Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Козите по многу особини ги изневериле своите диви предци и им се доближиле на луѓето... – Така е! – извика задоволно Чанга. – Но јас мислев на нешто друго!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Неговата сенка, од време на време, проигруваше од осветлената лампа врз татковите книги. – Но јас имам читано – ја продолжи мислата татко ми – дека козите живееле со луѓето уште во време на таканаречените наколни живеалишта, најстарите човекови домови...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Сеирот доаѓа, - ми вели Турчинот, но јас не обраќам внимание на неговите зборови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се разбира, претеруваше, но јас го оставав да живее со таа мала фиксидеја, зашто не гледав ништо особено лошо во тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вистина, некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но јас ќе згрешев ако Владета го примев како „надри“, бидејќи од сето што го кажуваше и што особено можев да го заклучам подоцна, тој навистина се трудеше да прави споредби и да користи, што би рекле историчарите, повеќе извори.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Гледам, - рече учителот, - содржината добро сте ја научиле, но јас не сум наполно задоволен од вашите раскажувања.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ме допира нешто но јас не знам да одгатнам што е тоа.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Прекрасно е да се запознаеш со животот на двете девојчиња - близначки - Лујза и Лота!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сѐ така восхитено зборуваше Елена, додека излегувавме на големиот одмор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дури и ми рецитираше како започнува романот, но јас не можев да ја слушам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Може внукот не ти кажа за тоа, но јас токму за тоа и го удрив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но јас бегајќи од лисицата, се најдов пред устата на волкот!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Такви беа нејзините заскитувања што неочекувано наидуваа, и јас бев речиси сигурен дека таа само посакуваше да ми наговести нешто во врска со размислите и расположението што во тој момент ќе ја преплавеше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа наеднаш ќе зажубореше но одвај чујно нејзината расчувствувана сомилост: „Можеби доаѓаше, мило, само за да ја погалам, но јас не знаев или не умеев тоа да го забележам?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Но јас не направив ништо лошо, Кети. Ќе му објаснам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неговиот предлог сите го примија со најголема сериозност но јас не се согласив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И уште додадов, за да ја повредам Луција, дека таа е доста ограничена девојка, и дека ако со показалецот ѝ покажеш „таму“, таа гледа во показалецот, а не во насоката што ја покажува показалецот. Но јас сепак ја сакам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Впрочем, тој брак беше сосема логичен и очекуван, но јас и ден-денес не можам да се ослободам од чувството дека во тој брак влеговме, и јас и Земанек, само за да немаме грижа на совест по однос на Јан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но јас реков: „Земанек, јас и до сега бев циркузант.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Но, јас тропав, господин директоре“, реков. „Но јас не реков да влезеш“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти кажано е: кога гордоста ја почитуваш, таа кон тебе свирепа е и сурова, а ако само собереш сила да ја презреш, ќе ја скротиш. Но јас сила таква да му се спротивставам – немав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

-Чекај, полека. Ти си во право, но јас ќе морам уште многу да зборувам за тоа – рече старецот, притискајќи му ги рамениците, со своите суви раце, обраснати со долги нокти, буткајќи го кон тревата. –Седни, отпушти се.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но јас сакам да ти помогнам, да станеш просветлен. -Зошто?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Нивните драги ликови изчезнаа во далечината, но јас сеуште со рацете мафтав, мафтав, додека не се уморив, па влегов во купето и седнав на обележеното седиште од втора класа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Многу луѓе мислат дека Неуроромансер е мрачна книга, но јас сметам дека е оптимистична. ТЛ: И јас исто така. ВГ: Мислам дека иднината всушност ќе биде подосадна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мислам дека некој вид Фалвелијанска иднина веројатно би била мојата идеја за најлошото нешто што може да се случи. ТЛ: Да. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 66

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Има една одлична сцена кога ги даваш оние Христијани што ги прелажуваат девојките во подземната. ВГ: Не е јасно дали тие ќе ги измамат или само ќе се обидат да им утрапат некои ужасни памфлети или слично.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Станав, и влегов во станот за да донесам ќебе да ја покријам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заспа. Беше топол септемвриски ден, но јас знаев дека нејзе ѝ студи, знаев дека тој студ ја тера да сонува зима и мраз, сонува како е оставена некаде сама, и на неа паѓа снег.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ана и Зигмунд ме молеа да тргнам со нив по градот, но јас се жалев на болката во коленото. Навистина поткривнував.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но јас ќе си дозволам да повторам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се потсеќам на зборовите на пријателот, сепак со задоволство загризувајќи го богатиот сендвич со шунка и домати, додека околу мене уважените учесници на собирот „Литературата и општеството“ весело наздравуваат до следната средба. – Колега, јел видите ово јебозовно дупенце – ми се обраќа новосадскиот професор, експерт за културолошки дилеми, но јас веќе отсутен, ѕурам на друга страна, во девојката во црн фустан, што лебдее меѓу потните гости како ластовичка во белузлавата магла на летната квечерина.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ќе играат само сенките. Но јас веќе нема да бидам таму.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Можеби, тоа е висина на духовен растеж до која сѐ уште не сум стигнал, но јас, ако задоволството од прочитаното, виденото не го споделам со други, се чувствувам како да не сум исполнил суштествена обврска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во ред, ти си змијата, но јас сум мунгосот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но јас онемував и безгласно повторував со крвави усни - таа е нема, таа е нема, таа е нема. Крв сегде, крв во мозокот!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можев да видам низ сивожолта зачаденост како бодат и како сечат крвави и песоглави и знаев дека тројцата Турци дојдени во селото под знак на своја ламтежлива правда не личат на себе - разлеано месо и бедни крпи се под сенките на ѕверосаните луѓе што се здружуваат во глутница кога се борат и самите за своја правда, и можеше да се поверува дека од криците и замавнувањата пукаат плитарските ѕидови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До двајцата од дружината дојде суроглаво и жмиркаво старче со чекор на претпазливо петле и чучна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Излезе да ме оставиш со портретите но јас знам дека со нив се покриени млаки пејзажи: жолти езерски брегови, светли копи сено, црвени идилични неба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но јас си останав кир Ристаќи, а на него му најдов пат по кој да го пратам под ледина!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но јас сѐ уште чекам, беспомошно а силно посакувам, да те љубам....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Можеби ти имаш многу вакви мигови.. но јас само го чекам мигот со тебе... за жед на срцето за возбуда... на телото за треперење... на животот живост..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Знам дека ваков апел на својата окупирана јавност треба да упатат сите независни интелектуалци на сите завојувани и сѐ уште незавојувани страни, но јас го упатувам во свое име.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ќе ти откријам уште нешто: грчкио конзул ме запроси, а татко ми сака да се мажам со него, но јас категорично одбив.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Но јас не сум историчарот во стихови на Палестина! Ниту сакам да бидам симбол. Не сакам да го носам тоа бреме!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Можеше секако да се разбере Махмуд Дарвиш, поетот кој постојано тврдеше дека не сакаше да биде разбран само како поет на палестинската кауза.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но јас не се противам на тоа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но јас би бил за тоа ние да се ослободиме од османизмите со опасна конотација за иднината на нашите деца, од нашите мајчини јазици, ти од албанскиот, а јас од македонскиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но јас ти велам, Винстоне, дека стварноста не е надворешна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Може човек да биде огорчен, во еден момент да се чувствува дури и сронат, но јас нема да паднам пред искушението на изгубена верба.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас веслав споро. Таа нешто изгледа ми зборуваше, но јас не слушав.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се разбира дека знаев, но јас знаев и грчки.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но јас сум жив, ќе ја уверува, нашите приказни се во кристалната ваза.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Театарот го заборавивме. Лоши се нивните претстави, ме убедуваше но јас знаев дека се плашиш од сјајот на моите очи фатени од рефлекторскиот сноп.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Утринава во Глас прочитав интересен рецепт за појадок - ни се јавува Бојка од огледалото, но јас не можам да ѝ го видам лицето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не сакам ваквата негова предност да му ја одземам но јас навистина не би можел да го следам во неговите чувствени акробации. Затоа и сакам да го приземјам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Почекај барем да свртам - ми подвикна, но јас веќе гласно коментирав една од старите фотографии: Погледни!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Се отшетав со книгата во едната, и чашката виски во другата рака.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

(Навистина, можете да се смеете, но јас никогаш не го изневерувам она што еднаш вистински ќе го почувствувам).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Паметам дека бев веќе надвор кога слушнав како плачот на Самоников уште повеќе се засилува и, што беше најстрашно, тргна да ме следи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Превезот на темнината бавно и еднолично се лулееше на нејзината снага и само еднаш или двапати ѝ ги подоткри малите боси стапала по кои како да се беше нафатил румениот прав на залезот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но јас се одлучив за вратата. Како крадец истрчав во дворот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Но јас ти велам дека е студена! - А јас ти велам дека е топла!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тоа беше срамно од моја страна, но јас прифатив.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да, и тоа можев да го речам... Но ете, не го реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А може и ништо нема да ви рече.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само ќе ги поткрене рамињата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Точно е дека ништо не видов, но точно е и тоа дека можев да се досетам подобро од секој друг како дошло до несреќата и кој го испратил тој луд Ракоткин да го среди нашиот Ролан Јаковлјевич! И која била причината!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Вие може да верувате дека знаете, но јас тврдам дека и мојот професор од Виена ќе ви го речеше ова што ви го велам јас.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Велат дека во страдањето душата поцврсто се држи за телото, но јас веќе сум станала неотпорна.