Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сите погледнавме кон татко ми. Беше моментот тој да пресуди. Но, рака на срце, и тој беше изненаден.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Последен пат го видов на свадбата на Јане Скендеров кога на мајка ми ѝ објаснуваше дека само јас од цела фамилја знам правилно да ја држам чашата за вино, исто како и тој.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Проектот на кој Константин З. се ангажира, сега личи на локомотива во полно движење којашто и тој ја ложи, и кое движење, како впрочем кога е човек на какво било авантуристичко патување, му го одржува психолошкиот тонус цврст, а возбудите на кои патем наидува, воедначениот, монотон живот му го прават значително повозбудлив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мажот ѝ ја тргна за рака и ѝ помогна да се качи во товарниот дел на камионот. Потоа и тој скокна во него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Најпосле и тој, со една помлада жена, го напушти аудиториумот, но без да заборави постојано да ја симнува шапката и со крпчето да ја брише потта од челото.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Минат неколку чекори, а таа сѐ го гледа и му се смешка, така што и тој мора малце да ѝ се насмевне, чувствувајќи по нешто дека така треба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Син ми, и тој е малку учен како тебе - нејќе да работи селска работа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Жените се кикотеа. - Што мори, зар пак и тој да не ќе најде подобра, ај бил учен, не го гледаш каков е смилосан. Таман си се врст.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој сети со каква сила му внушува потајно Рангел да се покаже и тој арен другар.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

— Море та и тој е од мајка роден. Неоти тој пак си немал некоа како тебе?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чекајте, не пукајте да се разбереме, — почна да вика пак кајмакамот од зад кале.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шаќир се тргна од прозорецот со продупчен ракав над лактот од еден куршум и почна да вика и псуе: — Таков е значи вашиот збор кучиња низедни, со измама сакате да нѐ отепате? — и место предавање почна и тој да стрела.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Од мојот уметник, - ја поправи Фоте, па и тој ја загледуваше фигурката од сите агли. - Само, за што ли служи?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Инаку и тој, и добитокот и кучињата би се чувствувале како заробеници на ова за очи чудесно убаво, неописливо убаво бело зло.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но и тој не располагаше целосно со својата слобода на изразување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Повикаа и по Лествичникот, и тој дојде, притворен во тагата и скрбта своја пред логотетот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Четири дена немавме никаков контакт, и сега јас ја избегнував, затоа што сакав да ѝ ставам на знаење дека сум лут; го избегнував и Земанека, затоа што и тој, на еден сосема извесен начин, ме изневери, оти се пријави да пее народна песна, а не предложи, на пример, да изведеме и една џез композиција, јас, тој и контрабасистот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во возот разговаравме; тој ми расправаше за неговата кариера во циркусот и за љубовта со Ина Коленина; говореше дека во таа љубов и тој и таа влегле со некаква студена страст, и дека, во суштина, ништо не му недостигало; дека бил среќен и дека немал никаква причина да ја остави Ина, но дека сепак, решил да го напушти циркусот, и да ја остави таа жена; токму затоа што немал никаква причина, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот гледаше сосема спокојно во отец Стефан и повтори: „Еден е Бог, и Голем е, и Словото е во него, и тој е во Словото“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако Луција заврши, тој побара збор: рече дека му се допаѓа многу сценариото за приредбата, но дека би сакал и тој да испее народна песна, веднаш по блокот рецитации, а пред бабарскиот обред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мислам дека и тој знаеше дека знам, но ме молеше, со погледот, да се преправам дека не знам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека се кикоти, ги менува кафеаните, девојките, пијалаците – и тој, како и стариот град, е потонат во темнините.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А потоа го минавме она растојание кое на невиноста ѝ се чини неизмерливо - растојанието помеѓу размислувањето за сексуалниот чин и вистинското соединувањето на две тела.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер сакаше и тој и јас да студираме философија на Виенскиот универзитет, јас посакував со него да го остварам сонот кој некогаш го сонував со брат ми Зигмунд: да живееме заедно во Венеција.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вистина е, тие филозофски дискусии ги водеше и тој самиот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Среќа што не оќелаве, ниту пак обеле многу.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Џабе им е дипломата на брат ми и штедната книшка на татко ми и на мајка ми кога и тој и тие можат газ да си бришат со нив, оти скоро ни тоалетна хартија нема да има.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Неудобни му беа и штирканата јака на кошулата и машната- пеперутка, оти и тој, како и неговата поранешна жена, имаше ставено повеќе килограми последниве години.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Жолчно надојдената ноќ од сите јами и од сите рани на животот го демнела на секој чекор со соништа што ги заборавил ослободувајќи се од треската и го присилувала да се движи со крадечка претпазливост помеѓу двоколките на кои, овде или онде, веќе спиеле неколцина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тој и селото и ридиштата наоколу биле фатени во обрач на мрак зад чија граница можел тогаш да се стеснува нов обрач на онбашии, заптии, јузбаши, чауши, кајмаками, мулазими, кадии и секакви одбрани стрелци и мислители на царството, повеќето со измеќари, соколари или ќати, но сите со кубури, со долги или краткоклуни пушки, со јатагани, анџари, џилити и наџаци на чие железо со златни или со сребрени нишки е запишана муслиманската покорност пред пророкот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обиде и тој да му напише една од оние прости картички, што се продаваа во нивниот кооперативен сектор. Не успеа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се бараа здрави, пргави луѓе, никој не го прашуваше зашто и тој не е таков, бргу дојде време кога можеа само да му довикнуваат боцкави шеги и пцости, тој им пречеше ним.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше само дека никој не ќе може да го измени тоа; а за својот живот мислеше дека е проклетство, но негово, проклетство, за кое беше создаден и тој и неговото тело, од кое никогаш не се ни обишол да избега, а сигурно и не ќе можел да го стори тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трескотеше потавмина продолжувајќи да го меле стаклото. Притоа и тој веќе врескаше некоја своја нечујна исповед.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И заплива полека во тоа, а неговата тврда корупка, што ја имаше и тој, како и секоја семенка, околу својата свест, почна сега да се отвора со една речиси неосетна спорост, низ која сепак имаше токму онолку, колку што му беше потребно простор за да се подаде и да поникне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека го сети, но и тој беше готов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа само си остануваше да си биде, а со него остануваше да биде и тој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Па сепак најпосле беше пристигнат и тој парталав мршар, што не ни помислува да падне, но што се влечка по секоја изморена дира, тврдоглаво и ниеднаш неизгубено, како смртта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го правеа тие тоа просто затоа, што и тој беше еден од нив, еден од сите тие селани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тие двајца во неа беа останати сами за да си свршат меѓу себе некоја своја работа во четири очи, како купувач и продавач, како купувач и џамбас, а тоа, наеднаш, беше всушност толку просто, така што дури и тој сега ја сфаќаше сосема добро упорноста на мршарот под себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И,сега тој може да му одговори нему гласно и со намавнување, а потем бригадирот Језекил продолжува по разгазениот снег, со долгата пушка на повисокото рамо, додека тој во себе довикнува по него да излегува и тој понекогаш напред и да разгазува, да не го остави постојано да го цепи снегот само Претседателот, бидејќи тоа знае ѓаволски да измори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Немаше веќе ништо друго. И тој сега и размислуваше така за оние двајца луѓе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа вистински луѓе, тој можеше сега и да им ги гледа испотените лица на двајцата од нив дојдени во вистинскиот миг, и сега тие го правеа она највистинското, што можеше да се стори, она што би го сторил секој, што би го сторил и тој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А еден ден и тој можеше да замине со една од бригадите, што поминуваа низ неговото село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа сами. Беше и тој сам на своето дрво. И волкот беше сам под него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше посилен од него, дури и тој волк на три нозе под него, сети како му завидува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека можеш да си сигурен во некого дека е кукавица, но дека е многу незгодно набргу со свои очи да го видиш; а и тој да е свесен за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ослушнуваше: звукот од чекорите се растураше напред и назад, во една линија, и тој сфаќаше дека се движат низ тунел.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зар нема и тој заедно со нив да се извлечка одовде?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Само малку е горделив...“ „И тој е како луѓето“, одговараше Скрез.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ветерот го зафати и него, кога му застуде и тој тргна кон дома. Во дворот се сретна со Профима.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А и ти на нив, па така ги знаеш цените на цел ред од твојата, а и од страната карши, солидарно помагаш во редењето на робата на комшијата, а и тој на тебе кога собираш како споулавен, ако дувне бура,а вазните се кршат наоколу.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Ами, каде е сега, прашува Уља. - Штом се растураат војските подома, вели Јон, сигурно и тој ќе се врати. Кој е за враќање, ќе се врати, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и тој си имаше мака. Еден јачменчок му ја јавна клепката и му го затвори окото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Или и тој умира со луѓето со секој човек? „Чекај, не ова,“ вели. „До мене загина едно леринче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па и тој носи душа и знае што боли и што не боли. Што блажи и што горчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето над него се мачат, а и тој се мачи и истрпнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може мора да се караат луѓето за да има и тој работа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вака и Ѕвездан ги вртеше очите, велам, и вака и тој молеше со очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама, не би час, се враќа и тој така, острелушен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам јас, ме гледа и тој мене. Се гледаме, си го подаваме срцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И фрлам по него. Ама и тој фрла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И после, кај отиде, вели Уља, не ми кажа кај отиде. - Никој не знае - каде, вели Огнен Ѓорго. Дури и тој не знае, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што ми се криви луѓето, а и Јон не ми е крив. Може и тој не сака така, ама нешто го тера, го турка Тој натемаго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ами зошто и тој не си дојде, прашувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Туку, сега и тој не знае што да прави со Бугарите што се заборавија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И уште да му каже секаде кај што ќе поминам, кај што поминал и тој, секаде плачам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако му ги собуеш чизмите, ако го слечеш и тој ќе биде сметен човек. И сиромав.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тој остана. Еве го, гледаш. Погледнав во челото на раскажувачот но не видов белег.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Еднаш кога Капсула и јас се готвевме за ноќен лов, влезе некаков ѓавол во неговиот дедо - да оди и тој со нас.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сега знаев. И тој навлекува на себе комедијантска лушпа. Знаев: и тој сака нешто да скрие.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А, ете, и тој поток се ронеше, шумолеше како и неговите мисли, полека разлевајќи се и потопувајќи ја неговата свест и недоискажаното објаснување за тој крвав празник.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Слушај Срцка, овие брези ме однесоа кон брезите на нашиот заеднички поетски идол Есенин. И тој под брезите ги давал ветувањата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Од сила...“ му се смееше таа и му оставаше угризи по телото. Ѝ возвраќаше и тој.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Слушате ли, бројки, тој коњ сум јас! И тој кловн сум јас!

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Татко не му ја потхрани оваа теза на Камилски, макар што и тој веруваше дека постојат елементи со коишто и би можела да се брани.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски не веруваше, тоа јасно му го кажа на Татко, дека некоја од заемките од гастрономијата конечно ќе има место во нивната листа на (без)опасните османизми!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И тој гест му припаѓаше на старото време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но имаше еден дел од секунда кога нивните очи се сретнаа и толку колку што траеше, Винстон знаеше - да, тој знаеше дека О'Брајан го мисли истото што и тој самиот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега би бил и тој некаде в град.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И добро е што така постапи. Добро е што и тој самиот отворено застана на другата страна.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И тој е родител... И тој има женска челад.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Оттука и сите селани — чорбаџии, се разбира, му беа познати на спаијата, а и тој ним, та и сега, кога им стана спаија, си идат како кај „свој човек“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И како што го стегаше сега безопасниот противник, и тој разлабави рацете и веднаш го праша со истиот старавински говор: — Откај си ти бре, вака шо зборуваш нашинцки?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ова утро, кога Сукаловци ќе прават крштење, дедот поп ќе служи литургија. Затоа и тој, како Митра и Доста, стана уште в зори.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

XVII Тане најпосле се отсели. Пред да се отсели, му вршеше притисок на брат му Оруш да се отсели и тој, да одат заедно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сигурно и тој му зее во устата на деда си.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Си запали и тој свеќа на сите три светилника, се прекрсти по христијански обичај и излезе заедно со старците, та поддена разговор пред црквата, прашајќи ги отворено што мислат за опсадата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Гавазот излезе и веднаш се појави на вратата Суљо-ага. Со длабоко темане и тој го поздрави кадијата како гавазот пред малку. – Сабанаролсун, сабанаролсун, Суљо-ага, бујрум. Кога толку бргу се врати?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Го смирува тоа што Родна пак легнува, ја напикува својата топла снага крај него, а и тој, како и Вангел, не сака многу да оди по умот на жената.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Колку се надеваше, кутриот, дека ти ќе го продолжиш неговото останување! – прифати тивко Мајка. – И тој, да беше жив, сигурно ќе го одобреше нашето заминување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но често и тој и жена му и син му Анко и снаата се будеа ноќе исплашени, причинувајќи им се дека куќата се урива.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Знае и тој дека прашањето на селово нема да се решава одделно... туку заедно со манастирот Свети Наум...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И тој ги читал, пред прогонството, древните книги на руските сонувачи... Избор критички осврти на романот Патот на јагулите (Водена пирамида)

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Сам се предаде - продолжи Горјан. - Сака да остане со нас и да се бори и тој како партизан.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Младите штрчиња ги учеле да летаат нависоко и Аџијата беше распратил абер по сите страни да се чинат азар сите штркови, за на свети Панделимон да тргнат за на вилает; му стори абер и на Силјана за и тој да се стори азар.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Арно ама Силјан парите не му ги земал, чунким сакал и тој да оди со него на Божи гроб.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Брго-брго, Силјан и тој така се обишол и се сторил штрк и пак човек.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Му се смилило на Силјана да појде и тој на нива за да го гледа татка си како ќе ора.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го, му рекла Неда, оти е гревота, зер и тој, завали, е некој вдовец ја вдовица како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го нема.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Наскоро и тој поскокнува да види во што е работата.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

А и тој некако ѝ признал како му се случило да се најде во шумата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Беше очигледно дека Зрновски е најдоследниот подржувач на нејзините желби и ги одобруваше сите нејзините постапки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Па нели, во тие моменти на неговите страдања таа седна и во мојот скут и ми изјавуваше, божем тихо, (но доволно јасно за да слушне и тој, а и Зрновски) некаква припадност што јас од неа не ја бев побарал; дури и отворено ме покани таа вечер да преспијам кај нив, (забележала дека прилично сум алкохолизиран) а забележав како и Стариот писател се придружува кон оваа нејзина покана бидејќи неколкупати одречно замавна со главата кога таа го праша дали има нешто против.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Најпосле, - ми раскажуваше татко ми, - дојде и тој ден.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Почнал да пуши и тој а ма пари да си купи тутун – нема, а до посака од татка си – тоа било срамота.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И не само што не му текна тоа, туку помисли дека Ангеле знае од некаде дека од оние пари што ги собираше од селаните зел и тој.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Зашто, што е најчудно, и тој самиот не знае за ова големо патување.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ама, осеќам дека и тој потстанува оттаму.