Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред настанувањето на спорот тој имаше работен стаж од 25 години а, според систематизацијата на работните места, работеше како електротехничар во „Охис Пласт М“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

3 Во оваа компанија од фармацевтската дејност, во којашто има- ше околу 35 вработени, според систематизацијата на работните места, таа ја извршуваше задачата на фармацевтски техничар, работејќи сменска работа со дежурства на шалтер – непосредно во контакт со пациентите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4 Работната атмосфера, особено по доаѓањето на новите газди и смената на дотогашната сопственичка структура, почна забрзано и значително да се „вжештува“: беше поставена нова директорка која ги тераше вработените да работат и за викенди, без да бидат 218 соодветно платени за тоа; се работеше и по цели денови – од 7 часот наутро до 21 часот навечер, под образложение дека на вработените „им фалеле работни саати“ за да ја остварат предвидената норма; перманентно некој од вработените работеше и на празници – без за тоа да добие надоместок [дневница] или, пак, слободен ден; а беше вршен и перманентен мобинг врз работниците – преку разни средства на вознемирување (на пример, тие беа тенденциозно казнувани за измислени „прекршоци“ и дисциплински повреди; често, при пописот на лековите, беа лажно обвинувани дека имаат наводен кусок, односно „минус“ во касата – дури и по неколку илјади денари, а којшто потоа требаше да го надокнадат од свој џеб; беа терани солидарно да учествуваат во плаќањето на сметката за фиксен телефон кој го користеа исклучиво за службена комуникација и сл.).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ваквата супституција на фонетските значења е мотивирана со тенденцијата за зачувување на парадигматиката на системот-прототип во новиот систем, и тоа, за да се дојде до изоморфна репродукција на бројната вредност, изразена низ букви.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Овој пат донесуваме една драма (сценарио?) која покомплексно го претставува творештвото на овој култен човек на кумановскиот и македонски андерграунд.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Уметниците се изложуваат на своевидно растројување на сетилата - на пример, Рембо, Ван Гог, Арто.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Иако драмата „Вештерка со избушен јазик“ страда од одредени слабости (малку се повторува, малку драматуршки шлајфува, малку премногу има содомија во недостиг на подлабока фантазија), таа сепак и пред сѐ е една автентична поп-драма, доволно снажна и експресивна за да засени 95% од јаловата македонска книжевна продукција.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Општо зборувајќи, ризикот е теориски, како некаков вид нус-производ и мазохизам инхерентен за секој креативен чин, па навистина требаше да се причекаат шеесеттите и почетокот на седумдесеттите за да се види како уметниците ги загрозуваат своите тела и им нанесуваат жестока физичка болка со цел да произведат мисла. (Pluchart 1978; 39)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во таков случај, во одново создаденото писмо настанува замена на фонетските значења на системот на писмото-прототип со фонетски значења специфични за дадениот јазик и притоа се сочувуваат местата на знаците во алфабетската низа, кои се наследени од парадигматиката на писмото-прототип.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој тргна полека се тркалаше лазејќи од дрво до дрво, се задскриваше зад грмушките па некако стигна до селото за да влезе скришум во подрумот по компири.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И еве во конфликтот со историјата, животот го исфрли на брегот од оваа река, за да живее со луѓе кои ќе бидат жртви на новата „јаничарска идеја“ – идејата на комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го сожалуваа што не беше во состојба да купи најобична коза за да го спаси семејството!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За да ги оттргне од себе нашите приковани погледи и за да ја смали напнатоста, со неприродна благост, прв ни се обрати: – Што сте се уплашиле толку, деца?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го очекувавме плачот на нашето братче или сестриче, за да ги претвори мајчините болки во смирени и радосни извици, нашиот страв во радост.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

– Животните, кога им се ближи смртта – рекол тогаш Чанга – ја бараат темнината. – Не ја знам причината – се сеќава татко ми на својот одговор – но човек кога му се ближи смртта, бара светлина, уште зрачец, небаре за да понесе светлина во темнината, во смртта! – Зошто ли е така? – бил упорен Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга тие денови читаше книги за козите во светот, за да може да ѝ го најде вистинското место на домашната балканска коза.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми влезе во собата во која спиевме, сега будни, за да нѐ покрие и допокрие грижно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Решија да побараат мислење од другите републики и покраини, па ако треба да го консултираат и Водачот, за да се стави еднаш за секогаш крај на проблемот Чанга од јужната република.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А Бог им внесуваше нова сила во црните души за да издржат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Партискиот секретар на градот и градоначалникот се искачија на парадната бина за да се сретнат со водачите на козарите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега тие кози излегуваа како од под земи за да му се придружат на Чанга и на неговото разиграно стадо во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Лекум, како секогаш, појде кон дворот за да ги види козите, ама веднаш се сепна и се сети дека козите се оставени со козите на Чанга да ја делат заедничката судбина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се насмеа и, за да нѐ ослободи, нѐ прашуваше за татко ми, за семејството.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Колку и да се сакаше, по отворањето на земјата и десталинизацијата, козјото прашање, нецелосната и неуспешна колективизација, да се потиснат на втор план, особено по раскинот помеѓу Тито и Сталин, со исклучувањето на Југославија од источниот лагер, со свртувањето кон Запад, во земјата позачестено доаѓаа новинари за да видат што се случувало зад „железната завеса”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој ми се прикажува во сите ликови за да ми укаже на клучните личности во историјата на ковењето на судбината на балканските народи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Иако имаа коњи, патниците одеа пешки, за да се загреат.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

А треба водата, затоа и се борев и се изборив, за да ја навлажниш испуканата уста и потта да ја измиеш од лицето и од снагата и да ја симнеш наслагата од меѓу прстите на нозете.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пофаќајќи овде-онде по хартиите за да направам некој ред и за да можам подоцна, по чакарењето низ прозорците, по здогледувањето повремено на по некој што поминува, што ја поткрева главата кон мојата соба и, молчејќи, без ни да се накашла, заминува, пофаќајќи, значи, по хартиите, го најдов оној плик со писмото на брат ми од Мелбурн и зедов да го препрочитувам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се залажував и си олеснував, за да не морам тоа да ѝ го напишам на Агна, дека тие настани немаат значење.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Еден пријател, решението да заминам од главниот град, за да бидам таканаречен слободен уметник и градител, со добри намери и со полно срце, да им помогнам на луѓето во Маказар, местото каде што дојдов, каде што веќе сум, за работи што им требаат, а тие не можат да ги сторат, ја нарече судбоносна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вреди, би рекол цинично Калигула, сѐ дури постои барем уште една глава за да се стави под ножот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На мал простор од овој роман, благодарение на вешто водените наративни стратегии кои ги користат искуствата на традиционалниот и постмодерниот роман, се покренуваат некои од клучните теми одбрани од корпусот на интересирање на балканскиот човек кому типолошките карактеристики на ликовите и на ситуационите модели по мерката на препознавање му се најблиски, но би било погрешно да се разбере Бунар само како водич за балкански менталитет и да се чита како што се читаат Андиќевите дела за да се разберат причините за балканските судири.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Агна ја нашла малата фотографија во еден од старите албуми и решила, за да ме израдува, од неа да порача да се ископира голем формат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Синот, повторно, за да докаже дека таткото не е во право во мислењето што го има за него, прави секакви мајмунлаци за да му се доближи на таткото и да го придобие неговото внимание, но како контраиндикација, наспроти тоа, успева само да го оддалечи и да ја удвои нетолеранцијата меѓу нив.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Исак веднаш ја отвори книгата за теоријата на веројатност, за да се потсети како гласеа некои од правилата што ги имаше подзаборавено, бидејќи поминаа веќе 10 години од завршување на образованието, кое и онака не му послужи многу на работното место што го имаше сите овие години наназад.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Не дека животот не познаваше врски како нивната, поентата беше во тоа дека тие беа осудени на неуспех, од прогон од етничките и верските заедници на кои им припаѓаа, до фрустрациите што ги доживуваа ако само малку погледнеа во заедничката иднина, сѐ до постојани криења и сѐ поголемите и подолгите лаги што мораа, и таа и тој, да ги плетат пред блиските, за да можат да се наоѓаат и да ја живеат својата интимна фантазија и својата сѐ пострасна љубов.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега секому му се брза, никој нема време, а понекогаш и доволно нерви за да ги издржи секојдневните судрувања со луѓето на овој современ , динамичен свет.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Природно, ги имаше и пред говорничката плоштатка на старата црквичка: Се втурнаа меѓу луѓето што го слушаа старчето и само се појавија толку колку за да ги забележи говорникот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Софија нема толку хотели за да може да прифати толку голем прилив на гости и туристи од земјата и од странство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Гетото, синагогите, гробиштата се само детаљ од Прага. Штом ќе се напуштат човек бара веднаш да се турне во бучавата Прага, во некоја пивница за да се оттргне од средновековието.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Останал без земја и решил на ваков чекор, за да се добере до малку пари.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сето ова е направено така за да не создава никаква дисонанса со природата што го обликува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И така, додека прашките граѓани неделите ги минуваат во починка, дотогаш гостите, кои овде ги има од сите краишта на светот, се на нозе и талкаат по прашките реткости, за да видат што повеќе од нив, да ги запомнат и да понесат што повеќе убави впечатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој брзаше да ги завери документите во полицијата, за да може да продолжи со работата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Макар што рамнината и правиот пат, кој наместа намерно завива, за да ја измени едноличната панорама, треба да го чини здодевно патувањето, особено ако трае подолго, не е такво ова патување на север, кое уште од Брисел замириса на море.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Еден овдешен граѓанин вели дека доволно е да имаш малку памет малку среќа ил само среќа и иницијатива, за да можеш да спечалиш барем толку за да се нахраниш со она парче леб и риба што се продава во кајаците кај „Галата“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ПАРИЗ, сам за себе, претставува цела држава. самиот факт што на едно пространство во дијаметар од педесетина километри живее население дури поголемо отколку во соседна Бугарија, или пак во Грција, наведува на помислата што сѐ овде не се прави за да бидат навреме нахранети толку милиони луѓе, за да бидат редовно снабдувани со други потреби, за да се префрлаат луѓето на работа и по домовите за да има вода достатно за пиење и хигиена.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мора сето ова да го скроиле тие за да се осветат, бидејќи не се здружив со нив, со нивниот волчи апетит!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Зората нестрпливо чекаше да си одам за да ти пријде – немаше место за тројца.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

„Не знаеш Како мами Везден двата Да сме сами Јас и Таа За-луд-ност“ Во ателјето на Владимир Г. есента, 1994 стално си сам „Стално си запален И стално си Сам“ „Се палам себе, Горам сам За да ве Ос- вет- лам.“ бегство Ѕвони, Само во сонот Во тоа црно Сеопфатно Ѕвоно.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Ни книгата не ја носи за да ни раскажува.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Неколку глави се залепија на прозорците од вагоните, за да видат каде се, и пак се загубија.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Па се знае - Марко свири, за да ѝ се лепи на Соња.“ Сиот се вцрвев.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Правилно е никаде и со ништо да не се двоите.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Седнав до Соња. Столчето го доближив за да ѝ ја гледам нотната тетратка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Кој од вас свири прва мандолина?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го запозна со сите и нагласи дека другаров нема нужда од материјална помош, но ќе треба да се прибере во Организацијата за да се исползува неговото име во општото дело.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трчаше пред аскер бимбашијата на својот арапски коњ, им даваше зорт на јузбашиите, мулазимите, башчаушите, чаушите и онбашиите да го стегаат аскерот, што побргу да накачува на нагорништето, за да дојде до целта незабележан уште неразденето убаво, но аскер како аскер, се влечкаше тромо и, спротивно на офицерските желби, не сакаше да влегува во борба ноќно време, оти не можеше да види што ќе нагази и откаде да се пази.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вие само да му припукате на другата страна од гумното за да не ме забележат мене кога ќе пала.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука — во Полчишта — Толе се зближи со Трајка Брлета и со една — две лири пари си направи конак за да не паѓа в очи на власта кога ќе се враќа кај Јована.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И тие си ја вршеа совесно својата должност за да си ги запазат своите местенца во дуќаните, ако не сакаат да дупат мини во тунелите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога се дигна димот, во дворот лежеше еден од заптиите, а двајца се влечкаа кон ѕитчето за да се префрлат кај здравите пак на своите места и да го фатат метеризот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе гориме вас живи, жими вера, ако не теслимите, — пак се провикна кајмакамот и му ги преведе на турски своите зборови на бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Бахтијар нареди узбуна во маковските ливади та и тој тргна со своите две илјади Анадолци кон Маргара, со таа разлика што тој беше поблиску, та уште в зори се најде под самата чука.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Соседот исто почна да кашла и да шепоти за да се приближи во левиот ќош.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се наложи некој да му помага на Брлета за да не пропадне целата негова зимошна мака.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Околу пладне, штом ќе е готова летната манџа, и штом ќе се курдиса сонцето како што треба, младите охридски мајки (што не значи дека во Охрид нема од стара мајка деца) ги дотеруваат бебулињата, ги сместуваат удобно во количките кои задолжително имаат чадорче или нешто друго за да им држи сенка, па полека тргнуваат кон езерото.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Имаат ли души докторите, кога веќе немаат термини, за да сетат како венее и папсува - се прашуваше лозарот од Неготино меѓу две остри болки во стомакот, а поначесто и среде гради.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

ОХРИДСКИТЕ МАЈКИ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Вљубени во бреговите и плажите, ртовите и гребените, карпите, полуостровите и линиите на брегот, тргнавме последниот ден од рамазанот, откако успеав да го совладам егзотичниот менувач на реното, низ буганвилии и низ заслепувачката сончева светлина источно од Тангер кон карпите на ртот Спартел, кадешто Гибралтарскиот теснец се сретнува со Атлантскиот океан, а од таму покрај брегот кон југ низ со риба богатиот Асилах до од пат тргнатиот крајбрежен парк наречен Дипломатска шума, кадешто застанавме за да пливаме.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тука и не мораше да се занимаваш со нешто за да те знаат сите.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

У скотската шема и низ Сталинова се ширеше муабет дека била и редовна колгерла на странските куросари кои у Аце Лапас дебело ги плаќаа за да им ги кренат либидата.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во името на Исус стори сѐ за да им ја поврати нивата назад.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Што ме гледаш? Не може, велам, повеќе вака, не ги наоѓам јас парите на буниште, за да ги раздавам на ајљази.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Грдан се врати со една чинија во едната и две виљушки во другата рака, Горда ги симна нозете од масичката за да отстапи место за салатата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

По краиштата на подиумот, на трите страни без ѕидот со каминот, крена миндери во козина колку за дузина гости, а на средето положи ниска софра од родната куќа, веќе фрлена во неупотребливи предмети, а сега светната со фирнајс, колку за да ја покаже староста, толку и трајноста на дрвото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во летните месеци, кога имаше помалку читатели, во магазинот беше попријатно одошто во горните простории и Грдан имаше време да прелистува книги во преградениот агол со стол и маса, што магазинерите си го викаа гулабарник за да не биде кокошарник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Не ми сугерирај грешки, за да ми изнудиш признание.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За да не седи на провев во чекалната, Грдан побара прибежиште во читалната на библиотеката.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но главниот адут на Палигоров, за да ја смири оваа непогода со Донски, остануваше главниот составувач на предлогот, историчарот Сокол Мечевски, инаку близок пријател на Водачот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога влезе, тој се најде пред големата табла со клучеви за да го земе клучот од својата работна просторија која, во продолжение, имаше и мала библиотека, поврзана со депоата, каде што се чуваа сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Како што наскоро ќе патуваме на Месечината и на другите планети и при телефонски разговор ќе се гледаме еден со друг, така човекот со својата свест ќе го прави тоа што го прави со својата коса: не тоа што таа го сака, туку она што тој го сака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Така урината на оние кои беа под влијание на печурката е многу барана и се пие со уживање, бидејќи содржи доволна количина дрога за да предизвика исто дејство.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бев депримиран, и, глупаво, за да ја избегнам депресијата, многу пиев.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Маркус помина, ја погледна и рече - Куршумот го погодил челото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со нејзиното дејство се менува односот меѓу егото и општествените идеали.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Па, како да ти објаснам, - рече. - За да вршиме сами некои поголеми откопувања, немаме средства, а летово тоа и не ни е најважно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се качи горе во плевната, наполни едно кошниче со јаболка, за да има секогаш при рака, па се прибра во колибата, која сега, по темелното чистење и средување, имаше празничен изглед.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Често навлегуваше во коријата. Ги обиколуваше полјаните, береше китки руен и друго есенско цвеќе, правеше букетчиња, за да ги расфрла после над својата глава и да ги чувствува како му паѓаат на лицето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Така, за да ја продолжи играта, филологот беше принуден да пречекори некои ограничувања поставени од неговата сопруга.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Негативни искуства: потребно е одредено искуство за да се натера жапчето да пушти сок и да се знае колку е доволно да се земе.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Дишан темелно ги разработил реди-маде, и самото негово творење за него претставуваше еден вид рандеву: ...планирањето на моментот што доаѓа (тој и тој ден, датум, момент) за да се внесе нов реди-маде. 1916 година, тој напишал серија од четири разгледници, во кои ја следеше веќе постојаната синтакса, но, сепак ги измени зборовите, така што резултат на сето тоа беа реченици кои немаа никакво значење.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„Дали бдеела над неговите тајни мајка му на Капиданот кога слезе месечината насмевката од Кузмана да ја зајми за да ја осветли со неа темнината?“

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сѐ се случува така како што упатуваат древните книги Патеката е со покривка од најлесен пердув Од истата воздушеста материја од која била скроена Некогаш првата облека на Ева Избегав овде за да го заборавам оној друг свет Со брдо кренато за да се измачува Сизиф Со столб издигнат за да го оковат Прометеј Со оној обезглавен труп од Пеколот на Данте Што ја држи за коса сопствената глава И ја носи покрај себе место фенер.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Некогаш таму навраќале видни кнезови за да се соочат со последната игра на својот живот што самите ја нарекле руски рулет.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

На тебе улам, неправедна божице, што се оддалечи со мојот залез на твоите усни за да намножиш поколенија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Парите оставете ги на фиљан и фиљан место под тој и тој камен за да си ги земеме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А после дома ќе пратат абер: „Филан се наоѓа кај нас, пратете сто, или двесте наполеони — тука веќе колку ќе им коптиса душата — за да ви го ослободиме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Помислувам да му се смилувам и прикаската да ја срочам, така што братучедот Герман, откако ќе влезе во ходникот, да се премисли и да се врати да викне некого за да не влезе во собата кај мене сам, да биде со некого кој ќе му го држи стравот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потем, за да не се случи некако да стане, го грабнав анџарот и му го збрцав во гушата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тогаш Тимко сакал да го однесе некаде горе на зимниците, да го скрие таму и го зел синџирот да го врзе за да го води.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За да соберат што повеќе наши момчиња, српските окупациони власти одеа дури дотаму што ги фалсификуваа црковните и општинските книги, од помлади момчиња ги правеа постари, ги собираа и ги испраќаа во шумадинските градови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веќе момите, и градските и тукашните, кога ќе дојдеше на сведен или во Света недела, за да се види со своите, се обѕрнуваа по него, веќе сама мајка му Илинка, загрижена, го потпрашуваше, оддалеку, дали нема некоја во градот, и каква е таа, кога тој, за чудење на сите, предвреме, доброволно, замина војска, морнарица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Добра ноќ, изговараат по него главите на сојовите кои живеат и работат кај него, на неговиот имот, и поздравувајќи се меѓу себе и со Васила Митрески, тој останува пред Северна порта за да ја затвори, си одат дома си, капнат а и од умор и јадосани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа го соблекува палтото, му го подава на Васила и зема да се качува направо спрема седелката, која е водорамна пукнатина во спилата и пред која, од левата страна, расте ниско и осамено дреново дрво; за него, смета Максим, ќе се држи кога ќе го убива кобникот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За таа цел, за да ја наложат својата волја, грчките попишта прибегнуваат кон разноразни лукавства и насилства.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Хаџи Ташку не моли само кај властите за да го заштитат од смрт од нас, тој и нѐ клевети и потплаќа злоден против нас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На војниците, лошо хранети, лошо облекувани и лошо обуени, во опинци, повеќе им се исплатуваше да останат во населба и како знаат и умеат да доаѓаат до храна, топла облека и покрив над главата, а офицерите, повеќе политичари одошто војници, место да поведат сметка за војската, сѐ преземаа за да ги уништат Началствата, она во Потковицата и од околните села.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Главите на сојовите од Потковицата, речиси сите, заедно со Максима и со Костадина Дамчески уште од вечер отидоа на пазар во Прилеп, главно за да купуваат коприна, мониста, пулејки и друго што е потребно за везење и за украс на жените.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И кога Крсте Младенов Акиноски стана глава на клонот на Акиноските што остана да живее на Имотот, односно на сираците Младенови и Спасиини, за да има кој да се грижи за нив, си донесе жена, некоја комитка, Султана по име, од костурските села, каде што комитуваа со братучедот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога во 1913-та српските четници ги исклаа повеќето возрасни од Акиноските, и тие, и Акиноските, за да се заштитат некако, се изделија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во пролетта во 1914-та, српските окупациони власти во Македонија сета македонска младеж, од седумнајсетгодишна возраст нагоре, почнаа даја мобилизираат за да се бори на нивна страна против Австроунгарците, а после, во првата Голема војна, и против Бугарите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во тоа време, кога одеа да го собираат владичниот, грчките битолски владици, од страв од ајдути, а и за да го натераат народот да го плати данокот, одеа опкружени со големи тајфи составени од заптии и ѓакони, а Партениј, за оваа пригода, беше се зајакнал уште и со некои свои послушници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сеедно што, ако беше така, ако свети Јован Крстител го одвел Бошета, остана отворено прашање кое беше чупалето - Божја ќерка?! - кое беше лично како цариче и кон кое и сами Јанческите и сите другите се однесуваа како да е навистина цариче, (Јанчевци од залакот си делеа за да го облекуваат во коприна; дури и градски кревет му купија, го поставија во женската одаја, веднаш под пенџерињата што гледаа во дворот и на гумното и двојно ги зарешетчија), а тоа заедно со децата Јанчески и заедно со сите деца од Потковицата си играше и си растеше со ништо не разликувајќи се од нив, ниту во игрите ниту, пак, во говорот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога стигнуваат пред првата спила, во којашто се најдува седелката на бувот, Максим, испулен спрема пругоре, миг, два, размислува од која страна да се искачи дотаму, до седелката, скришум, за да не го исплаши бувот па тој да излета.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас не сум свештеник, вели Максим. Мене никој не ме ракоположил за да бидам свештеник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На 28. 2. 1870 година, со царски ферман од грчката Патријаршија беше издвоена една посебна верска јурисдикција - бугарската егзархија кон која, за да се заштитат од насилството од грчкото духовништво и за свој автономен духовен и културен развој, многу славјански општини се приклучија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа, што не го завладеаја Чауле и околните ридови, и што беа погани со народот и со луѓето од началствата, на Србите луто им се одмазди. После, во првата Голема војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Руса стана да живее кај своите, но еднаш, во време барање дрва за огрев (еднаш во годината, во октомври, жителите на Потковицата ја кастрат гората и берат дрва за огрев) дали некој ѝ рекол или сама дошла на таква помисла, дека Јован Дамчески и таква, огрубена, ја чека дома за да ја земе за невеста и отиде кај Дамческите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во истиот час кога станал ајдутинот, станал и Боше; Николице, ѝ рекол Боше на снаа си, стави во дисаѓите цели два леба, стави и сирење и пастрма, за да му се најдат по пат, а јас ќе го испратам до Алилово.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека повеќето од тајфата одеа пешки, вооружени со пушки, со стапови, со крстови а стапови и со торби, за да имаат во што да грабаат од народот, сам тој, Партениј, јаваше на бел коњ, сиот позлатен и накитен со мониста и со пувки од коприна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Учествувале и во бугарското Априлско востание, во Руско-турската војна од 1887-та, кога и биле одликувани од бугарското кнежество за покажаното геројство, во македонското Кресненско востание 1878-та, кога по задушувањето на востанието, одново се вратиле во Бугарија за да ги изгубат животите во 1885 година во односната Српско-бугарска војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но во 17. век Власите сточари, за да отворат пасишта, ја запалиле, а Турците сопственици на чифлизи, за да се одбранат од ајдутите што се криеле во гората, ги насрчиле жителите на околните села да ја исечат за огрев и градење.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

До нас неочекувано се доближи Х.Х., се разбира за да ги проследи моите реакции.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И во рустичниот пејзаж врежале зелен музеј за да го покажат можниот скок на земјата од дрвено рало и копач, до плодоносните тераси на ридовите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На авторот ќе му бидат потребни дополнителни петнаесет години за да го оствари ова внатрешно патување, за да се врати кон тоа што жестоко го обележало, одржано во инстинктот на спасувањето, задржано по првите налети на заборавот: „Нека останат спомените длабоко вкопани во мене, дури до заборав, сѐ додека ферментирањето на животот не одлучи да ги исфрли на површина, сѐ до мигот на оваа книга...“

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Со поглед упатен кон родната куќа во Поградец, која станала седиште на партиската власт, на брегот на Охридското Езеро, тој ја заборава сегашноста, за да се препушти да го завлече „егзалтирачката фуга на меморијата.”

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Нивното право на атеизам е загарантирано со член 37 од Уставот на Албанија според кој државата не признава ниедна вера и ја поддржува атеистичката пропаганда за да се вкорени кај луѓето научниот светоглед на материјализмот, а според член 55 од Уставот се забранува основање на каква било организација со верски карактер.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не се лесни овие патувања, по толку, толку многу години. Остани овде уште некој ден за да зајакнеш.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кој сум јас за оваа машинерија за создавање непријатели, за да се осмелам го „рехабилитирам најголемиот албански непријател во историјата”, дури да го бранам неговото дело во докторска дисертација?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

При крајот на патувањето, без да извлече наши, посебно мои позначајни реакции од кажаното, како еден вид заклучок рече: - Не брзајте, драги пријатели, со површни и еднострани заклучоци за да го објасните градењето бункери во нашата земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се разбира, јас ни не помислив дека мајка ми ја имаше сочувано за мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едниот глас ќе викнеше: „Еј, Ведране, сврти се“, а другиот некако од поодалеку ќе одговореше „Не, не сум Ведран! Така ме викаат другарите! Иван сум јас!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А напати и ме казнуваше”, додадов. „Грдо ме казнуваше”.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Белата плетенка над горниот џеб ја исече за да не личи на војничка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова го кажувам патем, само за да се знае.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во разговорот допуштив да продефилираат и случаите од моите црни искуства.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Нели, чудно јачат зборовите кога шетаат по одаите на сонот).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И, ќе признаам, точно е дека на таа твоја Таша никогаш не сум ѝ се приближил поблизу од едно метро за да ми праќа онакви ишарети.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таму дознав дека црквата е стара десетина години!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И зошто да кријам, бев среќна дека барем неговиот сон ми верува штом ја отчепил стерната за да дотече вистината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му раскажав за повеќе случувања во кои јас лично се обидував да изигрувам херој или трагач по вистини, и дека, за мое големо разочарување, животот ги користеше таквите мои недоволно обмислени потфати само за да ме исмее.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати помислував, веројатно за да се оправдам себеси, дека се случувало нешто слично и со судбината на јунаците од нашите детски соништа, кои без претходно најавена причина, само заради неконтролирано изречен збор или грешно срочен одговор, ја губеле силата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А станува збор за почитуваните јунаци од приказните со кои не заспиваа во мирните детски ноќи нашите мајки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„За да те стопли“, ми рече испраќајќи ме на училиште.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А веднаш ќе додадам дека не сум баш таков каков што настојував да се претставам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пред некои куќи земјата беше растурена за да се направи основа за идните тревници, таму имаше многу малку посадени дрвја и грмушки, и детски играчки - велосипетчиња со три тркала, црвени или зелени вагончиња за играње и кофички за песок.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Начинот на кој петелот скокаше на оградата или на нискиот покрив и како ја креваше главата за да го огласи своето достоинствено кукуригуу, Милан го потсетуваа на муезин кој од балконот на минарето ја искажуваа благодарноста кон единствениот Алах, или пак кон султанот-воин кој ја повикува моќта на мечот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тие беа толку навикнати на бучавата на камионите со приколки и на двокатните автотранспортери, што дење и ноќе одекнуваше на автопатиштата, но и на брмчењето на авионите над нивните глави, како и на далечната врева на фабриките, валавиците и леарниците, така што мораа да подзастанат и да ги начулат ушите за да ги слушнат, онака како кога сакаме да го слушнеме отчукувањето на ѕидниот часовник во некоја соба.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Имаше нешто необично што останало за змијата додека лежеше таму на приквечерната светлина, нешто сугерираше на моќниот маѓепснички човек од примитивните времиња што чувствувал за змиите, гуштерите и рептилите за да се заштити и од злото и да ја повика добрата среќа, нешта што тој ги обликувал во слики од сребро и од злато за да ги носи како амајлии и талисмани, па дури и да ги обожава.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој имаше чувство како неколку етнички рода да војувале за да се сместат во тоа лице.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Следното утро Рози и Кети собираа јаготки за да ги конзервираат и сѐ до попладне таа не отиде надвор на тоа место.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Над нивните глави, на небото често бучеа авионите, одоздола можеше да се почувствува тресењето на земјата од тропотот на возовите и камионите што се движеа по мрежата на железничките линии и автопатиштата, и челичните и цементните краци на индустриските гиганти сè повеќе ги проголтуваа, а само од преживеаните соседни шуми птиците од фармите и другите живи суштества, кои ги исполнуваа бавчите на семејството Адам, беа еден вид природна заштита за да не се скине папочната врпца на човекот со природата и нејзините мистерии.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Си ја избриша десната дланка од предниот дел на кошулата и ја фати раката на девојката за да ѝ помогне да помине преку калта, која сѐ уште беше леплива од вчерашниот дожд.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се чинеше како таа да беше дојдена од некој мистериозен шумски предел за да донесе малку од легендарното богатство во оваа сурова околина од железо и цемент.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Подоцна научи за светите египетски скарабеи и за нилските крокодили, за амајлиската моќ на бубачките и саламандрите, за тоа како човекот од примитивните времиња, од бронза, злато и сребро и од скапоцни камења, моделирал слики на овие суштества за да ги носи на вратот или на глуждот, како заштитници на своето здравје и својата среќа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога се сврти за да види од што е таа сенка, Даниел се сепна од необичноста на лицето.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бетонските блокови, кои само до пред една минута му се чинеа дека се креваат од некоја бестемелна празнина, за да бидат поставени над нематеријални темелни ѕидови, сега се стврднаа во неговите раце, и темелите на кулата преминаа во своите вистински димензии.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Рози молкум погледна во Кети барајќи таа да застане на нејзина страна, за да го убеди Милан да се откаже од своето милениче.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се плаши да отвори прозор за да Фјодор случајно не одлета над стреите Келнски и да не се насука на врвот на Келнската катедрала каде што живее малиот но недопирлив бог на рационалноста и мајсторството, кој е многу кавжлив и терсене иако има долга бела брада како Дедо Мраз.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тогаш како балон нежно го враќа во постелата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Знаев - Пенчо најмногу мислеше на неа и беше готов на сѐ за да го привлече нејзиното внимание.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ме мереше со немирните очи и размислуваше, секако, што да ми прави за да ја покаже својата сила пред Ана.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во таа уметност, на стари ноти, во познати тоналитети, наместо за прекуморско писмо од љубената, се пее за мобилен телефон; наместо за параходот што заминува, се пее за семафорот што го разделил љубовниот пар, оти таа минала на зелено, а тој морал да сопре на црвено; се пишуваат дебилни романи во кои една иста жена, Македонка, трипати ја силуваат, за петнаесет минути, еден по друг, српски, грчки и бугарски капетан, па со тоа се изразува трагизмот на македонската жена и на македонската нација поделена меѓу три аждери што сакаат да ја лапнат (притоа, овој раскошен дебил од писател не ни помислил дека на жената можеби ѝ е убаво со тројца, особено што сите тројца едвај издржале петнаесет минути, што за здрав маж е одвај десетина од сексуалната игра (овде намерно го натценував траењето на сексуалната игра, за да ја пленам Луција; очигледно, уште ми значеше, и покрај сѐ што ми стори).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас, сум, на некој начин, Архимед. Барам доволно стабилна, за да можам да стојам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Морам да го најдам центарот на светот, и себеси да се поставам во него, за да не паѓам; во циркусот за мене веќе нема место, од пред некој месец, кога ја изгубив моќта да правам секакви вратоломни ѓаволштини.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сочини Писмородецот точно триесет и две букви, триесет и две сликички за зборови триесет и два без кои не може ниеден владетел, и кои нужни му се во уката на владеењето со други, меѓу кои најважни се: „јас“, „власт“, „уво“ (доушник што значеше, човек што слуша кој што говори за власта и потем преподава кај царот) и други, а писмото тоа изгледаше целото вака: Кога виде отец Стефан дека е добро словото што со своја рака а со писмото новородено го сочинува логотетот, му предложи да издаде заповед: по целото царство да се изучат сите нови букви; писарите, отците, управителите и сите грамотни да ги заменат старите со нови букви, за да го разбираат владетелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се пишуваше за работникот кој станува во рани зори, и кој, според духот на народната уметност – пресреќен заминува во фабриката за да го даде својот труд, себеси да се даде за – општо добро, се пишуваа оди и фалбоспеви, итн., итн.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ме гледаш, и се разбираме со поглед, и јас подавам рака, а ти клучот ми го даваш, оти знаеш дека првпат јас самиот сум решен на твоја страна да бидам, дело гнасно да учинам, за да те спасам од логотетот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бидејќи разликите се релациски, по признавањето на феминистичкото стојалиште, станува можно да се помести вниманието врз разликата за да се покријат разликите меѓу жените и второ разликите кај секоја жена, т.е. расцепената природа на субјектот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

За да ме спасиш мене, треба прво ластовицата да ја спасиш! – доби одговор од старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Што би луѓето да не се монасите? Едните мора да постат за да можат другите да водат безгрижен, но грешен живот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Суштината е незадоволеното лажно его – рече старецот. –За да се задоволи егото, својата чинија со лоша храна мора да си ја земат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во тој случај примателот треба да се затвори, за да се одбрани од нив. Тоа е големо учење.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На едната страна Егејци, на другата Славо-македонци. Само затоа ли за да не бидат Македонци?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Помислив да наберам и да сплетам венец. Се наведнав ниско, но не за да наберам цвеќе, туку да се поклонам пред сенките и правот на тие, кои тука распарчени останаа за навек...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И додека траеше растоварувањето на сандаците и товарувањето на ранетите, крадевме од времето за да дремнеме, да исправиме нозе и грб. И назад.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И кога се случуваше да застанеме за да се создаде колоната, тогаш го галев, му велев браво, стари, издржа и продолжи да издржуваш, немој да откажеш на нерамниот пат, фаќај ја кривината, лапни ја угорнината.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По поздравот, тој се помести на прагот, правејќи ни место за да седнеме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така беше. И гледај за да видиш.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И кога во мода влегоа чорапогашниците, значи хулахопките и тие тенките и нежни работи за под фустан, терав пат во Дојче Демократише со оправдување дека одам за да ја поправам протезата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По кафето устата се плакне со вода и се голта за да не остане меѓу забите и да легне добро во желудникот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Е, тој клуч, беа бункерите кои требаше да им го заградат патот на тенковите и на добро обучените јуришни единици на владината војска за да не го фатат патот што би ги однел зад нашиот грб.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој не купил нови алишта, но затоа неколку пати се напил „англиска сол“ за да го растрои стомакот и на таков начин да ја промени бојата на лицето.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

А тој настан не бил мал, напротив, бил мошне голем за да може да се игнорира.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во споменатиот извештај до министерот за надворешни работи Делкасе, тоа тој посебно го истакнува: „Но, јас морам да им оддадам признание за напорите сторени од страна на нашиот генерален гувернер, за да го задржи настрана муслиманското население.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Солунските атентати властите решиле да ги исползуваат како повод за да истераат, по можност, што поголем број македонско население од Солун.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сметајќи се за „страна“ спрема антиегзархистите, кои што биле и водачи на Револуционерната организација, егзархистите првин побарале половината од составот на ЦК на Организацијата да биде пополнет од нивни луѓе, за да можат да се спогодуваат како две страни.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И додека моите пријатели - уметници фаќаа пусија околу манастирот, по ливадите и карпите, на песокта крај езерото, јас останав во манастирскиот двор за да ја сретнам повторно манастирската обителка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Секоја квечерина ја праќам на спротивната страна за да ми го продолжи родот. Зашто јас сум осуден на умирање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Лежеа и молчеа како два остарени песа што се вратиле кај господарот по долго талкање по планини и друмови, по долови и скрки, за да му ги вратат на господарот десетте години што тој ги заборавил во туѓа земја, во туѓ град, во грдо ѓубриште, во една ноќ есенска, темна и дождлива. Кутрите мои чевли.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Лежев на болничкиот кревет, со рацете на стомакот, и гледав во белиот таван над себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се вратив во реалноста и почувствував страв - девојките на моето време, кога немажени остануваа бремени, се самоубиваа за да го сочуваат семејството од срам; или отфрлени од семејствата заминуваа од дома и заработуваа како проститутки; или тајно абортираа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но за да биде таа служба благодатна, нам ќе ни треба да создадеме народни служители, народна интелигенција што ќе му ги посвети сите свои сили на народното благо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие и ја сознаа опасноста за дележ на Македонија помеѓу тие две држави – ако Македонците самите не се вооружат за да си извојуваат сами, со свои сопствени сили и средства слобода и со тоа да го предупредат дележот на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие два меѓународни акта ни обеќаваат постепено раширување на реформите во Македонија и со тоа ни даваат право да се обраќаме до двете реформаторски држави со меморандуми и по други патишта за да им укажеме на нашите религиозно-национални и економски нужди, како и на тоа што го прави Турција, за да се исполнат тие наши нужди.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се исполнат нашите сакања требаше да се војува со Турција; само по победување ќе можеше да се натера Турција да ги исполни нашите сакања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во 1889 година бројот на стипендијантите на тоа друштво се зголеми, за да се намали по неколку месеци: во ноември месец на таа година околу 40 души ученици Македонци едни тајно, други јавно и демонстративно, поминаа од Белград во Софија за таму да учат (се разбира, со бугарски пари).

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

90. За да се увериме во тоа дали моиве заклучоци за резултатите од востанието се правилни или пак приговорите на моите противници се правилни, ќе треба да се разгледаат тие настани од најновата историја на Македонија во кои најсилно се пројави националното самосознание, а имено, ќе треба да се разгледа: преродбата на Македонците, настаните што послужија како причина да се разбуди народниот дух на Македонците, какви размери и каков правец зеде тоа разбудување?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но и да не биде тоа, една српска пропаганда е доста за да создаде превосходна почва за новото течење.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се изработи една таква програма, македонските ученици во Белград во 1893/4 учебна година, во времето на инспекторството над нив на директорот на III гимназија Ѓуро Милијашевиќ, решија да состават македонско друштво во Белград.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Треба да бидеме слепи за да не го видиме тоа што е очигледно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оставија да стане востанието, мислејќи дека ако не „самостојната” политика, тогаш крвта на Македонците ќе ја натера „великата ослободителка” да си ги остави своите работи и да дојде да војува за нас, за да ја повикаат после во Берлин и да ја загуби Манџурија и влијанието во Персија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Малку тоа: името Бугарин што ги тераше европејците да се однесуваат со недоверба кон работата на Организацијата, гледајќи во неа желба на Бугарија со револуција да ја наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, и непостојаноста на бугарската надворешна политика, насочена сега против Русија сега со неа, послужи како причина за да се согласат Русија и Австро-Унгарија заедно, со заемна согласност, да ги решаваат балканските прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По сите тие причини, како и по полната убеденост во тоа оти не само бесполезно и невозможно е понатамошното успешно спротивставување, јас мислам дека наш долг е да ја замолиме македонската интелигенција што има влијание врз сегашното движење да го обрне својот поглед кон сериозноста на положбата, да го измисли патот и сите средства колку што може поскоро за да искаже полна доверба спрема постапките на заинтересираните големи сили во полза на Македонците и, откако ќе им даде ветување, да ја прекине понатамошната борба, да ги замоли да му се помогне морално и материјално на постраданото население да се поправи; да замоли да се воведат сите предложени реформи и тие што ќе најдат силите за нужно, како проширување на изработениот проект; да се отстранат пропагандите и да се востанови Охридската архиепископија со црковно-училишната автономија; амнестија на емигрантите и на сите четници; признавање на Словените во Македонија за одделна народност: Македонци, и внесување на тоа име во официјалните книги итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тоа време, кога Србите од кралот и министрите до последниот српски амал се националисти и наоѓаат за нужно сите да се сплотат во едно за да ги достигнат со општи сили народните идеали, Бугарите се цепат на социјалисти и секакви други – исти, кои најмалку сакаат да ја оправдаат пословицата дека соединувањето ја прави силата. – Туку сето тоа е резултат на политичката зрелост на народот: Србите во текот на цел век ги изработуваат националните идеали и ги изучуваат националните интереси, а пак Бугарите го прават тоа само во 1/4 век.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ни еден српски воспитаник, особено ако тој има живеано во Србија, не само што не им верува на Србите дека тој е Србин, туку и ги мрази за нивниот шовинизам и ги лаже за да си ја достигне само целта, да добие образование.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

После, сите, од Македонците се готови да направат отстапки од своја страна за обединувањето во едно национално цело, но ни еден од следбениците на трите национални пропаганди нема да ја изневери својата пропаганда за да капитулира пред друга.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Освен разгледувањето на сите засегнати прашања, за да биде јасно појавувањето на книгава, сега ќе треба да се кажат неколку збора за своевременоста на книгата и нашиот литературен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Исто така, малите држави мислат сега оти Бугарија сака да се ослободи Македонија за да си ја присвои.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во 1890 год. се издигна голема трикатна зграда во која од јануари 1891 год. се отвори пропагандната „Богословско-учителска школа”, за да се затвори по половина година.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тоа се прави не за да се лишат весниците од слободата да пишуваат, а затоа што на Балканскиот Полуостров им придаваат големо значење на сите статии што се однесуваат за балканските работи и мислат оти владата под влијание на печатот ќе ја измени својата политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

157. Ние гледаме сега оти три национални и религиозни пропаганди во нашата татковина се борат една против друга и сите заедно се борат против нас и нашите интереси, сакајќи да им нанесат смртен удар и да си ги потчинат под себе, земајќи го со таа цел религиозното и училишното работење кај нас во свои раце преку црквата и училиштето за да ѝ нанесат смртен удар на нашата народност, ни го налагаат нам нивниот наместо нашиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Самостојниот политички развиток на Македонија е неопходност, како нешто без кое ние не ќе располагаме со доста средства да се бориме со пропагандите за да ја зачуваме од нив нашата национална самобитност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нашите интереси треба да си ги изучиме и да си ги заштитуваме сами, а не да ги даваме во туѓи раце за да ги експлоатираат малите балкански државички.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На него треба да се создаде една богата училишна, научна и убава литература за да може преку нив да се рашири низ цела Македонија во вид на литературен јазик што ќе ги измести од неа јазиците на пропагандите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како и да е, важно е само тоа дека тоа не господ знае што означуваше за да не може да биде заменето со друго.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

69. Но тоа влијание му е нужно, ете зошто, од една страна нѐ уверува оти до кога ја има слободна Бугарија македонското прашање не е закопано, од друга страна, за да го оправда своето егоистичко поведение, сета вина за несреќите кај нас ја префрла на Русија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се дигне револуција во полза на сите народности во Македонија, треба комитетот да биде образуван од претставници на сите македонски народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Трети ќе најдат оти јас проповедувам некаква надеж за поправување на Турците спроти нас и на европските реформи во нашата татковина, кога досега јасно било докажано оти ни Турција сакала, сака и ќе сака реформи во Македонија, ни големите држави се наклонети да ја принудат Турција за да ни даде некакви, па и најмали реформи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако е така, тогаш што се бара од македонската интелигенција за да се олеснат несреќите на Македонците од сегашната несреќна авантура?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Доста се таквите жални резултати од врзувањето на нашите интереси со туѓите за да се убедат мнозина дека нашиот спас е само во националниот и религиозниот сепаратизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Револуцијата треба да биде работа на сите Македонци, или на мнозинството од нив, за да може да се нарече општа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

118. Според Правилата на Дружината „Вардар” од 15.3.1894 год., целта на Дружината била: а) да работи врз испитувањето и запознавањето на својата татковина во земјописен, народностен и историски поглед; б) членовите на Дружината заемно да се помагаат, како во воспитен и морален, исто така и во материјален поглед; в) да работи врз сестраната подготовка на своите членови за да можат што подобро да му послужат на својот народ во државата на Неговото Величество Султанот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа дружба треба да пушти длабоки корени помеѓу двата братски народа за да им даде можност рака за рака да одат по тешкиот пат на културниот прогрес.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Паметувањето на тоа родство, тој произлез и тие интереси го натеруваат секој член од некој народ да се одрече од некои свои права и интереси за да му посвети дел од своите сили на општото добро.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Министерството прво ги праќаше своите стипендијанти во српските провинцијални градови за да учат, а после ги собираше во Белград во специјални школи или на Великата школа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Малку е тоа што ние ја пролевавме крвта на нашиот народ за туѓите, па и за интересите на нашите непријатели, но со нашата крв и со разорувањето ќе се восползуваат нашите непријатели од слободните државички за да продолжуваат со своите религиозни и национални пропаганди да нѐ делат на спротивставени и непријателски лагери: Срби, Грци и Бугари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, тие ќе расудуваат: ако една Канада може да ѝ се лути на Англија затоа што последнава, за да си биде во добри односи со Сев- Американските Соединети Држави, им ги пожртвувала ним интересите на Канада и последнава сега сака да се ослободи од Англија и сама да си ги брани своите државни интереси, зашто подобро си ги разбирала, – тогаш зошто Македонија да не ѝ се лути на Бугарија затоа што таа не може да ги брани македонските интереси, ами само ги експлоатира нив, и зошто Македонија да не рече: Јас пролевав крв од мои синови, нека ги бранат моите интереси тие самите, а не твои Начович, Цоков, Станчев итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние свивме глава и не се викавме Срби за да не го налутиме агата. Тој не сакал да се викаме и Бугари; и Бугари не се викавме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Црквата кај нас си ја загубила својата главна цел, па затоа македонската интелигенција и народот имаат полно право да ги употребат сите свои сили за да ја лишат црквата во Македонија од чисто националните цели и да ѝ ги вратат оние цели што ѝ ги заповедал нејзе нејзиниот Божествен Основач: да го проповеда евангелието на сите јазици, т.е. на сите народи и нивните јазици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако тие потребности на поданиците не се зачуваат и ако Турција продолжува да биде неискрена во прилагањето на реформите, тогаш од тоа ќе: настрада најмногу пак таа: 1/ таа ќе биде принудена со сила да воведе некои реформи, 2/ ако и потоа населението не биде оградено во национално-религиозен и економски однос, тогаш тоа ќе го искористат непријателите на Турција да направат брканица во Македонија за да ловат риба во матна вода.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Околу централното наречје треба да се групираат сите наши научни и литературни сили за да го очистат и да го обогатат со сокровиштата од другите македонски наречја и да создадат од него еден убав литературен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се достигне таа цел ние треба да се одделиме од другите балкански народи и самостојно и критички да погледнеме на самите себе и на нашите интереси, како и на балканските народи и нивните интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да биде градбата здрава, треба темелот да ѝ биде убав.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Имињата: Бугарин, Србин, Грк во Македонија се средство на малите држави за да нѐ заробат нас.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

46. Другото нешто што се бара од нас е да се обрнеме кон нашите браќа што војуваат во татковината наша да го положат оружјето за да им се даде возможност на Русија и на другите сили да ги преземат сите мерки што зависат од нив за да се задоволат сите наши религиозни, национални и економски интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мала набљудателност треба за да се убеди човек во таа вистина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Грците ја уништија Охридската архиепископија затоа што се спомнуваше името „бугарска”, како историски reliquium, но го употребуваа името Бугарин за да го овоплотат во него својот презир кон сѐ словенско.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се ослободат Бугарите во Горна Бугарија, што се одделува од Долна со Балканите, 146 доста е да се истепаат византиските гарнизони во неа и да се фатат од нив дервените за да не пропуштаат нова византиска војска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Другари! Таквите тврдења не се ништо друго, туку една лага, една клевета фрлена на ослободителката Русија од еден ослободен ропски народ што уште не е слободен од неговите ропски инстинкти со кои се ползува за да ја оправда својата глупава „самостојна” и „национална” политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За нашите односи кон Турците јас можам да речам само едно: ние сме задолжени да направиме сѐ што се бара од нас за да ѝ докажеме на Турција оти нејзиното останување како европска држава среќава во нас полно сочувство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Природно е дека ќе ги употреби Грција сите дипломатски патишта за да се задржи во Македонија на тие позиции, каде што се наоѓа од средните векови, особено од времето на турското завладување на Македонија, а грчките интереси во Македонија се бранат не од една Грција, а и од големите сили што не сакаат да се засили словенскиот елемент.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓутоа, првиот процес уште не беше завршен кога беа преземени сите мерки и беа употребени сите средства за да биде смислено скршнат и разнебитен од заинтересираните соседни држави, а револуционерното движење се појави дури откако националистичките пропаганди почнаа да го цепкаат народот и да го задушуваат токму тој процес на национално осознавање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но нашите раководители замижаа пред вистината и востанието се зафати; се зафати славно за да се заврши плачевно и погубно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нашите дедовци наречувајќи се Бугари и не мислеле оти ние ќе правиме од тоа име капитал за да се најадеме, да се напиеме и да се облечеме со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како што гледате, господине министер-претседателе, – продолжува Спространов – ваквите идеи што веќе нашироко се прифаќаат од македонското население, не се ни малку за потценување за да не им се посвети високо внимание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

148. За да се убеди човек во тоа нешто, доста е да ја прегледа историјата на Немањиќевата држава од времето на цар Душана до смртта на Волкашина, особено периодот на распаѓањето на Душановата Империја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зошто, ќе прашате? Европа има интерес да се зачува Турција, ете зошто ќе ѝ дава средства за да се зачува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

52. За да се поправат тие, Грците ќе треба да се откажат од својата „мегали идеја“ и да ѝ го признаат правото на постоење и на македонската народност редум со грчката во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да си ја очистиме совеста пред народот наш за дадените од него жртви, треба, значи, да се зафатиме за културна работа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

105. И „врховистот” бугарскиот полковник Анастас Јанков (?-1906) од с.Загоричани, кога во 1902 год. отиде со голема чета во Костурско за да крева „востание”, издаде проглас во кој меѓу другото се вели: „Македонци!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа беше и е работа на егзархистите, коишто се величаат “Бугари”, па следствено, тоа е бугарски маневар за да се реши македонското прашање само во бугарска полза; тоа е да се создаде една “Бугарска Македонија”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние сакавме да покажеме оти и покрај нашето образование и воспитание во разни држави или пропаганди, ние претпочитаме сите да направиме отстапки од своја страна за општомакедонските интереси, за да не бидеме орудие во рацете на пропагандите и на нивните цели: за да не се стремиме кон соединување ни со Бугарија, ни со Србија ни со Грција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

23. Тоа покажа кој најмногу е заинтересиран за македонското движење затоа го пренесоа центарот негов во Македонија и направија уште еден цел ред фокуси за да се покаже оти брканицата е однатре и е самородна појава.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со тоа можете да се бламирате па ве советуваме да не го правите тоа за да не го бламирате и делото.”

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се предупредат жртвите од едно секадешно востание, се изработи февруарскиот руско-австриски проект за реформи, вистина не совршен, но со договор оти тој ќе биде постепено раширен.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А за да може човек да ги ползува резултатите од својот труд, треба прво да се потруди.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Други ќе расудуваат оти со полното отцепување, од една страна, ќе ликуваат нашите непријатели, коишто ги насочуваат сите свои сили да ги ослабнат балканските Словени за да си подготват почва за разделување на балканските земји помеѓу нив, а од друга страна, оти тоа ќе нѐ натера нас Македонците да се откажеме од нашиот прв долг, да се бориме за политичка слободија, да разрушиме сѐ досега направено и да зафатиме сѐ одново, така да се рече, од азбука.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да нѐ претопат нас, тие одбегнуваа да нѐ викаат со народното име.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Време е да се раскрие тој фалш за да се престане да се експлоатира со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, ако и ние се лажеме во претпоставката оти националниот сепаратизам ќе биде поддржан од комитетите, од Организацијата и од македонската интелигентна колонија во Бугарија, тогаш, и во таков случај, доста е една силна српска пропаганда во Македонија за да земе најголеми размери националниот сепаратизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие резултати јас ги резимирав во два пункта: Македонија по Востанието е загубена за бугарската народност и Македонците ќе си ги сознаат грешките што беа причина за несреќите од воставањето, ќе се откажат од досегашната насоченост на нивното национално самосознание и ќе им отворат систематска борба на сите национални и верски пропаганди во Македонија, вклучително и на бугарската, за да можат со одделувањето на своите интереси од интересите на пропагандите да го постигнат националното обединување помеѓу себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Народните интереси ни налагаат, за да ги заштитиме нив, да го браниме нашиот јазик од пропагандите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа ќе ја натера македонската интелигенција со различно образование да се сплоти во едно за да го обедини нашиот народ, но веќе не врз таа основа што си ја покажа сета своја неодржливост, а врз друга, врз чисто македонска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие го пренесоа центарот на Револуционерната организација заедно со сите национално-политички прашања во Македонија за да бидат слободни во своите постапки од бугарската влада.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Новаковиќ се трудеше да биде близок и до македонските национални дејци за да може да ги искористи за целите на српската политика и пропаганда, па се среќаваше и со Мисирков.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ете приближно какво може да биде најглавното работење на македонската интелигенција за да се поправат сите грешки направени со последното востание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да биде појасна ползата од таквото одделување наше од другите народи доста е еден критички поглед врз работењето на тукашниве студентски друштва: бугарското и српското.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И оти ако сакаат таму да ни се покажат браќа, тоа го прават за да нѐ ограбат нас и да нѐ експлоатираат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние немаме излишни народни сили за да ги принесеме на жртва за бугарските, српските и грчките интереси, зашто сегашната борба е само во туѓа полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарите пак станаа русофили, но тоа го направија не со чисто срце, а за да ја направат руската влада орудие на своите интереси во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но за да се исполнат нивните егоистички планови за убава служба, тие се готови да се покажат повеќе Бугари од самите Бугари, да играат улога на бугарски шовинисти, со неа да ги експлоатираат и бугарскиот кнез и интересите на Македонија, и на бугарскиот народ и на европското општествено мислење, со еден збор, да лажат и на десно и на лево, под вид дека исполнуваат некаков патриотски долг, а всушност да добијат служба, власт и популарност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А ако Македонија досега, со мали исклучоци, се развивала одделно од Бугарија и Србија, тогаш таа може да го прави тоа и во иднина, уште повеќе што пропагандите – бугарската и српската – ги употребуваат сите и дозволени и недозволени средства за да искоренат сѐ самобитно, сѐ чисто македонско во нашиот народен живот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се достигне таа цел требало да се состави одделно друштво од лица за кои изучувањето на Македонија во етнографски, географски и историски однос има првостепено значење; а такви лица сме ние Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Големите држави, велат мнозина, само играат дипломатска игра со реформи за да нѐ склонат нас да се откажеме од оружената борба со Турција, од која се нарушува нивниот мир, а кога ќе се одречеме од таа борба тие ќе ослабат да бараат од Турција реформи за Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да може да се направи порамнување и оценување на различно разбраните народни идеали, треба тие да бидат искажани усно или на книга.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А културниот човек, за да има право да се наречува таков, треба да гради, а не да руши.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Среде тој бескраен спор помеѓу двата братски соседни народа македонското словенско население, заради кое тие се караат, малце по малце зрее во националното самосознание и сака да се ослободи од покровителството на соседните народи за да може само да си биде вршител на своите судбини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

84. Додека сѐ уште чадеа илинденските пожари, бугарската влада навистина побрза да го испрати конзервативниот политичар и државник, туркофил и русофоб Григор Начович (1845-1920) во Цариград за да се погаѓа со Турција за правата на „Бугарите” во Македонија, а не да им дозволи на Македонците самите да се појават како фактор на преговарачката маса за сопствените интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Опасноста што го загрозува нашиот народ и неговите интереси од страна на пропагандите, коишто ги употребуваат сите и дозволени и недозволени средства за да го исчистат од Македонија нашиот јазик и со него нашите духовни интереси и да ги насадат на нивно место нивните јазици со нивните духовни интереси не само што нѐ задолжува нас, но и ни дава полно право да ги употребиме сите и дозволени и недозволени средства за да го зачуваме нашиот народен јазик и со него нашите народни интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А за да биде такво, треба со општа согласност да се избере едно наречје за општ македонски литературен јазик. 158 Согласност ќе има, ми се чини, само ако секој од нас прави избор не по некакви естетски мерила и не по чисто месни причини, ами од гледиште на општите интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Европејците се потресоа и се ужасија од тие известија и зафатија да им го укажуваат нужното влијание на своите влади за да се пресече колењето на мирното население и да му се помогне на несреќното македонско жителство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Создавањето литературен јазик е духовна потреба кај нас, со која се мисли да им се стави крај на злоупотребите на пропагандите со нашите интереси и со која треба да се создаде свој литературен и научен центар за да се нема нужда од Белград и Софија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Колку ли само бил воодушевен поетот од убавината на планината, од убавината на полето, од бистрината на езерото за да ги напише бесмртните стихови.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се надевам дека театарот знае колку треба да се инати за да не си наштети на растот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Оди си сам!“ му се врекна таа и додека тој зјапаше во неа, збунет, потивко му прос’ска: „Оди си сам кај тоа курвиштето што ти е мајка“, и со трчање избега од него за да не види дека очите ѝ се полни со солзи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сметаше дека доволно прочитал и доволно видел во својот живот за да умее тероризмот да го смести кај поединци и нивните криминални групи наместо кај цели народи или пак држави.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Истите зборови на обврзување, ветување, поучување, насочување кои ги повторуваше и тој, за да потврди дека навистина, и во добро и во зло, и во болест и во здравје, ќе остане со жената која тогаш ја донесе во оваа иста катедрала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вети дека ќе ја почитува и дека ќе ја обожава со своето тело и дека ќе ѝ биде верен до крајот на животот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Местото каде што застанал да го слика селово морало да биде од чун оттурнат во езерото, токму на она место од каде што очите можат да го заграбат сето село, но не и премногу далеку за да се изгубат посебните карактеристики на куќите, посебните белези и бои со различни тонови и нијанси: жолта, сина, зелена, кафеава, црвена, лилава, розова, чивитлија, сива, црна, алова, портокалова.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Јас би го исползувал дождот за да се запознаам подобро со околината.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас и ти премногу добро си ги знаеме опачините за да си бидеме интересни.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ќе го пригушам нежното распаѓање на мислата... „МОЖАМ СЕ“ Ко капка роса на лозов лист, ќе го пронајдам патот, за да ги збришам сите темни дамки во твоето срце...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

А, твоите плачеа и гледаа, а едното запишуваше, за да не заборави, и за да не прости, никогаш...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Татко ми велеше: „Маж во куќа, тоа ти е неопходно зло - за да се замешаш во народот и да не бидеш различен по таа основа“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, ако треба, ќе трепне, за да нѐ види.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Посетите кај мене беа забранети за да се намали на минимум факторот возбуда од каква било причина, но успеваа да ми протнат исушено цвеќенце со „волшебна моќ“ и вода од Урошевац во пивско шише со кончиња што носат среќа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Значи, за да станеш видовит, кој го раскажува минатото, ја гледа сегашноста и „може“ да ја предвиди иднината, не мора да завршиш студии за историја (дека така одеше дефиницијата за историја - запознај го минатото, за да ја разбереш сегашноста, за да можеш да ја предвидиш иднината), ами само еднаш да паднеш во кома на пократок рок, па кога светлината на крајот на тунелот ќе ти се појави, да се сториш пишман и - оп, рикверц, ама со нов ум, претприемнички подготвен да го спасиш и општеството и човештвото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И така, редум пред мене, секоја нова приказна беше како сјајна и чудесно шарена, нова крцкава бонбона, која те предизвикува да ја пробаш за да ѝ го почувствуваш единствениот вкус, кој е секогаш толку различен, но и така сличен по некој состав и по мајсторлак познат само на создателот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Влези, влези зете“, го покани во собата и го седна на фотелјата подместувајќи му голема перница со пердуви под газот за да му биде помеко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За да се развие емпатија и солидарност. И за нешто да се научи.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Еден ден во годината улогите се менуваа. Заради забава, но и заради поука. За да се види како изгледа светот во очите на другиот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

На сличен начин компјутерот би можел да го симулира секој физички процес иако програмерот буквално би требало да чека, од сега па сѐ до вечноста, за да ги добие резултатите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Беа недоволни за да се состави реченица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, вие заради својата бруталност и повредите што сте ѝ ги нанеле, ќе морате да појдете со нас за да дадете изјава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сѐ уште гласно говореше за да го чуе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мумлајќи во себе шепотеше за да не ја чуе домаќинот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се одлачуваа од ноќта сосема тешко, црни и бездомни како неа, искрснуваа заглувнати, чиниш некакви притулени далечни искрења во таа темница, за потоа да почнат да се приближуваат, сосема бавно, токму онака како што беше потребно, за да се заборави на сѐ друго, освен на тоа нивно наидување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжуваше да чекори, размислувајќи само на тоа дека тој беше дојден тука за да се врати, откако ќе ја сврши работата, и еве сега тој си се враќаше, дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги изнајде и трпките преболености на сите болки во своето отпуштено тело; ги изнајде и сите истрпнати морници по својата кожа, а ја најде и таа лабава апсолутна отпуштеност во сите свои делови, во која не постоеше ни најмалечка желба за да се направи ниедно, ни најмалечко движење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Било ставено за да го сочува само сонот дека сѐ уште може да се продолжи да се оди, но и за да утепа токму со тоа, за да увисне, или барем да натера на папсување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гладното и полно со болни превивања тело имаше само еден единствен начин за да ја испрати таа продолжена темнина, за да ја превиди и да се скрие од неа, а тоа беше сонот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше како некоја стара семенка, која долго време си ја чувала во својата срцевина магијата за да го сети тој топол здив и да почне да се буди, да поникне под него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо го отпетла синџирчето од елекот за да му помогне на чуварот бргу да му го извлече часовникот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Среќа, ба му ја. „Некогаш не те сака и господ“ , би рекол Лазор Ночески, „или намерно те остава за да се мачиш“ .