и (сврз.) - после (прил.)

- И после? - После?... Ете, ете го лежи в затвор...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Павле излезе надвор, по скришниот канал да ги извести членовите на Месниот комитет за состанокот, а Гоце остана сам да размислува...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- А? - тој погледа прашално во Коча и после пак во книжето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кметскиот го снемува. „Малку е слабичок...“ Ке се здебелам, помислува Кочо неволно, и после горко сам си се насмева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа е единствената можност да се продолжи со утврдувањето на фактичката положба, се разбира под услов судот да ја прифати вашата пријава како валидна“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вам ви останува правото по излегување од затвор да побарате начини и патишта за разрешување на неусогласеностите помеѓу вас и божем оштетената Басотова доколку и понатаму ќе сметате дека тврдењата на двете страни, и после овој увид, се спротивставени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
КОТЕ: Убаво ама зошто ти не сочека додека дојде Панде и после да ни дадеш сиктер манџа, туку уште не дојден ја правиш?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Нацртав на белиот ѕид човек и после го размачкав та тој личеше на весел црнец со големи уши и малку танки нозе.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И после не сме имале геостратешка политика.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Овие денови вежбам. Ти даваат пар дена за вежбање од почетокот и после отприлика третиот ден почнуваш да си разработуваш систем.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На пример, една цака е да не застануваш кога доаѓаш до агол - да не успоруваш или забрзуваш, спокојно да продолжиш со рацете и со стапалото на педалата и без размислување едноставно да го свртиш аголот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Следната недела ќе преминеме на друга колекција.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако уништиш некој џеб, стави си го во чантата - ако е многу лош.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И после, како и досега, пак ќе ја фрлиме вината на големите сили, кои секојпат излегуваат криви за нашите грешки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој реши 4 месеци да ги чека резултатите од воведувањето на реформите и после со „чиста совест” го објави востанието.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Подготвувањето на едно востание се продолжува 5-10 години и после сите замешани во него или умираат или пак, ако останат живи, треба да останат без ништо и да си изберат некоја друга работа што ќе треба да ја зафатат одново и за која можеби и не се сосем подготвени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Можете да видите презентација на работничка дневна соба пред и после комунизмот; уживав во овие компаративни нарации.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А ние ќе си останеме тука, сами со себе, и ќе почекаме малку додека не разјужи, а тогаш ќе поработиме малку и после еве нѐ и нас в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И после почнува да се крши, да се истура, да се превртува цела меана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме погледа така татко, ко лут, ко налутен и после наеднаш се наведна и почна да ми ги фрла спиците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние само се опуливме кон тоа дупката, кон раскопаното и после нагоре кон небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си беше еден човек и си садеше грав, пиперки и босилек, сееше ’рж и јачмен, ораше, влачеше, едниот вол му бегаше од браздата, и волот го тепаше по муцка, му пушташе крв од муцката на волот, и после муцката му ја држеше в раце и го милуваше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после мечкарите кубеа влакна од мечките и ги продаваа за од уроци, за од почудување.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после војводата цела година не им даде сон на војниците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По шест недели ќе направиш голема молитва и после си слободна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после чувме дека виното претекува, и Левтерија се тргнува, како кога ќе се разбудиш од некој страшен сон.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после го кутнавме телето, а тоа ги раширува очите и ме гледа жално, жално, солзи му се навирале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после и очите му пропаднаа, му ги снема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Врати се, приповрати се, и после ај, кај Доксима Тренчески, до ниедно време.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто како накриво да ме разбра. И после си дадовме збор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И после, кај отиде, вели Уља, не ми кажа кај отиде. - Никој не знае - каде, вели Огнен Ѓорго. Дури и тој не знае, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На сиромав, вели војникот, ни сиромаштијата не можеш да му ја земеш, И после се скина фронтот секаде. - Толку беше, си рековме. 212
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после, што да пренесувам побргу? Него или сливите. А и не е само еден ден, па да го заборавиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И после кај отиде, браче Огнене, прашува Уља, кај му се загуби посоката на Мирчета мој?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ебатти знаењето, му велам јас, и после се растуривме по куќи, по држави, по светот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ракијата те стоплува околу срцето и после полека, ко некое бубаче-лазаче, ти шета по сите дамари.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после гори, црцори, како да топи сало в тава. Маки нивни, неискажливи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после го кутна болеста и мајка, ко дете, го повива, го расповива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој не сакаше да се врати, И после стана пеколот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ги удрат, вели, и после се растуркуваат кој да го земе срцето од лубеницата, кој да го земе попот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после зедов да се измијам, да се заплакнам. И фрлам вода, ама водата тешка. Како камења да фрлам на лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после почнаа и други кучиња да фрлаат во огнот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јадевме само жива пченка, вели, влеговме во една нива и накршивме кочани пченка, вели, и после нѐ болеше многу срце. Нѐ свитка мевот од бола, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после, за одмазда, заклавме десет Бугари. 207
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после ќе запре да зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после ќе подзаборавам на болката во устата, во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И виното трпко, во секој зглоб ти легнува. И после Левтерија ни потура замлачена вода да си ги замиеме рацете. 147
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може од мене бега, вели, и после слушам некоја свиња ми ричка, вели, ми копа и ми грофта, Овдека вака, вели, ќе ми ги ископа џигерите, срцето, сплинката. Дупка ќе ми ископа на градиве, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после копаше, плевеше, косеше и правеше капици сено, уживаше леб и кромид и по секое јадење ги собираше трошките од скутот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после те лизнува со јазикот на раката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога нѐ отпретаа, нѐ триеја со снег, на голо триеја и после ни запалија оган, и ние се туркавме околу огнот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се обидува пак да се сврти кон нас и после само легнува, ја препишува водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после да се преслечам и Велика да ми ги суши алиштата, а јас да спијам покрај огнот. Така ми иде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после чувме „бау“, вели, и човекот го снема. Го лавна кучката, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И беше се думал, се туфкал и продал, пошто-зашто, и пазарлак и коњ и после заработил кај некој ковач, му помагал. 216
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И еда, одам јас кај Маса Ќулумоска, ѝ кажувам што ми се стори и таа ги зеде плочите, еда, ги запрета во огништето, се усвитија. И после ги крена плочите и зина жената, еда, небаре пештера во устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после слушаме - ״У р а “ , наближува кон нас. Идат Бугарите. Почнува колењето: нож на нож оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оваа глава не е за на перница, вели, и после си реди, си зборува самиот, си прави разговор со себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И после, вели Огнен Ѓорго, ајде, јадете, не снобете се... Не е многу убаво, ама...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За чест кој ми прави душа си давам. (се замислува и после се чука по главата).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Додека светот ни крои зло, среќата наша расте кај Антица и после пет месеци таа ќе излезе и ќе викне: тате, мамо...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Да одморат малку таму и после на раат, со чартер у еден правец, директно накај вечните ловишта.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
— „Значи, сега Крсте ќе се заборче кај вујка си и после ќе му ги одработува“ — Ц'к, ц'к!“ — си направи таа и му рече да не заима.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му кажуваа дека е тука и Добра, сестрата на Пелагија, со малечката, мајката на Ангелина, Тина Гледачката, која сѐ уште е избегана малку... оти видела цела чета глувци како излегуваат од нивната бишка, а за Ангелина, велеа, не знаеме ништо, само се надеваа дека и таа ќе приправи, што ќе прави ваму сама, телото се исушува како слива и после оти саде коска ја фрлаат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка му замолче. Трајче заинтересирано праша: - И после?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И нејзе ѝ кажувал Велче оти штркот го удрил со стапчето и после го фатил.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Така вечерта и Пеце си дојде дома и после со денови имаше што да се раскажува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ќе ги кротне Мартин воловите и, онака сам, ќе се заигра, а децата ќе го здогледаат и скришум ќе му го отераат едниот вол во орманот, и после кутриот Мартин по цели денови плачејќи го бараше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И после, дедо му не е лош човек, го натерале и малку умот го лаже, но се ќе си дојде на местото ако го тргнат од патот Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Петпати на ден пред и после јадење - око на око, лечебен занес. Повторувањето е мајка на знаењето.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Кога до коска ти се повредени чувствата, наместо рационално размислување, секоја клетка ти е исполнета со разочарување, животот ја губи секоја смисла.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Чекав доволно долго да го оживеам срцето и после среќниот, страсниот, возбудливиот и сочниот заплет на вљубувањето следи, тешкиот, измачувачкиот и замрсениот расплет на излекување на овие длабоки рани, болка која те обзема кога очајнички ќе се обидуваш повторно да пронајдеш среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И после толку години остарен е, а и збрчкан, злокобен е, а и чемерен погледот во моиве очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секое утро горчливо вино и кобно молчење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе ти ја разубави главата и после ќе ти ја земе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе ги натовариме мажите со нивното оружје и, ајде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ако не можам да те сакам, вели, ќе можам да те тепам, како ѓуптинот ѓупката, вели, првин ќе те завиткам во една черга, вели, за да не можам на место да те отепам, и после ќе мавам, ќе мавам, вели, дури да ме заболи раката ќе мавам, дури да те засакам повторно, вели, и после на секое удрено место ќе те бацувам, вели, за да се сетиш зошто било тепањето, вели, младоста сонува, му велам, а староста само се сеќава на сонот, рекол некој, колку деца ќе имаме, прашува Горачинов, јас веќе имам едно, велам, ти имаш, вели, но сакам и јас да имам,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ме тераат да трчам за да ми се исуши облеката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се вратив на прсти до некаде и после почнав да трчам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после сум заспала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после наеднаш ги отпуштија кофите од рамената и удрија да трчаат кај нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после пак ќе почне да се искачува и од златна лажица ќе срка, беше ми ти рекол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, секој ден моето лелекање да си го слушам од далеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после секој ден, дваесет по дваесет, да нѐ водат на сослушување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ми се преврте и небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе појдам кај радиото, ќе го вртам и ќе барам да се јави „Гласот на Демократската влада на Грција“.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе си ги клоца очите пред себе и ќе си ги бара по улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после пак на санка, ме враќаат во фабричкиот логор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после само ќе ја пречекориш жената и, ај со здравје, вечнаја ѝ памјат. Талогот прв паѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, наеднаш, се пуштив да ги прегрнувам жените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, наместо во возот, нѐ пикнаа во големата чекалница пред пругата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после почна да се кркори: го фатила некоја разуздана смеа, некој кикот што завршува со потписнување на грлото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после кој како ќе ги сретне и ќе ги прашува што носите така?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после се врати митралезецот, го менува лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после пак ќе ми велат да им се покажам пред дупката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после им кажувам и за вошките наши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам само дека некој ме праша како се вика татко ми, јас му реков Тимјан и после чув: Небеска Тимјановна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе ме викнат во штабот на 670. бригада, кај комесарот Стрингос и командирот Лушас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после се крши и се вари со млеко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ми даваат германска војничка облека каква што носат тие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе се мачам да презаспијам, пак да ми дојде да се видиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после алиштата си ги сушиш на телото свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после само ми игра срцето, што се вели, мислам одново тргнало млекото да ми иде. 66.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после нема ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после збогум, до свидања слободо, ми велат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ја натерал да врзе црна шамија и да клекне да го истажи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после забучи, се разбранува толпата, ништо не се разодбира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после... леле кога ќе писнеше локомотивата после: како се истураше народот на перонот, како им се отвораа устите, како им се мрдаа јаболкцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после нѐ опколија единици на ОЗНА и толку беше нашето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после наеднаш се стресува и запира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, кога се размислив што можеше да стане, цела ноќ да се превртувам и да си ја тепам главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, под стража, право во Лубјанка20.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после само да трчам, низ цела планина сум трчала и сум викала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе ти даваат зелени пиперки и зелка, и така ќе ни ги отворат очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се удираме, преку целото лице се удираме и после само се чешаме, се дрпаме по удреното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после не знам што стана...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе вивне и после нема ништо...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после сетив некоја тежина на мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, паднав, се изгубив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
идат сега полицајците на Јанис Метаксас и ти дежураат пред устата, под ушите, не смееш ни кучето со свои зборови да го повабиш, ни козата да ја искараш, оти не им зборуваш грчки, ти велат, моето куче не знае грчки, им велиш, мојата коза не разбира, полицајците и оддалеку знаат на кој јазик зборуваш, по отворањето на устата знаат и идат право на тебе и во отворената уста ти плукаат и после ти ги кршат забите и ги бришат словенските букви од црквите и од гробовите,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, добив болки во градите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оти сум чула кај вели: само еднаш да поминам по Црвениот плоштад и после од кај сакаат нека ми ја извадат душата. Толку пребргнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па и после, ако подзастане возот, пак ми се чини дека поради мене застанува. Се ребрам да не ме слезат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после се слуша само поединечно пукање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, кога се побаравме, кога се дофативме: чекај, ми ја налегна ногата, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после цел пат си плачев.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А да се скријат? Каде? Ќе ги најде и после ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Завршив со работа и после полноќ отидовме во дворот каде што беа сместени момците.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој е оној еден што божем некаде на лов каде што бил со големџиите лошо се ранил и после се самоубил!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)