или (сврз.) - барем (чест.)

В ред, в ред, можеби и не се изразуваш токму со тие зборови, но така мислиш или барем помислуваш. Зар не?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Истото прашање се поставува и на ниво на книжевната историја: дали Борхес е извор, или барем извор за Дерида?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Онаков каков што беше, поредокот во Роуч, во вакви околности, некого пообичен би можел да го доведе до самоубиство или барем до лудило, што всушност, според некои повеќе или помалку штелувани воени статистики, често и се случуваше.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тогаш на мене делуваше нејзиниот механички аспект, или барем беше поаѓалиште за еден нов облик на техниката.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Истовремено, повеќето такви мажи си ги задржуваат општествениот статус и чувството на субјективна овластеност што им припаѓаат на сосема полноправните мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Катерина во еден момент рече дека за првиот впечаток е доволен и гласот на срцето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Која жена не се ебава или барем не сака да се еби со некој друг?
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На друго место Зонтаг се обидува да ја застапува каузата на стилот, тврдејќи дека покудата на стилот како чисто „декоративен“ е, на крајот на краиштата, политичка: „служи за остварување на одредени интелектуални цели и лични интереси“.209А во „Белешки за кампот“, Зонтаг согледува дека „целата поента на Кампот е да го растоличи сериозното“.210 Но, сето ова го прави уште побизарно нејзиното тврдење дека кампот е деполитизиран или барем аполитичен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кого требаше да го исплаши или барем замелуши тој нејзин облак на привидувањата?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во Гнездо не работеа само сенилните, парализираните, и оние кои неподвижно лежеа в кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Феудалните јазици не даваат зборови или знаци што го поттикнуваат, толерираат или барем спомнуваат поимот еволуција во животот на земјата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но како што замислата створи анегдота, а анегдотата створи личности, решив да ги оставам личностите да ја преземат работата и да си ја кажат својата приказна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Извесен мој геј-студент се сети дека еднаш, некој летен ден, кога бил многу помалечок (изгледа кога имал околу седум годинки), го заглавил целото свое запрепастено семејство на паркиралиштето пред некој супермаркет, каде што се изначекале додека да им ги изглуми сите улоги од Звукот на музиката или барем да им ги испее сите песни од филмот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Убаво, - промрморе Фоте и продолжи да оди низ бараките, кои сега беа приспособени за ателјеа на керамичарите, надевајќи се дека друштвото зад него не го слушнало или барем не го заушило краткиот разговор од непланираната средба со некогашниот затвореник, а сегашен уметник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога балканскиот касап од Србија (заедно со неговото кроатско побратимче) покажа дека таа земја била само халуцинантен тунел, соба со криви огледала, и воопшто голема изми­слица и измама - се најдовме во небрано, така ли, или барем затечени.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фасцинантна е неговата фасцинираност од безвременското или барем различното временско „траење” на просторот на овој континент. штом ќе стапнете во оваа земја, навистина физички ќе го осетите присуството на целиот континент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Реагираме толку силно на овие кодирани значења што не може да има многу сомнеж дека навистина ги има таму или дека знаеме дека ги има, но – освен во неколку случаи, кои не се ниту очигледни ниту претерано одбивни – би биле на големи маки да ги кажеме какви се, да ги именуваме, точно да наведеме од што се состојат тие значења, што точно значат тие конкретни значења.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Евентуалното постоење на такви, за неа непознати случаи од љубовниот живот на Ролан, се чинеше дека се многу поважни од спомнатиот банален настан во дуќанот за сода-вода.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прифаќањето на некоја положба во која сме неминовно сместени не значи нејзино консолидирање, а не значи ни прифаќање на неповолните околности во кои се издигнуваме до претставеност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој момент настана разорна експлозија, или барем наликуваше на експлозија, иако не беше сигурен дека се слушна каков било звук.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа склоност, која можеби започнала со боксерот Мухамед Али, веќе станала во масовните медиуми очекувано или барем истрпливо обележје на спортскиот свет, исто како што сега е обележје на стрејт-мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа сакаше раката да реагира, да даде некој знак на помирување однатре, или барем желба за тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Размислував: живите суштества ги сотира гладта и жедта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Таквите околности не смеат да се користат“, гласеше неговата опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Голем број машки геј-културни практики затоа не се мажествени и женствени или „дводуховни“, а и не покажуваат баш комбинација на мажествени и женствени одлики, ниту состојба на половина пат меѓу машко и женско.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, кога ќе се соочиме со избор од нив – особено онаков избор што, како што си замислуваме, ќе укаже не само на она што ни се допаѓа туку и на тоа кои сме – во такви околности реагираме инстинктивно на начинот на кој таквите артефакти може да се одразат врз нас, што подразбира и свест за нивната кодираност за род и сексуалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Натпреварот за најдебела Американка нема да биде толкуван како карневалски бунт на грдото тело против убавото, или барем како негова логична спротивност, туку попрво ќе биде налик на административно допуштање на демократската Америка на постоењето на алтернатива, варијанта.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Се разбира. Стотици пати... или барем десетици, во секој случај“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но имаше други случаи – и тоа болни – во кои несогласувањата меѓу нас изгледа откриваа некои разлики во вкусовите што не беа релативно безболни, туку длабоки, незгодни, лично унакажителни карактерни испади, прекршителски незапазувања на став што го изразува вистинскиот родов и сексуален идентитет (главно, се разбира, од моја страна).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа како и обично си сакаше познати фаци, а мене не ми се баш секогаш на приоритетна листа но, што е тука е, таа се запали на него, а јас морав или барем требаше да бидам пријателка и да ѝ правам друштво.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сомнението што се роди во мене во врска со однесувањето на човекон од приказната кого го повикувал гласот на жена му ме поттикна да напоменам дека несреќникот веројатно заскитал во оној напореден свет воден од прилично сериозен привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој расказ всушност го започнав како комична, или барем се надевав дека ќе биде комична реакција на поемата на Амихаи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше веројатно прв пат да почувствувам како јадот и лутината, се прелеваат и во мене и како со лутината се јавува и потребата да се искаже таа лутина, или барем да се стори нешто што ќе ја намали.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој речиси го заборавил нејзиното смеење, нивното смеење, нашето - распојасано и отворено, весело зад болката, зад веселбата, егзистенцијален но сепак длабоко од утробата - но сега го слуша: Се смеат слободно, речиси беспо­мошно, како што некогаш често се смееја, понекогаш наспроти самите себе и околностите коишто беа сериозни или мрачни, или барем како што сакаа да се смеат, на почетокот: нивниот толку среќен, зачудувачки контингентен богато следствен некогаш одамна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сѐ што сакаше беше да ја има повторно фотографијата в раце, или барем повторно да ја погледне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А, треба да ми биде наредено. Или барем директива да ми биде дадена.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Татко ми и така сакаше да студирам некоја егзактна наука, како техника или барем медицина. - Ќе изгубиш цела година.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Дивите – или барем персоните што ги бираат дивите – се стриповски жени“, забележува Џон Клам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се гризеше дека било многу лесно да се биде сам меѓу сите луѓе, или барем со еден од нив крај себе, среде оној нивни свет, но оваа самота сега беше нешто сосема друго и тој за неа ниеднаш немал сили.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Тоа е црква, или барем било црква. Се викала Свети Клемент“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Татковите книги, или барем некои делови во нив, ги пребарувал и Русинот („рускиот емигрант”, Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Веројатно трагам по некој збор или сеќавање за некој негов гест кој понудува еден вид утеха, или барем мало олеснување покрај разговорите во „Изгрев“ и неговите ламентирања седнат врз исклештениот тигар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можете да си замислите што ќе зборуваат за десет години идните настрани тинејџери за „јужноменхетенскиот театар“ и за „трансбурлеската“, а и оние што ја заминале триесеттата и што ги сакаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Инаку, ова е прекрасен кревет од махагониево дрво, или барем би бил прекрасен кога би можел да се исчисти од стеници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја немаше бојата на ѕивт темната ноќ, или барем така него му се причинуваше. Таа е предалеку од неговиот видокруг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа што за другите, гледано от страна, очигледно или барем навидум беше кавга, за нив, во неа, не беше ништо друго освен расправа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еден начин на кој можеме погрешно да го разбереме насловот е да го читаме како да значи дека на конференцијата ќе има разговори за терапијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, во нашево постмодерно општество, машките спортски ѕвезди можат да си негуваат нападен имиџ што го китат со секакви изведбени керефеки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму во таа желба да ја изменам патеката на расприкажаноста на Огнена што го поттикнуваше грдото чувство во мене, реков дека сирењето е многу солено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако симидите беа сериозна причина да се вознемирам, во случајов знаев дека се обидувам да избегам од грубата вистина за смртта на Денко Самоников или барем од некои од поводите на кои можеше да се укаже.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наместо да се обиде да дојде до некоја информација што ќе содржи или барем ќе наслути некаков излез тој по втор пат ги исцедува помеѓу забите истите веќе искажани констатации: дека Загорка минатата ноќ не ја поминала во нејзината постела и дека за жал не е пронајдена нигде во кругот на болницата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаејќи ја нејзината лабилна избувливост, никој, или барем така се чинеше, не ѝ обрнуваше внимание.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се мислеше дали да потпраша некој од домаќините за пита пастрмајлија или барем за скара, но веднаш се предупреди дека веројатно во гратчево питите ги прават само наутро додека работат фурните, а скара секако има во некој ресторан, но недостапен за плитките џебови на актерите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во секој случај, тие изразуваат настрани начини на чувствување така што изнаоѓаат сопствени (дисидентски, девијантни) начини на поврзување со главнотековните културни предмети на кои им се изложени и така што се идентификуваат со особените аспекти на тие предмети кои се или нехетеронормативни или сеотворени за нехетеронормативно чувствување.372 Ова може да објасни зошто некои геј- или протогеј-машки субјекти гравитираат, уште рано, кон конкретни жанрови на дискурот и на чувствувањето, сосе нивните сродни културни облици (како што се холивудските мелодрами и бродвејските мјузикли).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пронајдете јунак, црн, со плашт, син, со црвено, па и нека знае да лета, челик да не го пробива, или барем еден со обод широк на темен шешир, над челично лице, руљата грозна да затрепери.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Кога веќе го спомнувам Господ, можеби токму тој Господ на посебен начин го сакаше татко ти, го штитеше, или барем не беше против него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги знаеше, или барем можеше да ги претпостави, сите докази што го потврдуваа неговото сопствено не-постоење; но тие беа бесмислени, беа само игра на зборови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стрејтерските медиуми „ја гледаат духовитоста, но не сфаќаат зошто е нужна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Грците, Бугарите, Србите сите заедно нѐ уверуваат нас дека ние сите сме само од нивната народност и оти нашиот спас е само во соединувањето на цела Македонија, или барем на еден голем дел од неа, кон нивната држава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Она на што Витгенштајн сака да му се спротистави, е барањето изразено преку тврдењето „доколку има некаква нејасност во правилата, тоа воопшто не е игра”, или барем дека тоа не е „совршена” игра (PI, I, 100).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од сите преброени факти се гледа големата штета за нас Македонците од тоа што ние, или барем мнозина од нас, ги изедначуваме досега нашите интереси со општобугарските.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сите мали деца сакаат Пајо или Шрек или барем Скуби Ду, само син му на Родољуб сака Спајдермен!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
На тој начин и скалилата не ќе бидат волку окрвавени, додадов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем тоа само ја провоцира агресивноста на нивното неразбирање... • Што најмногу ве нервира наоколу, а што пак ве фасцинира, или барем предизвикува респект?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој смета дека кога не би постоеле некои зборови што го имаат добиено значењето по директен пат, непосредувани со други зборови, тогаш тврдењата не би имале одредена смисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И го сметал за познато или барем доживеано како кога работите проаѓале низ неговата крв а тој знаел за тоа од внатре и бил убеден во тоа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И тој успеал ова да го заборави, да замачка очи само во текот на една авантура: како самата таа авантура.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Посебно му беше впечатлив стомакот, што непослушно му имаше излезено од панталоните и непристојно му завршуваше негде горе до гушките или барем така мене ми се виде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така се подзатоплов или барем не ми студеше толку многу.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Напротив, укажува волја да се видиш себеси во таквите сексистички прикажувања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јане сфати или барем така му се стори дека го прашува како му и на брзина рече: - Добро, добро, многу добро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дури и додека ја исмеваат „идентитетската уметност“ како старомодна, барем кога се состои од работи што не им се допаѓаат, желни се да ја слават геј-културата кога ја создаваат „најжешките и најсвежите таленти што постојат“ и важат за ликови што „ги дрмаат медиумите – од музика и јужноменхетенски театар до авангарднa литература и трансбурлески“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мислам дека тоа би било спротивно на логиката на нашите три епиграфи од “Фармацијата”, или барем на логиката на моето херменевтичко постапување спрема нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да те признаат и да те третираат како машко неминовно значи и дека си општествено и субјективно конституиран како машко.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои други модернисти навистина тврдат дека ние ја спознаваме реалноста, но неа ја определуваат како нешто што конвенционално е согледано како само нејзина претстава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа и ја посоветував дека е многу попрактично крвавите глави да ги носи в торба, или барем под скутниот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Винстон беше во брак - или барем беше оженет; веројатно е сѐ уште оженет, зашто колку што знаеше жена му не беше мртва.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во прашањата од витална важност - што значи, практично, војната и полициската шпионажа - емпирискиот приод сѐ уште се поттикнува, или барем се толерира.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие претстави, на крајот на краиштата, се бесмислени – или барем изгледаат бесмислено штом човек веќе не е нивен главен корисник и нивна непосредна, првенствена цел (а геј-мажите не се).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Знаеше што значи тоа, или барем мислеше дека знае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Напротив, сметаме дека извесен тип прашања за смислата и потеклото на писмото му претходи, или барем се преплетува со извесен тип прашања за смислата и потеклото на техниката.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Попрво, тие укажуваат на нешто друго, на нешто единствено или барем на својствено обликување на род и на сексуалност кое им е особенo на некои геј-мажи и кое допрва треба целосно да се дефинира.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Моравте, или барем требаше да знаете дека слободата е во нас, во луѓето, во нашите уверувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби и Таша имала намера да ти соопшти некои поединости или барем да те упати каде да го бараш одговорот на ова прашање, но не успеала да избере начин ниту момент па само заради тоа изостанал и одговорот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа е почеток на процес на обратување и преозначување: тоа е начин да си ја усвоиме сопствената положба, при што конкретната цел е да ја свртиме наопаку или барем да ја свртиме во своја корист.396 Како што веќе забележавме, доминантните општествени улоги и значења не може да се уништат, но може да се подријат и да се дереализираат: возможно е да се научи како да не се сфаќаат направо (стрејт).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повремено, можеби два пати неделно, одеше во една прашлива, од сите заборавена канцеларија со запуштен изглед во Министерството на вистината и завршуваше по малку работа, или барем она што се нарекуваше работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во онаа полупоспана состојба (кога мракот не е само темнина) овие зборови ми прозвучија како сожалување но истовремено и како закана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но нивните други активности, сопрво, или барем само во текот на изведувањето на работите, ги разгневуваа христијаните, а потем, кога ќе беа завршени, гледајќи ја ползата од нив, пак ги благословуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Или сметала дека треба уште малку да се попричека.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И намисли тоа да го стори со стотина, или барем со петшеесет мали деца христијанчиња, кои ќе стапат во служба кај султанот како јаничари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го опфатила и неподвижноста на малото, кусоного, волнесто мече, со сите оние негови несмасни кружења околу стапицата, кое било физички сосема слободно и можело да замине понатаму, каде сака, или барем малку да отстапи од тоа колнато место, малку да се подисплаши од човекот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа ме тревожеше. Дури и на дедо Баџак по малку му се лутев што умре без да ме викне, или барем да ми соопшти на некој начин дека има намера тоа да го стори.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дечко ми ќе подзастанеше, попарен, додека му покажував некој кандидат и додека му кажував дека мислам дека е возможен или барем замислив избраник за мијалник.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зарем сите вакви постапки не го поткрепуваа оној мој впечаток дека таа го претпочиташе притаениот пат на сенките додека ги водеше своите стравувања низ честакот од дилеми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му доаѓа да се „изблуе“ на културата на угнетувачите и со радост признава дека, секогаш кога ќе се спомнат западните вредности, колонијалниот поданик „ја потегнува својата мачета или барем гледа да му биде при рака“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Спие на улица!“, другото - вешт крадец, кого можат да го фатат или барем да го гонат како малолетен криминалец што неизбежно може да подлегне на законите, измислени, сѐ едно, за возрасните престапници.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да се склоневме пред волјата на Европа и четите или да се предадеа или да се оттргнеа во Бугарија, или барем да се направеа некои преговори со реформаторските држави, во кои просто можеше да се рече оти или ќе се оттргнат или ќе се предадат, но нека не го мачат Турците мирното население затоа што може некаде се имаат пушки, тогаш ќе настапеше во Македонија мирно време кога ќе се бараше од Турција да се воведат во полност реформите и да се оттеглат војските од Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Мамаа!“, ја пречека малиот сиот озарен, и веднаш фати да копа по торбите, барајќи нешто за себе, можеби нова играчка, или барем сокче.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како негова спротивност, раководителот на градбата беше небаре излезен од гардероба: со качкет од јагнешка кожа, со јакна од телешка кожа и четири џеба, со фицерски брич - панталони вовлечени во теренски чизми од свинска кожа - тој ќе се исправеше на единствената скала од штабната барака, на дискретна височинка од долен ракурс, во поза на командант што ја прима смотрата на построените бригади, но поглед вперен над нивните глави, во визијата на езерото или барем на асфалтираниот пат што ќе поминува по грбникот на браната и ќе го опашува езерото, по чии брегови место потопени села ќе се редат современите летувалишта на работниот народ, а првенствено на неговите претставници.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа е она што му ја дава на дејството неговата посебна престижност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па да видиме сега каква е вашата судбина, госпоѓо Ж. (внимателно кршејќи го колачето ја вади пораката и чита: “Колку што е во мене судбата е тол ку и во тебе” И вашата порака е хаику, пријателке- или барем има седумнаесет слогови во форма 5-7-5.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Некои се пријатели, или барем се свесни за другите.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Па сепак, иако многу проблеми со кои се среќавав ми се чинеа разјаснети, сепак изгледа не располагав со доволно умеење случаите на исчезнувањата поранок на Благоја и сега на Загорка не можев да ги разврзам или барем да ги одделам во моите размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели, изморениот обично седнува. Несреќниот плаче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Напротив, „означителот на означителот“ го опишува движењето на говорот: се разбира, во неговиот искон, но денес се претчувствува дека еден искон чија структура се спелува на тој начин - означител на означителот- самиот се разнесува и брише во своето сопствено продуцирање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така на пример, Кант за не(среќа) вели дека за нештата по себе не може да се зборува, на тој начин зборувајќи за нив; или Витгенштајн од Tractatus-от објаснува извесни факти за структурата на јазикот, светот И врската помеѓу нив, со поента дека таквите факти не можат да се изразат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поради тоа, тој којзнае од кога го немаше отворено регалот или барем, изгледа, не се имаше загледано.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако го читате на тој начин, тогаш читањата на формалните написи и задолжителните јавни настапи како што е овој - во кои јас стојам зборувајќи овде додека вие седите таму и слушате (или барем се преправате) - можат да ви изгледаат во најмала рака несовпадливи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или барем да ме оттурне, или да се одалечи од мене, или да стори што и да било, само да реагира како човечко суштество.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ниедна култура дотогаш во толкава мера не се обиде да ги оствари своите ботанички, анимални, биолошки, географски, геолошки црти - или барем не од толкава раздалеченост од земјата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Трчев! Но и некоја и од причините како да трчаше по мене!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев навистина поспана, заслепена, ниту за момент да здогледам или барем да се посомневам дека ни се прикрадува големото зло.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Карактеристично е дека не е запомнат, или барем не се посочува, „цитатот“ (станува збор за познатата Андриќевата стохолмска беседа, за приказната и прикажувањето) но е запомнато она главното, кажаното.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби предвоениот доктор во извесна смисла имаше и право: ако не си признаваше во себе дека тоа му е еден вид одмазда што го послушал да студира медицина, на Миха психијатријата сепак му беше на некој начин бегство од неа (небаре зазор од ѕвекот на коските кај анимираниот костур) или барем дистанцирање од нејзините основни и директни дисциплини.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таа, исто така, ја објаснува тешкотијата да се дотурка до втор состанок, а камоли до трет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Не е редно да ѝ ги сечеш прстите на судбината а потоа да ја сожалуваш и да ја проколнуваш поради таа нејзина несреќа“, му велам онака, за да го отрезнам, или барем да му ги изгонам бубачките од главата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Цикличниот тек на историјата сега беше распознатлив, или барем изгледаше така; а ако нешто може да се распознае, може и да се промени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како конечно сите да сме скопчале како да ги подражаваме стрејт-мажите или барем како да си ги подражаваме омилените, на лик и по однесување, стрејт-јунаци од светот на повоената романтична геј-белетристика. ‌Еден напис во еден број на лондонскиот Геј њуз од 1975 понуди корисни насоки како да се изведе тој тежок трик и успешно да се премине од архаичните машки геј-облици на живеење кон современиот машки геј-идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој, како малку да се срамеше од мене, или така мене ми се чинеше, одеше малку понапред, баш како што одат, ако сте виделе, нашите постари или барем многумина од нив: мажот напред за жената два-три чекори и тоа малку надесно зад него.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Што има да се изнапише цела книга за да дојде, полека-полека и макотрпно, до простиот и фрапантно очигледен заклучок што требало да се види уште на почетокот?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Очекуваше дека Дјуган ќе стои пред врата или барем на прозорецот и ќе гледа дали тој доаѓа, но кога влезе, портирот беше зад својот пулт зафатен со чукање на машина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Бидејќи Деридините деконструктивни процедури се полабави одошто оние типично модернистички, и бидејќи тој не става нагласок на доаѓањето до заеднички заклучоци, местото на индивидуализмот во неговата теорија е позначајно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Среде Истанбул, седнати на седиштата број 45 и 46, стануваш свесен дека рамото ти го допира еден од Кавадарци, или барем 50 проценти со потекло од тиквешкиот крај, и додека го спушташ седиштето сфаќаш дека ако претераш со спуштањето ќе му легнеш во скут на уште еден од истиот град.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А и онаа твоја недоветна одлука што не ја спомнуваш, што ја криеш дури и од себеси, дека ќе требало да заминеш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, да бидеме подготвени, силни, ако за тоа има можности да и се спротивставиме или барем да се обидеме да ги ублажиме болките од лошите писанија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Покажува жизнерадосност од идентификувањето со најдолните од долните и ознаменува отпор кон културната технологија што предизвикува општествено исклучување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Беше без колкови, или барем така изгледаше, бедрата и нозете под здолницата ѝ излегуваа како стрели од половината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но, тие примери на геј-култура, кои ни ги ставаат пред очи за да им се восхитуваме, изгледа, се состојат токму од новите дела што почиваат врз настраниот живот или барем што искажуваат настран сензибилитет, а што во секој случај ги создава актуелната жетва на настрани уметници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа „царство” не никнало од некоја вистинска побожност, или барем од некаква попромислена есхатолошка калкулација, туку како симболска реакција на еден историски пораз, кој се случил и пред практично да биде изведен (бидејќи, пред да се изведе тој веќе бил определен, вели легендата - единствениот историски извор за органицистот).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Грдан ѝ пристапи поблизу, во напор да ѝ објасни или барем да се обиде, но зборот му остана в грло - како кога стоеше пред управникот на домот чекајќи да му биде изречена неизбежната казна.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако тргне надолу, по патот покрај брегот, набргу ќе избие на границата, а не беше особено страден по средби со властите и нивните органи, а не гаеше ни тајни копнежи за бегство по Америки; ако појдеше нагоре, над низата викендички меѓу скоквите и желките, отаде голиот рид ќе се изгубеше во фронтовските ровови од Првата светска војна, низ кои уште можеше да се сопнеш од некоја рѓосана граната или барем на закопани чаури, од пушки до топови - за што инаку требаше да си подготвен, а не вака разгаштен за летување.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но, Зонтаг греши кога врз таа основа инсистира дека „кампскиот сензибилитет е неврзан, деполитизиран – или барем аполитичен“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И кај љубовните врски, се чини дека нашето право на избор не постои, или барем не постои на некое свесно ниво – понекогаш се заљубуваме и сосема спротивно на она што ни го кажува разумот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Конечно луѓе излегуваа на улица масовно или барем во поголема бројка од студентската група за социјална правда „Ленка“, чие движење го познавав.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Исходот од тој родово конститутивен процес се јавува во многу аспекти на формирањето на мажествениот субјект кои се земаат здраво за готово и кои поради тоа се инстинктивни: тие аспекти се движат од чувство дека имаш право на сопствените чувства и мислења до чувство дека имаш јавен свој простор или барем дека во него ти е удобно, до уживање на правото на говор и на можноста да ѝ се наметнеш на група или да ѝ ги наметнеш своите ставови, до запоседнување на сопствена еротска автономија и сопствен сексуален субјективитет. ‌Геј-мажите, тогаш, се и како стрејт-мажите и различни од нив, исто како што се и како стрејт-жените и различни од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сериозно размислувам токму на таа тема: колку денови, колку недели се потребни за да смееме да помислиме или барем да поверуваме дека единката, за која станува збор, не преставува за нас енигма?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Погледнав низ прозорецот и видов една група мажи пред куќа, застанале, очигледно да ме викнат и мене, или барем да ме известат за собирањето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Било ставено за да го сочува само сонот дека сѐ уште може да се продолжи да се оди, но и за да утепа токму со тоа, за да увисне, или барем да натера на папсување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Врколачки ме опсервираше жолтеникава присутност во овој мрак што требаше да ме сокрие мене или барем моите намери, чија болскотливост се закануваше да привлече сечие внимание.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Некаде сум прочитал, ми се чини кај Јурсенар, дека човек што страсно ја сака вистината или барем точноста, многу често може да забележи, како Пилат, дека вистината не е чиста и дека, најпосле, линијата на човечкиот живот не се состои од една хоризонтала и две вертикали, туку од три синусоиди извлечени во бескрај, постојано приближувајќи се и оддалечувајќи се меѓу себе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па сепак, не се чувствуваше толку неудобно или барем времено надвасан, за да се откаже од плетеното билначе во кое уште се клацкаше ракија на дното.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Затоа и одвреме навреме ќе се затекнев како му се обраќам преку прозорецот, како го викам по име, му дофрлувам неважни зборови само за да се јави, да проговори нешто, или барем да ми го спомене името, да му го слушнам гласот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со други зборови, би нѐ открил: би изразил, а со тоа и би обелоденил, нешто срамотно или неугледно или барем потенцијално дискредитирачко за нас, нешто непожелно или патетично или претенциозно или непривлечно, нешто штетно за нашиот идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Машкиот геј-култ на Џоан Крафорд, како што го толкувам, ми овозможува да расчистам дел од тоа недоразбирање, ако не и целото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или пак, ако мораа и да заноќат, тогаш тука во неговата близина, сега ќе постоеше некој друг, кому би можел да му речеш нешто секој миг; кому, ако ништо друго, би можел барем да му помогнеш, а тој, ако не со збор, тогаш барем со некое движење, со некое одмавнување, би можел да ти одговори, или барем да ти даде знак дека те чул.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
67 Хактивисти, киберуметници, гранични активисти и музичари се обидоа привремено да ја избришат (или барем да ја суспендираат) границата Тихуана-Сан Диего, со Java аплети, скенирање портови, радио, микробранови, ISDN, комуникација лице- во- лице, технолошки работилници, презентации, музички настани.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ако машката геј-култура ја пригрнува дисквалификацијата на женственоста, тогаш, таа тоа го прави за да ги осуети и за да ги прекине некои од најотровните последици на таа дисквалификација, за геј-мажите, ако не и за жените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Присвојувањето на тие претстави од страна на машката геј-култура не значи одобрување, туку е стратегиско.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па како можеме да го објасниме својственото, нестандардно обликување на родот и на сексуалноста на машката геј-култура?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа не беше незаконско ( ништо не беше незаконско, затоа што не постоеја никакви закони ), но ако биде откриен, беше сосем сигурно дека ќе биде казнет со смрт, или барем со дваесет и пет години во логор за принудна работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секој граѓанин, или барем секој граѓанин што беше доволно значаен за да биде надгледуван, можеше да биде изложен по дваесет и четири часа дневно на будното око на полицијата и на звукот на официјалната пропаганда, додека сите други канали за комуникација беа затворени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стратегијата што ја следат сите три сили, или барем претендираат пред себе самите дека ја следат, е иста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе ме погледнеше со неверување и со (зафркантски?) ужас и ќе ми викнеше: „О, не.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Центарот на апстракцијата на уметничката мисла, или барем на нејзиниот стар модел доживеан од Picasso и Малевич, повеќе не може да се прифати како готов факт.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Му дојде да залае, да викне - марш џукело хомосапиенска - да го гризне или барем да го преплаши.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Тие тоа бездруго и ќе го стореа, независно дали јас ќе им дадев дозвола или не... --- Margina #32-33 [1996] | okno.mk 189
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нему, во таа ноќ, сè она што можеше да се дограби или барем да се чепне, а се нудеше со белегот на среќата, ништо не му значеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Техника во служба на говорот: тука не се повикуваме на некоја општа суштина на техниката која веќе би ни била позната и би ни помогнала да го разбереме, како пример, тесниот и историски определен поим на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Саркастично, еден од начините на надминување на дискрепанцата помеѓу законски даденото право и фактичкото кршење на тоа право доста често се надминувала или барем се намалувала преку усвојување промени во законската регулатива кои резултираат со намалување на правата на работниците.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во крајна линија мене ми е гајле како се забавува дебелата Симона, но има некоја шанса нашите сонародници, или барем дел од нив, тоа да го сфатат како огромен грев.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Приказната за бикот, меѓутоа, нарасена со фантастични украси, ќе продолжи, а таа ќе послужи само за илустрација на нешто што и дотогаш ни беше јасно: дека таквите, или барем така опишаните небесни бикови не умираат ниту исчезнуваат, без оглед на тоа дали го пронашле или не тајниот тунел и заумните крточини низ кои ќе стигнат „до снежните планини на Кападокија“, земјата на чудата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вулкански тогаш беше Југословен и пишуваше и мислеше (што е едно те исто) на тој југословенски начин.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога не си можел да ги совладаш на местото, или барем првиот ден, тогаш сигурно побргу од тебе ќе ги настигне некоја глутница волци и, ако се совладани дотаму, за да не можат да ѝ се спротивстават, ќе ја нахранат побргу неа, така, за кога ќе стасаш ти да можеш на наидеш на тоа место само некоја бела коска.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако геј-мажите гравитирале кон дрегот, холивудските мелодрами, великата опера, кампот, модата и дизајнот, тоа сигурно е така зашто сите тие се женствени форми или барем затоа што традиционално се кодирани така. ‌Да скратам, изгледа дека викторијанскине лекари, на крајот на краиштата, имале право.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Ќе те барам да го прашаме или барем да го потсетиме пријателов да се обиде да се сети.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Па, сепак, беше очигледно дека најавува спремност да поднесе секаков вид вистина, се разбира ако некој друг се досети да ја објави или барем да ја спомене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сакале или не сакале, ние им подлежиме на општествените околности и на културните кодови што немаме моќ да ги менуваме (барем не на краток рок), на кои имаме моќ само да им се опираме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е ни психологија, конкретна субјективна основа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дека на човекот му нема рамен во тој однос во природата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Всушност, првобитниот наслов, или барем првата одредница, на нејзиниот есеј бил „Кампот како стил“.390 Кампот, најпосле, не е формална особина на некој предмет; тој не е некој особен, вроден артефакт на стилот – односно, естетика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зборуваше… Зборуваше…а во неговите зборови ниту траг од сочувство поткрепено од надеж… или барем некоја ситница што ќе потсети на оној низок лет на ластовицата над калдрмата по долгата суша, во оние пресудни мигови на очекување на дождот кој ќе ги подигне од загрејаната почва замелушавените мрзливи инсекти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Петре Даскалот седна на прагот од вратата. Сакаше како што подоцна сфативме, Јоле да го сети или барем да се сети на нас и на тоа каде е и што е.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Некои женски ликови кои се икони за геј-мажите им се мошне одбивни на стрејт-жените (почнувајќи од Џоан Крафорд и Бети Дејвис во филмот на Роберт Алдрич од 1962 година Што се случи со Бејби Џејн?).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ја поставуваше мрежестата ограда, пред две-три години, не го спои долниот дел од жицата со рамката на прозорецот, или барем да го доближеше до неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мал дел ни се видоа како возможни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Очигледно е дека овде постојат општи теми кои заслужуваат внимание; сепак, сега немам намера да расправам за нив.1 Мојата цел е да проценам (или барем да започнам со тоа) на кој начин еден современ философ се вклопува во оваа схема: Дерида.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А услови за спасување, или барем за обид за спасување, имало.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Програмата Сепак, преку едно бавно движење чија нужност е одвај забележлива, сѐ што, барем од пред дваесетина века, се стремеше и најпосле успеа да се прибере под името говор, почнува да допушта да биде сместено, или барем подведено, под името на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А и за сфаќањата на Роман Гигов Грофот не постоеле некои такви или слични законитости, или барем не ги спомна, па сепак според приказната што ја раскажа како да посакуваше да ми наговести дека и тој наслутува постоење на некои такви можности но притоа не беше спремен отворено да ги соопшти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден друг мој геј-пријател, додека сѐ уште бил основец, ја преработил автобиографијата на Кристина Крафорд Најмила мамичке и ја преточил во драма – само што ликот на Кристина го преобразил во машко, надевајќи се дека кога ќе се поставувала драмата, тој самиот ќе ја игра таа улога; промената на полот му овозможувала драмска улога што можела да посредува меѓу неговиот мажествен идентитет и неговата емоционална идентификација со абјектниот, но моќен мелодраматичен женствен пример.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се труди, но не успева да дојде до крај на некаква улица, кадешто би влегол во некоја куќа и би поразговарал самиот со себеси - би направил краток разговор за тежината во стомакот што доаѓа од онаа немоќ тој самиот да постави рамки во кои би ја сместил околината со сета нејзина севкупност а себеси како јасно издвоена, и никако вклоплива поединост - би се оставил на страна, , надвор, или барем на крајот од светот, а тоа да не е така заради него или заради светот, туку заради природата на рамките.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јас, сепак, ќе почекам да дојде она старо време кога кафеаната подразбираше густ дим, низ кој го бараш и тешко го пронаоѓаш избраникот да заигра со тебе, или барем до тебе, па девојчињата твои, кои за некоја година ќе бидат „нечии“, па нивните посилни половинки, па уште некое мило мало.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дајер упатува на низа примери во кои машката геј-култура го третира стилот како вреден, додека содржината ја оградува како неутрална или тривијална: Геј-мажите имаат направено одредени „стилски занимања“ да станат во голема мера нивни (или барем така да се поврзуваат со нив, дури и кога според бројот на гејовите што навистина работат во тие занимања не мора да значи дека е така): фризерството, внатрешното уредување, модното креаторство, балетот, мјузиклите, ревијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега долината беше во колонеж и коленак, а требаше да се претвори во вештачко езеро што ќе ги потопи селата или барем нивните долни куќи, а да не зборуваме за нивчињата со кои се прехрануваа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Видете г-ѓо ... - ја прекина или барем имаше чувство дека ја прекинува, зашто кога и да ѝ се обратеше ќе ја прекинеше, знаеше дека таа секако имаше да кажува многу повеќе од тоа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А таа можеше тоа да го прави со часови, или барем така се чинеше, кој знае!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој го меморираше нивниот изглед, но не чувствуваше никаков интерес за нив, или барем изгледаше дека не чувствува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова „да си излеземе" го растревожи Тодора, бидејќи му се расипуваше планот со пазарлакот, та ќе му се слизнат некој и друг черек, или барем пијалокот, та стана и тргна кон Сивевата кула.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како и да е, бев повреден, или барем така се чувствував, затоа и толку золчно реагирав во врска со оној нејзин став во кој се заложи против моето право на отсутност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Народот, или барем поголемиот дел од него не беше будала и сосема добро знаеше како живее еден висок гардиски офицер, ама неофицијалната забрана за манифестација на личното богатство и сè она што оди со ваквото фалбаџиство, колку – толку го смируваше.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На пример, ги претставува своите „Белешки за ‘кампот’“ како опис на „сензибилитетот или вкусот“.389 Но она што навистина го опишувала во тој есеј е стилот на однос кон разни културни предмети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зар објаснувањето за карактеристичните практики на кои им е склона машката геј-култура не е упадливо јасно?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Тоа е чаша, ама поголема, или барем повисока од кригла. Оканица, не полоканица.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Карактеристичен белег на модерната ера е убеденоста дека ние не можеме да ја спознаеме самата реалност.23 Додека кај теоретичарите од Средниот век беше прифатено дека можеме да имаме и дека имаме контакт со реалноста или барем со еден дел од неа, модернистите често мислат дека ние сме во допир само со нејзините претстави (representations).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Геро не гледаше накај корзото, каде што можеше да го најде последниот член на екипата што им недостигаше, туку право во Ванета како да очекува тој да му го најде или барем да му го посочи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Размислува за тоа што значи да се има дом, покрив, или барем стреа над главата.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Како и да е, децата си тргнаа по свои, а спротивни патишта, или барем различни, иако си останаа сложни браќа со разлика од две години.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Она што го дефинира машкиот геј-субјективитет е неговото обратување на сексуалните улоги, неговото меѓуобродување, неговата превртена, трансродова психологија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Притоа вистина е дека таа не се чувствуваше доволно силна да го избегне тој оган, или барем да се пооддалечи чекор- два од него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ја прочита книгата, Голдштајновата книга, или барем делови од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но колку и да се труди, неговите усни не оставаат никаква трага по нејзината розова, детска кожа - таа не се возбудува, или барем тоа не го покажува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Или ќе треба да измислат перверзни односи кон таквите облици или ќе треба да најдат во таквите облици можности или пригоди или дозволи за одредени нестандардни начини на чувствување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Деца, - ни се обрати наставничката. - Нека се јават оние што ја познаваат, или барем еднаш во својот живот ја виделе нашата гостинка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Затоа, тоа подразбира повисок степен на солидарност со жените или барем поголема внесеност во борбите против сексизмот, отколку што тоа го прави стрејтерската експлоатација на кампскиот стил, која се дистанцира од женските ликови чија избезумена претераност ужива да ја изведува. ‌„Кампот е многу значаен на собир на настрани“, напиша Ричард Дајер во 1977 година, особено кога „настраните со него пркосно се служат против стрејтоста: но него многу лесно го презема стрејтерското општеството и го користи против нас“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Клониме од еден дизајн, кој никогаш, ама никогаш не би го имале дома – или не би го носеле, или не би го возеле – не само затоа што е грд туку и затоа што е, да речеме, сладок или китен-китен или фалбаџиски или мелодраматичен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Храната ја џвакаше со своите природни заби и срцето му беше здраво, или барем така веруваше и така велеше тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеме да се согласиме дека јазикот, општо земено, е раководен од правила, но да допуштиме дека смислата на еден израз, сепак може, во извесни употреби или околности, „ова или она да го остави отворено” (PI, I, 99).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како што времето минува така сè повеќе мислам дека во тоа имаше некоја одмазда или барем некое ненавидување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зашто романтичната заинтересираност зависи од извесна таинственост или барем од постоењето на одредена празнина во предметот на љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
К* длабоко повлекува со носот, ја вдишува силната трпка миризба, повторно им загоре, си мисли К*, никако да научат, секогаш им загорува, секоја проклета недела, зашто ли само не го спремаат со доста вода наместо да им се суши во рерната, си мисли К*, или барем еднаш да го сменат тој нивни проклет ориз...
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Како може да се постулира антериорноста во рамките на системот на Дерида?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секому му е познато дека во тие години токму во нашата земја беше сместен Пеколот, или барем некој негов дел, третиот, петиот, седмиот, но во секој случај барем еден од неговите девет кругови.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како стрејт-мажите се по тоа што се мажи и што на повеќето од нив, барем отпрвин, им се укажува достоинството и чувството на субјективна ополномоќеност што, главно, им се придаваат на мажите во систем на машка доминација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако се случило тоа, веднаш заминуваше за да го слушне тоа писмо, или барем оној дел што можеше секој да го дознае!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прашувам: што има толку задоволително во оваа реплика и што е тука толку смешно – или барем сладосно – во оваа ужасна сцена, со сето физичко и емоционално насилство во неа?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој веруваше дека работата може да го излекува лудилото, или барем да помогне во излекувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега знам дека нам само ни се причинува оти човекот е силна ѕверка што си ја носи како богат улов судбината во своите заби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како познавач на шеријатското и на модерното право на Турција, на исламската философија, Татко претпоставуваше дека некаде сигурно се кријат значајни записи, или барем кадиските записи, односно сиџилите во кои, секојднево, се запишувал животот на луѓето и нивните судири во совладувањето на разликите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Семоќниот машки Бог создава и контролира.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пригрнувањето од страна на машката геј-култура на понижувачките претставувања на женственото не е и нивно прифаќање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и смешни причини измислував за да го повикам во собата, божем нешто да ми помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Немаме причина да се сомневаме дека таков последен партал постои во секој пациент кој може да зборува, или барем да изведува некакви координирани движења.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Од друга страна, постои мислење дека сето тоа што последниве години се случува во светот, всушност го означува „крајот на историјата”, или барем крајот на онаа историја што денес ја познаваме.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А она што се обидувала да го конкретизира е точното значење на тој стил.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сосема природно ќе беше да се уплашев, или барем да се вознемирев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бодријар го читав во вашиот часопис.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нивната цел беше да применат малку обратен инженеринг, односно да се обидат да ја разберат структурата на границата и како таа функционира, „согледувајќи ги чудните привлечности кои ги спојуваат заедно луѓето од двете страни на границата и во исто време ги држат одвоени.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Токму сакав да ја прашам дали татко ми не се решил да се ожени со учителката Вера, тетка Рајна ми рече: - Зарем не би можела да ја сакаш, или барем да се навикнеш на некоја жена како што е учителката Вера?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Има, меѓутоа, една современа геј-култура која текстописците на ТОНИ не ја застапуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)