но (сврз.) - во (предл.)

Да, огледалото се нашите сегашни очи, позади кои се крие минатото, но во нишката на погледот на секого се насетува надеж за подобра иднина!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Но во градот, за среќа, течеше и белата благородна крв, наспроти злата крв на сите разлики, млекото на козите која зближуваше луѓе од различни националности, вери, социјално потекло.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така го одржуваше животот на семејството, но во овие гладни времиња таа остануваше најистоштена.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еднаш порано имам запишано дека и каде што се мноштво и каде што се само неколцина луѓе, се создава ист или сличен тип на односи при што присутни се и љубовта и омразата, и натпреварот, и зависта и настојувањето да се доминира, да се наложи власта од едни над други, присутен е стремежот да се создаде група, толпа, но во исто време и делби.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пак се поткрена на столицата, но во гласот не покажа нервоза.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вистина, тој е виновен што не смогна сили да ги надвладее пороците, попустите пред ѓаволот, пред суетата, пред гладта за љубов и признателност, ме урна и мене во провалија, но во овој случај, неправедно го навасала неволја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еднаш дојде заедно со другите додека се копаше бунарот, но во таа збрка, при таа занесеност во работата, не дојде до некој разговор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој пропис му се допаѓаше зашто му даваше и нему можност да се правда и му ја смируваше совеста пред недоверливите погледи и замолкот на пријателите што таа политика не ја одобруваа, но во напливот на суровите времиња не се ни осмелуваа да ја коментираат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но во војната кога мажите ги одвеле на фронтовите, немало кој да ги обработува градините со ружи, па тие се оретчиле, а по војната тешко се обновувале.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сета негова душа трепереше од возбуда и напрежение што побргу да се турне Арсланбеј да се напади аскерот од Витолишта за да отрча кон Прилеп, Битола, Лерин, Воден, Солун, па да му отиде и на султанот во Стамбол да го турне од столот, за да не му мириса веќе никогаш на турчовина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Јалнаш, бре комито, бре, јалнаш од аскерите, бре, синко, бре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но во тој момент се зададе пак овчарот со насмеан сурат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Обете крила се умножуваа, стрелаа бесцелно само да се јават, да не удрат на нив комитите, та за некое задржување никој не мислеше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навистина, Ќосото беше стално крај него, но во тие моменти тоа беше само негов најверен и најхрабар четник и другар, и ништо повеќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но во тој момент се истури залп од десетина пушки од аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На војводите им се олесни на душата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јурнаа напред сите четиристотини востаници со еленска брзина, но во тој момент сета гора загрме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во животот неколкупати сум играл шах и сум бил искористуван пион, но во последно време решив да бидам само набљудувач од страна и воајерски да посматрам. Така се осеќам послободно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Одбивањето на модерниот свет се камуфлираше како одбивање на капиталистичкиот начин на живот, но во прв ред стануваше збор за одбивање на духот од 1789. (и 1776., се разбира).
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но во Велевата душа, и покрај сите судирања со Аргира, немаше омраза за него.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Уште паметам јас како ми било мене кога сум бил на нивно место, но во сосема други околности Сепак, се вратија омацурени.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Марче, ти ли си? - ѝ свика Ване од грб, но во истиот момент се покаја не дека ја прекинал во учењето туку дека ја уплашил со својата појава.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Доктор Миха во моментот ги откажа натамошните приеми и прегледи, се погледна дали е доволно спастрен за да се истопори пред власта, и јурна со колата кон полициската станица за која приближно знаеше каде е, но во која никогаш пред тоа не беше стапнал.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Можеби тоа што им го даде не беше доволно за да ја покрие нивната долга изгладнетост, но во случајов не можеше да ја совлада својата себичност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но во замена за тоа, покрај со воени давачки (носителот на титулата спахија да учествува во воени походи, плус да опремуваат еден војнички шатор, двајца коњаници и тројца пешооди) ги обврза и половината од приходите на Потковицата, во вредност од 94.000 акчиња годишно, нему да му ја даваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но во 17. век Власите сточари, за да отворат пасишта, ја запалиле, а Турците сопственици на чифлизи, за да се одбранат од ајдутите што се криеле во гората, ги насрчиле жителите на околните села да ја исечат за огрев и градење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Откако И.И. заврши со мачниот попис на несреќите што им ги донесе исламската религија на Албанците, верно следен од авторитетниот поглед на А.А., продолжува: - Исламот што ни беше донесен со Отоманската Империја е сунитски, но во Албанија дојдоа и шиитите преку сектата на бекташите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Писмото беше напишано дури по вториот случај.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од сета таа афера едно е само точно: авторката на тоа писмо, батка, ја имав легнато многу одамна, уште пред Војната, но во врска со тоа нејзино прво легнување не се појави никакво писание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Националниот идентитет се потпира на претпоставката за меѓународно признати вредности, но во денешниот свет на брзи промени и испревртени поими, тешко е да се држи чекор со времето и истовремено да се остане на веќе постоечките вредности.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Душата твоја во тој миг мека стана како преѓа во која се сопре отровната стрела, се успокои, оти стрелите на зависта ништо не му можат на мекото, кое ги умртвува, а од тврдите, камени ѕидови на суетата се одбиваат како од тврдина, но во нив оставаат дупки.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука, се разбира, не ги вбројувам исклучоците (имаше во циркусот и една жена што можеше, лежејќи на стомак, да се свие во половината и нозете да ги префрли до лицето; често нѐ забавуваше пушејќи во таква поза); но во циркусот имаше и поинаков став кон техниката: најмногу се работеше на техниката при изведување на точките, а при изведбата на точката техниката мораше да се заборави; во спротивно, се плаќаше со живот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беше чедна, внимателна, но во моето срце немаше место за двајца и тоа таа го сфати.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Со тоа требало да се докаже дека властите дејствуваат решително и строго против револуционерите, но во исто време на Европа, којашто постојано вршела притисок за спроведување на реформи во Македонија, да ѝ се даде на знаење дека турското правосудство не се разликува многу по својата „демократска“ постапка од европските судови.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Поинакви, а сепак исти. Татко ти беше убав, а сѐ меѓу нас се случуваше во шталата на соседите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имав видено во нашиот двор како петлите се качуваат на кокошките, кај соседите имав видено како се објагнува овца, но во човечкиот живот многу нешта се поинакви отколку кај птиците и животните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
102. Стојан Михајловски (1856-1927) е бугарски поет и општественик од гр. Елена што немаше ништо заедничко со борбата на Македонците за слобода, но во 1901 год. беше поставен за претседател на ВМОК, наместо дотогашниот Б.Сарафов што се покажа „непослушен” за бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но ако во историјата на културниот развиток на еден народ има два периода, меѓу коишто има еден како трети, но којшто е период на застој и е како непреодна стена меѓу нив, – тогаш во новиот период на развитокот на националното самосознание имаме преродба на народниот дух, коешто станува вистина врз стара основа, но во него влегуваат многу нови начела, во согласност со духот на времето и со специјалните потреби на народниот живот и неговите пројави. 160Таа преродба се одбележува и во книжевниот јазик и правописот: како едниот така и другиот се горе-долу слободни од некои традиции што не се согласни со современата состојба на разговорниот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
106. Тоа нешто не се предвидуваше, зашто се мисли оти името „Бугарин” ќе ни донесе сѐ што очекувавме од народното движење. Но во пресметките се излагавме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но во Владиното соопштение има уште едно многу важно место: револуционерните комитети, според изразувањето на руската влада, сакаат да создадат “Бугарска Македонија”, а Русија, за којашто се блиски и интересите на другите христијански народности во Македонија, не може да ги жртвува нивните интереси за Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од постојните списоци на бегалците не се дознава кога точно пребегал самиот Мисирков, но во едно писмо од К.Мисирков и Гр.Хаџиташковиќ од 11.12.1890 год. до српскиот министер за надворешни работи се вели дека тие го напуштиле Белград „во месец јануари минатата година”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
23. Констатацијава на Мисирков е мошне категорична, но во неа има и еден дел вистина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние можеме да го велиме како што сакаме, но во дејствителност тоа беше само частично.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но во сѐ тоа ние сме малку криви.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но во последната година г.Станчев, кажуваат, се спуштил толку долу, така ниско го спуштил бугарскиот престиж во Петроград како што не ќе можеше да направи и најголемиот непријател на бугарските интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во тој страв, сам од себе, од грлото на жена му излетуваше глас: „Помош! Помош!“ Но во бучавата на брановите ништо не се слушаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се обиде да стане, во својот смрзнат страв да му се спротиви со извик, но во неговото грло крикот само кркореше; ни одблизу не потсетуваше на едно липање оставено еднаш во една тешка ’ржана зрелост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лажев дека сум поинаков од другите, не заради нив туку заради себе. Но во тоа не верував ни трезен ни пијан.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Од терасата на хотелот „Златна јабука“ да ја понесе на раце до нивното гнездо во хотелскиот апартман, но во исто време и двајцата да бидат отмени гости по вариетеата на Сончев брег и Варна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја истуркавме војната, време е да те вдомиме! - како да го слушаше гласот на Серафим, татко ѝ, кој не беше со пушка в раце, но во секоја прилика ги помагаше партизаните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
– Нема да се скине од плачење затоа што си оди од дуќанот. – Но во новиот дом, во далечната, непозната земја, нема да биде вака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На неговата десна страна, близу до колковите, се отворила голема рана широка како дланка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не е тешко да се пишуваат рецепти, но во сѐ друго да се разбираш со луѓето, тоа е навистина тешко.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И уште поради една причина, но сѐ во свое време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Снеможувам на место. Непознатиот ме настигнува сѐ повеќе, неговата сенка само што не паднала врз мене, но во судниот час наеднаш престанува да ме гони, застанува во еден агол, стои покрај ѕидот и долго, долго мокри...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше дека токму од тоа го доби срцебиењето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Улиците не се преплавени со вооружени млади деликвенти, стапката на убиствата изнесува една петина од онаа во Соединетите Држави; проблемот на наркоманијата е мал и судејќи по сѐ опаѓа; уживањето на хероин е под контрола, кокаинот претставува мал проблем, додека крек речиси и нема.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Недозволен пазар со дрога постои, но во него не учествуваат малолетници привлечени од високите заработувачки кои ги овозможува криминализацијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но во тоа беше моќта на талентот, - кутрото дете почнало сѐ одново, храбро го поднесува и најголемиот бол.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но во спалната соба добрите парфеми ме смирија, и белите огледала, нежно-жолтите перници, многу скапоцености што знаат да го разгалат човека, но коишто како да се забранети и платени од решителноста што никој не би ја признал, па едвај и вие, што сте без корен...
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во последниот дел од ревијата моделите носеа отворени лежерни фустани со тенки бретели, истакнат струк и широк пад, или гол грб со тесна долга сукња но во весели, шарени дезени: „Флорида“ (акварелни цветови), “Гранд При“ (цртани цветови), споени птици во стил на Ешер во црвено/светло сива нијанса, со лудо поставени вистински цветови/камелии над косата и мрежа која паѓа над очите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По борбите меѓу гладијаторите, другиот ден, следел масакрот на сто лавови, сто лавици, двесте леопарди и триста мечки.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Силно возбуден близу претпоставениот гроб со посмртните остатоци на легендарниот херој на Картагина, врховниот борец возбудено молчеше, а потоа силно се расплака. Размислуваше така речиси еден час.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа за човека може да биде и природна, но може да ги има и сите обележја на болест од која ние само инцидентно ќе можеме да се излекуваме, но во процес на внатрешно зреење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Турците му предложија, наместо да му ги отстапат посмртните останки на Ханибал, на истото место да се изгради голем мавзолеј, кој би сведочел против римскиот империјализам, но во исто време би бил паметник на турско-туниското пријателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ретки се оние кои на било каков степен не ја почувствувале жедта за моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова се случувало на празничните денови на Римската империја, но во денешни времиња човештвото осудува на мачеништво и свирепа смрт милијарди животни, размислувал утешно стариот Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа Камилски ги фиксира заемките извици: аферим, аферим, браво (од персиски aferim); ашколсун, синоним на аферим; ишала, ќе даде господ, ако даде господ; јазак, штета, срамота; машала, синоним на аферим, но со повикување на претпазливост и страв од урок; сакан, внимавај...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но во спротивното верување луѓето стануваат заложници на големи илузии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко трпеливо го слушаше, но во еден момент, повеќе во шега отколку како забелешка на излагањето на Камилски, рече: Ќе те прашам, пријателе мој, право да ми кажеш: кој ти е најслаткиот, најмил јазик?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа тоа секогаш остава некаква празнина, темна зона, која би можела да се надополни, да речеме, на пример, со јазикот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски беше изненаден од ова прашање: чуму му е на учен човек како Татко ова наивно прашање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој првин запре на заемката аман (од арапско потекло), употребувана со значење на барање милост, но во потесните текстови изразува радост, задоволство, болка или тага.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но во тоа не верував ни трезен ни пијан.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можеби тоа е можно како хипотеза во теоријата, но во практиката, во животните текови во кои ние егзистираме, тоа е апсурд.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема беше сосема гола, оддавајќи впечаток на питомост и дарежливост, но во исто време, видена од мојата страна, држеше до својот пркос, подигната на високи штикли од кои израснуваа нејзините долги, необично раширени нозе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во јавниот живот Ласте Думбаровски беше познат по псевдонимот Почесен (како угледен фармацевт, кој донираше во борбата против проституцијата во Југоисточна Европа, тој беше промовиран во рангот на член од надворешниот состав на асоцијациите во Унгарија, Молдавија, Србија, Украина, Бугарија, Црна Гора и Романија), но во потесните кругови за него функционираше прекарот Ридски, според лозата на дедо му Аврам, со длабоки корени во Дрвош, на падините на Баба Планина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но во нашите разговори спомнувањето на Шефот, колку што не ги заматуваше, исто толку не ги разбиструваше работите, а тоа за сите нас беше доволно јасно и затоа никој на тоа не му придаваше особено значење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Залижав со јазикот во вдлабнатината меѓу двете гради, но во мигот кога сакав да се придвижам нагоре, до вратот кој благо беше извиен над мене, Ема ја крена главата и, кикотејќи се, повторно ми ја наполни устата со брадавицата на десната цицка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Богдан Русимиров беше висок професионалец во службата за прибирање, селектирање и обработка на аудиовизуелен материјал, но во слободното време работеше како приватен детектив и тоа му обезбедуваше добра заработувачка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лилица на прв поглед изгледаше питома, повлечена и тивка, но во комуникацијата не оставаше впечаток на жена која може да биде рамнодушна на опкружувањето и особено на луѓето со кои непосредно контактираше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И тоа беше ужасно опасно, но во просторијата барем немаше телекран, во што се увери уште кога влезе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во секоја нова варијанта на социјализам што се појавуваше од 1900-тата наваму, целта за воспоставување слобода и еднаквост меѓу луѓето сѐ поотворено се напушташе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше дека знае што следува понатаму, но во моментот не можеше да се сети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во истиот момент, предизвикувајќи длабока воздишка на олеснување кај сите, непријателската фигура се стопи во лицето на Големиот Брат, црнокос, црномустаклест, полн со сила и со загадочно спокојство, и толку голем што речиси го исполни екранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во тој момент Винстон забележа неколку китки нарцис што растеа во пукнатината на карпата под нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога се гледаше одозгора, течноста изгледаше речиси црна, но во шишето блескаше со боја на рубин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во неговата сегашна позиција тој беше невидлив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во тој момент општото очајание се разби во мноштво од индивидуални кавги.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во ваков кварт не може да има јавни клозети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во практиката таквото општество не би можело да остане стабилно долго време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во секој случај идентификацијата постоеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во прашањата од витална важност - што значи, практично, војната и полициската шпионажа - емпирискиот приод сѐ уште се поттикнува, или барем се толерира.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во тој случај, како може да биде вистина дека О'Брајан е луд? Лудиот мора да е тој, Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но во последниот момент, додека толпата сѐ уште ги приковуваше на место, нејзината рака ја побара неговата и набрзина ја стегна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
19. СИТЕ ДЕВОЈКИ ДОБРИ СЕ, НО ВО ЗЛИ СЕ ЖЕНИ КОТАТ - од памтивек таква преѓа на седенките се преде.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Но во студено време, кога запалив трески да се греам, ме открија и ме викнаа во управата на гробиштата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Интересна и неконвенционална, но во позитивна смисла, е и одредбата која предвидува дека во случај на спор, ако кандидатот за вработување изнесе факти дека работодавачот постапил спротивно на антидискриминаторски одредби од законот товарот на докажувањето, дека всушност немало дискриминација, преминува на страната на тужениот работодавач, освен ако овој докаже дека различниот третман е направен поради исклучоците предвидени во самиот ЗРО – а тоа, пак, е во случаите кои се однесуваат на инвалиди, постари работници, бремени жени, мајки, 15.  Тука би сакале да споменеме и еден компаративен случај од оваа област.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајка останата сираче при раѓањето, но во првата рожба на својата маќеа ќе ја доживее загубената љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Добро, да земеме и тоа дека таа не го исклучува протоколот, но во него стои до манастирот, а не стои: заклучно со манастирот... - рече Англичанецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Човекот и е и не е во гаражата на мајстор Ратко зашто ѕидот зад човекот во убав костум е многу, многу поширок и повисок, како да е целиот со полици, но во тоа Едо не е сигурен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во нивното разидување се наѕираше стратегиската разлика: и Татко никому зло не беше сторил, но во бегот, од тие што можеле зло да му направат, го бараше спасот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но во искажувањата од овој вид не е содржан подигнат тон а не е присутен ни призвук на незадоволство а уште помалку навестување на побуна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го сошивме Цацко, но во онаа возбуда го промашивме – конецот!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но во темнината во која наеднаш почнав да се будам знаев дека и најдалечното жарче светлина е знак на животот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да присуствувам на час по географија на кој професорот изведува чудесни нагледни експерименти во кои цели континенти ја менуваат својата местоположба, а јас како повластен претставник на некоја непозната организација ја имам таа чест да го надгледувам извршувањето на овие големи преселби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А гласот што доаѓаше како навистина да патувал долго.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност заклучив но во себе дека Калето и собава во која се наоѓам со секој момент меѓусебно сѐ повеќе се оддалечуваат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурна, но не верувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина беше штедра во понудата, особено по мажачката со Анатолиј, но во таа своја игра не би се рекло дека одеше докрај.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но во секого се внесуваше како во откровение: крв и месо на убоста со занес на почетник и на првак.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во Америка улицата можеби и немала историски моменти, но таа е секогаш раздвижена, витална, кинетичка, и кинематичка како и самата земја, во која историската и политичка сцена малку значи, но во која жестокоста на промените е огромна, било тие да се хранат со технологијата, со расните разлики или со медиумите - тоа е самата жестокост на начинот на живот. okno.mk | Margina #10 [1995] 65
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но во 60-те целата фора ѝ беше во тоа да ги оставиш работите такви какви што се. (На пример, 67-та помогнавме да се отвори дискотека под името Gumnasium. 28 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сакам да го прашам дали ги виде ѕвездите, но во затревените падини пред нас се гледаат само нежните главчиња од боливачот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во зборот можеш нешто да закриеш, но во очите не можеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но во нивната љубов да ти се вмеша лекарката Лидија Подувкина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не оди, но во темница свети.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Животот на У по породувањето доби сосема обичен, но во некои нешта и необичен тек.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Еден ден чичко ми му го кажа тоа на татко ми, но во вид на клевета, а татко ми рече: И ти и Љубица играјте и танцувајте, но да бидете пристојни, со секого кој ќе ве покани, макар и Циган да е, но за време на играњето никако не треба да се зборува, да бидете сериозни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Единствено бабата Перса, која многу и не ги разбираше разговорите на мајките, сфаќаше што прави песот и по малку како да му завидуваше за толкавата љубов и заштита кон девојчето, но во исто време беше и задоволна, знаејќи дека Дончо никогаш не ќе може докрај да си ја покаже силата пред неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„И тој Просек сакам да го видам исто како и Блатието,“ рече мечтателно санџак-бегот, но во исто време сосем трезно погледа под око во Сандри.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Имаш право – реков, а си помислив – Охрид е полн со млади, со живост, со кафулиња, со забава, плажи, дискотеки, а Маврово... – и ми се стегна малку срцето, но во истиот миг го слушнав неговиот глас, кој некако, не знам како, почнав сѐ почесто да го наслушнувам: - Не биди како оние што секогаш мислат дека е подобро на некое друго место, на секое друго на кое што не се тие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè си има своја убавина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)