Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тоа и само по себе го инхибираше, уште повеќе што знаев и така, над рамото, да му речам: „Да ти кажам право, ова некако не оди!“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сонцето слегуваше сега побрзо и само уште половината сјаеше на сртот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Фрустрации Кастрации Но од каде постои толкава мотивација За една ваква здодевна нарација И потреба за патронизација На тема што бара будна опсервација Човештвото подлежи на вечна деградација Есхатологија - неминовна девијација Ќе речете - тоа е - модернизација Чекорење во простор без гравитација Кај владеат закони за левитација Без можност за поинаква визуелизација Без концепт за креација И само манипулација...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Холандија е земја на Филипс, на производители на компјутери и на други современи електронски машини, земја со механизирано земјоделство, земја на индустрија, на мориња, овде единствено се „краде“ земјата од морето и само овде може да се оди под нивото на морето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Природно, ги имаше и пред говорничката плоштатка на старата црквичка: Се втурнаа меѓу луѓето што го слушаа старчето и само се појавија толку колку за да ги забележи говорникот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кочо поседе уште малку. Влегуваа и излегуваа луѓе, некои од патниците, стана и старшијата, и само кметот не се помрдна од место.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Очите, сини, неспокојно му блудеа по предметите и само понекогаш ќе се запреа на некоја тајна точка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дојди ми мило и само бакни ме, кога ќе ти напоменам, двенеделно немиените чинии да ги измиеш.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Застана, потоа од левата страна на мојата постела, се наведна, ми ја стави за визглавје нејзината десна рака, и само ме гледа, и само ме милува, гали.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ама сепак, само во пената на кафето на плоштадот во Сиена наместо со цимет, со прав од отечени ѕвезди се нацртани разголени женски гради и само мермерот во црквата во Сиена е жежок – ем од трите разголени грации, ем од недобројните алчни зјапачи во уметнички дела, демек.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Тиа се, Толе, тиа. Ене и не. Навјанале, како слепци, пците крастави. И само еден пешак по ниј.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе ја навали главата на нејзиниот скут и само преде како маче кога му ја мазнат опашката и го прашаат „писо мацо — дреме ли попот".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Натпреварот, како што гледате, продолжува, опуштањето и млитавоста се дозволени при вакво водство, а сетики не се земаат за големо зло и честите буричкања по сеќавањето како минатото да е сегашност и како спомените да се за најаска, а нам на Македонците, најголема најаска уште ни е меѓусебната пизма и само таа нѐ надживува сите нас.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Скотје во тоа време ги живееше дваесеттите години од Чикаго. Алкохолот во смрадот навечер можеше да се набави само во локалните кооперации и само ако го знаеш пиљарот да ти дае под рука.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И само што се крена утринската магла и малку се развидели, Цепенко, кој стоеше на стражарското место, извика: - Погледајте!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И само што бил готов дворецот, долетале и самовилите од Беласица со своите бисерни ковчежиња полни со мртви очи...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ете, јас му предлагам нови, побрзи и поубави начини за работа, а тој, стар вопер, сѐ по неговото си тера и само едно мисли, да ја забави куќата, да го излаже сопственикот...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На тоа место, и само на тоа место од сите места во Македонија, специјалистите (не се знаеше кои и за што) утврдиле дека природата зрачела многу редок елемент наречен од нив радон, кој лекувал секаков вид астма, во медицината познати од бронхијална до алергична.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Прозорците затворени, дрвјата во дворот исчезнале низ времето И само едно без сенка го нишаат ветришта есени: Под него стои еден згниен тланик на кој се нафатил лишај

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

1 Ветувањата и реалниот исход Транзицијата кон пазарната економија и почетокот на неолибералниот проект во кој акумулацијата и максимизацијата на профитите беше правопропорционално поставена со девалвирањето на трудот значеше дека голем број на работнички права кои беа гарантирани и заштитени во претходниот социо-економски систем, ќе доживеат огромно потиснување, девалуирање и само номинално ќе фигурираат во законодавството.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Синдикатот мора да е еден од главните фактори при креирањето на социјалната политика во државата, а не целото време да го мине во дефанзива и само да се бори за намалување на последиците од штетните законски решенија, чијшто број, како што ќе видиме понатаму во оваа студија драматично се зголемуваат.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Слуша и само очите му трепкаат.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Врапчето стоеше згушено сето и само со очињата мрдаше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И само по две, три потфаќања се увери дека под убаво измазнетото сало се кријат силни и итри мускули, и уште повеќе се разгори.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, невешт во борењето, никако не успеваше да го земе Иса на колк и да го удри од земја, ниту пак да го дофати со десната рака за неговата десна рака, горе над дланката, а со левата за неговата лева нога, долу под глуждот, и да го акне од земја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Постојано стражарел покрај кладенецот и само јачкал.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оваа љубовна историја брзо, многу брзо заврши.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но Ангеле си тераше по свое - ништо не работеше и само шаки правеше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И само в гроб јас кутрата, за мојта болна душа ќе најдам сладок балсам .. .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Стефан беснееше, се престоруваше во гуштер одвратен, во молец што ги јаде јаслите сопствени; Пелазгиј веќе сосема побледе и само јас видов дека дланката од десната рака на Писмородецот му се стега под ризата во тупаница.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ако е така, зарем не е тоа само еден единствен запис за славата земна, што власта постојано го присвојува и само врз него се препотпишува?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем лежевме под едно дрво и пушевме; тој пушеше и гледаше во небото; сонцето беше високо, сјаеше и денот беше доста топол; лежевме и само молчевме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Правеше милијарда мали и големи планови: сакаше да отвори фарма на печурки, оти за тоа, велеше, не треба никаква инвестиција, а во куќата на дедо му имало и онака доволно влага; правеше секакви планови и само мене ми ги покажуваше, а од секој план требаше да произлезат многу, многу пари.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И само миг решава што од двете ќе избереш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мене ми стана јасно зошто Лествичникот, во часот кога татко му умирал на рацете негови, ги украл двата листа од претсмртните ливчиња на Мида и само две ливчиња оставил за нас, другите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Крзнарството во Костур беше најстариот занает и само Костурчани со султански ферман имале право да бидат крзнари.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Врз камената и карпеста плоча неука рака го има испишано денот, месецот и годината, а прашината што налегнува врз неа ја издувува северњакот и само дождот ја пери...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Врвеа, врвеа и само за миг свртуваа глава колку за да видат дали зад нив има живи и дали држат чекор.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Значи мое гледиште, нашето друштво по прашањето за нашата народност не прави никаква нетактичност и само им укажа извесна услуга на духовните интереси на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лежев сраснат со грб за земјата кога Марко Марикин, самарџија, абаџија и некогашен црковен пејач, човек што има за сѐ свои и само свои причини, малку разбирливи за другите, почна да се смее и да се удира наведнат со дланки по колениците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Браќа, можеле да пиштат од утроба, браќа, бидете на моја страна, другиов Онисифор ќе е ваша измама додека е жив, и само темно се гледале бедни, можеби и болни од неспиење, браќа, само за еден Онисифор има место на овој пат, судете, осудувајте, бидете со мене и не ќе се покаете, и молчеле очајни како да ќе ги остават засекогаш на тоа место своите неутешни души.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Навистина не било време на сенокос и далеку било летното созревање на пченките, во брзањето кон нејасните далечини да ги оберуваат туѓите клавчиња и да ги џвакаат млечните зрна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

4 На неодмрзнатото небо се движеа на свое гумно девет орли, се лизгаа со вкочените крилја по сивотијата и беа слични на дршки од секири во бавен вир на река што негде, на патот, бришела варовник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чекорело тетераво, никој не седел на двоколка, дури ни чкрботливиот Симон Наконтик - Господи севишен, повторувал, зошто не останав дома и не си го чекав на ониште судниот ден како што им доликува на причестените старци? - а Арсо Арнаутче, со секакви шамии врз окото преку кое минал турски јатаган, се потпирал со рака врз ѕидот на двоколката и само со една голема и засолзена црнка гледал во призрачноста на случките што останале на патот, најмногу во последниот настан во кој загинал од две стрелби пркосниот Борис Калпак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Барале и не нашле сунѓерести печурки, наречени смрчки, да ги испечат на жар и само ретко, понегде, можеле да им го грабаат на животните ланскиот желад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак ги влечеле колилата оставајќи зад себе меки лепешки и издржувајќи ги животинските патила; луѓето ги хранеле со силата на својата тврдоглавост и со безнадежноста на иднината од која не можела да прожугне ни дива чекутина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ете, убаво би било кога претставите ќе си ги посветуваат на себе, всушност, ќе ги создаваат за згрижување на своите духовни и естетски потреби, а притоа, публиката да мисли дека се наменети за неа и само за неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Познавачите на срцето на автомобилите ги советувале да возат и само да возат оти застанувањето може да ги одвои од патот и од зацртаната цел.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

МЛАДИЧОТ: За жал, само еднаш. И само неколку часа.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Овој сака да ја одбегне, но не успева. Таа е сета растреперена и само се впива во него.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Другарите успеале во акцијата и само што не се вратиле...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ХРИСТОВ: (Стои изгубен, скаменет на местото и само повторува:) Да, да, да...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Еспадата, господине, тоа е чест!“, извика генералот, но само јас го чув.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се крена долга и дива викотница, врева и бука и само се слушаа нетрпеливите до хистерија извици на Авдотја Инатјевна, која велеше, „Ама побргу, побргу! Ах, кога ли ќе почнеме од ништо да не се срамиме!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше како целиот свет да бил отсекогаш само една таква кобна осојничава модрина, во која синото се разлеваше, сѐ посилно пробивајќи се и преплавувајќи сѐ друго со својата мртва потечност, и само некаде таму, напред, зад сето тоа, стои некаква топлинка, што те влече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Преклонетоста на неговите раце се престоруваше сега во некаква тромава отпуштеност, која знаеше само за тоа дека преку денот тој доста се намачил и дека сега треба макар и само да се спие.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа секогаш оние северни ведрини, од кои мразот преку ноќта се стегнува како кремен, за некаде веднаш попладне само штом ќе почнат да капат капавиците, а веќе светлооката острина на цибрината ги маѓепсува со погледот на своите бели ѕвезди, и само мранзулите по стреата и по ветките ќе стасаат да пораснат надолу уште за една педа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше да се обиде да најде уште некоја потпора за своето тело во подебелите ветки околу себе, да се загнезди меѓу нив колку што му беше возможно тоа во неговата положба на закачен, а за да сето време секое негово движење се престоруваше во растреперена напнатост, така што еднаш беше принуден докрај да се смири и само да трае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа му беше единствено, што можеше да го прави, вака залебден и вивнат во плавните далги на своето будење, и тој го правеше тоа: само од себе и само се шегуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше сигурен во тоа и само таа сигурност го задржа да не ја земе за цевката, таа своја долга пушка, и да не ја тресне од стеблото до себе така, за да ја раздроби на сите нејзини ситни делчиња, од кои беше составена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше натопено многу високи ѕидови, имаше соѕидано многу зданија со својот малтер, во многу градови по главните улици стоеја градбите во кои тој имаше соѕидано многу свои денови, заедно со тешките копанки, а од сето тоа имал само едно уште пониско рамо и само толку заработка, за едвај да може да дочека додека не се започнеше некоја нова градба во тој, или во некој друг град, сеедно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа тоа едни сосема бели дрвја, имаа вклапнати ветки под тежината на перниците окит; мируваа невистинити дополу скриени во овнешкото руно на небото и само понекогаш, многу ретко, тие знаеја да дадат некаков знак на живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Сета твоја мудрост е да бидеш ждребец и само... - И сега ли мислиш така?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Стравот и сомневањата се веќе мртви и само во сеќавањата ќе оставаат млака трага.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Гледање настрана и свртување назад веќе е глупост и само глупост, - се возбудува Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А готвачот ќе добие награда, коска од риба во грлото. И само тоа!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И ја слушаш приказната за тоа дека се храни само природно и само природни материјали може да поднесе на себе и на кожата своја, а гледаш дека и со пиво се налева, дека тоа си е природен пијалок... ’ко боза отприлика.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кучето ја поткрева главата и само вие, не се помрднува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само се меша: Смедерево, што кучиња лаат, затворено, лоши луѓе идат, а калајџијата со прачката само трза по тоа тељовите од виолината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Море, море како гореше детето златно, целото запалено, и само да зборува нешто од недоветра.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се цедиш ко јажица извадена од топило. И само се обѕрнуваш кон стомнето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Доксим Тренчески се поистава од огнот и само прифрла дрва. Огнот ги усукува чадот и пламенот и папоти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ми се откинува од рака, вели Уља и само ми кршка од патов. - Си берев цвеќиња, стрино Велико, вели Горица и пак почнува да плаче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Наќе од Церово оди покрај реката и само приѕира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Витомир само ме гледа и само ситни со ситните очиња.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни се седи, ни се лежи. Постелата стои некрената и јас ја гледам и само прашувам: кој ја испразни толку постелата, боже?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој гори на постелата, и само по дишењето знам дека е жив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Свират врапчињата, свири и Мирче и само цут му гледаш во очите. Се ослободи човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме бара и само вика: ме моли да излезам. 248

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само се помрднува, се преместува. Го врти погледот настрана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се молат и ќе колнат со исто зинување на устите. Ќе се кинат жените со војниците и само ќе дробат со очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А над селото само се накреваше, само се понакреваше и само се припонакреваше темницата. 261

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Очите му солзат, носот му се замрсулавил, лицето му се зацрвенило, заедно со ушите. Дури му помодрува. И само напнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе си ги продава грнците и само ќе си зборува, си кажува политики.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па дури до полето, дури и до шумата Ние само се поиставаме, ги затинаме устите и носовите, ги собираме очите и само кашламе, киваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ваму вошки - прст и плева. Ќе застане човек спроти тебе, ќе зборува нешто за нешто, и само ќе кине меса со ноктите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еднаш јас така, му грлев кошулче на Ангелета, и само што го засеков платното туку ми свирнаа во ушите, ми забучија во главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоше оди пред мене и само погледнува во гајдата. Ја милува, ко дете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да- виде Недолетниот преграбил една дабица и само си зборува: - Еда, ова дрво јас прв си го зафатив, вели, и еда, никому не му го давам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потеравме за в село. Одиме по магарето и само липаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само ти се суши устата и те тера да пиеш вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И пак гноење на нивите и пак орање, вели Мирче, една работа завршуваш, и само што си се обѕрнал, - гледаш веќе друга работа те чека...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само пијат, само тепаат и само тргаат цигари. Се расфрлаат со сѐ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само вика: - Приготви садови, вика, шкембево фрли му го на кучено, на куче, на, куц на, вика.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само збираш зер во срцето, го полниш. Веќе не знаеме кога се пости, кога - мрсници, оти мрсно нема и за болаче. Доилките немаат млеко и ги одбиваат децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Замижувам и шмркнувам од дланката ракија. Се заскрнувам, и се потстемнува и само модреам, зеленеам, побелувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само слушаш: леле, леле, леле - се надаваат гласови, не запира овкањето на крвта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Србинчињата играа ситни ора. Ќе се фатат за појас, под мишките и само ќе претаат со нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние го гледаме со Мирчета, тој седи онака расчекорен и само тупка со нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го подзатскрива погледот и само ги префаќа воѓите од маските.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иди Јоше Свирачот и само повторува: - Син ми загинал, го убиле син ми.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Уља еднакво си седи во постелата, ме чека, вели и само плаче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го креваат месото од правта и само се борат, се растргнуваат. Се дават.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пламенчето само црцори и само се поткусува. Јас го зачекувам со дланката, го бранам. 257

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Витомир уште со прво се фати за тутунот. Само витка цигара за цигара и само чади. Чади и јаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние со Уља му се лулиме во устата и само ги добираме залаците до тавчето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се искрадел и ќе се пикнел под некој вис, во некои стискови, меѓу буките и така свирел со гајдата. Свирел и плачел и само се обѕрнувал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ВЕЛИКА И така: само за војната зборува и само пие. И паѓа, се губи човекот. И мене - да ме ненавиди.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти работиш и само си ја бараш сенката, а сенка никаде нема. Секаде сенката е подгазена, потфатена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ се потпира и се држи за ’рбетот, вели, ’рбетот е темел и скеле на скелетот, гледај да не ти пукне жолчката, вели многу ќе горчи месото, вели Лазор Ночески и само сече, го дели месото, го складира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некое топло ветерче иди оздола, откај морето и само ја задева.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми ги жули жилите и само си повторува: - Што направи, Велико, што направи сестро, вели, зар уште еден гроб сакаш да отвориш, да затвориш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Јон и Мирче си ги пасат коњите и само ме гледаат. Јас ништо не знам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мајка му лепи пијавици на вратот и само се туфка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се занишува снагата ко удрено дрво со секира. И само барам нешто да се потпрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој страв го фаќа од пукањето и само се крсти за да стане гуштерица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам така, секој ден увилен, само молчи и само се сука. Стои задуман и ништо не му се работи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дај ракија, вели, каде е ракијата, да се соберам. Ја наоѓа ракијата и само пие, треска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кутри Донче Спискоски, ја испушта капата од раце и само се држи за градите, се префаќа. Му залетнува некоја осилка и му се кинат некои конци под рацете. Не може да запре, да се соземе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам секој што сака да ме праша, а не знам што да одговорам, вели, и само си отпива од ракијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само се сложува снегот, се реди, се крева нагоре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А крв прскај и тој лелекај и само скокај, ко петел без глава. Душа лесно не излегува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Битола е полна војски, велат лиферантите, проматарите, и офицерите само се коцкаат и само се курваат, велат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му течат солзи и само подзинува човекот, кркори.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред нас оди Дуко Вендија и само пувка со цигарата...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие очи гледаат и само едно забележуваат: суво, ситно лице, фантастично покриено со густа мрежа брчки.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ти простувам љубов моја, иако не гледам што треба да ти простам. Јас сум и само јас виновен.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нешто слично е потребно и овде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако Вам Ви се случило тоа, на вистинскиот пат сте и само Вие можете да се сметате за јунакиња на оваа приказна и само Вие сте носител на лажното име Асенета. Ниедна друга.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И само едно се плашев кога беше до мене, Ти го галев лицето толку нежно, зошто се плашев да не ја нарушам твојата совршеност.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Оној Исус не напаѓаше луѓе и само сакаше да запали куќа за да го изгори сотоната. „Курвино семе“, а само малку пред тоа држеше влажна крпа врз удреното око и, гледајќи се во напукнатото огледало на сивиот ѕид, мислеше на сѐ што мисли здрав човек.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Својот интелектуален содружник, Климент Камилски, овој Татко го наоѓа сосема случајно, во една партија покер (прекрасна метафора за балканските односи), и во него наоѓа силна потпора за својот животен, метафизички проект: да се изработи историја на падот на империите на Балканот, а причините да се најдат во јазичните супстанции.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Што можело да има во него, освен, се разбира, книги. И само книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ликот на таткото, најавен (заедно со библиотеката) како клучен лик и во претходните книги на Старова, е еден посебен тип на чудак, речиси алхемичар, кој верува дека сите книги од неговата библиотека, ако се прочитаат според една и само една точна синтакса, го кријат клучот на балканското историско проклетство, во кое егзилот е неодминлива судбина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нејзиниот шепот извира од мене и само јас и ноќта можеме да ја измислеме прикаската на еден живот. Бремена или само неколку часови леунка?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ако, пак, работникот, во рок од три месеци од конечноста на одлуката, не ја надомести штетата утврдена со 61 одлуката на работодавецот, тој поведува постапка пред надлежниот суд (чл. 108-109, ЗРО/03 – Пречистен текст); • од друга страна, пак, за прв пат експлицитно се предвиде можноста за т.н. паушално обесштетување, но само во ситуација кога утврдувањето на висината на штетата би предизвикало несразмерни трошоци и само под услов случаите на штетните дејствија на работникот и висината на паушалот да се претходно определени со колективен договор (чл. 157, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Тоа е, дошло, ќе се трае", си велеше Стале и гледаше како над сите момци стои отец Арсенија и само да трепне со левото око сите на нога се наоѓаа, Ништо не работи тој отец, им заповеда на сите и крка ли крка одделно од момците, во своето одајче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа ќе ги даде сите ниви околу кладенецот, само и само Пецето да ѝ го стори дел.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Толку ѝ се намиле ова дете. А Крчо пак, инстинктивно ја почувствува оваа љубов на старата и само се умилкуваше околу неа како маче околу мало дете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И само што го остави букарот на воденикот, се поткачи на кармата од дрво, ја исправи главата на калето меѓу двете сливи и викна, како секојпат што си викаше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А пак Рожденката, бидејќи се раскара и се дели со јатрва си Митра, се нафрли на стрико Маловите невести, а особено на помладата Тода и само кај неа имаше доверба, и само таму ја пушташе сама Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Татар е на пустата работа! Кога ќе му крене жената некој сноп, ќе го снема под него и само гледаш снопот сам бега преку нива.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

– Туку, ајде доста – се обрна кон забитот и беговите – терајте ги во апсаната и само по еднаш леб и вода на ден – и се врати назад во својата канцеларија со Јунуса, Рифата и буљукбашијата да ги распраша понатака како ги совлада, како толку бргу, кој им помогна и друго.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Само замолкнувањето на Аванти пополо И само префарбувањето на бандиера роса А ваму новите соништа да претежнуваат од популизам И да не важи веќе поговорката Дека секое влакно си ја знае својата леснина

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Мојот помошник на митралезот ранет е и само вика: Вода, вода...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Ми има закажано“, рече и само помина крај него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Капетанот ги опомена: - Да ја заборуваат вистината и само вистината!

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ноќ нема, брег нема и само земјата чедно Копа по мраморот довикувања на селаните по молњи.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

А малце потоа и како да го наслушна неговото неизговорено додворување дека решението да живеат како што умеат а притоа и да го искористуваат најслаткото од животот е нивно и само нивно… а на оние горе, рамнодушно им ги отстапуваат грижите и вечната жед.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа ми ги кажуваше приказните исклучиво усно и само кога ќе ме посетеше во Белград.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Таа побрза, оставајќи го самиот сред собата каде ни развигорот не ги помрднуваше завесите и само сивиот покрив висеше над нив со изгаснатата светилка како осамена стара месечина на небото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Шетате и само шетате?“ „Да, господине.“ „Шетате, а каде? И зошто?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Превезот на темнината бавно и еднолично се лулееше на нејзината снага и само еднаш или двапати ѝ ги подоткри малите боси стапала по кои како да се беше нафатил румениот прав на залезот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Застани - викав колку што ме држеше гласот додека трчев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Како да му се обраќаш на туѓинец што случајно се нашол во собата, и само слушаш како повторува: „Чорт јево! Чорт јево“!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Посакуваш да гледаш без престан убаво и само убаво помислата на грдото те џитка - и таа - во очај.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Го накреваат 'рбетот, го кострешат влакното и само ги шират убавите очи.