и (сврз.) - гледа (гл.)

И чудно како, но и покрај тоа што со свои очи видов и гледам, сепак немам ниеден аргумент со кој овој ремнав човек би го обвинил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Оваа е порачана за Сулејман-паша!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И гледај чудо! Од калапите излегуваат валчести како јајца бомби.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Забележувам дека светлината која во лето, кога е силна, ги изедначува преслапите на планината таму пред мене, сега, пролетта, кога е поблага, ги истакнува горните делови, врвовите и тумбите, и гледам дека ги има многу, дека не е еден гребен и еден преслап, туку повеќе гребени и повеќе преслапи, дека јас сум далеку, зафатен со расплеткување на пајажината што ја сплел големиот пајак на времето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Менува ли земјата?“, прашува и гледа во шарите на снагата направени од лежењето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Седев потоа и гледав, сам, како задоволен човек, но во некоја неизвесност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го видов Перета Катин. И тој беше застанал и гледаше во мене. „Вода“, викнав. „Се врати водата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Грвалев коска од сливата в уста и гледав во машината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го вадам светкавиот, метален предмет од ногавицата и гледам дека тоа е memory stick, ама со скинато синџирче.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Групи весели мечиња, парче по парче, го носат својот тежок товар и симпатично збивтаат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој разговара и гледа во мене.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Без такт, без рафинман, без пардон.  И одново тие: Весели мечиња одат по улицата Под Липите, и гледај, се движат кон срцето на Берлин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ме погледа со мртов поглед.  „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”.  „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”.  „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За нив се однесува познатата народна изрека во Германија: „Работи, работи и гледај куќа да си направиш“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Марко се свртува и гледа: разградено е лозјето, по меѓата расте млечка и ниска капина, малку погоре се накрева камењарот до подножјето на суриот рид, а над ридот одвај се мрежи бледната синевина на небото, во која секаква појарка мисла избледува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе чувствува како се припива таа до него, па ја спушта својата глава на неговото рамо и гледа сѐ така во пределот, сега не се смешка а е замислена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На другиот ден Орде се разбуди и гледа дека Пискулиев ја преспал ноќта покриен само со своето зимско палто.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе се шета и гледа. Има некаква надворешна промена во него - не ги носи веќе броениците и мустаќите малку ги поткастрил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кај си на Велес, Соколе! - извикува Боце и гледа победнички наоколу.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа прикажуваше спокојно и гледаше само пред себе. На Рангела му се запалија црнките.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Застанува дедо Иван тажно и гледа. Тој гледа дека е најпаметно да земе сега да ги искорне половината, но како да го стори тоа кога ќе му се смеат луѓето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но смислата на овие нејзини зборови Соколе треба да ја сфаќа веќе буден, зашто таа му мина во тој миг како проѕирна измаглица меѓу лозите, тој сега ги гледа пред себе само мирните зелени лози и гледа дека сето ова што го доживеа било само сон.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се вртиме околу него и гледаме: едното крило е здробено и расфрлено наоколу: опашот е преполовен и искривен како рог; предницата личи на железно буре без капак и изрешетено како решето; од внатрешната страна, над седиштето, кое сѐ уште мирисаше на запалени кожи и гума, светкаа неколку искршени тркалца од стакло и се гледаа стрелки на некакви часовници ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Марко ја наведна главата и гледаше пред себе скаменето и загубено.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Му штрака со нив и гледа да му земе што повеќе „тркалца“.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И секој ден донекаде стигнувавме: ја гледавме Америка, Азија, Африка, нилските коњи и крокодили, се качувавме далеку во северните краишта на Земјата и гледавме: бели мечки, ирваси, китови и што ли не.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ах, проклетникот, - викаше полјакот и гледаше во луѓето. - Каде е, каде се крие? Кажете?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Што мислеше да правиш? Молчам. Ги стискам колениците и гледам надолу.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но тој молчи. Го гризе лепчето и гледа во луѓето околу себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Луѓето се собраа и гледаа изненадено. Еден од војниците го прашуваше нешто, но Славчо молчеше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На таа прва приредба ние -првачињата - учествувавме со едно рециталче за буквите: триесет и една буква, триесет и едно прваче бевме присутни на сцената и како декор, како венец од најубави цветови.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така ја слушавме и гледавме целата приредба. Најмногу ме восхити мандолинскиот оркестар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но уште првиот ден кога Мефаил ги собра Полчивци на сретсело за да им ги покаже „лошите“ луѓе што не сакаат да платат, Толе го забележа Андона мегу другите есири и гледајќи го така млад, јак, буен, (а Андон беше и личен скоро како Толета) крвта зовре во него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Страм — не страм ќе му реча: на него на Толета Кулиќево“ си је во себе кога се бришеше и таа со она ново шамивче и гледаше да ги допре напрчени устенца баш на она место тој ги допре малку пред неа неговите. Не малку се сневесели, дури и натажи, кога го виде Толета да повраќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кука дење, кука ноќе и гледа кому ќе му ги поттури своите кукавичиња.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На испраќање ѝ рече само толку: — „Оди ми си дома и гледај ми си работичката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секому веднаш му паѓаше в очи по неговата сина отворена боја на облеката. Одеше исправено, со спокојни чекори и гледајќи само право и далеку пред себе.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Ако, ако... Нека се јадоса. Треба да разбере дека не е лесно да одведе во Ресен охридска девојка... - се закикоти Атина, која за сето време ѕиркаше низ пердето и гледаше сѐ што станува во чунот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Гледај! И гледаа. Зелена долина змиулесто пресечена со бистро поточе, обрабена по ридовите со високи букови шуми, ишарана со ливади, жолти стрништа, овоштарници, зелени компиришта, папрат...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Понекогаш на овдешните собири се сретнувам со своите колеги, „источњаци“, EEW (East-Europian Writer), и гледам како се прилагодуваат кон однапред зададениот стереотип, како спремно дрдорат за censorship-от (иако самите не ја искусиле цензурата), како дрдорат за посткомунизмот, за секојдневието на својата тажна Источна Европа, како зборуваат за демократија и транзиција, како предлагаат мерки за излез од кризата (од национализам до агрикултура!), како спремно ги прифаќаат идентификациските етикети што ги носат како беџови, како се фаќаат едни за други - Русите за Унгарци, Унгарците за Чеси, Чесите за Полјаци, Полјаците за Романци, Романците за Бугари - како сите сложно да сакаат да ја откорнат таа голема и интересна посткомунистичка репка. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 159
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Само прозорците се отворени за да може да се дише и гледаат кон убаво дотераните тревници, однегуваните стебла со високи крошни, на фонтаната и куќичката во паркот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ја стискам дланката, и гледам: Од огнениот глас на искрата остана само студ на пепел Што се мачи да ми шепне нешто, Да ме утеши, да ме залаже...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Монах стои пред портите манастирски И гледа таму, отиде планините, отаде морето Минува Елена. Ѝ го препознава одот, Ѝ го слуша гласот и гледа Врз пладнето – сонцето ја запишува нејзината лика И ја остава пред него како икона.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
По толку време – си седи поштарот сам, Прета, копка нешто со бастумот пред него, Ѝ шепти нешто на земјата, И гледа една тажна жена осамена на прозорец, И се мачи да го одгатне раописот на животот, Избледеното писмо на чекањето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Пред портите на својот дом Врз кои е врежан белег на некој Далечен век тој стои сам и гледа јато пеперутки прошетува низ молитвата што ја пеат изгорените билки во дворот и ја понесуваат нагоре.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во јули застанат во вашиот двор да ја кренам раката наспроти сонцето и внимателно движејќи ја низ воздухот да се одрзува сенката на секој нејзин потег како оган што да го нагризе ѕидот сѐ дури мислата на тој цртеж не се вглоби во душата на каменот сѐ дури среде ова болно јаве на животот ѓаволски убава одново не се покажеш ти наведната како му ги замиваш раните на вашето болно ждребе и гледаш на мапата на неговата засушена крв пат што скршнува кон вилински езера и коњ на патот што `ржи самоти ѕвездите и стебленце бела бреза што се ниша над младичот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во топлите летни вечери, кога низ отворениот прозорец навлегуваа стотина миризби на тивката летна ноќ, тој лежеше на своето креветче и гледаше во ѕвездите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но кој го гони зајачето? Се затскрив малку зад една смрека и гледам, во тој правец од кај што трча зајачето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
(Се подисправува и гледа во прозорците.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: (Го чувствува мајчиниот бол и гледа да поправи).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ќе те потсетам на нешто но не е во врска со пораката содржана во овој совет туку со објаснувањата што ги користиш за да го сфатам советот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас не постапував така и гледаш каде втасав. На планинските беспаќа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам на она: малку полтрон, малку повторувач на туѓи зборови, малку мавтач со главата, и гледаш, си пораснал па можеш да погледнеш и преку главата на највисокиот пред себе...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А чичкото молчи и гледа во расцутените трендафили.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Ама чудно! - ја врти главата Гошко и гледа во белата трага останата од авионот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Го наполни бокалот од една од помалите бочви и, сеќавајќи се на Милановата опомена добро да ја затвори славината за да не капе, извесно време клечеше и гледаше дали славината капе и, кога беше осигурана дека не капе, стана чувствувајќи ја вкочанетоста на зглобовите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мрзоволно се влечев по нив по малку навреден што не ме погледнуваат, застанував полека и гледајќи го широкиот грб на Баждара се губев во нејасни мисли.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вечерта го видов агентот како се движи по улицата и гледа со светкавите копчиња под виснатите веѓи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Шашливите очи се крстосуваа и гледаа - и во слепиот ѕид, и во улицата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој беше збунет и гледаше покрај мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Стоев и гледав стрештено во него, оти и јас така сум мислел, но не сум се осмелувал тоа да го искажам ниту пред Лествичникот, ниту пред Граматикот, ниту пред Пелазгиј Асикрит, за да не бидам исмејан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот беснееше, пена на устата му се јави, како кај бесен пес; а јас гледав во Лествичникот, единствен кој од зборовите на логотетот поштеден беше, и дури за пример на душа чесна и силна беше истакнат, и гледаше блажено, притворно невино, полн доблест лажна!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стоевме под натписот, бедни, мали, ништожни и гледавме во чудните, неразбирливи знаци над нас. Филозофот се насмевнуваше спокојно, загатливо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се качував, полека, скала по скала, и кога ќе дојдев до највисоката греда, ја ставав раката над очите и гледав кон креветот, но секогаш скалата божем ќе се занишаше и јас јурнав надолу, од другата страна на скалата; потем повторно се качував, повторно гледав, но повторно нозете ми јурнуваа надолу, и ништо не виѓавав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сите други се прекрстија. Окото на Стефан Писмородецот стрелаше во мене, и гледаше будно дали ќе се прекрстам. Се прекрстив и јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем лежевме под едно дрво и пушевме; тој пушеше и гледаше во небото; сонцето беше високо, сјаеше и денот беше доста топол; лежевме и само молчевме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти пајакот најчесто лежи во точката среде што ја викаме и што најмалку се гледа оти средето е скриено внатре и затоа среде се вика; лежи таму создателот, примирен, смирен, кроток, како Бог за кој времето не значи ништо и гледа, демне, слуша, секое треперење на струните на својата вселена, на нишките од мрежата ги слуша, ја слуша музиката нивна семирска!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Молчиме и гледаме на патерицата со која поп Стерјо ни го покажува вечното почивалиште и вели: - Тука лежи Стерјо Сидовски, го носам неговото име – триесет и пет годишен, сирачиња ги оставил – Зисо, Коста, Риса и Тана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така беше. И гледај за да видиш.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нишанот „плива“ дур отпуштам благо, но одлучно и гледам како стрелата те стигнува.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Тие ѝ давале предност на саможртвата на македонската интелигенција и гледале со недоверба во способноста на Револуционерната организација да подготви општо востание.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Седнував во аголот од малечката просторија, и гледав како неговиот поглед се движи по страниците од книгите, како неговите усни се придвижуваат дури немо ги изговараат прочитаните зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогаш мајка имаше забелешка за секој кој ќе поминеше по улицата; сега гледаше со отсутен поглед и молчеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа долго седевме и гледавме кон улицата, низ решетките на балконската ограда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога имаше време го замолував да ми чита на глас на некој од јазиците кои тој ги знаеше, или да ми го раскажува она што токму тогаш го учеше, а кое ми беше подеднакво неразбирливо како да ми зборува на непознат јазик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа почувствував истоштеност која ме повлекуваше подалеку од болката а поблиску до бессознанието. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Трчав по кејот, молев за помош и гледав во телото кое исчезнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги носат и гледам и како си ги разменуваат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ах, еве ги и другите кај се разбудуваат. (Го вади часовникот и гледа.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Штом ќе ја заклучи, се враќа во собата и оди до прозорецот и гледа на улица.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Оди до прозорецот и гледа на улица.) По ѓаволите, што се враќа овој?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го видовте ли - стрелајте без предупредување. И гледајте да го убиете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Луков стои до прозорецот и гледа во капките дожд што личат на долго и заборавено плачење.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Оди до прозорецот и гледа на улицата долу. Нервозен е.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Оди до собата каде што го фрли Фезлиев и гледа во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Стрелајте од грб и гледајте да погодите уште со првиот куршум.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ги ѕидаа, тие нови куќички, во еден прекрасен ред, се радуваа заедно со дечињата, што беа останати без куќи во оние неколку воени ноќи, така што веќе беа одвикнати да имаат своја дома, а сега од утро до мрак стоеја крај нивното градилиште и гледаа како никнат нивните нови куќички со своите чудно умни и не според возраста загрижени очи, а после очите на сите мајстори им солзеа, заедно со придушениот плач, измешан со бранливата и надојдената во сапови смеа, на тие дечиња, додека им помогнуваа да се населат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тој трмееше под бремето на својата тешка болка, која на еден ваков нечесен начин му ги врзуваше беспоштедно сите негови мускули и сето време мрмореше нешто и гледаше пред себе со широко растворените очи на страот, кои веќе не можеа да видат ништо во неговите природни бои, пред кои сѐ друго, освен тој страв, остануваше скриено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко беше едно од децата и стоеше со сите разбудени ѕидари на една проѕирка и гледаше низ неа по цели ноќи, сѐ додека не дојдеше по него татко му и не го одведеше до леглото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наскокнаа да го погледаат уште еднаш штом го чуја како се оддалечува, наскокнаа сите барем така да го испратат, се наредија на сите отвори од бараката и гледаа по тој темен човек под сината месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Арсо е стуткан во спротивниот крај од креветот и гледа со онаа чистота што понекогаш ја мачи Ана, но секогаш разбудува во неа почит.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Покривачот се свлекол од рамото на Анѓа. Покриј ја и гледај да не ја разбудиш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Море каков дедо, каков прадедо, вечно ли ние овде ќе си ги кинеме трбушките да пренесуваме товари”, викаа луѓето и опкршуваа околу куќата и гледаа од кое ќоше да почнат, кој камен првин да го тргнат, од кај да загризат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
... Во последно време на Полин најомилена забава му станаа мачките; шеташе по бавчите, по дворовите, по плевните, по ѓубриштата и гледаше да вчапи некоја мачка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А, твоите плачеа и гледаа, а едното запишуваше, за да не заборави, и за да не прости, никогаш...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пази сега, излегуваш од дома, надвор пукнала пролет (некогаш СВОЗ-от се правеше в есен, појма немам) и гледаш запален оган!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Копам така, наведната, а од зад меѓата слушам некој ми зборува. Ја кревам главата и гледам некој војник.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колата чкрта, а ние одиме по неа и гледаме во рогузината кај што лежи мајка. И плачеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оздола се Србите и Французите. Го држат полето и гледаат преку градот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас џвакам една сламка со забите, ја вртам и гледам што прави Витомир.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите одбираат нешто, превртуваат, пребаруваат. Ние стоиме и гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се поткршуваат и копитата од добиците, Чако квичи и гледа во нас со исплазен јазик.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги отворам очите и гледам - Уља ми ја зела главата во скутот и плаче над мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неколку војници палат свеќи. Потоа седат на гробовите и гледаат в земја, под себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си идам јас оздола, вели, на еден жванец му ги стегав колцата, му клавав каврани, му ги опточував со шини, со обрачи и со тасои, вели, и гледам нешто ми се црнее на патот. Црно и бело заедно, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ што не си јал мислиш дека не се јаде, вели. Ја закачувам потката во градината и гледам дали никнал босилекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седам и гледам како смртта ми влегува дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Витомир витка нова цигара и гледа нагоре во ламбата што црцори и примижува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И гледам во извалканите облаци, во матните запци на ридовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седам и гледам како му излегува душата, му се извира. И, по недела маки, се предаде. Запре да му мрда и уста и снага.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги гледам само градите и гледам некои сламки и некои пајаци што слегуваат по сламките. 258
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чинам излези на чардак и гледај, гледај надвор, под куќата, ама ништо да ми засенее, да ми се преметне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас лежам и гледам нагоре, во сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ах, што сум зет, си велам јас, знам инаку на кого да мавам, си велам, и гледам како се прпелкаат луѓето, ошевратени митокос крај меѓата, како кијаници коноп, излезени од под мелица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сме застанале така во браздата, ко посадени, сме се потпреле на рачките од мотиките, и гледаме во небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас стојам долу со фенерот и гледам како ѝ се откриват глуждовите и листовите од нозете. И светка месото и не ми дава да се мрднам. За малку да го испуштам фенерот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И гледам чудо за чудење: едни големи пилишта се тепаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се исправам и гледам во плеќите од Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А снегот си паѓа. И гледаш војници, застанале покрај некој камен, крај некој шип и се греат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Шепотот пак се повторува. Се опулувам кон пенџерето и гледам нешто ми се привсенува, ми се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги отворам очите и гледам: над врвот од буките се наведнало сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе, си мислам и гледам во косата меѓу прстите мои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може од утре да не бидеме заедно, вели, којзнае кој куршум не мисли отаде ридовине, вели. Ја кревам главата и гледам отаде ридовите. Во празното небо, оголено и изгребано.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Викнувам уште еднаш, вели, и гледам снегот се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Може вака, треба да угасне племето наше, велиме ние и гледаме надолу кон чадот што се крева зад буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин дојдоа само десетина души, вели Николе Валавичарот и почнаа да бараат ракија, и ние им донесовме ракија и, заколете десет кокошки, велат, за секој по една, си ја редат, и ајде и кокошките им донесовме, им ги натокмивме на трпезите црквински и тие јадат, гнетат, а ние стоиме на страна и гледаме, и среде јадењето некаде под црквата квикна прасе, а, овие ќе колат и прасе, вели старшијата, прасето нека го за вечера, вели,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Застанавме. Стоиме и гледаме по војниците, по арапите што бегаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И одиш така меѓу нив и гледаш дека дождот сите ги прави плачливи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас уште повеќе ја наведнувам главата и куцкам околу куќа, олцкам во јалиците, под стреите и гледам побрзо да изминам од пред луѓето. Ама куцањето не е еднаш. 247
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Излегува Дуко Вендија и гледа - нема коњ. И, ах мајче мајчино, ах живо и мртво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седиме во ливадата и гледаме во јагликата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај се децата, прашува Јон и гледа кон скалите откај што слегов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капетан Мирковиќ ги подотвора очите и гледа во нас, нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Господе, што јадат луѓево, велиме, и гледаме во војниците што јадат црвени патлиџани.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Онемувале и гледале вкочането, чиниш ги обзел верски занес. Чувствувале машка гладост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога по пустото свое чекање мажите се враќале во постелите, со рамазанска глад се фрлале на своите жени и им биле благодарни што тие уште ги чекаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Преку луѓето од дружината минале морници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со тага ги гледал лицата на жените во црно и под црни забратки, бледи и издолжени месечини на црно небо, меѓу црни облаци и над црна земја; како под заповед клекнале и ја допреле со чела камената плоча со голем крст, поголем од крстовите на соседните игуменски гробови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тука нивните синови биле заклани, тука ги закопале за да останат под закрила на светецот лесновски. Стоел и гледал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Појди и гледај, сите жени се трудни. - Биди разумна. Јас сум таков. И ти ќе им се придружиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа стоев пред перченце огледало и гледав како ми побелуваат очите од грижи, од јад заради човечката пакост, заради зашвајсуваноста на полициските срца.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Крчмарот траеше и гледаше негде крај него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега чиниш како да се стуткала во себе. Минувам под неа, ги кревам угоре очите и гледам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Целата вџасена, во сопчето на потстанарот и таа ја забележа притулената светлина од спротивниот дом: то ест токму од станот на Машиеви, и го виде него, потстанарот, како стои крај прозорецот и гледа во станот на Машиеви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во туристичките проспекти читаме дека Ајфеловата кула е висока триста метри, на тоа додај ги дваесетте метри радио- антена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа шетка по бифето и гледа во шанкот. А на шанкот чиниче. Во чиничето слатки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа гнете, а јас возбудено копам по џебовите, напипувам со рака колку пари имам. А пари малку, колку без ич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајката и трите деца погледнаа во неговиот прозорец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Навечер, во затемнетиот стан, го вклучував телевизорот и гледав срушени куќи, уплакани луѓе, човечки и животински лешеви.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Го исклучував тонот и склопчена на каучот ги гледав Индијките како ги отвораат устите во облик на буквата О, ги збрчкуваат веѓите во облик на буквата V, се подигруваат со своите црни плетенки, ги камшикуваат Индијците со своите страсни погледи, забрзано дишејќи и гледајќи накосо, како зајаци.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Излегувам надвор и гледам, ене го, SHRINK епицентарот!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Лежев и гледав во таванот како да набљудувам ѕвезди. Тоа беа рефлексии од џагор, забава и понекоја пијана мисла.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Шета со погледот низ селото и гледа: си останало исто, си го задржало истиот изглед; има по некоја куќа нова или обновена, но не се раширило, си ја задржало онаа своја збиеност: од која куќа да викнеш, на другата ќе се чуе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Издивна длабоко, тешко и продолжи: „Присетувајќи се, кутриот, на птицата и гледајќи што му се случи, му прелета за миг мислата: случајно ли ја остави чуварот вратата отворена или намерно?“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И сега работејќи во градината, почесто седнува на клупата под него и гледа голем дел од короната се исушил.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го потргнува превезот што го дели широкиот кревет на две половини и гледа во креветот лежи Хера облечена во блескава ношница и со круна на главата како кралица.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Стоеше со тешко виснати раце набрекнат од крв и ракија и гледаше во недокучивоста на небото на кое изгасна една светлост со кус живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Уште малку, говореше. Уште малку, малку, малку... И гледаше: врелото олово удираше во сивите ѕидови врз него, распрснуваше малтер, стакло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Одеа молкум помеѓу два долги и бели ѕида со многу месингани кваки и гледаа само пред себе, и самите тихи како тишината наоколу.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја слушаше замрсеноста на своите мисли и гледаше низ прозорецот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Лесно треперење, некое развејување. Размислуваше кога беше почнало тоа, но веќе не знаеше: одам низ некоја улица и гледам една куќа и се сеќавам на некој замок, налик на оној во Фиренца, но тие се допираат само со еден одблесок и се гаснат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Толку за сега, поздрави од Филаделфија, Ташку П.С. пред некој ден бев на кино и гледав еден многу убав филм, минатата година беше главен хит во Холивуд, со најпознатите глумци/пејачи, ама му ги заборавив имињата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А газда Таки молчеше, не даваше никаков одговор и гледаше замислено во далечина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Пред тоа стоев пред парченце огледало и гледав како ми побелуваат очите од грижи, од јад поради човечка пакост, поради зашвајсуваноста на полициските срца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Девојката од соседната маса делумно беше свртена и гледаше во него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега на место волно и гледајте во мене“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние, легнати во стоговите сено, вели, пред да заспиеме, го слушавме тоа фркање и тоа 'рпање и гледавме горе во ѕвездите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас се симнав долу до водата и гледајќи во синото, ја осетив онаа стара и позната потреба да запливам, да одам кон ширта колку што се може подалеку.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ја кревам главата и гледам, фотографијата на Борко ме пресретна врамена во онаа рамка што ја најдов во оставата на Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон сега беше долу, до водата. И јас се свртив таму и гледав како езерото шлапка под гробовите на Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш го здогледав Симона кој од некаде се појави, но сега застана и гледаше во Лена како во маѓесница.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Гаврил, без никаков комплекс што неговото семејство доаѓа од една мала далечна земја, се гордееше со нас и гледаше да нѐ запознае со повеќе другари и другарки од пливањето, од факултетот по информатички науки, цимери од кампусот, од организацијата на интернационални студенти, со неговите професори, тренерите по пливање и многу други.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ја советуваа да држи диета, да пие лекови и тревје за слабеење, да се движи, да работи, но пак ништо не помагаше, ја ставаше Дукле на вагата да ја измери и гледаше дека се здебелува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Одвреме-навреме одел и дома ѝ, и гледајќи ја каде што се движи низ куќата, не му изгледала толку дебела, сѐ додека не седнела, при што сите облини се спојувале: нозете ѝ станувале како една, колковите се ширеле, а горниот дел од телото се спуштал надолу, се скусувал и раширувал.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Тоа е, дошло, ќе се трае", си велеше Стале и гледаше како над сите момци стои отец Арсенија и само да трепне со левото око сите на нога се наоѓаа, Ништо не работи тој отец, им заповеда на сите и крка ли крка одделно од момците, во своето одајче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се исклаа како јаришта, што велеше стариот мудур Арсланбеј, на кого сега му се бркаа и тепаа едни со други, та тој си кротуваше и гледаше сеир отстрана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И гледаш сега! Арно било, а? Сполајти боже! Ете така.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Намириса Мицко дека дедот Билјар вртка уште од турско по петшестотини илјади жолти и гледа на некој начин да ги лапне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таа, не само што не се соблекуваше веќе, туку облече и црно калуѓерско расо и гледаше да ѝ биде што подолго, да не ѝ се гледаат ни нозете, ни рацете; гледаше секој нејзин дел на телото да ѝ биде покриен и заштитен од погледи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но Бонети свика: - Тури... - и гледајќи кон пратеникот продолжи: - Знам, сега вам ви е важно што ќе биде со манастирот...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Стојат селаните пред училиштето, исчекуваат и гледаат кон врвовите на Галичица каде што птиците водат борба меѓу себе грабајќи се на понекоја мрша останата по рововите и бункерите и морници им врват по снагата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Слегуваше Анко и гледаше како лицето на татко му е озарено, весело, а со усните мрда како да сака да запее.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Почесто ја дочекуваа зората будни и гледаа како денот на исток понекогаш се раѓа со огнови, а понекогаш пеплав или поцрнет како гламна.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XXIV Уште од рани зори луѓето во селото почнаа да ги буди лавежот на кучињата и некаков тропот; стануваа од постелата, ги лепеа очите на прозорците, излегуваа на чардаците и гледаа исплашено: колони војници врвеа низ селото; им светкаа шлемовите и оружјето на виделинката од зората; од сите сокаци се точкаа војници, а коњите што влечкаа тешко оружје, опрема, муниција и казани за јадење, врвеа по широкиот пат крај езерото; фрчеа коњите со носевите, збивтаа под теретот, чувствуваа жед и ги вртеа главите кон езерото што на утринското ветре шлапкаше бранчиња на брегот; од војниците избиваше пареа поднаведнати под тежината на ранците и оружјето; кучињата непрестајно лаеја и напињаа на синџирите да ги скинат; оние што беа пуштени, се втурнуваа кон војниците, но кога ќе добиеја клоца, ќе сквичеа, се тргаа настрана и продолжуваа да лаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Повремено застануваше на место и гледаше во осветлениот прозорец над него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тука престанува сѐ. Лежи и гледај го небото, својот знак на бик и не сметај се за измамен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Шарениот палјачо седеше во аголот на собата и гледаше во празнината на својата нога.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Братучедите како да се чуваа да не видат некој срам, се свртеа кон грб кон врата и гледаа преку авлијата кон зајдисонцето каде што небото со стемнувањето потемнуваше добивајќи ја мрачната боја на дното на езерото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Целото лето тамошно што им работил по полските работи на Аџиовците и тие многу го честеле и гледале како свој човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Чувствувам и гледам веќе земјата како ми пука под нозете суви усни во стотни трески.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Квечерина некоја далечна камбана го ниша времето И гледаш нешто од тебе како се кине И си одминува.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Замислен си седиш така со ноќи, со години И гледаш ништо да не се помрдне За да не го тури сонот на дечињата.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Неделата би најубав ден Зашто тој ден Бог си починуваше и гледаше Народот како се крие зад стеблата Плашејќи се казна да не го снајде нова И да не заврни пепел од пеколот и снегот да не се стопи Та нов потоп да го снајде.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Лежеше неподвижно на креветот и гледаше во ширниот празен простор над него со нездрава втренченост.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ги подзатвори очите и гледаше на сите страни од поткровјето што чекаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се наведнуваме над бунарот и гледаме надолу.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Седеа и читаа весници, разговараа и слушаа некоја музика на радио, потоа седеа покрај каминот и гледаа во жарта додека часовникот отчукуваше десет и триесет, па единаесет, па единаесет и триесет.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Замавна со раката пред очи, чиниш со тоа движење растера сениште.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со шепите направив инка, собрав воздух и викнав: - Мамооо!!! - повторував и гледав како трчаа жените, како се туркаа и викаа, ама во таа викотница, во таа бура име не се слушаше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го крена погледот и гледа: се накачиле децата на плевната и низ една дупка одгоре му се смеат: - Уа-а-а-а-а, јатак...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Затоа одеа по Трајанка влечкајќи се и гледаа назад двоумејќи се дали да останат и тие или не.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тргнав кон Брезница, влегов в село и гледам твојата куќа прва и настранета така како заради мене да е правена, за тој што ќе ми биде јатак.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој Толе постојано молчеше. Седи на столот, ги скрстил рацете и гледа во шарениот килим.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Наша женска среќа: Да родиш, да нахраниш, да успиеш, да расповиеш, да повиеш, да испереш, да спростреш, да исушиш, да собереш, да испеглаш, и гледаш твоето време заминало, снагата ти клапнала, некаква тежина ќе ти легне врз очите, што се рекло, ќе се изгубиш во сонот а без да разликуваш сон ли беше или јаве тоа што помина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога седам на чардаков покрај рекава и гледам во ѕвездите, сѐ ми се чини дека сум таму, покрај Кубан“, ја завршил божем пред Анатолиј својата исповед дед Павел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пушеше надвор и гледаше да не биде забележана.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
КЕВА: (Влегува и гледа низ прозорецот.) Уште не стасал куќата му онемилела. Дома не му се влегува.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Излегува од врбјакот и гледа по Томче со блага потсмевка.) Сиромав чорбаџи Томче, изгоре за Стојанка како биволче за водичка!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Е, да сум жена, да го колнам: да би не се разбудил! Да би нога искршил!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Е, да е Стојанка во куќава, и за нас би било арно. Уште две раце за работа.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Зошто секогаш мора да биде Јас, Јас, Јас?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И гледајте, но не низ диоптријата на еден илузивен ум, погледнете подлабоко, поминете низ темниот тунел и во првиот зрак светлина пронајдете ја својата духовност, а фацијалниот израз е безначаен, минорен, обезбоен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го држеше за ушите и гледаше во земја. - Ќе ми го дадеш?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Надвор веќе почна да се стемнува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И таа џвакаше нешто и гледаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го поткревам повисоко и гледам глави од царски војници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето киваат и гледаат колку место им зафаќал Сталин, колку многу место што не го знаеле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седам сега стуткана на камионот и гледам во козите што ја брстат шумичката крај патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се потпрев на Татјана Сергеевна Перипелицина и гледам во Контрашенко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Војниците гледаат шашливо во нас и гледаат меѓу себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седнав на еден стол и гледам што се работи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Врвам покрај ,Баљшој театар" и гледам затнато е од војска, полиција, булдожери: го уреваат споменикот на Сталин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го наслушува грмењето и гледа во облаците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои ќе се расплачат и немаат време да си ги избришат солзите, што се вели, зркнале во мене и гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене ми е прва цигара и гледам како се трга чадот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И гледам како Горачинов ми се губи зад својата насмевка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сме за таа работа, велиме и гледаме како дуваат во манџата од компири и овчо месо што им чади пред лицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се свртувам кон Никифор и гледам дека и тој не спие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стегам една сламка меѓу заби, ја џвакам, што се вели, и гледам како се преобува Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум за Југославија, велам и гледам во искрите што ги растура локомотивата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
16. Наѕирам низ решетките на прозорчето, свртено кон дворот меѓу бараките, и гледам една чета построени момчиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се враќам дома и гледам полна соба уплашени луѓе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги крпиме чорапите и гледаме кој прв ќе се почеша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се думам така и гледам низ решетките: ми бегаат некои наретки дрвја и некоја недогледна рамница што се одвртува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Хрушчов подзапира, си го враќа предниот чекор на делканиот камен, се врти и гледа: две жени се борат со глутница полицајци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор само ќе ги собира веѓите и гледа кон кај гледам јас, во кого гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги пуштам алиштата, едно по едно, и гледам во нерамната земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Подрипнуваме така, и гледаме во машинките од војниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште си стои заделен и гледа некаде надолу, ко над некоја бездна пред себеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам, небаре испуштено пиле, и гледам во логорските посматрачници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја кревам главата уште повисоко и гледам дупка во ѕидот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас уште не знам каква болест е тоа, ама веќе наголемо слушам и гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја гази со палецот и гледа во нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наближувам така и гледам дека и луѓето биле врзани со ортома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се свртувам и гледам дека ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам имиња и гледам низ прозорец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
5. Сум се потпрела на една бука и гледам еден запокажан кукурек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стојам простум и гледам во шпиончето на вратата. Немам друго за гледање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стојам под крушата и гледам нагоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дробејќи ги во своите муциња и гледајќи дали има уште, тие се смешкаа сѐ додека не ги надуја мешињата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Скоро слушав на телевизија , да речам и гледав, на Водно имало речиси 1000 видови различни растенија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„И ете, мирно седи си и гледај како ти се разнебитува животецот!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Соголи ме. Крај река, крај трева кај дрвјата мирисаат на смола, Слечи ме и гледај оддалеку.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Стоеше на скалите и гледаше на процепот што го создаваат Каранџова Глава и Присојот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Цело време гледам во нив благородна вдахновеност, чинам, не денешна, ами пренесувана и љубоморно негувана од колено до колено и гледав уште искри на подбивност кон уништувачкото бреме на времето кое на овие простори истури толку омраза, лошотилак, кодошлук и подбуцнување...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јани, кој досега незаинтересирано слушаше, наеднаш живна и рече: - Море што ве слушам и гледам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му ја стави в уста, а тој влече и гледа во високото небо кое во партали синее меѓу врвовите на буките, часкум губејќи се над густежот на гранките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одете дома и гледајте си ги вашите работи, не шетајте наоколу!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Седевме Кети и јас, еден крај друг на прозорецот од спалната соба на горниот кат од нивната викендичка на Попова Шапка и гледавме во чудните предели облеани со бела месечева светлина, кои ноќе, онака голи, без ниедно дрво, прилегаа на скаменет пејзаж од некоја далечна планета од научнофантастичните филмови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Легнав и гледав веднаш до мене како да врне дожд од куршуми од митралезот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Никој не обрнува внимание дека Мурџо ги има оклештено забите, дека како маѓепсан пред него стои и не мрднува Дончо, а исто така, како маѓепсана, понастрана стои Пела и гледа во нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Марин Крусиќ пак се исекна. Се исмеа, кивна и гледаше во Сандри помалку победнички отколку да го кажеше сето тоа кога не ќе беше солзлив.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Меѓутоа има многу идилична местоположба во центарот на градот и гледа директно преку главната улица кон течението на Крива Река.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме разбуди ѕвончето. Ја отворам вратата и гледам човек, т.е. дечко. Висок два и кусур метри.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И глеј, чекорите на мечката стануваат сѐ побавни, потивки. Се изморила, можеби, ќе си оди.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И гледам - ридот пак ѝ ги препречил очите на Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Весна стои и гледа во камената плоча над коритото во кое жубори водата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А чичкото молчи и гледа во расцутените трендафили.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Тато, заборавив како се вика ова цвеќе? - прашува и гледа де во мене де во старецот. - Јаглика, - велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- И јас сум му благодарна, - искрено вели Весна и гледа негде далеку во планините, како да се мачи да го согледа негде добродушниот лик на Мирчо од Брегово.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Секој ден Билјана седеше крај прозорецот и гледаше на онаа страна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ама чудно! - ја врти главата Гошко и гледа во белата трага останата од авионот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)