а во исто време и таа се расплака и ми рече: Нели ти ветив дека ќе ти подготвувам чеиз.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Не, таа сака да се придржува на дадениот збор, дека ќе се вратам кога е договорено.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Главната личност, сликарот Трошчејкин е опфатен од ужасен страв: од затвор излегол Барбашин, кој пред осум години го заплашил дека ќе го убие.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Беше предебел.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Автобусот навистина се расипа, а работниците излегоа на улицата и застанаа да чекаат друг автобус, нервирајќи се дека ќе закаснат на работа.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ти ми вети дека ќе се сретнеме за еден месец во Шинјуку.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Сфатив дека она што ќе се измеша со крвта никогаш не исчезнува.“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Од споредниот пат што подолу од свијок ќе се забуца во пролоканата стврднатост на царскиот друм, во неговата груба едноличност, се издвојувала врвица и, несигурно кршкајќи меѓу безимени грмушки со празни зајачки легала, се губела во дабов густеж во чија проредена 'рѓа се таложело мртво спокојство. По таа врвица се тетеравел Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За Татко беше засекогаш заклучена надежта дека ќе се најде сонуваната брава за еден од Мајкините балкански клучеви.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Некои од другарите ми рекоа дека по пат ќе најдеме на вода, па ќе се напијам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тогаш ѝ се довери дека ќе се мажи за пријателот што и овојпат ги возеше со колата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И јас, што од зафатеност, што од слабост спрема него, што од радост дека ќе се направи нешто во тоа место, кај таа куќа што ја сакав, не кренав врева. Грешев, ама ексик парите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но исто така го немаш спомнато ни оној случај: кога си останал счудовиден од намерата на Господ Саздов да си ја изврши граѓанската должност откако во твое присуство изјавил дека ќе ги обавести надлежните служби за противдржавното однесување на тројцата развластени команданти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можеби порано се залажував дека ќе имам храброст да му се спротивставам на тој проклет страв, но наеднаш сфатив дека не било така.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да ја немав прочитано оваа поема, се сомневам дека ќе го напишев расказот “Не го сторивме”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осаменост, ќе легнам врз шините на накој колосек или ќе се обесам на својата врска.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ѝ велам дека ќе појдам и дека ќе донесам нешто да се почестиме. Шампанското, ја жегнувам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Автобусот навистина се расипа, а работниците излегоа на улицата и застанаа да чекаат друг автобус, нервирајќи се дека ќе закаснат на работа.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Верував дека тоа го правеше од страв дека ќе ја заборавиме нејзината загината сестра, а наша мајка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Најмногу им тежеше неизвесноста до кога ќе ги држат во затворот. Co нетрпение чекаа да ги изведат пред султанот, со надеж дека ќе ја разбистрат работата и ќе бидат ослободени.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Професорот Седларски понатаму објасни дека ќе се обидел да пренесе одредени поединости забележани во записите на спомнатиот монах иако го споделува ценетото мислење на некои свои колеги дека дури и со поместувањето на обичниот мртов предмет од едно во друго време или од еден во друг простор може да дојде и до промена во толкувањето на веќе презентираните вредности не само за спомнатиот предмет туку и за времето на неговото настанување, за изгледот па и за настанатите промени во неговите особини.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А знам. И умеам. Знаев дека ќе дојде овој Ден.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јас се насмеав. Реков дека ќе одам по патот пеш.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сигурно не знаевме дека ќе нѐ носат во дом, под покрив, во кревет, дека ќе ни дадат топло кафе со џем и парче леб, дека тоа го прават за наше добро, за да нè згрижат и сите тие смрдливи работи што до ситница се предвидени со домскиот ред.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Вие навистина замислувате дека ќе цркнете славни?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Автомобилот сè повеќе ѝ се приближуваше и од неговата бучава сфати дека тој се движи побавно и дека ќе застане. „Сакаш ли да се качиш?”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ќе умрам, рече, ќе видите дека ќе умрам, додаде... нема да си дојдам дома...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сè се надеваше дека ќе му затрепери таму ликот на Јанка, дека ќе му ја вратат водите убавата мома...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во неговото чувствување на човечкиот свет постоеја неговите изискателни авторитети, постоеше тој и амбицијата што требаше да ги задоволи желбите на патријарсите на неговиот живот, што со време станаа и негови желби; и потоа доаѓаа другите, останатите...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа дамнешна рана ме тераше да го прашувам Рајнер каде исчезна оној Рајнер кој некогаш се плашеше дека ќе ме изгуби, како што ги изгубил оние кои го посвоиле, оној Рајнер кој се плашеше дека ќе го отфрлам онака како што го отфрлиле оние кои го зачнале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вети дека ќе ја почитува и дека ќе ја обожава со своето тело и дека ќе ѝ биде верен до крајот на животот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се разбира дека ќе треба да му се насмевнам кога ќе влезам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој вриеше; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе прсне крв.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Барем знам дека ќе прочитам една книга раскази без здив, одеднаш. Поздрав..

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се колнев дека ќе издржам, дека ќе го дочекам денот кога ќе доаѓаат во замелушена глутница да бараат покајнички и со муцки на уловени јазовци прошка. Од него. И од мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Свекрвата се насмеа. - Си помисли дека ќе ѝ ја земеш чинијата, душичка ненаситна таа, - се кикотеше мајката, но јас знаев дека мачката само сакаше повторно да си ги зарие ноктите во моето месо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Затоа му услужи дури и со својата свештена облека и шапка и му вети дека ќе ги држи Трајка, Најда и Велјана како момци на манастирот без да ги тера дури и на работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зошто? го праша. Не се плашеше дека ќе изгледа смешен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Додека Тејлор висеше на него, типот извади нож.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Часовникот на ѕидот забрзано чука како да го фаќа некој страв дека ќе запре и ќе остане засекогаш не навиен, нем.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Само, им рекоа, стрпете се до сабота; тогаш ќе дојде на пазар еден фалбаџија од овдешниве села, тој сигурно ќе сака да се фати со Исо.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Чувствував, во тој миg, дека ќе имам шанса за ново, среќно враќање во родната земја...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Меѓутоа, трогнат од широкоградоста на постарите браќа, кои заради заедничкото дело биле готови да се откажат од најмилото на светот, најпосле и тој попуштил и ветил дека ќе молчи таа ноќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми се придружија Мацка, Весна и Тања, а сите други нè убедуваа да останеме уште и дека само клинците си оделе толку рано.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Носејќи ги така стебленцето и земјата, без да биде сигурна дека ќе фати корен во новата земја, мораше да жртвува и да остави неколку Таткови книги.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ама на сите им се читаше извесна надеж дека ќе се куртулат од беговите и агите, барем тие што ќе останат живи по борбата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дадов отказ. Човекот што ме вработи се закануваше дека ќе ме убие ако заминам. Не ме уби, најдов друга работа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не веруваше дека ќе дојде до толку голем конфликт, кој не ќе може да се надмине.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Можеби е тоа лит стереотип, но верувам во него – просто знам“ (30); „Се вљубувам во старите градби и во приказните за луѓето зад нив уште откога бев дете“(51); „Кога бев дете, многу ме интересираа зградите и архитектурата“ (61); „Мислам дека сум генетски предодреден да бидам колекционер“ (70); „Мајка велеше дека првото богатство сум си го донел дома кога имав седум години“ (99); „Дури и кога бев дете, цело време сакав да поправам работи“ (111); „Уште од како паметам, ме фасцинирале куќи и ме фасцинирало тоа што се случува внатре“ (118); „Уште кога имав три години знаев дека ќе бидам уметник“ (131); „Компулсија е тоа или опсесија?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Си помислив: таа вдовица, јас пензиониран самец, се враќам во Бањи по толку години; Стојна веројатно ми доаѓа заради сите оние силни љубовни спомени а можеби и заради она мое конкретно ветување од пред војната дека ќе биде добродојдена и убаво измилувана секогаш и секаде се разбира според желбата на нејзината снага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

При самата помисла за една ваква можност сиот се наежавив!) Всушност Б.С. беше сфатил дека и јас барам причина да си заминам и уживаше во сознанието дека немам храбост да го повторам она што тој веќе најави дека ќе го стори.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

— Е, ех! Што трици изедоа тие Тренковци, Сарафовци, Гарвановци никогаш народот нема да им прости — длабоко се издиши Ѓорче и се замисли.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мајка му на Дино ја стисна тенката уста, така што ѝ се претвори само во една линија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ако добро се воспитуваш себе, тоа е знак дека ќе имаш прекрасни деца.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Така загледани можат да објават, па да ја информираат јавноста дека ќе стрелат на месо и дека она што ќе го кажат е она што не може да се премолчи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

-Зарем мислиш дека ќе тврдев оти твоите привиди не ги гледам ако стоеја и сега кај оградата?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вешто им бегав на камионите по пат. Возеа споулавено и носеа земја за покривање гробови, се надеваа дека ќе ме легнат во влажна дупка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Евдо, за да не се навреди дека ќе му ги исплаши рибите, ја префрли јадицата на подолниот вир - имаше уште црви, а и некоја тапа што час потонуваше, а час испливуваше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Грегор, Грегор ... добро ли си? Го потапка по грбот неговиот пријател Мел, исплашен дека ќе се задави.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Веќе постои голема и безнадежна армија на полнолетни зависници од крек.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Остануваа три месеци да ги подготвам предавањата и надеж дека ќе го направам тоа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Му се чинеше дека ќе му ги пресече на половина.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Како што се гледа, овој тон и на Банета добро му дојде, зашто тој сигурно си помислуваше дека ќе биде непријатно да се откачува поинаку од мене, ако ми текне да правам сцена.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Верувам дека ќе ми простиш Ведране, но кога повторно го слушнав тоа Иван, знаев дека тоа е твоето вистинско име. Треба да ми веруваш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Се надевам дека ќе остарам пред да умрам“, си помисли.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Синот на Патрик и на Мет се родил година и пол потоа (48). ‌Тешко е да се замисли понастрано семејство: двајца истополови родители од различни генерации, кои создаваат педерастична двојка; обајцата се мажи, но ни едниот ни другиот не се родиле како машки; еден од нив раѓа дете откако преминува од женско во машко, а син им има тројца можни биолошки татковци, од кои никој не може да се идентификува со сигурност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Караман! Стрела! Назад! - свика Бојан плашејќи се од тоа дека ќе ги изгуби ако се вденат во борба со волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Некој прошепна дека ќе биде добро ако сега си замине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И знаев дека и ти си тука некаде, дека ќе се појавиш од некаде. Ами да дојдеше, да ми проговореше, а не ти...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој од сопствената моментална вина на совеста градеше одбрамбен механизам, заканувајќи им се на луѓето на кои им значи, дека ќе се самоубие, само за да му ги простат направените грешки и за со мирна совест да продолжи да прави нови уште поголеми.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Понекогаш најубавите нешта се случуваат во најтешките времиња,“ рече, и погледна во својот стомак.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мислите дека е лесно да напишете било што и мислите дека ќе ви биде полесно ако ја олесните душичката на овој бел лист хартија.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Верувам дека на Западното искуство ќе му донесе, ќе му врати нешто што загубивме, заборавивме.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За тоа дека ќе дојдеш.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Стравот во кој живееше тој од премногу добрини што Бог им ги дарувал, дали тоа беше сомнеж дека не ги заслужил или страв дека ќе ги изгуби и со тоа не ќе може да се соочи, никој не знае.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога стасав дома чувствував толкава болка и разочарување што почнав да плачам, почнав да се гушам, мислев дека ќе умрам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Јас бев Д. Х. Лоренс на не правењето, гласот на сите потенцијални љубовници кои копнееа и се плеткаа, но сѐ уште го немаа сторено тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Очекував дека ќе биде таму.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Татко цврсто веруваше дека ќе дојдат други времиња и луѓе, ослободени во толкувањето на минатото врз основа на митовите и легендите, ќе ја припитомат насилничката историја Времето брзо минуваше, а Татко и Камилски се чинеше дека сѐ повеќе се оддалечуваа од мисијата да го одредат местото на поимот курбан во листата на непожелните зборови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Знаеше како се чуваат доенчиња, иако самиот никогаш немал деца, се впушташе во неверојатно интересни разговори околу исхраната за определена болест, ги предлагаше тие и тие видови пудра, на ливчиња испишуваше рецепти за приготвување лековити масти, ги регулираше квантитетот и квалитетот на напивките за бебиња, дури знаеше и како да ги држи: расплаканото дете веднаш се смируваше кога ќе го кренеше в раце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислеше дека ќе најдеш некого, ќе му се обесиш на вратот, ќе го излажеш. Погледни што останало од тебе, едно раче газе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од овие причини, откако според мислењето на владарите од наша крв со другите владари и почитувани од нашето кралство и другите важни и угледни лица од државниот совет што беа присутни, добро и совесно ја разгледавме и проучивме цела работа, со оваа изречена, прогласена и наредена конечна и неотповиклива одредба изјавуваме, прогласуваме и наредуваме:

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се плашев дека ќе ми се потсмеваш, мислам, дека нема да сфатиш.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Требаше да ја прекинам играта и просто трчајќи да се вратам дома затоа што на радиото најавиле дека ќе пее Вице Вуков.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На почетокот тоа ништо не ми значеше, дури, во извесна смисла го сфаќав и како еден вид понижување, како одмазда која ми ја смислил Јан Лудвик; но по извесно време почнав да тонам во некакви непознати длабочини; мислев дека ќе се онесвестам, оти пред мене почна да се јавува некаква непозната светлина.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знам дека ќе станувам ама како и зошто не знам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сите кои веруваат дека ќе бидат бесмртни преку она што го создале – сеедно дали се тоа децата што ги изродиле и кои преку својата крв ќе ја пренесат нивната крв, или пак тоа се уметнички и научни дела – сите тие ужасно се лажат дека така си ја обезбедиле бесмртноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со капитулацијата на Кралството Југославија и на Грција и по повлекувањето од Крит во мај 1941 година, Британците немале ниту еден војник на Балканот.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Не можев да се натерам да го качам од првпат, оти ми беше страв дека ќе паднам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Самиот Ботичели, пак, знае дека е доцна, дека ќе дојде фајронт и сè навистина ќе побара.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога навечер ќе стигнеме дома, исцрпени од - монотонијата - од 9 до 17 егзистенција, многу поверојатно е дека ќе гледаме ТВ, активност што бара помала ментална и физичка енергија од читањето.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

По секое вакво патување сè повеќе сум убеден дека ќе беше многу тажно ако ми беше одземена и можноста за патувања, за преселби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ве уверувам дека ќе го добиеме истиот резултат: затворен круг.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Седум осум села, ете го, помина; ич малку, по двесте лири од село зеде, господ виделото да му го земе; тохо шо вајда дека ќе ти кажа, зар да не ни и подели нам со тебе! — одговори Андон и се потруди да се насмее, стенкајќи повторно од болките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се надевам дека по десет години, без многу мистифицирање, ќе можам да го правам она што најдобро го знам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Дедо ми ја зеде во скут и ѝ вети дека ќе ја носи во золошка градина.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Прво се израдував кога чув дека ќе има супа, но кога ја видов супата и сфатив дека всушност е чорба со огромни парчиња бело пилешко месо што се препелкаа во цели реки дебел, надуен ориз, ужасно се разочарав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Ти ветувам, дека ќе те следам во чекор. Токму како што те следам оваа вечер.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мислам дека ќе можеше да биде многу поинакво, она, што го имавме вчера со дивото ѕвере низ шумиве, да беше со мене барем уште еден човек, да не бев онака сосема сам - еден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зар има поголема придобивка за сите нас, за сите жители на нивните земји, овие Балканки, чии родители, предци, меѓусебно со векови се уништувале, денес да се зближат со заедничката песна на надежта дека ќе ја совладаат омразата на предците?“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Американски период (прв дел) Ребека (Rebecca), 1940г. •Претпоставувам, господине Хичкок, дека дојдовте во Холивуд мислејќи дека ќе го снимате Титаник? Наместо тоа, го снимивте Ребека.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ѓорѓија само молчеше и јадеше, не со сласт, бидејќи му се мешаше дури и во тоа колку шеќер ставаше во чајот: - Шеќерна болест ќе добиеш!

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Требаше да го победи, да го пребори, мислеше дека ќе може да го стори и тоа со оние свои вредни рачички, пред другите да го видат, а утредента сепак мораше да го однесе и него високо горе, на скелето, а од неговата тежина како да поигруваа под него широките мостови на скелињата и тој многу често се наоѓаше себеси вкопан, како глувче, во некое катче на таа височина и со секој ден неговиот ѕид почнуваше да заостанува со по неколку реда тули, од ѕидовите на оние, што ѕидаа од обете негови страни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се надева дека ќе се отвори работно место за наставник во второто полугодие.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Инаку ти би лажел кога рече дека ќе го убиеш првиот што најлошо ќе одговори!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

- Не верувам дека ќе се вратат, Додо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Се надевавме - пишува тој - дека ќе добиеме пари од Цариградската група, но не добивме ништо“ 61.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Така, знаејќи дека ќе го обземе љубопитност по човекот што го надмудрил, сметав дека би било штета да не му оставам некаква трага.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми прати абер дека ќе е среќен што ќе појдам во бањата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На Змејко му беше мака, што не помисли ниеднаш на една ваква ноќ и што не беше сигурен дека ќе биде вака со оние двајца.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во меѓувреме фирмата С.Р.С. ДОО Скопје престанува да постои.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Најпосле станал една силна мажетина и рекол: - Јас се нафаќам да го победам џинот и да го ослободам изворот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Или тие служат само за украс, колку да ги нервираат умрените кошарџии, бојаџии и комарџии – живо сведоштво за тоа дека сепак имало минато без сегашност и дека ќе има сегашност без иднина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Клетви и пцовки се вртат околу црвот на стравот со надеж дека ќе може да го завие или истисне од себе за да направи пат да се појави тој непрокопсаник, нејзиниот Костадин.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

"Не дека ќе те напуштам засекогаш, но ова мое заминување ќе потрае", речиси шепотев.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ама, и Пепелашка од нигде никаде станала принцеза... а јас се разбудив и прво посакав, а потоа и сама поверував дека ќе стојам позади мојата тезга како продавачка, со мојата книга како писателка...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Повисокиот тревар му рекол дека ќе му се покори, бездруго ќе му се покори на ножот; лицето уште повеќе му заприлегало на мудар лисец што се готви да се исклешти за своја сметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Можеби јас не сум нормална! – ѝ реков, надевајќи се дека ќе ја смени темата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Остави ме да се погрижам на мира!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Кога одлучи дека ќе оди во Охрид со манекенките, веќе ми беше сосема јасно каков избор направи. Ги одбра нив. Тоа болеше.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Море луѓе, нешто се смрачи. Кревајте, додека дожд не паднал!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Братко мој, со твојо ум и способности, сигурен сум дека ќе можиш тука одлично да се снајдиш!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ваквото право го открив токму во тоа нејзино упатство: дека би можел да побарам совети од нејзиниот пријател за решенијата околу кои се двоумам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа најпосле, очигледно, го натерало да го преземе она со изградбата на браната, надевајќи се дека ќе го покрие својот злостор.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таки првин ја развлече устата, а потоа ја подотвори на начин кој ветуваше дека ќе додаде уште нешто, но одеднаш замолчи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како и сите странци кои на еден или друг начин потпаднале под влијание на грчката пропаганда и самиот верувал дека ќе најде само Грци во Грција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Напати е благословено и бос да се помине по трње. Можеби на другата страна од трњето е таа“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа не значи дека ќе се простам од сериозните.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Со недели размислував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од разговорот Толе подразбра дека ноќеска се собрани овдека во овие две колиби војводи и четници од сите страни и дека ќе има нешто важно да се решава, но што ќе биде, никој точно не знаеше да му објасни.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сето ова му го изнакажав набрзина, без да заправ, зашто знаев дека ќе ме распрашува, како и секој пат кога ќе ме види.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сега е време да се вежба, и мораме да имаме трпение, да ги негуваме овие насоки на развој, да не се надеваме дека ќе дојдеме до теорија што еднаш за секогаш ќе одговори на прашањата и дека тогаш ќе можеме да ја примениме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Навистина, голема беше веројатноста дека ќе беше така. Тоа го дознав утрото.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Знаеше дека ќе наиде во следниот момент.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Веројатно некоја од тие институции ќе му помогне да си го задоволи интересирањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го заобиколи трњакот и влезе во питомината на која до пред една недела, изгледа, не беше ожнеана пченицата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Њутн и неговите современици, во осумнаесеттиот век, се надевале дека ќе можат да го претскажат поведението на секој сложен систем со тоа што ќе ги идентификуваат сите делови и ќе ги изучат сите нивни меѓусебни заемодејства.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Долгиот беше задоволен со себеси што така бргу се приближи до својата бисерна школка но, беше и свесен, дека ќе мора повеќепати да нурнува во длабочините.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Замина понатаму, по дирата, што беше сѐ уште испомолзена со оредчените капки крв, а за сето време мислеше уште на неколкуте легала, што ги знаеше од оваа страна на сртот, кон кои сега го водеше онај негов самјак напред, и реши дека ќе може да се врати дури откако ќе ги помине нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе ми донесеше јадење во собата, надевајќи се дека ќе го изедам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Добро, во ред, немам намера да инсистирам штом не сакаш да разговараме за тоа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Намерно го рече тоа пред новиот кадија, за тој да не се занесува со она што се занесуваат сите новодојдени, дека ќе го менат светот и ќе бидат поправедни од другите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој, кога сме на состанок, не зборува како што има обичај, дека мајка ми за сѐ е крива и тие негови глупости, туку сосема поинаку. Баш како што треба.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И покрај сите обврски дома и на работа, тој не престануваше да размислува што да направи, кој да биде следниот чекор кон повторно доближување кон Томаица, давање знак дека тој не се откажува така лесно, дека ќе направи сѐ нивната љубов да продолжи да живее.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Штом сакаш да те посветиме, дај сега клетва овде, во црквата, дека ќе му служиш верно на делото.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Јастрепски остроока, подгрбавена аглесто и со машки објала под црната калуѓерска облека, така што дури и рамениците ѝ личеле на скршени или преморени крилја, изгледала дека никогаш веќе не ќе зачекори по таа земја на тага, дека ќе остане на тоа и свето и проклето место, помеѓу две нездрави црни борови стебла, и самата да пушта од себе испреплетени корења и да го наслушува со накривена глава минатото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми ветуваше дека ќе престанеш да пушиш, си даваше некакви рокови, но не се придржуваше на ветеното.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Татко сѐ повеќе се навлекуваше во мисијата за која на почетокот не веруваше дека ќе трае толку долго време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кај него, страшни ти беа чиревите, сосема го деморализираа...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се исплашил да не задоцни и да не го испушти својот миг, помисли, затоа нашол дека ќе му биде позгодно да си почека тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Понекогаш, кога мојот страв ќе ја создадеше помислата дека тој ќе си го одземе животот, сакав да побарам пари од брат ми за да можам да отпатувам, да го пронајдам имотот близу Минхен, каде Рајнер израснал и каде што сега веројатно беше, но знаев дека за да дојде во мир со себеси, за да дојде до одговорот на „Кој сум јас?“, му беше потребно да биде сам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Од кога те чекам – ја прекорив. – Ми вети дека ќе напишеш роман во кој јас ќе ја имам главната улога, а не само бато да има таков.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Пред секој дуќан стоеше подаден цреп со цвеќе - тоа беше стар обичај на чаршијата и затоа низ нејзините сокаци толку опојно мирисаше - но ова беше јасмин и ибн Тајко го зеде тоа како јасен знак дека ќе му се случи нешто важно.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но Трајана, итра жена, од страв од нив, да не ѝ направат некоја пакост по патот, и за да ги избегне провирањата под мостовите на железничката линија и песочиштата во реките, на Алилово, до таму ги испраќаа жителите на Потковицата, ја сврти колата низ веселечките ливади. и прекутрупа, и сè така, Ѓоре двесте, триста, чекори напред пред колата, таа водејќи ги полека воловите, излегле на Битолско Џаде, кај Алинци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

— Добро, Толе, добро. Ич безгајле биди од таа страна — му одговараше Јован и се колнеше во арамиската чест дека ќе биде чесен при делењето на пљачката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само уште големата порта ме дели од слободата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој с уште ништо не рече, а неговиот пријател нестрпливо продолжи: - Ми ветија, од Медицински гласник, на лекарското здружение, дека ќе воведат нова рубрика за историјата на медицината и, во секој број, ќе објавуваат по еден текст за лековитите билки.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Да знаеш дека Изабел многу ќе се израдува поради оваа наша повторна средба и да бидеш сигурна дека ќе те чека во нашиот дом со чаша коњак стар стотина години, а со него таа послужува само специални гости и во специјални прилики.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Демек, се исплашил дека ќе го оставам засекогаш.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но таква светлост народецот на вилаетов не познавал и не мислел или не се надевал дека ќе дојде еднаш, дека ќе шурне незапирливо од море или ќе се спушти од планински врв да ги облагороди со утеха и тревите и луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

XIII. Мислеше дека ќе биде само една од вообичаените утрински прошетки околу пиланата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Велам, дека ќе го земемам в обзир само она што ќе ми биде од корист и кое ќе биде доволно разумно за спроведување.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ни остана за навек тој вкус на тестото на сиромаштијата, за да го бараме подоцна во животот секогаш тоа исто тесто, со надеж дека ќе го најдеме Мајкиниот вкус во него, тоа тесто кое никогаш не нè заситуваше, колку и да го јадевме.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во мугрите, премален од патешествието и застрашен од тоа дека ќе ме откријат, ја вратив униформата во куферот во нивната спална соба.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тогаш ги повлекол рацете со желба да ја ослободи од чувство дека ќе ѝ нанесе некое зло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во прво време, во темата на враќањето во родната земја, субјектот разбира дека ќе треба да се брани од акциите на еден антисубјект, наративен интервент, означен од платените егзекутори на тајната полиција („Дури и во мислите, не стануваше збор за повлекување или да се избегне стапицата којашто се профилираше...“).

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ВЕДА: О, добар си е Тед, нема што. [Се смее.] Му го виде ли погледот кога му кажавме дека ќе стане татко?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Грета (Станува од шољата): Опушти се, Лобо! Зошто си така напнат?! (Од шкафче вади ханзапласт, памук и алкохол) Дај ваму.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Станав и реков дека ќе дојдам пак идниот ден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А утрото, ко ти поминало пијанството, си размислил што може да те снајде за тоа што му си се фалел на Хаџи Ташку дека ќе му ја испееш песната и си му ја летнал назад во Потковицава.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оче Симеоне, кога се враќавме од планина, и кога дојдовме в град, на разделба те излажав дека ќе одам дома.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се надеваше дека ќе се искачи до врвот, ќе се пофали дома - прв пат одење - и на врвот ... ама ете =, поради дождод нема да продолжат ниту до Поштенскиот дом.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Се разбира, комесарот не го очекувал непријателот под земја и не знаел дека ќе има работа со македонски револуционери-самоубијци.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Во ред - одненадеж одговори Хана - само ако ветиш дека ќе ми гледаш на кафе, а при тоа не се обидуваш да манипулираш со фактите што ти ги изнесов за мене во изминативе неколку дена.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Го условив дека ќе дојдеме ако ни го плати таксито до таму, само заради тоа што ме напна да отидам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ете затоа Милке, ти си ми најсигурна, кога си ти на стража, јас мирно спијам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ама мракот ме закрепува. Да не е мракот, си мислам, дека ќе паднам од некаде, ќе пропаднам некаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеби ќе го сторам тоа уште денес; уште вечерва.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во моето сеќавање нема тропање на врата ноќе, па ни она дека татко ми рекол дека ќе оди да преспие во одајчето на Нанчо кое во мојата глава е втиснато како негатив фотографска плоча.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Штицата беше од обете страни потпрена на два камена и кога поминуваа преку неа, таа се виткаше и се нишаше толку, што се чинеше дека ќе се скрши под тежината.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Толку е убаво што не ти се верува дека ќе потрае, пред да се распадне, како убав, голем меур од сапуница.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Телесната работа ќе се смета за примитивна форма на ропство.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И вујко Окијар, по зборовите на Ататурк, веруваше дека ќе го прифатам понудениот предизвик.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој што со закана дека ќе напад- не врз животот или телото или имот од поголем обем, со нудење поткуп, со попречување или на друг начин влијае некое лице да се појави или да не се појави како сведок во постапка пред суд или во управна постапка, или ако е повикано како сведок да даде или да не даде исказ во определена смисла – ќе се казни со затвор од една до три години.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

5 Но, тука симптоматично е тоа што тогашниот претседател на 149 велешкиот суд (Ш.Адеми) го усвои приговорот на тужениот дека миксетата, како дел од опремата, е суштински потребна за извршување на неговата работа т.е. „за понатамошно одржување на работниот минимум“, иако радиото воопшто не работеше, а немаше ни изгледи дека ќе се рестартира – па ја издвои од пописниот имот кој беше предмет за принудно извршување, иако токму оваа скапа миксета најмногу ќе му помогнеше на тужителот за неговата идна професија [всушност, тој отвори своја приватна маркетинг агенција].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Кое зрно – прашав јас, очигледно изненаден? – Она, за кое веруваш дека ќе успееш да го скриеш. – Грофот изгледа сфати дека не го разбрав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Но сепак јас мислам дека ќе полудеам ако не разберам...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Ќе ти откријам и една тајна: и по моето заминување верувам дека ќе се сретнеме на некоја од станиците на моето време“ нагласи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не ни помислувал дека ќерка му со нејзиното момче ќе се засолнат од студот во гаражата, дека ќе се воврат во колата и дека ќе ја остават да работи на мал гас; и дека така затворени, во кола и гаража, ќе се стоплат и ќе се милуваат, додека не ги фатил сонот, оној од кој нема будење.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Зашто со него в рака архангелот Гаврил ѝ навестил на света Марија дека ќе го зачне Исуса...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Помислата на тоа дека ќе бидам на некое друго место подеднакво е неподнослива.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И татко ѝ се надеваше дека ќе се случи тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Природно е дека ќе ги употреби Грција сите дипломатски патишта за да се задржи во Македонија на тие позиции, каде што се наоѓа од средните векови, особено од времето на турското завладување на Македонија, а грчките интереси во Македонија се бранат не од една Грција, а и од големите сили што не сакаат да се засили словенскиот елемент.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Често и од нас ги криеше и тагата и гладот, велејќи дека ѝ е добро и дека ќе издржи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сигурен сум дека ќе сфатат оти нашите театарџии, ако не во друго, се извештиле во „возвишеното мајмунисување“, па не ќе напишат ништо.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јован му пообјасни на Толета кој е тој Делчев и му рече дека ќе треба да го слушне.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Онисифор Проказник бара да се продолжи патот“, реков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

32. Бог е поблагороден од луѓето и ги мери со друга мерка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако беше жива се ми се чини дека ќе се радуваше на секоја моја несреќа. Таква мајка ме роди“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа не значи дека ќе се соочите со градба создадена врз спротивставени гледања туку со настани што ги следат зголемен број набљудувачи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Секако очекуваше дека ќе се согласам со него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но сакав да се сетам; мислам дека и тој така рече на телефонот: рече дека ќе дојде за да се сетиме на нешто.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Исправи се во април, а јас ќе отпатувам во Белград, понеси ги со себе сите песни на Здравко, а во мај ќе бидам невеста во розов фустан, таков сонував од мала... потрај како мај, барем 31 ден, те молам, за да бидам најубавиот јуни кога ќе бидеш летало од радост, зашто ќе ти кажам дека ќе станеш татко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но знаеше дека во неговиот филџан виде уште нешто, нешто што го протолкува токму во тој миг, кога му се отвори сосема свесна дека ќе ја рани, ќе ја убие така закован во нејзината утроба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Постојат советодавни служби и од таа област.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сфаќаше дека ќе мора, една по една, да ги совладува стегите. Да победува.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А знаеше дека сум во криза и дека ќе нема со што да платам ќирија.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Но, сепак, потрча кон претсобјето со надеж дека ќе чуе некоја надежна вест.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По некое време слушнав веќе оддалеку дека тече вода и се израдував дека ќе се напијам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тоа не беше незаконско ( ништо не беше незаконско, затоа што не постоеја никакви закони ), но ако биде откриен, беше сосем сигурно дека ќе биде казнет со смрт, или барем со дваесет и пет години во логор за принудна работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ја почнал работата рано напролет и се надевал дека ќе ја заврши пред зимата, но, за несреќа таа година зимата дошла многу рано и тој морал да ја прекине работата со завршени само три потпори, од вкупно пет.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Ѝ ветуваше дека ќе ја земеш, потоа се ожени за друга. Малку ѝ беа нејзините две деца па ги зеде и твоите поначесто да влече од планините суви гранки, да вари и да пече пченка и тикви, да пере парталосани кошулчиња.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Да беше тука свети Ксавиер, се разбира дека ќе можеше да се стори нешто, но, за несреќа, тој сè уште беше на пат...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не звучеше како да е загрижен и знаев дека ќе го скрие и дека нема да го врати.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На заминување му рече дека ќе дојде да го земе и однесе на денот на операцијата во очната клиника.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Гревота е, Онисифоре, ќе му дадам ракија. - Дај му. Раскажувај, попе. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Туку, Радо кој рече дека ќе е кавалерот што ќе те земе од дома.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дури кога виделе дека ќе умре, му ја покажале и го прашале што да правата со неа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Фала Богу, конечно! Ветуваш ли дека ќе ги изоставиш и сите тие цитати од умни глави?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ми остануваше да ја дораскажам историјата на татковата тишина, задржана од мајчиното живо присуство, во ракописот на животот, во татковиот ракопис за Историјата на Балканот низ падовите на империите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не личевме - освен што претчувствував а и слушав од постарите дека ќе се издолжам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тука Едо се наоѓа во еден напор од којшто му се чини дека ќе се растргне себеси одвнатре.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дури и ветив и дека ќе дојдам со неа и дека ќе бидам во публиката како поддршка.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ќе видиш дека ќе им се допадне на твоите другарчиња.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И онака ми рече дека ќе дојде за 45 минути.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во Велика Британија почна да се продава од 1992 година но, и покрај тоа што постоеја претпоставки дека ќе ја замени Екстази, очекувањата не се исполнија, можеби поради недоволните залихи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Британскиот политички естаблишмент сепак имал надеж дека ќе може политички да се спротивстави на советската експанзија на Балканот и да ги заштити британските интереси.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тој се пресоблече, ме прегрна и јас тогаш помислив дека ќе ме земе со него.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Ќе се борам заради децата, морам“, беа твоите зборови откако цврсто се одлучи дека ќе поминеш низ сѐ што треба, па дури и радиотерапија и хемотерапија.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Ќе кажам дека повторно со другарките ќе шетаме по корзото, дека ќе постоиме пред "Нама".

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Што мислите дека ќе помогне?

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Изгледа сето тоа го знаел Мусли бег, па кога ги изгуби синовите во Чепиговски Мртвици, првин мене, потоа моите, стрика ми Дамчета и татка ми Богоја, ги заплаши дека ќе бидат погубени и тие и сите христијани во Потковицата ако не дадат да заминат во војна, наместо погубените турски синови, дванаесет млади христијани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мислам дека всушност вујкото, си мислеше дека ќе ми направи многу добро ако посматрам такво дело...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не ми беше баш по волја, затоа што не сакав да се оддалечувам од мојот баталјон, во кој сите бевме од нашето село Сопот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Мајсторот се израдува дека ќе може да ме упати сосема.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Таман се поослободи дека ќе ја спаси и сега главата, ете — работата се испрпли!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Смислуваше некаков компромис, за кој си признаваше дека ќе е малограѓански, со кој синот би ставил в џеб диплома од некој факултет, а сепак би си го задржал како хоби својот мерак по џезот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Под леглото на деда си не ја најде, што би се рекло, само царската круна, инаку добриот старец се што нашол, се што му се нашло в раце, а мислел дека ќе му затреба, го пикнал под одарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се сеќававме на неа единствено кога го здогледувавме лицето на Макс, а него го гледавме сѐ поретко.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велат дека таму понекогаш внесуваат луѓе во простории во кои им велат дека ќе се тушираат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Во селото рекоа дека ќе ве најдам, та кинисав низ планините.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ми велеше тогаш дека ќе правиш поплаки, ами отепа толку мои луѓе? Гледаш?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Да се култивира нешто ексцентрично, значи попусто губење време, но и дека ќе застраните кон @ириновски.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Едо ѝ ја тргна едната рака, кое од лутина, кое од страв дека ќе се возбуди.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

— Не требит мене твојот ногу години, анасеци... ана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А Таша можеби се надевала дека ќе приумре на самото место, каде што копале, па ќе си олесни и на себеси и на синот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Немој да ми кажеш дека ќе морам пеш до долу! горко промрморе во себе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Мислеше дека ќе биде добро ако се сврши сѐ само со тие две жарчиња.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се знае - петка - и вкупно - триесет и едно. Сè е мое!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се сети дека ќе предизвика апетит кај стариот мудур и заптијата, та ќе треба да си има расправија ако посегаат и тие да ја потштипнат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Антон Павлович ЧЕХОВ (1860, Таганрок, Русија – 1904, Баденвалер, Германија).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На тој начин, тие не сакајќи откриваа емоционални пориви што биле противречни на нивните привидни цели баш како што биле оние на Д. А. Милер кога мислел дека ќе може да си фати дечко ако му даде стара плоча од „Некоја чудесна вечер“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, иако градбите што растеа како тополи го потурнуваа него - со куќичката и старата - сѐ пониско од земјата, железничарот Круме сепак се враќаше дома со претчувство дека ќе здивне: ако ништо друго, тоа го ветуваше преполовеното пагурче.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Геле ѝ вети на Донка Чучуковска дека ќе најде работа и соба в град и ќе се ожени со неа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Онисифор Проказник им викнал дека четвртата двоколка во редот е готова, дека ќе го продолжат патот до урнатината на кулата или на манастирот што не доизраснал до темното небо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одеше, работеше, живееше, но се без ќеиф, со тага, со болка на душата, со безгранична омраза и некаква потајна надеж дека ќе дојде време да излезе од оваа тешка своја положба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Многупати моторите ни гаснеа на тие кривини и додека ги загревавме, ранетите ни мрзнеа и на сет глас ни пцуеја се живо и мртво и ни се закануваа дека ќе не убијат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Знаев дека сега ќе почне да ги разместува моите пластични војници и дека ќе направи страшно безредие во собата, ама немав намера да ја спречувам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Отпрво ја чувавме мислејќи дека ќе се врати, а после продолживме да ја чуваме тука затоа што мислиме дека ни носи среќа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Се надеваше дека ќе стане свој, самостоен човек.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но и покрај ваквото уверување Маклин му дал до знаење на Тито дека тој не “бил разуверен“, и дека ќе “суди според настаните, а настаните се многу вознемирувачки“.295 Од своја страна, претседателот на НКОЈ Јосип Броз Тито, притиснат од очебијните факти за она што се случувало во Македонија, а и самиот во нецелосен тек со она што се случувало таму ќе му изјави на Маклин дека сите активности кои се случувале во Македонија “се случувале без негово знаење или одобрување“ и му ветил на Маклин дека тој самот ќе се заложи да им стави крај на таквите активности.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тие рекоа дека ќе повикаат стручњаци, ќе се види...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Исто како што, во случајот со бродвејскиот мјузикл, нема да ја оствариш геј-желбата ако на сцената ставиш геј-мажи и прикази на машкиот геј-живот, така и во овој случај тешко дека ќе ја одгатнеш тајната зошто Милдред Пирс и Џоан Крафорд им се привлечни на геј-мажите ако ги толкуваш како дублерки на геј-маж.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Претполагаа дека ќе ги стрелаат, можеби ќе им ги пресечат главите со јатаганите и после ќе ги закачат на колје за да се плашат ѓаурите од власта.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Оди легни си – ми шепна мајка ми – а јас веднаш ќе дојдам да те заспијам. Ѝ бев благодарна за нејзината нежност, а најмногу од сè што ми рече дека ќе дојде “да ме заспие”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Таква потврда тој добил и од Цветко Узуновски, кој противењето на Грците да се сложат во однос на гласањето го сметал за академско, а бил уверен дека ќе се сложат.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

За миг сноп светлина ѝ се задржа на купчето интимни влакна преклопени од отокот на нејзиниот стомак, па речиси срамежливо тргна надолу по нозете и тогаш сите цајкани погледнаа во нас, посебно во тебе, а ти си го стегна ќебето како да се плашеше дека ќе го конфискуваат како доказ или ќе го употребат како покривка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На кои може да се смета дека ќе ја преземат во свои раце. 100.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- А, вистина, на жена ти Златанка што ѝ рече утринава, кога ја остави топлата постела? Дека ќе одиш на зајаци, нели? Гласот долго му беше потсмешлив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе видиш дека ќе ти се допадне.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се оладив. Се здрвив. Мозокот ми се укочи. Срцето ми застана. Го изгубив гласот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И додека со огромна љубопитност ги разгледуваме изложените експонати, внимнаието ни го одвлече појавата на телевизискиот екран на знакот на солунскиот ТВ канал и најавата дека ќе биде емитуван документарен филм насловен: “Πρεσπα η καρδια της Μακεδονιας”.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ми вети дека ќе ми помогне во борбата со Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

По градот - можеби на два чекора од нас - шета слободно подлецот, кој се заколнал дека ќе ја убие вашата ќерка, а кај нас во семејството владее такво спокојство, кај нас се пишува за лебеди, кај нас машината за пишување чука ли чука...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Мислам дека ќе успееме да ја извлечеме ногата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Види, јас имам и луѓе и места каде што можам да кажам нешто за тебе, ама се уште не сум ги употребил-мислам дека ќе ја сфатиш работата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Човечката уста, колку и лакома макар и по стрвост, ретко се отвора по нив, зашто насетува дека ќе се собере како шупче пред неговата скоменина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Знаеше дека ќе заминат. Сакаше со нешто да им помогне и да им го направи полесно тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дебелата собирачка наотпадоци на плажата е сосема отсутна небаре сонува дека ќе и се случи нешто многу важно и нешто многу нежно нешто што не мириса на носталгична криза.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

39. На денот на твојот погреб, освен што им ветив на синовите дека ќе напишам книга им дадов уште едно ветување, кое за разлика од првото не зависеше само од мене.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Не верував дека ќе ми се појави повторно како дете во долината која претскажуваше најубава претстава а ладни женски тела пловеа со своите кораби кон небото на детските соништа.

„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)

И доаѓаше, а јас знаев дека ќе најде место на колабираната вена и дека ќе ја истерам ноќта.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мислат дека ако ги полеат со големи количини студена вода, ако ги претепаат, ако им се заканат на оние кои викаат дека ќе им го исечат јазикот, мислат дека тоа ќе им го врати умот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мислиш дека ќе заврне? – рече Еразмо, упатувајќи го погледот нагоре кон натежнатите облаци кои како огромни сиви вреќи тежеа над планината со сета своја влажност.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Залагањето на одговорните служби сметам дека ќе придонесе во разумен рок ваквите несреќи дури и сосема да ги снема.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Патем, со оној мој познат ведар и исполнет со насмевка пристап само додадов дека многумина со задоволство ќе прифатеа ваков млад човек за син.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Речиси постојано беше отворено, живо. Понекогаш замолчано, другипати гласно, во зависност од станиците кои се слушаа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Знаев и дека ќе биде грев ако не бидеш.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Ги загуби и последните илузии дека ќе создаде нешто големо во новите балкански услови.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мислев ќе ти дадат некоја шок терапија, некое лекарство, дека ќе ти помогнат, дека ќе се повратиш…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Чудно што засвиреа токму таа ноќ и ја потсетија на заветот што ѝ го даде на мајка си, заветот дека ќе ја крепи куќата дури може.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веруваат дека вистината е светилка и ако ја окријат причината за изгаснатиот пламен мислат дека ќе откријат и кој го запалил!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Верувам дека ќе го најде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Имало случаи и обратно: за оние што рекле дека ќе избувнат не избувнале, а создале само паника и несреќи при бегањето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ни беше на крајот нагласено дека ќе ја видиме татковината тотално ослободена од трите бога, трите конфесии на албанскиот народ...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас знаев дека ќе умре, велам, му ја видов и смртта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

По само неколку секунди, колку што требаше очите да ѝ се навикнат на темнината, таа виде слика поинаква од онаа што очекуваше или стравуваше дека ќе ја види.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Помислив дури дека ќе бев среќен да знаев оти некој млад и онолку срчен колку Иван, се има упатено да ме бара.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Посака да го праша и за костумот, но се исплаши дека ќе го вознемири.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А сега ми најавувате дека ќе ми го испратите предговорот на Едгар Морен за џебното издание на вашата книга.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Рече дека ќе ги води кај другите господа офицери ставајќи си ја шапката на глава и писетувајќи се.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога видов дека пак бараат по куќите оружје, знаев дека ќе ја најдат муницијата и бргу ја ставив во плетената табла од прачки со која одев на гробишта, а озгора некое парче леб, и ја ставив на глава, божем ќе одам на гробишта.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Емпириската социологија со практични цели беше таа што ветуваше дека ќе ги разреши општествените конфликти, ќе ги спречи штрајковите, несигурноста и нередите, то ест ќе им помогне на луѓето и институциите да ги реализираат своите цели.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Често ми велеше дека ќе имаме дете, а сега молчиш и тоа ти тежи, знам дека е така, не го порекнувај тоа, но јас не ти се лутам, бидејќи тоа не беше услов да ти легнам, јас те сакав и те сакам како жена која сака маж без никакви услови, како што се сака летањето низ бескрајот во кој се дише само слободата.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ако паднеше Татко, како жртва на некоја лажна денунцијација, а особено ако дојдеше од страна на манипулираните емигранти, тогаш тешко дека ќе можеше да си го замисли својот спас.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Неговото надворешно однесување е одбрамбен систем којшто е аналоген на безбројните отвори кон подземните премини за кои човек си замислува дека ќе го воведат во подземната цитадела, но тие водат во други насоки или не водат никаде.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мене од поранешниот директор, другарот Едо Бранов ми беше признаено дека ќе ми се признае осмогодишно образование.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

— Mope ами — продолжи Велика Мидова — дека ќе го учи тики ја го ја, утре ќатип ќе седне на конакот!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во детството не мислевте дека ќе станете писател? О, никако, не, не, не.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Остави ме да си се почувствувам сам, да си се порадувам на себеси, на својата среќа дека ќе бидам таму.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зар за тоа ги изнародивме, а?...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

За голем број геј-мажи, Џоан Крафорд, Голден грлс (‘Златни девојки’), Лејди Гага и многу други камп-икони и натаму имаат извесна моќ и привлечност, иако главнотековните геј-коментатори како Саливан, кои би сакале да не е така, тврдат дека немаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не сакам да се фатиме во лага.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

— Така треба, да си слободен, да живејш на слобода како шо мислиш дека ќе ти биде поарно, а не ропски, како шо научил татко ти и нашите чорбаџии.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Испив половина чаша и, бидејќи знаев дека ќе познае, дотурив малку вода.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не беше сигурен дека ќе го употреби жилетот, дури и ако му се укаже можност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко беше свесен дека за реализирање на оваа идеја му беа потребни повеќе години отколку што претпоставуваше дека ќе живее, па на Климента му рече дека би бил среќен младите ориенталисти да работат на сиџилите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој нагласува дека "лидерите на Македонија се свртени кон иднината и тие се надеваат дека ќе формираат една обединета Македонија, која би се состоела од она што некогаш се викало Јужна Србија, Грчка Македонија и Бугарска Македонија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Мислам дека тие не веруваа во тоа што им го зборував, дека пишувам книга и дека ќе успеам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Се чу себеси како ветува дека ќе лаже, ќе краде, ќе фалсификува, ќе убива, ќе ја поттикнува употребата на дрога и проституцијата, дека ќе шири венерични болести, дека ќе фрли солна киселина во лице на некое дете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Проклет да бидам, мислев дека ќе умрам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се доби ваков текст: ЈАС, потресен и огорчен од она што се случува денес со ЛУЦИЈА, која е обесчестена, пристапувам кон партијата на ЛУЦИЈА и се обврзувам дека дење и ноќе ќе работам на поткревањето на ЛУЦИЈА до степен на усвитеност, дека ќе ѝ ги вратам честа и достоинството и дека...“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше сигурен само во едно – го знаеше човекот што презриво го погледна кога се поднамести во седењето на ручекот, оти никогаш не седел скрснозе, и по само петнаесет минути сосема се здрви.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оти домот се носи во срцето и понекогаш се наоѓа онаму каде што никогаш не сме се надевале дека ќе го најдеме.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А кога му стори абер овчарчето во Будимерци дека нападнале и други чети во неговиот „пашалук" тој ги поткани прилепските војводи да го придружат, да видат кои се овие сега што нападнале во Мариово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зошто ја пренесе онаа жена преку потокот?“

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Те спасивме од бабуњосаниот Адам, сега слушај нѐ. - Не можам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Што има ти мене да ме чекаш? – грубо ми возврати.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ќе те грабнат а ти мислиш дека ќе се извлечеш поттикнувајќи нѐ едни против други?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Уште пред да седне, пред меко да ги спои прстот и типката во првиот тон, знаеше дека ќе го свири тој концерт.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И кога тоа задушување станува неиздржливо, тогаш проговорувам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Изгубив надеж дека ќе ве најдеме“, рече столбот; се сврте кон богословот: „Остави нѐ насамо.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сѐ завршуваше совреме што од страв дека ќе се оствари идејата за големата и едина љубов што по сила на обврските и жените вешти во обезличувањето на иднината или со благословот на неповторливото - како што би рекол еден од нејзините пријатели односно, оние кои се повеќе од тоа.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Да го наречев предметот „Процесите на културната меѓуидентификација како механизми за сексуално супкултурно внатрегрупово формирање на заедници во САД“, тешко дека ќе имаше некакви неволји.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Татка најмногу го интересираа прилепските и битолските кадиски регистри, сиџилите во кои се надеваше дека ќе ги открие клучните податоци за своето семејство, по мајкина линија, на кое одамна му беше изгубена балканската трага, по преселбата во Цариград, неколку децении пред падот на Отоманската Империја.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Секогаш кога Сандре Самарија ќе зинеше се закануваше дека ќе се обеси ако не е прав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа се заколна во својот и во животот на Јана, дека ќе го исполни ветувањето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

• со четвртиот ригиден член, без никаква резерва за евентуален дополнителен „преоден период“, се предвиде дека ќе престанат да важат оние одредби од колективните договори кои нема да се усогласат во законски предвидениот рок (чл. 48, ЗИДЗРО/окт.09). 53

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- Кој вам ви рекол дека ќе се вратите без камења? прашал Доце Срменков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се опорави но наскоро умре од шлог.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За тетин Јован немав слушнато ништо и воопшто немав поим како изгледа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не мислев дека летото ќе заврши, дека ќе мораме да се вратиме, дека не ќе стигнеме да се објасниме.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И уште му реков дека ќе средам тој и јас да дојдеме до тебе”.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Истиот ден испрати човек во Ресен, да ја однесе радосната новина дека ќе ја земе за жена најличната охриѓанка и да ги покани да дојдат в недела за стројот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не оти Татко можеше да предвиди дека ќе дојде до жесток судир помеѓу Тито и Сталин, па сталинизмот ќе ја извиши најнепреодната граница во балканската историја помеѓу новата таткова земја Југославија и земјата на братовото останување, родната Албанија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зар ќе се изразев така ако не бев фатен за тој Пребег, и тоа изгледа со двете раце.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пред тоа им рекол на другите да сторат онака како што мислат дека ќе е најарно, тој ќе оди да клечи пред студено позлатениот исток, да се моли за мртвите, за нив, за себе, сам и осаменички да ја доизградува верата во себе, не онаа кон небото туку онаа што ќе ги доведе до целта, не со патила да го купуваат правото на живот и не да живеат за да сеат и да жнеат патила - мажи се, не сенки со начнат разум и не покорници пред бабуњосаноста на проклетството.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И кога Бино пушти глас по село дека ќе ги учи децата без пари, многумина се прашаа одошто ќе живее тој човек.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега верував дека ќе бидам поттикнат што побрзо да одговорам.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа ја јадеше и кожата од пилето, па затоа беше дебела, со огромна цврста гушка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тоа е она што ги прави општествено соодветни за мажите, како и потврдни и консолидирачки за машкиот родов идентитет, според поимањето во Бергеровата анализа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

— Се знае — ѓормедум. Јас ништо од тие работи не знам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие тоа бездруго и ќе го стореа, независно дали јас ќе им дадев дозвола или не... --- Margina #32-33 [1996] | okno.mk 189

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еднаш јас ќе дојдам до последното оружје, полковникот ќе ја донесе актовката со шифри, знам дека ќе може, и тогаш светот ќе сфати дека ние сме богови, кои посакаа повторно да останат сами.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И најсериозно му ветив дека ќе се видиме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев убеден, колку и да настојував да се експонирам со својата личност, кога за тоа најчесто и бев несвесен, дека ќе го постигнев сигурно спротивниот ефект, таа уште повеќе ќе се оддалечеше од мене.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Рафал се надева дека ќе ги разоружа пандурите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Новиот командир рече дека отсега ние сме резерва на ДАГ и дека ќе добиваме се што добиваат војниците...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Еднаш, еден богат сопственик на ланец ресторани, јавно вети дека ќе ја дарува со злато колку што и самата беше тешка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Берлинчани се борат да го разубават својот град и во тоа вложуваат огромни напори и се надеваат дека ќе успеат во своите потфати и така да ги збришат трагите од војната.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Татко му вети дека ќе провери како е жена му и тоа значително го успокои.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

” А Ливајн ќе речеше со воздржан подсмев, кој не беше во потполност ниту презрив ниту одобрувачки, “Па, како да сметав дека ќе останам редов и ќе направам кариера од тоа.”

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

- Слушнав - рекла рибата, дека ќе ја заградат рекава со голема брана и дека од неа ќе направат езеро.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Пред триесет години нејзините очи не се наполнија со солзи кога тој потврди дека ја зема за жена по своја слободна волја и дека се обврзува пред Бога да ја љуби за навек.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Ама кажи дека ќе ми ја исполниш молбата? - Ако е за исполнување, зошто да не?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Се споулавувал и не се покорил. Го одврзале од чаркот и кога му помагале да седне и да се смири доколку не сака да го потераат во сургун, повторувал дека ќе им се одмазди на џелатите и дека ќе му ја запали куќата на бегот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Реков дека ќе ја побарам но не го сторив тоа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Знаев дека ќе дојде и тој лош час, времето немилосрдно леташе.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Но тоа беше преку денот и стариот судија им рече дека ќе ја разгледа тужбата кога ќе се стемни, зашто дење тој не гледа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тики: Не, тој груб човек едноставно ја потценува.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Едно се понамршти Рожденката кога Тода ја гибна по толку години: — Мори, ами да му а дајме, невесто, токо дека ќе а внесе? Ете, немаат куќичка, сиромаси ...“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Размислувајте онака како што размислуваше Исус Христос – секогаш им велеше на сите, поттикнувајќи ги на љубов и на проштевање кон другите, сè со надеж дека така ќе ја најдат вистинската смисла на своето човечко постоење и дека ќе ја видат големината на Божјата сила наспроти слабоста на својата човечка природа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јас реков дека ќе размислам зашто тоа се опасни работи и не се за секого.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сите дванаесетмиа, појдовме тајно, како ноќни разбојници кон шумата, бедни, убедени дека ќе избегаме од очите на Оној кој гледа и слуша сѐ.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се надеваше само дека ќе се најде начин да се продолжи времето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не знам“ (210).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

” Се враќаше во минатото, бегаше кон него, или трчаше по него мислејќи дека ќе ѝ побегне, онака како што некогаш бегаше од сегашноста во некоја своја иднина, во она што копнееше да се случи, во она што посакуваше да го направи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Умираше стоејќи и во едно бескрајно чекање дека ќе ја види топла и проѕирна спална.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Верувам дека никогаш порано, пред појавата на Валери Соланис не дошол на идеја да ја изедначи славата што сам ја конструираше со таа на Мерилин или Лиз, слава која предизвикува стравопочитување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некаде по 23:00 часот јас објавив дека ќе си одам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кај се влечкаше пак?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа го очекуваш ти по својата смрт: да бидеш пророк над пророците – не еден од оние кои кажувале што ќе биде со човекот на земјата и над земјата, туку што е во него, и што може од него да биде, и што ќе биде според она што во себе го има, не знаејќи дека го има.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И знам дека ќе бидеш со него само ако ослабне.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но, за Орце, Кирков, Мечето ... тоа би било еднакво не на смрт (смртта, како што видовме, било најлесното што тие му го заветиле на делото на ослободувањето на Македонија) - туку на предавство на идеалите на кои се заколнале дека ќе им служат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Птиците умираат невидливи, мислел некој од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со страв дека ќе добијам и ќотек за оваа непромислена постапка, им кажав на родителите.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Преданоста потсетуваше на приказните на зен-учителите, за кои не верував дека ќе морам некогаш дизајнерски да ги применувам.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Ми се стори дека ќе се слизнат од јамите рамно во празната чаша.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Земјата вриеше од ударите на капките, и тој беше сигурен дека ќе ја заштити и од потоп.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Знаејќи дека ќе дојде до ова, почувствува голема потреба да ѝ помогне на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Некои не сакаа да го предадат оружјето, иако им беше објаснувано дека ќе биде дадено на чување.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Брат му пристигнал во лудницата додека Винсент бил сѐ уште жив, и се обидувал да го утеши него или себеси; му велел дека ќе ја преживее повредата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Такви какви што се, Мики и Мелори им се потребни на тројца луѓе: Бесчувствителниот детектив (Tom Sizemore) се надева дека ќе ги зароби овие никаквеци и можеби ќе напише бестселер за нив.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа помисла наеднаш ми наиде, но да имав и повеќе време не сум сигурен дека ќе пронајдев посоответни зборови за нејзината храбра постапка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите знаци од оваа земја констатитаат дека „мистеријата еполети“ се ближи кон конечното решавање: господинот Генерал сам потврди дека ќе го задржи местото на претседател и водач на вооружените сили.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Ранениците ги стиснаде забите - ништо не е, ги тешеле своите жени само со насмевка, а вдовиците си ги кршеле прстите и оделе од човек до човек; секоја се надевала дека ќе го види познатото лице на својот маж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Навистина си помислив дека ќе почне да се превиткува од смеа.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури во еден момент се посомневав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Одвај жива глава извлеков тогаш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се надевам дека ќе нè упати кон чувството на толеранција и разбирање.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А заклучокот е дека и во фармерките и тексас јакната сте исто толку убава како онаа вечер, за која ви реков дека ќе бидете избрана за кралица на убавината.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Всушност помислив дали воопшто е упатно водењето такви разговори и тоа кришум од другите кога сум речиси сигурен дека секој момент се повеќе се зголемува раздалеченоста помеѓу неа и мене?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ни рекоа дека ќе не одвезат до Зеница.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Терминот „деструкциска уметност“ е концентриран индекс на 1 Saul Below: Herzog, цитирано според Robert Jay Lifton: The Future of Immortality and Other Essay for a Nuclear Age (New York, Basic Books, 1987) 2 Лифтон во текот на работата врз проблемите на масовната психологија на траума „дошол до ужасно“ но „есенцијално прецизно правило: колку што настанот е позначаен, толку е помалку веројатно дека ќе биде простудиран“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

XI Кога најмногу претпоставував дека ќе го предизвикам и задржам интересот на Елен Лејбовиц за темата на која ме поттикнуваше да ѝ пишувам толку многу, таа ме изненадуваше со својот одговор, пишувајќи ми за нешто друго, трето.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Поради крајот на студената војна, движењето кон индивидуалистичкиот слободен пазар и колапсот на социјалната Margina #21 [1995] | okno.mk 75 држава, обете бирократии сега се во длабока криза.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Уште кога го затворија, во еден проблесок на свеста, додека со лактите се бранеше од ударите по главата, сфати една, поправо две работи: дека ќе си одева од искрен збор и од лош алкохол, а највеќе од нивната комбинација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Турците од селото Алданци ветуваа дека ќе мируваат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И затоа се сметаше дека ќе биде најефикасно богот на овдешните луѓе да се замени со идеолошкиот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Покажувајќи им го сето тоа на другарите, јас се надевав потајно дека ќе го побудам некого од нив, поголем, поснаодлив, поблизок до воспитачот, да се заинтересира за мојот случај и можеби да ми помогне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Питон: Не се надева таа дека ќе го спаси Рафал.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сите ме убедуваа дека тоа ми е понудено како заслуга, и дека ќе ми биде подобро.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

НЕДА: Рече дека ќе се врати порано.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Веле слушаше напрегнато. Тој сѐ се надеваше дека ќе чуе некој макар и најмал одглас, којшто ќе му го стопли срцето, но... вистината беше жестока.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

“Постојано мислам на тоа,” продолжи таа одушевено.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Инаку, шо се однесуе до вишакот Кинези, имам одличен предлог кој се надевам дека ќе наиде на прифатливо решење како од Груевски така и од Ху Џинтао.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

А не да нè уценуваат за Свети Наум дека ќе ни го дадат, доколку нашата влада го потпише Лозанскиот договор дека ќе учествува во отплаќањето на турските долгови кои силите не можат да ги наплатат од Турција...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сметаше дека ќе дојде време и таа да ги покаже своите заби.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Чаушите го прегледаа грозјето, особено под него, и рекоа дека ќе мораат да го прашаат санџак-бегот дали ќе ги прими.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но место за Прилеп, ова оружје замина за Пирин со кое Сандански навистина наоружа стотини свои востаници.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Здраво, пријателе. Се најдовме пак. Мислеше дека ќе изгнијам, а?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ги домами војските до Становица над Жиово, скршна на југ, небарем се враќа назад кон Градешница и преку Врпско ја прејде Црна и кондиса во Гудјаково, мислејќи дека ќе се поодмори дури да го побара бимбашијата на оваа страна од реката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

7. Божице строга, Ти што ми претскажа вечна скитија, Ја претчувствуваш ли необложноста Една нова материја во облик на македониум Дека ќе го обликува светот од пепел Или ќе ни ги исцели раните?

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Тој, пак, султанот, Мурад I Ходавендекер, во склад со својот лукав и сомничав ум, искажа милост: сомневајќи се дека некој друг ќе може толку успешно да управува со Имотот колку довчерашните стопани, и сомневајќи се дека ќе може некого друг, некој Турчин на пример, да го ограбува колку нив, на Акиноските им го остави Имотот, а заедно со него и титулата и господството над целата Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да претпоставиме дека ќе решиме побрзо да се истрошуваме.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А: Тогаш, претпоставувам, вие пак му пишавте на производителот, го проучивте новиот модел и ја компониравте и снимивте втората песна, „Јас не можам да бидам отсвирена на грамофонот 2”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сепак се случи нешто возбудливо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тие велеа дека ќе работат во некаква електронска индустрија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога ѝ реков дека ќе го побарам и ќе говорам со него таа од радост ми подари и нова шамија за глава.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

IX Тукушто брезничани се понадеваа дека ќе поживеат спокојно, им дојдоа нови, уште понеспокојни ноќи и денови.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сепак, сепак, ќе ја допрам таа тајна; уверен сум дека ќе ми тргне од рака да ја изнесам од зад превезот на насмевката на Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се надевав дека ќе најдам барем и друг што треба сега да ги поправа чевлите, па јас да му се придружам како помал брат, да се јавиме заедно, и така покрај него, без да излегувам на прв план, да ја свршам и јас својата работа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но сепак најде за потребно да праша дали не ми се чини малку кус и тесен?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Римите се редат внимателно и со многу љубов, како и црешите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

За Мечето знам дека ќе пие, тоа сака да оздрави, но ти ќе пиеш ли? Зоки размислува. - Инаку не ти го давам!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Но и другите се безбожни, викал Богоја Гулабарин. - Го обесија улавиот Јаков Иконописец, слушаш, мајче, го обесија ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој знаеше дека ќе нема пречки да престојува до кога сака, но исто така знаеше дека ќе биде одблиску набљудуван од човек кој има неверојатно остро и проникливо око.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој ја наведна главата и рече: „Знаеш што, Лудвик; мислам дека ќе мораш да се покориш на волјата на мнозинството.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

--Јас верував дека ќе умеам без ничија помош да ја сместам во таа празнина што самиот ја обезбедив -.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Елена рече дека ќе намине веднаш другиот ден, од работа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Со тоа, горе посочените тврдења и стравувања на Митревски дека ќе остане без работа, се потврдуваат во целост...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Росана ми вети дека ќе ми помогне.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знаев дека ќе морам да живеам, но, без тебе се чувствувам како половина човек.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Еднаш ми рекоа дека ќе ме крунисаат за цар на автономна Македонија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Како што му се фрлив во босите нозе, се заниша и се струполи на плеќи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

За нив беше пропишано дека ќе можат да стекнат право на старосна пензија по овој основ најдоцна до 1 септември 2005 година (чл. 31).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Зошто не, ја поканувам да седне на еден од трите разнишани столови. Ѝ велам дека ќе појдам и дека ќе донесам нешто да се почестиме.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се шушкаше во училиштето дека жена му го изневерила со некој близок пријател и дека се заколнал дека еден ден ќе ги претепа и двајцата, дека ќе ги убие.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Простете, се плашам дека ќе ве изненадам. Ми касни вниманието.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако сторителот доброволно го отповика својот лажен исказ пред да се донесе правосилна одлука, може да се ослободи од казна (чл. 367, КЗ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Без ни најмала надеж дека ќе најде работа, тој очајно повтори, сега повеќе за себеси: - Утре си одам, си одам - каде ќе гледаат очи!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога Marion Muller ја напиша својата статија во веќе споменатиот број на „U&lc” :”Се чини дека Frere- Jones e надеж за иднината”, не можела да претпостави дека тој тинејџер толку бргу ќе ги надмине неизвесностите на почетниот стадиум на дигиталната сфера и дека ќе го најде своето место во срцето на современото фонт-дизајнерство. Frere-Jones уште од самиот почеток знаеше дека фонт- дизајнерството не е уметност која изумира, како што анти- компјутерските луѓе предвидуваа дека ќе се случи, туку дека ќе остане извор на креативно задоволство, интелектуална стимулација којашто има и значаен јавен интерес.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

- Мислам дека ќе дојде! - ѝ реков. И навистина дојде.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ми рече да испржам компири.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога архиепископот доби закани од генералот Штроп дека ќе биде изведен пред стрелачки вод поради неговото интересирање и помош кон Евреите од Атина, Хрисостом се сети на бестрашните зборови на пименархот, веќе одамна подготвен и решен на саможртва доколку за неа се покаже потреба: *„Иерарсите на Грција не се стрелаат, се бесат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега оној беше во срцевината на работите, а сето беше токму онакво, за какво што Змејко уште одамна, уште во почетокот, се плашеше дека ќе биде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Биле заблудени од водните духови, мислеле дека ќе излетаат, кутрите, си замислувале дека ќе излетаат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мозокот почна толку брзо да ми работи, речиси се помирив со тоа дека ќе загинам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Судбината толку многу му се забрзуваше што мислеше дека ќе нема здив за да фати чекор со неа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

КОСТАДИН: Рече дека ќе дојде?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Знаев дека не е далеку и дека ќе го видам кога ќе се раздени.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Животот во паника ќе кидне прудолу да провери дали сѐ уште е тоа што мисли дека е: заден миг на свесност кога сѐ се претвора во блиц сеќавање во јазик разбиен од из-без-ум-е-ност во сублимиран естезис оти нема време да се прераскажува на долго и на широко само извесна веројатност да се искаже без надеж дека ќе биде видено од некого само извесна пасија по кажувањето - низ реч, низ слика, низ музика, низ тело, низ плот... само извесно насетување на вистината според логика која оди прекутрупа во погорниот, во вртложниот круг на небото кога тоа ќе се отвори во екс-та-за!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тие знаеја дека ќе мине!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И пак: Луѓето паѓаа безживотни по улиците на градот, а на небото страшно кричеа крилестите сили што веќе го запоседнаа целиот свод и глеадаа одгоре во несреќниците што не можеа да најдат засолниште зашто и во земуниците ги стигаа студените погледи на ангелите со сиви крилја кои ги кутнуваа на земја, без здив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Знам дека ќе можам да летам. Ти ме научи да живеам сама.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тој ми рече дека е многу, многу зафатен, па ќе размисли за нашата идеја и дека ќе ми се јави.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Месото беше крваво и меко.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

ЛИКА (На мајка ми) И ветив на мојата нема муза дека ќе бидам убав и длабоко ќе ријам до шепотите на твоите вечни бдеења.

„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)

Млакиот млаз врз врелиот тил за миг го отргнуваше од треската па се враќаше кон креветот и мислеше дека ќе го победеше мракот еднаш за секогаш ако во бесполезните години ја проучуваше хемиската супстанца на таинствената светлост на светулките.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Гемиџиите, што се наоѓале во Велес, очекувале дека ќе остане извесна количина динамит, за да можат и тие да направат нешто во Велес и во Скопје, но попусто.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Суљо го слушаше пријатниот поздрав и некако, знаејќи дека ќе го разочара и разлути кадијата со својот неуспех, го скисели лицето и му одговори: – Штотуку слегов од коњот, кади баба, имам од злогласното Мариово, абер. – Знам, де знам.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Нормално дека ќе го остави кога на вакви ко мене си ги арчи парите!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Поттикнат од неговото читање, јас храбро пишував на теми за кои претпоставував дека ќе го задржат неговото внимание, заборавајќи ги целосно моите редовни читатели во весникот, како и претпоставените уредници.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

— Е кажувај го бре, Кољо, чарето? — му се обрнаа неколку гласа одеднаш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Неколку минути му се чинеше дека ќе умре ако не стигне брзо до некој клозет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Проклети ѕверчиња“, свика, „мислев дека ќе се спитомите кога ве донесе мајка ви, а вие уште повеќе се здививте...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Меѓутоа, по пристигнувањето во Каиро, во текот на јуни 1943 година, им било речено дека планот е променет и дека ќе бидат спуштени кај Тито.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И на бугарските учени луѓе и на стопанствениците очите им се свртени кон морските води, кон неисцрпниот резервоар на вода - Црно Море, крај чиј брег постојат надежи дека ќе израснат огромни атомски централи за отсолување на морската вода, кои ќе бидат рентабилни, со примената на најновите достигања во науката и техниката.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сигурно сите спијат во тоа глуво доба, дури и стражите, ако воопшто поставиле некого – оние од другата страна секогаш спиеја мирно ноќе, а пукаа дење.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го раздели на две половини точно преку срце, го смалакса и ја уби притаената увереност дека ќе дојде едно утро и ќе ги удави во роса и фабрички чад сенишниот зрак и стравот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Знаеше од искуство дека онаму каде што сѐ изгледа дека ќе помине со лесно, на крајот може да се искомпликува.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Па си велев, ајде ќе биде добро, па не е мајка ми толку болна.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сакав оној пат да ти кажам но се надевав дека ќе чуеш од некој друг. (Го испушта ножот на масата) Оф!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Навистина, убаво е, велеа домаќините, нашите деца да научат француски и да го учат сето она што се предава во овие училишта, но сметаме дека ќе треба да настојуваме да не го заборават својот мајчин јазик.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И покрај тоа што Гарванов освен клевети испраќал и закани дека ќе употреби и сила за да ги отстрани од Солун, не дошло до физички пресметки.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Така секогаш си мислев, па затоа и мајка ми исто така се плашеше и ми рече да не одам никогаш на лулашки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- И Лиле секој ден одеше и тропаше по фирмите. Бадијала. Уште не се слушнало дека ќе примаат некого - тој веќе е примен.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Посакав да му речам дека многуте негови барања и ставови потсетуваат на стари изветвени алиштенца штотуку испрани и испружени по јажињата на размислите со надеж дека ќе можат да послужат за некоја нова употреба откако ќе се исцедат и исушат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

ЛУКОВ: Ми се чини дека ќе биде тешко, ако не и сосем невозможно.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас, поправо, и не помислувам дека ќе бидам овде на оваа планета толку долго, тоа е само игра и иронична идеја што ми падна на ум, за да ми мине времето.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Бев во џунглата во која лавот му ја изеде сенката на Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Во каталогот покрај тоа се наоѓаше и биографијата, документацијата на неговите перформанси и изложби, како и списокот на неговите објавени трудови и дела.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Работата тешко дека ќе постои. Повеќето физички работи ќе бидат извршувани од автоматизирани машини.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

-Те уверувам дека ќе бидеш во ќар.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Добро, да бидеме уште појасни: ти можеби и не знаеш дека зрното е кај тебе. Но, ќе дојдеме до тоа подоцна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Крави пасат надвор од градот, крај многу од непоплочените патишта и на брегот на реката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Идниот ден не го најдов дома. Го немаше ниту деновите потоа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во меѓувреме, нема член на Внатрешната партија кој макар и за миг се сомнева во своето мистично верување дека војната е вистинска и дека ќе заврши победоносно, со што Океанија ќе стане неприкосновен господар на целиот свет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Немаше многу време да се размислува, па веднаш му реков на командантот: „Јас изумив да ви речам, пред вас се најави друга група ваши војници, офицери, рекоа дека ќе дојдат овде да се сместат!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мислејќи дека ќе биде помалку сомнителен внатре, отколку да се шутка по тротоарот, влезе во дуќанот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Се заколнавме дека ќе му бидеме покорни.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

33. Дај им ја светињата на кучиња, фрли ги бисерите пред свињи; само подарокот е важен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

По извесно време Илко ја напушти откако таа започна да му зборува дека тој е виновен за смртта на птиците и дека ќе го отруе за тоа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На некои од најблиските букинисти им остави неколку негови книги за детето од првото издание, со надеж дека ќе ги најдат вистинските читатели.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Само тоа, синот и нејзе да не ѝ каже за својата намера да се замонаши, плашејќи се, сигурна сум во тоа, не дека таа нема да ја разбере неговата обземеност со верата, уште помалку дека ќе го негира неговото право на избор на свој светоглед и начин на живот, туку дека ќе моли да го поштеди татка си...

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ете така и мајка ми „не беше тука“. Мислев дека ќе можам да ја натерам да ми раскажува за Индија, но таа отсечно одби: - Знаеш и самата – рече – кога се враќам од кој било пат, првите денови не можам ништо да раскажувам, уште впечатоците не ми се средени, и ми треба време да се снајдам дома.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сето тоа морам да го искажам на начин на којшто верувам дека ќе можам - со пишување.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Пребрзо за да може да се поверува дека тоа навистина се случува, лисјата на високите дрвја ја сменија бојата. Пожолтеа и се ронеа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Човек веќе не се плаши дека ќе биде смачкан, задавен, совладан од стварноста и животот (било такви побуди да се јавуваат кај другите луѓе, или во „внатрешните чувства и емоции), бидејќи веќе е мртов.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Беше очигледно дека ќе треба да биде поделено на три еднакви дела.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Едниот можел да му биде одраз на другиот, два глечера од кои, по топењето, земјата меѓу нив се закитува со рубинени боболки, капки на бол и мачење достојни и за најкрвава царска круна од времето на Римјаните и подоцна на Словените до последниот султан во чие царство луѓето биле бесени на железни куки или гаснеле забуцувани на кол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Марија знае дека ќе бидете таму - рече сестрата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Рајхсфирерот ја добива мојата молба за спас на нашите сограѓани и мислам дека ќе ги уважи аргументите што тука најдов за сходно да ги набележам“. Прв се созеде Лит. „Еминенцијо, мислам дека писмото до Фирерот не го одложува извршувањето на нашата работа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Значи мојот предлог до Владата е под итно да се отворат „Банки за надежни граѓани”, т.е. сперма, со што мислам дека ќе имаме далекусежни ефекти не само во однос на подобрување на севкупната економија туку и во намалување на трговскиот дефицит.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Кога гратчето Негуш дало клетва дека ќе се крене на востание со повеќе села и со други гратчиња против челмоглавата Султанија со побелена брада од слични и поголеми востанија во Србија и во Грција, меѓу прочуените негушки јунаци по потекло Македонски Словени и Грци водени од Кара-Тошо, Ангел Гоцев, Зафирикис и уште неколцина долгомустаќести војводи, се нашол помеѓу побунетите луѓе и дотогаш мирниот казанџија Панделиј Каламарис.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А ние го напуштаме Езерото, надевајќи се дека ќе живееме среќно другаде! - се огласи Татко замислено.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Впрочем и да ме замолите по минутка-две да ви го повторам до збор ова што го велам во овој момент, не верувам дека ќе ви ја исполнам желбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имаше преплашен израз, веројатно очекуваше дека ќе ѝ сторам нешто.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Имено, во 2004 година е предвидено дека ќе дојде до бришење од евиденцијата на невработените лица и во случајот кога одредено невработено лице ќе биде затекнато да работи спротивно на законот, како и во случајот кога невработеното лице одбие работно ангажирање за вршење на јавни работи.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Те молам не се вознемирувај, ми рече тој дека ќе се врати денес.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тажните гласови на репортерите, долгите кадри, сликите на мртви тела, погреби, лешеви завиткани во национални знамиња, ритуалните примања на воените одликувања, толку слични на примање хостии, ужаси проследени со балканско новокомпонирано дрндање, шлагери што со фолклорно дерење му се закануваат на непријателот дека ќе биде уништен, сиот тој новокомпониран патриотски фалш, таа кичерска пропагандна индустрија на војната - сето тоа се крчка во балканскиот лонец помеѓу трагедија и фарса, страдалништво и рамнодушност, сочувствување и цинизам, гроза и пародија.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ако можеш да разбереш, доста ти се и овие зборови, а ако не можеш, што дека ќе ти кажувам и цел ден.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Убеден дека ќе ја открие симфоничноста на секое случување, музикалниот човек се залажува со самодоволствата и тешко настрада...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Кога знаеш што прашуваш? За таа пушка нечии прсти ќе исечам.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му велеше на брат му Тане: - Напи се, нацврцкај се, па ќе видиш дека ќе ти биде полесно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не, не верувам дека ќе можам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И еве сега, во својот егзил, запрен на првата етапа, за која никогаш не сонуваше дека ќе биде прва и последна, веројатно како втора етапа требаше да биде патот кон Франција, Америка или Турција, тој се најде во кафезот на својата библиотека да се пресметува со турцизмите?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На еден панаѓур, на мајка ми некој волшебник и прескажал дека ќе роди умно дете.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Господи, сине, ние можеме само да се надеваме дека ќе му појде на човекот од рака да го искачи некогаш на тронот она, поубавото, она што секој ден го повторуваат вашите големци.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Види Hast- ings Donnan and Thomas M. Wilson, Borders: Frontiers of Iden- tity, Nation and State. (Oxford: Berg Publishers, 1999), 10. 62 на дисхармонијата која таа ја нагласува.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Бев сигурен дека би можел да пишувам, но не бев сигурен кога ќе имам нешто што ќе го почувствувам како доволно оправдано да се пишува за него.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Не, сине Ѕвездане, не ѕвездо моја, му велам, кој ти рече дека ќе умреш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вчера само за инает ти велела дека не те сака и дека ќе се мажи за друг, зашто си се правел важен, не си и обраќал внимание.“

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Наеднаш, како што човек прави понекогаш со книга за која знае дека ќе ја прочита и препрочита секоја нејзина страница, ја отвори на друго место и се најде кај третото поглавје.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Знаев дека ќе можам да ти ја доверам Бреза на чување.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Веруваше дека ќе биде објавена...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Трчаа мајките меѓу војниците и си ги бараа децата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ха, и пред тебе ли сум се колнел дека ќе замавнам на некого со нож?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И мравките насетуваа дека ќе се случи - први почнаа птиците, пауните, папагалите и златните фазани, потоа се јавија волците и лавовите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ја преполни куќата со цвеќиња–изобилство полско цвеќе, темјанушки, нарциси во вазните, зумбули, фикуси, филадентрони; кактуси во саксиите, дури палма и лимун чии прв жолт малечок плод го држеше на дланката како да се плашеше дека ќе исчезне.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Но сега, кога тој и рече дека ќе гледа да ја омажи, да ја теслими на „некого од вашите" наполно се смири од тој страв и почна да си ги реди во умот сите ергенчиња од селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие се свесни дека промената на господарот значи само дека ќе ја вршат истата работа како и досега и за новите господари, кои ќе се однесуваат кон нив на истиот начин како и старите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во разговорот со Н.Н., тој вели дека оваа обврска „Водостопанството“ треба да ја изврши доброволно и дека ќе остават уште некое време за да се исплатат парите, пред да ангажираат извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Низ раскошната крошна на црешата се гледа дека ќе врне.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Насетуваше дека повеќе губи, отколку што мислеше дека ќе добие во разговорот за религијата и комунизмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога си заминуваше, не ни помислуваше дека ќе се врати во таква безизлезна состојба.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И годинава има многу најавувања, и по хотелите и по домаќинствата, од наши граѓани, дека ќе летуваат во Стврос.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Му рече ќефледиски поткревајќи ја искиснатата шајкача над челото: - Е уште празна кутија од боја за чевли ако ти најдам во џебот, да знаеш дека ќе ми олесни на душата, - му рече.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дадено на буљукбашијата Суљо-ага, 4 шевар 959 година во Прилеп. – Така – издивна длабоко кадијата и се исправи та го препрочита уште еднаш писмото на глас, го здипли, го врза со една шарена врвца и двата краја од врвцата ги потпечати со восочен печат, па почна да си зборува сам: – Знам дека ќе го налутам, ама ако разбере од друг, сигурно ќе ме обеси.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Започнувате со слободата на печатот и чекорите против редот: што правите?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Болоња! Се сеќаваме како Дирер во едно писмо уште од 1506-та најавува дека ќе замине за Болоња за таму да ја научи „уметноста на тајната перспектива“. 1649-та се појавува Cabinet des anamorphoses comiques на Де Брил.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потем беа само неколку викови, некој од мајсторите довикна озгора така, за да чујат сите малтерџии, дека оној кому му е жал може да појде да го одбрани, ако сака, а после беа уште неколку плачливи викови и сето тоа заврши така што оној истрча од вратата на бараката и ја спрашти по градилиштето, а Башмајсторот дојде само до вратата и окара „Натемате натема“, а мајсторот довикна озгора дека ќе се врати тој, дека никој тука не дава месен-обесен, но тоа излезе лошо пророштво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не се сеќавам колку „кругови свртевме“. Пред очи ми се кошмареше, небаре сум качен на рингишпил.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Веруваше дека ќе може да се понесе и да се надмине себеси.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дека ќе се убие, дека ќе го носам на душа заради тоа што го оставив.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Не го жалеше времето, но вакво нешто ниту му се случило, ниту се надеваше дека ќе му се случи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Коста, кога дозна од командирот на втората механизирана колона со седиште во Корча, дека ќе вози некој офицер на ДАГ, замоли: - Другар, командир!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се плашев ако нешто веднаш не сторам дека ќе умре, не ќе го преживее тоа мојот пријател.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тики: Аааах, да.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ги чував во едно вирче, ископано во песокот на брегот, но ловев и понатаму со надеж дека ќе фатам некој голем клен, некоја покрупна црна мренка.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Како риба е, токму кога ќе помислиш дека ќе ја фатиш таа ти се излизнува низ рацете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Чекорите му биле нерамномерни додека чудно одмавнувал со нозете во лесни опинци повремено обидувајќи се со слаби скокови да биде што подалеку од тој пекол на бучава, ѕвечење на јатагани и ножови и секакви пцуења или офкања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Детски страв и промрморе во срцето дека Даниел може да ја отфрли, дека ќе престане да ја сака, како болката да беше нешто срамно од нејзиното минато, кое таа го донела во оваа чиста љубов за неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Потем ќе требало да се изигра едно оро, за да се сочува здравиот народен дух; потем таа замислила самата да ѝ се обрати на публиката, и да говори за перспективите на народната уметност денес, за лажните и вистински вредности во уметноста; потем рече дека ќе се изведувале рецитации од наши ученици.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но есента кон крајот на ноември, кога ни рекоа дека ќе заминеме за Романија, еден ден, попладнето, во големиот двор, што го викавме плоштад, некаде во средината, застана пајтонот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не знаеше кога почнал да разговара самиот со себеси и не знаеше дали навистина рекол гласно дека ќе појде во мансатирот Свети Никита, дека таму, во тишина и под трепетливи зелени покриви, ќе размислува за својот дотогашен живот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А кога јас го прашував да не знае нешто за мојот стопан, тој вртеше глава, свртуваше грб...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но, за жал, до ден-денес овие нивни побарувања (платите и придонесите) се неисплатени. Тие досега не побараа присилна наплата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не мислеше дека ќе му биде потребен, но немаше намера ни да го исфрли.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Откако ги всадија вземи четирите џиновски нозе, железната мрежа сепак продолжуваше да расте пред очите на сите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа ти е, како да ти речам... Го гледаш небото полно со ѕвезди и си одбираш една, ја гледаш, ја гледаш и си мислиш дека е само твоја и си мислиш дека ќе ти донесе голема среќа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Вети ми,“ рече, „вети ми дека ќе го побараш таму маж ми. Павел Попер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кое вчера - она кога тие рекоа дека ќе станеш робијаш? праша.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се чини дека ќе треба да се повлечеме.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Стариот чичко доктор рече дека ќе мора да остане в постела, ако сака побрзо да оздрави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

На крајот, покрај моето најискрено извинување, можам, како нескриен љубител на илустрирани магазини, да ви ветам дека ќе го купам следниот број на вашето списание. Со симпатии, ваш Александар П.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мислам дека ќе сретнам некој, ама нема џан-џин, што се вели, жива душа нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Смислата на нејзиното постоење беше да постои за татко ѝ , дури и самото пловење со гондолата за неа имаше значење само ако можеше нему да му го раскаже.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Крстовица забави чекор во кој Кузе забележа страв. Ликуваше кога гледаше такви.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„А зошто да не важи?“ го прашувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бевме сами дома и тамам јас очекував да почне да се интересира за моите дневни новости, таа сосема мирно, како да ме прашува дали сум гладна, го изговори следново прашање: - Бреза – праша со обичен глас – дали мислиш дека ќе можеш да се спакуваш до утре, за во среда да заминеме за Париз?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не беше викенд, па мислевме дека ќе имаме среќа, се излажавме, летот беше полн.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

А во средината, спуштена вертикално како заплиснат студен челичен болскот стоеше подмачканата плоча на пилата, целата исукана, како сабја од ножница, додека нејзините правилно распоредени запци, секој со по иглен врв на острицата, светкаа со по една ненаситна срчена светлинка, собирајќи ја во себе и усвитувајќи ја скржавата виделина на денот во своите илјадници одблесоци, за кои се чинеше дека ќе те испечат уште со самото тоа што ќе се обидеш да ги допреш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така, на триста метри височина, наместо да почнеме да градиме врв, подигнавме нови челични греди, една врз друга, во насока на зенитот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од што се уплаши мајката, си велам, дали си рече дека ќе го изгазам, или ме позна дека сум пијан, Бега преку нивјето, преку мртвицата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не беше присуството на тоалетна ролна, се знаеше за што ќе го употребев, но вака, го скинав, во надеж дека ќе ми заврши некоја малку попристојна работа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Што туку мислев дека ќе заспијам, по зракна месечината се спушти до мене оној пајак што еднаш, пред да влезам во Шумшул- град, ми вети дека повторно ќе се сртенеме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На денот на твојот погреб, пред моите синови, си дадов завет дека ќе напишам книга.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сакаше да влезе во кругот и да им каже дека ќе се поправи но силите го издадоа и тој пригушено заплака сам и незабележан во својот заклон.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

А по добиеното дело за разлика во плата, Божиновски покренува уште една – трета по ред – тужба, бидејќи на зголемената вредност на платата логично му следуваат и зголемени придонеси во ФПИОМ – кое право, во иднина, би му влијаело за висината на неговата пензија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мислев дека ќе го згмечат но успеа да ги раздели.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дури и техничарите имаат смисла за хумор и ги доживуваат, на пример, визуелните сугестии исто како и “не- техничарите”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Да, да, така е во Париз, а кај нас – на убавиот син Дунав,” и одново со устата отсвирка неколку тактови од валцерот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Ќе се бранам со секира. Зошто ви се вам нови мртовци со дупка на челото?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И покрај тоа што сè уште не ги добил своите средства, нашиот соговорник е сигурен во тоа дека нивните побарувања ќе бидат подмирени – а, како што вели, „каматата си тече“, па кој и да ја преземе компанијата ќе мора да ги плати нивните побарувања.6 Тој е свесен и дека допрва им останува доста борба, но дека ќе истраат и ќе ги остварат своите работнички права. 1. Интервјуто го водеше Горан Секулоски, на 11.III.2011, во Велес.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Промените ги засегаат и работниците, преку намалување на веројатноста дека ќе добијат надоместоци за храна и превоз и преку намалувањето на износот на нивните идни пензии, а посредно и преку намалувањето на приходите на Агенцијата за вработување и Фондот за здравствено осигурување по основа на придонеси од задолжителното социјално осигурување.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Седевме двајцата на килимот и молчевме. - Нема да одиш да ѝ помогнеш? – прашав - Секако дека ќе одам – одговори Игбал, но не морам веднаш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сфатив дека ми останува само да се согласам со него дека е потребно да се создадат такви околности што ќе оневозможуваат секоја помисла за постапки што водат кон несреќи и слични окончувања.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Замислете, еден пријател на ѕвездите ми прорече дека ќе се задушам со полноглавец.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дали им пишал за тоа дека ќе се жени?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А и онаа твоја недоветна одлука што не ја спомнуваш, што ја криеш дури и од себеси, дека ќе требало да заминеш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Се надевав дека ќе ми се укаже можност да поразговарам со вас“, рече тој.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Лекови немало, а лекарите рекле дека таа е млада и здрава жена и дека ќе ја победи болеста ако поминат 18 дена, (осумнаесеттиот ден бил пресвртница). За тоа време што сѐ се случува!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Навистина, само самовилска светлост можела да ги изгони сенките на сомневањата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оти таа умее и да ти се отме Токму во моментот кога ќе поверуваш Дека ќе можеш да ја опчекориш.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- Дали тоа тначи дека ќе престанеш да се интересираш за мене? - додаде таа.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Младите беа мобилизирани и носени на фронт, беа правени списоци според кои жителите од нашиот кварт беа товарени во возови, и засекогаш одведувани од Виена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неговата болка беше безимена: иако беше постојано присутна и постојано со него, тој ја беше заборавил, и неговиот поглед кој луташе некаде настрана од луѓето кои стоеја покрај него, некаде во празното, како да ја бараше таа болка, таа болка која ја бараа и неговите родители, со помош на докторите, надевајќи се дека ќе го излечат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Донесе ли од она никакво кафе „Победа“ ? Знаев дека ќе донесеш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Верувам дека ќе добиеш таква вртоглавица од која на место ќе се онесвестиш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

АРСО: Знаев дека ќе се лутиш, туку си реков, поарно јас да те чекам тебе, отколку ти мене, та...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И мравките насетуваа дека ќе се случи - први почнаа птиците, пауните, папагалите, златните фазани, потоа се јавија волците и лавовите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби токму оттука, од ваквото разбирање на разногласијата што се надвикуваа во мене, беше поттикнато и она мое решение што сосема неочекувано му го соопштив на Ивана: дека можеби најумно ќе биде и јас да дојдам со него до градот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа се налути поради таквата уцена и не сакаше ни збор околу тоа да чуе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А веднаш крај нив кулоарските еминенции, перфидните „византијци“ кои предизвикуваат страв, налик на господинот Џемперко со кого нѐ плашат дека ќе ни биде претседател ако не бидеме добри. И тоа е целиот јавен живот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Толе вечерта го најде гајдарџијата Колета, му лупна неколку тупаници по нос и по рилка и му се закани дека ќе го заколе, како пиле ако и до недела го направи истото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука Петре од името на Организацијата го ополномошти Толета за мариовски војвода преку река старо Мариово и за секретар му го даде баш оној Крстета Гермов — Шаќира, што го кандиса да му се предаде. Не ги заколна Петре овие јунаци, бидејќи знаеше дека се веќе толку пати преку крв крстени и заколнати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓ. С.: П. В. користам прилика да те потсетам на ветувањата што ми ги даде дека ќе објавиш моја слика во МАРГИНА.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сите овие тројца се папагали, кои, чувствував дека ќе се налутам, имитирајќи некој илузорен канаринец, кој всушност никаде го нема!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Му реков на Гаврил дека ми е жал што не можете да зборувате и дека ќе си легнеш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Односно, дека ќе разговараат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не сега, и реков.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Мамо, ќе те молам нешто! - Што? - Ама кажи дека ќе ми ја исполниш молбата? - Ако е за исполнување, зошто да не?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кратко разговараа и Александар оцени дека ќе има колку – толку помош од својот колега, кој не ја криеше својата среќа дека е во ист тим со Бојана.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

“Ветувам дека ќе ве поштедам од сите мои најлоши визии...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Аха! проѕрна по некој бунтовник меѓу работниците!“—си помисли Челебијата и го утеши Толета дека ќе му се плати работата според пазарот, само да не се кара со чаушите и гавазите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сега знаеше добро дека ќе мора да стори нешто, доколку не сакаше да остане да чмае наполно гладен среде тој снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не мислете на чадот и ќе видите дека ќе ви е подобро.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Секако, тоа беше апсурдна идеја, но да претпоставиме дека ќе стаса ноќва, утре, идната седмица?

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Потоа ми соопшти дека ќе треба да примаш неколку циклуси хемотерапија.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ти го подаруваат и стравот дека ќе го загубиш, дека ќе ти го украдат, дека ќе ти падне на подот и ќе се скрши.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Еве што се случи понатаму: кога во Бошка остана малку вера дека ќе се спаси од Лумана и покрај готовноста на Дика за атер негов да рече некој збор, во одајата влезе некој од момците и рече: - Чорбаџи, ефенди Луман доаѓа!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Таа не се согласуваше со својата ќерка дека на Дончо треба да му се пружи најмногу затоа што го нема татка си крај себе (па ако го има што ќар?), особено што веќе се знае дека ќе ја има снагата нејзина!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сензуален.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, тоа навидум самоуверено тврдење не е одраз на фактите, туку на желба – и тоа желба што не е многу изгледно дека ќе се оствари наскоро. ‌Дури не е ни извесно дека поимот „идентификација“, позајмен од его-психологијата просто затоа што е згоден, досегнува до она за што навистина се работи во внесеноста на машката геј-култура во ликови како Џоан Крафорд.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Немој да ми кажеш дека ќе ме пикнат в притвор. Не пак.“

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Да знаев дека ќе бидете вакви, многу побргу ќе ви дадев да јадете.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Знаеше дека срната е преплашена, дека ќе помине време додека се привикне, а сепак во едно паниче стави малку ченкарно брашно и го принесе пред неа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа, за Татко, и покрај сите сомнежи, беше некаков знак дека ќе биде примен во Судот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Гледав дека ти не знаеш што треба да правиш во животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мислите му завршуваа до големото езеро крај кое се истркалаа неговото детство и младоста, со надеж дека ќе им се врати на старост. Пуста балканска надеж!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој сметаше дека ќе беше подобро сандаците со сиџилите да се стават директно во камионите, зашто постоеше опасност тие да се оштетат.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чиста постела да најде, да си почине...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Хајнерле го почувствува тоа премолчување, и од него побегна со погледот кон мушичките кои летаа среде собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислам дека ќе фати оваа боја, а? — Убаво си ја скроил.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ќе ме боцкаат, знам дека ќе ме боцкаат!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Еве, уште минутка и ни се чини дека ќе загинеме! – Јас ве љубам, Надја! – ѝ велам полугласно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со Второто заседание на АСНОМ завршила фазата кога еден дел од македонските политички и воени раководители се надевале дека ќе се реализира идеалот на голем број македонски револуционери за обединета, самостојна и независна македонска држава.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Кога баба ми Ристена се разболе и почувствува дека ќе умре, го викна татко ми првин, а подоцна и чичко ми Павле. Јас ги слушнав што им зборуваше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Олга Наумовска оваа книжевна работа си ја сработи, со сите тематски разнородности, со сите поетски регулативи, со сите верувања дека ќе се всели во очите и душата на читачот за кој и е наменета оваа мошне интересна поетска стихозбирка, неверојатно искрено, со јасни слики на вистината, онака како што кажува погледот, како што зборува срцето и како што реагира душата.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Еве, тебе те чекам – ми текна да го излажам во моментот, оти се сетив на неговата идеја за велосипедот и оти ми рече дека ќе ме земе со него да му го покажам местото во паркот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Вечеравме, го викна келнерот, Мане му плати и побара една соба за ноќевање.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И додека настојуваа што побргу да се вразуми терајќи го да го полни воздухот во собата со каење и ветување дека ќе се поправи, дека ќе се измени, дедо му Аврам држеше до своето дека детето треба да се пушти на мира, да расудува со свој ум, да гледа со своите очи; во секое доба од животот да мисли онака како што му наложува тоа доба, зашто нема враќање назад.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Протестираа поповите и Димитрија, молеа да им ги врати, луто каејќи се што му ги дадоа в раце, но тој им се закани дека сите ќе ги затвори и исколе, та се вратија, ветувајќи му дека ќе се покорат на неговата власт штом не ги признава старите фермани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Туку некој друг е виновен...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Настапи тишина од која на човека му се присторува дека ќе потоне којзнае во каква бездна.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас ѝ ветив дека ќе објавиме книга. Ние двете заедно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ја збунуваше онаа „скапоцениот камен е до тебе, дека неговата светлина е толку силна што верувам дека ќе ја забележиш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ти одамна се подготвуваше за ова патување во Италија! – Така беше, мили, вистината ја кажуваш! – Јас ти ветив веднаш оти ќе патуваме, макар што и јас не бев сигурен дека ќе го добијам татковиот благослов за ова патување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оној ден кога се слушна дека ќе дојде Филозофот, отец Стефан Писмородецот, насетувајќи разобличување на лагите негови, побара од мене дејание нечесно да сторам: да го украдам клучот од Јулијан Граматик, во библиотеката на семинаријата да влезам, и да му ги донесам од таму претсмртните ливчиња на неговиот отец, Мида.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Радосно сјаеја лицата на Вики, Зоран и Гордана, добитници на награди за литературни творби - филадендрони - ... и Теми се надеваше дека ќе добие награда, ама не покажа дека е разочарана... знае да си ги крие чувствата...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тогаш знаеше, навечер, кога свеста ќе му се замрачеше од селската црешова ракија, дека ќе стане она што мора да стане.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога се стемни почнав малку по малку да штипам и целото сирење го изедов, не мислејќи дека ќе зажеднам за вода.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Деновите си врват. Не можам да зборувам дека ќе сторам вака, или ќе сторам така, па натаму „ќе видиме“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сите ги познавав, истите беа: Здравко комесар на баталјонот, Ѓоко заменикикот и командантот Васко.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Исто така, тоа е она што ги прави општествено незгодни за жените – односно, за нормативно женствените жени (лезбејките не ги чувствуваат истите стеги) – иако таквата незгодност можеби се намалува во САД, особено откако во 1972 година Конгресот го донесе поглавје IX од Законот за изменување и дополнување на Законот за образованието и откако, оттаму, се зголеми застапеноста на ученичките и на студентките во средношколскиот и во факултетскиот спорт.288 Кога се работи за мажи, бидејќи за натпреварувачките тимски спортови се смета дека претставуваат дејство, играчите во спортскиот натпревар не изгледаат како да ѝ приредуваат претстава на некаква публика, која природно се собира околу нив, привлечена од природно занимливата глетка со мажи заденати в бој.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Добро, можеш секако да речеш, ти. Немам ништо да ти одговорам на тоа, освен дека ќе се обидеме.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но овој ѓавол како да сакаше да се ослободи од сѐ што е темно на него и во него, како да сакаше да ги совлада сите идни искушенија со нова, никогаш порано недоживеана чистота на душата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тебе и сите вас ќе ве потсетам: Јaс, чедо на народот на Грција и борец на Демократската армија на Грција, се колнам дека ќе се борам со пушка в рака, ќе ја пролеам мојата крв и ќе го дадам мојот живот за да го истерам од мојата татковина и последниот странски окупатор.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ако дојде рускиот консул од Битола ќе му се предадиме нему, а вам никако.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но како што замислата створи анегдота, а анегдотата створи личности, решив да ги оставам личностите да ја преземат работата и да си ја кажат својата приказна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На пазарот за робје ги видов утринава моите три деца и жената, во синџири, во рани, во партали, ги видов јас, ама ме видоа и тие, мил господару, а очите им засветија од радост и надеж дека ќе ги спасам.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Не му пречеше што го слушам. Гровташе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Син му да дојдеше дома и да ја претепаше жена си, со предупредување дека ќе ја остави ако пак ја најде како се држи за рака со некој друг маж, тогаш тоа ќе беше нешто сосема друго.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бидејќи Кларк бил повреден и му била потребна медицинска помош својата мисија Perseverance ја препуштил на поручникот Мекдоналд, а тој продолжил со мисијата на Џорџ Квајн која требало да замени за Македонија каде се надевале дека ќе може да биде илегално префрлен до Скопје каде што би можел да добие потребна медицинска помош.112 ____________________

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Не постои магаре што ќе го врзат за дрвото, а да не си го издрапа задникот од него“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаев дека ќе го повредам и тоа многу, но сепак морав да бидам искрена со него а и со самата себе.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Напротив, се радуваше дека ќе може да им помага на другите болни.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Да се биде геј, вели, е сексуална ориентација, а не супкултура. ‌Премногу би било лесно сега да се омаловажи и да се отфрли овој приговор така што ќе се подвлече тоа што неговиот сочинител се правда бранејќи си ја мажественоста или така што ќе се исмее неговата очигледна паника дека ќе го стават во некој куп со некакви распискани кралици.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понатаму, во писмото, Атанас ги молеше мајка си, браќата и деца си Блажета да му простат што не им се кажал пред заминувањето, но тоа го сторил зашто се плашел дека ќе го попречат да замине, а тој оттаму, од Австралија, ќе можел уште повеќе да ги помага, зашто му било добро и зашто добро заработувал.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Знам дека ќе ми речеш: тие кратко траат.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Сашо му е лут на штркот дека ќе ја проголта жабата, и мава по него со рачето, да ја пушти. А штркот на сликата нити ја проголтнува нити пак ја пушта.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се вртеше во постелата возбуден, нервозен; се поткреваше одвреме-навреме и пушташе рака кон столот, ја пофаќаше празната кутија од цигари, ја отвораше, чинејќи му се дека не ја избарал добро, дека ќе најде некоја преостаната; пипкаше со прстите низ нејзината внатрешност како слепец, како болен човек што посега по некој спасоносен лек; ја гмечеше кутијата со сиот бес туткајќи ја во рацете.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но подоцна почнал да се плаши од соседот кој му се заканил дека ќе го претепа затоа што го видел каде што му краде овошје во бавчата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Едо е преплашен не толку дека со паѓањето диференцијалот ќе се оштети туку дека ќе падне на стапалата од нозете, ќе му ги здроби.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога ги здогледа јарболите, помисли дека ќе ги натоварат на брод и ќе ги испратат на заточение во некои запустени места на Мала Азија или Африка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се разбира дека ќе ја одлагаме колку што можеме повеќе. Но тоа нема многу да промени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- А зошто преѓеска, кога бев заробена, не ми рече дека имаш бунар и дека ќе живеам во него како царица? - рече рибата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

„Завој на Черна“ број 72, така нешто.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Над нив голи гранки што благиот ветер ги нишка со надеж дека ќе се наведнат толку многу што ќе можат да го досегнат расфрланото злато и да си го врати пак на себе. Не! Не се досегнува!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потем логотетот се созеде и почна со зборови најгнасни да фрла по сите нас, освен по Лествичникот; рече дека ќе нѐ распушти, дека ќе нѐ прогони од царството, дека имињата ќе ни одземе, прав и пепел дека ќе нѐ стори, дека за опашки од единаесет коњи ќе нѐ врзе и ќе нѐ влече сѐ додека трае животот на коњот, дека главите наши на кол ќе ги надене и на ѕидините од градот ќе ги истакне, како бајраци на срамот и лицемерието, на неверноста кон себеси, како пример за тоа што ќе ја снајде устата што говори она што не говори душата, и тоа пред тронот владетелски, царски!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ти ветив дека ќе ја чувам Ана додека си во војска. Не ја чував. Ја дупев.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

- Му ветила на Зрновски дека ќе го посетиме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Го погледна последниот празен лист пред себе и длабоко воздивна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Нема да се осмелам да ја објавам во ниту еден дневен весник зашто се плашам дека ќе умре заедно со веста.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сите пијат вештачко млеко и имаат вештачки насмевки со вештачки бели заби.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сакајте до небо и над него, безусловно, без простор, без време, без казни, без осудување со божествено срце.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Никој не се помести, сите беа премногу исплашени за да направат било што, освен, секако, Пол, кој веднаш почна да му зборува на типот дека полицијата ќе дојде веднаш бидејќи сигурно го чуле истрелот, но типот му одговори дека му е сеедно и дека нема да си оди додека не ги собере своите 500 долари - а тогаш погледна наоколу и рече дека ќе ја понесе филмската опрема и еден заложник.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сакаше да биде крајно селективен, но големиот број заемки од различните сродни области постојано го заведуваа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Ми е страв да заспијам, вели Јон, оти мислам дека ќе умрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Разговаравме така сѐ додека не почувствувавме дека очите ни се склопуваат од умор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Обдукциската информација е естетска информација и затоа што во техниките на високата технологија воспоставува специфичен статус на телото, коешто е тело од другата страна на разликата, тело на дистанцата, последната територија на чистото овде и сега во кое можеме да засечеме со Маргина 37 15 помош на високата технологија, без страв дека ќе го повредиме; можеме да го изложиме на постојана деконструкција а тоа да не го правиме мануелно или одблиску, можеме да го фрлиме во безграничниот простор на Интернет, во мрежата на распрскани флуидни идентитети.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Знам дека ќе имам фер сослушување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури и кога би излегол од салонов, да отидам до Пјеро и да го разоружам, пак не можете да бидете сигурни дека ќе послушам.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сиротата таа кој знае, пак, нејзе каква ѝ беше намерата, мислам дека ќе се срушеше кога нè виде како седиме еден до друг и смирено разговараме, држејќи се за рака.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Течеше втората година откако дозна за болеста, ти рече дека ќе бидат седум?

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Или дека водата „Пелистерка“ од 250 гр. за прскање на постелата е, за да ви тргне и малку е скапа, дека од Израел ја носиш, или уште од подалеку, ама гарантира дека од мртов коњ ќе го направи „пастув“ и дека ќе мораш полиција да викаш за да го симнат од тебе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Токму во тој миг знаев дека ќе ја видам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бидејќи беа нарачани од вечер по еден од куќа, а се погоди недела, црквата се наполни со народ.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дали си подготвена да се сретнеш со себе, без страв дека ќе бидеш предадена од твоето сопствено ЈАС?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Арафат имаше мигови во нашите повеќегодишни средби во Тунис од крајот на 1995-та па сега до есента 1989 година, кога ми ја подотвораше душата и со доверлива искреност излегуваше од вообичената тема и преттекст на дипломатскиот прием, за да слезе длабоко во душата и да ми ја пренесе вистината за својата љубов Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќе видиш!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А Наде, како повторно да има 23 год., потскокнува од радост и држејќи се за неа си шепоти: „Ќе дојде, ќе дојде, ми вети дека ќе дојде“. И така, секој ден... со години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Додо ми е пријател.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Нема да речам дека ќе предадам и нема да предадам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осамноста, ќе легнам врз шините на некој колосек или ќе се обесам на својата врска. понекогаш ме совладуваше криза - навистина зошто да не се затворам во некоја далечна плевна и да не се оградам со оган?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тромав од старост и со студ во коските, светлозејтинест и без надеж дека ќе му се спротиви и на помал волк, манастирскиот пес безволно им ги душкал опинците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ним им беше ова прво доаѓање на есенска прошетка во Сарај.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Раката му запре, оти мислата одеднаш му се испразни како што се празни дупната мешина.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Додека сестра ми на сина си, моето кумче, веднаш му купи лоз, јас сега главно се занимавам со тоа што со часови си го напрегам мозокот, размислувајќи кој од оваа генерација, која, еве расте, ќе тргне по моите стапки, кој од овие бесни, убави деца што ги изнародија браќа ми и сестри ми, ќе биде црната овца на следната генерација?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Не се ли сите тие бесмислени постапки, намери и искази, последица на тоа што лудите сфатиле дека постоењето, сеедно дали разумно или неразумно, е бесмислено, и се разликува само во начинот на кој се изразува?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Наивно верував дека ќе можам да им помогнам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И размислуваше за тажниот привид на мајчиниот живот што удри свој печат врз сето нејзино суштество – живот на постојано одрекување завршен во лудило.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ѓавол да го земе, навистина; сепак, повторно извршив претрес, како што предложи Дипен – но сè беше залудно, како што и очекував дека ќе биде.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А Винсент му рекол: “Тоа би било залудно, тагата засекогаш ќе трае.” .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Отидовме кај дежурниот лекар, те прегледа, ти направи ехо и рече дека ќе ти стави дренови зошто белите дробови ти беа полни со вода.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Таблоидниот ТВ-репортер (Robert Downey Jr.) смислува дека може да ги експлоатира експлоататорите, претворајќи ги во медиумски галеничиња.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Гледаш се руши ѕидот, во твојата душа се втиснува радосно чувство дека ќе се исполнат желбите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во емотивно & афективно расположение рече дека ќе побара од нашите македонски соборци да му ја вратат битолската улица кај Лепотиците.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

А овој, откако ја намириса работата дека ќе ги мешаат капите со агата, се зарадува на предлогот од Толета и во мај замина по канал за Софија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ама пусти страв, дека срцето нешто ќе побара таму кај Шадрванот!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе ја подотвореше вратата со синџирчето, ќе погледнеше кој е таму, најчесто велејќи ми "чекај", иако секогаш ми беше страв дека ќе ми ја затвори вратата и нема пак да ми ја отвори како еднаш порано.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мислев дека ќе се сврти додека спие.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тој забележа, нормално дека ќе забележи.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мислел дека ќе се смири, ќе се допокрие и ќе му се врати со морничавење на сонот, на кошмарот од кој веќе не можел да се ослободи ни буден, со воздишка од која студена молскавица ќе го жегне преку душникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Партнерот ми вети дека ќе ме вработи во еден мобилен оператор.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

(Им ветил дека ќе го сочува нивниот шеј по секоја цена). Татко ѝ тоа ѝ го рекол.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Сметате ли дека ќе има тешкотии да го добиеме назад детето?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но јас мислам дека ќе ти биде полесно да се завлечкаш по некоја малку помала, малку поситна дира.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да му речев дека ќе останам засекогаш во Шумшул- град, ќе скокнеше од радост до небо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ги воведувам фразите „крајна култура“ и „деструкциска уметност“ како идентификациски направи, изуми; како термини што ги означуваат здружените простори во коишто општествените, естетските, политичките меѓуодноси и пракси работат во дослух врз прашањето на опстанокот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Пак почнува со нежен глас за некакви мои татковски обѕири убедена дека ќе ме расчувствува со солзи, со притаено липање што божем ја подргбавува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Животот, личноста и борбата на Јасер Арафат не можеше да се сведат на никакви шеми на владетелите кои успеале да го оттргнат својот народ од колонијалната зависност и до крајот на животот, да се сметаат како пратеници на Бога во доживотното владеење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Се плашиш?“ „Не. Отсекогаш сум мислела дека ќе се плашам, но не се плашам.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Верувам дека ќе успеам да ги спакувам во една емисија природните убавини со историјата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Колку што повеќе мислев на тоа, толку повеќе се потев - па се обидов да разговарам со тетка ми Олга додека мојата друга тетка се извини и рече дека ќе донесе нешто од другата соба "да се послужиме".

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Многу слободна, дури и искривена интерпетација! – реков – Не стануваше збор за никакво счудовидување туку за обично разменување на размисли.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И самиот бев изненаден и возбуден; сакав да ја ставам ногата на третата скала, но од возбуда дека ќе успеам, од прерана радост, ја изгубив рамнотежата и се дочекав на нозе долу, а скалата ме удри по главата и рамото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Милан се сети дека на Кети ѝ вети дека ќе ги полее краставиците и пиперот, секојдневна задача која Кети повеќе сакаше лично да ја заврши, но сега таа беше кај Зоја за да ги чува внуците.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„ Треба да ви биде јасно“, рече тој, „ дека ќе се борите во темнина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како што навлегуваме во 21-от век, станува јасно дека ќе се развие еден глобален јазик.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Знам што ве мачи“, ми упадна среде збор Иван, а притоа се чинеше и самиот загрижен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Прво помислив да влезам во дневнат и да ја прашам, ама се сетив дека ќе ја налутам оти сум потслушнувал.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Нѐ сметаа за педерски/лезбејски пар, а не за двајца геј-/би-мажи чија врска е тато/момче, како што гледавме на себе ние“ (48).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури и сега, додека ги повторувам овие зборови, ми звучат како прифатливи и одмерени иако верувам дека ќе има и такви кои ќе си помислат дека биле неискрени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Долго стоев крај езерото, со прикриена надеж дека ќе го видам Жеро Жерав на лилави нозе и со лилав клун.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Краста (Кон Грета): И покрај ова што го виде сигурен сум дека сè уште не знаеш кој сум јас, но кога ќе пораснеш верувам дека ќе ти биде јасно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

“Што е следното на ред - комодата? работната маса? купатилото? веќе го поминав купатилото со правосмукалка, и мислам дека ќе го завршам денеска...

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„А што ако те изгубам и тебе?,“ ме праша.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сметаме дека ќе биде интересно за вашите читатели ако им ги соопштиме имињата на оние бугарски претставители кои по 450 години на 15 март 1871 г. се собраа во престолнината на некогашната византиска слава и величие за братски да се посоветуваат како да си ја уредат својата црква на која до пред десетина години ѝ се закануваше опасност да стане плен на фанариотите; таа и денес од нив страда насекаде во несреќна Македонија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Братучедите се свртеа кон војниците, ги погледнаа и сфатија дека ќе мораат да продолжат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Го спуштам погледот и гледам дека прачките што ги донесе од кај мајка му покојна и ги боцна надевајќи се дека ќе пуштат ластари и ќе направат сенка, запупиле.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Вечерта решив да ја потсетам мајка ми за романот што ми вети дека ќе го пишува.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас те молам попушти, оти самата чу со ушите твои кога кажа, дека ќе ја попрска куќава со гасие и ќе ја запали сосе нас.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Возбудата растеше во мене! Како никогаш досега, сега бев посигурна дека ќе тргнам, ќе се насочам кон минатото, истражувајќи што е тоа што ги величеа моите предци.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Толку е црвено што се чини дека ќе препукне, а румената и парталава замаглина де пожолтува, де руменее и побледува, а потоа се втопува во мракот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Така Крсте ја ублажуваше својата болка и се тешеше дека ќе биде разбран и од Нешка и од Стојана, а најмногу од тета му Доста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А, кога тој прифаќа, ние знаеме дека ќе ни раскажува за детето Тонко кое било сиромашно и такви некои нешта, што сме ги чуле многу пати.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Секој сака да го има во логорот, да го гали по главата и вратот, а му пика коска в уста, да му фрла дрвце низ шумата надевајќи се дека ќе скорне зајак.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Им рекоа дека ќе има голем бој и од него ние ќе ве спасиме во Албанија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Така, Ракот возбудено ми раскажа за неговиот нов модел и јас му ветив дека ќе поминам да го видам.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Наставникот по фискултура објави дека ќе има натпревари.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не си го бутај носот во таа манџа. Margina #21 [1995] | okno.mk 137

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

-Добро си забележал, мајка ти беше многу изморена - додаде малку подоцна откако ја погледна во очите што јас за жал не и ги бев затворил.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој не рекол дека ќе биде лесно, проклето тешко е!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Јас се исплашив дека ќе се сврти да ми ја лапне ногата или нешто да ми направи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Еден ден во октомври рече дека ќе одиш со пријатели да ловите риба на Дојранско Езеро.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сметам дека ќе умеам да ја сместам мајка ми во таа празнина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас многу сакав да можам да се решам да го прашам дедо Стефан да ми раскаже како го изгубиле неговите кога со тапијата бегале од Турците, ама ми беше страв: се плашев дека ќе ми свика како што имаше обичај.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Далтон вели дека ќе застрела крава.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дали можеш да се појавиш пред пламенот на љубовта без страв дека ќе бидеш фатена од пламените јазици?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Да не може да се лета со оној што моите го донесоа од Индија? - прашав со надеж дека ќе добијам потврден одговор.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас повеќе пати ја навестував можноста дека ќе дојде време кога Комитетот со својата работа, којашто наполно ќе одговара на чувствата на сите тукашни христијани, ќе ги добие нивните симпатии и ќе стане господар на ситуација...163

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога не ти се обраќа, најдобри резултати дава: во него да растриеш една лута, со надеж дека ќе му го загрееш и желудникот (а може и срцето), па ќе трча и ќе те довикува по име, ако за ништо друго, тогаш барем за тоалетната што се потрошила во тоалетот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бев свесен дека е посилен од мене, ама тој час ми дојде некаква чудна сила и сигурност дека ќе го победам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пред да и каже дека ќе се жени, нејзиниот поранешен маж, уште еднаш разговарал со неа, молејќи ја да попушти.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Веројатно сте разбрале дека ќе нѐ креваат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Единствено употребливи беа предметите што ги произведуваа работниците без да знае шефот, тогаш кога се знаеше дека ќе отсуствува неколку дни: столчиња за нозе или украсени сандачиња, сигурни и едноставни; дури и правнуците ќе јаваат на нив или во нив ќе ги чуваат своите дреболии; корисни сталажи за облека на кои ќе стојат кошулите на многу генерации.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

СИМОН: Дека ќе седнам до Вас и дека ќе пиеме вотка.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Со Катерина бевме втасани негде кон крајот на пораката Високиот глас на младите, всушност веќе навлегувавме во оној дел од написот во кој се спомнуваа и резултатите од зафатите на младите, и на нивните големи и високи цели со кои се ветуваа и големи преселби на сезоните, кога Катерина сосема неочекувано ги крена рацете од машината и ги пренесе на моето теме; постапуваше како да зема во рацете посакуван предмет но тоа го стори многу внимателно и со двете раце, како да се плаши дека ќе му ја повреди убавината и скапоценоста на предметот што го зема, ме сврти кон себеси и ми се загледа во очите: - Ете, тоа се вистинските зборови!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми се чини дека ќе биде интересен.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

„Кога оној вториот, со помош на куклата ќе излезе во надворешниот свет, човекот само одеднаш ќе забележи дека настапил моментот кога куклата зборува без било чија помош... dummy, со други зборови оној што го примопредава животот, станува самостоен и способен да дејствува без нечија помош. што мислиш дека ќе направи?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ми вети дека ќе направи „private investigation“ и веднаш ќе ми јави за резултатите.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Се разбира побратиме дека ќе ги прифатиме, - одговори Татко.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Рече дека ќе најде добар доктор, и медицинска сестра која ќе се грижи за мене сѐ додека ми е потребна помош.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа, верувајќи дека ќе го сети најсилно неговото присуство, во време кога си го чувствувала крајот на животот, запирала на страниците со дамки пепел, со тие ознаки на Татковото присуство, надевајќи се на скората средба.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Босанката Анѓа, која во Париз дошла од Белград, каде што работела кај една учителка како домашна помошничка и таму се омажила, дошла овде пред шест години со своето осумгодишно дете, со надеж дека ќе си создаде подобар живот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ми рече вака: „Доаѓам, брзо? Па, околу 45 минути, саат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дури и стручњаците сакаа да разговараат со него, го сметаа за иницијатор, за интелигентен, за исклучително симпатичен, сѐ додека не ги отрезнеше шокот по неговата операција за олеснување на ќесето, зашто тој не пустошеше само кај роднините, туку своите подмолни замки ги поставуваше секаде каде што му се чинеше дека ќе има полза од тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Морам да барам сол. Ама не верувам дека ќе најдам - одговори Трајче. - Сол никаде нема.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Сфатив дека моите пристигнале до бригадата, но не знаев дали ќе ги стигнам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Им реков дека ќе интервјуирам некој шизофрен ако можат да ми најдат некој што не бил под медикаменти.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Онисифор Проказник ја гребеше со нокти брадата. „Да појдам и да пијам со нив? Не верувам дека ќе ме пречекаат со раширени раце.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И на сите во одајата им стана јасно дека ќе го мрсат ортомчето, било јавно како Алекса, било тајно како Дончета, та еден ден излезе еден млад човек висок, со руса убава брадичка, пред сите со еден предлог: — Ќе нѐ каснат агите што ќе нѐ каснат; таа се виде, луѓе, ами ајде да побараме некое чаре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вечерта седев кај тројцата весели студенти и се колнев со насолзени очи дека ќе се одмаздам - почекај, Бато.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кога ќе му раскаже дека ќе ѝ го одземат детето заради тоа што не е вработена, што нема средства за живот, можеби ќе ѝ се смилува. Нејзиното единствено дете.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тие се насмевнаа кога им реков дека нивните ќесички со лаванда ќе патуваат во Македонија и дека ќе бидат миризлива придружба на две дела од меѓународно право.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Си реков дека ќе земам автобус.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сега не верувам дека ќе нѐ стрелаат, вели Лазор Рогожаров и си ја чеша истрижената глава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- И јас се плашев кога Хелвиг ми рече дека ќе живееме некое време кај нив. Дома. Но, тој така реши.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но да не ја разберат криво селаните, дека тој е поголем од него, го остави Толета да продолжи, та дури на крајот и тој ги потврди Толевите зборови, дека ќе треба да се вооружуваат. Co тоа се сврши таа конференција и Толе ги пушти селаните да си одат по дома.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го слушав Бак како одвреме- навреме „човечки воздивнува”и од што му бев лута, не сакав ни да го погледнам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Арафатовата легенда дека ќе живее вечно и дека еден ден сите бегалци ќе н врати во слободна Палестина во нашата свест ќе стаса до метафизички граници.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сосема е јасно дека Твојот текст за Елен Лејбовиц и не можел да се опредмети, да се запише, поинаку освен како епистоларен роман: сосема старовремски и (оттука) зачуден книжевен жанр со кој, сигурна сум, не си дури ни помислувал дека ќе се плеткаш.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Точно е дека пред три месеци, можеби и повеќе, си ветив дека ќе водам љубов поредовно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Беше грешка што се вселивме со мајка му на Дино.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога спомна за заминување, тогаш се свестив. Рече дека ќе се спреми и, штом ќе биде готова, сака да замине.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се надевавме дека ќе ги презентираме во ист град истовремено.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Беа убедени дека ќе тргнат на простор уништен од силните авионски бомбардирања, артилериската подготовка и поддршката на тенковите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

– Мислам дека ќе нема потреба да те потсетувам - ме предупреди тој.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пискулиев никогаш во животот и не помислувал дека ќе се најде во ваков капан, зашто тој имаше основа да го смета ова место не за мирни граѓани што си ја гледаат работата и единствената грижа им е да си минат незабележано и никого да не настапат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Ова е кацеларијата на другарот директор - ме сепнува гласот на човекот што ме спроведува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И од тетка ми Ане, таа секогаш знае да ме утеши.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога таа повторно се врати надевајќи се дека ќе ја прифати, тој повторно избега.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ти ветувам, еве без никакви условувања, дека ќе ти одговорам со Да! Зар не е така полесно?“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Керам, бегу. Пушти ја. Таа е нема.“ Залипа и повтори: „Таа е нема.“ Не-ма!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само еден член од групата, капетанот Џорџ Мусулин, инсистирал да биде спуштен кај Михаиловиќ, а тоа и го реализирал во октомври 1943 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но со некои од работниците таму збораме македонски и неколку пати ни доаѓаше полиција, ни се заканваја дека ќе не затвораат сите по ред.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа знаеше дека ќе бидат нејзини гости.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, тоа не беше најстрашното: најстрашно беше тоа што ние живеевме во еден сосема реален и стварен свет, светот на Партијата; ги делевме нејзините ставови за светот и животот, а Јан Лудвик дојде од некаде, упадна во тој свет и сериозно ги разниша нашите убедувања; тој, со други зборови, сериозно се закани дека ќе го уништи тој свет, дека ќе го дупне, како меур од сапуница, и ние ќе останеме – надвор од него, во некаков безвоздушен простор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мислеше дека во овој град ќе дојде и до својата конечна пресметка со историјата, верувајќи дека ќе ги открие помирувачките кодови на исчезнатите империи, останати во луѓето, најмногу преку инерциите на идеологиите и на религиите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Слушајќи ги овие зборови, во мислите на Цветана Горски му придојде омилената изрека на Игора Лозински, дека човекот ќе загосподари со природата, дека ќе ја дополни, само ако умее и да ѝ се потчини...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И кога во еден период Татко конечно согледа дека ќе мора да ја одложи за други времиња работата врз својот проект на животот, пишувањето на книгата Историјата на Балканот Балканот низ падовите на империите, реши да изврши нова значајна реформа во својата библиотека, да го промени распоредот на читањето на книгите, во потрага по нови идеи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се освести дури предвечер, со тапа болка во целото тело, капнат, жеден; ги отвори очите во очекување дека ќе го види пред себе оној гол камен и се изненади.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Секако, се потрудив да го утешам дека ќе направам сè барем на Нова Година да бидеме заедно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Изгледа дека ќе можат да се поврзат за подолго. Можеби засекогаш.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ете, од приказните на татко научив, ако во некоја работа не си сигурен дека ќе си маж и ќе издржиш машки, најди си нешто што ќе ти ја олесни.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Неколку века подоцна, Аретаеус од Кападокија, во делото „За причините и знаците на болестите“ вели: „Пациентот може да замислува дека има земено друга форма од својата, некој верува дека е врапче, петел, или земјена ваза; друг дека е Бог, оратор или актер кој го држи жезлото на светот; некои плачат како новороденчиња и бараат да бидат држени в раце, или веруваат дека се зрно синап и постојано треперат од страв дека ќе бидат изедени од кокошка.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите се исплашивме, мислевме дека ќе умрат од студеното.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

А тоа, на кутрата, не требаше за друго, туку да знае дека ќе се врати!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Не брзај со осудата за мене, пред да чуеш сѐ, зашто знам дека ќе ме осудуваш најстрого, како што се осудува жена што си го предава мажот“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сега Веле сам ги мереше и ги разгледуваше полека, како што го правеше тоа и башмајсторот, без да се плаши дека ќе му свика некој или дека ќе сретне злобен и завидлив поглед на мајсторите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Партизаните им го одзедоа оружјето на Бугарите за да опремат една нова бригада и се надеваме дека ќе успееме да формираме позиција со оваа и со 10. бригада пред непријателот да стекне поголема предност.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во тоа време ги поставил основите на рускиот реализам од XIX век со своето ремек-дело, романот Мртви души (1842), сатира за ропството и за бирократските нееднаквости, со којашто се надевал дека ќе ги казни злоделата и ќе им ги отвори очите на своите сограѓани низ смеа, како и со расказот Шинел (1842).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во устата држи џоинт, лежејќи свиткан на страна позади во комбето на еден гребен над реката Снејк каде што тие сега живеат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега, бидејќи имавме технологија, сфатив дека ќе ни бидат потребни многу дијалози.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога ќе се појавите на прагот на куќата на некој англиски благородник мошне веројатно е дека слугата ќе ви каже, Почитуваната Госпоѓа се извинува, таа не е дома и ќе морате да чекате да добиете една убава картичка Г-дин и Г-ѓа John Miller дома во Сабота, 5-ти Ноември од 16 часот - не сте повикани лично - кажано ви е дека г-дин и г-ѓа Милер ќе бидат дома и дека ќе очекуваат (можеби со задоволство) да ве видат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Ќе видите дека ќе не послуша, таа се би направила за нас.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Но конзулот се надевал дека ќе има парада и рекол оти ќе му претставува задоволство лицето Џ да се најде во ложата со конзулот од каде што би имало добар поглед кога ќе поминува Хитлер.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

34. Барај поради уживање во потрагата, а не поради наоѓањето...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Каде е Луција“, прашував. „Луција замина; рече дека ќе оди кај тетка ѝ во Велес, и дека таму ќе преспие, оти тетка ѝ ја очекувала на гости.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еднаш ѝ реков дека ќе почнам и јас да пушам и да се дрогирам ако не ме послуша, но ни тоа не помогна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Шалтерите кога работат работат до десет, а јас, под претпоставка дека ќе имам среќа да работат, пресметав дека ми остануваат два-три сати за убивање.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но на училиште не отидов и не очекувајќи дека ќе доживеам нова непријатност.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Таа знае дека ќе го има.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

ТРЕТАТА ЖЕНА: Кој ти рекол дека ќе се закалуѓерам?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Едниот сакал да го надживее противникот, другиот исто така мислел дека ќе се исправи над својата жртва и ќе појде на некој поток да си ја лекува раната со сончеви зраци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А таму, се надевав дека ќе му најдеа лек...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Чудовиштето е само обичен механизам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На самиот крај од 64. го направивме Харлот, и нашиот прв звучен филм - Empire, осумчасовната снимка на Empire State Building; тоа беше нашиот прв звучен филм без тон.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Гледајќи ги татковите книги во нивниот наследен, само на места изневерен распоред, согледуваше дека го беше проширил нивното простирање до предели и народи, низ проверени, доживеани значења во животот, до кои бездруго сонуваше дека ќе го одведат книгите, верувајќи дека тие ја содржат вистинската надеж.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но требаше да ги теши! да им ласка!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нека видат и осетат дека султанот повела овдека, а не некакви Толе Пашовци, војводи и комити. Со тие зборови се збогува Бахтијар и си отиде во Битола да ја проведе зимата, заплашувајќи ги бимбашиите дека ќе ги посети да се убеди дали оваа негова наредба ќе биде исполнета или не, што и го направи баш сред зимата, околу свети Атанас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ако ме поддржиш, мислам дека ќе успеам...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Била бремена кога таа и сопругот добиле известување дека ќе бидат транспортирани.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Навистина, тој му се радуваше на топлиот ветер и на пролетта, но сега беше тажен зашто знаеше дека ќе се вратат ластовиците.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Го прашав каде ќе одиме; тој рече дека ќе ме води на едно место.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Леле, смешки! – викна Борче.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Но зошто ја бараш од мене?“ „Челник си, реков. Се заколна дека ќе се грижиш за нас. Стани и најди го крадецот.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На вдовиците и разжалените мајки и сестри што во преѕвездената ноќ можеле да се крстат приврженички на спомени и на сеништа или очајнички без радост или надеж или вера во иднината, им се придружиле со свои тагопојки и оние што клекнувале пред своите престарени мажи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаев дека ќе дојдеш уште ноќва. Ја замолив да замине. Да не ни пречи.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Им викнав, иако не бев сигурен дека ќе ме чујат: - Збогум, Ќе ви пишам...

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Паѓав, но, на моменти ми се враќаше самодовербата и бев сигурна дека сум на правиот пат, дека тоа што го имам напишано е добро. И дека ќе успеам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Или и неговиот збор доволно не тежел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Паулина остана да стои покрај ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаш право кога велиш дека еден таков поправеден свет им се укажувал пред очите на оние што биле спремни да ѝ се спротивстават дури и на смртта.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Си ја зацртав триесеттата година од животот како апсолутен краен рок за објавување на мојата прва книга. 48 Margina #21 [1995] | okno.mk Но знаев дека ќе ми е потребна голема среќа и секојдневна тешка и забрзана работа, ако останам на тоа да кажам нешто.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Колку и да навикнуваше на новиот ред на живеење, колку и да се помируваше со реалноста на еден друг начин на живот, колку и да беше Мајка внимателна, тој не можеше да ја прикрие тивката меланхолија што го обземаше кога ќе останеше долго време загледан во течењето на реката, свесен дека никогаш повеќе нема да ја има илузијата дека ќе замине, некаде далеку, кон Цариград, или кон Америка...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ако е тоа итрината што Милер мислел дека ќе запали или дека ќе биде романтичeн мамец, бргу се разочарал.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Катерина сигурно ќе прифати една таква прошетка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислам дека тој веруваше оти ако зацапа во матната река на вистината дека ќе мора да се симне од својот коњ, дека ќе престане да го јава по оние далечини и пространства од кои ретко се враќаше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се разбира, се разбира, корнењето нокти не беше само нивна специјалност, се согласи Грофот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кире наведна глава, долго се загледа во тревата, си го подигна чорапот и, држејќи се за коленото, замолча.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Откога Бојана го доби писмото, во кое Крстан ѝ пишуваше дека ќе се врати, таа не можеше да се успокои.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А нешто во него зборуваше дека ќе дојдат и беше решен да ги чека.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Брезничани, уште никој не осмелувајќи се да седне на зелениот пластичен стол, почнаа да очајуваат, па мораа секоја вечер да измислуваат нова надеж дека ќе им се врати Брчалото.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И најважното - работници, дека ќе се ангажира цела една мала бригада. Требаше, значи, да се почека крајот на зимата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, кој би ја открил таа средна состојба?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пол Меккартни?! Зар некогаш можев да помислам дека ќе го видам во живо на само дваесетина метри од мене.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ние твои луѓе сме, царцки луѓе, да не чиниш кабул да пострадаме“. Co тоа му даде да разбере на бегот дека ќе му даде десет лири да не го задева него и неговите домашни.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А ме лажат дека ќе ми донесат вештачка нога од Русија...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Влегувајќи во секој нов круг бев убеден дека ќе стокмам повеќе од Љупчо, но или „горев“ или тој победуваше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го охрабрил со зборовите дека ќе работи и ќе живее како и досега.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Па и Рада со сигурност не му вети дека ќе дојде!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нивниот пријател со псевдоним Козаков ветил дека ќе ги снабди со динамит, но за тоа требало да се оди дури до Батум.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И покрај набележаните солуции, експертите на крајот заклучиле дека "балканската ситуација вклучува и такви непредвидливи фактори... така што е можно и друго практично решение, кое во моментов не може да се предвиди".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Кај Томо очајот растеше од ден на ден. Секој втор ден доаѓаше дома со надеж дека ќе ја сретне Рада, или ако ништо друго очекуваше абер од Душка која ќе го израдува со нова вест.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Гледам едно време, штотуку помислив дека ќе почнам да плачам од студ, дојде мајка ми, ми ја врза шамијата преку глава и со две други шамии мии ги завитка рацете соо кои го држев знамето.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Некоја надеж дека ќе поживее и ќе се исправи од јагнешки кожи крај огниште да се одмаздува со нова крв во жилите го движела висок и со прерано изгорен тил од сонце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рекоа дека ќе бараат војводи, ама не им беше до војводите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пандо седна и се загледа во лицето на Кире.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Неговите другари не можат да дознаат ништо за него, и се колнат дека ќе го одмаздат.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Животниот век на моите планови се смалуваше толку брзо што на крајот тие се претворија во кратки, мимолетни мисли што не можев дури и никому да му ги објаснам, затоа што не ми беа јасни ни мене.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На шега велам дека ќе го убијам секој што нема да аплаудира и на кого нема да му се допадне претставата.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Јас таму во очај појдов и не ќе беше право да мислам дека ќе има нешто уште полошо и пострашно што би требало да очекувам. Не ќе беше право.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Со гневен шепот ми рече дека ќе ме убие поради тоа што го правам. Ги разбрав тие зборови.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Лежи мирно. Стегни ги забите - и велам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На амбициозното писмо, на кое Михаил се надеваше дека со сигурност ќе добие потврден одговор, наместо тоа доби едно цело досие со лекарски наоди од здравствената состојба на шимпанзото, што во терминологијата на Тајсон, беше knock down за сите негови надежи дека ќе може да го врати назад.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тој што умее да лета, умее уште многу други нешта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Aми доаѓаа од куќа в куќа, не викаа на собири тие од НОФТ-а и од АФЖ-ето и ни велеа дека ќе почнат големи борби, дека местото ќе гори, велеа, водите од реките и бунарите, велеа, ќе испарат од многу оган, а небото ќе го покријат ароплани кои ќе фрлаат бумби и жив оган, такашто се ќе изгори... велеа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

ИВАН: Крстју просто ми рече дека Младичот не може да се качи на попладневниот воз и дека ќе тргнел со вечерниот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За миг изгледаше дека ќе падне тепачка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Мортенија е измислена во прикаска за мали деца, - реков, со надеж дека ќе се извлечам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ми рече дека ќе оди да го побара отец Симеон. И поверував.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не! Не дека ќе пукнам!... Не се пукнува!... Ех!... Како да пукнам! Да нема ни гледање, ни разделба!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

- Ти, неранимајко, ти непослушко, знаеш ли дека ќе те натепам толку убаво што ќе запомниш?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Доста досаѓаш, досадна една! Ме мрзи сега да одам по наполитанки!“ - ѝ рече Ѕ на цимерката, која со лутење излета низ вратата велејќи дека ќе си купи сама.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Салото под елекот закитен со тежок сребрен синџир му се бранувало од задоволство додека ја гледал толпата обземена од тапа љубопитност, пред секакво чудо и сите што му биле и што ветувале дека ќе му станат купувачи на басма, шајак и јамболии можеле да се восхитуваат и да му се чудат - коњот пиел вино од поило и по команда се исправил на задните нозе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Вети ми дека ќе лежиш половина час мирна“, рече. „Тоа е глупост, Јан Лудвик“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, во меѓувреме тужениот QBE доброволно му исплаќа средства за ПИО, по што тој ја повлекува тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Знаев дека ќе треба долго да се пешачи, па сепак се решив на тоа, зашто до тргнувањето на возот имаше уште неколку час.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Никогаш не помислив дека ќе минеш низ неволјите за да дојаваш дури до еден ваков стар, запустен ранч. Но, бескрајно си добредојден.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога Ѓурчин ми соопшти дека ќе сум морал да ја напуштам фотелјата и да се повлечам во предвремена пензија јас и нему му реков дека тоа е можеби најдоброто решение.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Очигледно беше дека ќе мора да продолжи да се распрашува, да ја остави можноста за потрага по Едо Бранов од Сан Диего на можна случајност.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се зборува дека ќе ја уриваат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Стоев така замислен на брегот, размислувајќи за новите предизвици на денот, со мисла нишана од сините бранови, го заушив познатиот глас на градинарот Раиз: - Знаев дека ќе ве сретнам на брегот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Знаев, заофкала жената. - Знаев дека ќе му ископате гроб, проклети да сте.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе се кладам во милион дека ќе биде поголем бест-селер од Џеки Колинс! (Кон Кени) Кени, Тики сигурно некаде има вазелин!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дали, можеби, татко ми така сакаше, сметајќи дека ќе биде подобро, заради нас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Зошто се случува сето тоа со толкава брзина, прекутрупа: таа да замине на една страна, а ти да одлучиш да заминеш на друга?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Без патерици или бастун не можеше да отиде до колата. Ѝ се јави на секретарката и рече дека ќе биде на пат неколку дена, можеби и цела седмица.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Луѓето во Париз, оние обичните, со кои тука се среќавав, беа окупирани од мислата дека ќе има мир во Виетнам...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Паркетот во салата светеше како тинејџер кој претерал со гелот во петок навечер, и Александар го јадеше јанѕа дека ќе се лизне на измазнетите штички.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

А оттаму, од боиштата само потајно се надеваат дека ќе стигне добра вест, но таа е обвиткана во трепет, во страв, во бледа надеж, во долги ноќни молитви...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Секогаш ни велеше дека ќе умре.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ангел-џин, сенката негова покривала половина море со главурдести риби во чие грло можело да легне манастирско кубе!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И потоа, јас сум скромна, не сум дигната, ама ај дојдете кажете ми за друга на која ѝ се случило истово, друга што патува во Унгарија сред Одеон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Земанек сонуваше дека еден ден ќе се збогати, дека ќе добие многу пари на некоја игра на среќа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сака да пишува есеи. Филип најави дека ќе студира право.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Рада сето тоа го слушаше, но, тоа не значеше дека ќе послуша да игра по таа музика.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ајша излезе, а кадијата пак се навали на миндерлакот и длабоко се замисли, па почна да си зборува за себе. – Реков дека ќе ги фатам и ќе ги погубам татко и, мајка и, брат ѝ.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Се разбира, - одговорив решително, ама не бев сосем сигурен дека ќе бидам толку храбар колку што се правев дека сум.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

ЉУБА: Сега веднаш ќе ѝ кажам. (Излегува.) МЕШАЕВ ВТОРИ: И бидејќи му напишав дека ќе допатувам со вечерниот брз воз, од неговиот одговор заклучив, дека приемот кај госпоѓа Опојашина е вечерва.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Вниманието, за миг, му го одзеде јато бели галеби кои слетуваа крај реката продолжувајќи го потоа летот кон ѕидините на тврдината. Lетот на галебите, во мислите, го водеше кон југ, му ја оживуваше надежта дека ќе биде можно, еден ден, да го следи новиот крак на патот на јагулите, кон морето и кон океанот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

МЛАДИЧОТ: Верувате ли дека ќе биде можно да го видам?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во мојот глас има страдање, неможам да заминам, сакам да знам дека ќе бидеш тука за мене кога ќе се вратам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Траеше 10 или 20 секунди, а јас мислев дека ќе умрам и дека никому не му е грижа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многупати, потајно се надеваше дека ќе се јави потреба Хелвиг повторно да отпатува во друга држава по работа. Како порано.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Лазо вошливиот му се пофали дека ќе го убие и тој од страв избега.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Еднаш тоа беше ефтин полициски доушник кој веднаш ја покажуваше вистинската карта, а другпат, ќе им се придружи некој натрапник, верувајќи дека ќе извлече некоја пара од наивните старци, макар што тие не играа за никаква парична добивка.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не беше сигурен што ќе направи ако од него побараат да пука, оти никогаш пред оваа недела не размислувал дека ќе се најде во ситуација да решава за животот или за смртта на некој човек...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш рече: - Пишува дека ќе ми плати карта за авион и дека ќе испрати и други пари за по патот и за таму.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога завршија моите болувања, и мама престана да ми повторува дека ќе било подобро да не ме родела.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бароните не се наклонети кон читање на вакви бесмислици, а работниците немаат време, па затоа знам дека ти мора да си трубадур и дека ќе можеш да го разбереш Сем Галовеј.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Поаѓајќи од една Блохова определба дека „Суштественото во човекот ... е во надежта дека ќе успее“ тој го извлекува заклучокот: „Ако човекот е таков, тогаш тој е и суштество на идеологијата“, и „Идеологијата како еден корпус на идеи врзан со еден (најчесто нов) свет, со ново општествено битие (Sosein), како трансцендирање на постоечкото (Dasein) сè уште ќе биде составен дел на човечкиот живот кој ќе се обидува да ја формулира надежта, да ги определи новите граници, да го организира пречекорувањето... “.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И не оди народот кај власта, ами тука, тука во црквата доаѓа и се молат луѓето, та се надеваат дека ќе бидат услишени молитвите топли, тагите потајни, болките големи и присакувањата мали...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

За да ѝ се задржи бројот девет, ќе мора тоа да го стори.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Убеден сум дека целосно ќе соработувате".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- Да донесам нешто - крпи, такви работи, - пропелтечив, но тетка ми немаше време да биде учтива со мене и да ми одговори, туку продолжи со работата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се обидуваше, вака скршен и престарен, дека ќе може да печали за двајца.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Духот наеднаш се губи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, по тактот на таа музика играа двојки, играа до бесвест, правејќи чудни движења кои прилегаа на тие од сечачите на дрво кои, предизвикувани од грамафонските стереозвуци, некогаш беа толку засилени што изгледаше дека ќе го разнесат на парчиња сиот клуб.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Или да подразмислиме малку за некој геј- маж што вака му вели на друг: „Еј, стварно треба да го знаеш филмов ако сакаш да бидеш геј“, или „Не ми се верува дека не си чул за креаторов: чекај, да ти покажам колку страва работи, знам дека ќе шекнеш!“

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Една недела подоцна на вратата се појави полицаец со вест дека е пронајдена само каросеријата на автомобилот на една споредна улица во Кадиза, двесте километри од местото на коешто го оставила Марија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше тоа наредникот Десимир Пенезиќ, наочит и единствен тој од сите други војници неупреклив со жителите на Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Кога реков да им се служи алкохол само на посетителите, не претпоставував дека ќе пијат повеќе отколку што би пиеле лудите, доколку им беше дозволено!,“ рече доктор Гете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога видоа дека Илчо секој момент ќе заплаче и баба му и татко му почнаа да го тешат и да му ветуваат дека ќе му купат друга санка, уште утре.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Вети дека ќе разговара со иследникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа ги убиваше еден по еден, ги денеше на конец, како и се сакаше, а овие само генерално ја заплашуваа. Ѝ се закануваа дека ќе ја отпишат од нивниот ред.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Толе пак се замисли, и по малку молчење пламна: — Ама кажи, Трајко, направо шо сакаш од мене?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја оставивме Маци да си го дојаде ручекот, а јас како добра снаа сфатив дека ќе бидам таа што ќе треба да ја раскрева масата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Некои од нив, кои не можеа да ја прифатат реалноста, завршија по островите, затворите и во излолација.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Било тешко, се жалеше Амер, но додаваше дека ќе издржи само да може да работи постојано, преку цела година.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кој од колибарите помислувал дека пред нивните колиби ќе застане автомобил, и кој се надевал дека ќе дојде и такво време, од дома да им испраќаат леб со автомобил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јас му верував на Рајнер дека ќе се врати, но стравував дека очајот може да го фрли во непостоење од кое не ќе може да го исполни ветувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

О, јас најдобро знам колку сеќавањата умеат да не измамат! ) Тоа утро покрај Пребег ме заскокотка отвореноста со која Иван застапуваше некои од своите сознанија и претпоставки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зигмунд ѝ рече дека ќе ја чекаме во точно определено време пред саат кулата на плоштадот Сан Марко.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како тогашен новобогаташ, Прокопија си го складираше првобитниот капитал грижливо и себично, но со јасна идеја дека ќе им послужи на синовите да идев натамо.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И притоа уште додадов: "Знаеш, другар, повеќе и не сум сигурен што ми мели воденичкиот камен".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само што тие звуци ќе бидат неподносливи тишини, тие зборови ќе бедат крвави дождови, а тие погледи сиви сенки, рушевини, висечки градини во кои верував дека ќе го живеам сонот, а сега гнијам, умирам, немоќна пред стравот да признаам дека тој сон беше страст, импулс, желба, глад за моќ, но не и судбина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Таа му даде можност да се помисли дека ќе разбере нешто за саканата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Братучедите на тоа се погледнаа под веѓи и рекоа дека ќе земат сува храна.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Движењето почна, а јас мртва гладна, па уште и сирењето не можам да го пробам, чекав да се стемни па тогаш да почнам да јадам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Машкото натпреварување обично е поучна глетка и треба да се очекува дека ќе предизвика уважителен поглед кај гледачите, додека глетката на женски натпревар, на жени заденати в бoj... е тоа, барем во очите на гледачите мажи, некако несреќно се преиначува во приказ на нешто недолично, абјектно и неугледно, на нешто што е непријатно блиску до женско борење в кал.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Приказна како приказна, ја сервираа на јавноста на фонот на посмртните маршови и закани дека ќе стрелаат прецизно таму каде што најмногу ќе ја заболи државата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога понекогаш ги рапрашував за смртта и умирањето, ми објаснуваа дека умираат луѓето што се многу болни, или многу стари, а дедо беше сосем здрав и изгледаше, како што велеше тато, дека ќе живее уште најмалку дваесет години.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На татко ѝ Бугарите му вршеле притисок, па тој во весник изјавил дека ќе биде награден тој што ќе ја фати или убие неговата ќерка.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Обајцата, во градот низ кој минуваше големата река, беа дојдени со надеж дека ќе заминат, но и предводени од идејата да ги расчистат своите сметки со историјата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ти реков дека ќе те откачи откако ќе те изгустира...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рече дека ќе раскаже за себе мал настан.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Но иако доаѓаше од моите длабочини тоа беше твојот глас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По убиството во село Бач (Битолско) на Мицко - претседатело на општината кај нас се знае следново: жена му на Мицко го видела наредникот кој го извикал ноќта од дома.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од тој ден уште повеќе се немтуросал, се замислил, и тој како и Селџик-бег бил смирен објаснувач на Коранот: Алах нѐ создал сите, само тој може да нѐ успокои.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Речи дека ќе се потурчиш и ќе дојдеш на конакот мој, сега ќе пуштам него да одит дома.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се надевам дека ќе заборавите на малата непријатност – рече Ц со извинувачки тон.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

На моменти тие се собираат толку многу што ти се чини дека ќе се судрат, дека по овој воден пат се влечат многу повеќе бродови отколку автомобили по нашите патишта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Знаеше дека веќе се гледаат себе си како го совладуваат длабокиот снег, а знаеше дека ќе биде најдобро кога би ги држало тоа до вечер, сѐ додека не стасаат во селото. Го ценеше тоа чувство во нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секој ќе треба да се заколне дека ќе се придржува кон сите точки што тој ги предвидува.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од овој одговор на татко ми не разбрав ништо повеќе и ми беше јасно дека ќе морам утре да го дочекам повторното доаѓање на тетка Рајна и неа да ја распрашам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

— Евет, муљазим ефенди (Разбирам, господине потпоручниче.) — одговори војникот и излезе низ порта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чичко ми Косров, кој беше во салонот, се разлути и викна: „Човече, тивко.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веднаш ми беше јасно дека ќе седнам до него: Еве, миличок, да го земеме за пример канаринецот на мојот комшија од петтиот кат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Го прашав да ми објасни како се прави тоа, но тој ми рече дека е навистина опасно и дека ќе ми каже само еден дел од сето тоа, бидејќи ако згрешам, ќе завршам како него“. „Па, кој дел ти го кажа?“

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На повикот од Мишел да излезат оттука, бидејќи неговиот дом не бил “засолниште на бунтовници“, бегалците откажале, свесни дека ќе бидат фатени и мачени.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

А што ли си мислевте предци наши Дека сите ќе станете коџобаши? Дека ќе жнеете тоа што сеете?

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ви веќавам дека ќе го сторам дури и она што не ми е по силите за да ја овозможам средбата со Ѓорчета.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Колку и да сум претпазлив, низ буквите и редовите се исцртуваат патиштата и станиците, и јас потоа одам по нив и запирам, го чекам автобусот во кој е веќе речено дека ќе се качам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Толе вети дека ќе се држи како вистински проповедник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повеќето општества во светот поседуваат некој метод со кој луѓето го доживуваат животот низ драстично различни реалности во различни времиња, низ различни ритуали и слични работи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ако Ана се симне на Монпарнас-Бјенвени моите шанси се минимални; како да не се сетам на Паула (Офелија) таму кадешто можната четворократна врска го истенчува секое предвидување; меѓутоа, оној ден со Паула (Офелија) бесмислено бев уверен дека ќе се поклопиме, до последниот момент одев на три метри од таа бавна и плавокоса жена облечена како во суво лисје, па затоа нејзиното вртење надесно ме плесна по лицето како камшик.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Воздивна, повика. како да следи друг во својата кожа очекуваше дека ќе ревне.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во меѓувреме пушат тревки преку мобилки јавуваат дека ќе задоцнат на договореното место.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога врвев над амбарите, под душемето, се ежев сиот зашто кога сакаа да нѐ смират, старите ни велеа дека ќе нѐ фрлат во амбарите, во кои живеат и се кријат големи, троглави змии што ќе нè проголтаат на трепнеж.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш знаеше, само навечер, кога свеста ќе му се замрачеше од селската црешова ракија, дека ќе стане она што мора да стане.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Татко велеше дека ќе мине и ова „кинеско чудо“. Арно ама, не минуваше.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Одненадеж, Тејлор скокна врз него. („Имав впечаток дека скокам на челична статуа. Толку беше јак“, ми рече подоцна Тејлор).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Камилски губеше трпение дека ќе може да стигне да ги опфати сите заемки за кои се ангажира да ги набележи на следната средба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Последното твое доаѓање тука беше на почетокот на есента, без да помислиш дека ќе биде последно.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Христина го замоли да ги остави да свртат едно кругче до офицерскиот дом, дека ќе се вратат кај него, па можи заедно да продолжат до кај стрико.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Не верувам дека ќе можете да ги разберете! – реков тивко!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Знаев дека ќе ми послужи“, си се пофалил Темелко.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Скитнику еден бесрамен!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Британските претставници во Каиро имале разговор со одговорните на ОСС и можеле да заклучат дека Дикинсон "е многу пријатна и кооперативна личност и се убедени дека ќе нема никакви проблеми меѓу него и Вас во однос на политичките одлуки.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Додека Бугарија за своето пристапување за возврат ја добила Добруџа и ветување за Македонија, Кралството Југославија останало со надеж дека ќе го добие Солун.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ти си го избрал најдобриот пат, драг мој брате: веруваш дека ќе продолжиш да живееш преку своите дела.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„О, Даниел, многу сум среќна. Одвај чекам бебето да дојде и да го видам. Знаеш дека ќе биде машко.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јас лежам близу до него со раката преку него, надевајќи се, надевајќи се дека ќе ми се сврти.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој самиот вели: „Поставувајќи си за цел да се најдам во Англија, сметав дека ќе попаднам не во некое непознато продолжение на младоста, туку назад, во колоритното детство, на кое токму Англија, нејзиниот јазик, книги и предмети му придаваа китнест изглед и волшебност.”

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но, еве што се случи: Бреза ја залажав со тоа што ѝ ветив дека ќе ѝ ја читам „Џиновката сликовница“.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мудрецот Во најдлабоката внатрешност на планината, без нималку надеж, дека ќе сретне жива душа, пред него на патот, здогледа легнат старец, со долга бела брада, речиси до појас, долга бела коса која му паѓаше кротко низ рамениците, спуштајќи се надолу преку свиената грпка.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ги остави пред „Холидеј ин“ во Скопје. Како што не заборавија да го потсетат дека ќе го чекаат да оди во Гостивар.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сем никогаш претходно немаше побарано согласност од стариот Елисон да престојува на неговиот ранч, но знаеше дека ќе биде добредојден.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега лежел на десетина чекори од нив, без свој човек над глава, вдовец но со три снаи и десетина внучиња, сам, под дрипава гуња, мудро насмевнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите три сили продолжија да произведуваат атомски бомби и да ги складираат за решавачки момент за кој сите тие веруваат дека ќе настапи порано или подоцна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе се збогатиме, не ќе ја влечеме крцкавава кола како досега.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

По сè што се случи со Атанаса Дамчески, и по распитот, потоа, на властите за сè што тој зборуваше на Молитвена Вода, традицијата да одат луѓето таму и гласно да молат, да лелекаат и да си кажуваат што си мислат, што ги боли, се прекина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Малку Турците нѐ глодаа и ќе нѐ глодаат, сега па и од него беља, — се жалеа селаните по селата каде зашета Толе слободно, бидејќи аскерот и заптиите од Витолиште не се решаваа да излезат веднаш по нападот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш почуствува глад. Мислеше дека ќе биде добро едно кусо здивнување и за него, а и за пилата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се фаќаше за џебот од пижамите, вадеше пари и ни даваше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Нејзината осаменост и желбата да има покрај себе деца за кои ќе се грижи уште еднаш ја натерала да шета низ гробиштата, надевајќи се дека ќе наиде на некаква трага.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но мнозина, од страв пред непознатото, пред тешкотиите, од страв дека ќе си создадат проблеми, дека ќе си го усложнат животот, не почнуваат.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Мислев дека ќе може да го посетува училиштето бидејќи започнала да учи француски јазик во Јанина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Меѓутоа, тие сметале дека динамитот е малку за поширока акција и дека ќе треба да се чекаат ветените количини динамит од Борис Сарафов.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Си мислев на тоа додека ја чекав да ми отвори, затоа што знаев дека е дома, а нејзините веројатно беа на работа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Беше април, исто како и сега, а последната комунистичка влада на земјата вети дека ќе распише избори во септември и дека нема намера со сила да спречува формирање на политички партии.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

„Немој да си замислуваш, Винстоне, дека ќе се спасиш, сѐ едно колку целосно ќе ни се предадеш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тука, на таа цуцка, оставаа Бугарите разни летоци со кои ги покануваа нападените Срби да се предадат и им ветуваа дека ќе ги пуштат да си ги видат невестите и децата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се помирив некако со судбината дека ќе живеам во библиската земја што е колевка на културата, престолнина на многу кралеви и мајка на словенската писменост.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Разбирливо е дека ќе се пишува и ќе се зборува за она што многумина пред тоа го напишале и го кажале, но затоа не пречи и натаму да се раскажува за него.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Никогаш не можев да помислам дека ќе те видам ваков, слаб и немоќен.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сме можеле да составиме КАМА СУТРА на прекинатото блаженство од акробатиките кои ги изведувавме во влезови, на скали и на задни седишта.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И не само мислење, нудеше сослушување, совети, рамо за плачење, пречекуваше, испраќаше клиенти, тешејќи ги дека сѐ ќе биде во ред, дека нема да биде залудно нивното барање што го доставиле, дека ќе се случи чудо и дека токму ним ќе им биде помогнато, дека не смеат да изгубат надеж во институциите на системот, дека тој искрено верува ... иако сѐ што му се плеткаше во главата, во моментите кога ги кажуваше овие сказни од земјата на заблудата, беше едно здушено „ееххх, кутри луѓе, штом животот не ви помогнал до сега ... но којзнае...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

I. Прво, споменот на сѐ што се случи на едната и на другата страна од почетокот на месец март 1585 до нашето доаѓање на престолот и за време на другите претходни нереди и за време на овие, да биде збришан и згаснат, како нешто што не се случило.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие ме очекувале, знаеле дека ќе дојдам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Ние не се враќаме без камења, ја разбранувал неочекуваната тишина околу себе Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Притиснати од мноштвото неразрешени турцизми кои го очекуваа нивниот конечен суд, тие решија, откако ќе го разгледаат и последниот збор од првата серија милет, на секоја сесија да реферираат за по пет збора, секој одделно, до исполнувањето на замислената листа од сто зборови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сега, во овој миг, се колнам дека ќе ги убијам сите лоши чувства што ги сетив во оваа година.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Човек е во еден вид егзил кој е посебно мачен, зашто е лишен од спомените на изгубената татковина или од надежта дека ќе ја открие вистинската татковина, историската татковина, непостојната татковина, татковината на илузиите, на судирите, на делириумите, на заборавените владетели, на драмата на човековото несовршенство и на погрешната потрага по спасоносните излези...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Раскажуваше со денови... за Ермитаж... За Бородинската битка... За Руските војници и кои биле толку многу автентични што им се чинело дека ќе им прозборат...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но се му се чинеше дека сето тоа е малку и дека ќе треба нешто да направи. А што? И сам не знаеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Знаев дека ќе дојдете по него. Чинам, тоа го знаеше и тој и чекаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со бескрајна почит и чувства на приврзаност Ваш Луан Старова XXIII Имаше голема, бескрајна душа Елен Лејбовиц.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ги ослободил очите од тешките клепки начичкани со невидливи боцки на недоживеан замор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа го знам денес, но ова сознание го платив со тригодишно залудно студирање, свесен за фактот дека ќе стекнам глас на безделник, згора на сè за тоа отиде и целото наследство, но оттогаш помина многу време.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Треба убаво да си ги отвораш очите".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И јас не верував дека ќе стигнам до тука еден ден да ве видам живи и здрави по бурната ноќ, кога заминавте! - рече Гури Порадеци.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А.А. почека уште малку, погледна лево-десно, бевме сами во кафеаната, со чашка ракија пред нас, па продолжи со надеж дека ќе го предизвика мојот одговор: - Спасот на нашата мала, поделена и опкружена татковина со непредвидливи непријатели е само во изворното и непоколебливо придржување на идеите марксизмот-ленинизмот, и сега посебно сталинизмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не престануваме да одиме кон зимата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се надеваме дека ќе вродат со плод.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Кога бев малечок, секогаш мислев дека ќе умрам многу млад, на дваесет години или тука некаде.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

За нивната средба, за која не можеше да претпостави дека ќе им биде последна.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И затоа кога во зорите, нешто посетен од трети петли, Јанческите со запалени вивки и гламни истрчаа на срецело и нададоа лелеци дека ајдутин го одвел Бошета нивни. (Велеа на измама; божем само за да го изнесе на пат за Прилеп, а оттогаш од сред полноќ, и покрај што изминало толку многу време, Бошета го немало да се врати, а за јамка дека ќе го пушти да се врати им оставил едно чупале, петгодишно и сето завиткако во коприна и во кожуви, небаре е цариче, и еден коњ, ат, ист небаре е царски.), сите, трчајќи накај срецело, велеа Ама ајдутин, ни пците, ем што се пци, не го сетија, не пак човек кој е со помали дарбини од нив за тие работи, да го сети!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не се работи само за сатира на сметка на изведувачите, што се воопшто raison d'etre на MTV, туку и за безмилосен приказ на глупавите и асоцијални гледачи.” Beavis & Butthead се успешни затоа што им успева да ги антиципираат сите блазирани судови и лоши шеги што може да се изречат на сметка на толку очигледно циничното однесување, какво што е повторното прикажување на стари музички видео спотови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

дека (сврз.) - ќе (чест.)