или (сврз.) - го (зам.)

Не треба да се докажуваат фактите што странката ги признала пред судот во текот на парницата – но судот може да нареди да се докажуваат и вакви [неспорни] факти, ако смета дека странката со нивното 159 признавање оди кон тоа да располага со барање со кое не може да располага.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судот, земајќи ги предвид сите околности, според свое [слободно] убедување ќе оцени дали ќе го земе за признаен или оспорен фактот што странката првин го признала, а потоа наполно или делумно го одрекла или го ограничила признавањето со додавање на други факти.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дали тоа Чанга оваа гротескна смеа им ја упатуваше на своите измамени гонители, на сето сталинско време, или го поздравуваше токму него, својот пријател, татко ми не можеше точно да се определи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Секој крив и куц што врви застанува и чукнува на џамот, или фрла грутка земја или мало камче, или го издолжува вратот и ни гледа во тавата со храна и во шишето ракија, ако имаме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Едно од централните прашања на романот е дали Симона го поттикнува личната хуманост или го поттикнува опседнатоста со предокот и зошто во формирањето на личноста често е вклучена и потребата минатото да се идеализира.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа лето ја запознав Кенди Дарлинг.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Мислам дека луѓето би требало да видат сè и дури тогаш да се одлучат - то ест, да ги спречат другите луѓе да одлучуваат за нив. што и да правеше, Фектори сигурно им помогна на толпа луѓе да одлучат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На пример, ако некој тип види некои два други типа како се ебат, него тоа или го пали или не - и така тој знае кое е неговото место во животот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас, како и обично, сето тоа го гледав од балконот, или го одработував својот дел зад проекторот пуштајќи ги филмовите како Harlot, The Shoplifter, Couch, Banana, Blow job, Sleep, Empire, Kiss, Whips, Face, и тоа сè во најразлични бои.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Внатре, Велветите свиреа толку лудо и гласно, што престанав да се прашувам колку изнесува таа бука во децибели.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ху ха ха! не не знам како се викаше мисли Мерт или Морт но главна финта е што постојано го мачи тој зафркнат уд поголем и од оној на стариот Рахаб гледаш - што прави со него? не знам мислам го замотува околу ногата или го префрла преку рамото или такво нешто божеее! каков проблем е тоа! ете се обложувам дека скинал повеќе јадни девојчишта отколку што моево црвче ги наденало! еднаш тој дури - слушај! 112 okno.mk
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нешто го изненадува. Зар може навистина во една ваква ситуација да се таи шанса што само вешто проблемско конструирање би ја создало? Или го лажат очите?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ним најтешко им паѓа што ждригањето е забрането и во паузите меѓу два валцера на некој од Штраусовите и што ептен се препознаваат преправањата и вештачкиот занес од музиката и особено од ѕвонот на прапорците што може да се слушне и при јавањето камили, на пример. (Вистина: дали некој од Штраусовите јавал камила?)
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја Нова година е исто: ни отпосле не ни е јасно дали го слушаме или го гледаме традиционалниот Новогодишен концерт на традиционалната Виенска филхармонија.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Можеби токму сега, од онаа страна на морето, Габриел Гарсија Маркес беснее оти пак се покапал лижејќи чоколаден сладолед или го гризе остатокот од ноктот на левиот показалец оти уводникот во Камбио воопшто не е по негов вкус, а ако ги навикнеш луѓето да читаат лоши уводници ќе ги навикнеш да читаат и лоши книги, лошотилак ќе им се пикне и во мислите што значи и во животот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Секоја Нова година е исто: ни отпосле не ни е јасно дали го слушаме или го гледаме традиционалниот Новогодишен концерт на традиционалната Виенска филхармонија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
heisenbug - (според Хајзенберговото начело на неопределеност) bug што исчезнува или го менува однесувањето, кога сакаш да го откриеш или изолираш; види mandelbug
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Миха го знаеше сето тоа, дали го насетуваше или го наслушуваше не е важно, но во секој случај го чувствуваше како приопашка, која итрите деца му ја прикачуваат на маалскиот будалетинка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа го охрабри, или го насочи, или го поттикна, или просто го подлажа да напише еден драмски текст, од кој театарските уметници толку се изненадија што дури и се намуртија, па одвај се најде некој почетник режисер да го постави на една провинциска сцена, некогашна коњушница на некогашна касарна, што живуркаше со половина душа, одвај собирајќи премиерска публика, а не пак да собере некој денар за авторски хонорар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Останатите спотови служат како кулиса.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Спореди, на пример, EP, p.44 sq. или La réforme de l’écriture chinoise, во Linguis­ tique, Recherches internationales à la lumiѐre du marxisme, n. 7, mai - juin 1958. 3).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Цел на ова е споредување на импулсната преференција пред и по гледањето на спотовите, како и оценување на тестираниот производ во однос на најсилните конкурентски робни марки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Граматологија: “Расправа за буквите, за алфабетот, за слоговите, за читањето и за писмото”, Littré.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбира, повторно се регистрира дали испитаникот го одгледал или го прескокнал ТВ спотот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тука не ги имаме на ум само определените “теолошки предрасуди”, кои во еден одреден момент и место, ја задушија теоријата на пишаниот знак во 17 и 18 век, или го скршнаа нејзиниот правец.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мора да се претстави преку некоја случка; можеби некој разминувајќи се со него на улицата мрмори нешто што може, но и не мора да е во врска со него; или го уловува злонамерниот израз на лицето на некој кој поминува на велосипед.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Сигурно мислеле цел да го горат, или го предвиделе за цапарник“ - си мислеше Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Доколку работникот кој смета дека трпи вознемирување на работното место, а поради тоа му е нарушена здравствената состојба, има право до завршување на постапката, да биде преместен во друга работна просторија, односно работна средина (чл. 28), додека пак на лицето кое го врши вознемирувањето или го злоупотребува правото на заштита од вознемирување, работодавачот може да му изрече една од мерките за непочитување на работниот ред и дисциплина, а ако во рок од 6 месеци повторно изврши вознемирување, може да му го откаже договорот за вработување (чл. 29).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Со измените од септември 36 Ваквата нејасна и неразбирлива формулација остава простор за различо толкување и примена, можност која е спротивна на правната сигурност на граѓаните, како елемент на владеењето на правото постулирано во чл. 8 ст. 1 ал. 3 од Уставот на РМ (1992). 46 2010 година беа избришани три од четирите прекршочни дејствија за кои следи санкција за работодавачот (ако не исплатил плата, односно најниска плата, за три месеца; не го почитува, односно го крши работното време и распоредот на работното време; не води, неправилно води или го злоупотребува електронско евидентирање на полното работно време и на прекувремената работа).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
И домашните мажи, за да не го гледаат тоа, то ест за да не ги гледаат жените така засукани, намерно излегуваа на полето, или го поминуваа денот, во меѓусебни разговори, на сретселото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со првин го плашат народот со фрлање на анатема, со чуми и болести, а потоа, ако не успеат со тоа, сосила му ги растураат празненствата или го кодошат кај турските власти и беговите за божемни бунтувања.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но истата година или на почетокот на другата го подари некому или го продаде. Немаше со што да го храни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Набрзо замина и тој. Каде и зошто никогаш не узнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одлуката дека Рози мора да умре не дојде како резултат на резонирање; ниту пак не дојде од некој внатрешен глас што го присилуваше; одлука што го убедуваше или го разубедуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А тој ме викна вечерта во одајата на укорите, и почна да ме бие веднаш, без збор, без прашање; бараше да му ја откријам тајната ука на виѓавање на невидливото, оти сметаше дека тоа е ука што се учи, а јас ја кријам; и пак ме биеше, а јас му велев дека благодет е тоа, дарба божја што Бог на смерните им ја дава и на горделивите им ја одзема, дека дарбата не се учи како писмото и краснописанието што се учат, дека и сочинувањето сказанија не се учи и дека тоа или го имаш или го немаш, како што човек или се раѓа или не се раѓа, а никогаш не се случува да се роди половина: само со тело или само со душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Има нешто во особениот звук на гласот што треба да се произведе и нешто во општествените значења што му се припишуваат на видот на гласот што треба да го постигне тој звук, што изгледа ги привлекува машките геј-исполнители – или го вади на виделина настраниот потенцијал на пејачот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали овие нови електронски медиуми ја играат својата иницијациска улога еднакво делотворно како постарите, потрадиционални друштвени мрежи, дали го шират или го стеснуваат достапниот опсег на квир- информации, дали отвораат нови описменителски можности или ги сведуваат геј- културните референции на ограничен збир стереотипи – сето тоа допрва ќе треба да се види.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зонтаг ја изведува аполитичната природа на кампот од аксиомот дека кампот го нагласува стилот, а ја омаловажува содржината; зборува за кампот како отелотворение на „победата на ‘стилот’ над ‘содржината’“, иако поточно би било да се каже, како што брза Зонтаг, дека кампот внесува „став кој е неутрален во однос на содржината“.207 Во други нејзини сочиненија од истиот период, Зонтаг пизми против оној вид критика што го игнорира или го „тривијализира“ стилот и што за таа сметка му дава предност на „толкувањето“ на „содржината“; таа повикува поимот содржина да се стави каде што му е местото.208 Но, кога сме кај кампот, тоа што машката геј-култура постигнала победа на стилот над содржината, ја вознемирува Зонтаг.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Доколку му забрани или го успорува влезот на Светиот ветар, во неговиот ум ќе владее темнината: тогаш како на пустинскиот рамен песок, ишаран од ветарот на пустината, во неговиот ум, секогаш ќе се повторуваат истите нешта, врз површинското платно на секојдневието.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Млади момчиња денгубат во кафулињата или го чекаат денот за да заминат на печалба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби некој го вдомил, се навикнало на улицата, или го згазило кола.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ме сретна или го сретнав Рибоокиот и по трет пат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дали Рибоокиот извршил самоубиство или го преобразило тоа што било напишано во книгата?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Прозата го пресликува или го пресоздава светот; поезијата настанува на местото на судирот меѓу светот и свеста за него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мајките го создале тој непишан закон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Во лудилото љубов може да се јави само кон измислена, измечтаена личност; љубовта кон вистинска личност, а тоа значи вистинска и реална љубов, е неможна, затоа што да се љуби другиот за лудиот значи да се биде ист со другиот, а да се биде ист со другиот значи да се изгуби самиот себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој првороден син бил убиван – му го сечеле главчето на новороденчето, го давеле во вода или го гореле во оган, го фрлале на кучиња или свињи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зарем тоа не е она најстрашното,“ рече Клара, „бидејќи она Јас кое едвај трепери, најболно посакува да биде сакано; нешто во оној чие Јас е растргнато знае, дури и кога не сака да признае, дека само љубовта може да го сочува неговото Јас, а стравот од љубовта е секогаш посилен од оваа свесност, и го турка сознанието во заборав, или го победува со уште поголем страв.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Често пак од еден народ историските прилики бараат или корено изменување на народните идеали, коренен обрат на идеалите во друг правец, или го загрозуваат него со полно уништожување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Замижа. Одеднаш се најде во оној дел од родниот град, со темни калдрмени сокачиња, за кој толку често раскажуваше или го опишуваше во писмата до најблиските како магичен амбиент на своето детство.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Поради тоа, некои или го менуваат или го прикриваат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во хаосот на општата пукотница не ги разбираше зборовите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Или го викаше да дојде. Или му велеше да бега.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сликарот се лутеше што татко му нема разбирање за тоа, но Столпника го засака толку што постојано идеше или го викаше дома да му помогне, да го упати во сликањето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Климакс Некаде прочитав дека само невоспитани деца поминуваат низ тежок пубертет. A прости, необразовани жени тешко поминуваат во климакс. Aма и за споменатите, и за другите, сепак, тој има заеднички симптоми: - силни врелини кои ве обземаат одеднаш само во одреден дел на телото,како да го печете во рерна или го дувате со врел фен, - капки пот што по линијата на веѓата се спуштаат по рабовите на лицето и буквално капат додека стоите во автобус полн со луѓе закопчани до грло во топла зимска јакна, - отсуство на желба да бидеш интимен со некого, па дури и со љубовникот,а за со мажот ич да не зборуваме, - силни налети на нервоза, во која трчаш низ куќа и бараш некого буквално да го изедеш, - чувство дека си болна од сите болести што ги прележале твоите пријателки и дека ги имаш истите симптоми на сите епидемии, птичји, свински, грипови, грутка во грло, јазол во желудник, срцебиење, камен во бубрези, тиња во жолчка, - потреба од „шопингување“ на енциклопедии за здравје, здрава храна, вежбање пилатес дома и во друштво, - отсуство на секаква желба да одиш по гости, а уште помалку некој да ти дојде, - убеденост дека си најпаметна, - ама и потреба да се биде зајадлива, џангризава, самобендисана, лоша, злобна и одмаздољубива За среќа, ова трае само десетина години и, кога ќе помине, сè се враќа во нормала, освен некои небитни промени: мажот си заминал, а не си ни забележала, децата не заминале, останале, ама ти се лути до смрт, а ти повторно со истата сила и енергија како од младоста, се трудиш да им угодиш во сè, ама нема „feedback“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако беше сабота, го мотаа како голем кроасан или го сечеа на ленти и го плетеа во долгата плетенка на Златокосата од приказните.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го почувствувал студенилото на долгата пушка, воздивнал влакнест како овен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога размислувал, пребрзо остарувал: господи, лежи сега под две топли јамболии жена му Фросина и го мисли или го сонува, децата спијат стиснати еднододруго, тлее жар во огништето, трча околу куќата црноглав пес - тој овде е мртов и судија на мртовец со зла крв во жилата на челото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По нејзиното доаѓање дел од основните методи на дотогашната работа, што се потпираа на долгогодишното искуство, или го изгубија своето значење, или бараа неодложно прилагодување на непредвидливите ситуации, но многу позбунувачки беше тоа што се случи со началникот Круме Волнаровски: јас станував сѐ повеќе несигурен и неспокоен, затворен и оттуѓен, лош кон другите и кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Најнапред накосо преку Жепа набија во земјата тешки борови греди и меѓу нив два реда колци, ги преплеткаа со праќе и ги натапкаа со иловица, како шанец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И ако сум таму?). Добро, ако сум таму...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По цел ден нешто делкаше, црташе, ги испишуваше видовите камен или го набљудуваше течението на правецот на Жепа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Подоцна Лага. Го сонував Род, или го створив од која било веќе на сон употребена слика, што ми се најде при рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа забораваат или го оставаат демаскираниот да добие поправно-колективна шанса...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го држеа со потпирање или го качуваа на магаре.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И пак не знаеше, распнат од мисла до мисла, дали во него се разбудува нагонот на видот или го мачи стравот да не биде сам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Инаетот повеќе може да се насети во човековиот инстинкт, во делот на неговата анимална природа, недовршеноста во еволуцијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тоа беа согласни Татко и Камилски, но, сепак, требаше да се дојде до компромис: или ќе се предложи во речникот на излитените балкански идеи, зборот јаничар(и), со сите изведенки, кои ја прошируваа смислата на зборот, или го влеваа неповратно зборот во текот на новите значења.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Останува да се открие дали Отоманите Османите овој данок на детска крв го изнашле самите или го презеле од некаде?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова хронично не најчесто го зазема местото на да или го смалува неговото нормално влијание.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сега, во кафеана до врвполна со нејасно и згуснато жожорење, се сеќавам на неговата прикаска и го слушам или го измислувам морничавиот разговор помеѓу двајцата ранети: во нив се наталожува мраз , кора врз кора, и сепак се живи, ги држи омраза, еден мора да умре пред ругиот, тоа е нивна правда и нивен закон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не дека ги потценувам чувствата спрема нивните покојници на оние мештани што поставиле ребрести лимени покриви над гробот или го заградиле со столпчиња како кај медитеранските тераси, тоа никако - со некој невин израз ми зборуваше таа - но јас сакам да се направи нешто што нема да го навредува просторот, нешто што ќе си легне во пејзажот, што ќе ја олеснува врската меѓу земјата и небото, што ќе претставува јасен нишан, но нема да го спречува дождот да продира во земјата и тревата и планинските цвеќиња да растат угоре.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Започна потоа и икајца да ги фаќа: зафатија силно да икаат, испуштаа гласови како петли и си го предаваа икањето еден на друг; за да го смират икањето, ставаа касај леб в уста или се напиваа вода пред да икнат или го држеа со рака јаболцето под гушата за да не им се поткрене.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Експериментот не му успеваше: дрвцата се сушеа, или го даваа истиот - благ плод.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ако им се придружи некој што споро оди, или го присилуваат да ги следи, да брза како нив, или го оставаат; кога чекорат, тупкаат со нозете како тропот на валавница: и маката и лутината во одењето ја оставаат; оние што газат со ситен, кус чекор, темелити луѓе се: одат и размислуваат; одењето им е рамномерно, одмерено, ритмички, како чукање на часовник: со одењето поврзано им е и движењето на телото, мислите и импулсите; одат складно како да ги поврзуваат, нижат чекорите;
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Татко, кога нѐ виде сите собрани, пред куќата, на прагот, готови да полетаме, како семејство, кон најблискиот облак, за да ја минеме границата, веднаш, по силната возбуда што ја почувствува во мигот, претпостави дека Мајка или го насетила денот на конечното заминување или веќе наминал претпазливиот Гури Порадеци којшто, свесен за критичноста на мигот за опстанокот на побратименото семејство, не сакаше ништо да му препушти на случајот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Или го возбудуваше помислата дека патувам за Франција.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А и по нешто друго него секој го знаеше или го зборуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кој во други дела или фрагменти од тие дела, одделно од „Логиката“, го сфаќа или го присвојува Хегел, тој никојпат не го разбрал.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Н.С. седеше до лозата и чекаше некого. Или го очекуваше токму него за да му се јави.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го рече или го смисли ова Росана и во истиот момент исчезна?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но и да го бев рекол беше очигледно дека иследникот воопшто не ме слушал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем и не сум сигурен дали сето ова го размислував или го говорев?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Жените и мажите го чекаа пред порти или го пресретнуваа на улица распрашувајќи се преплашени и жалејќи го деда Бошка што го снашло вакво зло.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Има такви луѓе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но дали го издвоив од виорот на разиграните Козаци, или го најдов застанат настрана, дури ни сега не можам да се присетам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Непријатен му е разговорот, а можеби и самото присуство на Иван Степанович, или го сепна она дозволјају што и мене не ме одмина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Малку ја олабави работата, Пена почна да го фали слаткото и да ја распрашува дали сама го прави или го купува, а Танаско после секоја голтка од ракијата гласно офнува.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Исто така, голем број на држави воопшто не ги регистрираат жителите, или го прават тоа само на нередовна основа.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Го бришеме мечот или го вадиме штитот. Четири усни пушат една цигара.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Но, елените не разговараат со играчки, особено кога се мамурни, а играчките почнуваа да се жалат – ту како некоја си ја шинала ногата или го исчашила колкот, како си ја потстругнала главата, или ѝ побегнало тркалото, приколката, па ти бара клуч, шрафцигер, ту ќе ти побара да ја подмачкаш со ова или она, небаре така ќе и престанат бодежите во слабината...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Таа како од пушка почна: „Петре-Петре,пиралче, На грмада седеше...“ Во меѓувреме Јоле или го чу гласот на Петрета или некако се сети на нас и како што ја имаше раката на грбот од срната, се сврти кон даскалницата и го виде Петрета Даскалот седнат на прагот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)