и (чест.) - да (сврз.)

А зарем мртовецот знаеше што е „тоа“!!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Смртта овде може да биде сфатена литерарно како стварно исчезнување на животот, психолошки како уништување на смислата на Себството, или еколошки како при природните несреќи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Каков и да е текстот на преживувањето, тој мора да биде читан низ дискурсот на уништувањето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но стигна уште и да каже: „Јас тука ништо не можам“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кого и да запрашаше човек во тие години, мајка или татко, колку деца има, ќе речеше четири, две момчиња и две кози, или три, две машки и една коза...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие негови патувања поради кои остануваше сама, можеше дури и да ги разбере, но заминувањата на најстариот син тешко можеше да ги прифати.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А Чанга тогаш не беше кој и да било во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку и да се сакаше, по отворањето на земјата и десталинизацијата, козјото прашање, нецелосната и неуспешна колективизација, да се потиснат на втор план, особено по раскинот помеѓу Тито и Сталин, со исклучувањето на Југославија од источниот лагер, со свртувањето кон Запад, во земјата позачестено доаѓаа новинари за да видат што се случувало зад „железната завеса”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку и да се тешевме со мајчината изрека дека заедничката несреќа е помала несреќа, на портата на нашата куќа тропаше сигурно смртта. Таа овој пат го повикуваше семејството, Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Затоа беше смирен, колку и да беше погубен за сите нас гласот од радиото: – Планот за уништување на козите е разработен и до најмалите подробности, на високо републичко и највисоко федерално ниво.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку и да настојуваше да ја прикрива својата вознемиреност, пред нас децата, во погледот ја немаше сината ведрина во која често отпловуваа нашите сенишни мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И татковиот пријател Чанга, кога разбра за името на нашата коза, мигум остана зачуден, но никогаш не ја доведуваше во прашање татковата чесност, што и да слушнеше за него.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па вие имате и слика на Сталин. Сталин е нашиот брат што и да се случи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А и татко ми, кога беше со Чанга, колку и да истуреше од својата душа, си остануваше свој...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најпосле престана дури и да мисли на стерната, на оваа заборавена гробница на минливоста.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И еве, Луан Старова, македонски државјанин од албанско потекло, е вистинскиот претставник на балканскиот соживот и на балканската отвореност, човекот кој во текот на целиот свој живот го инкарнира балканското братство без каква и да е етничка затвореност, спротивставувајќи им се на ексцесите на идеолошката апстракција, подеднакво спротивставен на изнасиленото етничко и религиозното однесување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со него што и да речеше, откинеше, издвоеше од душата, си остануваше секогаш само тој – Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тој, татко ми како да имаше еден свој внатрешен јазик на тишината, на кој му ги доверуваше своите незадржливи мисли на кој и да било надворешен јазик.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Задолжените партиски кадри страхуваа дури и да мислат на ова пријателство, зашто меѓу татко ми и Чанга се случуваше ток­му она против кое тие се бореа: поврзувањето на поразената класа и победничката класа преку козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но, што и да се случеше, козите сепак останаа трн во окото на партијата, особено кај нејзините кадри.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некои стигнаа и да налепат плакати, да подготват летоци, да испишат транспаренти со пароли, во прилог на козата со успешни цртежи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како сум можел дури и да помислам дека некој од нив би помислил во таа смисла на жена ми.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Го давам ова мое признание и оваа моја решеност, дури и да ми се смета за слабост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ставив можеби премногу, зашто и да ми затреба нешто, имав таму во С.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ратка веќе почна да готви и по нешто и да снабдува од маказаречките продавници.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И јасно е, секогаш ќе се оправдам пред секој читател, дека Дури и да сум сакал, дури и да сум ја употребел целата вештина и сила, не ќе сум можел луѓето и настаните да ги внесам во повеста со сите својства што ги имаат навистина, туку само онака како што сум ги видел јас, како што ги виделе моиве очи и како што влегле во мојот слух.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Исправен под небесниот волумен, како сваперен, сенка на некој мртов, на дамна мртвиот Никола Поцо, наслушнував да ги насетам промените во почвата долу и да видам дали се тоа победи и слава, или нешто што е подобро и да не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се плашам да напишам што и да е, зашто се покажа дека мојот живот како да врви по моите веќе порано напишани редови и по моите напишани стихови.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немаше многу луѓе со кои би зборувал, но и да имаше, пак не ќе зборував. Се повлеков во себе, многу молчев. Не можев ништо да смислам, а уште помалку да сторам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така и рече потоа: „Може и да е така“, рече. „Животот на минатото е како бунар“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Или подобро и да не се знае? Да, подобро.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се обидов да викнам од балконот, мир сакав да речам, сакав да викнам, луѓе, одбирајте важно од неважно, сакав и да слезам долу, но бидејќи бев полуоблечен, се откажав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зачестија и одморите и јас, колку и да имав разбирање за уморот, почнав да се јадам и да покажувам нетрпеливост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никако не му се стануваше, размислуваше за сонот, за гласот или што и да беше веќе тоа, а можеби беше само потсвесна мисла што чувствувала дамнешна потреба да си ги протегне нозете надвор од Ид-от.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Е па сакаше да бидеш писател нели? Повели, еве, ги испраќам до тебе најцрните човечки судбини, ќе мора отсега, па натаму, да ги сослушуваш, колку и да не ти се допаѓа тоа што ќе го чуеш ... а ќе чуеш секакви приказни, за болести, за кои не си знаел досега, за надежи засекогаш загубени, за сакатења, сквернавења на човечки судбини, какви не си имал прилика да видиш, а си бил убеден дека знаеш дури и за редовните посетители пред прагот на инферното, за сите пороци што ги измислил светот, откако постои...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Вујко ми се смееше. Што и да направеа, тој се смешкаше и вртеше со главата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Витгенштајн го поднесува Трактатот како докторска теза 1929 година. Членови на испитната комисија биле Расел и Мур, а Муровиот извештај бил: „Моето мислење е дека тезата на господинот Витгенштајн е дело на гениј; но, како и да е, таа во секој случај ги надминува потребните стандарди за степенот доктор по философија на Кембриџ”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повторно го привлекува Кембриџ, првенствено младиот брилијантен философ, Ф. П. Ремзи, кој како осумнаесетгодишник му асистира на Огден во преводот на Трактатот, пишувајќи и осврт на книгата Mind.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Дури будењето на сеќавањата, колку и да е жалосно, може да го егзорцира тој пекол и да создаде услови за вистинско помирување. Маргина 35 37
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не само што документите се распаѓаат во пеплишта а градбите во урнатини, туку и поголемиот дел од цивилизациите што ни претходеле скоро и да не оставиле трага.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Ќе ти се насмевне, и сам ќе се насмевнеш и ќе му посакуваш и добар пазар, каков и да е...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Колку и да бараа „шнапс“ јас се извлеков со оној балон ракија“...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
МАНОИЛ: Е, што и да се случи, јас навреме го исполнив својот долг. Кој може нешто повеќе да бара од мене!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Но сега, откако се изиграа неколку потези, тој гледа дека погрешно ценел - позицијата не му е никако наклонета, големо прашање е дури дали ќе може и да ремизира.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ова беше веќе тврда увереност дека ги возбуди мислите на една жена, па која и да била таа, а не несигурно домислување, какви што досега само и постоеја во неговиот живот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Голема е Русија, - вели Пискулиев. - Има да земаат, има и да остане.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Бројот на тинејџерски бремености е поголем од кога и да е порано, резултатите на матурите се сѐ попоразителни, бројот на убиства и самоубиства извршени од млади е трипати поголемо во споредба со оној од пред дваесет години.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Веќе споменавме што се случува: 1. Ориентацијата на сопственото јас е примитивно орална; обземено со недоумица како да ја одржи својата животност, додека при тоа е престрашено да се впушти во што и да е. Тоа е очајно и прежеднето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Второ: На секого, што и да му се случи, не смее да плаче и да се мрсулави.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе имав можност да викам, да плачам, дури и да се навредам, да им префрлам дека се бездушни, дека тепаат дете, дека тоа не е педагошки...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Лебот — вели Андон — не ти го пишува фурнаџијата што ќе му помогнеш на другарите да го растребите тунелот, а ако втасате побргу, може и да дупнете по некоја дупка и друга. Барут има кај другарите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вака може и да ја спасиме барем твојата та мојата иако отиде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, твој бил такциратот, — рече Ѓуро со леснина на душата, ама и срам во очите пред верниот другар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште првата вечер го поканија десеттина домаќини на вечера и конак и тоа нему му направи голем впечаток.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И да видите, луѓе, фатија место Толевите совети.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Има и змии, и магариња, мали и големи, никому според потребите, секому според заслугите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А и да е најмало, магарето пак си е магаре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Но, како и да е, грмежите ќе ги исплашат ѕверовите. Ќе се витосаат некаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А и Белуш е јуначиште. Тој, ако е сѐ в ред, треба веќе и да се врати.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Интересно лето! - си мрмореше старецот. - А што знаеш. Може па и да биде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што и да работеше, дел од неговото внимание беше свртено кон звуците на планината, кон шумолењето на дождот, настојувајќи од тие звуци да издвои и некој поинаков звук, што ќе го најави доаѓањето на неговите од село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но што и да разговараа, за што и да се сеќаваа овие дедовци, не можеа да излезат од границите на својата планина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Каде и да е, ќе си дојде тој во Влае”, си повторуваше одејќи кон поликлиниката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа му значеше дека со секого може да разговара, со секого му оди зборот: од чистачот на чевли, што го чекаше на плоштадот секое утро додека Миха му се приближуваше со бурек во устата, до последниот гостин - професор по покана - кој покрај предавањето ќе посака и да размени мислења со колегите, повеќе пренесувајќи ги одошто разменувајќи ги своите со нивните искуства.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еве, сѐ повеќе луѓе се интересирале за неговото сликање, а тој не отвора изложби секој ден; доаѓаат луѓе и од странство, бизнисмени, мецени, имбецили, можеби некој ќе се заинтересира и за него, ќе посака да му наѕре во ателјето што слика, може нешто и да купи, тие се парајлии, што е за нив некоја илјада долари или марки?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но оваа ноќ сон не го фаќаше колку и да се превртуваше барајќи ја положбата во која најпосле ќе заспие.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Што и да смисли кој од нас, треба двајцата да се согласивме. И замолкнаа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но и на возачот, кој од селанец станал војник а од војник службеник, колку и да ги менувал воланите од голи до облечени, порадо му се ширеа носниците од комињето на грапата одошто од тафтабитите на вискито и повеќе му се полнеше срцето од шилерот одошто од гемиштот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Не само да прашаш, туку и да замолиш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За него се чини дека во Западната култура нема ништо толку основно или самоочевидно за да не се преиспита.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лок се откажува од поимот за супстанција, Беркли ја отфрла материјата, а Кант смета дека ние никогаш не го гледаме светот каков што „навистина“ е.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Фрлете ја тогаш во огон”.18 Дерида исто така се чини дека го споделува модернистичкиот антипредрасудски етос.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Модернистот треба да е, да ја наведеме Хјумовата полна со восхит карактеризација на Њутн, “претпазлив да не допушти никакви принципи освен оние што се засновани на експеримент, и решен да го прифати секој таков принцип, колку и да е нов и необичен”17.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Двете подрачја на дискурсот се јасно раздвоени едно од друго.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А Хјум препорачува за секоја книга да се запрашаме себеси „Дали таа содржи какво и да е апстрактно расудување за квантитетот или бројот? Не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во истиот пожар, во истиот потрес трепери генеалогијата растурена низ сите структури и сите подлоги за коишто зборував: Западот и историјата на филозофијата, она што ја врзува со неколку непомирливи (што и да речете) монотеистички струи, од една страна, со природните јазици и националните чувства, со идејата за демократија и со онаа технолошко-политичката, од друга страна, со бескрајното напредување на идеите на меѓународното право, најпосле, чиишто граници се укажуваат појасно од било кога - и тоа не само поради тоа што оние кои го претставуваат и го подржуваат тоа напредување секогаш ги застапуваат интересите на одредени хегемонии и затоа единствено можат непримерено во бескрај да му се доближуваат, туку и затоа што тоа се темели (а тоа и го ограничува) врз сознанијата на европскиот филозофски модернитет (нација, држава, демократија, односи меѓу парламентарните демократии на разни држави итн.) - да не го споменувам она што одвнатре ги поврзува науката, технологијата и војската со тие сомнителни содржини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дали таа содржи какво и да е експериментално расудување за фактичките прашања и постоењето? Не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уште повеќе, кога разумот - кој е универзален - ќе надвладее, ќе има помалку војни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, модернистите исто така се надеваат дека нивните нови теории, да го цитираме Хјум, “нема да бидат инфериорни во поглед на извесноста и ќе бидат многу посупериорни во поглед на корисноста од кое и да е друго човечко сфаќање”.8
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа мисла можеби го преобразува просторот и преку апории ја расветлува потврдата (не позитивна) која им предстои на секоја критика и на секој негативитет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога и да се обиде да ја прикаже стварноста или она што би можеле да го наречеме натурализам, филмот е осуден на пропаст.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како и да е, сите студии за минатите преведувачи и преводи се главно фокусирани на прашањето за влијанието: за последиците што продуктот, текстот на ЈЦ ги трпи во одреден културен контекст, многу повеќе отколку на самиот процес на креацијата и на теоријата на сѐ она што лежи зад процесот на креирање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тажно е и да се погледне о Родна грутко додека те разнесуваат по полето заскитани светулки.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Како и да е, не можам а да не ти речам: батка, како и обично на прав пат си, иако може да произлезе дека си ја згрешил насоката!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттука и бесмисленоста на сите прашања околу некакви намери што се труди да ми ги прикачи иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За третиот и самата не знам што да речам: сум била убаво повиена и оставена пред црковните порти во Чифлик.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема и да оспорат ништо во случај да не постојат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И да било така, не ќе бев подготвена да го прифатам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се обидов да ја потсетам дека само се обидувам да ги исполнам нејзините желби, а таа се насмеа: „Ајде, не брани се! Подобро е понекогаш и да отстапиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така некако веројатно течеле моите размисли и при вчерашното испитување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„- Но, да видиме вредам ли уште за што и да е?“ – рече смеејќи се... Седна. Сите станаа на нога.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А кој и да е ловец, каков и да е не може да крене пушка на зајаче што гонето од некоја ѕверка бара спас од тебе.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Понекогаш господинот Гроздановски правеше намерни грешки, смислени, со намера да го провери неговото поведение, па дури и да го збуни, но грифонот никогаш не пропушташе да ја поправи неговата грешка без оглед на тоа дали била намерна или не.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бидејќи неочекувано од учител станав проповедник, моите зборови многу го трогнаа народот, толку многу што ако за време додека се четеше евангелието од младиот поп Георги сите се накашлуваа како по договор (како во нездраво време) за време, пак, на мојата реч сите со задоволство слушаа и не само што запре накашлувањето, туку човек можеше да си помисли дека народот заборавил и да дише.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како и да е, таа случка на разбојот беше многу непријатна; најверојатно (оти не го имам читано дневникот на Лудвик), тој си замислил дека со тоа што го прегрнав при доскокот (го гушнав, затоа што во суштина ми беше многу жал за него, оти беше подготвен на најниски понижувања, само за да биде еден миг со мене), негувам некои длабоки чувства кон него. Но, тогаш не беше така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секоја нова естетика, што тој недограѓанет селанец не може да ја препознае како гајда или опинок, како зурла или тапан, макар таа и да произлегла од гајдата, зурлата и тапанот, за него, господа, е комунистичка естетика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме излудуваа затоа што беа пресметани (и воопшто, Луција беше свесна дека е убава и имаше еден сосема јасно деклариран економски однос кон сопственото тело, чија убавина ја натценуваше токму со тие непотребни движења со кои истакнуваше делови од телото); но мене тоа не ми пречеше, туку напротив, го сфаќав тоа како сигнал кој ми ветува дека некогаш, кога и да е, ќе ја имам Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како и да е, по таа случка на кејот немав никаков контакт со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беа сиромашни: Земанек се трудеше и да работи (покрај училиштето), па често одеше да помага во една кафеана; му даваа по некој денар, а тој беше вреден и со ноќи остануваше на работа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но Филозофот, како само тоа и да го чекаше рече: „Тебе, оче Стефане, душата пак за овој свет ти се готви, како вечно тука да ќе престојува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција стоеше во стројот и чекаше да ѝ дојде редот; јас со поглед го барав Земанек, го молев, го проколнував да му се случи нешто, да го удри инфаркт, да падне, гром да му отепа мува на челото, што и да му се случи, во краен случај да му се оди по надвор, само да замине и да ме постави мене на неговото место, како заменик, оти стројот брзо се движеше и Луција сѐ поблиску доаѓаше до него, до Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Денес, повеќе од кога и да е, се говори за воскреснувањето на народната уметност и за нејзините, навидум безгранични перспективи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како и да е, со Земанек живеевме онака како што можат само да живеат двајца младичи на седумнаесет години, оти тоа никогаш веќе во животот не се повторува; има човек и натаму одлични другари во животот, но заедно со првата љубов, оди и првиот другар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем ќе требало да се изигра едно оро, за да се сочува здравиот народен дух; потем таа замислила самата да ѝ се обрати на публиката, и да говори за перспективите на народната уметност денес, за лажните и вистински вредности во уметноста; потем рече дека ќе се изведувале рецитации од наши ученици.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но знам дека одеднаш, кога мене веќе тоа понижување не ми значеше ништо, па дури почна и да ми се допаѓа, тој се исправи и рече: „Готово е. Чашата е празна“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И иако беше бледа, исцрпена, измачена, изгледаше поубава од кога и да е.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше нешто необично што останало за змијата додека лежеше таму на приквечерната светлина, нешто сугерираше на моќниот маѓепснички човек од примитивните времиња што чувствувал за змиите, гуштерите и рептилите за да се заштити и од злото и да ја повика добрата среќа, нешта што тој ги обликувал во слики од сребро и од злато за да ги носи како амајлии и талисмани, па дури и да ги обожава.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како и да е, Милан сакаше петлите да бидат тука околу него, како што сакаше да му висат тиквите, тиквичките и лејките во работилницата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега и да молчиш до крајот на патувањето ништо не можеш да промениш. Си го рече своето...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа е причинета од невробиолошките процеси и е исто толку дел од биолошкиот поредок, како и која и да е друга биолошка одлика, како што се фотосинтезата, варењето или митозата” (стр. 90).
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Како и да е, јас се радувам од душа и нека си зборуваат Груевци и компанијата, тие мислат и другата година да не го дигнат востанието, но како и да е, тоа само по себеси ќе дојде...’ Така заврши Сарафов воодушевен од новината солунска“200.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дури гемиџиите и да не сакале, или да немале потреба од контакти со ЦК, самиот ЦК не можел да биде индиферентен и да не се интересира за сѐ што се случувало на револуционерното поле во градот, па и во цела Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дури и да се организира и да се крене масовно востание, тоа, според нив, ќе му донело само несреќа на измаченото население, но не и слобода.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Одеднаш ме прегрна повлекувајќи ме кон себе, - како да сакаше да каже, што и да е не грижи се, татко ти и јас сме тука. Очите ми се наполнија со солзи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Заборавила што сум ѝ сторил и што таа сакала да ми стори. Умеам и да ѝ се измолзам меѓу прстите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Тогаш, сакам да дојдам со тебе.“ Го допрев неговото рамо со моите прсти. „Каде и да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не знам каде ќе одам. Можеби во Венеција.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но и да не биде тоа, една српска пропаганда е доста за да создаде превосходна почва за новото течење.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Затоа не може и да се зборува за некакви арнотии од Бугарија за Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Би биле изненадени колку многу луѓе се заразени без и да го знаат тоа.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како и да е, сега морам да напишам различна книга, зашто веќе читам некои критики кои велат, „Па, ова е добро, но претставува само уште повеќе од истото“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
III. Одредуваме католичката, апостолската и римската вера повторно да биде воведена и воспоставена во сите краишта и места на нашето кралство и земјите што ни се нам покорни, каде што беше нејзиното делување прекинато, и затоа така мирно и слободно ќе се изразува без каква и да е тешкотија или пречка... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 94 (...)
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојано се шегувавме околу одењето таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И на нашите највисоки државни тужители, ниту на кое и да е друго јавно или приватно лице тоа нема да им биде возможно или дозволено, кога и да е или во каква и да е прилика тоа да се спомнува, обвинува или прогонува на кој и да е суд или судска власт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не можев да кажам дали се шегува или не.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На излезот ми пружи рака и ми соопшти дека резултатите ќе пристигнат за една недела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сакав да бидам фудбалер, но не и да бидам фан на некоја фудбалска екипа или да гледам фудбалски натпревари.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Одењето во црква на миса и на молитва може да биде желба и истата, еден ден под влијание на волјата, да престане, (во таков случај, си го обрал бостанот зелен), но ако е нужна потреба, тогаш тоа може да ефектуира со позитивни резултати затоа што врз нужната потреба волјата не може да влијае, па колку и да е цврста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сега беше толку ведар, така што речиси и не се чувствуваше себеси, исто како и да не постоеше, затскриен зад шпелите во таа цибрина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Меѓу стеблата во снегот стоеја вдлабнатинките од испаѓаниот окит, како единствени измешани дири, што покажуваа дека тука наодамна поминал со својот палав чекор на заводник тој јужен ветер, а потем отпатувал натаму во длабините на шумата, од каде што сега, заедно со она трубење, се слушаше како понекогаш прикрцкуваат гранките, кои сосема им се подале на неговите топли игриви прегратки, така за тој да може дури и да ги однесе на својот пат и остануваа скршени со онаа слатка болка на трудницата, или пак продолжуваа ритмично да го повторуваат своето занесено стенкање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега, додека стоеше пак на прозорецот, загледан во веќе речиси зарамнетата дира на оние, што заминаа, на Змејко пак му се стори како да го виде тоа зачекорено човече, поклапушено од високата јака на кожниот ќурк и пак ја сети во себе желбата нему дури и да му намавне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжувајќи да се движи по сигурната посока на будењето тој посака и да го види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега можеше и да се радува што ќе биде неколку недели надвор од оној до ситници раздробен и познат ден во селото, кога сеќаваш како секој поглед, секој збор, оди против тоа да те препознае и да те признае, те пренебрегнува, те премолчува, те принудува на една спарушеност, на една изветвеност од честите среќавања, од долгото гледање и од долгото познавање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не можеш да ја изнајдеш колку да сакаш да ја длабиш темничината со својот поглед, колку и да ја сврдлиш неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа препукна во него и тој сега мораше со нив да прави нешто, мораше да ги изгуби за едно извесно време, да ги изработи, да ги измори за да го остават мирен, па колку безмислено и да беше тоа пусто префрлање на камчиштата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој далечен живот, сега, наеднаш, криеше толку многу примамливости за него, што тој веќе почнуваше и да сонува за селото и за сите луѓе во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имал работа со такви ѕвериња повеќе пати во својот живот, честопати знаел да ги лови, а неколку пати му успевало и да ги улови, но сепак не можеше да каже со сигурност дека кој било од оние уловените оставал зад себе толку длабока трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ дури не сети оти веќе може и да гледа, оти гледа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му плаќаа двојни трудо-денови за сите тие дни, што требаше да ги преседи тука, а и да не беше тоа, тој пак ќе се согласеше да дојде, зашто на Задругата навистина ѝ беа потребни штици.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И додека се грееше на својот оган, што се загнездуваше добро на неговата бука, дури и потплуснувајќи исто онака весело и пријателски, како дома, тој почна и да разговара со својот сосед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Заиде, папсан, речиси влечкајќи ги по себе своите празни раце, своите долги раце, а тие во бараките сега изнаскокаа и се сместија по своите легла, некој дури почна и да крчи, како во сон.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш да застане, а притоа и да се обѕрне. Сега можеше и добро да го види. Беше волк.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа вистински луѓе, тој можеше сега и да им ги гледа испотените лица на двајцата од нив дојдени во вистинскиот миг, и сега тие го правеа она највистинското, што можеше да се стори, она што би го сторил секој, што би го сторил и тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неа снегот вредно ја пополнуваше. тој знаеше дека врнежот ќе може и да ја зарамни сосема, но дека и тоа ќе биде само уште еден привид.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некои од нив тој веќе можеше и да ги распознава.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше нешто сосема поинакво, беше бегање, тој сега можеше во мислите и да му го каже вистинското име.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу тие почнаа и да крвават, заскокани еден спроти друг, како петли во најжестокиот судир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Понекогаш беше и интересно, тоа старче, имаше понекогаш и вакви, чудни мисли, и кога не ќе беше видлива од зад тоа неговата рачичка, тогаш Змејко можеше и да го слуша.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Идеше бавно, не ни погледнувајќи во него, пречекори уште десетина пати, без и да го забележи неговото застанување, а еднаш, кога се доближи толку многу што тоа му заприлега на некој вид самоубиствена решеност на сѐ, волкот се стаписа и тој миг отскокна назадечки, како попарен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се додржуваше на тоа место, застанат и обидувајќи се да нанишани, наспроти на тој ветер, со последните сили. Еднаш успеа и да фрли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Или пак, ако мораа и да заноќат, тогаш тука во неговата близина, сега ќе постоеше некој друг, кому би можел да му речеш нешто секој миг; кому, ако ништо друго, би можел барем да му помогнеш, а тој, ако не со збор, тогаш барем со некое движење, со некое одмавнување, би можел да ти одговори, или барем да ти даде знак дека те чул.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една таква темничина, што се чинеше дека може и да биде гризната, а тие беа скаменети и заслушани но морничавите писоци, што настасуваа од сите страни, што ги обиколуваа со еден стеснет круг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно време тој престана и да излегува со нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му беше потребно само едно намерно сторено климнување со главата, за да може и да го види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Понекогаш, ретко, можеше и да издивне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А само во едно делче од мислите можеше и да биде сигурен дека оваа бука под него не могла ни да порасте на ниедно друго место, освен пред самиот раб на сета онаа шума надолу, што тој ја одеше целиот ден, и да се радува дека, сепак, тој успеал да ја пребори неа и да достаса до пред самиот нејзин крај.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш можеше да се исправи. Набргу можеше и да продолжи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Негде во длабините на својата душа тој можеше и да се гризе заради тоа, но тука не можеше да се стори ништо за да биде поинаку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше исто како мечката да му дофрли уште некоја цинична потсмешка заради неговата лутина, во таа нерамноправна подигравка во која тој беше неспоредливо во подредена положба, без дури и да застане барем малку да го погледне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот продолжуваше дури и да раздразнува со тоа свое останување, со таа своја валкана предизвикувачка храброст, и со тоа свое тврдоглаво чекање кога - тогаш тој да му падне меѓу неговите секачи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето си беше и требаше да си остане такво, мртво, приклештено, колку и да болеше со својата неподвижност. Беше без длабочина, како на фотографија.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кон таму сега повеќе нема да може да заскита ниедна твоја мисла, макар и да пцовисаш од глад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно време останаа тука сосема скучени, како некој да ги беше прибрал под стреа од нивната заталканост, која само по некоја среќа можела ете и да има крај и чиниш се чувствуваа незгодно од тоа гостопримство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко речиси можеше и да го чуе како диши од другата страна на вратата. Беше дури и некакво туѓо гласче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Била тоа една огромна мечка, нагазена и маѓепсана од тоа грубо ковачко железо, што го имаше наличено тука пред некоку дена токму тој: била згрпчена за едната нога меѓу запците на тоа 'рѓосано железо, вклештена тука за едната задна нога, а бидејќи оној знаел многу добро да ги мести стапиците, другиот крај од синџирот со неколку куклуши бил изапнат за едно кутнато стебло, кое позволувало малку и да се повлече по себе, но кое воопшто не попуштало.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Требаше да се завртиме од другата страна и да спиеме, ич да не ги заушуваме оние, што виеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тоа беше сѐ. Беше сета храна, што ја имаше за сите идни денови, во кои допрва требаше да ја пречека водата, а после да може и да поработи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И да не беше ти - таа ќе останеше само меѓу мене и Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сфати дека на човека со сила можеш да му земеш но не и да му дадеш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но, секој оној кој што воопшто некогаш се обидел да спроведе таква квантификација знае дека преведувањето на кое и да било набљудување во мерење претставува деликатен и суптилен проблем.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Првин и кај ними нема, а и да го најш ѓаол и пол кошта! Срамота!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Една фасада да офарбаме, еден мост (клучен симбол на сиот, каков и да е, овдешен идентитет) да поправиме, 50 километри пруга да изградиме, да направиме улица, било што по ѓаволите! - не сме способни затоа што сме бедни и ситни малограѓани и профитери, без визија и концепт.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, исказот „Цут рози во се црвени и пролет” е бесмислен во рамките на логичките правила (граматика) на обичниот македонски јазик затоа што не соодветствува на каква и да било состојба што може да се набљудува во реалниот свет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како и да е, нас тука нѐ интересира првата од овие школи, таканаречената сликовита теорија за јазикот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чунки од татка си знаело шчо стока било ќосето, сега детето се мислело, каква хитрос да измислит, за да не можит ќосето да го измамит ида му задржит брашното.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ами сега - рекло ќосето - брашно н¯ ни втасвит за погачата?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така и ја, ако и да сум мал, ама знам да царуам, оти сојот ми је царски.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му се чудам и го презирам. Може И да не постои ваков Џемал-ага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Можеш и да се исчешлаш и патецот да си го исправиш, да си го поправиш. 179
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сака и да зборува и да пее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На изгореното срце и окото му е суво. Не пушта солза и да го молиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не му даваат дури и да се докаже, да се домоли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Косата и да му побелува, срцето не може да му остари, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може и да не знаел, ќе си речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаме и да трчаме, ама не се трча: магарето тргна назад, кравата се брани од муви или се обѕрнува по телето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Витомира го сакав, оти Витомир како што знаеше да зборува, знаеше и да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може и да не може да се искачи дури ваму, в планина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бегам и слушам: не правете ја голема, не газете си на родата, високо небо крај нема, за него е малку и да го убиеш и така.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немој, бре Мисајле, не затворај две куќи, го молат луѓето, може да го погодиш, а може и да не го погодиш, а не чини ни едното ни другото, му велат луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бегам и од нив, бегам и да не гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и да пука, вели, ја ќе те погоди, ја - не.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите ти се собираат, ти се затвораат ко склопци. А и да се пулиш, ништо не гледаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може тука и да ме правел татко, и затоа не валкајте ја тревата, оти ќе заигра секирава.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако прашаш треба и да кажеш, а ако кажеш сите те пцујат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може и да сум умрен, вели, ама луѓето заборавиле да ме закопаат, вели и се притиска на градите, како да крие жива потполошка под дланките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За него веќе нема место во селово, а може и да е убиен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Жалта не ми дава и да ја оставам, вели Јоше Свирачот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и да не е снегот, мртвицата секогаш има гнила земја, што не те крепи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кучето може и да пцовиса од жал за тебе, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеш кај тече водата и кон кај тече. А може и да не тече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може тие и да ме отруја. Којзнае што ми клале во ракијата: лута вода, отров, сода за сапун.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Петлите и да не пеат ќе се раздени, велам, а ти оди и носи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Водата се исправа како човек, кога станува од постела и ме турка, не ми дава време и да викнам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може и да сум станал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, што е де... сум прднала, ете што! Не знам, може и да ми се пуштило, жив човек си, а и мевот кренат до гуша ми е. Може да ми се украло, некако, јас не чув, ама Јон чул за да ме изеде срамот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега почнувам и да не се плашам и да се плашам. Што е ова со мене, си велам, до преѓеска се молев да ме убијат, до преѓеска ја молев смртта, а сега смртта почнува да ме потплашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се прокуди човекот и не може и да зборува без ракија. Да му се урне гробот на тој што ја измисли! Ковче од ковче да му се разневиди!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас смрдам на ракија. Ракијата ме тера и да подждригнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со таа мака, Уља сака и да се попраша за Мирчета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам и да ме штипне за да знам дали уште сонувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мирисало на кланици; и навистина најпрвин по скомињава и горчлива реа се почувствувало, потоа можело и да се види дека остра дурија му ја копа утробата на несреќникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеш - тој. Самиот призна. И да сакаше, не ќе го спасеше од јамка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Деновите се склопчувале, згуснатите снегулки понекогаш го смекнувале студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ми раскажа, иако јас сето тоа го знаев поинаку, онака како што го раскажуваа денгубите старци во Кукулино, не ќе си ја смират ли душата со туѓи гревови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но помеѓу ноќното ловење на полуголиот господов слуга и настанот што долу, во селото, тој некако им го раскажал на ловците од Кукулино и на неколцината ранобудни лесновци, лежеле во просторот на времето полни тринаесет години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ние, освен тоа, можеме и да не ви дадеме камења. Повелете, еве ви го капарот и збогум, со здравје. Оставете ги нашите жени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Крвавата маска на убиениот убиец не била видена ни во ноќна треска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние што знаеле нешто за настаните од егејскиот вилает можеле и да му веруваат. Молчеле и му се враќале на минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кој го запали Круме Арсов - ти, јас, некој трет?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мавни ми се од патот зашто, жими најмилото, ќе минам преку тебе. - Ќе минеш но твојата ѕвезда ќе догори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не чувствуваш ли, под тебе мириса на ископан гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Поминаа три црни седници. Колку и да штедев пак останав без еден франк в џеб.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чувствувајќи дека брзо ќе ја изгуби свеста, просто, како поинаку и да не може да биде, узна: ако некој не му помогне, нема да стане.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како сите порои да минуваат низ ова село, кај и да стапнеш пропаѓаш до коленици во густа леплива смола.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Може и да ја знаеш неговата куќичка. Таа лежи од онаа страна на пенливиот поток, пред бескрајната шума чии тајни, шумови и страсти не ми се познати.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Иако не сака да го лути акробатот, знае дека неговиот одговор, каков и да биде, ќе предизвика лутина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лежеа меѓу секакви параграфи на државни платни списоци, примаа под рака пари за кучешката верност и пак, колку и да сакаа, не смееја да ми се доближат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Невешта стратегија, ништо повеќе. Знам, колку и да се сигурни во методите: со нешто го трујат воздухот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Поповите лажат! Буржујот јас не го познавам. Тој може и да лаже, ама поповите...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Андон плашливо затрепка со белите клепки, ретки и незабележливи што скоро како и да ги немаше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А поарно беше да не го правев тоа и да ја сонував зелената влага на долината во која ми призна гледајќи празно дека со мене те сврзува нешто повеќе од љубовта.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Старецот имаше светечки лик. Затоа се срамев пред врсниците и се плашев да погледнам во чии и да било очи како сега. Затоа рано созреав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мислев дека со него сѐ можам, сѐ, што и да посакам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гледаш ли? Како никогаш и да не доаѓала. Не се ведам да ја отворам нејзината торба. А и зошто?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Прескокнувајќи ги следните стихови се задржа на крајот: - Кај и да одиш каење нема Сѐ што е речено корења пушта Тоа што в миг ќе каже уста Ни реки бистри не ќе го сперат“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некогаш во тоа знаеше и да претера. Тоа слатко речиси ѝ дојде до глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сметаше дека ваква вест без друго може да причека, по можност и да се премолчи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа помисли колку е убаво да си дел од вечноста во вишен слободен лет. Колку е убаво и да не си сама.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А, што ќар ќе имавме и да беа, ќе беа само утрини.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, колку и да ја критикувал Борис, беше ѝ го фрлил меракот на Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гледаш ли? Како никогаш и да не доаѓала.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мајка ми е, да, но можеше и да не биде така.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стана почувствителен за работите околу себе. Го навредуваа некои предмети кои порано не ги ни забележуваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше во најубавите години кога се знае и се чувствува полната вредност на животот; ги победи сите противници и беше помоќен од кога и да е порано; со длабочината на својот пад можеше да ја мери височината на својата моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Везирот му обрна внимание на муалимовиот натпис во стихови, пополека ја крена раката и двапати го прецрта целиот натпис.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа стварност заслужува да биде признаена, но не и да се обожува како таква.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кој и да си, што и да си, пантер, тигар, лав, хиена, во зла доба ќе те здробам!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Приказнава без крај не е: еден костур пепел станал, еден момчак на глас пеел, за себе малку за нас: „Есен, магла... ветар вечен меѓу сенки опаш влече!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тенка линија И да сакам не можам денот да го носам со недоумица..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Можам да се обидам по сто пати, но не ми успева, можам и да играм некоја друга улога, во некој друг театар, да бидам некоја друга јас... но пак ќе го барам сето она што е твое... ќе ја посакувам твојата сцена...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Каде и да тргнам, ме пресретнуваат брановите... на местото каде е твојата душа, таму сѐ уште стои печат на еден бакнеж кој одамна го остави....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Мигот со тебе И повторно талкам во овие доцни часови до твојот ум, и никако да сфатам дека и да стигнам таму, ти пак ќе ме болиш...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
„Точно е, јас `рзнувам“, претече во него се. „И лајам како мачката на еден Каин и еден Авел.“ „Па?„ Адвентистот гледаше во него, во својата смрт, беше слаб и набиен в кожурец на неизлез, беше бессилен дури и да помоли за милост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Јас не можам да ти напишам акт - се моли горниот наслов, како што не можев некогаш што и да било да ти напишам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Одеше несигурно и наморничавен чудејќи се зошто неговите очи искривуваат сѐ што и да видат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мислеше на Јана, можеби повеќе отколку кога и да било.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Важно е и да се забавуваме, да ни се смеи душата...ама, тоа сега не е тема на муабето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Како и да е, се спреми, го наметна мантилот, ја зеде ташната и појде накај дома, минувајќи низ последните гости кои веќе ги земаа палтата од гардеробата спремајќи се да си одат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И да ти кажам, ич не ми е чудно шо се посилна станува и екстремната левица, односно комунизмо, како противтежа на националистите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Немаше никаква информација за Томаица. Не го сретнуваше ни брат ѝ Тодор, а и да го сретнеше, се плашеше да праша за неа, што се случува со неа, како е, дали сепак ќе мора да се мажи за конзулот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во тоа време, посебно во првите години по соборувањето од власт на претседателот, човек можеше и да изеде ќотек на улица од хулиганите од подмладокот на гардата ако е излезен со малку подолга коса, ама, веројатно, младите гардисти беа премногу зафатени со пиење на лоша ракија, а Стојан не беше будала дотаму да форсира силеџиство, кое, на некој начин не водеше никаде.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Сметаше дека е во ред тој, како „ машко“, да добие најмногу; но колку и да му дадеше, тој постојано бараше повеќе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон се опушти во креветот. Што и да кажеше, брз одговор го скршуваше како чекан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Книгите исто така беа повлекувани и одново пишувани и без исклучок беа одново издавани, без секакво признание дека е внесена каква и да е измена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не само секој вистински прекршок, туку и секоја ексцентричност, колку и да е мала, секоја промена на навиките, секоја нервозна особеност која би можела да биде симптом на некаква внатрешна борба, непогрешливо се открива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Претходно со недели се подготвуваше за овој момент и никогаш не му падна на ум дека ќе му биде потребно што и да е друго освен храброст.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Подмолна работа. Може да те зграпчи, а ти и да не знаеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А сега да си наздравиме за завршената работа! Ако може да се смета за завршена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако Татко му насипа на Камилски ракија во чашката, а себеси мастика, рече: Така требаше и да биде!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Знам, за вакви работи, како и да речеш, ќе згрешиш. Си имаше свој занес.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Блиски, во секој случај, не беа. Како и да е, Лена плати висока цена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дури и да не спиеш, гледаш некаде горе, во отворено, и мислите те носат дури да те навали сонот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И да знаел нешто и да не знаел, не е тоа најважно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Морскиот лав во Зоолошката градина, кој паднат во некоја депресија одбивал и да јаде, кога се појавив и се подадов кон него, доплива кај мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми дојде згодно барем и да пресечам едно од дапчињата таму за потпир на штиците при шелувањето околу гробот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и да осетил, дали имал апарат или дали имал камера?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мислев, Долнец е негово родно место, и негов подвиг е тамошната голема брана со езерото, па таму треба и да почива.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и да го разбереш, тоа не е цело решение. Не е ни половина. Да, така.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И да излегле коски од тие гробишта, си велам, тие ќе биле таму, не можеле да идат дури ваму и уште да се закачат в земја.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа треба да се измијам и да каснам. Канчето за чај ми е здраво, филџанот, колку и да го миеш, го има мојот мирис.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А може и да е дивина. Може не е како нашава корија.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сртови стрмни Кај и да погледнам Друмови црни Главата ја веднам Шуми непроодни Се плашам да мислам Ширини сводни Дозволете со мудроста – Да блиснам! 2007
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Внатре по правило никој не знае енглески, а и да знае, не ти врши работа пошто немаш појма што е што.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Можат да летаат низ апстрактни шуми, што се всушност графички прикажани статистички податоци и така многу полесно да ги забележат мострите отколку на колкав и да е компјутерски екран.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како и да е, деновите кога луѓето можеа да влезат внатре и да се муваат без потреба беа зад нас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Каде и да мрднеш вон границиве, по враќањето доживуваш културен шок. 8 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во своето интервју на дописникот на „Последни новости“ Ј. Аненков укажува дека драмата на Набоков може да биде играна во која и да е земја и на кој и да е јазик со еднакво голем успех.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во друг случај, пак, траењето на приправничкиот стаж може и да се скрати, на предлог на одговорното лице – но, најмногу до 1/3 од првобитно одреденото траење (чл. 57, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Како и да било, зборот „перзистенс“ американското дете го учи уште пред да гукне „мама“, „тато„ или „кока-кола“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Многу се вознемирува кога ќе почнеме разговор за нејзиниот сопруг. Детето избегнуваме дури и да го спомнеме. Ја фаќа паничен страв.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ништо, сега што и да зборуваме - нема фајде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По многупати на ден ги уверуваше дека ќе им помага. Каде и да биде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оти е убавко, убавко е, ата да го најде, ама и улавко е. Токо, какво и да е, туѓо е веќе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И дури Пушмарко, Милан и компанија пиеја „чаеви“, Ѓоле и на Петровден пиеше „запрженица" — топла сливова. А имаа сметка и да пијат!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И да умре Нешка — имотот ќе остане на Толета, та затоа Митра веќе дигна раце од овој план Се изнамагариса сама што ѝ дојде в уста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токо, ако му е пишано, може и да се стори. Она ми е нешчо и сој, да а обидеме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега и да сакаше да се врати, навалите беа растроени, дејците позатворани, некои од нив и избиени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А требаше и да им рече на старците што останаа под тремот да го чекаат„Христос Воскресе“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ова е клетва до непријателот тој што најмногу го сакам зошто ако не постоеше немаше ништо да создадам Ова е клетва до непријателот за долг и безгрижен живот му посакувам и да ме надживее да го види опусот сиот
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Како и да е на една опитна и достоинствена коала Која била на аудиенција и кај Римскиот Папа Секако ѝ прилега да верува дека толку време не сонувала попусто Сеедно што севезден се распространува општењето во здрав разум И што еукалиптусите сѐ повеќе се наврнати од кисели дождови.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
А врховна потреба е да се знае дека кајшто има сила нема правдина И уште да се запамети дека е правосилна онаа народната Дека се рече ли кучето бесно е си останува бесно што и да стори отпосле Од друга страна и меѓу самите Словени мнозина знаат Дека и Словените и пансловените не се китки за мирисање И дека особено тешко се ослободуваат од стари соништа
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Кај и да патувала, кај и да запирала, која граница и да ја минувала, секогаш ја чувствувала истата болка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Солзите, колку и да се немиот говор на болката, тие се и гласниот говор на радоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А можеби и да не можеше да се снајде. Не се знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А Венеција и понатаму нека потонува приспивно. Некој мора и да исчезнува бавно. ***
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Светот и да го превртиш наопаку да гувее.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Твојот пат е твојата светост.  Твојот пат сочинет од име и идентитет и другите подзаборавени потценети распродадени за туѓ ќеиф, по сопствена вина - доблести и добра сега и материјалните територијалните егзистенцијалните  сѐ за да бидеш и никој, и ништо и да се рассееш по светот БЕСТРАГА, НЕВРАТ ЏЕНЕМ, ПО ЃАВОЛИТЕ надвор од јазикот...  Но твојата трага - длабоко втисната тетоважа на светот - не е само твоја.  Не скршнувај од својот Дом народе мој!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И да ти речам: Запри се во моќта, Гавриле и да ти го земам крикот, и да си го палам одот, како да сум рекла – Услишено си, во тајната, пиле се разбираме, во бегството среќен ни е родот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нишан (поделено јас) Договор е јаболко да не клаваме во разговорот - кутија отворена: раздорот, пан-доратот на мегдан сам ќе дојде во ситен кас, ненасит јаболкото е за по дома уште повнатре за интимни дела (пред употребата добро да се одмери) уште повнатре во умот без него -една глава сто ума- расцеп на личноста, пизма без име како јас-бол, како разроко јас поделено јаболко: поделено ти камен-меѓник (кај и да погледнеш!) во мојата нива коренот во твојата плодот а сенката паѓа на сите страни на светот, АДАМ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Како и да ја делиш земјата, никогаш сите задоволни.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кутрото теле сѐ уште не знаело дека проблемот не е во боите туку во вратата која се отвара но може и да се затвори.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А сместувањето на ваквите податоци на страниците на божјите книги имало за цел не само да ја потврди, туку и да ја гарантира, вистинитоста на записите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Некој од селаните, алудирајќи на нејзината убавина се осмелил дури и да подрече дека е многу вистинит оној збор, оти убавината куќа не крепи, ама сите сакаат да ја имаат под свое.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но со оглед на тоа дека вие знаевте оти животот не го раководи некоја си судбинска предодреденост, а можевте и да си претпоставите дека на таа предодреденост најмалку влијаат нашите спомени, од каде кај вас тоа решение да постапите според сугестиите на сеќавањето и притоа свесно да ја прескокнете државната волја, изразувајќи отворено сомневање кон постапките на овластените државни органи?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
(Место да го скине листот со туѓите надраски тој доаѓа за да провери, па дури и да допише ако треба уште некоја нова!).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Гледај, те молам“, му се насмеа в лице, „ако си ти личноста која од толкавата зацапаност може и да се разболи, и ако цениш дека токму јас сум спасителката што може да те исцели, речи го тоа директно, а не во трето лице!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не гибај во Животот, живот е, Ќе те смена што и да е, Секој знае, која и да си, што и да си, Нема никој да те спаси, Зошто целта на животот - смртта е.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
- пиши, пиши... пиши, пиши... - ...голема дарба... толку способен човек... како му подарил господ толку...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но колку и да сака, не може да биде пустиник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не ми е толку необично кога ми кажуваат дека баба ѝ на веселата сликарка Рози, која ми ја подари графиката со раздвижените змејови, некогаш се дружела со Блумбериевци и дека Д.Џ. Лоренс во тоа време ѝ се „нафрлувал“, или пак дека Фиона како девојче настапувала низ концертните сали во Европа, за потоа да биде прва виолина во оркестарот на Вангелис; или дека Џорџ Мартин, продуцентот на „Битлси“, кој живее во една од соседните куќи во Колсил, тркна во Лондон за време на прославата на јубилејот на кралицата („џубили“ го префрливме во „живели“) за да диригира на концертот на најголемите британски естрадни ѕвезди; дури и кога Дени ми ги покажува старите мапи на споменатото селце Колсил (со толкава очигледност на минатото) во трпезаријата на Clock House, тоа го примам само како дел од необврзаниот муабет по добрата вечера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Пред полетувањето стигнавме и да се запознаеме.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Еднаш на две недели, одам таму и да си ја наполнам корпата, и да си уживам во амбиентот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И ако разменеа по некој збор, тој секогаш беше далеку од тоа дури и да се потсети на она што мислеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зимаа стркала топка од бели мисли но ти не извика топла е студенината на снегот Па сега без прекин чекориш по тенкиот млаз од светлината што како пат виножитен се распнал меѓу погледите и води во густата жижа на едно познато молчење Се чудиш зошто се гранките во превезот румено бел проѕирни како мирната и широката мрежа на очите Но колку и да се надвесени тие над мртвите води сепак би те грабнале на раце
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Се плашеше да одбие, но и да се нафати со таа погана работа не сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Па и да ми кажете, - рече, - никого не познавам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Успеал и да се здружи со некои бегови и чорбаџии што го бранеле кај битолскиот валија лажејќи го дека Луман навистина понекогаш пленел, ама и против комитите се борел.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не можеше да смисли макар што за да се одбрани од што и да било.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Знам и да го надујам, - се пофали Зоки, - види!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зашто Сламеното Мече може да си го земе в постела, може да му зборува, може да му нацрта вештачки солзи и мустаќи, може и да го натепа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Недостасувало уште само да ѝ предочи па дури и да ѝ предложи еден вид договор или соработка во тоа вразумување на Генералот, бидејќи сепак е подобро тие двете разумно да ја поделат меѓу себе неговата љубов и да пронајдат начин како да ја спречат дарежливоста што Генералот ја растурал, како што рекла Рајна, на сите страни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Спремни и да поплачат со тебе само за да ти го поплочат денот со црнило. Глупата лековерна јас, слушам слушам зборови.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сакам да речам, татко ти и не беше создаден за големи радости, а за среќата и да не зборувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Инаку Рајна воопшто не беше навредена од грубото однесување на Трајчеица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му верував кога ќе речеше дека мрази да војува; дека никој не е во состојба да го испрати на некое боиште па дури и да му го ветат притоа патот кон Рајот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неговите исчезнувања се објаснуваат на стотици начини, трансформирани во фолклор, успивни приказни, суеверија...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како и да е, господинот Сенка никој (што значи и: никогаш) не успеал во потполност да го опфати со поглед; само ненадеен трепет во мракот (црно преку црно), пред да се заспие, слично на одвај чујно мавтање на лилјак - нешто необјасниво но страшно; или молневита трага од крајот на долгата црна наметка што се губи зад некој агол, и тие чудни сеништа (од уште почудни светилки?!) по старите и мемливи ѕидови, тогаш кога минува господинот Сенка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Криминал веќе скоро и да немаше, затоа ни полицијата не беше потребна, освен оваа една, единствена кола што скиташе по пустите улици.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Нешто од сето тоа би можел и да поднесам“, рече еден човек.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше како стара избледена фотографија на албум од кој е избришан правот, и дури и да проговореше воопшто, гласот би ѝ бил како на дух.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се бричеше внимателно зборувајќи ѝ на жена си во бањата, а таа во меѓувреме ги подготвуваше јајцата и шунката или палачин- ките или веќе што и да беше тоа утро.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дури и да го гледаше в очи, преку нејзините очи постоеше некоја мрена како кај животните кога тонат в сон.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ноќва, помисли, дури и да не успееме со првиот, ќе испратиме друг и трет брод и ќе се преселиме на сите планети и, подоцна, на сите ѕвезди.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега, куќата долу беше исто толку далечна како и кој и да е ден од минатото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Никој жив нема! Тоа ли е ред! Сите се успале!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не беше заинтересиран за каков и да е природен феномен, ниту за спектарот на кој и да е елемент.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Отпосле се запрашав: и да стоев пркосно како цуцул до последната станица само на едната нога, ќе ги избришев ли како што се брише потта од челото, знаците на старост што момчето ги виде во моите очи?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Дерида ја доведува под прашање која и да било дефиниција на преведувањето како пренесување, репродуцирање, претставување или соопштување на „значењето“ на оригиналот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во Њујорк вртежот на градот е толку силен, центрифугалната сила локва, што е натчовечки и да се помисли да се живее во пар, да се дели животот со некој.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Наместо тоа, тој сугерира дека преведувањето попрво би требало да се посматра како една инстанца во која јазикот би се согледувал како секогаш да е во процес на модификување на изворниот текст, на одлагање и разместување на која и да е можност за дофаќање на она кое изворниот текст сакал да го именува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Скопските гимназијалки се убаво облечени, а дури и да не се , црните роби врз сето тоа со бели јаки исто така убаво стојат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А кој и да се смилува гледајќи ме ваква стемнета со малечко во рацете и со огромно куче крај себе!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И да сакаше не ќе можеше да го протурка низ стегнатото грло ни да му даде поконкретна смисла од големата збрка во нејзината глава.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од оние што поминуваа под неговиот брич некој се излајал дека си има нешто закопано за ако дојде ред да се враќа назад без и да помисли дека овој што го слуша тоа може да го стори уште веднаш!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Со доаѓањето на мајката Роса и Деспина и да има Танаско нешто да ѝ соопшти тоа нема да го направи пред нив, си мисли Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Знаат дека веќе доаѓа времето кога мора да заминат кај својата мајка и својот татко чии кадра одвај и да шавнуваа пред нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Слободата е секојдневен предизвик, а триумф е кога мирно ќе заспиеме без грижа дека некому нешто должиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во моментите кога се меша со притоките на ирационалноста, заблудата, кога ветрот ни фрла прашина во очите, настанува поматување и колку и да се прашуваме и да бараме оправдувања и да го потиснуваме бесот кој тлее во нашите срца, ќе мора да се соочиме со сопствените одлуки и чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А се што срцево сака беше одалечено не повеќе од половина час возење до едноставен убав свет создаден само за мене, односно пријатно место за создавање едноставна убавина и нема да дозволам некој да ми го украде.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Порешително од кога и да е, цврсто да застанеме на земја, да ги сублимираме животните вредности и да пронајдеме хармонија во душата и рамнотежа во просторот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бев бесна и лута на целиот свет, но повеќе не е важно кој е крив или можеби никој не е крив, свеќите на божиќната елка повторно некаде ќе се запалат и мирисот на дивите костени ќе биде посладок од кога и да е порано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Шумата е таква: и да шепотиш, ќе ти се оѕвие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми удира на очите, ќе ми ги дупне ушите. Почнува и да ми се притемнува. Бљад!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнува веќе и да се затемнува, денот е кус, речиси зимски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ги менуваат имињата на луѓето и на местата, на својот јазик не смееш и да се расплачеш, мртвите да ги испратиш, ако зборот му се украде на јазикот, јазикот може да биде и пресечен и откорнат, мајките им ги затнуваат устите на децата, со раце им ги затвораат, ги задушуваат; од Јужна Грција се сите служби: и учители и попови и полиција, сите ни кажуваат што треба да работиме и колку треба да работиме, но никој не ни кажува како треба да живееме, ама кога ќе победи нашата партија, ќе нема човек на човека роб, ние слободно ќе зборуваме и на својот јазик ќе учиме...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, било за да останам, ниеден куршум не ме фаќа. „Некогаш и господ ќе те види и ќе се замеша, велеше мајка, и да не го викаш ќе те побара, ќе застане да те брани.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе прават задруги, вели, а за да направат нешто треба и да земат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да сакам друго не можам да му бидам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Незгодно ми е дури и да го прашам кај беше сите овие години.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде и да викам: Михајло, о, Михајло!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не можеш и да ми земеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, згора на тоа, ми иде и да се покријам преку глава и, така насамо, одново да се гледаме со смртта која честопати ми стоеше понаблиску од животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А можам и да ја убијам, в раце ми е влезена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А можеше и да си го однесе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам повеќе, ми вели Ставрос, немам сили и да се убијам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти бранат без лозинка да зборуваш, ти бранат и да офнеш, на некоја болка да се оѕвиеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да сакам не можам, вели, на стар човек — стара е секоја облека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може и да нѐ видат, велам и ја стегам устата, го туркам со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде и да легнам, да се тркалам на подот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, сега, може нешто да сум изумила, а може нешто и да сум скрила.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може и да не се, ми велат, кој знае што се.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Перипелицина оди и да преговара.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да ти се оди, не можеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да не ги познаваш страните на светот: ништо да не ти кажува, никој да не ти покажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнавме и да ослепуваме, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Аргатска работа. Некои почнуваат и да киваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да им објаснам дека јас, и да не ги гледам по нив ќе пукам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што не знам, нема и да кажам. 55.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе се фатам за него, а тој ќе ме фати за раце и си пее: „Колку години и да минат, првата љубов не се заборава“. Некоја шпанска песна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми оставија време и да се почешам, што се вели. Толку беше набрзина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Викај, да живее Сталин! И да викам не може да оживи, им враќам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да го мените светот, не менувајте го своето минато, вели дедо, никаде не одете без него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога си со мене, можеш да правиш се – да носиш играчки, да патуваш таму каде што си бил и не си бил, па и да паднеш, да се испрепрчалиш ако ти дошло до тоа....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Каде што ќе не однесат средозимскиве ветеришта! – Одговори задоволно Дедо Мраз пред кого, Добре, најдобриот човек на светот, го подзабришуваше жешкото лице облеано во солзи – радосници – Каде и да одиме, ќе ве распродадам како алва на гладни сумустраци!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Вака, сами ние двајцата, можеме без брзање да си го пронајдеме купето, седиштата, удобно да се сместиме, па дури ни остана време и да купиме по осминка бурек со јогурт што го јадевме седнати крај прозорците на вагонот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Колку и да беше болно, последното напуштање не му го наруши секојдневниот живот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- И да знаете - ја потфати Јани прекинатата нишка. Бојата на неговиот глас предизвикува почит и внимание.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш, колку и да сакаше, колку и да се опираше, мислата ѝ леташе кон Циљка и двајцата синови - Ристо и Ташко.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во разговорите со жените, со кои носи муниција и храна и пренесува ранети, а понекогаш ѝ се случувало и да закопува убиени, најчесто се велеше: - Лошата вест сама брзо ќе стигне и ќе те удри тогаш кога најмалку се надеваш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој, како што велеа луѓето, беше човек со благословена рака. Што и да фатеше од него нешто ќе направеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Вреди да се работи, макар и за помала полза, зашто вложениот труд, вака или онака, дава некакви резултати, додека од празното седење немаме никаква фајда, дури, како што често се вели, од седење човек може и да се разболи.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А и да се пофали некој меѓу вас дека бил на летување во тоа и тоа село, тоа „не пали“, не предизвикува таков восхит кај слушателот како ако се рече дека некој бил на Родос, Крф, Палма де Мајорка!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тие се плашат да се фатат за некаква работа, се плашат да започнат што и да е.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тие имаат многу грижи, многу тешкотии, тие имаат многу задачи што треба да ги исполнат, па затоа исполнувањето на некоја ваша желба може и да причека.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Велосипедите и онака нема да успееме да си ги земеме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ги менува чантите, ако е посвечено облечена, па не ѝ одговара таа што секој ден ја носи на работа, во другата, свечената, го преместува и огледалцето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А што ако имам некаква страшна болест и умрам од што не се грижи за мене, а на своите пациенти дење-ноќе им посветува внимание?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаела и да свикува – си реков и ѝ додадов уште еден поен плус.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, и да сакаме, веќе не можеме да се извлечеме без да нѐ забележат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми ѝ објасни дека пудриерата ја купил во некоја старинарница, а мајка ми обожава стари предмети, колку постари- толку повеќе ѝ се допаѓаат, а од ова огледалце просто не може да се одвои. Го носи со себе каде и да оди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога и да му се пожалам дека ме боли глава, или дека имам несвестица, ќе рече незаинтересирано, ништо не ти е, не си болна, такви ти се годините, и никогаш не се согласува да ме однесе на работа, во клиниката и да ми направи подробни испитувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, оваа тетка ми, баш би ја истепала со задоволство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како и да е, продолжував со секојдневните ритуали. Трчање по скали, па пак кафе, потоа до продавница по намирници.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како и да е го пратив да си престојува во хотел, зашто моите надежи за таа врска беа мртви и закопани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како и да е, ја исполнив својата ролја.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дури и да се случи чешмата да пресуши, да ја снема, местото секогаш ќе го задржи ова име.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Каде и да појдам, секогаш сум во вода.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога ќе се затечат во градот Скопје луѓе на славниот маченик Христов Ѓоргија, тие не работат никакви државни работи и нема над нив власт, ни судски чиновник, даночник или управник на тврдина, ни пазач на магацини, ни собирач на соколи, на коњи, на пци, или кој и да е друг чиновник. Тоа запомни.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Чекај,“ прискокна одново тој, „ти сугурно ништо нема да разбереш колку и да ѕуриш во книгата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А, знаеме дека ти како игумен имаш право да си населиш некого било од каде и да е, било од Грција, или од Србија, било да бил слободен или од некој починат господар, ако поминале три години.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што и да те снајде, никој не смее да крене рака врз тебе, или да ти суди, зашто ти си човек на манастирот Свети Ѓоргија-Горг.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не ја беше видел, а сѐ уште јасно го гледаше нејзиниот лик и по тоа знаеше дека ќе му стане судбина, дека што и да направи, каде и да бега, со неа ќе мора да се сретне и да го стори тоа што му е пишано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)