па (сврз.) - се (зам.)

Но, по враќањето, по волја на претпоставените, тој е малициозно распоредуван на најлошите работни места.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Љ Н беше член на Синдикатот на хемија, метали и неметали – гранков синдикат при ССМ, којшто своевремено им пружаше помош и им излегуваше во пресрет на работниците, но подоцна – поради корумпираноста, нечовечноста и свесното игнорирање на очигледното континуирано кршење на работничките права – тој длабоко се разочара и изгуби доверба во него, па се откажува од синдикатот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кон небото полетаа ракети. Една, две, три, па се раширија во чудесни светлосини, жолти, црвеникави букети.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со текот на времето Чанга сѐ повеќе ѝ се восхитуваше на татковата намера да напише Историја на балканските империи низ нивните падови, во која ќе бидат вклучени и козите, па се надеваше и самиот да има некаква улога во таа книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На почетокот на векот го доживеа падот на Отоманското царство, па се провлече низ Балканските војни, па првата, Втората светска војна, но дотогаш никој не ги гибаше козите. Си врвеше векот со нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој се крена од местото, заврти круг–два, па се крена на задните нозе, извивајќи го снажното тело.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Речено сторено, но потоа се забележало дека од бунарот избива чад, па се досетиле дека Чанга и козите добиваат храна од добро организираните козари.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Широкото чело му се собираше па се отпушташе низ новите бразди на обликот на мислите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа е „старежот“, тоа е бит-пазарот на „Капали“, каде што се продава сѐ, дури и отпадоци - ѓубре, па се чини дека може да се тргува и со „ништо“ и тоа да се печали.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овие сокаци на пладне се тивки и мирни, па се чини, да не била некаква фатаморгана, она што можеше да се види и почувствува изутрината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Па се знае - Марко свири, за да ѝ се лепи на Соња.“ Сиот се вцрвев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Кој од вас свири прва мандолина?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мислите дека ја растуривте, но мене ми се чини дека не ќе оди така лесно таа работа како вие што си ја претставувате, — па се обрна кон Перевци: — Другари!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој сака, каде сака нека оди, нам местото ни е меѓу нашиот народ.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но нивниот сајт беше толку малку читан па се поставуваше прашање зошто чика Суруш однадвор фрла толку пари за толку неспособни суруши.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Но можеби вашите се послатки, - додаде, па се наведна и почна да пребира низ покосената трева.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се качи горе во плевната, наполни едно кошниче со јаболка, за да има секогаш при рака, па се прибра во колибата, која сега, по темелното чистење и средување, имаше празничен изглед.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа брзо се облече, се присили да изгризе едно јаболко, зашто знаеше дека треба да јаде, па се вовлече под чергите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја зеде потоа секирата в рака, го погледна муртејќи се темнопепелавото небо, па се затрча по патеката што преку темната букова корија, низ која високо во гранките се провираше ветерот, оставајќи ги разнишаните гранки да крцкаат, да се удираат, да се тријат една од друга, создавајќи најразлични шумови, и се упати преку Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не успеа да се пробие, па се врати, одново се залета и со силен скок се најде преку него, легнат во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога дојдоа Србите, извади едно пусулче превиткано како аптекарско ќесуле за прашок против болка и стуткано во чкрипливото стапало на дрвената нога, според кое произлегуваше дека односниот се борел во редовите на српската војска, дека бил ранет и дека се инвалидизирал, па се молат српските власти да му излезат пресрет, покрај тоа што ќе му доделат инвалиднина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека водоводните цевки се тресеа под напон, Боге ја замислуваше под тушот како што ја гледаше често: примижана од густиот сноп капки, си ги приподига градите да одмери колку ѝ виснале, поминува по половината да насети дали се здебелила или не, па се удира по задникот со истите раце како да кара дете.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На премиерата авторот се виде единствен дојденец, па се почувствува како крадец во туѓо лозје каде што останала само јагурида.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Прво, тргна кон Судот, па се врати, продолжувајќи кон дома, небаре се наоѓаше пред дилемата: должностите или семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Околу неа се врткаше мачката. Нејзе сигурно ѝ беше жал за расплаканото девојче па се галеше околу нејзините нозе и сакаше да ја утеши.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Со право, ако навистина мислат да направат така.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во некое списание, наменето за ловџии, или во весник било, пишувало дека порано, пред што младинските работни бригади ги исушиле мртвиците и блатата, во Пелагонија, во Ларинско, Битолско и Прилепско Поле, а тоа значи и во Потковицата, живееле над 400 видови птици, но дека сега биле сосема изретчени па се предлагало, или сами властите предложиле, да се направи некако да се обноват мртвиците и блатата за да се вратат птиците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога ми стасал Ѓурчин Кокале, опаша силјав - појас посрмен, на појасот сабја наточена, па се фрли коњу в половина, дрпна узда, дупна узенгија и привтаса црна Арапина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа уметност, која одбива да се декларира како народна, е подложена на жестоки напади: се вели дека таа уметност (меѓу која и џезот, авангардата, постмодерната) е „културолошко труење со предумисла“, дека е „доволно смешна за да биде дел од паузата на народните приредби“ (повторно мислев на Луција), па се прогласува таа за производ на болшевизмот, односно комунизмот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Новаковиќ се трудеше да биде близок и до македонските национални дејци за да може да ги искористи за целите на српската политика и пропаганда, па се среќаваше и со Мисирков.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
30. Во Источна Румелија (Јужна Бугарија) во тоа време живееја Бугари, Грци и Турци, па се признаваа и сите овие јазици, но по присоединувањето кон Бугарија постепено Грците и Турците речиси наполно беа иселени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Татко ти е подобро, поподвижен е, па се надеваме дека ќе му биде уште полесно со стоплувањето на времето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
кога ќе испуштаат душа - кожата им продолжува и понатаму да им поигрува, да се тресе, како под неа да јураат ситни бубачиња со голема брзина; другите ајвани, пак, коњите, магарињата, маските, ждребињата: пред да паднат, да се стропачат на земјата, се тетерават à наваму à натаму како пијани, како бунило или треска да ги зафатило: одат па се повраќаат, тргнуваат кон една страна, кон друга, се завртуваат во круг, и како пред нив да се отвора голема бездна, ги опнуваат нозете во земјата, се потргнуваат газум-газум и паѓаат; кога ќе треснат на земјата, продолжуваат со главата да мавтаат на сите страни како да сакаат да скинат некој невидлив оглав со кој се врзани, и удираат со предните нозе, гребат по земјата и, чиниш, си копаат гроб или кинат нешто што ги сопина; испуштаат душа со подзината уста, со искривена муцка, со пуштен јазик, со очи смигнати или отворени и рогливо извртени; над нив се собираат сите птици, сите кучиња од селото; дрпаат и завиваат; луѓето ги слушаат, се ежават и ги колнат: главата да си ја изедете!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Па се опулив по странците, гостите од кај младоженецот, што некогаш биле „наши“, а отишле бегајќи од војната и таму, како раселени, биле подложени на претопување, геноцид, што и да е... и сега бедно изгледаа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па се симнав како слон под кој крцкаат металните скали, па повторно се искачив на масата и почнав да дишам и да задржувам воздух, да се напнувам како балон пред пукање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И сите си знаат, па се подготвени, освен мене: шнајдерот излезе со „Калашников“, го исправи и испрати три-четири рафали во небото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зборовите најпрвин се кршеа на делчиња, па се толчеа, се загреваа на алуминиумска фолија и потоа се вдишуваа, како најфин парфем.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ѝ беше страв повторно да не наиде на еден од „оние“, па се наежи од самата помисла.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ме обзеде ненадејна тегобност па се вратив дома, ги спуштив ролетните и го вклучив телевизорот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Му се стори како да го познава местото. Па се разбира!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во прилог за инаетот ја наведе поговорката од зборникот на Вук Караџиќ: Плати, па се инати!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа македонската поговорка: Кога мажот ѝ се лути на жената, инаетот го тера на децата!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, во Скопје нема Канадски конзулат, па се договоривме да се обидеме да добиеме визи во Сиетл.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се завртува ли со тилот кон гостите и се наведува ли да ги наполни чашките од ѓумот, кошулата ѝ се крева и над аловите чорапи и се прогледуваат белите жили под колена. А Бојана отиде уште подалеку: нарочно го разлабави гушалчето и под гушниче ѝ се прогледаа краиштата на градникот, па се прави да не сеќава.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оној кој збори туѓи јазици на соне зазира ли од заветот во којшто „никој не се срами што страда и вика од бол“15 зазира ли од името свое култот свој, па се таи, таи, притајува во еден друг бог - матичен?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- И самиот рече дека некој настојува да ја скрие од тебе вистината, или нешто слично – ме враќаше на поранешниот исказ Стариот писател – па и да е така мислам дека не треба да се злоупотребува едно вакво толкување на нештата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- сакав да му возвратам на Зрновски, (или му возвратив!); посакував дури и да го навредам но ниту една мисла не подзапираше за да ја здогледам докрај, за да ѝ ја измерам силата, па се џарев во Зрновски збунет и беспомоќен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Летнал вамо, летнал тамо, прокљакал и пак се искапал, па се сторил човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Оздола од патот го здогледаа сењакот на Алекса Ѕвездин па се поколебаа дали да се засолнат под него, ама сфатија дека сега веќе кога се живо топило, а на неколку чекори од дома, нема смисла да се задржуваат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога беше пред домашната врата, внатре виде видело, па се тргна на страна да го пушти напред арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не морав веќе да се кријам, па се приближив и видов дека даската е светлокафеава, мазна и светкава, како премачкана со лак.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не беше како некои стари даски по други лулашки: оваа беше заоблена на страните, нова и чиста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некои велат на Дедо Мраз не му достигале играчките за подароци, па се вратил да доземе уште една тура од Добре, најдобриот човек на светот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Мими се почувствува и навредена, и засрамена, и виновна, па се мушна во скутот на мама Злата и залипа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мислеше дека цимерката уште му е лута за неговата неуслужливост, па се инаети и скита некаде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се плашиме да не задоцниме, па се туркаме, и други! се плашат да не задоцнат па и тие се туркаат и еве причина да бидеме лоши и ние и тие околу нас.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Па се дуеш, па се лутиш и сѐ ти е сиво, клоцаш маче, ти се чини тоа ти е криво.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ја удрил човекот, ѝ направил крвава рана - па се разделиле, секој фатил на своја страна.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ги нанижал птиците на еден ремен, ја нарамил пушката како некој арамбаша, па се шета, се шепури, се дуе како набабрено зрно грав! Срамота!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Си мислев, зошто го отепале, сигурно правел грешки, па се прашував какви грешки, дали крадел или лажел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Три дена копаше чичкото, па се навикнавме на него и мило ни беше да го гледаме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)