и (сврз.) - никој (зам.)

Задачите кои ги имале набљудувачите биле строго предодредени и никој не смеел ни за момент да го напушти местото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во електричната инсталација знам еден таков дефект што вечер кога ќе се шкрапне било кој прекинувач, кога некој каде и да е ќе ја вклучи струјата, ќе се предизвика таков куршлус од кој куќата цела ќе пламне како кога се пали автомобил и никој жив нема да остане.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Денес колонска вода се произведува во модерни фабрички простории, но постои едно правило: рецептот за производството да се чува во специјален сеф како тајна која може да ја дознае само наследникот на Фабрикантот и никој друг.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пророштвата не се за оние кои не веруваат, велеше Тој, и чекор по чекор им се доближуваше на остарените стебла, се поздравуваше со нив, и никој и не забележуваше како се разретчуваа честаците, та не остана ни гранка ни стеблика кои не ги помилува и со душа и со раце, и со кои не поразговара.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Па што? - Како - па што? Ја гледаш од Чукарот Беласица, и замисли, денес само јас и ти од Чукарот ја гледаме Беласица и никој друг.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не беше шака, исклани беа царски луѓе, стопаните на Имотот, и никој не можеше да претпостави, при недостиг на вистински виновник, врз кого од нив ќе се истури гневот на султанот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можеби тоа беше давање одушка од макотрпната работа, можеби беше терање инает во војните, со реквизициите, со даночниците и чифликсајбиите, но жителите на Потковицата, со вкоренет оптимизам на луѓе прикрепени за земјата, односно со докрај изјаснета свест дека таа, мајчичката земја, раѓајќи одново и одново го обновува својот и нивниот живот, односно дека освен неа и нив ништо друго и никој друг не е вечен, на сѐ во врска со жетвата му дава одреден празничен призвук.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И никој поради тоа не ги осудуваше, не ги презираше и не ги земаше на подбив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Напротив, стануваа некој вид недопирливи, светии.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние в куќи, во семејството, уште многу рано, рано во животот, постојано слушавме дека Сталин, само тој и никој друг е виновникот за сите наши несреќи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Од таа несреќа за жал никогаш и никој нема да те извлече. Богами убаво си загазила во калта“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сериозно го мислиш тоа?“ праша таа. „Така ти било пишано“ реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ајдук е тој, безбожник, се согласуваа со воздивки или придушено прашуваа: - И никој друг не ти влегол в куќа?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сите мислеле дека се помрднал од умот од жал голема по таткото и никој веќе ништо не го прашал за тоа собитие чудно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И така би: цела ноќ чинев од многу – Едно. Голема ука е тоа, о бедни, и никој од вас не може да сфати каква возбуда силна душата ми ја обзеде, каква сладост, кога почнав да ги распоредувам стакленцата од огледалото по редот вистински.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Млади парови – насмеани и гласовити, прегрнати во од си делат бакнежи и никој не им обрнува внимание и воопшто не им е гајле што и како мислат другите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И поминаа денови и поминаа ноќи, а Трајко го нема и го нема и никој не знаеше каде заглави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така живна загноената заемна омраза меѓу едната и другата опција на тие кои се самонарекоа бранители и душегрижници на Егејците, како што сами се нарекоа и ги нарекоа и тие во чие заблудување беа замешани нивните прсти и никој не прифати и не почувствува грижа на совеста, а рамнотежата меѓу двете скарани страни – грижливо ја чуваше Лазо, кој лично водеше сметка неслогата да не се претвори во кошмар.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Глигор сѐ поодредено чувствуваше некакво жестоко задоволство поради тоа што, еве, ги собрал - тој и никој друг - сите оние со кои требаше да се пресметува, добро да се погледаат очи в очи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И никој не овчи кола, никој не расточува за да ја натовари со греди, со платици, со плужици, со литри, со страки, со рала, со плетени кошови за Полјаните.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш и јас многу се уплашив. Си велам: сега и попот е скаран со бога и никој никому не му верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Во луто време, вели Јон, никој не знае кај бил и никој не стасува кај што тргнал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И рече: „Дојде време да се убива брат со брата и никој да не гледа ни пријател, ни роднина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега и јас не гледам, му велам, сега е ноќ и никој ништо не гледа, - Е, фала ти што ми кажа, вели журчанчето, значи сега сме исто несреќни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одиме прекутрупа и никој ни збор ни одговор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поточно, нивното здружено претчувство го окотило плашилото: рог во лак свиен на гуштерска глава, под тој рог две пакосни очиња, две жарки, студени и шашливи за да видат сè пред себе, под себе и зад себе заради тоа, доколку патувале по мрак и магла, се грбавеле и никој не сакал да биде последен во редот, без заштита зад грбот, и биле неми и сепак отворени за секој непознат шум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слични во нишањето на дервиши, ги сведувале зборовите на молитвата на збивање, на ритмичко повторување - Иии-еее, - и никој од нив не мислел што било тогаш и што ќе се случи потоа, станувале сѐ повеќе едно сега и едно скаменување со затворено и неподвижно време во себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верувале дека Онисифор Мечкојад ќе им помогне да се ослободат од стравот. Некој се обидувал да ги надвика.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудовиштето пребрзо го извлекло опашот од просторите на наквечерината за да стане стопан на сѐ во мракот и со издолжена, од старост испукана или крастава ако не и лигава шија, да се наднесе над нив и да им го души тилот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
16 Секој ден вежбам јога, работам на себе, на својот селф, јас сум центарот на светот, останатото не ме интересира, друго не постои, и никој нема да ми се испречи на патот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Тој е, само тој е и никој друг, - доаѓаше гласот на Оливера Срезоска, таа сѐ уште не можеше да се смири.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Впрочем, и никој, освен тие двајца, не знаеше со каква потрага се нагрбиле двајцата непоправливи Балканвавилонци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Едниот како да беше заведен од другиот да одат докрај во неизвесната мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа била униформата на капиталистите и никој друг не смеел да ја носи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можам за тебе да се грижам до смрт. Сакам да се грижам за тебе и никој не смее да ти направи зло.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си велев, мало место, заакано меѓу ридјата, никому не му правело впечаток и никој не осетил потреба да го слика.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Идеалност има само меѓу планетите во вселената - секоја си оди по својата патека и никоја со никоја не се допира...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Никого не задевај и никој нема да те задева.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но фронтот не се местеше. Се зацврстиле едните, се зацврстиле другите, и никој своите тврдини не ги напушта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
10. Се довлечка тој некаде од мракот како волк пратен од темната рака на времето и издлаби во тебе длабнатинка црна полна со црвена вода што те поплави А ти не го чу не го чу и како да го чуеш во тоа итање и во таа радост што само иловицата на стиховите ја познава Не го чу не го чу не го чу и никој не те виде
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Доста е сѐ е вљубено до коска и никој никого нека нема сам секој своето нека го довреболи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тревата така растеше по три месеци и никој не ја косеше. Тоа го чинеше Тате, штом ќе се вратеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И никој не ме пратил кај тебе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зашто тоа време беше турско време и никој што е пријател ноќе не доаѓаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но Драган беше лут и никој не се осмели да се насмее.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Некој е вишок тензијата е последица од премногу сакање ниски страсти, совпаѓања а предметот на желбата еден и неделив мистичниот копнеж по неделивоста нѐ поврзува да учествуваме во с-подвижната драма на свеста (coitus interruptus) во одложувањето на кулминацијата секој од нас цел го сака цела ја сака колку повеќе ја одлагаме драмата толку повеќе е тука приклештена габаритно еуфорично распиштолена по меките, лимфни, срамни и кршливи пасажи на твојата, мојата или на неговата психа, навидум силна налик на лунатик хистеричен порив да се биде роден да се осети на свој грб животот сѐ недостатен, сѐ пожелуван сѐ отповеќе, сѐ отпосле сѐ притеснет испустен или пренаселен сѐ загрозен, заплашен, изнемоштен од перипетии, пресврти и стресови од иселеништва, делби и егзили сѐ лишен од разврски создава лажна, мелодраматична слика - нема друг и никој не е сам - - целоста е устрем обичен, а врховен!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Твојот пат е твојата светост.  Твојот пат сочинет од име и идентитет и другите подзаборавени потценети распродадени за туѓ ќеиф, по сопствена вина - доблести и добра сега и материјалните територијалните егзистенцијалните  сѐ за да бидеш и никој, и ништо и да се рассееш по светот БЕСТРАГА, НЕВРАТ ЏЕНЕМ, ПО ЃАВОЛИТЕ надвор од јазикот...  Но твојата трага - длабоко втисната тетоважа на светот - не е само твоја.  Не скршнувај од својот Дом народе мој!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
— И што не си се надевал ќе ти дадат, додава жената, и никој од тоа да ти посака, да ти земе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се заклучиле по тројца, по четворица в нужник и никој не може да влезе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од 1950 до 1955 година јас сум и заклучонаја и АО четиристо сорак адин, и товариш Тимјановна, и никој и ништо. 1.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Никој не знае кога ќе згреши, му велам, и никој не знае каде...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Патиштата се премачкуваат со чоколада, куќите се ѕидаат од шеќер, од реките медени риби се вадат и никој гладен не е веќе.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
И рече дека кај нив веќе сите гласно си зборуваат македонски и никој не се плаши дека поради тоа ќе биде казнет, како што казнува Грците.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не можеме, му рече Марика, тежок е митралезот и никој не ни помогна...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Така... И никој да не ме прекинува. Јасно?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само ти и никој друг не е јунак во единицата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Бидете мирни - рече Даскалот. – Мирни и никој од местото да не сте мрднале. - рече и отиде кај вратата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Беше ноќ и никој ништо не виде и не чу.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мече, дај вода! … А Мече ги гледаше ѓаволесто и никој од нив и не слутеше каква изненада им спрема.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но наоколу беше пусто, се простираше мирна летна ноќ и никој не го виде овој осамотен ноќен посетител на сламената колиба.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ја притисна на градите и си рече во себе дека треба да биде претпазлива од тука натаму, приказната да ја направи поуверлива и никој да не може да ја расколеба.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да била млада, може и ќе ја однесел во кулата, и никој ништо не ќе му можел”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мислата им се мајтапи и така куртулува, а оваа надворешна ѓурултија не ѝ може ништо: севдата се опнала како ластегарка и лета каде ѝ душа сака: маката пак, најтешкиот синџир, џврчнат со жежок белег, пак е само нивни и никој нема патечка до него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во летот долг се срушил он и никој не го закрилува.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
За среќа беше темно и никој не можеше да забележи дека вратата од Малчовата куќа беше од злато.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)