штом (сврз.) - се (зам.)

Тој рече дека ме паметел како дете, но потоа заминал, рано заминал, веднаш по Втората војна, штом се создале услови да може да се добие пасош.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, штом се продолжи патот од романската метропола кон Плоешти,или уште подалеку, кон Синај и Брашов, пак доаѓа непрегледната рамнина, која станува здодевна,особено ако асфалтираниот пат низ овој дел на Влашко се минува во топли дни, какви што беа во оваа доцна есен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Штом се влегува во Гетото, опфаќаат специјални чувства. Од многу причини.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А кутрата жена од Заечар тргнала по бел свет, заедно со малолетното дете, во потрага по мајката , која го напуштила детето штом се родило, па жената од Заечар го зела на чување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А штом се потурчила сигурно и таа смрди како Адем и другите Турци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Штом се искачи горе, Бојан прво застана, полнејќи си ги градите со опивната миризба, настаната од здружувањето на сите миризби што ги испуштаа сеното, сламата, овошјето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Утрово штом се разбудив и седнав во креветот, си реков: И ноќта е подолга кога си сам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Земанек ја убедуваше дека е возможно и уште ѝ објаснуваше дека јас таа вечер сум ги довел девојките до ситуација да пукнат од смеење, оти сум ја споил таа акробатска способност со мојата смисла за хумор и книжевност, па сум играл една епизода од Декамерон на Бокачо, во која наивниот и глупав сопруг никако не може да се качи на скалата од таванот, за да ја фати својата жена Петрунела како со својот љубовник води љубов; а не може да ги фати, затоа што не ја потпрел скалата на ништо, па штом се качи, се занишува и веднаш стрчнува надоле, од другата страна на скалата, за да не падне.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
2. Но дали за вас пишувам? Зарем не изговара лага устата човечка, штом се отвори?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никогаш повеќе јас не можев да се насладувам со свирењето саксофон како во времето пред да научам да свирам; така е и со љубовта: штом се совлада технологијата на љубовта, исчезнува митската претстава за спојувањето на мажот и жената како нешто што се случува на неопределен и слободен начин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но затоа, штом се врати од болницата, на четвртиот ден, ѝ испратив песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Меѓутоа, штом се посочи варварството, посебната задача на меморијата е да се бори против заборавот на жртвите имајќи свои иманентни и природни начини на одржување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На еден од креветите во просторијата во која ме одведе брат ми, неподвижно лежеше млад човек, кого претходниот ден го извлекле од Дунав штом се фрлил во реката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се приближивме до него, тој ги подотвори очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа првите три штом се разбудија фатија да живеат со заеднички идеали, а вторите две со други, пак заеднички.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Штом се породив, го загубив половиот нагон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мажот ми дојде од војна и ме затекна во кревет со друга жена. Ја одведе, избегаа заедно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Испивме по пијалок во „риголета“ пица барот (и две парчиња пица со сирење) и ја испратив дома. Штом се качивме до нејзиниот стан таа ја отвори вратата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Детето ми умре. Половиот нагон ми се поврати, па повторно се породив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се омажив за човек кој со себе ги донесе двете свои деца. Многу ги сакаше. Остана дома да се грижи за нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Змејко скокна од својата постела уште во првиот миг штом се почувствува буден и по стара навика помина со обете дланки по рамената.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Штом влезе во неа, штом се поклони на сите четири страни, Иван Иванович обично се сместува на крилосот и многу добро потпевнува со бас.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа, штом се симнав од валканиот воз и минав низ Железничката станица, една стара зграда што и по својот изглед и амбиентот недвосмислено потсеќаше на последните романтично утописки денови на грофот Толстој, без нервоза тргнав пешки низ паркот што започнуваше веднаш тука, едно дваесетина метри подалеку од станицата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Колку богомолен човек е Иван Иванович! Секоја недела тој го облекува палтото и оди во црква.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ами, каде е сега, прашува Уља. - Штом се растураат војските подома, вели Јон, сигурно и тој ќе се врати. Кој е за враќање, ќе се врати, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Штом се роди човек, му велам, и нов гроб се отвора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
БАБА АНЧА: Тој самиот ми рече, дека квечерум, штом се заноќи ќе дојде кај мене.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Штом се разбуди, нејзиното однесување се промени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
12. ЌЕ НАПРАВИ ТОЈ ДВЕ ВРЕТЕНА ОД ТРИ БУКИ - страшното е штом се додаде: И ТИЕ КРИВИ ЌЕ СЕ, зашто тоташ ќе се појават две жалосни куки што ни јаже не ќе издржат човек да се беси...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
6. НАДВОР ОД ОРОТО МНОГУ ПЕСНИ ЗНАЕ - мелодија тананика, но зборовите му се туѓи, а на оро штом се фати ќе почне и да се кае дека нозете му се плеткаат по тактови други...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
10. ЛОШИ АРНИ - НАШИ СМЕ СИ - такво родољубие штом се рече од црно брашно леб се меси за најбел сомун да се пече...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Дојде момент за мојата омилена тема - мачката, и штом се реализира сѐ така по ред и малото тробојно топче ми заспа во рацете, кивнувајќи неколку пати и притоа испуштајќи по некое кломбурче млекце низ носето од првиот оброк со локање, јас се вдадов нашироко да распредувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Штом се вратив од чаршија ја фатив мрзата за шија цел ден по сокак дрдорела сармата скроз ја загорела Куќата цела ко кочина не можев да отпочинам филџани стојат на масата а мрзата мрсна небањата Нервозно кренав паника и сукало дебело заигра комшилук сеир гледаше назад кај татко бегаше
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Стивенс се возбуди. - Веројатно има мечиња штом се вратила... И утредента пак тргнаа по неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Нека страда и перницата штом се нафатила да нѐ обеспокојува!“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Облаци златокоси, дождови темнооки, Таги мои извишени, ноќи најглобоки, Што ми бегате штом ве иштам Дури лелекам, дури пиштам Од болки-додолки, од маки мартинки, Штом се стишам кога дишам Темното штом го рисам, За да светнам и да летнам, Како птица небесница, пеперуга златница Како миризлива стих-латица Како ѕвезда крилатица?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Пеце, штом се сретна со неговиот поглед, знаеше дека нема некажување.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Штом се врати, ги симна алиштата, суви како пуканки, на низата од чисти простирки што таа претходно ги рашири за тоа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Македонката со колак коса врз темето не можеше да замижи пред толкава болка па и од нејзините очи потекоа солзи, како и од очите на високиот маж, а заминаа без да ги поздрави толпата, со чувство дека сите ги мразат штом се дрзнуваат да испорачуваат Македончиња како Грчиња.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Низ мојата улица само јас поминувам и само навечер штом се успие тишината она се буди плашлива и измамена, измамена од гласот на далечината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Но глеј беља: штом се допре до креденецот - стана златен, штом го фати ножот - стана златен, место убавиот мек лебец - во раката држеше голема грутка злато...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)