или (сврз.) - кон (предл.)

Претходниот и новиот работодавач на работникот солидарно му се одговорни во обештетувањето за сите побарувања, настанати заради отказот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако работодавачот времено ја пренесе врз основа на правна зделка [закуп, наем] целосната или дел од дејноста на друг работодавач, преминуваат работниците по престанувањето на важноста на правната зделка назад кон првиот работодавач или кон новиот работодавач – преземач на дејноста (чл. 68, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Чудно, не чувствувам никаква болка, само бес. Кон него или кон самата себе?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега со малата толпа мажи владееше бес не насочен кон Шабан или Шане, или кон оние што се договориле со него, туку меѓусебно, кон самите себе, кон едните и кон другите, тука пред мојата куќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Исто така, по нашиот неодамнешен разговор му дал инструкции на Темпо и барал командантите да НЕ повторувам НЕ се обраќаат кон Грција или кон македонското прашање без претходно да му се обратат нему“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Меѓутоа, не би се рекло спротивно туку само покрај договореното, врската го зеде подрака и го поведе во насока без врска, како на пример кон паркот или кон корзото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А кога дома ни идеа емигранти од родниот крај, пред неизвесниот пат кон Америка, кон Австралија или кон поблиската Турција, седнати на чардакот, како на последната станица од егзилот, Татко си имаше обичај, со нив, да ја пее тоскиската полифона песна во која се зборуваше за патот на семејството од Морето кон Езерото, за силните војни, кога се делеше семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше свесна дека, сега, откако повеќе не бевме емигранти, ги загубивме сите шанси брзо и лесно да заминеме кон Америка, кон Австралија или кон Нов Зеланд.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
XIII Кога излезе од Институтот, испратен до излезот од директорот, Татко не знаеше кој правец да фати: дали да продолжи кон Судот или кон дома?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Размислував за Татковата судбина, по којзнае кој пат, за неговото успешно провлекување, со семејството, низ лавиринтот создаден од урнатините на трите балкански империи, барајќи излез кон Запад или кон Исток.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Колку и да навикнуваше на новиот ред на живеење, колку и да се помируваше со реалноста на еден друг начин на живот, колку и да беше Мајка внимателна, тој не можеше да ја прикрие тивката меланхолија што го обземаше кога ќе останеше долго време загледан во течењето на реката, свесен дека никогаш повеќе нема да ја има илузијата дека ќе замине, некаде далеку, кон Цариград, или кон Америка...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Над Гогов Валог прелетуваа жерави. Каде? Кон север или кон југ?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Гринавеј е ироничен и кон некои други островски опсесии, н. пр. кон злоупотребата на деца (...), или кон расизмот...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ненадејно мислата му се насочи кон можноста за сожалување, компромис и проштевање, или кон било кој друг сожалителен нагон.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А ќе беше и двојно поомаловажувачка во контекст на машката геј-љубов: бидејќи машката хомосексуалност во мажественоста гледа суштинска еротска вредност, да се претставиш себеси или да го претставиш партнерот како да се одликува со женствена идентификација, па уште и да ја изложиш таа женствена идентификација на јавен потсмев, би било да се омаловажиш себеси или да го омаловажиш дечкото како сексуален предмет и како средство за остварување сексуална фантазија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Досеткава, да беше насочена кон друг, а не кон себе, или кон некого друг, а не кон саканиот, ќе поминеше како чисто омаловажување поради имплицитното уназадување на маж од благородната положба на машката достоинственост во пониската положба на женската тривијалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму преку усвојување на хиперболичната преизведба во Милдред Пирс на сцената на отфрлањето од мајката и нејзината уште потеатрална верзија во Најмила мамичке, машката геј-култура може, со такво толкување, да го препостави на преувеличен, разигран и исцелителен начин ужасот од мајчиното поништување на дозволата да игра што мајката порано му ја дала на своето настрано дете, дозволата што му допуштила и да постои како субјект. ‌А некоја таква општествено-симболична динамика можеби дејствува во машката геј-реакција кон Милдред Пирс или кон Најмила мамичке.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Овие интересни, комплексни прашања налагаат да им се пристапува од случај до случај.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
(Не ми паѓаше тогаш на памет дека некакви во мене присутни самоомраза и интернализирана хомофобија можеби биле причината за праведната одбивност што ја чувствував кон нивната самоомраза и хомофобија или кон она што мене ми изгледало така.)39
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„О, никако,“ вели засмеан, „ќе се испокараме кој да носи венчаница“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На крајот, заклучува Милер, Циганка (особено катаклизмичната завршна нумера, Обратот на Роуз) не допушта никаква можност ниту за „помирување“, ниту за „избор... меѓу обожаваната мајка која ни чува место и омразеното чудовиште што нѐ лишува од него). (120) ‌Искушение е да се изнесе сродно тврдење за геј-привлечноста на кулминацискиот судир меѓу мајката и ќерката во Милдред Пирс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стрејт- жените и лезбејките, буч-жените и фем-жените, како и жените што се различно позиционирани на трансродовиот спектар различно реагирале на машкото геј- културно преприсвојување на женственоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еднаш во Бостон, пред многу години, прашав еден пријател, кој со години и години живееше со истиот дечко, дали некогаш им дошло да се венчаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најмала рака, искушение е да се шпекулира дека камп-вредноста на таа мелодраматична епизода можеби лежи во нејзиниот повик до геј-мажите безопасно да се вратат на сцената на една слична траума (било вистинска било замислена): траумата на протерувањето од мајчиното присуство и од жариштето на нејзините благост, дозвола и општествена потврда.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сигурно, легитимно е да се истражува каде тоа ваквите преприсвојувања ги ставаат сите тие вистински жени и дали геј-женственоста придонесува кон унапредување или кон уназадување на симболичните, дискурзивни и материјални состојби на жените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Што им прави геј-женственоста на жените, а не само на геј-мажите?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не сакам да кажам дека Холанд не е критична кон “враќањето на преиндивидуалистичката патријархија” (96) кај Хајдегер или кон атомистичкиот индивудуализам кај Сартр.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Конечно, се чини дека толеранцијата воопшто не е возможна, бидејќи оној што ја практикува го тера или кон противречење на самиот себе си или кон самоуништување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако на нетрпеливоста одговори со нетрпеливост, го прекршил своето начело, а ако ја трпи се подложува на уништување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Па сепак, тешко е да се најде некој кој е подготвен јавно да се одрече од позитивното вреднување на толеранцијата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Трите вида правописи зависат од поголемата или помалата приврзаност кон старата или кон новата состојба на еден разговорен или литературен јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го завлекле по зандани, кон мачилиштето на прочуениот пекол Беаз-Куле или кон арапски пустини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој не забележувал никого и рекол со солзи на неопишан гнев дека е жеден за душманска крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Називот „Мост” беше преземен од Ничеовиот „Заратустра”, омилената книга на младите уметници, и требаше да го навести патот кон публиката, или кон истомислениците.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А таа измешаност на болка и црн подбив кон жените и кон мртвите, или кон некои трети, што се живи и мртви, е нивен крик и нивно кикотење.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Надојдени матни води урнувале мост помеѓу два брега. Така и се случило Кара-Демир попаднал во некој дервишки ред да се боде со клинци и големи игли со диви молитви, како да се казнува за предавство кон исламот или кон долгогодишното пријателство.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Незадоволствата што произлегуваат од неговиот соголен, незадоволувачки живот, намерно се насочуваат кон надворешни цели со помош на изуми каков што е Двете минути омраза, додека размислувањата што би можеле да го одведат кон неверување или кон отпор однапред се убиени од неговата, од детство стекната, внатрешна дисциплина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според звукот, знаеше дали возот оди кон Запад или кон Исток.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И така ние, сине, сигурно, како се­мејство, сме обележани од овој пат да заминеме кон Исток или кон Запад, или да останеме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во годините кога Татковата болест и немоќта поради староста го намалуваа маневарскиот простор за неговите големи балкански пориви да го води своето семејство, со кормилото на судбината, кон исток или кон запад, но и поради закоренувањето на постарите синови, со нивните семејства, во овдешниот живот, Мајка небаре се чувствуваше задолжена да ја преземе грижата не само за Татковото здравје, кој остануваше опкован со своите книги, туку и за стратегијата за натамошното спасување на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не успевајќи навреме да го стори пресудниот чекор, да појде кон Запад или кон Исток, насоките на неговите постојани илузии, останувајќи засекогаш во овој град, поверува во сигурниот реванш на судбината.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но за сето време од својот монолог тој постојано го кажуваше осакатеното п кое токму такво звучеше моќно единствено. тревата заспива близу до нас или залудноста како неопходен елемент во откривањето на ноќните феномени ...водата да нè искапе – благородница или подмолница ...кон ѕвездата рацете – кон онаа што одамна топли или кон прекрасната грешна што сништа ни мами ...да талкаме – по меката добрина или по некоја далечна дивина незнаена што чека ...допир, одново допир,одново... ...нашите тела впиени во загадочната судба питоми по милост сурови по зов ...о моќна ноќна љубовна жед ко врела змија болот блед трепери во недоглед ...а долу нека уриваат...и без темел јас натаму патувам осветлен во твојата нагост... последниот или околу мебиусовиот концепт за изумрените видови ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Мајка беше за тоа да останеме верни на корените на Езерото, а Татко, да се откорнеме, да заминеме, првин сеедно каде: кон Запад или кон Исток, кон Европа или кон Азија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дури и показалецот го крена. Кон него? Или кон палтото?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тогаш тој ќе фрлеше еден поглед на едната и другата страна, кон Мама или кон мене, ќе ни намигнеше со нежност и ќе продолжеше, сведнат, со лицето кон земјата, додека небото му се загледуваше во грбот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога излегуваше на прошетка или одеше кон мензата или кон полјанката со маргаритките, Калешата честопати паѓаше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога ќе му речеш нешто, првин добро ќе те загледа, ќе постои со очите свртени кон тебе или кон земјата, а потоа ќе ги одговори.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
За да ги пронајдеме изворите и паралелите на неговата монументална непробојност ќе треба да се свртиме кон Холивуд , или кон светот на рок музиката.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во тие долги и полумрачни коридори на Министерството за надворешни работи крај кејот на Сена, кој дотогаш ми беше најпознат по епопејата на вечните букинисти, јас откривав светлина во кабинетите кои гледаа или кон реката или кон еден од центрите на Париз и во лицата на дипломатите кои ме примаа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Стигнат од Истанбул со својот куфер книги, татко ми ќе се војва по балканскиот лавиринт создаден од густи граници, во потрага по излез кон Запад или кон Исток.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Од тие причини набрзо уследил одговорот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Дотогаш тој немал претрпено ниту воен ниту политички пораз во својата експанзија кон запад или кон југоисток.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Разрешување и крај на тие расправии стави јапонскиот напад на Перл Харбор на 7 декември 1941 година, кој само за еден ден ги обедини Американците и тоа посилно од што и да е во дотогашната нивна историја.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Расправата меѓу приврзаниците на едниот и другиот комитет добила големи размери, така што тоа, кон крајот на 1941 година, придонело да не може да се согледа каде ќе ги одведе САД, кон продолжување на помошта на сојузниците или кон пасивно посматрање на европскиот судир.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Штом ќе се чуеше езанот од минарето, повикот за клањање, и штом муезинот ќе го кажеше она „Господ е голем”, Неби-ага паѓаше на коленици врз своето чергиче и почнуваше да клања во правец на Кибла, или кон патот за Мека.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)