кај (сврз.) - што (сврз.)

Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Да, после почнаа сите да раскопачуваат нови ниви. Кога се зафати сета земја во Дрмине и во Батацине, почнаа да се префрлаат кон Задмартинец, Росуље, Лутешки Дол и на други места. Секаде кај што беше посложно и кај што можеше да појде вода. А некои и кај што не можеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беше бил многу лошо удрен меѓу ципите, кај што се врзуваат сите жили и корења.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колата чкрта, а ние одиме по неа и гледаме во рогузината кај што лежи мајка. И плачеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама се стискаш, ја стегаш устата, не го пушташ каменот од под јазик. Ја вртиш главата и погледот го пушташ некаде напреку. Кај што ништо нема за гледање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А, Капинка, кај ти е Капинка, прашува Лазор Ночески. - Капинка одутрина ја закопав, велам, а Ѕвездан за вечерва ми остана, велам и ги кревам очите кон кај што навалува сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали сега кога ти падна тешко го виде, вели, или таму некаде? - Таму, вели Јон, кај што бев.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се догледуваат оти се во душата, а душата е секаде до кај што стасува умот. „Ако тревата мрда, а ветер нема, има нешто друго што не се гледа.“ Така велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе одев и кај што змиите гризат железо, нема мака за мајка, мачки да ја јадат, нема мака за живот, си мислам, ама пуста јас, вака само ќе ве гледам како ми бегате од раце, сѐ посама ме оставате, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не успеа дури ни да довлезе дома: кај што јадел, кај што спиел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се покажа една голема дупка кај што стоеше. Небаре откорнат орев.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кон кај што одат доктурите и сестрите, таму ни одат и очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И застануваат пред мене ме гледаат кај што ги чачкам спиците, кај што ги џвакам со секирата, Ги мачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се кријам и од Јона: да не го гледам кај што се мачи и да не ме гледа тој кај што се мачам. Поарно за обајцата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај што има куче има и здрав човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А од Пржницана извира вода, вели, сегде кај што сум згазила со нога излегува вода, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај што не треба ми ја занесува раката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од некој наш човек, или од некое војниче кај што бувтат топовите?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го врзав, оздола, за една перка од колцето. Кај што истекува водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Народот е немирен: бара правда и кај што нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама си велам: ај, не чешај се, Велико, кај што не те јаде и не знам кај да му се изнагледам побрзо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Секој мисли дека е најубаво она место кај што се родил, вели Витомир, и го испушта чадот, заедно со зборовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Погледот ти стасува до кај што ти стасува и плуканицата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Станувам и трчам кон трнот магарешки. Кон местото кај што стои Велика моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може да е во џигерите, во срцето, во сплинката, вели, кај што грофта свињата, кај што пее петлето, вели, којзнае каде е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На сите негови места: и кај што седнал и кај што легнал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Летно време е, ништо не трае, затоа го кријам кај што е поладно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас сам, така, на одење ќе пишувам букви: дали во правта на патот, дали во пепелта од огнот, на камењата кај што ќе најдам. Така учиш, со овега, со онега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај што има пари, вели, повеќе се прави зло, ама и повеќе се прави добро.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секаде кај што ќе им се забелее нешто, ко белутрак, копаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај што бегаат тие, вели, таму има и други војници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Во луто време, вели Јон, никој не знае кај бил и никој не стасува кај што тргнал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И уште да му каже секаде кај што ќе поминам, кај што поминал и тој, секаде плачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Значи мракот е само над луѓето, до кај што држат буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Другиот ден пак така, велеше, мечката ќе влезе до потокот, потоа ќе се јави и крмакот, ќе го намириса воздухот со чурилката, велеше, ќе осети дека уште некој има тука некаде, и ќе загне кон кај што го води носот, по миризбата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога свртеле на џаде, кај воденицине Чатлакови, ме здогледале мене кај што копам пченка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај што ќе заврши и нашето тркалање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дојдоа и кај нас на патот, кај што работевме. Прашуваат да не има некој мака, да не го тера некого понадвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И да не се молиме само овдека во светиов храм, вели, и не оставајте ги молитвите само за овие ѕидови од кај што нѐ гледа синот господов и неговите апостоли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чешаат и си молчат. Кај што не можат да се досегнат, се чешаат по вратите, на столовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Својата смрдеа те уверува дека низ цела куќа те има, дека не си само кај што си.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се тресеме од лисјата, од земјата и излегуваме. Кај што е собран народот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам секаде кај што одеше Јон, кај што работеше. Ја гледам трупалката, кај што сечеше дрва, коралницата на која ги овчеше колцата, кај што ја точеше секирата, брадвата теслата; ги гледам деланките, секаде има по нешто негово, по некој засек, по некоја сенка, стапалка, а него го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе зинам пак да викам, вели, и тоа е некое празно место, кај што никој не поминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Каде Капинко, каде чедо мое, ѝ велам, што ме влечкаш кај што нема ни пат, ни патиче. 156
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако може да му закуша на месечина, под воденичен цивун, на вренгија. Кај што се дели водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Куп овде, куп онде... трчам удолу низ поле, кај што ми рекоа децата...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Една голинка кај што и козја брбушка не стои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Македонија е до Александрија со морето и со сите други мориња. А може и до Америка. Кај што е Мирче, таму е и Македонија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај што има чад, има и оган, вели Лазор Ночески, не дојдоа доктурите за здраво-живо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се зборуваше дека намерно истрчувал кај што паѓаа гранатите од војските што влегоа да нѐ ослободуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ако не умрам дома туку кај што стии пиштат в борба искри кај што л'штат блазе, речи на душата - има зошто душа да е!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
– „Сполај ти, Господи, сполај ти, оти сонцево грее од кај што заоѓа овде!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога ги гледал и не можел со нив да зборува, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си ги види нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Си наполнил Силјан едно шише од човечката вода и си го врзал на гуша, та си се сторил штрк и си летна заедно со Аџи Кљак-кљак, та дошол кај што беа збрани сите штркови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога се починале и се понајале, си летнале пак и си дошле во тие земји кај што си имале седела, та секој си тргнал во својот вилает, а Силјан со Аџијата и друзи се упатиле за кај Прилеп.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Целата ноќ што мислел и думал, за кај бил и сега каде е во таа пустелија кај што петел не пеал и куче не лајало.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И до кај десет саатот дошол во крајот од полето и видел еден пат кај што оделе луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дали ќе видите некој сон оти јас сум во една пуста земја кај што петел не пее!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Тие луѓе се штрковите наши што ни идат овде, браќа, им рекол; тамо во градот кај што бев има два извора: во едниот да се искапеш ќе се сториш штрк, а во другиот да се искапеш, да се сториш човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога ќе се замислел Силјан штркот понекогаш вака тики ќе се заборавел кај што стоел.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Поодиле внатре како кај нас и дошле до едно место од кај што започнувале да се делат штрковите по вилаетите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Размислувајќи ги овие зборови и друзи ноќта, Силјан уште во темни зори ја праштил в град и си ошол на еден ан кај што си одел секогаш.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Лели те довеал ветрот у нашава земја, кај што човек не дошол досега, му рекол, ќе ти кажам од кај те познавам, чунки си имал касмет да се видиш со мене и гостин ќе ми бидеш у мене.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го кревам огледалото за да си ја соберам косата, да ја запетлам и се вртам кон онаа страна од кај што ме огрева.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Безмалу цела година кај што не сме видени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати ги гледав кај што се поштат, седнати зад бараките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Запревме во една дупка кај што гореле јаглен некогаш. Рупа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го пособирам чаршафот под гушата и ми иде да му речам да не ме сече кај што сѐ уште сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ајде, Оливеро! — Седи кај што си се нашла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седнувам и земам еден билтен да читам, ама, не бре, умот ми оди само таму кај што боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Михајлоооо! — Ама, некој по тебе вика, му велам и станувам, одам кај што ми иде гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Цивилизација е онаму, велам, кај што мислам дека сум среќна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само цвилам и вртам натесно со главата, го касам до кај што можам да досегнам. Борба за живот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се фатам кај што го гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што и тревата се држи ко мачката со ноктите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До кај што ми досега погледот гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имено, Маша Русланова сошила фустан кај што шиела и жената на некој странски дипломат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се слекувам и голтам суви залаци, што се вели, веќе се гледам кај што играм.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај што оди царот пешки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ние, со проштение, сѐ кај што работиме: и јадење и мочање и сето друго го вршиме во фабриката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ова ти е некоја ,територија на Горачинов", си мислам, и само ги преместувам рацете кај што не може да ми ги досегне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Руската душа била широка и кај што е најтесно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае овдека од кога не поминал човек. ,А кај што не врви човек, не стои ни животно", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што се мора, не се препрашува. 3.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Друго ме боли, ќе им велам и одам секаде кај што ќе ми речат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе појдам некаде кај што сме биле заедно со Никифор и ќе чекам пак да ми се појави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама и рацете ми бегаат, не стојат кај што ќе ги ставам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се фатив кај што сум тргнала сосе слушалката да излегувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што им гледа окото, што се вели, таму им оди и куршумот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш дали од нишањето, од тресењето, ми се повратила малку свеста и ме фатиле кај што пеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што сме седнале којзнае од кога...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одново легнавме, која кај што си лежела, меѓу мртвите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега и Ставрос е кај мене, вели, кај што сум и јас запишан.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море седи, Небеска, кај што си се нашла, ќе си речам, во секоја туѓа земја пак ќе бидеш само туѓинка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секое трнче и поточе, секое лединче кај што сме седнале, јаготките што се зацрвениле како детски обравчиња на студ...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сретнавме на едно празно место кај што дуваше од вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде, до кај што ќе поминеше, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што ми е главата, таму и храната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште се кострешам кога ќе ми текне за детето, фрлено под воденичниот цивун, кај што удира водата на замаецот за да го исечат перките, да му го иструпат телото, да не се знае кој го носел дотогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ја кренам главата вака и ќе ги гледам кај што се стројат во низи на небото, пиштејќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што има чад и прав, мора да има и луѓе, вели некој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се помрднале од кај што залегнале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го доближив кундакот до образот и го пронижав кај што се држеше со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите сливи ни се истркалале околу главите кај што сме паднале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со голи раце сум го распретувала за да му ја откопам трагата кај што згазил.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А в затвор, прво кај што ќе ти побегнат очите е прозорчето. Моево нема стакло.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А в затвор, прво кај што ќе ти побегнат очите е прозорчето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај што не може да помине вистината, ќе помине лагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој може би сега завиен во студените крила на ноќта, се сеќаваше за домашниот топол кат, кај што пикнат под јорган не го слуша пијаниот глас на татка си, кога ќе дојде доцна од град ни плачните прекори од кај мајка си.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)