зарем (чест.) - не (чест.)

Зарем не е ова основа на сите науки: - астрономија и астрологија, - метеорологија, - геометрија и аритметика, - броење на времето, - одминување на времето- историја- календар - предскажување на времето- од иднината- визија- календар ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Зарем не постоел првенецот Никола Поцо?“ „Постоел, како не постоел“, рече тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па, зарем не сте чуле за грофицата М-дам Де Стал?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Само јас, на пример, јас сум, јас не го сакам простото, зарем не, она што е простаклак.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Очигледно, човекот не влегува во кола мислејќи: „Одам да се ѕвекнам од некое дрво“, но желбата е тука, зарем не, а тоа и самиот сум го забележал, во повеќе наврати, посебно кај хирурзите, отмените луѓе.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како што зборуваше Декарт, не сум поумен од другите, но јас сум пометодичен, зарем не?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мораш тоа од неа прави маченик, зарем не, да платиш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јас сум беден работник. Зарем не?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сакам да кажам дека робијата е отмена работа, бидејќи човекот таму страда, зарем не, додека свеченоста во Неи е простачка работа, бидејќи човекот таму се весели. Таков е човечкиот живот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ги гледам како ги возат своите коли, зарем не, на доста сомнителен начин.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мислам дека денес е лесно да се исчитаат тие апстрактни шеми, зарем не? (Треба временски да се утврди нашиов разговор: воочи необично „земската“ фаза на војната).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кој рекол дека се раѓаме еднаш?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Јас сум роден“, зарем не, е еден од најнеобичните искази што ги познавам, посебно во склопот на француската граматика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Она што претходно го изне­сов во врска со одговорноста повеќе е бележење кон некој закон, кон еден импе­ративен налог кому конечно би требале да му се покориме, исклучувајќи ја секоја норма, нормативност или она што денес се смета за нормалност, без било што што најпосле би било предмет на знаење, би му припаѓало на некој ред на бивствување и на вредности.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
О јаболко на гревот! зарем не е маѓијата што прогонство ни нуди тој плод што во нас незапирно зрее?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Зарем не ти рекоа? Или не си чула? лулањето на колковите девојката не го изведе како ти: толку природно, а толку шик!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ама чудно! Сашо ѝ се лути и на жабата. Зарем не можела да се скрие како и сите други жаби? Тие се скриени и штркот не им може ништо!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Зарем не беше запишано на паноата тоа што сакаа да ни се порача, во списоците за убиените свештеници и верници, па сега мораат и гласно да се читаат овие имиња, да се коментираат нивните дела, со различна интонација на гласот, во зависност вината.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега тој стоеше негде над мене, или поблизу!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или нешто криеш? - го дополни своето веќе изречено прашање Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зарем не сфати дека знам сосема малку за незгодата што го снајде Иван?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А за неговите изгледи не знам речиси ништо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И зарем не рековме со тоа: гласовите способни се да имаат значења ненасетени?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
2. Но дали за вас пишувам? Зарем не изговара лага устата човечка, штом се отвори?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ако е така, зарем не е тоа само еден единствен запис за славата земна, што власта постојано го присвојува и само врз него се препотпишува?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јазикот мој превртлив зарем не е? Не пишувам ли за да заборавам?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За да кажеш: „Светот е без Бога“, зарем не треба прво да го познаваш целиот свет, да ја испиташ сета вселена со сите нејзини сонца и ѕвезди, историите на сите времиња, да го поминеш сиот простор и сето време?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа гледаше во мене стрештено, разочарано, и јас дури отпосле дознав дека Луција била згрозена од мојата одроденост; тогаш ме праша зарем не ми се допаѓа старата македонска народна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И зарем не живееме во грешно сочинет свет, оти можел да биде уште поарен, а Господ не знаел дека може да биде уште поарен светот?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„А за да може некој да не верува во Бога, и да каже дека нема Бог, зарем не треба и самиот да гледа сѐ и да биде и самиот снеможен, односно и самиот да биде Бог?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И тоа е верно“, рече Филозофот; „Па ако е така, што значат првите три зборови? Зарем не значат: леб ќе јадеме?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А воздухот зарем не е на средето од овие две?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Зарем не се езатени и екутени два збора во љубов некаква, во сродство и подобие телесно?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Каков совршен живот? Зарем не му завидуваш?“ Не му завидував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му завидував на висулчето од жад што се клатеше меѓу нејзините гради и тоа ѝ го реков.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеше да се закикоти, или да воздивне или да ги наведне очите, но ништо од тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И си го видов срцето сред слама, во една кошница за остриги! (Флобер во писмото до Жорж Санд) - Зарем не е банален тој глагол! – театрално се размавнува со рацете Хорацио Цвикало – Сакам палачинки со ореви!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ја погребаа сестра и на Ана. – Која Ана? – Зарем не сум ти кажувала за неа? Се запознавме во театарското бифе.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еј, ѓаволе, му рече, зарем не гледаш дека е за тебе сѐ уште рано?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега гледаше во календарчето и мислеше на една шега на стрико Дуко: „Зарем е потребно да се знае секогаш кој ден е; зарем не може да не се погоди, да се згреши за неколку дена, чудо големо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Копук! Мислеше ќе се залетам по неговото партизанско минато. Зарем не се погледнал во огледало.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Какво куче!“ му викаше Богдан. „Зарем не се насити на кучиња во Пансионот... Зарем не ти дојдоа до глава...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ете, зарем не гледате каде стигнавме со нашите „умни глави”, литературните и психијатриски беседници, поети појци, гатачи и видари.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ете, тоа е елитистички став и барање, сосема разумно, зарем не?
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Необична симетрија! За да се стане човек на политиката, односно да се има тирански предиспозиции, бездруго е потребен некаква ментална попреченост, а и за да се престане тоа да се биде потреба е друга попреченост: зарем не се работи, во суштина, за делириум на величина?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зарем не бев несвесно обземен од амбицијата да им се допаднам на надредените?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зарем нејзиниот постар син Ариф не го знаеше францускиот јазик и не ги познаваше добро француските војници на чело со командантот на воената територија на Подградец, припоена на тогашната Република Корча, а зарем тие не му ветија еден ден, кога ќе заврши војната да го прифатат на студии во Франција? Зарем не му беше ветена иднината?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зарем, кога беа намамени џиновските туни и кога една по една беа умртвувани, не нараснуваше инстинктот на морнарите-рибари, во трансот на крици и движење да подземаат непознати сили од себе, да ја покажат конечната победа, триумфот на нивната матанѕа?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се обидов да фрлам искра во разговорот: Нашиот самоуправен систем беше идеал на водечките француски социјалисти!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лук и вода - прифати Сојузниот, нека функционира нашето самоуправување со пазарно стопанство, без капиталистичките односи, па веднаш ќе му се види крајот. Зарем не?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ме поздрави вадејќи ја од глава жолтата капа. - Мсје Раизе, зарем не знаеш што се случи? - започнав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Самата дипломатија, зарем не потекнува од поимот диплома!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас сум вистински, јас постојам, јас сум жив! Зарем не ти се допаѓа ова?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зарем не е глупаво? Истреси ме малку, те молам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ти си петно што мора да биде исчистено. Зарем не ти реков пред малку дека ние се разликуваме од прогонителите од минатото?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Луѓето се постојано убивани, зарем не?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според тоа, ние го контролираме минатото, зарем не е така?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зарем не можеш да сфатиш дека смртта на единката не е смрт ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зарем не ви кажав веќе сѐ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зарем не можеш да разбереш, Винстоне, дека единката е само ќелија ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зарем не би требало во дваесет и еден часот во август месец да почнува да се стемнува?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зарем не е прекрасно скривалиштево? Го најдов кога се изгубив на еден заеднички поход.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вторник Септември ...чувствата се само чувства и ништо повеќе - беа зборовите на соговорникот. Премногу самочуствие зарем не?!
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Зарем не знаеле кога ослепувале души мачни - живи - неживи? - шепоти баба Петра, наплеќи легната, божем заспана.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
ЉУБА: А зарем не ви се чини, дека ова што го правите е голема свињарија?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Зарем не е супер, рече, па тие се морални колку и Атила Хунски“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, од друга страна, мислам, дека ако тој ветил, сепак ќе ми донесе. Зарем не?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Но, зарем не забележуваш, по содржината, дека ова е прво нејзино писмо? - доста грубо ѝ свика татко му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мислевте ќе ве прифати нов свет, негибнат од инфективните раце на цивилизацијата, а завршивте како чорба на ритуалната трпеза на дивото племе Њам-Њам. – избезумен се врти кон брат му – Беднику, зарем не сфаќаш.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Што му требаше свињи. Зарем не знаеше како порано настрадаа нашите стари од таа чума.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зарем не е фрапантна блискоста помеѓу мајката и таткото со јагулата, кои ги идентификува само жртвата со вечното раѓање?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Признај, зарем не ми порача дека љубовта е прекрасен оглав кој колку и да нѐ стега со задоволство дозволуваме да нѐ води?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Па зарем не би било интересно” го прашуваше тој патецот на нејзината коса, “кога патувањето низ времето би било можно?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но зарем не се плаши од него, запрашал тој. 8
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не бевме ни толку лоши, зарем не?“ „Не, а ниту особено добри.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вие имате уред за климатизација, зарем не?“ „Да, секако.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ја потчукна по рамото. „Зарем не сум лекар на вашето семејство цели триесет години.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- И што мислиш, дали еден првоборец може да се престори обичен убиец, или така нешто, или тоа е забрането?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ти беше првоборец, зарем не? - почнав, а уште не бев седнат. - Бев. И уште сум. - Знам - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но не ѝ го реков тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Неказнето по серпентините! Зарем не рече така? - му се обратив на Б . С . - Да, ми се чини реков. Но не мораш да ме цитираш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека за Ване бакнежот на Загорка претставуваше вистинска скапоценост и не беше спремен да го замени за друга нежност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Подла постапка, зарем не? Некоја чудна сорта луѓе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Откако беше вовела рестрикции во исхраната нејзините гради како да ја губеа цврстината што почнуваше да ме загрижува. Зарем не забележува?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Зарем не? - ќе го прашаше и ќе го бакнеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Како да не ти верувам?“, му велам, зарем не видов како профучи над нас онаа граната, којзнае од каде залутана, и се распрсна токму над огништето на Пинговица, над мудбакот нејзин, а мажот ѝ, Сотир арабаџијата, оној што ги носеше трговците по пазарите, дотрча по поплочаниот двор и не знаеше како да влезе во мудбакот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа рече: - Зарем не сфаќаш дека витештвото одамна не постои. – Но ова воопшто не е подвиг! – се побуни. – Само го следам повикот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Да“, рече Вестенбург. „Вие го прочитавте доверливиот лабораториски извештај за КР-3, зарем не, господине Меим?“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, сепак воочив дека дејството на дрогата е минливо. okno.mk | Margina #10 [1995] 113
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
а чудата „чудата понекогаш се случуваат катадневно и престануваат да те чудат а потоа пак ништо не се случува и тоа си е најнормално“ рече Снешко Белчо* најубавото зимско дворно страшило од кое не се плаши ни министерот за внатрешни работи* лично чудно зарем не 25.12.2001.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Зарем не е чудесна вашата споредба за жртвуваните кози на Балканот во времето на тоталитаризмот со денешното жртвување на кравите во Европа, во која демократијата го совлада советскиот тоталитаризам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Зарем не гледаш дека ноќ си, Лицето твое темно е, се смрачи. Духовноста ја нема.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
- Надвор! Зарем не гледате дека породувањето не е завршено! – ги бркаа гинеколозите развеселените жени, кои мислеа дека веќе се слави успешното породување на нивната пријателка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ех, бре, Коцо, Коцо, зарем не можеше да претрчаш побрзо?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем не ти е доволен мојот збор, мојата заклетва пред Богородица?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Некој му рече: - Зарем не ти е страв? А тој вели: - Море страв ми е само од нашите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем не виде дека половината вод вчера ни остана обесен на бодликавата жица?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како да немаш што да облечеш, зарем не гледаш дека пантолоните ти се отпарани назад?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Каква стара куќа какво Маџар- маало! На нејзино место се оние огромни банкишта, зарем не знаеш?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)