и (чест.) - на (предл.)

Имено, ситуацијата се усложни уште повеќе кога во меѓувреме, во текот на постапката, со Решение II Л.бр. 20/05 и 26/07 донесено од Основниот суд Скопје I, во ноември 2005-та, е отворена ликвидациона постапка над „Водостопанство Вардар“ – сметано од јануари 2004 (а како ликвидатори беа назначени прво М.Велинов, а потоа Т.Мартиновски – согласно Глава IX од тогаш новиот, а сѐ уште актуелен Закон за водостопанствата [2005], којашто носи наслов „Престанок на работа“).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
6 По ова, тужителите го повлекоа делот од тужбеното барање во кое наведуваа дека бараат враќање на работа и на поранешното работно место – како беспредметно, што судот само го констатираше со Решение.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Постапка за утврдување на инвалидност кај осигуреникот се поведува и на предлог на работодавецот кај кого осигуреникот е во работен однос, како и на предлог на лекарот што го лекува или на лекарска комисија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оваа дијагноза, во јули 2007 и повторно во март 2008, му беше констатирана и со конзилијарно мислење на очни лека- ри-специјалисти од Клиниката за очни болести во Скопје (д-р С. Теодоров, д-р С. Ѓурчинова и прим. д-р Љ. Величкова) – кадешто болнички се лекуваше околу две недели, по што му беше утвр- ден статус на инвалидно лице, поточно „лице со оштетен вид“ со ограничена и битно намалена општа работна способност.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова следуваше и редовен амбулантски третман во оваа клиника за офталмологија, а во октомври 2007 со стручен наод и мислење бр. 159-07 на лекарски тим од ЈЗУ Психијатриска клиника (доц. д-р В. Вујовиќ и м-р М. Наумова) – како резултат на чувството на инфериорност и инвалидизираност – беше укажано и на неопходната потреба од туѓа нега на пациентот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во куќата на Матвеј Николаевич стана уште полесно; само Наташењка плачеше, Вадим, по малку напрегнувајќи ја волјата, веќе се занимаваше со своите пресметки и, во себе, беше мошне горд поради тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 173 музиката: едновре­мено од квази-интелектуалистичка дистанца, но и од позиција на по­ мал­ку или повеќе фанатичен консу­мент.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дикинсон препознава дека ваквите појави се узор за остварувањата какви што се ТВ серијата Досие Х која се покажува како „креативна употреба на параноја“.14 Масовните хистерии се составен дел од масовната култура - дури и еден од нејзините најважни аспекти.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Некој ова може да го доживее како деградација на уметноста, но едноставно станува збор за тоа да се „озакони“ теориското промислување и на она што со уживање се консумира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А Ирина дури и на погребот плетеше џемпер. Така минаа три дена.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дикинсон очевидно е пасиониран консумент на Досие Х, како и на другата СФ продукција.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓу земјата и небото; навистина не можеше да се фиксира нивното место, подеднакво им припаѓаа и на небото и на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, инструкциите се однесуваа на козарите, но не и на овие проклети бели ѓаволи, кои лесно можеа да му ја загрозат кариерата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така за мајка ми сите таткови книги стануваа свети, а таа љубов се пренесуваше и на нас, нивните деца.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во еден миг му светна дека директивата се однесува на козарите, а не и на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Му се закануваа и на Чанга кој, според нив, им чита на козарите забранета контрареволуционерна западна буржоаска литература.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Според интерниот партиски договор, кој своевремено му беше дискретно пренесен и на Чанга, козите требаше да се вратат во селата, таму да се заколат, или овде, во градот да им се отстапат на народните мензи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми ги знаеше сите тајни и на семејството и на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Друг да ги изговореше, или да му се спротивставеше со поблаги зборови, сигурно ќе беше земен на одговорност, ќе му се покажеше каде му е местото, и нему и на другите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сета оваа проверка на минатото и на она што е околу мене сега, проверката на живото и на мртвото, како и на она што го правам, ќе ме натера да се запознаам и да се проверам и себеси.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Постоењето на објасненија, во случајов и на виша сила, не помагаше многу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не, премногу имав потреба да ги потврдам тие намери, како што впрочем ѝ пишував и на Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Час подоцна, за тоа ѝ пишав и на Агна: „Луѓето во Маказар, такви какви што се, гневни, а некадарни да го преземат она што треба и во часот во кој што треба, можеби заради долгата историја на исплашеност, се јадат меѓу себе како шкорпиите што си ја јадат сопствената опашка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Моето поткренато расположение се должи на една црна машина, компресор, со кој сега го копаме бунарот, како и на прилежноста на уште двајцата нови работници, по потекло од Пустенец.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше помлад човек, се потсетив дека еднаш го бев сретнал во една од продавниците на Маказар додека купував некои нешта за себе таму. Се потсетив и на името, Јован.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додуша подвојувањето не било само верско. На Закинтос од венецијански времиња многу повидна била поделбата помеѓу аристократијата и „пополарите”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие ѕидини, на кои дедо му живо се сеќаваше, беа битни делови на историската хроника на градот, а со тоа и на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но не е и на иследникот, воопшто, не е нивниот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Заради нив тој го научи сефардскиот, иако ритуалот во синагогата го врши на хебрејски јазик, а проповедите на англиски, кој и по толку децении го говори со заостаток од германскиот јазик и јидишот, еврејска варијанта на германскиот, во посебни пригоди знае да проговори и на ладино, јазикот на основачите на неговата синагога.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И мене не ми останува друго освен да го прифатам тоа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
(...) Смеам ли во оваа прилика, мошне почитуван господине генерален музички директоре, да Ви ја изразам мојата благодарност за многуте часови на творечка, голема и понекогаш потресна уметност, коишто ми ги бевте приредиле, мене и на мнозината мои политички пријатели, а исто така и на стотиците илјадници добри Германци.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Малу ме збуножи ова, но проверував неколку пати и на повеќе тезги, и не се излагав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога го напуштив „Монмартр“, а со тоа и сликарската колонија на Драгана, Зорана, Лемо и на многу други, пред мене се разграна милионскиот Париз, со бучавата на моторите со лудостите на „Фоли Бержер“, на „Мулен Руж“, со секојдневието на плоштадот на сексот „Пигал“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но мислата го свртува на друго: Сотка ѝ е внуче на Спасија, близок род се, како ќе му објаснува зошто му е нужна сликата, нели секоја лага ќе биде плитка и жалосна, и тој само ќе се изложи на подбив пред него, ако не и на опасност да разбере прва жена му за сето тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Цртачот на стрипови, драги глувци, можеби не е „лекар на убавината”, каков што беше, да речеме, господинот Леонардо, но ги секцира „нештата” на таков начин што неодоливо ги привикува аналогиите како на првите анатомски маси на Версалиус, така и на бесконечното делење на материјата со судирање на честиците, или на господин Вазарели, да не одиме понатаму во декоративното минато.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се качував скала по скала. Посакував да не сретнам никој од возрасните.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Меѓутоа, пред вратата на вториот кат - како да ме чекаше - стоеше дедо Коле.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Гледај, чудо: им дојде денот и на дивите коњи!“ ме начека.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Му се овргали право в очи, и како на дедот Јована преѓеска што му удри една клоца во слабината, сега и на Бојка му удри една уште посилна меѓу нозе, та, макар да беше силен, млад и јак не помалку од Брниклијата, Бојко се фати за удреното место и се свитка на тревата крај дедот Јована.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Башчаушот Шарен Мустафа му го даваше јадењето на секого та и на Горѓија, и му кажуваше дека оној мариовец, што излезе му го носи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трајко не остана поназад, ама и на Миша ѝ светнаа очките како на мачор в темница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Слушаше како кај комшијата вратата се отвораше; како го изведуваа и втеруваа; како викаа на него, го псуеја, ги слушаше како плуштеа камшиците и како тој сиромав стенкаше и псуеше мајка, вера, жена, деца и на султан и на валија, и на кадија, кајмакам и на сите Турци. Но не се јавуваше ни за добро ни за зло.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Викна Бојко така силно, та дури ехото повтори во долот во Врткова Ливада и се разнесе по целата гора до Кучкин Камен нагоре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Новата свежина, трепетот на еден нов сензибилитет во контекстот на урбаната атмосфера, обично се врзува за младата генерација раскажувачи, што од друга страна пак, не значи дека расказот Самураи на Славко Јаневски, на пример, не звучи „модерно”, дури и „помодерно” од расказите и на најмладите и најавангардни автори поместени во овој избор.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Али јеби га, ипак мислам дека се работи за сугестија шо кај 50% од луѓево ќе ги држи едно 6 месеци и ќе веруваат у тоа дека стварно среќата ќе им залупа и на нивните порти.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Се заборава и на ребаланс и на народ. Се заборава на све. А за народ кога се мислело уствари?
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Полицаецот: Убаво би изгледале! Ве предупредувам: дури и на издишување, не сметајте на сомилост од пандурите: пандурот е без милост.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега глетката се појавува во тридемензионална форма и за да се види потребни се специјални очила (техниката инаку успешно е испробана во кино-салите).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нови техники на огласување SKYWRITING Станува збор за една од тнр. „out of home“ техники на огласување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се состои во тоа со помош на специјални прожектори, среде бел ден, па и на најголемо сонце, по небото да се испишуваат пропагандни пораки со букви големи 400 метри!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Одеше на театарски, драмски и оперски претстави, на концерти со симфониска и џез музика, на ликовни изложби и промоции на книги; а се подразбира, и на собирите на Друштвото на лекарите како и на семинарите што зафаќаа во неговата област.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мојов само за политика. - Дури и на одмор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За изненадување на Ване, сега на масата, од десната страна на мајка му, седеше стариот - но не оној стар што го знаеше туку сосема друг, како којзнае која копија од оригиналот што си имаше свој отпечаток дури за и на малиот прст од раката, во вид на дискретен нокот - доволно долг да му се забележи на широката и плоска дланка, но и доволно краток да не му пречи во пишувањето на службените списи, и секогаш однегуван не со ножички туку со турпиичка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А има луѓе се плашат и на пиле да му го скинат вратот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И на шопинг-центар, а не кој ќе стигне да ја спростри својата ѓупска черга.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ги прашав дали сакаат она што останало од нивниот однос да биде и понатаму детерминирано од овие форми, или пак повеќе сакаат да интервенираат и да влијаат на развојот на настаните - да определат како ќе се развива (она што останало од) нивниот однос на начин кој и на двајцата би им одговарал? 42 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И на клучот златен ги видов истите букви, иницијали, како и на клучевите на тезгата на чудниот трговец Амореец, на пазарот во Дамаск!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
(Тоа воопшто не беше вистина, и јас не знам за таква епизода во Декамерон; и до ден-денес не ја сфаќам смислата на таа импровизација на Земанек, која набргу стана моја реалност, и јас ѝ се покорував, како и на секоја друга реалност!)
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Земанек почна сѐ почесто да заминува со него на тие трки, а го придружуваше и на тренинзите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Доколку само не притискаше со силата на политичкото, јас ќе бев и нејзин, и на народната уметност; доколку само ми дозволеше сам да го напишам текстот на пристапницата... доколку...
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ помина сјајно, но јас излегов од кругот со извесно чувство на горчина; ѝ реков на Ина: „Овде се смеат. Но дали ќе се смеат и на друго место?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се случи. Миракулата. Отец Кирил извади од под ризата тринаесет мали листови од книга, и на сите исто беше нацртано: две нешта што првпат ги видеа очите наши, оти не постојат никаде на светот сочинет од Седржителот; како од друг свет да беа дојдени, измислени сосем.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Речиси неизбежно има некој елемент на претераност или неавтентичност, па дури и на травестија во искажувањето на која било велика страст.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, „геј“ не се однесува само на она што си туку и на она што го правиш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нѐ разбудија, на брзина ни поделија оружје и на камиони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се изнаслушавме и на лелеци и на офки, на пофалби и на прокуди, на благослови и на проклетства.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Звуците од стиховите, повеќе од сигурно, удриле во тие длабочини и со ехо, или ко што народот велит, со одѕун се вратиле назад, не остри и прободни туку обрабени и обли и ко такви стигнале до ушите, а сетне до душите и на нивните и на нашите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Алајко Ошев и Митре Ирчев, луше од власта и на власта, едно јулско утро измазнети, стокмени, со црвени вратоврски, утлеисани, со б`снати чевли, со чанти во рацете го чекаа џипот за да ги однесе во планинското село Ошево, како членови на Мировниот совет, како авторитетни помирители, но не и на војување (војната ја поминале „во позадина“).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Србите сакаа да ги направат Македонците да им служат на српските интереси, т.е. самите да се мислат и на своите сонародници да им велат дека се Срби.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
149. Српскиот цар Урош (1355-1371) владее во времето на интензивното распаѓање на оваа веќе разединета феудална држава; неговата смрт го означи крајот и на привидната централна власт на државата. 150.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Историјата, како на нашиот исто така и на другите јазици ни покажува оти секој дијалект, поддијалект, говор и подговор може да се употребува во литературни творби.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој и на сегашните јужнословенски јазици не гледа како на три целини, точно разграничени, туку како на синџир дробни наречја што се слеваат едно во друго, како што влегуваат колцата во синџирот од една страна во едното соседно, а од друга страна – во другото соседно колце.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
69. Овој став и на некои Македонци остро беше критикуван од Мисирков и во новите околности по Првата светска војна (в.„20 јули” 1.1 Софија, 14.4.1924. 1 и 1, 5 11.5.1924, 3).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие резултати јас ги резимирав во два пункта: Македонија по Востанието е загубена за бугарската народност и Македонците ќе си ги сознаат грешките што беа причина за несреќите од воставањето, ќе се откажат од досегашната насоченост на нивното национално самосознание и ќе им отворат систематска борба на сите национални и верски пропаганди во Македонија, вклучително и на бугарската, за да можат со одделувањето на своите интереси од интересите на пропагандите да го постигнат националното обединување помеѓу себе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
120. Да укажеме и на друг тип Македонец со српско образование. Тој можеби се смета Бугарин и по проживувањето во Србија 4-5 год.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ваквата програма (блиска и на руската политика – заради други цели и интереси) навистина сретна жесток отпор од страна на Организацијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не само интелигенцијата на сите народности, не и на мнозинството од нив, ами па и интелигенцијата на најсилната македонска народност – Словените, не сета беше застапена во комитетот: србоманската и гркоманската македонска словенска интелигенција беше настрана од комитетот, па и непријателска.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Цар Душан се нарече: цар на Србите, Грците и Албанците, а не и на Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сите пропаганди се пропаганди само на свои, но никако не и на наши интереси и од нив никогаш немало ништо особено за народот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Она што го имав надраскано на мојот лист од блокот, го драскав и на листовите на оние кои го бараа тоа од мене.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пее, како и на почетокот од овој дел, додека сам стражареше: „Не плачи, мило либе, не жали Јас пак ќе се вратам...“
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И како поскапо ќе му се продадат и на Дворецот и на црниот ѓавол, ако затреба.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И се влечкаше нагоре, на колената и на рацете; снегот како да беше направен од големи тврди скрупци, од чијшто студ набргу во неговите подноктици му се всади и една гола бол, но тоа не мораше да биде забележано со некакво особено внимание, додека заминуваше со лицето во тој снег, бидејќи дланките можеше секогаш да ги замени со лактите и да продолжи да чекори и на нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој отпрвин можеше да гледа со недоверба и на Задругата, како што би гледал и на сѐ друго, што би почнал да го прави оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За сето време, додека го мислеше тоа, остануваше свесен и за својата глад, а мислеше и на следните некоку дена, што мораше да ги помине долу, во својата пилана на Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше да го понесе од темно до темно, а многу често да се продолжи и на повеќе денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ооооууууууу, ооууу, ооууу... А по сиот него, продирајќи и во најситната пора во неговото тело, натопувајќи ја секоја келија од него, пребликнуваjќи во секоја празнина од неговите болки, заплисна еден бран од некаква чудесна топлина, која што можеше да биде и болна но која прилегаше и на некакво наситено заплиснување со мед. Оооооооуууууууу...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Туку, да не бараме ништо еден од друг, тоа само ќе си дојде, така е подобро и така најмногу би ни одговарало и на двајцава.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И знаеја сега сите дека црвениот лав на сонцето ќе биде мртов до крајот на тоа лето, и на јаве, и во сонот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на тоа и на сите движења, што требаше да бидат сторени секавично, а сето време не престануваше да ја држи пушката насочена кон онаа карпа, постојано свесен дека неговата миризба, што се искончуваше по белото пространство пред него еднаш ќе се засуче како фитил и сега, или во следниот миг, таа ќе стаса да се вотне до задреманата свест на ситиот самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Помисли дека и на сите нив им беше доста прогнувањето околу неговата бука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А погледот им остануваше постојано заталкан и на самата граница на изгубеноста во тоа разресено и ниско стежнато небо, кое изгледаше исто како над шумата да беше налегнат некој со години нестриган овен со своето руно, под кое беше исто онака топло и заглушно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Хм, тогаш, кој е? - Па, ене, откако дојде и на Арсо му е подобро.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ако може тоа да го стори и на двајцата би им се поолеснило.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мрачно му било денес и на човекот кој висеше на дрво, во паркчето карши Нова Македонија... сонцето не го видел.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И сѐ што се гледа на земјата се гледа и на Левтерија. Се пишува и се чита.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Месиме и со расолница, со пиперница. А и расолница не смееш колку што сакаш да туриш. Мислиш и на друго месење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тоа го пишуваше Флорин Богданоски, вели Николе Валавичарот, оти негова е ливадана. Сега не се инаетеше толку за гајдата, вели, дури и на Бугарите им посвире. 205
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој така ги превртуваше раниците и на мртвите и на живите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам сега што јадат војниците, Јон мој. Ние се навикнавме и на помија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И на магарето му намачкав и на кучето. Така, по едно ронче на челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги клавам и на градиве, ги топлам со срцево.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин го качувал на маса, па после на покривот од меаната и на крајот го качувал и на некоја топола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас им намачкав и на кравата и на телето...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поовкав, поовкав, поплакав и на гробот од Ѕвездана, ама суво плачење. Пак немам солзи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако не умре Дуко, вели, ќе им дадам и на децава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Добре дојде, ми вели Левтерија. - Добре најдов, ѝ велам. Така мене, така и на Витомира му вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А не се ѓибаме и на изворчето. Тие дошле да наполнат вода, а ние одиме да полниме. И ќе се начекаме, се гледаме напорки, ама не се ѓибаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тогаш се сетив и на чавчињата мои. Ми падна жал и излегов надвор да се расплачам. 149
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: - „Жална мајка и на мртво дете се радува“ , велеше Лазор Ночески и му кажавме на босот: вака и вака: О л ’рајт штом е така - одете, ми вели, оти многу не сакаше дека не му забушававме, ама патот не е одовде донде, преку широка вода оди патот, ни вели,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што им прегрешив и на луѓето кои не ги познавам, велам самата пред себе, а околу мене само так-тук, так-тук се слуша чукањето на секирите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама митролесците молчат. Знаат кој се таму и што се прави таму. Зар и на другарите свои ќе пукаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Паѓа и на мене. Се свртувам, а окопата зад мене ја нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои, што можат, се качуваат и на дрвјата, се пикаат меѓу парошките. Ко лештерки за бесење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури и на непријателот што го демнеш молкум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Или не знаат да нишанат, или нишаните не им чинат, велат. И на оние отаде и на овие одаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој со едната нога може и на трет да мисли, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега многу деца имаа гушки. Гушка почна да ѝ расте и на Горица. Од јатрва ми, Уља.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Нурни ја главата во котле со ракија и ќе видиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Дома не може сам. Нозете не го држат. Не ќе стаса ни до Дмитровиот гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И на коњоштипите ќе им пееш. Не само попски. И дервишки.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болниот, на свој начин среќен што најпосле се сетиле и на него, со надеж ја издолжил шијата. Го заборавиле, сега е ноќна загатливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се смее акробатот, пропаднатиот акробат, а смеејќи ти се ѝ се смее и на својата судбина. - Овде те држат од милосливост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сепак потајно ме сопнуваа. Дури и на дребулии.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А Рада кршејќи го своето тело како зелена елка на ветрот ги кршеше срцата на сите во училиштето, но и на оние кои го беа изодиле тој пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги фрливте опинците и скокнавте во чевли. Ве знам по одот. Ве глоцка суровата кожа, но трпите. Само да се претопите, би газеле и на клинци.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заклетвата што ја даде не смееш никогаш да ја прекршиш. Господ и на двете ни е сведок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се разбира, делумно би можел да се понадева и на следната награда за празник, но тие пари веќе одамна се сместени и распоредени однапред.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Првото, дали љубовната напивка, вашата љубовна напивка се однесува и на Вас?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Драга моја читателке и драг мој читателу, без разлика кој си, ќе се сетиш дека моите зборови на крајот на оваа приказна всушност се љубовна изјава кон тебе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само поповите не се реинкарнираа. Нивната потпапочна, мистична набрекнатост се пренесува од поколение на поколение.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ние - тоа е заменката на повторно пронајдената автентичност, а отсега тоа е име за обврзувачката хомогеност; беше тоа топол простор на братството по оружје, сега е празна падина на која бледнее и се замрзнува јавниот живот; беше тоа раѓање на една заедница самата од себе, сега тоа е исчезнување на секакво растојание, па затоа и на секоја можност за соочување на нејзините членови; беше тоа крик на револт, сега е солилоквиј на моќта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од слични причини побарувачката на јаки дроги не е доволно голема за да привлекува голем број на трговци со дрога.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Лука, Бидејќи не само што пишува, туку сака да премине и на другата страна и да го чита она што другите го пишуваат, Лука понекогаш е изненаден колку всушност му е тешко да разбере некои работи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Поуката која од ова можеме да ја извлечеме е дека за политиката за спречување на наркоманијата може да се размислува и на поинаков начин, поконструктивно, така што би се спроведувала паралелно со борбата против причините за наркоманија. Расправата за легализација е погрешна бидејќи го одвраќа вниманието од ваквиот пристап.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Камбанаријата го означи почетокот на новиот ден, а со тоа и на новите предизвици.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јазикот не е возило што ги разнесува комуникациите напред-назад меѓу индивидуалните умови; тој е координација на физичките околности меѓу членовите на една социјална група, што го задржува структуралниот интегритет и на социјалната група и на индивидуалните членови на таа група.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас сум инкомпатибилна. И таму. И овде. И на било кое друго место. Мојот ID повеќе не вреди, мојот пасош е застарен.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
6 Оваа книга ја пишував јас, онаа јас на која „сите зборови ѝ се расеаја“ токму како и на Caroll-овата хероина Alice.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Креативно инспиративен, освен за блажените метафори, тој умееше да поттикне и на наука.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
По некој таинствен пат, гледаш, сето тоа се пренесува и на брегот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Сестро, ти и самата си знајш дека и на чупината им е умо во мене. За то јас немам кривица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И јас со задоволство ти ја признавам таа победа, оти твоето здравје и твојата лична среќа, како и на твоите браќа и сестри, ми се најважното нешто во живото.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Отсекогаш бракот бил здружување на двајца за да се формира фамилија, да се осигура иднината и на децата (брачниот пар) и на фамилиите на тие деца, но и на потомството.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Според еконимистите тука, то ќе почни да ја подига економијата на Америка, а со то можеби и на Европските земји.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во текот на еден љубовен дует на самата сцена и на двајцата им станува јасно дека нивната љубов всушност никогаш не згаснала, напротив, новата средба само уште повеќе ја разгорува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Требаше да му служи и на седумгодишниот султан Ахмет IV.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Занаетите процветале за време на Османското Царство и тие биле еден вид замена за индустријата која се развивала во западните земји.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко како добар познавач на турската османица, но и на современиот турски јазик, заклучи: Во современиот турски јазик, тотално реформиран од револуцијата на Мустафа Кемал Ататурк и зборот бакшиш ќе се најде посредно под ударот на промените, со употребата на зборот bah подарок, дар, простување!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски се задржа и на многубројни лексички траги во балканските јазици на занаетчиската терминологија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Времето брзо минуваше, а пред Татко испишаната грамада од хартија, речници и други книги не престануваше да се зголемува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се загнезди ли таа зад неговото чело до крај, во исто време и на прекусиот и на предолгиот живот?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Поситно, куме“, викаше ороводецот и подверснуваше. „Побрзо. И на земјата ѝ се игра под мене.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Слатки акшами сум имал во нив. Со една од нив дури и на вашиот воскрес.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Знаев како изгледаат прославите, дека и на оваа, како и на сличните на неа, ќе се држат говори за големиот зафат, за акумулацијата од 220.000.000 кубни метри вода, и за ползата од неа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се сеќавам и на „Робинзон Крусо“... Не сум знаел што иде во животот...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој и на Симона му дал прилика да учи, но овој последната година го запустил учењето, бегал во Долнец, вљубен во едно девојче, ќерка на служителот на училиштето, која подоцна заминала за друг.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Сите патишта ми биле препречени, мајко! - Знам - така било пишано - и на Ѕвезда моја, и на тебе - а од пишаното никогаш не можело да се избега - Знам, и тагата ти била чемерна - наживо жива рана те горела.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога ќе го фатеше реумата, по скалите од куќата се качуваше и на нозе и на раце, та кога ќе го видеше жена му од Мил, ќе речеше: - Сигурно господ не му ја зема душата сѐ додека не го престори во куче како што му го направил на светецот Кристофор за да го казни за гревовите...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Како нови основи фигурираат: а) одбивањето вработување со полно или скратено работно време, кое не е помало од половината од полното работно време, а е соодветно на образованието, знаењето и можностите на невработеното лице; б) прекинувањето на обука, преквалификација или доквалификација по вина на невработеното лице; в) исполнувањето услови 72 за стекнување право на пензија (покрај веќе постоечката основа која предвидува остварување право на пензија); г) затекнувањето на работа кај работодавец од страна на надлежен орган; д) неоправданото одбивање привремено вработување во исклучителни случаи (поплави, земјотреси, неопходно извршување на земјоделски работи и слично); ѓ) одбивањето работно ангажирање за вршење на јавни работи; е) одбивањето вработување на работно место за кое се бара пониска стручна подготовка од онаа на невработеното лице, а ако тоа, непосредно пред да остане невработено, со своја согласност, работело на такво работно место или изјавило дека прифаќа вработување и на понизок степен на стручна подготовка; ж) нејавувањето на покана на Заводот за вработување од неоправдани причини; з) небарањето активно работа во последниот месец и ѕ) неизвестувањето на Заводот во рок од осум дена за секоја промена која е услов или основа за стекнување, остварување или губење на правото на паричен надоместок.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И на ова поле, трудовата инспекција, која, патем речено, како државен орган – најчесто не работи за викендите, доста затајува; г) во однос на прекувремената работа (работа повеќе од полното работно време), покрај максималната должина на неделно ниво, беше воведено и нејзино годишно ограничување во должина од 190 часа (чл. 117, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Беше облечена во нешто што личеше и на домашен фустан и на ноќница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вујна Клементина ѝ ја беше раскажала албанската варијанта за жртвуваната жена, на тврдината Розафата, на својата внука Ервехе којашто таа никогаш не ќе ја заборави во животот и ќе си извлече сопствена поука, но сега, накусо, ѝ ја раскажа и на мајката Амелија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Присуствуваме и на економска глобализација и на културна трибализација која оди во спротивниот правец.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ова е нешто ново во однос на што ние не знаеме како да се поста­виме, бидејќи целокупната досегашна социологија беше применувана на состојбу каде што трите споменати аспекти беа обединети.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Други пак за атер и на Китан и на Танаил, не одеа никаде, седеа дома.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од свињите се забрануваше и сапун да се прави, се забрануваше и на кучињата да им се фрлаат, се закопуваа длабоко в земја или се спалуваа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Младите штрчиња ги учеле да летаат нависоко и Аџијата беше распратил абер по сите страни да се чинат азар сите штркови, за на свети Панделимон да тргнат за на вилает; му стори абер и на Силјана за и тој да се стори азар.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Така и Силјан коњарецот, голема радост му се сврте на голема жалост, чунки од големата радост слегувајќи на земи не стори мукает да не го окрши шишето; да што рекле стари: "зла суправа – готова штета", така му се сторило и на Силјана, дека силно паднал на земи и го удрил шишето од каменот и го окршил парче по парче и водата се разлеала по каменот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Добро, не баш само нам туку и на клинците од соседната улица. Може и кралица да бидам“.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ѝ се насмевна дури и на жена си! „Од каде сега пак таа возбуда?“ инсистираше таа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Притоа дури инсистирав и на потребата од искрен пристап?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но притоа сепак ја предупредив дека треба да внимаваме и дека не смееме ништо да преземаме ако немаме отркриено какви се намерите на Пачев?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Луман и арамија по малку навистина е, ама и на власта свое ѝ е, на султанот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не толку од тоа што сакаше да им помогне колку од несовладливата потреба да им се допадне и на селаните.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Долу во реката се чуја звуците и на некое друго стадо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- И на војводите ли ќе им даваме чифлици да прават!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А тогаш, утредента, ги истераа воловите рано и, како обично, му подвикнаа и на Мартина да излегува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И на ова возрасните пак се насмеаја.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Скока по неа и врз креденецот, и врз запалената печка, па дури за една мува може да се најде обесен и на лустерот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сега е ред и на Зоки. - Можеш ли сам? – го прашува тато. - Можам, - вели Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
По малку старински направена на долговечноста да потсетува и на заблудите за Земјата: дека постои до кајшто посега видот дека топка неправилно заоблена е око превртливо и од Меркур поитро...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба;  ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања;  можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ТОМЧЕ: Од љубовта нема поголема маѓија и мака...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: Леле, Томче! Ти не знаеш што зборуваш! И на мајка тоа да го речеш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во Америка, просторот им придава велелепност дури и на сивите предградија и таканаречените funky towns.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Понатаму, границите се механизми на државна контрола – како на оние што се внатре во нив така и на оние што се надвор.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
- Па, може бил Васил, гостинот твој! Што не му кажеш и на него да не моча стоечки за да не ти ја прља шолјата?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тетин ми гледаше во чинијата пред себе, а децата молчејќи гледаа во скутовите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Уште и на гостин така да му правам! - слушнав само еден тап звук и претпоставив дека тетка ми му удрила една заушка на братучед ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ќе му направев ваква супа, по три чинии одеднаш голташе... - на ова и тетка ми Олга не издржа, шмркна и со салфетката пред неа исто така си ги избриша очите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Колку пати и на јаве така сум го слушала името свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не било пишано, велам, сѐ требало да е и на друго место запишано.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, и на Љатифа му се загуби трагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Му треба и на мажот ми.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си помислувам и на најлошото, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го закопуваме и на некои отцедни места од шумата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му даваа и на татка, ама тој рече: Јас повеќе пушка не фаќам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на раце и на нозе и на меше, секаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ова мене ми се кажуваше и на сон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слушам така и на секој збор потрепнувам, целата ќе се занишам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Во зимно време и на ручек се стемнува, вели Манол Форевски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на нос да падне, што се вели, пак нешто ќе најде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ така ми текнува по нешто: зад онаа куќа ме клоцна магаре, се сеќавам и на првиот снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, сонцето исто грее и на цвеќето и на лепешката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
С новим годом, хроња пола, си викаме меѓу себе, им викаме и на стражарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на лошо да излезе, пак ќе го направи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на тебе да му се види убавината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ѝ припаѓам на оваа партија, вели, и ако е потребно ќе одам да се борам и на Пелопонез, а не само овдека, во Егејска Македонија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Снегот само си паѓа, ми застанува и на трепките, на веѓите, ко скинат лист ми трепери неговата светлина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе одберат некое помазно парче момирок и ќе напишат: ,Бидете здрави и поздравени". ,Чувајте се за нас, ние копнееме за вас". ,Ве мислиме како свои жени". ,Ако ве среќаваме на сон, зошто да не ве сретнеме и на јаве".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене ми се чини дека сѐ е испустено и на небото и на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на несакање ти се помрднува грлото, душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бандиера роса. Пееме првин тивко, што се вели, накусо го поземаме гласот, а после и на посилно го пуштивме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на мртвите им треба жив човек, што се вели. 2.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму и на својата сенка се пука, што се вели, мртва зона.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Старите толку се расположија што и на срамни песни ја свртеа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тетин Борис, инаку девер на Буровица, го посвојува нејзиниот последен син кој бргу заминал по мајка си под неразјаснети околности и така Борис Кочов станува сопственик и на тој имот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Некогаш даваше и на вересија, исто како и Марко, гледаше и тоа робот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така и на другиот ден, така и на третиот и на четвртиот и на десеттиот... Така војната сврши.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Децата беа одлични берачи. Лесно се искачуваа и на највисоките и најтенки гранки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И веќе си мислев како еден ден ќе мораме да се искачиме и на високиот рид.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Можеби мислеа и на своите мајки и братчиња, за кои, кога ќе ја завршат бербата, ќе можат да однесат парче леб.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)