што (сврз.) - го (зам.)

Останавме само четворица Албанци живи што го избегнавме секот.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Егото тој го победи, гордоста ја надмина, границите на своите погледи ги избриша, сега можеше сѐ да види јасно, затоа што гледаше не само со очите туку со духот, затоа што го достигна просветлувањето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А сегашните историски околности тоа го сакаат, како што го сакале некогаш образувањето на бугарскиот, српскохрватскиот и словенечкиот народ од јужнословените или полскиот, чешко-словачкиот и лужичкосрпскиот од западнословенската група.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како и да е, но одделувањето наше од Бугарите ќе ни даде можност критички да се однесуваме кон бугарските работи, а не слепо да ги копираме и да насадуваме во Македонија, наместо национализам, социјализам, како што го правела тоа Внатрешната македонска револуционерна организација. 89 Значи, одделувањето на нашите интереси од бугарските, покрај другото, ќе нѐ избави од положбата како мајмуни да ги копираме бугарските непромислени постапки и на вера да ги примаме бугарските уверувања дека Бугарија е нашата арнотворка, а Русија нашиот најголем непријател; тоа ќе развие во нас критички однос кон нашите и кон туѓите постапки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
68. Тој го направи клањето во Македонија, како што го направија во Ерменија Англичаните, и со тоа го загуби своето влијание во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нив можат да ги предизвикаат само театарски адоранти налик на оние што ги истакнувале вредностите на пиесата на Виктор Иго „Ернани“, што го исвиркале „Галеб“ на Чехов, што со стиснати тупаници му се заканувале на Мерхолд оти им го упропастил Гогољевиот „Ревизор“ или, пак, налик на оние кои извиците „Браво“ од задоволната публика ги заглушиле со силни свирежи упатени кон тенорот Роберто Алања по завршувањето на романсата на Радамес од операта на Верди, „Аида“, изведена во Миланската скала.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ако молчи и е многу лут, ама не сака да признае, затоа што го тргнала од пред телевизор баш додека траеле квалификациите на авто-трки, па само кима со главата и ми ја подава картичката за секој фустан што таа го пробува, тоа значи „пакувај!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама сум ко чкулава во рацете, повеќе го отскривам, отколку што го покривам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги гледам, како што го гледавме детето Пејкојчино кога го фрлија во варта. 153
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај отиде човекот, си велам, кај отиде човекот што порано ме гледаше како гајгурот јајцето што го гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И си го слушам гласот, како што го слушам гласот од бабинецот, кога врвевме крај општината Мицева во Дебел рид.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не го гледам веќе ова што го гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш јас така, му грлев кошулче на Ангелета, и само што го засеков платното туку ми свирнаа во ушите, ми забучија во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Имал среќа што го скри темницата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Другиот ден пак така, велеше, мечката ќе влезе до потокот, потоа ќе се јави и крмакот, ќе го намириса воздухот со чурилката, велеше, ќе осети дека уште некој има тука некаде, и ќе загне кон кај што го води носот, по миризбата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стасавме некако до тоа. Лазаретот што го викаат. Нешто како болница. Во Сива Вода, место викано беше. Близу до Битола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето што го изнесоа Дончета Спикоски, се вратија во црквата, и крстејќи се, рекоа: - Бог да го прости! 137
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тоа лице уште ме демне преку рамо, преку трпеза, преку јадењето што го вечераме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали лошото го криел за сега, дали до сега го замачкувал, не го кажувал. Ко сега што го кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знаете, едно пони многу добро го знае својот јавач и не беше невообичаено што кафеавите понија на пасиштата и оние во шталите, му се потсмеваа на Семовото пони затоа што го јаваше свирач на гитара, а не некој весел, вистински каубој од глава до петици кој пцуе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па дури и еден ескалатор во трговските центри, можеше да биде извинет затоа што сопнал некој трубадур.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мирисот што се креваше од чанчето беше толку силен и возбудлив, што го затворија прозорецот, за да не го почувствува некој однадвор па да стане љубопитен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Публиката беше многу одушевена од снимките на еден огромен дебел човек што се обидуваше да отплива со еден хеликоптер што го брка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
По некоја недела беше останала жената му на Силјана сама дома и си седела во двор на ругузина та си везела една кошула со црна преѓа, како за вдовица; си везела и си плакала за касметот што го имала, дека без домаќин останала.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Така си мислел Силјан и си патувал по патчето што го нашол.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ем јас чунки сум прв на земјава наша, како војводата ваш што го имате во Прилеп, така и јас сум овде, - да сум ја опколил сета земја околу наоколу сум видел оти не може ништо да се прибере од лоши спили и далги.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
За Силјана и напре немало работа и сега немало, при сѐ што сега му се смилила работата и куќата; арно ама требало да си ја трга џезата што го колнале татко му и мајка му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Нека ми е уѓе: на таква глава таков брич, што го вели тој збор татко, ем ак има што го вели, чунки сѐ што ме учеше и ми велеше, сѐ по глава ме удри.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Рипнале сите просто и на врата в куќи го пречекале, сите плачејќи го избакнале и здраво и живо сториле, а Силјан им бакна на татка си и на мајка си десница и проштење им сака за клетвата што го втаса.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И сите беа против јатачето, како што го завикаа Мартина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Почна да ги врли очите уште повеќе и одеднаш како што го држеше шишето дополу со вода, го преврте и го истури.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ќе ми се падне еднаш да зборувам за рамноправноста меѓу мажот и жената и, само што го спомнав зборот рамноправност, стана еден човек и свика: — Сѐ, сѐ, само тоа не!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се фатам кај што го гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ќе погледне еднаш и Горачинов, дали ќе ме види како јас што го гледам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ја удираат по раце и таа си ги собира кон устата, си дува во прстите, на удреното, и пишти ко квачка што го рани пилето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кај може човек да живее како што сака и да мисли како што го тера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа, разговорот што го очекуваш, подобро да го прескокнеме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ако големиот Вок со едно око е вистински владетел на морските и сите други води, мора да е некаков сопатник на оној што го шета светот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ти, единствена што го дослушуваш мојов шепот, ти што пред малку не избави од скаменувањето, не одземај ми го од раце суштеството што ја зароби мојата прва љубов, распарај ги смрачниниве и лилјаците и дигни ги видиците пред нашиов далечен пат!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Нероден Петко! – Возвика Дедо Мраз – што ти сторивме, та што го стори ова со нас?...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Не само за самовилите, не само за вештерките што го свиреа “Лебедово Езеро“.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Значи, ветериштата се тие што го носат островчето завиено во сивиот кожурец на своите магли.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Сепак вие сте најслаткиот добронамерко што го пресретнале моиве осамени очи.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Сум слушнал за такво име, ама еве сега можам да го видам и тој што го носи името....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Зар не сте виделе мечка! – Одговори Дедо Мраз, исто како и тие, нестрпливо да дојде до белото животно. – Мечкава е првиот знак дека сме близу до светот што го бараме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И тогаш, јас и вие тоа не сме го виделе, ама го видоа невидливите очи на убавицата од Дардаванија, од преголемиот огин што го испумпуваше од срцето кон образите, мразулестите мустаќи Дедомразови почнаа да се смекнуваат, да се топат истечувајќи низ снежната брада која, исто така, почнала да се топи.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Знам дека заслужив никогаш да не прозбориш со мене, да не ме погледнеш, иако тоа што го сторив, го сторив најдобронамерно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Што сака нека биде, желбата што го носи е поголема од дебелината на снегот, посилна од гладот, од свирењето на северецот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Само едно џуџенце, што го жулеше обувката, беше немирно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Арно се сеќавам: меѓите со она село што го гледате зад блатово ни беа некаде тука; ако некому му се скршеше ралото стигаше неколку чекори да направи и да земе рало на заим од комшијата ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Беше си се замислил за сето што го преживеа последниве денови, а во душата го копкаше мисла за својата грешка што го застави да избега од домот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Потиснат од она што го чу, Мече молчеше и дури не смееше ни да го погледа својот другар што молчаливо веслаше низ трските.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Дека ќе се убие, дека ќе го носам на душа заради тоа што го оставив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)